Herman_Koch_-_Het_Di.. - Pauw & Witteman

iets in haarzelf, een soort innerlijke rust of rijkdom die maakt
dat zij genoegen neemt met blinde muren en open keukens. Of
zoals hier: een paar grasperkjes met grindpaadjes, een rechthoekige
vijver en wat lage heggetjes aan de andere kant van de ruit
die van het glazen plafond helemaal tot aan de vloer doorliep.
Verderop moesten er ook nog bomen staan, maar die waren
door de combinatie van de invallende schemering en de reflectie
op het glas al niet meer te onderscheiden.
Daar heeft zij genoeg aan: aan dat, en het uitzicht op mijn gezicht.
‘Vanavond niet,’ zei ik.Vanavond wil ik alleen jou zien, had ik
eraan toe willen voegen, maar ik had geen zin om dit hardop te
zeggen in het bijzijn van de gerant in het gestreepte pak.
Behalve dat ik me deze avond aan het vertrouwde gezicht van
mijn vrouw wilde vastklampen, was een niet onbelangrijke reden
dat ik zo ook de binnenkomst van mijn broer grotendeels
aan mij voorbij kon laten gaan: het gerommel bij de ingang, het
ongetwijfeld kruiperige gedrag van de gerant en de voorschootmeisjes,
de reacties van de gasten – maar toen het moment eenmaal
daar was, draaide ik me toch half om op mijn stoel.
Natuurlijk was de binnenkomst van het echtpaar Lohman
door iedereen opgemerkt, er was zelfs sprake van een onderdrukt
tumult in de buurt van de lessenaar: niet minder dan drie
meisjes in zwarte voorschoten hadden zich over Serge en Babette
ontfermd, ook de gerant hield zich in de buurt van de lessenaar
op – en nog iemand anders: een kleine man met grijs stekeltjeshaar,
niet in pak of van top tot teen in het zwart, maar heel
gewoon in een spijkerbroek en een witte coltrui, in wie ik de eigenaar
van het restaurant vermoedde.
Ja, het was inderdaad de eigenaar, want hij deed nu een stap
naar voren om Serge en Babette persoonlijk een hand te geven.
‘Ze kennen me daar,’ had Serge een paar dagen geleden tegen me
gezegd.Hij kende de man in de witte coltrui, iemand die niet zomaar
voor iedereen uit de open keuken tevoorschijn kwam.
Maar de gasten deden of er niets aan de hand was,waarschijnlijk
hoorde het niet bij de etiquette van een restaurant waar het
aperitief van het huis tien euro kostte om openlijk te laten merken
dat je iemand herkende.Het was net of ze zich enkele millimeters
dieper over hun borden hadden gebogen, of ze zich allemaal
tegelijk inspanden om vooral druk in gesprek te blijven,
om ten koste van alles een stilte te vermijden, want ook het algehele
geroezemoes was duidelijk hoorbaar in volume toegenomen.
En terwijl de gerant (de witte coltrui was weer in de open keuken
verdwenen) Serge en Babette tussen de tafeltjes door in onze
richting begeleidde, ging er hooguit een nauwelijks waarneembare
rimpeling door het restaurant: een plotseling opstekend
briesje over het eerst nog gladde wateroppervlak van een vijver,
een windvlaag door een maïsveld, meer niet.
Serge glimlachte breed en wreef zich in zijn handen, terwijl
Babette iets achterbleef.Naar haar korte dribbelpasjes te oordelen
liep zij waarschijnlijk op te hoge hakken om hem bij te kunnen
houden.