Herman_Koch_-_Het_Di.. - Pauw & Witteman

Over het strakke, zwarte haar heen wierp ik een vluchtige
blik op het eigenlijke restaurant, althans op de eerste twee of
drie tafels van de eetzaal die van hieraf te onderscheiden waren.
Links naast de ingang was de ‘open keuken’. Zo te zien werd er
juist op dat moment iets geflambeerd, wat gepaard ging met
het onvermijdelijke vertoon van blauwe rook en hoog opschietende
vlammen.
Ik had opnieuw geen zin, mijn weerzin tegen de voor ons liggende
avond was inmiddels bijna fysiek – een lichte misselijkheid,
klamme vingers en een beginnende hoofdpijn achter mijn
linkeroog – maar net niet genoeg om ter plekke onwel te worden
of het bewustzijn te verliezen.
Ik stelde me voor hoe de meisjes in de zwarte voorschoten
zouden reageren op gasten die nog voor het passeren van de lessenaar
tegen de grond sloegen: of ze me haastig zouden proberen
weg te moffelen in de garderobe, uit het zicht van de gasten
in elk geval.Waarschijnlijk zouden ze me op een krukje achter
de jassen plaats laten nemen. Beleefd maar gedecideerd zouden
ze informeren of ze misschien een taxi konden bellen. Weg!
Weg met die man! – wat zou het heerlijk zijn om Serge in zijn eigen
vet te laten gaarkoken, wat een opluchting om de avond een
andere invulling te kunnen geven.
Ik overpeinsde de verschillende mogelijkheden.We konden
teruggaan naar het café om daar een bord gewonemenseneten te
bestellen,de dagschotel was spareribs met frites had ik in krijt op
een schoolbord zien staan. ‘Spareribs met frites 11,50’ – waarschijnlijk
nog geen tiende van het bedrag dat we hier per persoon
over de balk zouden gaan smijten.
Een andere mogelijkheid was linea recta naar huis, hooguit
met een omweg langs de videotheek voor een dvd, om die vervolgens
vanuit ons ruime tweepersoonsbed op de tv in de slaapkamer
te bekijken; een glaasje wijn, crackers,een paar kaasjes erbij
(nog een kleine omweg langs de avondwinkel), en de ideale
invulling van de avond was compleet.
Ik zou me helemaal opofferen, zo beloofde ik in gedachten, ik
zou Claire de film laten uitzoeken: al werd het dan gegarandeerd
een kostuumdrama. Pride & Prejudice, A Room with a View of
iets Murder on the Orient Express-achtigs. Ja, dat zou ik kunnen
doen,dacht ik bij mezelf, ik zou onwel kunnen worden, en daarna
zouden we naar huis kunnen gaan.Maar in plaats daarvan zei
ik: ‘Serge Lohman, de tafel aan de tuinzijde.’
Het meisje richtte haar hoofd op van het boek en keek mij
aan.
‘Maar u bent meneer Lohman niet,’ zei ze zonder met haar
ogen te knipperen.
Ik vervloekte op dat moment alles: het restaurant, de meisjes
in de zwarte voorschoten, de al bij voorbaat verpeste avond –
maar bovenal vervloekte ik Serge, dit etentje waarop híj tenslotte
het meest had aangedrongen, een etentje waarvoor hij niet de
beleefdheid had kunnen opbrengen om op tijd te komen. Zoals
hij nergens op tijd kon komen, ook in de zaaltjes in de provincie