Hulde Jaak Vandemeulebroucke.pdf - N-VA

Hulde Jaak Vandemeulebroucke
Wilfried Vandaele
18/01/2004
Als provincieraadslid heb ik de eer namens de Gouverneur en de Bestendige Deputatie
van West-Vlaanderen een “eremetaal voor burgerlijke verdienste” uit te reiken aan Jaak
Vandemeulebroucke. Hij krijgt dat voor zijn veelzijdige politieke loopbaan en voor zijn
inzet als mandataris ten gunste van het algemeen belang.
Hoewel hij al vele jaren in De Haan woont, is Oostende steeds zijn echte biotoop
geweest. Vandaar dat ik het eremetaal dan ook graag hier wil uitreiken, ter gelegenheid
van de nieuwjaarsreceptie van de N-VA Oostende. Een afdeling waar een enthousiaste
groep rond Johan van Hecke de schouders onder zet. Zij zetten hier in feite het werk
van Jaak voort en dit is dan ook de beste plek om Jaak nog eens in de bloemetjes te
zetten.
Aangezien Jaak historicus is, kan ik niet anders dan eerst kort zijn “geschiedenis” uit de
doeken doen. Jaak Vandemeulebroucke werd geboren in Avelgem, op 27 mei 1943. Hij
studeerde aan het O.L.V-college in Oostende en werd in 1965 licentiaat geschiedenis
(KU Leuven). Hij werd leraar aan het O.L.V.-college en later docent aan het Hoger
Instituut voor Sociale Studiën in De Haan. In 1969 was hij medestichter van de
Vereniging van Vlaamse Leerkrachten. In 1970 werd hij lid van het
Ijzerbedevaartcomité en in 1971 trad hij in Oostende aan als gemeenteraadslid voor de
Volksunie. Hij zou dat blijven tot 1996.
Van 1974 tot 1977 was hij volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Oostende-
Veurne-Diksmuide. In 1977 en 1978 werkte hij als adjunct-kabinetschef van de
staatssecretaris voor Nederlandse cultuur en sociale aangelegenheden. Vervolgens werd
hij medewerker van Europees Parlementslid Maurits Coppieters en in 1981 volgde hij
Coppieters op als Europees Parlementslid. Vandemeulebroucke bleef in het Europees
parlement tot 1998.
Als parlementair specialiseerde hij zich vooral in de materies onderwijs, cultuur en
regionalisme. Hij werd (inter)nationaal bekend door zijn strijd tegen de
hormonenmaffia. Een serieus onderwerp, maar af en toe kon er ook een grapje van af.
Zo doet het verhaal de ronde dat Jaak met zijn toenmalige VU-collega in het Europees
Parlement, Willy Kuijpers, zelfs een geheel nieuw hormoon heeft toegevoegd aan de
lijst van verboden producten. Je kon het vinden tussen producten als Glenbuterol,
Danazol en Salbutamol en het heette “Blufaminol”.
In 2000 stond hij voor de laatste keer op een verkiezingslijst, namelijk als lijstduwer
van “mijn” lijst, de provincieraadslijst voor het kanton Oostende-Gistel. Jaak is achter
de schermen steeds actief gebleven in het bestuur van de Volksunie.
Toen de partij een paar jaar geleden splitste, koos hij overtuigd voor de N-VA, de
Nieuw-Vlaamse Alliantie. Jaak Vandemeulebroucke, die toch alom bekend staat als een
progressief politicus, koos dus voor de N-VA. Dat is voor mij meteen een zoveelste
bewijs dat het beeld dat sommigen graag ophangen van de N-VA als een oubollige,
conservatieve bende, dat dat beeld niet klopt.
1

Hulde Jaak Vandemeulebroucke
Wilfried Vandaele
18/01/2004
Jaak, we zijn blij dat je ons nog steeds met raad en daad bijstaat. En dat zal binnenkort
opnieuw nodig zijn, want dit nieuwe jaar is alweer een verkiezingsjaar. En voor de N-VA
alweer een belangrijk verkiezingsjaar.
Ik wil geen politieke toespraak houden vandaag, want van dat soort krijgen we er nog
in overvloed de komende maanden, maar ik wil toch iets zeggen over wat deze week in
de parlementen is behandeld, nl. de wijzigingen aan het kiessysteem. Daarbij ging het
ook weer over de “democratische” en de “ondemocratische” partijen.. Welnu, geen
enkele van de huidige of vroegere regeringspartijen in dit land mag zich een
“democratische partij” noemen. Geen enkele! Niet VLD, niet SPA, niet CdenV.
Democratie veronderstelt dat iedereen gelijk is voor de wet en dat het principe geldt
van “één man, één stem”.
Welnu, we weten dat het in dit land nooit zo geweest is dat elke stem even zwaar
weegt: grote partijen hebben in verhouding al altijd minder stemmen nodig gehad voor
hun zetels dan kleine partijen; de Franstaligen hebben minder stemmen nodig dan de
Vlamingen (het Front National heeft een senator. N-VA had meer stemmen, maar heeft
geen senator), enz. Wat men deze week heeft gestemd, de provinciale kieskringen
i.p.v. de arrondissementele, is een kleine verbetering, maar blijft onrechtvaardig voor
kleine partijen en voor de kiezers van die partijen.
Het opdelen van Vlaanderen in verschillende kiesgebieden (nu zijn dat provincies), het
daaraan koppelen van een drempel, en het weglaten van apparentering (waarbij de
stemmen die een partij over heeft in één kieskring, worden overgedragen naar een
andere) kost de N-VA in het Vlaamse Parlement 5 zetels. Waar we nu 1 zetel halen,
zouden we er anders, met één Vlaamse kieskring zonder drempels of met provinciale
kringen zonder drempels en met apparentering, 6 halen. Met andere woorden, als elke
stem even zwaar zou wegen, als een correct kiessysteem zou worden gebruikt, dan zou
N-VA dus 500% sterker zijn! Dat geldt (in iets mindere mate) ook voor Agalev. Dit zijn
onverdachte cijfers, want ze komen uit De Morgen van 16 januari.
Dat is waar de N-VA voor staat: natuurlijk vechten we in de eerste plaats voor een
zelfstandig Vlaanderen, voor respect voor onze cultuur en samenleving in Europa, maar
ook vechten wij voor een goed bestuur, dat iedereen evenwaardig behandelt, en voor
een democratie waarin zoveel mogelijk meningen aan bod komen. Dat is het
programma van de N-VA.
En zo besluit ik waar ik begonnen ben: bij Jaak Vandemeulebroucke. Want de
aandachtspunten die ik noemde, lopen ook als een rode draad door het politieke leven
van Jaak Vandemeulebroucke. De dingen die voor hem belangrijk waren, zijn dat ook
voor ons.
Jaak, namens de Provincie overhandig ik je dit ereteken.
2