Als kunst de metro neemt... - Jean-Michel Folon

Muyle Johan
[ I promise you (‘r) a miracle
E. Pompilio / J. Duval
station Noordstation
103
De kunstenaar
Het kunstwerk: 2003
Johan Muyle (Montigny-sur-Sambre, 1956).
Muyle is een kunstenaar met internationale naam en faam, die
leeft en werkt in Luik. Hij vertegenwoordigt de beeldende kunst
in België dankzij de tentoonstellingen die hij op regelmatige basis
houdt in galerijen, musea of Europese kunstcentra, maar ook
dankzij zijn deelname aan internationale beurzen en Biënnales.
Johan Muyle is een groot liefhebber van voorwerpen die iets
met bouwwerken te maken hebben. Hij gebruikt dergelijke
objecten in de een of andere vorm dan ook naar believen in zijn
kunstwerken. In 1994 trekt hij voor het eerst naar Congo, waar
hij samen met kinderen ambachtelijke kunstvoorwerpen maakt
die hij later gebruikt in assemblages. Grote internationale bekendheid
vergaart hij vanaf 1998, wanneer hij tijdens de Biënnale van
Sao Paolo «We don’t know him from Heden» voorstelt.
Persoonlijke en internationale tentoonstellingen volgen elkaar
sindsdien in ijltempo op.
Deze fries van 1.200 m 2 toont ons een hedendaagse denkbeeldige
en metaforische voorstelling van de multiculturele invloeden
en verhoudingen in België op artistiek vlak. Doelstelling
van Johan Muyle is het «afbeelden van zijn generatie». De compositie
van de fresco’s geschilderd op de straatmuren van het
busstation, zijn geïnspireerd op het model van de klassieke
compositieleer, namelijk een centraal onderwerp dat op de
voorgrond treedt door toevoeging van andere protagonisten
die terzijde worden afgebeeld. Een van de friezen roept het
klassieke thema op van de onthoofde martelaar, een andere
fries herinnert aan de parabel van de blinden. De rode draad is
de belofte van een mirakel. De term «mirakel» moet worden
begrepen in zijn niet-geestelijke betekenis, wat voor de kunstenaar
betekent dat de mens zijn lot in handen neemt.
De disproportie tussen de landschappen die op de achtergrond
zijn geschilderd en de portretten op de voorgrond, creëert een
spel met contrasten van schaalgrootte. De personages die voor
de ogen van voorbijgangers als reuzen lijken komen in het uitvergrote
landschap over als lilliputters. De centrale muren van
de composities zijn in kleur uitgevoerd en de uiteinden in
zwart-wit. Zij refereren naar de fotografie en het ontstaan van
de film. De mechanische beweging van de ogen van de portretten
van acteur Benoit Poelvoorde en het spel met water worden
ondersteund door een geluidsfragment. Anonieme stemmen
laten in verschillende talen «Ik beloof je een mirakel»
horen, die te midden van het gedonder van autobussen leven
geven aan de woordloze intenties van de portretten en het
kunstwerk een gedramatiseerde dimensie geven.
Wandcompositie met 43 geschilderde portretten.