Untitled - Stichting Papua Erfgoed

palmbladeren, bewegend in de zachte wind, werd steeds luider.
Het was of er telkens een regenbui in harde druppels op de bladeren
ranselde.
Kota Baroe lag ver achter hem, zó ver, dat het vreemd was te denken
aan een stad, aan huizen, straten, mensen, auto's ... Het sagomoeras
lag er tussen en het had de verbinding afgesneden. De verschrikkingen
van de vorige dag, toen hij voortploeterde in de
oceaan van modder, kon hij zich nauwelijks nog voor de geest
halen. In ieder geval was het maar een zwakke voorstelling van wat
hij doorgemaakt had, precies als kiespijn, die je je nooit in de volle
narigheid meer kon herinneren.
Nog twee dagmarsen was het tot Arso en daarna nog een dag tot
Wembi. Driemaal zou hij eeuwigheden moeten doorworstelen, eenzaam
temidden van een groep dragers, die zijn eenzaamheid niet
ophieven, doch accentueerden. Driemaal zou hij worden overspoeld
door de tijdloosheid. Driemaal zou hij mijlen schier ondoordringbare
oetan, modder, rottende plantenresten en hitte ontmoeten.
En toch kwam het hem voor, als waren die drie dagen gemakkelijker
door te komen dan de dag van gisteren. Hij wist nu
wat hem te wachten stond. Hij wist nu, dat na uren zwoegen en
ploeteren het mens-dier rust kreeg en weer geheel en al mens kon
worden in het koele kali-water, in de schemer van het bivak, in de
koelte van de avond, in de bittere aroma van de kokende koffie en
in de zoete geur van een sigaret. Hij trachtte zich voor te stellen
hoe het thuis was op dit ogenblik, maar een blik op zijn polshorloge
leerde hem, dat zijn fantasie weinig spectaculair kon zijn. Het was
tien uur in de morgen en zijn ouders en Heleen in Holland lagen
nu zeker nog onder de wol. Holland werd een klein, zacht
droompje. Het was niet eens moeilijk, je voor te stellen, dat het niet
bestond. Maar toch wist hij, dat het eens weer realiteit zou worden,
dat hij er weer middenin zou staan en dat de oetan dan in een
37