Waarom ik Christus predik - Maasbach.com

Waarom ik
Christus predik
Autobiografie
Johan Maasbach
GAZON UITGEVERIJ
APELDOORNSELAAN 2, 2573 LM DEN HAAG
HOLLAND. TEL. 070-3469729 of 3635929
Fax 070-3107111
pagina 1

ISBN Nr. 906 442 003 3
Door Johan Maasbach
Alle rechten voorbehouden
NEDERLAND (Hoofdkantoor)
Apeldoornselaan 2, 2573 LM ‘s-GRAVENHAGE,
Tel. 070-3635929. Fax 070-3107111
BELGIË: P.O. Box 50, 2490 Balen
GROOT BRITTANNIË: P.O. Box 164,
Folkestone, Kent CT 202YS
U.S.A.: P.O. Box 367, 13761 Endicott, NY
INDIA: 10 Arcot Road, MADRAS 600093. Tel. 423952
INDONESIË: Jati Margo, P.O. Box 1067,
SEMARANG 50010.
pagina 2
Waarom ik dit boek geschreven heb:
● Om aan mijn generatie te bewijzen dat de liefde
van God onveranderd is en Zijn Woord standhoudt
tot in eeuwigheid en dat geen ding onmogelijk is
voor degene die gelooft.
● Om een inspiratie van geloof te zijn voor velen.
● Om degenen die God liefhebben te helpen en
tot zegen te zijn.
● Om u te vertellen dat het machtige Evangelie
van Jezus Christus dat ik predik, geen verzinsel is uit
mijn eigen hart.
● Om te getuigen dat het waar is wat Jezus zei:
ì Voorwaar, Ik zeg u, er is niemand, die huis of broeders
of zusters of moeder of vader of kinderen of akkers
heeft prijsgegeven om Mij en om het Evangelie, of
hij ontvangt honderdvoudig terug: nu, in deze tijd,
huizen en broeders en zusters en moeders en
kinderen en akkers, met vervolgingen, en in de
toekomende eeuw het eeuwige levenî (Marcus
10:29-30).
● Om u te waarschuwen dat we door ongeloof
kunnen missen hetgeen God voor ons heeft bereid.
● Opdat Jezus verheerlijkt zal worden, Hem die
alleen glorie, eer en heerlijkheid toekomt, nu en tot
in eeuwigheid!
JOHAN MAASBACH
pagina 3

Uitgaven van Johan Maasbach:
Waarom ik Christus predik
in het Engels Indonesisch
Nederlands Spaans
Frans Portugees
Duits
Hoe u genezing van God ontvangt
in het Engels Indonesisch
Nederlands Swahili
Duits Frans
Tamil
Singhalees
Overige uitgaven van Johan Maasbach:
Uit de duisternis tot het licht
En toen kwam Amalek
NIEUW LEVEN een maandblad in het Nederlands
Exemplaren ook te verkrijgen in het:
Engels Albanees
Duits Spaans
Frans Chinees
Indonesisch Italiaans
pagina 4 pagina 5

Alle Bijbelteksten in dit boek zijn overgenomen
uit de Nieuwe Vertaling van Het Nederlands
Bijbelgenootschap, tenzij anders aangegeven.
pagina 6
Inhoud
1 Mijn bekering ............................................. 9
2 De tweede wereldoorlog ............................. 18
3 God leidde mijn weg ................................... 29
4 Hoe God mij genas ..................................... 43
5 Strijd .......................................................... 51
6 Wat geloof vermag ..................................... 58
7 Onder Zijn vleugelen .................................. 71
8 Johan Maasbach in de gevangenis .............. 84
9 Reizen vol wonderen .................................. 93
10 De klap die God gebruikte .......................... 103
11 Mijn huwelijk ............................................. 114
12 Onze gedachten niet altijd
Gods gedachten ........................................... 131
13 Hoe het werk in Gouda begon .................... 145
14 Een van de grote momenten
van mijn leven............................................. 161
15 Campagnes .................................................. 172
16 Lektuurverspreiding, een machtig wapen ... 192
17 Hoe ik aan radiotijd kwam .......................... 200
18 Binnenlandse expansie................................ 207
19 Buitenlandse campagnes ............................. 211
20 Een bewogen zendingsreis
rondom de wereld ....................................... 227
21 Een film die veel opzien baarde.................. 241
22 Bolwerken tegen zonde en satans macht .... 252
23 Vuurtorens in de branding .......................... 263
Slotwoord.................................................... 270
7

pagina 8
HOOFDSTUK 1
Mijn bekering
Toen ik als kleine jongen in het westen van
Rotterdam nog op de schoolbanken zat, hoorde
ik dat het Leger des Heils een openluchtsamenkomst
zou beleggen. Ik was één van degenen die
erop uitging om te kijken en te luisteren. Het trof
mij tot in het diepst van mijn hart, toen ik tussen al
die grote mensen in uniform een kleine jongen met
korte broek, maar ook in uniform zag staan, die
ook al meespeelde in het muziekkorps.
Ik werd jaloers op die jongen. Ik dacht: “Wat is
het toch fijn om zo jong al in de dienst van de Here
te zijn”. Ook dacht ik dikwijls aan kleine Samuël,
over wie wij in de Bijbel lezen.
Wij verhuisden naar het centrum van de stad. Op
een dag hoorde ik dat er een evangelisatie-auto van
het team het “Visnet” op de hoek van de straat zou
komen. Ik ging kijken en luisterde met aandacht
van het begin tot het einde. De liederen uit de
bundel van Johannes de Heer waren mij tot grote
zegen. Op een klein, opvouwbaar traporgeltje zat
een jonge vrouw te spelen, anderen getuigden van
Christus, hun Verlosser en een man bracht een
korte boodschap van redding voor zondaren.
Het eigenaardige was, dat ik al direkt een groot
verlangen had om later ook zoiets te doen, om te
gaan evangeliseren.
9

De buren die beneden ons woonden, waren mensen
uit de Vrije Evangelische Kerk. Ze noemden zich
ook wel “Maranatha-mensen”. Zij waren in de
echte zin des woords ware evangelische christenen.
Hun zoontje, Arie, bespeelde het trapharmonium.
Hij zat in dezelfde klas als ik, wij waren schoolkameraden.
Graag ging ik bij deze mensen, die
zoveel en zo goed uit de bundel van Johannes de
Heer zongen, op bezoek.
Als mijn vriendje en ik uit school kwamen,
gebeurde het dikwijls dat we ‘openluchtsamenkomstje’
gingen spelen. Ik zette dan wat oude
houten stoelen neer, die moesten dienen als
platform, net als in die evangelisatie-auto en mijn
vriend Arie ging op het orgel spelen. Ik liet het
publiek (dat er niet was) zingen en ik getuigde en
predikte vanaf mijn stoelenplatform met af en toe
een luid “halleluja” door mijn prediking heen.
Op school ontmoette ik een vriendje, dat lid was
van het Leger des Heils en het duurde niet lang of
ook ik bezocht de samenkomsten van het Leger
des Heils, zowel ‘s morgens als ‘s avonds. Ik
voelde dat ik ook openlijk een beslissing moest
nemen om Jezus Christus aan te nemen als mijn
persoonlijke Verlosser en Zaligmaker.
Nooit zal ik vergeten hoeveel moeite het mij
kostte om op uitnodiging van de heilsofficier mijn
hand op te steken, toen hij vroeg wie zijn of haar
hart aan Jezus wilde geven. Ik had gewoon de
10
moed niet om het te doen. Vrees beving mij. Mijn
hart klopte sneller dan anders en er kwam een prop
in mijn keel. Ik durfde niet en dacht bij mijzelf:
“Dat kan ik thuis ook doen”.
Toen ik ‘s avonds thuiskwam, knielde ik neer bij
mijn bed en ik vroeg de Heer om vergeving en
smeekte: “O, kom in mijn hart, Here Jezus. Er is
plaats in mijn hart voor U!”
Maar het was alsof een stille stem zei:
ìEen ieder, die zich voor Mij en voor mijn
woorden zal schamen, voor dien zal de Zoon
des mensen Zich schamen, wanneer Hij komt
in Zijn heerlijkheidî (Lucas 9:26).
Ik kreeg maar geen vrede in mijn verlangend
jongenshart. Daarom beloofde ik de Heer, dat ik de
volgende zondag openlijk mijn hart aan Hem zou
geven. Maar de volgende zondag zonk de moed
mij weer in de schoenen. Ik durfde gewoon niet
openlijk in aanwezigheid van het publiek voor
Jezus van Nazareth te kiezen.
O, dat uitnodigend zingen voor zondaren om tot
Hem te komen deed mijn hart weer sneller kloppen.
Dat aanhoudend vragen van die heilsofficier om
tot Jezus te komen, gaf mij weer zo’n prop in mijn
keel. Ik maakte mijzelf maar weer wijs dat ik thuis
ook die beslissing kon nemen en dat ik dit nu heus
niet beslist in het Leger des Heils behoefde te doen,
waar iedereen bij was.
Maar thuis was het weer precies hetzelfde; die
11

zachte, stille stem die zo tot je hart kan spreken, zei
me dat ik laf was, dat ik me schaamde voor Hem,
die Zich niet voor mij geschaamd heeft.
Ik zocht vrede, maar vond die niet, totdat ik de
zondag daarop voor de zekerheid maar helemaal
vooraan ging zitten en de Here God beloofde dat ik
me niet zou schamen.
Nauwelijks deed de officier de uitnodiging of ik
sprong op en liep dadelijk naar voren om bij die
zondaarsbank neer te knielen. Wat was dat een
overwinning! Wat was ik dankbaar dat ik wist, dat
God mij, een jongen van negen jaar, had aangenomen
als Zijn kind door Jezus Christus.
Het duurde niet lang of ik werd ingezegend als
heilssoldaat onder de vlag van het Leger des Heils.
Ook niet lang daarna stond ik als enige uit ons
gezin van veertien kinderen (ik was nummer
dertien) op de hoeken van de straten in Rotterdam
in uniform, nog met een korte broek aan. Ik sloeg
de grote trommel of mocht bij gelegenheid, als we
marcheerden, ook weleens de vlag dragen.
Wat was ik er trots op om op de straten die mooie
heilsliederen voor Jezus te mogen zingen en spelen.
Lange tijd waren de bidstonden mijn grote
probleem. Voor een repetitie van het jongeliedenmuziekkorps
bijvoorbeeld, gingen wij allemaal
eerst op de knieën in gebed en de een na de ander
bad dan hardop. Als het mijn beurt was, kreeg ik
weer zo’n prop in mijn keel.
12
Ik kon niet hardop bidden. Maar als ze allen
gebeden hadden, was het wachten op de laatste en
dat was ik. Ik moest wel of ik wilde of niet, want
ze bleven op mij wachten. Wat was ik blij als het
gebed eruit was, het was een hele opluchting voor
me! Ik kan me voorstellen dat de discipelen tot
Jezus zeiden: ìHere, leer ons bidden!î (Lucas
11:1). En wat is het heerlijk dat ook wij het mogen
leren, want, ik kan u zeggen, het valt niet mee!
Nooit zal ik die heerlijke tijd vergeten, die ik als
jongen doorbracht in het Leger des Heils en de
gezegende conferenties die wij hadden. Dit was in
de jaren twintig en dertig, toen het vuur van Gods
Geest nog hevig brandde en er vele zielen tot
bekering kwamen.
GOD HAD EEN PLAN MET MIJ
Nadat ik de lagere school had doorlopen, bezocht
ik de Technische School, omdat ik na mijn
schooltijd bij mijn vader in de zaak wilde gaan.
Mijn vader had een fabriek van zonneschermen en
andere zonweringen. Hoewel ik er helemaal in
opging, kreeg ik toch een grote drang in mijn hart
om te gaan varen. Als Rotterdamse jongen zat ik
heel vaak aan een van de havens en kon ik uren
naar de schepen kijken. Het fascineerde mij
geweldig als ik zo’n oceaanstomer zag binnenkomen
of zich losmaken en vertrekken.
13

Ik ontdekte dat er slechts één mogelijkheid voor
mij openstond en dat was om als koksmaat op zo’n
schip mee te gaan. Dit was zelfs in die tijd niet eens
gemakkelijk. Een koksmaat moest o.a. brood
kunnen bakken. Daarom ging ik in een bakkerij
werken en had een wekelijks loon van f 1,50. Ik
was er erg blij mee, want het ging er in hoofdzaak
om snel brood te leren bakken en dit duurde
gelukkig niet al te lang.
Ik moest voor f 1,50 per week behoorlijk hard
werken. Buiten de duizenden broodblikken die ik
met een kwast moest oliën, leerde ik de kunst van
het brood bakken. In dezelfde tijd solliciteerde ik
bij alle mogelijke maatschappijen. Ik geloofde als
jongen van 17 jaar heel zeker, dat God een weg zou
banen en mij aan een schip zou helpen.
Nooit zal ik de dag vergeten dat mijn vader mij
tijdens mijn werk kwam opzoeken om me te
vertellen dat er een brief van een maatschappij
gekomen was. Het was een wonder, dat ik nog
diezelfde dag ontslag van mijn baas kon krijgen,
daar ik ook nog elke dag een bakfiets vol brood
moest rondbrengen. Dit alles moest ik doen om in
de bakkerij gelegenheid te hebben brood te leren
bakken. In diezelfde week al vertrok ik voor mijn
eerste reis naar Hamburg.
Het deed mijn vader en moeder wel veel verdriet
en het was een ontroerend moment toen ik met
mijn plunjezak en nieuwe koffer in de gang klaar
14
stond om als koksmaat naar zee te vertrekken. Ik
zal nooit vergeten hoe mijn vader mij in de gang de
hand drukte en zei: “Jongen, ik heb je voor de Here
grootgebracht en over je gewaakt. Nu ga je naar
een plaats waar ik niet over je kan waken. Ik geef
je echter over in de hand van mijn Almachtige God
en Hij Zelf zal over je waken, je behoeden en
bewaren”.
ALS KLEINE JOZEF
Er zijn voor ouders vaak momenten in het leven
die zij niet begrijpen en die hen soms verdriet
doen. Doch wat de ware christen ook zal overkomen,
het geloof weet dat God liefde is en blijft en
dat alle dingen medewerken ten goede voor degenen
die God liefhebben. Dikwijls zien wij pas later de
goede hand van de Heer, die over ons was, toen wij
door de vallei der schaduwen des doods gingen.
Zo was het ook met Jakob en zijn zoon Jozef, in
wier leven wij zien, dat wat hun ook overkwam, de
liefde Gods toch zegevierde. Later heb ik duidelijk
mogen zien dat die drang, die ik als jongen reeds in
mijn hart had om als koksmaat het zeegat uit te
gaan, de machtige hand des Heren was. Ik heb God
hiervoor dikwijls gedankt.
De goede hand van God was over mij.
En na verloop van tijd kreeg ik een zeer bekwame
chefkok, die mij in een vrij kort tijdsbestek het vak
goed en grondig leerde.
15

Gedurende lange tijd voer ik op een nieuwe
vrachtboot op de wilde vaart, die mij over alle
wereldzeeën bracht. Het was geen toeval, maar
een wonder van de Heer, dat ik een mooie tweepersoonshut
helemaal voor mij alleen had. Het was op
die reizen, dat ik in mijn vrije tijd veel in de Bijbel
las, als ik tenminste niet naar mijn moeder of naar
mijn meisje, die later mijn verloofde werd, schreef.
Verder las ik ook alle geestelijke lectuur die ik
maar krijgen kon. Mijn ziel dorstte en verlangde
naar de Here mijn God, de Schepper, die hemel en
aarde gemaakt heeft.
Ik hield ontzaglijk veel van de wereldzeeën en
oceanen. Vooral als er veel wind of storm was
moest ik denken aan de autoriteit en de macht van
Jezus, die door Zijn Woord de wind en de zee
gebood stil te zijn.
In de tropen kon ik, terwijl het schip de baren
kliefde, op weg naar zijn bestemming urenlang
opzien naar de sterrenpracht aan de avondhemel,
vooral in de tijd dat er zich vele vallende sterren
vertoonden, die hun lichtende sporen nalieten. Ik
dacht dan aan Abraham en aan Gods belofte, hem
toegezegd. Toen leidde God hem naar buiten en
zei: ìZie toch op naar de hemel en tel de
sterren, indien gij ze tellen kunt; en Hij zeide tot
hem: Zo zal uw nageslacht zijnî (Genesis 15:5).
De zee, met de walvissen en de springende dolfijnen,
de lucht en de wolken, de nachtelijke avondhe-
16
mel met de miljarden sterren, en het opgaan en
ondergaan van de zon in haar fantastische kleurenpracht,
dit alles fascineerde mij en het deed me
denken aan de verheven grootsheid en almacht van
onze hemelse Schepper.
Waar ik wel het meest van onder de indruk kwam,
was het feit dat deze majestueuze, machtige
Regeerder van het oneindige heelal bemoeienis
had met mij, een koksmaatje, ergens rondzwervend
op de grote wereldzeeën.
De natuurlijke (verstandelijke) mens zal zoiets
nooit kunnen begrijpen. Ik geloof dat dit komt,
omdat de natuurlijke mens alleen leeft in de zichtbare
wereld en slechts bevatten kan wat zijn natuurlijk
verstand (en zijn zintuigen) hem openbaren. Wie
kan de grootheid van het heelal bevatten?
Door het geloof blijft men, net als Mozes, (in
Hebreeën 11:27) standvastig, als ziende de
Onzienlijke, de almachtige Majesteit in de hoge,
de grote Schepper van hemel en aarde en alles wat
daar is, de Alpha en de Omega, het Begin en het
Einde, Hem van Wie de profeet zegt: ì Want des
Heren ogen gaan over de gehele aarde, om
krachtig bij te staan hen, wier hart volkomen
naar Hem uitgaatî (2 Kronieken 16:9).
17

HOOFDSTUK 2
De tweede wereldoorlog
De oorlog tussen Duitsland en Engeland was
voor ons, die op de grote vaart waren, niet
zonder gevaar. Vooral in het Engelse Kanaal liep
menig schip op een magnetische mijn.
In Dover werden we eens door de Engelsen
opgehouden, ze onderzochten de lading en controleerden
de scheepspapieren. Tijdens de drie dagen
dat we daar stillagen kwamen elke avond, om
precies 9 uur, de Duitse vliegtuigen de vele schepen
bestoken. Dit duurde gewoonlijk drie uur lang. Er
lagen elf gezonken grote zeeschepen rondom ons,
waarvan je alleen maar een stukje mast en soms
slechts enkel een stukje schoorsteen boven het
water zag uitsteken.
Juist voordat wij het sein tot vertrek kregen,
passeerde een kleine Noorse vrachtboot ons. Met
een geweldige dreun die ons hele schip deed trillen,
zodat we eerst dachten dat we zelf getroffen waren,
liep de Noor op een magnetische mijn. Ik meen me
te herinneren, dat het ongelukkige schip het m.s.
“Bravoere” was.
Enkele ogenblikken lang zagen we niets anders
dan stoom en rook en hout de lucht in vliegen, en
na twee minuten zagen we alleen nog maar een
klein stukje van de achtersteven boven water uitste-
18
ken. Slechts twee leden van de 24-koppige bemanning
overleefden het. Ik zag het op een steenworp
afstand gebeuren.
Het was slechts één van de vele schepen waarvan
de opvarenden hun graf in de golven vonden en
nimmermeer naar hun geliefden terugkeerden.
Wat mij trof was, dat de kapitein van ons schip tot
tweemaal toe het anker had laten lichten om te
vertrekken en tot tweemaal toe het bevel kreeg om
het weer te laten vallen, omdat men nog niet geheel
zeker was van de veiligheid van ons schip. Gods
bewarende Hand was werkelijk over ons!
Vliegtuigen met onderaan hun romp een metalen
detector in de vorm van een hoefijzer, vlogen laag
over het zeeoppervlak en dikwijls hoorde je dan
een geweldige dreun en spoot een grote, metershoge
fontein van water de lucht in, doordat het vliegtuig
zo’n mijn - die door een magneet ontstoken werd
- tot ontploffing had gebracht.
Het vliegtuig was dan allang weer voorbij; voor
een schip zou zoiets de ondergang betekend hebben.
Het is gemeen tuig, zo’n mijn die ergens gelegd is.
Je kan er rustig overheen varen of vliegen tot het
moment dat de ontsteking in werking treedt. Het
metaal van het schip brengt de ontsteking in werking,
waardoor de mijn op de bodem tot ontploffing
wordt gebracht. De kracht en de uitwerking zijn
enorm groot. De druk van het water scheurt het
schip over vele meters als een sardineblikje open.
19

Vlak na het ten ondergaan van de Noorse vrachtboot
kregen wij bevel om te vertrekken. Het leed
geen twijfel of de Noor had ten koste van 22 mensenlevens
de weg voor ons schoongeveegd.
Diezelfde dag zag ik nog een grote vrachtboot op
een mijn lopen. Er klonk een geweldige dreun en
in de kortst mogelijke tijd stond het schip recht
overeind in het water met de steven loodrecht
omhoog. De sloepen bengelden erbij en ook van
dat schip vond menig zeeman op dat moment zijn
graf. Ik dank God nog steeds nederig voor Zijn
bewarende Hand over mij en voor Zijn grote
liefde, genade en trouw.
Toen de oorlog met Nederland uitbrak, was ik
juist aan land. Zeven manschappen moesten
onverwijld naar het front en ons schip werd in alle
haast uit het dok gelaten. We vertrokken op 11 mei
uit Vlissingen via Engeland naar Norfolk en
vandaar naar Buenos Aires. (De oorlog met Nederland
begon op 10 mei 1940).
Vroeg in de morgen werden we door Duitse
vliegtuigen beschoten, maar ongedeerd kwamen
we op de Atlantische Oceaan. Het gevaar was nog
niet geweken, want de Duitse duikboten waren
talrijk en ze zochten ook ons als prooi. De zware
Duitse oorlogsbodem “Graf von Spee” was juist
tot zinken gebracht op de Rio de Plata. Er waren
ook gewapende Duitse vrachtboten, die wij
“piraten” noemden, omdat ze gebruikt werden om
20
duikboten en oorlogsbodems te bevoorraden. Ze
stonden in contact met de vijand en het was in die
tijd geraden om in de buurt van Zuid-Amerika elk
schip te ontwijken.
IN HET ZIEKENHUIS
TE BUENOS AIRES
Ik voelde er niets voor om nog langer op dat schip
te blijven en ik deed alle moeite om eraf te komen.
De hofmeester was een oude dronkaard, met wie ik
moest samenwerken. Ik werd door hem uitgemaakt
voor alles wat lelijk was en hij scheen mijn geest
in het geheel niet te kunnen verdragen, hoewel ik
trouw en goed mijn werk deed.
Daar ik dikwijls last van mijn rug had, besloot ik
in Buenos Aires naar de dokter te gaan. Ik klaagde
over pijn in mijn rug, maar de dokter keek nauwelijks
naar mijn rug, maar wel in mijn keel.
De diagnose had hij blijkbaar gauw gesteld, want
via een tolk zei hij mij, dat ik aan mijn keel
geopereerd moest worden. Ik kon me niet voorstellen
dat m’n keel iets met m’n rug te maken had,
maar omdat ik tegen elke prijs van die boot af
wilde komen, besloot ik om maar direct naar het
ziekenhuis te gaan.
Ik was nog erg jong en van gebedsgenezing had
ik nog nooit gehoord. Ik geloofde met mijn gehele
hart in God, maar omtrent die grote waarheid had
21

ik totaal geen licht. Ik dacht dat dit mijn kans was
om legaal van het schip af te komen.
In het ziekenhuis werden mijn amandelen eruit
gehaald. Ik kwam er pas een paar jaar later achter
dat het dit geweest moest zijn. De eerste dagen kon
ik geen woord spreken of iets eten en ik had
behoorlijk pijn. Toen ik zover beter was dat ik kon
eten, kreeg ik nog niet veel. Het eten was er
namelijk bar slecht. Ik had gezien hoe bezoekers
eten voor hun patiënten meebrachten. Ik lag er
ongeveer 12 dagen moederziel alleen, in een vreemd
land met een voor mij onverstaanbare taal. Ik
verstond namelijk geen Spaans!
Maar plotseling kwamen er twee verpleegsters
met mijn kleren aandragen, en ik moest me, ziek of
niet ziek, aankleden. Daar ging ik, per taxi naar het
schip en nauwelijks was ik aan boord of we
vertrokken.
IN LONDEN TIJDENS
DE BLITZKRIEG
Ofschoon ik het toen nog niet begreep, zag ik later
in dat het de goede hand van God was, die het
anders beschikte over mij.
We verlieten toen Argentinië. Omdat ik onafgebroken
een lange periode op dit schip werkzaam was,
vertelde ik op zekere dag de kapitein van het schip,
dat ik beslist aan een vakantie toe was. Ik zei hem,
dat ik het niet erg kon helpen dat ik door de oorlog
gedwongen was om mee te varen. De hand des
Heren was ook hierin met mij en in Barry Dock bij
Cardiff, monsterde ik als enige af, op voorwaarde
dat ik naar Londen zou gaan.
In Londen zocht ik een gemeubileerde kamer. Ik
herinner mij nog goed, hoe ik die eerste nacht
steeds een verlichte kamer had, door het oplichten
van de donderende granaatontploffingen en door
het afweervuur tijdens het schieten op de vijandelijke
vliegtuigen. Af en toe dreunde het huis ervan. Ik
wist niet dat ik ‘s nachts de enige bewoner was
omdat iedereen zich in de schuilkelders bevond.
Het gekke was dat ik nooit bang was op zee of
tijdens de Blitzkrieg in Londen in de jaren ‘41-’42.
Niemand wist hoe lang de oorlog zou duren.
Sommigen zeiden dat het zo afgelopen kon zijn. Ik
besloot toen in Londen te blijven, om dan direct na
de oorlog zó te kunnen overwippen naar Nederland.
Ik had een fijne kamer gevonden bij een Schotse
weduwe, die goed voor mij zorgde en ‘s avonds
was ik geheel alleen thuis. Ik zat dan in mijn kamer
en las in mijn Bijbel of een geestelijk boek. Als ik
het buiten zo hoorde knallen, hield ik af en toe op
met lezen en ingespannen luisterde ik naar het
verschillende geronk van de vliegtuigmotoren,
want daaraan kon je horen of het een Duits of een
Engels vliegtuig was.
Ik bad dan, met mijn handen omhoog, voor die
22 23

jongens daar in dat toestel. Of het Duitsers waren
of Engelsen, dat maakte voor mij geen verschil.
Het waren voor mij soldaten of officieren, die
immers moesten vechten, of zij wilden of niet.
Hetzij vriend of vijand, voor mij waren zij allen
mensen met een kostbare ziel.
Ik kon het niet helpen dat ik het in huis veiliger
vond dan in een schuilkelder. De Here was voor
mij een schuilplaats en ik voelde altijd wonderbaar
Zijn tegenwoordigheid.
Op een avond wilde een andere jongen, die ook in
het huis woonde, beslist dat ik met hem meeging
naar de schuilkelder, maar ik had er geen vrede
mee om dat te doen. De volgende morgen kwam hij
niet terug, daar een voltreffer de bunker had geraakt
en hij had de schok niet overleefd. Ook een andere
grote schuilkelder was geraakt, waarin wel 200
mensen waren. Er vielen heel veel doden te
betreuren. Natuurlijk weten wij dat door schuilkelders
vele levens zijn gespaard gebleven en ik heb
niets tegen zulke veiligheidsmaatregelen, maar
persoonlijk ervoer ik dat ik moest blijven op de
plaats die de Here mij had gegeven.
ANGST
De buurvrouw, die beneden mij woonde, had mij
zeker wel tien keer gevraagd of ik niet eens met
haar dochters - ze had er drie - naar de bioscoop
24
wilde gaan. Ik voelde daar weinig voor, daar ik
meende dat een bioscoop niet de juiste plaats voor
een wedergeboren christen was.
Eindelijk, ik had geen vrienden of kennissen
daar, gaf ik toch maar toe. Ik zal het nooit vergeten!
Tijdens de film kwam er een onderbreking en op
het doek stond dat er een luchtaanval was. Velen
verlieten met haast de zaal om naar de aanwezige
schuilkelder te gaan.
Nog nooit had ik vrees of angst in mijn hart
gehad, ook niet op het schip tijdens het gevaar van
duikboten, vliegtuigen of mijnen. Maar nu ik mij
op een plaats bevond, langs de brede weg, vervulde
vrees mijn hart.
Toen na afloop, op weg naar huis, het meisje
vroeg hoe ik de film had gevonden, kon ik alleen
maar zeggen dat de muziek prachtig was, want ik
had niets van de film gezien. Ik had daar gezeten
met gesloten ogen, biddende om genade en
vergeving en om Gods bewarende hand!
Het is bij mijn weten de laatste keer geweest dat
ik naar een bioscoop ging voor een avondje uit.
Meer dan 20 jaar later bezocht ik weer een bioscoop.
Dat was in Rome. Dat theater draaide zijn laatste
film om daarna voorgoed als bioscoop te sluiten en
heropend te worden als een Volle Evangelie
Centrum. Het was dit theater dat mij de inspiratie
gaf om, precies een jaar later, het prachtige
“Capitol” theater in Den Haag te kopen. Over deze
25

door God machtig geleide ervaring kunt u in een
volgend hoofdstuk van dit boek meer lezen.
Nu heb ik niets tegen de geweldige en prachtige
filmtechniek, maar wat van het celluloid op het
filmdoek gebracht wordt, is verre van opbouwend
voor het moreel van jong en oud.
Het is zinneprikkelend; overspel, ontucht, occultisme
moord en doodslag vieren hoogtij. De goede
films zijn procentueel gezien zó gering in aantal
dat het meer dan droevig is. Toen ik kort geleden
een gesprek had met een bioscoopdirecteur die
verschillende theaters exploiteert, vertelde hij mij:
“Mijnheer Maasbach, als er geen naakt of sex bij
is, wie gaat er dan vandaag aan de dag nog naar een
bioscoop?” Ik geloof daarom dan ook dat een
wedergeboren christen er geen behoefte aan heeft
om naar een bioscoop te gaan. Het is dus geen
verbod, en ik zal ook nooit zeggen dat je naar de hel
gaat als je een bioscoop bezoekt, maar het tekent
gewoonlijk de geestelijke toestand van hem of
haar, die nog meent daaraan behoefte te hebben.
Hoe wonderbaar is het, als je persoonlijk ervaart
dat de machtige hand des Allerhoogsten op je
leven rust. Het was mijn gewoonte om ‘s avonds
omstreeks 8 uur een wandelingetje te maken. Ik
liep de trap af en was al bij de deur gekomen, toen
ik door mijn hospita even teruggeroepen werd. Ik
liep weer naar boven en stond nog maar net in de
gang met haar te praten, toen we het gefluit hoorden
van een naar beneden komende bom, die zeer
dichtbij insloeg. Mijn hospita greep mijn handen
en hield zich angstig aan mij vast.
Instinctief bukten we ons en namen een gebogen
houding aan om dekking te vinden, toen plotseling
het hele huis geweldig op z’n grondvesten dreunde.
Hier en daar viel de kalk van de muren en het
plafond. Toen volgde een doffe slag en alles werd
angstig stil.
Ik rende de trap af naar de voordeur en toen ik
hem opentrok, zag ik dat de hele straat onder
metershoog puin bedolven lag. Het blok huizen
aan de overzijde was aan gruzelementen geslagen.
Tranen van ontroering sprongen mij in de ogen en
ik moest God danken voor Zijn genade die mij via
mijn hospita terugriep naar boven om mij voor een
wisse dood te sparen.
Het wonderlijke was dat er ook niet één ruitje van
mijn kamer stuk was! De luchtdruk had zich naar
de andere zijde verplaatst en daar waren wel vele
honderden ruiten gesneuveld tot ver in de omtrek.
Wat ik later, wanneer ik terugdacht aan die tijd in
Londen, wel jammer vond, was dat niemand mij
ooit meenam naar een kerk of een Volle Evangelie
samenkomst. Ik wist ook niet eens van het bestaan
van zo’n Volle Evangelie gemeente af. Anders had
ik er zeker overal naar gezocht!
Toch waren het niet alleen inslaande bommen en
granaten of afweergeschut die me van de wijs
26 27

wilden brengen. Onverwachts kreeg ik bericht dat
ik moest vertrekken met een schip, of anders naar
Canada zou moeten gaan om opgeleid te worden
voor de militaire dienst. En, indien ik zou weigeren,
kreeg ik òf gevangenisstraf òf misschien zelfs wel
de kogel.
Nu druiste het in dienst gaan geheel tegen mijn
persoonlijke principes in. En voor het laatste voelde
ik weinig. Ik probeerde er onderuit te komen door
per schip te vertrekken en zo de zaak te rekken.
Maar chefkoks voor de koopvaardij lagen er nu
eenmaal niet voor het opscheppen en weer kreeg ik
bericht dat er een boot van de Rotterdamse Lloyd
was, waarmee ik kon wegvaren naar Indonesië.
Ik weigerde, omdat ik er niets voor voelde om
naar het Verre Oosten te gaan.
Ik had de Here gebeden of Hij mij, als ik dan toch
het zeegat uit moest, een schip wilde geven naar
Amerika waar ik graag mijn oudste broer zou
willen ontmoeten, die ik nog nooit gezien had.
Toen hij naar Amerika vertrok was ik nog maar zes
maanden oud.
HOOFDSTUK 3
God leidde mijn weg
I k had eigenlijk helemaal niet het voornemen om
Engeland te verlaten, want ik wilde liever dicht
bij huis blijven om zo gauw mogelijk als de oorlog
voorbij zou zijn, het Kanaal over te wippen en naar
Nederland te gaan.
Het was haast een onmogelijkheid om nieuws
van thuis te ontvangen. Het enige wat ik wist was,
dat het centrum van Rotterdam door de Duitsers
was platgegooid, dat er wel 50.000 huizen gebombardeerd
waren, en dat de hele binnenstad onherkenbaar
vernield was. Ik kon me niet goed
voorstellen dat mijn ouders iets was overkomen.
Mijn vader en moeder wandelden met God; maar
een bevestiging had ik niet. Ik kon alleen maar
rustig afwachten.
Vreemd genoeg maakte ik me nooit over mijn
ouders, broers of zusters ongerust. Waar ik wèl
vreselijk over in zat was mijn verloofde! Voordat
ik uit Holland vertrok had ik me met haar verloofd
en ik had haar beloofd, dat dit mijn laatste reis zou
zijn. Het werd echter niet de laatste, maar wel de
langste reis van mijn leven: van 1940 tot 1946!
Plotseling kreeg ik bericht dat er een schip was
van de Holland-Amerika Lijn, dat zonder chefkok
zat en dat ik er onmiddellijk naar toe moest gaan.
28 29

Het schip lag in Glasgow en ik kon mijn papieren
en treinkaartje komen halen.
Ik merkte dat ik hier niet onderuit kon en meende
dat dit weleens de boot kon zijn die mij naar New
York zou brengen. Daar mijn kleding nog in de
wasserij was, wilde ik pas de volgende dag met de
dagtrein reizen. Maar hoe dan ook, al ging het met
veel tegenpruttelen, ik moest en zou de nachttrein
naar Glasgow nemen.
Het schip zou gauw vertrekken, en dus pakte ik
mijn koffer en ging met de nachttrein van Londen
naar Glasgow. Het was zeker geen reis zonder
hindernissen. Dikwijls stonden we stil omdat er
een luchtaanval was en dan hoorden we de Duitse
vliegtuigen vlak boven ons. Het was echter erg
mistig waardoor de Duitsers de spoorbaan niet
konden vinden. Veilig bereikten we dan ook de
volgende morgen de plaats van bestemming.
Het eerste wat ik hoorde, toen ik aan boord kwam,
was, dat het schip nog gelost moest worden en dat
we zeker nog twee à drie weken in Glasgow
zouden blijven.
Ik was erg gepikeerd, ten eerste omdat ik mijn
kleren in de wasserij in Londen had moeten achterlaten
en ten tweede omdat ik niet de volgende dag
had mogen gaan.
Met de dagtrein zou een ander bemanningslid
komen, maar deze is echter nooit gearriveerd, omdat
die trein gebombardeerd werd en hij één van de
slachtoffers was.
Toen ik dit hoorde, kon ik mijn tranen nauwelijks
bedwingen. Ik zocht een plaats waar ik alleen kon
zijn. Daar heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten
en God gedankt voor Zijn liefde en genade en voor
Zijn bewarende hand. Ik vroeg om vergeving,
omdat ik nog zo slecht Zijn stem en Zijn leiding
verstond. Ik zou ook kunnen zeggen dat ik, in
plaats van vergeving te vragen, God mijn welgemeende
excuses aanbood.
Hoe wonderbaar is het, als we mogen weten dat
de goede, trouwe God Zijn almachtige hand en
Zijn alziend oog ook op ons leven houdt. Wij
weten dat God machtig is de Zijnen te bewaren
voor de gevaren en de dood. We hebben dit zo
treffend mogen zien in het leven van Jozef en
David. Het geloof weet, dat ook dit alles genade is.
We zouden het ook de “uitverkiezende” genade
van God kunnen noemen.
Ik geloof zonder twijfel wat David, de psalmist,
zegt in Psalm 34:8: ìDe engel des Heren legert
Zich rondom wie Hem vrezen en redt henî.
(Lees ook Psalm 91). Hoe wonderbaar is het als wij
Hem mogen toebehoren.
Aan boord vernam ik dat het schip wel weer naar
Canada zou gaan. Je wist officieel nooit van te
voren waar een schip heen zou gaan. Dat hoorde je
pas als het schip drie dagen op zee was. Het waren
voorzorgsmaatregelen met het oog op spionage.
30 31

Maar aan de lading wisten wij gewoonlijk wel
waar het schip heenging.
Toen ik aan boord was, wist ik ineens dat dit het
schip was dat de Here mij gegeven had. Deze
dingen zijn zo belangrijk te weten, vooral in tijden
van gevaar. Op Zijn weg ben je altijd veilig.
Toen we op zee waren, had ik totaal geen vrees en
ik wist dat ik veilig aan de overzijde zou komen.
Hoe dankbaar was mijn hart, toen ik midden op zee
hoorde, dat we voeren met bestemming New York!
De reis op het s.s. “Leerdam” verliep zonder
moeilijkheden. Wij voeren alleen heel erg noordelijk,
zodat je in de avond het Noorderlicht duidelijk
kon zien en natuurlijk was het behoorlijk koud. We
hadden een bemanning van ongeveer 100 personen,
alsmede 30 passagiers, aan wie ik mijn handen vol
had, temeer daar ik alleen een koksmaat als hulpje
had. Een tweede kok was er niet en voor zover ik
mij kan herinneren, miste de bakker de boot!
De consul die mij had aangemonsterd, zei dat hij
tijdens zijn hele loopbaan nog nooit zo’n jonge
chefkok voor een passagiersschip had aangemonsterd.
Ik was 22 jaar en wilde niet graag dat er ook
maar één klacht over mij zou komen.
Er deed zich een klein incident voor, maar voor
mij was het heel belangrijk. Voor het souper had ik
o.a. een jachtschotel op het menu staan en wat bij
mij een grote zeldzaamheid was, gebeurde: ik liet
de jachtschotel aanbranden. Dit gerecht behoorde
32
tot de hoofdschotel en tijd om wat anders te maken
was er niet meer. Ik proefde nòg eens en kwam tot
de overtuiging dat niemand er iets van zou eten.
Met grote haast snelde ik naar de bakkerij die aan
de keuken grensde en liet de deur achter mij in het
slot vallen. Voor de deegtrog viel ik op mijn knieën
en bad tot de God van Elia, die ook mijn God is.
Ik zei: “Vader, in de Naam van Jezus, help mij! Ik
weet niet wat ik moet doen, maar geef een andere
smaak aan deze jachtschotel. Gij zijt almachtig!
Toen het water bitter was, hebt Gij het zoet
gemaakt!” (Exodus 15:22-27).
Ik stond op van mijn knieën en begon de jachtschotels
door te geven aan de bedienden. Tot mijn grote
verbazing kwamen ze steeds terug om nog meer
schotels te halen, totdat alles schoon op was.
Toen ik die avond op het sloependek liep, kwam
onverwachts de kapitein naar me toe, die me aansprak
en mij zijn complimenten maakte door te
zeggen: “Chef, ik heb nog nooit zo’n heerlijke
jachtschotel gegeten en vooral de passagiers wilden
er allemaal meer van hebben”.
Wat kon ik anders doen, na deze extra bevestiging,
dan de Here mijn God danken, terwijl de tranen
over mijn wangen liepen!
Hoe vaak missen wij de moed om te geloven, dat
wij datgene ontvangen hebben waarom wij bidden!
Ik had gebeden en dacht dat al het eten terug zou
komen in de keuken, maar in plaats daarvan kwam
33

ik tekort en ging alles schoon op. Bovendien kwam
de kapitein mij nog eens extra bedanken voor de
heerlijke jachtschotel.
De Here deed dit om aan mij te bevestigen dat Hij
hóórt! We zijn zo dikwijls onopmerkzaam en
vergeten zo gauw wat de Here voor ons gedaan
heeft.
Het was een imposant gezicht, toen we de haven
van New York binnenliepen en ik voor het eerst in
de verte de “Empire State Building” zag met zijn
meer dan 100 verdiepingen en zijn kleine broertjes
van 40 of 50 verdiepingen eromheen geschaard.
Ook zag ik het bekende maar unieke “Statue of
Liberty” (Vrijheidsbeeld), dat met opgeheven arm
zich als een getuigenis verheft, ten teken van
vrijheid voor alle naties, en ik zag ook de grote
hangbruggen. Ik wist niet op welke wijze de Here
voor mij de weg zou openen, maar ik had gebeden
en gezegd: “Here, wilt U mij helpen en het mogelijk
maken dat ik van dit schip afkom en in New York
kan blijven?” In mijn functie van chefkok was dit
niet eenvoudig. Als matroos of officier was het
nog weleens mogelijk een plaatsvervanger te
krijgen, maar niet als chefkok.
Een van de eerste dingen die ik wilde doen was
mijn broer gaan bezoeken. Ik zocht in Brooklyn
het huis op waar hij woonde en belde aan. Een
meisje van ongeveer 12 jaar opende de deur en ik
vroeg haar of de heer Maasbach thuis was. Ze zei:
34
“Ja”, waarop ik - voor haar was ik een volslagen
vreemdeling - maar gelijk de trap opliep, en meteen
de kamer binnenging. Daar zag ik mijn broer staan
en ongevraagd liep ik naar hem toe en vroeg: “Are
you Mr. Maasbach?” (Bent u meneer Maasbach?)
Hij zei: “Yes, I am”.
Toen zei ik, nu in het Hollands: “Dan ben ik je
broer Jan”.
Hij kende en herkende mij niet. Dat kwam ten
eerste, omdat hij mij niet verwachtte en ten tweede,
omdat hij mij het laatst gezien had toen ik nog in
de wieg lag, 6 maanden oud. Een van de eerste
dingen die hij me vroeg was: “Are you saved?”
(Ben je gered?) Vanzelfsprekend waren we niet
gauw uitgepraat.
IN AANRAKING MET DE
PINKSTERKERK
Ik zal nooit vergeten dat hij mij meenam naar de
Ridgewood Pentecostal Church. Ridgewood is
een wijk in Brooklyn en “Pentecostal Church”
betekent “Pinksterkerk”. Het was op de eerste
verdieping. Ik dacht dat ik in de opperzaal van de
tempel in Jeruzalem terechtgekomen was.
Voor het eerst hoorde ik mensen spreken in nieuwe
tongen, zoals we lezen in 1 Corinthiërs 12 en 14 en
in de Handelingen der Apostelen. Ik hoorde de
mensen gezamenlijk Jezus grootmaken en God
35

prijzen, zoals ik nog nooit eerder had gehoord.
Het was alles geheel nieuw voor mij. Ik had dit in
de Ned. Hervormde Kerk nog nooit meegemaakt.
Ik ervoer de tegenwoordigheid van de Heilige
Geest zoals ik die nog nooit in een kerkdienst had
ervaren. De mensen gingen vanzelf staan en met
opgeheven handen maakten ze met luide stem de
naam des Heren groot.
Ik deed ook mijn hand omhoog, maar hield mijn
bovenarm horizontaal. Mijn broer duwde echter
plotseling mijn elleboog omhoog, zodat mijn hand
helemaal de lucht in schoot. Ik had dat duwtje
nodig, want ik was heus zo vrij niet om dat uit
mijzelf te kunnen doen!
Waar ik het wel moeilijk mee had, was het feit dat
de mensen allemaal tegelijk begonnen te bidden,
hun gebeden klonken door elkaar en ik kon dikwijls
noch de een, noch de ander verstaan. Ik probeerde
te horen wat ze zeiden. Mijn broer zei later tegen
me: “Jij moet zelf je mond opendoen en Jezus
danken en grootmaken. Je hoeft niet te horen wat
zij bidden. Zij bidden tot God en Hij hoort allen.
Bid ook en je krijgt dezelfde zegen”.
Ik moest inderdaad leren God in het midden der
gemeente te loven en te prijzen. Ik ben nu altijd erg
dankbaar dat ik dit heb mogen leren. Het brengt je
in nauwe gemeenschap met elkaar en met God.
Er waren tijden van lofprijzing maar ook waren er
momenten van heilige stilte. Soms stond iemand
36
plotseling op en getuigde van Jezus. Ik heb zusters
zien dansen voor het aangezicht des Heren in het
midden van de gemeente. Ook broeders kwamen
in geestvervoering en dansten voor God.
Later heb ik zelf dikwijls ervaren, dat ik mijn
voeten niet meer op de grond kon houden. Velen
zullen dit niet begrijpen, maar koning David moet
hetzelfde ervaren hebben, toen de ark Gods onder
gejuich overgebracht werd naar Jeruzalem en hij
in linnen lijfrok uit alle macht voor het aangezicht
des Heren danste (2 Samuël 6).
Als we weten dat de ark een type is van Jezus,
hoeveel te meer zullen wij vreugde moeten
bedrijven over Hem, die ons kocht met Zijn dierbaar
bloed. Ik schaam me dan ook niet en verblijd mij
samen met hen, die met vrijmoedigheid onze
Zaligmaker, Jezus Christus, grootmaken en als
men erbij wil dansen, wil ik mij er niet aan ergeren.
Ik kan ook de voorgangers begrijpen die niet
toestaan dat er in hun kerk gedanst wordt. Het
dansen in de Geest is niet iets wat regelmatig
voorkomt. Het is heel goed mogelijk dat het ontaardt
in vleselijke activiteit die niets met de Heilige
Geest te maken heeft. Ik wil hiermee zeggen, dat
de ware manifestatie van de Geest in de juiste tijd
en op de juiste plaats de Vader welbehagelijk is,
omdat daarmee Zijn Zoon geëerd wordt.
Nog één ding is de moeite van het vermelden
waard. Toen men op zekere dag in de samenkomst
37

met de collecteschaal bij mij was geweest, vroeg
mijn broer plotseling aan me:
“Hoeveel heb jij in de collecteschaal gedaan?”
Ik schrok ervan, want in Holland ben je niet
gewend dat men zoiets vraagt. Toch was ik blij dat
ik kon zeggen: “Een dollar” en niet “een quarter”.
Maar mijn broer zei: “Je moest je schamen om als
vrijgezel de Here maar één dollar te geven. Jij zou
minstens elke keer vijf dollar moeten geven of
meer. Heb je weleens een keer een bedrag van
honderd dollar gegeven?”
Ik dacht bij mezelf: “Waarover heeft hij het?” Ik
had het gauw uitgerekend - honderd dollars was
destijds f 385,= en om dat nu zo maar even in de
collecteschaal te doen, was niet mis!
Mijn broer zei verder: “Hollanders zijn gierig. Jij
zal nooit Gods zegen ervaren, als je niet eerst gaat
geven. Hoogmoedig zijn de Hollanders ook. Ze
zijn te trots om hun handen omhoog te heffen en
hun mond open te doen om God te loven. De
Hollander wil zichzelf, zogenaamd nuchter, blijven.
Maar wij missen hetgeen God voor ons heeft, als
wij ons niet in Hem willen verliezen”.
Nu, ik kreeg daar mijn portie wel! Maar ik heb er
nooit spijt van gehad. Ik ben ook gaan leren offeren,
nadat ik nog geprobeerd had te zeggen, dat er toch
zoiets in de Bijbel staat, dat we onze linkerhand
niet moeten laten weten wat onze rechterhand
doet.
38
Maar als antwoord kreeg ik te horen: “Ja, geen
wonder, want dan moet jullie linkerhand zich
schamen, omdat jullie rechterhand zo weinig geeft”.
Vroeger deed ik ook maar een paar centen in het
collectezakje, maar nu zou ik niet meer de moed
hebben om zoiets te doen. Ik zou er mezelf mee
tekort doen, want God zegt: ìMet de maat
waarmede gij meet, zal u gemeten wordenî
(Matthéüs 7:2), en ìwant God heeft de
blijmoedige gever liefî (2 Corinthiërs 9:7).
O, wat zijn er toch vele christenen die niet weten
dat het geheim van voorspoed gelegen is in wat wij
geven in verhouding tot wat we bezitten. Ze weten
niet dat God de waarde van ons offer taxeert naar
wat wij bezitten. Ik ben erg blij dat ik het geheim,
hoe overvloedig van God te ontvangen, heb leren
verstaan, en dat dit geheim is gelegen in het geven
(Lucas 6:38).
IN NEW YORK
Op een morgen toen we nog in de haven van New
York lagen om te lossen, kwam er een Hollander
naar me toe. Ik was bezig in de keuken en hij vroeg
mij hoe het schip mij beviel. Ik kwam er spoedig
achter, dat hij een chefkok was en door ziekte aan
wal was gebleven.
Hij bleek een vriendinnetje in Glasgow te hebben
en wilde wel graag met deze boot mee, daar het wel
39

zeker was dat dit schip zou terugkeren naar
Glasgow. Ik raadde hem aan met zijn papieren naar
de kapitein te gaan en als de kapitein het goed zou
vinden, dan kon hij mijn baan wel krijgen. Het
duurde niet lang of hij kwam terug met de
mededeling dat het “okay” was. Ik moest mij alleen
ook even bij de kapitein melden.
Dit was weer een mijlpaal in mijn leven, waarin
ik Gods hand op een wonderbare wijze zag. Ik had
nogal veel bagage. Op de dag dat ik van boord zou
gaan, kwam er een man aan boord, die naar iemand
zocht, maar de desbetreffende persoon was niet
aanwezig. Ik vroeg hem of hij misschien naar
Brooklyn ging. Dat was inderdaad het geval en ik
kon zomaar meerijden.
Hij kwam met zijn auto tot aan de valreep, waar
ik alles inlaadde. Het was Tweede Kerstdag en het
was erg koud. Bij de portier aan het hek hield hij
zijn pasje omhoog en we reden onmiddellijk door.
Het was oorlog en de douane keek behoorlijk
streng alles na, maar ik hoefde geen koffer open te
maken en de man bracht me tot aan de deur van het
huis van mijn broer, bij wie ik de eerstkomende tijd
zou logeren.
Het vreemde van alles was, dat ik al mijn geld
ontving van de eerste stuurman en dat ik verder
geen immigratie-autoriteiten of andere instanties
heb gezien of ontmoet. Er werd mij ook niet
gezegd, dat ik ergens heen moest gaan. Ik kreeg
40
mijn gage en ging met al mijn bagage van boord,
als een vrij man.
Later heb ik begrepen dat dit van de Here was. Ik
was toen 23 jaar oud en ik kon niet terug naar
Holland, dus zocht ik een baan in New York.
Het duurde niet lang of ik had me omhooggewerkt
en kreeg een behoorlijk betaalde baan in een groot
restaurant. Wederom deed God naar Zijn Woord:
"Mijn God zal in al uw behoeften naar Zijn
rijkdom heerlijk voorzien in Christus Jezus"
(Filippenzen 4:19).
New York is een geweldig grote stad, de grootste
stad ter wereld. Meer dan tien miljoen mensen
haasten zich dagelijks door de straten van New
York. Het verkeer is dan ook ongelooflijk druk,
vooral tijdens de spitsuren. Niet alleen verplaatsen
de mensen zich boven de grond, maar er reizen
dagelijks ook ontelbaar velen met de “subway” (de
ondergrondse). Ik herinner mij dat er op een bepaald
punt vier treinen boven elkaar passeren, wat een
unicum is in de wereld.
De stad telt vele nationaliteiten en rassen, die
veelal in groepen bij elkaar in wijken wonen. Zo
heeft men er bijvoorbeeld de negerwijk Harlem ,
de Italiaanse en de Chinese wijk. Ook wonen er
meer dan twee miljoen Joden.
Hoe wonderbaar is het, dat ik juist in deze stad,
waar de zonde hoogtij viert, Jezus Christus - die ik
reeds had leren kennen als de Here mijn Verlosser
41

- ook mocht leren kennen als de Here mijn grote
Heelmeester.
Jesaja 43:2 en 3
2 "Wanneer gij door het water trekt,
ben Ik met u; gaat gij door rivieren,
zij zullen u niet wegspoelen;
als gij door het vuur gaat,
zult gij niet verteren en
zal de vlam u niet verbranden.
3 Want Ik, de HERE, ben uw God,
de Heilige IsraÎls", uw Verlosser;
Ik geef Egypte, EthiopiÎ en Seba
als losgeld in uw plaats.
42
HOOFDSTUK 4
Hoe God mij genas
Ik had een verschrikkelijke pijn in mijn rug en
kon daardoor niet rechtop lopen. Mijn broer
vroeg mij wat ik scheelde. Ik zei hem dat ik aan
erge pijn in mijn rug leed en hiervoor reeds eerder
in observatie was opgenomen. Twee jaar daarvoor
had ik in San Francisco in het ziekenhuis gelegen
en de doktoren hadden me toen een corset voorgeschreven.
Maar niets hielp.
Ik kreeg van mijn broer een antwoord zoals ik nog
nooit eerder in mijn leven had ontvangen. Hij zei
tegen mij dat ik me moest schamen om als christen
ziek te zijn. Ik kon echter deze beschuldiging niet
zomaar zonder meer accepteren. Ik geloofde met
mijn hele hart in God en ook dat Hij machtig was
om wonderen te doen en mij kon genezen. Toch
hield mijn broer steeds vol dat het door mijn
ongeloof kwam.
Hij zei: “Als je gelooft wat er geschreven staat in
Jesaja 53:4 en 5: ìOnze ziekten heeft Hij (Jezus)
op Zich genomen en door Zijn striemen is ons
genezing gewordenî dan zul je de ziekte niet
langer accepteren. Waarom zouden wij nog dragen
wat Jezus al voor ons gedragen heeft?” Terwijl hij
mij steeds beschuldigde van ongeloof, rechtvaar-
43

digde ik mezelf voortdurend en ik zei dat ik toch
echt vast geloofde.
Toen ik ‘s avonds thuiskwam, nam ik mijn Bijbel
en ging lezen en herlezen wat er geschreven staat
in Jesaja 53:4 en 5: ìNochtans, onze ziekten
heeft Hij op Zich genomen, en onze smarten
gedragen; wij echter hielden Hem voor een
geplaagde, een door God geslagene en
verdrukte. Maar om onze overtredingen werd
Hij doorboord, om onze ongerechtigheden
verbrijzeld; de straf die ons de vrede
aanbrengt, was op Hem, en door Zijn striemen
is ons genezing gewordenî.
Ook las ik Exodus 15:26: ìIk, de Here, ben uw
Heelmeesterî en Deuteronomium 7:15: ìDe Here
zal alle ziekten van u afwenden, en geen van
de boze kwalen van Egypte, die gij kent, zal Hij
u opleggenî en wat de apostel Petrus zegt in 1
Petrus 2:24: ìDoor Zijn striemen zijt gij genezenî.
Telkens weer legde ik mijn opengeslagen Bijbel
op mijn bed, knielde er naast neer terwijl ik las, en
bad dan vaak onder tranen: “Here, er staat toch
geschreven in Uw Woord, dat ik genezen ben, toch
ben ik ziek. Here, genees mij”.
Ik deed een ontdekking die ik nog nooit eerder
had gedaan. Ik moest leren de duivel te weerstaan
door het geloof en te volharden in de strijd van het
geloof. Steeds had ik gebeden: “O, God, genees
mij!” maar ik had mijn genezing nog nooit
44
geaccepteerd. Ik nam toen de beslissing om in het
geloof te gaan staan voor mijn genezing en de
duivel te wederstaan, al zou ik er ook bij neervallen.
Ik werkte in die tijd als assistent van een metselaar
bij een aannemer. Ik had deze baan genomen
omdat ik haast geen Engels sprak. Nooit vergeet ik
mijn eerste karweitje. Ik moest met een voorhamer
een oude betonnen vloer stuk slaan, net een
karweitje voor mijn rug! Het grappige was dat in
Amerika alles elektrisch of machinaal ging, behalve
bij mijn eerste werkgever.
Toen dit klaar was, moest ik cement sjouwen, wel
tien trappen hoog, omdat de lift niet werkte. Het
was hard en zwaar werk en het was voor mij
gemakkelijk geweest om te zeggen dat ik het niet
kon doen omdat ik pijn in mijn rug had, maar ik
wilde het deze keer niet opgeven.
Sommige mensen die dit lezen, zullen het vreemd
vinden. Ik echter dacht bij mijzelf: “Die oude
duivel in mijn rug zàl moeten wijken”. Ik huilde
soms van de pijn en moest elke dag bidden: “Here,
geef mij kracht om deze emmer met cement op te
nemen en naar boven te brengen”. Elke stap die ik
deed en elke trede die ik nam was een zucht en een
gebed tot God, mijn Vader.
‘s Zondags ging ik naar de samenkomst en op een
keer vroeg ik de voorganger om voor mij te bidden.
De broeder bestrafte de pijn en de ziekte in mijn
lichaam, opdat ze zouden wijken in de Naam van
45

Jezus. Na het gebed voelde ik echter nog niet direct
een verandering. Maar de woorden van mijn broer
hadden geholpen. Ik wilde niet twijfelen, maar
vasthouden in het geloof.
Ik deed nog een nieuwe ontdekking, hoewel ik dit
pas veel later begreep. Mijn broer had gelijk. Ik
geloofde wel, zoals vele christenen geloven dat
God het doen kan, maar niet dat Hij het reeds
gedaan heeft! En dat was het geloof waarover hij
sprak. Zoals onze zonden geboet zijn op Golgotha,
zo’n 2000 jaar geleden, zo zijn ook onze ziekten
gedragen. ìDoor Zijn striemen ZIJN wij genezenî.
Ik ging dus de Here danken en zei: “Here, ik geloof
dat Gij mij genezen hebt. Here, ik dank U daarvoor”
en dit zei ik met nog steeds die aanhoudende
vreselijke pijn in mijn rug.
Na verloop van enige tijd week de pijn. Het
vreemde was, dat ik niet direct besefte dat ik genezen
was. Drie maanden later - ik was in een andere
werkkring terechtgekomen - zette ik eens een
grote pan met aardappelen op het fornuis en door
de Heilige Geest werd ik er bij bepaald, dat ik mijn
rug niet meer voelde. Plotseling drong het tot mij
door dat ik volkomen genezen wàs! Ik ging de
Here ervoor danken, ik loofde en prees Zijn Naam
en weer stroomden de tranen van ontroering en
blijdschap mij over de wangen.
Terwijl ik die avond met mijn Bijbel opengeslagen
voor me, op de knieën voor m’n bed geknield was,
46
dankte ik God omdat Hij niet alleen al onze ongerechtigheden
vergeeft, maar ook al onze krankheden
geneest (Psalm 103).
Op zekere dag vertilde ik mij en ik had plotseling
weer die vreselijke pijnen in mijn rug en daar
kwam die oude duivel met zijn smoesjes terug en
hij fluisterde mij in het oor: “Zie je wel dat je weer
ziek bent”. Ik zei echter: “Duivel, je bent een grote
leugenaar, want God heeft mij genezen en wat ik
nu voel, is iets natuurlijks en het is slechts van
voorbijgaande aard”.
Wat maakt de duivel toch vaak gebruik van de
omstandigheden om ons in twijfel of in negatief
geloof te brengen. Toen de duivel mij inblies: “Zie
je wel dat je nog ziek bent”, was het voor mij alsof
ik die leugenaar, die bokkepoot op zijn klompen
hoorde aankomen, en ik ben er, God zij dank, niet
op ingegaan en de pijnen verdwenen weer.
Dit is nu ruim vijftig jaar geleden en ik dank God
er nog steeds ootmoedig voor dat ik genezen ben
en dat ik door Zijn genade genezen zal blijven door
het geloof in Hem, die niet alleen mijn zonden,
maar ook mijn krankheden heeft gedragen.
Ik weet wat het is om pijn te hebben, en ook wat
het is om jarenlang te bidden voor genezing maar
terwijl je bidt, geloof je dat het misschien Zijn wil
is om ziek te blijven en dat het een kruis is dat God
je oplegt. Van positief bidden had ik door onwetendheid
geen begrip. Soms bad ik wel: “Here, als het
47

Uw wil is, genees mij dan”, maar diep in mijn hart
twijfelde ik nog of Hij het wel doen zou. Die
twijfel is gelukkig voorbij. Ik weet nu wat Zijn wil
is. Hij heeft ons Zijn wil geopenbaard in Zijn
Woord. Wij zullen Zijn Woord moeten aannemen
en geloven om positief te kunnen bidden. De overwinning
moet in ons hart zijn voor hetgeen we
bidden; we moeten ervan verzekerd zijn dat we het
zullen ontvangen.
Deze overwinning is er niet altijd direct voor alle
dingen. Het kan gebeuren, dat wij soms moeten
bidden en vasten om in de overwinning van ons
geloof te komen, opdat we ontvangen wat we
bidden. Wat heeft God toch een geduld, een
wonderbare lankmoedigheid met ons, ongelovige
mensenkinderen.
Een andere les die ik leerde was deze: toen ik mijn
persoonlijk leven ernstig onderzocht, of er misschien
verkeerde dingen waren, die God niet welbehaaglijk
waren, ontdekte ik enkele zaken en deed
ze uit mijn leven weg, opdat ze mijn genezing niet
in de weg zouden kunnen staan. Maar toch heb ik
begrepen, dat wij de genezing niet verkrijgen door
eigengerechtigheid of werkheiligheid, maar door
de gerechtigheid van Christus, die onze zonden
gedragen heeft op het kruis van Golgotha.
De belofte die de Here aan Israël gaf in Exodus
15:26 ìIk, de Here, ben uw Heelmeesterî was
alleen van kracht als zij zich zouden houden aan de
voorwaarden die eraan verbonden waren, namelijk
om Zijn geboden en al Zijn inzettingen te
onderhouden en die te doen.
Wij hebben daarin gefaald. Maar hetgeen wij niet
hebben kunnen doen, heeft Jezus gedaan en nu
mogen wij tot de Vader gaan in Zijn Naam. Dat
betekent in de Naam van Hem die de wet voor ons
volbracht heeft. Hij deed het in onze plaats, opdat
wij door Hem gerechtvaardigd zouden zijn. Daarom
zijn alle beloften in Christus Jezus ja en amen. Ook
de belofte: ìIk, de Here, ben uw Heelmeesterî
Nu ben ik een prediker van het wonderbare Evangelie
van Jezus Christus, wat in werkelijkheid
betekent: een prediker van het heerlijke Goede
Nieuws van Jezus Christus. Ik mag alle mensen
vertellen dat God een goede God is, en dat Hij al
onze ongerechtigheden vergeeft en al onze
ziekten geneest (Psalm 103:3).
De Bijbel zegt: Heden is de dag van verlossing.
De meeste christenen geloven dat. Waarom zoudt
u dan ook niet geloven dat het vandaag de dag van
uw genezing is? Laten wij vast geloven dat Hij
vandaag de Rots van onze behoudenis is en dat
Hij vandaag onze grote en machtige Heelmeester
is die àl onze ziekten geneest.
Dit zijn niet mijn woorden, maar de woorden van
Jezus Zelf: ìAlle dingen zijn mogelijk voor
degenen die gelovenî Marcus 9:23. Meer over
deze dingen kunt u lezen in mijn boek “Hoe u ge-
48 49

nezing van God kunt ontvangen”. Verkrijgbaar bij
dezelfde uitgever van dit boek. Het is een praktisch
boek dat u veel kennis zal verschaffen over
Goddelijke genezing. En ... u weet, geloof komt
door kennis van het Woord van God. Romeinen
10:17. En ... zonder geloof is het onmogelijk om
God te behagen. Die tot God komt MOET
geloven, dat Hij is, en een beloner is voor hen,
die Hem ernstig zoeken (Hebreeën 11:6).
Psalm 103:1-5
1 Loof de HERE, mijn ziel,
en al wat in mij is, Zijn heilige naam.
2 Loof de HERE, mijn ziel,
en vergeet niet een van Zijn weldaden.
3 Die al uw ongerechtigheden vergeeft,
die al uw krankheden geneest,
4 die uw leven verlost van de groeve,
die u kroont met goedertierenheid en
barmhartigheid,
5 die uw ziel verzadigt met het goede,
zodat uw jeugd zich vernieuwt als die
van een arend.
HOOFDSTUK 5
Strijd
D e oorlog duurde voort. Natuurlijk waren mijn
gedachten veel bij mijn verloofde, mijn familie
en het Nederlandse volk, want ik had gehoord
van de slechte toestanden in Holland en hoe duizenden
mensen stierven van de honger. Het was in die
tijd, alsof God mij verborg in Zijn tent, zoals we lezen
in Psalm 91: 9-11:
ì Want Gij, o Here, zijt mijn toevlucht. De
Allerhoogste hebt gij tot uw schutse gesteld;
geen onheil zal u treffen, en geen plaag zal
uw tent naderen; want Hij zal aangaande u
Zijn engelen gebieden, dat zij u behoeden op
al uw wegenî.
Ik werkte naast een Amerikaan, een Jood, wiens
eigen zoon aan het front in Europa vocht en ik, als
Hollander, nam eigenlijk de plaats in van zijn
zoon. Ik woonde in een land van overvloed en
werkte in een van de drukste restaurants van
Brooklyn, maar op Thanksgiving Day, dit is een
Amerikaanse feestdag waarop men in het bijzonder
dankt voor de oogst, vastte ik. Bijna iedereen eet
dan traditiegetrouw een turkey dinner (kalkoendiner).
Ik vastte ook tijdens de Kerstdagen. Als iedereen
lekker aan het eten was, vastte ik en bad tot
50 51

de Here mijn God, voor ons land en volk. Op mijn
knieën riep ik tot God om Zijn genade te betonen
aan mijn geliefden thuis in het verre Holland.
EEN JUISTE BESLISSING
OF EEN BLOK AAN JE BEEN
ìDe Here heeft gegeven, de Here heeft
genomen, de naam des Heren zij geloofdî
(Job 1:21).
Dit is een tekst die iedere Godsman en iedere
Godsvrouw kent en zelf zal ondervinden. Dit schijnt
nodig te zijn tot vervolmaking van ons geloofsleven
en onze wandel met Hem. Ook dit heb ik meermalen
mogen ervaren.
Ik was nog steeds op reis, en deze laatste reis
duurde wel heel erg lang, daar de oorlog mij verhinderde
terug te keren. Op een keer vroeg een
vriend mij of mijn verloofde ook zo over het geloof
dacht als ik, “en”, vroeg hij, “is ze bereid om dezelfde
weg te gaan, die God wil dat jij zal gaan?”
Ik kon daar niet zo ineens een positief antwoord
op geven, want ik had daar nog nooit zo diep over
nagedacht. Vroeger zou ik op die vraag op hetzelfde
moment een positief antwoord hebben gegeven,
maar nu niet. Mijn leven was, doordat ik in aanraking
was gekomen met de Pinksterbeweging,
geheel veranderd en mijn geloofsleven was verdiept.
Ik voerde een innerlijke strijd.
52
Mijn vriend had gezegd: “Als je verloofde zich
niet volkomen aan Hem heeft overgegeven, net als
jij, zal je God nooit geheel voor honderd procent
kunnen dienen, maar je zal, als je met haar trouwt,
een blok aan je been hebben, dat je er zelf aan
gebonden hebt”.
Mijn probleem was, dat ik zonder twijfel geloofde
dat God haar aan mij gegeven had als mijn toekomstige
vrouw. Vele vragen rezen in mij op. Is het
mogelijk dat God je eerst iets geeft, om het later
weer van je af te nemen? Laat Hij je eerst van iets
of iemand houden om het dan weer af te nemen?
Gelukkig hebben wij er in de Bijbel voorbeelden
van dat de goede God inderdaad zoiets doet. Ik
denk aan Abraham en Isaäk in Genesis 22, aan de
Sunamitische en haar zoon in 2 Koningen 4, en aan
Jaïrus en zijn dochter in Marcus 5.
Inderdaad, God kan je van iets of iemand laten
houden, het je geven en het dan weer terugvragen
of -nemen. Hij wil ons de les leren, dat Hij de
Vader, de Schepper is, dat Hij op de troon zit. Hij
neemt niet iets van ons weg om ons armer te
maken, maar Hij beproeft ons om te zien hoeveel
Hij aan ons kan toevertrouwen. We zijn zo gauw
geneigd om alles tot ons eigendom te rekenen,
terwijl de aarde met haar volheid aan Hem toebehoort.
Wij vergeten zo vaak dat wij slechts dienaren
zijn van Christus; dat we slechts uitdelers zijn van
de goede dingen, die God ons heeft toevertrouwd.
53

Ik begreep dat ik mijn meisje nooit helemaal
gelukkig zou kunnen maken. Ik kende haar te goed
en ik wist dat ze niet die prijs zou kunnen betalen
als de Here mij geheel voor Hem en voor Zijn
dienst wilde gebruiken.
Dus bad ik de Here ernstig en ging ervoor vasten.
Het gebeurde dikwijls dat ik gedurende drie dagen
helemaal niet at of dronk en als ik vastte tijdens
mijn werk, dan dronk ik hoogstens een klein beetje
water of thee.
Zo ook nu weer. Maar de Here gaf mij in dit geval
geen antwoord dan alleen door Zijn Woord. Ik
moest hierin zèlf beslissen op grond van Zijn
Woord, de Bijbel.
God sprak tot mij door de tekst die mij later bij
een andere gelegenheid ook zo geholpen heeft. We
kunnen hem vinden in Marcus 10:29 en 30:
ì Voorwaar, Ik zeg u, er is niemand, die huis of
broeders of zusters of moeder of vader of
kinderen of akkers heeft prijsgegeven om Mij
en om het evangelie, of hij ontvangt honderdvoudig
terug: nu, in deze tijd, huizen en
broeders en zusters en moeders en kinderen
en akkers met vervolgingen, en in de
toekomende eeuw het eeuwige levenî.
Ik nam de grote en voor mij moeilijke beslissing
om haar te schrijven, de dingen uiteen te zetten en
de verloving te verbreken. Ik zal dit nooit vergeten.
Het kostte mij strijd en tranen. Wat een respect
54
kreeg ik nu voor Abraham, die zijn liefste, zijn
enige, niet aan God heeft willen onthouden. Wat
een waardering kreeg ik voor de Vader, die voor
ons, arme zondaren, Zijn liefste, Zijn enige, niet
heeft willen sparen (Johannes 3:16). Hoe vaak
moest ik daarna op de knieën om van Hem kracht
te ontvangen. Wat vocht de duivel mij aan, door me
in het oor te fluisteren dat het niet fair, niet eerlijk
was tegenover haar. Ze had reeds zolang op me
gewacht en was mij door de oorlog heen en tijdens
al mijn lange reizen trouw gebleven. De duivel zal
altijd proberen medelijden op te wekken met het
vlees. Plotseling wil hij niemands gevoel kwetsen.
Maar waarachtig geloof weet, dat het waar is wat
er staat in 1 Samuël 15:22: ìGehoorzamen is
beter dan slachtoffers, luisteren beter dan het
vette der rammenî.
De vraag zal bij u oprijzen: “Broeder Maasbach,
heeft u nooit spijt gehad van uw besluit?”
Mijn antwoord is: “Nooit, nee, nooit!” Ik ben er
nog altijd dankbaar voor, al zou ik niet graag een
tweede keer zo’n strijd willen doormaken. Hoeveel,
door God geroepen mannen en vrouwen, zijn er
niet, die gehandicapt zijn in de vervulling van hun
roeping, en die moeten lijden in het vlees, omdat ze
niet op de Here hebben willen wachten, of omdat
ze de prijs van zelfverloochening niet wilden
betalen, of omdat ze medelijden hadden met het
vlees.
55

Iedere door Gods Geest vervulde christen weet,
dat we nooit gelukkig kunnen zijn en volle vrede
kunnen hebben, als we niet onze roeping van God
kunnen vervullen. Hoe droevig, als deze gehinderd
moet worden door een verkeerde levenspartner.
Er zijn christenen die vóór hun bekering reeds
hun levensgezellin gekozen hadden. Deze kunnen
alleen maar jaloers zijn, als ze in de levens van
anderen zien, hoe goed en mooi het had kunnen
zijn als ze de Weg en de Waarheid en het Leven
eerder hadden ontmoet.
Wat ben ik God dankbaar voor de vrouw die
Hij mij heeft gegeven, met wie ik ongestoord
mijn roeping aan Hem kan vervullen. Hoe
belangrijk is het voor jonge christenen dat ze de
juiste levenspartner van Hem verwachten en
ontvangen.
Ook nam ik toen aanstonds de beslissing om de
keuze nu over te laten aan Hem, die de harten
kent. Hij weet immers welk maaksel wij zijn en Hij
kent ons verlangen. Zal onze goede Vader ook
daarin geen uitkomst en leiding geven door Zijn
Heilige Geest? Ja, zeker, Hij zal het doen. Maar
willen wij op Hem wachten en de prijs betalen?
Jezus zei in Marcus 8:34,35:
ìIndien iemand achter Mij wil komen, die
verloochene zichzelf en neme zijn kruis op en
volge Mij. Want ieder, die zijn leven zal willen
behouden, die zal het verliezen; maar ieder,
die zijn leven verliezen zal om Mijnentwil en om
des evangelies wil, die zal het behoudenî.
56 57

HOOFDSTUK 6
Wat geloof vermag
E en goede vriend van mij, met wie ik veel
contact had en die mij veel geestelijk inzicht
had gegeven, was niet in de gelegenheid voor
zichzelf en zijn groot gezin, hij had zeven kinderen,
een auto te kopen. Ik besloot dan ook, daar ik
meende dat nu de tijd er rijp voor was, dit zelf te
doen. Maar ik had geen geld, daar ik sinds twee jaar
bijna mijn gehele inkomen besteedde aan het
ondersteunen van een zendingsfamilie. Het gebeurde
zelfs dat ik voor een paar nieuwe schoenen
moest bidden, omdat elke cent die ik verdiende,
wegging voor de zending. Sinds een paar jaar had
ik ook geen nieuw kostuum gekocht. Toch zag ik er
altijd keurig uit. Ik wist namelijk een goed adres
waar ik voor 5 tot 10 dollar zeer goede, tweedehandse
kostuums kon kopen. Niemand vermoedde
natuurlijk dat ik in andermans kleding liep, maar
zodoende kon ik meer investeren in het werk des
Heren. Ik vond het een voorrecht om dit te doen.
Zo herinner ik mij, dat ik eens voor een reis een
nieuw kostuum nodig had. Nu was er op dat schip
een zeeman, die tijdens een dronken bui een prachtig
en duur kostuum had gekocht. Maar toen hij de
volgende dag wakker werd en weer nuchter was,
58
ontdekte hij dat het één decimeter te groot was en
hij deed het aan mij over voor 12 dollar. Het zat me
als gegoten omdat de man een hoofd kleiner was
dan ik. Ik vond het grappig en dankte de Heer
ervoor dat hij een dronken zeeman had gebruikt
om voor mij een nieuw kostuum te kopen.
Er zullen mensen zijn die nooit zullen begrijpen
wat het is om voor een paar schoenen te moeten
bidden, of voor andere kleding. Men heeft geld en
kan onbekommerd kopen wat men zelf wil. Wat
ben ik God dankbaar dat Hij Zelf mij hierin leidde.
Want naast degenen die alles kunnen kopen wat ze
zelf willen, zijn er miljoenen mensen die dat niet
kunnen. Het zijn juist diegenen, die ik wil begrijpen
en met wie ik wil delen in de omstandigheden,
waarin zij leven. Ik geloof dat dit ook de bedoeling
van Christus is (Ps41:2;Spr.4:2;Spr.29:7;Gal.2:10).
Ik wil nu terugkomen op die eerste auto die ik zou
kopen. Ik had maar één dollar en 25 cent op zak,
maar ik geloofde dat God mij een auto wilde geven.
Dus ging ik eropuit om er een te kopen.
Toen ik bij de plaats kwam waar zo’n kleine
honderd tweedehandse auto’s stonden, kwam de
verkoper naar me toe en vroeg me hoeveel ik
besteden wilde. Ik vertelde hem dat dit geheel
afhing van de auto en dat het geen probleem was.
Ik bekeek ze allemaal en zag plotseling de auto van
mijn keuze, een grote 8-persoons Packard Super 8,
twee jaar oud. Het was een pracht van een wagen
59

en in prima staat! We werden het eens over de prijs
van 125 dollar. Daarop zei de man: “Komt u maar
mee om te betalen”. Tweedehandse auto’s kon je
toen alleen maar contant kopen. Ik vertelde hem
dat ik de auto nodig had om de kinderen van mijn
vriend naar de kerk te brengen en dat ik de volgende
week 25 dollar zou brengen, de wagen zou laten
staan en hem dan pas zou meenemen als ik het hele
bedrag betaald had.
De man keek me aan alsof hij het overal om zich
heen hoorde donderen. Ik bad echter tot de Here en
ik kon niet anders dan geloven dat ik die wagen zou
krijgen. De man zei zoiets van: “Dat doen we nooit
en ik heb er ook nog nooit van gehoord”.
Ik zei hem dat het voor mij toch de enige manier
was om hem te kopen. Het duurde niet lang of er
stond met grote letters op de voorruit ‘Sold’
(Verkocht). Ik werkte die week extra hard, maakte
veel overuren en kon mijn eerste 25 dollar betalen.
Nooit zal ik het moment vergeten dat ik het restant
van het bedrag betaalde en de grote slee ging halen,
waarvan ik zonder twijfel geloofde dat de Here mij
die gegeven had.
DE HERE GAF ... EN NAM
Iedere wedergeboren christen gelooft dat God
zijn Vader is. En het is de Vader die Zijn kinderen
de weg wil leren van geloof en wonderen. Hij doet
60
dit op liefelijke en eenvoudige wijze en leert ons
ook de stem van de Geest te verstaan. Toen David
als schaapherdersjongen een beer en een leeuw
versloeg, was dit een school van zijn hemelse
Vader om later nog een groter en machtiger vijand
te verslaan: de reus Goliath. De Here was bezig ook
mij te onderwijzen.
Een jaar later ging ik met mijn vriend op pad om
een huis te kopen. Dat we een huis nodig hadden,
was zeker, en beiden geloofden we dat de Here het
ons zou geven. We waren overeengekomen dat het
huis vlak bij het station moest zijn, ergens op Long
Island, zodat we zonder moeite naar de samenkomsten
konden gaan en naar ons werk in New York.
We hadden geen geld, maar wel een grote God!
We geloofden dat Hij ons aan een huis zou helpen.
Dus op zekere dag stapten we in onze grote Packard
Super 8 en reden door Long Island en stopten bij
een groot makelaarskantoor. Ik had 25 dollar in
mijn zak en mijn vriend 2 dollar. Dat was al wat we
bezaten.
Nu is dit een belangrijke les voor degenen die
‘zaken’ in het geloof willen doen. Er is een geloof
dat faalt en een geloof dat nimmer faalt. Er zijn
mensen die dingen willen h47
ebben, of naar andere landen willen gaan, omdat
ze dat zelf begeren, maar waarin de Heilige Geest
geen leiding geeft. Dikwijls komt die drang voort
uit een jaloers hart. Ze willen ook datgene hebben
61

wat die ander heeft; ze zijn niet nederig. Ze kunnen
het niet verdragen dat hun vriend of broeder een
mooiere auto of een groter huis heeft of een betere
positie. Het is nooit van Christus als we afgunst in
ons hart toelaten.
Een heilige jaloersheid evenwel, is niet verkeerd.
Met andere woorden: Je ziet dat anderen iets hebben
dat jijzelf niet bezit, maar dat meer tot eer van God
is, en tot verheerlijking van Zijn Naam. Het motief
is dan altijd de zaak van God en niet eerzucht, of het
eigen ik (Lees Psalm 37).
Jezus zei: “Ik doe niets tenzij Ik het de Vader zie
doen”, en: “Ik doe altijd wat Hem welbehagelijk
is”. We moeten dus in overeenstemming zijn met
de bedoeling van de Geest van God. Gewoonlijk
geeft God het in het hart van Zijn kind wàt Hij
geven wil; door het geloof aanvaardt hij het en
neemt het in bezit of brengt het ten uitvoer.
Echter, niet alle dingen die in ons hart opkomen,
zijn naar de wil van God. We zien dit zo duidelijk
in het plan van de godsman David, toen hij de
profeet Nathan vertelde dat hij voor God een huis
wilde bouwen (2 Samuël 7). Zelfs de profeet dacht
dat het een prachtig idee was en dat de Here David
zou zegenen. Maar in diezelfde nacht openbaarde
God aan Nathan, dat het wel goed was wat leefde
in Davids hart, om iets voor de Here te doen, maar
dat David niet de man was, en dat het ook nog niet
de tijd er voor was om een huis voor de Here te
bouwen. 62
David had evenwel het voorrecht om de bouw van
het huis des Heren voor te bereiden. Koning David,
de man naar Gods hart, ontving hier een belangrijke
les, die wij allen moeten leren: als wij door God
gebruikt worden en veel voor Hem mogen doen,
dan is dat louter genade. De beweegredenen en de
leiding van de Heilige Geest zijn dus belangrijk om
de zekerheid te hebben, dat een geloofsstap slaagt,
op welk gebied ook.
Ik herinner mij hoe ik een keer een oliebrander
nodig had voor een verwarmingsinstallatie. Ik had
er in het geheel geen verstand van. De Heilige
Geest heeft echter kennis van alle dingen. De
verkoper had er twee staan. Eén zag er uit als
nieuw, er waren twee meters op gemonteerd. De
andere zag er oud uit, alsof hij reeds jaren gebruikt
was en had geen meters.
De eerste kostte $ 50,-, de andere $ 22,-. De Geest
zei duidelijk tot mij: “Neem die andere!” Mijn
verstand echter beredeneerde het tegenovergestelde.
Ook de verkoper zei, dat de eerste de beste was.
Ik nam hem tenslotte. Hij was na een week defect
en we zagen geen kans om hem te repareren.
Volgens een vakman was het een verouderd model
en er moest een nieuw onderdeel op, dat $ 20,kostte.
Tot mijn verbazing gingen de meters er af en
kwam er een nieuw onderdeel op, dat precies
hetzelfde was als het onderdeel dat ik gezien had
op die oude brander. Ik schaamde me en vroeg de
63

Here om vergeving omdat ik niet opmerkzaam was
geweest en had geluisterd naar Zijn stem.
Hoe dikwijls lijdt Gods kind geestelijk of materieel
verlies, omdat hij niet luistert naar de Here. Ik weet
dat ook mensen die buiten God leven dergelijke
ervaringen hebben, met wat ze wel en wat ze niet
moeten doen. Zij noemen dit misschien ‘iets
aanvoelen’ of intuïtie. Dit is echter niet hetzelfde
als de werking van de Heilige Geest.
Laat ik teruggaan naar die makelaar in Long
Island.
Deze vroeg ons wat wij wensten. We vertelden
hem precies wat we zochten. Toen hij ons vroeg
welke prijs we dachten te besteden, zeiden we hem
dat dit geen rol speelde; wèl de plaats, het huis, en
hoe het was gelegen. Hij liet ons vele huizen zien,
maar er was er niet één bij, waarvan wij konden
zeggen:
“Dit is het”, en waarbij de Geest ons aanwees dat
God het ons zou geven.
Na verloop van tijd vertelde de makelaar dat hij
nog een huis wist in Springfield Garden, niet ver
van het station. Het stond al geruime tijd leeg en het
was behoorlijk groot. We voelden er ineens voor
om het te gaan bezichtigen.
Toen we daar aankwamen en het huis zagen,
wisten we onmiddellijk: “Dit is het”. Het hele huis
was met planken dichtgespijkerd om het tegen
vandalen te beschermen, die er intussen toch al
64
aardig wat vernield hadden. Door een achterdeur
kwamen we binnen, het was er stikdonker. We
staken een lucifertje op en bij het schijnsel van het
kleine vlammetje zagen we vaag iets van het
interieur van het huis.
De man keek vreemd op toen we hem zeiden dat
we het wilden kopen en dat we het niet eens nader
behoefden te bekijken, maar alleen graag wilden
weten wat het kostte. Ik kon mij niet meer van het
idee losmaken dat we het zouden krijgen. We
deden een bod van $ 6000,-. Dit was belachelijk
laag, maar de makelaar wilde dit toch met de
eigenaars bespreken. Hij vroeg ons om $ 200,handgeld
voor een voorlopig koopcontract. Ik
vertelde hem, dat ik maar $ 25,- had en dat als
aanbetaling op het voorschot van $ 200,- wilde
betalen. Die eerste $ 25,- bracht in elk geval de
molen in beweging.
Enfin, om het verhaal kort te maken, ik ben blij te
kunnen zeggen dat we het huis in bezit kregen voor
nog geen $ 7000,- met een huurkoop betalingsregeling
van ongeveer $ 85,- per maand. Nadat we het
eigenhandig geheel opgeknapt hadden, vertegenwoordigde
het destijds een bedrag van $ 25.000.
Deze kwestie van de aankoop van het huis zou voor
mij op zichzelf niet zo vermeldenswaard zijn
geweest, als er niet een belangrijke persoonlijke
ervaring aan verbonden was.
Sommige mensen kunnen de weelde niet dragen
65

wanneer ze iets van God ontvangen. Zo was het
ook met mijn vriend. Hij wilde het huis, dat we
samen hadden gekocht, dat op ons beider naam
stond, en dat enorm in waarde was gestegen, alleen
voor zichzelf bezitten.
Daar het mijn bedoeling was weer zeereizen te
maken, wist hij mij ertoe te bewegen mijn handtekening
te zetten, zodat het huis geheel op zijn naam
kwam te staan.
Het ongelooflijke gebeurde! Toen ik namelijk
mijn handtekening gezet had, werd ik eruit gezet.
Ik was jong en onervaren in dit soort zaken en de
Here onderwees mij. Ik heb nooit spijt gehad van
deze proefondervindelijke ervaring, want later is
het mij vaak ten dienste geweest, wanneer mensen
mij met vrome praatjes wilden bedriegen.
Ik mocht zelfs mijn persoonlijke eigendommen
niet meenemen. De Here liet dit toe. O, natuurlijk
had ik juridische stappen kunnen ondernemen en
mijn recht kunnen laten gelden. Maar het was alsof
de Here tot mij sprak: ìMij komt de wrake toe en
de vergeldingî (Deuteronomium 32:35), en
hetgeen we lezen in de Bergrede: ìSlaat iemand
u op de wang, keer hem ook de andere toe,
neemt iemand u uw mantel af, laat hem ook
het hemd nemen. Vraagt iemand iets van u,
geef het hem; neemt iemand het uwe, vraag
het niet teru g î (Lucas 6:29,30).
Ik weet dat het soms de grootste moeite kost in
66
zulke omstandigheden los te laten en het in geloof
over te geven aan de opperste Rechter, die de
schuldige geenszins onschuldig zal houden, want
ìwat een mens zaait, zal hij oogstenî. De apostel
Paulus zegt immers: ìZoekt nu de ene broeder
recht tegen de andere, en dat bij de
ongelovigen? Maar dan is de zaak voor u
reeds geheel verloren, dat gij tegen elkander
rechtszaken hebt. Waarom lijdt gij niet liever
onrecht? Waarom laat gij u niet liever te kort
doen?î (1 Corinthiërs 6: 6,7).
Alles werd mij zonder reden ontnomen, maar dit
was alleen om mij te louteren, want het geloof weet
dat alles alleen kan gebeuren onder de toelating
Gods. Ik moet echter zeggen, dat de Here mij
veelvoudig heeft teruggegeven en ik heb door dit
alles heen geleerd waar Paulus over spreekt: ìDie
kopen, als zouden zij er niets van behouden;
die van de wereld gebruik maken, als zouden
zij haar niet ten einde toe gebruiken. Want het
uiterlijk van deze wereld is bezig te verdwijnenî
(1 Corinthiërs 7:30,31).
De natuurlijke mens klemt zich voortdurend vast
aan aardse dingen, maar die uit God geboren is - de
geestelijke mens - bedenkt de dingen die boven
zijn. Voor hem zijn de onzichtbare dingen. Het
geloof weet dat de onzichtbare dingen blijvend zijn
en eeuwig. Om die reden verliet Abraham zijn
huis, land en familie, ì want hij verwachtte de
67

stad met fundamenten, waarvan God de
ontwerper en bouwmeester isî (Hebreeën
11:10).
Ook van Mozes lees ik in Hebreeën 11:24 t/m 27:
ìDoor het geloof heeft Mozes, volwassen
geworden, geweigerd door te gaan voor een
zoon van Faraoís dochter, maar hij heeft liever
met het volk Gods kwaad verdragen, dan
tijdelijk van de zonde te genieten; en hij heeft
de smaad van Christus groter rijkdom geacht
dan de schatten van Egypte, want hij hield de
blik gericht op de vergelding. Door het geloof
heeft hij Egypte verlaten, zonder de toorn des
konings te duchten. Want hij bleef standvastig,
als ziende de Onzienlijke î .
Wij weten niet altijd waarom wij door bepaalde
beproevingen heen moeten, maar de ware gelovige
weet dat God geen fouten maakt en dat Hij soms
dingen toelaat in ons leven die op dat moment
misschien niet zo plezierig zijn.
Wanneer wij echter door het geloof de proef
waaraan God ons onderwerpt, doorstaan hebben,
zullen wij als overwinnaars uit het vuur komen!
Ik ben er mij voor honderd procent van bewust,
dat wat de grootste waarde in Gods oog heeft, nog
altijd een zondaar is die zich bekeert. Alles wat we
bezitten, zetten we daarvoor in en we stellen het ten
dienste van het Koninkrijk Gods tot redding van
zondaren.
68
Psalm 91:
1 Wie in de schuilplaats des Allerhoogsten
is gezeten, vernacht in de schaduw des
Almachtigen.
2 Ik zeg tot de Here: Mijn toevlucht en mijn
vesting, mijn God, op wie ik vertrouw.
3 Want Hij is het, die u redt van de strik des
volgevangers, van de verderfelijke pest.
4 Met zijn vlerken beschermt Hij u, en onder
zijn vleugelen vindt gij een toevlucht; zijn
trouw is schild en pantser.
5 Gij hebt niet te vrezen voor de verschrikking
van de nacht, voor de pijl, die des daags
vliegt;
6 voor de pest, die in het duister rondwaart,
voor het verderf, dat op de middag vernielt.
7 Al vallen er duizend aan uw zijde, en tienduizend
aan uw rechterhand, tot u zal het niet
genaken;
8 slechts zult gij het met uw ogen aanschouwen,
en de vergelding aan de goddelozen
zien.
9 Want Gij, o Here, zijt mijn toevlucht.
10 De Allerhoogste hebt gij tot uw schutse gesteld;
geen onheil zal u treffen,
11 want Hij zal aangaande u zijn engelen
gebieden, dat zij u behoeden op al uw
wegen;
12 op de handen zullen zij u dragen, opdat gij
69

uw voet niet aan een steen stoot.
13 Op leeuw en adder zult gij treden, jonge
leeuw en slang zult gij vertrappen.
14 Omdat hij Mij zeer bemint, zal Ik hem bevrijden;
Ik zal hem beschutten, omdat hij mijn
naam kent.
15 Roept hij Mij aan, Ik zal hem antwoorden; Ik
zal in de benauwdheid bij hem zijn, Ik zal
hem uitredden en tot ere brengen.
16 Met lengte van dagen zal Ik hem verzadigen,
en Ik zal hem mijn heil doen zienî.
HOOFDSTUK 7
Onder Zijn vleugelen
H oe heerlijk is het en wat een voorrecht, als je
als christen tot de ontdekking bent gekomen
dat de schuilplaats, waar Psalm 91 vers 1 over
spreekt, Jezus is. (ìWie in de schuilplaats des
Allerhoogsten is gezeten, vernacht in de
schaduw des Almachtigenî). Dat ook de andere
verzen van deze psalm van kracht zijn voor ònze
tijd, en niet alleen voor vroeger, heb ik herhaaldelijk
mogen ervaren in tijden van oorlog en gevaren.
Op een keer arriveerde ik tijdens de oorlog in
Londen en aangezien het al laat was, nam ik mijn
intrek in een groot pension. De beheerder vroeg
mij de volgende morgen waar ik de hele nacht
gebleven was. Ik vertelde hem dat ik geslapen had
in mijn bed, al was het dan wel eens rumoerig
geweest vanwege het luchtafweergeschut en de
vijandelijke bombardementen.
De man was vreselijk verwonderd en vertelde dat
er ‘s nachts nooit iemand in huis bleef, maar dat
iedereen naar de schuilkelder ging. Ik getuigde
van Jezus en vertelde hem dat Hij te allen tijde mijn
‘schuilkelder’ was.
Hoe wonderbaar is de rust die er uitgaat van hen,
die in Jezus blijven, want dit is het geheim van
70 71

onze rust: het blijven in Jezus. Ds. Andrew Murray,
Gereformeerd predikant, schrijft daar zo mooi
over in zijn boek “Blijf in Christus”.
De oorlog bleef aanhouden en terwijl ik werkte in
een van de drukste restaurants in Brooklyn, sprak
God tot mijn hart om weer te gaan varen. Ik was
niet in Amerika gebleven omdat ik bang was voor
de oorlog en daarom wilde onderduiken, maar
omdat de Here mij daar had gebracht en een plaats
had gegeven om mij te beschermen en te behouden,
zoals Hij Zijn dienstknechten verborg in tijden
vanouds: Elia te Sarfath, Mozes in de woestijn en
David in spelonken.
Als God spreekt en ons Zijn wil openbaart en ons
Zijn weg bekendmaakt, dan zal, vanaf dat moment,
de wedergeboren christen geen vrede en rust meer
hebben, tenzij hij de weg volgt, die God wil dat hij
zal gaan. In Psalm 32:8 lezen wij dat de Here zegt:
ìIk leer en onderwijs u aangaande de weg die
gij gaan moet; Ik raad u; Mijn oog is op uî. Deze
tekst heeft dikwijls op bijzondere wijze tot mij
gesproken. Ook de tekst: ìDoor de Here worden
de schreden van de man bevestigd, aan
wiens weg Hij welgevallen heeftî (Psalm 37:23).
Voor vele mensen in mijn omgeving was ik een
raadsel, want ik had - als Europeaan - gewoon een
betrekking in Amerika, terwijl, zoals ik u reeds
vertelde, de man, die naast mij werkte, een zoon in
Europa aan het front had. Het was door mijn nauwe
wandel met de Here dat ik mocht vertoeven in de
schaduw van de Almachtige God.
Maar nu wist ik dat ik gaan moest en dus zei ik
mijn betrekking op om weer een schip te gaan
zoeken. Dit leverde geen problemen op. Het duurde
niet lang of ik bevond mij als chefkok op een Noors
schip, het s.s. ‘Solfon’, een tanker van ruim 20.000
ton, die volgeladen was met vliegtuigbenzine,
bestemd voor Londen, Engeland.
Er waren genoeg andere schepen waaruit ik kon
kiezen, maar het was alsof de Here mij juist op
deze boot wilde hebben. Misschien ook wel omdat
de duivel meende dat ik bevreesd was. Maar
waarom zullen we bevreesd zijn als we weten in
Gods weg te zijn en dat Hij, de Almachtige God,
met ons is?
Ik geloof dat enkele belevenissen op deze boot de
moeite waard zijn om te vertellen. Hoewel ik de
Amerikaanse en Hollandse keuken goed kende,
wist ik totaal niets van de Noorse keuken af. Maar
ik wist dat de Here mij dit schip gegeven had. Wat
is het heerlijk dat wij in zulke omstandigheden
door het geloof met de apostel Paulus kunnen
zeggen: ìIk vermag alle dingen in Christus, die
mij kracht geeftî (Filippenzen 4:13). Door
onvoorziene omstandigheden was de chefkok,
wiens plaats ik moest innemen, niet afgemonsterd
en hij bleef tot Engeland aan boord. Ik zag hierin
weer de goede hand des Heren, die met mij was;
72 73

Hij had het beschikt dat deze man mij kon inwerken.
Noorse zeelui staan bekend als behoorlijke
drinkers. Het was dan ook niet vreemd, dat mijn
tweede kok ‘s morgens heel vroeg al dronken in de
kombuis kwam. Het was niet ongewoon als hij
voor het ontbijt een halve liter jenever dronk. Op
een keer miste ik uit mijn keuken twee dozijn
flesjes citroenextract op alcoholbasis. De zucht
naar drank was zó groot, dat hij alles dronk waar
maar enige alcohol in zat.
Toen we in de buurt van Engeland kwamen,
kregen we bericht dat er duikboten in onze omgeving
waren. We kwamen in een dikke mist terecht
en de kapitein gaf bevel de motoren stop te zetten.
Hoewel mist in de omgeving van Engeland niet
ongewoon is, was deze zware mist zonder twijfel
een wonder van God.
Nog nooit waren er duikboten zó dichtbij ons
schip geweest! Wij lagen daar met een zeer
brandbare lading. Eén torpedo of bom zou het hele
schip in lichtelaaie kunnen zetten. Ik bevond mij
juist op dat moment op de brug, wat ik meer deed
in mijn vrije tijd, en onwillekeurig keek ik over de
reling, of ik hier of daar een periscoop kon ontdekken.
Onderwijl had ik een gesprek met de kapitein
en deze man bleek gelovig te zijn. Ik vroeg hem of
hij geloofde dat God machtig was om ons te
bewaren, waarop ik een positief antwoord kreeg.
Wat heerlijk is het als je onder alle omstandigheden
74
rust en vrede in je hart hebt. Ik was nimmer
bevreesd. Bijna alle bemanningsleden sliepen met
al hun kleding aan en de meesten van hen hadden
ook nog hun zwemvest aan. Sommigen sliepen
zelfs op het sloependek. Ik sliep altijd in mijn
pyjama en had alleen aan het einde van mijn bed
een tas met al mijn papieren en mijn zwemvest. Ik
kon niet anders geloven dan dat God mij tijd zou
geven in geval van nood.
Ik ging op mijn knieën en dankte God voor Zijn
wonderbare hand. Ik heb altijd rustig geslapen tot
op de dag van vandaag. Sommige mensen nemen
het mij weleens kwalijk dat ik geloofde dat God
mij als een enkeling behoedde en bewaarde, en
zelfs een schip zou sparen voor één man. God
wachtte met de verdelging van Sodom en Gomorra,
totdat Lot de stad verlaten had, want Lot had
Abraham als voorbidder. En ik heb Christus, die
voor mij bidt. (Hebr. 4:14,15,16).
Een dag voordat we in Londen arriveerden, brak
de nooit te vergeten V-dag uit. Dit betekende
echter niet dat de gevaren voor de scheepvaart
voorbij waren. Nog menig schip is na die dag op
een mijn gelopen.
MIJN CONTACT MET
REV. WILSON ESTES
Zes maanden heb ik op dit Noorse schip gevaren,
gewoonlijk tussen de Golf van Mexico en Schot-
75

land. Als ik in Texas was, bezocht ik daar de
Pinkstergemeente. Nooit zal ik mijn eerste
ontmoeting met Rev. G.W. Estes vergeten, in de
stad Galverston. Hij was voorganger van een
Pinkstergemeente. In een telefoonboek had ik het
adres van het kerkgebouw gevonden.
Terwijl de meeste bemanningsleden het zochten
in drank, vrouwen en dansen, ging mijn hart uit
naar de gemeenschap met hen, die de levende God
liefhebben en dienen.
De voorganger kwam naar me toe en vroeg me
wie ik was en waar ik vandaan kwam en van welke
kerk ik was. Hij was heel vriendelijk en had blijkbaar
nog nooit een Hollander in zijn samenkomst
gehad. Op een gegeven moment hoorde ik hem
zeggen dat hij blij was een ‘Dutch brother’
(Hollandse broeder) in hun midden te hebben en
hij vroeg me of ik een getuigenis wilde geven. Ik
deed het graag en met een hart vol liefde; de
zalving van Gods Geest was op mij. Waarschijnlijk
kwam dit ook omdat ik mij aan boord altijd tussen
levende doden bevond.
Na het gezamenlijk zingen van een lied, vroeg de
voorganger plotseling hoeveel mensen graag de
‘Dutch brother’ zouden willen horen zingen. Alle
handen gingen omhoog en wat kon ik anders doen
dan naar voren gaan en zingen. Mijn hart klopte
sneller dan anders, maar ik moest, of ik wilde of
niet.
76
Hoe wonderbaar dat God op zo’n moment een
lied in je hart geeft. Een lied, gezongen onder de
leiding en de zalving van de Heilige Geest, is nog
iets anders dan gewoon zingen. Ik weet nog goed
dat het lied dat ik daar voor het eerst zong was:
“Where He leads I will follow” (waar Hij leidt,
daar wil ik volgen). Ik was erg dankbaar dat de
Here mij er zo doorheen hielp, maar groot was
mijn schrik, toen aan het einde van de dienst de
voorganger plotseling vroeg: “Wie wil de Hollander
nòg een lied horen zingen?” Weer gingen alle
handen omhoog. Maar na de dienst kreeg ik de
schrik van mijn leven, want Rev. Wilson Estes
vroeg mij of ik de volgende week een lied wilde
zingen voor de radio. Hoe kon ik “nee” zeggen bij
zo’n gelegenheid, om de mensen met een lied te
mogen bereiken voor Jezus! Het lied dat ik voor de
radio zong, was wel een van mijn lievelingsliederen:
“His eye is on the sparrow” (Zijn oog is op de
musjes). De voorganger maakte meteen van de
gelegenheid gebruik om aan te kondigen dat degene
die dat lied zong, uit Holland kwam en ‘s avonds
in de dienst nog eens zou zingen. ‘s Avonds zag
men vele nieuwe gezichten in de dienst. Ik ben
deze broeder nog altijd dankbaar voor deze
onverwachte, flinke duw die hij mij gaf. Sindsdien
heb ik dikwijls in het openbaar gezongen tot eer en
glorie van Zijn Naam!
De grote fout die voorgaande broeders vandaag
77

aan de dag maken is, dat zij jongeren of anderen
geen gelegenheid geven zich geestelijk te
ontplooien. Men is bevreesd voor flaters die
gemaakt kunnen worden, bevreesd voor bezoekers,
die het er niet mee eens zouden kunnen zijn. Misschien
is men ook wel bevreesd voor zichzelf,
omdat, hoe vreemd het ook klinkt, het hart jaloers
is. Daarom ook kon Saul een man zoals David, op
wie de Geest des Heren rustte, niet verdragen.
Dikwijls heb ik zelf ervaren, dat voorgaande
broeders mij niet konden verdragen, omdat de
Geest Gods op mij rustte. Ik weet en begrijp wat
bijvoorbeeld Jozef en David doorgemaakt moeten
hebben; Jezus Zelf heeft echter nog veel meer dan
dat moeten doormaken.
Het geloof weet dat ìalle dingen medewerken
ten goede voor hen die God liefhebbenî
Rom. 8:28. Het zal wel voor ons bestwil zijn, maar
ten nadele van hen die bevreesd en jaloers zijn.
LEIDING VAN GOD
Op weg naar Glasgow, kregen we bericht dat er
een hele nieuwe bemanning uit Noorwegen naar
Glasgow zou komen en dat wij allemaal van het
schip af moesten. Het vreemde was, dat ik me maar
niet kon voorstellen dat ik er in Glasgow af zou
moeten gaan.
Zowel de hofmeester als de kapitein kwamen het
78
me aanzeggen. We zouden voor zes weken voor
reparatie in Glasgow blijven. Iedereen had zijn
koffers reeds gepakt, behalve ik. De Geest zei me
duidelijk dat ik in Amerika het schip zou verlaten.
Toen we met het oog op het afmonsteren allemaal
naar de immigratiedienst moesten gaan, kreeg ik
tot verbazing van de kapitein en de hofmeester te
horen dat één bemanningslid geen toestemming
had om af te monsteren en dat was ik, de enige
Hollander aan boord. Ik was in New York aan
boord gekomen en ze moesten me ook weer
terugbrengen naar de V.S.
Toen de tweede kok, die zo vreselijk dronk,
afscheid kwam nemen, kon hij niet nalaten zijn
verbazing uit te spreken dat hij mij nooit één keer
had horen vloeken. Dat ik niet dronk, of naar
publieke vrouwen ging, vond hij al erg vreemd,
maar dat ik niet vloekte was wel helemaal buitengewoon.
Hieruit zien we hoe de wereld op ons let en
hoe men ons in de gaten houdt.
Deze keer gingen we met een geheel nieuwe
bemanning naar Houston in Texas, waar ik zonder
moeite afmonsterde en een paar heerlijke weken
ging logeren bij mijn vriend en broeder in Christus,
Ds. Wilson Estes in Galverston, dat daar vlakbij
ligt. Vandaar ging ik na mijn vakantie met de bus
weer naar New York om weer met een schip naar
Bremen te vertrekken.
Het was ditmaal een Amerikaans Libertyschip
79

dat ook troepen had vervoerd. Mijn functie was
weer die van chefkok en we hadden een enorme
voorraad proviand aan boord. De vrieskasten waren
stampvol en puilden uit.
Het eerste wat ik in Bremen deed, was mijn broeders
in Christus opzoeken. Dat was niet eenvoudig,
maar ik vond toch een Volle Evangelie Gemeente.
De mensen bevonden zich in grote nood en hadden
hongerige magen. Ik had de kapitein toestemming
gevraagd om wat voedsel voor mijn vrienden mee
te nemen. Deze toestemming kreeg ik op eigen risico,
daar het schip gehuurd was door de Amerikaanse
regering.
Toen ik bij die mensen aankwam met eieren,
spek, bloem, roomboter, twee geslachte kippen,
witbrood en heerlijke koffie, konden zij hun tranen
niet bedwingen. Maar zakdoeken om hun tranen af
te drogen hadden ze niet eens. Het ontroerde hen
dat ik, als Hollander, wiens land zoveel ellende
van de Duitsers had doorstaan, een overvloed aan
eten voor hen meebracht.
Wat is het wonderbaar als je de Geest van Christus
bezit. Dan is er geen plaats voor haat en dan weet
je dat met de Heilige Geest vervulde Duitsers
anders zijn dan degenen die vervuld waren met de
geest van Hitler, d.i. de geest van de antichrist die
in de wereld is. Hoe anders zou de jeugd van
Duitsland geweest zijn als hen de levende,
liefdevolle Christus was gepredikt. Alle avonden
80
had ik eten meegenomen voor Zijn gemeente. Zegt
de Here niet: ìIn zoverre gij dit aan ÈÈn van
deze mijn minste broeders hebt gedaan, hebt
gij het Mij gedaan?î (Matthéüs 25:40).
Eén ding zal ik nooit vergeten! Hoewel ik avond
aan avond dozen met eten had meegenomen, werd
ik op een avond door de Geest Gods geleid om nu
niets mee te nemen. De tweede kok die mij elke
avond had geholpen om het een en ander te dragen,
vroeg me of hij ook een klein pakje mee mocht
nemen voor zijn z.g. vriendinnetje. Ik vertelde
hem dat hij het kon doen, echter op eigen risico.
Dus had ik die avond niets bij me en hij had een
klein pakje, in verhouding met hetgeen ik altijd
meenam. Deze keer werden we echter door een
hoge Amerikaanse officier aangehouden bij de
poort en de kok kreeg een zware berisping. Hij
moest alles terugbrengen naar het schip. Ik hoor
hem nog zeggen: “Kan je dat nu begrijpen?” Ik
wist toen waarom ik niets moest meenemen van de
overvloed die we aan boord hadden.
De naam van de voorganger van die Duitse gemeente
was Hermann Dunst, en zijn leven lang
noemde hij mij de goede, uitreddende engel, die
God gebruikte en tot hen zond.
Nu de oorlog voorbij was, wilde ik toch weleens
terug naar mijn familie en vrienden in Holland en
om te zien wat er van Rotterdam was overgebleven.
Terug in New York deed ik dus mijn best om een
81

oot naar Nederland te krijgen, maar dat lukte niet
erg. Plotseling begreep ik iets en ik zei tot God:
“Heer, als U wilt dat ik terugga naar Holland, dan
zal ik gaan, maar als U wilt dat ik naar China ga of
naar welke plek ter wereld ook, dan zal ik gaan.
Waar Gij leidt, daar wil ik volgen!”
Toen ik de volgende morgen bij het scheepskantoor
kwam, had de ambtenaar daar een lange lijst
van schepen, die naar alle uithoeken van de wereld
gingen. Hij gleed met z’n vinger over de lijst en
stopte bij het s.s. “Joseph Story”.
Hij vroeg me: “Wil je deze boot nemen? Die gaat
naar Rotterdam!”
Heel gewoon zei ik: “Dat is okay”. Maar m’n hart
sprong in mij op van blijdschap en ik zei: “Thank
You, Lord! Thank You!”
De toestand vlak na de oorlog was nog niet erg
rooskleurig. In New York had ik veel dingen gekocht
voor mijn vrienden en familieleden. Ook
ging ik naar de kapitein en vroeg hem of het goed
was dat ik wat eten meenam. Ik kreeg ten antwoord:
“Als je het schip maar achterlaat!”
We hadden een enorme voorraad. Samen met de
hofmeester hielden we toen een beetje opruiming.
Een groot aantal blikken met prima varkensvlees,
dat de Amerikanen niet wilden eten, omdat het te
vet was. Een paar grote emmers, elk van + 50 kg
gesmolten niervet noemden ze ‘wagensmeer’.
Maar wat een weelde was een pondje vet in die
dagen! Er stonden 36 blikken van 4½ liter melkpoeder
van eerste kwaliteit klaar alsof de Here ze voor
mij bewaard had. Deze blikken waren afgekeurd,
eenvoudig omdat de Amerikanen geen melkpoeder
meer wensten te gebruiken, maar alleen verse of
geëvaporeerde, volle melk.
Ik heb dit geschreven omdat ik zo dikwijls heb
mogen ervaren dat God de harten neigt, zoals Hij
het hart van de koning neigde voor Nehemia, die
ook hofmeester was (Nehemia 2). Het wandelen
met God is een leven dat zó volkomen anders is
dan het leven zonder God.
In Rotterdam bleven we nog geen 24 uur liggen
(wel wat kort na een afwezigheid van bijna 6 jaar)
en het was goed om mijn gehele familie gezond en
wel terug te zien. De meesten woonden in het
gebombardeerde Rotterdam.
Ik vond het een voorrecht om vele geloofsgenoten
iets te kunnen geven van wat ze in de oorlog zo
gemist hadden. De Bijbel zegt: ìLaten wij dus,
daar wij de gelegenheid hebben, doen wat
goed is voor allen, maar inzonderheid voor
onze geloofsgenotenî (Galaten 6:10).
82 83

HOOFDSTUK 8
Johan Maasbach
in de gevangenis
Ik liep met een eigenaardige gedachte rond. Ik
wilde namelijk eens het leven in een gevangenis
van dichtbij meemaken. Het is echter niet eenvoudig
om zonder een misdaad te plegen, kostganger van
de Staat te worden. Ik hoorde echter dat Ellis
Island in New York vol was. Dit is een plaats waar
ongewenste vreemdelingen worden gedetineerd;
mensen die bijvoorbeeld geen visum hebben, of
die gedeporteerd moeten worden, komen hier
terecht. Ook zeelieden, die bijvoorbeeld illegaal in
Amerika zijn en opgepikt worden, worden zonder
pardon daarheen gebracht.
Op zekere dag nam ik mijn koffer en vertrok naar
Philadelphia in Pennsylvania. Ik stapte het immigratiekantoor
binnen en vroeg de man of hij me
wilde inrekenen, daar ik langer in Amerika was
dan mijn verblijfsvergunning toestond en ik
zodoende illegaal in Amerika verbleef. Als ik ooit
iemand vreemd zag opkijken, dan was het wel
deze ambtenaar.
Hij zei me dat ik dan voorlopig in de stadsgevangenis
opgesloten zou worden en dat ik beter een schip
kon opzoeken. Het viel niet mee om hem te
overtuigen dat ik liever opgesloten wenste te wor-
den dan een schip te zoeken. Hij stelde me voor om
er eerst maar een nachtje over te gaan slapen en
naar een scheepvaartmaatschappij te gaan.
Dat deed ik en ik sliep die nacht nog in een hotel.
De volgende morgen ging ik naar de maatschappij
maar ze hadden niets voor mij. Ik keerde terug met
mijn koffer en vertelde de ambtenaar dat ik geen
schip kon krijgen en vroeg of hij alsjeblieft de wet
wilde toepassen, waarvoor hij tenslotte door de
Staat betaald werd.
Na een telefoontje kwamen er twee rechercheurs.
De één liep voor me uit en de ander achter mij aan.
Het ‘apparaat’ was in werking. De grote, ouderwetse
gevangenisdeuren gingen open en werden achter
mij gesloten. Mijn koffer moest ik afgeven en ik
werd volledig gefouilleerd en mijn vingerafdrukken
werden genomen. Ik werd niet anders dan als een
nummer behandeld. Het grappige was, dat de
gevangenisbewaarders ook niet wisten wat voor
soort misdadiger ik was.
Ik ging een oude cel in waar een bed stond, een
tafel en een stoel. Er was een kale betonnen vloer,
witgekalkte muren en een kale W.C. Met een klap
sloeg de zware gevlochten smeedijzeren deur dicht
en de cipier deed er een groot, ouderwets, ijzeren
hangslot op en verdween.
Het was voor mij een nieuwe, vreemde gewaarwording
waarvan ik echter geen spijt had. Ik wist
toen ook nog niet, dat ik bijna drie maanden achter
de tralies zou zitten.
84 85

Aangezien ik geen ervaring had in dit soort ‘huisvesting’,
moest ik maar afwachten hoe het dagelijks
programma zou zijn. ‘s Morgens vroeg werden we
door de luidsprekers gewekt met trompetgeschal,
waarna door dezelfde luidsprekers radiomuziek
ten gehore werd gebracht.
De gevangenis bestond uit drie verdiepingen.
Alle celdeuren kwamen uit op de veranda’s die
binnenin langs de muren en deuren liepen. In het
midden was een open plaats. Op gezette tijden
kwam de cipier de deuren openen en mochten we
op de veranda’s, tot het fluitje ging om beneden
aan te treden en gezamenlijk naar de eetzaal te
gaan. Het ging er op dezelfde wijze toe als in een
cafetaria en ik zal nooit vergeten hoe de koffie
smaakte. De eerste keer was ze bijna niet te drinken.
Maar ik zag hoe alle andere gevangenen hun
bekertje met koffie ledigden en dus dacht ik dat het
beter was om mij maar ineens aan te passen en te
eten en te drinken wat zij aten en dronken.
Op bepaalde tijden van de dag mochten we in de
ruimte, waar de veranda’s waren, vrij rondlopen.
We mochten alleen niet samenscholen. Ik wandelde
dus maar heen en weer en sprak met die en gene.
Van deze gelegenheid maakte ik gebruik om persoonlijk
contact te hebben met de delinquenten.
Mijn buurman uit de cel naast mij was een klein,
gezet mannetje en van geboorte een Duitser. Al
spoedig vertelde hij mij zijn hele verhaal. Hij was
86
een bankrover en had verschillende malen een
bank beroofd en tijdens een bankroof bijna een
bankemployée vermoord. Hij had 10 jaar gevangenisstraf
gekregen en was er, gezien zijn misdaden,
goedkoop vanaf gekomen.
Hij vertelde mij steeds hoe goed hij was en dat hij
mensen die in moeilijkheden zaten, altijd had
geholpen, d.w.z. van het gestolen geld! Hij was
geen goedkope dief en stal nooit van arme mensen,
want dat vond hij erg laf. Hij zag geen kwaad in het
beroven van banken, want niemand zou er een
boterham meer of minder om eten.
De rechter die hem veroordeeld had, was niet zo
goed, redeneerde hij. Er was geen spoor van berouw
bij deze man over zijn misdaden. Integendeel, hij
liet mij een tekening zien, een ontwerp voor een
kippenfarm, die hij wilde gaan exploiteren in Zuid-
Afrika, zodra hij vrij zou komen. Dit zou hij doen
met het geld van een nieuwe bankroof en daarná
wilde hij als een net man gaan leven. Wat een
verwarde gedachtengang! Voor het geloof in
Christus was hij totaal onbereikbaar.
Anders was het gesteld met een man van 42 jaar,
die gehoord had dat ik een Hollander was. Hij
kwam naar mij toe en sprak mij aan, half in het
Nederlands en half in het Amerikaans. Hij was van
geboorte Nederlander en zat reeds 20 jaar in de
gevangenis. Uit een zware strafgevangenis was hij
overgeplaatst naar deze gevangenis en het einde
87

van zijn strafperiode was nu in zicht.
Hij vertelde mij hoe hij bij een worsteling om te
ontkomen een man had doodgeslagen en door een
ander was verraden. Hij had veel misdaden op zijn
kerfstok en was bij elkaar tot wel 80 jaar
gevangenisstraf veroordeeld.
Toen hij 3 jaar in de gevangenis zat, ontmoette hij
een evangelist en deze misdadiger kwam tot
bekering. De evangelist had hem verteld dat, als
hij zou breken met de gangsterbende, de
onderwereld, hij erop kon rekenen, dat hij binnen
20 jaar als vrij man op straat zou staan. Sommige
van deze misdadigers houden steeds contact met
hun bende om op zekere dag weer een ontsnapping
te wagen.
Wij hebben te zamen in mijn cel heerlijke evangelieliederen
gezongen en samen gebeden. Hij
vertelde mij dat hij nog maar twee weken hoefde te
zitten en dat de rest van de straf hem was
kwijtgescholden op voorwaarde dat hij naar Nederland
zou worden gedeporteerd. Hij zei mij dat hij
zich een vrij man voelde tegenover God en mensen.
Ten eerste, omdat hij voor zijn misdaden 20 jaar
van zijn leven had geboet tegenover de mensheid,
en ten tweede, omdat Christus voor zijn zonden
tegenover God had geboet.
Een andere man met wie ik dikwijls sprak en die
ik probeerde te overtuigen dat hij een zondaar was,
was veroordeeld tot 9 jaar. Tijdens een vechtpartij
88
in een café had hij met een bierfles twee mannen
doodgeslagen, terwijl hij zich verdedigde. Over
zijn slachtoffers sprak hij nooit, maar wel zei hij
me dat de rechter niet goed was. Dikwijls heb ik
dat daar moeten horen en als je ze had moeten
geloven, dan zaten ze allemaal volkomen
onschuldig in de gevangenis.
‘s Zondags was er een kerkdienst in de kleine
kapel. Vanzelfsprekend ging ik daar altijd heen en
ik maakte kennis met de groep die daar evangelisatiearbeid
verrichtte. Ik observeerde dan de gevangenen
en ontdekte al gauw dat als ze hoorden dat er
een vrouw bij die groep was, ze allemaal naar de
kapel gingen, niet uit een of ander verlangen naar
de dienst, maar om naar de vrouwen te kijken.
De tijd dat ik niet uit mijn cel mocht, bracht ik
overwegend door met bijbellezen en het zoeken
naar gemeenschap met God. Als ze mij vroegen
waarom ik moest zitten, vertelde ik hen, dat mijn
zaak nog voor moest komen en dat ik nergens over
kon spreken voordat dit gebeurd was. Ik wilde niet
liegen, maar ik wilde ze doen geloven dat ik één
van hen was, zodat ze geheel vertrouwelijk met
mij zouden omgaan en spreken.
Nooit ben ik die ene gevangene vergeten. Hij was
dokter (een medicus). Hij had met medicijnen
geknoeid en 1 jaar gekregen. Hij zat verschrikkelijk
over zijn familie in en zat helemaal in de put. Ik
vertelde hem over het geloof in Christus en zei
89

hem, dat als hij zich zou bekeren en in God zou
geloven, God, de Almachtige, hem uit al zijn
moeilijkheden zou helpen.
Zijn ogen fonkelden van blijdschap, toen er weer
hoop in zijn hart begon te branden. Ik kan mij zo
voorstellen wat het voor zulke mensen moet zijn
als men geen houvast heeft aan het Evangelie.
Ook zat ik daar tijdens de kerstdagen en ik was
blij dat ik tijdens deze dagen het gevangenisleven
kon meemaken. Het grote verschil is echter dat ik,
hoewel ik in de gevangenis zat, een vrij en blij man
was en hoeveel mensen buiten de gevangenisdeuren
zaten gevangen en waren niet vrij en blij? Gezegd
moet worden dat de kerstmaaltijd op z’n Amerikaans
een waar overvloedig kerstdiner was.
In de gevangenis kreeg ik van een vriend het
bericht dat mijn vader overleden was. Ik leerde
toen ook begrijpen wat het voor velen moet
betekenen om in zulke omstandigheden gevangen
te zitten en niet in staat bij de familie te zijn.
Mijn vader was een godzalig man, die, hoewel hij
helemaal niet in een christelijk gezin was grootgebracht,
een ontmoeting met God had, op een open
veld, toen hij nog een jongen van 12 jaar was.
Hij had ons altijd verteld dat hij niet ziek behoefde
te zijn om te sterven, maar alleen, “pffft”, de laatste
adem zou uitblazen. Het gebeurde zo en hem
geschiedde naar zijn geloof. Toen hij aan tafel zat
en mijn moeder het “Soli Deo Gloria” speelde op
het oude traporgel, hoorde ze plotseling achter
zich iets, alsof iemand iets in zijn keel had. Ze
draaide zich om en zag nog net dat vader aan tafel
zijn laatste adem uitblies.
Wij hadden ons nooit kunnen voorstellen hoe
moeder het zou kunnen verwerken als vader nog
eens weggenomen zou worden. Vanzelfsprekend
was ze erg geschokt, maar toen vader opgebaard
lag in de rouwkamer en ze haar hand door zijn
witte haar streek, schrok ze even en dacht: “Hoe
dwaas van me om over het bontje van zijn reiskleed
te aaien. Hij is hier niet meer. Dit is slechts zijn
reiskleed”. Vanaf dat moment was hij in haar ogen
niet meer dood, maar wist ze dat zijn geest tot God
was teruggekeerd en haar was voorgegaan. Deze
dingen hoorde ik later van mijn broers en zusters.
Wat een vreemde gedachte dat er zoveel mensen
zijn die denken dat zij eerst ziek moeten zijn om te
sterven. Misschien is dat de reden waarom zovelen
ziek worden. Hun wordt gedaan naar hun geloof -
ofwel, naar hun onwetendheid! Wat is het heerlijk
als we met God leven; want mijn vader had juist
alles geregeld om met mijn moeder samen een reis
naar Amerika te gaan maken. Alles had hij
overgedragen aan mijn jongste broer, niet wetende
dat God hem toebereidde om afscheid te nemen
voor de grote reis naar zijn hemels Tehuis.
Ik geloof dat de mensen die met God wandelen,
de dagen van hun leven vervullen, die God hen hier
90 91

op aarde heeft toebedeeld. Hoe dikwijls lezen we
in de Bijbel dat de ouders voor hun sterven hun
kinderen zegenden en dan ontsliepen.
Niet lang daarna kreeg ik bericht dat er voor mij
een schip in New York was, dat via Saint John, Canada,
naar Amsterdam ging. De grote wonderen
die God tijdens deze reis deed, zijn mij altijd heel
goed bijgebleven.
Hoewel ik mijzelf niet als een gevangene beschouwde,
iemand die van zijn vrijheid beroofd
wordt, voelde ik toch wat het betekende om vrij te
zijn toen de gevangenisdeuren achter mij dichtvielen.
Wat is het heerlijk om vrij mens te zijn! Niet
gebonden of gevangen te zijn door satans macht,
maar verlost en bevrijd door Jezus’ verlossende en
bevrijdende kracht!
Ik moest denken aan de woorden van de profeet
Jesaja in Lucas 4:18 en 19 (Ampl. Bible): ìDe
Geest van de Here is op Mij, daarom dat Hij Mij
gezalfd heeft, (Mij, de Messias) om het Goede
Nieuws (het Evangelie) aan de armen te
brengen; en Hij heeft Mij gezonden om aan
gevangenen loslating te verkondigen, en aan
blinden het gezicht, om heen te zenden de
onderdrukten, die gewond, verbrijzeld en
verbroken zijn door rampen en ellende; om te
verkondigen het aangename jaar van de
Here - de tijd waarin verlossing en de vrije
genade van God in grote overvloed voorradig
isî.
HOOFDSTUK 9
Reizen vol wonderen
V an Philadelphia vertrok ik per trein naar New
York om daar aan boord te gaan van het s.s.
“Tabinta”, waarmee ik via St. John, Canada, naar
Amsterdam zou vertrekken. Over één ding was ik
bedroefd. Ik had niet veel geld en niets bij me om
mee te nemen voor de kinderen Gods in Holland,
van wie ik wist dat er velen in nood waren.
De oorlog had land en volk een geduchte slag
toegebracht en alles was nog peperduur. Dus bad
ik tot de Here, en zei: “Here, Uw kinderen zijn in
nood en ik heb niets om ze te geven. U heeft me er
altijd voor gebruikt, maar nu heb ik niets. Help mij,
Here, en neig de harten van de mensen”.
Ik had in de verste verte geen idee op welke wijze
de Here zou kunnen helpen, maar wat is het heerlijk
om te geloven in een God van wonderen, die "bij
machte is oneindig veel meer te doen dan wij
bidden of beseffen" (Efeziërs 3:20).
In St. John bleven we een paar dagen liggen om
lading in te nemen. Ik bezocht daar een Volle
Evangelie samenkomst, waar ik mijn getuigenis
gaf over wat Christus voor mij in mijn leven
betekende. Ik sprak totaal niet over mijn nood en
dacht er zelfs niet aan.
92 93

Maar na de dienst kwam er een vrouw naar me
toe, die mij vertelde dat ze nogal wat kleren had en
of ik me niet beledigd voelde om er misschien wat
van mee te nemen naar Holland. Ik vertelde haar
toen dat ik de Here had gebeden voor deze nood en
dat ik het ten zeerste zou waarderen. De volgende
dag zou ik de kleding ‘s middags komen ophalen,
want ze zou dit ook nog met anderen bespreken.
Mijn verrassing was wel groot, toen ik zag dat er
koffers, pakken en zakken klaar stonden - 18 in
getal - met allemaal prima kleding.
De grootheid van God zie ik zo dikwijls in die
kleine dingen! De vrouw die mij de kleding gaf,
vroeg mij of er mensen in Holland waren die wat
aan die dingen hadden en ze liet mij een 5 à 6-tal
damescorsetten zien. Nu had ik als vrijgezel niet al
te veel verstand van dat soort dingen, maar ze
zagen er wel als nieuw uit en netjes. Dus zei ik:
“Doe dat er maar bij!” Ik dacht: “Ze zoeken het
maar uit in Holland”.
Toen ik in Holland gearriveerd was en over de
kleding vertelde, kwam er een oude weduwe naar
me toe en ze stelde mij de vraag: “Er zitten zeker
geen corsetten bij hè?” Toen wist ik dat ze er extra
door de Here ingestopt waren. De weduwe vertelde
me dat ze God had gebeden voor uitkomst, want
dat ze zonder de steun van een corset in haar rug
zo’n pijn in haar lichaam had!
Hoe lieflijk van de Here en hoe wonderbaar is de
werking van de Heilige Geest ook in deze dingen!
Corsetten waren haast onbetaalbaar in die dagen
en Maasbach kon zeggen: “U kunt uitzoeken!”
Menige vrouw zal begrijpen wat dat corset voor
die oude vrouw, die vele kinderen had gebaard,
betekende. Later hoorde ik dat het haar als gegoten
zat en dat ze nog nooit in haar leven zo’n goed
exemplaar had gehad. Zegt God niet dat Hij een
Man der weduwen en een Vader der wezen is?
Zij, die met God wandelen, weten hoe God
wonderbare uitkomsten geeft, zowel in kleine als
in grote dingen. Wat een voorrecht, om door God
gebruikt te mogen worden en om iets te mogen
brengen naar een weduwe of een ander in nood en
dat in Zijn Naam!
Ik had een hut van 7 personen, die ik slechts met
één man hoefde te delen! Ik had het voorrecht deze
man tijdens de reis tot bekering te mogen leiden.
Reeds na een dag of vijf ontdekte ik dat hij niet
meer rookte. Toen ik hem vroeg waarom hij niet
meer rookte, antwoordde hij mij: “Om dezelfde
reden waarom u niet meer rookt!” Ik had hem
ervan overtuigd dat het lichaam van een christen
de tempel is van de Heilige Geest en dat God ons
ook wilde bevrijden van deze verslaving aan
nicotine en dat ik er vrijwillig afstand van had
gedaan, uit liefde tot Jezus. Maar over het feit dat
hij rookte had ik met geen woord gerept.
De man - ik ben zijn naam vergeten - was het
94 95

meest bezorgd over mijn grote vracht bagage en hij
piekerde erover hoe ik die van Amsterdam naar
Rotterdam zou moeten vervoeren. Het ging
onmogelijk allemaal in een taxi en deze waren in
die tijd nog erg duur in Holland en vrachtauto’s
reden er bijna nog niet.
Hij kon maar niet begrijpen dat ik me daar niet in
het minst zorgen over maakte. Ik vertelde hem dat
God daarin zou voorzien, maar hij hield zich
aldoor bezig met datgene waarover zoveel mensen
zich zorgen maken: Zou God dit werkelijk willen
doen en op welke manier dan? Ik wist zonder
twijfel dat de Here mij al deze kleren had gegeven
voor Zijn kinderen. Vanzelfsprekend zou de Here
dan ook voorzien in vervoer.
Toen wij voor de kade in Amsterdam arriveerden
en het schip nog niet vast lag, zag ik een grote
vrachtauto staan. Er stond er slechts één. Mijn
jongere broer Piet stond op de kade en ik riep hem
toe of hij wilde informeren waar die vrachtauto
heen ging, daar ik een lading bagage bij me had,
bestemd voor Rotterdam.
Het duurde niet lang of mijn broer riep me met
luide stem toe, dat de vrachtauto naar Rotterdam
ging en dat ik mee kon gaan met alle bagage. Ik
wist dat God deze vrachtwagen had gezonden en
terwijl de matrozen nog steeds bezig waren om het
schip te meren, kwam mijn nieuwe bekeerling
naast mij staan en ik zei hem: “Zie je die auto daar
96
staan? God heeft hem gezonden om mij naar huis
te brengen met al mijn bagage”. Hij kon het haast
niet geloven, maar het was zo.
Het wonderlijke was dat niet alleen alle bagage
en ik persoonlijk, maar ook mijn broer en verloofde
mee konden rijden en de chauffeur ons tot voor de
deur van ons huis bracht voor een prijs die veel
lager was dan wat de treinkaartjes voor ons persoonlijk
vervoer gekost zouden hebben. Dit was niet de
eerste keer dat de Here voorzag in een vervoermiddel.
Ik geloof dat ik het vreemder had gevonden als
de Here niet had voorzien.
GIJ ZULT MIJN GETUIGEN ZIJN
Daar ik sinds de oorlog van 1940 - 1945 slechts
één dag thuis was geweest, was het mijn voornemen
om een poosje in Nederland te blijven. Het was
niet gemakkelijk om Volle Evangelie samenkomsten
te vinden, zoals ik die gewend was in Amerika.
In een kelder, waarvan een zaaltje was gemaakt -
in een zijstraatje in Rotterdam-Zuid - bezocht ik
regelmatig samenkomsten van de Pinkstergemeente
waaraan ik ook actief meewerkte.
Een heel eenvoudige, ongeschoolde arbeider,
Neumeyer genaamd, hield daar samenkomsten.
Op zaterdagavond gingen we meestal met een
groep oudere mensen - en een klein opvouwbaar
traporgeltje - openluchtsamenkomsten houden op
97

het Afrikaanderplein. Zonder dat ik het besefte,
doorliep ik daar een school en leerde God mij om
onderworpen te zijn aan degene die Hij daar gesteld
had. Ik zal nooit de bidstonden vergeten die wij
elke vrijdagavond hadden in een klein, onooglijk
huiskamertje, maar waar de glorie Gods dikwijls
machtig neerdaalde.
Ja, vaak zoekt een mens God op plaatsen waar Hij
niet te vinden is, omdat men vergeet dat God Zich
voegt bij de eenvoudigen en nederigen en de
armen. God kijkt niet naar de schoonheid van gebouwen
of de rijkdom van grootheid van huizen.
God ziet het hart aan en waar Hij een verbroken en
verslagen hart vindt, daar zal Hij wonen en Zichzelf
openbaren. Dit laatste vindt men gewoonlijk niet
waar rijkdom is en daarom is God meer te vinden
onder de eenvoudigen.
In de kleine samenkomsten die ik bezocht,
ontmoette ik verschillende - zoals we dat in onze
kringen noemen - broeders en zusters, die gedoopt
waren met Gods Geest en in nieuwe tongen spraken.
Dit was iets waar mijn ziel ook naar verlangde. Ik
wilde ook gedoopt worden met de Heilige Geest.
Soms hoorde ik iemand de mensen vertellen dat
God hem een droom of visioen had gegeven. Hoe
graag had ik ook eens een droom of een visioen van
God ontvangen. Vele keren bad ik de Here of Hij
ook mij een openbaring wilde geven, maar telkens
als ik zoiets vroeg, was het alsof de Here mij vroeg:
“Vertrouw je Mijn Woord niet? Is Mijn Woord
niet genoeg voor je?”
Ik geloof dat het een natuurlijk iets is dat een wedergeboren
kind van God een speciale ontmoeting,
aanraking of openbaring van zijn God en Vader wil
ontvangen. Dikwijls onderzocht ik mezelf of ik
misschien een verkeerde weg had bewandeld, of
dat ik niet volkomen toegewijd was. Later heb ik
begrepen waarom God dat niet deed. Hij leerde mij
dat ik mijn geloof moest baseren op Zijn Woord,
waarvan David zegt: ìUw Woord is een lamp
voor mijn voet en een licht op mijn padî
(Psalm 119:105). Lees de hele Psalm.
Ik voorzag in mijn onderhoud door mijn
eigenverdiende geld, waarvan ik ook mijn offers
bracht in het huis des Heren. Na verloop van tijd
ging ik de bodem van mijn portemonnee zien. Ik
zei: “Here, wilt U voorzien in een schip?”
Het duurde gewoonlijk niet lang of ik bevond mij
weer op een schip om een reis te maken om in mijn
onderhoud te kunnen voorzien en opdat ik ook
geld zou hebben om te kunnen geven aan anderen
die een nood hadden. Het was soms heel wonderbaar
hoe God hierin voorzag. Het gebeurde vaak,
als het zover was, dat ik zelf bericht kreeg van de
Amerikaanse consul dat er een Amerikaans schip
was met een vacante plaats en of ik die maar wilde
bezetten.
Daar ik niet alleen papieren had om als chefkok of
98 99

als hofmeester te varen, maar ook aan dek of in de
machinekamer kon werken, was het voor mij niet
moeilijk om weer te gaan varen. Ik verdiende belastingvrije
dollars genoeg om hoogstens maar zes
maanden in het jaar te werken. De rest van mijn tijd
besteedde ik in dienst van het Evangelie. Ik heb
veel reizen gemaakt en er was geen reis waarbij ik
niet Gods wonderbare en machtige hand heb gezien.
MENSEN OP MIJN WEG
Het viel niet altijd mee om het evangeliewerk aan
de wal te verlaten en weer aan boord van een schip
te gaan. Ik herinner mij hoe ik een keer bedroefd
was toen ik aan boord ging en zei: “Here, hoelang
zal ik mij nog moeten bewegen tussen de doden?”
Want het was soms of ik tussen doden kwam. Zij
kennen en hebben immers het Leven niet dat er is
in Christus Jezus, onze Here, maar wat heerlijk dat
God door genade kracht geeft om staande te blijven
en dat we in de wereld zijn om als lichten te schijnen
in de duisternis.
Ik moet denken aan de man uit Missouri, die in
New York in beschonken toestand aan boord kwam.
Hij zou als bediende meegaan. Maar hij bleef
drinken en was voortdurend dronken. Ik vertelde
hem dat hij aan boord was gekomen om te werken,
en dat hij, als hij van plan was om te blijven drinken,
wel weer kon verdwijnen. Het scheen mij toe
dat deze man het een of ander had meegemaakt in
zijn leven en dat hij daarom zijn leed en teleurstellingen
wilde wegdrinken.
Toen het dus weer tijd werd om te gaan werken,
schudde ik hem wakker en ik vroeg hem waarom
hij dronk en of hij niet in God geloofde.
Hij keek mij aan en vertelde zijn verhaal. Zijn
vrouw, een zondagsschoolonderwijzeres, had een
misstap begaan met een andere man. Dat God dit
in zijn leven had toegelaten, kon en wilde hij niet
accepteren.
Zijn vrouw had er berouw over, maar hij wilde
haar niet vergeven en hij was er vandoor gegaan.
Toen ik ineens zei, dat God mij had gezonden om
hem te vertellen, dat hij niet beter was dan zijn
vrouw, en dat hij zich moest bekeren, en direct
terug moest gaan naar zijn vrouw en twee kinderen,
schrok hij hevig! Hij keek mij aan alsof hij het in
Keulen hoorde donderen!
Wat een trots mens! Wat lopen er veel van zulke
mensen rond, die een ander veroordelen om de
overtreding van één gebod terwijl ze zelf de andere
geboden overtreden! Hij heeft de reis niet meegemaakt;
ik hoop dat hij zichzelf heeft leren kennen
en teruggegaan is naar zijn gezin.
Een andere keer stond ik aan de reling in Rastanura,
een kleine plaats in Saoedi-Arabië, aan de Perzische
Golf. Een jonge Amerikaan, die daar aan de wal bij
een oliemaatschappij werkte, stond naast mij. Ik
100 101

vroeg hem, zo ineens, of hij zich een kind van God
wist. Dit was iets wat hij van een scheepskok
blijkbaar niet verwachtte.
Hij werd nerveus en vertelde mij zijn verhaal. Hij
had een biddende moeder en drie oudere zusters,
die allen tot de Pinkstergemeente behoorden en
vervuld waren met de Heilige Geest, maar hij was
naar Arabië gegaan om van al dat vrome gedoe af
te zijn.
Ineens begreep ik dat het de gebeden van zijn
moeder en zijn zusters waren, die mij met hem in
aanraking hadden gebracht. Met vrijmoedigheid
vertelde ik hem, net zoals ik het die andere man
had gezegd, dat God mij had gestuurd en dat hij
God niet kon ontlopen en dat God hem liefhad en
hem blij en gelukkig wilde maken.
Weer was ik erg dankbaar. Ik vond het een groot
voorrecht om Gods loopjongen te mogen zijn.
Moeder en zusters baden en Maasbach werd door
God gebruikt om de boodschap over te brengen.
"Ik leer en onderwijs u aangaande de weg
die gij gaan moet;
Ik raad u; Mijn oog is op u" (Psalm 32:8).
HOOFDSTUK 10
De klap die God gebruikte
Wat een voordeel kan de christen halen uit de
geschiedenissen van de woestijnreis van het
volk Israël! Het zijn diepgaande lessen voor de
christen, op reis naar het Vaderhuis en ze leren ons
hoe we kunnen komen in de rust, die God voor ons
bereid heeft.
De Here ging voor het volk Israël uit, des daags in
een wolkkolom om hen te leiden op de weg, en des
nachts in een vuurkolom om hen voor te lichten,
zodat zij dag en nacht konden voortgaan. Zonder
ophouden bleef de wolkkolom des daags en de
vuurkolom des nachts aan de spits van het volk
(Exodus 13:21,22).
Het was een geheel nieuwe weg die zij gingen en
ze waren dus afhankelijk van Gods leiding, want er
waren geen gebaande wegen.
Als de Here ons verlost heeft uit het Egypte van
deze wereld, dan komen wij op geheel nieuwe
wegen, die we niet eerder gegaan zijn. Prijst God
voor de leiding van de Heilige Geest! Maar de
christen van vandaag schijnt niet veel anders te zijn
dan de Israëliet in de woestijn. De Here zei dat
Israël hardnekkig was, maar even hardleers zijn
wij, het volk dat Hij getrokken heeft uit de duisternis
in Zijn wonderbaar licht!
102 103

Als we moeten blijven waar we zijn, dan willen
we vertrekken en als we moeten gaan, dan willen
we blijven. Hoe nederbuigend, genadig en lieflijk
is de goede God en Vader! Hij leert ons met groot
geduld en onderwijst ons de weg die we gaan
moeten. Hij geeft ons raad en Zijn oog is op ons.
Psalm 32:8 is een van mijn vele geliefde bijbelteksten.
Ik kreeg een telefoontje van de Amerikaanse consul
of ik mee wilde gaan als chefkok, om een schip
weg te brengen naar San Francisco via Saoedi-
Arabië en Tokio. Het stond mij wel aan. Ik wist dat
de maatschappij mij als passagier weer terug moest
sturen van San Francisco naar Rotterdam, de haven
waar ik zou aanmonsteren. Hoe belangrijk is het
echter om eerst de Here te vragen en niet een eigen
weg te gaan.
Maar dit schip was beslist niet een van de beste die
ik gehad heb. Niet alleen de bemanning, maar zelfs
de kapitein en de officieren waren hevige
alcoholisten. Vechtpartijen waren heel gewoon.
Van een man, wiens hut tegenover de mijne was,
werd door een Engelsman het gezicht opengehaald
met een kapotgeslagen bierfles. We lagen juist
voor anker in de Perzische Golf toen dit gebeurde
en hij kon gelukkig naar het ziekenhuis worden
getransporteerd. Ik geloof dat de huidwond in zijn
gezicht wel 23 maal werd gekramd. Zelfs de kapitein
van dit schip zag ik dikwijls dronken. Geen wonder
dat de bemanning niet veel beter was.
Ik was, geloof ik, de enige die niet dronk of vloekte.
Niet dat ik als een soort schriftgeleerde rondliep,
maar ik was in hun ogen toch een zonderling.
Zelf ondervond ik niet veel moeilijkheden, totdat
een man, die in de oorlog bij de marine was
geweest en die nu als bediende in mijn afdeling
werkte, schijnbaar plotseling de Geest van God in
mij niet meer kon verdragen!
Later vernam ik dat men deze man nooit had
mogen aanmonsteren. Soms liep hij hardop zijn
mening te vormen over het een of ander en ineens
ging hij dit ook over mij doen. Toen ik op een keer
niet op hem lette, en voorovergebukt stond om iets
uit een lage wasbak te halen, gaf hij me zo’n
enorme klap in mijn gezicht, dat mijn hele bovenlip
van boven naar beneden openscheurde. We waren
midden op zee, twee dagen varen van Hongkong
en er was geen dokter aan boord. Met mijn gezicht
onder het bloed rende ik naar het hospitaal aan
boord van ons schip.
Toen de tweede stuurman, die altijd halfdronken
was, mij zag, schrok hij wel een beetje. Hij nam
gewoonlijk de E.H.B.O.-post waar. Ik moest op
bed gaan liggen; toen ging er wel wat door me
heen. Ik zei: “Here, vergeef mij dat ik mijn eigen
weg ben gegaan”.
Ik huilde, omdat ik dacht dat ik niet meer normaal
zou kunnen spreken of zingen tot eer en glorie van
104 105

Zijn Naam. Ik wist dat de Here mij geroepen had
om Zijn getuige te zijn. Tot in het diepst van mijn
ziel was ik bedroefd, toen ik dacht dat ik mijn
roeping niet meer geheel zou kunnen vervullen. Ik
huilde, toen ik eraan dacht, nooit meer goed te
kunnen zingen in het midden van Zijn gemeente,
tot opbouw van de gelovigen. Opnieuw bad ik: “O
God, vergeef mij dat ik mijn eigen weg ben
gegaan”.
Daar kwam de tweede stuurman binnen met een
grote, stevige, kromme naald met een nylondraad
eraan. Zonder te verdoven stak hij de naald van de
ene kant, dwars door mijn lip, naar de andere kant
en trok toen met de draad de lip bij elkaar, legde er
een dubbele knoop op, zodat ik met een touwtje
met afgeknipte eindjes door mijn lip rondliep.
Bij de dokter in Hongkong kreeg ik te horen dat
de stuurman een eersteklas job had verricht. Ook
vernam ik dat ik er geen spraakgebrek van zou
overhouden. De klap, die de Here mij gaf, of beter
gezegd, die de Here toeliet dat ik kreeg, was niet
tevergeefs. Ik wist dat ik de langste tijd had gevaren.
ALLE DINGEN WERKEN MEDE
TEN GOEDE
Ik stelde de scheepvaartmaatschappij aansprakelijk
voor het letsel dat mij was toegebracht en zonder
moeite gaf de verzekering mij een uitkering.
106
Die was zó ruim, dat ik van het geld direct een grote
evangelisatietent kocht met toebehoren, zoals een
geluidsinstallatie, platform, stoelen, enz. In deze
tent zijn heel wat zielen aan de voeten van Jezus
gekomen.
Mijn eerste tentmeeting zou ik hebben aan de
Kruiskade in Rotterdam. Natuurlijk wilde ik dit
graag organiseren met de bestaande Volle Evangelie
groepen. Ik had maar één doel en dat was de wereld
bekend te maken met de liefde van Jezus en Zijn
wonderbare kracht om te redden, te genezen en te
vervullen met de Heilige Geest.
Er waren twee groepen, maar als ik met de ene in
zee wilde gaan, dan wilde de andere niet. Ik zag dus
in dat de enige oplossing was, dat ik de campagne
onder mijn eigen naam zou houden, te zamen met
een broeder, die kleine samenkomsten in een kelder
hield.
Ik heb nog nooit de leiding van God gevoeld om
mijn tijd te moeten vullen en mij te moeten
bezighouden met onderlinge geschillen van
broeders. ìOf hij staat of valt, het gaat zijn eigen
heer aanî (Romeinen 14:4a). Het is de grootste
list van de duivel om dienaars van God bezig te
houden met het vormen van comités en het beleggen
van vergaderingen om de eenheid te bevorderen.
Ik heb er nooit een ziel door gered zien worden.
Wie de Bijbel leest, weet wat hij moet doen. Ik
heb een grote opdracht te vervullen, die God mij
107

gegeven heeft. Ik heb hier slechts de tijd van één
leven te geven, en mijn tijd is kort en het werk is
veel. Miljoenen zielen die het nog nooit gehoord
hebben, moeten horen dat Jezus een machtige
Redder is en de Minnaar van onze ziel. Om mijn
tijd te verspillen aan mensen die een jaloers hart
hebben, en die nog hoogmoedig zijn ook, daarvoor
heb ik geen opdracht. Nehemia hield er zich ook
niet mee bezig (Nehemia 6).
Nochtans verblijd ik mij met allen die Christus
verkondigen en het is mijn bede dat een ieder die dit
doet, hard zal werken en vele zielen zal redden. Ik
heb door genade vele arbeiders in Gods Koninkrijk
tot jaloersheid mogen verwekken.Ik heb ze wakker
mogen schudden en ze zijn óók aan de slag gegaan.
Sommige mensen hebben het vreemde idee dat het
verdeeldheid is als er zoveel verschillende groepen
en kerken zijn en de duivel wil graag dat men zich
daarmee bezighoudt. Laat er in elke straat maar een
kerk zijn waarin Christus wordt gepredikt! De
eenheid ligt beslist niet hierin dat we allen onder
één dak zouden moeten vergaderen, maar daarin
dat we elkaar moeten respecteren en aannemen,
gelijk Christus ons heeft aangenomen, toen we nog
zondaars waren.
Sommige mensen vragen mij weleens waarom ik
niet met de confessionele kerken samenwerk en ze
vragen mij of ik er misschien tegen ben. Wel, ik ben
nu eenmaal geen doctor in de theologie of professor.
108
Ik heb geen universiteit doorlopen. Ik heb de
zalving van God ontvangen toen ik als koksmaatje
over de wereldzeeën zwalkte, net zoals kleine
David die ontving toen hij nog voor zijn vader de
schapen hoedde.
Ik kan zeggen, dat ik mijzelf niet heb uitverkoren
om Zijn getuige te zijn, maar Hij die mij geroepen
heeft, heeft mij gezalfd met Zijn Geest. Ik ben er
wel dankbaar voor dat ik alles van de Here geleerd
en ontvangen heb. Op de universiteit had ik zeker
niet geleerd dat God ook vandaag nog de zieken
geneest en dat de wonderen van redding en genezing
ook nog voor nu zijn; dat we ook vandaag nog in
Jezus’ Naam duivelen kunnen uitwerpen en dat er
geen verandering is gekomen in de doop door
onderdompeling en dat het spreken in tongen ook
nog heden geschiedt.
Tegen de kerken ben ik nooit geweest. Ik vind het
alleen bedroevend, dat de leraren de mensen de
zegeningen onthouden, die we verkregen hebben
door het volbrachte werk op Golgotha. De duivel
is een volkomen overwonnen vijand door het bloed
van Jezus. Waarschijnlijk zijn vele leraren daar zelf
nog niet geheel van doordrongen en verstaan ze
niet ten volle wat het betekent wederom geboren te
zijn, zoals eenmaal Nicodemus - die een theoloog
was - het niet wist (Lees Joh. 3). Voor de oprechten
gaat het Licht in de duisternis op, en daarom geloof
ik, dat er in deze laatste tijd een beweging is van de
109

Heilige Geest. Zo is dan mijn ernstige bede: “Heer,
vervul al uw dienaren met de kracht van Uw Geest.
Laat het Pinkstervuur branden in elke kerk”.
TENTCAMPAGNES
Ik wil nu terugkomen op de klap die ik kreeg en
die God liet medewerken ten goede. Het had veel
voeten in de aarde eer de tent overeind stond, de
advertenties geplaatst en de folders en raambiljetten
gedrukt waren. Ik had bijna geen medewerkers;
ook was ik geen miljonair, zodat ik alles door
anderen kon laten doen. Ik had alleen een warm
hart voor zondaren en een liefde tot God voor
Jezus, en een groot geloof in Zijn wonderbare
Naam èn Zijn belofte dat Hij met mij zou zijn.
Alleen, toen alles klaar was, had ik op de dag van
de opening lichamelijk een inzinking. Mijn krachten
waren totaal uitgeput. Als ik mij bukte, viel ik tegen
de grond. Ik ging naar een zuster van me, die me
melk gaf met brandewijn en een geklutst ei om
weer op krachten te komen. Ik voelde dat er weer
een beetje “leven” in mij kwam en ging op bed
liggen tot vlak voor de samenkomst. Na de dienst
moest ik direct weer naar bed, daar ik geen kracht
meer had. Ik ben God nog altijd dankbaar dat Hij
mij in één week er weer bovenop heeft gebracht.
Elke avond kwamen zondaren tot Jezus. Vaak
waren de stoelen die ik voor de mensen vooraan
had neergezet, om neer te knielen, nat van tranen.
Tijdens een onweersbui kwamen er verschillende
mensen de tent binnen vluchten voor de regen. Er
knielden die avond zestien mensen neer om hun
hart aan Jezus te geven.
Na Rotterdam ging ik met de tent naar Vroomshoop.
Ik kwam op uitnodiging van Br. Wout van
Beek, die daar een kleine gemeente had. Ik zal
nooit vergeten hoe sommige mensen daartegen
demonstreerden! Ik had een groot spandoek waarop
stond: “VOLLE EVANGELIE TENT”. De
dominee van de kerk had de mensen vanaf de
kansel ervoor gewaarschuwd, dat er in de samenkomsten
in die tent met dat doek, geen vol Evangelie
gebracht werd, met als resultaat, dat er op die
bewuste avond heel wat nieuwsgierigen uit zijn
kerk kwamen kijken.
Ook zal ik niet vergeten hoe daar een groep
mensen kwam uit een of andere z.g. “zwarte kousenkerk”.
Wat een strakke, wettische gezichten hadden
die! Ze zaten allemaal op een rijtje en toen ik de
uitnodiging deed aan zondaren om gered te worden,
liep het hele stel demonstratief naar buiten. Dat dit
zomaar kon gebeuren geloofden ze toch helemaal
niet. Maar niettegenstaande dat, kwamen er op die
avond veertien zielen naar voren en weer waren er
verschillende stoelen nat van tranen. Ondanks al
die tegenstand hadden we toch een goede tijd in die
evangelisatiecampagne.
110 111

Daar leerde ik ook het meisje kennen, dat later
mijn vrouw werd. Zij was in Haarlem opgegroeid
en had na haar H.B.S.-examen een Bijbelschool in
Zwitserland doorlopen. Nu was zij in Vroomshoop
en omgeving werkzaam in het Evangelie.
Na Vroomshoop stond Haarlem op het programma,
waar ik ook ervaringen opdeed, die ik nooit zal
vergeten. Wat werkelijk heel wat beroering bracht
was het bidden om vervuld te worden met de
Heilige Geest. De gesprekken van buitenstaanders
en andersdenkenden die na de dienst buiten de
tent gehouden werden, getuigden daarvan.
Eén keer moest de politie eraan te pas komen,
omdat men aan het vechten geslagen was. Zelf
hielden wij er ons geheel buiten. De boodschap
van bevrijding door Jezus Christus brengt nog
altijd beroering en verwarring onder de mensen.
Zo was het in de dagen van de apostel Paulus en zo
is het ook nog vandaag!
Eén ding is echter zeker: Gods Woord dat uit Zijn
mond uitgaat, zal niet ledig tot Hem wederkeren,
maar het zal doen wat Hem behaagt en dat
volbrengen, waartoe Hij het zendt (Jesaja 55:11).
Zo dwars door alles heen doet God Zijn werk. Dit
is het wat mij altijd zo verwondert en wat God zo
groot voor mij maakt, namelijk dat Hij, dwars door
al dat kleine en onvolmaakte gedoe van mensen,
doorgaat en een groot werk doet! Dwars door het
falen en het onvolkomene van Zijn kinderen werkt
God en Zijn liefde is onveranderlijk, Zijn kracht is
onveranderlijk, Zijn wil is onveranderlijk!
Hij is de grote “IK BEN”. ì Want een ieder, die
bidt, ontvangt en wie zoekt, vindt en wie klopt,
hem zal opengedaan wordenî (Lucas 11:10).
De opbrengst van de collecten uit de samenkomsten
waren verre van toereikend om de noodzakelijke
kosten te dekken. Ik had alles wat ik had,
besteed om zondaren aan Jezus' voeten te brengen.
De bodem van mijn portemonnee was dan ook
heel goed zichtbaar en ik zal in het volgende
hoofdstuk vertellen, hoe God onverwachts en op
ongedachte wijze uitkomst gaf, zodat ik kon
trouwen met het meisje, dat ik in Vroomshoop
ontmoet had.
112 113

HOOFDSTUK 11
Mijn huwelijk
Iedereen die de oorlogsdagen in Holland heeft
meegemaakt, zal zich nog herinneren dat het
tijdens de eerste jaren na de oorlog, onmogelijk
was een huis of een pakhuis te huren in de
binnenstad van Rotterdam. Het grappige was dat
ik me maar niet van de gedachte kon losmaken dat
de Here mij een plaats zou geven om de grote
evangelisatietent, plus de 1000 klapstoelen, enz.
op te slaan. Ik zei tegen mijn jongste broer: “Piet,
ik geloof dat de Here me hier in de buurt een
pakhuis gaat geven om de tent met toebehoren in
onder te brengen”.
Ik ging dus rondkijken naar een plaats die de Here
mij zou geven. Verstandelijk gesproken was het
“zoeken naar een speld in een hooiberg”. Ik geloof
echter in het bovennatuurlijke en in een machtige
God en Vader, die wil voorzien in àl onze noden.
Daarom oefen ik mij erin om te spreken en te
denken in geloof en niet te redeneren en niet te
denken als de onwedergeboren, natuurlij-ke mens.
In de Zaagmolenstraat, nummer 129, zag ik een
winkel met pakhuis leegstaan, wat een ongewoon
gezicht was in die dagen. De woonruimte bestond
uit twee kamers en een keuken en er was een tuin
bij. Ik vernam dat er een oude man in woonde.
Hoe vreemd de situatie ook was, vooral in die
dagen, toch ging ik uitzoeken wie de eigenaar was.
Ik ging naar hem toe en vroeg hem of het pand te
huur was. Ik vertelde hem waarvoor ik het nodig
had en dat mijn broer er voor zijn bedrijf ook wat
touw in wilde opslaan.
De eigenaar vroeg mij of ik het pand even wilde
bekijken. Ik zei dat ik daar wel prijs op stelde, maar
dacht tegelijkertijd: “Man, als je het wilt verhuren,
dan is het altijd goed, hoe het er ook uitziet”.
Hij vertelde mij dat die oude man er al vijftien
jaar woonde en dat hij er niet uit wilde, maar dat hij
hem beslist niet als hoofdbewoner wilde hebben.
Hij zei me ook dat er aan de huur van het pand
sleutelgeld verbonden was. Van dit laatste schrok
ik wel een beetje, want men vroeg destijds voor
zo’n leegstaande winkel met pakhuis veel geld. Ik
had weinig geld over en had verder geen inkomen.
Ik zag niet op tegen het feit dat die oude man daar
achter de winkel woonde. Ik dacht: “Als de Here
mij die plaats gegeven heeft, dan zorgt Hij er ook
wel voor dat die man er eventueel uit zal gaan”.
Ik had het pand gauw bekeken en zei dat het me
wel aanstond. Voor de ramen hing een nieuwe
markies en binnen stond een grote toonbank en er
waren wat rekken met geslepen glasplaten erop.
“O, daar heb je het”, dacht ik, toen de eigenaar me
zei dat hij toch wel wat sleutelgeld wilde hebben.
114 115

Toen hij mij het zeer luttele bedrag noemde, sprong
mijn hart op van vreugde, ik kon het haast niet
geloven en dankte in stilte God!
Hij zei: “Kom maar met je broer, dan maken we
een contractje op”. Ook mijn broer Piet dacht dat
het een sprookje was. De huur was slechts f 13,75
per week en die oude man moest aan mij, de nieuwe
hoofdbewoner van het pand, huur betalen.
Toen ik het pand betrokken had, kwam de
groenteman - die zijn zaak tegenover mij had - me
feliciteren met de woorden: “Zo, bent u de gelukkige?
Er zijn al heel wat mensen vóór u geweest,
maar de huisbaas wilde het niet zomaar aan iedereen
verhuren. Iemand had er zelfs al materiaal in gezet,
maar hij moest er weer uit”.
Ik heb mijn overbuurman maar niet verteld dat ik
het pand zo ineens gekregen had, zonder moeite.
Het was God en niemand anders, die het voor mij
bestemd had; ik kreeg het omdat ik geloofde en
actie bij mijn geloof voegde en niet op de omstandigheden
zag of naar mensen luisterde.
De tent met toebehoren was dus veilig en droog
opgeborgen. De bodem van mijn portemonnee
was nu geheel zichtbaar. Er zaten alleen nog maar
centen en dubbeltjes in.
Nu eerst over het meisje dat ik in Vroomshoop
ontmoette. Willie Klumper en haar vriendin, die zo
hard en trouw hadden meegewerkt aan de tentsamenkomsten,
zouden weer naar hun eigen bivak
Plotseling, eigenlijk geheel onverwacht, liet de
Here mij Willie zien als mijn toekomstige echtgenote.
Daar had ik nog nooit bij stilgestaan, of ook
maar enigszins de gedachte over gekoesterd, omdat
ik voor honderd procent mijn besluit had genomen
eerst in de Here bevestigd te worden, alvorens aan
een meisje of vrouw te denken. Mijn gedachten
waren geheel gericht op Hem, die mij gemonsterd
had in Zijn dienst.
In 2 Timothéüs 2:4 staat: ì Tijdens de veldtocht
wordt geen soldaat gemoeid in de zorg voor
zijn onderhoud: hij heeft slechts hem te
voldoen, door wie hij aangeworven isî.
Ook in deze dingen verwachtte ik het van Hem
die mij aangeworven had. Ik wist opeens dat, als ik
haar niet zou vragen, een ander het zou doen.
Sommige mensen denken dat je toch wel krijgt
wat voor je bestemd is. Ik geloof echter dat vele
christenen missen hetgeen God hen wil schenken,
omdat ze geen actie bij hun geloof voegen.
Geloof zonder actie is dood!
Het is niets waard!
Dit is een weg die we moeten leren en er zijn
bedroevend weinig leermeesters die het volk
onderwijzen in de weg van het geloof en hoe men
door het geloof de beloften van God in bezit neemt.
Willie was, net als ik, helemaal verrast en dacht
eerst dat ik een grapje maakte. Maar toen ik deze
ontmoeting bezegelde met een kus, begon ze toch
terugkeren. 116
117

wel te geloven dat ik het echt meende. Dit laatste
zou ik nooit gedaan hebben, als ik niet ge-weten
had dat de Here ons zou samenvoegen. Ik geloof
dat als iemand met God wandelt en vervuld is met
Gods Geest, hij met andere maatstaven meet dan
de wereld, dan de natuurlijke mens.
Daar ik naast mijn taak als evangelist, gedurende
jaren als voorganger verschillende gemeenten heb
Johan,
bediend, zijn er al heel wat mensen naar mij toe
is
gekomen met hun huwelijksproblemen. Ik vraag
eerst altijd hoe men aan elkaar gekomen is. Was
links
het van de Heer?
van
En meestal zit bij velen daar de fout. Een huwelijk
is een contract dat men afsluit voor het leven, voor
God en de mensen. We kunnen daarmee niet licht-
tweede
zinnig omspringen. Alleen de dood kan het huwelijk
De
ongedaan maken. Dat is tenminste altijd Gods
bedoeling geweest.
Plaats ontbreekt mij om op het belangrijke onder-
kinderen.
werp van het huwelijk en de verhouding tussen
hun
man en vrouw verder in te gaan. Het zou een boek
en
op zichzelf worden. Verkering zoeken of hebben
met een meisje of jongen, in wie je niet je toekomstige
echtgenote of echtgenoot ziet, is voor de christen
een zeer gevaarlijk spelletje. Menigeen heeft zich
Maasbach
daardoor verbonden aan een persoon die niet degene
was die de Here aan hem of haar wilde geven.
moeder
Geloof wacht op de Here. Geloof loopt niet
en
vooruit op de Here. Geloof geeft zich over en is
118 Vader
hun dertiende kind.
119

Cornelis Hendrik en Leentje Maasbach,
de ouders van evangelist Johan Maasbach.
Johan toen hij 9 jaar was, de leeftijd
waarop hij de beslissing nam om
Jezus Christus als Zijn persoonlijke
Verlosser aan te nemen.
120
Een certifikaat van
het Leger des Heils
dat Johan in 1931
kreeg als beloning
voor getrouwheid in
het bezoeken van de
jeugdsamenkomsten.
Hij won de tweede
prijs.
121
Rotterdam
1937.
Op 19-jarige
leeftijd werd
Johan reeds
chefkok op
de grote
vaart.

De vierde van links is Johan Maasbach als sous-chef in een
groot, eersteklas Amerikaans hotel.
Een getuigschrift van Johans werk als sous-chef in
Amerika.
122
Willie Klumper, het
meisje dat hij
trouwde.
Wanneer hij niet op
de grote vaart zat,
gaf hij zich aan het
evangelisatiewerk.
Achterop zijn auto
had hij een groot
bord bevestigd met
een bijbeltekst erop.
Zijn eerste Volle Evangelie
tentsamenkomst aan de Kruiskade
in Rotterdam.
123

Onze trouwfoto.
124
Het eerste
kerkgebouw:
Zeugstraat
38 in
Gouda.
De grote
evangelisatiecampagne
met
evangelist
T.L.
Osborn uit
Amerika op
het
Malieveld
in Den
Haag,
Holland, in
augustus
1958. Johan
Maasbach
was zijn
vertaler.
125

Johan Maasbachs evangelisatiecampagne in het grote
gebouw voor Kunsten en Wetenschappen in Den Haag.
Toen de Here Johan Maasbach riep om zijn dienstknecht te
zijn, vertelde Hij hem dat Hij hem wilde gebruiken als een
kleine jongen om het koren te verzamelen en in schoven
bijeen te brengen.
niet bevreesd voor de toekomst. De man die gelooft,
legt zijn idealen op het altaar. Geloof zegt: “Here,
die Gij mij geeft zal ik nemen. U weet welk
maaksel ik ben. Ja Here, U weet alle dingen”. O,
het wachten op de Here, op Zijn leiding, is heel
belangrijk in elk aspect van het leven van hen, die
wandelen met God.
Met de wetenschap dat het naar het welbehagen
des Heren was en daar ik de leeftijd ervoor had (ik
was 32 jaar), besloten we ons te verloven. We
waren ook in het bezit van een huisje, daar de oude
man juist de mededeling had gedaan, dat hij ook
een ‘meisje’ had gevonden en ging trouwen met
een weduwe die een huis had. In de allerlaatste
plaats dacht ik aan mijn centen en dubbeltjes. Ik
had mijn aanstaande vrouw niet veel te bieden.
Ik moest gaan kennismaken met de vader en
moeder van Willie en haar papa dacht er heel
anders over. Het stond hem beslist niet aan dat zijn
dochter ging trouwen met een evangelist, zo’n
gewone jongen, zonder veel schoolopleiding.
Voor mij was wat de Bijbel zegt echter meer dan
voldoende: "Mijn God zal in al uw behoeften
naar Zijn rijkdom heerlijk voorzien, in Christus
Jezusî (Filippenzen 4:19).
Hoe heerlijk is het dat wij een rijke God en Vader
hebben, die zegt: ìMaakt u dan niet bezorgd,
zeggende: Wat zullen wij eten, of wat zullen wij
drinken, of waarmede zullen wij ons kleden?
126 119

Want naar al deze dingen gaat het zoeken
der heidenen uit. Want uw hemelse Vader
weet, dat gij dit alles behoeft. Maar zoekt
eerst Zijn Koninkrijk en Zijn gerechtigheid en dit
alles zal u bovendien geschonken wordenî
(Matthéüs 6:31-33).
DE WONDERBARE UITKOMST DIE
GOD MIJ GAF
Wat is het heerlijk en wonderbaar, die rust te
hebben die God ons geeft als we uit Zijn machtige
hand leven. De volgende dag kwam het onverwachte
telegram van een Amerikaanse kapitein, die met
zijn vlaggeschip - het m.s. “Olympic Games” -
nog op zee was van Stockholm naar Amsterdam,
met het verzoek of ik op een aangegeven tijdstip
bij aankomst aan boord wilde komen. “Baan als
chefkok vacant”. Ik zei tegen Willie: “Dit is het!”
Toen ik aan boord kwam, vroeg de kapitein mij of
ik alsjeblieft wilde meevaren omdat zijn chefkok
ziek was achtergebleven in Stockholm. Ik vertelde
hem dat ik zou meegaan, maar niet langer dan drie
maanden kon wegblijven.
De baan van chefkok op die grote Amerikaanse
schepen wordt goed betaald. Vooral als we de
dollars omrekenen in guldens. Bovendien verdiende
ik belastingvrij, plus vanzelfsprekend kost en
inwoning. Na drie maanden kwam ik dan ook
terug met $ 3.000,- (11.000 gulden). We stapten de
volgende dag al naar het stadhuis om aan te tekenen
en waren na twee weken - tot op heden - gelukkig
getrouwd. Daar we er niet zoveel ruchtbaarheid
aan gaven, ging alles voor de buitenwereld nogal
vlug en onverwachts in het werk. Jaloerse
lastertongen zeiden: “Ze zullen wel moeten
trouwen”. Dit toont de gedachten van het eigen
hart. Toen onze kleine ruim twee jaar op zich liet
wachten, zeiden de lastertongen weer: “Maasbach
weet wel wat hij doet”. Ik heb gelukkig vroeg
geleerd om mij niet bezig te houden met wat
mensen denken. Wandel met God en wees oprecht
voor Zijn aangezicht dan zal Hij u en uw
nakomelingen zegenen. Hij zal de vijanden en de
lastertongen in het gericht stellen en beschaamd
maken. De grote profeet Jesaja zei reeds: ìElk
wapen dat tegen u gesmeed wordt, zal niets
uitrichten, en elke tong die zich voor het gericht
tegen u keert, zult gij in het ongelijk stellen. Dit
is het deel van de knechten des Heren en hun
recht van Mijnentwege, luidt het woord des
Here n î (Jesaja 54:17).
Willy is een zeer grote hulp, niet alleen als vrouw
en moeder, maar ook in geestelijke zaken is zij ons
en zeer vele anderen tot grote zegen en inspiratie.
Toch zeg ik vaak tot jonge mensen die ongeduldig
zijn in deze zaken: “Het is beter niet getrouwd te
zijn met de gedachte was ik maar getrouwd, dan
120 129

om getrouwd te zijn met de gedachte: was ik maar
niet getrouwd”.
Spreuken 18:22
"Wie een vrouw vond,
heeft iets goeds gevonden en gunst
van de HERE verworven".
HOOFDSTUK 12
Onze gedachten niet
altijd Gods gedachten
Nadat ik getrouwd was, hield ik me geruime
tijd bezig met evangelisatiewerk in Nederland,
hoofdzakelijk in Rotterdam-Zuid. Ik hielp bij
openluchtsamenkomsten, bezocht overal bidstonden
en leidde de voordienst van samenkomsten.
Later begreep ik, dat de Here mij in het bijzonder
leerde onderworpen te zijn aan hen, die Hij boven
mij gesteld had. Ik geloof dat dit een van de
noodzakelijke en meest belangrijke lessen is, die
God Zijn kinderen wil leren, voordat ze door Hem
gebruikt kunnen worden. De natuurlijke mens is
van zichzelf geneigd om zich boven een ander te
stellen. Een kind van God moet leren wachten,
totdat de hand des Heren hem verhoogt. Wij menen
dikwijls bekwaam te zijn voor de taak waarvoor
God ons wil gebruiken, maar als we door God
gebruikt willen worden, moeten we eerst door de
beproevingen en testen heen. We worden gelouterd
als door vuur.
Zo dikwijls hebben wij onze eigen ideeën; wij
weten precies hoe wij het willen en wat wij ervan
denken, maar om een dienaar te zijn in de gemeente
van de levende God, zullen we ons werk volgens
130 131

de ‘blauwdruk’ van onze alwijze hemelse Architect
moeten verrichten.
Soms laat de Here ons gaan op wegen, die we niet
begrijpen, maar waarvan we door de Geest van
God weten dat het Zijn wil is. Zo zal het ook met
Jozef geweest zijn, toen hij in de gevangenis zat,
en met Paulus, en met vele andere Godsmannen.
De zegen die de grote apostel Paulus oogstte op
zijn werk, was niet te danken aan zijn intelligentie
of aan zijn bekwaamheid, maar aan zijn geloof,
gehoorzaamheid, liefde en zelfverloochening.
Paulus had zijn eigen idealen en bekwaamheden
op het altaar gelegd. Dit schijnt voor vele mensen
een moeilijke opdracht te zijn maar als wij iets in
het Koninkrijk Gods willen bereiken, dan zullen
wij onze geleerdheid, onze eigen visie, onze eigen
ideeën en wijsheid, ja, ons gehele leven op het
altaar moeten leggen.
De apostel Paulus zegt in Filippenzen 3:7-9
(Amplified Bible): ìMaar welke dingen ik
vroeger ook bezat die mij winst waren, die heb
ik om Christusí wil alle als (ÈÈn algehele) schade
geacht. Ik voeg hier zelfs aan toe dat ik alles
schade acht, omdat het bezit van het onbetaalbare
voorrecht, de ongelooflijke heerlijkheid,
de alles te boven gaande waarde, het
onbeschrijflijk grote voordeel van de hoogste
waarde - het kennen van Christus Jezus, mijn
Here, dat alles oneindig ver te boven gaat. Ik
132
spreek niet alleen over het kennen zonder
meer, maar het geleidelijk diepere en inniger
kennen van Hem, het vollere, helderder ontvangen,
aanvoelen, erkennen en begrijpen
van Hem. Om Zijnentwil heb ik alles gaarne
prijsgegeven en ik beschouw dat alles nu als
afval, drek, opdat ik Christus, de Gezalfde,
moge winnen en bezitten. En dat het moge
blijken dat ik in Hem gevonden word: niet door
enige (zelfverworven) eigengerechtigheid, die
gebaseerd is op mijn gehoorzaamheid aan
de wet - hebbende een vormelijke rechtvaardigheid
en (veronderstelde) juiste verhouding
tot God - maar dat ik die (waarachtige) gerechtigheid
bezit die voortkomt uit het geloof
in Christus de Gezalfde, en in de ware juiste
verhouding tot God sta, welke uit God is, op
grond van (reddend) geloofî.
In Galaten 2:20 (Amplified Bible) zegt hij:
ìMet Christus ben ik gekruisigd, - (in Hem) heb
ik deelgenomen aan Zijn kruisiging; - en toch
leef ik, maar het is niet meer mijn ik dat leeft,
maar Christus, de Messias, leeft in mij. En voor
zover ik nu (nog) in mijn lichaam leef, leef ik
door het geloof - door me aan Hem te hechten,
alles van Hem te verwachten, en Hem
volkomen te vertrouwen - in de Zoon van God,
die mij heeft liefgehad en Zich voor mij heeft
overgegevenî.
133

En in 2 Corinthiërs 3:5-6 (Ampl. Bible) zegt hij:
ìNiet dat wij uit onszelf bekwaam (bevoegd,
geschikt, in staat) zijn om een persoonlijk
oordeel te vellen of ook maar iets als Úns werk
in rekening te brengen, maar onze kracht,
bevoegdheid en bekwaamheid komen van
God. Hij is het die ons bekwaam gemaakt
heeft (waardig en in staat heeft geacht) om
dienaren en uitdelers te zijn van een nieuw
verbond, (van redding door Christus) niet
dienaren van de letter, (dat is, van wettelijk
voorgeschreven regels en voorschriften) maar
van de Geest; want de regels van de wet
doden, maar de (Heilige) Geest, maakt
levendî.
De wereld heeft geen behoefte aan een vormelijk
Christendom. Er zijn genoeg godsdiensten in deze
wereld, die alle hun eigen leerstellingen hebben.
Het Christendom is niet zo maar een of andere
godsdienst. De volgelingen van Jezus die wederomgeboren
zijn, zijn beelddragers van de heerlijkheid
van de Geest des Heren. God heeft mij geroepen
om een beelddrager te zijn van het Evangelie, d.i.
de blijde boodschap van Jezus Christus.
Ik kan met de apostel Paulus in 2 Corinthiërs 4:5-
11 zeggen: ì Want wij prediken niet onszelf,
maar Christus Jezus als Here, en onszelf als uw
dienaren om Jezusí wil. Want de God, die
gesproken heeft: Licht schijne uit het duister,
134
heeft het doen schijnen in onze harten, om
ons te verlichten met de kennis der heerlijkheid
Gods in het aangezicht van Christus. Maar wij
hebben deze schat in aarden vaten, zodat de
kracht, die alles te boven gaat, van God is en
niet van ons; in alles zijn wij in de druk, doch
niet in het nauw; om raad verlegen, doch niet
radeloos; vervolgd, doch niet verlaten; ter
aarde geworpen, doch niet verloren; te allen
tijde het sterven van Jezus in het lichaam
omdragende, opdat ook het leven van Jezus
zich in ons lichaam openbare. Want voortdurend
worden wij, die leven, aan de dood
overgeleverd, om Jezusí wil opdat ook het
leven van Jezus zich in ons sterfelijk vlees
openbare î .
Dit zijn dingen die we niet op een universiteit of
op een Bijbelschool leren. We leren dit als we
wandelen met God. Mozes leerde deze verbrijzeling
van zijn eigen wil en eigen ik in de woestijn. Jozef
door de vervolging van zijn broeders. David is
eenzelfde weg opgegaan en er was ook geen andere
weg voor Jezus, die zoals de brief aan de Hebreeën
zegt: ìde gehoorzaamheid geleerd heeft uit
hetgeen Hij heeft geleden, en toen Hij het
einde had bereikt, is Hij voor allen, die Hem
gehoorzamen, een oorzaak van eeuwig heil
gewordenî (Hebreeën 5:8,9).
135

WAAROM DEZE LES ZO MOEILIJK IS
Alle levende wezens, ook in de natuur, doen
moeite om in leven te blijven, terwijl God zegt:
ìWie zijn leven liefheeft, maakt dat het verloren
gaat, maar wie zijn leven haat in deze wereld,
zal het bewaren ten eeuwigen leven"
(Johannes 12:25).
Laat bij niemand het idee postvatten, dat evangelist
Maasbach tegen universiteiten of bijbelscholen is.
Integendeel! Maar wèl wil ik zeggen dat die
universiteiten voor God weinig waarde hebben,
als een mens niet wedergeboren is. Het Koninkrijk
Gods wordt niet gebouwd door de wetenschap van
de mens, maar door geloof, liefde, gehoorzaamheid
en zelfverloochening. Ook de volheid verkrijgt
een mens alleen door het geloof in Christus.
Hoe bedroevend is het dat er vele godgeleerden
zijn, die God in het geheel niet kan gebruiken,
omdat zij vasthouden aan hun eigen inzichten,
leerstellingen en tradities van mensen, en weinig
of geen kennis hebben van de Geest en van de
profetie van het Woord Gods.
Er staat niet voor niets in 1 Corinthiërs 1:19-31:
ì Want er staat geschreven: Verderven zal Ik
de wijsheid der wijzen, en het verstand der
verstandigen zal Ik verdoen. Waar blijft de
wijze? Waar de schriftgeleerde? Waar de
redetwister van deze tijd? Heeft God niet de
136
wijsheid der wereld tot dwaasheid gemaakt?
Want daar de wereld in de wijsheid Gods
door haar wijsheid God niet gekend heeft,
heeft het Gode behaagd door de dwaasheid
der prediking te redden hen, die geloven.
Immers, de Joden verlangen tekenen en de
Grieken zoeken wijsheid, doch wij prediken
een gekruisigde Christus, voor Joden een
aanstoot, voor heidenen een dwaasheid,
maar voor hen, die geroepen zijn, Joden zowel
als Grieken, (prediken wij) Christus, de kracht
Gods en de wijsheid Gods.
Want het dwaze van God is wijzer dan de
mensen en het zwakke van God is sterker dan
de mensen.
Ziet slechts, broeders, wat gij waart, toen gij
geroepen werd: niet vele wijzen naar het vlees,
niet vele invloedrijken, niet vele aanzienlijken.
Integendeel, wat voor de wereld dwaas is,
heeft God uitverkoren om de wijzen te
beschamen, en wat voor de wereld zwak is,
heeft God uitverkoren om wat sterk is te
beschamen; en wat voor de wereld onaanzienlijk
en veracht is, heeft God uitverkoren,
dat, wat niets is, om aan hetgeen wËl iets is, zijn
kracht te ontnemen, opdat geen vlees zou
roemen voor God.
Maar uit Hem is het, dat gij in Christus Jezus
zijt, die ons van God is geworden: wijsheid,
137

echtvaardigheid, heiliging en verlossing,
opdat het zij, gelijk geschreven staat: Wie
roemt, roeme in de Here î .
Sinds de dag dat Adam en Eva zondigden tegen
God in de Hof van Eden is de mens niet veel
veranderd. De meeste mensen willen van zichzelf
graag vroom zijn; ze schijnen niet bekend te zijn
met hetgeen God zegt dat wij zijn: zondaars! Toen
God Adam aan zijn zonden ontdekte (Genesis 3:11
en 12), zei Adam:
ìDe vrouw die Gij aan mijn zijde gesteld hebt
die heeft mij van de boom gegeven!î
Maar hij was een zondaar en ook wij hebben
gezondigd en zullen goed moeten begrijpen, dat
wij door de zonde onder de vloek zijn gekomen en
dat er maar één weg is om onder die vloek uit te
komen en dat is door het offer van Golgotha. Degenen
die eronderuit zijn gekomen en die geloven in
het volbrachte werk van Christus, zullen moeten
inzien dat dit alles genade is. Alles wat wij zijn is
genade, opdat geen vlees zal roemen, maar Jezus
in alles de eer moge ontvangen.
PRIJST GOD DAT ER EEN
OVERWINNEND LEVEN IS!
Mozes is niet in de woestijn bij zijn schoonvader
Jethro gebleven, maar toen hij in de school van de
“knie-ologie” (als ik het zo mag noemen) bij God
was geweest, kon God hem gebruiken om Israël uit
het diensthuis uit te leiden. God kon hem gebruiken,
omdat hij niet meer stond in eigen kracht, maar in
geloof, gehoorzaamheid, liefde en zelfverloochening.
Dat gaf hem de moed om naar de koning van
Egypte, naar Farao, te gaan.
Wij lezen ook over Jozef in Psalm 105:17-22:
ìJozef werd als slaaf verkocht; men knelde
zijn voeten in boeien, hij kwam in de ijzers tot
de tijd, dat zijn woord uitkwam, de uitspraak
des Heren hem in het gelijk stelde.
De koning zond heen en liet hem los, de
heerser der volken maakte hem vrij; hij stelde
hem tot heer over zijn huis, tot heerser over al
zijn bezit, om zijn vorsten te binden naar zijn
goeddunken, en zijn oudsten leerde hij
wijsheidî.
Het volk Israël is niet in de woestijn gebleven.
God wilde dat de Israëlieten het land dat Hij hun
beloofd had in bezit zouden nemen, een land
overvloeiend van melk en honing. Mozes (type
van de wet), kon hen daar niet inbrengen, maar
Jozua (type van Jezus), heeft hen in de rust gebracht,
in het beloofde land.
Wat is het wonderbaar wanneer wij zo in ons
leven die vertrouwelijke omgang en innige gemeenschap
met de grote God mogen ervaren en dat Hij
ons als een Vader leidt. Hij onderwijst en leert ons
de weg die wij gaan moeten. Hij zegent ons. Hij
138 139

zegt in Psalm 32:8:
ìIk leer en onderwijs u aangaande de weg
die gij gaan moet; Ik raad u; Mijn oog is op uî.
In de school bij God zijn en wachten op de Here,
betekent niet stilzitten en niets doen. Dit is een van
de grote listen van de duivel. Sommige jonge
mensen menen dat zij eerst over een of andere
bijzondere Goddelijke kracht moeten beschikken
alvorens zij door God gebruikt kunnen worden.
Gewoonlijk komt dit voort uit een vorm van
hoogmoed. Men wil groot zijn. Men wil iets zijn,
terwijl het geheim om groot te zijn is klein te zijn
en men juist iets is, als men niets is. Zo is het
tenminste in het Koninkrijk Gods.
Het is niet zo vreemd dat deze vorm van hoogmoed
de kop opsteekt. De apostelen hadden er ook last
van. Zelfs nadat zij drie jaar met Christus hadden
gewandeld, hadden zij nog niet verstaan wat het
betekent de minste te zijn. Jezus demonstreerde
echter de les uit het voorbeeld van de voetwassing
(Johannes 13).
Sommige christenen menen te moeten wachten,
totdat zij een of ander diploma hebben ontvangen
om uit te gaan in Zijn Naam en het is dan ook de
duivel die ons dikwijls wil wijsmaken dat we niets
moeten doen. Menigeen heeft zijn jonge krachten
verspild en is te oud geworden om nog iets te doen.
Wij moeten actief zijn en nederig van hart en
woekeren met hetgeen wij hebben, zodat de Here
140
ons meer zal kunnen toevertrouwen naast hetgeen
wij reeds ontvangen hebben.
Ik was altijd actief bezig, hetzij in openluchtsamenkomsten
of in de colportage met christelijke
lectuur, in het zondagsschoolwerk of andere
evangelie-arbeid. En God gebruikte mij, terwijl ik
in Zijn school van beproeving was.
DE OMBUIGING VAN MIJN WEG
Uit de evangelie-arbeid kreeg ik geen inkomen,
hoewel ik er dagelijks in werkzaam was. Ik leefde
van geld dat ik zelf verdiend had. De Volle
Evangelie gemeenten waren erg gering in die
dagen. Een plaats voor mij en mijn vrouw in het
werk des Heren bij een of andere gemeente, waarbij
wij een bestaansmogelijkheid zouden hebben, was
niet te vinden. Ik kwam op de gedachte om voor
vijf jaar naar Amerika te gaan om daar goed geld
te verdienen, te sparen en dan terug te komen naar
Nederland en te gaan evangeliseren.
Een Amerikaanse vriend van mij, die eigenaar
was van twee grote eersteklas restaurants, wilde
mij dolgraag als chefkok in één van zijn zaken
hebben. Hij had mij hiervoor al meermalen
aangezocht. Wij verkochten onze inboedel en
vertrokken met het s.s. “American Producer”
naar New York en zo werkte ik als chefkok in een
eersteklas restaurant in Summit, New Jersey.
141

Wij kregen een prachtig huis en een splinternieuwe
auto tot onze beschikking en ik had een prima
betrekking. Het eigenaardige was echter, dat ik
reeds bij mijn aankomst uit Holland in New York,
de zekerheid kwijt was of ik wel in de wil van God
was, en terwijl ik het werk deed dat naar mijn zin
was, werkte de Here aan mijn ziel en begon Hij te
spreken tot mijn hart.
Dagelijks was ik bezig om het aardse voedsel te
bereiden voor de mensen en ik ontving daarvoor
een goed salaris. Zou het mogelijk zijn dat de Here
ook voor mij zou zorgen, als ik mensen het Brood
des levens zou brengen, opdat degenen die daarvan
aten niet zouden sterven, maar eeuwig leven
hebben? Het werd een strijd in mijn ziel, waardoor
ik al mijn vrede verloor.
De grote, machtige God, die voor de vogels des
hemels zorgt, zou Hij ook niet voor mij zorgen als
ik in Nederland was? Ik wilde iets in Nederland
gaan doen, maar meende eerst naar Amerika te
moeten gaan om daar het geld ervoor te gaan
verdienen. Het was steeds alsof de Here tot mij
sprak: “Het geld is ook in Nederland”.
Ik begon bang te worden dat mij iets zou
overkomen. Mijn vrouw en ik hadden nog juist
genoeg geld om terug te keren naar Holland. Het
viel niet mee om de werkgever, bij wie ik in dienst
was, te overtuigen van de zaak waarvoor ik wilde
leven. Hij was geen onaardige man en stelde voor
om halve dagen voor hem te gaan werken en halve
dagen in het evangelie werkzaam te zijn. Hij zei:
“Wat je in Holland wil gaan doen, kan je hier toch
ook doen”. Ik was echter steeds meer in mijn hart
ervan overtuigd, dat het naar Gods wil was dat ik
in Holland zou zijn.
Wat was mijn grote fout?
Toen ik besloot om naar Amerika te gaan om daar
geld te verdienen, vergat ik de Here te vragen of het
naar Zijn wil was. Als ik het de Here had gevraagd
dan had Hij gezegd: "Waarom ga je en verspil je je
tijd. Het geld is al in Holland".
Hij liet mij gaan zoals David deed in 1 Samuël 27.
Hij vergat ook eerst te vragen.
En zo vertrokken wij op zekere dag, mijn goede
baan, een mooi huis en een nieuwe, grote Amerikaanse
auto achterlatend in het land waarvan ik
hield, om terug te gaan naar een land dat in mijn gedachten
alleen maar nat en plat was.
In ons huis woonde reeds een ander echtpaar.
Meubels, huisraad en geld had ik niet. Maar omdat
ik op de knieën was gegaan en gezegd had: “Here,
ik wil gaan, waar Gij wilt dat ik zal gaan, naar
Holland”, kon het mij ook niet meer schelen wat
voor werk ik zou moeten aanpakken om voor mijn
onderhoud te zorgen. Ik heb hetzelfde principe als
Paulus: ìWil iemand niet werken, dan zal hij
ook niet etenî(2 Thessalonicenzen 3:10).
142 143

Psalm 112:1-10
1 Halleluja. Welzalig de man, die de HERE
vreest, die van harte lust heeft in zijn
geboden.
2 Zijn nakroost zal machtig zijn op aarde,
het geslacht der oprechten zal gezegend
worden;
3 overvloed en rijkdom zijn in zijn huis,
zijn gerechtigheid houdt voor immer
stand.
4 Voor de oprechten gaat het Licht in de
duisternis op, genadig en barmhartig en
rechtvaardig.
5 Voorspoedig is de man die zich ontfermt
en uitleent, die zijn zaken recht behartigt;
6 want hij zal nimmer wankelen,
tot eeuwige gedachtenis zal de rechtvaardige
zijn.
7 Voor een kwaad gerucht zal hij niet
vrezen, zijn hart is gerust, vol vertrouwen
op de HERE;
8 zijn hart is standvastig, hij vreest niet, terwijl
hij met vreugde op zijn vijanden ziet.
9 Hij deelt uit, hij geeft aan de armen, zijn
gerechtigheid houdt voor immer stand,
zijn hoorn verheft zich in ere.
10 De goddeloze ziet het en ergert zich, hij
knarst met de tanden en wordt verteerd;
de begeerte der goddelozen gaat teniet.
144
HOOFDSTUK 13
Hoe het werk in
Gouda begon
Toen ik met mijn vrouw teruggekeerd was in
Holland, namen wij intrek op een zolderkamertje
bij mijn moeder thuis in Rotterdam. Het was
alles erg provisorisch, maar “in het centrum van
Gods wil verkeren” geeft vrede en rust voor het
zoekende, rusteloze hart.
Vlak voor ons vertrek uit New York waren wij
eerst nog naar een samenkomst geweest van
Reverend Carl Steffens, die zijn handen op ons
legde in het midden van de gemeente en bad voor
onze reis en voor de bediening des Heren in Holland.
Het was weer een mijlpaal in mijn leven, die ik
nooit zal vergeten. Het opleggen van handen in de
Naam van Jezus is een door God gegeven bediening.
Zowel in het Oude Testament als in het Nieuwe
Testament neemt deze bediening een belangrijke
plaats in (Deut. 34:9; Matth. 19:13; Marc. 6:5;
Luc. 4:40; Hand. 6:6; Hand. 13:3; Hand. 19:6).
Maar ook het opleggen der handen heeft weinig
waarde, als het niet met geloof gepaard gaat. Want
door het geloof ontvangen wij en door het geloof
wandelen en handelen wij.
De apostel Paulus zei niet voor niets tegen
145

Timothéüs: ìOm die reden herinner ik u eraan
de gave Gods aan te wakkeren, die door mijn
handoplegging in u isî (2 Timothéüs 1:6).
Daar ik totaal geen geld meer had, ging ik direct
aan het werk als free-lance vertegenwoordiger in
touw en ik begon een kleine handel in roestvrij
stalen artikelen, waarin de Here mij hielp en
zegende. In mijn vrije tijd was ik volop werkzaam
in het Evangelie.
Jammer genoeg was er in die dagen geen
Pinkstergemeente te vinden die mij bijvoorbeeld
een opleiding wilde geven of waar ik ‘full time’
kon werken in het Evangelie. In verhouding tot
Amerika, Engeland of Zweden waren wij zeker
veertig jaar ten achter wat het Volle Evangelie
betreft. Er waren geen Volle Evangelie boeken,
geen opleidingscentra, geen radio-uitzendingen,
enz. Wel was er veel jaloersheid, kortzichtigheid,
ongeloof, en de enkele voorgangers, die er waren,
hadden niet altijd de juiste visie.
Ik wilde graag gaan werken op een plaats waar
eigenlijk nog niets van het Volle Evangelie bekend
was, en zo besloot ik in Gouda, de kaasstad van
Holland, te gaan werken. Ik huurde een zaaltje in
de Groenendaal en zette een advertentie in het
plaatselijk dagblad. Mijn verwachting was eigenlijk
niet zo groot, maar toen er steeds mensen bleven
binnendruppelen, totdat er een 35-tal aanwezig
waren, sprong mijn hart op van vreugde en dankte
ik God!
Ik had immers een boodschap voor deze mensen,
namelijk dat Jezus Dezelfde is en dat Hij leeft en
dat Hij redt en geneest! Die avond gingen vele
handen omhoog voor bekering en deze mensen in
het kerkelijke Gouda hoorden voor het eerst een
nieuw geluid van de wonderbare Naam van Jezus!
Ik noteerde de adressen van deze mensen, om hen
te kunnen bezoeken. Ook ging ik wekelijks een
bidstond houden ten huize van een oude broeder,
die zijn huis daarvoor openstelde. De mensen
waren hongerig en God deed wonderen van redding,
bevrijding en genezing.
Nooit zal ik dat meisje vergeten, dat in het
Diaconessenhuis werkte. Gedurende 1½ jaar had
zij een zwerende, open borst. Haar moeder bezocht
wekelijks de samenkomsten, maar zij dreef er de
spot mee. Ze zei:
“Moeder, als de dokter mij niet kan helpen, dan
kan die gewone man van de Pinkstergemeente het
zéker niet”.
Haar liefdevolle moeder wist haar toch te bewegen
een keertje mee te gaan naar een bidstond en reeds
de eerste avond gaf ze onder tranen haar hart aan
Jezus. Ze schaamde zich voor haar houding die ze
had aangenomen tegenover de geloofsgenezing en
tegenover het werk des Heren. Ze durfde niet om
voorbede te vragen.
Het liet haar echter niet met rust en in een van de
daaropvolgende samenkomsten vertelde ze het
146 147

aan mijn vrouw en ze liet haar ook de toestand van
haar ziekte zien. Haar borst verkeerde in staat van
ontbinding, het voorste gedeelte was onherkenbaar.
Toen ik dit van mijn vrouw hoorde, ging ik naar
haar toe en vroeg haar of ze gezond wilde worden.
Ze antwoordde bevestigend, maar beleed hoe ze
eerst gespot had met het geloof.
Wat is het toch heerlijk dat wij voorbeelden in de
Bijbel hebben en daardoor weten, hoe we een
mens kunnen antwoorden. Hoe dikwijls denken
wij, dat we niet goed genoeg zijn om iets van God
te ontvangen en ook de duivel wijst ons graag op
onze schuld en tekortkomingen. Genezing
ontvangen we echter nimmer omdat wij zo vroom
zijn, maar we ontvangen die, net als alle andere
dingen, door geloof in wat Christus voor ons
gedaan heeft. ìHet bloed van Jezus Christus
reinigt ons van alle zondenî(1 Johannes 1:7).
Ik zalfde haar met olie volgens Jacobus 5:14, en
legde haar mijn handen op tot genezing in Jezus’
Naam. Ik hield me verder niet met deze zaak bezig,
totdat ik haar plotseling na 3 weken weer zag en
aan haar toestand dacht. Ik vroeg haar hoe ze het
maakte en ze vertelde me dat het prachtig genezen
was, op een heel klein plekje na, dat maar niet dicht
wilde gaan. Ik vroeg haar wat ze wilde geloven: dat
het open zou blijven, of dat het dicht zou gaan. Ze
keek mij vragend aan. Ik zei: “Zuster, naar uw
geloof zal u gedaan worden. Wilt u geloven dat het
148
open blijft of dat het dicht gaat?” Ze begreep het en
zei: “Ik geloof dat het dicht zal gaan en genezen”.
Ik gaf haar de raad om er dan geen aandacht meer
aan te schenken en te geloven dat de Here het
laatste ook zou doen. Dezelfde week was haar
borst volkomen genezen. Later trouwde ze en
kreeg twee kinderen. Ze vertelde aan mijn vrouw
dat ze voor haar babies altijd de meeste voeding
had gehad in de borst die genezen was.
ONS EERSTE GEBOUW
In een gehuurde zaal ben je nooit zo vrij als in een
eigen gebouw. Vooral als men God wil loven en
prijzen, zoals de Bijbel het ons leert, stuit men op
veel tegenstand. De duivel schijnt het loven en
prijzen vreselijk te haten. Hij kent het geheim
ervan beter dan sommige christenen. Want God
loven en prijzen, met al wat in je is, geeft kracht,
sterkte en overwinning. God troont op de lofzangen
van Zijn kinderen (Psalm 22:4).
Hoewel men zei, dat er in heel Gouda geen pand
te koop was, dat geschikt zou zijn, ging ik toch op
zoek; ik geloofde dat de Here mij een plaats zou
geven voor Zijn werk. Daar ik nog in Rotterdam
woonde, reisde ik per trein en huurde dan in Gouda
een fiets om er opuit te gaan.
Overal zocht ik en soms belde ik aan, als ik naar
mijn mening iets zag dat geschikt leek. Zo kwam
149

ik terecht in de Zeugstraat op nummer 38. Daar
stond een gebouwtje dat al gedurende 40 à 50 jaar
een evangelisatiegebouwtje was. Toen ik naar
binnen ging en het zag, dacht ik: “Dit is het!” Ik
kon me geen betere plaats voorstellen.
De koster, die boven het zaaltje woonde, zei dat
hij niet wist of het pand te koop was. Ik ging echter
op stap en kwam terecht bij Ds. van Wijk van de
Vrije Evangelische Gemeente, daar deze gemeente
de eigenares was. Men was echter verhuisd naar de
voormalige Joodse Synagoge. De dominee, een
vriendelijke man, vertelde mij dat ik het kon kopen
voor f 10.000,-, maar dat de buurman voorrang had
als hij het wilde kopen.
Deze buurman - hij vertrok kort daarop - verkeerde
in staat van faillissement en bezat geen geld. Dus
werd broeder Maasbach de gegadigde, die, hoewel
hij ook geen geld had, geloof had in een goede God
en Vader, Die in Zijn Woord gezegd heeft: ì Alle
dingen zijn mogelijk voor wie gelooftî (Marcus
9:23). Ik kon niet anders dan geloven dat God mij
dit gebouwtje zou geven! Ik zei: “Here, het is
zover, en nu moet er geld komen”.
Er was eigenlijk nog geen gemeente gevormd.
Niet één van de broeders die daar met mij waren,
durfde het aan met mij in zee te gaan en wilde borg
staan. Ik stond geheel alleen en had geen geld,
maar ik had mijn God en Vader!
Na de dienst ging ik even voor het raam kijken
van de Goudsche Courant, die ook aan de Zeugstraat
was gevestigd. Ik wilde zien hoe ze de opgegeven
advertentie hadden geplaatst. Naast mij stond een
eenvoudige vrouw ook voor het raam van het
krantenbureau in de laatste advertentie te kijken.
Ze keek me zo van opzij aan en stelde me de vraag
of ik die meneer was die ‘s avonds in de Groenendaal
had gesproken. Ik beaamde het en zo ontstond er
een kort gesprek. Ze vertelde mij dat ze het zaaltje
in de Groenendaal niet zo geschikt vond. Ik deelde
haar mee, dat ik op zoek was en in onderhandeling
was over een zaaltje van het voormalig “Jeruël”
van de Vrije Evangelische Kerk (Zeugstraat 38).
Ze zei mij: “Als dat wat wordt, kom dan maar
eens naar mij toe. Ik woon daar en daar en ben de
hypotheekhoudster van het gebouw; als u het
koopt, kunt u f 8.000,- hypotheek krijgen tegen 4
procent rente”.
Mijn hart sprong op van vreugde en dankbaarheid.
Ik voelde me als een Eliëzer, wiens weg de Here
voorspoedig had gemaakt bij het zoeken van een
vrouw voor Izaäk. Ik had niet eens gezocht, maar
God stuurde haar.
Een broeder leende mij zonder moeite hetgeen
aan de aankoopsom ontbrak. Toen ik bij de notaris
kwam voor de overdracht van het gebouw, was ik
alleen. De dominee was er, alsook zijn voltallige
kerkeraad, ongeveer tien personen. De meesten
hadden hun zwarte pak aan met een streepjes-
150 151

oek. Ik moest om getuigen vragen aan de notaris.
Ik was alleen, maar mèt mijn God.
Toen de akte was voorgelezen en de koop gesloten
was, vroeg ik de notaris of het goed was dat we
even in gebed gingen om God te danken. Toen de
dominee weigerde, en de eer aan mij gaf, dankte ik
God dat we dit gebouwtje mochten behouden voor
de redding van zielen. Men vond het wel erg
vreemd, maar ik zal het nooit vergeten. Het was het
eerste gebouw dat God mij gaf, omdat ik geloofd
had dat Hij het mij zou geven. De tranen springen
me nog in de ogen, terwijl ik dit schrijf en eraan
denk, want God is een goede God en een hoorder
en verhoorder der gebeden.
Wij hebben nog altijd goede samenkomsten in
Gouda en de Here heeft ons door de jaren heen een
nog betere plaats gegeven. Wij verkochten de oude
plaats voor driemaal zoveel als ik ervoor had
betaald. We verhuisden van de Zeugstraat naar een
mooier gebouw in Paradijs no. 5. De samenkomsten
daar werden geleid door getrouwe broeders en
zusters en er kwamen zielen tot Jezus; zieken
werden genezen en gelovigen werden gedoopt met
de Heilige Geest.
Er vond echter een nog groter wonder plaats in de
ruim 700 jaar oude stad Gouda. Onder haar vele
mooie gebouwen, zoals bijvoorbeeld het prachtige
stadhuis, telt zij ook de Gouwe-Kerk, een prachtige
kathedraal. Dit monumentale, neo-gotische
gebouw heeft twee torens aan de voorkant en in het
midden nog een, waarvan de spits (80 meter hoog)
het hoogste punt in Gouda is.
Wie zou in de tijd dat ik over die oude kerkzaal in
de Zeugstraat aan het onderhandelen was, geloofd
hebben dat de dag zou komen dat de gemeente
Gouda niets liever zou willen dan dat wij de
Gouwe-Kerk zouden kopen om haar voor de sloop
te bewaren? U moet beslist de tijd ervoor nemen
om Gouda eens te bezoeken en tegelijkertijd onze
mooie kerk te bezichtigen. Het rode neon kruis, op
een hoogte van 80 meter, beheerst in de avond het
silhouet van de stad, en is op kilometers afstand
van Gouda reeds te zien. In een volgend hoofdstuk
zal ik u meer vertellen over dit machtige Godshuis
in deze oude stad, die bekend staat om haar prachtig,
500 jaar oude stadhuis, de St. Jan kathedraal met
haar beroemde gebrandschilderde glazen, Goudse
kaas, Goudse kaarsen, stroopwafels, aardewerk en
de prachtige Gouwe-Kerk.
Om op mijn verhaal terug te komen, het begon
allemaal in de Zeugstraat. Overal vandaan kwamen
de mensen naar de samenkomsten, zelfs uit
Rotterdam. Ik hield ook speciale gebedsgenezingsdiensten.
Velen werden door God aangeraakt en
ontvingen genezing van allerlei ziekten en kwalen.
In de zaal van het Veemarkt-restaurant aldaar,
hield ik mijn eerste campagne, omdat die zaal veel
groter was.
152 153

EEN ABRAHAMS OFFER
Inmiddels had de Here ons een dochtertje
geschonken dat we Esther noemden. Daarna gaf de
Here ons nog een dochtertje, Gonny. Ons derde
kind was een jongen, een lieve schat, die wij John
Henry noemden. Het was juist in deze tijd dat God
bezig was mij te funderen in het geloof, wat de
geloofsgenezing betreft; een onderwerp waarvan
de Bijbel vol staat.
Op zekere dag, toen ik thuiskwam - wij hadden
inmiddels onze intrek genomen in de Zeugstraat,
boven de kerkzaal - merkte ik aan de stem van mijn
vrouw dat er iets mis was. Daar lag kleine Esther
in haar ledikantje. Ze was van de trap (20 treden
met metalen randen) geduikeld en met haar hoofdje
op de stenen vloer terechtgekomen. Ik legde haar
onmiddellijk de handen op in Jezus’ Naam, waarna
ze ging slapen.
De volgende morgen was ze kerngezond en ze
heeft nooit meer last gehad van haar hoofd.
Sommige mensen zullen denken dat dit onverantwoordelijk
is en ze zouden direct de dokter halen.
Een ieder moet maar in zijn of haar hart verzekerd
zijn. Het kwam niet in mij op om eerst naar een
dokter te rennen, daar de Hemelse Dokter op dat
moment bij me was en het is logisch dat een
gelovige naar die dokter gaat, die op zo'n moment
het dichtst bij huis woont.
Op zekere dag werd kleine Johnnie ziek. Hij werd
steeds magerder en bleker. Juist in die tijd had ik
een nieuwe campagne voor gebedsgenezing
voorbereid. Een groep vrienden uit de gemeente
ging drie dagen vasten en bidden. De Here gaf toen
een Woord dat Hij John-Henry’s hand reeds gevat
had. Ik meende dat de Here ermee bedoelde, dat
Hij hem zou oprichten. Het vreemde was, dat
telkens als we gebeden hadden, het veel beter met
hem ging. Ik zei tegen Willie, mijn vrouw: “Als je
er een dokter bij wilt halen, mag je het natuurlijk
gerust doen”.
Ik geloof dat het belangrijk is om acht te geven op
de stem des Heren. Velen werden genezen in de
samenkomsten door het opleggen van handen,
maar John-Henry werd zieker en genas niet.
Op 4 juni 1958 nam de Here kleine John-Henry
tot Zich, toen hij ruim twee jaar oud was. De
kleine werd beneden in de kerkzaal opgebaard.
Toen vroeg God mij of ik nog steeds in
gebedsgenezing geloofde. Ik kon niet anders
zeggen dan: “Ja, Here, Uw Woord is immers de
waarheid!” Ik wist niet en begreep niet, waarom de
Here John-Henry had weggenomen.
Ik begreep nog steeds Gods bedoeling niet. Toen
ik ‘s avonds met mijn vrouw op bed lag en wij
beiden opzagen door het dakraam naar Gods
sterrenhemel, kwam de liefde van God over ons op
een wijze zoals we die slechts enkele keren in ons
154 155

leven hebben mogen ervaren.
We spraken beiden in tongen en ervoeren de
tegenwoordigheid van Gods engelen rondom ons.
In plaats van droefheid was er een onbeschrijflijke
diepe vrede in ons hart en de Here sprak tot ons
dat het Hem een welaangenaam offer was. We
hebben John-Henry niet voor onszelf willen
houden. Een goede kennis, die in huis was met het
oog op de begrafenis, vertelde dat ze steeds de
tegenwoordigheid van de engelen Gods ervoer.
Ik ben nog altijd dankbaar dat er iets dierbaars is
geweest in mijn leven, dat God voor Zichzelf begeerde.
John-Henry heeft de grote sprong mogen
maken, die wij nog moeten maken. Hij is reeds aan
de overzijde. De engelen Gods hebben hem in de
armen genomen en thuisgehaald.
Later begreep ik de grote privéles die de Here mij
gaf. Talloze mensen baseren hun geloof op de
omstandigheden of zelfs op eigen ervaringen. God
wil dat wij, zeker als wij dienaars zijn van het
Evangelie van Jezus Christus, ons geloof bouwen
op Zijn Woord, dat is op Christus, de Rots der
eeuwen. De ziekte van mijn eigen jongen heeft
Gods Woord niet tot een leugen gemaakt. Ik
geloof nog altijd wat er geschreven staat in Psalm
103:3: ìDie al uw ongerechtigheden vergeeft,
die al uw krankheden geneestî en in Exodus
15:26: ìIk, de Here, ben uw Heelmeesterî en in
Marcus 16:18: ìOp zieken zullen zij de handen
leggen en zij zullen genezen wordenî en in 1
Petrus 2:24: ìEn door Zijn striemen zijt gij
genezenî, en in vele andere Schriftgedeelten.
Heeft God niet het recht te nemen wat van Hem is?
Zijn wij niet Zijn schepselen, Zijn maaksel?
Hoe vreemd de lezer het ook moge vinden, mijn
vrouw en ik hebben nimmer spijt gehad van de
weg, die God in deze met ons ging. Wij hebben er
geen spijt van dat we zo gehandeld hebben en we
hebben geen spijt dat John-Henry ons op deze
wijze mocht voorgaan. Al onze wegen zijn niet
dezelfde, maar één ding is zeker, dat God allen
loutert die Hij wil gebruiken, opdat we een
bruikbaar instrument mogen zijn in Zijn handen.
Wij hebben medelijden met het vlees, maar God
ziet het vlees niet aan, als Hij Zijn werk wil
volbrengen. Dat deed Hij ook niet met Jozef, totdat
ìde rede des Heren hem doorlouterd hadî en
met Job, toen deze de les moest leren, dat ook onze
welvaart en gerechtigheid genade is van God. Het
geloof weet, dat God tòch de getrouwe God van
liefde en genade blijft, welke weg van beproeving
Hij ook met ons gaat.
Na John-Henry gaf de Here ons nog twee
dochtertjes Hèlen-Grace en Daniëlle en ook nog
drie zonen: David, Robert en John. In totaal hebben
we dus zeven lieve, gezonde kinderen, die intussen
allen getrouwd zijn en de Here dienen in het
Evangelie.
156 157

De oudste twee dochters wonen met hun gezinnen
in de VS. Robert woont met zijn gezin in Engeland
en is daar een bekend voorganger/evangelist. De
overigen zijn allen - met hun gezinnen - werkzaam
in het Evangelie in Nederland. David en John zijn
beiden gezalfde dienstknechten van God geworden
en geven leiding aan het werk van de Stichting
Johan Maasbach Wereldzending.
STERKER TEGENSTAND
Het was niet makkelijk werken in Gouda. Het
was zoals wij dit weleens noemen ‘harde grond’.
Er was veel tegenstand aangaande de Volle
Evangelie boodschap. God Zelf had mij in Zijn
Woord onderwezen, toen ik op de wereldzeeën
rondzwierf, en ook in de Bijbel lees ik wat wij
moeten doen als wij tot bekering zijn gekomen. De
volgende stap is ons te laten dopen. Over het
besprengen van kinderen had ik in de Bijbel nooit
gelezen, maar wel dat wij degenen die tot het
geloof zijn gekomen, moeten onderdompelen in
water. Gelukkig zijn er miljoenen mensen die dat
dan ook inderdaad doen, maar in onze kerken in
Nederland is dit iets anders.
Geen wonder dat ik op tegenstand stuitte.
De Bijbel leert ons ook dat God ons wil dopen
met de Heilige Geest, en dat het spreken in tongen
(glossolalie) niet alleen voor vroeger was, maar
dat dit ook nog heden plaatsvindt.
Ook leert de Bijbel ons wat wij moeten doen als
wij ziek zijn en dat er genezing is onder Zijn vleugelen.
De Bijbel leert ons, dat Jezus onze krankheden
gedragen heeft, dat wij op zieken de handen
moeten leggen en dat zij gezond zullen worden.
Al deze waarheden ging ik de mensen verkondigen,
maar er was veel tegenstand. De duivel haat
het als de kinderen Gods zich gaan verblijden in
Jezus en Hem gaan loven en prijzen. Dit laatste is
een enorme kracht in het leven van een christen en
het is de Here God welaangenaam als wij Hem ìde
offeranden van onze lippenî brengen, zoals de
Bijbel het zegt in Hosea 14:3c en Hebreeën 13:15.
Ook deze waarheid stuitte vanzelfsprekend op
tegenstand, maar ik geloofde zonder twijfel dat,
als wij de waarheid brachten, God ons Zijn zegen
niet zou onthouden en er een doorbraak zou komen
van de Heilige Geest. En wie zal het stoppen, als
God met Zijn Heilige Geest werkt in de harten der
mensen! Ik dacht bij mezelf: Als de mensen de
waarheid niet willen, dan gaan ze maar naar een
andere kerk. Er zijn kerken genoeg, allerlei soorten,
waar men rustig kan zitten, en waar men helemaal
“zichzelf” kan blijven.
Vaak heeft men alleen een ritueel van godsdienst,
maar men mist de Geest des Heren, want ìwaar
de Geest des Heren is, daar is vrijheidî (2
Corinthiërs 3:17) en die Geest werkt door in de
158 159

harten van Gods kinderen.
Er zijn zoveel godsdienstige mensen, die net als
Nicodémus (Johannes 3), niet weten wat het is om
wedergeboren te zijn. Wedergeboorte is noodzakelijk,
als wij het Koninkrijk Gods willen binnengaan.
Jezus zei: ì Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, tenzij
iemand wederom geboren wordt, kan hij het
Koninkrijk Gods niet zienî (Johannes 3:3). Als
men het niet kan zien kan men er vanzelfsprekend
ook niet binnengaan.
Ik geloofde zonder twijfel dat God een opwekking
zou geven in Gouda.
HOOFDSTUK 14
Een van de grote
momenten van mijn leven
Juist in die tijd kwam het wonderbare bericht dat
de Amerikaanse evangelist T.L. Osborn naar
Nederland zou komen voor een serie opwekkingssamenkomsten.
Ik wist dat dit Gods hand was! Ik
kende evangelist Osborn niet persoonlijk, ook had
ik nooit eerder contact met hem gehad.Wel had ik
iets gelezen over zijn opwekkingssamenkomsten
in Guatemala. Het artikel had mij een enorme
inspiratie gegeven! Ik had het ook gepubliceerd in
een klein blaadje van 4 pagina’s, dat ik “Pinksterklanken”
noemde. Hoe wonderbaar is het dat de
Heilige Geest je soms ineens in contact brengt met
iemand, en dat je dan weet dat het uit God is.
Er werd een comité gevormd en er werden vele
voorbereidingen getroffen door de organisatoren,
maar hoe vreemd het ook was, ik werd overal
buiten gehouden. Ik geloofde zo sterk dat dit een
machtige opwekking zou worden, dat ik in het
plaatselijk dagblad een grote advertentie plaatste
en reeds een autobus huurde voor de mensen,
zodat ze iedere dag vanuit de samenkomsten in
Den Haag zouden kunnen bijwonen.
Voordat de campagne, waarin Evangelist T.L.
160 161

Osborn zou spreken, plaatsvond, werd ter voorbereiding
in de Duitse kerk in Den Haag een voorgangersbijeenkomst
belegd. Daar ik echter geen uitnodiging
had gehad, kon ik er ook moeilijk heen
gaan. Het scheen dat sommigen mij beslist niet als
voorganger wilden erkennen.
Ook was er daarna een grote bijeenkomst in de
Willemskerk voor medewerkers en voorgangers.
De grote Willemskerk was stampvol. Er waren +
2000 mensen. Met een klein autobusje met
medewerkers was ik er heen gegaan en had daar in
de zaal een plaatsje gevonden. Ik wist vooraf niet
eens of ik wel of niet toegelaten zou worden in de
Willemskerk, maar onderweg in de auto ervoer ik
zo Gods liefde en Zijn tegenwoordigheid, dat ik tot
één van mijn medewerksters (Gerie van der Dussen)
zei: “Ik geloof dat God machtig gaat zegenen en
het kan mij weinig schelen wáár God mij hebben
wil. Als Hij wil dat ik op het platform moet zitten,
dan ga ik erop; als Hij wil dat ik onder het platform
terecht kom, dan ga ik eronder”.
Het grote moment was aangebroken dat Evangelist
Osborn ons zou toespreken, maar de vertaler was
moeilijk te verstaan. Telkens als Evangelist Osborn
begon, werd er vanuit de kerkzaal geroepen dat
men het niet voldoende kon verstaan. Op het laatst
werd de fout gezocht bij de geluidsversterker,
maar wat men ook deed, het vlotte niet.
Ev. Osborn begon opnieuw en weer begon men te
roepen dat het onverstaanbaar was. Plotseling zei
Ev. Osborn: “Als er andere vertalers zijn, die denken
dat ze beter kunnen vertalen, kom dan naar
voren”. Er gingen vijf handen omhoog van mensen
die meenden het beter te kunnen, maar het eigenaardige
was, dat er niemand naar voren ging. Ik dacht
in de verste verte niet aan mezelf en haalde het ook
niet in mijn hoofd om een hand op te steken, daar
ik me zeker niet bekwaam genoeg voelde voor
zoiets, temeer daar ik wist, dat er veel betere vertalers
aanwezig waren.
Ev. Osborn keek rond en plotseling hoorde ik
hem zeggen: “Will that tall brother with that black
curly hair come and try to be my interpreter?” (Wil
die lange broeder met dat zwarte krullende haar
komen om te proberen mij te vertalen?)
Ik begreep nog niet dat hij mij bedoelde, maar
mijn vrouw stootte mij aan en zei: “Hij bedoelt
jou!” Ik kroop weg achter de rug van degene die
voor mij zat en bleef zitten, maar Osborn riep mij
voor de tweede keer. Ik stond op, maar ik durfde
haast niet op te kijken. Met mijn hoofd naar beneden
liep ik naar voren. Ik begreep nog niet wat mij
overkwam, maar ik zei tegen broeder Osborn:
“Als u mij kunt gebruiken, gebruik mij maar en als
het niet gaat, neem rustig een ander”. Ik had maar
één gedachte “De campagne moet slagen en de
juiste man moet op de juiste plaats komen”.
Ik geloof dat er een wonder gebeurde, want toen
162 163

ik Osborn begon te vertalen, voelden de aanwezigen
de vrede van de Heilige Geest nederdalen. Het
werd rustig en stil in de zaal, er werd niet meer
geroepen en wat de toespraak betreft, gingen wij er
in sneltreinvaart vandoor.
Aan het einde van de dienst, toen de mensen reeds
afscheid genomen hadden, vroeg Ev. Osborn mij
of ik ook de volgende avond, tijdens de openingsavond
van de grote campagne op het Malieveld om
acht uur op het platform aanwezig wilde zijn.
Paulus zegt: ìIk vermag alle dingen door Christus
die mij kracht geeftî (Filippenzen 4:13).
De reden dat ik dit voorval vermeld, is, dat wij
ook hierin kunnen zien -zelfs bij Pinkstergelovigenhoe
comités het werk van de Heilige Geest van
God in de weg kunnen staan.
Samuël zei tot Saul in 1 Samuël 15:22: ìZie, gehoorzamen
is beter dan slachtoffers, luisteren
(opmerkzaam zijn) beter dan het vette der
rammenî. Gewoonlijk staan de “man-made”
comités en organisaties de Geest van God in de
weg. God werkt gewoonlijk door een man, aan wie
Hij Zijn plannen bekendmaakt. Hij spreekt tot hem
zoals Hij tot Mozes sprak, die de grote opdracht
van God vervulde om zijn volk te bevrijden.
Men had Ev. Osborn ook al verteld dat broeder
Maasbach plat Hollands sprak, maar men kreeg tot
antwoord van deze Godsman: “Dat komt goed uit,
ik spreek plat Engels”. Evangelist Osborn is een
man van God en als hij ervaart dat het Gods werk
is, zal hij nimmer de persoon aanzien, want hij is
ook niet bang om zijn standpunt te wijzigen. Hij
durft, zoals iedere geloofsman dat moet durven,
alleen met God te staan.
MALIEVELD CAMPAGNE
(zie foto)
Als iemand mij zou vragen wat sommige van de
grootste momenten in mijn leven zijn geweest, dan
zou ik twee dingen willen opnoemen. Ten eerste:
het moment dat ik als jongen van 9 jaar bij het
Leger des Heils mijn knieën boog voor Jezus en
Hem mijn hart gaf en ten tweede: de machtige 10daagse
Osborncampagne op het Malieveld in Den
Haag. Zeker, ook later waren er in mijn leven vele
onvergetelijke momenten, waarin mijn machtige
God Zich openbaarde, maar deze twee nemen in
mijn herinnering wel een bijzondere plaats in.
Op het Malieveld was het machtigste en grootste
moment wel wanneer, avond aan avond, na het
gebed, duizenden handen omhoog gingen van
mensen die hun hart aan Jezus gaven. Zij ervoeren
de zalving van Gods Heilige Geest in het bijzonder
als wij te zamen met de massa in volkomen overgave
het zondaarsgebed baden. Wat moeten de engelen
in de hemel gejuicht hebben over deze machtige
doorbraak. En dan waren er de grote wonderen van
164 165

genezing die avond aan avond plaatsvonden.
Er zijn mensen geweest die de wonderen die de
Here God heeft verricht door Zijn dienstknecht,
hebben willen loochenen. Dit bewijst alleen maar
hun groot ongeloof, maar wij houden de feiten
voor ogen van wat God heeft gedaan en wat Hij
ook nog heden doet.
Vooral de tweede avond van de campagne was
onvergetelijk. De lucht werd donker en het begon
te regenen en te onweren. Er brak een storm los, het
was een ware wolkbreuk, vlak boven het Malieveld.
Die avond leerde ik een les, die ik nooit meer
zal vergeten en waar ik later veel aan heb gehad in
mijn bediening voor de Heer. Evangelist Osborn
stopte niet met prediken, maar ging door met grote
kracht en autoriteit. Het was alsof wij één persoon
waren. Dat kon ook niet anders, wilden wij
tenminste de aandacht van de mensen blijven
houden. Het wonder was, dat bijna niemand
wegliep. Er was een menigte van zeker 35.000
personen bijeen.
Het was een zware test en geloofsbeproeving.
Het was alsof God toeliet dat satan de elementen
van de natuur gebruikte om ons te weerstaan. Ik
weet nog goed dat Evangelist Osborn de tekst
aanhaalde uit Jesaja 55:10 en 11: ì Want zoals de
regen en de sneeuw van de hemel neerdaalt
en daarheen niet weerkeert, maar doorvochtigt
eerst de aarde en maakt haar vruchtbaar
en doet haar uitspruiten en geeft zaad aan
de zaaier en brood aan de eter, alzo zal Mijn
Woord, dat uit Mijn mond uitgaat, ook zijn; het
zal niet ledig tot Mij wederkeren, maar het zal
doen wat Mij behaagt en dat volbrengen,
waartoe Ik het zendî.
De mensen waren tot op hun lichaam drijfnat;
maar Osborn had gebeden, dat de Here zou verhoeden
dat iemand er ziek van zou worden.Allen die
deze campagne hebben bijgewoond weten, dat
juist op deze avond zo ontzaglijk veel mensen gered
en genezen werden.
Plaatsruimte ontbreekt en het zou een boek op
zichzelf worden om alle getuigenissen hier weer te
geven en om de namen te vermelden van allen die
gered werden op het Malieveld en die nu in het
Koninkrijk Gods werken.
Het enige kostuum dat Johan Maasbach had, was
volkomen verregend op die bewuste zaterdagavond.
Een van onze trouwe medewerkers - later
voorganger van een grote gemeente in Rotterdam
- bracht uitkomst. Hij had dezelfde maat kostuum
als ik en zo zag ik er de volgende avond weer keurig
uit in zijn kostuum.
Tijdens een van de volgende campagnedagen
werd ik opgebeld door een vrouw, die niets van
mijn precaire toestand wist, wat mijn kostuum
betreft. Zij had mij horen vertalen en het was in
haar hart opgekomen, dat ik tijdens zulke samen-
166 167

komsten misschien wel een goed kostuum kon
gebruiken. Haar man had een nogal uitgebreide
garderobe. Nog dezelfde dag werd mij een klein
koffertje bezorgd, waarin een licht kostuum zat,
dat mij precies paste. In deze dingen ontdek ik
altijd de grootheid van God. Wij denken dat God
groot is, omdat Hij de aarde, het heelal, de zon, de
maan en de sterren schiep, en de mens formeerde;
maar is de grootheid van God niet juist hierin
gelegen, dat deze Majesteit Zich met de kleine
dingen in het leven van zo’n klein mensje bemoeit,
dat om een kostuum of om een paar schoenen
verlegen zit? Zegt de Bijbel niet, dat zelfs niet één
musje ter aarde zal vallen zonder uw Vader in de
hemel en dat de haren van uw hoofd ook alle geteld
zijn? ì Weest dan niet bevreesd; gij gaat vele
mussen te bovenî (Matthéüs 10:29-31). Hoeveel
te meer zal onze hemelse Vader voor ons zorgen.
Het was een ware uitkomst, want tijdens het
weekend zou er een kleurenfilm gemaakt worden
van de campagne. Als mij ooit een gegeven kostuum
van pas is geweest, dan was het zeker dit kostuum.
Osborn en ik waren net twee broers. De Geest van
God wist hoe belangrijk deze film zou zijn en welk
effect hij zou hebben, want het is juist deze film
“HOLLAND WONDER” die in de hele wereld tot
zo’n machtige zegen is geworden, en waardoor
jaarlijks duizenden mensen tot bekering komen.
De film is in vele talen en dialecten vertaald. Door
de techniek is het mogelijk, dat Br. Maasbach nu
via de film in meer dan 50 talen en dialecten Ev.
Osborn vertaalt.
Het is een machtig “Holland Wonder”. Ook hierin
zien wij weer dat de filmtechniek een wonderbaar
medium is als wij haar in dienst van God stellen om
de massa te bereiken met de blijde boodschap.
Overal in de wereld is deze film tot grote zegen.
Geen wonder dat de duivel kwaad was omdat hij
voelde aankomen dat deze campagne een blijvend
effect zou hebben in de wereldevangelisatie. De
opkomst op het Malieveld bereikte op het laatst
zeker een aantal van 100.000 mensen. Het bracht
ons gehele land in beroering voor God. Dit ‘Holland
Wonder’ bracht ook de pennen van de wereldlijke,
opvoedkundige en godsdienstige pers in beweging.
Als we ons herinneren dat men Jezus Beëlzebul
noemde en men Hem uitmaakte voor de overste
der duivelen, hoeft het ons niet te verbazen dat men
ook Zijn dienaren beschuldigt dat ze van de duivel
zijn. Maar hoe nuchter zegt de Bijbel dat we aan de
vruchten de boom zullen kennen en de blijvende
vruchten van deze campagne zijn het overtuigende
bewijs dat Ev. Osborn een man van God is, die op
Gods tijd naar Gods plaats kwam.
Oppositie en jaloezie van broeders is niets ongewoons
voor mij. Als de hand van de Here op je
leven rust en de machtige God je wil gebruiken,
dan kun je zoiets verwachten. Ook David en Jozef
168 169

ondervonden dit van hun broeders.Hun houding is
voor ons een goed voorbeeld ter navolging, want
zij zijn een volmaakt type van Christus, onze
dierbare Heer en Verlosser.
De reden dat ik u vertelde over dat éne kostuum
is om weer aan te geven hoe dankbaar en blij ik ben
dat ik geleerd heb door zulke moeilijke omstandigheden
heen te gaan. Ik weet wat het is als je maar
één kostuum hebt en slechts één paar schoenen en
geen geld hebt om iets nieuws aan te schaffen.
Toch voelde ik me nooit ongelukkig, want mijn
geluk was niet afhankelijk van mijn aards bezit,
van de dingen van deze wereld. Mijn blijdschap en
geluk zijn altijd geworteld geweest in Christus,
mijn Heer, die mij vrijkocht met Zijn kostbaar,
dierbaar bloed.
Ik geloof dat in Davids leven de gemeenschap die
hij met zijn God had, inniger was gedurende de
dagen van zijn vernedering dan in de dagen van
zijn verhoging. Ik geloof dat er voor de man of de
vrouw die door God gebruikt wil worden geen
andere weg is. Als u wilt dat God Zijn plan in en
door uw leven ten uitvoer zal brengen,dan zal Hij
u moeten louteren zoals goud en zilver gelouterd
worden.Wat een zegen en wat een genade is het
wanneer we door God gelouterd worden. De tijd
van de loutering zelf is geen aangename zaak,
maar ik geloof dat het de enige weg is om Goddelijke
vruchten voort te brengen.
ìHoudt het voor enkel vreugde, mijn
broeders, wanneer gij in velerlei verzoekingen
valt, want gij weet, dat de beproefdheid van
uw geloof volharding uitwerkt. Maar die
volharding moet volkomen doorwerken, zodat
gij volkomen en onberispelijk zijt en in niets te
kort schietî (Jacobus 1:2-4).
Bedenk dat het beter is om te lijden en in de wil
van God te zijn, dan niet te lijden en buiten de wil
van God te zijn. Toen Jezus leed aan dat ruw’houten
kruis had Hij zeer zeker vreugde en vrede binnenin
Zich, want Hij was in de volmaakte wil van God.
Zo, murmureer alstublieft niet wanneer u door
uw Gethsémane heen moet. Daar gaat geen mens
met u mee. U moet er alleen doorheen met uw God.
Wees getrouw en twijfel nimmer, nimmer, nimmer.
Laat geen vrees uw hart binnenkomen. Hij
zal u niet verlaten en met u zijn tot het einde. En
... wees blij te weten dat ìgij geen bovenmenselijke
verzoeking hebt te doorstaan. God is
getrouw, die niet zal gedogen, dat gij boven
vermogen verzocht worden, want Hij zal met
de verzoeking ook voor de uitkomst zorgen,
zodat gij ertegen bestand zijtî (1 Corinthiërs
10:13). Als het nodig mocht zijn, zal God Zijn
engel zenden om u te sterken zoals bij Jezus in
Gethsémane.
170 171

HOOFDSTUK 15
Campagnes
Overal in Nederland werden deuren geopend
voor het Volle Evangelie. Na de campagne
werd ik opgebeld door een zekere heer Kranenburg,
die niet meer zo jong was, maar wel vol enthousiasme
voor de Heer. Hij vroeg mij of ik wilde spreken
in Dordrecht, als hij daar een campagneavond zou
organiseren. Hij liet stencils drukken en plaatste
advertenties. Het C.J.M.V.- gebouw in Dordrecht
werd afgehuurd. Wij wisten niet dat dit het begin
zou zijn van een gezegende opwekking in deze
plaats en omgeving.
Ik zal nooit vergeten dat ik, toen ik in Dordrecht
arriveerde, geen kans zag het gebouw binnen te
komen wegens de mensen die in dikke rijen stonden
en zelfs voor de ramen en deuren de dienst bijwoonden.
De conciërge was zo vriendelijk mij door een
achterdeur binnen te laten.
De heer Kranenburg leidde de voordienst. Nadat
ik de boodschap had gebracht van redding en
genezing door Jezus Christus, namen aan het einde
van de dienst zeker een 100 mensen een beslissing
voor Jezus. De plaats waar we vergaderden was te
klein, dus gingen wij de week daarop naar gebouw
“Kunstmin”, en ook daar bleven de mensen maar
komen zodat velen genoegen moesten nemen met
een staanplaats.
172
Er kwamen in die tijd zeker 500 mensen tot Jezus.
Het was het begin van een werk dat de Here ons
daar heeft gegeven. Er bestaat nu een Volle
Evangelie Gemeente waarvan broeder G. van
Nieuwenhuizen de voorganger is. Honderden
mensen hebben zich reeds laten dopen door
onderdompeling en velen ontvingen genezing van
allerlei ziekten en kwalen. Vanuit dit werk zijn ook
andere groepen voortgekomen, die zonder twijfel
alle hun best doen om het Evangelie van Jezus
Christus te verkondigen. Wij bezitten daar ook een
eigen pand, waaraan een prachtige boekwinkel is
verbonden en een vast team van medewerkers.
Geruime tijd maakten we voor onze grote
samenkomsten gebruik van zalen die we huurden.
In de loop der jaren werd nogal eens van plaats
veranderd daar de eigenaren, soms na enige tijd, de
zaal voor iets anders wilden bestemmen. De Here
voorzag uiteindelijk in een prachtig eigen gebouw.
Een schoolgebouw met een toren, gelegen op een
mooi punt aan de Brouwersdijk, stond reeds enige
tijd leeg. De school die - door de toren - al die tijd
bestemd leek om als kerkgebouw te fungeren,
kwam na enige tijd in ons bezit. Dat ging niet
zomaar. De duivel was niet van zins ons dit gebouw
zonder slag of stoot te geven. Een buurtcomité dat
was gevormd om te protesteren tegen onze komst
- men zou overlast krijgen van geparkeerde auto’s,
waardoor de rust zou worden verstoord - kreeg
173

uiteindelijk nul op het rekest. Na een grote
verbouwing fungeert de Torenschool-Kerk nu als
een bolwerk tegen satans macht.
DE DOOP DER GELOVIGEN
Na de gezegende campagneavonden in Dordrecht,
waar zovele zielen aan Jezus’ voeten kwamen,
kondigde ik aan, dat we een reeks van nazorgsamenkomsten
zouden houden. Op de avond van de
eerste nazorgbijeenkomst vroegen enkele medewerkende
broeders, voordat de dienst begon, waarover
ik zou spreken.
Ik vroeg “Weten jullie dat niet?”
“Nee, hoe zouden we dat weten!” zeiden ze.
Ik vertelde hun, dat ik de mensen regelrecht ging
vertellen over de doop van gelovigen door onderdompeling.
Ze schrokken wel even en antwoordden
mij, dat we dan wel weer veel mensen zouden
verliezen. Hoe dikwijls wordt door predikers de
fout gemaakt, meer de mens te vrezen dan God en
daardoor durft men niet te gehoorzamen en de
waarheid Gods vaak niet te prediken.
De boodschap bracht inderdaad beroering.
Midden onder de prediking stond een vrouw op,
die een vurig voorstandster was van de kinderdoop.
Zij viel mij zomaar in ‘t openbaar in de rede. Ik
ervoer, toen zij sprak, duidelijk dat zij oprecht was,
een echte Saulus van Tarsus zou je kunnen zeggen.
174
Eén ding weet ik, dat de mensen die oprecht zijn,
het licht zal opgaan, want zij zullen te zijner tijd
buigen voor het Woord Gods. Het duurde dan ook
niet lang of deze zelfde vrouw liet zich onderdompelen
en gaf een heerlijk getuigenis.
Ik houd van mensen, die zich niet door allerlei
wind van leer laten meevoeren, maar toch nederig
genoeg zijn om te buigen voor het Woord Gods,
ook al moeten zij hiervoor de leer en dogma’s van
hun voorvaders prijsgeven. Wij, Hollanders, zijn
zo traditioneel en zo bang voor nieuwe dingen,
vooral als het te maken heeft met de religie. Wij
zijn er nu eenmaal gedurende generaties in
opgevoed en het schijnt ons moeilijk te vallen om
te bekennen, dat wij het bij het verkeerde eind
hebben gehad.
Mensen, die uit de wereld tot bekering zijn
gekomen, zien nooit problemen als de doop door
onderdompeling ter sprake komt. Zij zeggen: “Als
de Bijbel ons leert, dat we ons zo moeten laten
dopen en God vraagt dit ook van mij, dan zal ik
gehoorzamen”. Er zijn echter zovele onbekeerde
kerkmensen en als zij tot bekering komen, dan
hebben ze er veel meer moeite mee.
Ik maak geen probleem van de doop en zal er
zeker niet veel tijd aan besteden om erover te
redetwisten. Gelukkig leert de Bijbel ons in het
geheel niet dat de doop zalig maakt. Het zou
godslasterlijk zijn, om ook maar enigszins te zeggen
175

of te menen dat het wel zo is. Er is niets, maar dan
ook totaal niets, niets, niets, dat de plaats kan
innemen van het dierbare bloed van Jezus Christus
van Nazareth. Door Zijn volbrachte werk is
het voorhangsel dat ons scheidde van de Heilige
God, opengescheurd en wij hebben nu de vrije
toegang tot Hem.
Paulus zegt in Handelingen 4:12: ìEn de
behoudenis is in niemand anders, want er is
onder de hemel geen andere naam de
mensen gegeven, waardoor wij moeten
behouden wordenî.
Mensen die menen dat zij zich kunnen
vastklemmen aan de kinderdoop of de doop der
volwassenen om de hemel te kunnen binnengaan,
zullen pertinent teleurgesteld worden. De kerk zal
wel nooit geheel uit deze dwaalleer ontwaken,
maar wel zullen er zonder twijfel vele duizenden
gelovigen uit vele groepen en kerken ontwaken,
om in het laatste der dagen - waarin wij nu leven -
in alles méér de wil van God te doen.
God heeft mij wel geroepen om zondaren de weg
tot Jezus te wijzen, maar niet om te strijden met
gelovigen die ongehoorzaam willen zijn. Laat een
ieder verzekerd zijn in zijn of haar eigen hart.
Belangrijk is boven alles: Kennen wij Hem als
onze persoonlijke Verlosser en Zaligmaker.
ARNHEM
Na Dordrecht hield ik een twee-daagse campagne
in Arnhem, in de Schouwburgzaal van “Musis
Sacrum”. De campagne duurde maar twee dagen,
omdat de concertzaal niet langer beschikbaar was.
Deze korte campagne werd onvergetelijk, want er
kwamen ongeveer 250 mensen aan Jezus’ voeten
Er was niet alleen blijdschap in ons hart, maar ook
in de hemel. In Lucas 15 lees ik, dat er meer
blijdschap is over één zondaar die zich bekeert dan
over honderd rechtvaardigen die de bekering niet
nodig hebben.
Er kwamen niet alleen vele zielen tot Jezus, maar
er vonden ook opmerkelijk veel genezingen plaats.
Een vrouw, die met behulp van vrienden naar de
campagne was gekomen en reeds tien jaar lang aan
haar linkerzijde verlamd was, werd volkomen
genezen en nog steeds ontmoeten wij mensen die
tijdens deze avonden genezing van God ontvingen,
o.a. van doofheid, astma, chronische hoofdpijnen.
Tijdens deze campagne kwam ook de latere
zendelinge Els de la Croix tot het geloof.
Na deze campagnes heb ik daar nog vele campagnes
gehouden, waardoor een gemeente ontstond.
Lange tijd hebben we deze gemeente zelf gediend
totdat ik vernam dat de bekende zendelinge M.A.
Alt uit Indonesië zou komen, die zich graag daar
wilde vestigen. Ik vond het een voorrecht van God,
176 177

deze gemeente aan de hoede van zuster Alt te
kunnen overdragen. Ook nadat de Here haar naar
Huis haalde hebben haar medewerkers het werk
daar voortgezet.
LEIDEN
Al een lange tijd leefde in mijn hart de wens om
ook een campagne in Leiden te houden. Wat kan in
een klein land als Holland de ene plaats toch veel
verschillen van de andere! Maar wat is het heerlijk
te weten, dat Gods Woord altijd van dezelfde
kracht is. De Bijbel zegt dat Zijn Woord is als een
hamer die de hardste steenrots te pletter slaat. Ook
zegt de Bijbel op vele plaatsen duidelijk: ìgeen
ding is onmogelijk voor degene die gelooftî.
Met deze wetenschap, niet alleen in de hand maar
ook in het hart, is succes verzekerd.
Men had mij al van te voren gezegd, dat het in
Leiden niet zou slagen, maar dit zou alleen zo zijn,
als ik op de omstandigheden zou zien. Ik zag echter
alleen op Hem, van wie ik weet, dat Hij de mensen
overal liefheeft en dat Hij overal Zijn kracht wil
openbaren. Zo werd ook de eerste campagne in
Leiden een groot succes en kwamen er vele zielen
tot Jezus. Ook daar ontstond een gemeente en God
gaf een machtige doorbraak van Zijn Geest.
Een jonge vrouw, Johanna van Wieringen, kwam
daar voor het eerst in aanraking met onze Volle
178
Evangelie samenkomsten. Zij kon zeer slecht zien,
was gedeeltelijk verlamd en gelijk aan een wandelende
medicijnkast. Zij was geestelijk en lichamelijk
een wrak, de wanhoop nabij en wilde zelfs
zelfmoord plegen.
Wat een wonderbaar voorrecht en wat heerlijk
om zulke mensen te mogen vertellen dat er hoop en
bevrijding is door Jezus Christus van Nazareth, die
leeft! Het bleef niet bij een eerste bezoek. Hoewel
zij mij vele brieven zond, waarin ze schreef over
haar moeilijkheden en problemen, leerde ik haar
eerst goed kennen, toen ik op Tweede Paasdag
naar Dordrecht kwam, waar wij een conferentie
hielden. Het was een wonder dat zij daar arriveerde,
omdat de duivel haar onderweg herhaaldelijk in
het water wilde werpen en haar het leven wilde
benemen. Zij kwam toen de dienst reeds afgelopen
was en vroeg mij of ik voor haar wilde bidden. Zij
was een van de velen die aan het eind van het touw
gekomen zijn en ze voelde dat ze niet langer kon
blijven vasthouden. Er moest iets gebeuren. Ik zal
nooit die blik van wanhoop kunnen vergeten die in
haar ogen lag; een mens, zwaar door de duivel
gebonden. Voor haar stond het vast, dat er iets
moest gebeuren, het een of het ander, maar zo ging
het niet langer.
Gelukkig was door het horen van Gods Woord in
de samenkomsten te Leiden geloof in haar hart
gekomen en een lichtstraal van hoop tot haar door-
179

gedrongen. WAT MOETEN MENSEN DOEN DIE
HET EVANGELIE VAN REDDING EN
BEVRIJDING VAN SATANS MACHT DOOR
JEZUS CHRISTUS, DE ZOON VAN GOD,
NOOIT GEHOORD HEBBEN?
Ik stuurde haar naar een kamertje en ging samen
met een vriend, Jac. Zeegers uit Haarlem, naar haar
toe. Wij legden haar de handen op in de wonderbare
Naam van Jezus en deden eenvoudig datgene
waarvan wij lezen in Marcus 16:17, waar geschreven
staat: ì Als tekenen zullen deze dingen de
gelovigen volgen: In Mijn Naam zullen zij boze
geesten uitdrijvenî.
Ik zal dit moment nooit vergeten. Op hetzelfde
ogenblik was zij volkomen bevrijd en zij die een
speelbal was geweest van satan, werd nu een
getuige van de levende, almachtige God. Nog altijd
is deze vrouw een zegen voor velen. Zij, die
door de medische wetenschap niet zonder reden
krankzinnig was verklaard, werd nu zelfs zonder
proeftijd volkomen genezen verklaard. Dit laatste
was een groot wonder, zelfs voor wetenschapsmensen.
Prijst God, dat Jezus van Nazareth leeft!
Ook in Leiden is een Volle Evangelie Gemeente
ontstaan. De uit 1664 daterende Bethlehemskerk
aan de Lammermarkt, die lange tijd als pakhuis
had gefungeerd en sterk verwaarloosd was, kwam
in ons bezit. Omdat het gebouw een monument
was, mocht de kerk niet uit het stadsbeeld verdwij-
nen. Met subsidie van de overheid en gemeente
werd de kerk van binnen rigoureus verbouwd.
Alleen de buitenkant herinnert nog aan het oude
gebouw dat honderden jaren geleden reeds arme
vluchtelingen een veilige plek bood en letterlijk
als broodhuis (Bethlehem = broodhuis) heeft
gefungeerd. Vandaag is het een plek waar hongerige
zielen gevoed worden met het ware brood des
levens, Jezus Christus, onze Heiland en Heer.
AMSTERDAM
Reeds lange tijd had de Here het in mijn hart
gelegd om ook in Amsterdam (een stad van bijna
1 miljoen inwoners) een campagne te houden.
Overtuigd dat het de wil van God was dat wij
mensen van alle rang en stand bereikten, besloot ik
het wereldberoemde Concertgebouw af te huren,
en ofschoon het gebouw voor dergelijke vergaderingen
niet werd verhuurd, stemden ze toch toe. Ik
heb dit niet zomaar gedaan, want als men iets
onderneemt, zal men zeker ook de kosten moeten
berekenen, namelijk of men ook in staat is om de
operatie tot een goed eind te brengen.
De kosten had ik dan ook berekend, want het was
God die tot mijn hart had gesproken door Zijn
Heilige Geest en die mij vrede gaf om het te
ondernemen. De natuurlijke mens begrijpt deze
dingen niet, maar degenen die in het geloof geoe-
180 181

fend zijn, verstaan ze des te beter. Het valt niet te
beredeneren met het verstand. Iedere bijbelgelovige
weet echter dat Gods weg de beste is.
Hebreeën 11:1 zegt: ìHet geloof nu is de
zekerheid der dingen, die men hoopt, en het
bewijs der dingen, die men niet zietî. Als wij
weten dat wij ons op de weg van God bevinden,
dan behoeven wij nooit te vrezen dat de dingen die
we ondernemen een mislukking worden. Dat geldt
tenminste voor degene wiens lust is in des Heren
wet (Woord) en die deze overdenkt dag en nacht.
ì Wantî, zegt Psalm 1:3: ìhij is als een boom
geplant aan waterstromen, die zijn vrucht
geeft op zijn tijd, en welks loof niet verwelkt; al
wat hij onderneemt, geluktî.
Een dergelijke campagne is geen kleine onderneming.
Zeker niet als men buitenstaanders wil bereiken.
Meer dan 100.000 folders werden gedrukt en
een paar honderd grote raambiljetten. Verder werden
verschillende grote advertenties in de dagbladen
geplaatst. Natuurlijk waren er nog vele andere
dingen te regelen, zoals het uitdelen van zangbladen,
het organiseren van kollekten, een elektronisch
orgel en piano, een welverzorgde, welvoorziene
boekentafel enz. enz.
Hoewel het niet altijd in alle plaatsen eenvoudig
is om met de plaatselijke gemeenten of kerken
samen te werken, leverde dit in Amsterdam
gelukkig geen problemen op; er waren verschil-
182
lende voorgangers met hun medewerkende oudsten
aanwezig. Allen hebben ook meegewerkt aan de
verspreiding van de vele folders. De grote raambiljetten,
met als titel “GEBEDSGENEZING”,
brachten nogal wat deining bij de directie van het
beroemde Concertgebouw en ik geloof zelfs dat
we het gebouw voor deze diensten niet hadden gekregen,
als het contract niet reeds getekend was.
Het werden vijf bijzondere dagen waarin God op
gezegende wijze Zijn kracht openbaarde tot redding
en genezing. Ik moet denken aan mevrouw Kibeck,
die 66 jaar lang aan slapeloosheid leed, nadat ze
als kind van vier jaar van de trap was gevallen. Met
behulp van zware slaappoeders sliep ze slechts
twee uur per nacht. Haar hevige hoofdpijnen, veroorzaakt
door een gezwel in haar achterhoofd,
alsmede een zenuwontsteking in haar arm, verdwenen
na het gebed totaal.
Broeder B.P. Teeuw, die jarenlang secretaris van
onze Stichting is geweest, kwam samen met zijn
vrouw in het Concertgebouw tot bekering en God
genas hem van een reeds 15 jaar durende chronische
hoofdpijn. Ik denk ook aan mevrouw Pennings. Zij
was doof, had een kankergezwel onder haar
rechterarm, twee zeer pijnlijke knobbels op haar
schouder; verder had ze een tumor in haar ingewanden
en jarenlang veel last van diarree.
Een menselijk wrak. Ze had reeds pogingen
gedaan zichzelf van het leven te beroven. Tijdens
183

één van de eerste bijeenkomsten werd ze op slag
van al haar kwalen genezen. Ook haar man, die
gedurende jaren spiritist was, kwam tot Jezus en
werd van boze machten bevrijd.
Het bekende weekblad “De Haagse Post” wijdde
een hele pagina aan deze campagne. De verslaggever
was Jan Vrijman, die toen nog geen cineast
was en die ik daar voor het eerst ontmoette. Elke
dag was hij met een fotograaf aanwezig. Deze
campagne werd er de aanleiding van dat hij later de
documentaire “Gebedsgenezing” maakte.
Zoals bij elke campagne, worden alle onkosten
door onszelf betaald uit de opbrengst van één
vrijwillige collecte, die op zo’n avond wordt gehouden.
Vlak na de campagne kreeg ik een telefoontje
van een goede vriend van mij die mij vroeg hoe ik
uitgekomen was met de onkosten. Ik durfde hem
niet ineens het bedrag te noemen dat wij tekort
kwamen, maar hij zei: “Als je er niet mee uitgekomen
bent, wil ik graag het tekort dekken”.
Ik was er wel wat verlegen mee en zei: “Ja, maar
het is wel f 5.000,-”. Dat was het tekort, dat voor
ons in die tijd een heel groot bedrag was. De stem
aan de andere kant van de telefoon antwoordde:
“Dat wil ik graag voor mijn rekening nemen”. Prijs
de Heer!
Hier zien we weer dat God, als wij Hem gehoorzaam
zijn, ons nooit beschaamd laat uitkomen en
dat, wanneer wij in de wil van God zijn, Hij ervoor
zal zorgen dat de rekeningen betaald worden.
Nu hebben we in Amsterdam een bloeiende
gemeente. Na 23 jaar lang in het bekende Grand
Hotel Krasnapolsky samenkomsten te hebben
gehouden, heeft de Here ons een eigen plaats gegeven:
de Calvarie-Kerk, met een team van vaste
medewerkers.
MIDDELBURG
Na Amsterdam volgde een reeks andere plaatsen.
Ik denk bijvoorbeeld aan Middelburg waar ik de
grote zaal “Het Schuttershof” huurde met 600
zitplaatsen. Ook deze vijf dagen in Middelburg
waren onvergetelijk, zowel voor ons als voor de
bezoekers. “Het Schuttershof” was de grootste
zaal in Zeeland. Er kwamen ruim 100 zielen tot
Jezus, wat voor Zeeland ongetwijfeld een groot
aantal is.
Wij kenden daar maar enkele broeders die ook het
Volle Evangelie waren toegedaan. Toen zij hoorden
dat ik deze grote zaal had gehuurd, waren ze
geschrokken en ik moest horen - wat ik op elke
plaats waar ik kom, hoor - dat het daar zo erg
moeilijk was en dat de mensen zo heel anders zijn.
Dat is best mogelijk, maar men vergeet, dat God
zegt: ìIs Mijn Woord niet als een hamer, die de
hardste steenrots te pletter slaat?î (Jeremia
23:29). Gelukkig behoef ik niet naar een campagne
184 185

te gaan in eigen kracht, dan zou ik bang zijn, maar
ik ga in de kracht van Hem, die mij geroepen en
gezonden heeft en die alle macht heeft in de hemel
en op aarde (Matthéüs 28:18).
De broeders waren er zo van verzekerd dat het
een teleurstelling zou worden, dat ze voor Br.
Maasbach hadden gebeden dat God hem de kracht
zou geven om de teleurstelling te kunnen verwerken.
Zij meenden dat er niet meer dan twee of
hoogstens drie rijen stoelen in de zaal door het
publiek bezet zouden zijn. Hoe werden ze in hun
verwachting beschaamd, toen de Here de zaal
helemaal vol deed stromen. Sommigen moesten
op een avond zelfs met een staanplaats genoegen
nemen. Prijst de Heer!
Er waren ook veel predikanten en ouderlingen
van verschillende kerken aanwezig, maar ook de
gezegende Heilige Geest, die harten overtuigt van
zonden, gerechtigheid en oordeel. Het scheen dat
er maar weinigen waren die het geloof hadden, dat
er ook in Zeeland handen omhoog zouden gaan en
nog minder geloofde men dat ze naar voren zouden
komen om het zondaarsgebed te bidden. Maar
omhoog gingen de handen tijdens die heerlijke
uitnodiging onder de zalving van de Heilige Geest
en niet alleen gingen de handen omhoog, maar
men kwam naar voren om, net als in Amsterdam en
overal in de wereld waar ik het Evangelie door
genade mag prediken, het zondaarsgebed te bidden.
Wat zou toch het geheim ervan zijn, dat zondaren
naar voren komen en harten verbroken worden?
Het is het Woord en het geloof door de liefde
werkende. Ik predik ìChristus en die gekruisigd,
voor de Joden een ergernis, voor de Grieken
een dwaasheid, maar voor hen die geroepen
zijn, Joden zowel als Grieken (prediken wij)
Christus, de kracht Gods en de wijsheid Godsî
(1 Corinthiërs 1:23 en 24).
DEN HAAG
(zie foto)
Plaats ontbreekt om nog op alle campagnes in het
bijzonder in te gaan, maar ik mag niet nalaten nog
iets te zeggen over de campagne in Den Haag, in
het “Gebouw voor Kunsten en Wetenschappen”.
Het ontstaan van deze campagne vond zijn oorzaak
in het feit dat vele mensen mij vroegen, of er een
mogelijkheid was dat ik een campagne hield waar
dezelfde Geest van liefde en kracht zou zijn, als in
onze andere campagnes.
Er brandde in mijn hart een zeer groot verlangen
om als evangelist de machtige boodschap
van redding, genezing, bevrijding en waterdoop
door te geven aan mijn medemensen. Weinigen
zullen ooit gedroomd hebben dat het (helaas nu
afgebroken) imposante “Gebouw voor Kunsten en
Wetenschappen” - met 2000 zitplaatsen - gedurende
186 187

vijf dagen het centrum van opwekking zou zijn.
Dat er voor dergelijke samenkomsten veel belangstelling
bestond, getuigt het feit dat avond aan
avond 1500 à 1800 mensen aanwezig waren om te
luisteren naar de heerlijke Evangelieboodschap,
dat Jezus Christus nog niet veranderd is.
Zoals het op alle andere plaatsen was, zo was het
ook hier: God bevestigde Zijn wonderbaar Woord
met wonderen en tekenen!
Reeds lang voordat de diensten een aanvang
namen, stonden lange rijen mensen te wachten om
binnen te komen. Ook in deze campagne werd het
Woord Gods levend gemaakt door de kracht van
de Heilige Geest, waardoor een oogst van zielen
binnengehaald kon worden. Ruim 500 beslissingen
werden genomen door mensen die openlijk naar
voren kwamen om het zondaarsgebed te bidden,
niet meegerekend degenen die een beslissing
namen op de plaats waar ze zich bevonden. Alleen
de eeuwigheid zal openbaren hoeveel dit er waren.
Verschillenden van degenen die een beslissing
namen, werken nu full-time in de dienst van God.
De mensen die van Christus genezing ontvingen,
waren talrijk. Van allerlei ziekten en kwalen getuigden
de mensen genezing te hebben ontvangen. Het
waren vijf hemelse dagen op aarde!
God zegt dat Hij de hongerigen zal verzadigen,
de dorstigen zal verkwikken en de bedroefden zal
vertroosten. Dit geldt ook voor vandaag! Als wij
hongeren en dorsten naar God en naar Zijn gerechtigheid,
zal Hij ons niet beschamen.
Dat deze campagne enorme kosten met zich
meebracht is onnodig te zeggen, maar waar de
“geest van opwekking” heerst, is ook een “geest
van geven”, hoewel ik heb ontdekt, dat de kinderen
Gods in Holland er steeds opmerkzaam op gemaakt
moeten worden. Ik zal nooit vergeten hoe er bij de
collecte een witte enveloppe was, waarin een bedrag
zat van f 1.500,-, afkomstig van een anonieme
geefster. Later kwam ik er toevallig achter, dat dit
geld kwam van een eenvoudige weduwe, tot wier
hart de Here had gesproken om dit te doen.
Hoe vaak gebruikt God de eenvoudigen, zoals
deze weduwe. Zou het zijn, omdat de eenvoudigen
dikwijls een opmerkzaam hart hebben en meer
liefde tot Hem die ons liefheeft en ons kocht met
Zijn dierbaar bloed?
De Bijbel zegt in Psalm 116:6: ìDe Here bewaart
de eenvoudigenî. De Bijbel zegt ook: ìUw loon
zal groot zijn in de hemelenî en ook reeds op
aarde zal God ons ìeen goede, neergedrukte,
geschudde, overlopende maat in onze schoot
geve n î (Lucas 6:38). Zelfs op ons nageslacht
hebben de dingen die wij nu in ons leven doen voor
de Heer uitwerking.
Het leven van een evangelist is niet altijd zo
eenvoudig en ongecompliceerd. Ik weet dat een
188 189

dienstknecht van God moet oppassen dat hij niet
door “godsdienstige” mensen aan banden wordt
gelegd. Velen zullen dit misschien niet begrijpen,
maar zij, die in de frontlinies van het Evangelie
strijden, zullen weten waar ik het over heb.
Ook van wereldse zijde was er veel tegenstand.
Op een avond tijdens de campagne, kwam het
hoofd van de Gezondheidsdienst, Dr. In ‘t Veld,
het podium opstormen. Hij ging hevig te keer en
zei dat ik met dat bedrog moest ophouden. Gelukkig
bezitten we in Nederland nog godsdienstvrijheid,
waarvoor wij dankbaar moeten zijn. Ik besteedde
weinig tijd aan deze man. Misschien was hij wijs
voor deze wereld, maar God zegt dat zo iemand
onverstandig is en dat hij zelfs niet het beginsel
van de wijsheid bezit, want de psalmist zegt: ìDe
vreze des Heren is het begin der wijsheidî
(Psalm 111:10), en die vreze des Heren bezat die
man beslist niet.
Wat is het heerlijk, dat je, als je op Gods kompas
vaart, nooit bang behoeft te zijn, want hier gaf God
mij de vrijmoedigheid een massale doopdienst aan
te kondigen, die de zondag na de campagne zou
plaatsvinden. Het werd de grootste doopdienst die
we ooit in Nederland hebben gehouden.
Ook in Den Haag heeft de Here ons een grote
gemeente gegeven. Later gaf God ons een eigen
gebouw “Capitol” genaamd. Meer hierover in de
volgende hoofdstukken.
Zeer vele evangelisatiecampagnes - van Delfzijl
tot Terneuzen, van Den Helder tot Hoensbroek -
zijn er nog gevolgd. Ook vandaag worden er, meer
dan ooit tevoren, ieder jaar nog vele campagnes, -
o.l.v. mijn zoons en medewerkers - kriskras door
Nederland gehouden. Vele, vele mensen zijn tot
het geloof in Jezus gekomen en vele werkers in
Gods Koninkrijk, die tot op heden tot grote zegen
zijn, zijn uit dit campagnewerk voortgekomen.
190 191

HOOFDSTUK 16
Lectuurverspreiding,
een machtig wapen
Het geschreven woord is door de eeuwen heen
een machtig wapen tegen de vijand geweest,
en voor het verspreiden van de Volle Evangelieboodschap
is het altijd een waardevol en zeer
belangrijk instrument.
De meeste christenen zijn zich hier echter nog
niet ten volle van bewust. Bijbelstudies of geschikte
leerboeken waren in het Nederlands zo goed als
niet verkrijgbaar. Het gebrek aan financiën was
natuurlijk een grote handicap om hierin verandering
te brengen, maar het is heerlijk als je mag weten,
dat hetgeen je doet in de wil van God is.
Enkele boeken die voor mij een grote bron van
inspiratie zijn geweest en waardoor ik een grote
zegen ontvangen heb en die mij hebben verrijkt in
de kennis van het Koninkrijk Gods, waren de
boeken van de gereformeerde predikant Ds. A.
Murray, zoals “De kracht van Jezus’ bloed”, “Het
Allerheiligste of Ziende op Jezus”, “Als Jezus”
enz. Het zijn meesterwerken. Ook denk ik aan
C.H. Mackintosh, een groot Godsman, die diep
ingeleid is in de Schriften. Hij heeft ons de
aantekeningen bij de Pentateuch (de vijf boeken
van Mozes) nagelaten. Dan denk ik aan E.W.
Kenyon, ook een groot Godsman, van wie we veel
geloofsopbouwende boeken hebben vertaald, en
aan T.L. Osborn die in zijn boeken een krachtige
genezingsboodschap brengt, en niet te vergeten
John Osteen en Kenneth Hagin die lezers
onderwijzen aangaande de kracht van de Heilige
Geest en van wie veel te leren is.
Intussen komen er jaarlijks vele boeken van de
pers, ook van een nieuwe generatie van mannen
van God, waaronder mijn zoon David.
Van al deze Godsmannen waren geen boeken in
de Nederlandse taal verkrijgbaar. Ik kreeg een
steeds groter verlangen deze boeken in de
Nederlandse taal uit te geven. Als de liefde van
Christus in ons hart woont, dan zullen wij de zegen
die we zelf ontvangen hebben aan anderen willen
doorgeven. Liefde wil altijd met anderen delen.
Dit is een Goddelijke wet en als de Geest van
Christus in ons woont, zullen we daar geen moeite
mee hebben. Het uitgeven van lectuur hebben wij
nooit gedaan vanuit commercieel oogpunt, maar
louter met als doel de verbreiding van het Woord
Gods, opdat Christus daardoor verheerlijkt zou
worden en de mensen verrijkt en opgebouwd in
hun geloof. Mijn standpunt hierin is ongewijzigd
gebleven. Als ik boeken verkoop of cd’s of
cassettes, dan is altijd mijn eerste motief: “Het
Koninkrijk Gods en Zijn gerechtigheid”. Ik ben de
Here dan ook ontzaglijk dankbaar, dat Hij mij
192 193

heeft willen gebruiken om boeken zoals “De kracht
van Jezus’ bloed” uit te geven.
Traktaatverspreiding is eveneens een machtig
wapen, vooral om de massa te bereiken. Toen ik
gedurende jaren over de oceanen en wereldzeeën
zwalkte, heb ik vele duizenden traktaten en Bijbels
verspreid in alle mogelijke talen. Ik zal nooit die
broeder vergeten die in Rotterdam woonde. Zijn
naam was Korporaal. Hij was een nogal vreemde
man, een oude vrijgezel, die ergens op een zolderkamertje
huisde. De laatste jaren van zijn leven had
hij een baantje als wachtsman op schepen die de
Rotterdamse haven binnenkwamen. Hij was een
man van wie men zei, dat je hem met een korreltje
zout moest nemen. Ik had echter grote waardering
voor deze man, daar ik zag hoe God hem gebruikte.
Waar ik mij ook op de wereldzeeën bevond, als ik
een noodkreet gaf om traktaten of Bijbels te zenden,
dan kreeg ik ze prompt toegestuurd, in welke taal
dan ook. Zijn kamertje was net een pakhuis. Hij
sliep letterlijk tussen de Bijbels en traktaten in. Het
was een waar ammunitiedepôt in de strijd tegen
satans macht.
Sommige mensen vonden het vreemd dat ik deze
man zo hoog aansloeg, maar ik had deze zonderling
erg lief, omdat het scheen dat God niemand anders
kon vinden om dit werk te doen. Hij heeft mij ook
194
heel wat Russische Bijbels bezorgd en eenmaal -
als voorloper van Anne van der Bijl - zag hij toen
reeds kans om 1000 Bijbels in één keer achter het
IJzeren Gordijn te krijgen. Het heeft de Here reeds
geruime tijd geleden behaagd hem thuis te halen,
maar de vruchten van het gestrooide evangeliezaad
zijn gebleven en hebben zich vermenigvuldigd.
Het was niet altijd eenvoudig traktaten in de
Nederlandse taal te verkrijgen en het kostte veel
geld deze papieren boodschappers te laten drukken
voor gratis verspreiding. Ik zocht dan ook een weg
om ze zelf te drukken. Het was in deze dagen niet
eenvoudig om mensen voor zo’n project te interesseren.
Niemand had hen onderwezen hoe belangrijk
het is om door lectuur de massa te bereiken met de
blijde boodschap van Christus. Het brandde echter
als een last op mijn ziel en ik ging eropuit om een
tweedehands drukpers te kopen.
Ik kon een geschikt exemplaar kopen voor de
prijs van f 12.000,- waarvan ik f 6.000,- contant
moest betalen en de rest in gedeelten. (Het was in
het begin van de jaren zestig). Ik had het contract
reeds getekend en de drukpers werd geplaatst.
Door de Geest wist ik, dat het van de Here was. Dit
waren niet zomaar gedachten van mij. Ik weet wat
het is, als de Here mij zegt iets te doen.
De tijd voor betaling was echter al een week
verstreken, maar het geld was er nog niet. Wat
heerlijk dat wij echter mogen weten:
195

“Al komt er zelfs water in de kajuit van ons
scheepje, de Here zal ons niet laten zinken”. Het
geloof weet dat dit een onmogelijkheid is.
WONDEROFFERS
De week daarop kwam er na de samenkomst een
vrouw naar mij toe die mij even te spreken vroeg.
Ze zei: “Broeder Maasbach, wilt u mij vergeven,
want ik ben ongehoorzaam geweest. Twee weken
geleden sprak de Here tot mijn hart om u een
bedrag aan geld te geven, maar ik heb dit nog niet
gedaan en ik weet dat ik ongehoorzaam ben geweest
door dit niet te doen. Ik zal het echter deze week
aan u overmaken”.
Gezien mijn financiële zorgen in verband met de
drukpers, was ik wel een beetje nieuwsgierig om te
weten, hoe groot het bedrag was dat ze ons had
toebedacht en heel bescheiden vroeg ik het. Toen
zij mij het bedrag noemde, had ik grote moeite om
mijn tranen te bedwingen. Dat heerlijke gevoel
ging door mij heen dat iedere dienstknecht van
God kent als de Here iets bevestigt. Het bedrag dat
zij (een weduwe) noemde, was namelijk ... f 6.000,niet
meer en niet minder!
Hoe wonderbaar dat de Here nog even bevestigde,
dat Hij reeds twee weken geleden tot haar hart had
gesproken om het bedrag te geven. Wat is het een
groot voorrecht als de grote God iets van iemand
vraagt, omdat Hij het nodig heeft. Zal Hij het ons
dan niet veelvuldig teruggeven? Het geven aan
God is het zaad voor de volgende zegening. De
zegeningen van God zijn dan ook in haar leven niet
uitgebleven.
Ik weet dat God dikwijls mensen aanspreekt, dat
ze hun offer moeten brengen. Door de jaren heen
is het geld voor ons wereldwijde evangelisatiewerk
herhaaldelijk gekomen uit bronnen waarvan wij
beslist niets verwacht hadden.
Ik denk aan een man, die jaren geleden naar mij
toekwam en mij zei, dat hij iets voor het werk des
Heren wilde doen. Hij was geen bezoeker van de
samenkomsten, maar hij wilde iets doen voor ons
evangelisatiewerk. Het bezoek van die man was
eigenlijk bedoeld om te vragen op welke wijze ik
zijn gift het liefst in ontvangst wilde nemen.
Daar mijn secretaresse mij had medegedeeld dat
er nog wat geld op de giro moest komen - wel een
bedrag van f 10.000,- vertelde ik de man dat ik het
graag op de giro gestort wilde zien. Hij zei mij dat
het goed was. Ik kon echter niet nalaten om weer
bescheiden te vragen op welk bedrag ik mocht
rekenen. U begrijpt zeker wel, toen hij zei: “10.000
gulden” dat ik niets anders kon doen dan de Here
danken en prijzen voor Zijn liefde en genade!
Deze dingen waren nog maar een begin van wat
God mij had beloofd dat Hij zou doen. De Here had
mij immers gezegd, dat het geld in Holland was, en
196 197

dat wij, als wij eerst het Koninkrijk Gods zochten,
niet bezorgd behoefden te zijn, zelfs niet voor de
dag van morgen!
Nu is het niet vreemd voor ons een jaarlijks
budget te hebben van enkele miljoenen guldens.
Ook kopen we machines: zetmachines, drukpersen,
vouwmachines, computers, recorders enz., die dikwijls
over de f 100.000,- kosten.
Met de aanschaf van de drukpers begon ik ook
papier aan te kopen per ton. Dit was voor ons de
eerste keer een enorm kwantum, maar het is nu
niets ongewoons als wij meer dan drie ton per dag
aan lectuur verspreiden of veertig ton papier tegelijk
bestellen bij de papierfabriek.
Op het moment drukken wij traktaten in 40
verschillende talen en wij geloven dat dit nog maar
een begin is. Ik prijs God voor de grote, maar ook
voor de kleine bedragen die wij ontvangen, al zouden
het maar enkele guldens zijn. God taxeert
immers de waarde van het offer naar hetgeen wij
kunnen geven. Daarom waardeer ik ook zeer het
kleinste offer en dank God ervoor.
Vanwege de vele opwekkingssamenkomsten die
ik hield, ontstond er grote behoefte aan het uitgeven
van een eigen maandblad, met als doel meer contact
te hebben met onze geloofspartners en om de
wonderbare daden Gods bekend te maken en de
vele getuigenissen te publiceren van mensen in
wier levens God grote wonderen had verricht. Het
was gedurende deze campagne in Den Haag dat
wij voor het eerst het blad ‘Genezing’ uitgaven in
een oplaag van 25.000 exemplaren. Dit blad was
de voorloper van ons huidige maandblad ‘Nieuw
Leven’ dat soms een oplaag heeft van meer dan
100.000 exemplaren in het Nederlands. Wij
drukken ook exemplaren in het Engels, Duits,
Frans, Italiaans, Spaans, Indonesisch, Albanees
en zelfs in het Chinees.
Onze zetterij en drukkerij is nu inmiddels
uitgebreid met de meest moderne grafische
machines en apparatuur waarmede wij al ons
drukwerk drukken en vouwen, alsmede dit boek.
Dit boek hebben wij ook in het Engels, Frans,
Duits, Spaans, Portugees en Indonesisch gedrukt.
198 199

HOOFDSTUK 17
Hoe ik aan radiotijd
kwam
R eeds lang had de Here tot mijn hart gesproken,
om toch gebruik te maken van de moderne
communicatiemiddelen om de massa te bereiken
met de blijde boodschap van het heerlijke Evangelie
van Jezus Christus. Dit was weer een nieuwe stap
op het water. Wat is het wonderbaar dat wij, als we
weten dat het de Here is die tot ons spreekt, net als
Petrus de voet op het water kunnen zetten. Petrus
riep immers temidden van de storm: ìHere, indien
Gij het zijt, gebied mij tot U te komen, over het
waterî.
Het enige antwoord dat hij kreeg was: “Kom”.
Het was voor Petrus genoeg om het onmogelijke
te doen. Wij behoeven nooit bang te zijn, als wij
weten dat het de Here is die tot ons spreekt. Ik weet,
dat het de Here was die tot mij sprak om via de
radio te gaan spreken. Hoe vaak zijn wij bevreesd
en stellen wij het uit om de eerste stap te doen. Als
wij echter de Geest des Heren hebben, zullen wij
onze vrees geheel uitbannen.
Zo was het ook met mij. Ik wist dat de Here had
gesproken en dat het Zijn wil was om over de radio
te prediken. Ik ging dan ook een weg zoeken. Ook
bij deze gelegenheid had ik totaal geen geld. We
hadden nauwelijks voldoende om enkele lopende
rekeningen te betalen, dus zeker niet genoeg om
een contract aan te gaan met Radio Luxemburg ,
één van Europa’s grootste radiostations.
Een man van God die weet wat de wil van God is
en het niet doet, krijgt het zwaar te verduren, want
het wordt hem tot een zware last. Ik beloofde
echter de Here, dat ik het zou doen en ik zei tegen
Willy, mijn vrouw: “Het allereerste dat ik maandagmorgen
op kantoor ga doen, is contact opnemen
met de directie van Radio Luxemburg”.
Toen ik op kantoor kwam, ging ik direct zitten
telefoneren. Ik had voor mijzelf een klein berekeningetje
gemaakt van het geld dat ik tenminste
dacht nodig te hebben voor een begin. Ik had
opgeschreven f 3.800,- à f 4.000,-. Toen ik de
hoorn op de telefoon had gelegd, werd er op mijn
deur geklopt. Een jongeman, Wim van der Berg
kwam binnen - een tuinderszoon - die zijn werkkleding
aan had en ‘kistjes’ (hoge werkschoenen) aan
zijn voeten. Hij overhandigde mij een dichte enveloppe
met de mededeling dat de inhoud gebruikt
moest worden voor ... RADIO-UITZENDINGEN!
Ik opende de enveloppe die vol bankbiljetten zat.
Toen ik ze telde was het een bedrag van f 3.825,-!
Tranen van ontroering stonden in mijn ogen. De
jongeman was inmiddels mijn kamer uitgelopen.
Toen ik hem later ontmoette, vroeg ik hem, waarom
200 201

het juist dat bedrag was. Hij vertelde mij, hoe hij
in de vroege morgen in de schuur op zijn knieën
was gegaan in gebed tot God en hoe de Here tot
hem had gesproken dat de radio het waardevolste
middel was om mensen te bereiken die niet in de
gelegenheid waren naar samenkomsten te komen.
Hij vertelde mij dat de Here hem gezegd had het
geld van zijn spaarbankboekje af te nemen en het
naar mij te brengen, opdat ik het voor het radiowerk
kon gebruiken.
Ook hier zien we weer hoe ‘getimed’ Gods tijdklok
loopt. Al zijn geld kwam hij brengen. Het was een
goed ding dat hij niet eerst te rade was gegaan bij
mensen. Er zijn namelijk altijd mensen, ook
christenen, die menen dat je nooit ALLES moet
geven, die het idee hebben dat je iets voor jezelf
moet behouden. Het motief is dan echter steeds:
ongeloof, omdat men bezorgd is voor de dag van
morgen, terwijl de Here duidelijke taal spreekt als
Hij zegt:
ì Weest niet bezorgd voor uw leven, wat gij
zult eten of drinken, of over uw lichaam,
waarmede gij het kleden zult. Is het leven niet
meer dan het voedsel en het lichaam meer
dan de kleding?
Ziet naar de vogelen des hemels; zij zaaien
niet en maaien niet en brengen niet bijeen in
schuren, en toch voedt uw hemelse Vader
die; gaat gij ze niet verre te boven?
Wie van u kan door bezorgd te zijn ÈÈn el aan
zijn lengte toevoegen? En wat zijt gij bezorgd
over kleding? Let op de leliÎn des velds, hoe zij
groeien: zij arbeiden niet en spinnen niet; en Ik
zeg u, dat zelfs Salomo in al zijn heerlijkheid
niet bekleed was als een van deze.
Indien nu God het gras des velds, dat er
heden is en morgen in de oven geworpen
wordt, zÛ bekleedt, zal Hij u niet veel meer
kleden, kleingelovigen?
Maakt u dan niet bezorgd, zeggende: Wat
zullen wij eten, of wat zullen wij drinken, of
waarmede zullen wij ons kleden? Want naar al
deze dingen gaat het zoeken der heidenen
uit. Want uw hemelse Vader weet, dat gij dit
alles behoeft.
Maar zoekt eerst Zijn Koninkrijk en Zijn
gerechtigheid en dit alles zal u bovendien
geschonken worden. Maakt u dan niet
bezorgd tegen de dag van morgen, want de
dag van morgen zal zijn eigen zorg hebben;
elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaadî
(Matthéüs 6:25-34).
Ik weet dat er mensen zijn die het mij kwalijk
nemen als ze lezen dat ik iemands gehele spaargeld
in ontvangst heb genomen. Geloof zal echter
nimmer zo redeneren. Geloof weet immers dat
God, als wij de moed hebben om ALLES op het
altaar te leggen, ons nimmer zal beschamen. Ik
202 203

geloof wat God zegt in Lucas 6:38: ìGeeft en u
zal gegeven worden: een goede, gedrukte,
geschudde, overlopende maat zal men in uw
schoot geven. Want met de maat, waarmede
gij meet, zal u wedergemeten wordenî.
Ik geloof dat in het leven van iedere waarachtige
christen het moment komt - zoals in het leven van
Abraham, toen de Here zijn Izaäk vroeg - dat de
Here ook van ons datgene zal vragen waarop wij
ons hart hebben gesteld en dat wij het meest van
alles liefhebben.
En hoe arglistig is het hart, hoe spoedig zijn wij
geneigd een Ananias-en-Saffirageest (Handelingen
5:1-11) toe te laten. Het is altijd weer een bewijs
van ongeloof. Er zijn er maar weinigen die het met
God durven wagen. De meesten proberen altijd
een achterdeurtje te behouden, terwijl er geen
grotere zekerheid is dan het leven met God, die ons
beloofd heeft dat Hij ons nimmer zal begeven noch
verlaten.
Ik heb de daad van deze jongeman altijd zeer
gewaardeerd, omdat het een geloofsdaad was.
God heeft hem zijn zegen dan ook niet onthouden.
Ik was blij hem het papiertje te kunnen laten zien,
waarop ik die aantekeningen had gemaakt en
waarop het bedrag stond van f 3.800,- à f 4.000,-.
De enige beschikbare tijd voor Radio Luxemburg
was zaterdagmorgen om 5.30 uur, 15 minuten! Ik
greep deze tijd met beide handen aan, in het
vertrouwen dat God ons een betere tijd zou geven.
Dit heeft de Here dan ook gedaan.
Voor mijn radio-opnamen huurde ik tijd bij een
studio, iets dat ons vele duizenden guldens per jaar
kostte. Ik ging er dan ook naar uitzien om zelf
professionele bandrecorders aan te schaffen. Daar
Radio Luxemburg uitzendt met een kracht van
600.000 watt - het is de sterkste zender van Europa
- werden de hoogste eisen aan de banden gesteld.
De kosten van de apparaten en het uitzenden,
f 500.000,- per jaar, waren erg hoog, maar we
bereikten er miljoenen mensen per jaar mee.
Twintig jaar lang hebben we met grote zegen
kunnen uitzenden. Totdat er verandering kwam in
het beleid van Radio Luxemburg. Tot op heden
zenden we echter nog uit over verschillende
buitenlandse zenders o.a. in Suriname, de
Nederlandse Antillen en in de USA.
Zoals ik in het begin van dit hoofdstuk zei, was
ook deze tak van ons wereldevangelisatiewerk iets
waarvoor ik mijn voet op het water moest zetten.
Menigeen vraagt zich af, op welke wijze wij al
deze dingen doen. Ik kan u zeggen, dat het geheim
altijd weer is, dat ik mijn oog gericht houd op de
overste Leidsman en Voleinder des geloofs, Jezus
Christus (Hebreeën 12:2). Ik ga dikwijls door een
storm, maar ik heb gelukkig van mijn vriend
Petrus geleerd, niet op de golven te zien of naar de
wind te luisteren. Dan zou ik óók wegzinken. Ik
204 205

lijf mijn oog gericht houden op die Ene, die
gezegd heeft: ì Van Mij is het zilver en het goudî
(Haggai 2:9). Hij is het die tot de harten spreekt en
de harten neigt en als wij in Zijn wil zijn, dan weten
wij dat Hij ons helpt en zegent.... Zielen winnen is
de wil van God. Daarvoor heeft Jezus Zijn bloed
gegeven. Ik spreek over de radio en heb een staf
van toegewijde medewerkers omwille van één
zaak: ZIELEN WINNEN: de mensen vertellen,
dat God een goede God is en dat deze wereld ten
onder gaat, maar dat er een weg ter ontkoming is
door de Ark der behoudenis, Jezus Christus, onze
Here. ì Want alzo lief heeft God de wereld
gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven
heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft,
niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe!î
(Johannes 3: 16).
206
HOOFDSTUK 18
Binnenlandse expansie
R eeds lang geleden liet de Here mij zien, dat
een van de belangrijkste taken in mijn bediening
zou zijn: de persoonlijke correspondentie.
Iedereen weet hoe een brief troost en versterking
kan brengen, maar ook droefheid en smart.
Door de vele samenkomsten, campagnes en ons
maandblad ontving ik vele brieven van mensen in
nood; van mensen die ziek waren of die een einde
aan hun leven wilden maken. De beantwoording
van zulke brieven is voor mij niet alleen maar een
beleefdheidsvorm, maar God geeft mij de woorden
in mijn hart om te schrijven.
Daar ook de administratie zich steeds uitbreidde,
werd de kantoorruimte die wij in gebruik hadden
- bestaande uit 2 kamers boven onze kerkzaal in
Gouda - veel te klein. Aangezien mijn werk als
evangelist niet een plaatselijke zaak is, maar iets
waar vele landen in betrokken zijn, meende ik dat
de stad Den Haag of Amsterdam meer geschikt
zou zijn voor de vestiging van een kantoor. Ik ging
er dan ook vaak op uit om een geschikte kantoorruimte
te zoeken. Niet omdat ik het geld ervoor in
mijn zak had, maar wel omdat ik geloofde, dat God
een betere plaats voor ons had.
Het is een waar woord dat in de Bijbel staat: ìHet
207

geloof zonder werken is doodî. Ik ging zoeken
naar het gebouw, omdat ik geloofde dat God het
mij zou geven.
Op zekere dag kreeg ik een telefoontje van Notaris
Zweers in Den Haag, die in de krant een advertentie
had gelezen waarin een herenhuis werd aangeboden.
De Here gaf in zijn hart dat dit iets voor
broeder Maasbach kon zijn. Zonder dat ik er iets
van wist, had hij er op geschreven en hij gaf mij
later het adres door.
Toen ik ging kijken, wist ik dadelijk dat dit de
meest geschikte plaats was. Ik hoorde dat het
gebouw het eigendom was van de Nederlands
Hervormde Kerk en ik begreep dat deze, als ik zou
vertellen waarvoor wij het gebouw wilden hebben,
het mij nooit zou verkopen. Ik vroeg daarom aan
een zakenman uit Breda, een goede vriend van mij,
dit gebouw voor mij te willen kopen op een voorlopig
koopcontract, om het dan bij de officiële transactie
aan mij door te verkopen.
Gelukkig weet ik dat vele kerkmensen een
dergelijke houding afkeuren, maar zulke dingen
zijn onbegrijpelijk. Ze hadden het gebouw liever
gesloopt of aan welke wereldse zaak dan ook afgestaan
dan aan evangelist Maasbach.
Waarom? Ik geloof omdat velen in de kerk niet
zien, dat ik, als prediker van de glorieuze boodschap
van Jezus Christus, de Redder van de wereld, er
niet ben om de kerk af te breken maar veeleer om
208
de kerk wakker te schudden.
In dezelfde tijd kwam ik in het bezit van een groot
gebouw in Dordrecht, dat de Here tegelijkertijd
met het kantoorgebouw in Den Haag, Koningstraat
3a, op mijn weg bracht. Het gebouw in Den Haag
kocht ik voor een lage prijs, daar het van binnen
helemaal verwaarloosd was. Ik zal nooit vergeten
hoe de Here een man op mijn weg bracht, broeder
Vellinga, die het gehele gebouw van binnen schilderde
terwijl zijn zoon de buitenkant schilderde.
Op de dag waarop het gebouw overgedragen werd,
voorzag de Here op wonderbare wijze in het geld
dat hiervoor nodig was.
Sommige mensen hebben mij weleens gevraagd:
“Waarom koopt u een gebouw? Waarom huurt u
het niet? Dat is toch veel goedkoper?”
Dit laatste zou ik beslist doen als het inderdaad
goedkoper was, maar huren is niet altijd voordeliger.
Het is dikwijls goedkoper om met geld van de
bank een gebouw te kopen en op het kapitaal
(hypotheek), rente te betalen en de rente als huur te
beschouwen.
Binnen enkele jaren werd de ruimte, die wij voor
ons wereldzendingswerk betrokken, te klein en ik
moest steeds naar meer ruimte uitzien. Zodoende
kwam er al spoedig een belangrijke verbouwing en
we maakten van het kapelletje dat in het gebouw
was, een Bijbelhuis. (Hoe de Here tenslotte voorzag
in een geweldig geschikt gebouw, waarin we alle
209

takken van het wereldzendingswerk konden
onderbrengen, leest u in hoofdstuk 23).
Wij maakten spoedig plannen om de grote tuin
(125 m2) te bebouwen. Ook deze ruimte werd te
klein en wij kochten, recht tegenover het gebouw,
een pand dat leeg kwam en waarin wij onze
radiostudio en de drukkerij vestigden, waar
miljoenen traktaten, folders en andere lectuur werd
gedrukt, maar ook al die ruimten werden te klein.
Het is God die de wasdom geeft.
210
HOOFDSTUK 19
Buitenlandse campagnes
H et was niet altijd eenvoudig mij vrij te maken
van de vele samenkomsten en het dienen van
de gemeenten hier in Nederland, om gehoor te
kunnen geven aan de uitnodigingen uit het
buitenland. Tijd en gelegenheid zullen altijd een
probleem blijven, want het leven van een mens is
kort en het zendingswerk is groot, maar arbeiders
zijn er nog altijd weinig. Zo was het ook in de
dagen van Jezus.
Deze ontdekking doe ik elke dag opnieuw, als ik
om mij heen het tekort zie aan arbeiders, mensen
die geheel de prijs willen betalen en zichzelf op het
altaar willen leggen. Misschien is de reden wel dit:
als God mensen roept, heeft de mens altijd eerst
iets belangrijkers te doen, net als in de dagen van
Jezus.
De een zei: ìIk heb een akker gekocht en ik
moet die noodzakelijk gaan bezien; ik verzoek
u, houd mij voor verontschuldigd. En een ander
zei: Ik heb vijf span ossen gekocht en ik ga die
keuren; ik verzoek u, houd mij voor verontschuldigd.
Weer een ander zei: Ik heb een vrouw
getrouwd en daarom kan ik niet komenî (Lucas
14:18-20).
211

SPANJE
Spanje was een van de eerste landen waar ik naar
toe ging. Het is slechts enkele uren vliegen en met
de auto was je er destijds al in twee dagen. Op
uitnodiging van een klein groepje mensen, niet ver
van Barcelona, ging ik er heen om samenkomsten
te houden in een oud zaaltje in een klein dorpje.
Een achttal jongelui was reeds van te voren er
heengegaan en had een lading traktaten meegenomen.
Wij hadden daar machtige samenkomsten en
de Here gebruikte mij om het geloof van vele mensen
te versterken en op te bouwen.
Ik kwam al spoedig tot de ontdekking, dat we
mannen van moed en geloof nodig hebben, in een
land als Spanje met zijn strenge tradities en rituele
godsdienst. Om het land in bezit te nemen zullen
we weinig hebben aan een universitaire opleiding.
Wij moeten komen met een demonstratie van geest
en kracht, die de harten bereikt door de Heilige
Geest. Landen als Spanje hebben, zoals alle landen,
mannen en vrouwen nodig die niet op de
omstandigheden zien, zoals het grootste deel van
de verspieders deed in Numeri 13. Wij hebben
Jozua’s en Kalebs nodig die het oog gericht houden
op het onfeilbare Woord van de levende God.
Wij zullen grote haast moeten maken om in
Spanje de massa te bereiken met de glorieuze
boodschap van de levende, opgestane Heiland.
Mijn dagelijks gebed is dan ook: “Here, geef ons
mannen en vrouwen met een bewogenheid voor
zielen”. Zij, die zelf niet in de gelegenheid zijn om
te gaan, zouden op zijn minst hiervoor zendingsoffers
moeten brengen en het zendingswerk moeten
gedenken in hun gebeden.
Later bracht ik meer bezoeken aan Spanje, o.a.
toen dezelfde groep christenen een nieuw kerkgebouw
opende, waarin vele geloofspartners in Holland
door hun royale giften een aandeel hebben gehad.
ZWEDEN
Zweden is zo’n geheel ander land dan Spanje.
Zweden heeft zijn opwekking gehad en hoewel
ook daar, zoals in alle westerse landen, de zonde
hoogtij viert, misschien mede door de welvaart,
wordt het Evangelie van de daken gepredikt. Vooral
de Pinkstergemeenten hebben bijna in elke plaats
samenkomsten. In Stockholm stond voor lange
tijd zelfs de grootste Pinksterkerk van Europa
(3500 zitplaatsen). Het was o.a. in deze kerk, dat ik
het voorrecht had om een vijfdaagse campagne te
mogen houden.
Daar ik zelf al zoveel jaren voorganger ben, weet
ik dat elke gemeente het telkens weer nodig heeft
om versterkt te worden in het geloof. Dit is belangrijk.
Mijn taak is niet alleen buitenkerkelijken of
212 213

diep verloren zondaren aan de voeten van Jezus te
brengen, maar ook om hen die al jaren gered zijn,
op te wekken en het vuur weer aan te wakkeren.
Vele christenen hebben nodig dat zij wakker
geschud worden. Men is zo gauw geneigd om in
slaap te vallen. Dank de Here voor de gelegenheid
die Hij ons geeft, zowel in Zweden als in vele
andere landen, om Zijn stem te zijn en de mensen
toe te roepen: “Nog maar een korte tijd. Weest
wakker, gij volk des Heren, want de Bruidegom
zal niet vertoeven en zeker komen. Bereidt uw
lampen en houdt ze brandende”.
EGYPTE
In de jaren dat ik over de wereldzeeën zwalkte,
heb ik zeker 15 keer een bezoek aan Egypte
gebracht en hoe groot was toen al het verlangen in
mijn hart om ook daar de heerlijke evangelieboodschap
te mogen brengen. Menig evangelietraktaat
heb ik op mijn reis door het Suezkanaal, in de
Arabische en Egyptische taal en in vele andere
talen en dialecten, verspreid. Nu opende de Here
God een deur voor mij om in de hoofdstad Caïro
de blijde boodschap te brengen.
Caïro is een van die plaatsen waar ik onder de
mensen een grote honger ontdekte naar het Woord
van God. Het land aan de Nijl is ons allen zo
bekend uit de bijbelse geschiedenis. Het land waar
Abraham, Isaäk en Jacob vertoefden en waar God
Mozes op zo’n machtige wijze gebruikt heeft om
de kinderen Israëls uit te leiden uit hun gevangenschap.
Het is het land waar de Here aan Zijn volk
de instelling gaf van het Pascha (Exodus 12) en
waar wij vele nakomelingen van Ismaël ontmoeten.
Gedurende 400 jaar heeft Israël daar vertoefd.
Wat heerlijk te mogen weten dat wij Egyptenaren
tot het geloof kunnen bewegen en prijst God, velen
worden bewogen tot het geloof in Jezus Christus,
zodat ook zij de heerlijke genade deelachtig worden.
Ik zal nooit vergeten hoe tijdens de samenkomsten
een jonge moslim, die taxichauffeur was, tot
bekering kwam. Hij verstond de Engelse taal goed
en kende vanzelfsprekend Egyptisch. Al die dagen
dat ik daar was, had ik een privé-chauffeur met een
prima auto tot mijn beschikking. Mijn grootste
moeilijkheid met hem was echter, dat ik op geen
enkele wijze geld aan hem kwijt kon, zelfs niet
voor benzine. Dit alleen al getuigt van de grote
dankbaarheid van deze Egyptische taxichauffeur
dat ook hem het Evangelie van Jezus Christus
verkondigd was.
Een andere jongeman, die van Armeense afkomst
was, schreef mij jaren na mijn bezoek aan Egypte
een brief, dat hij tot bekering was gekomen tijdens
deze samenkomsten en dat hij nu zelf ook het
Evangelie predikte.
Op zondag alleen al had ik vier grote samenkom-
214 215

sten, de een na de ander, in vier verschillende
plaatsen. In elke dienst zag ik de verschrikkelijke
honger naar het Evangelie. De mensen grepen o.a.
mijn hand om op hun hoofd te leggen en vroegen
onder tranen om gebed.
Wij, Westerlingen, hebben geen idee van de consequenties
die er voor een moslim in Egypte aan verbonden
zijn als hij zich tot het Christendom bekeert.
Gewoonlijk worden hun alle bezittingen ontnomen
en worden ze door hun familie als dood beschouwd.
Hun baan verliezen ze. Een opmerkzaam hart en de
leiding van Gods Heilige Geest zijn te allen tijde
nodig en zeker in dit soort landen, onontbeerlijk
voor Gods kinderen.
Uit deze eerste campagne zijn blijvende contacten
ontstaan met de gelovigen in Egypte. Ook daarna
zijn er nog verschillende grote evangelisatiecampagnes
geweest en wel in Caïro, Port Saïd en
Alexandrië en verspreidden wij daar miljoenen
traktaten in hun eigen taal.
LIBANON
Ook Libanon stond tijdens dezelfde zendingsreis
op het programma. Ik zou een campagne houden in
de hoofdstad Beiroet, in een grote evangelisatietent,
in een wijk waar de moslims erg agressief zijn. Wij
hebben dit dan ook ondervonden en vooral als ik
sprak, werd er enorm veel lawaai gemaakt en kon
ik de geweldige vijandschap van satans machten
enervaren. Mijn vertaler, een Armeense broeder,
had het niet gemakkelijk. Misschien zag hij wat
meer op de omstandigheden dan ik en was hij
daardoor meer bevreesd voor de gevaren. Ik begreep
wel dat er gevaren waren, maar ik had volle vrede
in mijn hart, want ik zag op de grote machtige God,
die met mij was.
De gemoederen rondom de tent werden echter
steeds meer verhit. De tent moest voortdurend
bewaakt blijven met het oog op brandstichting. We
gingen echter gewoon door, totdat er precies onder
de prediking, een steen als een meteoor dwars door
het canvas heen vloog. Deze steen scheerde juist
tussen de hoofden van twee mensen door en
bezeerde iemand heel erg aan zijn arm. Ik begreep
dat het nu onmogelijk was geworden om verder te
gaan, omdat er te veel mensenlevens op het spel
stonden. Hoe dankbaar was ik, dat de steen niet op
iemands hoofd terechtgekomen was. Dit had ongetwijfeld
de dood betekend. Ik ben God dankbaar
voor mannen en vrouwen die daar arbeiden en het
Evangelie van Jezus Christus uitdragen, soms in
de meest moeilijke omstandigheden.
JORDANIË EN ISRAËL
In diezelfde week bezocht ik ook Jordanië en
Israël. God gaf mij wonderbare ervaringen, vooral
216 217

toen ik neerknielde bij dezelfde olijfbomen in de
hof van Gethsémane, waar Jezus met de Zijnen zo
vaak was geweest en de beker der zonden heeft
gedronken in die verschrikkelijke nacht, toen Judas
Hem verried en de discipelen Hem alleen lieten.
Ik denk aan Bethanië, niet ver van Jeruzalem,
waar ik in het graf was waar Jezus eenmaal stond
en weende, en tot Maria zei: ìIk ben de opstanding
en het levenî. De plaats waar ze de steen
van ongeloof en twijfel wegrolden en waar Jezus
zei: ìHeb Ik niet gezegd, dat gij, indien gij
gelooft, de heerlijkheid Gods zien zult?î Wij
kennen de geschiedenis uit Johannes 11, hoe Lazarus
opstond uit het graf.
Het huis van Lazarus, Martha en Maria in Bethanië
was een plaats waar Jezus graag vertoefde, omdat
Hij daar veel liefde ontving. Ik vraag mij af bij
hoevelen onder ons Jezus graag zou vertoeven.
De ruïnes van Jericho zijn er nog altijd. Het thans
bestaande Jericho ligt niet op de fundamenten van
het oude Jericho en ongetwijfeld, als men over de
oude fundamenten loopt en men komt op de plaats
waar het huis van Rachab op de muur heeft gestaan,
moet de wedergeboren christen denken aan het
rode koord en hoe de publieke vrouw behouden
werd; niet wegens haar gerechtigheid of godzaligheid,
maar door haar geloof in de levende God
van Abraham, Isaäk en Jacob: Israëls God.
Men heeft dikwijls getracht om op de oude funda-
menten een nieuwe stad te bouwen, maar dat is
steeds mislukt, naar het Woord des Heren:
ì Vervloekt voor het aangezicht des Heren is
de man, die zich opmaakt en deze stad Jericho
herbouwtî (Jozua 6:26).
In Bethlehem te zijn, waar de stal is, waarvan men
zegt dat het de plaats is waar Jezus geboren is, was
weer een nieuwe ervaring die God mij gaf. Het
deed er voor mij weinig toe of het wel of niet
precies de juiste plek is waar Jezus ter wereld
kwam. Toen ik daar was, knielde ik neer en dankte
God voor de vleeswording van Christus, Gods
Zoon, en niet alleen omdat Hij geboren is in de stal
van Bethlehem, maar ook omdat Hij kwam om
mijn ziel te redden.
Wat heerlijk als het geloof in God en de opstanding
van Jezus Christus een persoonlijke belevenis
wordt. Je gaat dan alle dingen anders zien en
ervaren. Niet alleen zag ik de plaats waar Hij
geboren was, maar ook, vlak buiten Jeruzalem,
bezocht ik het graf van Jozef van Arimathéa, de
plaats waar Jezus eenmaal begraven werd. Precies
voor de plaats, waar men zegt dat Jezus heeft
gelegen, staat een groot ijzeren hek. Ik had het
voorrecht om even dat hek met een sleutel te
openen en ik kon echt niet nalaten om precies op
diezelfde plaats te gaan liggen, waar Nicodémus
en Jozef van Arimathéa onze Heiland hadden
neergelegd. Toen ik daar lag, een moment, met
218 219

mijn ogen gesloten, kwam er zo’n dankbaarheid in
mijn hart en het schriftgedeelte uit Romeinen 8:11
kwam in mij op: ìIndien de Geest van Hem, die
Christus uit de doden heeft opgewekt, in u
woont, dan zal Hij, die Christus Jezus uit de
doden opgewekt heeft, ook uw sterfelijke
lichamen levend maken door Zijn Geest, die in
u woontî.
En ook moest ik denken aan de woorden die Jezus
sprak in Johannes 5:24: ì Voorwaar, voorwaar, Ik
zeg u, wie Mijn Woord hoort en Hem gelooft,
die Mij gezonden heeft, heeft eeuwig leven
en komt niet in het oordeel, want hij is
overgegaan uit de dood in het levenî.
Dit is mijn geloof: Jezus heeft voor ons de dood
gesmaakt, opdat wij die niet meer zouden smaken.
Ik had deze ervaring beslist niet willen missen.
Ook niet het moment toen ik op de Olijfberg stond,
op dezelfde plaats waar Jezus Zijn laatste woorden
sprak: ì Want Johannes doopte wel met water,
maar gij zult met de Heilige Geest gedoopt
worden, niet vele dagen na deze.î .
Zij dan, die bijeengekomen waren, vroegen Hem
en zeiden: ìHere, herstelt Gij in deze tijd het
koningschap van IsraÎl?î Hij zeide tot hen:
ìHet is niet uw zaak de tijden of gelegenheden
te weten waarover de Vader de beschikking
aan Zich gehouden heeft, maar gij zult kracht
ontvangen, wanneer de Heilige Geest over u
komt en gij zult Mijn getuigen zijn te Jeruzalem
en in geheel Judea en Samaria en tot het
uiterste der aardeî. (Handelingen 1:5-8).
Heerlijk te weten, dat de tijd niet meer zo heel ver
af is dat elk oog Hem zal zien; ook degenen die
Hem doorstoken hebben en dat Hij zal wederkomen,
zoals zij Hem hebben zien heenvaren op de
wolken (Openbaring 1:7; Handelingen 1:11).
Gelukkig behoeven wij met ons verstand niet te
beredeneren op welke wijze dit zal gebeuren. Door
het geloof aanvaarden wij het Woord van God met
ons gehele hart en God zal ook dit WOORD
zonder zweem van twijfel - en zelfs spoedig - in
vervulling doen gaan.
INDIA
Het zou een boek op zichzelf vergen, als ik over
alle campagnes zou schrijven. Het zou echter niet
goed zijn als ik de massale campagne verzweeg die
ik had in India, in het kleine plaatsje Kariamplave
in de staat Kerala, waar meer dan 15.000 mensen
op de laatste samenkomst aanwezig waren. Van
kilometers ver waren de mensen gekomen. Dikwijls
kwam men met het hele gezin, waarbij dan al het
keukengerei werd meegenomen en veelal alle
schamele bezittingen. Men ging niet naar huis
voordat de campagne afgelopen was. Tijdens deze
dagen bleven ze op het veld waar de samenkomsten
220 221

werden gehouden en kookten daar op een open
houtvuur in een grote rijstpot hun rijst met kerrie.
Ik zal nooit vergeten hoe moeilijk ik het op een
van die avonden had. Terwijl ik een speciale
genezingsboodschap bracht, leek het of alle duivels
uit de hel op mij afkwamen. Het WOORD bracht
echter het geloof op een hoog peil en nog nooit heb
ik zoveel mensen horen getuigen dat zij genezing
hadden ontvangen van allerlei ziekten en kwalen.
Zulke ervaringen zijn telkens weer het bewijs dat
ook predikers niet moeten afgaan op hun gevoel,
maar slechts het WOORD VAN GOD moeten
brengen, waarvan geschreven staat: ì Alzo zal Mijn
Woord, dat uit Mijn mond uitgaat, ook zijn: het
zal niet ledig tot Mij wederkeren, maar het zal
doen wat Mij behaagt en dat volbrengen,
waartoe Ik het zendî (Jesaja 55:11).
Gelegenheid ontbrak om gehoor te geven aan alle
uitnodigingen die ik uit India ontving om over te
komen en hen te helpen.
De nood daar ligt zwaar op mijn hart. Ik heb
dikwijls gezegd: “Als ik nog een leven had, zou
ik het geven aan India”. Hoewel ik niet altijd zelf
kon gaan, ben ik blij dat we het zendingswerk in
dat grote, arme land kunnen steunen met onze
financiële bijdragen.
Sinds die eerste campagne ben ik er nog vele
malen geweest voor het houden van samenkomsten
in grote zalen en gebouwen, en van grote openlucht-
222
campagnes, waar duizenden zielen aan de voeten
van Jezus kwamen en gered werden en zeer velen
genezing van God ontvingen van allerlei ziekten
en kwalen.
KINDERTEHUIS IN MADRAS
Tijdens een van mijn evangelisatiecampagnes in
India, bezocht ik enkele weeshuizen. Wat ik daar
zag heeft me diep getroffen. In een grote kamer
met vuile, geverfde muren zag ik kleine kinderen
slapen op een koude, cementen vloer zonder enige
vloerbedekking. Ze hadden geen bedjes of matrassen,
geen kussens of lakens.
De W.C. had geen stromend water, maar was een
gat in de grond. De wasgelegenheid voor de vele
kinderen was één koudwaterkraan. Hun handdoeken
bestonden uit wat vodden. Hetgeen ik zag
bedroefde mijn hart en ik riep tot God. Daar ik zelf
vader ben van zeven kinderen, was ik zeer bewogen
over de erbarmelijke toestand van deze kleintjes,
die de liefhebbende zorg van vader en moeder
moeten missen.
Al hun maaltijden bestonden uit een bordje rijst
met kerrie, zonder afwisseling of verandering.
Hun enige kleren waren 2 dunne kledingstukjes. Ik
zag geen speelgoed, geen poppen, geen kleine
autootjes om mee te spelen. Alleen maar diepe
armoede. Ik zag dit alles met mijn eigen ogen.
223

Ik riep uit: “Geliefde Heer, geef mij een kindertehuis
in een van deze steden, zodat ik het als een
voorbeeld kan stellen”. In Holland hebben wij
modelboerderijen. Mensen uit allerlei landen
komen deze bezichtigen en ervan leren. Zó wilde
ik een modelweeshuis hebben.
In Madras ging ik eropuit om een geschikte plaats
te zoeken. Hoewel ik mijn oog had laten vallen op
een paar mooie gebouwen, had ik toch geen vrijmoedigheid
om een beslissing te nemen. Een
makelaar wist iets voor me en raadde me aan het
eens te bekijken. Hij vertelde me dat het geheel uit
2 bungalows bestond. Als je het in Holland over
een bungalow hebt, dan denk je direct aan een
eengezinswoning. De plaats leek me dus veel te
klein en ik deed dan ook geen enkele moeite om
erheen te gaan.
Omdat ik echter maar niet kon slagen in het
vinden van een geschikte plaats, besloot ik toch
maar eens een kijkje te nemen. Maar toen ik er
kwam en de grote, riante Indiase bungalows zag
was ik uiterst verbaasd. Onmiddellijk wist ik: “Dit
is de plaats!” Het was uitstekend geschikt voor het
doel dat ik in gedachten had.
Hoe dikwijls is onze visie niet ruim genoeg. Hoe
moeilijk moet het zijn voor God, onze hemelse
Vader, onze visie en ons geloof groot genoeg te
maken voor hetgeen Hij door ons wil doen.
Er waren drie grote huizen - villa’s - met een groot
stuk grond erbij, waarop eventueel een vierde huis
zou kunnen staan. Het geheel is omgeven door een
vrij hoge muur en een mooie poort geeft toegang.
Zeventig cocospalmen, tientallen verschillende
bananenbomen en nog andere vruchtbomen groeien
er overvloedig.
Ik wilde eigenlijk het laatste gebouw met de extra
grond erbij kopen, maar de eigenares wilde, om te
beginnen, alleen het tweede huis verkopen. Omdat
ik het laatste pand beslist wilde hebben, moest ik
overgaan tot de koop van twee huizen, en ik heb er
nooit spijt van gehad.
Binnen een jaar was ook het derde huis, gelegen
aan de weg, te koop. Nu is het hele complex ons
eigendom! Drie grote villa’s, gebouwd door de
directeur van een der grootste filmmaatschappijen
van India. Deze rijke vader had de drie prachtige
huizen laten bouwen voor zijn zonen. Alle vertrekken
hebben tegelvloeren, verscheidene kamers
zijn voorzien van airconditioning en in iedere kamer
is een ventilator aangebracht voor koele lucht.
Ook is er een grote, mooie moestuin bij.
Iedere keer als ik er kom kan ik het haast niet
geloven dat God mij zo’n wonderlijk paradijs voor
de kinderen heeft gegeven - No. 10 Arcot Road,
Madras 600093, India. Het is gelegen naast de
beroemde AVM Film Studio’s.
In een der huizen is het Social Welfare Centre en
tevens ons kantoor gevestigd. In de andere twee
224 225

huizen kunnen een 100-tal jongens en meisjes,
weeskinderen, te zamen met een tiental medewerkers
wonen.
Onnodig te zeggen dat ons Social Welfare Centre
en Kindertehuis voor velen een eersteklas voorbeeld
zijn, hoe een weeshuis moet zijn. Medewerkers
en personeel zijn zowel uit India als uit Nederland
afkomstig.
Wij hebben er ook een Evangelisatie Centrum geopend
waar de mensen uit de omgeving de diensten
kunnen bijwonen.
God is werkelijk goed voor ons geweest, en vanzelfsprekend
is ook uw hulp en steun altijd welkom.
God zegent altijd speciaal degene die zich over de
ellendige ontfermt (Spreuken 18:17).
Het zou teveel plaats nemen om iets te vertellen
over alle landen waar ik door de genade en de
kracht van de Here intussen campagnes heb gehouden.
Het zijn er vele geweest.
God heeft het echter mogelijk gemaakt dat ik op
alle continenten, in zo’n 50-tal landen, van de Faroër-eilanden
tot Brazilië, van Belarus tot Taiwan
het Evangelie heb mogen brengen, waarbij tienduizenden
mensen tot Jezus zijn gekomen!
HOOFDSTUK 20
Een bewogen zendingsreis
rondom de wereld
Reeds lange tijd geleden had men mij gevraagd
om een campagne te houden in Paramaribo,
Suriname. Leo Hendrickx, een onzer medewerkers,
ging er heen als campagnemanager om alle voorbereidingen
te treffen. Voor deze campagne werd het
grootste theater van Paramaribo afgehuurd, het
“Empire Theater” en voor de laatste twee dagen
het grote stadion. Folders en raambiljetten waren
reeds gedrukt en verspreid, advertenties geplaatst
en over verschillende radiostations was de campagne
bekendgemaakt, toen ik vlak voor mijn vertrek
telefonisch uit Paramaribo de mededeling kreeg
van Leo Hendrickx, dat de autoriteiten mij niet
zouden toelaten. Daar ik reeds had geboekt en na
Paramaribo een grote campagne zou houden op
het eiland Grenada, ook in West-Indië, en er totaal
geen officiële reden kon zijn om mij niet toe te
laten, vertrok ik toch naar Paramaribo om vandaar
naar Grenada te gaan.
Ik zal mijn ontvangst in Paramaribo nooit vergeten.
Toen de douanebeambte in mijn paspoort keek en
mijn naam zag staan,verslikte hij zich haast en
vroeg mij twee keer: “Bent u meneer Maasbach
zelf?”
226 227

“Zoals u ziet op de foto in het paspoort, ben ik het
echt zelf” zei ik.
Hij vroeg mij in een kamertje apart te wachten.
Tegelijkertijd kreeg het KLM toestel bericht niet
te vertrekken. Een hoge ambtenaar van de immigratiedienst
kwam naar mij toe om te vertellen, dat
ik niet mocht landen en dat ik met hetzelfde
vliegtuig weer moest vertrekken. Ik vroeg hem
naar de reden daarvan, maar ik kreeg als enig antwoord
dat de gouverneur het niet toestond.
De volgende bestemming van het vliegtuig was
Willemstad op Curaçao en daar mijn kaartje Paramaribo-Grenada
aangaf, voelde ik er weinig voor
om naar een plaats te gaan die geheel uit de
voorgenomen richting lag.
Daar ik in Nederland een schoon strafregister heb
en een eerbaar staatsburger ben, wilde ik toen
graag de reden weten. Het antwoord zijn de autoriteiten
tot nog toe schuldig gebleven.
Het is een internationaal gebruik dat de passagier,
die niet verder naar de plaats van bestemming kan
vertrekken, omdat er geen directe verbinding is,
blijft overnachten op kosten van de luchtvaartmaatschappij.
Daar het reeds laat in de avond was,
verzocht ik dus te mogen blijven overnachten, om
de volgende dag via Trinidad naar Grenada te
kunnen vliegen. Maar ook dit werd beslist niet
toegestaan. Ik vertelde hun dat ik niet voornemens
was om te vertrekken. Het nam nogal wat tijd in
beslag en het KLM vliegtuig moest nog steeds aan
de grond blijven. De directeur van het KLM kantoor
ter plaatse was inmiddels ook gekomen, daar hij de
verantwoording draagt voor zijn passagiers.
Ik had er geen belang bij om naar Willemstad te
gaan, ik wilde alleen naar de plaats van bestemming
die mijn ticket aangaf, maar het leek wel of ik in
hun ogen het gevaarlijkste individu was dat er op
twee benen rondliep. Er werd heel wat heen en
weer gebeld naar de commissaris van politie en
naar andere autoriteiten, maar evangelist Maasbach,
die reeds jarenlang elke zondag in Paramaribo
over de radio spreekt, mocht beslist niet in eigen
persoon blijven om daar evangelisatiediensten te
houden.
Als het me nu nog alleen verboden was een campagne
te houden, dan had ik daarvoor begrip gehad,
maar dat men mij verbood een - toen nog -
overzees Rijksdeel te bezoeken, waar vrijheid van
godsdienst is en waar iedere toerist toestemming
krijgt om te landen, was voor mij een raadsel.
Daar men zag, dat ik niet van plan was om te
vertrekken, kwamen er twee gewapende officieren
van de immigratiedienst, die mij vertelden, dat zij
opdracht hadden mij het land uit te zetten, zo niet
goedschiks dan kwaadschiks en dat zij hun plicht
kwamen doen, maar dat het ze zeer zou spijten als
ik weerstand zou bieden. Ik vertelde ze weer
hetzelfde verhaal. Mijn reisdoel was Grenada en
228 229

niet Willemstad. Toen ze mij echter bij mijn kraag
vatten voelde ik dat het geen zin had me langer te
verzetten. Ik vond het verschrikkelijk jammer dat
er niemand was die een foto kon maken, want het
was de moeite waard geweest om te zien, hoe ik als
een misdadiger het land werd uitgezet.
Vanzelfsprekend had dit alles een achtergrond en
achteraf bleek dat de voornaamste reden voor de
weigering was: het opleggen van handen en het
bidden voor zieken.
Ik voelde geen leiding van Gods Geest om hierover
een actie te gaan voeren, zelfs niet om er enige tijd
aan te verspillen. Het was met mij uiteindelijk nog
niet zo gesteld als met Paulus en Silas, die gegeseld
en in de gevangenis geworpen werden. Ik begreep
dat hier zeer zeker misverstanden in het spel
moesten zijn. Als man van God twijfel ik er echter
nooit aan, dat “alle dingen - ook dit voorval -
medewerken ten goede voor degenen die
God liefhebben”.
Mijn campagnemanager, Leo Hendrickx, nam
met succes mijn plaats in als spreker tijdens de
campagne. Wij hebben vele berichten ontvangen
hoe God hem zegende en nabij was in zijn eerste,
hoewel noodgedwongen campagne. Het was ook
de laatste die hij ooit zou houden, want kort daarna
nam de Here hem tot Zich. Wij zullen nimmer deze
geliefde broeder vergeten en het werk dat hij voor
onze Stichting heeft gedaan.
Enkele jaren later kreeg ik van de autoriteiten van
Suriname wel vergunning om te landen en stond
men mij toe daar wel opwekkingssamenkomsten
te houden.
ONZE VERLEGENHEDEN ZIJN
GODS GELEGENHEDEN
Bij aankomst in Willemstad werd ik reeds door
de douane en de immigratie-autoriteiten opgewacht
met de mededeling dat ik slechts één week kon
blijven en dat ik steeds moest rapporteren waar
mijn verblijfplaats was met alle eventuele veranderingen.
Daarbij kreeg ik de speciale mededeling
dat ik daar geen samenkomsten mocht houden. Ik
was dit dan ook niet van plan, maar bezocht
daarom wel de samenkomsten van de “Church of
God”, waar ik een gezalfde boodschap van Christus
mocht brengen en de gemeente tot zegen mocht
zijn. Daar ik best wat vrije tijd kon gebruiken om
mijn stapels correspondentie af te werken, had ik
het voornemen om dit rustig in Willemstad te
doen, maar hoe wonderbaar is het, dat men zich als
dienstknecht van God onder de leiding van Zijn
Geest kan stellen.
Toen ik daar twee dagen was, bepaalde de Heilige
Geest mij er heel duidelijk bij, om terstond naar
Port of Spain in Trinidad te vertrekken. Ik was in
mijn hotel en het was ongeveer 8 uur in de morgen
230 231

toen ik informeerde, wanneer het vliegtuig daarheen
vertrok. De mededeling was: 9 uur.
In grote haast bestelde ik een taxi en liet naar het
vliegtuig opbellen dat ik zou meegaan. Een ieder
die een beetje met het luchtvervoer op de hoogte is,
begrijpt dat deze tijd erg kort was, maar meer dan
ooit tevoren voelde ik de drang van Gods Geest om
dit te doen. Ik vond zelfs geen tijd om enkele gemaakte
afspraken af te zeggen en kon dat nog net
telefonisch op het vliegveld doen.Toen ik om 9 uur
precies van Willemstad opsteeg met het vliegtuig
op weg naar Port of Spain, Trinidad, slaakte ik een
zucht van verlichting. Ik wist dat ik op de weg des
Heren was.
Er zijn zo in het leven van Gods dienstknechten
momenten waarop je weet, dat God een speciale
bedoeling heeft met je leven en je een grote zegen
zal missen, als je niet op Zijn stem zou ingaan. Het
wonderlijke was, dat ik in Port of Spain geen enkele
relatie had en dat ik toch wist dat ik er heen
moest gaan.
Toen ik arriveerde vroeg de man van de immigratiedienst
mij of ik een plaats geboekt had voor een
hotel of pension. Als ik dat eventueel niet had
gedaan, kon ik beter doorvliegen, daar elk hotel en
pension overvol was en er nergens meer plaats te
vinden was, omdat het grote carnaval begonnen
was. Ook zouden alle kantoren van de gemeente en
van de vliegtuigmaatschappijen gesloten zijn.
232
Hoe wonderbaar is het, wanneer je met de Here
wandelt. Op de vraag of ik al een plaats besproken
had, gaf ik ten antwoord, dat ik een goede Vriend
had in Port of Spain en dat deze zeker voor een
plaatsje voor mij zou zorgen. Ik kreeg daarop
prompt het stempel in mijn paspoort en mocht
landen. Misschien begrijpt u al dat mijn goede
Vriend Jezus was, die altijd met mij gaat en die
overal is, waar ik ook kom of ga, in New York, in
Bombay, Jakarta, Sydney of in Reykjavik. Het is
heerlijk te weten: Hij is overal!
Ik had mijn bagage bij een bank neergezet en liep
even een paar keer op en neer om met mijn Vriend
te spreken en te overleggen. Dit was stellig niet de
eerste keer dat ik met mijn Vriend in conversatie
was om Zijn weg te verstaan en te vragen wat Hij
wilde dat ik zou doen. Hoe wonderbaar is het, dat
er juist op zulke momenten zo’n diepe vrede in je
hart is en dat je in het geheel niet ongerust hoeft te
zijn, want je weet: de Here gaat iets doen.
Toen ik daar zo liep, kwam er plotseling een man
regelrecht op mij toegelopen en hij vroeg mij op de
man af: “Are you a servant of the Lord?” (Bent u
een dienstknecht van de Heer?)
Even schrok ik, omdat mijn gedachten teruggingen
naar Paramaribo en Willemstad en wat ik daar
beleefd had, maar ik kon niet anders dan “Yes, I
am” zeggen.
Nauwelijks had ik dit gezegd of hij zei in het
233

Engels: “Ik dacht al dat ik mij niet vergiste, want
toen ik u zag lopen, zei ik tegen mijn vrouw: Ik heb
deze man meer gezien”.
Hij had mij een keer ontmoet op de Universiteit
van Oral Roberts, in Tulsa, Oklahoma (USA). Hij
was die ontmoeting niet vergeten. Ook vertelde hij
mij wat hij daar op het vliegveld deed. Hij was
namelijk een zendeling uit San Fernando (ongeveer
60 km daar vandaan), en hij vertelde, dat hij stond
te wachten op mijn goede vriend, de bekende
Amerikaanse evangelist T.L. Osborn, die elk
ogenblik kon arriveren.
Toen ik dit hoorde, wist ik meteen waarom God
mij naar Port of Spain had geleid. Meteen vroeg
Rev. Witlow mij of ik misschien gelegenheid had
om mee te gaan, daar er de dag daarvoor twee
zendelingen vertrokken waren en hij een geheel
lege flat had, waar ik zo mijn intrek in kon nemen.
Ik zei met een dankbaar hart dat ik daar heel graag
gebruik van wilde maken.
Nog geen 10 minuten later arriveerde evangelist
T.L. Osborn met zijn vrouw. Het eerste wat hij mij
vroeg toen hij mij zag, was: “What are you doing
here, Dutchman?” (Wat doe jij hier, Hollander?)
Ik vertelde hem dat ik op weg was naar Grenada
en ook wat mijn ervaringen waren en hoe de Here
mij geleid had naar Port of Spain. Ik zal nimmer de
tekst vergeten die hij toen citeerde: ìDoor de
Here worden de schreden van de man
bevestigd aan wiens weg Hij welgevallen
heeftî (Psalm 37:23).
Ik vond het een voorrecht om de eerste dagen van
de campagne mee te maken en ik mocht ook ooggetuige
zijn van wonderlijke genezingen. Ik heb
nimmer spijt gehad van de dingen die mij zijn
overkomen, want de Here deed alles medewerken
ten goede. Het scheen dat de Here deze campagne
wilde gebruiken om mij te onderrichten. Wij hebben
zo weinig leermeesters en voorbeelden van geloofsmannen.
GRENADA
Grenada is een klein eiland, niet ver van Trinidad
gelegen. Alle voorbereidingen had ik reeds laten
treffen, zoals spandoeken, folders, advertenties en
het afhuren van het voetbalveld met een groot stadion.
Het was op dit eiland niet eenvoudig om de
mensen naar het stadion te krijgen. Vanaf het eerste
ogenblik bemerkte ik, dat er heel wat tegenstand
en machten gebroken moesten worden. De éne
plaats kan enorm verschillen van de andere. Maar
wat is het toch heerlijk te weten, dat het geloof
nooit beschaamd wordt en reeds vanaf de eerste
avond genas God mensen van hun ziekten en
kwalen. Men vertelde hierover aan vrienden en
kennissen en elke avond nam het aantal bezoekers
sterk toe. Avond aan avond gingen ook in Grenada
234 235

de handen omhoog van diegenen die een beslissing
voor Jezus wilden nemen.
Hoe dankbaar was ik de Here, dat ook deze campagne
met succes beëindigd werd. Het resultaat
was een grote oogst van zielen en vele wonderbare
genezingen en bevrijdingen.
Vandaar zou ik via Los Angeles naar Indonesië
vertrekken en het was grappig, dat mijn eerste
samenkomst gehouden werd in de Trinidad Church
in San Fernando in Californië, een Spaanse kerk,
vlak bij Los Angeles. Er zijn veel kerkdiensten die
ik nooit zal vergeten. Dit was een van die diensten.
Ik sprak die avond over de inneming van Jericho
en over Rachab, de hoer. Het was of de hele plaats
elektrisch geladen was met Gods Geest. Er vielen
niet alleen vele mensen in tranen op de knieën om
hun hart aan Jezus te geven, maar er werden ook
mensen gedoopt met de Heilige Geest, zoals wij
lezen in Handelingen 2. Hoewel ik de voorganger,
Rev. Espinoza, nooit eerder had ontmoet, was ik
niet helemaal een onbekende voor hem, daar hij de
film “Holland Wonder” in het Spaans had vertaald
en mij vele keren op de film had gezien.
Het was wel mijn langste zendingsreis; hij duurde
drie maanden. Vandaar wachtte mij een grote
campagne in Indonesië.
236
INDONESIË
Indonesië, ook wel “De Gordel van Smaragd”
genoemd, is een archipel die bestaat uit 3000 eilanden,
gelegen ten zuiden van de Filippijnen, tussen
Singapore en Australië. Het land heeft een bevolking
van 180.000.000 zielen.
Ik was de eerste Nederlandse evangelist die na de
souvereiniteitsoverdracht in Indonesië kwam. In
Jakarta ontmoette ik op een voorgangersconferentie
reeds vele predikers uit verschillende delen van
het grote land.
Na de grote campagne, die gehouden werd in een
schouwburg in Jakarta, hield ik vervolgens grote
campagnes in Solo, Bandung, Surabaya, Denpasar
op het eiland Bali en Makassar op Celebes. Overal
waren de grootste kerken en schouwburgen te
klein om de mensenmenigten te bevatten. Een
grote massa mensen nam Jezus aan als hun Verlosser
en Zaligmaker.
Ik herinner me nog goed hoe geschokt ik was toen
ik overal in Indonesië grote hoeveelheden communistisch
propagandamateriaal zag. Ik zag winkels
vol communistische lectuur met de hamer en sikkel,
maar bijna nergens zag ik ook maar enige lectuur
over het Evangelie. Dit heeft mij diep getroffen. Ik
schaamde mij als christen en beloofde God dat ik
er iets aan zou doen als Hij mij de tijd zou geven.
Ik ben blij dat we sindsdien vele tonnen christelijke
237

lectuur hebben mogen drukken en verspreiden in
de Indonesische taal. Ook exemplaren van ons
maandblad “Nieuw Leven” zijn gedrukt in het
Indonesisch en wel onder de titel “Hidup Baru”.
Elke maand sturen we ook duizenden nummers in
de Nederlandse taal naar Indonesië, plus vele
boeken, Bijbels, traktaten en cassettes.
Nadien ben ik vele malen naar Indonesië geweest.
Vooral na de staatsgreep in 1965 kwam er een
enorme geestelijke opleving, zodat we in de openlucht
geweldige campagnes hebben gehad. Op
Timor kwamen avond aan avond 30.000 mensen
de diensten bezoeken en hetzelfde gebeurde in
Menado (op het eiland Sulawesi). Ook in Semarang,
Palembang, Surabaya, Bandung, Ambon, en in
nog vele andere plaatsen kwamen tienduizenden
mensen in de grote openluchtcampagnes luisteren
naar de evangelieboodschap. Duizenden kwamen
tot het geloof en nog eens duizenden ontvingen
genezing van allerlei ziekten en kwalen door de
wonderbare kracht van onze Here Jezus Christus.
In 1966 werd ons kantoor gevestigd in Semarang,
een stad gelegen in het hart van het mooie eiland
Java. De naam van onze stichting in Indonesië is
“Jati Margo” hetgeen betekent: De Rechte Weg.
In Semarang hebben we nu een groot kindertehuis
voor wezen en verwaarloosde kinderen. Een project
dat we werkelijk uniek mogen noemen. Nadat ons
bestaande pand te klein was geworden, werd een
prachtig nieuw drie verdiepingen tellend groot
gebouw (50 kamers, eetzaal, enz. enz.) gebouwd.
Met de hulp van onze geloofspartners verrees het
gebouw beetje bij beetje totdat het in 1985 officieel
werd geopend. Vele kinderen worden hier
opgevangen en grootgebracht in een sfeer van
liefde, geloof en vertrouwen op God. Hier worden
ze goed gevoed, gekleed en verzorgd. We dragen
er zorg voor dat ze een goede schoolopleiding
krijgen, maar bovenal dat ze de liefde van Jezus
persoonlijk leren kennen.
Niet lang daarna kwam ook een groot herenhuis
dat vlakbij gelegen was, te koop. Dankzij Gods
hulp en de hulp van geloofspartners in binnen- en
buitenland werd ook dit gebouw in bezit genomen
voor koning Jezus.
Toch had de Here nog grotere plannen. Jaren
geleden gaf God mij in het hart om een heel dorp
in Indonesië te bouwen. Een bevriende architect,
de heer Wijnhof, maakte hiervoor reeds de
bouwplannen. Niet alleen voor de vestiging van
een groot kindertehuis, maar ook b.v. voor een
bejaardentehuis, Eerste Hulppost, wooneenheden
voor de medewerkers, enz.
Deze droom wordt nu werkelijkheid. Eind 1995
kwam een groot stuk land (60.000 m²) met vele
gebouwen, w.o. een ruime samenkomstzaal, een
sporthal enz. op onverwachte wijze in ons bezit.
Op dit grote stuk grond kunnen we alles realiseren
238 239

wat God in ons hart heeft gegeven te doen.
Terwijl ik dit schrijf wordt er reeds hard gewerkt
om daar een groot nieuw kindertehuis te bouwen.
Mijn zoon David is met het vele andere werk er
druk mee bezig. Onnodig te zeggen dat alle hulp
van harte welkom is. Met Gods hulp en uw gebeden
en gaven zal dit dorp verrijzen tot eer van Jezus’
Naam!
240
HOOFDSTUK 21
Een film die veel
opzien baarde
Z oals na elke zendingsreis het geval is, lagen
ook nu bij mijn terugkomst op mijn bureau in
ons hoofdkantoor te Den Haag stapels post te
wachten. Hoewel mijn toegewijde medewerkers
zoveel mogelijk hun best doen om mij tal van
zaken uit handen te nemen, blijft er toch altijd de
persoonlijke correspondentie, die ik beschouw als
een speciale bediening, door de Here mij gegeven.
Veel post wordt mij ook toegezonden op het
zendingsveld, want juist daar bid ik dagelijks voor
de vele aanvragen van voorbede van het thuisfront
en breng ze tot de troon van God. Het is in het
bijzonder op het zendingsveld, dat ik speciaal bid
voor al mijn geloofspartners, die het mogelijk
hebben gemaakt dat ik naar de heidenen kon gaan.
Juist daar ervaar ik sterk Gods tegenwoordigheid
en ik weet dat Hij mij verhoort als ik bid voor al
mijn trouwe geloofsgenoten. Ik weet dat de offers
van Gods kinderen Hem welbehagelijk zijn en Hij
geeft ze “veelvuldig terug”.
Ik heb ontdekt dat onze geloofspartners die
regelmatig en systematisch geven, steeds méér
gaan geven, omdat God hen zegent. Het kan ook
niet anders, want wereldzending is de grote
241

opdracht en Jezus’ laatste woorden aan Zijn gemeente
waren: ìGaat heen in de gehele wereld,
verkondigt het Evangelie aan de ganse
scheppingî (Marcus 16:15).
Ons gehele werk is ingesteld op het winnen van
zielen en alle takken en facetten van ons werk,
zoals ons Social Welfare Centre's in Madras, India
en Semarang, Indonesië, hebben direct of indirect
betrekking op de zending. Zielen winnen is het
doel van onze stichting en wij zullen hiernaar altijd
blijven streven, zodat wij Zijn Stem mogen horen,
die zegt: ìWËl gedaan, gij goede en getrouwe
slaaf, over weinig zijt gij getrouw geweest, over
veel zal Ik u stellen; ga in tot het feest van uw
Heerî (Matth. 25:23).
FILM GEBEDSGENEZING
Het is een waar woord, dat een profeet in zijn
eigen vaderland niet geëerd wordt. Misschien is
dit dan ook wel de reden dat de christelijke pers
destijds nagenoeg alle publiciteit over ons schuwde.
Nu heb ik dit voor ons werk nooit erg gevonden. Ik
heb het altijd belangrijker geacht, dat de wereldse
pers over ons schrijft. Op die wijze bereik ik
immers juist de mensen die ik bereiken wil: de
onbekeerden. Het heeft mij dan ook niet aan
publiciteit ontbroken, hoewel ik die nooit heb
gezocht. God stuurt de journalisten altijd op onze
weg.
Heel bijzonder was het wel, dat de bekende
cineast Jan Vrijman een verzoek deed of hij een
film mocht maken van onze samenkomsten. Ik had
reeds eerder met hem kennis gemaakt toen hij
journalist was van de “Haagse Post”. Hij heeft
destijds de grote campagne verslagen, die gehouden
werd in het Concertgebouw te Amsterdam. Van
één van de omroepverenigingen had hij opdracht
gekregen om enkele documentaires voor de
televisie te maken en hij had ons werk uitgekozen,
daar hij zelf zijn keuze over het onderwerp bepalen
mocht. Zo ontstond de film “Gebedsgenezing”.
Als ooit een film publiciteit heeft gehad, dan is
het zeker wel de film “Gebedsgenezing” van Jan
Vrijman over het werk van Johan Maasbach. De
omroepvereniging wilde de film niet zonder meer
vertonen, daar hij volgens hen “de kijkers zou
kunnen brengen tot het onoordeelkundig en
onverantwoordelijk laten staan van de medicijnen”
en dit wilde men voorkomen.
Daarna probeerde men door middel van een
interview door de ‘keiharde’ reporter Joop van
Teyl, iets van de diepe indruk die de film
ongetwijfeld zou nalaten, weg te nemen. “Maar”,
en hierbij citeren wij het Dagblad Trouw, “Maasbach
begon met een zegen te vragen en daardoor
had hij het pleit al gewonnen. De reporter had hij
trouwens in enkele minuten vastgepraat”.
Deze bekende reporter van de Haagse Post had
242 243

opdracht gekregen om Maasbach te ‘kraken’, opdat
de film daardoor zijn suggestieve zeggingskracht
zou verliezen. Nu twijfelde ik niet aan de
bekwaamheid van deze journalist, maar hij vergat
blijkbaar dat hij op het terrein kwam van de Heilige
Geest. Als Jood had deze man beter moeten weten,
maar waarschijnlijk wist hij niet dat er in de Joodse
Bijbel (de Tanoch) staat: ìElk wapen dat tegen
u gesmeed wordt, zal niets uitrichten, en elke
tong die zich voor het gericht tegen u keert,
zult gij in het ongelijk stellen. Dit is het deel van
de knechten des Heren en hun recht van
Mijnentwege, luidt het Woord des Here n î (Jes.
54:1-17).
Het bleek dat deze film een ‘lastige steen’ was
voor genoemde omroepvereniging en dus werd de
film eerst nog gekeurd door een gezelschap
theologen. Ook werd een speciale filmdienst belegd
door artsen, één voor de Amsterdamse Filmliga
enz., maar het T.V.-station week niet af van haar
ingenomen standpunt en hield vol dat de film te
suggestief was.
Als deze film prompt was uitgezonden, was hij
waarschijnlijk maar één keer in het nieuws
gekomen, maar juist door deze weigering kreeg
ons werk de grootste publiciteit.
Toen kwam vast te staan dat de film niet door de
VARA, want dat was de naam van de omroepvereniging,
zou worden uitgebracht, heeft Jan Vrijman
zijn werk teruggekocht, wat iets ongewoons is. Hij
wilde zijn werk niet ‘in de ijskast’ laten staan en
hieruit ontstond de bekende film “Op de bodem
van de Hemel”, waarin de film “Gebedsgenezing”
in zijn geheel is opgenomen.
Tijdens het filmfestival in Arnhem werd deze
film tenslotte voor de eerste maal aan het publiek
vertoond, en hij beleefde zijn première in Amsterdam,
waar hij zes weken lang heeft gedraaid. Er
bestond een enorme belangstelling voor van de
zijde van de pers. In alle mogelijke kranten en
tijdschriften schreef men erover, en altijd werd
erbij vermeld dat de VARA de film had geweigerd.
“Op de bodem van de Hemel” draaide in tal van
bioscopen, tot in de kleinste plaatsen van ons land.
Inmiddels is de film, na jaren, toch vertoond over
de T.V., ook in België, en Uitgeverij Meulenhof in
Amsterdam wijdde haar 100ste editie, een
jubileumuitgave, aan de film van Jan Vrijman. Na
de uitzending over de T.V. ontvingen we een
stroom van reacties. Velen werden door God aangeraakt
en genezen, terwijl ze naar de film keken en
het gebed voor zondaars meebaden.
Ik heb de objectiviteit waarmee Jan Vrijman
“Gebedsgenezing” heeft gefilmd erg gewaardeerd
en zijn moed bewonderd. Hij is, wetend of onwetend,
door God gebruikt om buitenstaanders bekend
te maken met Jezus Christus, onze grote Redder en
Verlosser.
244 245

ANDERE DEUREN VOOR FILM EN
TV DIE GOD OPENDE
Een ander verblijdend feit was de film van de
bekende cineast en toneelspeler Louis van Gasteren,
die hij moest maken voor de PTT ter gelegenheid
van het heuglijk feit dat geheel Nederland
automatisch aangesloten was op het telefoonnet.
Deze film zou ook op TV worden uitgezonden. Ik
werd door hem opgebeld en hij vroeg mij, of ik er
bezwaar tegen had om mee te werken aan zijn film.
Ik vertelde hem dat ik alle medewerking zou
verlenen die hij wenste, op voorwaarde dat ik
duidelijk een tekst zou mogen zeggen via de film.
Hij had hiertegen geen bezwaar en hij vroeg mij of
ik ervoor kon zorgen, dat er tijdens de bijeenkomsten
luid “halleluja” zou worden gezegd.
Wel, mensen die onze samenkomsten kennen,
begrijpen dat dit geen enkel probleem opleverde!
Zo ontstond de grote campagne in Barneveld,
waar dhr. van Gasteren bij voorkeur zijn “halleluja’s”
opnam. Hij wilde namelijk een contrast in de
film brengen. Dus tijdens het filmen nam hij
“halleluja” op en ook de tekst die wij lazen uit
Hebr. 13:8: ìJezus Christus is gisteren en heden
dezelfde en tot in eeuwigheidî.
Dat dit later zo’n groot probleem zou worden had
hij zich nooit kunnen voorstellen. Na het zien van
de film ontdekte hij, dat deze tekst een te groot
246
overwicht had in de film. Het was uiteindelijk een
PTT film en de bedoeling was de telefoonservice
naar voren te brengen. Om die reden waren er ook
eerst opnamen gemaakt van telefoongesprekken
op ons kantoor. Het verschil met de gelezen
bijbeltekst en alle andere gesproken woorden in de
film was dit: het Woord van God werd gesproken
onder de zalving van de Heilige Geest.
Het wonderbaarlijkste was misschien wel dat al
deze mensen die de film opnamen, bewerkten,
bekeken en keurden, onder de klanken van het
Evangelie kwamen, of men dat nu wilde of niet.
Ik bid dikwijls voor al die mensen die in de
showbusiness en in de filmwereld werkzaam zijn.
Ze hebben zo’n verantwoordelijkheid voor dat
waarmee ze de mensen bezighouden en de gedachten
van de mensen beïnvloeden. Ik bid altijd dat
God hen in het hart zal grijpen.
Laat ik niet vergeten u iets te vertellen over het
telefoongesprek dat ik had met de KRO (de Rooms-
Katholieke Omroepvereniging). Voor het maken
van een documentaire over de verschillende kerkgenootschappen
en denominaties, wilden zij ook van
onze samenkomsten gedurende 10 minuten opnamen
gaan maken.
Dit werd echter zo’n dynamische opname, dat zij
terugkwamen in onze samenkomsten voor het
maken van meerdere filmopnamen. Het resultaat
was een kleurenfilm van een uur, een voor ons zeer
247

gunstig verslag van onze samenkomsten, met aan
het eind een interview met de bekende theoloog
Pater Grollenberg. De opnamen werden geregisseerd
door Marga Kerklaan.
Op een zondagavond ging deze film over de KRO
in première. De produktie ervan heeft een grote
invloed gehad op onze bediening en in de kerken.
Later heeft ook de bekende Nederlandse cineast
en regisseur Bob Rooyens een film voor de AVRO
gemaakt: “Mens voor de lens”. Deze film, die een
uur duurde, werd op zondagavond vertoond,
waarop wij vele honderden reacties kregen.
Het geheel is zo opmerkelijk omdat het in Holland
bijna onmogelijk is zendtijd over radio of televisie
te krijgen voor het uitzenden van godsdienstoefeningen
van het Volle Evangelie. We hebben er
steeds voor gebeden en geloofd dat de Heer voor
ons een deur zou openen om de mensen te bereiken
met het Evangelie van Jezus Christus door middel
van radio en televisie.
Ik heb dit alles verteld om de vele christenpredikers
die op het zendingsveld arbeiden te bemoedigen.
Wanneer zij zeggen: “O nee, het is onmogelijk om
hier in dit land zendtijd te krijgen over radio of
televisie”, dan begrijp ik heel goed wat zij bedoelen,
maar, zoals u hier gezien hebt, bij God zijn ìalle
dingen mogelijk, voor degenen die gelovenî.
God is nog steeds de God van wonderen! En
vergeet nooit wat er in Efeziërs 3:20 staat: ìGod ...
is machtig oneindig veel meer te doen dan wij
bidden of beseffenî.
EIGEN CAPITOL TELEVISIE
NETWERK STUDIO
Ondanks de nog dichte deuren die ons verhinderden
om zelf zendtijd te bemachtigen, gingen we
toch aan ‘t werk om in een van de bijgebouwen van
ons kantoor een plaats in te richten die als studio
zou kunnen fungeren waar banden konden worden
gemonteerd en gedupliceerd. Voor we namelijk
geschikte en professionele programma’s - die
volgens een draaiboek geschieden - kunnen maken
voor TV uitzendingen zijn er heel veel voorbereidingen
nodig.
De opnamen zelf worden gedaan door een team;
er zijn bijvoorbeeld mensen nodig voor de camera’s,
de belichting, het geluid etc. Daarna moet zo’n
band worden gemonteerd, en van titels, achtergrondmuziek
en commentaar worden voorzien.
Een volgende stap was de aanschaf van het
materiaal dat nodig is om een studio volledig te
kunnen inrichten. Het was een zaak van veel gebed
... en een stap in het geloof ... toen er een aanbod
kwam dat ons in de gelegenheid stelde om moderne
TV en video apparatuur aan te schaffen. De kosten
waren - inclusief een geheel ingerichte videowagen
waarmee we op locatie konden filmen - erg hoog,
248 249

namelijk ruim een miljoen gulden. We noemden
het “Gods Jordaanwonder T.V. studio”, omdat het
voor ons net als met Jozua en het volk Israël een
geloofsstap was om onze voet op het water te
zetten zodat wij over de Jordaan het beloofde land
in bezit konden nemen. De liefde Gods drong ons
echter, want om de massa te bereiken moeten we
alle beschikbare middelen gebruiken. RADIO,
TV, VIDEO en FILM zijn momenteel het meest
geschikt om aan Jezus’ opdracht “Gij zult Mijn
getuigen zijn ... tot aan het einde der aarde” te
kunnen voldoen.
Dit Jordaanwonder is geschied. Het was een
complete gebedsverhoring. Partners, overal vandaan,
stonden aan onze zijde om deze geloofsstap
voor de zaak van Gods Koninkrijk tot een goed
einde te brengen.
De complete mobiele TV studio-reportagewagen
kwam in ons bezit. Niet alleen in Den Haag maar
overal in het land konden we opnamen maken. Het
was voor ons een heerlijk moment toen de sleutels
van de wagen werden overhandigd, maar nog veel
heerlijker was het heilige moment toen we - medewerkers
van de firma Aeowave, al onze medewerkers
en het bestuur van de Stichting waren aanwezig
- de sleutels ophieven voor de troon van God en
alle apparatuur toewijdden aan Zijn dienst.
Sindsdien is onze studio steeds professioneler
geworden. Alle apparaten zijn van uitstekende
kwaliteit. Een grotere wagen werd aangeschaft.
Deuren zijn inmiddels opengegaan voor plaatselijke
TV uitzendingen.
We zien ernaar uit dat ook de deuren open zullen
gaan voor uitzendingen op internationaal niveau.
Wat is het geweldig dat we gebruik mogen maken
van de techniek. Zoveel slechte beelden vullen de
huiskamers. Wij willen ons bezighouden met het
goede, blijde nieuws en willen het zo aantrekkelijk
mogelijk maken opdat de mens gefascineerd en
gegrepen wordt door Gods liefde en genade.
250 251

HOOFDSTUK 22
Bolwerken tegen zonde
en satans macht
D e leiding van de Heilige Geest en de
persoonlijke bemoeienis van de almachtige
God in het leven van Zijn kinderen, zijn wonderbare
dingen. Hoe duidelijk zien wij dit in het leven van
Abraham, Mozes, Jozef, Daniël en vele anderen.
De Bijbel zegt ons hoe God elk van hen gereedmaakte
voor een speciale taak en hoe de beproevingen
in hun leven gezonden werden om hun geestelijk
weerstandsvermogen te testen en te versterken.
Als onze geloofsbeproevingen achter de rug zijn,
zien we dikwijls het waarom.
De meeste christenen ontvangen niet wat God
voor hen bereid heeft, ze missen wat Hij hun geven
wil, omdat ze falen als ze de beproevingen moeten
doorstaan. De oorzaak hiervan is dikwijls dat ze de
weg van verachting, vernedering en verguizing
niet willen gaan. We moeten zover komen als
Mozes was, toen hij: ìde smaad van Christus
groter rijkdom geacht heeft dan de schat-ten
van Egypte, want hij hield de blik ge-richt op
de vergeldingî (Hebr. 11:26).
Ook Mozes en andere mannen Gods moesten
lange tijd in de school der beproeving blijven,
voordat God hun de grote taak kon toevertrouwen.
Ook Mozes was, evenals al die anderen, een geloofsman,
die God op Zijn Woord nam en nimmer
twijfelde, maar geloofde dat ìbij God geen ding
onmogelijk isî.
Toen ik voor besprekingen van een campagne op
Sicilië, Rome aandeed, en daar mijn Amerikaanse
vriend Rev. John Mc. Ternan ontmoette, juist op de
dag dat hem de sleutels overhandigd werden van
het prachtige Marconi-theater (1500 zitplaatsen)
had ik er helemaal geen idee van dat de Here mijn
weg daarheen geleid had om mijn geloof te versterken
voor hetgeen Hij mij later wilde toevertrouwen.
Toen ik twee maanden later op mijn kantoor was,
werd ik opgebeld door een makelaar, die zei dat hij
voor mij iets te koop had. Op de vraag wat het was,
kreeg ik ten antwoord: “Een bioscoop!”
Ik vroeg hem naar de prijs en die was niet ver van
een miljoen gulden. Ik moest meteen denken aan
het Marconi-theater en zei tegen de makelaar dat
ik het gebouw, ondanks de prijs, wilde zien. Wij
gingen samen naar het Capitol Theater aan de
Loosduinsekade 222 in Den Haag. Dit grote
gebouw is reeds op een kilometer afstand zichtbaar
en staat op een kruising van zeven wegen (de
Zevensprong geheten). Toen ik binnenkwam ervoer
ik direct de tegenwoordigheid van God en ik kon
niet anders denken dan: “Als wij deze plaats niet
innemen voor Gods glorie, dan zal de wereld haar
252 253

zeer zeker voor háár doeleinden blijven gebruiken”.
In mijn verbeelding zag ik de zondaren aan Jezus’
voeten komen en zieken genezing ontvangen, in
plaats van de lage soort films waar deze bioscoop
voor bekend stond.
Toen ik weer buiten was en het enorme gebouw
bekeek, was het in mijn ogen als een Goliath. Ik
kòn echter niet anders dan geloven dat God deze
reus in mijn hand zou geven.
Wij weten uit de Bijbel dat God kleine dingen
gebruikt om grote dingen te doen. In een van de
dagelijkse bidstonden die wij met onze gebedsgroep
hadden, gaf God de prijs voor dit mooie theater in
mijn hart. Ik hield hieraan ook steeds vast tegenover
de onderhandelaars en de eigenares, een Jodin. Zij
was niet te bewegen dit gebouw af te staan voor de
prijs die God in mijn hart had gegeven.
Geruime tijd hoorde ik niets meer van haar.
Totdat ik op een dag plotseling werd opgebeld en
mij werd gevraagd of ik de volgende dag reeds op
een accountantskantoor kon komen, waar ook de
eigenares en haar zoon aanwezig zouden zijn, voor
het tekenen van het voorlopig koopcontract.
Er werd mij gevraagd op welke wijze ik de som
geld op tafel zou kunnen leggen. Hoewel het zeer
ongewoon was, deed ik het voorstel dat de Here in
mijn hart had gegeven. Het was juist in een tijd dat
hypotheken zeer schaars op de geldmarkt te
verkrijgen waren en een bioscoop is vandaag aan
254
de dag geen gewild project voor hypotheken. Op
het moment van de aankoop hadden wij geen geld
beschikbaar, daar elke cent geïnvesteerd was in het
zendingswerk. Ik zal nooit vergeten hoe het geld
dat nodig was voor de aanbetalingssom op de
laatste dag binnenkwam.
De Here gaf ook in mijn hart op welke wijze ik
een gedeelte van dit gebouw moest financiëren. Er
zijn 1000 fauteuils in het gebouw en ik vroeg voor
elke fauteuil iemand die een stoel à f 300,- voor
haar of zijn rekening wilde nemen. God zegende
dit rijkelijk want velen besloten een of meer stoelen
te financieren. De stoel wordt nimmer het eigendom
van diegene die ervoor betaald heeft, maar wordt
beschikbaar gesteld voor de redding van zielen! Ik
vroeg de mensen om te bidden voor redding en
genezing van diegenen die door de jaren heen op
hun stoel zouden plaatsnemen.
Nu wil dit natuurlijk niet zeggen dat God, omdat
Hij het voor ons mogelijk maakte het Capitol
Theater voor een vrij lage prijs aan te kopen,
daarmee bedoelt dat Zijn dienstknechten alles
goedkoop zullen krijgen. Sommige christenen
menen dat een transactie alleen van God kan zijn
als de verkoper de prijs laat zakken. Dit is niet
altijd het geval. Wij moeten ons ook hierin te allen
tijde laten leiden door de Heilige Geest.
Toen ik bijvoorbeeld ons kantoorgebouw wilde
kopen, weigerde de eigenaar ook maar een cent in
255

de prijs omlaag te gaan. Ik was hierover wel
teleurgesteld, want ik had een veel lagere prijs in
mijn gedachten. Ik had echter al lang geleerd dat,
als iets werkelijk van God is en de eigenaar wil niet
in prijs omlaag gaan, je in je geloof omhoog moet
gaan, anders zul je missen hetgeen God je geven
wil. Verkopers hebben het recht hun bezitting vast
te houden tot ze het voor de juiste prijs kunnen
verkopen. Wacht dus niet te lang met het nemen
van uw beslissing en leer de stap met God te doen.
Vergeet nooit: God is groot. Hij is groot en machtig
en ìbij machte oneindig veel meer te doen
dan wij bidden of beseffe n î
(Efeziërs 3:20).
HIJ ZORGT!
Het was een heel karwei om deze bioscoop in een
bedehuis te veranderen. Maar wij vertrouwden op
het Woord van God dat zegt: ì Weest in geen ding
bezorgdî. Zelfs tot in de kleinste details zagen we
de machtige leiding van Gods Geest.
Ik moest bijvoorbeeld neonverlichting hebben
om de mensen te laten zien waartoe dit grote,
zielenwinnend centrum diende. Zij moesten weten
dat dit gebouw nu een ander doel had. Een dergelijke
installatie is kostbaar en ik bad de Here om mij te
helpen aan de juiste firma.
Terwijl ik nog bad, rinkelde de telefoon. Het was
de hoofdvertegenwoordiger van een van de grootste
neonfirma’s in Nederland. Hij zei: “Broeder Maasbach,
u kent mij niet, maar ik ben sinds enkele
maanden een trouw luisteraar van uw uitzendingen
over Radio Luxemburg. Ik hoorde wat u zei over
het Capitol Evangeliecentrum en ik dacht dat u
misschien wel advies nodig had voor de
neonverlichting. Kan ik u van dienst zijn?”
Ik vroeg hem direct te komen en een offerte te
maken. Dit deed hij. Toen ik hem vroeg of hij mij
de scherpste prijs had gegeven, keek hij mij aan en
zei: “Broeder Maasbach, ik heb het op mijn knieën
gecalculeerd en ben zo laag gegaan als ik maar
enigszins verantwoorden kan tegenover mijn firma.
U kunt er ook mijn provisie aftrekken. Ik zal proberen
er nog iets af te krijgen en zal zorgen voor
een gemakkelijke betalingsregeling die u helemaal
zelf mag voorstellen”.
Ik wist dat God deze man, broeder Jagtenberg,
had gezonden en dat ik niet verder hoefde te
informeren. Hij was blij dat hij dit mocht doen
voor de Here en de uitbreiding van Zijn Koninkrijk.
Het was wel heel bijzonder dat dit, hoewel hij vele
jaren bij deze firma had gewerkt, zijn laatste
opdracht was. Kort daarna nam de Here hem tot
Zich in Zijn heerlijkheid. Vlak voor zijn heengaan
heb ik hem nog ontmoet. Hij greep mijn hand en
vertelde mij dat hij zo blij was dit te hebben mogen
doen voor de dienst van de Here.
256 257

Dan denk ik eraan hoe ik voor het buffet in
Capitol een 500-tal kopjes en schoteltjes nodig
had. Het verhaal klinkt haast ongelooflijk, maar
het is waar. Toen ik erover nadacht, waar we deze
goed en voordelig zouden kunnen kopen, kwam er
een man naar me toe. Ik had hem niet eerder
ontmoet. Hij kwam namens zijn zuster een pakje
gebruikte kleding brengen. Dit had hij reeds
afgegeven aan een van de medewerkers, maar
toevallig begroette ik hem en begon een kort
gesprek. Toen ik hem vroeg wat voor werk hij
deed, zei hij: “Ik verkoop snackbars”.
Ik wist niet wat ik hoorde en ik vroeg hem of hij
dan misschien een goed adres wist waar ik 500
kopjes, schoteltjes en lepeltjes kon bestellen.
Hij zei: “U moet dit maar aan mij overlaten. Ik zal
hier wel voor zorgen”.
In diezelfde week kwam hij, broeder Van der
Bent, een paar kisten bezorgen met 500 kopjes en
schoteltjes van hotelporselein plus lepeltjes, met
de mededeling: “Broeder Maasbach, ik had een
geldbedrag gespaard voor de Here; ik wist niet wat
ermee te doen, maar nu weet ik waarvoor de Heer
wil dat ik het geld besteed”.
Hij lachte even en zei: “De duivel probeerde nog
een spelletje te spelen. Toen ik naar de lepeltjes
vroeg, kon ik goedkope krijgen, maar ook
roestvrijstalen. Ik dacht: “Een geschenk van 500
kopjes is toch wel voldoende, laat ik die goedkope
258
lepeltjes er maar bij geven”, maar tegelijkertijd
dacht ik: “Waarom zal ik de Here iets goedkoops
geven? Waarom geef ik Hem niet het beste?”
Wel heel bijzonder was de voorziening van de
offerzakjes. Om onder het zingen van één lied in
één keer het offer op te halen, waren 25 à 30 zakjes
nodig. Ik zat met het probleem: Waar halen wij
deze vandaan of hoe zullen wij ze maken? Ik vroeg
een onzer medewerkers naar een houtdraaier te
gaan, het benodigde te laten maken en enige zusters
te vragen om fluwelen zakjes te naaien. Ik dacht
dat dit de goedkoopste en eenvoudigste manier
zou zijn. Hij merkte echter laconiek op dat er in
Gouda een broeder de diensten bezocht die, schrik
niet ... grossier was in collectezakjes. Ik had in heel
mijn leven niet gehoord dat deze mensen bestonden.
Eén telefoontje zorgde ervoor dat hij twee dagen
later kwam met een grote doos monsters van
allerlei soorten kerkezakjes. Ik kreeg ze mooi en
vakkundig gemaakt uit de eerste hand. Ik had geen
problemen met de betaling, want het totale bedrag
voor deze 30 kerkezakjes dat hij kreeg, deed hij
terug in het kerkezakje!
Wat mij zo diep trof was, dat mijn Vader in de
hemel zelfs bemoeienis had met kerkezakjes. Ik
vraag mij af of christenen zich wel bewust zijn hoe
belangrijk hun offers zijn in Gods ogen. Zoals u
zich herinnert, besteedde Jezus zelfs aandacht aan
de twee koperstukjes van de arme weduwe. Ons
259

geven heeft effect op heel ons inkomen en heel ons
leven. Het is een grote list van de duivel om de
mensen wijs te maken dat men in het evangeliewerk
niet over de financiën moet praten.
Dat de Here bemoeienis wil hebben met een
neoninstallatie, lepeltjes, kopjes en kerkezakjes, is
zeker geweldig, maar het wonder van de souvenirs
was wel zeer bijzonder.
Geruime tijd was ik bezig met de gedachte wat ik
zou geven tijdens de opening van het Capitol
Evangelie Centrum. Het is niet eenvoudig om iets
van blijvende waarde te vinden dat toch financieel
haalbaar is. Het was op een donderdagavond dat ik
tegen mijn medewerkers zei: “Willen jullie eens
bidden, voor wat wij zullen geven bij de opening?”
De volgende dag, na de vrijdagavonddienst in
Hotel Krasnapolsky in Amsterdam, kwam er een
man naar mij toe die zich voorstelde als de heer
Blok. Hij wilde mij o.a. graag spreken over de
Engelse liederen die hij over de radio hoorde. Na
ons gesprek zei hij: “Meneer Maasbach, nu heb ik
nog één vraag: ik ben grossier in souvenirs en mijn
vrouw en ik hebben het er al een paar keer over
gehad dat u misschien interesse zou hebben om
iets aan de mensen te geven met het oog op de
opening van het Capitol”.
Weer kon ik mijn oren haast niet geloven. Het is
altijd nog beter zaken te doen met een grossier dan
met een winkelier. Ik vroeg hem terstond of hij al
260
iets in zijn gedachten had.
“Jazeker”, zei hij toen ... “een zilveren lepeltje”.
Hieraan had ik in de verste verte niet gedacht. Hij
zei: “Dan kunnen we aan de bovenkant een
afbeelding van het Capitol Evangelie Centrum
maken”. Ook zei hij: “Broeder Maasbach, ik kom
hiermee niet omdat ik wil verdienen, maar ik wil
dit doen voor de Here en dacht, dat ik op deze wijze
misschien het beste een investering kon maken
voor het werk des Heren. Er is een vorm voor
nodig, die ongeveer f 300,- kost en dat wil ik eraan
bijdragen. Dan wil ik nog proberen of de fabriek u
een speciale prijs wil geven”.
Hoe lieflijk van de Here, om een man op mijn weg
te sturen die mij hielp aan een souvenir en dat voor
een prijs die beneden de inkoopsprijs lag. Toen ik
de man vroeg waarom hij juist een lepeltje had
uitgekozen, vertelde hij mij: “Ik ben meer dan 20
jaar in de souvenir-business en door alle jaren heen
is het lepeltje het meest gewilde artikel”.
Wij hebben nu lepeltjes, niet alleen met het
gebouw Capitol erop, maar in het schelpje staat
gegraveerd: “Jezus redt”, zeer exclusief.
Ook de sleutelhangers die we lieten maken, zijn
voor velen een geliefd souvenir en tevens een fijne
en leuke herinnering voor onze gasten die van
buiten komen.
Is God niet groot? Hij, de almachtige God, die het
onmetelijk heelal schiep, die de zon, de maan en de
261

sterren, de prachtige bomen en bloemen, de vogels
in de lucht en de vissen in de oceaan maakte, deze
grote God houdt Zich bezig met souvenirs zoals
theelepeltjes en zendt een man met de nodige
kopjes en schoteltjes.
“Hij weet alles, Hij weet alles, ja mijn God weet
alles”. Hij kent ook het antwoord op al uw zorgen,
problemen en noden.
Iemand zei eens tegen mij: “Maasbach, wat bèn
je toch kinderlijk”.
Maar dat is juist het grote probleem bij zovelen -
ze zijn niet als een kind, kinderlijk. Wat mij
aangaat, de grote en almachtige God, die de winden
en de oceanen gebiedt, Hij is mijn Vader. Hij heeft
het nooit te druk om naar mijn gebed te luisteren.
Mijn God en Vader, Hij weet alles, niets is te groot
of te klein. Hij zorgt! Hij is ervan op de hoogte!
Laat ik het nogmaals zeggen: God is groot!
Het is wonderbaar om wedergeboren te zijn en
een zoon of dochter van Hem te zijn. Zoals een
vader zijn kind leert, zo wil God u leren ... totdat u
het werkelijk zult weten: niets ... niets ... niets is
onmogelijk bij God voor u die gelooft!
HOOFDSTUK 23
Vuurtorens in de branding
H et “Capitol Evangelie Centrum” in Den
Haag is een machtig bolwerk tegen zonden
en satans macht. Het staat als een vuurtoren in de
branding, die zijn lichtbundels uitstraalt voor een
ieder die er acht op wil geven. Sinds de opening is
er geen week voorbijgegaan of zielen kwamen aan
Jezus’ voeten, mensen gebonden door satans macht
werden bevrijd en anderen werden genezen van
hun ziekten en kwalen.
Schuin tegenover “Capitol”, op de hoek van de
Apeldoornselaan, staat een imposant gebouw met
vijf verdiepingen en aan elke kant twee flats. Dit
grote gebouw is twee jaar na Capitol door dezelfde
architect gebouwd. Het is opgetrokken van dezelfde
steensoort en in dezelfde stijl. Bij de aankoop van
Capitol had ik nimmer kunnen denken, dat God
ons ook deze plaats zou geven om er alle takken
van ons wereldwijde zendingswerk in onder te
brengen.
Ook hierin mogen we zien dat het waar is dat God
bij machte is ìoneindig veel meer te doen dan
wij bidden of beseffe n î (Efeziërs 3:20)
Nauwelijks een jaar na de aankoop van ons
Wereldzendingskantoor, kochten wij het gehele
262 263

lok - met huizen en winkels - gelegen aan de
Apeldoornselaan, direct naast ons kantoor.
Iedereen die Gods hand niet kan zien in al deze
voorzieningen, moet wel stekeblind zijn. Mensen
die zonder God leven noemen het misschien toeval
of geluk, maar wij die de Here vrezen weten dat het
Gods hand is.
Reeds in het eerste jaar kwamen er 4 naast elkaar
gelegen winkelpanden leeg die wij direct zelf in
gebruik konden nemen, plus enkele bovenwoningen.
De tuinen van alle huizen grenzen aan onze
grote kantoortuin, zodat het één geheel is. Ook de
financiering gaf weinig problemen. God neigde de
harten wel op wonderbare wijze. Het was in de
laatste week dat het geld voor de overdracht, ruim
een half miljoen, op tafel moest komen. Er ontbrak
nog een halve ton. Ik wist dat de Here ook daarin
heerlijk zou voorzien.
Het was in die week dat een christenvriend en zijn
vrouw ons een bezoek brachten. Hij vertelde mij
dat hij iets voor het werk des Heren wilde doen. Hij
zei: “Broeder Maasbach, u kunt rekenen op 20.000
gulden. Zeg maar op welke wijze u het geld wilt
ontvangen”.
Op hetzelfde moment sprak God tot mijn hart, dat
deze man niet 20.000 maar 25.000 gulden moest
geven. Ik schrok ervan en bad de Here in stilte om
wijsheid. Hoe moest ik aan iemand die een gift
kwam brengen van 20.000 gulden, vertellen dat
264
het nog niet genoeg was, maar dat het 25.000
moest zijn.
“Here, geef mij wijsheid” bad ik nu.
En wat wel vermeldenswaard is, is dit. Toen mijn
christenvriend, nadat we nog te zamen gebeden
hadden, met zijn vrouw opstond om heen te gaan,
zei hij: “Maasbach, het bedrag dat ik je heb
toegezegd van f 20.000,- zal ik met nog f 5.000,verhogen.
Ik zal er dus f 25.000,- van maken”.
Toen vertelde ik hem hoe God tot mijn hart had
gesproken en zo werd zijn beslissing door de Here
bevestigd.
In dezelfde week kwam er een vrouw met een
bruine envelop die ze op mijn bureau neerlegde
met de mededeling dat dit een gift was voor het
werk des Heren. De envelop bevatte 25 briefjes
van duizend gulden. Dit laatste maakte het bedrag
rond dat nog ontbrak voor de transactie die de
volgende dag zou plaatsvinden.
Hoewel wij voor ons veelzijdige en uitgebreide
missie-zendingswerk beslist ook grote giften nodig
hebben, laat niemand het idee hebben dat ons
wereldwijde zendingswerk alleen draait vanwege
de grote giften. Het zijn juist de vele kleine giften
van f 10,-, f 25,- en f 100,-, waardoor wij te zamen
een enorm groot zielenwinnend werk kunnen doen.
Ook ben ik ervan overtuigd dat God de waarde van
ons offer bepaalt naar hetgeen wij bezitten. De
twee koperen geldstukjes van de arme weduwe
265

hadden grote waarde in de ogen van Jezus, omdat
zij alles gaf wat zij bezat. De Bijbel zegt dat het niet
vele rijken en edelen zijn die Jezus van Nazareth
willen volgen. Ook staat er in de Bijbel dat het erg
moeilijk zal zijn voor de rijken om zalig te worden
en dat het niet velen zullen zijn. Niet velen, maar
ze zijn er wel, en niet omdat zij geven, maar omdat
zij geloven!
Hoe arm zijn degenen die op hun goud en zilver
en aardse bezittingen hun vertrouwen hebben
gesteld. Dat zij tijdig mogen zien dat ze hun
vertrouwen op de Here moeten stellen en niet op de
vergankelijke dingen van dit leven, die alle zullen
vergaan. Maar wie de wil van God doet, blijft in
eeuwigheid.
GOUWE-KERK
Wie had ooit kunnen dromen toen wij ons
zendingswerk in Gouda begonnen, en wij onze
eerste kerkzaal annex kantoorgebouwtje in bezit
namen, dat wij op zekere dag de wettige eigenaars
zouden worden van de “Gouwe-Kerk” de prachtige,
grote kathedraal van deze stad, met bijbehorende
grote pastorie.
Slechts twintig minuten met de auto vanaf ons
Hoofdkantoor te Den Haag, staat de “Gouwe-
Kerk”. De hoogste van haar drie torens (80 meter
hoog) is tevens het hoogste punt in Gouda. In de
266
avond is van kilometers afstand het grote roodverlichte
neon kruis te zien, dat wij erop hebben laten
plaatsen.
Nog geen 100 jaar geleden bouwden toegewijde
gelovigen dit waardevolle, monumentale gebouw
dat geheel opgetrokken werd in de Gotische stijl.
Hoe we dat prachtige Godshuis voor de verbreiding
van het Volle Evangelie in bezit hebben kunnen
nemen is een wonderbaar verhaal op zichzelf. We
moeten dit echter voor een andere keer bewaren.
HAVEN-KERK
Twintig kilometer van Den Haag, in Schiedam,
een voorstad van de drukke en grootste havenstad
van de wereld, Rotterdam (mijn geboorteplaats),
staat de zeer mooie Johannes de Doper kerk. Deze
voormalige Rooms-Katholieke kerk, door de
Schiedammers “De Haven-Kerk” genoemd, is meer
dan 150 jaar oud en is zeker wel de mooiste Volle
Evangelie kerk ter wereld. Dat prachtige, monumentale
gebouw dreigde gesloopt te worden. Dat
God ons in staat stelde dit mooie Godshuis van de
sloophamers te redden is ook weer een van de
wonderen die Hij voor ons verricht heeft in het
werk dat Hij ons gegeven heeft om te doen.
Direct al bij het binnentreden in dit Godshuis,
wordt men herinnerd aan Golgotha door het
immense schilderij boven het hoofdaltaar, dat de
267

kruisiging voorstelt van Jezus Christus, onze Verlosser.
Men ziet Hem aan het kruis hangen tussen
de twee misdadigers. Twee andere mooie oude
meesterwerken voltooien dit aangrijpende
panorama van religieuze kunst. Het schilderij boven
het linkeraltaar stelt het kind Jezus voor, liggende
in de kribbe van Bethlehem; en het andere boven
het rechteraltaar is het tafereel van Jozef en Maria
in de tempel te Jeruzalem met het kind Jezus in de
armen van de oude Simeon.
Levensgrote beelden in kleur van de apostel Paulus
en de twaalf discipelen geven de scene majesteit en
inspiratie. De gehele kerk heeft fraaie plavuizen en
tapijt als vloerbedekking. Het uit hout gesneden
preekgestoelte is een meesterwerk van vaardigheid
en waar vakmanschap, zoals men tegenwoordig
moeilijk kan vinden. Onderaan de preekstoel is
eveneens in kunstig houtsnijwerk levensgroot
afgebeeld de doop van Jezus door Johannes de
Doper, naar wie de kerk genoemd werd. De
preekstoel wordt geacht een van de mooiste van
Europa te zijn. Deze kerk heeft al bewezen een
groot visnet voor zielen te zijn.
Al deze prachtige, historische bouwwerken getuigen
van het geloof en de liefde van onze voorvaderen.
Ik wil u, beste lezer, uitnodigen om deze prachtige
Godshuizen eens te komen bezoeken. U kunt zich
te allen tijde met ons Hoofdkantoor in verbinding
stellen. Ze zullen u daar alle informatie geven die
u wenst. Bezoek eens ons Hoofdkantoor en het
Capitol Evangelie Centrum als u in Den Haag
bent. U bent altijd hartelijk welkom.
Ook in Utrecht, Amsterdam, Breda en Leiden
hebben we inmiddels kerkgebouwen kunnen
overnemen. Met deze transacties waren honderdduizenden
guldens gemoeid.
De Immanuël-Kerk te Utrecht, de Calvarie-Kerk
te Amsterdam, de Christus Triumfator-Kerk te
Breda en de Bethlehems-Kerk te Leiden (zie ook
foto pagina’s) worden ten volle gebruikt. Alle activiteiten,
zoals wekelijkse samenkomsten, bidstonden,
bijbelstudies, jeugd- en zon-dagsschoolwerk
en allerlei bijzondere evenementen worden in deze
centra gehouden en ook worden van hieruit openluchtsamenkomsten
en colportage georganiseerd.
Later kwam hier ook nog bij de Torenschool-
Kerk te Dordrecht. Een schoolgebouw, met een
toren, iets wat voor een school uniek is, stond al
geruime tijd leeg. We zijn dankbaar dat deze geheel
verbouwde school nu een Godshuis mag zijn.
Dit alles is gericht op de redding van zielen en tot
opbouw van de Gemeente van Christus. In alle
gemeenten hebben wij onze ouderlingen en voorgaande
broeders, zondagsschoolleiders en jeugdmedewerkers.
268 269

Slotwoord
I k zou niet graag dit boek eindigen zonder met
nadruk te zeggen, dat het doel en het streven van
mijn leven niet is bouwwerken van hout of steen te
verkrijgen of om dure apparatuur te hebben. DEZE
DINGEN ZIJN NODIG OM HET DOEL TE
BEREIKEN WAARNAAR WE STREVEN, EN
DAT IS EEN GEESTELIJK BOUWWERK,
GEMAAKT VAN “LEVENDE STENEN”, EEN
HEILIGE TEMPEL VOOR DE HERE. Ik ben de
Here erg dankbaar voor Capitol, het grote kantoorgebouw
en de andere prachtige kerkgebouwen en
studio’s, die wij bezitten. Mijn hart is er echter niet
op gesteld. De dag zal komen dat deze gebouwen
in puin vallen. MIJN HART IS GESTELD OP DE
DINGEN DIE BOVEN ZIJN, WAAR CHRISTUS
IS, GEZETEN AAN DE RECHTERHAND VAN
DE VADER.
DE ONZICHTBARE DINGEN HEBBEN VEEL
GROTERE WAARDE VOOR MIJ DAN DE
ZICHTBARE DINGEN. Niettegenstaande dat,
mogen wij de dingen van hier beneden gebruiken,
“als bezittend en niet bezittend”, want het is belangrijk
dat wij ze niet over ons laten heersen! Het is
echter een feit dat wij ze zelfs dringend nodig
hebben om tot het grote doel te komen: DE MASSA
TE BEREIKEN MET DE MACHTIGE, HEER-
LIJKE, GLORIEUZE BOODSCHAP VAN
JEZUS CHRISTUS VAN NAZARETH!
JEZUS ZEI: “IK ZAL U VISSERS VAN MEN-
SEN MAKEN”. De man die gaat vissen gebruikt
een hengel, snoer, haak en aas, maar waar het
allemaal om gaat dat is de vis! Zo is het ook met het
zielenwinnend werk dat de Here mij heeft gegeven.
Het gaat niet om Capitol of om de neonverlichting,
of om ons Hoofdkantoor, of om de drukpersen en
de vele andere takken van ons zendingswerk. Wij
gebruiken deze dingen slechts om kostbare zielen
aan Jezus’ voeten te brengen zoals een visser zijn
hengel gebruikt om vissen te vangen. Het gaat om
de vissen en om Hem die geboren is in Bethlehems
stal, wiens Naam JEZUS is. HIJ IS DE REDDER
DER WERELD. HIJ IS “MIJN HERE EN MIJN
GOD!”
Deze Jezus van Nazareth, Gods eniggeboren
Zoon, heeft een grote bewogenheid voor zielen.
Hij wil niet dat enig mens verloren zal gaan. Dit is
de Jezus die ik predik en die ik liefheb. Aan Hem
heb ik mijn leven toegewijd en ik schaam mij niet
voor Hem. Ik steek ook niet onder stoelen of
banken wie Hij is en wat Hij, ook vandaag, doet. Ik
weet dat Hij Zich niet schaamt om mij Zijn broeder
te noemen.
Daarom heb ik mijn levensgeschiedenis
270 271

geschreven, vertrouwend dat het anderen tot hulp,
inspiratie, onderwijzing en opbouw van het geloof
zal zijn. En laat ik tot besluit zeggen dat ik zonder
twijfel geloof: DAT HET ALLES NOG MAAR
EEN BEGIN IS. ZOLANG NOG NIET
IEDEREEN WEET WIE JEZUS IS, IS ONS
WERK BESLIST NOG NIET KLAAR.
Daarom beste lezer, wees een geloofspartner met
ons en geloof met ons: God uit de hemel zal het ons
doen gelukken om nog miljoenen mensen te
vertellen wie Jezus van Nazareth is en wat Hij doet
voor degenen die geloven. We hebben uw hulp
dringend nodig om zending te bedrijven en Christus
te prediken. Misschien kunnen we niet allen naar
het zendingsveld gaan, maar u kunt helpen om
een ander te zenden in uw plaats. Elk geldstuk en
alles wat wij niet dringend nodig hebben, zouden
wij moeten geven voor de zending, voor de redding
van kostbare zielen. Dit zal weinig moeite kosten als
wij eerst ons gehele leven aan Hem geven. Wij
hebben nog een groot werk te doen en de tijd is
kort. Beste vriend en lezer, laten wij te zamen doen
wat onze hand vindt om te doen en de Here God
zal u overvloedig zegenen en met u zijn tot het
einde.
Wees vrij om ons eens te schrijven, dan zullen we
u persoonlijk terugschrijven.
Ons adres is:
Johan Maasbach Wereld Zending
Apeldoornselaan 2,
2573 LM Den Haag, Holland.
Tel. 070-3635929. Fax 070-3107111.
272 273
Campagne in een stadion in Jakarta, de hoofdstad van Indonesië.
pag. 8
Een van de vele Johan Maasbach campagnes in een stadion te Surabaya, Indonesië.
pag. 3
Grote evangelisatiecampagne door Johan Maasbach op het eiland Timor in Indonesië.
pag. 1

pag. 2
Johan Maasbach met plaatselijke voorgangers gedurende
een campagne in Cairo, Egypte.
Ieder jaar op Hemelvaartsdag wordt in België een speciale
dag gehouden.
pag. 4
Campagne in Pakistan, een van de vele landen waar een
grote nood is voor het Evangelie van Jezus Christus.
Evangelisatiecampagne in Wit Rusland, in de hoofdstad
Minsk. Velen namen Jezus aan in hun leven en getuigden
te zijn genezen van allerlei ziekten en kwalen.
pag. 5
Een campagne in Nigeria, Afrika’s grootste land wat het
inwoneraantal betreft - 100 miljoen mensen.
Interview via een bekend TV station in Kinshasa, de hoofdstad
van Congo (voormalig Zaire), waar Johan Maasbach ook een
grote kerk stichtte.
Vele mensen in Zaire kwamen om de boodschap van leven
en hoop te ontvangen, gedurende een van de campagnes.
pag. 6
Campagne in Sri Lanka (Colombo) waar duizenden gered
werden.
Een van de vele wonderen die tijdens een campagne
plaatsvonden. Deze man heeft zijn krukken niet meer nodig.
pag. 7
Johan en Willy Maasbach op het platform gedurende een
campagne.
274 275

Deze foto werd genomen tijdens de prediking van het
Evangelie in de jungle van Papoea Nieuw Guinea.
pag. 9
Johan Maasbach bidt met handoplegging gedurende een
campagne in het buurland België.
Deze jongen, genezen tijdens een campagne, is blij dat hij
zijn krukken niet langer nodig heeft.
pag. 10
Campagne in Brazilië, Zuid Amerika.
Johan Maasbach en zijn zoon Robert - die inmiddels zelf
een bekend evangelist is - arriveren op een klein eiland in
Indonesië waar ze een campagne zullen gaan houden.
pag. 12
Een van de drie huizen, speciaal voor kinderen van het
“Social Welfare Centre” te Madras, India.
Kinderen van het kindertehuis spelen op het grote
speelterrein dat bij het complex behoort.
pag. 13
Kinderen van het kindertehuis “Jati Margo” te Semarang,
Indonesië, op weg naar de kerk.
Johan
Maasbach
tussen enkele
kinderen in
schooluniform.
pag. 14
Een van onze kindertehuizen in Indonesië.
276 277

Ons kantoor en zendingscentrum in Indonesië.
pag. 16
Het Capitol Evangeliecentrum buiten en van binnen.
pag. 17
De Haven-Kerk te Schiedam.
pag. 20
Opname van een samenkomst in de Calvarie-Kerk te Amsterdam.
De Immanuël-Kerk te Utrecht tijdens een kerstdienst.
278
pag. 22
Willy Maasbach,
Johan Maasbachs
echtgenote,
tijdens een
speciale dienst
voor vrouwen in
het Capitol
Evangeliecentrum
te Den Haag.
Een opname in de Gouwe-Kerk te Gouda.
pag. 23
Het Evangeliecentrum de Gouwe-Kerk te Gouda.
pag. 25
De Bethlehemskerk te Leiden van binnen en van buiten.
pag. 26
Een van de vele doopdiensten.
279

pagina lectuur
Lectuur is van grote waarde in de strijd tegen satans macht.
Een van de takken van het werk van de Stichting Johan
Maasbach Wereld Zending is een grote christelijke
uitgeverij met een verscheidenheid aan geloofsopbouwende
en inspirerende boeken.
Van ons maandblad “Nieuw Leven” verschijnen ook
exemplaren in vele andere talen. Het is “de stem” van de
Johan Maasbach Wereld Zending en wordt verzonden naar
ruim 100 landen.
Miljoenen traktaten worden gedrukt in een 50tal talen en
zijn gratis beschikbaar voor zielenwinners.
Correspondentie is ook een geweldig middel om Gods volk
over de gehele wereld te inspireren door het evangelie.
pagina drukpers
Het merendeel van de literatuur - boeken, traktaten, het
blad Nieuw Leven enz. - wordt in eigen beheer gedrukt in
de eigen huisdrukkerij waar jaarlijks tonnen papier worden
verwerkt tot papieren evangelisten.
volgende pagina
Johan Maasbach neemt een kijkje in de videowagen
waarmee op locatie wordt opgenomen.
280
281

Johan en Willy Maasbach temidden van hun kinderen met echtgenoten en kleinkinderen. Allen dienen de Here en zijn betrokken in de Evangelieverkondiging.
laatste pagina
pag. 31 (bij de foto op de volgende pagina)
Jaarlijkse liefdemaaltijd van de Johan Maasbach Wereld Zending te Den Haag.
pag. 27
Het Evangeliecentrum Christus Triumfatorkerk te Breda.
pag. 24
Het Evangeliecentrum Immanuël-Kerk in Utrecht.
pag. 21
pag. 19
pag. 18
282 283
Het Evangeliecentrum de Calvarie-Kerk in Amsterdam.
Een blik in de Haven-Kerk te Schiedam tijdens een samenkomst.
Ons hoofdkantoor in Den Haag. Rechts het Capitol Evangeliecentrum.
pag. 15
Jubelfeest in het Nederlands Congresgebouw te Den Haag.
pag. 11

Ons Evangeliecentrum Calvarie-Kerk in Amsterdam.
Het Evangeliecentrum Immanuël-Kerk in Utrecht.
284 285

Het Evangeliecentrum Gouwe-
Kerk in Gouda, was eens een
Rooms-Katholieke kathedraal.
Het Evangeliecentrum Christus Triumfator-Kerk in Breda.
286 287

288
Liefdemaaltijd van de Johan Maasbach
Wereldzending in Den Haag.
Liefdemaaltijd van de Johan Maasbach Wereldzending in Den Haag.
Opname in de Immanuël-Kerk in Utrecht.