omzien in verwondering 2 - Sint-Odulphuslyceum

More documents

Recommendations

Info

4 (EIGEN) AARDIG AFSCHEID O M Z I E N I N V E R W O N D E R I N G 2 In 2005 was de schoolkeuze voor onze dochter gemakkelijk: natuurlijk naar het St.-Odulphuslyceum in Tilburg, één van de beste HAVO-VWO scholen van Nederland. Het eerste kennismakingsbezoek viel wat tegen: het was een kille regenachtige avond en de uitstraling van de school was niet optimaal, geen openheid, geen gezelligheid. Evenwel niet zeuren, het is een karakteristiek gebouw waar een blind paard slechts zichzelf kan beschadigen, maar niet het gebouw; gewoon een goede school met gevoel voor traditie in het hart van Tilburg. Om meer te zijn dan een vader die tussen de soep en aardappelen vraagt: ‘en, hoe gaat het op school?’, waarna hij zonder op antwoord te wachten zijn eigen verdiensten uit de schooltijd voor de zoveelste keer vertelt, heb ik me aangemeld als lid van de ouderraad (OR). Mijn vrouw was dat op de basisschool geweest en haar verhalen waren niet bepaald enthousiasmerend te noemen, maar na zoveel jaar zelf ‘niks doen’ voor alles wat buiten mijn vakgebied viel, meende ik deze stap maar te moeten wagen. Ik moet zeggen dat de ouderraad een bijzondere mengeling is van goedwillende ouders (waarvan ik er zelf overigens ook één was). De eerste jaren dat ik lid was lag de nadruk van de OR vooral op ‘eigenaardig’, later duidelijk meer op ‘aardig’. Zo’n OR vertegenwoordigt in theorie alle ouders, maar omdat het een door zichzelf benoemd gezelschap is, komt het er in de praktijk op neer dat de ouders voornamelijk zichzelf vertegenwoordigen. De bijeenkomsten van de OR zijn een tweegesprek met de schoolleiding (SL) over: ‘hoe komt het toch dat…’, of ‘kunt u eens uitleggen hoe…’, etc. Gezegd moet worden dat de SL de OR positief benadert en bereid is onvolkomenheden in de gang van zaken op school waar mogelijk op te lossen. S CHELLEN VAN DE OGEN Ook aan de medezeggenschapsraad (MR) heb ik mijn steentje mogen bijdragen. Bij de eerste vergadering werd al gevraagd, dus zonder enige ervaring, de voorzittershamer te hanteren. Dat was peentjes zweten, want wat weet een eenvoudige ouder van buiten het onderwijs eigenlijk van onderwijs? Niet veel, kan ik u vertellen. Vroeger was alles anders! Zo’n MR is samengesteld uit docenten, ouders en leerlingen en de SL is toehoorder & uitlegger & aangever & doorduwer, maar géén beslisser. Dat was wennen, want de SL wil graag dat hun voorstellen door de MR wordt aangenomen. In het begin viel mij op dat de docenten minder vooruitstrevend waren dan ik had verwacht. Pas later vielen mij de schellen van de ogen, omdat de vooruitstrevendheid (of beter gezegd: de vernieuwingsdrang) van de SL op sommige fronten verkeerd uitpakte met alle gevolgen van dien. Eén van die gevolgen – de roosterproblematiek – hebben we allemaal (alle leerlingen, alle ouders en ook alle docenten) aan den lijve gevoeld. Een antireclame voor ons mooie Odulphus. Ook hierop terugkijkend – de grote belangen voor de school in acht nemend – meen ik dat een onafhankelijke voorzitter met grote kennis van het onderwijs de MR zou moeten aansturen. G EMOPPER EN ZELFSTANDIGHEID Oh ja, waarom was ik ook weer betrokken bij die school? Juist ja, onze dochter was daar leerling en ze heeft het er naar haar zin gehad. Natuurlijk werd er veel gemopperd over docenten, over compo’s, over de onbegrijpelijkheden van het portofolio, over zinloze tussenuren, over wat al niet. Hoewel er erg veel is veranderd in het onderwijs, is dat gemopper door de decennia heen onveranderd gebleven. Gelukkig maar. Wat vonden wij als ouders? Het meest bijzondere was wel dat het Odulphus de leerlingen al vanaf de eerste klas duidelijk maakt dat ze moeten beseffen dat het halen van het diploma hun eigen verantwoordelijkheid is. De school dwingt de leerling tot zelfstandigheid, iets waar ze later heel veel profijt van hebben. Ouders denken in het begin: ‘dat gaat niet goed!’ Immers: ‘zo weinig huiswerk, dat kan toch niet!’ Bij onze dochter (weliswaar met veel aanmoediging) ging het goed: in 6 jaar VWO. V EEL GEBEURD Het Sint Odulphuslyceum, net een gewone school met z’n ups en downs, maar toch een school met een naam. Die zes jaar had ik niet willen missen, ondanks alles. Ik denk dat ook dochterlief later met plezier aan de school terug denkt en deze school niet had willen missen. Terugkijkend is er de verwondering dat er in zes jaar heel veel gebeurd is en dat de tijd is omgevlogen. Ik zeg: dankjewel, thank you very much, merci bien en vielen Dank, want door de school heb ook ik veel geleerd. Jan de Graaff juni 2011
Mariëth van den Bungelaar Wouter Schoorel Anton van Hoek O DULPHUS OF M AXIMACOLLEGE? Hun antwoorden op mijn eerste vraag zijn té typerend om die niet weer te geven. Op de vraag of ze eigenlijk wel weten wie toch die Odulphus is, antwoordt ‘beeldend’ met een volmondig ‘ja’ omdat ze vaak in het Catharijnenconvent in Utrecht zijn drinknap heeft bewonderd, geeft ‘wiskunde’ een feitelijk verslag: ‘een heilige die leefde in de 8e en de 9e eeuw in de buurt van Oirschot’ en antwoordt de immer twijfelende en weifelende scheikundige met de tegenvraag wat weten eigenlijk is! Misschien een andere naam gaan kiezen, het Maximacollege of zo? Niets ervan! Geen van drieën: nee ……. die moet zo blijven! K OLENKELDER… Ik vraag ze elkaar te typeren en dat doen ze beter dan ik dat zou kunnen: Mariëth is volgens Wouter jeugdig, gedreven, betrokken en altijd bereid zich ergens voor in te zetten, Wouter is volgens Anton ‘Mister Odulphus (Zomerkamp)’, een echte Odulphiaan, en Anton is volgens Mariëth de hardwerkende docent die altijd optimaal bereid is de leerling te begeleiden. We verliezen dit jaar heel wat zo! Over het mooiste plekje op school is men het niet met elkaar eens. Lokaal 128! Néé, de hal met die schitterende ramen! Welnéé, de kolenkelder! Als je dáár niet weemoedig en nostalgisch wordt van het zomerkamp, word je het nergens! Natuurlijk komen ook de veranderingen ter sprake. Wouter snapt de laatste jaren wat hij zelf uitlegt allemaal (maar zou nu wel zakken voor ál zijn tentamens), Anton vindt zichzelf enorm veranderd, maar niet in gevoelsleeftijd (‘ik ga nog zo graag met ze om!’) en Mariëth is blij dat ze juist blijft veranderen! AFSCHEID T W E E C O R Y F E E Ë N E N E E N D I V A In het virtuele Odulphus-café zitten drie aanstaande ex-collega’s voor me, drie vertrouwde gezichten die na jaren en jaren onze school gaan verlaten: Mariëth van den Bungelaar, Wouter Schoorel en Anton van Hoek, beeldend, schei- en wiskunde dus. Mijn eerste probleem is het vinden van een kopje bij het interview: ‘Twee tenoren en een sopraan’ lijkt me wel wat, totdat ik me realiseer hóe verbonden ze zich voelden en voelen met onze school. Niet alleen zijn ze 20, 30 en 40 jaar hier op school geweest, zijn kinderen leerling geweest, heeft er één – Anton – hier zelf als leerling gezeten en laat een ander – Mariëth – een zoon als collega achter, hun bijdragen bij allerlei buitenschoolse activiteiten is groots geweest. Nee: ik besluit hieraan een andere titel te geven: twee coryfeeën en een diva! En het onderwijs? Men steunt en men zucht….Op school krijgen we binnenkort nog een verandering: een nieuwe rector. Wat moet hij veranderen, wat moet hij wegdoen? Over dat laatste: de zoemer, de teamvergaderingen, de ingehuurde probleemoplossers, maar behouden moet blijven het Odulphuslied, de vrijdagmiddagborrel, het Odulphiaanse, het complimenten kunnen geven. Op mijn vraag wat hun mooiste complimenten waren komt meteen: ‘de allerliefste en behulpzaamste lerares’, ‘die Van Hoek kan zelfs een aap wiskunde leren’ en Wouter kleurde blijkbaar bij ‘mooi stukkie geschreven, jochie!’. W AT GAAN ZE DOEN? En wat gaat het scheidende deel nou doen in de vrije tijd? Mariëth gaat Italiaans leren, fotograferen en vrijwilligerswerk verrichten voor buitenlandse vrouwen, Wouter gaat zich nuttig maken op een basisschool, Anton fietsen, bridgen en tuinieren. Vandaar dat Wouter over een jaar aan hem zou vragen hoe het met de asperges staat (Anton wil van Mariëth dan wel eens weten hoe ze er zo jeugdig kan blijven uitzien….! (wie niet?)) M OGEN WE ZE BELLEN? Maar stel, ja stel nou toch eens dat er zich volgend jaar 397 trappelende eersteklassers opstellen voor de poorten van het Odulphus, wat dan? Mogen we dan bellen? Wouter meteen, zonder aarzelen, maar dan wel onbetaald en als ongeleid projectiel! Anton komt ons ook versterken, Mariëth vertrouwt op de nieuwe lichting docenten (maar wat nou als we je echt, héél echt nodig hebben Mariëth?). We gaan jullie missen, échte Odulphianen. Ik ga gewoon hopen op die 397 leerlingen. Jan Verweij, docent filosofie 5
Page 2 and 3: 2 COLOFON ODULPHUSNIEUWS is een uit
Page 6 and 7: ROMEREIS Weet je hoe het voelt als
Page 8 and 9: 8 COMENIUS-PROJECT ‘S A M E N Z I
Page 10 and 11: 10 GRIEKENLANDREIS Dat onze school
Page 12: 12 juni 2011
Page 16 and 17: 16 GESCHIEDENISQUIZ De vaksectie ge
Page 18 and 19: 18 ROMEREIS R E I Z E N M E T O D U
Page 20 and 21: 20 40 JAAR ODULPHIAAN H A R R I E H
Page 22 and 23: 22 PROFILERING O D U L P H U S B O
Page 24: Alle data zijn onder voorbehoud. Ra

omzien in verwondering 2 - Sint-Odulphuslyceum

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?