iïiM EEÏ Ö A: -M - EYE

•
•^ ; ' J: ■ :
«~A/UVQ
^rO
•n^o
^
v.
V" -.'
co
<
i
-^SM»
>^%
4 *v ■
^
~v^
IlllrU
VTT-:-- ■
'X: % $ ^•■^V
f**
verheft: dat is het Vlaamsche stadje
Boom, dat zich ligt te koesteren in
de zon.
*
Maar wie lost daar plotseling die
schoten? Het zijn slechts de haakbus-
schieters, die zich oefenen voor de
Earade van den volgenden dag. Op
et marktplein worden verhoogingen
getimmerd en masten opgericht. Want
morgen is het kermis I
Af en toe hoort men den kreet van een
varken, dat gekeeld wordt. In de uit-
stallingen worden de levensmiddelen in
enorme hoeveelheden te koop aange-
boden. Maar terwijl iedereen werkt, zit-
ten de schepenen in de raadszaal van
het stadhuis in een theatrale pose rond
den burgemeester, Kobus de Witte, om
geschilderd te worden. Terwijl hij zijn
penseelen hanteert, denkt Breughel, de
jonge schilder: „Ik houd van Siska,
de dochter van den burgemeester, en
Siska houdt van mij. Als er straks
even gepauzeerd wordt, zal ik haar
vader om haar hand vragen, zooals ik
met haar afgesproken heb."
De slager, eerste schepen en ven-
deldrager van het gilde, denkt, terwijl
hij doodstil zit: „Ik houd van Siska.
Siska houdt ongetwijfeld niet van mij,
maar de burgemeester is veekoopman
en ik ben slager, zoodat hij me dus
zijn dochter wel zal geven."
***
Siska wacht ondertusschen met on-
geduld de vaderlijke beslissing af.
Terwijl ze druk bezig is — want dien
.»
u*
WW;
■r^'^^
i^CD
ß k
"j^iffin»!
^SB&
h:
'S ' .■ -«s
1. Da Spaansche troepen
rukken Boom binnen. — 2.
Alfred Adam, Pierre Labry,
Alerme, Arthur Oevere. Ber-
nard Lancret en Marcel
Carpentier. — 3. Een vroo-
lljke scène in de herberg.
— 4. Jean Murat ais oe
hertog. 5. O« Spanjaar-
den brengen een krans voor
den dooden burgemeester.
— 6, Cornelia (Frangolse
Rosay), de vrouw van den
burgemeester, trekt haar
statiegewaad aan om de
Spanjaarden te ontvangen.
v

■'J'i-ju'
MÄ
mi
W^' si
iy
doa^
l^^
icy IC=>
'■sa'
m
BHHBBm
-m'
■"•i
avond heeft ze, zooals ieder jaar, de
schepenen met hun vrouwen te gast —:
verrast de vrouw van den burgemeester,
Cornelia de Witte, een bekoorlijke,
levenslustige vrouw,' die uitstekend haar
huis weet te verzorgen en haar kinderen
op te voeden, Siska, terwijl ze in eert
hoekje zit te droomen. Droomen is
echter iets wat vandaag niet te pas
komt, daarom vertelt Siska alles aan
haar moeder, die zich direct haar eigen
jeugd herinnert en het nog steeds
durende verdriet om een eerste, ver-
boden liefde. Daarom zal Siska met
Breughel trouwen. Haar moeder
zegt het.
Als er tijdens het schilderen op het
stadhuis gepauzeerd wordt, is de slager
Breughel' voor. De kwestie wordt meteen
beslist. Dé~ slager zal Siska trouwen.
De burgemeester, die de baas is,
zegt het.
Als Siska het slechte nieuws hoort,
ontmoet zij meteen den slager, die haar
direct een kus geeft. Ze zijn nu toch
verloofd? Siska geeft hem een draai
om zijn ooren, en snelt dan naar haar
moeder om bij haar heur hart uit te
storten. Cornelia is verontwaardigd en
besluit onmiddellijk aan haar echtge-
noot een verklaring van een dergelijke
onbeschaamde daad te vragen. Daar
komt hij juist aan met zijn aanstaanden
schoonzoon. Bij het zien van Cornelia
oordeelt de slager het maar veiliger
om voorloopig te verdwijnen. Cornelia
spreekt luid. De burgemeester, wiens
fezag voor zijn vrouw lijkt te ver-
wijnen, verzoekt haar wat zachter te
"■êSc 1
m 'm
1. Bernard Lancret (Brei
en Mlchellne Chelrel (Sis
2. Lyne Clevers als de '
vrouw. — 3. Arthur Deve
WAT DE FILM BEOOQT.
Veel is er al geschreven over de
min of meer groote beteekenis,
en het haast noodzakelijk op-
treden van geschiedkundige onjuist-
heden bij het verfilmen van historische
figuren. En toch zijn deze onjuistheden
alleszins begrijpelijk.
De regisseur, die vóór alles filmkun-
stenaar blijft, haast uitsluitend „filmisch"
kan zien en als goed regisseur, die
het publiek en de cameramogelijkheden
kent, uit z'n levend speelmateriaal steeds
de volle honderd procent tracht te
halen, moet dikwijls afwijken van het-
geen een — in z'n vak fantasieloos
mensch — dit moet de geschiedschrij-
ver wel zijn, omdat hij is een historio-
graaf en geen romanschrijver — als
bot feit heeft neergeschreven.
Anders is het gesteld met de entou-
rage en den geest van een „filmisch"
verhaal, dat zich in ee^ zeker tijdperk
afspeelt. Dit kan in alle opzichten vol-
komen historisch zijn, omdat schilde-
rijen, prenten en beschrijvingen uit het
gewenschte tijdperk hierbij tot voor-
dbeeld genomen kühnen worden.
„Heldenkennis" heeft geenszins de
pretentie een film te zijn, waarin het
leven van beslist historische personen
naar voren gebracht wordt, maar zij
wil den geest weergeven, zooals die bij
het volk in de Zuidelijke Nederlanden
was, tijdens de veelbewogen jaren, toen
het, hoewel door de Unie van Atrecht
(i 579) weer deel uitmakend van Spanje,
toch nog de levendige herinnering had
behouden aan de verschrikkingen van
den bloedigen krijg, welke soms nog
versterkt werden door het binnenvallen
van rondtrekkende, niet altijd even
zachtmoedige, Spaansche troepen. Het
volk in al zijn doen en laten, zoowel
in het dagelijksch leven en in de bin-
nenkamers, als bij feesten in schitte-
rende statiegewaden — wil „Helden-
kermis" uitbeelden. En in dit opzicht
is de film dan ook streng historisch.
Dit heeft moeite gekost. Maandenlang
is Lazare Meerson, decorateur van alle
films van René Clair en van de beste
van Feyder, „op strooptocht" geweest
in de musea en bibliotheken van Vlaan-
deren en Nederland en met een buit
van vijfduizend fotografische documen-
ten is hij teruggekeerd naar de Tobisr
studios te Epinay s/Seine. Nauwkeurig
zijn uit de doeken o.a. van Vermeer,
Breughel, Teniers, Mostaert, v. Dyck,
Snijders, Jan Steen en vele anderen,
alle details van architectuur, kleeding
en gewoonten bestudeerd. Zoo heeft bij-
voorbeeld een deel van het schilderij
van Mostaert, het stadhuis en het groote
plein van Antwerpen vóór den brand
voorstellend, gediend als model. Statig
rijst het stadhuis op met zijn beeld-
houwwerk van puur kant; herbergen en
winkels met hun uitstallingen in de
open lucht zijn er omheen gegroepeerd.
Niet minder zorg heeft men besteed
aan het inwendige van de huizen, de
kleeding en zelfs de gebaren van de
spelers. De medewerkers van Meerson
bezochten alle antiquairs van Parijs,
het belang van hun medewerking werd
hun voorgehouden en zoo is het moge-
lijk geworden in deze film te bewon-
deren stoelen, tafels, zilverwerk, kleed-
kisten en lambrizeeringen uit dien tijd,
die tezamen het formidabele bedrag
vertegenwoordigen van over de drie
millioen francs. Voor de kleeding ging
men te rade bij de meer genoemde
meesterwerken en ten einde zelfs in
onderdeelen ieder anachronisme te ver-
mijden, heeft men in oude kronieken op-
gediept, hoe de Spaansche troepen
werden gecommandeerd, in hoeveel
tempo's de musketiers hun wapens
laadden, aanlegden en afschoten. Dit
alles bij elkaar heeft na maandenlang
staag werken, een trouwe copie van
het Vlaamsche stadje Boom in den
jare 1616 opgeleverd, waarin werkelijk
léven de burgemeester en zijn vrouw,
de bakker, de slager, de vrouwen van
de schepenen, de ingekwartierde Span-
jaarden, kortom al deze menschen, die
geen historische figuren zijn, maar fan-
tasie-producten van de draaiboekschrij-
vers Charles Spaack en Bernard
Zimmer. Het is dan ook niet te ver-
wonderen, dat hier een film tot stand
kwam, waaraan de Grand Prix du
Cinéma Frangais, werd toegekend, de
officieele Fransche staatsprijs, een on-
derscheiding, welke slechts éénmaal per
jaar gegeven wordt. P. F.
VII

:'•;
^
VIII
ALS HET LEVEN EEN TRIOMF WORDT
PIETER BREUGHEL
De ziel van Vlaanderen
Het leek wel een herwonnen paradijs, het
Viaanderen van de tweede helft der
zestiende eeuw. Gent, Brugge en Ant-
werpen, de voornaamste steden, waren als be-
zeten van weelde en leute. Feesten, kermissen,
ommegangen, papegaaischieWn, lanssteken en
alle mogelijke andere volksspelen wisselden el-
kaar in bonte rij af. Het geld, rijke vrucht van
een vlotten handel, rinkelde in laden en kasten
en bracht iedereen welvaart, zoodat zelfs de
boer en zijn vrouw in fluweel en zijde konden
gaan. Fiedel, fluit en doedelzak klonken in de
huizen, de herbergen en op de pleinen. Overal
werd gefeest en wanneer de nacht gekomen was
en men zat van het eten en drinken en moe
van het dansen en springen, of ook wel van
het vechten en bekkesnijden ter ruste ging ver-
stomden de vreugdeklanken in Vlaanderen
slechts om den volgenden dag, of hoogstens de
volgende week andermaal weer op te laaien
Het leven was goed in Vlaanderen, en'het
vond zijn hoogtepunt in de geneugten aan het
vette der aarde en in de ruwe, rauwe jolijt
Ruwe, rauwe jolijt — ja! En dat is begrijpe-
lijk, want zoo ooit, dan klonk in diè dagen het
memento mori — gedenk te sterven — alom
Want: Karel V heeft zijn Spaansche legers
naar de Nederlanden gezonden om het al te
vrijgevochten en al te eigen-gereide volk uit
het Noorden, dat toch aan hèm tribuut en on-
derdanigheid verschuldigd was, in toom en be-
dwang te houden. Plunderend en brandstich-
tend gaan ze rond, zijn krijgsknechten, en wie
suspect is, wie verdacht wordt van rebellie
tegen het machtige Spanje, die wordt voor den
wereldlijken of geestelijken rechter gesleept en
geen van beiden aarzelen lang om een dood-
vonnis uit te spreken wanneer daartoe volgens
hen maar eenige aanleiding is — hetzij dat het
voltrokken zal worden als straf, hetzij als af-
schrikwekkend voorbeeld. Vijftigduizend Neder-
landers zijn in de van levensvreugde óver-brui-
sende jaren 1550—'56 terechtgesteld, en mèèr
nog op de pijnbank of het rad gemarteld, zoo-
dat iedereen met Tijl Uilenspiegel — al
Waagde men het niet te zeggen — in de bos-
schen het hout voor de brandstapels hoorde
groeien ...
Een Dionysische, want in wezen heidensche
levensvreugde — en een staag verwachten van
den vreeselijksten marteldood door vreemde
beulshanden . . . dèt waren de grondslagen waar-
op het leven in het Vlaanderen omstreeks het
midden der zestiende eeuw was opgebouwd
tn het was iö dezen tijd, dat dit Vlaanderen
zijn schilder kreeg, die dit leven zou weten
uit te beelden met felle lijnen en machtige
Pieter Breughel
heette hij, en hij was
de eerste van een
lang en rijk schil-
ders-geslacht. Hij
hoorde bij hetVlaam-
sche volk als de
clown bij de kermis,
als de dokter bij de
zieken. En hij was
inderdaad béiden. Hij
deed de menschen
lachen om hun eigen
dwaasheid, „om hun
eigen zwakke
vleesch", en hij ge-
nas hen van hun uit-
zinnigheid — waar
dit mogelijk was!
— door hen te
wijzen op de ver-
schrikkingen, die hen
bedreigden. In zijn
dorps- en boeren-
feesten — waarop
Pieter Breughel. - De kindermoord te Bethlehem.
Pieter
stoere kwanten op draagbaren de volle
schotels aansjouwen houdt hij hen hun dwaas-
RÜI U V00 " ~ in 2 ^ n -.Kindermoord te
Bethlehem opent hij hen de oogen voor wat
morgen ook hun lot kan zijn: een inval van
moordende en plunderende Spaansche ruiters,
die — wie kan het weten? — misschien nog eer
de avond gedaald is, het feestende dorp konden
binnenrukken. Wie zijn prenten en teekeningen
zag, begreep dan ook maar al te goed de be-
teekenis van het „naer het leven" dat Breughel
er vaak onder zette, want wat gaf hij anders
weer dan hun eigen leven, dat schokte tusschen
oubolhgheid en martelende, tergende onrust'
U, zeker, men kon smakelijk lachen om de
«gen dwaze uitgelatenheid, welke hij in beeld
had gebracht, maar verstrakte niet even later
de mond bij het zien van den kindermoord .. .7
Met was wel omdat Breughel zoo veel van
Vlaanderen en het Vlaamsche volk hield, dat
hij het aldus den spiegel van hun eigen leven
voorhield. Want ofschoon hij — in 1525 meent
men — in het dorpje Brueghel bij Breda ge-
boren werd, was hij toch tot in het merg een
Vlaming. Dat kwam wel niet alleen, omdat de
grens tusschen de Noordelijke en Zuidelijke
Nederlanden in die dagen niet zóó scherp ge-
trokken was, maar zekef óók, omdat hij door
zijn ouders — eenvoudige lieden — reeds vroeg
naar Antwerpen was gezonden om daar in de
leer te gaan bij Pieter Coeck van Aelst. Het
duurt niet lang, of hij heeft zich in de Schelde-
stad zóó ingeburgerd, dat hij er lid van het
schildersgilde wordt, en-ofschoon hij — rond
1S52 zoowat — evenals zoovele van zijn kunst-
broeders een reis naar Italië, het land van de
Breughel, — Boerenfeest.
Renaissance maakt, en daar met het edele werk
van Raffael, Titiaan en Michelangelo, de groot-
meesters der Italiaansche schilderkunst kennis
maakt, vermag dit toch slechts weinig of eigen-
lijk in het geheel geen invloed op zijn opvat-
tingen en oeuvre uit te oefenen. Vol heimwee
naar Vlaanderen en het Vlaamsche leven, trekt
hij na zijn omzwervingen door het Apennijnsche
Schiereiland weer op zijn tweede vaderland aan.
zoó echt Vlaming gebleven, dat hij den spot
drijft met hen, die op hun reis naar het Zuiden
„romanist geworden zijn. Een anecdote, geestig
genoeg om aan de vergetelheid ontrukt te wor-
den, moge hier aangehaald zijn, óók omdat ze
zoon typisch-aardigen kijk geeft op Breughels
karakter. Een van zijn vrienden - Vredemann
van Vries -^ heeft met pijnlijke nauwkeurig-
heid een prachtige Italiaansche renaissance-
villa geschilderd. Breughel ziet het doek ter-
wijl de schilder niet thuis is, en de lust den
ander zijn verraad aan het schoone Vlaanderen
betaald te zetten, grijpt hem aan. Hij zoekt pen-
seelen en palet bijeen en zet dan in de volgens
alle regelen der kunst geschilderde deuropening
een boerenechtpaar, dat zich speciaal ge-
kleed schijnt te hebben om een echt landelijk
feest bij te wonen, waar het vroolijk en luid-
ruchtig zal toegaan... Hij kon niet zien. dat
zijn Vlaanderen, dat als door een diabolische
levenskoorts aangegrepen was. op die manier
verloochend werd. Hij kón het niet zien. omdat
hij van dat Vlaanderen zelf de ziel was. en
het dcorproefde in gansch zijn wezen. En het
te daarom ook, dat hij het schilderen moest, in
al zijn uitingen . . .
Aanvankelijk leefde Breughel slechts onder
de boeren; hij teekende uitsluitend hen, en
slechts vóór hen. Vandaar dat hij bij ons zijn
zoo .typeerenden bijnaam ..Boeren-Breughel"
verwierf. Pas later, na zijn terugkomst uit
Itahe, begon hij ook schilderijen te maken
waarvan er wel een dozijn in het bezit van
den grooten Rubens waren. Een jaar of zes
voor zijn dood — die in 1569 viel — trok hij
uit Antwerpen weg, om zich te Brussel te ves-
tigen waar hij volgens den schilder-biograaf
Van Mander in het huwelijk trad met een doch-
ter van zijn eersten leermeester Pieter Coeck
van Aelst Uit dit huwelijk werden twee zonen
geboren, die later bekendheid zouden verwer-
ven als schilders onder den naam Jan Breughel I
en Pieter Breughel II.
Breughel heeft een rijk-geschakeerd oeuvre
nagelaten, dat als document humain uit een fel-
bewogen tijd zijn weerga niet vindt, en het is
zeker niet overdreven te beweren, dat wat
Michelangelo, de grootmeester van alle tilden
geweest is op het gebied van het verhevene,
öreughel geweest is op het gebied van het alle-
daagsche, dat echter door den tijd waarin het
viel, zeker niet minder tot de verbeelding
spreekt. "

Carsta Löck (de vlschvrouw) en Wolfgang Klein (een
officier) In de Dultsche versie van „Heidenkermis"-
Vervol/f van pap. V
de vischhandelaar onder de versehe visch
— en alle schepenen antwoorden met
een beschermend air op de vragen van
hun vrouwen: „Belangrijke zaken....
waar de vrouwen niets mee te maken
hebben."
De afgewezen Breughel komt af-
scheid nemen van Siska en Cornelia
goedendag zeggen, maar Cornelia zegt
hem, den moed niet te verliezen ver-
zekert hem van haar steun en laat
hem blijven.
Dan komt de burgemeester thuis,
vergezeld door den slager. Hij vraagt
aan de dienstboden schoone lakens voor
zijn bed en aan zijn vrouw een palm-
takje. Op de verwonderde vragen van
Cornelia geeft hij het afgesproken ant-
woord: „Belangrijke zaken..." Daarna
verdwijnt hij m zijn kamer, gevolgd
door den slager, en sluit de deui-.
biska probeert tevergeefs, op de schou-
ders van Breughel staande, in de kamer
van haar vader te kijken en zoo het
raadsel voor Cornelia op te lossen.
Dan verschijnen er nog twee andere
schepenen ten tooneele. Voor de ge-
sloten deur van de geheimzinnige kamer
maken ze zich bekend en worden dan
opengedaan. Ze treden binnen, vooraf-
gegaan door Cornelia, die van de ge-
legenheid gebruik gemaakt heeft. Bij
het zien van den burgemeester, die op
zijn bed ligt uitgestrekt alsof hij dood
is, begrijpt ze alles. Ze steekj den draak
met de lafheid van zulke groote man-
nen en zijn medeplichtigen in het be-
drog, en besluit, daar het sterke ge-
slacht in gebreke blijft, zelf de eer
van de stad te redden. Ze gaat naar
buiten.
„Vrouwen!" roept zij van af het bor-
des. Door de luiken bespied door den
burgemeester en de ongeruste schepe-
nen, spreekt zij de verzamelde menigte
vrouwen toe. 'Zij pareert alle tegenwer-
pingen van de ouderen, weet den laat-
sten weerstand van de bangen te doen
verdwijnen en geeft ieder dé rol, die
zij te spelen heeft. De vrouw van den
brouwer moet zorgen, dat de Spanjaar-
den genoeg te drinken krijgen. Siska
zal op den uitkijktoren klimmen en
haar moeder waarschuwen, zoodra ze
den stoet ziet naderen. Qndertusschen
gaan de vrouwen van de schepenen zich
kleeden. Cornelia steekt zich in een
prachtige zwarte japon. „Haar rouw",
zooals het dienstmeisje tegen den bur-
gemeester zegt, die wil weten, wat dat
beteekent. Dan vraagt hij Cornelia zelf,
die antwoordt: „Belangrijke zaken,waar
de mannen mets mee te maken hebben."
Daarna verzamelen de vrouwen der
schepenen zich, een weinig ontroerd
wachtend op het teeken van Siska. Op
den toren spreken Siska en Breughel
van liefde, maar plotseling herinnert
Siska zich haar opdracht. In de verte
verschijnt een stofwolk. Ze maakt het
afgesproken teeken. De schepenvrou-
wen begeven zich qp weg. Voorop gaat
Cornelia, die de sleutels van de stad
draagt...
Bij de poort is een tafel geplaatst,
waar omheen enorme vaten bier op de
dorstige soldaten, wachten. Daar zijn
zei Voorop rijdt een prachtige koets,
gevolgd door haakbusschieters en pike-
niers. De schepenvrouwen voelen hun
keel droog worden. Een knappe officier
te paard groet hen met een hoofsch
gebaar, en brengt daarna zijn paard
bij het portier van de koets :■ „Door-
luchtige Hoogheid!..." Doorluchtige
Hoogheid speelde juist schaak met zijn
kapelaan. Het portier wordt geopend,
en... twee apen komen naar buiten, ge-
volgd door den dwerg van den hertog
van Ohvarès; daar stijgt zijn kapelaan
mt en eindelijk de hertog zelf, die de
hand van Cornelia kust en haar een
galant compliment maakt.
Helaas moet Cornelia hem mede-
deelen, dat de stad in rouw gedompeld
is. De hertog zou gaarne in dat geval
zijn reis voortzetten, doch de paarden
moeten beslagen worden, terwijl in
Boom een koerier verwacht wordt. Hij
moet dus blijven, maar geeft bevel de
trommels te omfloersen. Morgen bij het
aanbreken van den dag zal hij de
stad weer verlaten hebben. De soldaten
hebben gedronken; de stoet zet zich
weer in beweging, maar nu gaat de
hertog te voet, terwijl hij Cornelia de
hand reikt. De officieren volgen zijn
voorbeeld en zoo trekt de stoet de
stad binnen. Bij het geluid van de trom-
mels denken de burgemeester en de
schepenen, dat de stad reeds geplun-
derd wordt, doch de aanblik van den
stoet verjaagt htm angst, maar geeft
er htm een anderen voor in de plaats.
%*
Op het stadhuis zegt Cornelia den
Spanjaarden, waar ze allen zullen logee-
ren. De hertog vindt vanzelfsprekend
onderdak in het huis van den burge-
meester. Zijn eerste daad zal zijn den
„doode" te begroeten. De dwerg draagt
een kroon, de kapelaan, die de moge-
lijkheid van een besmetting aanwezig
acht, geeft den raad het lijk te ver-
branden. De burgemeester brengt
eenige angstige oogenblikken door. Ein-
delijk gaat de hertog weer weg en
betrekt zijn appartementen. Cornelia
stelt hem haar dochter Siska voor en
Breughel, die door den hertog gefeli-
citeerd wordt. De kamerdienaar van
Zijne Doorluchtige Hoogheid heeft de
pantoffels van zijn meester vergeten.
Daarom begeeft Cornelia zich naar de
„sterfkamer" en neemt dé pantoffels
^mt
van den „doode", die dett hertog uit-
stekend passen.
De burgemeester, die de rol van
doode moet blijven spelen, en de
schepenen, die de wacht bij het lijk
houden, hooreri, terwijl zijzelf onder-
tusschen flinken honger gekregen heb-
ben, de voorbereidselen voor het jaar-
lijksche groote feestmaal. Zal het dan
toch doorgaan? Wie zullen dan van-
avond de gelukkige dischgenooten zijn?
Cornelia presideert de tafel. Aan haar
rechterhand is de hertog gezeten. De
vrouwen der schepenen zijn vergezeld
van de Spaansche officieren, terwijl ook
Siska en Breughel aanwezig zijn.
Cornelia is een uitnemende gastvrouwe,
die spoedig een gezellige sfeer weet te
scheppen, waaraan de nabijheid van
den „doode" geen afbreuk doet.
De hertog trekt aller aandacht, daar
hij met alleen met zijn vingers eet, doch
ook nog met behulp van een eigenaar-
chg instrument, dat hij „vork" noemt.
Hij laat waaiers komen, die hij onder
de aanwezige dames verdeelt. Het fijne
eten en de zware wijnen maken, dat
allen zich weldra in een buitengewoon
prettige stemming voelen.
Terwijl allen zich uitstekend amusee-
ren, blijken eensklaps de apen ont-
snapt te zijn. De dwerg, die met hun
zorg belast is, gaat ze zoeken en vindt
ze m de „sterfkamer". De „doode"
staat rechtop in zijn bed, terwijl de
schepenen doodsbang rondloopen. Ze
koopen echter het stilzwijgen van den
dwerg. Goedkoop is het niet, want de
dwerg weet, dat zwijgen goud waard
is, in den meest letterlijken zin van het
woord.
In de herberg doen de soldaten zich
te goed.' De inwoners, die eerst doods-
bang van hen waren, zijn spoedig goede
maatjes met hen geworden. Het zijn'
alleraardigste jongens, die Spanjaarden,
die men zoo verschrikkelijk afgeschil-
derd had. Men zingt, men drinkt, men
klinkt en men danst. De Vlaamsche
volksdansen worden vertoond, en de
klank van den doedelzak vermengt zich
met dien der guitaren en castagnetten.
Het is feest vanavond. Maar morgen
begint het gewone leven weer, morgen
zal de slager zijn rechten op de hand
van Siska doen gelden. Maar Siska en
Breughel zullen liever sterven dan dat!
In het licht der maan aarzelen de ge-
lieven- tusschen de dolk en het vergif.
In het licht der maan maakt de her-
tog Cornelia het hof. Ze kan er ter-
nauwernood weerstand aan bieden, ze
wil toegeven, beheerscht zich echter nog
op het laatste oogenblik en vraagt dan
als gunst slechts het geluk van haar
dochter. Siska en Breughel moeten
direct getrouwd worden. De hertog
stemt toe. Cornelia begeeft zich naar
de „sterfkamer" om er den slager te
gaan halen, die eerste schepen is en
belast met den burgerlijken stand. De
woedende slager en de razende bur-
gemeester gaan vreeselijk te keer, drei-
gen met de verschrikkelijkste dingen
en weigeren.
De hertog, die door de gang loopt,
hoort het lawaai, glimlacht, treedt bin-
nen en doet het rumoer ophouden. Met
een ernstig gezicht herinnert hij den
slager aan de etiquette: in het vertrek
van een doode moet men zachtjes
Varvolg op pag. XII
■ ,; * 's ' .
./^ ■ -.*.
f./
>' W s i Ot UU
Ptuucttiti
B' hoofdrol spelen in de film „Terre
i rigitte Helm zal onder regie van
Jean Bernard Derosne te Parijs de
inhumaine".
Anny Ondra werd door de Ufa geënga-
geerd voor de rolprent „Die gefährliche In-
geborg".
In de film „Mädchenjahre einer Königin"
spelen Jenny
Jugo, Otto
Tressler, Frie-
drich Benfer en
Gustav Waldau
de hoofdrollen,
Erich Engel zet-
te deze rolprent
in scène.
Lil Dagover
en Pola Negri
zullen te Wec-
nen in hctScala-
Theater op het
tooneel optre-
JENNY JUGO
den.
De zangeres
Melizza Corjus is door de Metro-Goldwyn-
Mayer te Hollywood geëngageerd.
De bekende radio-zangeres Erna Sack
zal het komende seizoen in drie Tobis-films
de vrouwelijke hoofdrol vervullen.
In „The wrecker" spelen Edmund Lowe,
Sally Eilers en
Seymoer Hicks
de hoofdrollen.
De film wordt
te Londen op-
genomen.
Richard
Thorpe regis-
seert de film
„Voice of Bugle
Ann". De
hoofdrollen zijn
in handen van
Lionel Barry-
more en Mau-
reen O'Sullivan.
„Three God-
fathers" wordt opgenomen onder regie van
Richard Boleslawski. De belangrijkste rol-
ilen worden vervuld door Lewis Stone,
Chester Morris en Walter Brennan.
George Brent en Joan Blondell spelen
onder regie van
Raymond En-
right in de War-
ner Bros-film
„Snowded un-
der".
„Mysterious
avenger" is een
Columbia-film,
waarin Charles
Starrett en
Joan Perry be-
langrijke rollen
vervullen.
Miriam Hop-
GEORGE BRENT
EDMUND LOWE
kins en Merle
Oberon vertol-
ken in de United Artists-film „These three"
groote rollen. Regisseur is William Wyler.
De zanger Feodor Schaljapin zal in een
film spelen, welke onder productieleiding
van Alexander Korda te Londen wordt op-
genomen.
^^BsPiSBH^^ralawilïP»
^LWr^ 00 ^
Vraag driehonderd zes en zestig
Wat beteekenen de sterren in de vlag der
Vereenigde Staten?
Wij stellen als hoofdprijs een lot van de
loterij der Joodsche Invalide en vijf troost-
prijzen beschikbaar om te verdeelen onder
hen, die ons vóór 18 Februari goede oplos-
singen zenden aan ons adres: Redactie Het
Weekblad, Galgewater 22, Leiden. Indische
abonné's vóór 18 April. Op briefkaart of
enveloppe gelieve men duidelijk te vermel-
den: Vraag 366.
Vraag driehonderd twee en zestig
Een hacienda is een boerderij in Zuid-
Amerika, Mexico en Texas, of in Spanje.
Met de juiste oplossing van deze vraag
verwierf de heer J. J. Steketee te Eindhoven
den hoofdprijs, terwijl de troostprijzen ten
deel vielen aan mevrouw G. J. Platteel te
Loosduinen, den heer C. Matze te Schie-
dam, mejuffrouw Co Wolthuis te Vlaar-
dingen, den heer M. Beekmans te Amster-
dam, mejuffrouw R. Gelissen te Dordrecht.
a^EMIMQUMA^reM
J. M. C, V. G. ie DEN HELDER. Iedere
abonné heeft (;ech£ op twee graéis film«
foéo's. Tegen betaling zijn bij ons geen foto's
verkrijgbaar. U bedoelt zeker Annie van
Duyn, Zij speelde in „Malle Gevallen" en
in „Suikerfreule".
L. H. te 's-GRAVENHAGE. Niet meer
dan drie vragen per week s.v.p. Hierbij
de gevraagde adressen. Johan Kaart, Jan
van Eyckstraat 30, Amsterdam, Lou Bandy,
Pellenaerstraat 11, Scheveningen. Mary
Dresselhuys, Centraal Theater, Amstel-
straat, Amsterdam,
C, N, te BILTHOVEN, Ramon Novarro
kunt U schrijven aan het Majesty Theater
te Londen.
G. J. te DEVENTER. Schrijft U M, Q.
dan maar in het Nederlandsch. Op den brief
moet een postzegel van I2V2 cent. Voor een
foto moet U drie antwoordcoupons insluiten.
A. v. D. te 's-GRAVENHAGE. Hierbij
de gevraagde adressen. Karl Ludwig Diehl
woont Miquelstrasse 88 te Berlijn. Hij is
getrouwd met Mary von Ruffin. Conrad
Veidts adres is The Dorchester Hotel,
Park Lane, Londen, Hij is gehuwd met
Lily Praeger. Adolf Wohlbrück woont
Waltraudtstrasse'17 te Berlijn. Hij is niet
getrouwd.
R. H. te TILBURG. Dergelijke vragen
beantwoorden wij alleen in deze rubriek.
Annabella woont 17 Pare de Montretout,
St. Cloud, (5. et O.) Zij is getrouwd met
den filmacteur Jean Murat. Zij is den 14den
Juli geboren. Haar ware naam is Suzanne
Charpentier.
fawioktfii fi *****
Br zijn, voor menschen, die daartoe aan-
leg hebben, allerlei gelegenheden om te
jubileeren. De tusschenpoozen die men
herdenkt, kunnen na willekeur gekozen wor-
den.
Onlangs zag ik in de krant, die m'n vrouw
aan het lezen was ('t stond op de achterste
pagina, die zij van zich afgewend hield en
daardoor viel m'n aandacht er op) een be-
berichtje dat wel op 'n zeer „eigenaardig"
jubileum wees. De vette „kopregel" luidde:
Voor de twaalfde maal terecht gestaan.
Later nam ik het blad zelf in m'n handen.
Ik wou ereis zien of er ook blommetjes op de
tafel hadden gestaan en aan den „jubilaris"
een ruiker was aangeboden.
Die ergernis bleef me bespaard.
Ofschoon die „bloemen" den terecht te-
rechtstaanden zondaar niet vreemd zouden zijn
geweest. Hij was n.1. officieel bekend als tuin-
dersknecht, ofschoon hij „jubileerde" als op-
lichter.
't Was een ergerlijk uitgekookte kerel. Hij
maakte er zijn specialiteit van om, onder al-
lerlei voorwendselen, geld bij de menschen los
te krijgen.
Zijn twaalfde kunstje bestond daarin, dat
hij een juffrouw, en nog wel een wier lichaams-
gewicht daarvoor niet buitengewoon geschikt
leek, opgelicht had.
Hij had d'r verteld, dat haar man hem had
gezonden, om ƒ 10.—■ voor hem te halen.
't Zotste van de geschiedenis is, dat de dame
in kwestie hem had geantwoord: Zeg maar
tegen m'n man, dat ik geen ƒ 10.— heb. Hier
is een briefje van / 25,—. De rest krijg ik dan
wel terug.
Hij zei „ja". Maar . . .
Enfin, de conclusie kunt u uit het voor-
gaande wel trekken.
Het CM, wilde het jubileum niet onge-
merkt laten voorbijgaan en stelde voor, „gezien
verdachtes strafblad" (die beeren van de recht-
bank zeggen 't toch maar netjes) anderhalf
jaar vrij verblijf in het hotel „De Bajes" aan
te bieden.
De advocaat, die den tuindersjongeling had
te verdedigen, vond dat 'n best idee.
. De Rechtbank zal nu hebben uit te maken
of het 'n waardig geschenk is!
Ik erger me d'r over, dat ze in zulke ge-
vallen niet 'n eind touw of een flinke lat mo-
gen gebruiken. Want aan de kosten van die
anderhalf jaar moet ik ook m'n paar centen
bijdragen! 'n Flinke aframmeling ko:.t veel
minder en zou, volgens mijn domme verstand,
veel meer indruk maken!
Maar 't is nu eenmaal zoo, of ik er my
over erger of niet: het Openbaar Ministerie
komt veel te weinig om advies bij
PETRUS PRUTTELAAR.
L. v. O. te AMSTERDAM. Het adres
van Greta Garbo is Metro-Goldwyn-Mayer-
studios, Culver-City, Californië. Greta is
werkelijk niet in het geheim verloold. U kunt
haar in bet Zweedsch, Engelsch of Duitsch
schrijven. Niet vergeten een antwoord-
coupon in te sluiten.
D. R. K. te ROOZENDAAL, Mona
Barrie is den 18den December jarig. Zij is
een dochter van Philip Smith en Jessie
Barlee. Haar adres is 1401 Western Avenue,
Los Angeles, Californië, Dolly Moilinger is
getrouwd met den Duitschen scenario-
schrijver Walther Schlee,
XUl
i
>
;
■-■■;
i i
' I
i

Bill Pitney lag verborgen in de jonge
tarwe. Het was doodstil om hem
heen, terwyl hy langzaam aan zyn
pup trok, den kop beschuttend met een
paar ruwe handen vol litteekens.
De stilte was die van een afgelegen,
landelijke streek, ver van de stad, ver
van alle gewoel van menschen. Er wa-
ren eigenaardige geluiden — van vogels,
en dichterbij, tusschen de halmen, snel-
le, schichtige bewegingen, die Bill tel-
kens deden opschrikken. Konijnen ver-
moedelijk.
Bill Pitney lag stil in den fluweelen
zomeravond, verscholen in het rijpende
graan. Het was een wonderlijke gewaar-
wording voor den gewezen bokser, die
sinds kort de misdadigers-carrière had
gekozen, om daar zoo verloren te zijn in
den volmaakten vrede van deze onge-
kende, slapende wereld. •
Maar Bill was hier niet gekomen om
van de natuur en de stilte te genieten
— hy wachtte op twee lichten, die moes-
ten uitgaan....
Het was haast niet te gelooven, over-
dacht hij, wat „de Mol" hem verteld had.
Hij kon het zich niet allemaal precies
herinneren, vooral niet die geschiedenis
met dien vreemden prins, maar den plat-
tegrond van het huis kende hy uit zyn
hoofd — en dèt was het voornaamste.
Zy woonde daar alleen — in het som-
bere, vervallen huis daar. De oude ex-
butler met zyn vrouw hadden in de por-
tierewoning by den ingang onderdak
gevonden en Bill wachtte tot die het
licht zouden uitdoen en naar bed gaan.
„Het groote hek is nooit meer open
geweest, nadat het lyk van den jongen er
uit gedragen is."
Dat had „de Mol" hem verteld.
Lady McArdle was ongevaarlijk krank-
zinnig; sedert den dood van haar eeni-
gen zoon, had de eenzame weduwe de
gronden van Gresford Hall niet meer
verlaten. Al het personeel was ontsla-
gen, behalve de reeds genoemde butler
en diens vrouw. Misschien was ze wel
altyd abnormaal geweest, deze vroegere.
gevierde Russische danseres, die de
hoofdsteden van Europa aan haar voe-
ten had gezien en met Lord McArdle was
getrouwd, toen haar groote dagen voor-
bij waren en ze haar toovérmacht over
een verwend publiek had verloren.
De familie-juweelen waren verpand
en bevonden zich onder berusting van
den geldschieter. Hierover verkeerde
Bill niet in het onzekere. Maar het snoer
parels van het zuiverste water, de be-
roemde „gouden" MacArdle-parels, die
een waarde van twintigduizend pond
vertegenwoordigen, waren op de Hall
gebleven.
„Uit gevoelsoverwegingen," Bill hoor-
de in gedachten hoe de heesche, flee-
mende stem van „de Mol" het zei, „uit
een soort gehechtheid, waarbij zekere
oude herinneringen een rol spelen, heeft
ze het historische collier niet alleen be-
houden, maar drèagt ze het ook dikwijls
by haar omzwervingen door het bouw-
vallige kasteel. Myn voorwaarden zyn
dertig percent, of je het by my brengt
of hy een ander Gebruik geen vuur-
wapens Deze plattegrond is absoluut
betrouwbaar...."
De lichten in de portierswoning gin-
gen uit.
II.
Een stevig, kunstig-gesmeed dubbel
hek versperde den toegang tot de oprij-
laan. Zware, gemetselde pilaren flan-
keerden het door slingerplanten over-
woekerde, hooge traliewerk, en van el-
ken pilaar strekte zich de ongelijke lyn
van een ouden, wegzakkenden muur uit,
die zich tenslotte verloren in de scha-
duwen van dicht geboomte.
„Het groote hek is nooit meer open
geweest, nadat "
Bill gluurde door de openingen in de
yzeren krullen en figuren waarmee hel
hek versierd was. Wat hy juist onder-
scheiden kon, waren de bocht in het
begin van de oprijlaan, waar hoog gras
en onkruid welig tierden en, aan zyn
rechterhand, een laag, plomp bouwsel
in een wildernis van verwaarloosd
struikgewas — de portierswoning.
GESPREKEEN MET MIJ¥ VRIEND PIETERSEN
Is het waar, dat er zopveel film-
sterren van plan zijn Hollywood
,s .te verlaten, omdat zij zoo enorm
veel belasting moeten betalen?"
,,Hct schijnt, dat belasting betalen ook in
Hollywood niet tot de aangenaamste dingen
des levens behoort. De filmsterren, PJéter-
sen, klagen ten minste steen en been, dat ze
de hooge bedragen niet kunnen opbrengen,
hoewel deze klachten, de hooge gages in
aanmerking genomen, wel eenisgzins over-
dreven zijn. Nu is de filmacteur Leslie Ho-
ward met een nieuw belastingplan voor den
dag gekomen."
,,Wat voor een plan?"
,,Hij is genegen zijn halve salaris aan het
gouvernement af te staan, maar dan wenscht
hij verder ontheven te worden van alle be-
lastingen."
„Dan zullen de belastingen in Californic
toch wel tamelijk hoog zijn, als een acteur
vijftig procent van zijn inkomen aan den
staat wil offeren!"
XIV
„Inderdaad, Pietersen. Het is een feit, dat
al verdienen de sterren hooge salarissen, er
ten slotte maar heel weinig in hun brandkast
belandt. Ze moeten groote villa's bewonen,
er een reclame-manager op na houden, fees-
ten geven, kortom hun leven is veel duur-
der dan dat van andere menschen."
,,Is er al wat nieuws te vertellen over
onze eigen filmindustrie?"
„Binnenkort begint onze filmpionier
Benno met de opnamen voor zijn nieuwe
film „Jongens van Jan de Wit". Ook kun-
nen we eerstdaags de première van de film
„Rubber" verwachten. Maar nog steeds
moeten onze producenten probeeren voor
heel weinig geld een goede film te maken.
En werkelijk, Pietersen, dat is een moeilijke
opgave. De buitenlandsche filmindustrie
hoeft op een ton meer of minder niet te
kijken, maar dat kunnen wij ons niet ver-
oorloven!"
Behoedzaam sluipend in Westelijke
richting, vond BUI al spoedig de kleine
deur in den muur, die op zyn plattegrond
met een rood kruisje was gemerkt. Zy
was versterkt met groote, zware heng-
sels, maar het hout bleek zoo door en
door vermolmd, dat het haast uit elkaar
viel onder het met beleid aangewende
gewicht van Bills krachtig lichaam.
Eerst voerde zyn weg door de droe-
vige resten van een rozentuin, vervol-
gens stak hy een blijkbaar in geen jaren
meer onderhouden grasveld over, met
Italiaansche beelden in de vier hoeken,
om ten slotte te belanden aan den voet
van het terrasvormige talud, waarop de
slapende schoonheid van de oude be-
huizing rustte.
Bill naderde Gresford Hall van de ach-
terzyde. De blinden van alle vensters,
behalve die in den Oostelyken vleugel,
waren gesloten. Het immense, grauwe
bouwwerk en het beklemmende zwijgen,
dat er als een mantel omheen hing, de
verwoestingen, die de tand des tyds aan
zyn nog immer indrukwekkenden luister
had aangericht, de spookachtige atmos-
feer van armoede en verval, deden zelfs
dezen man, die geen physieke vrees ken-
de, even huiveren.
Het tweede der openslaande ramen,
waarmee hy zich bezighield, gaf zonder
geluid mee. Hy kwam een groot vertrek
m en slpot het raam weer achter zich.
Een muffe, benauwde lucht sloeg hem
tegemoet en prikkelde zyn keel.
Voorzichtig liet hy den lichtbundel van
een electrische zaklantaarn over den
vloer spelen daarna over de meubel-
stukken. De kamer was als gehuld in
stof — stof bedekte het behangsel en
maakte het patroon van het tapijt onher-
kenbaar. Bill beschaduwde het schijnsel
met zyn hand en zocht zyn weg naar de
deur.
Daar knipte hy de lantaarn uit.
De deur was niet op slot. Hy ging er
door en stond in een hooge, ruime hal.
Links en rechts kwamen er kamers op
uit en in elk daarvan stelde hy een
vluchtig onderzoek in. Overal de zelfde
staat van verval, dezelfde onbetwiste
heerschappij van stof en verwaarloozing.
Voorwerpen van waarde waren nergens
meer te bekennen.
Hy besloot zyn geluk boven te be-
proeven.
In de hal teruggekeerd, dempte hy het
hebt van zyn lantaarn af met een zak-
doek. Het gesluierde schijnsel deed hem
een prachtige, gebeeldhouwde trap zien,
die naar de hooger gelegen verdiepin-
gen voerde. Het was een juweel van an-
tieKe binnenhuisarchitectuur. Van dat
feit was Bill zich natuurlijk niet bewust,
maar twee gedaanten in roestige wapen-
rustingen en met lansen in hun metalen
banden bezorgden hem een schrik, toen
het onderzoekende licht ze plotseling tot
een grotesk leven deed ontwaken.
Voor een zwaargebouwd man, met
nog weinig routine in dit soort werk.
ifS? h }! A 6 treden me 4 verrassende
gelmdloosheid, en bereikte het eerste
portaal — de galery zooals het in een
dergelyk kasteel heet — zonder ongeval-
len. Deze galery had een boogdeur aan
eiken kant. Bill, die even was blijven
staan om op adem te komen van zyn in-
gespannen sluiptocht, richtte zijn schre-
den naar de deur aan zyn linkerhand.
Ook deze deur was niet gesloten. Op
zachte voeten trad hy binnen en stond
in een groote kamer — een kamer waar-
in alles erop wees dat zy bewoond werd.
In tegenstelling met de stoffige apparte-
menten beneden, was het hier kraak-
zindelyk. Op een kleine tafel naast een
canapé lagen opengeslagen tijdschriften.
Een koel windje deed de bladzijden
van een er van bewegen, en Bill zag dat
de openslaande deuren, die naar een
balcon voerden, half open waren. Hy
liep er heen en trok omzichtig de zware
gordijnen dicht. Daarop monsterde hy
de meubileering van het vertrek.
Wat zich aan zyn oogen voordeed, zou
lederen kenner en bewonderaar van
oude kunst in verrukking hebben ge-
bracht, maar een onontwikkelde bruut
als Bill Pitney kon het slechts een min-
achtende verwensching ontlokken.
Toen geschiedde het onvoorziene.
Een plotselinge, lichte windvlaag
greep een der gordijnen, die hij zooeven
voor het open venster had getrokken en
het zware trijp kwam in botsing met een
tafeltje, waarop een vaas met rozen
stond. Met een geluid dat in Bills ooren
klonk als een kanonschot, viel de tafel
om.Hy hoorde gerinkel van brekend
glas.
Bill doofde zijn lantaarn. Hy stond als
een steenén beeld. De halve minuut die
volgde, leek een eeuwigheid voor den
man, die in ademlooze wanhoop en met
horsch vertrokken gezicht daar in die
donkere kamer afwachtte. Zyn strakke
spieren begonnen juist wat te ontspan-
nen, toen het geluid van een deurknop,
die zacht werd omgedraaid, de sinistere
stilte verbrak.
Een zwakke lichtglimp boorde zich
door het duister, op de plaats waar de
spleet van de deur moest zyn. Het hield
de oogen van den ruigen klant als met
hypnotiseerende kracht gevangen — hy
zag den dunnen straal langer en helder-
der worden.
Opeens, zijn bokserszintuig gewekt,
wierp hy zyn indolentie van zich af,
sprong naar voren en rukte de deur
open, tegelijk zyn machtigen arm naar
achteren houdend om toe te slaan.
Maar zyn vuist viel omlaag langs zyn
lichaam.
III.
De oude dame hief haar zwaren zil-
veren kandelaar op en by het schijnsel
van de brandende kaars nam ze de grim-
mige figuur op, die vóór haar stond.
Niet de geringste trilling deed haar fyne
hand bewegen. Haar scherp-geciseleerde
gelaatstrekken waren uitdrukkingloos.
Groote, donkere oogen keken den indrin-
ger onderzoekend aan.
„Wat doe je hier?" vroeg ze koel.
Bill was, in zyn boksersloopbaan, al-
tijd bekend geweest om zyn directe me-
thoden. Hy schraapte zyn keel en ant-
woordde :
„Ik kom voor de McArdle-parels."
Zyn stem klonk schor.
„Voor de McArdle-parels?" echo'de
ze. „Dat is zonderling. Héél zonderling!
Weet je tegen wie je spreekt?"
„Jawel mylady.
„Je lykt me een ongewoon type van
een inbreker! Ik heb me een inbreker
altyd voorgesteld als een individu met
een soort ruwe intelligentie. Maar je
erbarmelijk gevormde schedel wijst er
op, dat je heelemaal geen intelligentie
bezit."
Bills dikke vingers begonnen kramp-
achtig te trekken. De minachtende op-
merking van de oude dame prikte ge-
voelig in zyn zelfbewustzijn.
„Maar," ging ze voort, de kaars hooger
optillend en hem critisch beschouwend.
„je lichaam heeft een zekere brute
schoonheid. Je zou een gladiator kunnen
zyn "
BUI pakte haar by den arm en sleurde
haar naar zich toe. Zyn kleine oogjes
glinsterden kwaadaardig.
„Luister!" grauwde hy. „Ik ben geen
gladiator, voor den drommel, en even-
min een idioot, versta je? Schei uit met
die grappenmakerij of ik draai je den
nek om! Waar zyn de parels — dat wil
ik weten! Kom er mee voor den dag en
houd verder je praatjes voor je — dat
is wat je te doen hebt...."
De oude dame sloot de oogen, maar
geen geluid kwam over haar lippen.
Toen de oogen zich weer openden, was
haar blik even venijnig als den zyne.
Haar stem klonk ijskoud, snydend-Iaat-
dunkend.
„Minderwaardige kerel dat ie bent!
Je doet myn arm pijn. Draai je hoofd
alsjeblieft opzy! Je adem ruikt naar
bier. Weet je niet, armzalige pummel,
dat de parels van de koningin van Sheba
nooit gestolen kunnen worden? Laat me
los!"
De woorden werden uitgesproken als
een bevel.
„Laat me los!" herhaalde ze, toen hy
niet direct gehoorzamde. „Ik zal met je
praten, omdat ik nu eenmaal moet. Maar
met geweld zul je niets bereiken." Een
woeste schittering glansde plotseling in
haar oogen óp. „De liefde van de konin-
gin van Sheba is vandaag-den-dag nog
sterker, dan al jouw dierlijke kracht!"
Bill liet haar arm los en deinsde terug
voor het vuur van den waanzin in die
donkere oogen.
„Ga zitten!"
BUI voldeed aan de hooghartige invi-
tatie. Hy herinnerde zich wat „de Mol"
hem gezegd had over de gekrenkte geest-
vermogens van de eenzame slotvrouwe
van Gresford Hall. Krankzinnigheid
wekt óf vrees, óf medelijden op. By Bill
was vrees de reactie, maar dat belette
zyn sluw-berekenende boosdoeners-
instincten niet tot de conclusie te komen
dat hy die oude vrouw maar moest laten
uitpraten. Dät was de manier....
rv.
Een schaduw van een glimlach gleed
over haar gezicht toen ze hem zag capi-
tuleeren. Ze stapte verder de kamer in,
plaatste den kandelaar op een speeltafel
vóór hem, trok een hooggerugden stoel
hy en zette zich tegenover de logge, ge-
kromde gestalte van den ex-bokser.
„Je moet weten," begon ze op effen
conversatie-toon, „dat ik niet gewoon
ben vreemden te ontmoeten. De laatste
bezoeker," — opnieuw ontstak de waan-
zin zyn toorts in de groote, diepliggende
oogen — „de laatste bezoeker uit de bui-
tenwereld, die zyn voeten over den drem-
pel van de Hall zette, was een begrafenis-
ondernemer."
De indringer voelde een rilling over
zyn rug gaan en de magere, in het zwa^t
gekleede vrouw streek haar rok glad én
glimlachte naargeestig.
„Je moet niet bang voor den dood
zyn," klonk het hol, „wanneer je uit
eigen vryen wil dit huis betreedt. Mies
is dood. McArdle is dood. Paul is dood.
Gresford Hall is dood."
Bill huiverde weer. Zyn zenuwen be-
gonnen het op te geven en hy wist het.
„Ik zal je een geheim openbaren, gla-
diator! Ik, Maria, Lady McArdle, ben
óók dood. Ja, het eenige dat leeft in dit
huis des doods, zyn de liefde-parels van
de koningin van Shgba! Die leiden een
stralend leven — een leven dat niet ver-,
oudert en niet uitgedoofd wordt, want
herinneringen aan liefde kunnen nooit
sterven!"
De vrouw in het zwart klemde haar
lippen een oogenblik op elkaar en staar-
de naar de kaarsvlam. Toen boog ze zich
over naar den man aan den anderen
kant van de tafel en haar oogen waren
als gehecht aan zyn gezicht.
„Ik heb nagedacht," verbrak ze de
stilte. „Misschien moet het zoo zyn, dat
jij dit vuur van leven zult wegnemen uit
het huis des doods waar zy zich bevin-
den. Misschien ben je gekomen als de
onbewuste zendbode van een Hoogere
Macht, een blinde, onwetende drager
van de Boodschap...."
Wordt vervolgd).
Paul Westermeier (de slager) en Erika Helmke (de bakkersvrouw) in de Duitsche versie
van „Heldenkermls"
XV
—^^—^^^— —^^—

1 ■ 'V •
f«« ■,
ook voor wollen m
goederen uitsluitend
VerschUntwekeHtks — Pi-ys per kwartaal f. 1,95
'
v