December 2012 - Gymnasium Camphusianum

Liefste kindertjes,
Na twee mooie jaren en tien edities geven wij het stokje door aan drie
spiksplinternieuwe hoofdredacteuren: Noor, Jorn en Sara. We hopen dat we jullie
schooljaren net ietsje leuker hebben kunnen maken met onze krantjes vol leuke
stukjes, interviewtjes, verliefde stelletjes en gephotoshopte leraren. Het was in ieder
geval plezierig om het voor jullie voor te bereiden en als we dan de klassen
rondgingen met het schorriemorrie krikrakkarretje zagen we honderden stralende,
afwachtende gezichtjes. Jullie waren altijd zo blij als de SPartacus weer de les
verstoorde en soms waren leraren ook zo verheugd dat zij heel de les wijdden aan
ons blaadje.
Ook hebben wij grenzen opgezocht. We kwamen erachter dat er op deze school niet
echt sprake is van vrijheid van pers. We hebben kritiek gekregen, maar bovenal
complimenten. Daarbij hebben we SPartacus kennis laten maken met social media.
Maak je geen zorgen, hij heeft ons laten weten zelfs na ons vertrek door te willen
gaan met het posten van spannende dingen.
Hoewel we vertrouwen hebben in onze redactie, twijfelen we toch over hoe het nu
verder moet volgend jaar. Er vallen zo veel zesdeklassers weg uit de redactie. We
hopen van harte dat er volgend jaar een aantal nieuwe redactieleden op zullen rijzen,
zodat elke editie net een beetje beter kan worden dan de vorige.
Nu valt de sneeuw op onze kinderhoofdjes, weten we allemaal wie braaf geweest is
en wie niet, konden we geen leukere benaming voor het kerstthema vinden dan
'Kerst' en 'Winterwonderenland'.
We zijn dolblij met ingezonden stukken van onze oud redactieleden. Daarnaast
hebben we het nodige leesvoer, mits je ingesneeuwd raakt. Doet dat meisje uit de
eerste jou ook zo aan iemand denken? Hoe vinden wij de looks van meneer Diem?
Je komt alles te weten, dus blader lekker verder. We wensen jullie vanavond een
enorm geweldig gala toe. We hopen dat jullie allemaal pfeiffer krijgen en de
brandweer langskomt als special guest. Tot slot: heb een onwijs witte kerst met veel
eten en laat 2013 een memorabel jaar worden!
AJUU
Aster en Jolijne
Inhoud
2 Midden in de winterdip
3 ODBM mevrouw Dean
5 Vreemde kerstgewoontes
6 Decemberstress
7 Kerstvoorbereidingen
7 Kerstkermis
8 Oud&Wijs
9 Griekenland 2012
10 Nu gaat het gebeuren...
11 Toeristenschaamte
12 WC-problemen
1
13 Valde Ridiculam
14 KM meneer Van den Boom
15 Panem is a place that's fake but
true
16 Uitwisselingen
18 Lookalikes
19 Stylish
21 Prikbord
22 Daans puzzelhoekje
25 De Winter
26 Colofon

Nidden in de Winterdip
door Emma Lobée
Hoezo winterdip, wat is dat winterdip? Daar heb ik nooooit last van! Toch…?
Hoe moeilijk het ook is om het toe te geven, hoe veel ik
ook hou van sneeuwvlokjes, schaatsjes, schoentjes bij
de kachel, Sintjes, sokjes aan de open haard en onze
kerstboom, zelfs bij mij zit de winterdip erin.
Vroeger niet hoor, o nee. Iedere ochtend rolde ik
zonder moeite onder mijn berg dekens vandaan en
huppelde ik vrolijk als een lammetje de trap af, in de
trui die mijn tante gebreid had. Niet dat dat ding nou
lekker zat, hij jeukte vreselijk, maar zij was er trots op
en hij was warm! Zo warm zelfs, dat eigenwijze
mevrouw Lobée, die naar het schijnt nogal een willetje
(of niet-willetje) had, toch echt van mening was dat ze
met deze trui aan die enorme pinguïn-jas toch wel aan
de kapstok kon laten hangen.
Anyhow, vroeger was winterdip een woord waarvan ik
niet eens overwoog het op te nemen in mijn
kindervocabulaire. Nu piep ik wel anders. Dat dat mede
te maken heeft met het feit dat mijn vader het in zijn
hoofd gehaald heeft dat centrale verwarming te veel
geld kost en het ‘s ochtends dus met een beetje
geluk tien graden in mijn kamer is, is weer een ander
verhaal.
Dus tegenwoordig, als ik me er ‘s ochtends toch maar
toe gezet heb mijn wekker uit te zetten, omdat het toch
wel sneu is als mijn broertje door mijn muziek toch eens op tijd op school zou komen, begint de ellende. Uit
bed stappen. Door de gang met de stenen vloer (zonder vloerverwarming!) naar de badkamer, waar het
ook niet warmer is. Gelukkig dan onder een warme douche, die vervolgens ook weer uit moet, wat het
alleen maar nog kouder maakt. Rillerderilril. Diepe, droeve ellende. Tegen de tijd dat ik dan weer
opgewarmd ben, lekker ontbeten heb en mijn stemming vanuit het diepe dal dat ze ochtendhumeur
noemen, al een klein beetje naar boven is geklommen, moet ik gaan fietsen.
Dat is het zwartste, duisterste diepste dal van mijn dag. Letterlijk, want ’s ochtends om 7 uur is het nog niet
bepaald licht buiten, zeker midden in de winternacht niet. Dan moet ik namelijk mijn, in verhouding, warme
huisje uit en de vrieskou in, terwijl ik eruitzie als een Eskimo met een overenthousiaste moeder. Je weet
wel, zo iemand die erop staat dat je die zevende sjaal toch nog maar om doet, omdat je toch wel eens ziek
zou kunnen worden. En dan fietsen. Vijftien lange kilometers fietsen. Toch raar eigenlijk, dat twee mensen
uit de grote stad besluiten om in the middle of the middle of nowhere te gaan wonen en niet eens rekening
houden met hun zestienjarige voorbeelddochtertje dat het wel eens koud zou kunnen krijgen op haar weg
naar haar toekomst.
Dan ben ik toch wel een beetje jaloers op jullie hoor, gouwe ouwe Gorcummers. Vijf minuten op de fiets en
dan toch nog klagen? Je moest eens weten. O, doe mij ook maar een huisje in het centrum. Als dat mijn
fietstijd zo aanzienlijk vermindert, ben ik best bereid in dat boerengat te gaan wonen. Toch een verbetering,
van middle of the middle of nowhere naar Gorinchem, al is het niet helemaal wat ik voor ogen heb bij een
stad.
Maar ik dwaal af… Winterdip. Ik ga de vreselijke conclusie toch maar trekken. Hij bestaat. En hoe. Torture!
Quelle horreur! Schrecklich! Een kwelling, een misdaad tegen de menselijkheid! Want Emma’s die fietsend
nog steeds veranderen in levende ijspegeltjes, hebben echt geen goed humeur meer tot een uur of 6 de
volgende ochtend, wanneer de complete hel weer opnieuw begint. En dan belandt men in een vicieuze
cirkel, een neerwaartse spiraal, een draaikolk van slechte humeuren waar geen ontkomen aan is. En
Emma’s met een slecht humeur, daar gaat zelfs mijn hond voor uit de weg en die is toch nergens bang
voor!
2

Op de bank met Ns Dean
door Noor de Kort en Sara Visser
Naam: Wendy Dean
Geboortedatum: 27 oktober 1974
Geboorteplaats: Springfield, Massachusetts , VS
Vak: Engels
In deze editie van de SPartacus zit eindelijk onze Amerikaanse docente Ms Dean op de
bank. Ze is heel blij dat ze eindelijk in de SPartacus komt, en vertelt dan ook enthousiast
over haar jonge jaren in de VS, hoe ze in Nederland verzeild is geraakt en over de
eigenaardigheden van Nederland en de Nederlandse taal.
‘Als jullie het interview uitwerken, hoop ik wel dat jullie mijn taalfoutjes in het Nederlands eruit
halen, hoor’, zegt Mevrouw Dean lachend, als we beginnen met het interview. Mevrouw
Dean, lerares Engels, staat op school ook wel bekend als Ms Dean: dat is niet voor niets. Ze
is namelijk geboren in Massachusetts in de Verenigde Staten, en zoals blijkt uit haar verzoek
om haar taalfoutjes te verbeteren, is dat nog steeds een beetje hoorbaar.
Haar jeugd heeft ze
doorgebracht in het gebied
rond haar geboorteplaats
Springfield. Toen ze acht
jaar was, verhuisde ze naar
East Hampton. Daar heeft
ze samen met haar broertje
tot haar twintigste
gewoond. Zij zelf ging, in
tegenstelling tot haar
broertje, naar een
katholieke basisschool.
‘Daarom’, zegt Ms Dean,
‘gingen we verschillende
kanten op en leidden we
allebei heel verschillende
levens.’
Ze was in die tijd een rustig persoon. Ze hield heel erg van sport (zwemmen, voetbal) en had
een à twee goede vriendinnen. Ook had ze veel vriendjes tijdens haar middelbareschooltijd.
Meteen na high school, in 1992, is ze een tweejarige opleiding gaan doen voor
dierenartsassistente. In 1995 trouwde ze. ‘Na zeven jaar’, aldus Ms Dean, ‘besloten we te
scheiden, omdat we allebei andere dingen wilden. Hij wilde bijvoorbeeld al meteen een
familie beginnen, maar ik wilde daar nog even mee wachten.’
Of ze nog grote blunders in haar jonge jaren heeft gemaakt? ‘Nee, mijn jeugd was eigenlijk
vrij gewoontjes’, vertelt Ms Dean. ‘Na de scheiding heb ik wel wat rare dingen gedaan: ik had
paars haar, ging vrijwel elke avond uit, dronk veel en had het ene vriendje na het andere. I’m
only gonna live once, dacht ik. Passend bij zegmaar het vandaag de dag populaire motto
YOLO.’ En of ze er spijt van heeft? Ms Dean: ‘Nee, als ik al die dingen niet had gedaan, had
ik nu niet hier gezeten’.
Na haar opleiding werkte ze vijf jaar als dierenartsassistente. Ze had er echter moeite mee
om dieren te laten inslapen. Bovendien wilde ze verder studeren. Tijdens haar werk ging ze
daarom terug naar school voor haar bachelors in de gerontologie, de wetenschap van het
ouder worden. Ze specialiseerde zich in de psychologische richting. Vervolgens heeft ze vijf
3

à zes jaar met alzheimerpatiënten gewerkt. Ook heeft ze een masterdiploma gehaald in
‘criminal justice’. Omdat ze wilde lesgeven op een universiteit besloot ze een PhD te gaan
halen in de gerontologie (de hoogste academische graad die iemand kan behalen,
vergelijkbaar met de doctorstitel in Nederland, red.).
Op de vraag hoe ze eigenlijk meneer Gerards heeft ontmoet, reageert ze lachend: ‘O, dat is
een raar verhaal. Toen ik klaar was met één jaar (van de zeven in totaal) van mijn PhD, en
het net uit was met mijn toenmalige vriend, wilde ik gewoon ergens naartoe waar geen
mannen waren. In juli had ik een groepsreis in Montana geboekt. Daar ben ik met de trein
naartoe gegaan. Ik kwam terecht in een groep met meneer Gerards. Het eerste wat hij zei
was: ‘Hello, the flying dutchman is here.’ Ik vond hem nogal gek en wilde hem eigenlijk niet
echt in mijn groep. Maar ja, we gingen met de groep vijf dagen wandelen in de bergen. Aan
het eind van de week vond ik hem ineens werkelijk heel aardig. Na de reis hebben we
contact gehouden. In september van dat jaar kwam ik vijf dagen naar Nederland om hem te
bezoeken. Het was heel gezellig. Weer thuis bedacht ik in oktober dat ik met hem wilde
trouwen en naar Nederland wilde. In januari ben ik inderdaad verhuisd en ben ik gestopt met
mijn PhD. Ik was toen dertig.’
Het emigreren is haar makkelijk afgegaan: ‘In het begin vond ik het wel spannend’, vertelt Ms
Dean, ‘gelukkig was ik vrij praktisch ingesteld, ik ben bijvoorbeeld de taal gaan leren. Ook
was het in het begin wel eenzaam. Ik kende deze stad niet en was altijd thuis om Nederlands
te leren. Ewout vertelde me dat iedereen Engels sprak, maar dat is echt niet waar: lang niet
iedereen is bereid spontaan Engels met je te spreken.’
Inmiddels is Ms Dean goed ingeburgerd, maar ze blijft zich verbazen over de hoeveelheid
mensen in Nederland: ‘Er zijn zo veel mensen, er is zo weinig ruimte, er is nooit genoeg
ruimte. Ik vind het nog altijd raar dat er zo veel mensen bovenop elkaar leven.’ Wat Ms Dean
ook blijvend merkwaardig vindt, is dat Nederland geen bergen kent: ‘Nu moet ik naar de
Ardennen gaan om heuvels te zien, en dat zijn zelfs nauwelijks heuvels te noemen.’ De
politiek in Nederland is volgens Ms Dean wel beter dan in Amerika: ‘Hier heb je meerdere
partijen om uit te kiezen en bestaat er een middenweg, daarvan is in Amerika geen sprake.’
Zelf stemt ze op D66, ondermeer omdat ze van mening is dat onderwijs erg belangrijk is.
Ook over de zorgverzekering in Nederland is ze erg positief: ‘Iedereen is hier verplicht
verzekerd’, aldus Ms Dean, ‘in Amerika heb je dat niet, daar heb je wel 30 miljoen mensen
die niet verzekerd zijn.’ Wel jammer vindt ze dat de huizen in Nederland zo ongelofelijk duur
zijn: ‘in Amerika krijg je waar voor je geld. Hier betaal je gigantische bedragen voor een
kleine doos.’
En wat het moeilijkst is aan de Nederlandse taal? Onder andere de g-klank, de onderlinge
volgorde van woorden in een zin en de- en het-woorden vindt ze lastig: ‘Ik gok altijd voor de,
omdat 75% van de woorden een de-woord is.’ Ook vindt ze het woord ‘er’ een raar fenomeen
en het feit dat we alles hier “lekker” noemen. Over het algemeen vindt Ms Dean het fijn om
verbeterd te worden als ze fouten maakt, maar niet altijd: ‘Ik vind het heel erg vervelend als
ik in de personeelskamer gezellig wil gaan lunchen en ik gelijk door mijn collega’s wordt
gecorrigeerd vanwege een klein taalfoutje’, licht Ms Dean toe, ‘de Nederlandse taal is
belangrijk en ik probeer het zo goed mogelijk te spreken, maar als ik gezellig wil gaan zitten
eten, is het niet de tijd om mij te gaan verbeteren. Dat gebeurt heel vaak, helaas.’
Het belangrijkst in haar leven vindt ze haar leven met Ewout en hun twee kinderen en haar
familie. Ook school is belangrijk voor haar, maar een klein beetje minder, wat ze nooit van
zichzelf had verwacht. Waar ze nu naast haar studie Engels, werk en familie tijd voor maakt,
is hardlopen. Eerst leek het haar niets, vond ze zichzelf meer een type voor lopen in de
bergen, maar nu vindt ze het erg leuk en wil ze steeds beter worden. Haar plannen voor de
toekomst zijn om dit jaar haar studie af te maken, hier te blijven lesgeven en veel te gaan
reizen. Verdere plannen heeft ze niet. Wel staat ze altijd open voor nieuwe dingen in haar
leven. Op de vraag of ze misschien nog iets geks gaat doen, antwoordt ze lachend: ‘Dat
weet je nooit.’
4

Vreemde kerstgewoontes
door Nayra Niekus
Kerstmis bewijst hoe typisch mensen zijn. We vieren het op de meest belachelijke manieren
en in sommige gevallen wordt zelfs een (vaak mannelijk) gezinslid gedwongen een rood pak
en een nepbaard te dragen. Jongere kinderen worden opgelicht: ze denken dat de persoon
die hun de pakjes geeft helemaal door de schoorsteen heen kruipt, terwijl dit eigenlijk niet
gebeurt…
Er zijn veel verschillende manieren om Kerstmis te vieren. In Amerika, Engeland en Frankrijk
hebben ze bijvoorbeeld de ietwat vreemde traditie een maretak op te hangen in huis.
Wanneer een meisje er per ongeluk onder gaat staan, mag ze gekust worden. In Rusland en
verschillende Oost-Europese landen noemen ze de man die wij ‘Kerstman’ noemen,
‘Vadertje Winter’. Ook vieren zij daar het kerstfeest dertien dagen later, want tja, als we alles
makkelijk hielden, zou er niks meer aan zijn.
Onze eigen gewoonte kerstkaarten te versturen is ook iets typisch. Het lijkt me niet
aannemelijk dat dat ooit de bedoeling was.
En dan die kerstbomen, dat zijn nog eens aparte dingen. Waar het liedje zegt ‘oh
dennenboom’ zijn deze bomen stiekem sparren. Wie de kerstboom ooit in huis heeft
gehaald, is niet helemaal duidelijk. Maar ja, wat zou een traditie toch zijn zonder
onduidelijkheden?
En dan is er ook nog onze
goede vriend de Kerstman,
oftewel de tweelingbroer van
Sinterklaas, tenminste, dat is
hoe ik hem zou omschrijven.
Deze man heeft zijn uiterlijk te
danken aan Coca-Cola, zonder
reclamebureaus had hij er
misschien wel heel anders
uitgezien!
Er zijn overigens veel
gelijkenissen tussen onze goed
heiligman en de Kerstman.
Beiden kruipen door de
schoorsteen en ook moeten
kinderen voor de rijdieren van
beide heren een wortel
achterlaten. Tot slot, is het niet
een beetje apart dat we Kerst
associëren met eten, heel veel
eten en dan ook het liefst zoveel
mogelijk vlees? Kerst is in ieder
geval geen pretje voor
vegetariërs.
Maar, zolang we het allemaal
gezellig hebben, maakt het niet
uit hoe gek we het maken.
Mensen zijn nou eenmaal dol op
vreemde tradities. Laten we het
daar op houden.
5

Decemberstress
door Sifra Eigenraam
Ik houd van Kerst! Ik vind dit de gezelligste periode van het jaar: overal lichtjes, kerstbomen,
hopelijk ook sneeuw dit jaar en natuurlijk de kerstvakantie! Maar met Kerst komt ook de
periode van cadeautjes kopen en het huis versieren, wat toch wel weer stress kan opleveren.
Bijvoorbeeld als je ontdekt dat er één lampje kapot is, nadat je de hele kerstboom hebt
opgetuigd.
Dit is natuurlijk hetzelfde met Sinterklaas. Ik vind het super om cadeautjes te kopen,
gedichten te bedenken en de verraste blik te zien van de persoon voor wie je cadeautjes
hebt gekocht. Maar dan heb ik het niet over de avond vóór 5 december…
Het was vorig jaar, 8 uur ‘s avonds, toen ik besloot toch een surprise te maken voor mijn
lootje. Beetje laat, maar ik dacht dat het nog wel zou lukken. Na eerst op internet gezocht te
hebben, besloot ik toch maar voor een
robot te gaan. Suggesties op internet
zoals de ananas van Spongebob en
broodschoenen leken me namelijk iets
minder geslaagd. Ik begon aan mijn
robot en om het iets origineler te
maken, besloot ik hem van hout te
maken en de robot zilver te spuiten.
Dit was poging 1. Ik pakte een stuk
hout uit de garage en een spuitbus en
begon. Helaas, dit leek een beter idee
dan dat het was. Het resultaat was
een paar miezerige drupjes en een
enorme verfstank. Het werd tijd voor
poging 2: de aluminiumfolie robot. Met
een pot lijm en een rol aluminiumfolie
ging ik aan de slag. Een hoop kreukels
en zilveren propjes later bleek ook dit
niet zo’n goed idee. Inmiddels was het
10 uur ‘s avonds en mijn surprise was
nog steeds niet af. Tijd voor poging 3.
Deze keer pakte ik het anders aan: ik
pakte kant-en-klare muesli dozen en
begon deze zilver te verven. Met het
restje aluminiumfolie dat ik nog had en
twee plastic bekertjes maakte ik oren
en probeerde deze op de
zilvergeverfde mueslidoos te plakken. Dit lukte wel aardig, dacht ik. Nu nog twee ogen en
een mond op mijn robot plakken, een paar schroeven tekenen, en hij was klaar!
Waarschijnlijk geen voldoende voor beeldende vorming, maar voor Sinterklaas kon het er
wel mee door.
Toen ik ‘s ochtends beneden kwam, was ik toch wel aardig tevreden met het resultaat! Met
een plastic tas om mijn surprise heen fietste ik op school. Op het moment dat ik trots mijn
surprise wilde showen, ontdekte ik dat de oren er helaas waren afgevallen. Met een
lastminute hersteltruc wist ik mijn surprise nog met plakband aan elkaar te plakken. Mijn
enigszins gehavende robot had het toch nog gered!
6

Kerstvoorbereidingen
door Sjoerd Bootsma
Elk jaar geven wij met Kerst een groot feest voor
de familie, elk jaar is het geweldig en elk jaar is
het een gestress om er op tijd klaar voor te zijn.
Zo begint het altijd met het eeuwige uitstellen.
Dat is het grootste probleem voor de kerstboom.
We gaan van winkel naar winkel en nadat we
een hele dag gezocht hebben, hebben we nog
niets gevonden, want geen enkele kerstboom
was groot (minstens 3 meter) of mooi genoeg.
Na verschillende dagen zoeken, besluiten we
altijd genoegen te nemen met een wat minder
mooie kerstboom, die wel groot genoeg is (en
die we altijd op de eerste dag al tegenkwamen –
vervelend). Dit jaar hadden we een foutje
gemaakt, de kerstboom was te hoog en paste
dus niet in huis. Dit resulteerde eerst in zo’n
vervelend 'zie je wel' gesprek en werd gevolgd
door een saai en lang overleg 'zagen we een stuk van de onderkant af?'. Toen moest
er nog versiering in de boom, dus haalden we de dozen van zolder. Mijn vader, die
de laatste doos droeg, struikelde en viel bovenop een aantal andere dozen. Gelukkig
had hij niets, maar alles in die dozen was kapot. De chaos die ontstond nadat we dat
wisten is onbeschrijflijk. Mijn moeder wilde gelijk naar de winkel om nieuwe
kerstballen en verlichting te kopen, daarbij vergetend dat die dicht was. Mijn broertje
wilde alles nog een keer uitstellen tot morgen. Mijn vader was het met hem eens. Ik
wilde om te beginnen eens verstaan wat ze zeiden, want ze schreeuwden dit
allemaal door elkaar. Na geprobeerd te hebben om over hen heen te schreeuwen,
loop ik een voor een naar hen toe om te vertellen stil te zijn en naar elkaar te
luisteren. Toen het wat rustiger was stelde ik voor om vast te beginnen met het
ophangen van de nog hele kerstspullen en morgen meer te kopen.
Inmiddels is over een aantal dagen het feest. Ik hoop dat het, net als voorgaande
jaren erg gezellig wordt. Ik verwacht van wel, al moeten we nog heel veel
voorbereiding voor de kerstmaaltijd (de jaarlijkse afsluiting van het feest) treffen........
Kerstkermis
door Hanna van Dam
Het sinterklaasfeest is nog maar net voorbij, als het
volgende feest alweer staat te wachten. Voor het
geval iemand het nog gemist heeft: Kerst komt
eraan! Naast het spetterende
Camphusianumkerstgala, is er dit jaar nog iets
bijzonders. De GDC organiseert dit jaar niet de traditionele kerstmarkt, maar iets veel
beters: de Kerstkermis! Net als bij de kerstmarkt zullen er natuurlijk allerlei lekkere
dingen te koop zijn, maar er is nog veel meer. Van een enthousiaste Dirck hebben al
onze docenten een uitdaging gehad: verzin een leuke attractie voor de Kerstkermis.
7

Verschillende attracties zijn al aangemeld. Zo is er onder andere een moppentapper,
een Ruzzlekampioenschap, een danswedstrijd, darten op ballonnen met opdrachten
en nog veel meer!
Al deze attracties kosten slechts één euro. Neem daarom allemaal vijf losse euro’s
mee naar de kermis. Meer informatie over de verschillende attracties kun je vinden
op posters in de school. Houd de lokalen en de prikborden dus goed in de gaten. De
opbrengst van de kermis gaat naar Serious Request. Heb je nog vragen, schiet dan
even iemand van de GDC aan. Of stel ze aan Dirck, want Dirck weet alles!
Tot ziens op de Kerstkermis!
Oud en wijs
door Aster van Laere
Een teken van ouder worden,is het je gaan ergeren aan mensen. Zo vindt een baby iedereen
leuk, een tiener wordt boos op zijn ouders als ze hem een kusje willen geven en een
bejaarde haat de hele straat, gewoon om wie ze zijn. 'Vroeger' werd ik nog kwaad als mijn
oma zeurde over al die ‘zwartes’ op de televisie. Nu erger ik me zelf kapot aan alles en
iedereen. Voornamelijk aan jullie.
Ik word misselijk van de insteek dat alles opgelost kan worden met een knuffel en ben ervan
overtuigd dat dit komt door kinderseries met knuffelige wezens. Ik erger me dood aan het feit
dat er liters foundation op die kleine kinderkopjes zitten: als je lelijk bent, verbergt een oranje
huid dat heus niet. Maar bovenal maak ik me zorgen. Ik maak me zorgen om het feit dat dit
'het' is. Wij zijn 'het', de bovenlaag, de Nobelprijswinnaars, de minister-president, de
hoogleraren, de Bram Moscowicz, (maar dan net een beetje braver.) Wij zijn de mensen die
het gaan maken en daarom maak ik mij zo'n zorgen. Als ik een minder hoge citoscore had
gehad, dan had ik nu op een ander niveau gezeten, om mij heen gekeken en waarschijnlijk
hetzelfde gedacht. Maar in dát geval wist ik dat er ergens, ver weg, allemaal slimmere
kinderen zouden zijn en zij zouden ervoor zorgen dat het goed zou komen met de wereld. Zij
zouden weten wat wij moesten doen tegen de honger in Afrika, tegen het broeikaseffect, en
tegen al die mensen met een hoofd vol pukkels met zo'n geel kopje erop, die gewoon over
straat kunnen lopen zonder dat er iemand iets aan doet. Maar wij zijn het. Dit is het. Meer is
er niet. En als er dan op een maandagmorgen een 6-gymnasiumleerling zijn facebookstatus
updatet met de mededeling dat "het internet eruit licht", dan krijg ik het zweet op mijn
voorhoofd. Voornamelijk omdat ik weet dat het merendeel van de lezers waarschijnlijk hierop
als reactie geeft "kut internet", of gewoon "YOLO" zou roepen omdat hij de situatie niet
helemaal begrijpt. YOLO is in die gevallen een goed antwoord. Niemand vraagt dan verder
door en toch heb jij even kunnen laten zien dat je nog bestaat.
Toch, nu ik dit alles op papier heb gezet, voelt dat jonge meisje in mij zich wat schuldig. Er
zijn namelijk een hoop mensen om mij heen die niet die oranjehoofdige knuffelaars zijn. Aan
hen tot slot dus de boodschap: Laat het maar waaien en laten we hopen dat de generatie na
ons beter weet. Het licht niet aan ons.
Lerariteiten
-DE: Ik zeg nu dingen waarvan ik niet wil dat jij ze later ontkent te hebben gehoord.
-VL: Tegen LL: Kleuterleider, is dat niet iets voor jou? Kun je de rest van je leven met grote blokken
spelen. En met kleine meisjes.
-VL: Je hoeft niet overal geld voor te krijgen, materialistisch zwijn
-DS: I should have screamed
-BS: (tegen leerling) van mij ook een knuffel
-SO ( over natuurkundeboek): dat weet ik niet
-VL: Jawel lieve kijkbuiskinderen
8

-LE: (over sinterklaas): en dan al die vreselijke sinterklaassurprises die ik door vrienden liet maken.
-VL: Als je het koud hebt, denk je maar aan mij, dan krijg je het vanzelf weer warm.
-DM: Zuid-Afrika is de positieve uitzondering van Afrik onder de Sahara. Je ziet wat een paar
blanken voor je land kunnen doen.
-LE: Ik ben zo leuk dat ik er nooit tussensta!
9

Nu gaat het gebeuren...
door Tom Vergouwen
De dag begint, ik hoor harde geluiden van buiten komen, fel licht. Ik schrik, schiet in
mijn kleding en denk: "het is zover: het einde van de wereld". Dan kijk ik op de
kalender en zie ik dat het pas de twintigste is. Ik probeer te kalmeren. De buurman
had de muziek te hard staan, het was niks bijzonders. Hij is nog niet gekomen, de
dag waarop de wereld zal vergaan. Maar hoe zal dit einde komen, als het al komt?
Hoor ik de knallen van meteorietinslagen terwijl ik 's ochtends mijn broodje kaas naar
binnen werk, of zullen zombies mij knorrend als ontbijt naar binnen werken?
Er zijn verschillende meningen over dit onderwerp. De verschillende natuurrampen
beschouwen sommigen als voortekenen van het einde der tijden. Anderen zien dit
als gebeurtenissen die altijd al hebben plaatsgevonden. Voor de millenniumwisseling
was er ook enorme paniek. Men vreesde dat de computers het niet aan zouden
kunnen en dat er vreselijke dingen zouden gebeuren. Zoals je al zou kunnen
bedenken, waren er ook toen sceptici. Uiteindelijk hebben zij gelijk gekregen.
Waarom zou het dan deze keer anders zijn? Alleen omdat de Maya's het zeggen?
Er zijn wel degelijk bewijzen dat de
aarde misschien aan gevaren wordt
blootgesteld. De Mayakalender laat
zien dat we met ons zonnestelsel over
26000 jaar weer op een bepaalde plek
aankomen, het zogenaamde
Galactische Ecliptica. In dit gebied is
een grote hoeveelheid ruimteafval te
vinden en is er een grote hoeveelheid
gammastraling. De aarde wordt dus
blootgesteld aan grotere gevaren dan
eerst. De kans is namelijk dan groter
dat er bijvoorbeeld een meteoriet de aarde raakt, maar dit betekent nog niet dat de
wereld per se vergaat. Het is en blijft maar een kleine kans.
Verder is er een theorie die zegt dat er enorme rampen gaan gebeuren, omdat op 21
december maan, zon en aarde op een lijn staan. Men zegt dat er dan meer
ruimteafval aangetrokken zal worden door de aarde. Dit is onzin. Ze hebben al vaker
in een lijn gestaan. Bij elke zons- of maansverduistering gebeurt dit en het heeft nog
nooit catastrofale gevolgen gehad.
En dan de Apocalyps, in Openbaring in de Bijbel, wordt hiermee ook het einde van
de wereld voorspeld. De rijders van de Apocalyps zullen dan verschijnen. Niemand
weet eigenlijk wie dat nu eigenlijk zijn. Wat men tot nu toe uit de bijbeltekst heeft
kunnen afleiden, is dat ze honger, oorlog en de dood verbeelden. Maar wat zou hun
werkelijke doel zijn? Hoe zouden ze er echt uit zien? Zijn ze wel echt fysieke
verschijningen, of worden ze slechts gebruikt als metafoor? Waarschijnlijk zullen we
het niet weten, tot de Apocalyps uiteindelijk gebeurt.
Iedereen heeft een eigen visie op 21 december, dit was ook al te zien in onze vorige
editie. Sommige personen denken dat we meegenomen worden naar God. Anderen
beschouwen het als het einde van de beschaving. Gelukkig hebben we nog een hele
dag om daar over na te denken. Voor de een zal dit te weinig tijd zijn, voor de ander
net genoeg. Maar bedenk wel: Carpe Diem, geniet van deze dag, die misschien je
laatste is. Stel dat de sceptici het namelijk toch bij het verkeerde eind hebben...
10

Toeristenschaamte
door Jorn Beuzekom
Ik loop door het lelijkste deel van de
mooiste stad van Nederland: de Damrak in
Amsterdam. De Damrak is een deel van
de route die de reiziger na het verlaten
van het centraal station een eerste indruk
moet geven van de stad. Het wordt de
'rode loper' van Amsterdam genoemd.
Helaas staat de Damrak vol met vreselijke
toeristische winkeltjes en casino's die je 's
avonds verblinden met hun flitsende
neonlichten en swingende, verlichte
kerstmannen. Zo krijgen de toeristen een
verschrikkelijke eerste indruk van onze
hoofdstad.
Bij elke stap die ik zet, vraag ik me af
waarom ik niet voor een andere straat heb
gekozen. Ik voel dat het begint te regenen
en mijn waterdoorlatende schoenen
beginnen van binnen nat te worden.
Steeds als ik even door kan stappen en
een lekker tempo bereik, kom ik weer een
Japanse familie tegen en moet ik
afremmen. In plaats van de hoofden van
toeristen zie ik paraplu's, bedrukt met
bladeren van de Cannabis Sativa, ik zie
mensen met zwarte shirts die het logo van
Amsterdam dragen, ik zie giechelende
Aziatische meisjes en scheldende
Zweedse kerels, maar bovenal probeer ik
voor me te kijken en zie ik het verlossende
deel waar ik zo naar verlang: het einde
van deze horrorstraat. Op zulke
momenten voel ik schaamte voor het feit
dat ik zelf op vakantie ga. Ben ik als toerist
ook zo storend? Ik zink weg in mijn lastige
gedachten maar word er weer heftig uit
gesleurd wanneer er een klein Italiaans
ogend vrouwtje tegen mij aanloopt. Haar
hoofd komt ter hoogte van mijn onderbuik,
en als ze verder loopt kijk ik om en zie
haar en haar man mij boos en verwijtend
aankijken. Ik stap in een grote plas
regenwater en mijn broek is plotseling
kletsnat. Een aantal Britse meisjes lachen
me uit wanneer ze langs lopen. Mijn
humeur slaat om en als gevolg ga ik
driftiger stappen. De grote vraag borrelt in
11
mij op: zijn Nederlandse toeristen ook zo
erg?
Het antwoord is, hoewel ik het anders zou
willen, gewoon 'ja'. Nederlandse toeristen
zijn ook storend. Hoewel wij in Duitsland
en Frankrijk vaak aardig uit onze woorden
kunnen komen, zijn we in Italië gauw
verloren. Doorgaans draagt de
Nederlandse toerist een klein
pocketwoordenboekje en laat een simpele
dialoog zo een half uur duren. Waar komt
bij ons die behoefte vandaan om een
andere taal te spreken in een ander land?
In Amsterdam heb ik nog nooit een Noor
een poging zien doen om Nederlands te
spreken. Integendeel, zelfs Nederlanders
worden in cafeetjes en restaurants in het
Engels aangesproken, uit voorzorg. Het
gevolg van onze taalfetisj is dat menig
buitenlander gewend is de moedertaal te
spreken tegen ons. Wij worden geacht
geen Engels te spreken, maar Italiaans of
Spaans. We hebben dit kwaad zelf op ons
neer laten dalen, en zijn vanaf nu
gedoemd om iedere keer een
woordenboek mee te nemen op vakantie.
Terwijl ik bijna weg van de Damrak ben,
komt er een Zuid-Amerikaanse vrouw op
me af lopen. Ze is klein en dik. Op een of
andere manier was ze twintig meter
geleden al vastberaden om mij aan te
spreken. Zie ik er zo Hollands uit? Nog
voordat ze binnen een acceptabele
afstand van mij is, begint ze tegen me te
tetteren. 'Do you know where I find...', ze
onderbreekt haar verschrikkelijke Engelse
zin om in haar toeristische gidsje te kijken,
maar gaat daarna weer verder: 'el
Museumplein?' Ik denk even na. Ik zou
Engels tegen haar kunnen praten, ik zou
kunnen proberen het in het Spaans uit te
leggen en ik zou mijn Duits uit de kast
kunnen halen. 'U kunt met tramlijn 2 het
Museumplein bereiken, mevrouw', komt er
uit mijn mond. Ik loop verder en laat haar
in verwondering achter. Ik voel me
voldaan. Nederlands is een prachtige taal.

WC-problemen
door Hanna van Dam
Soms heb je van die momenten, dan zit het leven even
tegen. Laatst had ik zo’n moment. Ik zit heerlijk rustig op
het gemak, lesontwijkend gedrag te vertonen. Volledig
verdiept in mijn eigen gedachten en de o zo boeiende
gesprekken op de toiletdeur, als ineens de hel losbreekt.
Ruw word ik wakker geschud door een oorverdovend
geluid. Mijn eerste gedachte was: de Maya’s hadden het
mis, de wereld vergaat niet op 21 december, hij vergaat
nu! Toen het helse kabaal eindelijk was opgehouden, had
ik even de tijd om tot mezelf te komen. Ik durfde me
nauwelijks meer buiten mijn veilige hokje te wagen, uit
angst voor wat me buiten wachtte. Uiteindelijk had ik
genoeg moed bij elkaar geraapt om de deur te openen.
Spiedend keek ik rond… wat was de bron van deze
angstaanjagende herrie? Ik was verbaasd, er leek vrij
weinig aan de hand te zijn! Er stonden twee meiden voor de spiegel te kletsen, maar verder
was de spiegelgalerij leeg. Enigszins gerustgesteld liep ik naar de wasbakken om mijn
handen te wassen. Plotsklaps is daar weer dat vreselijke geluid. Uit angst dat de hele school
op zou stijgen, trok ik geschrokken mijn handen onder het water vandaan en keek om me
heen. Ik zocht de bron en vond hem deze keer. Het was een van de vele technologische
hoogstandjes op onze school:een levensverrijkende vernieuwing waar niemand op zit te
wachten, een handendroger.
Toen de stilte weer was teruggekeerd, besloot ik het geval voorzichtig te naderen voor een
inspectie. Het zag er degelijk uit. Niet iets dat je zo van de muur af trekt. Heel hygiënisch
ook. Het ding startte automatisch toen ik in de buurt kwam, dus geen gedoe met knoppen,
papiertjes of een doortrekhanddoek. Reuze handig! Tegen de tijd dat mijn handen echter
droog waren, had een van mijn medescholieren met een blik op het apparaat al besloten dat
wachten te lang zou duren en was zonder handen te wassen weer vertrokken. Ondertussen
had ik tijd genoeg gehad om mijn omgeving in mij op te nemen: de sporen van opgedroogd
water gecombineerd met stof en ik weet niet wat - restjes zeep? - op de muur en de vloer
onder de blower, deden mij terugverlangen naar het lokaal. Na wat een eeuwigheid scheen,
dacht ik dat mijn handen wel droog genoeg waren, dus liep ik naar de deur. Op het moment
dat ik de deurklink vastpakte, liep er een rilling langs mijn rug. De deurklink was nat… Terug
dan maar naar dat herrieding? Nooit niet! Ik pak wel wc-papier. Jullie beginnen vast al door
te krijgen dat ik een lichte tik van smetvrees heb, maar ik vraag me toch af: wat was er mis
met de doordraaihanddoeken, of de papieren handdoekjes?
Het is nu alweer een aantal weken later. Hoewel ik er al aardig aan begin te wennen, heb ik
nog steeds maar één voordeel aan het ding kunnen ontdekken: het is goed voor mijn
beweging. Elke keer als ik nodig moet, dan loop ik naar een van de uiteinden van de school.
Maakt niet uit hoeveel trappen ik moet overwinnen, ik doe alles om de blower te ontwijken.
Lerariteiten
-LU: Dat weet ik heus wel, kwakbol!
-LE: SM, dat is niets voor mij, hoor!
-DO: (na presentaties over Nobelprijs winnende schrijvers) 'en deze schrijvers zijn niet naar
school geweest. Nou bedoel ik niet dat je maar weg moet blijven, maar als je wegblijft dan....'
-DE: We hebben echt een tempo van Jan-kietel-m’n-kuiten!
-LF: Is mooi hè, wil je een bijdehante opmerking maken, kom je niet uit je woorden…
-DK: Ik heb alTIJD zin!
12

Valde Ridiculam
Door Winston van Dodewaard
En dan denk je natuurlijk 'wat is Valde
Ridiculam?', dat is natuurlijk 'Heel grappig' in het
Latijn. Dit is mijn eerste artikel en wie ben ik om
dat niet vol te stampen met flauwe raadsels en
grappen. Veel plezier met het uitbreiden van jullie
grappen kennis!
Wat is het tegenovergestelde van een lucifer?
Een lucidichtbij.
Wat is het toppunt van durven?
Met een gezicht als het jouwe rond gaan rondlopen.
Het is groen en het zit op een hekje?
Verf.
Wat is het toppunt van optimisme?
Van een hoog gebouw springen en halverwege denken: Het gaat best goed tot nu toe.
Wanneer leefde de oudste persoon ter wereld?
Tussen zijn geboorte en zijn dood.
Welke plant is dodelijk als je er te lang onder zit?
Een waterlelie.
Wat is het toppunt van brutaliteit?
Eerst tegen een agent plassen en dan vragen waar het toilet is.
Wat is zwart met een rood puntje?
Een vlieg met een bloedneus.
Het is groen en vliegt door de kerk?
Een heilig boontje.
Wat is het toppunt van lef?
Een steen door iemands ruit gooien en vragen of je hem terug mag.
Waar zit de meeste vis?
Tussen de kop en de staart.
Het is groen het springt door het bos?
Dophertje.
Wat is het toppunt van dikheid?
Je springt in de oceaan en de Titanic komt omhoog.
Lerariteiten
-DM: Zuid-Afrika is de positieve uitzondering van Afrik onder de Sahara. Je ziet wat een paar
blanken voor je land kunnen doen.
-LE: Ik ben zo leuk dat ik er nooit tussensta!
-LU: Zoiets als 5000 CDA'ers, iets waar gewoon niemand wat mee kan.
-VF: Voetbal, economie en neuken. Daar draait het allemaal om.
-LU: Zo iemand die nooit seks heeft. Zij moet haar mond houden terwijl hij met zichzelf bezig
is.
-VF over mevrouw Osseforth: maar ze is wel heel lief!
-LU: Daar ben jij te dom voor.
DM: Ik heb een zwak voor gingers. BO: Het is niet goed voor mijn karakter als ik boos word,
dan word ik zo lelijk. ED: Ik moest surveilleren bij Latijn, hoe ranzig kun je het hebben. ED
(over volleybal): Zie je LE al door het veld heen rennen, dat wil ik niet zien. VL: Laten we
Joran van der Sloot op Marktplaats zetten.
-LU: Zoiets als 5000 CDA'ers, iets waar gewoon niemand wat mee kan.
13

Koken met… Neneer Van den Boom!
door Noor de Kort
Deze keer is er weer een leraar aan de beurt om een
geweldig recept met ons te delen: namelijk meneer Van den
Boom. Deze klassieke talendocent is een alleseter voor wie
biologisch voedsel erg belangrijk is: de varkentjes moeten
een gelukkig leven hebben gehad. Doordeweeks kookt hij
bijna elke dag en in het weekend zorgt zijn echtgenoot voor
het verfijnde eten. Toch heeft ook meneer Van den Boom
zelf voor op zondag een speciaal recept: zijn ‘Zondagse
stamppot zónder te stampen’. Dit gerecht lijkt misschien
saaie Hollandse pot maar dat is het zeker niet. Daarom
maakt hij het zelfs als er visite is. We zijn benieuwd!
Kookportfolio meneer Van den Boom
Kookt: Doordeweeks bijna elke dag
Doet de boodschappen bij: Albert Heijn, groenteman,
kaasboer en de natuurvoedingswinkels
Houdt erg van: Wildschotel
Gruweldegruwel: Ingewanden zoals kalfshersenen
Snelle hap: Pasta
Wil nog graag: Een wijn-spijs-combinatie cursus volgen
Zondagse stamppot zonder te stampen
Neem een (gietijzeren) pan, zet deze op het vuur en smelt wat boter. Als de boter
gesmolten is, snipper je een uitje in de pan. Voeg spekjes, dunne plakjes winterpeen
(1-2 stuks) en spruitjes toe. Bak alles samen en leg er daarna een laag van 1 tot 1,5
cm. schijfjes vastkokende aardappel op. Maak vervolgens van gehakt gehaktballetjes
met zout en peper. Doe deze in een laag in de pan en bestrooi ze met nootmuskaat.
Erg belangrijk: al het vlees moet scharrelvlees zijn! Laat de pan 3 tot 4 uur op een
laag pitje pruttelen zodat de spruitjes zacht worden. Zo, klaar! Het is belangrijk dat je
tijdens het koken niet roert en niet stampt. Zorg ervoor dat je bij het opscheppen ook
onderin de pan komt. Eet smakelijk!
14

Panem is a place that's fake but true 1
door Jolijne Klijn
Met het idee dat de eerste film bijna uit
zou komen, haalde ik mijn moeder dan
toch over om de Hunger Games open te
slaan. Leuk, ja, dat wel, maar vréselijk.
Slapeloze nachten had ze ervan, wie
bedacht zoiets lugubers? Lekker kijken
naar kinderen die elkaar moeten
afslachten. Als vermaak. Ik maakte de
vergelijking met afvalraces op tv (twee jaar
geleden zou ik nog hebben toegevoegd
dat ik afvalraces bedoel, waarin je tegen
elkaar strijdt en elke week een
tegenstander ziet verdwijnen,
tegenwoordig heeft het woord meer
betekenissen - er zijn nu ook afvalraces
waarin het gaat om hoeveel je afvalt). Mijn
moeder kon er echter niet bij met haar
hoofd dat dit ooit zou kunnen gebeuren.
Ze keek me dan ook aan alsof ik gek
geworden was, maar ik ging door met mijn
betoog.
Er zit nog iets anders in de boeken van
Suzanne Collins. De wereld die zij schept,
honderden jaren na vandaag, kent alleen
het deel van de wereld dat nu Amerika is,
genaamd Panem. Panem bestaat uit the
Capitol en dertien districten, waarvan er
een vermorzeld is in de oorlog. De
overgebleven twaalf districten verzorgen
elk een factor van de behoeften van the
Capitol. Grofgezegd 95% van de bevolking
zorgt dus voor de luxe van 5%.
Maanden na de film uitgekomen was,
besloten we een welverdiend gezinsdagje
nodig te hebben en gingen we met z'n
vieren naar de film. Skyfall, zodat papsie
ook mee wilde. Misschien ligt het aan mij,
want ik ben niet de persoon voor actiefilms
en had er ook nog nooit een gezien, maar
ik werd bij elke knal (en die waren er veel)
verder de bioscoopstoel ingeblazen. Ik
stond perplex door al het vuur, het aantal
wapens en de enorme hoeveelheid
kogels daarin (drrrrdrrrrdrrrrttt) en de diehoort-nu-toch-echt-dood-te-zijn
scènes.
Om me heen werd de film zeker
gewaardeerd en ik zag wat actie met
mensen deed.
De week erna zat ik weer in de bioscoop,
dit keer bij Breaking Dawn part II, heel
15
andere koek zou je zeggen. Het boek kent
geen actie, maar in de film zit een
regisseursstreek die de film redt. Actie,
lieve mensen, is wat kennelijk onmisbaar
is.
Mensen vinden het wél leuk om te kijken
naar geweld en moord, mama. Het feit dat
het nog niet live op tv is, doet er even niet
toe. Onze geschiedenis kent immers al
gladiatoren en ander gespuis. De
toeschouwers van deze festijnen juichten
de gevechten tot de dood erop volgde
luidkeels toe. Zijn deze mensen slechter
geweest dan wij? Nee, want zij wisten niet
beter, het was hun cultuur. Hebben zij the
Hunger Games gespeeld? Nee, dat is
onze cultuur.
Ja, wij spelen de Hongerspelen. Als we
niet letten op lastige aardrijkskundige
factoren, is er genoeg voedsel om de hele
wereldbevolking te voeden. Helaas
hebben de kindjes in Afrika tevergeefs
rommelende buikjes. Gelukkig is mijn doel
van dit stuk niet om jullie ervan te
overtuigen dat we allemaal dankbaar ons
bordje moeten leegeten vanavond. Wij
wonen nou eenmaal in het 'rijke westen',
er zijn nou eenmaal ontwikkelingslanden.
Laat ik voor het gemak de wereld Panem
noemen, het westen The Capitol en de
rest van de wereld de districten. The
Capitol leidt, zoals wij weten, we zijn het
immers zelf, een uitmuntend bestaan met
nooit ophoudende behoeften aan meer en
beter. Het voelt zich groot en groots,
machtig en rijk. Dat is het ook. Maar wat is
macht als je niet zonder je onderdanen
kunt? Onze districten bezitten de
natuurlijke hulpbronnen, werkkrachten en
dan vooral de mensen die de rotklusjes
kunnen opknappen. Zonder haar districten
heeft The Capitol geen mogelijkheid tot de
manier van bestaan die zij nu kent. Het
ene district is uiteraard het andere niet en
zo kon het gebeuren dat de opstanden in
District Libië in zulke mate gevolgd werden
op de Capitoolse TV en die van de
buurlanden niet. Als The Capitol niet had
ingegrepen, was het misschien haar
belangrijke handelsbron kwijtgeraakt. Dan

hadden wij nu misschien crisis in benzine of zo.
Zoals de labeltjes in onze kleding vertellen, verzorgt District China onze uitrusting, we
hebben een aantal districten voor katoen en andere sullige benodigdheden en we gebruiken
zelfs een enorm district puur voor het voedsel voor onze koewen en varekes, wier schijt, kak
en poep wordt teruggedumpt, die in een ander district trouwens weer voor een spotprijsje
bewerkt worden.
Misschien wordt ons einde van de wereld veroorzaakt door de in oproer komende districten.
1 zin uit het refrein van Hunger Games, een parodie op Lana Del Rey's nummer Video
Games (zoek yt: Lana Del Rey's Hunger Games)
Uitwisselingen
Noskou door Lars Breedveld
Als je denkt aan Moskou, denk je al snel aan strenge kou, veel drukte en alleen maar flats.
En dan heb je gelijk ook. Maar toen ik de kans kreeg om met uitwisseling daarheen te gaan,
koos ik er meteen voor.
En wat een geweldige beslissing nam ik toen! Bij aankomst werd ik door mijn gastgezin
ontvangen als een soort koning. De dag daarna, toen mijn ogen de stad voor het eerst bij
daglicht mochten aanschouwen, liep ik met open mond door de straten, op weg naar een
klein hokje waar je geld kon wisselen. Omdat één euro daar zo’n 40 roebel waard is, voelde
ik me meteen rijk door die briefjes van duizend in mijn portemonnee.
Langzamerhand kwam ik steeds meer medeHollanders met hun Russen tegen, waarna we
een bezoek brachten aan het beroemde rode plein, de mooie kathedraal en het GUM, een
groot winkelcentrum waar we onze lunch hadden. Daarna zijn we bij Masha geweest, de Rus
van Roos. Vervolgens ging ik weer terug naar “mijn” huis waar ik een enorme maaltijd
voorgeschoteld kreeg en ik fijn naar bed ging, totaal niet denkend aan Nederland.
Dat was wel hoe de gemiddelde dag er daar uit zag. We hebben echt enorm veel bezocht,
waaronder het circus, een klooster, de school en de McDonald’s. Natuurlijk was het buiten
alleen maar lol ook nog leerzaam. We weten nu echt veel meer over de Russische cultuur,
het leven in een wereldstad en, helaas, het gebrek aan professionals bij de NS. Het was
echt een geweldige reis die zeker voor herhaling vatbaar is!
Istanbul door Nicole de Kort
Op 5 oktober stond ik samen met 12 andere leerlingen op Schiphol, op weg naar Istanbul. Ik
was best nerveus, want ja, in wat voor gezin zou ik terechtkomen en hoe zou Istanbul zijn?
De reis ging goed, iedereen had een hoop lol, maar toen we bijna bij de school waren waar
we zouden worden opgehaald door ons gastgezin, kwam de spanning weer een beetje
terug…
Gelukkig bleek ik het goed te hebben getroffen! Ik zat een week lang in een heel leuk
gezellig gezin, en ook aan eten in ieder geval geen gebrek! Ook het weer hadden we niet
slecht getroffen; Toen heel Nederland met paraplu’s in de weer was, zat ik met 25 graden
heerlijk in de zon.
Op zaterdag had iedereen vrije tijd met zijn/haar gezin, maar op zondag hadden we een vol
programma! Eerst zijn we met de groep naar de Prinseneilanden geweest, even iets anders
dan alle drukte van Istanbul.
16

Op maandag gingen we voor het eerst naar school. En ja, als je denkt dat we in Nederland
veel waarde hechten aan tradities op school heb je het mis. Elke maandagochtend zingen
alle Turkse leerlingen (in rijtjes!) het volkslied. Er is dus een groot verschil tussen de
Nederlandse en Turkse cultuur, en dat is erg leuk om een keer te ervaren.
Ook de rest van het programma was erg leuk. We hebben onder andere nog de Aya Sophia,
de blauwe moskee en het Topkapi paleis bezocht. Vooral de Aya Sophia vond ik erg mooi,
de lichtval is daar erg bijzonder. Istanbul is een ontzettend mooie stad waar je ook heel veel
kan doen. En op vrijdag moesten we dan toch echt weer naar huis. Alles bij elkaar was het
echt een topweek!
Amerika door Emma Lobée
Van 6 tot 19 oktober hebben wij, 15 lieve, brave, onschuldige gymnastiastjes en onze twee
begeleiders ons verschanst in het verleidelijke noordoosten van de Verenigde Staten:
Deerfield, Massachusetts. Voor degenen die geen idee hebben waar dit over gaat; we waren
dus op uitwisseling. En wat hebben we het leuk gehad! Het leven daar is toch heel anders,
en ik verbaasde me er toch wel over hoe veel filmclichés eigenlijk waar zijn, maar het was
zeker de moeite waard. De Amerikanen waren enthousiast en hartelijk en veel minder
gereserveerd dan wij stelletje Nederlanders. Het is dus heel makkelijk om met ze in gesprek
te raken en ik ging moeiteloos op in mijn gastgezin. Van alle dingen die we gezien hebben;
MFA, Harriet Beecher Stowe house, Mark Twain house, Yankee Candle en nog veel te veel
andere dingen om op te noemen, was ik toch wel het meest onder de indruk van Boston.
Een Amerikaanse stad die eigenlijk toch ook heel Europees aandoet. Oude gebouwen,
architectuur die in sommige oude wijken gelijk is aan de Europese, en bij sommige mensen
een beetje the European way of life. De wolkenkrabbers die de straten het grootste deel van
de dag in een schaduw werpen, zijn dan weer lekker Amerikaans. Een andere leuke ervaring
is dat ik veel nieuwe mensen heb leren kennen, niet alleen de Amerikanen, maar je wordt
ook een stuk closer met de groep, je zit immers toch twee weken ongeveer op elkaars lip. Dit
waren mijn hoogtepunten van een geweldige tijd in een heel nieuw land. Zeker een
aanrader, als je de kans krijgt: grijp ‘m met beide handen aan! Ik zou zo terug gaan, liever
vandaag dan morgen!
Duitsland door Sifra Eigenraam
Ik ben op uitwisseling naar Duitsland geweest. Het was een bijzondere ervaring en ik heb het
erg leuk gehad! Deze reis is bijzonder van start gegaan. Wanneer in Duitsland de helft van
de groep de trein miste en de andere helft wel in de trein zat, heb ik een eerste indruk van
Duitsland gekregen. In de week dat wij in Duitsland waren, vond het Oktoberfest (‘swerelds
grootste bierfestival) plaats. Voor dit festival waren mensen in typisch Duitse kostuums. Zo
ook Jeffrey, een dronken Duitser die van het Oktoberfest kwam. Samen met Jeffrey en 4
anderen miste ik de trein. ‘I’ll bring you guys home!’ zei Jeffrey. En zo waren we met een
wildvreemde Duitser in Lederhose in de trein naar Landsberg am Lech beland.
Ik heb een ontzettend leuke week gehad en mijn uitwisselingsstudent was super! Mijn gezin
was heel gastvrij en ze namen me mee naar verschillende bijzondere plekken. Ik ben in een
toren van meer dan 300 meter hoog geweest, waar ik een prachtig uitzicht over heel
München had. Ook ben ik naar een typisch Duits restaurant geweest, zo’n restaurant met
megaschnitzels en halve-liter glazen bier. Met school hebben we daar een project gedaan
over de oude stad Augsburg. Ter afsluiting van het project moest elk groepje een presentatie
houden. Al met al was deze uitwisseling een onvergetelijke ervaring!
17

Lookalikes
door Emma Lobee
Lookalike Shadee (1 e klas) en Rue uit the Hungergames.
Heb je de film the Hungergames gezien?
Nee, nog niet, maar ik wil de film wel graag zien.
Rue is een heel dapper meisje, vind jij jezelf dapper?
Ik vind mezelf soms wel dapper. Ik ging vorig jaar op de kermis in de Chaos, achteraf
was ik heel blij dat ik het gedaan had.
Rue werkt eerst alleen, maar besluit daarna toch om samen te gaan werken.
Wat doe jij liever?
Ik zit niet op een teamsport, maar ik werk wel liever samen met anderen dan alleen.
Ik kan goed samenwerken en vertrouw mensen wel. Zelf ben ik ook best
betrouwbaar.
Rue wordt vaak onderschat, gebeurt dat bij jou ook?
Ja, als ik vertel dat ik op het gymnasium zit, zijn mensen wel verbaasd. Mensen
zeggen dan vaak dat ze niet hadden verwacht dat ik zo slim was.
Als jij in de wildernis zou zijn (bijv. arena van the Hungergames), zou jij je dan
verstoppen net als Rue of juist vechten?
Ik zou me verstoppen, ik ben niet zo’n vechter.
Om te overleven in de wildernis, kiest Rue ervoor om strategisch te vechten en
krijgt vaak haar zin. Krijg jij vaak wat je wilt?
Ja, best wel. Ik krijg meestal wat ik wil bij mijn ouders. Als ik zeg dat anderen iets ook
mogen, bijvoorbeeld later naar huis gaan bij een feestje, mag ik dat dan meestal ook.
18

Stylisch verantwoord
door Nicole de Kort
Jullie hebben hem voor een lange tijd moeten missen, maar nu is hij weer terug!
Lekker in de oude, vertrouwde vorm, zodat jullie weer kunnen smullen van modemissers of
juist de laatste trends..
Mevrouw Hage (Frans): ‘Draag meer kleuren!’
M: Eerlijk gezegd vind ik de
combinatie niet zo geslaagd.
DM: Kleurrijke kleding, leuk!
A: Kleurrijk, ja.
DM: Het jasje is typisch iets voor docenten..
M: Dat rood en dat groen past niet zo
goed bij elkaar.
A: Allemaal bloemen…
M: Haar schoenen zijn leuk wel leuk
erbij!
DM: Sommige mannelijke collega’s hebben ook
zo’n jasje aan, dan denk ik trek het allemaal
maar uit!
A: Leuk hoor..
M: Haar haar moet gewoon in een
scheiding denk ik.
A: Ja, over het algemeen wel leuk.
A: Die schoenen zou ik niet aanraden bij
mijn vriendin.
Ansar (4C) ‘Dit is echt een super lelijke foto van
mij!’
M: Het ziet er heel leuk uit,
maar dat sjaaltje is echt minder.
DM: Het is hip, nonchalant.
HG: Ja Ansar vindt zichzelf wel heel cool he!
M: De kleuren passen goed bij elkaar.
HG: Je kan wel zeggen dat hij stylisch is, of niet?
Zo’n wortelbroek erbij.
DM: Hij besteedt er aandacht aan, dat zie je wel.
M: Dat geel trouwens niet zo.
HG: Staat zijn haar recht omhoog?!
DM: Een man mag van mij wel een beetje ijdel zijn.
M: Een ander T-shirt zou beter zijn.
HG: Het totaalplaatje is leuk!
19

Meneer Diem (Aardrijkskunde): ‘Ik vind het heel erg belangrijk dat kleding op een goede
manier wordt geproduceerd! Goede arbeidsomstandigheden en milieuvriendelijk!
Melanie (2E): ‘Gekleurde broeken zijn echt
leuk!’
A: Is dat Lady Gaga op haar shirt?!
Ik heb echt een schijt hekel aan Lady
Gaga!
DM: Ja het is niet helemaal mijn ding..
HG: Leuk, gedurfd t-shirt!
A: Het printje op haar broek is niet verkeerd.
DM: Het is wel hip.
HG: Iets meer kleur zou haar wel iets beter
staan.
A: De ketting is ook niet verkeerd hoor.
DM: Dat printje, dat rockbitch, Anouk-achtige,
daar houd
ik wel van.
A: Alles is eigenlijk wel leuk, op die Lady
Gaga na dan.
Als dat nou iemand was…
DM: Vrouwen mogen van mij wel iets meer
kleurrijke kleding dragen.
HG: Hij heeft echt een basic stijl, niet te moeilijk.
M: Zijn kleding? Gewoon leuk vind ik!
HG: Een sportieve man, dat zie je ook aan zijn uiterlijk.
A: Meneer Diem heeft altijd zo’n stoere
kledingstijl!
M: Sommige leraren zijn wel een beetje gek,
en daar past het wel goed bij.
Bij Diem vind ik het bijvoorbeeld goed
passen.
HG: Zijn tattoos vind ik wel goed bij hem passen.
A: Lekker simpel.
HG: Bij zijn haar ook trouwens.
M: Zijn tattoos vind ik ook leuk,
maar sommige zijn wel een beetje té.
A: Die tattoos zijn wel cool,
ik ben ook een Engelse voetballiefhebber!
A: Echt een mooi boy, he!
20

Prikbord
Gezocht: Ik
ben wat
naaktfoto's
kwijt, heeft
iemand ze
gevonden?
Graag
inleveren bij
de congiërge.
SexyLexy, ik vond je zo
mooi tijdens de
sintviering! Wil je op het
gala voor me zingen??
xxxxxxx 2e klasmeisje
Interesse? Meet me @ tha Christmas Tree om 12 uur
21

Daans Puzzelhoekje
door Daan de Jager
Lieve, goedaardige, onschuldige Camphusianaeque (ik weet niet hoe onze eloquente
Osseforthius het zei) THE PUZZLE BITCH IS BACK!! En aangezien het kerst voor de
deur staat, weer twee enige hersenkrakende puzzels!
De drie wijzen zijn op een speurtocht.
Ze volgen de ster naar het kindeke
Jezus. Echter, ze volgen een moeilijke
weg! Leidt ze naar de ster en een
gevoel van genoegdoening zal je
overmeesteren! Veel succes! En niet
stiekem beginnen bij de ster en dan
naar de ingang gaan! Dat is voor de
zwakkeren der maatschappij!
22

Kerst is natuurlijk ook gezelligheid! Knus met je familie aan een net iets te lang durend
kerstdiner aan de kindertafel! Maar gelukkig, zie hier! Een leuke kerstmemory om het
diner door te komen! Voor ieder een plaatje naar wens! Viel spass und johohoho und
frohe Weihnachten!!!!
23

De Winter
door Jiska de Lange
De winter is het seizoen
van wanten en van kou
De sneeuw die komt
dat is waar ik van hou!
Sinterklaas, Kerst en
Nieuwjaar horen erbij
en al die gezelligheid
maakt mensen blij!
De straten vrolijk versierd
In het donker weinig licht
Maar de vele lampjes
zorgen voor zicht!
Op school word Sinterklaas gevierd
Op het kerstgala word gefeest
Het is overal gezellig en fijn
Dit is het einde van het gedicht dat je nu leest!
Leuke teksten over school
Je mag niet te laat komen, neem gerust de hele dag vrij!
Je mag niet praten in de klas, schreeuwen geeft veel meer effect !
Je mag geen huiswerk overschrijven, maak het gewoon niet !
Je mag niet in de gangen lopen, glijden is veel leuker !
Je mag de leraren niet pesten, slaan voelen ze tenminste!
Je mag niet op de tafels schrijven, verven is duidelijker!
Je mag niet van een ander zijn blad afkijken, steel het gewoon !
Je mag geen proppen schieten, tassen komen harder aan !
Je mag het klassen boek niet kapot maken, verbranden is toffer!
Je mag nooit spiekbriefjes schrijven, op het bord is duidelijker!
Je mag het leven van de leraren niet verzieken, bederf het !
Je mag nooit op het schoolplein fietsen, brommers gaan harder!
(probeer dit niet uit!!!!)
.
25

niet op de foto: Winston van Dodewaard, Sjoerd Bootsma, Jonas Creton, Joël van
der Moore
bedankt voor het inzenden van je stuk, Daan de Jager, ook al ben je al van school!
(Leuk dat je nu wel vóór het verlopen van de deadline was!)
26
bedankt voor het nakijken van alle stukken, mevrouw Daniëls!