Als kunst de metro neemt... - Jean-Michel Folon
Als kunst de metro neemt... - Jean-Michel Folon
Als kunst de metro neemt... - Jean-Michel Folon
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Brulin Tone<br />
[ La Caracola<br />
station Bizet<br />
21<br />
De <strong>kunst</strong>enaar<br />
Het <strong>kunst</strong>werk: 1992<br />
Tone Brulin (Antwerpen, 1926).<br />
<strong>Als</strong> oud-leerling van Herman Teirlinck aan het Hoger Instituut<br />
voor Sier<strong>kunst</strong>en te Brussel en vervolgens aan <strong>de</strong> Studio van het<br />
Nationaal Toneel, geniet hij een stevige reputatie in <strong>de</strong> theaterwereld.<br />
Deze doorgewinter<strong>de</strong> toneelmens verwierf niet alleen<br />
bekendheid als toneelschrijver, acteur en toneeldocent, maar ook<br />
als regisseur en <strong>de</strong>corontwerper.<br />
«De motivatie om <strong>kunst</strong> te maken is altijd het zoeken naar een<br />
betere wereld, of het zoeken naar geluk», meent Brulin. Toch is <strong>de</strong><br />
<strong>kunst</strong>enaar ervan overtuigd dat <strong>de</strong> mens het geluk nooit vindt<br />
en ook <strong>de</strong> perfectie nooit kan vin<strong>de</strong>n. Voor Tone Brulin een<br />
re<strong>de</strong>n temeer om als <strong>kunst</strong>enaar aan <strong>de</strong> slag te gaan, om droombeel<strong>de</strong>n<br />
te maken en die droombeel<strong>de</strong>n proberen te verwezenlijken.<br />
Tone Brulin verleg<strong>de</strong> meermaals zijn grenzen door het multiculturele<br />
op te zoeken, een manier om meer kosmopoliet te wor<strong>de</strong>n,<br />
Het station Bizet leent zich uitstekend voor een ontwerp met<br />
een knipoog naar het theater, want <strong>de</strong> brug over <strong>de</strong> sporen en<br />
<strong>de</strong> zijmuren roept al <strong>de</strong> vorm van een theatergordijn op. De<br />
horizontale constructie van <strong>de</strong> blauwgeschil<strong>de</strong>r<strong>de</strong> buizen op<br />
een hoogte van drie meter stellen <strong>de</strong> vloer van het theater<br />
voor. In het mid<strong>de</strong>n van <strong>de</strong>ze theatervloer rijst een twee<strong>de</strong>,<br />
kleiner, verlicht theater op in gekleurd plexiglas. Door toepassing<br />
van een vals perspectief in <strong>de</strong> metaalconstructie en door<br />
diverse opstellingen in <strong>de</strong> diepte en een vernuftige suggestie<br />
van vluchtlijnen in het plexibouwseltje, lopen alle krachtlijnen<br />
uit op één enkel, precies in het mid<strong>de</strong>n gelegen punt.<br />
Twee totemfiguren leunen tegen <strong>de</strong> zijmuren aan. De ene<br />
figuur is een met ron<strong>de</strong> vormen voorgestel<strong>de</strong> zwarte vrouw,<br />
<strong>de</strong> an<strong>de</strong>re een met rechte en geometrische motieven gestileer<strong>de</strong><br />
blanke man. Ze dragen allebei een bruin kind, het symbool<br />
van <strong>de</strong> lief<strong>de</strong> die geen rassenverschillen kent.<br />
Het werk is opgedragen aan <strong>de</strong> Latijns-Amerikaanse straatkin<strong>de</strong>ren.<br />
Theater<strong>de</strong>cor in diverse materialen.