clientenblad - Scelta

07
Vreemde vogels met veerkracht
Ervaring aan het werk: studiedag engagementmodel
20 januari 2011
Voor Eventus was ik aanwezig op een
studiedag over het engagementmodel.
Een engagement = de verloving, een
belofte tot een huwelijk. Zo is voor mij
deze een belofte een relatie aan te gaan
met psychiatrisch patiënten en behandelaars/begeleiders/betrokkenen
op
een afdeling. Ik krijg energie van zulke
dagen, energie om de dialoog aan te
gaan en om mijn verhaal te vertellen.
Mijn verhaal
Ik was 18 en werd na een suïcidepoging
met de ambulance naar een afdeling
gebracht. Ik was in de war, onder invloed
van te veel pillen en drank. Ik zag beelden
van vroegere gebeurtenissen op de muren
van mijn kleine kamertje en ik was er
van overtuigd dat ik onder invloed stond
van de geest van mijn zus. Ik was in de
maanden daarvoor, ondanks een groot
scala aan medicijnen, steeds banger, verwarder
en depressiever geworden.
Uit wanhoop sneed en brandde ik in mijn
armen en benen. Ik sloeg mijn kamer aan
gort omdat ik dacht dat zich een geest in
de kasten en de televisie ophield. Zo werd
ik opgehaald door de politie. Mijn zus had
de politie gebeld omdat ze zich geen raad
wist met de razernij waarin ik terecht was
gekomen. Daar kwam ik dus aan, hevig
- blikopener -
overstuur, boos, geprikkeld en in de war.
Politieagenten begeleidden mij met een
verpleegkundige naar de isoleer. Daar
moest ik mij ontkleden onder toeziend
oog van de politieagenten. Ik voelde de
angst en onrust van iedereen en ik hoorde
mijn zus op de achtergrond ook nog in
paniek roepen. Kortom: chaos. Ik kwam
tot het besef dat ik in een cel zat, met een
bed aan de vloer geklonken, met neergelaten
rolluiken en een luikje in de deur
waar af en toe iemand doorheen keek. Ik
schrok me elke keer weer wild als ik een
gezicht zag “verschijnen”. Ik wilde
schreeuwen maar kon het niet, ik wilde
uitleggen wat de chaos in mijn hoofd
betekende, maar alle pogingen daartoe
gingen verloren in misverstanden met mijn
omgeving. Kafka in de isoleer, iedereen
die zijn boeken kent, weet wat vervreemding
betekenen kan: een net van misverstanden
waarbij het lijkt dat iedereen,
behalve jijzelf, begrijpt waar het over gaat.
Een dag later werd ik door een uiterst
boze (overstuur?) verpleegkundige met
een zweedse band op bed gelegd, zonder
lakens en dekens. Dat duurde alles bij
elkaar drie weken, ik wist niet hoe laat het
was, wat voor een weer het was, of welke
pillen ik kreeg (uit de vijzel met vla), ik
wist niet wie ikzelf was.
Het bijzondere was dat er zich een bepaald
patroon ging aftekenen. Overdag werd ik
standaard verzorgd door de vaste (boze)
verpleegkundige, maar ’s nachts waren er
twee vaste nacht-verpleegkundigen die
mij eruit haalden. Ik wilde graag op
blote voeten buiten wandelen
en dat deden zij met mij. Ik