Untitled - Stichting Papua Erfgoed

was het, omdat ik onder de indruk was van het uiterlijk van hun
bootbemanning; het waren berg-Papoea's, leden van de Kapaukoestam,
heel anders dan de mensen, die ik tot dan had ontmoet. Zij
sprongen rond in hun boten en kwebbelden druk in een taal, die
wat de klank betreft, iets van het Italiaans had. De meeste van
hen waren klein, velen geen ander halve meter, niet misvormd als
dwergen, maar normaal geproportionneerd. Mijn verbazing werd
er niet minder op, toen ik hun vrienden, die op de pier wachtten,
in het oog kreeg. Dezen droegen pijl en boog; zij hadden zwart
kroeshaar met hier en daar een streekje roestbruin; zij droegen een
soort gebreide muts en netten, gevuld met hun bezittingen, waren
over hun rug geslingerd. Het meest verrassende in hun voorkomen
was hun enige kledingsstuk — als ik het zo mag noemen! Het
lichaamsdeel, dat men normaal tracht te verbergen, accentueerden
zij volgens een bizarre mode. Zij droegen een soort uitgeholde komkommer,
een lange gele kalebas, van onderen breed en bijna tot
een punt toelopend aan de bovenkant. Het was een lendekoker, die
rechtop werd gehouden door een stuk touw of rotan rond hun
middel.
Sommige kokers waren bijna zestig centimeter lang en aan de top
versierd met een stuk vacht van de staart van een of ander dier.
Zo verbaast staat men in het begin dat men nauwelijks merkt, dat
sommige van deze inboorlingen stukjes been door het tussenschot
van hun neus hadden gestoken en dat de slagtanden van beren of
varkens aan hun oren hingen. Je aandacht wordt te zeer door die
koker in beslag genomen. Ik vond het een schaamteloze vertoning.
Dan zag ik hun volkomen ernstige gezichten, die mij uit de toon
leken te vallen. Ik lachte. Gelukkig begrepen zij mijn gebrek aan
beleefdheid verkeerd. Zij namen het op als vriendelijke begroeting.
Zij lachten terug en maakten mij met gebaren duidelijk, dat ik welkom
was.
Raphael Den Haan, voor wie de verrassing van een bezoeker niets
nieuws was, gaf me een korte lezing over de „koteka", zoals dit
uitrustingsstuk heet. „Deze kokers zijn hun broeken," zei hij. „U
moet er geen duistere symboliek achter zoeken. En in elk geval
zult u er spoedig aan gewoon raken. Zelfs de brave zusters van het
Tagemeer waren na één dag van hun verbazing bekomen." Hij
glimlachte bij de herinnering aan de gezichten van deze Limburgse
meisjes. Daarna vervolgde hij:
„Een kleine jongen heeft een kleine broek!" En hij wees op een
35