Code goed bestuur - Dendron College

Hoe stelt u zich niet-mono-etnisch
onderwijs dan voor?
“Of het nu gaat om diversiteit in taal en bij
feesten, diversiteit in het schoolbestuur en
onder personeel of diversiteit in leerstofaanbod,
zodat kinderen iets van zichzelf
terugzien in hun lesboek zoals een foto in
een geschiedenisboek, het zijn allemaal
details. Maar al die details vormen wel een
geheel en dat geheel heet diversiteit. Monoetnisch
houdt in dat je diversiteit ontkent.
Ik vind het cruciaal voor de VO-raad om
iedereen uit de droom te helpen die deze
illusie overeind houdt. De raad kan daarin
een strategische rol vervullen.
Het is vast vloeken in de moskee of kerk
wat ik nu ga zeggen, maar in het onderwijs
is het nog steeds te veel wit over zwart als
het gaat om diversiteit en om het delen van
kennis, macht en verantwoordelijkheden.
Daar word ik droevig van. Minderheden
willen graag die verantwoordelijkheid
delen, maar daar is geen oog voor. Als u
mij vraagt of ik een gelukkig mens ben als
het gaat om het minderhedenbeleid, om de
toegankelijkheid, herkenbaarheid en medeverantwoordelijkheid
van minderheden in
de hele onderwijsinfrastructuur – van ministerie
en inspectie tot schoolbesturen en
VO-raad, dan zeg ik: nee.”
Biedt het duale stelsel extra kansen
voor minderheden?
“Nee. Het duale stelsel belemmert de
emancipatie van minderheden omdat die
zuilen ontoegankelijk zijn, gebaseerd op de
culturele erfenis van 1917. De zuilen zijn
intern gericht en niet meegegaan met de
demografische veranderingen vanaf de
jaren tachtig. Als FORUM zien we ook
niets in een nieuwe allochtone zuil, want
die groep bestaat uit zoveel sociaal-etnische
groepen. Vier jaar geleden heeft toenmalig
minister Maria van der Hoeven ons gevraagd
het Platform Allochtone Ouders op te richten
om allochtone ouders zichtbaar te maken.
Eind 2009 zouden de vier landelijke ouderorganisaties
het overnemen. Het is nu
december 2009 en er is niks gebeurd. Als
ik objectief ben, zeg ik: het platform hoort
in principe niet bij FORUM. Wat we doen,
is de tekortkomingen van de generieke
instituties opvangen, maar we hebben geen
instituties die klaar zijn om te vernieuwen,
om te anticiperen, om nieuwe mensen te omarmen
en binnen te halen. Nederland kent
vier landelijke ouderorganisaties, de oudste
bestaat al 144 jaar. Die landelijke ouderorganisaties
praten met de ministers, met
Tweede Kamerleden, met sectorraden. Als
die landelijke ouderorganisaties hadden gezegd:
‘We veranderen ons personeelsbeleid,
we zorgen dat we lokaal dicht bij deze ouders
komen te staan’ (vergeet niet: zestig procent
allochtone ouders in de grote steden), ‘ze
kun nen lid van ons worden’ dan was het platform
niet nodig geweest. Verzuiling is een
van de redenen dat dit niet wordt opgepakt.”
Hoe nu verder?
“We moeten bruggen bouwen en toenadering
zoeken. Zoeken naar diversiteit binnen
één nieuwe infrastructuur, niet langer een
infrastructuur in stand houden die gebaseerd
is op instituties die langs etnische en religieuze
lijnen lopen. We vragen zowel van
migranten als van bestaande instituties om
te veranderen en zich aan te passen.
‘Nederlandse instituties
kennen ook zo taboes.
Iemand moet tegen die
taboes aanschoppen’
Als de VO-raad alle groepen aan zich weet
te binden, word ik overbodig. Minderheden
kennen taboes en weten hoe lastig ze bespreekbaar
te maken zijn. Maar de Nederlandse
instituties kennen ook zo hun taboes.
Iemand moet tegen die taboes aan schoppen.
Mensen als Kete Kervezee, Sjoerd Slagter,
Jan van Zijl of Doekle Terpstra zouden dat
moeten doen. Zij moeten het bestaande
bestel een spiegel voorhouden. Anders
komen we niet verder.”
VO-magazine 4 • januari 2010 9