Als kunst de metro neemt... - Jean-Michel Folon

Benoît
[ Portraits - Portretten
station Maalbeek
13
De kunstenaar
Het kunstwerk: 2002
Benoît (van Innis) (Brugge, 1960).
Benoît ziet zijn werk als een totale integratie met de architectuur
en de omgeving. In december 1976 besliste hij zijn studies aan het
Onze-Lieve-Vrouwcollege in Brugge voor bekeken te houden en
naar de kunsthumaniora te gaan in Sint-Lukas in Gent. Hoewel
zijn vader hem liever architect zag worden, constateerden de
leerkrachten van Sint-Lukas al gauw dat Benoît van Innis een
schilder was. Met de schilderkunst ging er voor Benoît van Innis
een wereld open. Vanaf hij deze ontdekte, was zijn hele leven op
schilderkunst toegespitst. Zelfs op het fanatieke af.
Hij heeft deelgenomen aan verscheidene tentoonstellingen en
meegewerkt aan verschillende kranten en tijdschriften (New
Yorker, Esquire, Paris Match, Le Monde, De Standaard, Panorama,
Knack, Le Vif, Lire...). Hij is auteur van de albums «Scrabbelen in de
herfst»/«Rire en Automne à Bruges» (1989), «Het Verboden
Museum»/«Le Musée Interdit» (1990), «Mijn Oom Gilbert»/«Oncle
Gilbert» (1995) en «Bravo! Bravo!» (2000).
Reeks portretten en groepen gestileerde personages: acht
portretten op de perrons en twee groepen personages in de
lokettenzalen aan de Wetstraat en de Etterbeeksesteenweg.
De perronwanden, aan weerszijden van de sporen, zijn
opgebouwd uit grote panelen in wit beton en metselblokken
in vuurklei. Met deze materialen wordt het openbare en het
stedelijke karakter van het metrostation benadrukt.
In sommige van de vakken zijn de portretten van de hand van
Benoît te bewonderen. Deze zwart gestileerde portretten zijn
getekend op witte tegels. Het zijn anonieme gezichten zoals
die van de metrogebruikers. Ze refereren ongetwijfeld naar
het wachten van de reizigers op de metro. Het kunstwerk in
de lokettenzalen geeft dan weer vooral beweging weer.
Het kunstwerk werd gerealiseerd in nauwe samenwerking
met de architecten Henk De Smet en Paul Vermeulen.
Muurcompositie in tegels.