Verzekeringsrecht jurisprudentie 2002.pdf - Ex Tunc

More documents

Recommendations

Info

het licht van de vaststaande feiten onbegrijpelijk. General Accident-Amev (1991) Vervolg op HR 12 april 1985, NJ 1985, 867. Dubbele verzekering. Regresrecht verzekeraars. Anticipatie NBW. In een geval waarin dezelfde aansprakelijkheid is gedekt onder meer dan één aansprakelijkheidsverzekering is een eis van redelijkheid en billijkheid dat de verzekeraar op wie de verzekerde zijn keus heeft laten vallen en die daarop de schade heeft vergoed, verhaal moet kunnen nemen op de andere verzekeraars op wie eveneens de verplichting tot het vergoeden van deze schade rustte. Voor het komende recht wordt dan ook - in overeenstemming met wat ten onzent in de doctrine reeds lang werd geleerd en met wat elders geldt – voorgesteld uitdrukkelijk te bepalen dat in een dergelijk geval de verzekeraars onderling verhaal hebben opdat ieder zijn deel draagt. In de huidige wet ontbreekt een dergelijke regel. Niettemin moet ook voor het huidige recht worden aanvaard dat uit voormelde regel inzake samenloop van aansprakelijkheidsverzekeringen voor de betrokken verzekeraars een onderling regresrecht voortvloeit, omdat zulks past in het stelsel van de wet en aansluit bij de daarin wèl geregelde gevallen. Daarbij valt met name te wijzen op het bepaalde in art. 1329 BW en op de regel die is aanvaard voor het geval verschillende personen elk uit hoofde van onrechtmatige daad aansprakelijk zijn voor dezelfde schade. AANVULLENDE JURISPRUDENTIE HOOFDSTUK 3 Confood-Zürich (1997) Partijen zijn overeengekomen dat de schade na brand zal worden vastgesteld door deskundigentaxatie. Volgens het hof is het resultaat van deze taxatie naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zodat de verzekeraar daaraan niet gebonden is. Vooropgesteld moet worden dat vaststelling van de door de verzekeraar te vergoeden schade als in het onderhavige geval is geschied, ertoe strekt onzekerheid of geschil omtrent de hoegrootheid van de door de verzekeraar te vergoeden schade te beëindigen. Daarmee is niet verenigbaar dat de vaststelling als ongeldig zou dienen te worden beschouwd wanneer uitkering van het vastgestelde bedrag in strijd met het indemniteitsbeginsel zou komen doordat zij de verzekerde in een duidelijk voordeliger positie zou doen geraken. De vaststelling bindt partijen immers ook voor zover zij leidt tot een rechtstoestand die afwijkt van die welke tussen hen zou hebben bestaan indien zij omtrent de schadevaststelling geen regeling zouden hebben getroffen. Het hof heeft blijk gegeven van een onjuiste opvatting omtrent de in art. 6:248 lid 2 BW en art. 7:904 lid 1 BW bedoelde maatstaven. In een geval als het onderhavige, waarin partijen zijn overeengekomen dat zij zich binden aan een door derden - in opdracht van partijen – te geven beslissing kunnen alleen ernstige gebreken in de beslissing gebondenheid eraan naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar maken. Hetgeen het hof heeft vastgesteld wettigt echter niet de gevolgtrekking dat in het onderhavige geval van zodanige ernstige gebreken sprake is. De aard van een verzekering als de onderhavige brengt, zoals ook naar voren komt uit art. 7.17.2.13 Ontw. BW, mee dat, tenzij blijkt van het tegendeel, partijen geacht worden het gebouw naar zijn herbouwwaarde te hebben verzekerd. Dat de deskundigen in het onderhavige geval kennelijk geen aanwijzingen aanwezig hebben geacht op grond waarvan van een ander waardebegrip zou moeten worden uitgegaan, kan in ieder geval niet als een ernstig gebrek van hun beslissing worden aangemerkt, te minder nu uit de algemene voorwaarden blijkt dat het verzekerde bedrag is berekend naar herbouwwaarde. De omstandigheid dat de deskundigen bij de vaststelling van het door Zürich te vergoeden bedrag geen rekening hebben gehouden met de werking van het indemniteitsbeginsel, kan evenmin leiden tot vernietigbaarheid van de beslissing van deskundigen nu de omstandigheid dat de verzekerde door het ontvangen van de vastgestelde schadevergoeding in een duidelijk voordeliger positie zou komen te verkeren, niet meebrengt dat de vaststelling als ongeldig zou dienen te worden beschouwd. Ennia – Casablanca (2002) In het arrest Ennia-Casablanca: HR 28 juni 2002, NJ 2002, 609 geeft de HR aan dat art. 263K (oud) bepaalt dat bij overgang van een zaak, de verkering van die zaak ten voordele van de rechthebbende doorloopt. Art. 263K (oud) geeft slechts een regeling voor het geval voorwerpen (zaken) verzekerd zijn en deze worden verkocht of in eigendom overgaan. In beginsel is een bedrijfsschadeverzekering niet een verzekering van een of meer zaken. Art. 263k (oud) is in de regel dergelijke verzekeringen niet van toepassing. De HR vervolgt echter zijn betoog als volgt: ‘Dit is alleen anders in
HOOFDSTUK 4 gevallen waarin bij dezelfde overeenkomst waarbij een overeenkomst tot verzekering van voorwerpen (zaken) wordt gesloten, een overeenkomst tot verzekering van bedrijfsschade als bijkomstige verzekering tot stand komt, hetgeen zich met name zal voordoen indien bij een verzekeringsovereenkomst niet alleen de zaken waarin en waarmee het bedrijf wordt uitgeoefend zijn verzekerd tegen beschadiging door bepaalde gebeurtenissen, maar ook dekking wordt verleend tegen bedrijfsschade tengevolge van het door die beschadiging tijdelijk onmogelijk worden van de bedrijfsuitoefening. Aan de hand van de verzekeringsovereenkomst moet worden vastgesteld welke belangen verzekerd zijn en kan de vraag beantwoord worden of de regeling van art. 263K (oud) daarop van toepassing is’. Het lijkt er dus op dat Ennia in ieder geval de brandschade dient te vergoeden (ervan uitgaande dat partijen art. 263K niet uitgesloten hebben). Wat de bedrijfsschade betreft hangt een en ander van de verzekeringsovereenkomst en de verzekeringsvoorwaarden af. Het gaat er dus om of de bedrijfsschadeverzekering als een “bijkomstige verzekering’ kan worden beschouwd in de zin van art. 7:948 BW. Stukgegooid bierglas (1975) Een goede grond ontbreekt om bij verzekering tegen wettelijke aansprakelijkheid de ongeschreven rechtsregel dat aansprakelijkheid voor door de verzekerde opzettelijk veroorzaakte schade, ook zonder uitsluiting bij de polisvoorwaarden, in het algemeen niet door de verzekering wordt gedekt omdat in zoverre de overeenkomst in strijd is met de goede zeden en/of de openbare orde, uit te breiden tot schade door de verzekerde aan een derde toegebracht met voorwaardelijk opzet naar de door de eiseres gegeven en door haar aan arresten van de strafkamer van de HR ontleende omschrijving. Auto in kanaal (1978) Art. 276 K is noch rechtstreeks, noch analogisch van toepassing op de overeenkomst van levensverzekering. Dit brengt niet mede dat gedragingen van de begunstigde die de dood van degene wiens leven is verzekerd, tot gevolg hebben gehad, geen invloed op diens recht kunnen hebben. Immers in geval de begunstigde deze dood opzettelijk heeft veroorzaakt kunnen de beginselen, die mede uitdrukking hebben gevonden in de artt. 885 onder 1, 1959 en 1725 onder 2 BW meebrengen dat de aanwijzing van hem als begunstigde vervalt, zodat hij deze aanwijzing niet meer kan aanvaarden, of, zo hij haar reeds aanvaard heeft, zijn daaruit voortvloeiende rechten niet kan uitoefenen. Dit verval bevrijdt de verzekeraar echter niet jegens eventueel aangewezen andere begunstigden of, naar gelang van de inhoud van de overeenkomst, jegens de verzekeringnemer of diens erfgenamen. Ook een zodanig verval kan zich in casu niet voordoen. Corrosie (1984) Verzekering tegen schade uit eigen gebrek. Onzeker voorval dat de schade doet ontstaan. Uitlegging van de polis. Corrosie van het zich in betonnen vloerplaten bevindende wapeningsijzer, welke corrosie het gevolg is van eigen gebrek van die platen en reeds was begonnen vóór de aanvang van de verzekering. Polis art. 9 sub a: 'Met terzijdestelling van het bepaalde in art. 249 K (eigen gebrek) is verzekerd alle schade aan het werk en het aannemersmaterieel door verlies, vernietiging of beschadiging.' Hof: Onder de polis moet, in geval van uit eigen gebrek voortvloeiende schade, het onzekere voorval dat de schade doet ontstaan, worden gezocht in het aan het licht komen van het eigen gebrek. Het moment waarop dit gebeurt geldt als het moment waarop de beschadiging als bedoeld in art. 9 sub a van de polisvoorwaarden heeft plaatsgevonden. HR: Deze uitlegging van de polis is niet onbegrijpelijk en geeft evenmin blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Van Kasteren-Nationale Nederlanden Verzekering tegen diefstal. Diefstal van sieraden uit in binnenstad achtergelaten (1988) geparkeerde, goed afgesloten auto. Eigen schuld verzekerde. 'Merkelijke' schuld. Feitelijk oordeel. Algemeen bekend is, dat ook behoorlijk afgesloten auto’s betrekkelijk gemakkelijk beroofd of in hun geheel ontvreemd kunnen worden, een risico dat ook bij parkeren in een drukke winkelstraat met parkeermeters en -politie volstrekt niet te verwaarlozen is; Van Kasteren en haar partner hebben zich gedurende enige uren van de auto verwijderd; Het gaat om sieraden van aanzienlijke waarde; Niet gebleken is, dat Van Kasteren redelijkerwijs niet anders kon handelen; integendeel, voor de hand had gelegen dat zij de kostbaarheden bij een bank in bewaring had gegeven of in een bagagekluis van het station had opgeborgen of, als dat onmogelijk was gebleken, dat zij van haar bezoek aan de binnenstad van Keulen had afgezien. Door op grond van deze omstandigheden te oordelen dat Van Kasteren merkelijke schuld heeft aan het verlies van de sieraden heeft het hof niet blijk gegeven
Page 1 and 2: Twaalfhoven-Railwaypassagiers Het H
Page 3 and 4: Beroepsaansprakelijkheid In deze ca
Page 5 and 6: AANVULLENDE JURISPRUDENTIE HOOFDSTU
Page 7: een geval dat de verzekerde zelf ni
Page 11 and 12: Amev - Van der Linden (1998) als de
Page 13 and 14: wel een proportionele korting op de
Page 15 and 16: Nationale Nederlanden - Woudsend In
Page 17 and 18: te houden met hun mogelijke onverwa

Verzekeringsrecht jurisprudentie 2002.pdf - Ex Tunc

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?