Herman_Koch_-_Het_Di.. - Pauw & Witteman
Herman_Koch_-_Het_Di.. - Pauw & Witteman
Herman_Koch_-_Het_Di.. - Pauw & Witteman
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Mijn vrouw schonk mij een heerlijke glimlach, het was de<br />
glimlach die ze mij altijd schonk wanneer ze vond dat ik me opwond<br />
over niets – een glimlach die zoveel wilde zeggen als dat ze<br />
die opwinding hooguit vermakelijk vond, maar dat ik niet<br />
moest denken dat ze hem ook maar één seconde serieus ging nemen.<br />
‘En dan zo’n waxinelichtje,’ zei ik. ‘Waarom geen teddybeertje?<br />
Of een stille tocht?’<br />
Claire pakte een olijf uit de Peloponnesos van het schaaltje en<br />
stak hem in haar mond.‘Mmm,’ zei ze.‘Heerlijk.Alleen jammer,<br />
je proeft echt dat die rozemarijn te weinig zonlicht heeft gehad.’<br />
Nu was het mijn beurt om naar mijn vrouw te glimlachen; de<br />
rozemarijn, zo had de gerant ons alsnog verteld, was van ‘eigen<br />
kweek’, en afkomstig uit een glazen kruidentuin achter het restaurant.‘Heb<br />
je gezien dat hij de hele tijd met zijn pink wijst?’zei<br />
ik, terwijl ik de menukaart opensloeg.<br />
Eigenlijk had ik in de eerste plaats naar de príjzen van de gerechten<br />
willen kijken: prijzen in restaurants als deze fascineren<br />
mij altijd in hoge mate. Ik moet erbij zeggen dat ik niet zuinig<br />
ben aangelegd, dat staat erbuiten, ik ga ook niet beweren dat<br />
geld geen rol speelt, maar ik sta mijlenver af van de mensen die<br />
het alleen maar ‘zonde van het geld’vinden om in een restaurant<br />
te eten ‘terwijl je thuis vaak veel lekkerder dingen kunt maken’.<br />
Nee, die mensen begrijpen helemaal niets, niet van eten en niet<br />
van restaurants.<br />
<strong>Het</strong> is iets anders, mijn fascinatie, het heeft te maken met wat<br />
ik maar gemakshalve de onoverbrugbare afstand zal noemen<br />
tussen het gerecht en het bedrag dat je ervoor neer moet tellen:<br />
alsof die twee grootheden – aan de ene kant het geld, aan de andere<br />
kant het eten – niets meer met elkaar te maken hebben, alsof<br />
zij in twee afzonderlijke werelden naast elkaar leven, en in elk<br />
geval niet samen op één menukaart zouden moeten staan.<br />
Dat is wat ik wilde doen: ik wilde de namen van de gerechten<br />
lezen, en vervolgens de prijzen die erachter stonden, maar mijn<br />
oog werd getrokken door iets op de linkerpagina van het menu.<br />
Ik keek, keek nog eens, en zocht toen in het restaurant of ik<br />
het pak van de gerant nog ergens zag.<br />
‘Wat is er?’ vroeg Claire.<br />
‘Weet je wat hier staat?’<br />
Mijn vrouw keek me vragend aan.<br />
‘Hier staat “Aperitief van het huis, 10 euro”.’<br />
‘Ja?’<br />
‘Dat is toch raar?’ zei ik.‘<strong>Di</strong>e man zegt tegen ons:“<strong>Het</strong> aperitief<br />
van het huis is vandaag een roze champagne.”Wat denk je<br />
dan? Dan denk je toch dat ze je die roze champagne áánbieden,<br />
of ben ik nou gek? Als iets van het huis is dan kríjg je het toch?<br />
“Kunnen we u nog iets aanbieden ‘van het huis’?” Dat kost dan<br />
geen tien euro, maar helemaal niks.’<br />
‘Nee, wacht even, niet altijd. Als er op een menukaart staat<br />
“biefstuk à la maison”, dus biefstuk van het huis, dan wil dat alleen<br />
maar zeggen dat het volgens het recept van het huis is klaargemaakt.<br />
Nee, dat is geen goed voorbeeld… Huiswijn! Wijn van