Untitled - Stichting Papua Erfgoed

loedzuigers, die door mijn kleren heen de weg naar mijn huid
wisten te vinden. Je eigen vreugde over de dingen van het land, dat
je tweede vaderland werd, werkte aanstekelijk en als er ergens in
een hoekje van mijn hart heimwee naar Nieuw-Guinea is, heb jij
het wakker geroepen.
Eens op een morgen dreven wij langzaam over het water in een
boot, geleend van de marine.
„De bodem moest eigenlijk van glas zijn, maar deze luxe kent Biak
nog niet," zei mijn vriend. Daarom gaf hij me een houten koker
met een glazen ruitje aan het einde. Als men hem in het rustige
water stak en er door heen keek, zag men het paradijs. Rode en
blauwe bloemen bloeiden in de diepte beneden ons tussen zacht
wuivend zeewier, frisgroen. Heesters en struiken met oranje en
groene takken stonden onbeweeglijk in het water. En overal speelden
de visjes in dit reusachtig aquarium zonder zich te storen aan
de grote zwarte schaduw van de boot, die over hen heen gleed.
Sommige, niet groter dan de nagel van een pink, flitsten voorbij
als gloeiende opalen; sommige grote hadden scherpe tanden in gevaarlijke
bekken, die de toeschouwer deden huiveren. Men zag ze
soms naar de bodem duiken om op jacht te gaan tussen de wonderlijk
gevormde schelpen, die daar nestelden, witte schelpen met
bruine stippeltjes, roze en andere van een roestachtig bruin, rustend
op een bed van zuiver zand.
Ik zag toe en de vreugde stroomde door mijn bloed. Daar waren de
blauwe visjes, diepblauw als de nacht en ergens scheen de maan te
stralen op hun lichaam. Daar waren gestreepte, afwisselend brandend
geel en diepzwart. Een zee-god, die door kleur was bezeten,
een Van Gogh van de diepten, had de regenboog over hen uitgestort
in een wilde extase. Ik had dit allemaal in menige film gezien, maar
zoals vele anderen had ik sceptisch gelachen want ik had het voor
bedrog van een handige cameraman gehouden. Maar nu besefte ik
plotseling dat de fotograaf hier machteloos staat tegenover zijn
onderwerp want niets kan deze eindeloze tere variaties vastleggen,
de voortdurende beweging van de schaduwen, die over het tafereel
spelen, het langzame ballet van het licht, dat door de zee wordt gezeefd
en door de koraalstruiken speelt, die van kleurschakering
blijven veranderen.
Mijn vriend verstoorde de droom.
„Wat je daar ziet, bestaat niet," zei hij. Het kristalheldere water en
het dansende licht geven deze tovertuin zijn pracht. Vaak had hij
23