In Harmonie met het Oneindige (PDF) - Spiritueel Ademen

zo sterk is dat we, in plaats van in het rond te rennen, thuis kunnen blijven en de
omstandigheden die we wensen naar ons toe kunnen trekken. Als we dit centrum stevig
vestigen en er aan vast houden, zal alles continue naar ons toe lijken te komen.
De meerderheid van de mensen in de moderne wereld kijken uit naar dingen die
praktisch zijn en die gebruikt kunnen worden in het dagelijkse leven. Hoe zorgvuldiger we de
wetten onderzoeken die onder de grote waarheden die we in overweging nemen besloten
liggen, hoe meer we er achter komen dat ze niet alleen opvallend praktisch zijn, maar in
zekere zin, en in de diepste en ware zin, zijn ze de enige praktische dingen die er zijn.
Er zijn mensen die zichzelf constant prijzen omdat ze buitengewoon “praktisch” zijn;
maar vaak zijn zij die daar niets over vinden, de meest praktische mensen die de wereld kent.
En, aan de andere kant, zijn zij die heel trots spreken over hun eigen praktisch zijn, vaak de
minst praktische mensen. Of, opnieuw, in sommige gevallen zijn ze misschien praktisch, maar
voor zover het het leven in zijn totaliteit betreft, zijn ze absurd onpraktisch.
Welk profijt, bijvoorbeeld, kan er zijn voor de mens die, materieel gesproken, ook al
heeft hij de hele wereld in zijn bezit, nooit zijn eigen ziel heeft leren kennen? Er zijn massa’s
mensen onder ons die het echte leven volledig mislopen, mensen die zelfs niet eens het a b c
van waarlijk leven hebben geleerd. Ze zijn slaven, ellendige slaven van hun tijdelijke
materiele verzamelingen. Mensen die denken dat ze hun rijkdom bezitten zijn integendeel er
totaal door bezeten. Mensen, wiens levens relatief onvruchtbaar zijn wat hun dienstbaarheid
aan diegenen om hen heen betreft en aan de wereld in z’n geheel. Mensen die, als ze niet
langer een houvast hebben aan het lichaam – het gereedschap waarmee ze gerelateerd zijn aan
de materiele wereld – zullen inderdaad arm weggaan, meelijwekkend arm. Niet in staat om
zelfs maar het kleinste deeltje van hun bezittingen met zich mee te nemen, zullen ze de andere
vorm van leven naakt en berooid binnengaan.
De vriendelijke daden, de ontwikkelde karaktertrekken, de gerealiseerde krachten van
de ziel, de werkelijke rijkdommen van het innerlijke leven en ontdekkingen, al deze zaken die
onze echte en eeuwige bezittingen worden, hebben geen plaats gekregen in hun leven en
zodoende zijn ze berooid van de ware dingen des levens. Sterker nog, vele malen erger dan
berooid. We moeten niet denken dat gewoontes, eens dat ze gevormd zijn, gemakkelijk
afgebroken worden in de andere levensvorm dan in deze vorm. Als iemand vrijwillig een
bepaalde gekte aanleert hier, moeten we ons niet voorstellen dat met alleen het loslaten van
het lichaam, alle omstandigheden ineens volmaakt zullen zijn. Alles is onderhevig aan
wetmatigheden, alles is oorzaak en gevolg. Zoals we zaaien, zo zullen we ook oogsten, niet
alleen in dit leven maar ook in alle volgende levens.
Hij, die hier slechts verslaafd is aan materiele bezittingen, zal verslaafd blijven zelfs
nadat hij niet langer zijn lichaam kan behouden. Hij zal dan bovendien niet eens de middelen
hebben om zijn verlangens te bevredigen. Gedomineerd door deze gewoonte, zal hij niet in
staat zijn om zijn affectie, een tijdlang tenminste, op andere dingen te richten, en het
verlangen, zonder dat het bevredigd kan worden, zal hem dubbel zo hard kwellen.
Mogelijkerwijs kan deze marteling nog toenemen als hij ziet dat de bezittingen, waarvan hij
dacht dat ze van hem waren, door verkwisting verstrooid en verspild worden. Hij laat zijn
eigendommen, zoals we dat zeggen, na aan anderen, maar hij heeft er niets meer over te
zeggen over hoe er mee omgegaan dient te worden.
Daarom, hoe dom is het dan van ons om te denken dat, welke materiele bezittingen
dan ook, van ons zijn. Hoe absurd, bijvoorbeeld, dat iemand een aantal hectaren land van
God’s aarde omheind en vervolgens zegt dat het van hem is. Niets is van ons als we het niet
kunnen behouden. De dingen die ons ter hand komen, komen niet met de bedoeling om
bezeten te worden en, zoals we dat zeggen, nog minder om gehamsterd te worden. Ze komen
in onze handen om gebruikt te worden, om wijselijk gebruikt te worden. We zijn
hoofdzakelijk beheerders en als beheerders zullen we verantwoordelijk gehouden worden
69