No. 55

HANSI KNOTECK 

_ sp««lt de hoofdrol in de film 

„SLOT HUBERTUS" 

foto Ut. 

No. 55 

1 Sep 

1 9 3.

. . ■ 

E»n *ytt«m«t)>cK* v0,tv,,,0fg,ng 

U voor w.nd,!,., , .,rt «oO^Mfc.lijk« 

••r»iieh(.. V.i»nol Voctpo*

"^^^^^^^^ 

D® EFögieDsclh® fflcftoiuiF HSFIPV WBOc

De pianist Stefan Askenase trad met het or- 

kest onder leiding van Carl Schurlcht te 

Scheveningen op. 

inner," ging hij daarop verder, „maar 

het komt dikwijls voor, dat menschen 

een anderen naam aannemen — eh — 

als ze in de havenbuurt belanden. Dat 

is niet bepaald een paradijs, weet u. 

Maar wat ik zeggen wou, wat voor 

soort man was het, ik bedoel hoe zag 

hij er uit ?" 

„O, een knappe jongen!" Het was 

nu weer June, die sprak, met een 

trilling van emotie in haar stem, die 

duideUjk haar liefde voor haar broer 

verried. „Een groote, forsch gebouwde 

vent, toen hij de wereld introk, met 

rossig, bijna rood haar, net als het 

mijne en met denzelfden gloed er over. 

En ook dezelfde teint — — blank en 

blozend, maar hij zal nu wel heele- 

maal bruin gebrand zijn." 

„Baard of snor, mevrouw ?" 

„Voorzoover ik weet, niet." 

„Mijn vrouw heeft haar broer in 

bijna veertien jaar niet meer gezien," 

De violist Bronlslaw Hubermann gaf ook dit 

seizoen te Scheveningen zijn kunst ten beste. 

legde Dick uit. „En ik ken hem heele- 

määl niet!" En hij vertelde hoe hij, be- 

trekkelijk kort geleden, in een hotel in 

Kaapstad had kennis gemaakt met 

June, die in Zuid-Afrika vertoefde op 

zoek naar haar broer. De kennismaking 

had weldra tot een huwelijk geleid, 

hetgeen natuurlijk aan de nasporingen 

niet ten goede was gekomen. En thans 

waren ze op de huwelijksreis en van de 

gelegenheid, die zich op hun trip langs 

de Afrikaansche kust voordeed om in- 

lichtingen in te winnen naar den ver- 

loren zoon, zouden ze gaarne gebruik 

maken. 

„Hoe lang is hij ongeveer?" infor- 

meerde Wiogfield, toen Dick uitgespro- 

ken was. 

June nam den steward even van het 

hoofd tot de voeten op. 

„Zoowat net zoo lang als jij." 

Het was duidelijk, dat Wingfield de 

schuilhoeken van zijn geheugen naar 

mol" HUT 6 ! 15 ' P e !M L u as i e y r| Juliette Roos ' Rie Gilhu y s en Frit s van Dongen in De 

man. die beslag legt", het tooneelstuk dat in het Centraal-Theater te Amsterdam wordt 

opgevoerd. 

— 6 - 

iemand afzocht, die aan het signale- 

ment beantwoordde. 

„Je kunt je niet herinneren zoo 

iemand te hebben ontmoet r" drong 

Dick, toen de stilte hem wat lang be- 

gon te vallen. 

„Ik ben bang van niet, mijnheer. 

U veronderstelt, dat hij aan de Zuid- 

of aan de Oostkust moet zijn?" 

June trok met een moedelooze be- 

weging de schouders op. 

„Ik weet het niet." 

„Maar krijgt hij zijn toelage dan 

niet meer ?" 

Wingfields vraag was alleszins steek- 

houdend. 

„Neen," luidde het antwoord. „Dat 

is ook de reden, dat ik naar Afrika 

ben gereisd. Onze familie-advocaat heeft 

al in ruim een jaar niets meer van 

hem gehoord." 

„Dan heeft het er veel van..." 

„Ja?" kwam het hijgend over Junes 

lippen. 

„Alsof hij het binnenland is inge- 

trokken om op groot wild te jagen 

of zoo," maakte de steward, na een 

waarschuwenden blik van Dick, met 

groote tegenwoordigheid van geest den 

zin af. Even bleef het stil; toen eindigde 

hij, op een toon, waarin oprecht leed- 

wezen klonk: „Het spijt me, dat ik u 

niet kan helpen." 

„Niets aan te doen!" June zuchtte 

teleurgesteld. „We hebben jou maar 

eens gevraagd, omdat we hoopten, dat 

je dat je misschien — —" 

Haar stem trilde verraderlijk en Dick 

viel haar troostend in de rede: 

„We zullen hem wel vinden; we 

komen in zooveel havens, dat de kans 

om hier of daar tegen hem aan te 

loopen heusch niet zoo klein is." 

„Ik zou ook zeggen, dat u, als hij 

niet in het binnenland zit, een goede 

kans hebt," meende de steward. Toen, 

op een wenk van Dick, stond hij op en 

verliet, alleen met een korten groet, 

de hut, 

II. 

Twee dagen later ankerde de kleine 

kuststoomer voor Lorenzo Marquez, en 

ofschoon June en haar man een kruis- 

tocht door de stad maakten en niet 

nalieten alle mogelijke en zelfs lichte- 

lijk onmogelijke informaties in te win- 

nen, gelukte het hen niet ook maar 

het geringste spoor te vinden. 

„Ik ga vanavond nog eens naar de 

stad," zei Dick, toen zij dien middag 

aan boord thee dronken. Hij had het 

gevoel, dat hij alléén meer kans op 

succes zou hebben. Hij had, na hun 

eerste gesprek, meermalen een onder- 

houd met den steward gehad en was 

allerlei gewaar geworden, dat de be- 

diende moeilijk in tegenwoordigheid van 

een dame had kunnen vertellen. 

Toen de duisternis viel, nam hij op 

de loopbrug met een kus afscheid van 

June. Nog een paar maal keerde hij 

zich om en wuifde haar toe, toen namen 

de schaduwen van de kade hem op. 

Enkele minuten later schommelde hij 

in een primitief rijtuigje naar de lich- 

ten van de schilderachtige kustplaats. 

Op het Paobla-plein, bij den grooten 

tabak- en sigarenkiosk, ontmoette Dick 

hem. Een lange, magere man, met 

havelooze schoenen ep in een versleten, 

morsig, wit pak. 

„Hallo Dick!" 

Maar Dick was te zeer op zijn qui 

vive om zich zoo maar te laten over- 

rompelen. Slechts weinige minuten ge- 

leden had hij zich niet dan met groote 

moeite kunnen afmaken van een men- 

schelijk wezen, dat veel van een hoop 

lompen had en dat met een irriteerend 

uithoudingsvermogen had getracht hem 

als „mijn beste, oude Bill" welkom te 

heeten, 

„Je kunt naar de pomp loopen!" 

klonk dan ook Dicks weinig aanmoe- 

digend antwoord. 

De lange man staarde hem aan. 

„Zeg vrind," mompelde hij, „ik heb 

toch den verkeerde niet voor ?" 

„Dat heb je ongetwijfeld," ver- 

klaarde Dick kortaf, terwijl hij pogin- 

gen aanwendde om den ander terzijde 

te schuiven. 

„Een oogenblik alsjeblieft!" De lange 

man greep hem bij den q-rm. „Ben jij 

Dick Burlington, of ben je het niet ?" 

Dick schrok toen hij het verloopen 

sujet zijn naam hoorde uitspreken. Een 

afschuwelijk vermoeden flitste hem door 

den geest. Een seconde staarde hij den 

ander met ingehouden adem aan. 

„Wie ... wie ben jij ?" stamelde hij. 

„Wel," grinnikte de onbekende, „als 

jij Dick Burlington bent, moet ik je 

zwager zijn, zou ik zoo zeggen!" 

Dick zocht steun tegen den muur 

achter hem. 

„Zwager?" echode hij zwakjes. Nog- 

maals staarde hij als betooverd naar 

het gezicht, dat een kleur had als 

vloeipapier, naar de dorre, verdroogde 

lippen, waartusschen een goedkoope, 

verre van aangenaam riekende sigaar 

hing. 

De magere man maakte een buiging, 

waarin iets van tragische ironie was. 

„Edgar W. Hicks," stelde hij zich 

voor. En terwijl hij met een zwierige 

beweging zijn ontoonbaren hoed afnam: 

„Aangenaam je te leeren kennen, zwa- 

ger Dick!" 

De adem stokte Dick Burlington in 

de keel, toen zijn blik rustte op een 

ongekamde, wilde massa rossig haar, 

waarover, in de lichten van het plein, 

een maar al te goed bekende gouden 

gloed danste. Maar dit sinistere men- 

schelijke wrak kon toch Junes broer 

niet zijn! Het was eenvoudig ondenk- 

baar ... Evenwel, dat Amerikaansche 

accent, die typisch-Amerikaansche uit- 

drukkingen, die hij gebruikte, zijn 

lengte, dat haar 

„Zeg jongen, je hebt June toch mis- 

schien niet bij je, hè ?" stoorde een 

stem, heesch van alcohol, Dicks over- 

denkingen. 

„Hoe ken je mij ?" vroeg deze abrupt. 

„Wel, ik bezit een goed opmerkings- 

cn combinatievermogen. Ik las in de 

,,Cape Times", dat jullie getrouwd zijn, 

als cricket-beroemdheid stond je huise- 

lijke naam Dick er zelfs bij, en toen ik 

June vandaag hier over het plein zag 

wandelen aan den arm van den elegan- 

ten mijnheer, wel, toen was er niet 

zooveel vindingrijkheid voor noodig om 

de eenig mogelijke conclusie te trek- 

ken, nietwaar?" Hij zweeg even en ver- 

volgde toen, met sarcastische hoffelijk- 

heid: „Mag ik je inviteeren om een 

koffie met me te drinken? Ik gebruik 

om dezen tijd altijd een kop koffie 

en ik zou zeggen, dat een hartverster- 

king voor jou ook niet verkeerd zou 

zijn. Je ziet er uit als iemand, die een 

geweldigen schrik heeft gehad! Geen 

compliment voor mij overigens," voegde 

hij er op een toon van wrange opge- 

wektheid aan toe. 

Dick had inderdaad een hevigen 

schok gehad. Hij was te verbijsterd 

om de invitatie af te slaan of aan ^ te 

nemen. 

„Dezen kant uit, boy," beduidde de 

lange, magere man en hij schoof zijn 

arm amicaal door dien van Dick. „Dan 

kun je me inmiddels van June ver- 

tellen." 

„Maar als je ons vanmorgen ge- 

Bnpenhiktohmuimaying 

mmPmr kbuèrluuir 

is het wasschcn mtt Zwartkup-Shampudur, 

die vermijdt, dat door alkali het haar opzwelt 

en dat zich een kalkzeep-neerslag vastzet. 

die^^-^_Viet haar van zijn ({lans berooft. 

\dus schadelijk Is. 

yDeze nadeelen worden verme- 

' hi>i> r, ''""jc n , '' JO '" \den door Zwartkop-Shampodor. 

\ .epf 1 'n u ' a, !^^^^" aar c ' eze vo "

' f" T- , * ^ 

***K •P 

ylva Varescu is een knappe, jonre 

variété- en operette-ster, die door 

de buitengewoon temperamentvolle 

wijze, waarop zij den dans van haar volk, 

den csardas, danst, door de Budapester 

uitgaande wereld de „csardas-vorstin" 

wordt genoemd. Tot haar vele vereerders 

behoort ook graaf Boni; doch hij mag 

slechts een vriend voor Sylva blijven, daar 

zij hem niet liefheeft. Gedurende een slede- 

vaart met graaf Boni, maakt de actrice 

kennis met een jongen officier, prins Ed- 

win Weylersheim uit Weenen, en zij wor- 

den hals over kop verliefd op elkaar. Des 

avonds op het tooneel wordt Sylva door 

Bdwin bedolven onder bloetnen; de jonge- 

man haalt trouwens in zijn verliefdheid 

nog meer dolle streken uit, waardoor hij 

zich een ferme reprimande van zijn supe- 

rieur op den hals haalt. Deze brengt hem 

onder t oog, dat zijn gedrag niet correct 

is, zeker niet tegenover zijn in Weenen 

vertoevende verloofde, de jonge gravin 

Stasi, wier ouders, in overleg met die van 

den jongen prins, de verloving, welke de 

jongelui geen van beiden wilden, hebben 

tot stand gebracht. 

Inmiddels heeft Edwins vader, vorst Wey- 

lersheim,^ ook reeds gehoord van de won- 

derlijke escapades van zijn zoon en hij 

meent dat de verloving met Stasi officieel 

bekend gemaakt moet worden. Hij gaat 

zelf naar Budapest om zijn zoon eens on- 

der handen te nemen. Het toeval wil, dat 

f 

w 

hij Sylva Varescu ontmoet bij graaf Boni 

ITMJ > . haar voor a«^ vS 

houdt In den loop van het gesprek ver- 

neemt Sylva nu, dat Edwin verloofd is en 

dat zijn vader zich alleen in Budapest be- 

f £ i ?, m . de I n Jongeman „die z.g. Csardas- 

furstin uit het hoofd te praten. Zij is diep 

getroffen, doch gelooft onomstootelijk aan 

Edwins trouw; deze wil dan ook tot geen 

prijs afstand van haar doen. Dan komt 

echter de oude graaf Feri, Sylva's beste 

vriend, die zich altijd buitengewoon ge- 

ïnteresseerd heeft voor de wereld van het 

cabaret en variété, tusschenbeide. Hij 

brengt haar onder het oog, dat zij Edwin 

voor zijn eigen geluk moet loslaten, want 

nietwaar, een prins en een variété-artiste, 

die passen niet bij elkaar! Zij heeft boven- 

dien in een engagement voor Amerika een 

prachtig- voorwendsel, om een eind aan de 

geschiedenis te maken. Sylva is diep on- 

gelukkig doch zij geeft toe, daar het om 

Edwins geluk gaat Zij wil hem echter nog 

eenmaal zien, vóór zij naar Amerika ver- 

trekt 

Intusschen hebben in Weenen de ouders 

van Edwin een feest georganiseerd waar- 

op de verloving van hun zoon met gravin 

Stasi zal worden bekend gemaakt. Edwin, 

teleurgesteld in Sylva, verklaart zich be- 

reid met Stasi te trouwen. Op het feest 

verschijnt Sylva en wordt voorgesteld als 

Bonis vrouw. Dit opent Edwm nieuwe 

perspectieven; nu kan hij tóch met haar 

trouwen, want tegen een gravin Boni zul- 

len zijn ouders toch wel geen bezwaar 

hebbenl Sylva wil echter haar geluk niet 

ut-r P ns 6n misv erstanden bereiken 

en blijft bij haar besluit om naar den over- 

kant van den oceaan te gaan. Nu gebeurt 

er echter iets, dat alle plannen omver 

werpt. Boni en Stasi zijn smoorverliefd op 

elkaar geworden en thans speelt Boni de 

voorzienigheid, want zijn eigen geluk stemt 

hem gul tegenover anderen. 

Aan het station vóór Sylva's vertrek 

komt alles in orde. De oude graaf Feri 

heeft in Edwins moeder een teedere jeugd- 

liefde herkend en het duurt niet lang, of 

papa en mama Weylersheim geven hun 

toestemming tot Edwins huwelijk met Syl- 

va Varescu., 

rJ? 6 . trein ' vertre *t zónder de Csardas- 

füretin.... Amerika zal haar niet te zien 

krijgen. 

^É 

•«£. 

m\ 

HNWRMBI ■ 

W w 

-* 

t\ w i 

U» 

ir-Jïk 

■^■nHBBHBnBi 

CSAPDASFÜDSTiri 

r 

zÊÊ 

l jMP MT/j 

mm. 

1. Martha Eggerth enHansSöhn- 

ker. 2. Inge List en Paul Kemp. 

3. Pau) Kemp. 4. Ida Wüst. 5. Paul 

Hörbiger. 6. Ida Wüst en Frie- 

drich Ulmer. 7. Martha Eggerth 

en Paul Hörbiger. 8. Inge List, 

Ida Wüst en Friedrich Ulmer. 9. 

Paul Kemp, Hans Söhnkeren Mar- 

tha Eggerth. 10. Martha Eggerth, 

Hans Söhnker, Paul Hörbiger, 

Inge List en Paul Kemp. 11. Inge 

List, Paul Kern penMarthaEggerth 

%5 

Lf S 

;*. • v \l;i 

2^.1. >' 

::^. 

.•'• 

X 

n 

^::^ 

U 

f "«*

TOONEËLFIGUREN DIE IK GEKEND HEB 

DOOR EDUARD VETERMAN 

JAN C DE VOS Sr. 

0' 

fschoon zij eigenlijk weinig met el- 

kander te maken hebben gehad, 

roept het beeld van Chrispijn Senior 

steeds dat van Jan C. de Vos Senior op, en 

inderdaad bestaan er tusschen hen beiden 

veel parallellen, niet alleen omdat zij tijdgenooten 

waren. Beiden zijn pioniers geweest 

voor het naturalistische drama in ons 

land; beiden waren acteurs van buitengewone 

kwalitetien. Doch terwijl Chrispijn 

Senior, door de oprichting van de Nederlandsche 

Tooneelvereeniging, ongetwijfeld 

de eer toekomt de pionier bij uitstek te zijn 

geweest voor wat wij een eigen, moderne 

tooneclkunst zouden kunnen noemen, is Jan 

C. de Vos, de Oude, de man geweest, die 

deze nieuwe kunst een eigen stijl heeft geschonken. 

Jan C. — zoo werd hij genoemd door 

publiek èn collega's — was een échte revolutionnair. 

Als er ooit iets ongehoords heeft 

plaats gevonden op de onzekere plankenwereld, 

dan was het de „slordige" speelstijl, 

dien Jan C. uitvond, en die een.klap 

in het gezicht was van iedere ouderwetsche, 

romantische deftigheid. Wij, voor wie de 

speelstijl van Jan C. in al zijn soberheid 

haast weer verouderd schijnt onder de volgeladen 

spanning, die de gunst van het jongste 

publiek heeft veroverd, wij kunnen ons 

geen denkbeeld vormen van wat deze „slordigheid"' 

destijds bcteekende. Men bezigde 

een apart tooneelspraakje, met rollende r's 

en andere fraaiigheden; men sprak een boekentaalt 

je van mijnheer de graaf en mevrouw 

de barones, en klopte zich op het hart bij 

het woord liefde. Men spaarde geen n-netje, 

ofschoon het verwaarloozen van slotn's tot 

ons taaieigen behoort. Wanneer de tooneelspelers 

weer naar hun kleedkamers teruggingen, 

legden ze hun tooneeltaaltje af, zooals 

ze een jas uittrokken. 

Jan Cs speelstijl daarentegen was er op 

uit alles zoo natuurlijk en ongedwongen 

mogelijk te doen. Hij sprak doodgewoon, 

bijna binnensmonds. Er was geen verschil 

of men hem 's morgens ontmoette in een 

café, of dat men hem 's avonds een geweldige 

Ibsen-rol spelen iag. Hij maakte geen 

gebaren als draaiende molenwieken. Hij zat 

rustig op een stoel, en converseerde, zette 

precies de pointes waar dat moest, schoot 

soms even los in een kracht-toon of een 

scherpe actie — om dan weer in dien bijna 

gemoedelijken „slordigen" toon terug te 

vallen. 

En intusschen geschiedde het wonder, 

dat men den acteur vergat, en er een ander 

wezen op het tooneel groeide; dat de idee 

van den schrijver een verbluffende belichaming 

vond. Alle rollende r's om hem heen 

Werden caricaturen. Alle graven en baronnen 

verstarden tot wassen-beelden naast zijn 

waarachtigheid, zooals zelfs de meest geraffineerde 

wassen vruchten dood lijken als er 

één echte appel tusschen ligt. 

De stijl van Jan C. maakte school. Onder 

de acteurs zijn ze bij tallen aan te wijzen, 

die leerlingen van Jan C. moeten zijn 

geweest. 

In zijn dagen vond Jan C. uiteraard een 

heftig verzet tegen zijn nieuwigheden. Het 

heeft jaren geduurd, eer hij een positie ver- 

wierf, waar zijn talenten hem recht op ga- 

ven. Zooals dat meer gaat. Misschien herin- 

neren sommigen zich het ontstellende kabaal, 

dat Archipenko's beeldhouwwerk „De Sym- 

fonie", een kwart-eeuw geleden te Berlijn 

maakte. Het scheen een opeenstapeling van 

conserveblikken, ijzersnippers, prikkeldraad 

en kogels. Men amuseerde zich er mee, men 

ergerde zich er aan, maar men vond het een 

ongehoorde vrijmoedigheid deze massa oud- 

roest met „beeldhouwkunst" te betitelen. 

En wat heeft de tijd geleerd? Dat men thans 

figuurtjes van glas of ijzer vervaardigt, ge- 

heel in den geest van Archipenko's „Sym- 

fonie" .... en dat men die beeldjes s n o e- 

z i g vindt. Archipenko is zijn tijd een 

kwarteeuw vooruit geweest. 

Zoo is het ook met Jan C. de Vos ge- 

gaan. En na veel zwerven en veel onzeker- 

heid kwam hij eerst op het kussen bij de 

Koninklijke Vereeniging Het Nederlandsch 

Tooneel, het gezelschap, dat vroeger zoo 

werd gehoond, en thans zoo wordt betreurd. 

Vóór dien tijd had Jan C. echter te Rot- 

terdam zijn sporen verdiend, waar hij met 

Willem Korlaar Sr. in den Tivoli-schouw- 

burg een soort avant-garde-theater had ge- 

sticht, dat kort maar hevig bloeide, en eigen- 

lijk heeft ons tooneel jaren achtereen in het 

teeken van dien Tivoli-schouwburg gestaan, 

want zooals Jan C. in Amsterdam een eerste 

viool speelde, was ook Willem van Korlaar 

een der voornaamste figuren in de Kon. 

Vereeniging geworden; een der merkwaar- 

digste bovendien. 

Dat de Koninklijke Vereeniging zoo lang 

ons vaderlandsch tooneel heeft beheerscht, 

is volstrekt niet alleen te danken aan de 

financiers en maecenaten, die haar bestaan 

mogelijk maakten, maar vooral ook aan den 

frisschen wind, die uit Tivoli aan was 

komen waaien. 

In zijn Amsterdamschen'tijd rijpt Jan C. 

echter eerst tot het waarlijk groote talent, dat 

naast de Bouwmeesters een element op zich- 

zelf was. Toen ook werd hij leeraar aan de 

Tooneelschool.... en een der besten, die 

dit instituut ooit heeft bezeten, al werden 

zijn talenten lang niet op waarde geschat, en 

al werd de band met zijn leerlingen nooit 

heel innig. Doch daar was een reden voor. 

Want er was een diepgaand verschil tusschen 

Jan C. en zijn collega's. Hij was een ont- 

- 10 - 

wikkeld man, een man met een scherp en 

vlug verstand niet alleen, maar ook met een 

groote belezenheid. En ik doe niets af aan 

de talenten der toenmalige kunstenaars, met 

op te merken, dat nóch ontwikkeling, nóch 

belezenheid gemeengoed onder hen waren. 

Ik geloof dat Jail C. een hautaine minach- 

ting voor zijn collega's heeft gekoesterd, en 

dat zij een van de oorzaken zijn geweest, die 

hem zoo verbitterd door het leven lieten 

gaan. Want ondanks zijn goedmoedig uiter- 

lijk had hij iets wrangs en bitters. Hij kon 

bijtend en scherp zijn. Aan den anderen kant 

diende die scherpte ook weer om een groote 

gevoeligheid te verbergen, want die had hij. 

Jan C. was het type van den modernen kun- 

stenaar met een felbewogen innerlijk leven, 

dat zich naar den buitenkant echter vermom- 

men wil achter een masker van onverschil- 

ligheid. De heele naturalistische richting 

borduurde trouwens op dit raam. Het was 

een reactie op het „vie de bohème", dat juist 

zware aceenten op het uiterlijk legde. De 

moderne kunstenaar poogde „normaal" te 

zijn, droeg gewone pakjes, knipte zijn haren 

en was op straat niet van een eerbaren zaken- 

man te onderscheiden. Jan C. was zoo'n 

„modern" kunstenaar. De expressionistische 

kunstenaars zijn weer in de oude romantiek 

teruggevallen. Zij hebben weer legioenen 

schuldeischers en dragen overhemden van 

keukengordijntjes. Maar zij staan ook weer 

ver-af van de natuur. 

De geestestoestanden waarin het wereld- 

beeld zich voortschakelt, ontwikkelen zich 

in ons land meestal zóó langzaam, dat we 

soms eenige schakels moeten overslaan, om 

weer „bij" te komen. Vandaar de geringe 

duur van zulke geestesstroomingen in deze 

lage landen. Vandaar ook, dat het levens- 

werk onzer kunstenaars zelden tot een na- 

tionale school kan uitdijen. Vandaar dat ze 

meestal vervallen tot seniliteit of verbitte- 

ring. 

Deze verbittering kenmerkte Jan C, ook 

zonder dat het iets afdeed aan de levende 

kracht van zijn scheppingen. Maar alléén in 

die verbittering ligt de verklaring, dat hij 

nu en dan vertroosting zocht bij andere ta- 

lenten waarmee hij was uitgerust. Zoo was 

hij een der belangrijke figuren van „De Lan- 

taren", en een poos lang hoofdredacteur 

van „De Haagsche Courant". Doch het too- 

neel is een onverbiddelijke magneet, en laat 

niemand los die eenmaal zijn betoovering 

onderging. Het tooneel trok hem weer tot 

zich, en hij speelde nog vele jaren, tot zu'n 

physiek niet meer mee wilde, en hij zich 

terugtrekken moest, Het is jammer dat geen 

onzer dagbladen toen beslag op hem legde 

als criticus. Hij zou de meest bevoegde zijn 

geweest, dien man zich denken kan. Hij zou 

opbouwend werk hebben verricht. 

Want opbouwen deed hij altijd, 'n Beetje 

kribbig en norsch, scherp op het hardhandige 

af, en in wezen zóó gevoelig als weinigen 

begrepen. 

Zoo is ook de herinnering aan hem: voor 

velen een groot kunstenaar, voor weinigen 

een diep-voelend mensch. 

Er zat iets vorstelijks in dat zelf-gescha- 

pen isolement. Zooals er ook iets vorstelijks 

zat in zijn heengaan: een abdicatie, m het 

volle bezit van zijn talenten. . . .' en daarna 

zwijgen. 

MARGARETHE KUPFER 

wtrd te Freistadt geboten. Haar ouders waren 

tooneelspelers en ook Margarethe ging op haar 

veertiende jaar naar een tooneelschool. Achttien jaren 

lang is li) aan het Deutsche Theater te Berlijn geën- 

gageerd geweest. In 1915 debuteerde zij in de film 

..Die Konservenbraut". Daarop volgde ..Carmen" en 

..Sumurun". Ook bij de sprekendefilm oogstte zij veel 

succes; wij herinneren in verband hiermee aan ..Een 

streep door de rekening", ..Popje" en ..Paprika". 

HELLA KÜRTY 

heeft weinig gefilmd. Toch is zij in Duitschland een 

bekende kunstenares, die haar sporen echter op ander 

terrein verdiend heeft. n.1. bij de operette. Toen men 

dan ook een actrice zocht, die in de film ,,Das Land 

des Lächelns" de rol van het prinsesje moest spelen, 

viel de keus op Hella. Nadien speelde zij nog eenige 

onbelangrijke filmrollen. 

PHILIPPE DE LACEY 

is een zeer talentvol fllmkind. Zijn ouders zijn figu- 

ranten. Philippe werd door William Foi ontdekt, die 

hem een rolletje gaf in de „Vier Duivels". Daarna 

werd hij bij Paramount geëngageerd om een rol te 

spelen in „Wiegelied". Philippe is thans op een 

tooneelschool te St. Francisco. 

CARL LAEMMLE 

is. hoewel geen filmster, een der belangrijkste per- 

sonen in Hollywood. n.I. directeur van de Universal 

Pictures Corporation. Als landverhuizer naar Amerika 

gekomen, zag hij het eerst de mogelijkheden van de 

film en stichtte in een oude schuur te Los Angelos 

zijn eersten studio. Laemmle is te Lauphelm geboren en 

brengt nog vaak een bezoek aan zijn geboortestadje. 

FRED VON LAGEN 

werd te Berlijn geboren. Hij bezocht de tooneelschool 

van Max Reinhardt en debuteerde aan het Lobe- 

Theater te Breslau. Productieleider Bruno Duday 

ontdekte hem voor de film en gaf hem een engage- 

ment voor de Ufa. Onder regie van Philip Lothar- 

Mayring trad hij in de film „Het verjoren Paradijs" op. 

CLIFFORD MACLAGLEN 

is een broer van den beroemden filmacteur Victor. 

Hij was eerst bokser, daarna goudzoeker. Zijn eerste 

film speelde hij te Hollywood. Het was de stomme- 

film „De straat roept". In 1929 werd hij door de 

Ufa te Berlijn geëngageerd. Hij speelde met Jenny 

Jugo in „Das Mädchen von Valencia". Thans speelt 

hij bij de B.I.P. te Londen. 

- 11 — 

VICTOR MACLAGLEN 

werd den Hen December te Londen geboren. Na een 

avontuurlijke loopbaan belandde hij bij de Fox-film 

te Hollywood. Zijn eersten filmroem behaalde hij als 

..Lucas, de Toreador" in „Het liefdeleven van Car- 

men". Daarna vierde Victor triomfen met Dolores del 

Rio. In 1929 vervaardigde hij „The Black Watch". 

Thans is MacLaglen bij de Paramount geëngageerd. 

LOUISE LAGRANCE 

werd te Marseille geboren. Haar moeder was een 

beroemde danseres en ook Louise bezocht een ballet- 

school te Parijs. Het tooneel trok haar echter meer 

aan en zij debuteerde op achttienjarigen leeftijd in 

een Parijschen schouwburg. In de film „In de scha- 

duw van den harera" behaalde zij veel succes. 

BERT LAHR 

is een Amerikaansche komiek, waarvan men In Holly- 

wood nog zeer veel verwacht. Hij werd te Los An- 

gelos geboren, was eerst aan verschillende operette- 

gezelschappen verbonden en trad in variëtés op. 

Daarna engageerde de Metro-Goldwyn-Maycr hem. 

Dit seizoen trad hij in eenige films op met Charlotte 

Greenwood.

IVeivolQ van pag. 7) 

„Daar zou ik me het hoofd maar 

niet over breken," adviseerde de zwa- 

ger. _,,Ik heb niet den minsten lust 

om mee te gaan naar een of ander 

schip. Ik voel me heel gelukkig zoo. 

Het was alleen mijn malle neiging tot 

dramatisch doen, dat ik je aangesproken 

heb." Een geluid, dat op een zucht van 

voldoening leek, kwam over zijn weg- 

getrokken lippen. „Maar ik kan het 

niet helpen — — het is mijn eenige lief- 

hebberij. In plaats van spoorloos van 

het wereldtooneel te verdwijnen, dwong 

een macht die sterker is dan ik, mij 

om een voorstelling te geven van mijn 

eigen opstanding. En het idiote is, dat 

ik, toen ik werkelijk aan het tooneel 

was, een acteur van niets ben geweest. 

Dat beweerden ze ten minste." 

,,Het laatste wat je familie van je 

hoorde, was, dat je aan het tooneel 

was gegaan. Dat was juist het spoor, 

dat we volgden." 

,,En zooals blijkt, zonder veel suc- 

ces. Ik ben bang, dat ik in de tooneel- 

wereld geen diepen indruk heb achter- 

gelaten, Dick." Toen kwam plotseling 

weer die sarcastische, wrange klank in 

zijn stem. „Ik schijn trouwens nergens 

een diepen indruk achtergelaten te 

hebben." 

„Behalve in Junes hart..." 

Het was er uit, vóór Dick er erg 

in had. 

Edgar W. Hicks opende zijn mond 

om te spreken, doch sloot hem direct 

weer, omdat de ongure bediende met 

de koffie verscheen. Nadat de man 

zich verwijderd had, sprak hij de ge- 

dachte uit, die hem op de tong lag. 

„Sentimentaliteit, jongen; niets dan 

sentimentaliteit . . ." 

Hij stak zijn hand uit naar de sui- 

ker en werktuiglijk, onwillekeurig, be- 

diende hij zichzelf van twee klontjes en 

Dick van vier. 

Dick Burlington, wiens blik rustte 

op de vlekkerige handen, had een ge- 

voel alsof iemand hem een prik gaf. 

„Hoe voor den duivel weet jij, dat 

■ "^^^^^^JWfWwmms 

ik altijd vier klontjes suiker neem ?" 

stiet hij uit. 

Edgar Hicks hield de hand, die zijn 

metgezel juist den kop koffie zou rei- 

ken, opeens stil. Toen antwoordde hij 

rustig: 

„Ik heb immers straks verteld, dat 

ik over een scherpe opmerkingsgave 

beschikI Ik zag je in Café Pinton en 

sloeg je gade, terwijl je thee dronk 

zoo zit de zaak." 

Dick knikte vaag en verviel daarop 

in een somber zwijgen. Hij was als 

gefascineerd door die wonderlijke ge- 

laatskleur, die aan vloeipapier deed 

denken, en het kostte hem de grootste 

moeite om het gesprek te hervatten. 

„Dus je hebt geen lust mee te gaan 

naar de boot?" vroeg hij ten laatste. 

„Neen Dick, niet den minsten lust." 

„Maar " 

„Toe kerel, wees nu toch in vredes- 

naam geen idioot! Je denkt toch zeker 

niet, dat June erg in haar schik zal 

zijn, als ze me in mijn tegenwoordigen 

toestand ziet ?" 

„Maar ze zou het me nooit vergeven 

als ik je weer liet loopen, na je gevon- 

den te hebben," bracht Dick in het 

midden. 

„Je hebt me niet gevonden afge- 

loopen!" 

„Maar dat heb ik wél." 

„Houd nu alsjeblieft op! Kijk me 

aan! Kijk naar mijn gezicht, mijn han- 

den, mijn oogen, en zeg me dan op den 

man af, of je denkt, dat ze trotsch 

op me zal zijn ?" 

Een loodzware stilte hing tusschen 

beiden. De handen van Junes ver- 

loopen broer trilden, alsof hij heftige 

pijn leed. Het zweet parelde op zijn 

voorhoofd en dikke druppels rolden 

langs zijn groezelige wangen naar be- 

neden. Zijn zenuwachtige vingers tast- 

ten in zijn vestzak en haalden er een 

opgevouwen stukje papier uit. Hij 

haalde het uit elkaar en liet den in- 

houd in zijn koffie vallen. 

„Wat is dat ?" kwam het scherp uit 

Burlingtons mond. 

JANDCE JARRETT, 

een fotografisch model uit New York, werd door Samuel Goldwyn voor de film ontdekt. 

Zij speelt een belangrijke rol in „Kid Millions" een United Artists-film. 

Haar partner Is Eddie Cantor. 

.??m 

I w ■ 

. 

Iftw^k^ ï* iM. 

B'r is een pak van m'n hart. Toen ik 

m'n vorige prutteling in Het Week- 

blad, ons weekblad, zag afgedrukt, 

kreeg ik het een beetje benauwd. 

Ik vreesde eiken dag een brief uit Leiden te 

zullen krijgen, met zeer krasse woorden en zeer 

krasse besluiten, omdat ik... . nu ja, jelui 

begrijpen het wel. In plaats daarvan kreeg ik, 

wat je noemt een „eigenhandig" briefje van 

onzen directeur, die mij schrijft; Waarde Prut- 

telaar {Waarde Pcuttelaar, heb jelui het goed 

begrepen, iemand die iets waard is stuur je niet 

de laan uit). Je ontboezeming over den orgel- 

draaier heb ik gelezen, en ik heb hoogachting 

voor je ergernis, omdat ik zoo weinig voor de 

kunstzinnige uitingen van dezen doordraaier 

voel. Ik wil m'n leven beteren. Doch onder één 

voorwaarde, dat jij elke week, net als je mid- 

den in je werk zit en allerlei besprekingen hebt 

te voeren, mee naar de jazz- en andere mopjes 

komt hooren, die door middel van het vlieg- 

wiel van den draaier m'n kantoor worden inge- 

slingerd. We zullen het raam open laten staan, 

zoodat je ten volle kunt profiteeren ... 

Je heb dan meteen pruttelstof voor vele 

jaren . . . . I 

Ik heb 't voorstel niet aangenomen. 

En ik moet bekennen, dat m'n ergernis wat 

eenzijdig was! Ik heb alleen maar gedacht aan 

den man, die buiten stond en niet aan den man 

die binnen was. Zooals alle directeuren. De 

gewone botsing tusschen producenten en con- 

sumenten om het nou maar eens op z'n econo- 

misch te zeggen. 

PETRUS PRUTTELAAR. 

Na een ondeelbaar oogenblik van 

aarzeling fluisterde de magere man, de 

verdorde lippen in een naargeestigen 

glimlach verwrongen: 

„Suiker..." 

Dick Burlington begreep. Ergens ach- 

ter in zijn bewustzijn dook de vraag 

op, of het opium of cocaïne zou zijn 

en meer en meer nam in zijn geest de 

gedachte duidelijken vorm aan, dat hij 

onder geen omstandigheid dit mislukte 

en gestrande stuk menschelijke ellende 

mee nâr June mocht nemen. 

„Nu, denk je, dat ze blij zal zijn 

me terug te hebben ?" 

Burlington schudde triest het hoofd. 

„Zeur er dan niet verder over!" Er 

klonk merkbare opluchting in Hicks' 

toon. „En vertel me nu eens alles 

van haar, hoe het met haar gaat en hoe 

jullie met elkaar in aanraking bent 

gekomen. Het huwelijk is zeker vlug 

in zijn werk gegaan, hè?" 

Een heele poos sprak Burlington. Hij 

vertelde van Junes leven, haar doen 

en laten, hun huwelijk kort na hun 

eerste ontmoeting. Hij hield pas op, 

toen een ander verloopen individu bij 

hun tafeltje kwam. 

„Hier Eddy, voor jou," zei hij, terwijl 

hij Hicks iets, dat een samengevou- 

wen enveloppe scheen te zijn, in de 

hand duwde. 

Junes broer nam het papier aan en 

voelde in zijn zakken. Links en rechts 

zochten zijn handen en ten slotte wierp 

hij een hulpeloozen blik op George, 

die. met open mond zat toe te kijken. 

„Kun jij misschien ..." 

Een hoofdbeweging in de richting 

(Vervolg op pagina 21) 

In Nieuw Zeeland heeft zich een 

band gevormd van bazuinblazers. — 

O.i. is dit ongeveer een goede afstand 

voor een dergelijke band. 

„Zelfs als iemand er in slaagt om in 

minder dan vier minuten een mijl hard 

te loopen, wat bewijst dat dan nog?" 

vraagt een schrijfster. — Dat hij haast had [ 

„Als ge werkelijk ten volle wilt ge- 

nieten van een vacantie aan zee, doe 

dan alles langzaam en wei-overwogen," 

adviseert een medische abonné ons.— 

Ja, maar als je niet heel hard wegloopt, 

moet je een dubbeltje voor den strand- 

stoel betalen! 

„Wie gaarne vooruit wil komen maar 

daarin wordt verhinderd door anderen, 

moet 't niet opgeven," raadt een zaken- 

man. „Ook hij zal eens aan de beurt 

komen f" — Zeker, maar als hij dan 

eindelijk zijn kaartje krijgt, is de treinweg! 

Er is een meisje in Engeland, dat 

nooit een getal kan zien staan of hoo- 

ren noemen, zonder de cijfers om te 

keeren of op andere wijze te varieeren. 

— Je zou haast zeggen, dat ze bij de 

telefoon is geweest! 

Een bekend zakenman beweert, dat 

er eigenlijk ook belasting zou moeten 

worden geheven van hersens. — Als 't 

er om gaat om een belasting uit te vin- 

den, waar zij zelf geen nadeel van kun- 

nen hebben, zijn sommige menschen er 

als de kippen bij! 

„Wat is 't toch aardig-. Frits, 

bij de treinen — voor je aan 

fluiten zij!" 

't Gaat net als 

't station bent. 

„Vond de baas het vervelend, toen je hem ver- 

telde, dat ik de volgende week wegpa?" 

„Ja, want hij dacht, dat het déze week was!' 

„Zeg Piet, i k ga hulp halen. Ik zal 

't deksel op de put doen, want 't 

gaat regenen 

„Mnn, zou je hem niet kunnen vragen om 

onze antenne vast te maken?"

■ K. ■,";:-s,V-^ ; .-.' • T -.*-- ■ -T: . 

ALS HET LEVEN EEN TRAGEDIE WORDT 

Aarishertog Salvador van Toscana. 

Zijn geheimzinnige verdwijning. 

Aartshertog Salvator van Toscana, die later 

den naam Johann Orth' aannam, heette 

eigenlijk Aartshertog Johann, Nepomuk, 

Salvator, Maria, Josef, Johann, Baptist, Ferdi- 

nand, Balthasar, Ludwig, Gonsaga, Peter, 

Alexander, Zenobius, Antonius van Toskane, 

maar ondanks de rij van klinkende namen, die de 

étiquette van het Weensche hof hem op zijn le- 

vensweg had meegegeven, had zl] hem slechts 

weinig ontzag voor haar traditie geschonken. In 

werkelijkheid liet hij zich daar zelfs zoo weinig 

aan gelegen liggen, dat hij weldra lijnrecht tegen 

de in de hofkringen heerschende begrippen in- 

ging en daardoor al spoedig den bijnaam van 

„de roode hertog" ontving. Als een gevolg van 

zijn afwijkende opvattingen, kwam hij telkens 

in conflict met de gestelde normen en haalde 

hij zich de eene straf na de andere op den hals, 

terwijl hij zelfs tenslotte verbannen werd. Tot 

zijn eerzucht, zijn energie eindelijk gebroken 

waren en men hem noodzaakte naar het buiten- 

land te gaan, waar van den Habsburger Johann 

Salvator — Johann Ort werd. kapitein op het 

vrachtschip Santa Margherlta, dat reeds tijdens 

zijn eerste reis in 1891 op geheimzinnige wijze 

verdween 

Johann Salvator, het enfant terrible der 

Weensche politiek, de aartshertog die liever zijn 

eigen brood verdiende dan zijn dagen als een 

marionet in hofkringen te slijten, was een zoon 

van den laatsten In 1859 onttroonden hertog 

van Toskane, en een neef van Keizer Franz 

Joseph I. In het steeds op sensatie beluste 

Weenen, bood de familie Toskane rijkelijk stof 

voor allerhande schandaalgeschiedenissen, waar- 

In de liefde een belangrijke rol speelde. In een 

dergelijke atmosfeer groeide de jonge Johann 

Salvator op, en dat zal wel mede een der 

oorzaken geweest zijn, dat de nogal strenge 

keizer Franz Joseph een op zichzelf tamelijk 

onschuldige streek van zijn jongen neef direct 

met uiterst strenge maatregelen beantwoordde. 

Op zekeren nacht doolde deze als spook ver- 

kleed, door het paleis, om zich ongemerkt naar 

een anderen vleugel te kunnen begeven, toen 

een soldaat, die zich door een geest niet van 

zijn plicht liet afbrengen, hem met zijn bajonet 

verwondde. De geheimzinnige, doch overigens 

onschuldige geschiedenis kwam in de couranten 

en kreeg, zoodra men vermoedde dat ,,de roode 

hertog" het bewuste spook was, zoowaar een 

politieken achtergrond. Men wilde weten, wie 

de geest was, en of men hem niet op ongeoor- 

loofde wijze uit den weg had geruimd. Nu, 

uit den weg geruimd was Johann Salvator nog 

niet, men vroeg zich juist aan het hof af, wat 

men moest aanvangen met een jongeman, die 

probeerde in het holst van den nacht de paleis- 

wacht een doodsschrik op het lijf te jagea. Het 

resultaat was ten slotte, dat de aartshertog naar 

het ver weg gelegen Temesvar verbannen werd, 

waar mogelijke domheden niet zoo spoedig en 

zoo luid tot de politieke kringen in Weenen 

zouden doordringen. 

In zijn nieuwe garnizoen vond Johann Sal- 

vator echter al spoedig gelegenheid om een 

nieuwe ,,domheid" uit te halen. Zijn overplaat- 

sing bij de artillerie beteekende op zichzelf reeds 

een straf, want de artillerie was in het vroegere 

Oostenrijksche leger in ieder opzicht een stief- 

kind. Tegen deze achteruitzetting begon Johann 

Salvator nu stelling te nemen; aanvankelijk in 

den kring der alras voor zijn streven geestdrif- 

tige jonge officieren, daarna door een heimelijk 

uitgegeven brochure, waarin zonder eenlge 

reserve allerlei wantoestanden aangeduid en 

verbeteringen geëischt werden. 

Franz'Joseph was voor ledere crltiek op hel 

leger zeer gevoelig, en dat deze nu geleverd 

werd door een aartshertog, werd als het groot- 

ste schandaal beschouwd, dat men zich denken 

kon. Alleen om niet nóg meer stof te doen op- 

waaien, zag de keizer van strafmaatregelen af. 

Maar de onrustige activiteit van den jongen 

aartshertog had weldra een nieuw gebied ont- 

dekt, waarop ze zich bewegen kon. Met een 

boekje over het toen actueele Balkan-vraagstuk 

veroorzaakte hij zelfs moeilijkheden met hef 

buitenland, en nauwelijks waren de gemoederen 

over deze kwestie wat gekalmeerd, of Johann 

Salvator gebruikte zijn verlof in Weenen tot 

het houden van een militaire lezing, die een 

aaneenschakeling was van de felste crltiek op 

het leger. De minister van oorlog was buiten 

zichzelf, en dit keer was de jongeman, die 

blijkbaar zijn mond niet houden kón, te ver ge- 

gaan. In de hoofdstad kon men zijn indiscreties 

niet zoo gemakkelijk negeeren als in het afge- 

legen Temesvar. Hij werd naar Galicië over- 

geplaatst, voor den zwaarsten en onaangenaam- 

sten dienst in het Oostenrijksche leger, dien 

men zich denken kon. „Wanneer iemand door 

de modder moet baggeren, houdt hij zijn hoofd 

wel koel," merkte de minister van oorlog naar 

aanleiding van deze garnizoensverwisseling op. 

Maar nauwelijks was Johann Salvator in 

Krakau, of hij begon ook daar te ijveren voor 

allerlei verbeteringen. Als pas gepromoveerd 

overste, beweerde hij, dat voortaan de manoeu- 

vres aan de Russische grens gehouden moesten 

worden, hetgeen in politieke kringen werd ultge' 

legd als een voorbereiding door Oostenrijk van 

een oorlog met Rusland. 

„Alweer Johann Salvator," zuchtte , men in 

Weenen, toen de Russische couranten over het 

geval begonnen te schrijven. Misschien was het 

tóch niet juist geweest den jongeman naar 

een deprimeerend milieu over te plaatsen en 

was hij hierdoor nog balsturiger geworden? 

Deze vraag werd door sommigen bevestigend 

beantwoord en daarom paste men thans in 

plaats van straf, een andere methode toe: men 

stuurde den aartshertog op een lange buiten- 

landsche reis. Maar hij kwam onveranderd 

thuis! En zoo naderde dan het jaar 1887, waar- 

in Johann Salvator zich niets minder in het 

hoofd haalde dan koning van Bulgarije te wil- 

len worden. Nadat de Battenberger vorst den 

troon verlaten had, probeerden zoowel Oosten- 

rijk als Rusland hem te bezetten. Als officieus 

candidaat werd door Oostenrijk Ferdinand van 

Coburg genoemd, een Oostenrijksch officier 

van Duitsche afkomst. Zonder zich hier echter 

iets van aan te trekken, begon Johann Salvator 

op eigen gelegenheid, over de hoofden der offl- 

cieele Oostenrijksche onderhandelaars heen, 

over zijn eigen trooncandidatuur besprekingen 

te voeren met de Bulgaarsche regeering. Door 

verraad werd dit echter weldra aan het llchl 

gebracht, en de aartshertog ijlde naar Weenen 

om zich te rechtvaardigen. Tevergeefs echter, 

want hij werd niet eens bij den keizer toege- 

laten. In plaats van hem een audiëntie te ver- 

leenen, verleende de keizer hem zijn ontslag 

uit den dienst. Die „aanvrage" hiertoe werd 

den aartshertog thuisbezorgd, zoodat hij niets 

anders had te doen dan te teekenen. Een uur 

later was hij reeds ontslagen! 

Johann Salvator trok zich op zijn slot Orth 

terug, van waar nu geen geluid meer van hem 

tot de buitenwereld doordrong, dan alleen ge- 

ruchten, dat hij studeerde om zijn brevet te 

halen, als koopvaardij-kapitein en dat hij zich 

verloofd had met een meisje uit burgerlijke 

_ 14 _ 

kringen — Milly Stubel, een danseresje van de 

Weensche opera. 

Voor deze geruchten haalde men echter on- 

geloovig de schouders op. Men kön eenvoudig 

niet aannemen, dat deze onrustige jongeman, 

die zich steeds het enfant terrible der Oosten- 

rijksche politieke milieux had getoond, opeens 

al zijn hervormings- en andere aspiraties had 

opgegeven. 

Toch bleek dat inderdaad het geval te zijn, 

en in Weenen haalde men verlicht adem. Ein- 

delijk — eindelijk zou men dan van hem ver- 

lost zijn! 

Tijdens een laatste audiëntie bij keizer Franz 

Joseph verzocht Johann Salvator om de gunst 

voortaan een burgerlijken naam te mogen dra- 

gen. Van een toelage zag hij af, en hij ver- 

huisde als Johann Orth met zijn Milly 

naar Zwitserland en kocht voor het gansche 

kapitaal, waarover hij beschikken kon, een 

vrachtschip. Als kapitein hiervan wilde hij nu 

voortaan zijn brood verdienen. Wel is waar 

legde Weenen hem verschillende moeilijkheden 

in den weg; men vond het daar niet te pas 

komen, dat een voormalig aartshertog „vracht- 

vaarder" werd. Men liet daarom verklaren, dat 

zijn kapiteinspatent ongeldig was, omdat hij 

van zijn rechten als staatsburger van zijn land 

afstand had gedaan. Met behulp van invloed- 

rijke Zwltsersche kringen verkreeg hij ten slotte 

toch zijn recht, zoodat hij den 27sten Maart 

1890 eindelijk met zijn schip van Engeland uit 

zijn eerste reis kon aanvangen. Milly Stubel 

was aan boord; in haar laatsten brief aan haar 

familie had zij geschreven, dat Johann Orth 

met haar getrouwd was. Uit verantwoordelijk- 

heidsgevoel tegenover de bemanning had Jo- 

hann Orth voor het eerste deel van de reis het 

bevel over het schip aan een bevaren kapitein 

overgedragen. De tocht ging naar La Plata, 

daarna naar Ensanada. Hier werd de kapitein 

ziek, zoodat hij aan land gezet moest worden, 

waarna Johann Orth zelf het commando over 

het schip op zich nam. Van af dit oogenblik, 

den Hen Juli 1891, verdween het schip op ge- 

heimzinnige wijze, zonder een enkel spoor na 

te laten. Nooit hoorde men meer iets van de 

Santa Margherita, en evenmin van haar be- 

manning. 

Het ligt voor de hand, dat het schip, nadat 

het onder commando van Johann Orth zijn reis 

had voortgezet, door een of andere onopgehel- 

derde oorzaak schipbreuk heeft geleden en 

vergaan is en dat zoowel de aartshertog als 

zijn vrouw en de bemanning daarbij zijn om- 

gekomen. In Weenen vond men een dergelij- 

ken, weinig romarttsichen dood echter niets voor 

den avontuurlijken Habsburger, en men wei- 

gerde dan ook algemeen aan te nemen, dat hij 

omgekomen was. Zelfs tot op den huldigen 

dag is Johann Orth nog niet openlijk voor dood 

verklaard, en tientallen jaren lang deden onder 

het volk de wildste geruchten over hem de 

ronde. Johann Orth leefde — zoo beweerde 

men — ergens in een ver, vreemd land, waar 

hij een koninkrijk naar zijn wensch gesticht 

had. Brak er een revolutie uit in Zufd-Amerika 

— dan had natuurlijk Johann Orth daar de 

hand in! Toen in 1914 de oorlog werd ver- 

klaard, beweerde men, dat hij mee ten strijde 

getrokken was. Men had hem zélf gezien, zei 

men, en na den oorlog had hij zich weer in het 

buitenland teruggetrokken. Bij de begrafenis 

van keizer Franz Joseph ging er een oude 

veteraan mee in den stoet, die bitter weende.... 

Wie anders dan Johann Orth zou dat geweest 

zijn? 

In lederen vreemde of zonderling, meende 

men Johann Orth te herkennen en talrijk zijn 

degenen geweest, die zich voor den Habsburger 

uitgegeven hebben en ontmaskerd werden. 

Johann Orth zou nu reeds bijna twee en 

tachtig jaar oud zijn, indien hij nog leefde, maar 

dit is niet aan te nemen en men moet dan ook 

wel gelooven, dat dit zwarte schaap uit de 

familie der Habsburgers den dood op zee ge- r 

vonden heeft, al zijn zoowel de plaats als de 

Juiste tijd onbekend gebleven, 

Voor lederen smaak 

een bloem 

RINGERS' 

CHOCOLADE 

BLOEMEN 

Voorheen 45 cent 

Thans 35 J*"n» 

DOOR T GiEBRUIK^VAN © 

,ND PASTA 

steunt gij D Nederlandsche Indiu- 

Irietn. da*r de voornaamste grond- 

stoffen en de verpakking ook 

RLÄNDSCH FABRIKAAT 

zijn. Bouwt dus mede aan de welvaait 

van Nederland I 

Gtoote Tuben . . , . 60 et«. 

Kleine Tuben .... 25 cti. 

Dr. H. NANNING's 

Pharm, Chem. fabr. N.V. • OM Haag 

Een acteur, die met zijn gezelschap een première zou geven 

in een kleine plaats ging des middags eens de omgeving 

verkennen en trad een kruidenierswinkeltje binnen. 

„Goeden middag," zei hij tegen den man achter de toon- 

bank. „Is hier vanavond wat te doen, waarmee men den tijd 

op aangename wijze kan verdrijven?" 

De kruidenier staarde den vrager glazig aan en zei toen 

langzaam: „O, 't is mogelijk, dat er vanavond'n première wordt 

gegeven. Tk heb ten minste den heelen dag eieren verkocht." 

• VOOP alle apparaten 

• vooi? alle orukpn/erptn 

• in alle omstand^bcdei? 

Cevaecr 

HET KWAIJTEITSMHRK 

LAIT I N N OX A 

Kêt lait INNOXA kan men het gebruik 

q 

van zeep voor het gelaat vermijden. 

Zij reinigt de huid volkomen, zonder haar 

te irriteeren en stelt haar in staat haar 

normale werking te hervatten. 

Lait INNOXA is een 

melkdieet voor de huid 

dank zij de verzachtende bestanddeelen, 

die zij bevat, kalmeert zij de opperhuid. 

Door deze te voeden blijft de soepelheid 

bewaard, zij voorkomt rimpelvorming, 

ontstaan door het uitdrogen en de slechte 

voeding van het huidweefsel. 

Knip d«za advertentie uit, zend

}-'T 

■ 

Hff^tko^, 

H HEYENBROCK 

'^MU'MWRniWHRni 

^__^^^__ 

H, HEYENBROCK 

DE SCHILDER VAN LICHT EN ARBEID 

Een album bevattendelS prachtig 

gekleurde platen naar het werk 

van dezen beroemden schilder, 

Elke plaat kan als fraaie wand- 

versiering dienen. Het is een ge- 

not zoo'n prachtwerk te bezitten 

SIGARENFABRICATIE 

NA ONTVANGST VAN fl. 2.50 WORDT U EEN EX, TOEGEZONDEN - ZEND POSTWISSEL VAN f|. 2.50 AAN DE ADM 

VAN HET WEEKBLAD CINEMA EN THEATER OF GIREER HET BEDRAG OP No 41880 EN TOEZENDING VOLGT 

— 20 - 

[Uervolé van pag. 12] 

van den boodschapper, 

die blijkbaar een fooi 

moest hebben, volgde. 

,,Natuurbjk," ant- 

woordde Dick, die di- 

rect de situatie be- 

greep Hij liet een 

biljet van een pond in 

de uitgestrekte, klauw- 

achtige hand glijden. 

Het was ongetwijfeld 

te veel, maar een 

week medelijden, dat 

hij zelf niet verklaren 

kon, dreef hem plot- 

seling tot deze onbe- 

redeneerde handeling. 

Zich uitputtend in 

strijkages en dankbe- 

tuigingen, vertrok de 

boodschapper. 

„Het spijt me, Dick," 

verontschuldigde Hicks 

zich, toen ze weer al- 

leen waren. „Het was 

niet mijn bedoeling op 

die manier geld van 

je te leenen. Daarbij, 

een shilling, hoogstens 

twee, was meer dan 

genoeg geweest. Ik 

ik zit 'n beetje op 

zwart zaad op 't oogen- 

blik, om je de waar- 

heid te zeggen." 

Het verheugde Dick 

eigenlijk, dat door dit 

incident de weg ge- 

baand was voor iets, 

waarover hij allang had 

zitten piekeren. 

„Hier, neem dit dan; 

dan heb je weer wat 

voorraad." 

Hicks staarde een 

beetje verbijsterd naar 

het stapeltje bankbil- 

jetten, dat hem werd 

toegeschoven. 

„Als het niet onbe- 

scheiden is: kun je 

werkelijk zooveel wel 

miss'en ?" 

De stem waarmee deze vraag gedaan 

werd, was eenigszins onvast. 

„Daar zou ik me het hoofd maar 

niet over breken I Eerlijk gezegd, heb 

ik die vijftig pond in mijn zak gestopt 

voor het geval, dat ik je zou ont- 

moeten." 

Edgar Hicks snoof verdacht. Opeens 

scheen hij jaren ouder en zijn gezicht 

kreeg een pathetische uitdrukking. De 

tranen schenen niet ver. 

„Ter wille van June," drong Dick, 

terwijl hij de gevlekte hand wegduwde, 

die onzeker over de tafel naar de 

zijne schoof. „Neem het geld alsjeblieft 

BEZOEKT HET 

LUXOR 

PALAST 

TE ROTTERDAM 

SB 

•Hr ; 

-* 

m 

SAILB.V EOILERS, 

een van de populairste Fox-sterren, zal In het komende seizoen weer in eenige films 

de hoofdrol vervullen. 

en geluk er meel" Hij greep naar zijn 

koffiekop en dronk dien in één teug 

leeg. „En nu moet ik terug," eindigde 

hij bruusk. 

Eddy Hicks lichtte het hoofd op. 

Dick kon niet vaststellen, of het een 

gevolg was van het vergif, dat hij 

ingenomen had, maar er was iets eigen- 

aardig straks en glazigs in zijn oogen. 

P>n doodziek man, ten doode opge- 

schreven, leek Junes broer. 

„Je je zegt niets tegen June?" 

smeekte hij huilerig. 

„Geen woord," beloofde Dick en die 

belofte was hem volkomen ernst. „Ik 

ga nu eerst nog een wandelingetje 

maken voor ik naar boord terugga. 

Ik moet eerst eens wat tot me zelf 

komen... June heeft 'n paar verdraaid 

scherpe oogen ..." 

„Die had ze altijd, toen ze een kind 

was al," zuchtte Eddy. Eenige oogen- 

blikken staarde hij voor zich uit, als 

naar een nevelige, onwerkelijke verte. 

Toen schudde hij zijn droomerigheid 

van zich af en stak de hand uit. 

„Adieu, Dick." 

— 21 - 

En Dick, verteederd door de zielig- 

heid van den ander: 

„Adieu, kerel. Succes verder I Hier 

is mijn kaartje — — als je me noodig 

hebt, schrijf me dan!" 

„Als het noodig mocht zijn, zal ik 

het doen. Het beste..." 

IV. 

Het was al over twaalven, toen hij 

aan boord terugkwam, maar hij had 

ternauwernood een voet op het dek 

gezet of June stoof hem tegemoet. 

„Waar is hij ?" hijgde ze. „Waar 

is Eddy?" 

„Eddy ?" stamelde Dick onthutst.

Loui 

e rol van den keizer van China ih de 

film „Turandot" zal door Willi 

Schaeffers worden gespeeld. 

Camilla Hom en Theo 

Lingen zullen 

de hoofdrollen 

spelen in ..Nur 

wer die Sehn- 

sucht kennt". 

William Po- 

well speelt de 

hoofdrol in de 

Universal-Film 

..A girl is like 

a melody". 

Onder regie 

van Wilhelm 

Dieterle zal de 

Warner Bros- 

WILLIAM POWELL 

film „Border 

Town" worden 

opgenomen. Paul Muni en Miriam Hop- 

kins spelen de hoofdrollen. 

De Metro-Goldwyn-Mayer-film „The 

mystery of Mr. X" is door de Duitsche 

censuur verboden. 

Cecil B. de Mille zal de Paramount-film 

„De Kruisvaarder" regisseeren. Harold Lamb 

schrijft het scenario. 

Jeanine Crispin is geëngageerd voor de 

Fransche versie van de film „Afscheidswals". 

Margaret Sul- 

laoan. Helen 

Hayes en Wal- 

ter Conolly zul- 

len de hoofd- 

rollen spelen in 

de Universal- 

film „De fee". 

Verrec Teas- 

dale en Ricardo 

Cortez spelen de 

hoofdrollen in 

de Warner Bros- 

film „Firebird". 

Blandine 

Ebinger speelt 

de hoofdrol in 

de Westropa-Film „Die Liebe siegt". De 

muziek wordt gecomponeerd door Böh- 

melt. 

Renate Müller zal de hoofdrol spelen in 

de Carl Froehlich-film „Samt und Seide". 

Georg Alexander speelt te Praag de hoofd- 

rol in de film „Im fremden Revier". 

Anny May Wong speelt een belangrijke 

rol in de Para- 

mount-film 

„Limehouse 

Nights". 

Lionel Barry- 

more speelt de 

hoofdrol in de 

Metro-Gold- 

wyn-Mayer- 

film „David 

Copperfield". 

Charles Bra- 

bin zal de Me- 

tro-GoIdwyh- 

Mayer-film 

LIONEL BARRYMORE 

MARGARET SULLAVAN 

„Wicked wo- 

man" regissee- 

ren. Mady Christians zal in deze film de 

vrouwelijke hoofdrol vervullen. 

„Ja. Waar heb je hem gelaten?Uit 

je briefje wist ik, dat je hem ge- 

vonden had." 

„Mijn briefje?" Dick veegde met de 

hand langs zijn vochtige voorhoofd. 

„Waar heb je het in vredesnaam over?" 

„Het briefje, dat je me uit Café 

Pmton liet brengen, om je tien pond 

te sturen." 

„Maar ik heb geen briefje ge- 

schreven I En in Café. Pinton ben ik 

heelemaal niet geweest... Heusch 

kindje, ik snaf> er geen syllabe van ..." 

Hei jonge vrouwtje deed een stap 

achteruit. 

„Maar ik heb het hier!" 

„Wat ?" 

„Het briefje ..." 

„Waar ?" 

„Hier." Met gejaagde handen grab- 

belde ze in haar tasch. „Hier," her- 

haalde ze, met een stem die haast over- 

sloeg van zenuwachtigheid en ze hield 

hem een blaadje uit een bloc-note voor, 

met den volgenden inhoud: 

„Lieve June. Wil je zoo vriendelijk 

zjjn, brenger dezes tien pond mee te 

geven ? Je begrijpt wel waarvoor. Dick." 

„Ik had zooveel niet," hoorde hij 

haar zeggen en het was, of haar woor- 

den van heel ver kwamen. „Ik heb het 

van den kapitein geleend." 

Dick dwong zich tot kalmte. 

„Ik heb dit briefje niet geschreven, 

June," zei hij ernstig. 

„Niet geschreven?" stiet de jonge 

vrouw verbluft uit. 

„Neen. Het is als poging tot imi- 

tatie van mijn handschrift, niet slecht 

geslaagd, vooral doordat het met pot- 

lood is geschreven, maar het is positief 

niet van mij." 

„Maar wie heeft het dängeschreven?" 

Door Dicks geest flitste de herinne- 

ring aan de opgevouwen enveloppe, die 

hij door den haveloozen bode aan Eddy 

had zien overhandigen en zijn gelaats- 

uitdrukking scheen te verraden, dat er 

geen aangename gedachten in hem om- 

gingen. 

„Je wèèt ietsl" verklaarde June op- 

eens scherp. „Ik zie het aan je ge- 

zicht ..," 6 

Hij kon niet zoo gauw bedenken 

wat hij antwoorden moest, en terwijl 

hij met opeengeklemde lippen voor zich 

uit tuurde, zag hij den kapitein met 

langzame passen over het dek op hen 

afkomen. 

„Wel, en waar is het verloren 

schaap?" zeurde Stephen Horleys trage 

stem, toen hij hen bereikt had. 

„Er is iets niet in den haak, kapi- 

tein," lichtte June den gezagvoerder 

haastig en met 'n trillend stemmetje in. 

„Mijn man verklaart, dat hij dat briefje 

niet heeft geschreven." 

„Niet heeft geschreven " begon 

Horley, maar geprikkeld viel Dick hem 

in de rede: 

„Houd jullie nu eindelijk eens op. 

Nu eens en voor al: ik heb het briefje 

niet geschreven, wist, vóór ik het hier 

zag, niet van het bestaan er van af en 

heb het geld niet ontvangen. Dat is 

toch zeker wel duidelijk genoeg?" 

„Maar als jij het niet geschreven 

hebt, wie heeft het dan gedaan?" vroeg 

June weer. „En waar ben je den heelen 

avond geweest ?" 

Dick opende zijn mond al om iets 

- 22 

te zeggen. Maar geen woord kwam over 

zijn lippen. In zijn hersens was het een 

wilde rondedans van tegenstrijdige ge- 

dachten. Wanneer het werkelijk haar 

broer was geweest, dien hij gesproken 

had, moest deze de schrijver van het 

briefje zijn. En was dat aan lager wal 

geraakte heerschap Junes broer niet, 

wel, dan was hij voor vijftig pond op- 

gelicht, June voor tien, plus dat eene 

pond dat hij aan den nobelen bood- 

schapper had gegeven. Maar als de man 

die hem aangeklampt had, Junes broer 

niet was geweest, dan stond hij naar 

alle kanten voor een onoplosbaar 

mysterie! 

Hulpeloos dwaalden zijn oogen naar 

Junes gezicht. 

„Wat is er gebeurd?" drong ze aan. 

„Er is iets gebeurd en iets vervelends 

ook. Je gezicht is als een open boek. 

Wat is het?" 

Toen kwam het verhaal, in een buite- 

lenden woordenstroom. Maar hij was 

nog niet recht op streek, of June viel 

hem stormachtig in de rede: 

„Waar is hij dan ? Waar heb je hem 

gelaten ?" 

„Een oogenblik," verzocht Dick ver- 

moeid. „Ik héb hem gesproken, maar 

hij wilde niet met me mee. Ik zou je 

er niets van verteld hebben, als dit niet 

gebeurd was, maar nu blijft me niets 

anders over dan open kaart te spelen. 

Hij is volkomen onmogelijk, June, een 

verloopen type, zoo erg als er in een 

Afnkaansche havenstad maar een denk- 

baar is. JLen seconde alsjeblieft," 

dit toen hij zag, dat ze hem weer wilde 

onderbreken. „Als het dät alleen was, 

was er misschien nog redding voor hem. 

Maar hij is een opium-schuiver, een 

morfinist, verslaafd aan cocaïne; de 

hemel mag precies weten watl Hij is 

gestorven voor de wereld, waarin hij 

met verlangt terug te keeren, onderge- 

gaan onder het uitvaagsel van de maat- 

schappij; hij liet me zelfs beloven, 

je niet te vertellen, dat ik hem heb ont- 

moet." 

June leunde kleintjes tegen de ver- 

schansing. Alles aan haar verried, dat ze 

diep geschokt was. 

„Ik geloof er niets van," mompelde 

ze, bleek tot op haar lippen; „ik geloof 

er niets vanl" En toen ineens hartstoch- 

telijk: „Hoe wist je, dat het werkelijk 

Eddy was?" 

„Dat wist ik ook inderdaad niet," gaf 

Dick toe, „niet eerder dan toen we 

samen gesproken hadden. Op het 

Paobla-plein hield hij me staande, hij 

ha.d ons overdag in de stad gezien, 

zei hij, en was tot de voor de hand 

bggende gevolgtrekking gekomen, dat 

ik je man moest zijn." 

„Maar hij wist niet, dat ik getrouwd 

was!" riep June uit. 

„Jawel. Hij had het bericht van ons 

huwelijk in de society-kolom van de 

„Cape Times" gelezen." 

„Wäärin ? Wäär had hij het gelezen ?" 

Kapitein Horley, in gespannen nieuws- 

gierigheid naar de ontknooping van het 

raadsel, was bij het gesprek gebleven 

en' kwam nu met de vraag voor den dag. 

„In de „Cape Times", kapitein." 

„Dat is onmogelijkI" Er was een be- 

sliste trek om Stephen Horleys grooten 

mond. „Dat kän met! De „Cape Times" 

met het bericht van uw huwelijk is nog 

'NHEELE APOTHEEK 

hebt ge als 't ware in Uw zak 

met zoo'n klein plaf metalen 

zakdoosje met 3 "AKKERTJES" 

die verrassend snel helpen bij 

hoofdpijn, kiespijn, zenuwpijn, 

maar ook bij onbehaaglijkheid, 

gevatte kou, griep en koorts, 

evenzeer bij migraine, zenuwen, 

lusteloosheid en vrouwenpijnen. 

Zakdoos ! Glazen buil met 12 ituki sleohli 52 cent 

90 oent 1 Ge kunl hieruit 4x Uw lakdoosje vullen. 

niet hier! De kranten komen per trein 

en daar u pas vijf dagen geleden ge- 

trouwd bent, is het uitgesloten, dat het 

nummer met het stukje over de huwe- 

lijksvoltrekking al in Lorenzo Marquez 

gearriveerd is. Daar valt niets tegen in 

te brengen ..." 

„Maar hoe in 's hemelsnaam ..." 

„Hij wist het niet," beantwoordde 

kapitein Horley de onuitgesproken 

vraag; „hij raadde het. U hebt u leelijk 

in den nek laten kijken, Mr. Bur- 

lington!" 

„Praat geen onzin, kapitein," grauwde 

Dick. „Ik verklaar u, dat hij het moet 

zijn geweest, zoo zeker als iets. Dezelfde 

lengte, dezelfde eigenaardige tint haar; 

kende mij, kende mijn vrouw, praatte 

met Amerikaansch accent, gebruikte 

allerlei slanguitdrukkingen, als iemand, 

die zóó regelrecht uit het hartje van 

New York komt, had ons den heelen 

tijd op onze wandeling door de stad 

geschaduwd zag ons thee drinken 

in Café Pinton en wist notabene, dat ik 

vier klontjes gebruik..." 

■ Junes oogen lichtten even óp in na- 

denken. 

„Maar je hebt in Café Pinton niet 

eens thee gedronken," flapte ze er uit; „je 

nam limonade, omdat je het te warm 

vond voor thee. Den eenigen keer, dat 

je thee dronk was in dat paviljoen op 

het strand, weet je wel?" 

„Limonade?" Dick wist nu heelemaal 

niet meer hoe hij het had. „Maar hoe 

voor den duivel kon hij " 

„Weer een schot in 't duister van 

onzen vriend, dat een voltreffer was," 

meende kapitein Horley. 

Daarop kwam het jonge vrouwtje 

weer met een argument. 

„Je zegt, dat hij Amerikaansch 

„slang" sprak als iemand, die regelrecht,, 

uit het hartje van New York kwam,' 

maar wat er ook uit hem mag geworden 

zijn, Eddy is een Amerikaan van goede 

familie en heeft nog nooit van z'n leven 

slang gesproken!" Haar familietrots was 

ernstig beleedigd en met klimmende 

zekerheid kwam ze tot de slotsom: 

„Neen, ik geloof er niets van, dat het 

Eddy is geweest." 

„Maar wie was het dän?" riep Dick 

wanhopig uit. 

„Waar hebt u hem ontmoet ? In 

welk café ?" wilde de kapitein weten. 

Dick gaf de gewenschte inlichtingen, 

in alle details. „Probeeren jullie nu 

maar er wat van te maken," eindigde 

hij geprikkeld. „Ik heb er mijn buik 

van vol." 

V. 

Een half uur later waren ze met hun 

drieën in het koffietentje; het nacht- 

leven in Lorenzo Marquez eindigt niet 

vroeg... 

Kapitein Horley kende een beetje 

het Portugeesche havendialect en nam 

daarom de leiding van het onderzoek 

in handen. 

„U bent opgelicht," wendde hij zich, 

na een niet bepaald vlottend onderhoud 

met den allesbehalve beminnelijken 

eigenaar, laconiek tot Dick. „Het blijkt," 

vervolgde hij, „dat er vanmiddag hier 

een man is geweest, die vertelde, dat 

hij 's avonds waarschijnlijk zou terug- 

komen met een ander, een „gentleman". 

Hij gaf instructies, dat ze hem zouden 

aanspreken als Eddy en hem behan- 

delen als een geregeld bezoeker. De 

eigenaar zou voor deze diensten een 

pond krijgen. De man in kwestie heeft 

hier ook een brief geschreven en enga- 

geerde een of anderen leeglooper voor 

een karweitje — wät dat precies was, 

weet de eigenaar ook niet. Maar — —" 

„Dat zal wel het bezorgen van het 

briefje geweest zijn," opperde June. 

De kapitein knikte en vulde Junes 

veronderstelling nog aan. 

„Dat moest natuurlijk gebeuren, zoo- 

dra hij kon aannemen, dat uw man naar 

de stad gegaan was, terwijl u aan boord 

bleef. Het lag voor de hand, dat dit zou 

gebeuren." 

„Maar had die snuiter, die hier van- 

middag was, rood haar?" vroeg Dick. 

Kapitein Horley bracht de vraag over. 

Het antwoord luidde, dat de man 

bruin haar had. De eigenaar wist het 

zeker. 

„Dan is het niet dezelfde!" besliste 

Dick abrupt. „Vraag den eigenaar maar 

eens of de man van vanmiddag, dezelfde 

is als die vanavond met mij hier heeft 

koffie gedronken." 

Maar de eigenaar van den kiosk had 

er genoeg van. Nijdig gaf hij te kennen, 

dat hij den vent niet kende en hem 

nooit te voren gezien had. Het was nu 

welletjes; hij ging sluiten. 

„Je gelooft nu toch zeker zelf niet 

meer, dat het Eddy was," vroeg June, 

toen ze in hun hut terug waren. De 

ochtendschemering begon de toppen der 

masten van de „Zephyr" te kleuren.. . 

„Ik begin inderdaad te gelooven, dat 

hij het niet geweest kan zijn," bekende 

haar echtgenoot mat. „Het ziet er naar 

uit, alsof we op een allerbrutaalste 

manier beetgenomen zijn." 

VI. 

Het was allang twaalf uur geweest, 

toen het jonge echtpaar den volgenden 

dag aan dek kwam. De „Zephyr" be- 

vond zich in volle zee, Lorenzo Marquez 

was onzichtbaar achter de zandheuvels. 

Dick vond een paar ligstoelen in de 

luwte van den achterdeksalon en starend 

over de zee naar den wazigen horizon, 

— 23 - 

De tooneeljpeeiiter Tilly Parln-Bouwmaastar ward voor 

de hoofdrol In da film „Da familla van mijn vrouw' 

geëngageerd. 

D« fllmactric« Katharine hUpburn liet zich van haar 

echtgenoot Ogden Ludlow Smith icheidan. 

De schrijfster Willy Cortan Is bij den val van een trap 

gewond. Wij wenschen haar een spoedig herstel. 

De filmsterren Kay Francis en Maurice Chevalier hebben 

zich thans officieel verloofd.

liet hij, in strak stilzwijgen, de heele 

wonderlijke geschiedenis aan zijn gees- 

tesoog voorbijtrekken. 

June (ii hij zaten daar nog steeds, 

toen tegen theetijd kapitein Horleyzirh 

bij hen voegde. 

,,Ik heb mijn hersens suf gedacht 

over die vertooning van gisteravond," 

zei hij, op een leegen stoel naast June 

plaatsnemend. „Maar behalve, dat ik 

er met achter kan komen, hoe die 

kerel al die bijzonderheden wist, is het 

me een raadsel, dat u hem doodleuk die 

vijftig pond hebt cadeau gedaan, zonder 

den man mee aan boord te nemen om 

zijn identiteit te laten vaststellen door 

de eemge persoon, die daartoe in 

staat was." 

„Ja, daar heeft de kapitein volkomen 

gelijk in," verklaarde June. 

„Geen van tweeën hebben jullie den 

man gezien," verweerde Dick zich brom- 

meng — hij was echt uit zijn humeur 

door deze critiek op zijn schranderheid 

— „en jullie hebt geen idee " 

De kapitein liet hem niet uitspreken. 

„Maar dan had u dien anderen 

schooier nog geen pond hoeven te geven 

als premie, dat hij uw vrouw voor tien 

pond heeft opgelicht! Dat is eenvoudig 

het toppunt.. ." 

Dick slikte een venijnig antwoord, 

dat op het puntje van zijn tong danste 

in, toen hij den steward met de thee 

zag aankomen. Zwijgend keek hij toe 

hoe Wingfield den theeboel op een' 

rieten tafeltje neerzette, zwijgend zag 

hij hem een kopje aan June aanreiken 

en vervolgens suiker doen in den voor 

hèm bestemden kop — één twee 

drie vier klontjesI... 

En op hetzelfde oogenblik was het, 

alsof hij een klap in het gezicht kreeg,' 

die de wereld om hen»- heen even 

voor hem uitveegde. Het eenige wat 

hij zag was een vlekkerige hand, die 

klontjes suiker liet vallen in een kop. 

Eén twee drie vier I 

„Uw thee mijnheer," drong een stem 

tot zijn ooren door. 

Dat brak den tooverban. De zee en 

de stralende hemel kwamen weer te 

voorschijn, maar nog steeds zag Dicks 

geest die gevlekte hand, die een witten 

koffiekop vasthield. 

„Steward," kwam het plotseling over 

zijn lippen en het leek, alsof het de 

stem van een ander was, zóó verbaasd 

was Dick Burlington over zijn eigen on- 

gccontroleerden impuls: „Steward, wat 

heb je met je roode pruik gedaan?" 

Het theckopje viel in scherven op het 

dek 

Wingfield kon niet gelogen hebben, 

toen hij den kapitein vertelde, dat hij 

acteur was geweest I Maar het was een 

onoplosbaar raadsel, dar deze meer dan 

intelligente, werkelijk grandiose come- 

diant geen schitterende ster aan den 

hemel van het tooneel was geworden... 

FILM-ENTHOUSIASTE1V 

H. W. P. R. ie ALKMAAR. Käthe 

Dorsch maake een tournee door Zuid- 

Amerika. He£ adres van Clark Gable is 

Metro-Goldwyn.Mayer-séudios, Culver. 

Cify, Californië. Joseph von Séernberg moet 

U schrijven (Duitsch of Engelsch) 5451 

Marathon Street, Hollywood. 

■ 

N. K. te 's-GRAVENHAGE. Wij zullen 

met Uw wensch rekening houden. 

C. G. te AMSTERDAM. Magda 

Schneider woont Sachsischestrasse 63, 

Berlijn. Zij is verloofd met Wolf Albach- 

Retty. 

C. v. D. te 's-GRAVENHAGE. Het 

adres van George Raft is 5451 Marathon 

Street, Hollywood. Binnenkort verschijnt 

er in ons blad een artikel over deze ster. 

Hij speelt de hoofdrol in „Bolero" en „De 

trompet schalt". 

P. A. C. te ROTTERDAM. Het is niet 

zeker of de film „Wilhelm Teil" in ons 

land vertoond zal worden. De film „Florian 

Geyer wordt voorloopig niet opgenomen, 

Het staat nog niet vast of Hans Albers 

een bezoek aan ons land zal brengen. De 

Bevraagde foto's zijn gezonden. 

A. R. te ROTTERDAM. Wij hebben 

van dit bericht geen nadere bevestiging 

ontvangen. Wij hopen U spoedig nader te 

berichten. 

L. K. te ZUILEN. Het adres te Londen 

is ons niet bekend. Misschien kunt U in 

een muziekhandel het gewenschte portret 

koopen. 

M. v. d. L. te AMSTERDAM. Albert 

Lieven is getrouwd. Claudette Colberts 

adres is 5451 Marathon Street, Hollywood. 

Anita Page Is getrouwd. Regisseur Berthold 

Viertal is gehuwd met de actrice Salka 

Steuermann. 

E. H. te 's-GRAVENHAGE. Het adres 

van Willy Castello is UniversaUStudios, 

Universal-City, Californië. Drie antwoord- 

coupons insluiten. 

B. K. E. W. te ROTTERDAM. Willy 

Fritsch woont Bitterstrasse 8 —12, Berlijn. 

Het adres van Paul Hörbiger is Glocken, 

»trasse la, Berlijn. Niet vergeten antwoord- 

coupon in te sluiten. 

P. T. te ARNHEM. Kay Francis is den 

13en Januari jarig. Robert Montgomery is 

den 21 sten Mei jarig. Zijn adres is Metro- 

Goldwyn-Mayer-studios, Culver-City, Cali- 

fornië. Robert Siodmak is thans te Parijs. 

Voorloopig zal hij niet te Berlijn regisseeren. 

CORA SUE COLLINS 

zal In een film met Jackie Cooper optreden. 

(Foto Mttro-Goldwyn-Mtger) 

Sim V7r/ 

MET MUM 

imÄWe^ 

, W'kr 

dat toch voor een film, 

rin onze tooneelspeler 

$9 V ^ Jan Musch gespeeld heeft?" 

,,Je bedoelt de film „Dood water". Voor 

deze rolprent schreef Simon Koster het 

scenario en componeerde Walter Gronostay 

de muziek. Ze werd vervaardigd door de 

Nederlandsche Filmgemcenschap, maar de 

eer van de première valt ons land niet ten 

deel." 

„Waarom niet?" 

..Ja. hoor eens. Pietersen, dat weet ik 

ook niet. De film is in Duitschland nagesynchroniseerd 

en men heeft haar wel aan 

Duitsche journalisten vertoond. Het Berlijnsche 

filmdagblad „Film Kurier" schreef er 

zeer gunstig over. De film heeft dan ook 

op de Biennale te Venetië onze Nederlandsche 

filmkunst vertegenwoordigd maar 

gezien hebben we haar in Nederland nog 

niet." 

„Eigenaardig, vind je niet?" 

„Wel een beetje. Het is nu maar te hopen, 

dat he; een mooie film is, anders maken 

we in het zonnige Italië een beroerden indruk. 

Dan moet Ivens de eer maar redden." 

,, Hoezoo?" 

„Van Ivens wordt de film „Nieuwe 

Gronden" er vertoond. Dat is in ieder geval 

een knap stuk werk." 

„Behandelen beide films niet de Zuiderzee?" 

„Ja. Dan zien de Italianen meteen, dat wij 

ook „moerassen' kunnen droogleggend Er 

wordt anders van de Biennale in het buitenland 

veel meer ophef gemaakt dan in 

Venetië. Ik sprak van de week een Nederlander, 

die er geweest is. Met moeite heeft 

hij de tentoonstelling kunnen vinden. De 

meeste Venetianen wisten niet eens, dat er 

een Biennale bestond." 

„Anders nog wat nieuws onder de zon?" 

„Je weet, dat Marlene Dietrich de hoofdrol 

zou spelen in de nieuwe Joseph von 

Sternberg-film „Red Pawn"?" 

„Ja. En gaat dat plan niet door?" 

„De film wordt wel gemaakt, maar de 

hoofdrol zal Elissa Landi spelen. Voor 

Mariene schrijft John Dos Passos nu een 

scenario, getiteld „De Lorelei"." 

„Dat zal wel mooi zijn. als Mariene haar 

gouden baren kamt. Is er nog nieuws van 

de geheimzinnige Greta Garbo ? " 

„Twee nieuwtjes. Uit Londen bericht 

men. dat Greta vast en zeker een film in 

Engeland zal spelen. En uit New York meldt 

men, dat Garbo de hoofdrol zal spelen in 

het tooneelstuk „The life of Bessie Bowen" 

van Eugene O'Neill." 

„Een van de beide berichten zal dan wel 

niet juist zijn." 

„Misschien kloppen ze beiden niet. Greta's 

doen en laten blijft nu eenmaal geheimzinnig. 

Nog twee filmsterren berichten, dat ze 

bet komende seizoen gaan tooneelspelen." 

„Wie dan?" 

„Laura la Plante zal te Londen de 

hoofdrol spelen in bet tooneelstuk ..Admirals 

All' en Annahella fe Parijs in .Twaalf 

X'arhfen 

heeft een nichtje, dat dol is op voorspellin- 

gen, waarzeggerij en al dat soort dingen, en 

daar altijd over spreekt. 

Dezer dagen zei ze tegen mijn neef; 

„Oom, wat zal ik nu doen? Naar een ge- 

dachtenlezer gaan of naar een handlijnkun 

dige?" 

Mijn neef keek baar een oogenblik op- 

merkzaam aan. Toen zei hij: „Ga naar een 

handlijnkundige, kind. Je weet in ieder ge- 

val zeker, dat je handen hebt." 

„Van morgen af ga ik mijn dieet veran- 

deren. Alleen fruit — niets dan fruit. Geen 

brood, geen koek, geen taartjes 

„Doktersvoorschrift?" 

„Neen, de bakker geeft mij geen crediet 

meer en de fruithandelaar wel." 

„Ik zou wel een boek willen schrijven." 

„Weet je dan hoe je dat doen moet?" 

„O, ik neem wel een schrijfmachine." 

Twee beeren hooren een radio-uitzending 

en luisteren verrast naar de zware klanken 

van een orgel. 

„Dat is Händel," fluisterde de een. 

„Die kerel speelt lang niet kwaad," was 

bel .antwoord. 

Zijn vrouw: „Hoc zou je zonder mij 

kunnen leven?" 

Haar echtgenoot: „Nu, in ieder geval 

veel goedkooper! " 

„Houd je van kinderen? 

„Ja zeker. Zij geven het huii zoo iets 

kalms en vredigs als zij naat bed zijn." 

De juffrouw, die Jantje pianoles gaf, 

kon ieder oogenblik verwacht worden. Dus 

inspecteerde moeder zorgvuldig het uiterlijk 

van haar spruit. 

„Heb je je handen gewasseben?" 

„Ja, ma." 

„En je gezicht?" 

„Ja, ma." 

„Heb je ie ook achler je ooien gewa:> 

sehen?" 

„Wel aan den kant waar zij zit, ma." 

Dame (op een tentoonstelling van 

auto's): „Ik wil een heel erg grappige 

mascotte hebben." 

Bediende (zich wendend tot collega): 

„Mijnheer Smit, ik geloof, dat deze dame 

u moet hebben." 

„Wat voor positie badt u in uw vorige 

betrekking?" vroeg de directeur aan den 

zeer jeugdigen sollicitant. 

„Ik was de man van de daad, mijnheer." 

antwoordde de jongen ernstig. 

„Een man van de daad?" zei de directeur 

verbaasd. „Wat is dat voor 'n betrekking?" 

„Dat zal ik u uitleggen, mijnheer. Als 

mijn baas iets gedaan wilde hebben, dan zei 

hij het tegen den procuratiehouder, de pro- 

curatiehouder gaf het door aan den boek- 

houder, de boekhouder weer aan den klerk 

en de klerk zei het tegen mij." 

„En wat gebeurde er dan?" vroeg de 

directeur geïnteresseerd. 

„Daar ik 't aan niemand meer kon door- 

geven, moest ik 't dan doen." was 't ant- 

woord. 

C. * Tk.*l>UZZLES No. S53 

'■"''•y-. 

KN1PPUZZLE 

Bovenstaande stukjes moeien uitgeknipt en 

zuudanig opgeplakt worden, dat ze een portret 

vormen van een Amerikaanschen filmster. Onder 

de abonné's, die ons het goed opgeplakte por- 

tret zenden, benevens den naam van den ac- 

teur zullen wij tien foto's van hem verdeelen. De 

oplossingen moeten voor 11 September (van 

Indische abonné's voor 11 November) in het bezit 

zijn van: Red. „Het Weekblad", Calgewater 22, 

Leiden. Op de enveloppe s.v.p. duidelijk ver- 

melden: C. & Th.-puzzles No. 353. 

Degenen, die het blad liever niet willen be- 

schadigen, kunnen volstaan met de stukjes 

over te trekken op een doorzichtig papiertje, 

of te calqueeren. Dit laatste geschiedt door 

middel van een velletje carbonpapier. dat men 

onder deze pagina legt. Als men nu onder het 

carbon nog een stukje wit papier legt en dan 

de omtrekken van de op deze pagina afgedrukte 

stukjes met potlood natrekt, zal het carbonpapier 

deze op het witte papier overdrukken. De aldus 

gevormde en uitgeknipte stukjes papier moeten 

ook als een portret worden opgeplakt. 

Zij, die ook de Wekelijksche Vraag op wen- 

schen te lossen, kunnen die desgewenscht te- 

gelijk met deze puzzles inzenden, doch zij gelie- 

ven de oplossingen dan op een apart, doch 

volledig van naam en adres voorzien velletje 

papier te schrijven. 

J> K^ 

KAMRAADSEI. 

1 2 J- $- r~ e~ 7 s~ 

— 

. - — 

Horizontaal: 

Naam van een der bekendste Amerikaansthe 

actrices. 

Verticaal; 

1. Toren van een moskee. 

2.Terr ein,waarpaard ernennen gehouden worden 

3. Rampspoed. 

4. Uitstekend. 

5. Luchtkasteel. 

6. Rondreis. 

7. Met inbegrip van. 

8. Getal. 

Onder de goede oplusseis van dit raadsel 

zullen we een hoofdprijs van f 2.50 en als troost- 

prijzen drie filmfoto s verdeelen. 

OPLOSSINGEN C. & Th.-PUZZLES No. 550 

KN1PPUZZLE De tien foto's van Willy Fritsch werden toe 

gekend aan: 

den heer H. C. A. Wesling, Amsterdam; me- 

juffrouw L. C. de Raadt, Rotterdam; den heer 

F. Tiaa, Nijmegen ; den heer N. Gersen, Leiden; 

mejuffrouw K. Huyzer, Utrecht; den heer B. E. 

Buhr, Amsterdam ; mejuffrouw M. Muysers, Hil- 

versum; mejuffrouw M. Meyer, Amsterdam; 

mejuffrouw M. Korendijk, Hillegersberg; mejuf- 

frouw M. Vent, Den Haag. 

Wi/Jy Fritsch 

— 25 - 

NAMENRAADSEL 

Lilian Harvey 

Hans Albers 

Alfred Abel 

Dolores De Rio 

Theodor Loos 

Martha Eg'gerth 

Renate Müller 

HAARLEM 

Met de juiste oplossing van dit raadsel \et- 

wierf de heer J. Brugmans te Leiden den hoofd 

piijs. terwijl de troostprijzen werden verworven 

door den heer M. Beekmans te Amsterdam, 

mejuffrouw K. Hemmes te Overveen en den 

heer B. Kwak te Rotterdam.

.?*:; "K:, 1 -"!-'^-* 

WAAROM CECIL E. DE MILLE 

egisseur Cecil B. de Mille heeft 

reeds meermalen de wereld ver- 

brast door aan een te voren vrijwel 

onbekend acteur of actrice een zeer 

belang-rijke rol toe te bedeelen. En of- 

schoon doorgaans zijn ontdekkingen 

over groote talenten bleken te beschik- 

ken, heeft zijn voortdurend speuren naar 

nieuwe krachten, terwijl er toch zoo- 

veel erkend goede spelers zijn, reeds 

dikwijls critiek moeten ondervinden. On- 

langs heeft de Mille, die nog van Neder- 

landsche afkomst is, bij wijze van hooge 

uitzondering, zelf de pen ter hand ge- 

nomen om zich tegen aantijgingen van 

dien aard te verdedigen. Hij schreef het 

volgende: 

„Men heeft mij al van heel wat be- 

ticht, van een voorkeur voor badkuipen 

en andere dingen, maar nog nooit heeft 

men van mij kunnen zeggen, dat ik een 

artikel in een krant heb geschreven. 

Nu ik het ten slotte toch ga doen, is 

dat een geheel nieuwe sensatie voor 

me en het zou een prachtgelegenheid 

zijn om nu eens fantastische en dwaze 

geruchten te verspreiden over journalis- 

ten, net zooals die beeren nu al twintig 

jaar geruchten over mij verspreid heb- 

ben ... maar dat is toch niet mijn plan. 

Ik heb me overigens altijd buitenge- 

woon geamuseerd met de sprookjes, die 

ze over mij publiceerden. Het waren 

immers altijd pittige en interessante 

artikeltjes ■ 

Een van de dingen, waarover ze mij 

geregeld kapittelen, is mijn voortdurend 

zoeken naar allerlei talenten, lederen 

keer dat ik weer een film maak. De 

BÉBÉ DANIELS 

journalisten willen er mijn aandacht 

op vestigen, dat Hollywood overbevolkt 

is met talentvolle spelers, die maar al 

te graag een rol van mij zouden aan- 

nemen. Nu is Hollywood inderdaad 

overbevolkt, maar niet met talent. Dit 

laatste is een zeldzaam artikel, waarnaar 

men lang kan zoeken zonder iets te vin- 

den. Daarom moeten regisseurs zoo nu 

en dan afwijken van de gebaande 

wegen, indien zij een Alice in Wonder- 

land, een onbedorven meisjesstudent of 

een vrouw met vampier-eigenschappen 

noodig hebben. 

Soms behoeven we niet ver van huis 

te gaan, maar dat gebeurt niet dik- 

wijls. Twee bijzondere voorbeelden daar- 

van zijn Judith Allen en Claudette 

Colbert. 

De eerste was pas kort te voren uit 

New York naar Hollywood gekomen, na 

door de Paramount te zijn geëngageerd, 

toen ik op- zoek ging naar een actrice, 

die voor de hoofdrol van „This day 

and age" in aanmerking zou kunnen 

komen. Ik liet tallooze opnamen voor 

me afdraaien en juist toen ik er aan 

begon te wanhopen het geschikte meisje 

onder de Hollywoodsche actrices te zul- 

len ontdekken, werd er een proefop- 

name van Judith geprojecteerd. Onmid- 

dellijk zag ik, dat zij de personificatie 

was van de figuur, die ik mij had voor- 

gesteld de rol in kwestie te doen uit- 

beelden. 

.Maar haar opname was de eenige uit 

ongeveer driehonderd stuks, die mij be- 

vredigen kon en het had dus weinig 

gescheeld of ik had mijn speurtocht 

buiten Hollywood moeten uitstrekken. 

Een nog opzienbarender vondst van 

onontdekt talent midden in Hollywood 

deed ik met Claudette Colbert. Ik zocht 

tijdens de voorbereiding van „Het tee- 

ken des Kruises" naar een schoone 

âctrice, die de rol van de wreede en 

boosaardige Poppaea, de vrouw van 

-26 - 

GLORIA SWANSON 

Nero, zou kunnen vervullen. Tot op dat 

oogenblik had nog nooit iemand Clau- 

dette Colbert voor een rol van dat 

genre in aanmerking doen komen. Al 

jarenlang speelde ze voor de film, doch 

stelde slechts lieftallige heldinnen voor. 

Zij verwierf daarmee ook een zekere 

mate van populariteit, maar kon toch 

niet tot de groote sterren gerekend wor- 

den. Niemand had zich ooit afgevraagd 

wat voor indruk Claudette zou maken in 

de rol van verleidster, maar toen ik 

films en proefopnamen van Holly- 

woodsche actrices voor mij liet vertoo- 

nen, trok iets in Ciaudettes oogen, 

mond en stem mijn aandacht. Daar 

waren mogelijkheden, waar nog geen 

gebruik van was gemaakt. Haar mond 

en oogen hadden den klassieken vorm 

en diepte, welke door de eeuwen heen 

hun bekoring hebben bewezen, terwijl 

het timbre van haar stem voorspelde, 

dat er jnet deze actrice iets bijzonders 

te bereiken zou zijn. 

Ik deed haar een metamorfose onder- 

gaan in overeenstemming met de rol, 

die ik haar had toegedacht en Clau- 

dette Colbert ontpopte zich als een 

eersterangs actrice, waar iedereen ver- 

rast van was, ikzelf niet het minst. Tot 

dusver had zich haar filmloopbaan een- 

zijdig en onjuist ontwikkeld, maar nu 

ik haar groote kracht ken, aarzel ik 

niet haar de rol van Cleopatra te geven 

in mijn nieuwe film. Ik verwacht, dat 

deze creatie de grootste en schitterend- 

ste van haar leven zal worden. 

De gevallen van Judith Allen en 

Claudette Colbert zijn, zooals ik zeide, 

uitzonderingen, waarbij het gezochte 

talent voor speciale rollen in Hollywood 

zelf werd gevonden. De filmindustrie 

zal altijd de wereld blijven afzoeken 

naar nieuwe en bijzonder talentvolle 

krachten. Men moet er dus niet te veel 

waarde aan hechten als de kranten ons 

speuren naar filmtalent in een bespot- 

NAAR JONGE TALENTEN OTEKT 

CECIL B. DE MILLE IN GESPREK MET JUDITH 

telijk daglicht stellen. We hebben daar- 

voor wel degelijk een grondige reden. 

Wel blijkt dikwijls, dat wij iets na- 

streven, dat niet te verwezenlijken is, 

dat practisch niet bestaat, maar indien 

wij tusschen de duizend menschen, die 

wij er over aanspreken, ook maar één 

groote ster vinden, dan zijn tijd, moeite 

en geld waardig besteed." 

De Mille gaat dus, wat betreft het 

verdeelen van zijn rollen, niet over één 

nacht ijs. Het duurt soms zeer lang voor 

hij den geschikten persoon vindt, maar 

aan den anderen kant valt zijn beslissing 

doorgaans zeer plotseling en zeer snel. 

Zijn grootste ontdekkingen doet hij in 

één oogopslag. Men behoeft hem slechts 

enkele meters film te vertoonen en hij 

weet al direct of hij aan de daarin 

voorkomende spelers iets heeft of niet. 

Jaren geleden aanschouwde hij eens 

'n komische Mack Sennett-twee-acter, 

waarin gedurende enkele oogenblikken 

een donker, slank meisje in badpak op 

het doek verscheen, dat tegen een deur- 

post leunde. De gratie, waarmee zij dat 

deed, openbaarde hem de mogelijk- 

" heden, die in dit figurantje verscholen 

lagen, en onmiddellijk het hij naar haar 

inftsrmeeren. Zij heette Gloria Swanson, 

en de geschiedenis der film heeft be- 

wezen, dat De Mille ook in dit geval 

een fijnen neus heeft gehad, want zij 

heeft zeer lang en zeer hoog aan Holly- 

woods sterrenhemel geschitterd. 

Ook over Bébé Daniels' toekomst 

werd met één oogopslag beschikt. In 

de dagen toen zij nog in Harold Lloyd- 

twee-acters speelde, kwam De Mille een 

bioscoop binnen, nog juist op tijd om 

een opname van Bébé in een dier kluch- 

ten over het doek te zien vliegen. Het 

was misschien net een halve meter film, 

waarin Bébé speelde, maar dat was vol- 

doende om haar 

Mille te bezorgen 

ieder bekend. 

ALLEN. 

een aanbod van De 

En de resultaten zijn 

— 27- 

CLAUDETTE COLBERT ALS CLEOPATRA. 

De Mille laat zich nooit beïnvloeden 

door persoonlijke ontmoetingen. Volgens 

hem zijn de menschen in werkelijkheid 

heel anders, dan ze op het doek uit- 

vallen, en iemand waarvan men dus 

tijdens een gesprek den indruk mocht 

krijgen, dat hij een geboren filmacteur 

was, zou in beeld erg kunnen teleur- 

stellen. De Mille oordeelt daarom alleen 

op grond van proefopnamen of eerder 

gemaakte films. 

We zagen hierboven hoe ook zijn 

laatste ontdekkingen: Judith Allen en 

Claudette Colbert op die wijze zich toe- 

droegen. Hoewel Judith ontdekt werd 

voor „This day and age", hebben we 

haar in deze film niet kunnen bewon- 

deren. Deze rolprent werd namelijk door 

de censuur afgekeurd. 

Claudette Colbert zal men binnen- 

kort kunnen aanschouwen in de grootsch 

opgezette film „Cleopatra", waarin zij 

de titelrol vervult. Deze film brengt 

een bewogen episode uit de Egyptische 

en Romeinsche geschiedenis in beeld. 

Warren Williams speelt de Julius Caesar- 

rol en Henry Wilcoxon, een van Para- 

mounts nieuwste aanwinsten, zal de be- 

langrijke figuur van Marcus Antonius 

uitbeelden. Afgaande op de berichten 

uit Amerika, moet er aan de verfilming. 

veel werk zijn besteed. Men heeft er 

historici en oudheidkundigen voor ge- 

raadpleegd en uit alles blijkt, dat het 

filmwerk van een gigantisch formaat 

moet zijn.

,^,,...,^,.. u,..,-^. .A}r^m^w.ymmm 

HERMANN THIMIG EN HILDE KRUGER IN „PETER, PAUL EN NANETTE' 

(foto Ufa) 

•W ——""^^^^^^^^^^^^^^^^ 

GEr AUTOU>ISEE:U;Db VbUTALIMG 

Morgan voegde zich bij hen, boog zich 

over Mnry heen en nu begreep Lane de 

oorzi.ak van de lijdenstrekken, die hij in 

haar gezicht gezien had. Hij had zich dus 

niet vergist. Met een knikje tegen den 

gast, sloeg ze de armen om haar vaders 

hals, waarna 'deze haar optilde en haar 

naar de eettafel droeg. Nadat hij haar in 

een gemakkelijken armstoel neergevlijd 

had, keek ze over haar schouder. 

„Kom zitten," riep ze. „U hier, Inspec- 

teur, en u hier alstublieft, Mr. Lane." 

Toen de drie mannen gezeten waren, 

werd het gesprek algemeen. De hoofd- 

schotel er van vormden de Chef, zijn wan- 

daden, zijn brutale briefjes, en zijn iden- 

titeit. 

Na haar woorden tot McCoy, was Lane 

niet verbaasd te merken, dat het meisje 

bijna evengoed op de hoogte was als haar 

vader en inspecteur McCoy en heel wat 

beter dan hijzelf. Maar wat hem opviel, 

waren hear scherpe vragen, de aandach- 

tige ernst, waarmede die werden beant- 

woord en de gevatheid van de ideeën, die 

zij aan de hand deed. 

Het was een nieuwe gewaarwording voor 

hem; zijn eigen moeder ging geheel op 

in haar huishouding en het lichamelijk 

welzijn van de mannen, die aan haar goe- 

de zorgen waren toevertrouwd en brak 

zich nooit het hoofd over dingen, die bui- 

ten dezen welvertrouwden cirkel lagen. 

Het deed hem pleizier, dat Morgan en 

McCoy zoo vrijuit spraken; ze koesterden 

thans geen argwaan meer tegenover hem. 

Zoo hooide hij van den brief over de Hom- 

burg-bank, van McCoy's plannen om deze 

instelling te beschermen, en van den re- 

chercheur, die, tot nog toe zonder succes, 

alle draadlooze berichten controleerde. 

Ten slotte gaf McCoy hem een korte 

beschrijving van Curly, den vermisten de- 

tective. 

„Hel is mogelijk dat hij de man was, die 

me het notitieboekje gaf," erkende Lane. 

„Maar ik heb hem niet overeind zien staan 

en kon hem ook niet duidelijk herkennen. 

Maar ik zou zeggen, dat hij wel overeen- 

komt met uw bqschrijving. Hebt u al een 

spoor kunnen vinden van de twee mannen, 

die me in de vestibule tegen het lijf 

liepen?" 

McCoy schudde het hoofd. 

„Ons onderzoek in die richting heeft 

nog geen resultaat opgeleverd. Maar mis- 

schien hooren we vanmiddag meer. We 

zullen ons moeten haasten. Miss Morgan. 

Ik wil tegen vijven bij de bank zijn, weet 

u. Ik hoop dat u mij excuseeren zult, dat 

we al zoo gauw weg moeten." 

Gedurende de kortstondige lunch nam 

Lanes belangstelling in Mary Morgans aan- 

trekkelijk persoontje zoo gestadig toe, dat 

zijn interesse voor den Chef er door dreig- 

de in de schaduw te worden gesteld. 

Een jong meisje - en dan nog wel een 

dat aan haar stoel was gekluisterd — dat 

zich op voet van gelijkheid onderhield met 

mannen als McCoy en Morgan en aan 

wier opmerkingen en opinie deze mannen 

blijkbaar de grootste waarde hechtten, was 

inderdaad een heel aparte sensatie. En er 

ging een groote charme van haar uit — 

de frissche charme van absoluut evenwicht 

en goede kameraadschap, van boeiende 

harmonie tusschen uiterlijke aantrekkelijk- 

heden en een actieven, origineelen geest. 

Toen McCoy vond, dat het tijd was om 

te gaan en Lane afscheid van zijn gast- 

vrouw nam, zei hij impulsief, iets zeld- 

zaams voor hem: 

„Mijn auto is nu in reparatie, juffrouw 

Morgan, maar als hij weer klaar is, mag 

ik u op een keer dan eens komen halen 

voor een toer?" 

Mary Morgans oogen lichtten op in een 

.ülerliefsten glimlach. 

„Dat zou ik heerlijk vinden!" verklaarde 

ze openhartig. „Maar ik ben lastig, daar 

moet u op rekenen." 

„Het is toch wel goed voor u om uit te 

gaan?" Er was iets van bezorgdheid in zijn 

stem. 

„O, ja. Ik heb ook een rolstoel. En vader 

kan mij naar den auto dragen." 

„Schitterend!" riep Harry Lane uit, ter- 

wijl hij ferm haar hand drukte. 

Ze maakten den tocht naar Weston in 

een politie-auto, een grooten, blauwen wa- 

gen, met een agent in burger aan het 

stuur. Lane, die zelf voor geen kleintje 

vervaard was, genoot van de brutale snel- 

heid waarmee ze reden en van de zeker- 

heid waarmee de handige bestuurder door 

het verkeer schoot. Een politie-chauffeur 

scheen zich vrijpostigheden te kunnen ver- 

oorloven, die een particulier onverbiddelijk 

met den strafrechter in aanraking zouden 

brengen. 

Tegen half drie bereikten ze de omge- 

ving van Weston. Hier minderde de chauf- 

feur op McCoy's bevel vaart. Een paar 

minuten later herkende Lane de groep 

boomen, niet ver van den weg, waaruit de 

mannen te voorschijn gekomen waren om 

hem aan te vallen. 

„Hier zijn we er," zei hij tegen McCoy. 

„Dat zijn de boomen en hier ongeveer 

stopte ik. Ja. Kijk daar! U kunt de sporen 

van de banden nog duidelijk zien." 

McCoy liet den bestuurder aan den 

kant van den weg stoppen. Hij stapte uit 

en liep met Morgan en Lane terug. 

„Hier ongeveer ben ik uit mijn auto ge- 

komen," lichtte laatstgenoemde in. „Ja! 

Ziet u, daar kunt u zien waar de man op 

den weg gekropen is." 

De weg had op dit gedeelte een beton- 

dek, waarop schuine strepen stof zichtbaar 

waren. Lane had hen op de evenwijdige lijnen 

attent gemaakt, die op sterk remmen we- 

zen, van zijn auto of van een anderen wa- 

gen. Nu keken de drie mannen naar de 

sporen in het stof, afkomstig van iemand, 

die zich op handen en voeten van den 

greppel aan den kant naar den betonweg 

bewogen had. Zelfs de afdrukken van zijn 

knokkels waren zichtbaar. 

De Nederlandsche voordrachtskunstenares Anny Prins, die onlangs voor de Vlaamsche Radio te 

Brussel haar kunst ten beste gaf. (Foto Godtri.d d. Groot) 

- 29 -

Trude Marlen en Elga Brink, de beide U(a- 

draaiboek van de film „Met vuur 

McCoy's energieke blauwe oogen had- 

den een verbitterde uitdrukking, bij de ge- 

dachte aan wat een van zijn trouwen man- 

nen overkomen was. Maar hij beheerschte 

zich en zei op zakelijken toon: 

„Dat had de politie van Weston gisteren- 

avond onmogelijk kunnen ontdekken, maar 

het is doodjammer, dat we zooveel tijd 

verloren hebben. Waar ongeveer kwamen 

die kerels met hun revolvers op den weg, 

Mr. Lane?" 

Lane keek rond en liep achteruit. 

„Hier, lijkt me toe. Neen, daar! U kunt 

hun voetstappen duidelijk zien." 

In zekeren zin had hij gelijk, in ander 

opzicht echter niet. Dat het stof op den 

weg door voetstappen beroerd was, kon 

niet in twijfel worden .getrokken, maar van 

duidelijke, scherp-omlijnde voetsporen was 

geen sprake. 

„Ze zijn hief- bij daglicht geweest — van- 

daag — althans eenigen van hen," stelde 

Morgan vast. „De manier waarop ze hun 

voetstappen uitgewischt hebben, is te af- 

doend dan dat het bij maanlicht kan ge- 

beurd zijn." 

McCoy knikte en stapte, over den hoo- 

gen berm in het veld. De anderen volgden 

hem, scherp om zich heen spiedend. 

Even daarna bukte de inspecteur en 

raapte een klein voorwerp op, dat hij 

Morgan toonde. Het was de huls van een 

patroon. 

„Acht en dertig! Daar is er nog eenl" 

Morgan keek. 

„Dat slaat mijn 

theorie, dat ze bij 

daglicht zijn terug- 

gekomen, den bodem 

in," bromde hij te- 

leurgesteld. „Of," hij 

aarzelde even, „er 

moet een andere ver- 

klaring zijn." 

„Misschien kon het 

hun niet schelen, dat 

we hun hulzen vin- 

den," opperde Lane. 

McCoy liep naar 

de boomen. 

„Hier is er 

een!" riep hij 

zijn schouder, 

nog 

over 

„En 

nog een, Morgan!' 

Lane en Morgan 

liepen zijn richting 

uit. McCoy had nu 

een punt bereikt, een 

twintig meter van de 

groep boomen. Plotseling 

riep Morgan 

hem. 

„Wacht eens. Ross! 

Wacht even!" 

De inspecteur keerde 

zich om. 

„Wat is er?" 

Morgan voegde 

zich bij zijn confrère. 

„Heb je wel eens 

van een spel gehoord, 

dat snipperjacht 

heet?" 

„Neen." 

„Wat gek! Maar ik 

zal het je uitleggen. 

Bij een snipperjacht 

sterren, bespreken het strooit de voorlooper 

gespeeld". 

stukjes papier achter 

zich, zoodat zijn 

spoor precies gevolgd kan worden. Maar 

in plaats papiersnippers, kan hij natuurlijk 

ook leege hulzen uit een pistool kaliber 38 

gebruiken, als hij er genoeg heeft. Ik heb 

geen revolver bij me. Jij?" 

McCoy keerde zich met een ruk om en 

keek naar de boomen. Niets bewoog zich 

in het dichte gebladerte, noch in het 

struikgewas er onder. 

„Een val wil je zeggen, hè, met de hulzen 

als lokaas?" 

Morgan gaf een indirect antwoord. 

„De Chef is geen domme jongen en het 

kan in zijn kraam te pas komen om ons 

uit den weg te willen hebben. Ross!" 

„Ik ben gewapend," deelde McCoy 

mede. „Jij en Lane moeten hier blijven, 

dan zal ik een kijkje tusschen die boomen 

gaan nemen. Chef of geen Chef!" 

Hij trok zijn revolver en liep naar voren. 

Morgan en Lane negeerden zijn bevel en 

volgden. 

Toen McCoy vlak bij de boomengroep 

was, versnelde hij plotseling zijn pas. Zijn 

metgezellen zagen de reden en bleven 

naast hem staan. 

Aan den stam van een boom was door 

middel van een twijgje op oogshoogte een 

briefje bevestigd. McCoy trok het los en 

vloekte binnensmonds. Ze lazen 't tezamen. 

„Beste kerel. 

Ja, dit is de plek. Zeg aan je jongen 

gids, dat hij beter doet zijn reis te 

vervolgen. 

DC/SW. De Chef." 

- 30 - 

"WtiUwfii — 1 

Witte tanden en frissche adem 

Geen van drieën sprak. En toen ze met 

lezen klaar waren, stopte McCoy het be- 

leedigende schriftuur in zijn zak. 

„Kom mee!" spoorde hij aan. „Ik geloof 

dat ik weet wat er achter die boomen is. 

Maar ik wil mij overtuigen." 

Hij drong door het dichte struikgewas, 

met Morgan en Lane op de hielen. Eerder 

dan ze vermoedden, werd het bosch dun- 

ner en vóór zich zagen zij het achterpark 

van een groot buiten, dat eenzaam op een 

hoogte gelegen was. Toen ze onder de 

boomen uit waren, bleven ze staan om 

naar 't huis te turen. Daarna liep McCoy 

snel verder. 

„Mijn kop er af als dit niet Wardells 

villa is," zei hij tegen Morgan. „Ik heb 

hier een man heengestuurd, direct nadat 

het meisje ontvoerd was, nog voor ik of- 

ficieel met de leiding van het onderzoek 

belast was. Een eind hier vandaan begint 

de weg te stijgen en loopt met een paar 

windingen naar den voorkant van het huis. 

__^ (Wordt vervolgd^. 

SCHAAMDE ZICH VOOR HAAR FIGUUR 

Haar man wist het veiligste middel 

Door den raad van haar man op te volgen, 

bereikte deze vrouw een enorme verbete- 

ring in haar voorkomen — inderdaad ver- 

loor ze 29 pond aan ongewenschte dikte. 

Over haar ervaring schrijft zij: 

„Een jaar geleden had ik last van rheuma- 

tiek, zenuwachtigheid en andere klachten. 

En ik werd zoo dik, dat ik me schaamde 

voor mijn figuur. Mijn man drong er op 

aan, dat ik Kruschen Salts zou nemen. 

Voordat ik hiermee begon woog ijc 146 

pond. Nadat ik een korten tijd Kruschen 

Salts genomen had, was de rheumatiek 

minder pijnlijk, mijn zenuwen waren ster- 

ker en ik kon me gemakkelijker bewegen. 

Toen begreep ik dat Kruschen Salts me 

goed deed. Ik ging er dus mee door en 

bracht mijn gewicht terug tot 117 pond; 

een afname van 29 pond overtollige dikte. 

Ik overdrijf niet als ik beweer, dat ik me 

jonger en energieker voel, ik een veel 

beter figuur heb en gezonder ben dan ik 

in jaren was." Mevr. J. S. 

De meest voorkomende vorm van zwaar- 

lijvigheid js die, welke veroorzaakt wordt 

door een opeenhooping van afvalstoffen, 

welke de te trage afvoerorganen niet uit 

het lichaam hebben verwijderd. Hierdoor 

ontstaat dan een aanzetting van vetweef- 

sels en dit vet blijft zich steeds meer vor- 

men, misvormt het figuur, en langzamer- 

hand gaat het 't hart en andere belangrijke 

organen in hun functies belemmeren. 

De zes zouten in Kruschen staan ingewan- 

den en nieren bij om eiken dag alle on- 

verteerde voedselresten en overtollige voch- 

tige afvalstoffen uit het lichaam te drijven. 

Dan gaat — beetje bij beetje — ook de 

leelijke dikte weg. En terwijl de Kruschen 

zouten de overtollige corpulentie weg- 

nemen, stimuleeren zij de afvoerorganen, 

waardoor Uw energie verhoogd wordt. 

Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar 

bij alle apothekers en drogisten è ƒ0.90 

en ƒ T.60 per flacon, omzetbelasting in- 

begrepen. Stralende gezondheid voor één 

cent per dag. Let op dat op het etiket op 

de flesch, zoowel als op de buitenverpak- 

king de naam Rowntree Handels Maat- 

schappij Amsterdam voorkomt. 

ALS EEN VROUW VAN JE HOUDT. 

Tempo di valse lente. 

t« 

P11 j 

Tekst en Muziek van HAN BEUKER. 

neer je niet rijk bent „spor-tief" of „ge-leerd", Ja, niet wat je noemt een char-meur— Ie bent niet nieuw- 

stem, die heeft veel van een ..bas-sa-xo - foon" Geen stetv'ling die haar ap - pre - cieert. En laat je je 

m f 

1= 

Pif 

il 

m 

f 

Pü 

Ü 

mo - dlsch, Je ee - nig - ste jas Is min - stens al vier win - ters oud — 

boo - ren in wij - de - ren kring Dan word je be - slist uit - ge - jouwd. 

^m 

mooi, ja je kijkt zelfs wat scheel, 

lief-heeft, die is er van... weg. 

* 

Dat >at geeft niets, 

Om - dat 

De man die graag flirt en met iedere vrouw 

Alleen maar uit tijdverdrijf speelt, 

Die nooit iets wil weten van plichten of trouw, 

Het liefst commandeert en beveelt, 

Maacde vrouw die bemint, ziet in hem toch „baarheid", 

Heeft alles ten spijt „hem" vertrouwd. 

En wordt ze bedrogen dan wil ze 't niet zien, 

Omdat ze...zooveel van 'm houdt. 

iüÉ 

r 

f W3 ü «3 

m 

Maar al ben je niet 

Maar de vrouw, die je 

o 

als een vrouw van je houdt, 

ze zoo - veel van je houdt. 

4. Maar als je dan oud wordt, je kunt niet meer mee 

Je voelt je verlaten, alleen. 

Je bent vaak humeurig, wat norsch. ontevree, 

Een last voor elkeen om je heen. 

Maar dan is er één vrouw, die je opbeurt en troost. 

Als een moegespeeld kind, je beschouwt, 

Die je grillen en nukken dan lijdzaam verdraagt. 

Omdat ze zooveel... van je houdt. 

r^l/XISOlN ODIO 7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJ! 

Fabriek van 

Artistiek / 

Zilverwerk 

Gevestigd 

in 

1690 

Specialiteit 

voor 

geschenken 

in zilver 

en verzilverd 

metaal 

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE 

—

VerschUnt wekelyks — Pry» per kwartaal f. T.95 

-

No. 55

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?