granida - Dani Cuypers

Maer jck geloove, dat ghij noch
eens sult kneeden
Met uw albujghende’ handt, dat
hartjen steenigh,
En maecken ’t leenigh.
Dat wederspannigh, dat hartjen
schots en schichtigh
Van ’t schittren uwer toorts, sal
ommekeeren,
En minnen leeren.
Daifilo
Sal Dorileas siel mins crachten groot van
waerden
Alleene wederstaen, in hemel, en op
aerden?
Neen; want een yder mensch wort van de
min geraeckt,
En diese jong ontgaet, bejaert sijn crachten
smaeckt:
En weet dat grooter smart noyt yemand
overquam,
Als jeuckering van min in oude leden
stram.
Drooch hout ontsteken, brandt feller als
groene spruiten.
Dorilea
Ghij ander vryers kent dees praetjens al
van buiten,
En brengt’er veel in’t net;
Maer ick heb wel gelet
Op ’t geene dat ghij seyde
Dat als de Min van beyde
De sijden is geplant,
Soo valt het soete brandt.
Oft ick dat schoon toestonde,
Verclaert mij, met wat vonde
35
Ik geloof dat u dat stenen hartje
nog eens moet kneden,
met uw allesvormende hand en
het soepel moet maken.
Dat tegenstribbelende, dwarse en schuwe
hartje
zal door het schitteren van uw fakkel
omdraaien
en leren verliefd te zijn.
Daifilo
Zal Dorilea’s hart de waardevolle krachten
van de liefde
als enige in de hemel en op aarde
afwijzen?
Nee, want iedereen wordt door de liefde
getroffen,
en wie er jong aan ontsnapt, ondervindt
haar kracht wel als hij oud is.
Maar weet dat een groter verdriet nooit
iemand overviel
dan liefdesprikkeling een oud en stram
lichaam.
Dor hout dat ontvlamt, brandt feller dan
jonge groene knoppen.
Dorilea
Jullie vrijers kennen al deze praatjes uit je
hoofd,
en vangen veel vrouwen in je net,
maar ik heb goed
gehoord wat je zei:
het liefdesvuur ontbrandt
als de liefde wederzijds is.
Maar als ik het daar al mee eens was,
dan moet je me maar eens uitleggen,
hoe ik er achter kom