habis - Stichting Papua Erfgoed

met het oude verhaal van Adam en Eva te maken konden hebben.
Hier in het bergland, dacht Margriet, helde men plotseling
sterk over naar die andere theorie, volgens welke de mens
van de aap afstamt. Dat moest wel. Welke vreemde en niet
thuis-te-brengen schakel zou anders die kapauko-mens zijn?
Brand knikte. Deed ze blasé of sprak ze de waarheid ? Daar
moest hij nog achter zien te komen. Ofschoon, het was hém
ook eigenlijk een zorg. Zijn eerste taak was nu om dat andere
kind van zich af te schudden, dat klaarblijkelijk de mevrouw
was, en dat hem zo honds-brutaal onmiddellijk getutoyeerd
had. Kijk nou, daar stak ze haar arm door de zijne.
Mr. Diederick Brand brak het angstzweet uit. In zijn rug
voelde hij de priemende blikken van honderden niet-begrijpende,
giechelende kapauko's. Met een ruk trok hij zich los,
maar durfde dat toch niet zonder verklaring te doen.
-Kijk! zei hij, terwijl hij met de juist bevrijde arm zomaar
ergens naar toe wees. Mevrouw De Neef trok haar getekende
wenkbrauwstreepjes verwonderd omhoog.
-Wat is er?
- Daar ... eh ligt mijn huis.
-O.
Voordat ze meer kon zeggen had Brand al met grote stappen
de terugweg ondernomen. Toen ze hem weer ingehaald had
zei Ria de Neef monter: - Leuk zeg om naar jouw huis te
gaan. Heb je de sherry al klaar staan? Ik sterf, weet je.
- Sterf dan! mompelde Brand binnensmonds. De sherry klaar
staan. Wat verbeeldde het wicht zich. Wie was ze eigenlijk?
Zeker de vrouw van een hoge; waar haalde ze anders het
air vandaan? Ze zag er overigens niet onaardig uit, moest
hij toegeven. Vrolijk leek ze ook wel. Het soort vrolijkheid
waar iemand doodop van werd. Die andere leek wat ingetogener.
Ofschoon, je kon je vergissen, je kon je zwaar vergissen.
Even flitste toen langs de koffie-aanplantingen het
beeld van de Leidse sociëteit, die ergens op een andere planeet
lag, en waar lang, lang geleden jonkheer Diederick
Brand zich vergist had.
23