1 September 1938 H. DEKKING. WEER AAN DEN ARBEID.

114 DE JOURNALIST
Discipline from within.
It is up to journalists at the trustees of the great
traditions of British journalism to give their minds and
their energies to the creation of a happier state of affairs.
Discipline there must be, or freedom perishes through
licence, and lawlessness. But it must not be discipline
by the State. That way lies danger
What the Institute proposes is the application of
discipline from within the profession—as against control
imposed from without.
The President, H. A. TAYLOR.
(The Journal).
ENGELSCHE PERS.
Het is geen toeval, dat het een Engelschman was, die het begrip
van de „fourth estate" heeft uitgevonden. Er zijn vier standen,
zei hij, de adel, de geestelijkheid, het volk en de pers. Hij
bracht daarmee op kernachtige wijze tot uitdrukking dat de pers
in Engeland als een sociale factor van de grootste beteekenis
wordt beschouwd. Zij vormt veel meer dan in eenig ander land
een onafhankelijke macht, welke een geaccepteerde en gerespecteerde
plaats in het sociaal bestel inneemt. Gedeeltelijk komt dat
omdat de Engelsche pers een sterk geconcentreerd karakter draagt.
De pers in Engeland beteekent niet, zooals in verschillende
andere landen, een schier oneindig aantal kleine bladen van evenveel
verschillende politieke schakeeringen, maar zes of zeven Londensche
bladen met hun provinciale satellieten. Al zijn er hier en daar nog
wel een aantal invloedrijke onafhankelijke bladen te vinden, zooals
de Yorkshire Post of de Liverpool Post, de overgroote meerderheid
van de dagbladindustrie is in de handen van vier of vijf familie's
geconcentreerd, de Astor's, Berry's, Camrose's, Beaverbrcok's, Rothermere's.
Een andere reden is dat de journalistieke professie in
Engeland van ouds een hoog aanzien heeft genoten, Fleetstreet
werkt nog immer als een magneet voor allerhande talenten en begaafdheden.
Winston Churchill is slechts een van de vele vooraanstaande
figuren die in „de Street" zijn carrière is begonnen. Geoffrey
Dawson, de hoofdredacteur van de Times, is even beroemd en
machtig als de Governor of the Bank of England. Maar ook onder
de lagergeplaatsten bevinden zich tal van lieden die in het krantenvak
een nationale bekendheid hebben verworven zooals de nu
eenigszins op zijn retour zijnde Vernon Bartlett.
Vraag den gemiddelden Nederlander u een aantal journalisten
op te noemen en hij zal u naar alle waarschijnlijkheid, met misschien
één uitzondering, het antwoord schuldig blijven. De gemiddelde
Engelschman zal dadelijk met een half dozijn namen komen, wat
niet alleen te danken is aan het gebruik van de populaire kranten
hun medewerkers onder eigen naam te laten schrijven, maar evenzeer
aan de veel grootere plaats, welke de krant in de Engelsche
samenleving inneemt. Een treffend bewijs voor de erkenning die
de pers in deze samenleving geniet, ligt in de buitengewoon intieme
betrekkingen tusschen pers en regeering. De gemakkelijke familiariteit
waarmee ministers en journalisten met elkaar omgaan zou in
ons eigen land ondenkbaar zijn.
(Nieuwe Rott. Crt.)
ZWITSERSCHE PERS.
(Uit een kroniek in Hollandsch Weekblad).
Enkele uitzonderingen daargelaten, kan men zeggen, dat de pers
in Zwitserland op een vrij hoog peil staat. De verdeeling van het
land in 22 kantons, die veel scherper van elkaar gescheiden zijn
dan onze elf provinciën, is oorzaak, dat de pers in hooge mate
gedecentraliseerd is. Groote dagbladen, die vrijwel overal gelezen
worden, vindt men hier reeds daarom niet, omdat men in Zwitserland
met drie taalgebieden te doen heeft. De Duitsch-Zwitser
— een aantal intellectueelen uitgezonderd — neemt zelden of nooit
een Fransch-Zwitsersch blad in handen. De Fransch-Zwitser bladert
slechts bij hooge uitzondering in de persorganen der Duitsch
sprekende kantons, ook al omdat hij de Duitsche taal öf in het
geheel niet — öf slechts zeer oppervlakkig kent. De Italiaansch-
Zwitsersche pers wordt uit den aard der zaak benoorden de Alpen
vrijwel niet gelezen. Bovendien treedt in nagenoeg alle Zwitsersche
bladen het kantonale en stedelijke karakter sterk op de voorgrond,
hetgeen meebrengt, dat iemand, die heel Duitsch-Zwitserland wil
bereiken, advertenties moet plaatsen in minstens vier groote bladen,
waarvan er twee te Bazel, een te Zurich en een te Bern verschijnen.
Wie iets te zeggen heeft tot het Fransch-Zwitsersche publiek,
moet minstens in vier of vijf bladen een mededeeling plaatsen, omdat
ook hier ieder kanton zijn eigen pers heeft .veelal nog weer over
drie of vier bladen per kanton verdeeld, die buiten de kantonale
grenzen slechts een zeer beperkten lezerskring bezitten.
Deze versnippering in de pers, dit sterk geaccentueerde kantonale
karakter, brengt mee, dat de persorganen minder omvangrijk zijn
dan bij ons en dit heeft weer ten gevolge, dat de berichtgeving,
over het algemeen genomen, veel beknopter is.
Hierin ligt, ten deele althans, de verklaring van het door ons,
Nederlanders, maar al te vaak met leedwezen geconstateerde feit,
dat het Zwitsersche publiek heel wat minder over Nederland en
koloniën te lezen krijgt dan de Nederlandsche courantenlezer over
Zwitserland, waarbij kan worden aangeteekend, dat deze leemte in
Fransen-Zwitserland (over Italiaansch-Zwitserland kan ik niet
oordeelen) heel wat grooter is dan in de Duitsch-Zwitsersche
kantons.
Wel wordt eenige notitie genomen van belangrijke nationale
feiten als daar zijn: de gebeurtenissen in ons Koninklijk Huis, de
verkiezingen voor het parlement en internationale onderhandelingen,
waarbij ons land betrokken is, wel kan men in de Duitsch-Zwitsersche
pers verslagen vinden van officieele bezoeken van Zwitsers
aan ons land, maar de geregelde berichtgeving over Nederland is
veel te fragmentarisch en te weinig systematisch, dan dat de Zwitser
een duidelijk beeld zou hebben van wat er in het Nederlandsche
volk leeft en omgaat.
Het zal niet gemakkelijk zijn, de redacties te bewegen daarin verbetering
te brengen, hoe zeer dit ook in het belang van een goede
samenwerking, niet het minst op economisch terrein, zou kunnen
zijn.
Niettemin rijst de vraag, of van Nederlandsche zijde wel alles in
het werk wordt gesteld om het buitenland beter en uitvoeriger over
ons land en zijn overzeesche gebieden voor te lichten. Met name
zouden op ruimer schaal buitenlandsche journalisten — en vooral
ook redacteuren van dag- en Weekbladen — uitgenoodigd moeten
worden tot een verblijf in ons land, waarvan tevens gebruik zou
gemaakt kunnen worden om met de leidende personen zelf de mogelijkheid
van betere samenwerking te bespreken.
WOORD VAN EEN MAGISTRAAT.
Met vette letters drukt de Evening Standard van 11
Augustus een uitspraak af van politierechter Bertrand
Watson te Londen.
Een getuige, die een overtreding had aangebracht verzocht
zijn naam geheim te mogen houden, omdat hij onaangenaamheden
vreesde. Waarop mr. Watson sprak:
„De pers treedt altoos met wijsheid en discretie op.
Ik heb niet de macht, en als ik ze had zou ik ze niet
willen gebruiken, om te gelasten wat u wenscht. U kunt
de zaak gerust geheel aan de pers overlaten.
JOURNALISTIEK RECEPT.
J. }. David. „Die Zeitung:
Eerste ver>eischte voor den journalist is een zekere
bewegelijkheid van den geest, die zich tot onrust kan
verheffen; 2e. een rijk geheugen; 3e. kennis van talen,
zonder philologische studiën, die maar ballast zijn; 4e.
eenig begrip van bespiegelende wijsbegeerte, want hij
moet den lezer imponeeren goed onderlegd te zijn, althans
te schijnen; 5e. over allerlei vraagstukken van den
dag zich een oordeel vormen; 6e. een nerveus, voor indrukken
vatbaar temperament.
Zoo vreedzaam het vak lijkt, er ligt een oorlogzuchtig
element in: wie voor ernst en waarheid opkomt, voelt
zich sterker bij eiken strijd: dat verlicht zijn arbeid.
Er zijn journalisten, die niemand kent, en die voor de
krant van veel meer waarde zijn dan de met roem bedekte
mannen, die nu en dan er in schrijven.
ADVERTENTIES.
M. J. Brusse betuigt hartelijk dank aan de
collega's, die hem op zijn 65 stcn verjaardag
vriendelijk hebben bejegend. Hij brengt
hierbij onder de aandacht van hen, die
hun goede verwachtingen uitspraken van
zijn verdere werkzaamheden,
dat hij nu medewerking zoekt
aan couranten en tijdschriften,
ook in Inde.
Adres: „de Krocht", Groet N. H.