Lees hier het artikel zoals gepubliceerd in P-magazine.

More Magazines

Recommendations

Info

“Het Rode Kruis plaatst openbare toiletten zonder dat het zeker weet of er ooit ook een waterleiding zal komen.” “Wij verzamelen onze uitwerpselen en drogen die, zo doen we dat al eeuwen. We hebben ze nodig om te koken, stoken en ISOLEREN.” gebruiken. Want daarmee spoelen ze tegelijk hun kostbare brandstof en isolatiemateriaal weg. DALKOCHI: “Wij verzamelen onze uitwerpselen en drogen die. Zo doen we het al eeuwen. We hebben dat nodig om te stoken, te koken en om onze huizen mee te isoleren. Zowel eigen uitwerpselen als die van onze beesten. Die liggen hier door elkaar. Moeten de kinderen dan ook koeienvlaaien aanduiden? Of zullen we die gelijk op het toilet leren gaan? En het is niet alsof we een keus hebben, want sinds men het ons verboden heeft hout te kappen, hebben we niks anders om op te stoken. Want hout kopen, kunnen 46 P-magazine | 20.12.2011 we niet. Een milieuorganisatie kwam ons vorige maand net nog uitleggen dat we met kak móésten stoken, omdat de wereldwijde houtkap tot natuurrampen zou leiden. En nu komt het Rode Kruis van België mij zeggen dat ik mijn uitwerpselen moet doorspoelen om niet ziek te worden? Hier is niemand ziek. Maar zonder brandstof overleeft niemand hier de winter. Of gaat het Rode Kruis mijn hout betalen?” 4. Corrupte liefdadigheidsbusiness “Alweer een actie? Dus er wordt nog maar eens geld naar Nepal gestuurd?” Narendra zucht wanneer ik hem het opzet van Music For Life probeer uit te leggen. Hij is een brahmaan, lid van de hoogste kaste in Nepal, en runt in hoofdstad Kathmandu een groot reisbureau. “Hebben mensen dan nog niet door dat ‘liefdadigheid’ zowat de meest corrupte en lucratieve business in Nepal is?” De heilige schrik die het Rode Kruis heeft om de overheid voor het hoofd te stoten, is onterecht. Nepal is voor ngo’s namelijk wat de Kaaimaneilanden voor belastingontduikers zijn: een wetteloze vrijhaven. Volgens de cijfers van de Social Welfare Council (SWC) zijn er 34.000 ngo’s werkzaam in het land. Wekelijks lopen er ook nog eens 180 nieuwe aanvragen binnen die het SWC amper kan behappen, laat staan grondig checken. De ‘liefdadigheidsbusiness’ in Nepal is tegenwoordig al goed voor zo’n 100 miljoen euro per jaar en amper resultaten. Elkaar voor de voeten lopen en arme mensen doen twijfelen of ze nu hout dan wel uitwerpselen in hun stoof moeten gooien. Maar ondertussen moeten 7 miljoen mensen het nog altijd zien te rooien met minder dan een dollar per dag. “Ons land is doordrongen van corruptie en fraude en zolang de buitenwereld blijft storten, zal het systeem ook blijven bestaan”, sakkert ook Anil, journalist bij de gereputeerde krant The Kathmandu Post. Vaak kopen mensen hier ook een job. Een lucratieve job weliswaar, waar al eens geld van ngo’s kan worden afgeroomd. ANIL: “Een voorbeeldje: Nepalezen tellen zo’n 5.000 euro neer om controleur te mogen worden in staatsziekenhuizen. Op enkele maanden verdienen ze dat al terug door valselijk te getuigen dat dokters aanwezig waren terwijl ze eigenlijk in een privékliniek een vijfvoud van hun salaris opstrijken. Die dokters geven de ambtenaren in ruil dan de helft van hun overheidsloon. En die privéklinieken worden gefi nancierd door ... hulporganisaties. Op die manier worden wij afh ankelijk gemaakt van hulporganisaties die exuberante lonen uitbetalen en zichzelf zo onmisbaar maken. Er zijn namelijk te weinig artsen in staatshospitalen. Eigenlijk zijn wij het best geholpen wanneer jullie gewoon géén geld meer geven.” Het zijn uiteraard niet alleen ambtenaren die ‘creatief’ omspringen met liefdadigheidsgeld. ANIL:“Het internet bulkt bijvoorbeeld van de erkende maar malafi de hulpprojecten voor Nepal. Sommigen hebben er echt een carrière van gemaakt. Dan schieten ze enkele foto’s met zielige kindjes voor een weeshuis die surfers het geld uit de zakken moeten schudden. Een Belg sponsort dan bijvoorbeeld een specifi ek kind dat tegelijk ook door een Ier, een Duitser en een Australiër wordt ‘gesteund’.” Veel fondsen blijven natuurlijk ook plakken aan corrupte overheidshanden ANIL: “Zelfs onze premier bekende onlangs in een krant dat hij nog altijd geen tijd heeft gemaakt voor de diepgewortelde corruptie op zijn ministeries. Ondertussen verdwijnen er vele miljoenen op die departementen. Ook bij het kabinet dat verant- 042-music for life.indd 46 15/12/11 16:58
woordelijk is voor de aanleg van waterinstallaties waar het Rode Kruis mee samenwerkt.” 5. Ontbrekende waterleidingen Drinkbaar water en toiletten zijn van primordiaal belang wil het Rode Kruis de vermeende diarreesterfte terugdringen. Maar daarvoor moeten ze vaak samenwerkingsverbanden opzetten met andere ngo’s. Keuze genoeg alvast. In de praktijk komt het er meestal op neer dat het Rode Kruis de toiletten en/of waterkranen installeert, maar dat een andere speler de nodige leidingen voor zijn rekening neemt. “Onze middelen reiken natuurlijk niet tot de hemel en ook het geld van Music For Life zal niet onuitputtelijk zijn”, verduidelijkt Dries Goeminne. “We specialiseren ons al een tijdje niet meer in grote waterwerken. Dat laten we aan gespecialiseerde ngo’s over. Wij zijn ons meer gaan toespitsen op zaken als sensibilisering. Daar ligt onze sterkte.” Een effi ciënte strategie? Niet echt. Zo kopte een Nepalese krant tijdens ons verblijf hoe slechts 17% van de ngo- waterkranen en toiletten nog in goede staat zijn. 38% verkeert in zeer slechte staat en de overige 45% is gewoon helemaal onbruikbaar geworden. Door het gebruik van minderwaardige materialen, gebrek aan onderhoud of omdat de toiletten als afvalbak gebruikt worden aangezien ze toch niet kunnen doorspoelen wegens, welja, een gebrek aan leidingen. Of ze liggen er niet, of ze worden meteen weer kapotgereden omdat niemand eraan denkt ze in de grond te stoppen. Tijdens onze tocht telden we zelf het aantal kapotte kranen op onze route: 1 op de 5 liet het afweten. Omdat we ze zelf niet vinden, vragen we het Rode Kruis om de meest succesvolle projecten aan te duiden. Kwestie van ook de andere kant van de medaille te zien. Ze tronen ons mee naar het Lalitpurdistrict. Een van de lokale leerkrachten ontvangt me hartelijk en toont me meteen de drie toiletten die het Rode Kruis hem schonk. “Zo’n 1.400 euro hebben die sa- P-reporter Saskia Van Nieuwenhove poseert met Nepalese schoolkinderen. Niemand die eraan denkt om waterleidingen onder de grond te stoppen. “Hebben de mensen dan nog niet door dat ‘liefdadigheid’ zowat de MEEST CORRUPTE en lucratieve business in Nepal is?” men gekost en ze zijn amper vier maanden oud”, zegt Bishnu, de verantwoordelijke van het Rode Kruis met een zweem van trots. Misplaatste trots, want ik zie enkel een hoop puin en afval waar een hygiënische Franse wc zou moeten zitten. BISHNU:“Een andere ngo had een pomp geïnstalleerd, maar die is alweer stuk. Willen we doorspoelen, moeten we dus weer 25 minuten naar de rivier stappen voor water. Gekkenwerk, dus dat doen we gewoon niet. Of ze ooit gemaakt zal worden? Geen idee, de aannemer die ze plaatste, zit ondertussen in een ander district en het Rode Kruis zelf betaalt niet voor waterpompen.” Bishnu vraagt een tweede kans om me toch een succesvol project te tonen. “Een schooltje met 500 leerlingen hier wat verderop. Daar hebben ze wél water!” Gelijk heeft hij: drie volle emmers brak water zelfs staan er naast de Franse wc’s. Dat halen ze uit een reservoir dat telkens weer met rivierwater gevuld moet worden. “Want we wachten nog steeds op de 17 kilometer lange leiding die een Finse ngo ons beloofd heeft”, vertelt een leerkracht. “En we mogen geen andere aanspreken, omdat die Finnen reeds hebben toegezegd.” Kortom: het Belgische Rode Kruis poot overal wc-potten neer die kilometers ver van de dichtst- bijzijnde waterleiding verwijderd zijn en waar geen garanties voor bestaan dat er ooit water zal aangesloten worden. GOEMINNE: “Dat is wat overdreven gesteld. Maar ja, inderdaad. Wij hebben ervoor gekozen al toiletten te bouwen zonder zeker te zijn dat er ook water zou komen. En daar blijven we bij.” 6. Gegijzeld geld Wie herinnert zich nog de commotie toen Artsen zonder Grenzen enkele weken na de tsunami een oproep lanceerde om te stoppen met geld geven? De gulle burger snapte er niets van. Ondertussen bleven gruwelbeelden van deze ramp de journaals teisteren. Hoezo geld genoeg? Artsen zonder Grenzen had nochtans gelijk en speelde het geld-ronselen ‘fair’. Elke organisatie heeft een beperkt aantal hulpverleners en elke organisatie dient zich aan de internationale regelgeving te houden. Noodhulpfondsen zijn noodhulpfondsen, niets anders. Er moet dus sprake zijn van een acute nood. Het geld moet besteed worden tijdens de eerste maanden van een ramp. Anders spreekt men van structurele hulp en die mag dan weer niet uit een noodfonds komen. Concreet: als een donor geld geeft voor Indonesië of bij uitbreiding de rest van de getroff en gebieden van de tsunami, mag men dat niet aan malaria in Congo besteden. De fi losofi e hierachter is transparantie. De donor moet weten waar zijn geld voor gebruikt wordt. De gevolgen zijn echter dat er op de dag van vandaag nog miljoenen Belgische euro’s geblokkeerd staan op rekeningen van het Internationale Rode Kruis en waar ironisch genoeg gewacht wordt op een nieuwe grote ramp in het tsunamigebied om die middelen ook eff ectief te gaan besteden. Soms blijft uw geld gewoon waar u het gelaten hebt. Bij het Rode Kruis. Wachtend op diarree. Voor meer reacties op dit artikel, zie onze website www.p-magazine.be P-magazine | 20.12.2011 47 042-music for life.indd 47 15/12/11 16:58
Page 1 and 2: Shit happenS! het rode kruis sPoeLt
Page 3: penwijken. Dat open riool telt trou

Lees hier het artikel zoals gepubliceerd in P-magazine.

Transform your PDFs into Flipbooks and boost your revenue!

Delete template?

Save as template ?