Untitled - Stichting Papua Erfgoed

gemaakt aan de aard van de kwestie die wordt onderzocht. Nu
en dan streef ik naar een cultuurhistorische reconstructie. Ik
doe dit echter niet vanwege het 'Einmalige' dat in de geschiedenis
is vervat en dat trouwens de socioloog maar matig kan interesseren.
Ik doe het vanwege de generaliserende tendensen, de
patterns van het menselijk handelen, zoals deze in de historische
visie te ontdekken zijn. Daarbij kunnen deze bijdragen tot een
typologie van de menselijke gedragingen in de primitieve gemeenschappen
ook van deze tijd. Een bijzondere sociologische
waarde krijgen deze 'primitieve' structuren bovendien - zoals
we reeds opmerkten - als men bedenkt dat zij ook aan ónze
maatschappelijke verhoudingen eenmaal ten grondslag hebben
gelegen. Een sociologie van de niet-Westerse volken is dus niet
alleen antithetisch aan onze Westerse sociologie, maar opent
soms ook onverwachte perspectieven op de algemeen menselijke
gedragingen. 4
In een geestig artikel schrijft mijn Amsterdamse collega
prof. A. J. F. Köbben 5 : 'De cultureel-antropoloog is een romanticus,
hij heeft van huis uit een romantische voorkeur voor het
dorp boven de stad; de primitieve samenleving boven de minder-primitieve;
de traditionele samenleving boven de moderne,
geaccultureerde.' Dit is inderdaad juist. Afkeurenswaardig is
deze houding slechts, wanneer de cultureel-antropoloog een
bepaald volk of gebied sociografisch beschrijft; hij geeft dan
immers een eenzijdig beeld van de werkelijkheid, indien hij niet
de bestaande Westerse invloed erin betrekt. Iets anders ligt het
probleem, wanneer men juist de maatschappelijke verhoudingen
wil beschrijven in zover ze niet-Westers zijn. Dit is mijn
plan.
In de ruime keuze van de onderwerpen heb ik me voor dit
boek beperkt tot de vraagstukken rondom verwantschap en
huwelijk; deze studie zal te zijner tijd worden gevolgd door een
werk rondom het thema: individu en gemeenschap.
Tilburg, 15 augustus 1964
14