lees meer

H
et was nacht. Een kille, ijzige wind guurde door het
duister. Grote lange gedaantes doemden op in het
zwart van de nacht. Het was pikdonker, je kon niet
zien wie of wat die gedaantes waren.
“Wat is je plan?”, zei een van de gedaantes. Aan de stem te
horen was duidelijk dat de gedaante een man moest zijn.
“Morgenavond, om twaalf uur, bij het huis op de heuvel,” zei een
andere stem. Ook in zijn stem was duidelijk een man herkenbaar.
“Wat als de geruchten waar zijn?”, er klonk bezorgdheid in zijn
stem.
Een nieuwe stem antwoordde, op een griezelige, ijzige, doch
kalme toon: “onzin… spoken bestaan niet, en geesten evenmin.
En zelfs àls ze zouden bestaan… wat dan nog? Wij de Schaduwrijders,
zijn nergens bang voor! Op de Schaduwrijders!”
bulderde de stem bij de laatste woorden.
“Op de Schaduwrijders! Hiep hiep, hoera!” klonk als een echo
door het gebouw.
“Stelletje kleuters,” mompelde een stem bijna onverstaanbaar.
Stelletje kinderen….”
“Stilte!” riep een van de mannen. De stem galmde door de
schuur van de gestolen boerderij, ver afgelegen van de stad.
17
Marjan Peereboom
Deze schuur gebruikten de Schaduwrijders om in alle rust te
vergaderen en plannen te beramen. Om niet gestoord te worden,
maar vooral om niet ontdekt te worden. Hun duistere plannen
gingen altijd verborgen onder een deken van schaduw.
Maar, wat ze niet wisten… dat er iemand hen stond af te luisteren,
en elk woord van het gesprek nauwlettend gevolgd had.
Ik had gewacht op een avontuur, ik had er gewoonweg naar
gesnakt. Een spannend avontuur, om nooit te vergeten. Nou,
wat ik die avond te horen kreeg, zal ik ook nooit vergeten. Ik
hoorde elk woord, elke reactie en ik was bang. Zo bang. Ik wist
bijna zeker dat ze mij konden horen. Het hijgen van angst, en
het bonken van mijn hart.
Nee, dit was niet, absoluut niet wat ik bij een spannend avontuur
had voorgesteld, al was het zeker spannend.
Nee, straks zullen ze mij horen, me grijpen terwijl ik niets kan
doen. En wat zullen ze verder met me gaan doen? Ik zal mijn
huis nooit meer terug zien. Thuis…
Maar ik ben niet ontdekt. Nòg niet tenminste.
Ze zullen me vroeg of laat alsnog ontdekken. Ik huiver. Liever
niet aan denken, ze gaan zo weer weg, …toch? Ik denk vast na
over mijn zonden, er vast van overtuigd dat ik morgen niet zal
halen. Ondertussen hoor ik nog duidelijk de zware stemmen. Ik
weet niet hoe lang ik hier al zit, en nog zal zitten, maar het lijkt
een eeuwigheid. Tot ik plots… en stem hoor. Een van de Scha-

duwrijders: “Baas, we kunnen gaan, de wagen staat gereed.” De
griezelige stem antwoordt. Hij is dus de baas, denk ik.
“Goed zo,” zei hij “haal Gustas, hij moet de wagen rijden.”
“Maar baas, we kunnen de buit toch zomaar niet achterlaten?
Stel dat iemand het ontdekt.”
“Goed, laadt alles maar in. We nemen geen risico.”
Nu, weet ik, is het moment daar. Ik ben de klos, de sigaar, de …
Ik slik. Enfin, ik zal ontdekt worden. Ze zullen me vinden tussen
de vracht en wie weet wat ze met me zullen doen. Nee, niet aan
denken, niet aan denken! Denk beter aan een oplossing. Wat
moet ik doen? Wat kan ik doen?
De voetstappen van één van de Schaduwrijders hoor ik naderen.
Ik begin ‘m al behoorlijk te knijpen.
Opeens, als grote redding, teken uit de hemel, een kist. Een kist!
Een openstaande kist! Als ik daar in kruip zal ik niet gevonden
worden. Het is bijna te mooi om waar te zijn. Ik ben gered! Tenminste…
voor even dan. Nu, het is beter, misschien kan ik dan
ontsnappen. Wat bazel ik nou, ik heb al te veel tijd verspild. Klim
er in, voordat de kans voorbij is, en je –slik - je leven niet zo’n
kans meer krijgt.
Stil sluip ik in de kist, en trek het deksel dicht. Ik ben nog net op
tijd, want kort nadat ik het deksel gesloten heb, tillen ze mij met
de kist en al in de wagen.
Nu hoor ik niets meer. Alleen het starten van de wagen, en het
luidruchtige geronk van de motor. Ik ben verbaast dat niemand
anders het hoort, en zo de politie kan waarschuwen. Maar er is
niemand om het te horen, besef ik mij opeens. Ver van de bewoonde
wereld, op weg naar… nog verder. Het is stil. Ik kruip uit
mijn kist, om vervolgens helemaal achteren te kruipen. Ik struikel,
want we maken een scherpe bocht, en ik val. Ik knal met
mijn hoofd tegen de wand. Ik kan het wel uitschreeuwen van
pijn, maar ik weet dat er dan geen hoop meer is. Dus zit ik stil in
mijn hoekje, mijn handen op mijn licht bloedend hoofd. Ik hoor
de auto remmen, de banden schuren over het harde grind. We
zijn gestopt.
Ik hoor stemmen, en drukt mij dichter tegen de wand, al wilde ik
mij er door heen persen. Gespannen luister ik. “Laad een paar
kisten uit, Gustas. We zullen ze nodig hebben voor de nieuwe
buit.”
In een flits gaat door me heen, dat dit een ontsnappingskans is.
Zo snel en stil als ik kan, klauter ik terug in de kist. Nog vóór de
deuren luid opengeklapt waren, zat ik weer, hijgend, in de kist.
Gespannen luister ik. Ik zet mij vast schrap voor het moment
waar ik op wacht… maar het blijft bij wachten. NEE! Ze hebben
mij laten staan! Hoe kan ik nu nog ontsnappen? Dit was de perfecte
kans! Mijn hoofd bonkt en mijn polsen branden van pijn
door het schuren langs het splinterende hout van mijn kist.
Ik ben bang. Bang, dat er geen kans op ontsnappen meer mogelijk
is…
18