In Harmonie met het Oneindige (PDF) - Spiritueel Ademen

kennen als mens, leven we in overeenstemming daarmee en hebben we hoofdzakelijk de
krachten van mensen. Als we tot de realisatie komen van het feit dat we Godmensen zijn, dan,
opnieuw, leven we in overeenstemming daarmee en hebben we de krachten van Godmensen.
In de mate waarin we onszelf openen voor deze goddelijke instroom, veranderen we van
gewone mensen naar Godmensen.
Een vriend heeft een prachtig lotusmeer. Een natuurlijk meertje op zijn
landgoed –zijn boerderij, zoals hij het zelf altijd noemt – wordt gevoed met water vanuit een
reservoir uit de heuvels, op enige afstand daar vandaan. Een sluis reguleert de waterstroom
via een hoofdstroom, die het water geleidt van het reservoir naar het meertje. Het is een plek
van oogverblindende schoonheid. Daar liggen, door het perfecte zomerweer, de lotusbloemen
volledig open op het schone, transparante wateroppervlak. De Junirozen en andere wilde
bloemen, bloeien continue aan zijn oevers. De vogels komen hier om te drinken en baden en
van de vroege morgen tot de late avond kun je hier de melodie van hun gezang horen. De
bijen zijn constant aan het werk in deze tuin vol wilde bloemen. Een prachtig bosje, waar veel
soorten wilde bessen en veel variëteiten adelaars – en koningsvarens groeien, strekt zich voor
zover het oog reikt achter het meertje uit.
Onze vriend is een man, nee, meer een Godman, een liefhebber in zijn soort, en als
gevolg daarvan staan er geen borden met woorden als, “Privé terrein, geen toegang” of
“Overtreders worden vervolgd” op zijn terrein. Maar aan het eind van een prachtig
zijweggetje, dat door een wild bosje naar zijn schitterende plek leidt, staat een bord met de
woorden, “Iedereen is welkom aan het Lotusmeer”. Iedereen houd van onze vriend. Waarom?
Ze kunnen er niets aan doen. Hij houd zoveel van hen en wat van hem is, is van hen.
Hier kan men vaak vrolijke groepen spelende kinderen aantreffen. Hier komen vaak
vermoeide mannen en vrouwen die er lusteloos uitzien, en op de een of andere manier hebben
hun gezichten, als ze weer gaan, een andere uitdrukking, ­ de last lijkt verminderd; en nu en
dan hoorde ik, terwijl ze weggingen, soms een vaag murmelen, alsof ze een zegening
uitspraken, zeggen, “God zegenen onze broeder – vriend”. Velen spreken over deze plek als
de Tuin van God. Mijn vriend noemt het zijn Ziele Tuin, en hij brengt daar vele uren in stilte
door. Vaak heb ik hem gezien, nadat de anderen weg waren, op en neer wandelend of rustig
zittend op een oud rustiek bankje in het heldere maanlicht, het parfum van de wilde bloemen
indrinkend. Hij is een man van een prachtige, eenvoudige natuur. Hij zegt dat hier de echte
dingen van het leven tot hem komen en dat hier zijn grootste en meest succesvolle plannen,
vaak als een flits van inspiratie, tot hem komen.
Alles in de onmiddellijke nabijheid lijkt een geest van vriendelijkheid, comfort,
goedwil en een goede stemming uit te ademen. Zelfs het vee en de schapen, die als ze naar het
oude stenen hek aan de rand van het bosje komen en over deze prachtige plek uitkijken, lijken
hier, inderdaad, hetzelfde plezier te hebben als de mensen hier krijgen. Ze lijken bijna te
glimlachen in het besef van hun tevredenheid en vreugde; of, misschien lijkt het alleen maar
zo voor degene die het gadeslaat, omdat hij nauwelijks een glimlach kan onderdrukken als hij
het bewijs ziet van hun tevredenheid en plezier.
De sluis van het meertje staat altijd ver genoeg open om een bepaalde hoeveelheid
water toe te staan, zo overvloedig dat het constant de hoeveelheid water die nodig is om de
stroom die door de velden beneden loopt te voeden, overstroomt; het zuivere bergwater
uitschenkend als drinkwater voor het vee en de kudde die daar graast. De stroom vervolgt dan
zijn weg door de velden van de buren.
Nog niet zo lang geleden was onze vriend voor een jaar afwezig. Hij verhuurde zijn
landgoed tijdens zijn afwezigheid aan een man, die, zoals de wereld zegt, van een zeer
“praktische”aard was. Hij had geen tijd voor dingen die hem niet direct “praktisch “ nut
9