Liefste kindertjes,

Na twee mooie jaren en tien edities geven wij het stokje door aan drie

spiksplinternieuwe hoofdredacteuren: Noor, Jorn en Sara. We hopen dat we jullie

schooljaren net ietsje leuker hebben kunnen maken met onze krantjes vol leuke

stukjes, interviewtjes, verliefde stelletjes en gephotoshopte leraren. Het was in ieder

geval plezierig om het voor jullie voor te bereiden en als we dan de klassen

rondgingen met het schorriemorrie krikrakkarretje zagen we honderden stralende,

afwachtende gezichtjes. Jullie waren altijd zo blij als de SPartacus weer de les

verstoorde en soms waren leraren ook zo verheugd dat zij heel de les wijdden aan

ons blaadje.

Ook hebben wij grenzen opgezocht. We kwamen erachter dat er op deze school niet

echt sprake is van vrijheid van pers. We hebben kritiek gekregen, maar bovenal

complimenten. Daarbij hebben we SPartacus kennis laten maken met social media.

Maak je geen zorgen, hij heeft ons laten weten zelfs na ons vertrek door te willen

gaan met het posten van spannende dingen.

Hoewel we vertrouwen hebben in onze redactie, twijfelen we toch over hoe het nu

verder moet volgend jaar. Er vallen zo veel zesdeklassers weg uit de redactie. We

hopen van harte dat er volgend jaar een aantal nieuwe redactieleden op zullen rijzen,

zodat elke editie net een beetje beter kan worden dan de vorige.

Nu valt de sneeuw op onze kinderhoofdjes, weten we allemaal wie braaf geweest is

en wie niet, konden we geen leukere benaming voor het kerstthema vinden dan

'Kerst' en 'Winterwonderenland'.

We zijn dolblij met ingezonden stukken van onze oud redactieleden. Daarnaast

hebben we het nodige leesvoer, mits je ingesneeuwd raakt. Doet dat meisje uit de

eerste jou ook zo aan iemand denken? Hoe vinden wij de looks van meneer Diem?

Je komt alles te weten, dus blader lekker verder. We wensen jullie vanavond een

enorm geweldig gala toe. We hopen dat jullie allemaal pfeiffer krijgen en de

brandweer langskomt als special guest. Tot slot: heb een onwijs witte kerst met veel

eten en laat 2013 een memorabel jaar worden!

AJUU

Aster en Jolijne

Inhoud

2 Midden in de winterdip

3 ODBM mevrouw Dean

5 Vreemde kerstgewoontes

6 Decemberstress

7 Kerstvoorbereidingen

7 Kerstkermis

8 Oud&Wijs

9 Griekenland 2012

10 Nu gaat het gebeuren...

11 Toeristenschaamte

12 WC-problemen

1

13 Valde Ridiculam

14 KM meneer Van den Boom

15 Panem is a place that's fake but

true

16 Uitwisselingen

18 Lookalikes

19 Stylish

21 Prikbord

22 Daans puzzelhoekje

25 De Winter

26 Colofon

---

Nidden in de Winterdip

door Emma Lobée

Hoezo winterdip, wat is dat winterdip? Daar heb ik nooooit last van! Toch…?

Hoe moeilijk het ook is om het toe te geven, hoe veel ik

ook hou van sneeuwvlokjes, schaatsjes, schoentjes bij

de kachel, Sintjes, sokjes aan de open haard en onze

kerstboom, zelfs bij mij zit de winterdip erin.

Vroeger niet hoor, o nee. Iedere ochtend rolde ik

zonder moeite onder mijn berg dekens vandaan en

huppelde ik vrolijk als een lammetje de trap af, in de

trui die mijn tante gebreid had. Niet dat dat ding nou

lekker zat, hij jeukte vreselijk, maar zij was er trots op

en hij was warm! Zo warm zelfs, dat eigenwijze

mevrouw Lobée, die naar het schijnt nogal een willetje

(of niet-willetje) had, toch echt van mening was dat ze

met deze trui aan die enorme pinguïn-jas toch wel aan

de kapstok kon laten hangen.

Anyhow, vroeger was winterdip een woord waarvan ik

niet eens overwoog het op te nemen in mijn

kindervocabulaire. Nu piep ik wel anders. Dat dat mede

te maken heeft met het feit dat mijn vader het in zijn

hoofd gehaald heeft dat centrale verwarming te veel

geld kost en het ‘s ochtends dus met een beetje

geluk tien graden in mijn kamer is, is weer een ander

verhaal.

Dus tegenwoordig, als ik me er ‘s ochtends toch maar

toe gezet heb mijn wekker uit te zetten, omdat het toch

wel sneu is als mijn broertje door mijn muziek toch eens op tijd op school zou komen, begint de ellende. Uit

bed stappen. Door de gang met de stenen vloer (zonder vloerverwarming!) naar de badkamer, waar het

ook niet warmer is. Gelukkig dan onder een warme douche, die vervolgens ook weer uit moet, wat het

alleen maar nog kouder maakt. Rillerderilril. Diepe, droeve ellende. Tegen de tijd dat ik dan weer

opgewarmd ben, lekker ontbeten heb en mijn stemming vanuit het diepe dal dat ze ochtendhumeur

noemen, al een klein beetje naar boven is geklommen, moet ik gaan fietsen.

Dat is het zwartste, duisterste diepste dal van mijn dag. Letterlijk, want ’s ochtends om 7 uur is het nog niet

bepaald licht buiten, zeker midden in de winternacht niet. Dan moet ik namelijk mijn, in verhouding, warme

huisje uit en de vrieskou in, terwijl ik eruitzie als een Eskimo met een overenthousiaste moeder. Je weet

wel, zo iemand die erop staat dat je die zevende sjaal toch nog maar om doet, omdat je toch wel eens ziek

zou kunnen worden. En dan fietsen. Vijftien lange kilometers fietsen. Toch raar eigenlijk, dat twee mensen

uit de grote stad besluiten om in the middle of the middle of nowhere te gaan wonen en niet eens rekening

houden met hun zestienjarige voorbeelddochtertje dat het wel eens koud zou kunnen krijgen op haar weg

naar haar toekomst.

Dan ben ik toch wel een beetje jaloers op jullie hoor, gouwe ouwe Gorcummers. Vijf minuten op de fiets en

dan toch nog klagen? Je moest eens weten. O, doe mij ook maar een huisje in het centrum. Als dat mijn

fietstijd zo aanzienlijk vermindert, ben ik best bereid in dat boerengat te gaan wonen. Toch een verbetering,

van middle of the middle of nowhere naar Gorinchem, al is het niet helemaal wat ik voor ogen heb bij een

stad.

Maar ik dwaal af… Winterdip. Ik ga de vreselijke conclusie toch maar trekken. Hij bestaat. En hoe. Torture!

Quelle horreur! Schrecklich! Een kwelling, een misdaad tegen de menselijkheid! Want Emma’s die fietsend

nog steeds veranderen in levende ijspegeltjes, hebben echt geen goed humeur meer tot een uur of 6 de

volgende ochtend, wanneer de complete hel weer opnieuw begint. En dan belandt men in een vicieuze

cirkel, een neerwaartse spiraal, een draaikolk van slechte humeuren waar geen ontkomen aan is. En

Emma’s met een slecht humeur, daar gaat zelfs mijn hond voor uit de weg en die is toch nergens bang

voor!

2

---

Op de bank met Ns Dean

door Noor de Kort en Sara Visser

Naam: Wendy Dean

Geboortedatum: 27 oktober 1974

Geboorteplaats: Springfield, Massachusetts , VS

Vak: Engels

In deze editie van de SPartacus zit eindelijk onze Amerikaanse docente Ms Dean op de

bank. Ze is heel blij dat ze eindelijk in de SPartacus komt, en vertelt dan ook enthousiast

over haar jonge jaren in de VS, hoe ze in Nederland verzeild is geraakt en over de

eigenaardigheden van Nederland en de Nederlandse taal.

‘Als jullie het interview uitwerken, hoop ik wel dat jullie mijn taalfoutjes in het Nederlands eruit

halen, hoor’, zegt Mevrouw Dean lachend, als we beginnen met het interview. Mevrouw

Dean, lerares Engels, staat op school ook wel bekend als Ms Dean: dat is niet voor niets. Ze

is namelijk geboren in Massachusetts in de Verenigde Staten, en zoals blijkt uit haar verzoek

om haar taalfoutjes te verbeteren, is dat nog steeds een beetje hoorbaar.

Haar jeugd heeft ze

doorgebracht in het gebied

rond haar geboorteplaats

Springfield. Toen ze acht

jaar was, verhuisde ze naar

East Hampton. Daar heeft

ze samen met haar broertje

tot haar twintigste

gewoond. Zij zelf ging, in

tegenstelling tot haar

broertje, naar een

katholieke basisschool.

‘Daarom’, zegt Ms Dean,

‘gingen we verschillende

kanten op en leidden we

allebei heel verschillende

levens.’

Ze was in die tijd een rustig persoon. Ze hield heel erg van sport (zwemmen, voetbal) en had

een à twee goede vriendinnen. Ook had ze veel vriendjes tijdens haar middelbareschooltijd.

Meteen na high school, in 1992, is ze een tweejarige opleiding gaan doen voor

dierenartsassistente. In 1995 trouwde ze. ‘Na zeven jaar’, aldus Ms Dean, ‘besloten we te

scheiden, omdat we allebei andere dingen wilden. Hij wilde bijvoorbeeld al meteen een

familie beginnen, maar ik wilde daar nog even mee wachten.’

Of ze nog grote blunders in haar jonge jaren heeft gemaakt? ‘Nee, mijn jeugd was eigenlijk

vrij gewoontjes’, vertelt Ms Dean. ‘Na de scheiding heb ik wel wat rare dingen gedaan: ik had

paars haar, ging vrijwel elke avond uit, dronk veel en had het ene vriendje na het andere. I’m

only gonna live once, dacht ik. Passend bij zegmaar het vandaag de dag populaire motto

YOLO.’ En of ze er spijt van heeft? Ms Dean: ‘Nee, als ik al die dingen niet had gedaan, had

ik nu niet hier gezeten’.

Na haar opleiding werkte ze vijf jaar als dierenartsassistente. Ze had er echter moeite mee

om dieren te laten inslapen. Bovendien wilde ze verder studeren. Tijdens haar werk ging ze

daarom terug naar school voor haar bachelors in de gerontologie, de wetenschap van het

ouder worden. Ze specialiseerde zich in de psychologische richting. Vervolgens heeft ze vijf

3

---

à zes jaar met alzheimerpatiënten gewerkt. Ook heeft ze een masterdiploma gehaald in

‘criminal justice’. Omdat ze wilde lesgeven op een universiteit besloot ze een PhD te gaan

halen in de gerontologie (de hoogste academische graad die iemand kan behalen,

vergelijkbaar met de doctorstitel in Nederland, red.).

Op de vraag hoe ze eigenlijk meneer Gerards heeft ontmoet, reageert ze lachend: ‘O, dat is

een raar verhaal. Toen ik klaar was met één jaar (van de zeven in totaal) van mijn PhD, en

het net uit was met mijn toenmalige vriend, wilde ik gewoon ergens naartoe waar geen

mannen waren. In juli had ik een groepsreis in Montana geboekt. Daar ben ik met de trein

naartoe gegaan. Ik kwam terecht in een groep met meneer Gerards. Het eerste wat hij zei

was: ‘Hello, the flying dutchman is here.’ Ik vond hem nogal gek en wilde hem eigenlijk niet

echt in mijn groep. Maar ja, we gingen met de groep vijf dagen wandelen in de bergen. Aan

het eind van de week vond ik hem ineens werkelijk heel aardig. Na de reis hebben we

contact gehouden. In september van dat jaar kwam ik vijf dagen naar Nederland om hem te

bezoeken. Het was heel gezellig. Weer thuis bedacht ik in oktober dat ik met hem wilde

trouwen en naar Nederland wilde. In januari ben ik inderdaad verhuisd en ben ik gestopt met

mijn PhD. Ik was toen dertig.’

Het emigreren is haar makkelijk afgegaan: ‘In het begin vond ik het wel spannend’, vertelt Ms

Dean, ‘gelukkig was ik vrij praktisch ingesteld, ik ben bijvoorbeeld de taal gaan leren. Ook

was het in het begin wel eenzaam. Ik kende deze stad niet en was altijd thuis om Nederlands

te leren. Ewout vertelde me dat iedereen Engels sprak, maar dat is echt niet waar: lang niet

iedereen is bereid spontaan Engels met je te spreken.’

Inmiddels is Ms Dean goed ingeburgerd, maar ze blijft zich verbazen over de hoeveelheid

mensen in Nederland: ‘Er zijn zo veel mensen, er is zo weinig ruimte, er is nooit genoeg

ruimte. Ik vind het nog altijd raar dat er zo veel mensen bovenop elkaar leven.’ Wat Ms Dean

ook blijvend merkwaardig vindt, is dat Nederland geen bergen kent: ‘Nu moet ik naar de

Ardennen gaan om heuvels te zien, en dat zijn zelfs nauwelijks heuvels te noemen.’ De

politiek in Nederland is volgens Ms Dean wel beter dan in Amerika: ‘Hier heb je meerdere

partijen om uit te kiezen en bestaat er een middenweg, daarvan is in Amerika geen sprake.’

Zelf stemt ze op D66, ondermeer omdat ze van mening is dat onderwijs erg belangrijk is.

Ook over de zorgverzekering in Nederland is ze erg positief: ‘Iedereen is hier verplicht

verzekerd’, aldus Ms Dean, ‘in Amerika heb je dat niet, daar heb je wel 30 miljoen mensen

die niet verzekerd zijn.’ Wel jammer vindt ze dat de huizen in Nederland zo ongelofelijk duur

zijn: ‘in Amerika krijg je waar voor je geld. Hier betaal je gigantische bedragen voor een

kleine doos.’

En wat het moeilijkst is aan de Nederlandse taal? Onder andere de g-klank, de onderlinge

volgorde van woorden in een zin en de- en het-woorden vindt ze lastig: ‘Ik gok altijd voor de,

omdat 75% van de woorden een de-woord is.’ Ook vindt ze het woord ‘er’ een raar fenomeen

en het feit dat we alles hier “lekker” noemen. Over het algemeen vindt Ms Dean het fijn om

verbeterd te worden als ze fouten maakt, maar niet altijd: ‘Ik vind het heel erg vervelend als

ik in de personeelskamer gezellig wil gaan lunchen en ik gelijk door mijn collega’s wordt

gecorrigeerd vanwege een klein taalfoutje’, licht Ms Dean toe, ‘de Nederlandse taal is

belangrijk en ik probeer het zo goed mogelijk te spreken, maar als ik gezellig wil gaan zitten

eten, is het niet de tijd om mij te gaan verbeteren. Dat gebeurt heel vaak, helaas.’

Het belangrijkst in haar leven vindt ze haar leven met Ewout en hun twee kinderen en haar

familie. Ook school is belangrijk voor haar, maar een klein beetje minder, wat ze nooit van

zichzelf had verwacht. Waar ze nu naast haar studie Engels, werk en familie tijd voor maakt,

is hardlopen. Eerst leek het haar niets, vond ze zichzelf meer een type voor lopen in de

bergen, maar nu vindt ze het erg leuk en wil ze steeds beter worden. Haar plannen voor de

toekomst zijn om dit jaar haar studie af te maken, hier te blijven lesgeven en veel te gaan

reizen. Verdere plannen heeft ze niet. Wel staat ze altijd open voor nieuwe dingen in haar

leven. Op de vraag of ze misschien nog iets geks gaat doen, antwoordt ze lachend: ‘Dat

weet je nooit.’

4

---

Vreemde kerstgewoontes

door Nayra Niekus

Kerstmis bewijst hoe typisch mensen zijn. We vieren het op de meest belachelijke manieren

en in sommige gevallen wordt zelfs een (vaak mannelijk) gezinslid gedwongen een rood pak

en een nepbaard te dragen. Jongere kinderen worden opgelicht: ze denken dat de persoon

die hun de pakjes geeft helemaal door de schoorsteen heen kruipt, terwijl dit eigenlijk niet

gebeurt…

Er zijn veel verschillende manieren om Kerstmis te vieren. In Amerika, Engeland en Frankrijk

hebben ze bijvoorbeeld de ietwat vreemde traditie een maretak op te hangen in huis.

Wanneer een meisje er per ongeluk onder gaat staan, mag ze gekust worden. In Rusland en

verschillende Oost-Europese landen noemen ze de man die wij ‘Kerstman’ noemen,

‘Vadertje Winter’. Ook vieren zij daar het kerstfeest dertien dagen later, want tja, als we alles

makkelijk hielden, zou er niks meer aan zijn.

Onze eigen gewoonte kerstkaarten te versturen is ook iets typisch. Het lijkt me niet

aannemelijk dat dat ooit de bedoeling was.

En dan die kerstbomen, dat zijn nog eens aparte dingen. Waar het liedje zegt ‘oh

dennenboom’ zijn deze bomen stiekem sparren. Wie de kerstboom ooit in huis heeft

gehaald, is niet helemaal duidelijk. Maar ja, wat zou een traditie toch zijn zonder

onduidelijkheden?

En dan is er ook nog onze

goede vriend de Kerstman,

oftewel de tweelingbroer van

Sinterklaas, tenminste, dat is

hoe ik hem zou omschrijven.

Deze man heeft zijn uiterlijk te

danken aan Coca-Cola, zonder

reclamebureaus had hij er

misschien wel heel anders

uitgezien!

Er zijn overigens veel

gelijkenissen tussen onze goed

heiligman en de Kerstman.

Beiden kruipen door de

schoorsteen en ook moeten

kinderen voor de rijdieren van

beide heren een wortel

achterlaten. Tot slot, is het niet

een beetje apart dat we Kerst

associëren met eten, heel veel

eten en dan ook het liefst zoveel

mogelijk vlees? Kerst is in ieder

geval geen pretje voor

vegetariërs.

Maar, zolang we het allemaal

gezellig hebben, maakt het niet

uit hoe gek we het maken.

Mensen zijn nou eenmaal dol op

vreemde tradities. Laten we het

daar op houden.

5

---

Decemberstress

door Sifra Eigenraam

Ik houd van Kerst! Ik vind dit de gezelligste periode van het jaar: overal lichtjes, kerstbomen,

hopelijk ook sneeuw dit jaar en natuurlijk de kerstvakantie! Maar met Kerst komt ook de

periode van cadeautjes kopen en het huis versieren, wat toch wel weer stress kan opleveren.

Bijvoorbeeld als je ontdekt dat er één lampje kapot is, nadat je de hele kerstboom hebt

opgetuigd.

Dit is natuurlijk hetzelfde met Sinterklaas. Ik vind het super om cadeautjes te kopen,

gedichten te bedenken en de verraste blik te zien van de persoon voor wie je cadeautjes

hebt gekocht. Maar dan heb ik het niet over de avond vóór 5 december…

Het was vorig jaar, 8 uur ‘s avonds, toen ik besloot toch een surprise te maken voor mijn

lootje. Beetje laat, maar ik dacht dat het nog wel zou lukken. Na eerst op internet gezocht te

hebben, besloot ik toch maar voor een

robot te gaan. Suggesties op internet

zoals de ananas van Spongebob en

broodschoenen leken me namelijk iets

minder geslaagd. Ik begon aan mijn

robot en om het iets origineler te

maken, besloot ik hem van hout te

maken en de robot zilver te spuiten.

Dit was poging 1. Ik pakte een stuk

hout uit de garage en een spuitbus en

begon. Helaas, dit leek een beter idee

dan dat het was. Het resultaat was

een paar miezerige drupjes en een

enorme verfstank. Het werd tijd voor

poging 2: de aluminiumfolie robot. Met

een pot lijm en een rol aluminiumfolie

ging ik aan de slag. Een hoop kreukels

en zilveren propjes later bleek ook dit

niet zo’n goed idee. Inmiddels was het

10 uur ‘s avonds en mijn surprise was

nog steeds niet af. Tijd voor poging 3.

Deze keer pakte ik het anders aan: ik

pakte kant-en-klare muesli dozen en

begon deze zilver te verven. Met het

restje aluminiumfolie dat ik nog had en

twee plastic bekertjes maakte ik oren

en probeerde deze op de

zilvergeverfde mueslidoos te plakken. Dit lukte wel aardig, dacht ik. Nu nog twee ogen en

een mond op mijn robot plakken, een paar schroeven tekenen, en hij was klaar!

Waarschijnlijk geen voldoende voor beeldende vorming, maar voor Sinterklaas kon het er

wel mee door.

Toen ik ‘s ochtends beneden kwam, was ik toch wel aardig tevreden met het resultaat! Met

een plastic tas om mijn surprise heen fietste ik op school. Op het moment dat ik trots mijn

surprise wilde showen, ontdekte ik dat de oren er helaas waren afgevallen. Met een

lastminute hersteltruc wist ik mijn surprise nog met plakband aan elkaar te plakken. Mijn

enigszins gehavende robot had het toch nog gered!

6

---

Kerstvoorbereidingen

door Sjoerd Bootsma

Elk jaar geven wij met Kerst een groot feest voor

de familie, elk jaar is het geweldig en elk jaar is

het een gestress om er op tijd klaar voor te zijn.

Zo begint het altijd met het eeuwige uitstellen.

Dat is het grootste probleem voor de kerstboom.

We gaan van winkel naar winkel en nadat we

een hele dag gezocht hebben, hebben we nog

niets gevonden, want geen enkele kerstboom

was groot (minstens 3 meter) of mooi genoeg.

Na verschillende dagen zoeken, besluiten we

altijd genoegen te nemen met een wat minder

mooie kerstboom, die wel groot genoeg is (en

die we altijd op de eerste dag al tegenkwamen –

vervelend). Dit jaar hadden we een foutje

gemaakt, de kerstboom was te hoog en paste

dus niet in huis. Dit resulteerde eerst in zo’n

vervelend 'zie je wel' gesprek en werd gevolgd

door een saai en lang overleg 'zagen we een stuk van de onderkant af?'. Toen moest

er nog versiering in de boom, dus haalden we de dozen van zolder. Mijn vader, die

de laatste doos droeg, struikelde en viel bovenop een aantal andere dozen. Gelukkig

had hij niets, maar alles in die dozen was kapot. De chaos die ontstond nadat we dat

wisten is onbeschrijflijk. Mijn moeder wilde gelijk naar de winkel om nieuwe

kerstballen en verlichting te kopen, daarbij vergetend dat die dicht was. Mijn broertje

wilde alles nog een keer uitstellen tot morgen. Mijn vader was het met hem eens. Ik

wilde om te beginnen eens verstaan wat ze zeiden, want ze schreeuwden dit

allemaal door elkaar. Na geprobeerd te hebben om over hen heen te schreeuwen,

loop ik een voor een naar hen toe om te vertellen stil te zijn en naar elkaar te

luisteren. Toen het wat rustiger was stelde ik voor om vast te beginnen met het

ophangen van de nog hele kerstspullen en morgen meer te kopen.

Inmiddels is over een aantal dagen het feest. Ik hoop dat het, net als voorgaande

jaren erg gezellig wordt. Ik verwacht van wel, al moeten we nog heel veel

voorbereiding voor de kerstmaaltijd (de jaarlijkse afsluiting van het feest) treffen........

Kerstkermis

door Hanna van Dam

Het sinterklaasfeest is nog maar net voorbij, als het

volgende feest alweer staat te wachten. Voor het

geval iemand het nog gemist heeft: Kerst komt

eraan! Naast het spetterende

Camphusianumkerstgala, is er dit jaar nog iets

bijzonders. De GDC organiseert dit jaar niet de traditionele kerstmarkt, maar iets veel

beters: de Kerstkermis! Net als bij de kerstmarkt zullen er natuurlijk allerlei lekkere

dingen te koop zijn, maar er is nog veel meer. Van een enthousiaste Dirck hebben al

onze docenten een uitdaging gehad: verzin een leuke attractie voor de Kerstkermis.

7

---

Verschillende attracties zijn al aangemeld. Zo is er onder andere een moppentapper,

een Ruzzlekampioenschap, een danswedstrijd, darten op ballonnen met opdrachten

en nog veel meer!

Al deze attracties kosten slechts één euro. Neem daarom allemaal vijf losse euro’s

mee naar de kermis. Meer informatie over de verschillende attracties kun je vinden

op posters in de school. Houd de lokalen en de prikborden dus goed in de gaten. De

opbrengst van de kermis gaat naar Serious Request. Heb je nog vragen, schiet dan

even iemand van de GDC aan. Of stel ze aan Dirck, want Dirck weet alles!

Tot ziens op de Kerstkermis!

Oud en wijs

door Aster van Laere

Een teken van ouder worden,is het je gaan ergeren aan mensen. Zo vindt een baby iedereen

leuk, een tiener wordt boos op zijn ouders als ze hem een kusje willen geven en een

bejaarde haat de hele straat, gewoon om wie ze zijn. 'Vroeger' werd ik nog kwaad als mijn

oma zeurde over al die ‘zwartes’ op de televisie. Nu erger ik me zelf kapot aan alles en

iedereen. Voornamelijk aan jullie.

Ik word misselijk van de insteek dat alles opgelost kan worden met een knuffel en ben ervan

overtuigd dat dit komt door kinderseries met knuffelige wezens. Ik erger me dood aan het feit

dat er liters foundation op die kleine kinderkopjes zitten: als je lelijk bent, verbergt een oranje

huid dat heus niet. Maar bovenal maak ik me zorgen. Ik maak me zorgen om het feit dat dit

'het' is. Wij zijn 'het', de bovenlaag, de Nobelprijswinnaars, de minister-president, de

hoogleraren, de Bram Moscowicz, (maar dan net een beetje braver.) Wij zijn de mensen die

het gaan maken en daarom maak ik mij zo'n zorgen. Als ik een minder hoge citoscore had

gehad, dan had ik nu op een ander niveau gezeten, om mij heen gekeken en waarschijnlijk

hetzelfde gedacht. Maar in dát geval wist ik dat er ergens, ver weg, allemaal slimmere

kinderen zouden zijn en zij zouden ervoor zorgen dat het goed zou komen met de wereld. Zij

zouden weten wat wij moesten doen tegen de honger in Afrika, tegen het broeikaseffect, en

tegen al die mensen met een hoofd vol pukkels met zo'n geel kopje erop, die gewoon over

straat kunnen lopen zonder dat er iemand iets aan doet. Maar wij zijn het. Dit is het. Meer is

er niet. En als er dan op een maandagmorgen een 6-gymnasiumleerling zijn facebookstatus

updatet met de mededeling dat "het internet eruit licht", dan krijg ik het zweet op mijn

voorhoofd. Voornamelijk omdat ik weet dat het merendeel van de lezers waarschijnlijk hierop

als reactie geeft "kut internet", of gewoon "YOLO" zou roepen omdat hij de situatie niet

helemaal begrijpt. YOLO is in die gevallen een goed antwoord. Niemand vraagt dan verder

door en toch heb jij even kunnen laten zien dat je nog bestaat.

Toch, nu ik dit alles op papier heb gezet, voelt dat jonge meisje in mij zich wat schuldig. Er

zijn namelijk een hoop mensen om mij heen die niet die oranjehoofdige knuffelaars zijn. Aan

hen tot slot dus de boodschap: Laat het maar waaien en laten we hopen dat de generatie na

ons beter weet. Het licht niet aan ons.

Lerariteiten

-DE: Ik zeg nu dingen waarvan ik niet wil dat jij ze later ontkent te hebben gehoord.

-VL: Tegen LL: Kleuterleider, is dat niet iets voor jou? Kun je de rest van je leven met grote blokken

spelen. En met kleine meisjes.

-VL: Je hoeft niet overal geld voor te krijgen, materialistisch zwijn

-DS: I should have screamed

-BS: (tegen leerling) van mij ook een knuffel

-SO ( over natuurkundeboek): dat weet ik niet

-VL: Jawel lieve kijkbuiskinderen

8

---

-LE: (over sinterklaas): en dan al die vreselijke sinterklaassurprises die ik door vrienden liet maken.

-VL: Als je het koud hebt, denk je maar aan mij, dan krijg je het vanzelf weer warm.

-DM: Zuid-Afrika is de positieve uitzondering van Afrik onder de Sahara. Je ziet wat een paar

blanken voor je land kunnen doen.

-LE: Ik ben zo leuk dat ik er nooit tussensta!

9

---

Nu gaat het gebeuren...

door Tom Vergouwen

De dag begint, ik hoor harde geluiden van buiten komen, fel licht. Ik schrik, schiet in

mijn kleding en denk: "het is zover: het einde van de wereld". Dan kijk ik op de

kalender en zie ik dat het pas de twintigste is. Ik probeer te kalmeren. De buurman

had de muziek te hard staan, het was niks bijzonders. Hij is nog niet gekomen, de

dag waarop de wereld zal vergaan. Maar hoe zal dit einde komen, als het al komt?

Hoor ik de knallen van meteorietinslagen terwijl ik 's ochtends mijn broodje kaas naar

binnen werk, of zullen zombies mij knorrend als ontbijt naar binnen werken?

Er zijn verschillende meningen over dit onderwerp. De verschillende natuurrampen

beschouwen sommigen als voortekenen van het einde der tijden. Anderen zien dit

als gebeurtenissen die altijd al hebben plaatsgevonden. Voor de millenniumwisseling

was er ook enorme paniek. Men vreesde dat de computers het niet aan zouden

kunnen en dat er vreselijke dingen zouden gebeuren. Zoals je al zou kunnen

bedenken, waren er ook toen sceptici. Uiteindelijk hebben zij gelijk gekregen.

Waarom zou het dan deze keer anders zijn? Alleen omdat de Maya's het zeggen?

Er zijn wel degelijk bewijzen dat de

aarde misschien aan gevaren wordt

blootgesteld. De Mayakalender laat

zien dat we met ons zonnestelsel over

26000 jaar weer op een bepaalde plek

aankomen, het zogenaamde

Galactische Ecliptica. In dit gebied is

een grote hoeveelheid ruimteafval te

vinden en is er een grote hoeveelheid

gammastraling. De aarde wordt dus

blootgesteld aan grotere gevaren dan

eerst. De kans is namelijk dan groter

dat er bijvoorbeeld een meteoriet de aarde raakt, maar dit betekent nog niet dat de

wereld per se vergaat. Het is en blijft maar een kleine kans.

Verder is er een theorie die zegt dat er enorme rampen gaan gebeuren, omdat op 21

december maan, zon en aarde op een lijn staan. Men zegt dat er dan meer

ruimteafval aangetrokken zal worden door de aarde. Dit is onzin. Ze hebben al vaker

in een lijn gestaan. Bij elke zons- of maansverduistering gebeurt dit en het heeft nog

nooit catastrofale gevolgen gehad.

En dan de Apocalyps, in Openbaring in de Bijbel, wordt hiermee ook het einde van

de wereld voorspeld. De rijders van de Apocalyps zullen dan verschijnen. Niemand

weet eigenlijk wie dat nu eigenlijk zijn. Wat men tot nu toe uit de bijbeltekst heeft

kunnen afleiden, is dat ze honger, oorlog en de dood verbeelden. Maar wat zou hun

werkelijke doel zijn? Hoe zouden ze er echt uit zien? Zijn ze wel echt fysieke

verschijningen, of worden ze slechts gebruikt als metafoor? Waarschijnlijk zullen we

het niet weten, tot de Apocalyps uiteindelijk gebeurt.

Iedereen heeft een eigen visie op 21 december, dit was ook al te zien in onze vorige

editie. Sommige personen denken dat we meegenomen worden naar God. Anderen

beschouwen het als het einde van de beschaving. Gelukkig hebben we nog een hele

dag om daar over na te denken. Voor de een zal dit te weinig tijd zijn, voor de ander

net genoeg. Maar bedenk wel: Carpe Diem, geniet van deze dag, die misschien je

laatste is. Stel dat de sceptici het namelijk toch bij het verkeerde eind hebben...

10

---

Toeristenschaamte

door Jorn Beuzekom

Ik loop door het lelijkste deel van de

mooiste stad van Nederland: de Damrak in

Amsterdam. De Damrak is een deel van

de route die de reiziger na het verlaten

van het centraal station een eerste indruk

moet geven van de stad. Het wordt de

'rode loper' van Amsterdam genoemd.

Helaas staat de Damrak vol met vreselijke

toeristische winkeltjes en casino's die je 's

avonds verblinden met hun flitsende

neonlichten en swingende, verlichte

kerstmannen. Zo krijgen de toeristen een

verschrikkelijke eerste indruk van onze

hoofdstad.

Bij elke stap die ik zet, vraag ik me af

waarom ik niet voor een andere straat heb

gekozen. Ik voel dat het begint te regenen

en mijn waterdoorlatende schoenen

beginnen van binnen nat te worden.

Steeds als ik even door kan stappen en

een lekker tempo bereik, kom ik weer een

Japanse familie tegen en moet ik

afremmen. In plaats van de hoofden van

toeristen zie ik paraplu's, bedrukt met

bladeren van de Cannabis Sativa, ik zie

mensen met zwarte shirts die het logo van

Amsterdam dragen, ik zie giechelende

Aziatische meisjes en scheldende

Zweedse kerels, maar bovenal probeer ik

voor me te kijken en zie ik het verlossende

deel waar ik zo naar verlang: het einde

van deze horrorstraat. Op zulke

momenten voel ik schaamte voor het feit

dat ik zelf op vakantie ga. Ben ik als toerist

ook zo storend? Ik zink weg in mijn lastige

gedachten maar word er weer heftig uit

gesleurd wanneer er een klein Italiaans

ogend vrouwtje tegen mij aanloopt. Haar

hoofd komt ter hoogte van mijn onderbuik,

en als ze verder loopt kijk ik om en zie

haar en haar man mij boos en verwijtend

aankijken. Ik stap in een grote plas

regenwater en mijn broek is plotseling

kletsnat. Een aantal Britse meisjes lachen

me uit wanneer ze langs lopen. Mijn

humeur slaat om en als gevolg ga ik

driftiger stappen. De grote vraag borrelt in

11

mij op: zijn Nederlandse toeristen ook zo

erg?

Het antwoord is, hoewel ik het anders zou

willen, gewoon 'ja'. Nederlandse toeristen

zijn ook storend. Hoewel wij in Duitsland

en Frankrijk vaak aardig uit onze woorden

kunnen komen, zijn we in Italië gauw

verloren. Doorgaans draagt de

Nederlandse toerist een klein

pocketwoordenboekje en laat een simpele

dialoog zo een half uur duren. Waar komt

bij ons die behoefte vandaan om een

andere taal te spreken in een ander land?

In Amsterdam heb ik nog nooit een Noor

een poging zien doen om Nederlands te

spreken. Integendeel, zelfs Nederlanders

worden in cafeetjes en restaurants in het

Engels aangesproken, uit voorzorg. Het

gevolg van onze taalfetisj is dat menig

buitenlander gewend is de moedertaal te

spreken tegen ons. Wij worden geacht

geen Engels te spreken, maar Italiaans of

Spaans. We hebben dit kwaad zelf op ons

neer laten dalen, en zijn vanaf nu

gedoemd om iedere keer een

woordenboek mee te nemen op vakantie.

Terwijl ik bijna weg van de Damrak ben,

komt er een Zuid-Amerikaanse vrouw op

me af lopen. Ze is klein en dik. Op een of

andere manier was ze twintig meter

geleden al vastberaden om mij aan te

spreken. Zie ik er zo Hollands uit? Nog

voordat ze binnen een acceptabele

afstand van mij is, begint ze tegen me te

tetteren. 'Do you know where I find...', ze

onderbreekt haar verschrikkelijke Engelse

zin om in haar toeristische gidsje te kijken,

maar gaat daarna weer verder: 'el

Museumplein?' Ik denk even na. Ik zou

Engels tegen haar kunnen praten, ik zou

kunnen proberen het in het Spaans uit te

leggen en ik zou mijn Duits uit de kast

kunnen halen. 'U kunt met tramlijn 2 het

Museumplein bereiken, mevrouw', komt er

uit mijn mond. Ik loop verder en laat haar

in verwondering achter. Ik voel me

voldaan. Nederlands is een prachtige taal.

---

WC-problemen

door Hanna van Dam

Soms heb je van die momenten, dan zit het leven even

tegen. Laatst had ik zo’n moment. Ik zit heerlijk rustig op

het gemak, lesontwijkend gedrag te vertonen. Volledig

verdiept in mijn eigen gedachten en de o zo boeiende

gesprekken op de toiletdeur, als ineens de hel losbreekt.

Ruw word ik wakker geschud door een oorverdovend

geluid. Mijn eerste gedachte was: de Maya’s hadden het

mis, de wereld vergaat niet op 21 december, hij vergaat

nu! Toen het helse kabaal eindelijk was opgehouden, had

ik even de tijd om tot mezelf te komen. Ik durfde me

nauwelijks meer buiten mijn veilige hokje te wagen, uit

angst voor wat me buiten wachtte. Uiteindelijk had ik

genoeg moed bij elkaar geraapt om de deur te openen.

Spiedend keek ik rond… wat was de bron van deze

angstaanjagende herrie? Ik was verbaasd, er leek vrij

weinig aan de hand te zijn! Er stonden twee meiden voor de spiegel te kletsen, maar verder

was de spiegelgalerij leeg. Enigszins gerustgesteld liep ik naar de wasbakken om mijn

handen te wassen. Plotsklaps is daar weer dat vreselijke geluid. Uit angst dat de hele school

op zou stijgen, trok ik geschrokken mijn handen onder het water vandaan en keek om me

heen. Ik zocht de bron en vond hem deze keer. Het was een van de vele technologische

hoogstandjes op onze school:een levensverrijkende vernieuwing waar niemand op zit te

wachten, een handendroger.

Toen de stilte weer was teruggekeerd, besloot ik het geval voorzichtig te naderen voor een

inspectie. Het zag er degelijk uit. Niet iets dat je zo van de muur af trekt. Heel hygiënisch

ook. Het ding startte automatisch toen ik in de buurt kwam, dus geen gedoe met knoppen,

papiertjes of een doortrekhanddoek. Reuze handig! Tegen de tijd dat mijn handen echter

droog waren, had een van mijn medescholieren met een blik op het apparaat al besloten dat

wachten te lang zou duren en was zonder handen te wassen weer vertrokken. Ondertussen

had ik tijd genoeg gehad om mijn omgeving in mij op te nemen: de sporen van opgedroogd

water gecombineerd met stof en ik weet niet wat - restjes zeep? - op de muur en de vloer

onder de blower, deden mij terugverlangen naar het lokaal. Na wat een eeuwigheid scheen,

dacht ik dat mijn handen wel droog genoeg waren, dus liep ik naar de deur. Op het moment

dat ik de deurklink vastpakte, liep er een rilling langs mijn rug. De deurklink was nat… Terug

dan maar naar dat herrieding? Nooit niet! Ik pak wel wc-papier. Jullie beginnen vast al door

te krijgen dat ik een lichte tik van smetvrees heb, maar ik vraag me toch af: wat was er mis

met de doordraaihanddoeken, of de papieren handdoekjes?

Het is nu alweer een aantal weken later. Hoewel ik er al aardig aan begin te wennen, heb ik

nog steeds maar één voordeel aan het ding kunnen ontdekken: het is goed voor mijn

beweging. Elke keer als ik nodig moet, dan loop ik naar een van de uiteinden van de school.

Maakt niet uit hoeveel trappen ik moet overwinnen, ik doe alles om de blower te ontwijken.

Lerariteiten

-LU: Dat weet ik heus wel, kwakbol!

-LE: SM, dat is niets voor mij, hoor!

-DO: (na presentaties over Nobelprijs winnende schrijvers) 'en deze schrijvers zijn niet naar

school geweest. Nou bedoel ik niet dat je maar weg moet blijven, maar als je wegblijft dan....'

-DE: We hebben echt een tempo van Jan-kietel-m’n-kuiten!

-LF: Is mooi hè, wil je een bijdehante opmerking maken, kom je niet uit je woorden…

-DK: Ik heb alTIJD zin!

12

---

Valde Ridiculam

Door Winston van Dodewaard

En dan denk je natuurlijk 'wat is Valde

Ridiculam?', dat is natuurlijk 'Heel grappig' in het

Latijn. Dit is mijn eerste artikel en wie ben ik om

dat niet vol te stampen met flauwe raadsels en

grappen. Veel plezier met het uitbreiden van jullie

grappen kennis!

Wat is het tegenovergestelde van een lucifer?

Een lucidichtbij.

Wat is het toppunt van durven?

Met een gezicht als het jouwe rond gaan rondlopen.

Het is groen en het zit op een hekje?

Verf.

Wat is het toppunt van optimisme?

Van een hoog gebouw springen en halverwege denken: Het gaat best goed tot nu toe.

Wanneer leefde de oudste persoon ter wereld?

Tussen zijn geboorte en zijn dood.

Welke plant is dodelijk als je er te lang onder zit?

Een waterlelie.

Wat is het toppunt van brutaliteit?

Eerst tegen een agent plassen en dan vragen waar het toilet is.

Wat is zwart met een rood puntje?

Een vlieg met een bloedneus.

Het is groen en vliegt door de kerk?

Een heilig boontje.

Wat is het toppunt van lef?

Een steen door iemands ruit gooien en vragen of je hem terug mag.

Waar zit de meeste vis?

Tussen de kop en de staart.

Het is groen het springt door het bos?

Dophertje.

Wat is het toppunt van dikheid?

Je springt in de oceaan en de Titanic komt omhoog.

Lerariteiten

-DM: Zuid-Afrika is de positieve uitzondering van Afrik onder de Sahara. Je ziet wat een paar

blanken voor je land kunnen doen.

-LE: Ik ben zo leuk dat ik er nooit tussensta!

-LU: Zoiets als 5000 CDA'ers, iets waar gewoon niemand wat mee kan.

-VF: Voetbal, economie en neuken. Daar draait het allemaal om.

-LU: Zo iemand die nooit seks heeft. Zij moet haar mond houden terwijl hij met zichzelf bezig

is.

-VF over mevrouw Osseforth: maar ze is wel heel lief!

-LU: Daar ben jij te dom voor.

DM: Ik heb een zwak voor gingers. BO: Het is niet goed voor mijn karakter als ik boos word,

dan word ik zo lelijk. ED: Ik moest surveilleren bij Latijn, hoe ranzig kun je het hebben. ED

(over volleybal): Zie je LE al door het veld heen rennen, dat wil ik niet zien. VL: Laten we

Joran van der Sloot op Marktplaats zetten.

-LU: Zoiets als 5000 CDA'ers, iets waar gewoon niemand wat mee kan.

13

---

Koken met… Neneer Van den Boom!

door Noor de Kort

Deze keer is er weer een leraar aan de beurt om een

geweldig recept met ons te delen: namelijk meneer Van den

Boom. Deze klassieke talendocent is een alleseter voor wie

biologisch voedsel erg belangrijk is: de varkentjes moeten

een gelukkig leven hebben gehad. Doordeweeks kookt hij

bijna elke dag en in het weekend zorgt zijn echtgenoot voor

het verfijnde eten. Toch heeft ook meneer Van den Boom

zelf voor op zondag een speciaal recept: zijn ‘Zondagse

stamppot zónder te stampen’. Dit gerecht lijkt misschien

saaie Hollandse pot maar dat is het zeker niet. Daarom

maakt hij het zelfs als er visite is. We zijn benieuwd!

Kookportfolio meneer Van den Boom

Kookt: Doordeweeks bijna elke dag

Doet de boodschappen bij: Albert Heijn, groenteman,

kaasboer en de natuurvoedingswinkels

Houdt erg van: Wildschotel

Gruweldegruwel: Ingewanden zoals kalfshersenen

Snelle hap: Pasta

Wil nog graag: Een wijn-spijs-combinatie cursus volgen

Zondagse stamppot zonder te stampen

Neem een (gietijzeren) pan, zet deze op het vuur en smelt wat boter. Als de boter

gesmolten is, snipper je een uitje in de pan. Voeg spekjes, dunne plakjes winterpeen

(1-2 stuks) en spruitjes toe. Bak alles samen en leg er daarna een laag van 1 tot 1,5

cm. schijfjes vastkokende aardappel op. Maak vervolgens van gehakt gehaktballetjes

met zout en peper. Doe deze in een laag in de pan en bestrooi ze met nootmuskaat.

Erg belangrijk: al het vlees moet scharrelvlees zijn! Laat de pan 3 tot 4 uur op een

laag pitje pruttelen zodat de spruitjes zacht worden. Zo, klaar! Het is belangrijk dat je

tijdens het koken niet roert en niet stampt. Zorg ervoor dat je bij het opscheppen ook

onderin de pan komt. Eet smakelijk!

14

---

Panem is a place that's fake but true 1

door Jolijne Klijn

Met het idee dat de eerste film bijna uit

zou komen, haalde ik mijn moeder dan

toch over om de Hunger Games open te

slaan. Leuk, ja, dat wel, maar vréselijk.

Slapeloze nachten had ze ervan, wie

bedacht zoiets lugubers? Lekker kijken

naar kinderen die elkaar moeten

afslachten. Als vermaak. Ik maakte de

vergelijking met afvalraces op tv (twee jaar

geleden zou ik nog hebben toegevoegd

dat ik afvalraces bedoel, waarin je tegen

elkaar strijdt en elke week een

tegenstander ziet verdwijnen,

tegenwoordig heeft het woord meer

betekenissen - er zijn nu ook afvalraces

waarin het gaat om hoeveel je afvalt). Mijn

moeder kon er echter niet bij met haar

hoofd dat dit ooit zou kunnen gebeuren.

Ze keek me dan ook aan alsof ik gek

geworden was, maar ik ging door met mijn

betoog.

Er zit nog iets anders in de boeken van

Suzanne Collins. De wereld die zij schept,

honderden jaren na vandaag, kent alleen

het deel van de wereld dat nu Amerika is,

genaamd Panem. Panem bestaat uit the

Capitol en dertien districten, waarvan er

een vermorzeld is in de oorlog. De

overgebleven twaalf districten verzorgen

elk een factor van de behoeften van the

Capitol. Grofgezegd 95% van de bevolking

zorgt dus voor de luxe van 5%.

Maanden na de film uitgekomen was,

besloten we een welverdiend gezinsdagje

nodig te hebben en gingen we met z'n

vieren naar de film. Skyfall, zodat papsie

ook mee wilde. Misschien ligt het aan mij,

want ik ben niet de persoon voor actiefilms

en had er ook nog nooit een gezien, maar

ik werd bij elke knal (en die waren er veel)

verder de bioscoopstoel ingeblazen. Ik

stond perplex door al het vuur, het aantal

wapens en de enorme hoeveelheid

kogels daarin (drrrrdrrrrdrrrrttt) en de diehoort-nu-toch-echt-dood-te-zijn

scènes.

Om me heen werd de film zeker

gewaardeerd en ik zag wat actie met

mensen deed.

De week erna zat ik weer in de bioscoop,

dit keer bij Breaking Dawn part II, heel

15

andere koek zou je zeggen. Het boek kent

geen actie, maar in de film zit een

regisseursstreek die de film redt. Actie,

lieve mensen, is wat kennelijk onmisbaar

is.

Mensen vinden het wél leuk om te kijken

naar geweld en moord, mama. Het feit dat

het nog niet live op tv is, doet er even niet

toe. Onze geschiedenis kent immers al

gladiatoren en ander gespuis. De

toeschouwers van deze festijnen juichten

de gevechten tot de dood erop volgde

luidkeels toe. Zijn deze mensen slechter

geweest dan wij? Nee, want zij wisten niet

beter, het was hun cultuur. Hebben zij the

Hunger Games gespeeld? Nee, dat is

onze cultuur.

Ja, wij spelen de Hongerspelen. Als we

niet letten op lastige aardrijkskundige

factoren, is er genoeg voedsel om de hele

wereldbevolking te voeden. Helaas

hebben de kindjes in Afrika tevergeefs

rommelende buikjes. Gelukkig is mijn doel

van dit stuk niet om jullie ervan te

overtuigen dat we allemaal dankbaar ons

bordje moeten leegeten vanavond. Wij

wonen nou eenmaal in het 'rijke westen',

er zijn nou eenmaal ontwikkelingslanden.

Laat ik voor het gemak de wereld Panem

noemen, het westen The Capitol en de

rest van de wereld de districten. The

Capitol leidt, zoals wij weten, we zijn het

immers zelf, een uitmuntend bestaan met

nooit ophoudende behoeften aan meer en

beter. Het voelt zich groot en groots,

machtig en rijk. Dat is het ook. Maar wat is

macht als je niet zonder je onderdanen

kunt? Onze districten bezitten de

natuurlijke hulpbronnen, werkkrachten en

dan vooral de mensen die de rotklusjes

kunnen opknappen. Zonder haar districten

heeft The Capitol geen mogelijkheid tot de

manier van bestaan die zij nu kent. Het

ene district is uiteraard het andere niet en

zo kon het gebeuren dat de opstanden in

District Libië in zulke mate gevolgd werden

op de Capitoolse TV en die van de

buurlanden niet. Als The Capitol niet had

ingegrepen, was het misschien haar

belangrijke handelsbron kwijtgeraakt. Dan

---

hadden wij nu misschien crisis in benzine of zo.

Zoals de labeltjes in onze kleding vertellen, verzorgt District China onze uitrusting, we

hebben een aantal districten voor katoen en andere sullige benodigdheden en we gebruiken

zelfs een enorm district puur voor het voedsel voor onze koewen en varekes, wier schijt, kak

en poep wordt teruggedumpt, die in een ander district trouwens weer voor een spotprijsje

bewerkt worden.

Misschien wordt ons einde van de wereld veroorzaakt door de in oproer komende districten.

1 zin uit het refrein van Hunger Games, een parodie op Lana Del Rey's nummer Video

Games (zoek yt: Lana Del Rey's Hunger Games)

Uitwisselingen

Noskou door Lars Breedveld

Als je denkt aan Moskou, denk je al snel aan strenge kou, veel drukte en alleen maar flats.

En dan heb je gelijk ook. Maar toen ik de kans kreeg om met uitwisseling daarheen te gaan,

koos ik er meteen voor.

En wat een geweldige beslissing nam ik toen! Bij aankomst werd ik door mijn gastgezin

ontvangen als een soort koning. De dag daarna, toen mijn ogen de stad voor het eerst bij

daglicht mochten aanschouwen, liep ik met open mond door de straten, op weg naar een

klein hokje waar je geld kon wisselen. Omdat één euro daar zo’n 40 roebel waard is, voelde

ik me meteen rijk door die briefjes van duizend in mijn portemonnee.

Langzamerhand kwam ik steeds meer medeHollanders met hun Russen tegen, waarna we

een bezoek brachten aan het beroemde rode plein, de mooie kathedraal en het GUM, een

groot winkelcentrum waar we onze lunch hadden. Daarna zijn we bij Masha geweest, de Rus

van Roos. Vervolgens ging ik weer terug naar “mijn” huis waar ik een enorme maaltijd

voorgeschoteld kreeg en ik fijn naar bed ging, totaal niet denkend aan Nederland.

Dat was wel hoe de gemiddelde dag er daar uit zag. We hebben echt enorm veel bezocht,

waaronder het circus, een klooster, de school en de McDonald’s. Natuurlijk was het buiten

alleen maar lol ook nog leerzaam. We weten nu echt veel meer over de Russische cultuur,

het leven in een wereldstad en, helaas, het gebrek aan professionals bij de NS. Het was

echt een geweldige reis die zeker voor herhaling vatbaar is!

Istanbul door Nicole de Kort

Op 5 oktober stond ik samen met 12 andere leerlingen op Schiphol, op weg naar Istanbul. Ik

was best nerveus, want ja, in wat voor gezin zou ik terechtkomen en hoe zou Istanbul zijn?

De reis ging goed, iedereen had een hoop lol, maar toen we bijna bij de school waren waar

we zouden worden opgehaald door ons gastgezin, kwam de spanning weer een beetje

terug…

Gelukkig bleek ik het goed te hebben getroffen! Ik zat een week lang in een heel leuk

gezellig gezin, en ook aan eten in ieder geval geen gebrek! Ook het weer hadden we niet

slecht getroffen; Toen heel Nederland met paraplu’s in de weer was, zat ik met 25 graden

heerlijk in de zon.

Op zaterdag had iedereen vrije tijd met zijn/haar gezin, maar op zondag hadden we een vol

programma! Eerst zijn we met de groep naar de Prinseneilanden geweest, even iets anders

dan alle drukte van Istanbul.

16

---

Op maandag gingen we voor het eerst naar school. En ja, als je denkt dat we in Nederland

veel waarde hechten aan tradities op school heb je het mis. Elke maandagochtend zingen

alle Turkse leerlingen (in rijtjes!) het volkslied. Er is dus een groot verschil tussen de

Nederlandse en Turkse cultuur, en dat is erg leuk om een keer te ervaren.

Ook de rest van het programma was erg leuk. We hebben onder andere nog de Aya Sophia,

de blauwe moskee en het Topkapi paleis bezocht. Vooral de Aya Sophia vond ik erg mooi,

de lichtval is daar erg bijzonder. Istanbul is een ontzettend mooie stad waar je ook heel veel

kan doen. En op vrijdag moesten we dan toch echt weer naar huis. Alles bij elkaar was het

echt een topweek!

Amerika door Emma Lobée

Van 6 tot 19 oktober hebben wij, 15 lieve, brave, onschuldige gymnastiastjes en onze twee

begeleiders ons verschanst in het verleidelijke noordoosten van de Verenigde Staten:

Deerfield, Massachusetts. Voor degenen die geen idee hebben waar dit over gaat; we waren

dus op uitwisseling. En wat hebben we het leuk gehad! Het leven daar is toch heel anders,

en ik verbaasde me er toch wel over hoe veel filmclichés eigenlijk waar zijn, maar het was

zeker de moeite waard. De Amerikanen waren enthousiast en hartelijk en veel minder

gereserveerd dan wij stelletje Nederlanders. Het is dus heel makkelijk om met ze in gesprek

te raken en ik ging moeiteloos op in mijn gastgezin. Van alle dingen die we gezien hebben;

MFA, Harriet Beecher Stowe house, Mark Twain house, Yankee Candle en nog veel te veel

andere dingen om op te noemen, was ik toch wel het meest onder de indruk van Boston.

Een Amerikaanse stad die eigenlijk toch ook heel Europees aandoet. Oude gebouwen,

architectuur die in sommige oude wijken gelijk is aan de Europese, en bij sommige mensen

een beetje the European way of life. De wolkenkrabbers die de straten het grootste deel van

de dag in een schaduw werpen, zijn dan weer lekker Amerikaans. Een andere leuke ervaring

is dat ik veel nieuwe mensen heb leren kennen, niet alleen de Amerikanen, maar je wordt

ook een stuk closer met de groep, je zit immers toch twee weken ongeveer op elkaars lip. Dit

waren mijn hoogtepunten van een geweldige tijd in een heel nieuw land. Zeker een

aanrader, als je de kans krijgt: grijp ‘m met beide handen aan! Ik zou zo terug gaan, liever

vandaag dan morgen!

Duitsland door Sifra Eigenraam

Ik ben op uitwisseling naar Duitsland geweest. Het was een bijzondere ervaring en ik heb het

erg leuk gehad! Deze reis is bijzonder van start gegaan. Wanneer in Duitsland de helft van

de groep de trein miste en de andere helft wel in de trein zat, heb ik een eerste indruk van

Duitsland gekregen. In de week dat wij in Duitsland waren, vond het Oktoberfest (‘swerelds

grootste bierfestival) plaats. Voor dit festival waren mensen in typisch Duitse kostuums. Zo

ook Jeffrey, een dronken Duitser die van het Oktoberfest kwam. Samen met Jeffrey en 4

anderen miste ik de trein. ‘I’ll bring you guys home!’ zei Jeffrey. En zo waren we met een

wildvreemde Duitser in Lederhose in de trein naar Landsberg am Lech beland.

Ik heb een ontzettend leuke week gehad en mijn uitwisselingsstudent was super! Mijn gezin

was heel gastvrij en ze namen me mee naar verschillende bijzondere plekken. Ik ben in een

toren van meer dan 300 meter hoog geweest, waar ik een prachtig uitzicht over heel

München had. Ook ben ik naar een typisch Duits restaurant geweest, zo’n restaurant met

megaschnitzels en halve-liter glazen bier. Met school hebben we daar een project gedaan

over de oude stad Augsburg. Ter afsluiting van het project moest elk groepje een presentatie

houden. Al met al was deze uitwisseling een onvergetelijke ervaring!

17

---

Lookalikes

door Emma Lobee

Lookalike Shadee (1 e klas) en Rue uit the Hungergames.

Heb je de film the Hungergames gezien?

Nee, nog niet, maar ik wil de film wel graag zien.

Rue is een heel dapper meisje, vind jij jezelf dapper?

Ik vind mezelf soms wel dapper. Ik ging vorig jaar op de kermis in de Chaos, achteraf

was ik heel blij dat ik het gedaan had.

Rue werkt eerst alleen, maar besluit daarna toch om samen te gaan werken.

Wat doe jij liever?

Ik zit niet op een teamsport, maar ik werk wel liever samen met anderen dan alleen.

Ik kan goed samenwerken en vertrouw mensen wel. Zelf ben ik ook best

betrouwbaar.

Rue wordt vaak onderschat, gebeurt dat bij jou ook?

Ja, als ik vertel dat ik op het gymnasium zit, zijn mensen wel verbaasd. Mensen

zeggen dan vaak dat ze niet hadden verwacht dat ik zo slim was.

Als jij in de wildernis zou zijn (bijv. arena van the Hungergames), zou jij je dan

verstoppen net als Rue of juist vechten?

Ik zou me verstoppen, ik ben niet zo’n vechter.

Om te overleven in de wildernis, kiest Rue ervoor om strategisch te vechten en

krijgt vaak haar zin. Krijg jij vaak wat je wilt?

Ja, best wel. Ik krijg meestal wat ik wil bij mijn ouders. Als ik zeg dat anderen iets ook

mogen, bijvoorbeeld later naar huis gaan bij een feestje, mag ik dat dan meestal ook.

18

---

Stylisch verantwoord

door Nicole de Kort

Jullie hebben hem voor een lange tijd moeten missen, maar nu is hij weer terug!

Lekker in de oude, vertrouwde vorm, zodat jullie weer kunnen smullen van modemissers of

juist de laatste trends..

Mevrouw Hage (Frans): ‘Draag meer kleuren!’

M: Eerlijk gezegd vind ik de

combinatie niet zo geslaagd.

DM: Kleurrijke kleding, leuk!

A: Kleurrijk, ja.

DM: Het jasje is typisch iets voor docenten..

M: Dat rood en dat groen past niet zo

goed bij elkaar.

A: Allemaal bloemen…

M: Haar schoenen zijn leuk wel leuk

erbij!

DM: Sommige mannelijke collega’s hebben ook

zo’n jasje aan, dan denk ik trek het allemaal

maar uit!

A: Leuk hoor..

M: Haar haar moet gewoon in een

scheiding denk ik.

A: Ja, over het algemeen wel leuk.

A: Die schoenen zou ik niet aanraden bij

mijn vriendin.

Ansar (4C) ‘Dit is echt een super lelijke foto van

mij!’

M: Het ziet er heel leuk uit,

maar dat sjaaltje is echt minder.

DM: Het is hip, nonchalant.

HG: Ja Ansar vindt zichzelf wel heel cool he!

M: De kleuren passen goed bij elkaar.

HG: Je kan wel zeggen dat hij stylisch is, of niet?

Zo’n wortelbroek erbij.

DM: Hij besteedt er aandacht aan, dat zie je wel.

M: Dat geel trouwens niet zo.

HG: Staat zijn haar recht omhoog?!

DM: Een man mag van mij wel een beetje ijdel zijn.

M: Een ander T-shirt zou beter zijn.

HG: Het totaalplaatje is leuk!

19

---

Meneer Diem (Aardrijkskunde): ‘Ik vind het heel erg belangrijk dat kleding op een goede

manier wordt geproduceerd! Goede arbeidsomstandigheden en milieuvriendelijk!

Melanie (2E): ‘Gekleurde broeken zijn echt

leuk!’

A: Is dat Lady Gaga op haar shirt?!

Ik heb echt een schijt hekel aan Lady

Gaga!

DM: Ja het is niet helemaal mijn ding..

HG: Leuk, gedurfd t-shirt!

A: Het printje op haar broek is niet verkeerd.

DM: Het is wel hip.

HG: Iets meer kleur zou haar wel iets beter

staan.

A: De ketting is ook niet verkeerd hoor.

DM: Dat printje, dat rockbitch, Anouk-achtige,

daar houd

ik wel van.

A: Alles is eigenlijk wel leuk, op die Lady

Gaga na dan.

Als dat nou iemand was…

DM: Vrouwen mogen van mij wel iets meer

kleurrijke kleding dragen.

HG: Hij heeft echt een basic stijl, niet te moeilijk.

M: Zijn kleding? Gewoon leuk vind ik!

HG: Een sportieve man, dat zie je ook aan zijn uiterlijk.

A: Meneer Diem heeft altijd zo’n stoere

kledingstijl!

M: Sommige leraren zijn wel een beetje gek,

en daar past het wel goed bij.

Bij Diem vind ik het bijvoorbeeld goed

passen.

HG: Zijn tattoos vind ik wel goed bij hem passen.

A: Lekker simpel.

HG: Bij zijn haar ook trouwens.

M: Zijn tattoos vind ik ook leuk,

maar sommige zijn wel een beetje té.

A: Die tattoos zijn wel cool,

ik ben ook een Engelse voetballiefhebber!

A: Echt een mooi boy, he!

20

---

Prikbord

Gezocht: Ik

ben wat

naaktfoto's

kwijt, heeft

iemand ze

gevonden?

Graag

inleveren bij

de congiërge.

SexyLexy, ik vond je zo

mooi tijdens de

sintviering! Wil je op het

gala voor me zingen??

xxxxxxx 2e klasmeisje

Interesse? Meet me @ tha Christmas Tree om 12 uur

21

---

Daans Puzzelhoekje

door Daan de Jager

Lieve, goedaardige, onschuldige Camphusianaeque (ik weet niet hoe onze eloquente

Osseforthius het zei) THE PUZZLE BITCH IS BACK!! En aangezien het kerst voor de

deur staat, weer twee enige hersenkrakende puzzels!

De drie wijzen zijn op een speurtocht.

Ze volgen de ster naar het kindeke

Jezus. Echter, ze volgen een moeilijke

weg! Leidt ze naar de ster en een

gevoel van genoegdoening zal je

overmeesteren! Veel succes! En niet

stiekem beginnen bij de ster en dan

naar de ingang gaan! Dat is voor de

zwakkeren der maatschappij!

22

---

Kerst is natuurlijk ook gezelligheid! Knus met je familie aan een net iets te lang durend

kerstdiner aan de kindertafel! Maar gelukkig, zie hier! Een leuke kerstmemory om het

diner door te komen! Voor ieder een plaatje naar wens! Viel spass und johohoho und

frohe Weihnachten!!!!

23

---

De Winter

door Jiska de Lange

De winter is het seizoen

van wanten en van kou

De sneeuw die komt

dat is waar ik van hou!

Sinterklaas, Kerst en

Nieuwjaar horen erbij

en al die gezelligheid

maakt mensen blij!

De straten vrolijk versierd

In het donker weinig licht

Maar de vele lampjes

zorgen voor zicht!

Op school word Sinterklaas gevierd

Op het kerstgala word gefeest

Het is overal gezellig en fijn

Dit is het einde van het gedicht dat je nu leest!

Leuke teksten over school

Je mag niet te laat komen, neem gerust de hele dag vrij!

Je mag niet praten in de klas, schreeuwen geeft veel meer effect !

Je mag geen huiswerk overschrijven, maak het gewoon niet !

Je mag niet in de gangen lopen, glijden is veel leuker !

Je mag de leraren niet pesten, slaan voelen ze tenminste!

Je mag niet op de tafels schrijven, verven is duidelijker!

Je mag niet van een ander zijn blad afkijken, steel het gewoon !

Je mag geen proppen schieten, tassen komen harder aan !

Je mag het klassen boek niet kapot maken, verbranden is toffer!

Je mag nooit spiekbriefjes schrijven, op het bord is duidelijker!

Je mag het leven van de leraren niet verzieken, bederf het !

Je mag nooit op het schoolplein fietsen, brommers gaan harder!

(probeer dit niet uit!!!!)

.

25

---

niet op de foto: Winston van Dodewaard, Sjoerd Bootsma, Jonas Creton, Joël van

der Moore

bedankt voor het inzenden van je stuk, Daan de Jager, ook al ben je al van school!

(Leuk dat je nu wel vóór het verlopen van de deadline was!)

26

bedankt voor het nakijken van alle stukken, mevrouw Daniëls!