Klik hier voor 13e editie juli 2009 - Indo Privé

13e editie: juLi 2009
Laatste actuele nieuwtjes van
Celebraties en non celebraties
uit de indische gemeenschap
Indo Privé is een onafhankelijk niet politiek georiēnteerd blad, dient uitsluitend het wel en wee
van de Indische gemeenschap en zijn sympathisanten.
De redactie neemt geen enkele verantwoording voor de ingezonden stukken maar zal zo nodig de
reacties naar de verantwoordelijke personen toe sturen.
Het is niet toegestaan om zonder schriftelijke toestemming van de rechtmatige eigenaar of webmaster artikelen
en/of publicaties van deze website te dupliceren, of te verspreiden

In memoriam Ron Makadoero
Hij is niet meer, onze Ron. Door een wrede daad op brute wijze van ons weggenomen. Een man in de bloei van zijn
leven, 57 jaar, zo vroeg van het leven beroofd. Wat blijft is ongeloof, verbijstering, verslagenheid, machteloosheid,
maar vooral diep verdriet.
Ron was een warm mens, een man van weinig woorden, met altijd een glimlach op zijn gezicht. Hij was een
familieman; behulpzaam; een dierenvriend; collegiaal. Geliefd bij iedereen. Ron had geen vijanden, alleen maar
vrienden. Met dochter Dewi had hij een warme relatie. Als vader was hij zorgzaam, liefdevol en beschermend.
Ron was de laatste 30 jaar van zijn leven werkzaam bij het Ministerie van Justitie. Begonnen als administratief
medewerker bij Directe Vreemdelingenzaken en geëindigd als Senior Medewerker Ondersteuning bij de Immigratie en
Naturalisatiedienst. Die 30 jaar zeggen iets over Ron als een hardwerkende man. Collega‟s spreken van een trouwe
medewerker voor wie men veel respect had.
Het verlies van Ron doet pijn, we zullen hem blijven missen. Hij zal echter altijd als een geliefde herinnering in onze
harten zijn. Het zal tijd kosten om het verlies van Ron een plek te geven. Maar we weten ons gesteund door vele
anderen. Uit de grond van ons hart danken wij iedereen dan ook voor de vele blijken van medeleven en troost.
De familie

Ron: “Rob, kapan sih, wij gaan weer samen main”. Ik: “Zeg maar, dit jaar of tahun depan”.
Ron: “Rob, jij udah bilang, die vent moet niet zeuren, anders risiconya sendirri”.
Ik: “Al, al, gua udah bilang”. Zo converseerden Ron en ik al bijna 40 jaar met elkaar. Het nederlands en de bahasa door
elkaar. Hij was dan ook één van de weinigen zo niet de enige met wie ik op die manier converseerde.
Ik ontmoette Ron in 1972 bij de broers Bacas, Sammy en James, aan de Barentstraat in Den Haag. Hij zat achter een
drumstel een beetje te spelen. Hij was 21 jaar en ik 22. Zijn verkering was net uit en evenzo de mijne dus hadden wij
een gezamenlijk onderwerp om er over te praten. Hij zei mij dat hij graag in een band wilde spelen, maar, met welke
jongens? Tja, ik zat destijds nog niet zo in de muziek en kon zijn vraag dan ook niet beantwoorden. Maar, nog geen 2
maanden later werden zowel Ron als ik gevraagd om op de bruiloft van mijn zus Sylvia en mijn zwager Ronald op te
treden. Gerry Lubis, mijn broer, Jules Makadoero (Ron‟s broer) en Onno van de Vooren, hadden The Nightbreakers
verlaten om een nieuwe band op te richten. Ron vond het prachtig dat hij gevraagd werd. Eindelijk kon hij muziek
maken. Ik vond het maar niets elke week repeteren. Achter de meisjes aanlopen was veel interessanter. Maar Ron wist
mij over te halen. “Als je straks bekend bent lopen ze vanzelf achter je aan”. En hij had gelijk.
Achteraf gezien was ik maar al te blij dat hij mij overgehaald heeft. Marabunta werd de naam van de nieuwe band.
Niets vermoedend wat de band in de jaren 70 teweeg zou brengen in de indo-scene, speelden wij met veel passie onze
muziek. Ron was heel erg trots dat de faam van Marabunta groter werd en dat de band uiteindelijk “de” indo-band uit
de jaren 70 werd. Hij was populair bij de chics en zijn verschijning was ook al opvallend met zijn hele lange haren
(bijna tot aan zijn billen). De Indiaan, werd hij soms genoemd. Ron was altijd gemotiveerd zowel bij het repeteren als
bij het optreden. Nimmer te beroerd om te sjouwen of dingen te regelen. In 1975 verliet hij, met veel pijn, Marabunta
en werd hij drummer bij The Nightbreakers. Martin Dijkstra, die toen bij The Nightbreakers achter de drums zat ging
naar Marabunta. De redenen dat Ron wegging bij Marabunta wist ik pas jaren later. Maar hij zei mij toen dat hij eens
weer terug zal komen. En dat was ook zo. Van 1979 tot 1981 zat Ron weer achter de drums bij Marabunta.
Totdat de band in 1981 voorgoed uiteenviel.

In 1981 na het uiteenvallen van Marabunta, richtte hij samen met zijn broer Jules en zus Stella de band Challenge op.
Hij was erg trots op zijn eigen band en Challenge timmerde in de jaren 80 met veel succes aan de weg met Hans
Mielats (bass) en George Fisscher als zanger. Toen Ron eind jaren 80 vader werd, is hij abrupt gestopt met muziek
maken. “Eerst maar voor mijn dochter Dewi zorgen. Muzieknya komt later wel”, zei hij mij toen wij op een dag elkaar
bij het winkelcentrum in Rijswijk weer tegenkwamen.
En dat was ook zo. In 1999 belde Ron mij elke dag (tot vervelends toe) op kantoor om mij over te halen weer samen te
spelen. Ook zus Stella werd elke dag gebeld om weer samen op te treden. Uiteindelijk hebben Stella en ik ja gezegd.
Hij had weer zin in muziek maken en wilde met Jules en Frank van Koppenhagen (keyboard) weer een band
samenstellen. “Nama bandnya apa sih Rob”, vroeg Ron aan mij. Tja, hoe zullen wij de nieuwe band noemen. Maar het
zoeken naar een naam was van korte duur want Ron en Stella hadden het idee geopperd om Challenge nieuw leven in
te blazen.
Zo werd de comeback van Challenge een feit. Ron was in zijn nopjes want hij kan weer muziek maken en Challenge
oogstte veel succes met haar optredens en 2 prachtige succesvolle CD‟s , Together again en Sabor Ami. Ron was
apetrots want de contracten vlogen hem om de oren. Soms moest Challenge wel 2 tot 3 dagen achter elkaar optreden.
Maar hij vond het al te best al die optredens. Muziek maken was per slot van rekening zijn passie.
Ron Makadoero is niet meer. Hij was een heel liefdevol mens. Natuurlijk met al zijn nukken zoals wij die allemaal
hebben. Maar hij was altijd behulpzaam en zou geen vlieg kwaad doen.
Onlangs hadden wij, Marabunta en Challenge, 2 keer samen opgetreden en Ron was zichtbaar blij met deze
„hereniging‟. “Rob, kapan sih wij gaan weer samen spelen”. Helaas, dat zal niet meer kunnen.
Met het heengaan van Ron hebben wij een lieve vriend en muzikant verloren maar wij zullen hem altijd in ons hart
sluiten. Vaarwel goede vriend en sampai jumpa lagi.
Robby Lubis
Bij The Nightbreakers heeft Ron een hele lange tijd (1975 tot 1979) met veel plezier gespeeld.
Hij speelde met de broers Ron en Rob Pattiselano, Rob Moens (keyboard) en de te gekke
amerikaanse zanger Nathan Caffee. Ron en ik bleven contact houden met elkaar ofschoon wij elkaar
niet meer zo zaak zagen. Tot, zoals al eerder genoemd, 1979.
Hij kwam terug bij de band waar alles mee begonnen was.
Jammer genoeg voor een korte periode.

14-06-2009 Malgrat, Spanje
Interview met Arie Persijn,
Bert Schrauwen en Jim
Sigtermans
S.I.V in Malgrat
Reeds twaalf keer organiseerden zei deze jaarlijkse reis naar Spanje. Eerste twee jaar naar Calella en nu alweer voor de
tiende keer in Hotel Reymar te Malgrat de Mar.
Altijd één team Bert en Jim, maar sinds de laatse twee jaar is Arie ook in het bestuur opgenomen. Veel hebben ze ook
te danken aan hun stichting Indische Vrienden in Roosendaal. Waarvoor zij enkele malen per jaar koempoelans
organiseren. Bert: ”Ondanks de concurentie in de regio blijven onze leden trouw naar onze feesten komen”.
Hun kracht is toch blijven doorgaan ondanks dat het slecht gaat en dan zie je ook dat de mensen meer vertrouwen
krijgen en blijven komen.
Jim vierde dit jaar zijn 65 e verjaardag en behoort nu ook tot de groep actieve AOWers die hun energie nog lang niet
verbruikt hebben. Bert is 62 en Arie 59. Hij onderhoudt het contact met de mensen en luistert naar hun wensen en
andere gesprekken. Tegelijkertijd functioneert hij als een soort PR manager voor SIV.
In Roosendaal is hun vaste stekje, zaal Burgerhout. Hier voelen de mensen zich senang en op hun gemak. “Toen wij 15
jaar geleden begonnen was het ontzettend druk maar in de loop der jaren nam het ietsje af”. “Pas de laatste jaren begint
het weer aan te trekken en komen er meestal bij onze koempoelans net iets over de honderd mensen, wat voor de zaal
accommodatie genoeg is om de gezellige sfeer te behouden”.

“Bij ons komen niet alleen de oudere maar ook de jongere mensen graag naar onze feesten en dat is alleen maar een
goed teken”.
“De bands die bij ons spelen zij over het algemeen de bekende Indo bands uit het circuit zoals Eddy C, Second Chance,
Straight enz…”
Helaas is hier in Spanje de laatste jaren het zakkenrollen en tasjes roven sterk toegenomen. Dat is wel jammer want dat
verhoogt niet bepaald de vakantievreugde. Vooral dit jaar is het heel erg.
Maar ondanks dat blijven de mensen positief en optimistisch en lukt het Jim en zijn team telkens weer een volle bus
mee te krijgen naar Spanje en dat puur als hobby en liefdadigheid want ze houden er zelf niets aan over.
Al van het begin af aan hebben we gezegd dat wij er niets aan hoeven te verdienen als de mensen het maar naar hun zin
hebben, dan zijn wij al tevreden. Daarom kunnen wij ook die aantrekkelijke prijzen aan de mensen aanbieden wat wel
af en toe lede ogen zet bij andere verenigingen die wel op winstbejag uit zijn. Vrijwel de helft van de mensen die
meegegaan zijn, boeken alweer voor het volgend jaar. En zo blijft de continuïteit er in.
Wel merken wij in Holland dat sommige verenigingen proberen onder onze duiven te schieten maar dat lukt toch
meestal niet.
Het is jammer dat de verenigingen in Holland geen duidelijke afspraken kunnen maken omtrent het organiseren van
hun koempoelans want dan zouden ze er allemaal meer baat van hebben. Wij hebben het de eerste jaren geprobeerd
maar dat liep al gauw uit op een fiasco en ontstonden er alleen maar ruzies en onenigheden door.
Gelukkig is het hier in Spanje anders zegt Jim. “Want elk jaar weer zegt de Directeur van Hotel Reymar dat ik
absoluut moet terug komen omdat het weer zo‟n succes was geweest.
Reportage: Armand Filon en Eddy Chatelin

Arie Mosies en The Rocking Teens
The Rocking Teens hadden hun eerste optreden aan het eind van 1957 in Breda. Het duurde ongeveer 1 jaar voordat de
band echt voet aan de grond kreeg en wel in Rotterdam, omdat destijds de leider van de band in Rotterdam woonde.
T he Rocking Teens kende daarna vele persoons wisselingen, maar Arie Mosies ontpopte zich als de front-man..
Medio de zestiger jaren bloedde de band dood. Arie Mosies wilde op muzikaal gebied zich ontplooien en wilde zich
niet alleen beperken binnen het genre die later het etiket 'Indo Rock' opgespeld kreeg.
In de jaren tachtig werden The Rocking Teens gevraagd om nog een keer mee te doen met The Rock & Roll revival
die in Haagse Houtrusthallen werd gehouden en waar verschillende bands die ook in Duitsland naam hadden gemaakt,
aan deel namen. Daarna speelde de band op nog twee reunies in Breda die heel druk bezocht werden.
In 2002 werd Arie Mosies door Rarity-Recors benaderd om met The Rocking Teens een cd te maken. Arie slaagde
erin om nog drie oud-leden te strikken voor deze klus. Omdat bijna alle oud-leden niet meer bezig waren met
muziekmaken, werd de band uitgebreid met leden van de toenmalige band van Arie Mosies. Deze jongens werden als
'Friends' toegevoegd aan de naam The Rocking Teens. De cd onder de titel 'Take me through the day' en met drie eigen
nummers van Arie Mosies, werd een succes. De eerste persing van 500 stuks was binnen 3 maanden uitverkocht.
Vervolgens werden van deze cd nog 1500 geperst die allemaal zo goed als verkocht zijn. Een pikant detail hierbij is het
feit dat genoemde cd op dit moment illigaal verkrijgbaar is.
Na het uitbrengen van de eerste cd werd de vraag naar optredens steeds luider. Echter, Arie Mosies beschouwde het
maken van deze cd als een project en wilde niet met de groep optredends doen, maar de vraag werd zo groot dat Arie
Mosies zijn koers wijzigde. Er was wel een 'maar' aan verbonden. Optredens moeten een atractie voor het publiek
worden. De groep moet niet een doorsnee band worden die op Indische (dans)avonden gaat optredens. En de groep
speelt hooguit twee sets.

In 2004 slingerden The Rocking Teens & Friends hun tweede cd 'Smokey Mountain Boogie' op de
markt. Op deze cd maakten nog maar twee orginele leden van The Rocking Teens deel uit van de
band nl. David Hoff (bas) en Arie Mosies (zang en gitaar). Omdat de vraag groot bleek te zijn
werden er direct 2000 exemplaren gedrukt. Ook de vraag naar een dvd was er. Echter, de visie van de
producent, die een soort van clips van de cd wilde maken, strookte niet met de visie van Arie
Mosies. Arie wil een live-dvd maken. Toch blijft men zoeken naar mogelijkheden om de dvd alsnog
te produceren.
Ondertussen gaan de optredens van The Rocking Teens & Friends veder en in juni 2009 werd op de
lokale TV-station van Breda een documentaire over Arie Mosies, die bekend staat als oudste nog
actieve Rock & Roller van Breda, uitgezonden.
In deze documentaire ook beelden van het optreden van The Rocking Teens & Friends op het Indo
Rock Gala 2009 in Poeldijk en beelden die tijdens een repetitie gemaakt zijn.

Benny Stevens verslag 50j Crazy Rockers
50 jaar The Crazy Rockers
(ofwel het summum van onbewuste integratie in Nederland).
Zondag 24 mei 2009 vierde de legendarische band the Crazy Rockers (hierna
CR) haar 50 j. jubileum met een speciaal optreden in het uitverkochte Bintang
theater van de Tong Tong Fair in Den Haag. Het werd een reis door de tijd
vanaf het ontstaan van de band in 1959 tot heden middels een volledig door
Woody Brunings geschreven script.
Het optreden werd gelardeerd met projectie van foto‟s en bewegende beelden
op de achterwand van het podium. Dit idee vormde een perfect toegevoegde
waarde aan dit optreden en mede door de goede belichting was dit een lust voor
het oog.
Vooraf aan het optreden van de CR kwamen 4 jonge knapen het podium op
voorstellende de belanda en indo jeugd in Den Haag. Natuurlijk waren er grote
culturele verschillen tussen deze bevolkingsgroepen en menigmaal werd
verschil van inzicht geslecht met scheld- en knokpartijen. We praten hier
immers over de jaren vijftig; de tijd dat er druk immigratieverkeer was tussen
het toenmalige Ned. Indië en Nederland. Het werd een goede demonstratie van
hoe er destijds werd gevochten op straat.
Daarna kwamen de jonge CR op. Op de fiets! Want destijds had men niet of nauwelijks de beschikking over een auto en dus
ging men met versterker en gitaar op de fiets naar een optreden.
Een mooi gezicht: Remy Sonneville en Lode Simons op hun stalen ros richting locatie. Daarbij voegden zich Elco Hutten
(17 j.) en Stephan Sonneville. Dit “bandje” stelde de toen nog jonge CR voor. Zij slaagden er goed in de muziek van toen op
een manier te spelen zoals deze klonk in de pre Engelse beat aera (de Sun studio periode). Het klonk toen natuurlijk niet
zoals heden ten dage met alle mogelijke digitale knip-, plak- en correctietechnieken en menig muziekkenner kwam er later
pas achter dat de meeste (Indo)bandjes feitelijk minder goed waren dan ze destijds dachten. Dat gold zeker ook voor de
bands die destijds in Duitsland optraden. Maar goed; je moet alles plaatsen in de context en historie zoals die nu eenmaal
was en iedereen was toen ook tevreden nietwaar. Want behalve muziek brachten ze wel sfeer en show als geen ander!
Daarna was het de beurt aan het “echte werk”: de huidige Crazy Rockers. Daar stonden ze dan compleet in hun nieuwe
outfit: Louis Drabe op bas als vervanger van Pim Veeren, Woody Brunings met zijn nooit aflatende energie, Eddie Chatelin
met de eeuwige smile op zijn gezicht (zelfs als hij boos is?) de jeugdige Remy Sonneville die Harry Berg voor het grootste
deel verving. En last but not least Boy Brostovski. Het is teveel om alle stukken te behandelen die gespeeld werden; feit is
echter dat er een goede keuze is gemaakt in de opbouw naar het heden. Waarvan Woody pleegt te zeggen: overdragen, geef
door die cultuur, vernieuw indien mogelijk maar verloochen je afkomst niet.

Enkele stukken haal ik
eruit. Natuurlijk veel rock
and roll: o.m. Giddy Up,
Summertime Blues en
Pretend. Ook goed
koorwerk. Er werd strak en
gedreven gemusiceerd.
Louis met zijn
gestroomlijnde baspartijen
(en vergeet niet zijn
zangnummers!) Woody
met zijn uitstraling, latin
aanslag, weergaloze
repertoire en -------------
----onnavolgbare show compleet
met gitaar in de nek en achter zin
rug is het toonbeeld van
levensvreugde en vitaliteit. Mede
toe te schrijven aan zijn niet
aflatende positivisme aangaande
vrijwel alle onderwerpen op deze
aardkloot (zoals u misschien wel
constateert wordt in deze
uiteenzetting en in dit verband niet
gesproken over leeftijd; deze is
hier irrelevant, Indorockers blijven
forever young).
Eddie met zijn karakteristieke stem, uitstraling, interactie met het publiek en grote podiumervaring: het is hem allemaal
toevertrouwd. En zijn (solo)gitaarpartijen mogen er ook zijn!
Remy als sologitarist is een waardig vervanger van Harry Berg. Zijn schuchtere begin bij de optredens met de CR waarbij
hij bijna het hele oeuvre van de CR moest instuderen compleet met “breaks” - indo muziektaal voor o.m. aangepaste
arrangementen met showelementen, bewegingen en grimassen – en zijn muzikale ontwikkeling tot nu toe. Zijn solo‟s
gaan steeds modernere trekjes krijgen met out of tune improvisaties. Indo hoop in bange dagen voor de toekomst dus.
En dan Boy Brostovski: weergaloze drummer die alle finesses van het drummen beheerst van fluisterstil tot keihard. Met
een ongelooflijke niet te missen drive. In de middag voorafgaand aan het optreden in het Bintang theater waren de CR al
actief in het Indo Rock cafe. En ook daar werden zijn vakkundigheid en met name voetenwerk opgemerkt. Technisch
subliem en altijd strak drummend. Jammer dat deze man teveel op de achtergrond blijft. Misschien door zijn bescheiden
instelling maar een praktikabel voor zijn drumstel verdient hij zeker. En een solo van zijn drummerskwaliteiten werd
node gemist. Misschien gebrek aan tijd? De CR mazzelen wel heel erg met deze topmuzikant. Wijlen Sidney Rampersad,
oprichter, drummer en bandleider van de oorspronkelijke CR, moet haast wel trots zijn op zo‟n vervanger.
De instrumentale nummers doen het nog altijd goed: Carioca, the 3rd Man en vele vele andere instrumentals passeerden
de revue. Als gastmuzikanten waren Erwin Java en Chris Latul uitgenodigd. Zij completeerden de CR met hun
fantastische gitaarspel. Het zijn dan ook niet de eerste de beste Indomuzikanten! Erwin is al heel lang actief als
sologitarist bij Cuby and the Blizzards en speelt de blues op zijn geheel eigen wijze met een technische volmaaktheid en
muzikaal knappe opbouw. Hij liet van zich horen in o.m. het nummer Just one Dance. Een heerlijk R&B nummer van de
CR waar Erwin zijn muzikale kunnen vertoonde. En dat was niet gering! Chris is o.m. gitarist bij Massada. Hij kwam op
met het mooie en bekende Arumbai van Massada. Prachtig en ingetogen gespeeld en daarbij bijgestaan door de andere
gitaristen - mooi om te zien dat er nu 3 generaties indo rockers op het podium stonden! - waardoor het een schitterend
meerstemmig en harmonieus geheel werd.

Over meerstemmigheid gesproken. Bij o.a. Donauwellen werd minimaal vierstemmig gitaar gespeeld. Een hele kunst
om dan niet de fout in te gaan met de verkeerde notenkeuze. Maar de gitaristen flikten het hem allemaal toch maar
eventjes (nou ja, eventjes je moet er wel voor “trainen” – indo taal voor oefenen - natuurlijk). Als afsluiter werd gekozen
voor het lied Those were the days dat natuurlijk refereerde aan de “ vergangene Zeiten” (er zat nogal wat Duits publiek
in de zaal en een goed verstaander had maar een half woord nodig om te begrijpen waarom Woody het ‟s middags in het
Indo Rock cafe behalve gebrek aan bier ook steeds over Alimentation had……). Het absolute coda werd ingeluid met
Guitar Boogie. Gelukkig was Harry Berg net op tijd (vertraging op de weg bij Stuttgart) om ook zijn sublieme gitaarspel
te laten horen. Geheel in eigen stijl echt passend bij Harry. Voor schrijver dezes en zeker ook voor de meeste
muzikanten is Guitar Boogie het ultieme lied, oorspronkelijk gespeeld door Mr. Arthur Smith op MGM single mèt geel
label, voor een waardige afsluiting. Met dit stuk zijn de meeste gitaristen begonnen. Hier konden de HH gitaristen
excelleren en dat werd dan ook voor de volle 100 procent gedaan. Schitterend, wat een feest der herkenning! En toen
was het afgelopen. Een daverend en verdiend applaus van het dankbare publiek, een staande ovatie. Dat wachtte op de
bloemen. Geen bloemen………………?! Wat een kater. Jammer, jammer, jammer! Was er dan echt geen geld voor een
simpel ruikertje? Voor 3 euro toeslag p.p. met een volle zaal kon de organisatie toch wel minimaal 7 rozen kopen?
Hadden wij als publiek dit maar geweten; we hadden de bloemen dan zelf wel gekocht.
Jammer was tevens dat enkele collega-muzikanten geen acte de presence gaven. Voor veel andere mensen bleek het ook
te duur: behalve de reis v.v. nog eens 17,50 euro betalen kan niet iedereen in deze financieel onzekere tijd. Daarom
alvast een tip: Houdt de media in de gaten. Er gaat nog een concert volgen compleet met after jam en collega-artiesten
vanaf de namiddag tot in de late uurtjes! Daarvan zal een professionele AV registratie gemaakt worden als herinnering
aan deze legendarische band.
Speciaal een woord van lof voor Leon Donnars. Bedankt Leon dat je in 1981 begonnen bent de Indorockers weer bij
elkaar te krijgen. Waarschijnlijk was wat nu allemaal (helaas te pas en te onpas) Indorock genoemd wordt niet mogelijk
geweest zonder jouw initiatief, inbreng, durf en inzet. Sterkte met alles!
Tevens een compliment aan de mannen van het geluid: perfect! Mede door hen was vocaal alles goed te horen en
klonken de instrumenten stuk voor stuk mooi, helder en genuanceerd in de zaal. Goed uitversterkt en in balans gebracht.
Ook dank aan alle mensen die achter de schermen mee hebben gewerkt aan dit evenement.
En niet te vergeten the Javalins, Black Dynamites, Tielman Brothers en alle alle andere Indobands van weleer: zonder
hen GEEN Indo rock. Of zoals een vriend altijd weer zegt: Knoop het goed in je oren, Indo rock gaat nooit verloren!
Tenslotte het begrip integratie in de aanhef van dit artikel.
Wat the Crazy Rockers niet hebben bevroed is dat zij vrijwel als eersten meegewerkt hebben aan de integratie van
andere bevolkingsgroepen in Nederland. Ga maar na:
Woody is geboren op de Antillen (door zijn perfecte imitatie van het petjoh altijd beschouwd als Indo), Sidney kwam uit
Suriname, Pim is een echte belanda,. De enige Indo‟s waren Eddie en Harry.
Hoezo Crazy Rockers een Indoband/Indorock?
Benny Stevens - B.M.

Piet Danse leadgitarist van Straight
Net als Edu Schalk kreeg hij zijn eerste gitaar lessen van Paatje Poetirai en door goed af te kijken bij vrienden en
andere musici ontplooide hij zijn talent verder. Hij was als drie jarige peuter al geboeid door het gele label van de
gitaar boogie van Arthur Smith en toen hij eindelijk een gitaar kon bespelen was dit natuurlijk het eerste liedje die hij
ten gehore bracht.
Anno 1962 op 16jarige leeftijd speelde hij voor het eerst in een bandje met Kaz Lux als leadzanger.
De Sreamers speelden een paar jaar maar waren genoodzaakt te stoppen omdat enkele jongens hun dienstplicht
moesten vervullen. Piet hoefde niet in militaire dienst omdat hij door broederdienst daarvoor niet in aanmerking
kwam. Zoals de meeste gitaristen in die tijd was zijn eerste gitaar een Egmond waarop hij nog extra vier snaren
bevestigde om die zo gewraakte Indorocksound te benaderen. Daarna mocht hij een poosje op de Framus van zijn
broer spelen om dan uiteindelijk zijn eigen Höffner te kunnen kopen. Desondanks hij wel gevraagd werd om naar het
buitenland te gaan is hij toch maar op verzoek van zijn moeder in Holland gebleven.
Na de Screamers speelde hij nog in verschillende formaties. Met Wietje Poetirai formeerde hij een band die als het
ware de voorlopers waren van de Gay Brothers aangevuld door Ruben en Jackie Poetirai, Sil Pfaff Zanne in die tijd
getrouwd met Edwin Pfaff en later naar de USA geëmigreerd. Gay Brothers wat toen nog vrolijk betekende en niet de
huidige betekenis van Gay had werd later veranderd in No Idea.
Tussen de gelederen door maakte hij nog deel uit van John Wissekerk en the Civilians.
No Idea draaide goed in het circuit maar wisselde wel om de twee jaar van leadzanger. Ook Louis Drabe momenteel
lid van The Crazy Rockers maakte deel uit van die formatie.
Driemaal is hij tot nu toe in Amerika geweest. De eerste keer met de Nightbreakers en vervolgens twee keer met zijn
huidige band Straight in San Jose California.
In Oktober 2009 zijn ze wederom uitgenodigd.
Zijn wensen voor de toekomst zijn gezond blijven en nog lang kunnen doorgaan met zijn muziek.
“ Het zou prachtig zijn als de jongere generatie Indo‟s de Indorockcultuur nog een tijd zouden voortzetten”.
Aldus Piet Danse.

Kane
Kane is de kleinzoon van Wil en Ron Lamster, die genoemd is naar, het kan natuurlijk niet anders, de op
het ogenblik immens populaire band KANE met als leadzanger Dinant Woesthof die binnenkort in het
huwelijk zal treden met zijn Engelse vriendin. Opa Ron is ontzettend trots op zijn kleinzoon Kane en volgt
hem elke dag weer met veel belangstelling. Kane draait de dvd van Eddy C waarin opa Ron ook te zien is
helemaal grijs en probeert Eddy helemaal te imiteren. Zijn favoriete nummers zijn Nadine en Bumble Bee.
Opa Ron die vroeger nog een poosje met Mariska Veres heeft opgetreden probeert de kleine Kane nu op de
muziek van Bumble bee te laten playbacken.
Misschien word hij later wel een echte Indorocker.
Nou daar heeft hij nog genoeg tijd voor. Zoals men zegt: jong geleerd oud gedaan.
Veel succes en vooral veel plezier Ron en Kane. Opa Ron
Redactie Indo Privé

Simon Titaley
Indorock is een begrip zegt Simon Titaley Leadzanger en bassist. Het is de show, de beat, het gevoel en de sound van
vooral in Duitsland operende Bands van de jaren zestig zoals de Crazy Rockers, Javalins, Tielman Brothers, Black
Dynamites en Black Magics om maar een van de bekendste te noemen.
Wij kunnen nooit kopiëren wat zij gedaan hebben omdat wij het gevoel ook niet hebben. Natuurlijk kunnen wij wel
meespelen en dezelfde liederen instuderen maar het zal altijd een beetje anders klinken omdat wij ons eigen gevoel
daarin projecteren. Daarom zal de echte Indorock ook langzaam verdwijnen. Ondanks alles zal ik nooit degenerend
over deze muziekstroming praten waar vele musici toch een voorbeeld aan hebben genomen.
Simon‟s eerste gitaarnoten begonnen ook op een Egmond gitaar maar al spoedig verwisselde hij het instrument voor
de basgitaar en wel een Framus basgitaar die hij van zijn vader had gekregen. Bas is een mooi instrument omdat het
een ondersteunende functie heeft en heel belangrijk is in samenwerking met het slagwerk vooral voor de vocalist.
Eigenlijk is hij pas nadat hij bij de Los Boys met Ais Lawalata was gestopt, als leadzanger begonnen te zingen en wel
bij de Hell Cats onder de bezielende leiding van Edo Hartsteen.
Hij mocht absoluut niet naar Duitsland van zijn vader die niet zo gecharmeerd was van het idee dat Simon zijn
carrière in Nederland dan zou opgeven. Veel heeft hij geleerd van zijn vriend Charly die op het conservatorium zat en
hem menig kneepje van het vak bijbracht. Na een tijdje bij de Hot Jumpers te hebben gezeten belande hij tenslotte bij
de band No Idea met Piet Danse als lead gitarist. Op het ogenblik is hij met verschillende projecten bezig maar steekt
voornamelijk al zijn energie in de formatie MRP die meer in de Country Rock scene bezig is.
Zingen zal altijd zijn passie blijven en hij hoopt dat nog lang te kunnen voortzetten.
“Want het is toch een deel van onze cultuur”.
Aldus Simon Titaley die als het moet al zijn partituren ook van blad zou kunnen aflezen.

Bloem Events
In het warme Santa Susanna sprak ik met Gaby en Peter
Bloem, samen vormen zij de motor van Bloem-
Events…nee, dat toch niet, de startmotor die het geheel in
werking brengt.
Ooit was het hun boezemvriend Erik Dekker die met de
organisatie begon maar zich door
gezondheidsredenen moest terugtrekken en het aan Peter en
Gaby toevertrouwde maar altijd hun vertrouwensmaatje
blijft door dik en dun.
Peter werd op zijn beurt zoals hij vertelde door wijlen
Louis, beter bekend als “Wietje” Poetiray geïnspireerd zich
meer met de muziekorganisatie bezig te houden.
“Het geheel” bestaat uit een vaste groep gemotiveerde medewerkers waar je op kan bouwen en zo heeft een ieder zijn
taak. Christine de regelaar, Glenn als floormanager, Leen samen met z‟n maatje Frank geluid en licht, Jim de video,
Danny de foto‟s en last but not least Milly die alles aan elkaar praat.Verder kunnen ze rekenen op een een aantal
vrijwilligers waar ze blindelings op kunnen rekenen.
Bloem-Events heeft als doelstelling eendracht te kweken onder de mensen en geen aparte groepjes te vormen van
Indo‟s, Molukkers, Belanda‟s of wat dan ook. Een ieder die van gezelligheid houd is van harte welkom. Geen
competitie van, wie kan de grootste groep formeren of wat dan ook maar meer samenwerking. Dat kan geen kwaad.
Van elkaar leert men en hoe meer zielen hoe meer vreugd maar vooral de sociale kontakten met en naar elkaar toe zijn
belangrijke elementen.
In 2005 kozen ze Hotel Alhambra als hun “Stekkie” Het was een schot in de roos en dit jaar was het hun vijfde
achtereenvolgende succesvolle jaar. Met bussen, vliegtuig en op eigen gelegenheid kwamen de Bloem-Events gangers
naar Santa Susanna, 300 in getal.
Alhambra leek wel het Indo-Rockcafé op de huidige Tong-Tong-Fair.
New Sensation de band waarin Gaby zangeres is bracht de vakantiesfeer waar de mensen voor geboekt en
overgekomen waren, de soulzanger Jerry B bracht het publiek terug naar de jaren zestig, Hawaiian Treasure trakteerde
ons op ‟n exotische sfeer naar verre droomeilanden en Marabunta kwam speciaal een longweekend overvliegen om de
gasten van hun muzikale talenten te doen smullen, Milly die liet zien een meer dan uitstekende gastvrouw te zijn en
natuurlijk de entertainer onder de Indo‟s Edu Schalk liet de mensen weer doen schateren en genieten van zijn
repertoire. Dat die man geen marathon loper is geworden of nog gaat lopen verbaast mij, wat ‟n conditie.

Verder werd er op een prachtig plekje omgeven door een rotswand een barbecue georganiseerd op z‟n Indisch,
verzorgd door de vrijwilligers.
Eddy Chatelin gaf z‟n muzikale visite kaartje af met medewerking van Marabunta.
Natuurlijk werd er net als bij de andere hotels waar o.a Eddy C & Friends, De Eastern Aces en Second Change
optraden, om de haverklap alarm geslagen voor zakkenrollers die ook dit jaar helaas een goede slag sloegen bij de
verschillende hotels tijdens de Indorockparties.
Over slaan gesproken, Edu kan er ook wat van. Hij werd door ‟n fotograaf betrapt toen hij met ‟n stokbrood één dreun
op het hoofd van ‟n sumo-achtige Hawaiïaan uitdeelde.( zie foto)
Dit was gelukkig het enige incident dat plaats vond. Santa Susanna was in het geheel in de ban van de poco-poco,
zelfs de burgemeester kwam ‟n kijkje nemen en oefent waarschijnlijk nu stiekem thuis.
Volgend jaar wil Bloem-Events terug komen, met nog meer mensen en nog meer bands.
Ondervoorbehoud: Entertainers, Marabunta, Mr Showband, ( wie nog meer??? ) en natuurlijk New Sensation. Om de
mensen te kunnen bergen is de keuze gevallen op het veel grotere en luxerieuse Florida Park hotel op steenworp
afstand van Alhambra met nog meer faciliteiten. Ook gaan ze als reisorganisatie op eigen benen staan, wat inhoud dat
Bloem-Events zelf beslag legt op hotelaccommodaties, zelf bussen wil laten rijden en de mensen die per vliegtuig of
eigen gelegenheid wil komen ook bij hen terecht kunnen. Daardoor kan de prijs nog meer gedrukt worden .
‟n Spaans reisbureau heeft zich al gemeld voor bemiddeling.
Adoe kasian ja!!
Si Edu Pukul
Si Armand

Peter heeft sinds een jaar een sterke rechterhand gevonden in de energieke ondernemende Christine Mikola van
Fürstenrecht, die ook dit jaar veel werk achter de schermen verzette. Deze avontuurlijke dame verliet op 19 jarige
leeftijd Ma‟s veilige vleugels om op eigen benen te staan. Na 8 jaar in Duitsland te hebben gewerkt kwam ze terug om
in Amsterdam haar eigen autorijschool te starten. Bij één school had ze het op het laatst 13 auto‟s rijden. Na 9 jaar
hield ze het voor gezien en ging weer iets heel anders doen. Sinds vorig jaar help ze Bloem-Events hun doel in het
reiswezen te verwezenlijken en tijdens dit verblijf in Spanje was ze begonnen met het zoeken naar ‟n appartement.
Samen met haar 84 jarige moeder wil ze zich in Spanje vestigen om zodoende alvast ‟n goed functionerend netwerk
als fundament voor Bloem-E vents en haar zelf, op te bouwen, wat haar met de ervaring en haar ambities zeker
toevertrouwd is.
Wij hopen van harte dat het Bloem-Events lukt de saamhorigheid onder deze sterk groeiende Bloem-Eventsgroep te
kunnen behouden en de samenwerking met andere organisaties zal lukken. Wie niet waagt wie niet wint, een maal
moet het toch lukken. In ieder geval “chapeau” voor de afgelopen 5 jaren en succes toegewenst in de komende jaren!
Toen de overgrote groep zondagavond 14 juni vertrok werd Malgrat/Santa Susanna weer een Spaanse vakantie oord
en alle schappen in de supermarkten met “kretjek” waren leeg….
Armand Filon voor Indo Privé

Tony Lentze
In een van de eerste gezinnen die in 1949 van Indonesië naar Nederland repatrieerden met de
Cameronia, een schip van een Schotse rederij, zat de 9 jarige Tony.
Hij kwam aan zoals hij zei met de ukelele op zijn nek.
Op 16 jarige leeftijd begon hij zijn eerste muzikale poging, eerst zoals iedereen op de gitaar maar
dan uiteindelijk toch maar naar de basgitaar overgestapt.
Dat is hij tot heden ten dage blijven spelen.
Zijn dienstplicht vervulde hij bij de mariniers waarvan een geruime tijd in Nieuw Guinea.
Met de jongens van de Karel Doorman vormde hij in Hollandia een gelegenheidsformatie en
entertainden de locale bevolking en manschappen van het aldaar gestationeerde corps.
Toen hij naar Nederland terugkeerde werd hij gevraagd door de Eastern Aces zijn eerste vaste
band met Richard Bastiaans, Wally Swärtz, Loeki Diks, en Bob Lammers. Zij mochten als
tweede band in de Haagse nachtclub Etoile optreden om van daaruit naar Frankfurt te vertrekken.
In het toenmalige Tanzpalast Weindorf traden elke maand al Indo bands op die door de Duitse fans liefdevol die Exoten
aus dem Tulpenland werden genoemd. Vooral de vrouwelijke belangstelling was overweldigend.
Als ik vraag naar een van zijn gedenkwaardige momenten van zijn carrière beginnen zijn ogen te glinsteren en zegt hij
Normandie in Belgie op het strand. “Wij speelden op het strand van Normandie en werden plotseling bestormd door
horden vrouwelijke fans”. Nadat hij enige tijd had getoerd in het buitenland besloot hij toch maar weer een normale job
te kiezen en wel bij de PTT. Natuurlijk gaf hij de liefde voor de muziek niet op en speelde nog als amateur in
verschillende bands en met verschillende artiesten mee. Onder andere de Black Eye. Met de Once band van Rob
Boekholt heeft hij nog een cd gemaakt. Op het ogenblik speelt hij alleen voor zijn plezier nog als free lance musicus .

Erik Berger
Ricky and the Rythm Strings een echte Haagse Indo band.
Zanger en gitarist (Eric) Berger begon in 1959 zijn eerste bandje, THE BEAT BROTHERS met de toen nog
onbekende gitarist en componist Robbie van Leeuwen.
Eind 1960 richtte hij de formatie THE RHYTHM STRINGS op. Meer bekend als RICKY & THE RHYTHM
STRINGS met Frans Sulilatu als sologitarist.
Op een promotiebulletin van Telstar uit 1965 was te lezen dat ze werden ontdekt tijdens een optreden in dancing
De Fles te Den Haag. Dick van de Valk hoorde hen daar spelen en gaf dit door aan Johnny Hoes Directeur van het
Telstar label. Al gauw gingen zij de studio in om een unieke album op te nemen waarin hun herkenbare sound ten
volle tot uiting kwam.
Ook hij kon niet ontsnappen aan de grote vraag naar Indo bands in het buitenland en vertrok als beroepsmusicus
met The Travel Five naar Duitsland en Frankrijk.
In 1966 werd het wat rustiger en besloot hij toch maar terug te keren naar het koude kikkerlandje, maar jaren later
op 30 mei 1981 stond de band Ricky and The Rythm Strings weer in hun originele bezetting op de planken tijdens
de grote Rock & Roll Revival Show in de Haagse Houtrusthallen en werd hun nieuwe uitvoering van 'Smoky
Mountain Boogie' opnieuw op een verzamel LP van het CNR label uitgebracht.
Tegenwoordig is hij niet meer zo vaak actief in de muziek . “Als je in het zuiden woont is het veel moeilijker om
contacten te leggen met de Indorock scene dan wanneer je in het Westen woont” aldus Erik Berger, Mr Smoky
Mountain Boogie.

De Waterhof presenteert
Geachte redactie Indo Privé,
Wij hebben vrijdag 3 juli een muziekavond.
De muziek wordt verzorgd door Hans Bax en Maurice de la Croix.
Deze twee iconen uit de Indorock scene zijn alom bekend.
Het belooft dus weer een gezellige avond te worden.
Zouden jullie hier wat ruchtbaarheid aan willen geven.
Vriendelijke Groeten Jane,
WoonZorgcentra Haaglanden
19/6/2009 JBaas@wzh.nl

Een tweede natuur
Column Drs. W Brunings
Als een snoodaard in het grijze verleden het waagde, iets te close met mijn meisje te dansen, was
Leiden in last. Alles te laat… heftige ruzie met het meisje en de kaper op de kust kon liever het ruime
sop kiezen. Dit soort jaloerse erupties waren gebaseerd op een combinatie van onzekerheid
“Besitzerstolz” ( blijf van mijn surrogaatmoeder af!) en onvolwassenheid.
Ik vraag, mij trouwens nog steeds af, of de veelvuldig geroemde volwassenheid wel echt het
Walhalla voor de mensheid is. O.K. een beetje jaloezie kan echt geen kwaad. Het streelt zelfs het ego
van je partner. Helaas wordt het begrip jaloezie te pas en te onpas verkeerd geïnterpreteerd. In
sommige culturen wordt kritiek uitoefenen, met jaloersheid verward.
Voor dit soort argumenten haal je op den duur je schouders op.
In van Dale wordt er geen onderscheid tussen deze twee begrippen gemaakt. Maar gevoelsmatig is er
volgens mij toch een nuance verschil tussen jaloezie en afgunst. ( corrigeer mij neerlandici) Iemand
iets niet gunnen en daar kwaadaardige gevoelens over koesteren heeft een andere dimensie, dan
jaloers zijn op de mooie auto of het mooie huis van je buurman.
Afgunst zou je welhaast als een mentale ziekte kunnen zien. Een karaktereigenschap, die de geest
met frustraties en kwaadaardige gevoelens vervult, kan nooit gezond zijn.
Meestal behoren afgunstige typen tot een categorie mensen, die de hen geboden kansen in het leven
niet benut hebben.
Ze gaan liever de uitdagingen uit de weg en durven nooit openlijk voor hun mening uit te komen. Dat
laten ze liever aan anderen over. Dit gedrag is inherent, aan luiheid en gemakzucht.
Gemakzuchtige typen anticiperen niet op de dynamiek van de voortrazende ontwikkelingen in de
maatschappij.
Op de een of andere manier zijn ze behept met gespeelde bescheidenheid of valse schaamte. Dit zijn
eigenschappen, die dé ultieme bronnen van hoogmoed en misplaatste trots kunnen zijn.

Als afgunst een tweede natuur dreigt te worden, verdwijnt het laatste beetje positivisme en blijdschap
uit je. Ter compensatie worden dan de al genoemde eigenschappen als hoogmoed, trots of in het
ernstigste geval een op niets gebaseerd superioriteitsgevoel ontwikkeld.
Wie zich door deze negatieve gevoelens laat leiden, brengt echter op de eerste plaats veel schade aan
zich zelf toe. Je wordt cynisch, achterdochtig of overdreven kritisch. Wel kritisch op iedereen en alles,
behalve op je zelf natuurlijk.
Het is opvallend, dat de met afgunst behepte mens, nooit een ander openlijk zal complimenteren met
een goede prestatie. Maar hij zal ook nooit openlijk kritiek uitoefenen. In tegendeel: Hij laat zich
achter je rug liever smalend over je uit. Diep in zijn hart, heeft hij echter een heilig respect voor jouw
prestaties. Deze mensen vertoeven wel graag in de luwte van hen, die succesvol zijn, met de hoop, dat
er iets van het succes op hen zal afstralen. Al is van dit licht nog slechts een vaag schijnsel over.
Het lijkt mij nuttiger, het succes van anderen als inspiratiebron te benutten.
Hoe vaak bekruipt ons niet het gevoel, dat we een bepaalde opdracht best tot een goed einde zouden
kunnen brengen. Vaak weten we achteraf pas, welke argumenten we tijdens een vergadering hadden
kunnen gebruiken. Je doet het echter niet uit valse bescheidenheid of omdat het je aan zelfvertrouwen
ontbreekt, of gewoon uit gemakzucht. ( een ander doet het wel)
Het blijft bij mooie dromen, dromen waarin we wèl de hoofdrol spelen, en wel topprestaties leveren.
Ieder mens is uniek en heeft zijn/haar specifieke kwaliteiten. Het is de kunst om je bewust te worden
van die kwaliteiten en er iets positiefs mee te doen. Of het nu op muzikaal of op maatschappelijk
gebied is. Dat is toch bevredigender, dan in bittere afgunstigheid te verpieteren.
Vaak ben je, zonder het te weten, zelf een voorbeeld voor anderen. Het lijkt mij niet eenvoudig,
vastgeroeste afgunstige gevoelens te overwinnen. Psychologie is niet mijn metier, maar ik ben ervan
overtuigd, dat ze zijn te overwinnen, door je zelf accepteren zoals je bent. Vaak kom je er dan achter,
dat niet alles wat er bij de ander blinkt, ook echt goud is.
Woody

liekmacgillavry@hotmail.com

Is het Pierre of Augie...?
Nee het is Max!
Gezocht
In Indo Privé nr. 11 heb ik een oproep geplaatst om reden dat ik op zoek ben naar een oude
jeugdvriend van mij, genaamd Pierre of Augie.
Tot mijn grote verbazing kreeg ik op dezelfde dag van het verschijnen van Indo Privé een mail van
een andere Indovriend van mij, te weten Rob Lans: "Wim stop maar met zoeken want hij is
gevonden. Het is mijn neef. Tegenwoordig heet hij Max en woont in Den Helder.
Hij heeft twee dochters (Susan en Maureen, vermoedelijk wonende in Kinderdijk) maar schijnt met
de familie gebroken te hebben". Tevens kreeg ik enkele dagen later van Rob Lans een 06-nr van één
van de dochters opdat ik daar contact mee zou kunnen opnemen.
Maar hoe gaat het met 06-nrs? Je gooit ze weg als zijnde het oude schoenen en koopt een nieuwe met
uiteraard een ander nummer. Ook is het mogelijk dat het 06-nr niet juist is.
Al met al ben ik wel een stukje verder gekomen dankzij Rob Lans.
Wie helpt mij verder met mijn zoektocht?
Wim Mulder,
radiotechnicus/plv. presentator Rock Around the Sixties, iedere zondagmiddag bij Omroep Rijswijk,
www.rtvrijswijk.nl ook te beluisteren via de streaming

Persbericht
Voorburg, 23 juni 2009
Betreft: rondreis Amerika
Rondreis Amerika gecancelled
Na overleg tussen Tamalinda Productions en Travel Trend Groups & Incentives moeten wij u helaas mededelen, dat
de geplande reis naar San Francisco, Hawaii, Los Angeles en Las Vegas met vertrekdatum 2 oktober 2009 niet zal
plaatsvinden. Door diverse annuleringen van deelnemers/sters en dientengevolge te weinig belangstelling voor
bovengenoemde reis wordt het minimum aantal deelnemers dat nodig is voor het uitvoeren van deze reis niet gehaald.
De daaruit voortkomende kosten zijn te hoog om aan de overgebleven passagiers door te belasten.
Helaas kunnen wij deze beslissing niet langer uitstellen, aangezien het contract met de luchtvaart-maatschappij
voorschrijft dat het juiste aantal deelnemers 100 dagen voor vertrek moet worden aangemeld. Indien de annulering
van de reis op een later tijdstip zal plaatsvinden worden door de luchtvaartmaatschappij zeer hoge kosten per
geannuleerde stoel in rekening gebracht.
De grootste oorzaak voor het annuleren van de reeds geboekte reis door verschillende passagiers is de huidige
creditcrisis en de angst voor de Mexicaanse griep.
U begrijpt dat zowel Tamalinda Productions als Travel Trend Groups & Incentives deze annulering zeer betreurt. Wij
waren in de overtuiging dat deze reis, net zoals voorgaande reizen, met veel plezier zou kunnen worden uitgevoerd.
Wij hopen betrokkenen hierover op tijd te hebben geïnformeerd, zodat zij de resterende tijd kunnen gebruiken om een
eventuele andere reis te reserveren. Uiteraard zullen wij betrokkenen hierbij altijd behulpzaam zijn.
Wij spreken de wens uit om u volgend jaar op een nieuwe reis van Tamalinda Productions te kunnen begroeten.
Tamalinda Productions en Travel Trend Groups & Incentives
Luc Leihitu
Pauline Goedegebuure

Ingezonden stukken
Hallo Eddy,
Zat de laatste IP te lezen en kwam tot mijn grote verrassing iets te lezen over Harry Bredow!
De periode dat Harry bij de Marine werkte, zat ik er ook en zelfs op dezelfde afdeling!
Nog sterker! Harry en ik en een vrouwelijke collega waren zelfs zwarte piet geweest tijdens zo'n
sinterklaasviering voor het marine burgerpersoneel!
Onze toenmalige chef, dhr.van Garderen was de sint!
Ben blij te vernemen dat Harry nog leeft! Al zoveel van onze leeftijdgenoten zijn al heen gegaan.
Overigens, IP "maakt" veel los bij mij, heb trouwens wel gebaald niet aanwezig te kunnen zijn
op de 24e mei!
Had het heel graag willen meemaken/beleven. Mijn muzikale hart blijft nog steeds verheugd bij het
afspelen van de ouderwetse Indo rock! Geweldig!
Hartelijke groet,
John E. Pijloo
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bedankt Eddy ......Ik heb het twee keer gelezen en kon het gewoon levendig voor me zien .Aiii wat
leuk....wat een daverende avond...!!!
Jullie hebben het verdiend.!!!!........,Dag Ed, groeten aan alle Indo Rockers en poekoel teroes...!!!!
lieve groetjes van Ine de Feniks
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Beste redactie,
Zaterdag 20 Juni zijn we met een grote groep, vanuit de Achterhoek naar het festival in Soest
gereden. Wat hebben we genoten van het fantastische optreden van de legendarische Crazy Rockers.
Wat een band wat een rockers, wat een performance, wat een zangers en wat een gitaristen.
Interessant vonden wij de wisselwerking tussen Chris Latul van Massada en de Crazy Rockers
gitaristen. Na de wervelende drumsolo van ex Buffoon Boyd Brostowski van de Crazy Rockers ging
het dak er af.
Vriendelijke groeten uit de Achterhoek,
Eelco, Maarten, Tom , Alie, Marijke, Sjoerd en Koos

Ascheidstour
Vorig jaar besloot dochter lief auto rijlessen te nemen. Wat vliegt de tijd, ik zie haar nog liggen op mijn schoot, terwijl
ik haar de fles geef. Pap, ga je mee, ik heb van middag auto rijles en ik ging mee.
Een rondtour gehad door mijn eigen stad en teruggeworpen in het verleden terwijl ik naar buiten keek. Ik reed door de
straat waar mijn oma had gewoond en in die tijd lag daar straks asfalt, niet onderbroken door verkeersdrempels, die mij
wakker schudde uit mijn overpeinzingen. In mijn beleving, toen, was het een brede straat. Nu gereduceerd tot een
smalle twee baansweg waar het verkeer zich door heen probeert te persen, stapvoets 30 km., woonerf. De portieken, die
je vroeger uitbundig uitnodigden om naar binnen te komen, afgesloten door ijzeren hekken. De deur bellen verplaatst
naar het straat niveau, om het gespuis buiten de deur te houden. We reden door ik wist dat ik op die straat hoek met een
kleine vlieger in mijn hand had gestaan, omdat de wind daar altijd waaide. De vlieger gemaakt van een A4tje, kwam
hoog boven de lantaarnpaal uit, en zat vast aan het klosje ijzergaren welke ik had gepakt uit de naaidoos van mijn Oma.
Ik zag me weer lopen naast mijn Oma, ik trok het boodschappen karretje, vol met de spullen die ze had gekocht op de
markt.
We reden verder en ik keek reikhalzend uit naar de dierenwinkel die daar was, daar lagen de hondenpups in de etalage.
Ik voelde me weer zitten in die oude grijze Opel Record van mijn vader, die hij had meegenomen uit Nieuw Guinea.
De hobbel van de verkeersdrempel liet mij weer belanden in deze tijd.
We vertrokken naar een rand gemeente.
Ik keek rond en we passeerden het eerste ouderlijk huis waar ik had gewoond, toen wij in Nederland kwamen. We
woonden op de vierde etage, ik zag me alweer lopen en er leek geen eind aan te komen, geen lift. Je voetstappen gaven
een bepaalde echo in het portiek. Elke maandag bracht mijn vader de volle asemmer naar beneden en wij als kind
hadden de taak om de lege asemmer bij thuiskomst naar boven te tillen, het huisnummer 201 had mijn vader met rode
verf op de deksel geschilderd. We hadden er twee en het was altijd een onderling gevecht, wie die krengen naar boven
moest tillen. En ik verloor van mijn oudere zussen. Zij deelden de last tussen elkaar en ik was de pineut, kreeg altijd de
beurt. En zonder dat ik het wist begon mijn lichaam zich te stalen, de spieren ontwikkelde zich.
We reden weer verder, door de buurt.
Opeens was ik jong en ik zag mijzelf weer lopen, van het eindpunt buslijn 18, deze stopte toen in Spoorwijk, naar het
huis van mijn opa waar we de eerste maanden in Nederland hadden gewoond. Het leek eindeloos de route van het huis
van mijn Opa naar de bus halte, langs de Put, Ter Werve. Ik heb daar de flats zien bouwen, speelde met de kinderen uit
de buurt verstoppertje. Ik zag het allemaal opeens voor bij flitsen.
Ik ontwaakte uit het geheel, stond weer voor mijn eigen huis. Verwonderlijk stapte ik uit. Ik weet dat er geen toeval
bestaat. Ik begreep het niet wat en waarom. En nu in de stilte van de nacht besef ik dat ik het jasje van mijn jeugd heb
uitgetrokken, achter mij gelaten. Ik ben volwassen geworden.
Rick Simons

Redactie medewerkers :
Drs. W. Brunings
R. Simons
Armand Filon
R. Lubis
Indo Privé steunpunt : Edu Schalk
Directeur en supervisor: E. B. Chatelin
Indo PRIVÉ
tot ziens
Heeft u nog interessante nieuwtjes die het waard zijn om gelezen te worden stuur ze dan
op naar onze redactie.
indoprive@gmail.com