HET WEEKBLAD cmEMA^

HET WEEKBLAD cmEMA^
•Ud««. «. Adm. Noort..nd, ». UWn - Prü, ^ .^^ „. ^ ^ G1|^ünim#r 41^
10 ct
20ste J a a r g ao g
. 35 -11 SEPT. 1940

,- -" ' •
TIK... TIK... TIK...
en uw huis kan instorten!
C ommige lezeressen en lezers zullen wel eens,
J vooral in oude huizen, wanneer het heel
erg stil was, een zacht geklop hebben gehoord
dat zij niet goed konden thuisbrengen en dat
een min of meer onaangename uitwerking op
hen had. Het was dan ook inderdaad een ge-
heimzinnig geluid.
Toch zullen er ook wel geweest zijn, die wis-
ten, dat het eigenlijk niets was om bang voor
. te zijn... al zou het geluid toch oorzaak kun-
nen zijn, dat het huis, waarin zij zich bevonden,
te eeniger tijd zou instorten.
Het tikken werd namelijk veroorzaakt door
het zoogenaamde doodskloppertje, een naam
die gedragen wordt door een tweetal insecten,
kleine houtluizen, die in onze huizen leven,
vooral wanneer deze, zooats gezegd, oud zijn.
Zij boren zich in bewerkt hout, oude boeken,
enzoovoort, en het eigenaardig geluid wordt
veroorzaakt door het tikken van hun kop tegen
het voorwerp, waarop de dieren zich bevinden.
Dat zij enorme schade kunnen veroorzaken, is
maar al te vaak gebleken.
Iemand kocht eens een oude boerderij, die
er op het .oog nog vrij solide uitzag. Een paar
jaar later bleek evenwel, dat de doodskloppertjes
in het houtwerk bezig waren. Ze hadden reeds
zooveel schade aangericht, dat de kamers op
de bovenverdieping niet meer veilig waren, en
na verloop van tijd de heele boerderij op in-
storten stond. De eiken binten, die de zoldering
droegen, bleken geheel verpulverd, terwijl het
houtwerk van de muren was weggevreten.
In de lente en den vroegen zomer legt het
vrouwtje van den doodsklopper haar eitjes, in
een aantal dat gewoonlijk van twintig tot zestig
stuks varieert. Ze worden in een spleetje of
andere opening van het tiout gedeponeerd. Het
kevertje zelf eet zich geen weg door het hout;
dat is het werk der nakomelingschap. Binnen, een
paar dagen komen de eitjes uit, en er verschij-
nen dan kleine larven, die onmiddellijk beginnen
met zich al etende een weg door het hout te
banen, een klein tunneltje vormend, dat een
middellijn heeft van nog geen derden millimeter.
De larven eten zich een weg naar het hart
van de balken en binten, daarbij de richting van
den draad volgend, leder van hen gaat daarbij
langzaam, doch zeer nauwkeurig te werk, en
allemaal gaan ze drie jaar door met het boren
van hun tunneltje.
De larven die hun weg door de donkere
gangen graven, zijn gewapend met hoornachtige
nageltjes en door deze tegen de kanten van
den tunnel te drukken, kunnen zij zich voort-
bewegen. Aan het eind van het derde jaar ver-
anderen zij in een' pop, maar alvorens het zoo
ver is, hebben zij zich dicht naar de opper-
vlakte van hel hout gewerkt, waar zij een klein
kamertje, een celletje maken om daarin uit te
rusten tot zij als volgroeide kever gereed zijn om
naar buiten te komen. Deze baant zich dan al
bijtend een weg door het dunne houtlaagje, dat
hem van de buitenwereld scheidt, en al spoe-
dig daarna begint hij uit te zien naar een
levensgezellin, die hij door teekens probeert te
lokken. En het is dan, dat zij het tikkende ge-
luid maken, dat sommigen van ons al wel eens
gehoord hebben. De kever draait hierbij op
zijn achterpooten rond, gaat dan op zijn voor-
pooten staan en tikt vervolgens met den voor-
kant van zijn kop tegen het hout. Hij herhaalt
dit wel tien keer achter elkaar in een vlug
tempo, en daar het vrouwtje zijn teekens be-
antwoordt, duurt het niet lang ol zij hebben
elkander, op het geluid afgaande, gevonden.
Daar de doodskloppertjes groote schade aan-
richten — want ook nieuwe huizen of nieuwe
houten voorwerpen zijn niet veilig voor hen —
heeft men allerlei middelen verzonnen om hen
te verdelgen. Een afdoende remedie bestaat er
echter niet tegen hun vernielzucht. Het beste
doet men, de ingangen van hun tunneltjes
met petroleum te vullen en vervolgens vol te
stoppen met was of paraffine. In de meeste
gevallen zal het doodskloppertje dan zijn eigen
dood met zijn geklop aankondigen, en niet
meer dien van een der bewoners van het huis,
zooals men vroeger algemeen dacht en waar-
aan het diertje dan ook zijn onheilspellender!
naam te danken heeft. ..
MOZART SPEELDE HET ONMOGELIJKE.
o Joseph Haydn daagde Mozart eens uit,
een muziekstuk te schrijven, dat be-
halve hijzelf — Mozart — niemand zou kunnen
spelen. Mozart nam de uitdaging aan, zette zich
eenigen tijd rustig aan een tafeltje en had wel-
dra een kleine piano-compositie gereed. Hij gaf
het blad papier aan Haydn en zei:
„Ik geloof niet, dat u dit zult kunnen spelen."
Haydn bekeek de paar rijen notenbalken, ver-
baasde zich over den eenvoud der compositie
en antwoordde, dat hij ze onmiddellijk van het
blad zou spelen. Mozart bestreed deze bewering,
en zoo kwam het lot een weddenschap — om
.een souper met champagneI Haydn zette zich
aan het klavier en begon te spelen. Plotseling
hield hij echter op.
„Maar mijnheer Mozart," zei hij, „hoe kunt u
in 's hemelsnaam verlangen dat ik dit zal spelen?
Mijn handen bevinden zich ieder aan een kant
van het klavier, al mijn tien vingers moeten een
noot spelen, en nu zou ik nog tegelijkertijd een
toets in het midden moeten aanslaan? Dat is
toch absoluut onmogelijk als men maar twee
handen heeft..."
„Ja," lachte Mozart, „ik geef toe dat hel een
beetje ingewikkeld is, maar u vroeg me immers
iets te componeeren, dal ik alleen maar zou
kunnen spelen..."
„Ja, maar dat kunt zelfs ü niet spelen..." be-
weerde Haydn.
„Toch wel," antwoordde Mozart. Hij zette zich
aan de piano en speelde... en toen de passage
kwam, waarvan Haydn had beweerd, dal ze niet
te vertolken was, boog Mozart zijn hoofd naar
de toetsen en stootte met zijn spitsen neus op
de middelste toets. De moeilijkheid Was over-
wonnen, en Mozart had de weddenschap ge-
wonnen!
CARUSO'S LEGITIMATIE.
11 et is bekend, dat Enrico Caruso zich
eens op een bank te New York op
een typische manier legitimeerde omdat hij geen
papieren bij zich had. Ten einde den kassier
van zijn identiteit te overtuigen, zong hij een
aria uit de „Tosca", waarop hij het geld zonder
verdere moeilijkheden in ontvangst kon nemen.
Veel amusanter was echter een andere legiti-
matie, die wel is waar tot een persoonsverwis-
seling leidde, maar het den groeten zanger
desondanks toch mogelijk maakte spoedig verder
te kunnen reizen.
Hel was nog vóór den wereldoorlog van
1914-1918, toen Caruso voor den eersten keer
in Weenen als gast zou optreden. Hij kwam uit
Zweden en reisde door Duilschland. De douane-
beambten van Passau waren er van op de hoogte
gesteld, dal er een Duilsche vorst passeeren zou
en dat men dezen zonder douane-formaliteiten
moest doorlaten.
In een grooten hutkoffer van den zanger be-
vond zich tussohen verscheidene hoeden ook
een tooneel-kroon van koper, met glazen dia-
manten versierd. Toen de douane-beambte dezen
koffer nu het eerst opende — naar passen vroeg
men in dien tijd nog niet — en hij de kroon
zag, maakte hij verscheidene diepe buigingen
en stamelde:
„Neemt u me niet kwalijk, Hoogheid... Geeft
u zich alstublieft geen verdere moeite... Het is
allemaal in orde, Hoogheid..."
Waarop Caruso deed alsof zijn neus bloedde
en met zijn andere koffers ongeopend doorliep...
171 MAAL OP MUZIEK GEZET.
o In „Das IM. Blatt" lezen wij, dat er lot
1912 186 liederen van Goethe op mu-
ziek zijn gezet, en dat in het geheel daarvoor
2660 composities zijn gemaakt. Aan de spits
staat „Wanderers Nachtgesang" (Ueber allen
Gipfeln ist Ruh) met 171 melodieën. Dan volgen
„Der du von dem Himmel bisl" (154). „Kennst
du das Land" (92), „Ich denke dein" (88), „Sah
ein Knab' ein Röslern stehen" (87), „Ich ging
im Walde" (82), „Das Wasser rauscht" (69), en
„Es war ein König in Thule" (68 composities).
ALS HET VUUR UITGING...
0 1") e ontdekking, dat men vuur kon
maken, was ' een der gewichtigste
feiten in de geschiedenis der menschheid, en
beteekende een groote' stap voorwaarts. De
moeilijkheid bleef echter nog, te zorgen dat het
vuur niet uitging, want al kon men het wel weer
opnieuw aanmaken, gemakkelijk was dit in het
begin zeker niet. Zoo bezaten ook de oude
Grieken nog geen eenvoudige methode om vuur
te maken. Lucifers of zwavelstokken waren im-
mers nog onbekend, zoo goed als de tondeldoosl
Hel haardvuur mocht daarom nooit uitgaan. Ge-
beurde dit toch, dan moest de vrouw des huizes
met haar lamp vuur bij een buurvrouw gaan
halen en het voorzichtig, opdat het onderweg
weer niet uitging, naar huis dragenl
's LANDS WIJS, 's LANDS EER.
0 A ' s een ' > 'i zonc ' er 'ekkere maaltijd geldt
bij de Chineezen „kat met rijst".
Ook de goede vrienden van de poes, namelijk
de... rat en de muis, en voorts de poppen van
zijderupsen, zijn bij het volk zeer geliefde spij-
zen. Ze worden langs de straat tegen lagen
prijs verkocht.
Op Madagascar, in Zuid-Rusland en in de
binnenlanden van Afrika rookt men sprinkhanen
of kookl ze als soep. De Arabieren drogen ze
in de zon, wrijven ze fijn en bakken er dan
kleine koeken van, of ze roosteren ze in boter,
malen ze en vermengen ze met kameelkaas.
;.. A.'i^ :.,Ji:r:,J.^.A:,{..^i : i'M
DE NEDERLANDSCHE TOONEELSPEELSTER
ANK VAN DER MOER (FOTO GODFRIED DE GROOT, ADAM)

RECHERCHEUR STUDER
Rechercheur Studcr van de Burner Kantons-politie heeft den arrestant Erwin
Schlumnf. verdacht van moord, naar de gevangenis in Thun gebracht. Als hij
hem een uut daarna in :ijn cel wil gaan opzoeken, blijkt dat de man zich heeft opge-
hangen. Studer bevrijdt hem en ontdekt, dat hi) nog niet dood is. Hij heeft mede-
lijden met Schlurapf. die een ongelukkige jeugd heeft gehad en reeds een paar
maal voor kleine misdrijven is veroordeeld. Schlumpf had daarna werk gevonden
op een boomkweekerij. waar men tevreden over hem was. Hij had ook een meisje.
Sonja Witschi. waarmee hij :oo gauw mogelijk wilde trouwen. Maar op een avond
wordt de vader van Sonja vermoord gevonden en Studer arresteert Schlumpf, die
een betrekkelijk groot bedrag aan geld bij :ich had. Als de arrestant weer is bijge-
komen, probeert Studer in een vertrouwelijk gesprek het noodige van hem te weten
te komen.
Het eenige wat hij echter verneemt, is dat Sonja Witschi nog een broer had.
Armin, dien den verdachte niet mocht lijden. Erwin kan echter niet vertellen waar
hij geweest is op den tijd. dat de moord werd gepleegd.
Bij een gesprek, dat Studer heeft met den rechter van instructie, blijkt, dat
dezen den rechercheur eigenlijk een eigenwijzen kerel vindt. Na eenig langs
elkaar heenpraten zegt Studer ten slotte waar het op staat: dat hij overtuigd is
van de onschuld van den beklaagde en dat hij diens belangen zal verdedigen.
Wordt het onderzoek naar de misdaad niet zóó gevoerd, als hij het verlangt,
dan neemt hij zijn ontslag om vrijer te kunnen optreden.
De beide mannen beginnen elkaar beter te begrijpen en de rechter van instructie
zegt Studer toe, dat deze het onderzoek zal mogen leiden. Toevallig komt Studer
in contact met den eigenaar van de boomkweekerij, waar Schlumpf heeft gewerkt.
Het blijkt, dat deze, Ellenberger geheeten, bijzonder begaan is met het lot van
den jongen, terwijl Studer een paar eigenaardigheden aan zijn kleeding ontdekt,
Den volgenden ochtend, als Studer zijn rapport schrijft, komt de commissaris
hem vertellen, dat de rechter van instructie heeft opgebeld, dat hij naar Gerzen-
stein moet. de plaats, waar de moord is gepleegd.
Schlumpf had de beenen willen nemen op het station, zei
^jr -J.U..ti, Studer, maar luaiii het tiet was hem niet gelukt. Terwyl hij dit zei,
stond hij niet eens op, maar keek van onderen af langs den
commissaris heen.
„Zoo," zei deze, „laat je rapport dan maar liggen. Dat kun je
later wel schrijven. Ga nu maar direct naar Gerzenstein. Het beste
was, als je nog even naar den afloop der sectie informeerde. Misschien
kom je nog wat te weten."
Dat had hij natüürlük willen doen, zei Studer brommend; hij
stond op, nam zijn regenjas, ging naar een kleinen spiegel, streek
zijn snor op en ging toen naar het ziekenhuis.
De assistent, die hem ontving, droeg een eigenaardig rood en
zwart gestreepte das, die onder een styve boord tot een heel klein
knoopje aangetrokken was. Wanneer hy sprak, legde hij de vingers
van zijn eene hand plat op de palm van zijn andere en monsterde
met een critisch, wat verveeld gezicht zyn nagels.
„Witschi?" vroeg de assistent. „Wanneer is die gekomen?"
„Woensdag, Woensdagavond, dokter," antwoordde Studer en i hij
sprak zoo netjes mogelijk.
„Woensdag? Wacht u eens. Woensdag, zegt u? Ach. nu weet
ik het.. .. dat alcohol-ljjk.
„Alcohol-lijk?" vroeg Studer.
„Ja, denk u eens in: 2,1 procent alcohol-concentratie in het
bloed! De man moet veel gedronken hebben voordat hy werd neergeschoten.
Nou, ik zeg u, mynheer de commissaris "
„Rechercheur," verbeterde Studer droog.
„Wij zeggen bij ons altyd commissaris, dat klinkt beter. U moet
begrijpen, dat het niet alleen de alcohol-concentratie is, maar ook
de toestand der organen, ik zeg u, mynheer de commissaris,
zoo'n mooie levercirrhose heb ik nog nooit gezien! Ongeloofelyk,
zeg ik u. Is die man nooit in een krankzinnigengesticht geweest?
Neen? Nooit witte muizen gezien of een bioscoop op den muur?
Kleine mannetjes, die dansen, weet u? Een delirium tremens
Nooit gehad? Ach, jammer dat u dit niet weet. En hy is neergeschoten!
Naar schatting op een afstand van ruim een meter; geen
kruitsporen op de huid, daarom zeg ik: ruim een meter. Begrypt u?"
Studer dacht onder dezen stroom 'van woorden over iets onbelangrijks
na: tot welke nationaliteit de jongeman met den kleinen
knoop in zyn das kon hooren Eindelijk, by de laatste woorden:
Begrypt u? wist hy het opeens.
„Paria italiano?" vroeg hij vriendelijk.
„Ma sicuro!" — De uitbarsting van vreugde van den ander was
met meer te stuiten en Studer liet die glimlachend aan zich
voorbijrazen.
De assistent was zoo geestdriftig, dat hy Studers arm greep en
hem meefroonde naar binnen. De professor was er nog niet, maar
hy, de assistent, was precies zoo op de hoogte der loopende zaken
FRIEDRICH GLAUSE
als de proresSBQHjppnSelf de sectie verricbtBHuder vroeg, of
hy Witschi nog kon zietfTtJi^öS mogelük. ffïïschi was gecon-
serveerd. En Studer stond spoedig'^VÖSThBsTchaam van Witschi,
Dit was düs Witschi Wendelin, geboren 1882, dus vijftig Jaar
ongeveer oud: een groot, kaal hoofd, geel als ivoor; een havelooze
snor, afhangend, dun; een weeke, sponsachtig dubbele kin.. .. Het
merkwaardigste was echter de rustige uitdrukking van het
gezicht.
Rustig, ja. Zelfs in den dood. Maar er waren toch veel groeven
in het gezicht.... Goed, dat de mensch Witschi zijn zorgen kwijt
was. . . .
In ieder geval was het echter geen gezicht van een dronkaard
en daarom zei Studer dan ook:
„Hy ziet er eigenlijk niet uit alsof hy veel gedronken heeft "
Deze woorden.vormden de inleiding tot een soort vak-gesprek.
Tusschen Studer en den assistent lag nog altyd het lichaam van
den dooden Witschi. Zooals hy daar lag, was de wond achter het
oor niet te zien. En terwijl Studer met den dokter over een geval
van bedrog van een levensverzekering discussieerde, dat in de
vakliteratuur opzien had gebaard (een man had zich doodgeschoten
en den zelfmoord als moord gecamoufleerd), vroeg Studer plotse-
ling:
„Zooiets kan hier niet het geval zyn, is het wel?" en hij wees
met zyn vinger naar het lyk.
„Uitgesloten," zei de ander, die zich intusschen als dr. Malapelle
uit Milaan had voorgesteld. „Absoluut onmogelijk. Om de wond
te kunnen toebrengen, moet hy zyn arm zóó gehouden hebben ..."
En hy demonstreerde de beweging met een heelemaal naar zyn
schouderblad verdraaiden elleboog. In plaats van de revolver hield
hy zyn vulpenhouder in de hand. De punt van den penhouder
was slechts ongeveer tien centimeter van de plaats achter het
rechteroor verwyderd, waar by het lyk de ingang van het schot Ie
zien was.
„Uitgesloten," herhaalde hy. „Dan zouden er sporen van kruit
geweest zyn. En juist omdat die er niét waren, hebben wy besloten
dat de afstand meer dan een meter moest zyn."
„H'm," meende Studei^. Hy was niet heelemaal overtuigd. Hy
sloeg het laken terug, dat over den doode lag. Merkwaardig lange
armen had die Witschi....
„Overgave " zei Studer luid, zoo, alsof hy eindelijk op een
lang gezocht woord gekomen was. Het had betrekking op de ge-
zichtsuitdrukking van den doode.
„Fatalismo! Zeer juist! Hy heeft geweten, dat alles afgeloopen
was. Maar ik weet niet, of hy geweten heeft, dat hy moest
sterven. ..."
„Ja," gaf Studer toe, „het kan zyn, dat hij iets anders had ver-
wacht. Maar dan iets, wsArtegen men niet vechten kan...."
Felicitas Hose en Parker Duofold.
Het meisje las een roman van Felicitas Rose. Een keer hield zij
het boek zóó, dat Studer het omslag kon zien: een heer in rybroek
en glimmende schoenen leunde tegen een balustrade; op den
achtergrond zwommen zwanen in een slot-vyver en een juffrouw
in het wit speelde wat beschaamd met haar parasol.
„Waarom lees je eigenlijk zulken onzin?" vroeg Studer. — Er zijn
lieden, die op een bepaald gebied en met betrekking tot bepaalde
personen over-gevoelig zyn; idiosyncrasie noemt men dat. Studers
idiosyncrasie had betrekking op Felicitas Rose en Courths-Mahler.
Misschien omdat zyn vrouw vroeger graag dergelijke lecrfuur had
gelezen. Nachtenlang had zij zitten lezen, en dan was 's morgens
de koffie altyd waterig en lauw geweest en had zyn vrouw over
hoofdpijn geklaagd. En vrouwen, die des morgens al over hoofdpijn
klagen....
Het meisje keek by Studers vraag op, kreeg een kleur en zei
boos: „Dat gaat u niets aan!", probeerde verder te lezen, maar
toen scheen dat toch om de een of andere oorzaak niet meer te
gaan; ze sloeg het boek dicht en borg het in een actentasch waarin,
zooals Studer vaststelde, nog twee gebruikte zakdoeken, een vulpen-
houder van imposante dikte en een handtaschje zaten. Toen begon
zy door het raampje naar buiten te kyken.
Studer lachte vriendelijk en sloeg haar opmerkzaam gade. Hy
had den tyd... .
o
I
l
De trein kroop door een grauw
landschap. Regendroppels trokken
gepointeerde lynen op het glas, en
stroomden dan onder aan het
raampje tot een klein, drabbig
meertje samen. En nieuwe regen-
droppels pointeerden dan opnieuw
hef venster. . . . Heuvels stegen op,
een bosch verborg ze weer in den
nevel. . . .
De kin van het meisje was spits.
Sproeten op de brug van den neus
en op de erg bleeke slapen. ... De
hooge hakken van de schoenen
waren aan den binnenkant scheef-
geloopen. Zoodra de schoen iets
verschoof, liet hy in de donkere
kous een gat zien, van achteren,
boven de hiel.
Het meisje had een abonnement
laten zien. Ze moest dit eind dus
dikwijls reizen. Waar ging ze heen?
Misschien naar Gerzenstein? Ze
droeg een klein rolletje in den uek,
had een baretje over het rechteroor
getrokken. Het blauwe baretje was
stoffig.
Studer lachte vaderlijk-mild, toen
hy den blik van het meisje ont-
moette. Maar het vaderlyk-milde
had geen uitwerking. Het meisje
staarde het raampje uit. Onrustig
bewogen haar handen. De kortge-
knipte nagels vertoonden een rouw-
rand. Op den binnenkant van den
rechterwijsvinger zat een inktvlek.
Het meisje deed den actentasch
nog een keer open, graaide er in en
vond na een poosje wat zij zocht.
Het was een dikke, echte Parker
Duofpld, een uitgesproken manne-
lijke vulpenhouder van bruine
kleur. Het meisje schroefde den
dop er af, probeerde de pen op
den nagel van haar duim, haalde
nog een keer Felicitas Rose uit de
tasch, maar niet om er in te lezen:
de laatste pagina moest als oefenblad dienen. Studer staarde
naar de letters die er ontstonden: „Sonja. ..." .stond er: En toen
vormde de penhouder andere letters:
„Je eeuwig liefhebbende Sonja . . . ."
Studer wendde zijn blik af. Wanneer het meisje nu zou opkijken,
zou ze beslist verlegen of boos worden. En men moest iemand niet
nutteloos boos of verlegen maken. Men moet dit toch reeds al te
vaak doen wanneer men het beroep van rechercheur uitoefent....
De conducteur liep door den wagen. By de deur gekomen, die
naar de volgende afdeeling leidde, keerde de man zich om.
„Gerzenstein," zei hy luid.
Het meisje hield den vulpenhouder in de hand, liet Felicitas
Rose met den keurigen graaf in de tasch verdwijnen en stond op.
Een transformator-huisje. Verscheidene woonhuizen. Dan een
gröoter huis. Een bord er op: „Gerzensteiner Courant. Drukkerij
Emil Aeschbacher". Daarnaast, in den tuin, een kooi van ijzer-
gaas. Kleine bonte sysjes hokten naast elkaar kouwelijk op stokken.
De remmen knarsten. Studer stond op, pakte zijn koffer by het
handvat en ging naar het portier. Zyn gestalte in de blauwe
regenjas vulde de gansche gang.
Het regende nog altyd zachtjes. De stationschef had een dikke
jas aangetrokken; zijn roode pet was het eenige kleurige in al het
grauw. Studer trad op hem toe en vroeg hem, waar de herberg
„Zum Bären" was.
„De stationsstraat uit, dan links om, het eerste groote huis met
een tuin er naast...." De stationschef liet Suder staan.
Waar was het meisje gebleven? Het meisje, dat op de laatste
pagina van een ingenaaiden roman met kleine, wat beverige letter-
tjes had geschreven: „Je eeuwig liefhebbende Sonja...." — Sonja?
Er heetten niet veel meisjes Sonja. . . .
Daar stond het meisje, voor den kiosk, waarvan de raampjes
met kleurige omslagen van boeken waren versierd. Ze boog zich
voorover naar het kleine schuifraampje en Studer hoorde hoe
zy zei:
„Ik ga naar huis, moeder. Wanneer komt u?"
Een gemompel was het antwoord.
Dus toch Sonja Witschi. En hy moest nu maar tegelijk eens
zien, hoe de moeder er uitzag. De moeder, die door tusschenkomst
van burgemeester Aeschbacher den stationskiosk had gekregen.
Mevrouw Witschi had denzelfden spitsen neus, dezelfde spitse
kin als haar dochter.
Studer kocht twee brissago's en slenterde toen over het stations-
plein. Een booglamp. Om den paal er van lag een bed met roode,
styve tulpen. Uit een der bovenste ramen van het station kwam
schetterend muziek naar buiten. Misschien vijftig passen voor den
rechercheur uit liep het meisje Sonja.
\ \
diep > n
weefsels.
huid heeU-n^a;
m
verWi)dert
,=
de PO" 6 " .."M„t en
i,.-en bekend 8?" en andere
Hn Eczeem, P ulst ' e L' is een
Saandoemnge^ H e ;von(1 ^
ä 75 cent,
r^enV 50 '^
Apo* theUersenDrog.
J&OOMHW«
zw * , NIVA
Xon*" 1 ?* TANDPASTA
op wetenschoppeliike basis met natuurlijke
aetheritche oliën bereid, reinigt, desin-
fecteert en polijst het gebit zonder
het glazuur af te slijpen, daar zij geen
scherpe of horde bestanddeelen bevat
Het schuim dringt in alle
spleetjes en doodt de scha
delijke bacteriën.
Kinderen gebruiken NIVA
cok gaarne vanwege den
aangenomen pepermunt-
smaak. Verkrijgbaar bij
apothekers en drogisten in
üben a 25 en 60 cents.
Voor een kapperszaak stond een bleeke jongeman, die een witte
jas met blauwe opslagen droeg. Sonja trad op den jongeman toe,
Studer bleef voor een winkel staan. Hij keek heimelijk naar de
beide jonge menschen, die zich fluisterend met elkaar onderhiel-
den; toen overhandigde het meisje den jongeman iets, en trippelde
weg. Uit de deur van den kapperswinkel klonk een neuzige stem:
„U hoort nu het tijdsein van het chronometrisch observatorium te
Neuchatel. . . ." En gedempt, door de gesloten deur, drong uit den
winkel waar Studer voor stond, marschmuziek naar buiten.
„Het dorp Gerzenstein houdt van muziek...." stelde de recher-
cheur by zichzelf vast en trad de kapperszaak binnen. Hy zette
zyn koffer op den grond, hing zijn blauwe regenjas aan den kap-
stok en nam, een zucht slakend, in een fauteuil plaats.
„Scheren," zei hy.
Toen de jongeman zich over Studer heen boog, zag de recher-
cheur tusschen de blauwe revers van de kappersjas, in het boven-
ste vestzakje, den dikken vulpenhouder zitten, dien het meisje Sonja
in den trein uit de actentasch had gehaald.
Op goed geluk af vroeg Studer:
„Aardig, hè? Als je een vriendinnetje hebt, dat je een duren
vulpenhouder cadeau geeft?"
Een oogenblik bleef de beschuimde scheerkwast boven Studers
wang hangen. Studer bekeek de hand, die de kwast vasthield. Ze
beefde. Dus klopte er iets niet. Maar wat? Studer zag in den spiegel
het gezicht van den jongeman. Het zag er abnormaal bleek uit. De al
te roode lippen waren iets te kort en lieten de boventanden zien, die
bruin en niet heelemaal gaaf waren. Was Sonja op dezen slungel
verliefd geworden? Dan was Schlumpf toch een andere kerel,
ondanks zyn verleden, ondanks zijn vertwijfeling en wanhoop van
gisteren. . . . Gisteren? Was dat pas gisteren geweest? — Toen hing
er iemand aan de tralie van een raampje; toen schreeuwde er
iemand in een cel, waarin nog de koude van den winter toefde. . . .
en buiten voor het raampje zong de stem van een klein meisje. . ..
Zachtjes gleed de kwast weer over Studers wangen.
„Of hy hem dan zoo had doen schrikken?" vroeg Studer den
bleeken jongen. Die schudde zijn hoofd. Studer stelde hem nog
verder gerust. — Dat beteekende toch niets, als iemand van een
viendinnetje een cadeautje kreeg. Ofschoon het hem wel merk-
waardig voorkwam, dat een meisje, dat gaten in haar kousen had,
zulke dure vulpenhouders kon weggeven....
„De vulpenhouder was een erfenis van haar vader.... Ja, een
erfenis...."
De stem van den jongeman klonk heesch, alsof zijn mond, zijn
tong en zyn wangen verdord waren.
{Wordt vervolgd).

In de rij der filmdocumenten van onzen tijd,
die actualiteit met een spannende hande-
ling combineeren en waarin gebeurtenis-
sen uit het dagclijksch leven op min of meer
dichterlijke wijze behandeld worden, verdient
een Ufa-film, waarvan de opnamen thans
bijna gereed zijn, onze bijzondere aandacht.
Het is de onderzeeboot-film ..U-Boote West-
wärts".
Een film van de mannen, die op deze
onderzeebooten dag en nacht op alle zeeën
en voor de Duitsche kusten, paraat staan,
waken en strijden, heeft niet alleen het voor-
deel van het actueele, maar ook dat waas
van gevaar en mysterie, dat nu eenmaal voor
den niet-ingewijde met het begrip onderzee-
boot gepaard gaat. Men moet echter niet
denken, dat deze nieuwe film in de eerste
plaats een soort artistieke reportage zou zijn.
Er is een groote plaats gelaten voor een
boeiende dramatische handeling, die zich af-
speelt rondom het leven van een onderzee-
boot-bemanning, zoowel op volle zee als in
de havens van het vaderland.
Günther Rittau heeft een groot gedeelte
van zijn beelden aan de werkelijkheid ont-
leend. Met zijn technischen en artistieken staf
heeft hij weken lang doorgebracht op ver-
schillende onderzeeërs en Igo Oberberg, zijn
cameraman, heeft reeksen van prachtige
opnamen gemaakt, die aan de atmosfeer en
de locale kleur van deze film bijzondere
waarde zullen geven. De regisseur heeft het
er op gezet om geen moment van de werke-
^ .
■
-
*
lijkheid af te wijken, niets te overdrijven en ook niets te verdoezelen,
„Men kan zeggen," aldus Rittau, *dat ik een film maak van menschen,
die hun plicht doen en die daarin niets bijzonders zien. In geen geval
dus een film met heldenpathos, maar een geschiedenis van soldaten,
die — zonder er veel woorden aan vuil te maken — hun taak als iets
heel gewoons beschouwen. Als dramatische hoogtepunten, die bepaal-
de optische verrassingen zullen brengen, hebben wij in ons draaiboek
den aanval van een onderzeeboot op een convooi en een verbitterden
strijd tusschen een kruiser en een onderzeeër. Deze opnamen werden
op volle zee gedraaid."
De film heeft, zooals te begrijpen is, veel meer mannen- dan
vrouwenrollen en een aantal nieuwe, jonge krachten treden er in op,
Herbert Wilk, Joachim Brenneckc, Heinz Engelmann, Josef Sieber,
E. W. Borchert, Karl John, Theo Shall en vele anderen zal men, tus-
schen vele „echte" matrozen en officieren aan het werk kunnen zien.
De meer en meer op den voorgrond tredende Ilse Werner heeft de
vrouwelijke hoofdrol en Carsta Löck zorgt voor de vrqolijke accenten
in de scènes, die zich aan den vasten wal afspelen. De productieleiding
van de film is in handen van Erich Mohrbutter, die voor deze film
bijzondere belangsteling heeft, omdat hij in den'vori-
gen oorlog commandant van -een onderzeeboot was.
D» regisseur „U-Boote Westwärts" is in het programma 1940—
Güniher Hittau '41 vap de Ufa, ook voor ons land, opgenomen.
^*fm
sec
O U w
c c
■J2 J3 ^ is
>
«i « i3 c
T3 «I 2 u
•.S7>'0 MH
-o
.3
u
« i
c
C
O
-o
C v
_1 N-o
C 3 u .C u
913
- gx ^
U
c
ï o
= 1 W = § S c
5o-3 IS > > ^ -
N 0 o y 5^3 -o ^
c :=r> ^-n i v o.S
IS'?'SE Sf
V . G LJ ü CL.-C --5 Ti
_e «> rt O -a 4 2 rt
G
^o
N
rt ■
rt •
S ES " u
** 4)
r«
X J3 C "O u
u o 4) o
rt rt 4> Ä
gg
4) 4>
•o -o
o o
CO^
rt -
^- c
4-> "O
4) vQ
X c
&
« "O
e/5 ^) ;^p
• o
cfl 'M N rt
-o
c
>
a rt
N *j
U
G-O
li$t
u
d
E
M 1)
13-«
rt
c
S J3
rt
u
e 2
8,^1^
o
rt .M «
rt « X
Ö0.C V.
rt .
C H
C y
C
u
>
■ U
c ^^
« 3
QJ —H
rt 'M
^ö
C !JS "^
l) W N
S Js S
il^
c w e
ë
Ui
H
"rt
I CO i_ 4-J . 4-> —
c
^TS«'rtO-H&
*3-CCu-Ciu i fe
-cd •" o ., >.a 5-
ü «UD u C ^ 5 W C rt
p
CL. § P S ö
jj .i- c _, © « sf' o -ä
Ui C 5 "
rt_J>
,.-.?:=. Il 2-I-A"
N C N 'T) rt ü
V c
£ c -o
> ;
rt-^-Ö
Ui
is « £ï D
3
u
co i
V o
ï »
rt c ü
« y
c
Ö-5
C C £
W rt h •^ u
c üo 41
c u ~
rt Ui
-5 X ü
T3 -ö C u c
V
O - ^ S u ^'
_^ti —.^ ti Srtrt~u5 Örtrt~«g-
•S % ÏJ-oï h^3 ü HTS G h ~ }» Z ^ 0 >
t:
* y * *-* i J2 ~ •* £
c 6 u
rt e
rt E
M> "S 1>
'S
3
^ 2 ~. rt •£
■M — . G**
rt c.2
rt
rt
u
« g
Ui >
r N
rt fe':^^
u g-rt «3
'•2 ^ e ^ |
> t) rt
CO w J2
0 3
& :5 u
CU U rt I E
SD 3
-
.y ^^
3 .-1
w 3.3 0.0
•C « W rt tJ
co -O e
ë w C C
3 if u « :3i
"-• rt co ■
_, ti rt rt .2
I rt E g
3—1 ^ 4)
5 0 W) _ o
■"
u
2
o
rt C e
rt u 3
WON-S c
: ^
-o,«
4> ^-1
E CL rt
u E rt
« rt
c
.yS
^ ^
^ y Ui « QJ
rt
N u 3
«-o _
ü
N
^ O ' rt
N O, ^
O -
Ui CT,
OH O 1
r.'O Hu W
O S § N C^ •SO
rt > -
8 ^ E
« 1 S,T3 g «J u u
i y
1)
tt rt
IM
N
't) w
u «
o Ui
rt wC _J5CwuiW3£:C[-rt Ui *
ii rt
C e *^ rt o d
3
Ërt •--> co
rt i» 5
^ ü
^ S ^ " C « N W
BS.« N .« -
W u ^ - o WD B
1 T3 U
• E-o w a,^ g
c^ u y-c
rt
:«
13
c
^
" o
»3 e
S w
u j-
N
yrsr"
i -a O » r i» öC L :«
- c N 5 E^^'S ü N öfi:&>-
^^rtf-uic tii-é-^Jc rn 1
rt rtg ^ LÜ 55 Tl V ÖD "^ '*-' S tt 5i
« SD.SP 1 rt o
N
Ui ^ W ^ -ü
-o *>-■ 3 rt-g
M* rt
Ui
M ~
C -ft 5* u u
"2
E 3
ü rt
3. CO -c —
1 w co o y
Go» QS S rt w
rt
y
1 -S a,
u--d ©
sso_yrtJBs
rt I
rt Ö § c C
c ja
0
« O 3 ÉU
.y, ^ N
w u "^ w
_ •■-> Ui *j
rt u
- O 4) (H
u C
o
. y o.—
00(2 "P urt
fe « S y «
u
co
. -G — 1> Ui
4> p-l-i 1 >
a 2.s
> 'rt o
•^ 'E«
3 ^o ^
•ff «r^-
E 3"o
3 U CL
^ 3 W
3
v I
y ' . •
2 o ■ , - , ^
S o Äii
5
00
CS

o 3
n >-*
I-. P
Bc a«
^a o a-g ^03.
er.£?. 'n-^ ^ ^ F. s" 3:
2.0
CR 3
S E,
o
3
3 ö*
—1. s* p
3-
P
O
< ft N < <
P 3 ft p p
OQ 3
- 3 S
3 Cr" ft. N _
* S-2--3 S ö^Jo
S*:- 3 |^ ^
3
^f, ft
< ^ ^ -
at as "—>• 3" 5 CL 0
o £• rt S X: — 3- ^#
ft * ft O. " O^ ^ 3
ft
a
a.
1^ o ft
a.
rt
n" H
g
f»
r,
g' x* O p
ft-
C^a:
3- O ft ?r
P i-H 3 en
CL
d < z •a: 3
3
en 2 T
^. •§ 3 t ft. pT
ft 3
3
CL
rt
3 3 T3
o 3 Ö
3
rt rt
CL
o_
rt'
ft rt
3" 3
O
Q. 3 a
rt C
3 ^3 rt 3
0 p COQ «a-N
c a.

GnatoT Uclcky (ioto Ufa)
EEN INTERVIEW MET GUSTAV UCICKY
Vóór den dokter zit een jongeman, met
een verband voor de oogen. De dokter
neemt het verband weg — en nu ge-
beurt er een wonder. Uit verwarde lijnen en
lichtindrukken ontstaan contouren, voorwerpen.
Gustav Uclcky on Gustav Fröhlich leeren de
kinderen singen, tijdens een opnam» TOOI do
Ulm „Der unsterbliche Lump"
De jongeman heeft het licht zijner oogen, dat
hij sinds lang verloren had, weer! Een nooit
gekend gevoel van geluk doorstroomt hem, doet
zijn borstkas bijna springen. De stem van den
dokter vertelt hem, dat hij alleen weer ziende is
geworden, omdat een ander mensch- zijn eigen
gezonde netvlies voor hem heeft geofferd!
Langzaam begint hij dan te begrijpen. Dat kan
toch alleen.... De jongeman duwt de deuren
open, de hooge lichte gangen van het ziekenhuis
worden zichtbaar voor hem en de muziek, die
tot dusver nauwelijks hoorbaar was, wordt
steeds duidelijker en met een fortissimo zwel-
len de klanken aan, tegelijk met het steeds
sneller worden van de schreden van den jonge-
man, die op de deur aan het eind van de gang
toeloopt, ze openrukt en in het plotselinge,
helle licht. . zijn moeder ziet zitten. Met.
een schreeuw van geluk en dankbaarheid zinkt
bij bij haar neer. ...
Een scène uit een film. ... En nog een:
Op een perron, half bedolven onder de
sneeuw, in het Petersburg der Tsaren, neemt
een meisje afscheid van haar vader. Het is een
zeer bijzonder ifschéid, want om deze beide
eenvoudige menschen staan officieren in schit-
terende uniformen en dames in de meest elegante
avondtoiletten. En het jonge meisje verlangt
van haar „Papuschka", dat hij niet meer zal
drinken. Als zij dan nog zegt, dat hij haar niet
vergeten mag — het zou toch kunnen dat zij
stierf! — dan weet de toeschouwer, dat dit een
afscheid voor eeuwig is. Ternauwernood in
staat haar smart en haar vertwijfeling te ver-
bergen, werpt het meisje zich aan de borst van
den man, die haar geliefde Papuschka voor
haar echtgenoot aanziet. Ook dat is een scène
uit een film.
Deze beide scènes echter — de een uit „Moe-
der", de andere uit ,,De Postmeester" — waren
zoo sterk van spel, zoo ontroerend, dat ieder-
een, die ze heeft gezien, tot in zijn hart ge-
roerd was. Menigeen heeft een oogenblik de
oogen moeten sluiten. Dat waren groote presta-
ties van acteurs in hart en nieren! Anders kan
men een dergelijk effect niet bereiken.
Maar. ... het was ook de prestatie van
iemand, dien men niet te zien krijgt, die onzicht-
baar achter de spelers staat: den regisseur. Toch
heeft hy, de altijd onzichtbare, wiens naam
alleen maar verschijnt bij de verschillende namen,
die vóór de film zelf op het doek worden ge-
projecteerd, de geheele film geleid en vorm
gegeven.
De beide filmscènes, die wij hier bespraken,
waren het werk van Gustav Ucicky, die zoo-
wel met „Moeder" als met „De Postmeester"
werk heeft geleverd, dat tot het schoonste en
ontroerendste behoort, dat op het witte doek
is vertoond.
De oorzaak van dit succes? Denk niet, dat
het op een recept berust, waarin wordt gezegd:
men neemt. . Neen, het is allemaal het
resultaat van werk, werk en nog eens werk!
Een bijna fanatieke overgave aan het werk,
gepaard aan een overtuigende uitbeeldings-
kracht; de wil om die eene groote idee, name-
lijk : de film tot een kunstwerk te maken, nede-
rig te dienen. ; -^ i
Steeds is Gustav Ucicky zoo'n fanatiek
werker geweest. Hij, de Weener. die zich in
elf jaar als cameraman de noodige technische
kennis en routine heeft verworven, om daarna
Brigitte Horney en Gustav Uclcky tl)dens hol
verlilmen Tan „Aufruhr in Damaskus"
Ucicky U|dens dm opnam« TOOI do film „Toick"
zelf films te gaan regisseeren, is, bij al zijn
roem, dezelfde eenvoudige, bescheiden man ge-
bleven, die slechts ongaarne, en dan nog met
een zekere terughoudendheid, spreekt over zich-
zelf en zijn werk.
Gustav Ucicky heeft juist dezer dagen de
opnamen voor zijn nieuwste film „Ein Leben
lang..." beëindigd. Tien weken hebben deze
opnamen geduurd, er waren vele draaidagen in
de open lucht bij, in en om Adtmont, op het
Zuideljjk deel van den spoorweg in Gumpolds-
kirchen, in de omgeving van Weenen en in de
stad zelf, in het stadspark en in het Teresianum.
Daarom is het te begrijpen, dat Ucicky, nog
geheel vervuld van het werk, dat thans onder
Ucicky 1» «'1° studeerkamer
„Ik overschat het monteeren evenwel niet.
Als factor van kunstzinnigen aard heeft het
zeker reden van bestaan bij het journaal, of bij
een sportfilm. In de speelfilm echter komt eerst
de gedachtl van den auteur, dan de regie, en
pas in de derde plaats het monteeren. Daarmee
wil ik echter ook weer niet beweren, dat de
montage der verschillende scènes in bepaalde
films niet bijzonder belangrijk zou zijn. Er
komen naderhand altijd weer verkortingen of
veranderingen, maar dat kan nooit van grooten
invloed zijn; anders is de film verkeerd opgezet.
Reeds de dialoog noodzaakt tot een gesloten
geheel. Ik kom in mijn films daarom tot
steeds langere scènes, die onder een bepaalde
instelling worden gedraaid. Het ideaal zou een
film zijn met ongeveer twintig instellingen.
Het voordeel hiervan ligt voor de hand: de
toeschouwer krijgt dan een organisch geheel te
zien. Men moet daarbij echter het gevaar vermijden,
dat licht ontstaat, namelijk, dat men
het publiek verfilmd tooneel te zien geeft. Door
de beweeglijkheid van de camera is dit echter
te vermijden. Het nadeel er van is, dat een
vergissing niet meer goedgemaakt kan worden.
Er zijn natuurlijk ook scènes, waarvan het bedoelde
effect niet bereikt zou kunnen worden,
zijn handen ontstaat, slechts in het kort zijn - als de cutter er niet aan te pas kwam. In
vroegere werkzaamheden aanduidt, wanneer wij „Moeder" bij voorbeeld, als de kleine Pirlinger
tegenover hem gezeten zijn in zijn woning. begint te dirigeeren bij de „Deutschmeister" en
Natuurlijk denkt hij nog gaarne terug aan vele het eene instrument na het andere inzet. Ook
zijner films. „Yorck" noemt hij, met Werner om het rhythme te behouden, biedt het knip-
Krauss, „Aufruhr in Damaskus", en „Frau pen en aaneenvoegen verscheidene mogelijk-
Sixta"; alle drie geheel verschillende thema's. heden."
Ook spreekt hij over den tijd, toen hij het „Hebt U daarvan in Uw laatste film gedenkbeeld
huldigde, dat de uitwerking van een bruik gemaakt?"
film zou winnen door verhoogde dynamiek „De Wessely-film ligt eigenlijk op hetvan
het gesproken woord. Een zeker pathos zelfde niveau als de film „Moeder" en „De
— men denke aan het Schiller-effect op het Postmeester". Alleen zal zij nog eenvoudiger
tooneel, dat daar natuurlijk zijn uitwerking niet zijn. Als men „Moeder" een aquarel mocht
mist — moest op het witte doek een nog noemen, dan is „Ein Leben lang. ..." in
onmiddellijker resultaat hebben, meende hij. pasteltinten geschilderd. Hier is het schijnbaar
Dat dit echter voor het grootste gedeelte der bijkomstige in het leven tot hoofdzaak geworfilms
niet opging, heeft Ucicky al spoedig den. De uitwerking van het gebeuren is hier
ervaren.
belangrijker dan het gebeuren zélf. Feitelijk
„Ik ben tot de conclusie gekomen, dat voor zijn het in het leven immers altijd de uitwerde
fundamenteele beteekenis van de film het kingen van het conflict waarmede wij ons.
gevoel onmisbaar is en het karakter van het bezighouden! In deze film is dus geen onmidwerk
bepaalt. Deze overtuiging is de vrucht dellijke dramatiek. Het thema er van is het
van een jarenlange samenwerking met Gerhard gewone, dagelijksche leven. Een vrouw, die
Menzel. Het eenvoudigste en menschelijkste, van een man houdt en op hem wacht. Ik getoegepast
op het meest normale gebeuren, ligt loof, dat iedere vrouw dat wel eens beleefd
den toeschouwer het beste en spreekt onmid- heeft of het beleven zal. Of het nu uren, dagen,
dellijk tot het hart. Ik denk er echter niet aan, maanden of zelfs jaren zijn, zooals in mijn
dit als de eenige richting in de filmkunst te film, dat is eigenlijk precies hetzelfde en is ten
beschouwen. Integendeel. Mijn volgende film slotte een kwestie van temperament."
„Der grosse Treek" zal een rolprent zijn, die Gustav Ucicky spreekt dan zeer geestdriftig
de werkelijkheid zeer nabij komt, waarvan de over Paula Wessely.
handeling ontleend is aan den jongsten tijd, en „Het was een samenwerking, waaraan ik
de stijl een soort reportage is — natuurlijk altijd met plezier zal terugdenken. Paula
door de oogen van een tooneelschrijver gezien. Wessely is werkelijk een begenadigde kunste-
Reeds in het thema ligt opgesloten, wat de film nares, die onvermoeid aan zich zelf werkt en
noodig heeft. Ook het draaiboek moet al een schaaft om tot de hoogste uiting te komen. Ik
duidelijken stijl hebben en deze stijl moet dan verheug me nu reeds op den volgenden keer,
in den opbouw, in de fotografie, door de spe- dat we met elkaar zullen werken. Ook hoop
lers en dus ook door den regisseur volgeKbuden ik, dat ik dan weer mijn ouden vertrouwden
worden. Wanneer ik nu zeg, dat het gevoel het staf van medewerkers zal hebben. De geregelde
fundamenteele element van een film moet zijn, omgang door het werk, de kameraadschap, die
dan moet men natuurlijk begrijpen, dat er ver- hierdoor ontstaat, vormen langzamerhand een
schillende middelen zijn, om dat gevoel wakker zekere gelijkgerichtheid in denken en doen en
te maken en op deze wijze bij het publiek be- waarborgen daardoor een sfeer van rust en belangstjj^Cing
te wekken. Denkt U bij voorbeeld grip, waarin het prettig werken is. Natuurlijk
eens aan Hamsun en Strindberg, die ieder voor blijft 'er altijd een zekere innerlijke spanning;
zich precies dezelfde dingen op geheel verschil- dat is onvermijdelijk bij iedere phase van het
lende wijze hebben uitgedrukt! Hoe mijn ontstaan van een film, vanaf het draaiboek en
manier is om dien ondertoon, namelijk het ge- de eerste repetitie, tot aan de première toe. Die
voel, tot uiting te brengen, hebt U kunnen' spanning verdwijnt pas na de première. En dat
zien in „Moeder" en „De Postmeester". is juist het mooiste van ons beroep."
Daarmede zijn, we echter ook aan de kwestie Wij nemen na dit interessante gesprek harvan
het monteeren der films gekomen, waar- telijk afscheid van dezen man, wiens leven en
van in deze beide films slechts een spaarzaam werken zoo geheel gewijd zijn aan de filmgebruik
is gemaakt.
kunst.

De techniek van het bergbeklimmen is in den
loop der jaren zoodanig geperfectionnee. d,
dat langzamerhand alle moeilijke berg-
toppen werden overwonnen en de mensch ook
tot de meest ontoegankelijke, hooge en barre
gebieden kon doordringen.
Een belangrijke berggroep heeft echter nog
steeds tegen alle menschelijke aanvallen weten
stand te houden ... De Himalaya is ondanks
talrijke expedities, en zelfs verscheidene offers
aan menschen, nog steeds niet overwonnen. Op
zijn hoogste bergtoppen werd nog nimmer het
menschelijk voetspoor in de sneeuw gedrukt en
het valt zelfs te betwijfelen of reeds ooit eenig
leven daar voor korter of langer tijd poosde.
Wèl heeft men den machtigen bergreus reeds
zéér dicht kunnen benaderen en het beeld was:
een volkomen verlaten woestenij, die er in het
zonlicht verleidelijk schoon uitzag ... als een
kristallen droombeeldl .
Ook Duitsche bergbeklimmers hebben aan
den harden strijd om den hoogsten berg der
wereld deelgenomen.
De initiatiefnemer was Paul Bauer, die teleur-
gesteld en zwaar gewond uit den wereldoorlog
van 1914-1918 was teruggekeerd... Hij ver-
zamelde een kleine groep gelijkgestemde kame-
fBehoedzaam wordt een dunne sneeuwbrug
overgestoken, die over een bergspleet van
60 meter diepte voert. Over dergelijke ge-
vaarlijke punten leidt de weg naar den Nanga
Parbat, die 8125 meter hoog is. Dikwijls bleek
echter op den terugtocht de weg afgesneden
te zijn... (Fo(o'i. PM)
raden om zich heen en trok de bergen in om
den onuitputtelijken krachtstroom van de harde,
eenvoudige en zwijgende daad te ondergaan.
Tijdens honderden nachten, in bivouakken door-
gebracht, en op vele tochten hadden Bauer en.
zijn metgezellen geleerd, de stugge bergnatuur in
alle verschijningsvormen te overwinnen en op
deze wijze gehard, konden zij zich in de hoogste
ijsregionen wagen. Zóó onstond de eerste Duit-
sche Himalaya-expeditie, die Paul Bauer in 1929
aanvoerde, naar den Kangsjenzunga, den op
één of twee na hoogsten berg der aarde ... De
expeditie mocht haar einddoel helaas niet be-
reiken en de aanvallers moesten zich terug-
trekken. Verscheidene keeren werd het hierna
opnieuw geprobeerd. Steeds weer trok Bauer
met zijn groep geharde en na iedere poging
meer ervaren mannen naar den Himalaya terug...
Het denkbeeld, den berg éénmaal te zullen ver-
overen, liet hem niet meer met rust, werd zijn
levenstaakl
Twee pogingen werden in 1937 ondernomen.
De eerste werd door zware lawines verijdeld,
maar onwrikbaar hadden de bergbeklimmers zich
weer omhoog geworsteld, waarbij zij de hooge
ijsbarrière van den gletscher moesten overwinnen.
Toen hielden zware sneeuwbuien hen een week
lang in het kamp vast . Ondanks de sneeuw-
stormen, ondanks nevel en ijzige koude, tracht-
ten zij telkens opnieuw tegen de steile hellingen
van den Rakiotpiek óp te kruipen. De hooge,
nieuwe sneeuw reikte tot aan hun heupen en
zij moesten omkeeren.
Eindelijk brak er met den 14en Juni een
kristalheldere ochtend aan. Deze bracht nieuwe
hoop op een overwinning, hoop die straalt uit
alles, wat de bergbeklimmers over dezen dag
in hun dagboek hebben opgeteekend. Het zou-
den echter de laatste regels zijn, die zij schre-
ven. De dag, waarop de lang gehoopte tocht
naar den hoogsten top zou beginnen, zag een
chaotische puinhoop, waar eens het kamp van
de bergklimmers had gelagen... Een ijslawine
was in den nacht over hen heen geraasd en
had alle leven onder zich bedolven. Zeven
HARDNEKKIGE POGINGEN
TEN KOSTE VAN MENSCHEN-
OPFERS. - VELE EXPEDITIES
*
Het geweldige massief van
Izunga ligt in het verblindend
zon, die zich in sneeuw
weerspiegelt.
den Kangsjen-
e licht der berg-
en gletschers
bergklimmers en negen van hun trouwe dragers
waren omgekomen!
Het bericht van deze overweldigende cata-
strofe drong tot de geheele wereld door en één
moment werd er door ieder klaar en helder
beseft, welk een zwaar en riskant werk er op
de hellingen van den Himalaya werd verricht.
De bergingsploeg, die uit Duitschland was ge-
komen, drong zoo snel zij kon met den eenigen
overlevende tot de plaats des onheils door en
bewees aan de doode makkers den laatsten
vriendendienst. Hun nalatenschap: dagboeken,
wetenschappelijke aanteekeningen en het film-
journaal, werden naar het vaderland terug-
gebracht.
Opnieuw werd er dit jaar een expeditie voor
de overwinning van den Himalaya samenge-
steld. Niets pleit sprekender voor de grootsch-
heid van den drang den Himalaya te over-
winnen dan het feit, dat reeds een jaar na
de ramp een nieuwe groep lot groote offers
bereid is geweest. Nauwkeuriger dan ooit te-
voren werden de voorbereidingen getroffen.
Zelfs nam men een vliegtuig mee, dat de ver-
schillende kampen door middel van parachutes
van proviand kon voorzien, waardoor de mede
te nemen lasten aanmerkelijk konden worden
ingekrompen.
Helaas, ook nii mocht het nog 'niet gelukken
tot den Nanga Parbat, den hoogsten top van
den Himalaya-keten, door te dringen. De expe-
ditie moest naar Duitschland terugkeeren, zon-
der eindresultaat wel is waar, maar met een
' schat van nieuwe ervaringen, die een volgen-
den aanval, die zeker niet op zich zal laten
wachten, een grootere kans op succes zal
geven. Het laatste woord is nog niet gesproken
en éénmaal zal blijken, dat ook hier het men-
schelijk vernuft en doorzettingsvermogen ~de
overwinning weten te bevechten. Zoolang er
gebieden op onze aarde zijn, waarin nog geen
menschelijk wezen ooit wist door te dringen,
valt er te vechten. Over het nut hiervan zou
men kunnen redetwisten, maar dat het een
kwestie van eer is, zal niemand kunnen ont-
kennenl
om DEN
NAAR DUIZENDEN METERS
HOOGTE. - DE BARRE BERG
NOG NIET OVERWONNEN.I'
*
De Kangsjenzunga, van den Nanga Parbat gezien.
Na veel moeiten en gevaren kon deze vooruitstekende bergpiek worden bereikt, alleen echter
langs de scherpe bergkam, links boven.
Dr. Luft, notaris Bauer uit München, en Fritz
Bechtold vóór den herdenkingssteen aan den
voet van den Nanga Parbat.
Vijf leden der Duitsche Himalaya-expeditie be-
graven een van hun omgekomen kameraden op
de plaats, waar hij zijn leven moest laten.
s-

Emil Jannings zal onder regie van
Hans Steinhoff de titelrol vervullen in
de Tobis-film ,,Ohm Krüger". Deze fil
wordt opgenomen naar motieven uit den
roman „Mann ohne Volk" van Arnold
Krieger. Het draaiboek werd geschreven door
Kurt Heuser en Harald Bralt
o
Zarah Leander speelt een belangrijke rol in de
Carl Froelich-film der Ufa „Katharina I von Rusland".
Het draaiboek is van Jacob Geis,
o
Hans Albers speelt de
Peters". De regie is
titelrol in de Bavaria-film „Carl
in handen van Herbert Selpin.
o
Geza von Bolvary zet de Terra-film „Anna und Don Juan" in scène.
De hoofdrol vervult Paula Wessely. De auteurs van het draaiboek zijn
Harald Bratt en Otto Emmerich Groh; het decor ontwierp Robert Herlth.
o
Willy Blrgel vertolkt een belangrijke rol in de Terra-film „Der Teufels-
geiger". Deze film wordt onder regie van Günther Rittau opgenomen naar
een idee van Dr. Max Wallner. Wolfgang Zellei" componeert de muziek.
o
Paul Martin ensceneert de Bavaria-film „Was will Brigitte?" De
medespelenden zijn Leny Marenbach, Albert Matterstock, Fita Benkhoff,
Georg Alexander, Harald Paulsen en Carl Wery.
o
Leni Riefenstahl regisseert en speelt de hoofdrol ir* de Tobis-film „Tief-
land". Franz Eichberger en Bernard Minetti spelen eveneens hoofdrollen
in deze film. De
muzikale leiding is
in handen van Gui-
seppe Becce.
/h*jL/*A/w-^ ^A dx -^fudo-i^
Kirsten Heiberg {foto UU)
Hans
Moser
vertolkt
een be-
langrijke rol
in de Bavaria-
film „Liebe ist
Zollfrei". Regis-
seur is E. W. Em^. "^
o '\
Ferdinand Marian, Lotte
Koch, Anton Edthofer en
Dagny Servaes spelen de
belangrijkste rollen in de
Terra-film „Musik in Salzburg".
Regisseur is Arthur Maria Rabe-
nalt, de muziek componeert Theo
Mackeben. Productieleider is E. G.
Techow.
ir
Willy Biigel (foto U«>
Carl Ludwig Diehl vervult de hoofdrol In de Ufa-film
„Ein Mann In den besten Jahren", naar het gelijknamige
toorveelstuk van J. Wiegand en Karl Lerbs. Het draai-
boek is geschreven door Manfred Schott en Karl
Lerbs, de productieleider is Max Pfeiffer.
o
Gustav Froehlich vertolkt de hoofdrol in
de Bavaria-film „Skandal um die Venus".
De verdere medespelenden zijn Hansi Kno-
teck, Harald Paulsen, Ernst Waldow en Pauf
Dahlke. De regie is in handen van Hans H. Zerlett.
o
Wolfgang Liebeneiner zet de Tobis-film „Bismarck"
in scène. De medespelenden zijn Paul Hartmann, Li
Dagover, Friedrich Kayssler, Maria Koppenhöfer, Ruth
Hellberg, Käthe Haack, Werner Hinz, Walter Franck,
Harald Paulsen en Hans Junkermann. De muziek werd ge
componeerd door Norbert Schultze.
iï:si-L.,: : -.;*'«:4 :
OoBtef Fröh-
lich (foileUf.)
| ••■,■■■„«■
Heinz Ruehmann en Anny Ondra speien de hoofdrollen
in „Der Gasmann", een film die door professor Karl
Froelich voor de Ufa in scène wordt gezet. De verdere
medespelenden zijn Will Dohm, Charlotte Susa en
Erika Helmcke. De decors worden ontworpen door ,
W. Haag. A
Gustaf
Gruend-
gens speelt
de hoofdrol in
en regisseert
de Terra-film
„Caesar". Het
draaiboek schreef
Giovacchino Forza-
no, aan de camera
staat Walter Pindter.
o
Felix Luetzkendorff heeft
het draaiboek geschreven voor
de Ufa-film „Narvik" die onder
prodüctieleiding van Ullrich Mohr-
butter zal worden opgenomen.
Willy Fritsch speelt de hoofdrol in de
Ufa-film „Die keusche Geliebte". De ver-
dere medespelenden zijn Camilla Horn,
Maria Landrock, Karl Kuhlmann, Paul Dahlke
Kurt Meisel, Hans Schwarz en F. Hess. Regis-
seur is Viktor Tourjansky. Aan de camera staat
Bruno Stephan, het decor ontwierpen Hans H.
Kuhnert en A. Günther.
o
Hans Schweikart zal de Bavaria-film „Flucht"
zetten.
Haas Alhera
(Foto Ufa)
"' IT
Anny Ondra (Fo«o lobit
Theo Lingen regisseert de Majestic-
film „Frau Luna", naar de bekende
operette van Paul Lincke. De mede-
spelenden zijn Lizzi Waldmüller, Fita
Benkhoff, Grethe Weiser, Theo Lingen,
Hans Moser, Leo Slezak en Paul Kemp. Het
draaiboek is vervaardigd door Ernst Marischka.
," o
Heinrich George vertolkt een belangrijke rol in
de Terra-film „Sein Sohn", een film naar een idee
van Willy Clever. René Deltgen, Hannelore Schroth
en Hermann Brix spelen eveneens groote rollen in deze
rolprent, die door Peter Paul Brauer In scène wordt gezet.
Productieleider is Otto Lehmann.
Hans Deppe ensceneert de Ufa-film „Der laufende Berg", naar
den roman van Ludwig Ganghofer. De belangrijkste rollen zijn in
handen van Hansi Knoteck, Paul Richter, Maria Andergast, Fritz
Kampers en K. Merck. Aan de camera staat Ekkehard Kyrath.
o
Edward Baiser zal de hoofdrol vervullen in de Tobis-film „Einer gegen
England". Het draaiboek is van Hanns Johst en Erich Kröhnke naar
het gelijknamige tooneelstuk van Hanns Johst, Regisseur is Wolfgang
Liebeneiner,
o
Paul Ostermayr esceneerde de Ufa-film „Links der Isar, rechts der
Spree". De medespelenden zijn Fritz Kampers, Leo Peukert, Charlotte
Schellhorn, Fritz Genschow, Grethe Weiser, Hilde Sessak en Hans Adal-
bert Schlettow. Het draaiboek werd vervaardigd door Josel Dalman en
Peter Ostermayr, de
muziek is gecompo-
neerd door Ludwig
Schmidseder.
Theo Lingen (Foto Wi«n)

»DE WRAAK
ikrijlc heeft in zijn geschiedenis veiie
perioden van decadentie
ien dergelijke toestand deed
ooi voor tijdens de regeering van
XVI. Als een bewijs hiervoor
.voorbeeld dé omstandigheid
3at h# duel toen in dit land de
anormale vormen had aangezonder
dat er door de overheid
/aar eenigszins tegen werd opge-
Om de geringste kleinigheid
het zwaard getrokken of het
pistool tevoorschijn gehaald, en stelden
zich twee menschen tegenover elkander,
om elkaar naar het leven te staan. . .
Zelfs waren er zoogenaamde „beroepsduellisten"
gekomen, die eigenlijk vcor
niets anders leefden dan om te twisten
en te vechten, en dit laatste deden onder
den schijn van een zoogenaamd
eerlijk duel. . . Uiterst bedreven in het
hanteeren van degen of pistool, beleedigden
zij in het wilde-weg iedereen,
die het ongeluk had in hun gezelschap
te komen en die zij een geschikt doelwit
voor hun afschuwelijke practijken
achtten. Hooggeplaatste personen behandelden
zij met de grootste minachting,
wèl wetend, dat dezen dit in negen
van de tien gevallen moesten verdragen,
omdat zij ieder verweer met het
leven moeiten bekoopen. Menige moeder
betreurde het verlies van een briljanten
zoon, menige echtgenoote haar
man, en den vader harer kinderen.
Af en toe maakten deze vechtersbazen
echter ook wel eens een vergissing.
Het kwam wel voor, dat zij in de
veronderstelling verkeerden een gemakkelijken
prooi te hebben gevonden,
doch dan een tegenstander uitdaagden,
die een ervaren schutter of schermer
bleek te zijn.
Iets dergelijks gebeurde eens in een
café, in de buurt der Fransche hoofdstad.
Een aantal bezoekers zat er rustig
te praten en te drinken, toen een van
hen, kolonel Carrier, een duel ter sprake
bracht, dat kort te voren had plaats
gevonden, en aan zijn woorden de opmerking
toevoegde, blij te zijn, dat hij
nog nooit tot een duel was uitgedaagd.
Bij deze laatste opmerking haalde
een der aanwezigen, een zekere kapitein
Eggart, verachtelijk de schouders
op.
„De reden, waarom u nog nooit geduelleerd
hebt," zei hij, „zal wel aan
een heel andere omstandigheid zijn te
danken dan aan een gelukje. . ."
De toegesprokene begreep natuurlijk
de bedoeling wel, die achter dezewoor-
OP LEVEN EN DOOD
EEN REEKS SPANNEND
TUREN. NAAR WAARHEID
den zat, doch hij antwoordde kalm:
„Dit zou inderdaad het geval kunnen
zijn, doch in werkelijkheid is het toch
niet zoo. . ."
De ander bleek door deze woorden
evenwel niet tevredengesteld.
„Zeg me eens," zei hij brutaal, „hoe
zoudt u zich aan een duel willen ont-
trekken als u eens beleedigd werd?"
„Daar heb ik nog nooit over nage-
dacht .. . Ikzelf heb nog nooit iemand
beleedigd en niemand heeft ook nog
ooit getracht mij te beleed igen."
„Dat laatste lijkt mij onmogelijk."
„Maar. . ." ging Carrier verder, „laat
mij er dit aan mogen toevoegen: als
iemand mij beleedigde, zou ik toch wel
degelijk eerst onderzoeken met wat voor
soort man ik te doen had alvorens ik
voldoening zou vragen."
„U bedoelt, of hij gevaarlijk was om
mee te duelleeren?" vroeg de ander
spottend.
„Neen, mijnheer. . . ik zou eerst wil-
len weten of hij wel de" moeite waard
was om als tegenstander te hebben. . ."
Kapitein Eggart stond op, trad op
den kolonel toe en gaf hem een slag
midden in zijn gezicht.
„Vindt u dat een beleediging?" vroeg
hij toen op verachtelijken toon.
„Inderdaad, mijnheer," antwoordde
de kolonel en opstaand verliet hij kalm
het vertrek.
Na verloop van eenige uren ontving
Eggart een uitdaging en er werd over-
eengekomen, dat het duel den volgen-
den ochtend zou plaats vinden. Als
wapen werd de degen gekozen. Toen
kolonel Carrier op de plaats der ont-
moeting verscheen, viel het op, dat hij
een groote ronde pleister droeg op de
wang, waar de slag van den vechters-
baas hem had getroffen.
De degens hadden elkaar nog slechts
enkele keeren gekruist, to^n Eggart tot
de ontdekking kwam, dat zijn tegenstan-
der, hoewel deze nog nooit had geduel-
leerd, een uitstekend schermer was.
Carrier speelde eenige oogenblikken
met hem als de kat met de muis, deed
toen een onverhoedschen uitval en
stootte zijn degen door den rechterarm
van zijn tegenstander.
Terwijl hij kalm zijn wapen terugtrok,
reikte Carrier het aan zijn secondant
over, nam de pleister van zijn gezicht,
knipte er een stuk af en plakte de rest
er weer op. Daarop trad hij op Eggart
toe, informeerde uiterst beleefd naar
zijn verwonding en verzocht om de eer
van een voortzetting van het duel zoo-
dra de wond genezen zou zijn.
Na verloop van ongeveer een maand
deed het gerucht de ronde, dat Eggarts
arm weer hersteld was, en onmiddellijk
stuurde de kolonel zijn secondant naar
hem toe en daagde hem uit.
De tweede ontmoeting vond op de-
zelfde plek plaats. Kolonel Carrier
droeg nog steeds dezelfde pleister, en
andermaal stak hij na een korte scher-
mutseling, zijn wapen in den arm van
Eggart. En ook dit keer overhandigde
hij zijn degen aan zijn secondant, knip-
te ook nu weer een stuk van de pleister
en informeerde met dezelfde hoffelijk-
heid naar de toegebrachte verwonding.
Vijf weken gingen voorbij, en nauwe-
lijks was de wond toen geheeld of ko-
lonel Carrier daagde Eggart opnieuw uit.
Ze ontmoetten elkander weer op de-
zelfde plaats.
De kolonel droeg nog altijd de pleis-
ter, en nog steeds deed hij zich voor
als iemand, die een onaangename taak
te vervullen heeft, doch deze voor niets
ter wereld zou willen opgeven.
De beide mannen stelden zich weer
tegenover elkander op, en onmiddellijk
kwam kapitein Eggart tot de ontdekking,
dat zijn tegenstander volkomen was ver-
anderd.
In de plaats van lusteloosheid drukte
zijn gezicht de grootste grimmigheid uit.
Zijn oogen fonkelden en schenen af en
toe vuur te schieten, en nauwelijks had-
den zij elkander het saluut gebracht, of
kolonel Carrier ging tot het offensief
over en stak zijn degen, alsof hij-kalm
en wèl-overlegd het geschiktste moment
daartoe had afgewacht, door het hart
van zijn tegenstander. . .
Kapitein Eggart stortte neer en over-
leed bijna op hetzelfde oogenblik.
En ziende, dat hij dood was, over-
handigde kolonel Carrier zijn wapen
weer kalm aan zijn secondant en zei
onbewogen: „Ik zal nu de pleister van
mijn gezicht verwijderen. . ."
Men kan niet ontkennen dat de
wraak van kolonel Carrier geraffineerd
en zelfs wreed was, maar»óók zal men
moeten toegeven, dat kapitein Eggart
zélf om zijn vonnis had gevraagd. . .
1. Te Krommenie werden de groote nationale
wedstrijden van den Ned. Kolfbünd gehou-
den, — Een opname tijdens dit typisch
Hollandsche spel.
o
2. Het nieuwe Sportpark in den Leidschen
Hout is op officieele wijze geopend. — Tij-
dens het défilé der deelnemende vereenigin-
gen voor den burgemeester van Leiden en
andere autoriteiten.
'3. Het muziekcorps der voormalige schuHeri]
te Enschede, kapelmeester de heer C. Joh.
Langefeld, vierde het 50-jarig bestaan.
o
4. In de afgeloopen week vertrokken er
wederom Nederlandsche arbeiders naar
Duitschland. — Het afscheid op het Centraal
Station te Amsterdam,
o
5. Staatsrat H. Wohlthat bracht verleden week
een eerste offlcieele bezoek aan de Amster-
damsche Effectenbeurs, waar hij werd rond-
geleid door het bestuur van de beurs en mr.
L. J. A. Trip, secretais-generaal van Financiën.
— Bij het verlaten van het beursgebouw.
Links: Staatsrat Wohlthat.
6. De heer F. Oord, te Bolsward wordt
21 September a.s. 100 jaar. Zijn gehoor en
gezicht zijn nog uitstekend, terwijl hij zich
overigens ook in een goede gezondheid mag
verheugen. Het zal den jubilaris dien dag
stellig niet aan belangstelling ontbreken.
o
7. De Nederlandsche ambulance, die 'onge-
veer een half jaar geleden naar Finland is
vertrokken, keerde in ons land terug. — De
aankomst aan 't S.S. station te 's-Gravenhage.
Rechts dr. Meijhuisen.
o
(Foto's: Vereenigde Fotöbureaux, K Mol en
A. J. Brusse).
"\
mam

ANGELD
In een tijd, die met gewel-
dige schokken als "an een
aardbeving het ontstaan van
een nieuwe beschaving op het
gebied van den geest, de cul-
tuur, de politiek en de weten-
schappen aankondigde — een
beschaving, die wij thans nog de
onze noemen — is de grootste
beeldhouwer van alle eeuwen.
n:^kt &£*}■*
i\TAAÜ
k\.t
W* / ^
VJM - -- .;
■ i
^;' v
^-
^h
De titaan; Michel Angelo.
Michel Angelo Buonarroti! geboren. De vul-
kanische onrust, de zich haast op woeste
wijze voltrekkende veranderingen en de niet
te stillen hartstochten der wereld waarin hij
leefde, gaven hem den moed het allergroot-
ste te ondernemen, wat een mensch slechts
te ondernemen vermag — want in de nabij-
heid van den vulkaan rijpt de vurigste wijn!
De enorme spanningen op ieder gebied
hebben de ziel van Michel Angelo omge

1720—04
1720—05. Keurige japon met vierbaans-
rok. Het lijfje heeft kleine ingestikte plooitjes.
Benoodigd : 2.75 M. stot van 140 cM. breedte.
1720—07
1720—07. Dit model van soepele wollen stof sluit
met een dubbele rij knoopen en is langs den kraag
en de manchetten gegarneerd met puntgalon. Benoo-
digd : 2.75 M. stof van 140 cM. breedte.
1720—08. De plooien in den rok van deze elegante
japon zijn gedeeltelijk ingestikt. Het halssplitje
wordt met een tweelingknoop gesloten. Benoodigd :
2.75 M. stof van 140 cM. breedte.
\ \
r.
Lindebloesem-thee
Van alle ,,inlandsche" soorten verdient de
Lindebloesemthee bijzondere vermelding, mits deze
maar zorgvuldig gedroogd en bewaard wordt.
Deze thee heeft een zeer fijnen smaak. Zoowel
de bladeren als de bloesem van den lindeboom
kunnen er voor gebruikt worden. In een met
heet water omgespoelden trekpot doet u twee
flinke eetlepels lindebloesemthee, giet er een
weinig heet water op. Iaat de thee een oogenblik
trekken en vult dan den pot verder bij. Vergeet u
vooral niet, de thee door een zeef ie te schenken.
Pepermunt-thee
-'•£, *
■X'
«irrxïTn? is büzonder geschikt
PEPERMUNT-THEE ^ b^ volwa8senen
voor kinderen, maar ,% avond
toch niet te versmade^ J ^ invloed
gaat er van deze ^ee -n -s ^^ ^
g nit, in tege-tellmg -t d e ^ ^
Per kopje rekent - ^ ^ ^ ^
thee, die verder als gew ^ worden.
Naar smaak kan er suiker bi] g ^^
ij am
RONDER BOV
'tee zonder bon f fr
re ^g aankomt en he J bi J de ** soorLn Sj**""*- Het
scheutje water T dat u niet kunt 1 0 P de be-
dit houZlfj er een °f ander „T VOlstaan «« een
P a * giet uereenk^T 0 doet « ^TtZ '** ^
d l 'hee eerst eTn fZ **** *** »ater of* ? ?

Dezer dagen brachten wij een bezoek aan
Haro van Peski, den man, die volgens de
jongste A.N.P.-telex-berichten onze natio-
nale filmindustrie tot nieuw leven gaat wekken.
Van Peski is voor ons een oude bekende, en
het is reeds een tiental jaren geleden dat zijn
werk voor het eerst in de kolommen van dit
blad werd besproken. „Inderdaad," zegt hij glim-
lachend, als wij hem aan dit feit herinneren, „het
is deze maand juist tien jaar geleden dat ik
mijn lilmloopbaan begon. Na eenigen tijd in de
studio's gewerkt te hebben, richtte ik te Berlijn
de Majestic Film op en —dit voegt Van Peski
er niet zonder trots aan toe — dit is ook nog
heden ten dage een bloeiende onderneming."
Onwillekeurig dwalen de gedachten van onzen
gastheer naar het verleden, „Wat heb ik in
spanning geleefd bij het maken van mijn eerste
film „Mein Leopold"! Ik durfde haast niet naar
de première te gaan, maar ik was er wel toe
verplicht. De film werd een succes, en na af-
loop bood men mij een groot souper aan. Er
was mij een steen van het hart gevallen, en ik
zal dat eerste .glas champagne nooit vergeienl
Zoo begon de film te rouleeren, en toen kwam
er een telegram: „Hindenburg Theater Broadway
New York met Uw film feestelijk geopend." Ik
^^^_
heb het lang bewaard, en ik had het uil bij-
geloof in mijn zak gestoken, toen jaren later
mijn eerste Hollandsche film „Suikerfreule" haar
première in het prachtige, splinternieuwe City
Theater te Amsterdam beleefde. Ik had natuurlijk
weer een kleine hartklopping, maar omdat het
publiek reeds spontaan begon te applaudisseeren
toen vóór het begin van de film de namen
van onze populaire Hollandsche acteurs en ac-
trices op het witte doek verschenen, stond het
al vast, dat de film In een hartelijke sfeer zou
worden ontvangen. Acht dagen later kon het
City Theater in de dagbladpers annonceeren:
„Ruim 30.000 personen hebben deze week het
City Theater bezocht, en genoten van de nieuw-
ste Hollandsche film..." U begrijpt wat een
opluchting dat was, want het groote aantal films,
dat ik voordien in Duitschland had gemaakt,
waren steeds tot tevredenheid van mijn opdracht-
gevers verloopen, en het was dus een groot
risico om hierop in Holland een film te maken
met technische hulpmiddelen, waarvan Ik nu niet
zoo heel veel goeds had gehoord. Maar ik had
mij nu eenmaal in het hoofd gezet in mijn eigen
land mijn eigen beroep uit te oefenen, en op
dit standpunt sta' ik nog."
En zoo komen wij van het verleden op het
Decor-ontwerp voor de flltn „Kampf, door Van Peski.
\
Teekening van een Parijschen apache door
Haro van Peski.
heden en de toekomst. Inmiddels vait de
schemer in het ruime schildersstudio, waar Van
Peski ons ontvangt. Hij heeft ons verzocht tegen
den avond te komen, want het daglicht is kost-
baar met 't oog op het ontwerpen van kostuums
en decors. Overal liggen schetsen, en op ezels
staan half voltooide schilderijen. Van Peski Is
van huis uit beeldend kunstenaar en heeft ook
als portretschilder en teekenaar zijn sporen in
binnen- en buitenland verdiend. ,,U hebt ook
kunstgeschiedenis gestudeerd, nietwaar?" „Ja,
Inderdaad," antwoordt Van Peski, „en wel onder
professor Jan Six, den man van' de wereldbe-
roemde Rembrandt-verzameling. Na mijn studie
aan de Rijks Academie te Amsterdam werkte
ik te Parijs, München en Rome. Dit (s mij In mijn
later leven zeer te pas gekomen, niet alleen bij
het maken van films in historische kostuums,
maar ook op ander gebied. Zoo schrijf ik mo-
menteel een leerboek over de teekenkunst (die
naar mijn meening In Nederland niet voldoende
naar waarde wordt geschat). Dit Is een Werk in
tien deelen, waarvan er reeds vier In druk zijn
verschenen. Het is voorzien van tal van teeke-
nlngen van mijn hand, ter toelichting van den
tekst."
Teekenen schijnt Van Peskl's hobby te zijn,
en het vereischt eenigen tact om hem terug
te brengen tot datgene wat ons nu toch in de
allereerste plaats interesseert, namelijk de nieuwe
productie.
„Ja," zegt Van Peski, „ik heb er weer ple-
zier in gekregen. Het bleek mij reeds bij mijn
eerste film, dat het in ons land nog zoowel aan
ervaring als aan technische hulpmiddelen ont-
brak. Maar sindsdien zijn er jaren verstreken,
en men heeft heel wat kinderziekten doorge-
maakt. Zoo staat sinds korten tijd het Cinetone
Studio voor het eerst onder deskundige leiding,
nu Theo Güsten de directie op zich heeft ge-
nomen. En nu ben ik blij dat ik U spreek, want
de berichten die in den laatsten tijd in de dag-
bladpers verschenen zijn, zouden op bepaalde
punten wel tot eenig misverstand kunnen leiden.
Zoo heb ik eenige weken geleden een rede
gehouden voor leden van den Nederlandschen
Bioscoop Bond. Nu begrijp ik heel goed, dat
het moeilijk is om een langdurig betoog
samen te vatten in eenige weinige zinnen. Het
is zelfs welhaast onmogelijk den zin van het
gesproken woord nauwkeurig weer te geven. En
dat is aanleiding, dat ik nu eens wil her-
halen wat ik toen over bepaalde dingen heb
gezegd
Ik ben positief de meening toegedaan dat het na
in het verleden begane fouten, waarvan alle be-
trokkenen zooveel hebben geleerd, nu mogelijk
is een Hollandsche amusementsfilm te brengen
Gustav Diessl in de Majestic-fiim
mer antwortet nicht".
Zoo zag Van Peski Manfred van
Brauchitsch, die in de film „Kampf"
de hoofdrol vertolkte.
.Teilneh-
met uitsluitend Nederlandsche medewerkers.
Wanneer men dus pas aan de volgende film
begint nadat de voorafgaande volkomen
is voltooid, zijn wij niet meer op buiten-
landsche krachten aangewezen. Maar deze ma-
nier van werken is niet datgene wat ik onder
een „productie" als zoodanig versta. In dit geval
zijn de voorbereidingen voor de tweede film
in vollen gang, terwijl de eerste film in de studio
is. Tegelijkertijd wordt het draaiboek voor de
derde film reeds geschreven. Zoo heb ik steeds
te Berlijn gewerkt, en wanneer wij ter voor-
ziening in het tekort aan films ook zoo in
Nederland willen werken, dan beschikken wij
over niet voldoende Nederlandsche werkkrach-
ten, en moeten wij een beroep doen op het
buitenland. Vervolgens zou ik gezegd hebben,
dat ik uitsluitend films van hooge cultureele
waarde zal gaan maken. Dit nu is een misver-
stand, en men zal dit ook begrijpen wanneer
men bedenkt, dat het al zeer onbescheiden zou
zijn, wanneer iemand dit van zijn eigen werk
zou zeggen. En zeer zeker kan men dit niet
zeggen van werk dat nog niet voltooid isl
Daarom heb ik er in mijn sindsdien verschenen
ANP.-publicatie op gewezen, dat bijvoorbeeld
mijn eerste film „Scherven brengen geluk" een
licht blijspel is, zonder eenige verdere
pretentie dan het bieden van een
vroolijk amusement. Ik geef toe, dat
Een scène uit de Majestic-fiim „Suikerfreule".
wanneer „Klaasje Zevenster" goed zou slagen,
deze film in zooverre een zekere waarde zou
kunnen hebben, dat zij een tijdbeeld geeft van
het Nederland van ruim een eeuw geleden.
Maar de verdienste daarvan zou dan zeker niet
bij mij liggen, maar bij den schrijver van den
roman, onzen genialen landgenoot Jacob van
Lennep," Daar deze mededeeling on; wel
belangrijk lijkt, zijn wij op dit oogenblik dank-
baar voor onze bedrevenheid in hel stenogra-
feeren. Maar er is een ander punt van groot
belang. Wij herinneren ons uit het verleden dat
onze gastheer niet alleen zijn sporen verdiend
hoeft als producent, maar ook als schrijver, re-
gisseur, décor-ontwerper en wat al niet. Dit leidt
ons tot de vraag: „En bent U nu voornemens
Uw vier films allen zélf te schrijven en te regis-
seeren?" Van Peski antwoordt met een breeden
glimlach: „Natuurlijk niet, mijn waarde! Het
streven naar een soort monopolie op dit gebied,
of op welk ander gebied ook, zou mijn inziens
de grootste dwaasheid zijn die ik kon begaan!
Schrijft U dat vooral, ter geruststelling van am-
bitieuze en talentvolle landgenooten!"
Inmiddels is het geheel donker geworden in
het groote atelier. Wij zien van elkander alleen
nog maar de silhouetten. Wij nemen afscheid
van een niet alledaagsche wereld, waarin door
één enkel man de droomfabriek weer tot nieuw
leven wordt gewekt, . .

„Je kettingkast rammelt."
„Wat zeg je?"
„Ik zeg, dat je kettingkast rammeltl"
„Ik kan je niet verstaan, mijn kettingkast ram-
melt zoo." (Das III. Blatt)
„Schrik niet, ik moet even in mijn handen
spuwen." (Deutsche III.)
„Als er iemand voor
me komt, ben ik in den
boomgaard, hoor!"
Hommel en Bommel
zitten bij een glas
bier, en hebben het
over hun betrekking.
„Heb jij al eens
meeningsverschil met je
baas gehad?" vraagt
Bommel op een ge-
geven oogenblik.
„O, al zoo vaak,"
zegt Hommel. „Wel
twintig keer op een
dag soms..."
„Sjonges..." zegt Bom-
mel, niet zonder een
gevoel van respect.
„Ja," zegt Hommel,
„maar hij weet het
niet, hoor..."
•
„Mijn vrouw droomde
vannacht, dat ik mil-
lionnair was."
„Dan bof jij nog -
de mijne verbeeldt het
zich doorloopend."
m
j0
„Dat je ruzie met me wilt maken, is tot daar aan toe, Johan, maar
ik vind je houding nu beneden peil."
„O neen... die schaal
niet. Die is al honderd
jaar in de familie."
„H'm. Daar moet ik
dan mijn grootvader
eens over hebben!"
Jantje heeft 'n slecht
cijfer voor zijn sommen
gekregen. „Als mijn
vader dat ziet, geeft hij
mijn een pak slaag,"
zegt hij huilend.
„Geeft hij m ij een
pak slaag" verbetert de
onderwijzer.
„Weineen," zegt Jan-
tje, „hij is altijd zoo
onbillijk."
„O... vader... u wist
zeker niet, dat ik al
kon fietsen?"
ü -a u
J- 1)
« 5 « • .a
T) ü -a -
SS 1 " o I'S
2 c
c
-
CS « 4J ^2
U V IA
u o
-o -^ c
»-e
w ::r>.w
v u &
P O T5 "O
w ?? c
C
00
JH ü —< l»
(O -
M O
O
XI cT-a
« y c >g
o
u
«SS
TJ In
. W CS
;- OHQ CS
O C ? S V.
J5 P «5 ?
C « CS öC
rn T3 CS u
c
« o o
£-— 0
0-OT3
; - o ■"
_
-^j
cs
"C
u
-fi
y
J3
«
«
J3
N cS O N O
C W) O. C
J H
1) cS■-
ë rtW
C O, S

SO
KJ ^Iflex isS-S. gl-^l
en
M
3"
P
<
n
T
O"
sa
• 8
a
3
O
3
C
e«
r*
cfg'
3
O
Q.
in
n
sr
O
ft
n
M O
-Ten?
O N 2
n 3
3 p ap
P ^ o
?L ^ SS ere
o. ft o« :::
ft 3 3* ft M ft ft
3-0 Sa? 3.. H.
5. ^S" !T E P
en;
p
p
3
E'«
(t 3
P'
3
o.
ft
I-t
ft
<

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND
11 SEPTEMBER
1'
OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL
K 6 0 T 4 s n E
n E L P 0 n E N E
N E V E V L E K
e K K L R A D E
P e S P K A A T
A T M 0 S E E R
E R, e 0 T 1 M E
OPLOSSING HONINGRAATRAADSEL
E N E /N
u 0
S u 0 N
L A _ E E
I L ' I E
BELADEN
^ A p R A
N R I p
0 I s
0 o so 0
OPLOSSING
FILMSTER-
PUZZLE
KAM-
RAADSEL
OPLOSSING
KETTING-
WOORD-
RAADSEL
OPLOSSING
PUNTENRAADSEL
OPLOSSING
VERGELIJ-
KINGS-
RAADSEL
kunstwaarde
waar
de
Indië
die
duinaardappel
aard
appel
•trlemen
men
KUNST-INDUSTRIE
U s T 1 W 0 L F
c N P A
H
1
W K M
e 0 1
V M L
H F E S 1
T T N T C
*
Horizontaal; 13, verzoek
Verticaal:
te bewaren
14. naderen
16. gelegerd zijn
2. zich uitstrekkende 15. ongestadig 1. verzoek 17. rook van zich geven
lover het geheele land 17. die rookt 2. aan land komen 19. denkvermogen
4. aantreffen 18. soort 3 begrafenisplecht igheid 21. trekken
5. ondergeschikt 20. he ftig verlangen 4. deel van een hand 22. soort
7, niet vleezig 21. wi ipen 6. een baard krijgen 23, aansporen
8, t beschouwen der 23. to l poeder mak en 7. tot poeder maken 25. deel van het kegel
zielebeelden 24. te len 9. kenteeken spel
lü. gebouw waar graan 27. he t zich overei nd 10. gril van de mode 26. het aanbreken van
gemalen wordt. ze tten van een paard 12. voorwerp om inkt in den dag
11. inkt om te me rken op de achterpooten
1
2
3
't
5
6
7
ZIG-ZAG-RAADSEL WOORD-VIERKANT
L
• •
• •
• •
De letters, goed ingevuld (in elk vakje één letter),
vormen woorden in horizontale richting van de vol-
gende beteekenis:
1. schaak van den koning in het schaakspel
2. vorm van een Werkoord, dat beteekent: zich met
een spel bezighouden
3. naaibenoodigdheid
4. damp van kokend water
5. orgaan, dat een vocht uit het bloed afscheidt
6. harde delfstof
7. vervaardigen
De letters in de versierde vakjes vormen van
boven naar onder gelezen, een woord dat beteekent:
heldhaftig.
1
'E E
l
A E
l
E 1
'0 E E
'0 IIM
6
E E
De klinkers' in dit vierkant zijn in de juiste vak-
jes geplaatst. Voltooi de woorden in horizontale
richting door alleen nog medeklinkers in te vullen,
waardoor woorden ontstaan van de volgende betee-
kenis:
1. mengsel van klei en koolzure kalk
2. in den naam van
3. kleinhandel
4. pannekoek van eieren
5. percentsgewijzc verhooging der rijksbelasting
6. pas gebeurd
TOOVERDRIEHOEK
Van links naar rechts en van
boven naar beneden woorden in
te vullen van de volgende
beteckenis:
1, muziekinstrument
2, éénzaadlobbige plant (meervoud)
3, voorvoegsel voor een superlatief
4, getal
5, die in Ierland woont
6, voegwoord
\A/e brengen hierboven een fragment van een foto,
' ' an zouden gaarne van onze speurders willen
weten, wat het geheel voorstelt.
Wij zullen weer een prijs van f. 2.50 benevens twee
troostprijzen verdeelen onder hen, die ons een goed
Te beginnen by en in de richting
van de pyltjes woorden in te vul-
len van de volgende beteekenis:
1. beoordeelen
2. onderrichten
3. veter
4. tijd waarin men geen vleesch
mag nuttigen
5. die graaft
(i. begeerig
7. rondwaren als een spook
8. gezwind (muziekterm)
9. fijn bewerkt leder
FILMSTERPUZZLE-
LETTERGREEPRAADSEL
Bij juiste invulling van onderstaande tctteiifrepen
ontstaat op de 2e en 5e rij de naam van een filmster.
i. . x . . x
2. . X • • X
3. . X . . X
4. . X . . X
5. . X . . X
6. . X . • X
Beteekenis der woorden:
1. kassiersbriefje
2. modelhoeve waar de landbouwer onderwezen
wor(jU
3. hard naar buiten werpen *
4. bank waarop gesneden wordt
5. gebrek in hardsteen; holte met een ijzerverbindtn^
gevuld
6. tandrad in een kraan
Te gebruiken lettergrepen: leer — kraan — bank
— ve — rad — smij — cheque — nier—. ij — uit
— snij — ten — zer — hoe.
Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50 en tien film-
foto's beschikbaar om te verdeden onder; de gocde
oplossers. Antwoorden in te zenden vóór 2 Oct. aan
Dr. Puzzelaar, Noordeinde 8, Leiden. Op enveloppe
of briefkaart a.u.b. duidelijk vermelden: Pilmpuzzle
2 Oct.
Deze puzzle kan tegelijk met de andere irtgezonden
worden, doch liefst op een apart velletje papier.
ETECTIVE
antwoord zenden. De verdeeling der prijzen geschiedt
op een manier, waarbij alle inzenders van goede op-
lossingen gelijke kansen hebben op het verkrijgen van
een der prij.en. U gelieve Uw antwoord in te zenden
vóór 2 October aan M Detective, Noordeinde 8,
Leiden. Op briefkaart o( enveloppe vermelden: Ama
teur-Detective 2 October.
De oplossing
van het voor-
laatste foto
probleem.
Deze is, ,,gezien"
de hiernaast ge-
plaatste foto, dui-
delijk genoeg I
De prijs van
fl. 2.50 viel deze
week ten deel
aan den heer J.
C. Meenhorst,
Rotterdam.!
De troostprijzen
verwierven' de
heer M. v.| Laar,
's-Gravenhége;
de heer W. Heu-
vetink, A'dam.
VODR*EbK#*
DE PRIJSWINNAARS
De hoofdprijzen werden deze week verwor-
ven door:
mejuflrouw A. Rutgers, Hengelo;
den heer H. Ris, 's-Gravenhage;
den heer C. M. Bruynlus, 's-Gravenhage;
den heer J. L. v. Hasselt, Hilversum;
den heer J. Vast, Groningen.
De troostprijzen konden worden toegekend aan:
mevrouw C. J. E. Vernooijs-Fictoor, Amsterdam;
mejuffrouw C. Donk, Amsterdam;
mejuffrouw M. Nat, Alkmaar;
den heer G. Maas, Amsterdam;
den heer H. C. Hartog, Amsterdam;
den heer M. P. C. de Koning, Zeist;
den heer J. Weijerman, 's-Gravenhage;
den heer F. Otter, Glanerbrug;
den heer C. T. de Groot, Schoonhoven;
den heer H. Bartels, Enschede;
den heer M. Oud, 's-Gravenhage;
den heer Ad. v.d. Sterre, Bilthoven;
den heer J. Ploegstra, Huizum;
den heer J. van Dorp, Leiden;
den heer J. Vermeer, Voorburg;
den heer N. van Wijngaarden, Rotterdam;
den heer M. de Ruiter, Schiedam;
den heer J. Molenaar, Velp;
den heer M. A. L. Verheijdt, 's-Gravenhage;
den heer F. de Graaf, Amsterdam.
Den hoofdprijs van de filmpuzzle verwierf:
mevrouw C. Stuifzand-Burg, Rotterdam.
De troostprijzen vielen ten deel aan:
mevrouw M. de Ras, 's-Gravenhage;
mejuffrouw v. Scherpenzeel, Amsterdam;
den heer P. Krijgsman, Almen;
den heer G. den Arend, Rotterdam;
den heer Chr. v. d. Berg, Amsterdam;
den heer H. Wolf, Rotterdam;
den heer J. Fabriek, 's-Gravenhage;
den heer T. J. A. Stolk, Son;
den heer J. P. de Ruiter, 's-Gravenhage;
den heer G. Oomen, Rotterdam;
den heer C. van Oeffelen, Deventer;
den heer B. Nieuwburg, Moordrecht.
ONZE PRIJZEN.
Voor goede oplossingen van iedere
puzzle, rebus, probleem, enzoovoort,
stellen wij een prijs van ƒ 2.50 be-
nevens vier troostprijzen beschik-
baar. In totaal dus deze week
5 prijzen van ƒ 2.50 elk en
20 troostprijzen.
DE OPLOSSINGEN
,op de in dit nummer voorkomende
puzzles, enzoovoort, gelieve men
vóór 2 Oct. in te zenden aan
Dr. Puzzelaar, Noordeinde 8, Leiden.
Op enveloppe of briefkaart vermelde
men duidelijk:
Oplossingen Zoek en Vind 2 Oct.

■
De man met de twee aangezichten
an Steenen, slachtoHer van een zwaren vorm
J van hypochondrie, keek den jongen Wouters
na terwijl deie als een geslagen man het
restaurant verliet. Hij zette het doosje met de
spijsverterings-pillen, welke Wouters, die drogist
was, hem had aangeraden, naast zijn bord en
schudde geruimen tijd zijn hoofd.
„Die Wouters overdrijft natuurlijk," mompelde
hij. „Hij doet alsof de heele wereld ten
onder zal gaan nu hij een.. . een warboel van
zijn verloving heeft gemaaktl"
Zijn toehoorder keek hem belangstellend aan.
„Ja," vervolgde Steenen, „die Wouters heeft
zichzelf wat 'moois op zijn hals gehaald. Ik heb
nog nooit zooiels gehoordl Ofschoon het wèl
mijn theorie bewijst, dat de meeste menschen
blijkbaar alleen geboren zijn om zichzelf in
moeilijkheden te werken. Wouters zou vandaag
met mij lunchen, maar omdat hij zoo goed als
niets at, dacht ik, dat hij aan een slechte spijsvertering
leed. Te meer, daar hij naar het menu
keek met een uitdrukking op zijn gezicht alsof
alles wat er op stond om zoo te zeggen tot de
vreugden van een endere wereld behoorde.
Toen ik er hem naar vroeg, bleek er echter
heel iets anders met hem aan de hand te zijn.
Hij had zelfs pillen voor m ij meegenomen om
mij van mijn hypochondrie — zooals hij hel
noemt - af te helpen. Zelf bleek hij echter te
lijden aan een. . . nu ja, hoe zal ik het zeggen.
. . aan een verlovings-kwestiel
- Ik dacht, dat je met Betty ging trouwen?"
vroeg ik.
„Dat was ik ook van plan," antwoordde hij,
somber naar het tafelkleed kijkend.
„Meeningsverschil gehad?" vroeg ik. „Dat
gebeurt meer. . . Als je eens een kalfscotelet
nam met gebakken aardappelen en.. ."
„Neen, we hebben geen meeningsverschil gehad,"
antwoordde Wouters, zonder acht te
slaan op mijn laatste woorden. „De kwestie is,
dat ik tot de ontdekking ben gekomen, dat ze
verliefd zal worden op iemand anders. Dat wil
zeggen. . . ze is het eigenlijk al. .. feitelijk is
het ook niet iemand anders. . ."
Ik keek Wouters over den rand van mijn
glas Vichy-water aan.
„Wat bedoel je met die laatste krankzinnige
woorden?" vroeg ik verbaasd.
„Ik aanbad haar, en zij aanbad mij, tot zij
iemand anders ontmoette, waarvan zij. . . eh.. .
is gaan houden."
„En heeft zij haar verloving met jou nu verbroken?"
„Neen, dat is juist het zonderlinge. . . Ze
heeft nog geen woord tegen mij over dien an:
der gesprokenl"
„Hoe weet je dan, dat zij van hem is gaan
houden?"
„Ik weet het, omdat zij hem brieven schrijft."
Wouters, streek langs zijn voorhoofd, als wilde
hij een onaangename gedachte verdrijven. „Ze
schrijft hem, dat zij al verloofd is, maar dat ze
hoe langer hoe meer tot de overtuiging komt,
dat zij daarmede een vergissing heeft begaan,
omdat zij voelt, dat h ij eigenlijk haar eerste en
eenige liefde kan zijn. . ."
„Verduiveld. . ." liet ik mij ontvallen. „Eh. . .
je schijnt dien ander te kennen?"
Hij knikte.
„Wist hij, dat je met Betty was verloofd toen
hij. . . toen hij er tusschen kwam?"
Wouters knikte weer.
„H'm. - Hoe heeft hij haar leeren kennen?"
„Op een fuif. . ."
EEN COMPLEET VERHAAL DOOR D'ALVAREZ
„Was jij daar dan niet?"
Er kwam een eigenaardige uitdrukking in zijn
oogen. ^
„Ik was niet uitgenoodigd," zei hij met hee-
sche stem. „Of beter: ik was wèl gevraagd,
maar had gedacht, dat ik niet in de stad zou
zijn. Ik was er echter wèl, en besloot toen er
toch heen te gaan... Op dien avond is het
allemaal gebeurd. Ze hadden elkaar... ik be-
doel, zij had hem nog nooit eerder ontmoet."
„Liefde op het eerste gezicht, hè?" Ik dacht
even na, en vroeg toen: „En hoe weet Je, dat
zij elkaar schrijven?"
„Ik !.. j hun brieven gezienl" bracht Wouters
schor uit.
„Je schijnt dien ander nogal goed te kennen,"
zei ik.
„Ja," antwoordde hij, met een zucht. „Hij
verbergt niets voor mij."
„En wat ben je nu van plan te doen?" vroeg
ik, na eenige oogenblikken.
„Wat kèn ik doen?" antwoordde hij, xijn glas
van zich afschuivend met een gezicht alsof er
venijn in zat. „Ze houdt niet langer van mij,
al weet ze het zelf nog niet misschien. Hij is de
eenige, die er op de heele wereld voor haar
bestaat. Ik kan haar alleen maar zeggen, dat
zij vrij is om te doen wat zij will"
„En dus met dien ander trouwen?"
Wouters keek mij met een eigenaardige uit-
drukking aan.
„Dat is het hem juist," zei hij. „Hij kèn niet
met haar trouwenl"
„Is die kerel dan al getrouwd?" vroeg Ik.
„Neen."
Ik staarde hem aan.
„Maar je wilt toch zeker niet zeggen," viel
ik toen uit, „dat die kerel, die zoogenaamde
nd van je, je meisje het hof maakte en haar
WIST U DAT? .
Er bestaat een groot onderscheid tusschen de
snelheid, die het geluid onder water en door
de lucht aflegt. Onder water gaat het bijna vijf
maal zoo snel.
Japansche visschers maken gebruik van vlieg-
tuigen om groote scholen visschen op te spo-
ren. Hierdoor maken zij hun arbeid veel een-
voudiger.
Ofschoon de gewone kamervlieg niet bijt, ver-
spreidt zij toch zeer snel allerlei ziekten door
middel van de kiemen, welke zich aan haar
pooten bevinden.
In de Vereenigde Staten bevindt zich slechts
één werkende vulkaan, namelijk de Mount Las-
sen, welke in Californië is gelegen.
in vroeger tijd droegen dokters vaak. een
wandelstok bij zich met een hollen gouden knop,
waarin zij allerlei kruiden hadden geborgen. Zij
geloofden hierdoor tegen ziekten beschermd
te zijn.
Zoroaster, de beroemde grondlegger van de
Perzische religie, leefde dertig Jaar lang uit-
sluitend van kaas.
De oude Romeinen bouwden reeds schepen,
die niet alleen zeewaardig waren, maar boven-
bien bijna drieduizend ton maten.
gevoelens voor jou deed dérailleeren, terwijl hij
wist dat jij verloofd was met haar en ... en dat
hi) nu nog bovendien niet eens van plan Is met
haar te trouwen?"
„Zooiets... ja," mompelde hij, zijn voor-
hoofd afvegend.
„En jij wilt dat maar over je kant laten gaan?
Jij bent niet van plan hem een flink pak slaag
te geven?"
„Dat kan ik niet," fluisterde hij. „Lieve hemel!
Behalve datj Betty het me niet heeft verteld,
kèn Ik het ook om andere redenen niet weten.
Wanneer ik bij haar ben, doet zij haar best
200 lief en hartelijk mogelijk voor mij te zijn,
maar aan den afwezigen blik in haar oogen zie
ik, dat zij aan dien ander denkt. Ze weet het
zélf nog niet, maar ze is dol op hem. En ze
heeft er geen notie van, dat ik er iets van
weet..."
,,Kènt zij hem? Ik bedoel: weet ze wat voor
soort man het is?"
i„Ze weet niets van hem. Ze schrijft hem
poste restante!"
Ik keek Wouters doordringend aan.
„Waarom schrijft ze hem niet aan zijn adres?"
„Hij heeft geen adres ..."
Ik slikte een spijsverterings-pil in om mijn
hersens wat te stimuleeren en keek Wouters
nóg doordringender aan.
„Je hebt toch toevallig niet Iets gegeten wat
niet goed voor Je was, is het wel?" vroeg Ik.
„Wat voor den duivel bedoel Je nu eigenlijk
precies? Wie of wat is hij, dat hij geen adres
zou hebben? Is zij verliefd geworden op een
landlooper of iets dergelijks?"
Wouters boog zich wat voorover en zei on-
gelukkig:
„Die ander ben Ik ..."
l Ik was er nu vrijwel zeker van, dat hij iets
gegeten had uit een of ander potje in xijn
drogisterij — vooral toen hij vervolgde:
„Alles is eigenlijk mijn schuld! Betty was ge-
vraagd op een fuif, waarvoor ik ook gevraagd
was, maar zooals ik je al zei« dacht ik niet in
de stad te zullen zijn. Ik was er echter tóch en
daarom ben ik er heen gegaan... echter niet
officieel, om zoo te zeggen. Er waren heet veel
imenschen en de eene helft wist van de andere
niet wie het was. Ik ben er vermomd heen-
gegaan ..."
„Vermomd?!"
„Ja. Een vriend van me, die aan het too.neel
is, had me geschminkt en mijn eigen moeder
zou me niet hebben herkend "
„En had Betty er ook geen ecg in?" vroeg ik.
„Neen. Geen momentl Ik sprak met haar en
danste met haar, en eer de avond om was, wist
ik, dat zij verliefd op me was. Ik ben Jaren lang
lid geweest van een amateur-tooneelvereenlging
en al zeg Ik het zelf, ik kan vrij goed acteeren
en ik kan mijn stem zóó veranderen, dat geen
mensch ze herkent. Enfin, Betty kennend, be-
greep ik, dat zij op het eerste gezicht verliefd
op mij was geworden ... dat wil zeggen ... .op
dien ander ... eh ... ik bedoel..." .
„Ga verder," zei ik, „ik begrijp Je..."
„Enfin, het was natuurlijk allemaal mijn eigen
schuld, maar omdbt Ik nu eenmaal in 't schuitje
zat, moest ik er mee doorgaan. Het was te laat
om terug te krabbelen. Ik beloofde haar te zul-
ten schrijven, en zij beloofde mij te zulten
schrijven. En ik schreef en zij schreef..," be-
stoot Wouters tragisch.
„Maar waarom zei Je haar dien avond niet,
dat Je een grap had uitgehaald?" vroeg ik. „Dat
was toch heet eenvoudig geweest..."
Wouters zweeg geruimen tijd eer hij. ant-
woordde. Toen zei hij:
„In de eerste plaats moet ik bekennen, dat
ik zóó met mijn succes — omdat zij mij niet
herkende — was ingenomen, dat mijn ijdelheid
mij weerhield mijn masker af te werpen. Het
streelde mijn gevoel van eigenwaarde dat zij
op zoo'n manier tegen mij opkeek en dat ik
zoo'n indruk op haar maakte. Nog nooit was
ik er in geslaagd, zonder vermomming', werkelijk
indruk op haar te maken. Je kunt Je niet voor-
stellen, hoe zij naar mij keek, en hoe zij als het
ware aan mijn lippen hing als ik wat zei, dien
avond ..."
„Maar Je had Je succes, als Je het zoo noe-
men wilt, onder 'n valschen schijn verkregen..."
„Ja, dat is het juist... En ik durfde eenvoudig
later de betoovering niet meer te verbreken
door met een dwaas lachje te zeggen: „Ah, je
bent er in geloopen ... ik ben het... het was
maar een grapje..." — Had ik dat wel kunnen
doen?"
Ik zweeg ...
„Je begrijpt, dat het op dat oogénblik voor
mij onmogelijk was. Natuurlijk was ik van plan
haar later alles uit te leggen, maar toen ik dien
eersten brief van haar kreeg, wist ik, dat een
verklaring van mij gelijk zou staan met haar
voor eeuwig te verliezen ...
Schaamte, verontwaardiging, woede ... ili wist
precies, hoe zij zich zou moeten voelen. Hoe
ieder meisje zich zou voelen. Ze was in de val
geloopen... of eigenlijk: ze was tot de conclu-
sie gekomen, dat zij van dien ander — die ik
zélf wasl — meer hield dan van mij, die even-
eens die ander was . .. Later schreef zij mij, dat
ze verloofd was, maar dat dit een vergissing
van haar geweest moest zijn . . . een vergissing
of overijling ... ze had de ware liefde nog niet
leeren kennen ... zij had zichzelf nog niet ont-
dekt toen ze zich met mij verloofde, enzoo-
voort... Ik begreep dat ik... de eerste ik, als
Je mij begrijpt — van mijn plaats gedrongen was
door mijn tweede ik. . . dat echter eigenlijk
niemand anders dan ikzelf was. Ze wil trouwen
met den jongeman, dien zij op de partij heeft
teeren kennen en...' die bestaat niet! En de
jongeman, met wien zij verloofd is en die mét
hèèr wil trouwen, bestaat voor hèèr niet meer...
Of beter: zal weldra niet meer voor haar be-
staan ..."
„Je hebt haar op haar brieven geantwoord?"
vroeg ik.
„Natuurlijk. Ze wilde me nog een keer spre-
ken, maar dat vonnis heb ik toch voorloopig
Verkoudheid en hoest
beëindigd door nieuw
huismiddel
Da bast* an voor-
daollgft* manier om
van Uw hoati an var-
koudheid a< ta komen,
Is dit haal eenvoudige
middeltje, dal U zalf
thuit kunt klaarmakan:
Naam aan kwart liter
haat water an los
daarin op aan 30-
grams llasehja Varvus (dubbal geconcentreerd).
dal U bij alkan apotheker o) drogist kunt var-
krijgan. Evan goad doorroeren tol alias opge-
lost Is. Dosis volwassenen: aan aatlapel;
kinderen van 8 tot 12 Jaar: aan dassarltapal;
3 lot 8 jaar: aan theelepel. (Na de drie voor-
naamsta maaltijden en voor hal naar bad gaan.)
Daza laKgamaakta hoestsiroop werkt ook doel-
IreHend in gevallen van Influenza, haeschhaid
an bronchiale aandoeningen.
Probeer het vandaag nog an bewaar dil
raeapl goed.
I . . '
nog kunnen ontgaan ..."
Hij zweeg en staarde
somber voor zich uit, ter-
wijl ik ook 'niet wist wat
ik zeggen moest.
„De heele geschiede-
nis is absoluut hope-
loos," zei Wouters na
een poosje. „Betty zal
nooit met me - willen
trouwen als zij er achter
komt, en ik kan niet
met haar trouwen als zij
er niét achter komt. En
zij kan niet met dien
ander trouwen — dat
wil zeggen met mijn
andere ik — eh ... wat
ik bedoel is, dat er nie-
mand met iemand zal
kunnen trouwen voor
zoover ik het zie. .."
„Dat is de geschiede-
nis. .. Je zag Wouters
daarnet, toen hij weg-
ging — een gebroken
man. De heele geschie-
denis is voor mij weer
een bewijs voor het feit,
dat de menschelijke han-
delingen voor 't groot-
ste deel door een zucht
tot dwaasheid worden in-
gegeven. . . En ik heb
Wouters den besten
raad gegeven, dien ik in
de gegeven omstandig-
heden voor hem kon
bedenken.
„Gebruik Je verstand,"
zei ik. „Houd je spijs-
vertering in het oog en
'kijk uit wat je eet, voor-
al tegen dat je naar bed
gaat, en ga naar huis
en vergeet alle vrouwen
en meisjes. Als je dat
niet kunt — en het zou
me niets verbazen, als
je het niet kon' — ver-
mom Je dan opnieuw,
trouw met haar, draag
een valsche snor en
praat voor de rest van
je leven met een aan-
genomen stem..."
Nadat hij eenige brieven
had gedicteerd,
vroeg de jonge chef
plotseling: „Moet u van-
avond. ..
heen?"
„Ach
woordde
meisje,
ergens
neen. . . ant-
het aardige
bedeesd de
oogen neerslaand.
„Probeert u dan eens,
morgenochtend op tijd
op kantoor te zijn."
Het nieuwe dienst-
meisje bekeek het borst-
beeld van Beethoven.
„Hé," mompelde ze
toen, „ze schijnen hier
dezelfde familie te heb-
ben als in' mijn vorige
betrekking."
Solidox doet meer dan de tanden blank
en wit maken - het voorkomt tandsteen!
Als Uw tanden van voren
schitterend wit zijn, maar
aan de achterzijde aan-
getast door tandsteen,
moeten er maatregelen
genomen worden om dit
euvel te bestrijden.
Beschouw tandsteen als
„staatsvijand no. 1" en poets
Uw tanden geregeld twee-
maal per dag met Solidox!
Deze bijzondere, nieuwe
tandpasta van Nederlands
fabrikaat doet meer dan
Uw tanden blinkend wit
maken. Zij voorkomt en
verwijdert tandsteen. Haar
werking is zo veilig en zacht,
dat het tere tandglazuur niet
SOLIDOX
TEGEN TANDSTEEN
Alleen Solidox hevat Sulforicin
w oleaat, het bijzondere preparaat,
dat tandsteen verwijdert, de oor-
zaak fan verschillende tandziekten.
in het minst wordt aangetast.
Solidox is de volstrekt enige
t'dndpasla,dieSulforidnoleaat
(Ned.Octr. 19178) bevat, het
preparaat, waarvan weten-
schappelijk is bewezen, dat
het een beslist afdoend mid-
del is tegen het zo gevaarlijke
tandsteen. Begin vandaag nog
met de veilige Solidox-behan-
deling. Poets Uw tanden 's
morgens en 's avonds met So-
lidox en onderwerp ze min-
stens tweemaal per jaar aan
een tandheelkundig onder-
zoek. Dan pas kan U er zeker
van zijn, dat het gezonde aan-
zien van Uw tanden geen
schijn is, maar werkelijkheid!
«O »-0168

y.
T. BONTE - DE BINNENPLAATS
.... ■