I E G E V E R T I C B « S E R V E - Acehbooks.org

nen de treden af. Tjoet Limpah bleef staan, onbewege-
lijk in de schaduw van het huis. De maan kwam op en
een zachte schijn gleed over het strand. Vele mannen
daalden de trap af - Tjoet Limpah zag de donkere
gestalten langs zich gaan en degenen die buitenshuis
gewacht hadden, doofden de fakkels. Stellig had Aloë-
din weder een weigerend antwoord gegeven. Wanneer
zouden de Orangkaja terugkeeren? Zouden zij nu be-
raadslagen en dan wederkeeren of zouden zij wachten
tot de dag aanbrak? Tjoet Limpah wist dat haar nu de
macht ontbrak om de Orangkaja van besluit te doen
veranderen. Als Aloëdin bleef weigeren zou hij moe-
ten sterven. Het was een orakel door haar zelf uit-
gesproken, dat niet meer herroepen kon worden.
Nu scheen het haar toe dat alle mannen het huis ver-
laten hadden en vlug als een kat beklom Tjoet Limpah,
de hand krampachtig aan het touw, de slendang om het
hoofd geslagen om niet herkend te worden, de trap.
Een donkere figuur stond daar... breed en forsch... het
was Aloëdin. Tjoet Limpah zonk voor hem neer.
'Wie zijt ge, vrouw?'
'De dienares die Uw voeten kust - Tjoet Limpah, de
pottenbakster uit de Kampong aan het water.'
Zij zeide niet 'de voedster van Uw kind,' want als
zoodanig was zij immers verjaagd uit zijn huis? Maar
Aloëdin herkende haar.
'Wat wilt ge, Tjoet Limpah, voedster van Tjoet Nja
Mirah?'
-46