Bulletin nr 50.pdf - Thamer Thuis
Bulletin nr 50.pdf - Thamer Thuis
Bulletin nr 50.pdf - Thamer Thuis
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Nummer 49/50 | Mei 2013<br />
15 jaar<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
Jubileumuitgave
Dubbeldik<br />
Wat later, maar ook kleurrijker en uitgebreider dan u van ons gewend bent,<br />
ontvangt u dit nieuwsbulletin. De reden hiervan is, dat op 16 mei 1998<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> voor het eerst de deuren kon openen in de voormalige pastorie van<br />
De Kwakel. Met een klein beetje rekenen komen we er dan achter dat we dit jaar<br />
dus ons 15-jarig jubileum vieren. Hoe en wanneer dit feest gaat plaatsvinden, kunt<br />
u elders in dit blad lezen.<br />
Dit nieuwsbulletin bestaat uit twee delen: het jaarlijkse donateursnummer<br />
waarin we u, zoals gebruikelijk, weer op de hoogte brengen van alle activiteiten<br />
en ontwikkelingen binnen <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>.<br />
Het andere gedeelte is helemaal gewijd aan het jubileum, hierin vindt u een terugblik<br />
op de achterliggende jaren. Vijftien jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> in een notendop, alles<br />
aan de hand van ons archief. Tot slot een blik in de toekomst van onze voorzitter,<br />
want vooruit gaan we, dankzij uw steun.<br />
Wij hopen dat u dit blad weer met veel plezier zult lezen en dat wij mogen blijven<br />
vertrouwen op uw inzet.<br />
Namens de redactie, Anne Burgmeijer<br />
In dIt nummer:<br />
Van het Bestuur<br />
Nieuwe Stichting<br />
van de Coördinatie<br />
Gewoon of bijzonder<br />
Netwerk palliatieve zorg<br />
Geestelijke verzorging<br />
Drie bloemen voor <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
Wie ben ik, wat doe ik<br />
Wereldreiziger<br />
Nieuwkomer in de zorg<br />
Verpleging, verzorging<br />
Pilot: wijziging in werkwijze<br />
De verdieping<br />
Coördinator op cursus<br />
Boekenplank<br />
Treindromen<br />
Gehoord, gezien, gelezen<br />
Gedicht<br />
Vrijwilligershoek<br />
Nazorg<br />
<strong>Thuis</strong>vrijwilliger<br />
Een heerlijk recept<br />
Rode bietensalade<br />
Staat van baten en lasten<br />
Terugblikken en vooruitzien<br />
van het bestuur<br />
Nieuwe Stichting<br />
Toen we vijftien jaar geleden besloten een bijna-thuis-huis op te richten, werd er voor<br />
gekozen om dat in de vorm van een stichting te doen. Er was tenslotte geen enkel<br />
winstoogmerk en bovendien kon door het verkrijgen van de ANBI-status, een fiscale<br />
positie als Algemeen Nut Beogende Instelling, een betrekkelijk eenvoudige boekhouding<br />
worden gevoerd.<br />
Ook kregen mensen die <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> een warm hart toedroegen daardoor de<br />
gelegenheid om via een notariële akte een aantal jaren een bedrag te schenken dat<br />
als een fiscale aftrekpost kon gelden.<br />
Bij de oprichting werd als uitgangspunt gesteld dat er nooit een financiële drempel<br />
zou mogen zijn voor opname in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> en dus werd een betrekkelijk gering<br />
bedrag vastgesteld als dagvergoeding. Dit betekende dat, naast de door de overheid<br />
verstrekte subsidie, er altijd aanvullende middelen nodig zouden zijn om <strong>Thamer</strong>-<br />
<strong>Thuis</strong> te kunnen laten functioneren. De bijdragen van een groot aantal donateurs,<br />
aangevuld met giften en legaten, zorgen al sinds de oprichting voor de nodige<br />
financiële ruimte.<br />
De subsidieverlening door de overheid verliep tot vorig jaar via de zorginstelling<br />
Amstelring. Daar werd het subsidiebedrag ontvangen. Op haar beurt detacheerde<br />
Amstelring daarvoor een drietal coördinatoren in De Kwakel en verzorgde zij de<br />
Jubileumuitgave // // 15 15 jaar jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
2 3<br />
vrienden van
4<br />
De staat van<br />
baten en<br />
lasten vindt u<br />
elders in dit<br />
blad<br />
werving en scholing van alle vrijwilligers die in het huis werkzaam zijn. Een<br />
constructie die vele jaren uitstekend heeft gefunctioneerd, mede omdat het bestuur<br />
er altijd in geslaagd is voldoende middelen te verwerven om alle operationele kosten<br />
te dekken.<br />
In de zorg blijven regels en structuren meestal niet al te lang ongewijzigd. Zo ook in<br />
de subsidieverlening voor de palliatieve zorg. Sinds vorig jaar dient <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
zelf bij VWS aan te kloppen om de benodigde subsidie te verwerven. Dit betekende<br />
dat er ook een nieuwe overeenkomst met Amstelring moest worden opgesteld.<br />
Om nu enerzijds de daadwerkelijke zorgverlening met de officiële subsidie en<br />
werkovereenkomsten met de zorginstelling, en anderzijds de uiterst noodzakelijke<br />
financiële aanvulling duidelijk gescheiden te houden, is onlangs een tweede stichting<br />
opgericht, die ook de ANBI-status heeft verkregen.<br />
De bestaande Stichting <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> is omgedoopt in de Stichting Vrienden van<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>. De middelen die zijn en worden verworven om <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
financieel te kunnen laten functioneren, worden hierin beheerd. Onze donateurs<br />
zullen dus in de toekomst deze naam op hun incasso tegenkomen.<br />
Daarnaast is een nieuwe Stichting <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> opgericht. Deze stichting zal voortaan<br />
de subsidie bij VWS aanvragen en zorg dragen voor het dagelijks professioneel<br />
functioneren van alle activiteiten in en rondom het huis, van de vrijwilligers en van<br />
de contacten met de zorginstelling en de overheid.<br />
Voorlopig is er om praktische redenen voor gekozen om beide stichtingen door<br />
dezelfde bestuursleden te laten leiden. Naar verwachting zal dat in de nabije<br />
toekomst niet het geval meer zijn. Wij zullen u vanzelfsprekend van eventuele<br />
wijzigingen op de hoogte houden.<br />
Herman F. Aaij, secretaris<br />
Feestelijke bijeenkomst in de <strong>Thamer</strong>kerk<br />
Zoals u in dit Jubileumnummer leest, bestaat ons huis alweer 15 jaar op<br />
donderdag 16 mei.<br />
Dit memorabele moment gaan wij, in dankbaarheid, samen met u vieren!<br />
Noteert u alvast in uw agenda: zaterdag 21 september, vanaf 17.00 uur tot 19.00<br />
uur, feestelijke bijeenkomst in de <strong>Thamer</strong>kerk. Uw persoonlijke uitnodiging<br />
voor deze bijeenkomst wordt u begin augustus toegezonden.<br />
Bestuur <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
Het beeldje dat u overal in dit blad ziet, heet ‘Samen zijn<br />
we sterk’. Het verbeeldt twee dansers die beiden op één<br />
been staan en elkaar in evenwicht houden. Vrijwilligers<br />
die tien jaar werkzaam zijn geweest in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> of de<br />
thuissituatie, krijgen dit beeldje uitgereikt.<br />
van de Coördinatie<br />
Gewoon of bijzonder<br />
In deze speciale uitgave van het bulletin wil ik toch maar<br />
gewoon beginnen met de informatie waar ik meestal het<br />
donateursnummer mee begin: wat feiten en cijfers over het<br />
voorgaande jaar.<br />
Gasten<br />
Hoewel we al een eindje op weg zijn in 2013 gaat deze<br />
informatie dus over het jaar 2012.<br />
We mochten 25 gasten ontvangen in ons huis, 13 vrouwen en<br />
12 mannen. We kunnen zeggen dat er inmiddels al 15 jaar een<br />
gelijkblijvende vraag is naar een plek in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>.<br />
13 van de gasten kwamen uit Uithoorn, 8 uit Amstelveen,<br />
2 gasten kwamen uit Aalsmeer/Kudelstaart, 1 uit Nes aan de<br />
Amstel en 1 gast uit Nieuwveen. Zij verbleven tussen de 3 en<br />
79 dagen in ons huis. 4 van hen zijn naar huis gegaan of naar<br />
een plek elders, en zijn daar overleden of na een tijdje weer<br />
teruggekomen naar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> en hier overleden.<br />
De leeftijd van de gasten varieerde van 55 tot 92 jaar.<br />
<strong>Thuis</strong>inzet<br />
Sinds een aantal jaren worden via <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> ook vrijwilligers<br />
ingezet bij terminaal zieke mensen thuis. Voor ons is die<br />
inzet passend bij de ideeën van <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>: dat een mens<br />
zou moeten kunnen sterven waar hij of zij zich het meest thuis<br />
voelt. Voor velen is dat letterlijk thuis, in hun eigen vertrouwde<br />
omgeving.<br />
In 2012 zijn in totaal 35 vrijwilligers beschikbaar geweest voor<br />
terminaal zieke mensen thuis. Zij zijn op 59 adressen ingezet.<br />
De patiënten die we bezocht hebben, wonen in de hele regio<br />
Amstelland. Ook in het verzorgingshuis zijn vrijwilligers actief<br />
geweest. De meeste mensen worden naar ons verwezen door<br />
de wijkverpleging, maar ook mantelzorgers kunnen bij ons<br />
aankloppen voor hulp.<br />
Wat doen onze vrijwilligers bij de mensen thuis?<br />
De vraag van terminaal zieke mensen en hun mantelzorgers<br />
bepaalt wat de vrijwilliger daadwerkelijk gaat doen. Een vrijwilliger<br />
kan helpen om met de veranderde situatie om te gaan.<br />
Zowel praktische als emotionele ondersteuning behoren daarbij<br />
tot de mogelijkheden.<br />
De vrijwilliger kan zowel de zieke bijstaan als de mantelzorger.<br />
Want ook het leven van degene die zorgt, kan er heel<br />
anders uit gaan zien. Samen kijken we welke hulp nodig is om<br />
het leven zo aangenaam en comfortabel mogelijk te maken.<br />
Voor de een is het belangrijk dat er iemand is met wie men kan<br />
praten over het ziek zijn en wat de consequenties daarvan zijn.<br />
De ander heeft een maatje nodig die helpt bij het weer<br />
Jubileumuitgave // // 15 15 jaar jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
oppakken van activiteiten en relaties of sociale contacten.<br />
Ook onze thuisvrijwilligers zijn geschoold in het omgaan met<br />
ernstig zieke mensen en hun verzorgers. Wat de vrijwilliger<br />
doet en hoe lang en hoe vaak deze komt, hangt helemaal af van<br />
de afspraken die gemaakt worden. Iedere situatie is anders en<br />
niemand beleeft het ziek zijn op dezelfde manier.<br />
Vrijwilligers<br />
Omdat we te maken hebben met een groeiende vraag, zijn we<br />
altijd op zoek naar nieuwe vrijwilligers, met name voor de<br />
thuisinzet. Het team van vrijwilligers in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> is met<br />
63 personen goed op sterkte.<br />
Gezien de diversiteit aan vragen zoeken we vrijwilligers met<br />
verschillende achtergronden en talenten. We achten het van<br />
groot belang dat er een goede klik is tussen de vrijwilliger en<br />
de patiënt.<br />
Vorig jaar hebben 13 vrijwilligers de basiscursus van<br />
8 dag delen afgerond, en zijn na een inwerkperiode inmiddels<br />
zelfstandig aan het werk in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> en/of in de<br />
thuissituaties.<br />
Afgelopen maart is ook een cursus afgerond, op dit moment<br />
zijn 5 vrijwilligers met begeleiding van een mentor hun weg<br />
aan het vinden in het huis. Een deel van hen zal na de inwerkperiode<br />
ook ingezet worden bij terminaal zieken thuis.<br />
In 2012 zijn 7 vrijwilligers gestopt met hun werk.<br />
Ook voor de al langer werkende vrijwilligers is het belangrijk<br />
en prettig om zich te kunnen bijscholen en verdieping aangeboden<br />
te krijgen voor hun werk. We hebben in 2012 een<br />
aantal scholingen aangeboden: praktische vaardigheden aan het<br />
bed, massagecursus, bijscholing over het aangepaste hygiëneprotocol,<br />
en een bijscholing ‘de ideale rapportage’.<br />
Gewoon of bijzonder<br />
Waarin een klein huis groot kan zijn: terwijl ik beneden in ons<br />
kantoor in m’n eentje zit te werken aan dit artikel gaat boven<br />
(voor wie het huis niet zo goed kent van binnen: ‘boven’ is<br />
op de begane grond) alles zijn ‘gewone’ gang. Zo gaandeweg<br />
komen er heel wat mensen binnen die voor hun (vrijwilligers)<br />
werk hier moeten zijn.<br />
Natuurlijk komt de eerste vrijwilliger ’s morgens al rond 7.15<br />
uur binnen om de nachtdienst af te lossen.<br />
Vanaf dat moment kan men tegenkomen:<br />
- een van de andere vrijwilligers, er zijn zeven dagen per week<br />
vijf mensen per dag die met liefde hun tijd en zorg geven aan<br />
onze gasten en hun naasten.<br />
- de wijkverpleegkundigen van het team Amstelring Kwakel<br />
& West, die al jarenlang met veel betrokkenheid en grote<br />
deskundigheid hier werken.<br />
- de huisarts; gasten uit Uithoorn, De Kwakel, Aalsmeer en<br />
Kudelstaart houden hun eigen huisarts in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>.<br />
Voor mensen van buiten deze plaatsen nemen de Uithoornse<br />
5
huisartsen al 15 jaar in goed overleg de medische zorg over<br />
van de eigen huisarts.<br />
- de geestelijk verzorger, die zich aan alle nieuwe gasten voorstelt<br />
en waar dit gewenst is haar steun en hulp biedt. Ook de<br />
vrijwilligers en coördinatoren kunnen op haar rekenen.<br />
Zij organiseert tevens de herdenkingsbijeenkomsten voor<br />
nabestaanden en vrijwilligers.<br />
- de huishoudelijke hulpen, onmisbaar in ons huis waar zo<br />
intensief gebruik wordt gemaakt van alle ruimtes.<br />
- de bestuursleden van <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>, die geregeld in huis zijn<br />
voor bijvoorbeeld administratieve, financiële of pr-activiteiten<br />
en voor vergaderingen en overleg.<br />
- de nachtzorgers, die voor de mensen zorgen en waken in de<br />
soms lange donkere nachten.<br />
- de coördinatoren, tja, zij proberen een spin in het web te zijn.<br />
Het web van vele handen en harten aan het bed van terminaal<br />
zieke mensen en de mensen die bij hen horen. Samenwerken<br />
met al die mensen en de verschillende disciplines is nog nooit<br />
een probleem geweest. Dat is niet in de eerste plaats een<br />
verdienste van de coördinatoren, maar van de grote inzet en<br />
positieve houding van alle betrokkenen.<br />
Jeannette Voskamp, coördinator<br />
Het netwerk<br />
palliatieve zorg<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> maakt deel uit van het palliatief netwerk, samen<br />
met alle andere zorgaanbieders in de regio.<br />
De ziekenhuizen, hospices, verpleegtehuizen, huisartsen, zorgverzekeraar<br />
en allerlei andere organisaties zitten met elkaar om<br />
tafel met als doel de palliatieve zorg in de regio te verbeteren.<br />
Alle aangesloten organisaties hebben op bestuursniveau met<br />
elkaar afgesproken te werken aan het verbeteren van palliatieve<br />
zorg binnen hun eigen organisatie en in de regio. Op<br />
bestuurlijk niveau hebben zij een convenant getekend waarin<br />
ze een verplichting aangaan om hieraan hun medewerking<br />
te verlenen. Ook onze voorzitter heeft haar handtekening daaronder<br />
gezet.<br />
Middels het netwerk stellen de verschillende organisaties<br />
elkaar op de hoogte van de knelpunten die zij ondervinden, of<br />
van nieuwe ontwikkelingen op het gebied van palliatieve zorg,<br />
of projecten die binnen hun organisatie spelen. Een werkgroep<br />
buigt zich over de gevonden knelpunten. Op dit moment is de<br />
overdracht van ernstig zieke patiënten vanuit ziekenhuizen<br />
naar de huisarts een van de onderwerpen.<br />
Op het gebied van scholing draagt het netwerk zijn steentje<br />
bij. Voor verpleegkundigen en verzorgenden wordt jaarlijks<br />
de basiscursus palliatieve zorg georganiseerd. Rond de dag van<br />
6<br />
de palliatieve zorg wordt een symposium gehouden. Vorig jaar<br />
was het thema ‘de kracht van de naaste’. Het symposium wordt<br />
aangeboden door het netwerk aan alle medewerkers en vrijwilligers<br />
in de regio. Het doel is iets te leren over palliatieve zorg,<br />
maar vooral ook om elkaar te ontmoeten en te netwerken.<br />
Verder stimuleert het netwerk de informatievoorziening aan<br />
het grote publiek. Verschillende deelnemers zijn bezig met het<br />
organiseren van publieksavonden om voorlichting te geven<br />
over de verschillende facetten van palliatieve zorg.<br />
Dan is er natuurlijk de website, waar zorgvragers en zorgaanbieders<br />
gebruik van kunnen maken om informatie te vinden:<br />
www.netwerkpalliatievezorg.nl/amstellandenmeerlanden.<br />
Alle aanbieders vertellen in het kort wat ze doen en hoe ze te<br />
bereiken zijn. Leuk om eens te bekijken.<br />
Namens <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> neem ik deel aan het netwerk. Ik vind<br />
het boeiend om te zien dat palliatieve zorg een steeds duidelijker<br />
plek binnen de zorgverlening krijgt.<br />
Gerda Naber, coördinator<br />
Geestelijke verzorGinG<br />
Drie bloemen voor<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
Nu <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> bij de laatste verbouwing drie gastenkamers<br />
kreeg, werd de behoefte gevoeld om de kamers van namen te<br />
voorzien. Een drietal vrijwilligers ging aan de slag om namen<br />
te bedenken en zij lieten zich hierbij inspireren door het boek<br />
‘De taal van bloemen’ van Vanessa Diffenbaugh. Daaruit<br />
kozen zij drie bloemennamen voor de verschillende kamers.<br />
De eerste bloem is de Dahlia. De dahlia<br />
staat voor waardigheid. Hoe gaan wij om<br />
met onze gasten en hun naasten? Hoe<br />
stellen wij de gast op zijn/haar gemak als<br />
het lichaam door ziekte ernstig is aangetast?<br />
Of als de gast en zijn dierbaren<br />
op een andere manier met elkaar omgaan dan jij of ik gewend<br />
zijn? Hoe kunnen we iemand waardig het laatste stukje van<br />
het leven laten afronden? Een ander woord voor waardigheid<br />
zou kunnen zijn: eerbied of respect. Respect voor iemands<br />
eigenheid, respect voor de mens, ongeacht zijn lichamelijke<br />
welzijn.<br />
De tweede bloem is de<br />
Kamille, die staat voor<br />
kracht bij tegenspoed.<br />
In <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> zijn<br />
we onze medemens<br />
tot steun in de laatste<br />
levensfase. Proberen<br />
we er te zijn voor de gast en ook voor<br />
zijn of haar naasten. Afscheid nemen van<br />
het leven kan een heftig proces zijn, verliezen<br />
en tegenslagen incasseren, de hoop<br />
opgeven dat je ooit nog beter wordt, het<br />
vaarwel zeggen van je geliefden en dierbaren.<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> biedt een omgeving<br />
Wie ben ik, Wat doe ik<br />
Op vrijdagmorgen in de keuken van <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>, na het overdragen met Wilma<br />
Weerens, raakten we in gesprek over privézaken en aan het einde van dat gesprek zei<br />
ze: ‘Ik zou graag willen dat je een stukje schrijft over wat je vertelde.’<br />
‘Oh nee toch, ik zou niet weten hoe dat moet,’ zei ik nog. Maar ze voegde er aan toe:<br />
‘Alleen maar een A4-tje en pas voor het maartnummer.’ Het liet me niet meer los,<br />
met het onderstaande verhaal als resultaat.<br />
In Amsterdam leerde ik mijn man Bert kennen door mijn Brabantse vriendin Loes.<br />
We zaten allebei in de verpleging en het klikte meteen tussen ons. Ze nodigde me<br />
uit om met haar en een vriend van haar naar de film ‘The Graduate’ te gaan. Ik had<br />
deze film al gezien, maar had wat afleiding nodig en besloot mee<br />
te gaan… Ja, van het een kwam het ander en in 1969<br />
trouwden Bert en ik.<br />
We gingen in Brabant wonen in een huis met<br />
een vrij grote tuin en kregen twee zonen.<br />
Bert gaf natuurkundeles op een middelbare<br />
school, maar zijn passie was hagedissen<br />
en dat was tekenend voor onze toekomst.<br />
De hele achtertuin werd volgebouwd met<br />
terraria. Die werden gevuld met hagedissen<br />
uit de meest uiteenlopende plekken op de<br />
wereld. Kweken werd zijn hobby (met veel<br />
succes overigens).<br />
Omdat het Nederlandse klimaat Bert niet<br />
aanstond, werd er over emigreren gesproken.<br />
Daar schrok ik van, want dat betekende weg uit<br />
onze vertrouwde omgeving en weg van familie<br />
en vrienden. Toch maar de sprong gewaagd naar<br />
Gran Canaria. Het huis te koop gezet, waarop veel<br />
en de inzet van vele vrijwilligers en<br />
beroepskrachten om te ondersteunen in<br />
dit moeilijke proces.<br />
De derde bloem is<br />
alom bekend, misschien<br />
wel de meest<br />
bekende bloem van<br />
allemaal. Maar als<br />
je naar de betekenis<br />
kijkt, mag deze<br />
bloem niet ontbreken als een van de drie<br />
bloemennamen voor de gastenkamers<br />
Jubileumuitgave // 15 jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
Wereldreiziger<br />
in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>. Het is de Roos, als<br />
symbool van de liefde.<br />
De foto’s van deze bloemen hangen in<br />
een mooi lijstje op de deuren en worden<br />
tevens gebruikt voor de informatiemappen<br />
op de kamers en de overdrachtsmappen<br />
van de vrijwilligers.<br />
Zo wordt er ook met zorg gewerkt aan<br />
iets ‘gewoons’ als de aanduiding van een<br />
kamer.<br />
Willy Rullmann<br />
‘Oh nee toch,<br />
ik zou niet weten<br />
hoe dat moet’<br />
7
‘Oh’, zei hij, ‘ik ben<br />
vergeten te<br />
zeggen dat er<br />
mensen uit<br />
Duitsland komen<br />
logeren’<br />
mensen afkwamen en onder hen ook een journalist van het Brabantse dagblad De<br />
Stem. Hij kocht niet het huis, maar schreef wel een artikel over ons. Daarop kwam<br />
De Telegraaf en tot slot het Jeugdjournaal om de jongens te interviewen en te filmen.<br />
Dat vonden ze natuurlijk geweldig.<br />
We hebben in Gran Canaria een reptielenpark gebouwd op een uitgewerkte vulkaan,<br />
die volgens de bewoners daar al 70 jaar niet meer actief was geweest. Prachtig uitzicht<br />
op de oceaan en Tenerife. Na 2 jaar het park verkocht, naar Nieuw-Zeeland en<br />
vervolgens naar Alabama in de USA waar we 22 jaar hebben gewoond en een enorm<br />
grote reptielenfarm hebben opgebouwd. Hagedissen in alle kleuren en maten (van<br />
een paar centimeter tot 1.20 meter lang) uit de hele wereld om te kweken en te<br />
verkopen aan dierentuinen, privé mensen en dieren winkels (petshops).<br />
Veel publicaties verschenen van Berts hand. Dat trok de nodige aandacht en daardoor<br />
kregen we bezoek uit de hele wereld. Het gebeurde op een avond toen we zaten te<br />
eten, dat er op de deur werd geklopt. ‘Doe jij maar even open’, zei Bert. Ik zag twee<br />
mensen staan en de man riep: ‘Here we are!!’ ‘Ja’, dacht ik, ‘maar ik ken jullie niet.’<br />
Dus terug naar Bert. Ik vertelde wie er buiten stonden en vroeg wat dat betekende.<br />
‘Oh’, zei hij, ‘ik ben vergeten te zeggen dat er mensen uit Duitsland komen logeren.’<br />
Een kwartier na de kennismaking zaten we met zijn vieren te eten, want bij ons gold<br />
niet de regel van: ‘Gaat u maar even daar zitten, we zijn zo klaar met eten.’ En ook<br />
niet: ‘één koekje bij de thee’ (sorry Máxima, er zijn uitzonderingen).<br />
Bert gaf dialezingen zowel in Amerika als erbuiten. Ik ging soms mee, maar naarmate<br />
het bedrijf groter werd, ging dat moeilijker. Er moest hard gewerkt worden<br />
om alle reptielen in leven te houden. Om de kosten te drukken kweekten we ook<br />
voederdieren: ratten, muizen, krekels, reuzenkakkerlakken, reuzenmeelwormen.<br />
En als we hele kleine insecten nodig hadden, liepen we het bos in en zochten naar<br />
termieten onder boomschors. Ja, ook wel leuk om dat te doen en te genieten van het<br />
plezier waarmee ze opgegeten werden… iedereen gelukkig.<br />
Ik heb een heel interessant leven gehad met Bert, die altijd graag naar landen reisde,<br />
waar niet iedereen naar toe ging. Het was geweldig om kennis te maken met uiteenlopende<br />
culturen: Marokko, Joegoslavië, Spanje, Turkije, Finland, Rusland. En altijd<br />
met de Landrover en kamperen in het wild. Houtvuurtje stoken en koken met de<br />
pannenset van zijn moeder die er niet echt blij van werd toen ze de zwartgeblakerde<br />
pannen terugzag. We werden uitgenodigd bij de Berbers in Marokko op een bruiloft<br />
en mochten mee eten, ezelskop, en daarna dansen bij maanlicht en muziek.<br />
In Finland werd je altijd uitgenodigd voor de sauna en zwemmen in het koele meer<br />
daarna. We hebben er zoveel herinneringen en vriendschappen aan overgehouden.<br />
Helaas werd Bert ernstig ziek in 2005 en in 2008 bleef ik alleen achter. Met mijn<br />
jongste zoon de zaak draaiende gehouden tot we een koper vonden in 2010. Ik ben<br />
toen teruggegaan naar Nederland, waar ik vier maanden bij mijn broer en schoonzus<br />
mocht wonen in De Kwakel. Intussen keek ik uit naar een woning en vond een huis<br />
in de Hornmeer in Aalsmeer. Ik voel me helemaal thuis in mijn Holle Bolle Boom,<br />
zoals ik mijn stulpje noem, waar iedereen welkom is!<br />
Ik kwam in contact met mensen die in een hospice werkten en raakte geïnteresseerd,<br />
ging naar de kennismakingsavond in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> in De Kwakel en besloot me aan<br />
te melden. Het werk bevalt me uitstekend en ik ben blij dat ik mag samenwerken<br />
met een heel leuk team.<br />
Hester Langerwerf-Schild<br />
Nieuwkomer in de zorg<br />
Of ik mezelf even wilde voorstellen. In het jubileumdonateursnummer van het<br />
bulletin van <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>… Nou, daar gaan we!<br />
Ik ben Marion Sonneveld, sinds vorig jaar directeur van Hospice Bardo in<br />
Hoofddorp. En daarmee tegelijkertijd ook leidinggevende van de <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
coördinatoren Agnes, Jeannette en Gerda. Eigenlijk ben ik een relatieve nieuwkomer<br />
in de zorg. Het grootste gedeelte van mijn werkzame leven heb ik bij de KLM doorgebracht,<br />
in verschillende functies. Terugkijkend hebben al die verschillende functies<br />
en rollen hun betekenis gehad en specifieke ervaring opgeleverd. Van stewardess,<br />
hotelinkoper, process engineer en manager customer service tot manager business<br />
development. In totaal 17 jaar, een schitterende tijd. Veel gezien, veel meegemaakt.<br />
Tot het moment dat een en ander begon te knellen, en ik eigenlijk meer verdieping<br />
zocht. Het moest anders, over een andere boeg. Dat had waarschijnlijk ook alles te<br />
maken met het feit dat ik de 40 naderde.<br />
Via de Fotoacademie ben ik terecht gekomen bij een subafdeling van de vakbond<br />
FNV, toen naar de ontwikkelingssamenwerking van Plan Nederland. En ten slotte<br />
kwam ik in contact met Bardo.<br />
In Bardo wordt, net als in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>, zorg en begeleiding gegeven aan mensen<br />
die weten dat zij gaan sterven. Soms weet je gewoon dat je ergens op je plek bent, dat<br />
er een klik is. Dat had ik met Bardo. Eerst als kleine zelfstandige advies gegeven over<br />
fondsenwerving en uiteindelijk in dienst gekomen, om te beginnen voor de pr en<br />
fondsenwerving. Al snel bouwde dit zich uit met werkzaamheden rond het verlengen<br />
van het kwaliteitskeurmerk Palliatieve Zorg en het vervangen van de toenmalige<br />
directeur.<br />
Hetgeen me raakt in dit werk, is in eerste instantie dat het gaat over de puurheid.<br />
Voor mensen in de laatste levensfase zijn alleen de werkelijk belangrijke dingen nog<br />
Jubileumuitgave // 15 jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
relevant. Pijn en angst zoveel mogelijk<br />
terugdringen, waardoor tijd doorbrengen<br />
met de mensen die het belangrijkst zijn<br />
en genieten van de (veelal kleine) dingen,<br />
nog mogelijk is. Heel veel van de andere<br />
dingen zijn niet belangrijk meer, zoals<br />
bijvoorbeeld materiële zaken. Zeker in<br />
het begin kon ik ontroerd raken door<br />
de inzet van vrijwilligers. Het aantal<br />
mensen dat zich belangeloos en met hart<br />
en ziel inzet voor hun medemens in de<br />
laatste weken, maanden van hun leven.<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> en Bardo werken al lang<br />
samen, met name met betrekking tot de<br />
vrijwilligers. Vooral op het gebied van<br />
scholing zie je die samenwerking goed<br />
werken, en zie je dat beide huizen en<br />
teams van elkaar leren en profiteren.<br />
Wat opvalt is dat Bardo een relatief<br />
grotere organisatie is, en <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
het kleinschalige als belangrijk voordeel<br />
heeft. Het kleinschalige, het mooie huis<br />
en dito tuin maakt voor mij dat het echt<br />
bijna als thuis voelt.<br />
En dat is wat ik zelf ervaar als ik<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> binnenstap. De liefdevolle<br />
aandacht voor de kleine, belangrijke<br />
dingen. Dat begint al als je voor de deur<br />
staat en de lantaarns met kaarslicht ziet<br />
branden. Dit huis, dit initiatief in<br />
De Kwakel verdient vele donateurs!<br />
Want dat is de realiteit anno 2013.<br />
Financiële ondersteuning door<br />
donateurs, sponsoren en instanties is<br />
hard nodig voor een noodzakelijke<br />
kwaliteits voorziening als <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>.<br />
Ik feliciteer <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> met het<br />
15-jarig jubileum en spreek de hoop en<br />
verwachting uit dat team en bestuur<br />
dit goede werk kunnen continueren en<br />
uitbouwen. Het vervult me met trots<br />
als ik daar op enigerlei wijze aan kan<br />
bijdragen.<br />
Marion Sonneveld<br />
8 9
Felicitaties bij de heropening van<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> na de verbouwing in<br />
2011. Op de voorgrond v.l.n.r.<br />
Jan Dalmeijer, Gerda Naber,<br />
Agnes Weel, Corry Brouwer en<br />
Jeannette Voskamp.<br />
10<br />
verpleGinG, verzorGinG<br />
Pilot: Wijziging in werkwijze<br />
Toen mij gevraagd werd een stukje te<br />
schrijven over de wijkverpleging was ik<br />
meteen enthousiast. Dat komt omdat<br />
er afgelopen periode veel positieve<br />
veranderingen hebben plaatsgevonden.<br />
De wijkverpleging van Amstelring is<br />
afgelopen maanden gestart met een pilot,<br />
waarin de wijkverpleging werkt volgens<br />
een nieuw concept: ‘wijkgericht werken<br />
met zelfsturende teams’. Dit betekent<br />
dat teams van ongeveer tien tot maximaal<br />
vijftien wijkverpleegkundigen,<br />
verpleegkundigen, zieken verzorgenden<br />
of verzorgenden verantwoordelijk zijn<br />
voor de organisatie en uitvoering van<br />
zorg binnen een afgebakend gebied. De<br />
aanleiding was dat patiënten moeizaam<br />
hun weg konden vinden in een grote<br />
organisatie. Daarnaast was de<br />
bureaucratisering ook voor medewerkers<br />
een struikelblok.<br />
Ik ben werkzaam als wijkverpleegkundige<br />
in team Kwakel & West. Tot<br />
ons werk gebied behoort Meerwijk-<br />
West, Legmeer, Legmeer-West en De<br />
Kwakel, waaronder ook <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>.<br />
Toen Amstelring afgelopen zomer ging<br />
starten met zes zelfsturende pilotteams,<br />
hebben wij ons met negen enthousiaste<br />
collega’s (zes verpleegkundigen en drie<br />
verzorgenden) aan gemeld en zijn per<br />
1 september 2012 gestart. Met name de<br />
eerste maanden vormden een drukke,<br />
maar ook een uitdagende en leerzame<br />
periode. Binnen de zelfsturende teams<br />
is zelf organisatie leidend, we regelen nu<br />
zelf de aanvragen voor zorg, indicaties,<br />
planning, bereikbaarheid etc. De huisvesting<br />
van kantoor/werkplek wordt ook<br />
door de teams zelf geregeld. Ons team<br />
Kwakel & West is nu nog in Het Hoge<br />
Heem gehuisvest, maar we zijn op zoek<br />
naar een ruimte binnen ons werkgebied.<br />
Door goede taakverdeling en goed ‘teamwork’, functioneren<br />
we nu als zelfsturend team naar tevredenheid. Ons team is<br />
onlangs uitgebreid met twee verpleegkundigen. We zijn<br />
inmiddels een hechte groep en kunnen op elkaar vertrouwen.<br />
Als er zich een probleem voordoet weten we dit altijd met<br />
elkaar op te lossen. Nu we als team goed ‘op orde’ zijn, kunnen<br />
we ons ook meer op andere zaken richten, zoals deskundigheidsbevordering.<br />
Door talenten te benutten kunnen collega’s<br />
zich verdiepen en specialiseren in een bepaald vakgebied.<br />
Het werken in een klein team wordt door de patiënten positief<br />
ervaren. Doordat het team klein is wordt er meer continuïteit<br />
geboden. De patiënten zien minder verschillende gezichten<br />
dan voorheen. De directe bereikbaarheid is een groot voordeel<br />
voor de patiënt, maar ook voor de huisartsen, ziekenhuizen en<br />
andere hulpverleners.<br />
Team Kwakel & West is verantwoordelijk voor de verpleegkundige<br />
zorg in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>. De wijkverpleging is daar<br />
een groot deel van de dag aanwezig en altijd oproepbaar. Door<br />
continuïteit van de wijkverpleging en goed overleg met de<br />
coördinatoren verloopt de verpleegkundige zorg aan de<br />
patiënten beter. Alle verpleegkundigen zijn deskundig, goed<br />
ingewerkt en geïnformeerd over de patiënten. Er is altijd<br />
een goede overdracht en betrokkenheid. Dit geldt ook voor<br />
de samenwerking met de vrijwilligers. Zij helpen ons bij de<br />
verzorging van de patiënten en creëren een prettige en rustige<br />
sfeer voor de patiënten in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>.<br />
Het team Kwakel & West werkt met heel veel plezier in<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> en hoopt dit nog heel lang op deze voet te<br />
kunnen voortzetten.<br />
Lenie Ossenkoppele<br />
de verdiepinG<br />
Coördinator op cursus<br />
In het najaar van 2012 heb ik de basisscholing voor verpleegkundigen<br />
in de palliatieve zorg gevolgd.<br />
Tijdens de zes bijeenkomsten werden diverse onderwerpen<br />
behandeld zoals algemene problemen bij de palliatieve zorg,<br />
pijn, delier, medicijnen, verlies, verdriet en zorg om de zorgenden.<br />
Nu ik bijna vijf jaar als coördinator in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> werk,<br />
was ik voor mezelf op zoek naar verdieping. Juist met<br />
betrekking tot de zorg rondom de gasten wilde ik meer te<br />
Jubileumuitgave // 15 jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
weten komen over de signalen die ik waarneem. Daarnaast<br />
wilde ik de kennis die ik zou opdoen weer gebruiken in de<br />
basiscursus die ik samen met de coördinator van Hospice<br />
Bardo aan de nieuwe vrijwilligers geef, alvorens zij aan het<br />
werk gaan. Tot slot wilde ik de werkvormen die er gebruikt<br />
zouden worden tot me nemen, zodat ik deze in de cursus voor<br />
de vrijwilligers kan verweven.<br />
Ik vond het heerlijk om nu zelf eens achterover te leunen<br />
en alle kennis op te slurpen. De diversiteit aan onderwerpen<br />
bracht belangrijke inzichten met zich mee.<br />
Een voorbeeld hiervan: als de gast aangeeft niet meer te willen<br />
eten, denken we het wel te begrijpen. Als je erg ziek bent, heb<br />
je geen trek.<br />
Toch mag deze conclusie niet te snel getrokken worden, want<br />
wat kan de achterliggende reden zijn? In de uitleg over de<br />
mondverzorging kwam vooral naar voren dat zieke mensen<br />
soms niet willen eten omdat de mond gevoelig is of omdat<br />
het slikken niet gemakkelijk gaat. Een goede mondinspectie<br />
kan klachten naar voren brengen, zodat de voedingsmiddelen<br />
aangepast kunnen worden.<br />
Een ander voorbeeld is dat de verwardheid van een gast niet altijd<br />
duidelijk herleid kan worden. Delier, depressie of dementie<br />
en ook andere ziektebeelden kunnen soms tot verwardheid<br />
leiden. De signalen (wat gebeurt er? wanneer treedt het op?<br />
hoe openbaart het zich?) zullen in de rapportages duidelijk<br />
omschreven moeten worden. De arts en de wijkverpleegkundigen<br />
kunnen deze signalen dan wellicht herkennen. Zij kunnen dan<br />
de oorzaak vaststellen en er het zorgbeleid op afstemmen.<br />
Omgaan met verlies en verdriet komt in ons huis dagelijks aan<br />
de orde. Hoe gaat de vrijwilliger hier bijvoorbeeld mee om?<br />
Ook voor mij als coördinator had dit onderwerp een diepere<br />
betekenis. De betrokkenheid bij mijn werk en bij de gasten<br />
heeft zijn grenzen, heel belangrijk om in de gaten te houden.<br />
Het was goed om inzicht te krijgen in waar ik wel of geen<br />
invloed op kan uitoefenen.<br />
Behalve de onderwerpen die in de basiscursus voor de vrijwilligers<br />
aan bod komen, heb ik o.a. meer kennis opgedaan over<br />
medicijnen en over wat de oorzaak en gevolgen kunnen zijn<br />
van pijn. Hier kan ik ook weer verder mee in de basiscursus<br />
voor onze nieuwe vrijwilligers.<br />
Ik hoop dat de cursus zijn vruchten zal afwerpen. In ieder<br />
geval is het voor mij heel waardevol geweest en heb ik mijn<br />
doelen bereikt.<br />
Agnes Weel, coördinator<br />
11
oekenplank<br />
Treindromen<br />
door Denis Johnson<br />
Een dun boekje, dat makkelijk leest door het eenvoudige taalgebruik en dat gaat over<br />
een bescheiden, sober leven. Het boekje leest als een biografie, doch er wordt door<br />
de schrijver niet diep ingegaan op de hoofdpersoon, Robert Grainier, die een simpele<br />
arbeider is. Hij leeft als een kluizenaar in het noorden van Idaho tussen de Indianen.<br />
Geboren in de 19e eeuw en overleden in de jaren zestig van de 20e eeuw, ouder dan 80.<br />
Het boekje raakt je door de bescheidenheid over het bestaan en ademt sfeer uit. Je<br />
kunt je goed verplaatsen in de hoofdfiguur die op dramatische wijze zijn vrouw en<br />
dochtertje verliest door een bosbrand. Hij is een harde werker aan de spoorlijn. En<br />
je ruikt bijna het zweet van het harde werken in de bossen met het omkappen van<br />
de bomen. Het manoeuvreren langs de randen van de afgrond om een treinbrug te<br />
bouwen. ‘Het kappen en klieven van de bomen die moordenaars zijn – bij het vallen<br />
van de bomen denk je dat je weet waar hij valt – je bent in oorlog met de boom als je<br />
de bijl erin zet en je kunt dodelijk getroffen worden door een tak van die boom.’<br />
Details in het boek worden vergroot. Bijgeloof tegenover realiteit, oud tegenover<br />
modern, handwerk tegenover mechaniek, ezels en paard-en-wagen tegenover<br />
vliegtuigen en auto’s.<br />
De natuur die moordend kan zijn, waarbij de mens weerloos is. Er gaan veel mensen<br />
zomaar dood. Door de griep, de alcohol, een hartkwaal, een vallende tak, en de<br />
plotselinge dood door de bosbrand waarbij Robert zijn gezin verliest.<br />
Hij blijkt dan goed in staat weer een nieuw leven op te bouwen op de plaats waar hij<br />
hen door de dood verloor. Heel langzaam en eenvoudig pakt hij zijn leven weer op.<br />
Hij krijgt nieuw werk en de natuur biedt hem iets, rust en herstel door de seizoenen<br />
heen.<br />
Hij sterft eenzaam, alleen en zonder erfgenamen. En niemand heeft hem al die tijd<br />
gemist terwijl hij dood in zijn huis lag, ondanks het feit dat bijna iedereen hem kende.<br />
Grainier is zoals wij allen zijn. Ons leven glijdt achteloos voorbij, dag na dag, zonder<br />
nut of doel. En dan is er de dood. Dat was het dan!<br />
Dit gegeven zonder traan of klacht te verwoorden vind ik zeer bijzonder en onvoorstelbaar<br />
knap. En dat raakt bij mij een diepe snaar.<br />
Vrije interpretatie titel Treindromen (1). De hoofdpersoon werkt gedurende een<br />
groot deel van zijn leven aan de spoorlijn.<br />
Het levensverhaal van Robert begint met een trei<strong>nr</strong>it als kleine jongen van 7 jaar naar<br />
de zus van zijn vader. Hij heeft zijn ouders verloren en hij kan zich van die rit niets<br />
herinneren: hij kan er slechts van dromen.<br />
Vrije interpretatie titel Treindromen (2). Toen hij ontwaakte uit een droom had hij<br />
een nachtmerrie. Zijn vrouw Gladys treurde om hun verloren dochter Kate, doch die<br />
lag in de armen van Jezus of Abraham. Hun kind was hier in het land der<br />
levenden en niet omgekomen door de bosbrand. Zij is er nog. De realiteit is anders<br />
en dat is wrang.<br />
Bij zonsondergang rijdt de trein door het verbrande dal met veel kabaal, niet in staat<br />
de dode wereld te wekken.<br />
Wilma Weerens<br />
vrijWilliGershoek<br />
Nazorg<br />
Op 30 november 2011 overleed in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> de heer Ad Polman. Hij had een<br />
Indische vrouw, met wie ik tijdens mijn dienst kennismaakte. En ach, Indische<br />
mensen onder elkaar…<br />
Tijdens de herdenkingsbijeenkomst in mei 2012 ontmoette ik haar weer. Ze vertelde<br />
dat ze moeilijk alleen kon zijn en dat er nu een nicht uit Indonesië een paar maanden<br />
bij haar logeerde. Ik beloofde te bellen als haar nicht weg was. Het telefoongesprek<br />
leidde tot een bezoekje, waar we niet uitgepraat raakten.<br />
Na een tijdje belde ze me met de vraag of ik bij de familieherdenking van Ad op<br />
vrijdag 30 november 2012 wilde komen. Doordat haar arm dienst weigerde, kon ze<br />
Jubileumuitgave // 15 jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
Gehoord,<br />
gezien, gelezen<br />
Tijdens een vroege ochtenddienst<br />
schreef een van de vrijwilligers dit<br />
gedicht:<br />
de orchideeën omarmen de ochtend<br />
en groeten bij het ochtendgloren<br />
de klokken van de kerktoren<br />
binnen is de stilte zacht en sereen<br />
de kalme tikken van de klok<br />
resoneren het ritme van de dag<br />
vandaag zal de tijd zich wederom<br />
vullen<br />
met de ademhaling van afscheid nemen<br />
en voetstappen naar verlichting<br />
Saskia Jenelle Maarsen<br />
12 13
niet koken en begon het gebeuren rond 20.00 uur, anders had<br />
ze een Indische maaltijd bereid. Ze vroeg of ik gelovig was en<br />
ik zei ‘ja’, of ik dan een stukje wilde lezen.<br />
En zo toog ik die avond, gewapend met een mooi gedicht,<br />
naar de herdenking. De hele familie was er en twee goede<br />
vriendinnen van haar. Ook was er genoeg gebak, kroepoek,<br />
maïskoekjes, toastjes, worst, kaas en drinken. Indische gastvrijheid<br />
noemen ze dat. Nadat de schoonzoon had gesproken over<br />
het gemis dat nog iedere dag wordt gevoeld en we het glas op<br />
Ad hadden geheven, las ik dit gedicht voor.<br />
Niet vergeten<br />
Ik denk niet soms nog aan je. Ik denk elke dag aan je.<br />
Ik mis je niet minder maar meer. Je bent er steeds langer niet.<br />
Ik denk aan je als ik wakker word. Ik denk aan je als de kraan lekt.<br />
Ik denk aan je als de koelkast leeg is.<br />
Ik denk aan je als de zon schijnt.<br />
Als ik zo graag met je wilde fietsen.<br />
Als ik zo graag met je buiten wilde zitten.<br />
Ik denk aan je als ik wil vertellen van een kleinkind dat komt.<br />
Van onze zoon die gaat scheiden. Van de auto die verkocht is.<br />
Ik denk aan je als iemand zomaar vraagt: ‘Alles goed…?’<br />
Nooit meer is alles goed. Soms gaat het beter dan anders.<br />
De ene dag is mijn gemis zachter dan de andere.<br />
Sinds anderen zeggen: ‘Het is maar beter zo, hij is goed af,<br />
hij heeft niet meer geleden,<br />
het was niet veel meer…’, verlang ik nog meer naar je.<br />
Mijn dag is beter als je naam wordt genoemd.<br />
Als ik merk: je wordt niet vergeten!<br />
Uit: ‘Woorden in de stilte’ van Marinus van den Berg.<br />
Dit was een prachtige vertolking van hun gevoel. Ze bedankte<br />
me met een stevige omhelzing en met een voldaan gevoel ging<br />
ik na een tijdje naar huis, blij dat ik nog iets voor hen heb<br />
mogen betekenen. Natuurlijk gaf ze me maïskoekjes mee,<br />
want dat is ook een Indische gewoonte. Selamat makan.<br />
Joyce Schoon<br />
14<br />
<strong>Thuis</strong>vrijwilliger<br />
Dit is het verhaal van Klaas Karmelk. Hij en zijn vrouw zijn<br />
al vanaf het begin actief als vrijwilliger in de zorg voor mensen<br />
die terminaal ziek zijn in de thuissituatie. Klaas vertelt hoe dit<br />
zo gekomen is.<br />
Het was voorjaar 1996. In het Amstelveens Weekblad staat<br />
een bericht: “Stichting aanvullende thuiszorg wil starten met<br />
een groep vrijwilligers in de terminale zorg. Mensen die zich<br />
aangesproken voelen, worden uitgenodigd voor een voorlichtingsavond.”<br />
Mijn vrouw Wil en ik gaan er naar toe.<br />
De avond stond onder leiding van de dames Lies Ketel en<br />
Corry Brouwer. Aan het eind meldden zich zeventien<br />
personen aan.<br />
Voorafgaand aan de praktijk werd een cursus gegeven: negen<br />
vrijdagochtenden. Ik voelde wel voor de cursus, maar m.b.t. de<br />
inzet had ik nog geen beslissing genomen.<br />
Kort daarna gaat de telefoon, Wil neemt op en zegt: ‘Corry<br />
voor jou’.<br />
‘Hoi Klaas, ik heb een adres en het lijkt me echt iets voor jou,<br />
Het gaat om een meneer in Kudelstaart, terminaal ziek en<br />
bedlegerig.’<br />
Vervolgens krijg ik het hele ziektebeeld en de situatie eromheen<br />
te horen. Meneer is weduwnaar, heeft drie kinderen,<br />
waarvan twee inwonend. Deze werken de hele dag, maar de<br />
zoon komt ’s middags thuis eten. De hulpvraag is vijf dagen<br />
per week en vier uur per dag.<br />
‘Ik heb jou voor de dinsdag en de woensdag staan. Wat denk<br />
je?’<br />
Ik aarzelde, maar heb toch ja gezegd. Dan stel ik voor om<br />
samen met de vrijwilligers voor de andere dagen te gaan<br />
kennismaken. Meneer lag in de huiskamer in een hoog/laagbed,<br />
met gezicht naar de tuin. Met de dochter, ons vieren en<br />
het meubilair was de kamer vol. Meneer was redelijk monter<br />
en aanspreekbaar.<br />
De dag erna ging ik opgewekt naar Kudelstaart. Toen ik aankwam,<br />
ging de zoon direct weg, ‘Oh ja, vader heeft niet zo’n<br />
beste dag.’<br />
Dat klopte, meneer lag er apathisch bij. De ademhaling verliep<br />
moeizaam. Een gesprek was niet mogelijk, ik dacht echt dat hij<br />
bij mijn allereerste bezoek er tussenuit zou knijpen. Wat kan<br />
vier uur dan lang duren.<br />
De volgende dag was meneer een heel stuk beter en kon weer<br />
gewoon praten. Ik zei dat er een groot verschil was met de dag<br />
ervoor.<br />
Hij keek me aan en zei: ‘Je denkt toch niet dat ik zo’n eerste<br />
keer het achterste van mijn tong laat zien?’ Toen kon ik hem<br />
wel ik weet niet wat doen, de komediant.<br />
Verder werd het een rustige middag.<br />
De volgende dagen kwamen de verhalen uit zijn jeugd, zijn tijd in het internaat bij<br />
de paters, de kwajongensstreken. Ook zijn wens om met mij samen in een bootje nog<br />
een keer op de plas te gaan vissen.<br />
Naar het einde toe kwam er ook agressie, zo pakte hij eens zijn pyjamajasje met<br />
beide handen vast en trok in één ruk alle knopen eraf. De pleister op zijn heup was<br />
het volgende wat eraf ging. Ik belde de wijkverpleging en vroeg, wat te doen. Het<br />
antwoord was: ‘Niets, want een nieuwe pleister zal hij er ook weer afhalen.’ Dan die<br />
harde dreun op mijn schouder, ik stond naast zijn bed en samen keken we naar de<br />
tuin, onverwachts kwam die klap. Dat was goed bedoeld, maar ik heb niet gewacht<br />
op een volgende, dus nam wat afstand.<br />
Ik ben in totaal zeven keer op bezoek geweest, voor mij was dat de vuurdoop, in alle<br />
jaren daarna heb ik nooit meer zo’n situatie meegemaakt.<br />
Klaas Karmelk<br />
volgende nummer<br />
Het volgende nummer van het bulletin zal verschijnen in november. Dit is een intern<br />
nummer, alleen bestemd voor vrijwilligers en andere direct bij <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
betrokken personen. De inleverdatum voor de kopij is vastgesteld op 1 november.<br />
Vaste leveranciers van kopij krijgen ongeveer twee weken van te voren een<br />
herinnering. Maar ook spontane bijdragen zijn van harte welkom op het<br />
redactieadres: birgit15@kabelfoon.nl<br />
Anne, Birgit, Willy, Wilma<br />
Jubileumuitgave // 15 jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
Een heerlijk recept<br />
Rode<br />
bietensalade<br />
alS vOORGERECHT<br />
Deze bietensalade doet het al jaren<br />
goed bij mij thuis. Ik heb meegekeken<br />
bij een kok van een bekend restaurant<br />
in Breda. Het is smullen voor wie<br />
houdt van zuur-frisse gerechten.<br />
Ingrediënten<br />
Rucola sla<br />
Geschilde rode bieten in reepjes/stukjes<br />
Dressing:<br />
Zakje Calvé salad mix (kan variëren<br />
van smaak, bv bacon, Italiaanse<br />
kruiden, knoflook)<br />
Mosterd<br />
Ketjap - de groene van Conimex<br />
Olijfolie<br />
Water<br />
Rode azijn<br />
Groene pestosaus<br />
Ingrediënten van dressing door elkaar<br />
mengen en over de sla en bietjes<br />
gieten.<br />
De salade bedekken met:<br />
Kappertjes<br />
Tuinkers, klein geknipte stukjes<br />
Gamba’s (gekookte gamba’s, ontdaan<br />
van schaal, 2 stuks per portie)<br />
Pijnboompitten<br />
Kan met bruin stokbrood of<br />
geroosterd brood geserveerd worden.<br />
Hoeveelheden aanpassen aan het<br />
aantal eters.<br />
Eet smakelijk!<br />
Wilma Weerens<br />
15
16<br />
eXploitatie van thaMerthuis in 2012 en 2011<br />
in € in €<br />
OPBRENGSTEN 2012 2011<br />
donaties/sponsoring derden 26.300 33.700<br />
bijdragen/giften gasten 21.600 21.700<br />
overige expl.opbrengsten 3.300 3.700<br />
_______ _________<br />
totaal opbrengsten 51.200 59.100<br />
UITGAVEN<br />
huisvesting/huishouding 25.900 22.500<br />
personeelskosten 9.800 9.800<br />
afschrijvingen 14.300 13.200<br />
pr, internet, telefoon 8.700 6.600<br />
adm.+secr.+overige kosten 4.200 2.100<br />
_______ ________<br />
totaal uitgaven 62.900 54.200<br />
tekort resp. overschot 11.700 4.900<br />
Toelichting<br />
Het exploitatietekort van € 11.700 is veroorzaakt door een aantal, deels eenmalige,<br />
factoren:<br />
1. Lagere inkomsten uit exploitatie.<br />
2. De huur-en onderhoudskosten stegen als gevolg van de uitbreiding van<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> met de ruimte die vrijkwam door de verhuizing van de medici<br />
naar de Waterlinie; deze ruimte was in 2011 al verbouwd.<br />
3. Vervanging van pc’s en tv’s leidde tot verhoging van de afschrijvingen.<br />
4. Er werd extra gereserveerd teneinde te kunnen voldoen aan eventuele in de<br />
toekomst opkomende herstelverplichtingen<br />
5. Stijging van de telefoon- en computerkosten.<br />
Voor de continuïteit van <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> behoeft echter niet te worden gevreesd. De in<br />
2012 gevormde Stichting Vrienden van <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> is in staat het tekort over 2012<br />
aan te zuiveren of anderszins voor haar rekening te nemen.<br />
In 2013 zal <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> rechtstreeks de subsidie van het Ministerie van VWS<br />
ontvangen, die tot nu toe aan Amstelring werd uitgekeerd om de verpleegkundige zorg<br />
in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> te kunnen verlenen en onze vrijwilligers te werven, in te zetten, te<br />
begeleiden en te scholen. De subsidie is echter verre van kostendekkend en daarom<br />
zal in toenemende mate een beroep op de Vriendenstichting moeten worden gedaan.<br />
Deze zal voortaan de fundraising voor <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> voor haar rekening gaan nemen,<br />
zodat <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> zich volledig op zijn kerntaak kan concentreren.<br />
Het bestuur spreekt zijn grote dank en waardering uit jegens allen die zich, op welke<br />
wijze dan ook, voor <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> hebben ingezet in het afgelopen jaar.<br />
Namens het bestuur,<br />
Ludo Gribling, penningmeester<br />
terugblikken<br />
vooruitzien<br />
De redactie vindt het jubileum van<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> een mooie aanleiding om<br />
eens in het archief te zoeken naar hoe<br />
het allemaal begonnen is en wat er in<br />
de afgelopen vijftien jaar tot stand is<br />
gebracht. De weerslag daarvan vindt<br />
u op de volgende pagina’s.<br />
Terugblikken, maar ook vooruitzien.<br />
Wat is er in al die jaren veranderd op<br />
het gebied van de zorg? Welke<br />
ontwikkelingen zijn in de toekomst te<br />
verwachten?<br />
En om te beginnen een bezinnend<br />
artikel over waar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> voor staat.
18<br />
Een bed voor de dood<br />
De Belgische journaliste en schrijfster Gretel van den Broek liep enkele maanden<br />
na het overlijden van haar vader een tijd mee op een palliatieve eenheid en schreef<br />
daarover een boek onder de titel ‘Een bed voor de dood’.<br />
Zij vertelt in een toespraak die ze hield in De Nieuwe Liefde in Amsterdam, hoe ze<br />
in die periode probeerde “die ene zin uit het achterhoofd van palliatieve werkers te<br />
ontrafelen: ‘Geen dagen toevoegen aan het leven, maar leven aan de dagen.’<br />
Kwaliteit van leven is er belangrijker dan het leven zelf. De dood krijgt er plaats,<br />
meer nog; is er elke dag, in elke kamer, in de living, de wandelgang en het bubbelbad.<br />
Wegstoppen vergroot alleen maar de o<strong>nr</strong>ust. Leven wordt niet meer verlengd. Wie<br />
geen honger heeft, moet niet eten, wie niet meer drinkt, hoeft geen infuus, medicatie<br />
dient alleen om pijn te verzachten.<br />
Al dit loslaten maakt de focus op psychische zorg mogelijk. Een gesprek mag duren,<br />
er is ook tijd voor familie en vrienden, en voor persoonlijke wensen. Nog eens<br />
mosselen met friet, de hond op het bed, nog eens allemaal samen aan de cava.<br />
Slapen zo lang je wil.<br />
Mensen krijgen er, vaak na jaren ziekte, eindelijk hun autonomie en waardigheid<br />
terug. Paniek maakt plaats voor sereniteit. Angst voor naakte eerlijkheid. De dagen<br />
die nog resten, krijgen een schoonheid die ontroert.”<br />
Het lijkt een vreemde tegenstelling: doordat de dood een bed, een plaats krijgt, niet<br />
langer uit de weg wordt gegaan of wordt verzwegen, krijgt juist het leven nieuwe<br />
glans en schoonheid.<br />
Dat is precies wat <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> heeft willen uitstralen, in alle vijftien jaren dat het<br />
nu bestaat. <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> is een huis waar mensen sterven, inderdaad. Maar eerst en<br />
vooral wil het een huis zijn waar mensen mogen léven, hun leven voltooien tot aan<br />
het eind.<br />
De dood blijft even hard en pijnlijk. In de woorden van<br />
Gretel van den Broek: ‘Het is een groot beest dat hard blaft en<br />
klauwt.’ Maar als je dat beest in de ogen durft te kijken, het<br />
niet uit de weg gaat, maar een bed aanbiedt, dan ontstaat er<br />
vervolgens ruimte om over te gaan tot de orde van de dag: er<br />
zijn voor een mens.<br />
Zo willen de vrijwilligers en professionele hulpverleners in<br />
Leden van het bestuur in 2002, met majoor Bosshardt, die<br />
toen <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> bezocht...<br />
teruGblikken<br />
Waarom<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> begon<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> is ontstaan vanuit de behoefte die ervaren werd<br />
in de praktijk van het begeleiden van terminaal zieke mensen.<br />
Tot de jaren negentig van de vorige eeuw waren er weinig<br />
mogelijkheden voor mensen met een terminale ziekte, die om<br />
welke reden dan ook niet thuis konden blijven.<br />
Wanneer thuis sterven niet mogelijk bleek, bijvoorbeeld door<br />
ongeschikte behuizing, te weinig mantelzorg of juist te veel,<br />
overbelasting van partners, gecompliceerde zorg etc., was men<br />
aangewezen op het ziekenhuis of verpleeghuis, als daar al<br />
plaats was.<br />
Vaak waren er, met name in de thuissituatie, dan schrijnende<br />
toestanden. Ziekenhuizen bleken niet voldoende toegerust te<br />
zijn om goede palliatieve zorg te verlenen.<br />
Jubileumuitgave // 15 jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> er zijn voor de gasten en hun familie. Met<br />
luisterende oren en helpende handen. Met een bakkie troost<br />
voor wie verdrietig is of een schilfer ijs voor een droge mond.<br />
Zo biedt <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> een bed aan de dood, maar meer nog<br />
een huis aan het leven. En dat hopen we nog vele jaren te mogen<br />
blijven doen.<br />
... en in 2008 bij de viering van het 10-jarig jubileum.<br />
Die palliatieve zorg was in het buitenland, met name in<br />
Engeland, wel goed ontwikkeld en gestructureerd. Door<br />
daarnaar te kijken en er verder op door te bouwen, kreeg de<br />
ontwikkeling van de palliatieve zorg in Nederland een enorme<br />
injectie in positieve zin. Ook vanuit de overheid werd die<br />
ontwikkeling gestimuleerd, naast de vele particuliere<br />
initiatieven die er werden ondernomen.<br />
Eén van die particuliere initiatieven in de allereerste fase van<br />
bovenbeschreven ontwikkeling, was de oprichting van de<br />
Stichting <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>, die zich tot doel had gesteld om in<br />
de gemeente Uithoorn een bijna-thuis-huis te realiseren.<br />
De werkgroep die hiervoor geformeerd werd, bestond uit<br />
vertegenwoordigers uit verschillende maatschappelijke<br />
richtingen. Zo waren de public relations, het management,<br />
de financiële sector, de verpleging en de geneeskunde hierin<br />
vertegenwoordigd, evenals de vrijwilligersorganisaties.<br />
Voordrachten werden gegeven voor gemeentelijke overheden,<br />
serviceclubs, maatschappelijke instellingen, kerkelijke<br />
organisaties etc. Overal werd een gewillig gehoor gevonden<br />
en werd gul gedoneerd.<br />
19
15 jaar<br />
Velen herkenden hun eigen ervaringen met de laatste levensfase van familieleden,<br />
vrienden en kennissen. Ook het doorbreken van het taboe rondom het praten over<br />
ernstige ziekte, sterven en dood was daarbij voor velen een opluchting.<br />
Over het zoeken naar een geschikte locatie zouden we een roman kunnen schrijven,<br />
want daarbij werd namelijk wel de nodige weerstand ondervonden om uiteenlopende<br />
redenen.<br />
Door de medewerking van het bestuur van de R.-K. parochie St. Jans Geboorte in<br />
De Kwakel konden we uiteindelijk beschikken over de voormalige pastorie. Een zeer<br />
genereus gebaar om een niet religieus gebonden organisatie onderdak te verlenen.<br />
De mening van de bevolking van De Kwakel heeft hierin ook zeker een belangrijke<br />
rol gespeeld, getuige de enthousiaste reacties en donaties bij de diverse voordrachten.<br />
Het pand werd ingericht door deskundige vrijwilligers uit De Kwakel, die ook<br />
later diverse malen verbouwingen hebben uitgevoerd, met als resultaat dat er nu een<br />
prachtig en volledig geoutilleerd huis is waarin de gasten optimaal kunnen worden<br />
verzorgd.<br />
In de loop der jaren is duidelijk gebleken dat <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> in een behoefte voorziet<br />
en zoals het er nu naar uitziet ook in de toekomst noodzakelijk zal blijven.<br />
De medewerking van iedereen, dus zowel de professionele zorg als de vrijwilligers,<br />
naast de ondersteuning vanuit de particuliere sector, is en blijft hiervoor<br />
noodzakelijk. Gezien het enthousiasme van iedereen die bij <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> betrokken<br />
is, lijkt het erop dat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken.<br />
Jan Dalmeijer, bestuurslid<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> 1998 - 2013<br />
• <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
• Idealisme<br />
• Zorg met aandacht<br />
• Vrijwilligers<br />
• Geven vrijwilligers vanuit idealisme zorg<br />
met aandacht in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>.<br />
18 Jaar geleden begon ik met de invulling van de ‘witte vlek’ m.b.t. het inzetten van<br />
gespecialiseerde vrijwilligers bij terminaal zieken in de thuissituatie in Amstelland en<br />
de Haarlemmermeer.<br />
Na jaren zelf nachtzorg gegeven te hebben bij terminaal zieke mensen thuis, werd<br />
mij gevraagd door mijn toenmalige manager Lies Ketel om vrijwilligers te werven, te<br />
selecteren, te scholen en in te zetten bij terminaal zieken in de thuissituatie. Het doel<br />
was om mensen zo lang mogelijk thuis te kunnen laten blijven. Ondersteunen van<br />
de zieke en zijn mantelzorger. Met een kleine groep zeer gemotiveerde vrijwilligers<br />
startte ik. Ik ging op huisbezoek, nam de situatie in ogenschouw en op de terugweg<br />
naar kantoor wist ik al wie daar in die situatie ingezet zou moeten worden. De goede<br />
persoon op de goede plaats. Mensen die gelijkgestemd waren, een gedeelde hobby<br />
of passie hadden of gewoon omdat er ‘warmte’ in moest. Zo gebeurde het dat de<br />
vrijwilliger piano speelde als ze kwam omdat de patiënt dat zoveel fijne herinneringen<br />
gaf, dat een vrijwilliger uren voorlas of dat de mantelzorger helemaal niet<br />
weg wilde omdat er nu eindelijk iemand was die voor haar zorgde en haar verhaal<br />
aanhoorde.<br />
Toch waren er mensen die eigenlijk niet thuis konden blijven omdat ze uren alleen<br />
lagen of omdat de mantelzorger het niet meer aankon. Dan was een opname in<br />
ziekenhuis of verpleeghuis de enige mogelijkheid.<br />
Ook wijkverpleegkundige Bertie Stokkel kwam dat tegen en zij trok Jan Dalmeijer<br />
aan zijn vestje, die in zijn huisartsenpraktijk tegen hetzelfde probleem aanliep. Toen<br />
was het idee voor de opzet van een bijna-thuis-huis zoals dat alleen nog in Nieuwkoop<br />
bestond, vlug geboren. Zij zochten er wat mensen bij die daar ook warm voor<br />
te maken waren. Niet alleen uit de zorg, maar ook uit het bedrijfsleven. Want alleen<br />
met zorg en emotie kun je geen huis realiseren.<br />
Zo kwam Jan ook bij het Mantelzorg Steunpunt om mij te polsen of die geweldige<br />
vrijwilligers ‘van mij’ ook die zorg in een bijna-thuis-huis zouden willen geven.<br />
Natuurlijk aangevuld met een nieuwe groep gemotiveerde vrijwilligers.<br />
Avonden zaten we om tafel bij Jan Dalmeijer om de plannen, de visie en de uitvoering<br />
te bespreken. Maar ook om elkaar te leren kennen. Ik kan zeggen dat op deze<br />
avonden de basis gelegd is voor een ‘bevlogen bestuur’. De meeste bestuursleden<br />
zijn nog van het eerste uur en om te professionaliseren hebben we de laatste jaren<br />
gelukkig versterking gekregen van een aantal mensen die een behoorlijke staat van<br />
dienst opgebouwd hebben en deze kennis nu weer inzetten om <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> de<br />
komende 15 jaar vooruit te kunnen helpen.<br />
Veel is er veranderd en verbouwd, maar de warme aandacht voor gast en familie is<br />
gelukkig gebleven.<br />
Ik ben blij dat ik daar als vrijwillig bestuurslid een klein aandeel in mag leveren.<br />
Corry Brouwer, bestuurslid<br />
Jubileumuitgave // 15 jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
Vvrijwilligers bij de overdracht van hun dienst<br />
20 21
uit het arChief<br />
1998 - 2003: van pastorie<br />
naar bijna-thuis-huis<br />
In februari 1998 was het dan zover: in de bovenzaal van restaurant Leenders in<br />
De Kwakel werd het nieuws bekendgemaakt dat de pastorie na het vertrek van<br />
pastoraal medewerker de heer Hudepohl officieel werd overgedragen aan de<br />
Stichting <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>.<br />
Het artikel in een streekblad van 11 februari opende zo: “Bijna-thuis-huis in pastorie<br />
De Kwakel. De Stichting <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> heeft zijn ‘sterfhuis’. Niet in Uithoorn of<br />
Aalsmeer zoals gedacht en verwacht, maar midden in De Kwakel.”<br />
De initiatiefnemer en toenmalig voorzitter van de stichting, Jan Dalmeijer,<br />
verwoordde zijn vreugde in datzelfde artikel zo: “Deze locatie overtreft onze stoutste<br />
verwachtingen, wij zijn dan ook bijzonder blij dat het in deze plaats is. Als er iets<br />
moet gebeuren, dan staan de mensen hier in de rij.”<br />
Al spoedig werd de pastorie door een aantal vrijwilligers onder handen genomen.<br />
Het huis werd verbouwd, geschilderd, schoongemaakt en ingericht voor het doel<br />
waarvoor het bestemd was.<br />
In het blad van De Zonnebloem werd door mevrouw Leida Klijn verslag gedaan van<br />
bovengenoemde activiteiten: “De gordijnen zijn ineens voor de ramen vandaan. In de<br />
voormalige pastorie wordt druk gewerkt, geschuurd, geverfd en gewit, allemaal door<br />
vrijwilligers die na één telefoontje spontaan komen om van de pastorie het tehuis te<br />
maken waar het voor bestemd is. Het is dan ook niet zomaar een huis. Nee, het huis<br />
staat in De Kwakel en het lijkt of we ons er allemaal een beetje verantwoordelijk<br />
voor voelen.”<br />
En toen werd het 16 mei van datzelfde jaar en kon <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> zijn deuren openen<br />
voor een open dag voor alle belangstellenden. En dat werden er heel wat. De krant<br />
kopte: “Open dag <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> trekt 500 mensen.” De initiatiefnemers kregen die<br />
dag veel lof toegezwaaid, maar ook al die vrijwilligers die zich zo hadden ingezet,<br />
werden flink in het zonnetje gezet.<br />
De stichting had inmiddels al heel wat bekendheid gegeven<br />
aan het initiatief en daarmee een groot aantal donateurs en<br />
giften verzameld.<br />
Onder leiding van een coördinator en een aantal vrijwilligers<br />
kon het huis nu daadwerkelijk in gebruik worden genomen<br />
en al op 22 mei kon de eerste gast opgenomen worden.<br />
Inmiddels waren al 39 vrijwilligers opgeleid tot vrijwilliger<br />
terminale zorg. Zo ging het huis dus echt van start en al snel<br />
bleek het in een behoefte te voorzien: beide kamers waren<br />
voortdurend in gebruik.<br />
In 1999 ontstond bij het bestuur de behoefte aan meer onderling<br />
contact en verscheen het eerste nieuwsbulletin. Ik citeer<br />
het openingswoord van de toenmalige redactie: “Het bestuur<br />
van de Stichting <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> heeft de behoefte om een<br />
goed contact te onderhouden met alle medewerkers. Tot nu<br />
toe vond de uitwisseling van wetenswaardigheden en nieuws<br />
uitsluitend plaats via mondelinge overdracht. Het persoonlijke<br />
contact tussen eenieder zal zeker moeten blijven voortbestaan,<br />
maar het bestuur meent dat de betrokkenheid en samenwerking<br />
met ons aller bijna-thuis-huis ermee gediend kan zijn<br />
door een min of meer regelmatige uitgave van een nieuwsbulletin.”<br />
En zo geschiedde: voor u ligt al het 50ste nieuwsbulletin,<br />
dat tevens het jubileumnummer is.<br />
Maar zoals vaak gebeurt: als een voorziening een tijdje in<br />
bedrijf is komen de kinderziektes zich melden. Er moesten<br />
enkele aanpassingen worden aangebracht en weer werd beroep<br />
gedaan op onze vrijwillige ‘bouwploeg’ en weer werd hun<br />
hulp toegezegd. De Nieuwe Meerbode van 29 september 2001<br />
kopte: “Vrijwilligers nemen <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> maandlang stevig te<br />
pakken.”<br />
Er moest gehakt en gebroken worden, dit alles weer onder de<br />
bezielende leiding van de heer Wim Wahlen. De voormalige<br />
kelder werd omgebouwd tot kantoorruimte en de keuken<br />
werd uitgebreid.<br />
Omdat tijdens zo’n ingrijpende verbouwing geen gasten in<br />
huis konden verblijven, kregen we tijdelijk onderdak in Het<br />
Hoge Heem, zodat onze zorg aan de gasten wel kon doorgaan.<br />
Jubileumuitgave // 15 jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
Na een maand van het gastvrije onderdak aldaar gebruik te<br />
hebben gemaakt, konden we weer terug naar onze vertrouwde<br />
plek in De Kwakel. Op 21 november was er een open huis,<br />
waarop iedere betrokkene een kijkje kon komen nemen in<br />
het verbouwde huis. De toespraak van Jan Dalmeijer naar de<br />
vrijwilligers staat aldus opgetekend in de krant: “Het enthousiasme<br />
en de vakkundigheid van de bouwploeg waren de<br />
basis voor dit grote succes. Voeg daarbij nog even wat van het<br />
‘Kwakel-virus’ toe en dan weet je zeker dat het binnen een<br />
tijdsbestek van een maand voor elkaar is.” Ook was er veel<br />
waardering voor de vele sponsors, het kerkbestuur, de<br />
gemeente Uithoorn en het bestuur van Het Hoge Heem voor<br />
hun medewerking.<br />
In mei 2003 werd het eerste lustrum op stijlvolle wijze gevierd<br />
met een feest voor alle vrijwilligers en genodigden in de<br />
<strong>Thamer</strong>kerk.<br />
Anne Burgmeijer<br />
22 23
2004 - 2008:<br />
verbouwing en voortgang<br />
Het gaat prima met <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> en in 2005 wordt er een samenwerkingsovereenkomst<br />
getekend met ziekenhuis Amstelveen en diverse zorgcentra uit de<br />
regio. Nu kan er ook steun geboden worden aan mensen in de terminale fase die<br />
verblijven in een verpleeghuis, zorgcentrum of in bovengenoemd ziekenhuis.<br />
In deze periode is de groep vrijwilligers uitgebreid met zo’n vijftien mannen en<br />
vrouwen die ingezet worden bij de terminaal zieke mensen thuis. Zij ondersteunen<br />
de mantelzorger (familie en naasten) door een of meerdere dagdelen aanwezig te zijn<br />
bij de zieke. Dit geeft de mantelzorger de mogelijkheid zijn/haar werk vol te kunnen<br />
houden, een hobby te blijven doen of ‘gewoon’ even weg te zijn van de zorgen thuis.<br />
Het biedt mensen de mogelijkheid om te sterven in hun eigen vertrouwde omgeving.<br />
Maar zoals elke woning is <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> aan een opknapbeurt toe. In 2007 ondergaat<br />
het huis weer een grote verbouwing. Het wordt voorzien van een nieuwe frisse kleur<br />
en ook de vloeren worden opgeknapt. Tot slot wordt het huis voorzien van nieuwe<br />
voorgevels en de deuren worden verbreed, zodat gasten met bed en al op het terras<br />
van het mooie weer kunnen genieten. De trouwe en vertrouwde bouwploeg, bestaande<br />
uit vakmensen heeft zich wederom vrijwillig voor deze klus beschikbaar gesteld.<br />
Op 6 oktober 2007 wordt het mooi vernieuwde huis feestelijk heropend met een open<br />
dag onder het motto: ‘Laat je raken’.<br />
Het tweede lustrum is in 2008, <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> bestaat dan tien jaar. Dit wordt gevierd<br />
met een feestelijke bijeenkomst in de <strong>Thamer</strong>kerk in Uithoorn. Er wordt onder<br />
andere gesproken door prof. dr. W.W.A. Zuurmond, hoogleraar pijnbestrijding en<br />
palliatieve zorg.<br />
Als verrassing verschijnt burgemeester Groen. Zij richt het woord tot Jan Dalmeijer:<br />
‘De stamvader van <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> nam in 1979 het initiatief. Samen met vrijwilligers,<br />
het bedrijfsleven en de gemeente is een uiterst belangrijke voorziening tot stand<br />
gekomen.’ Namens de koningin wordt Jan benoemd tot ridder in de Orde van<br />
Oranje Nassau en alle aanwezigen zijn het erover eens dat hij dit echt verdient.<br />
Birgit Verhaar<br />
2009 - 2013:<br />
verdere uitbreiding<br />
Ook in 2009 mochten we weer veel mooie giften ontvangen, o.a. van de Westeinder<br />
Adviesgroep (zie bovenstaande foto). Dit was fijn, want de bedden die al tien jaar<br />
intensief in gebruik waren, moesten nodig vervangen worden. In een artikel in Het<br />
Witte Weekblad werd het zo mooi verwoord: “De stichting draait uitstekend, en met<br />
de nieuwe bedden zal dat alleen nog maar beter gaan.”<br />
In december 2010 was de eerste grote kerstmarkt in Uithoorn aan de Amstel. Het<br />
werd een groot succes met ruim 130 kramen en 20.000 bezoekers. Ook <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
was met een kraam vertegenwoordigd en veel mensen kwamen langs voor<br />
Jubileumuitgave // 15 jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
24 25
informatie. We ontvingen tijdens deze markt ook enkele<br />
giften.<br />
Er was ook geld nodig voor wederom een ingrijpende<br />
verbouwing. Doordat we de beschikking kregen over een extra<br />
ruimte van de parochie, konden we ons huis in de zomer van<br />
2011 uitbreiden met een derde gastenkamer, te gebruiken in<br />
tijd van nood, als een zieke nergens anders terecht kan. Ook<br />
de badkamer werd vernieuwd en uitgebreid, zodat de douchebrancard<br />
er gemakkelijker in en uit kon worden gedraaid.<br />
Tijdens deze verbouwing konden we de zorg aan onze gasten<br />
weer voortzetten, dankzij de grote gastvrijheid die ons weer<br />
werd geschonken door Het Hoge Heem.<br />
Overleg tussen coördinator en huisarts.<br />
26<br />
Er werd hard gewerkt aan ons huis en op 15 oktober kon<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> vol trots de deuren openen voor een groot publiek.<br />
Inmiddels heeft Jan Dalmeijer na 13 jaar het voorzitterschap<br />
overgedragen aan Marianne Klinkenberg. Zij is dan al vier jaar<br />
bestuurslid. Marianne is werkzaam bij het Integraal Kankercentrum<br />
Nederland (IKNL) als adviseur voor oncologische en<br />
palliatieve zorg. Hierdoor is ze ook goed bekend in de huidige<br />
zorgstructuur.<br />
Bij gelegenheid van de nieuwjaarsbijeenkomst van 2011 werd<br />
Jan Dalmeijer benoemd tot erevoorzitter van <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong>.<br />
Namens het bestuur werd hem een prachtig gekalligrafeerde<br />
oorkonde en een pen met inscriptie aangeboden.<br />
Inmiddels werd ook gedacht aan een mooie vorm van<br />
symboliek, te gebruiken als onze overleden gasten ons huis<br />
verlaten. Vier Uithoornse dames maakten met veel liefde en<br />
geduld een prachtige quilt voor ons. Deze wordt nu gebruikt<br />
als een ‘warme deken’ bij het afscheid nemen als onze gast het<br />
huis wordt uitgedragen, hierbij wordt tevens een mooie tekst<br />
voorgelezen. Met deze symboliek willen we met grote eerbied<br />
afscheid nemen van de gasten die met onze zorg omringd zijn<br />
geweest.<br />
Zo gaat het werk in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> gestaag door en we gaan vol<br />
goede moed op naar het volgende lustrum.<br />
Anne Burgmeijer<br />
vooruitzien<br />
Ontwikkelingen in de zorg<br />
Mij is gevraagd iets te vertellen over de ontwikkelingen van de afgelopen 15 jaren in<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> op het gebied van de zorgverlening. Zelf werk ik hier nu ongeveer<br />
14 jaar, ik heb er dus een heel stuk van mee mogen maken.<br />
Wat mij als eerste te binnen schiet als ik denk aan het verschil tussen ‘toen’ en ‘nu’,<br />
is dat de perikelen rond het opstarten en pionieren echt achter ons liggen. Zeker in<br />
het eerste jaar dat <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> open was, moest alles zijn weg vinden en zijn plek<br />
krijgen. Letterlijk, in de zin van de meest praktische indeling van kasten en kamers,<br />
maar ook in de samenwerking tussen alle verschillende zorgdisciplines in huis.<br />
Er was de kleine groep enthousiaste en gemotiveerde vrijwilligers, bestuurslid Corry<br />
Brouwer, werkzaam als coördinator, en initiatiefnemer Jan Dalmeijer die naast<br />
voorzitter ook vliegende kiep in het huis was voor alle voorkomende (zorg)taken.<br />
Verder was wijkverpleegkundige Lenie Ossenkoppele als bestuurslid betrokken bij<br />
de aanloop en oprichting van het huis, en na de opening natuurlijk ook als verpleegkundige<br />
werkzaam.<br />
Door deze pioniers is hard gewerkt om alle praktische zaken te regelen, van elkaar<br />
te leren, te begrijpen wat ieders specifieke en volwaardige rol in de totale zorg is.<br />
Steeds met het doel om voor terminaal zieken en hun naasten een bijna-thuis te zijn<br />
wanneer thuis blijven tot aan het overlijden niet mogelijk was. De mensen die toen<br />
begonnen zijn en nu nog bij ons werken kunnen daar met smaak over vertellen!<br />
De doelstelling van het huis is al die jaren onveranderd gebleven, gelukkig wel. Nog<br />
altijd willen we in een huiselijke en intieme sfeer goede zorg bieden. Soms wordt me<br />
gevraagd of ik het niet jammer vind dat er ‘maar’ twee kamers zijn. En soms is het<br />
inderdaad jammer, vooral als er meerdere mensen zijn die naar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> toe<br />
zouden willen komen. Maar eigenlijk ben ik er blij mee dat we hier in huis nog altijd<br />
de kleinschaligheid handhaven. ‘Groot geworden door klein te blijven’, zeg maar.<br />
In de loop van de jaren is de samenwerking tussen de vrijwilligers, wijkverpleegkundigen,<br />
huisartsen, geestelijk verzorger en alle andere zorgverleners een vanzelfsprekendheid<br />
geworden. We kennen elkaars talenten en weten hoe we elkaar waar<br />
nodig kunnen aanvullen. De scholing van de vrijwilligers is uitgebreid en aangevuld<br />
met een inwerktraject door mentoren.<br />
De wijkverpleegkundigen werken vanuit een zelfsturend team, vergelijkbaar met de<br />
buurtzorgprojecten elders in het land. Een klein hecht team, en dus altijd dezelfde<br />
verpleegkundigen in huis. Alle huisartsen van Uithoorn, Aalsmeer en Kudelstaart<br />
zijn in de loop van de jaren veel in huis geweest. Voor hun eigen patiënten, maar ook<br />
voor mensen van buiten Uithoorn. Zij weten wat ze aan ons hebben, en wij kunnen<br />
altijd vertrouwen op hun zorg en bereikbaarheid. Over en weer maken we gebruik<br />
van elkaars deskundigheid, en zo blijven we op de hoogte van de snelle ontwikkelingen<br />
in de palliatieve zorg.<br />
Natuurlijk zijn er altijd dingen die beter kunnen. Zo willen we in samenwerking met<br />
de huisartsen en ziekenhuizen kijken of de overdracht van patiënten vanuit het<br />
ziekenhuis naar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> verbeterd kan worden. Niet alleen de verpleegkundige<br />
overdracht en de overdracht van de laatste periode in het ziekenhuis, maar ook goede<br />
en bijgehouden informatie van de specialist en andere zorgverleners zoals geestelijk<br />
verzorger, fysiotherapeut, maatschappelijk werker, voedingsdeskundige etc.<br />
Jubileumuitgave // 15 jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
‘Groot geworden<br />
door klein te blijven’<br />
27
Met hulp van<br />
vrijwilligers kunnen<br />
mantelzorgers de<br />
zorg thuis langer<br />
volhouden<br />
Binnen <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> werken de verschillende zorgdisciplines heel nauw samen, in<br />
de ziekenhuizen is het lastiger om van alle betrokken zorgverleners een recente overdracht<br />
te krijgen. Toch vinden we het heel belangrijk om een zo volledig mogelijk<br />
beeld te krijgen van onze gasten voor ze in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> komen.<br />
Een grote verandering is geweest dat de inzet van vrijwilligers bij terminaal zieken<br />
thuis vanaf 2007 vanuit <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> georganiseerd wordt. Tot 2007 werd dit geregeld<br />
vanuit het Mantelzorgsteunpunt in Amstelveen. Het samenvoegen van de twee<br />
takken van vrijwilligersinzet is een hele waardevolle aanvulling van het werk van<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> gebleken.<br />
Met hulp van vrijwilligers kunnen mantelzorgers de zorg thuis langer volhouden.<br />
Soms wordt opname in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> zo nog even uitgesteld tot men er echt aan<br />
toe is, en in andere situaties helpen de vrijwilligers om de zorg tot aan het overlijden<br />
thuis af te kunnen ronden.<br />
In de loop van de jaren zijn er steeds meer vrijwilligers gekomen die zowel in<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> als is thuissituaties ingezet kunnen worden. Hierdoor kunnen we<br />
mensen met hun ‘eigen’ vrijwilliger van thuis naar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> laten komen, maar<br />
kunnen we ook de bekende vrijwilligers van <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> mee laten gaan als een<br />
gast voor een korte of langere periode naar huis gaat. Heel fijn als dit een grote wens<br />
van een gast is!<br />
De laatste tijd krijgen we van huisartsen regelmatig de vraag of we een vrijwilliger<br />
kunnen inzetten bij iemand die gehoord heeft dat hij of zij niet meer genezen kan,<br />
maar nog niet terminaal ziek is.<br />
De hulpvraag is dan of de vrijwilliger wil meelopen met de zieke, naast hem of haar<br />
wil zijn als een Buddy, een vriend. Bijvoorbeeld een vrijwilliger die mee gaat naar<br />
buiten als dat zelfstandig niet meer lukt, die meehelpt een volwaardig leven vol te<br />
houden door dingen als je eigen boodschappen doen, of een theater bezoeken. Soms<br />
worden mensen die gehoord hebben dat ze niet meer beter kunnen worden eenzaam<br />
doordat ze niet meer op kunnen brengen de gewone dagelijkse dingen te doen en<br />
naar buiten te gaan. Iemand die geregeld bij je komt om naar je te luisteren, je te<br />
helpen grip te krijgen op je gedachten en vragen en met je mee te gaan naar buiten<br />
kan dan heel belangrijk zijn.<br />
Vanzelfsprekend gaan we nu al in op deze hulpvraag als een huisarts hierom vraagt,<br />
maar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> wil proberen deze buddyzorg verder handen en voeten te geven<br />
de komende tijd. Het vraagt van de vrijwilligers een andere benadering dan bijvoorbeeld<br />
het waken aan het bed van een ernstig zieke. De buddyzorg zal over het algemeen<br />
langduriger zijn, dat moet voor vrijwilligers ook haalbaar zijn. Het vraagt van<br />
de coördinatoren dat zij de vrijwilligers anders coachen, ook dat vraagt bijscholing.<br />
In Amsterdam is buddyzorg voor mensen in de palliatieve fase onlangs opgestart.<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> heeft heel prettig contact met de collega’s in Amsterdam om te kijken<br />
hoe de ervaringen daar ons op weg kunnen helpen.<br />
En zo gaan de ontwikkelingen door en wij blijven openstaan voor al datgene wat op<br />
onze weg komt.<br />
Jeannette Voskamp, coördinator<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> in de<br />
toekomst<br />
<strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> is opgericht in een tijd dat de palliatieve zorg in<br />
Nederland nog in de kinderschoenen stond. Maar ook in een<br />
tijd dat de problemen rond de kwaliteit en betaalbaarheid van<br />
de ouderenzorg niet zo nijpend werden ervaren als nu.<br />
Ik deel met u mijn overwegingen denkend aan de toekomst,<br />
zonder dat ik pretendeer de wijsheid in pacht te hebben, noch<br />
dat ik hierin volledig zal zijn. Hoewel we in <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
ook wel ‘jongere’ gasten hebben, zoom ik graag in de op ‘de<br />
ouderen’.<br />
Om u een beeld te geven: de komende jaren zal vooral het aandeel<br />
65- tot 79-jarigen sterk stijgen en vanaf 2025 neemt ook de<br />
groep 80-plussers sterk toe (de dubbele vergrijzing). In 2039,<br />
het hoogtepunt van het aantal 65-plussers, is naar schatting<br />
26% van de bevolking 65-plusser, waarvan een derde ouder<br />
is dan 80 jaar. Ter vergelijking: in 2011 is het percentage<br />
65-plussers nog 16%, waarvan 26% 80-plus is (bron: RIVM).<br />
Zo lang mogelijk thuis<br />
Omdat het voor de meeste ouderen de voorkeur heeft en<br />
omdat het kosten zou besparen, is het overheidsbeleid erop<br />
gericht ouderen zo lang mogelijk thuis te laten wonen. Dat<br />
Jubileumuitgave // 15 jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
geldt ook voor de zorg in de laatste levensfase. In dat opzicht<br />
zijn de uitgangspunten van <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> nog steeds actueel<br />
en toekomstgericht.<br />
De visie dat zorg voor de mensen in de laatste levensfase een<br />
maatschappelijke zorg is en niet een kwestie is die zich<br />
uitsluitend binnen de muren van een hospice afspeelt, krijgt<br />
daadwerkelijk handen en voeten door de inzet van vrijwilligers<br />
in de thuissituatie. Ik verwacht dat de thuiszorginzet<br />
groter zal worden omdat palliatieve zorg (of wat misschien<br />
een betere term is: ondersteunende zorg) steeds eerder in het<br />
ziektetraject ingezet zal worden. Het gaat niet meer om alleen<br />
stervensbegeleiding.<br />
De cliënt wordt mondiger<br />
Opinieleiders spreken over een enorme golf van verwende babyboomers<br />
die een beroep zal doen op de ouderenzorg en dus<br />
ook op de hospicezorg. De patiënten van de toekomst hebben<br />
andere wensen en behoeften dan de ouderen die we nu veelal<br />
bedienen. Ze zijn beter geïnformeerd en stellen zich mondiger<br />
op, zullen regie willen houden (of anders de familie wel).<br />
Is <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> daarop voorbereid?<br />
Omdat hospicezorg per definitie uit gaat van de eigen regie,<br />
wensen en behoeften van de cliënt zal er wat betreft attitude<br />
geen probleem zijn. Luisteren is nog steeds de allerbelangrijkste<br />
kwaliteit van een hulpverlener. Wij doen niet aan doodknuffelen<br />
en betuttelen. Maar of wij met z’n allen daadwerkelijk<br />
ingespeeld zijn op de toekomstige cliënt, is voor mij een vraag.<br />
Moeten we meer met ICT gaan doen in de toekomst? Ik kom<br />
28 29
Colofon<br />
Redactie<br />
Anne Burgmeijer<br />
Birgit Verhaar<br />
Wilma Weerens<br />
Willy Rullmann<br />
Begeleiding<br />
Maarten Poelmans<br />
Poelmans Communication<br />
Vormgeving en productie<br />
Erik van Egdom<br />
Rijk, ontwerp en productie<br />
Voorzitter Marianne Klinkenberg<br />
tijdens de nieuwjaarsreceptie in 2013.<br />
30<br />
steeds vaker ongeneeslijk zieken tegen in online communities zoals Twitter. Moeten<br />
we een ‘TTMijnPalliatieveZorgnet’ gaan oprichten, waar patiënten, mantelzorgers,<br />
lotgenoten en hulpverleners elkaar vinden en elkaar helpen? Moeten we stimuleren<br />
dat patiënten met iPads face-to-face kunnen communiceren met de gespecialiseerde<br />
verpleegkundigen, huisartsen en coördinatoren? De eerste stap in die richting is dat<br />
onze vrijwilligers het komende jaar online gaan communiceren met elkaar en met de<br />
coördinatoren, via een besloten deel van onze website. Klinkt best vooruitstrevend, toch?<br />
De epidemie van de 21e eeuw: dementie<br />
Een totaal ander perspectief waar we als hospice rekening mee moeten houden is<br />
de dementerende cliënt. De kans dat u in uw leven dementie krijgt is 20%. In<br />
Nederland lijden 243.000 mensen aan deze ziekte. 60.000 hiervan wonen in een<br />
verpleeg- of verzorgingshuis. Er zijn maar heel weinig gespecialiseerde palliatieve<br />
zorg afdelingen waar deze mensen terecht kunnen. Hebben zij minder recht op<br />
hospicezorg dan cliënten zonder Alzheimer?<br />
Verschillende culturele en religieuze achtergronden<br />
Nederland telt momenteel ruim 115.000 niet-westerse allochtonen van 55 jaar en<br />
ouder. De eerste generatie ‘gastarbeiders’ bereikt de laatste levensfase. Deze mensen<br />
kunnen op veel informele steun van hun familie rekenen, maar de tweede en derde<br />
generatie verwestert. Er zal een spanningsveld zijn tussen wat de ouders verwachten<br />
en wat de kinderen kunnen opbrengen. Het lijkt me niet denkbeeldig dat huisartsen,<br />
wijkverpleegkundigen en vrijwilligers in de palliatieve zorg ook deze doelgroep meer<br />
gaan tegenkomen in de toekomst.<br />
Integratie van de dood in het leven<br />
In 2017 zullen er ongeveer 147.000 mensen per jaar sterven, in 2050 zijn dat er ca.<br />
216.000. Het kan dus niet anders dat sterven en dood, en dus ook palliatieve zorg,<br />
‘ingeburgerde’ thema’s zullen worden. Stichting <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> heeft reeds bij de oprichting<br />
statutair vastgelegd dat het tot doelstelling heeft de dood te integreren in het<br />
leven. De visionaire blik van toen is nog steeds actueel en de tijd zit ons in dat opzicht<br />
mee. <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> zal zich in blijven zetten om bewustwording te creëren bij het<br />
algemene publiek en de artsen om tijdig te spreken over het levenseinde, wat de (on)<br />
mogelijkheden zijn en welke wensen men heeft. Alleen dan vergroten we de kans dat<br />
er aan de wensen daadwerkelijk kan worden voldaan.<br />
Teamwork<br />
Goede relaties met andere hospices in de omgeving vind ik belangrijk. Ieder hospice<br />
heeft zijn eigen kracht en expertise, waardoor we van elkaar kunnen leren en zo<br />
nodig een beroep op elkaar kunnen doen in het belang van optimale zorg voor onze<br />
gasten. Palliatieve zorg vraagt deskundigheid en teamwork en dat gaat nu een keer<br />
niet vanzelf. We zullen ons blijven richten op de samenwerking met huisartsen, de<br />
wijkverpleegkundigen en de apothekers in de omgeving.<br />
Met <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong> gaat het goed. Wij zijn voorbereid op de toekomst en gaan met<br />
veel plezier door naar het volgende jubileum.<br />
Namens het bestuur bedanken wij u hartelijk voor uw onontbeerlijke financiële steun<br />
en inzet.<br />
Marianne Klinkenberg, voorzitter<br />
Jubileumuitgave // 15 jaar <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
DONaTEUR WORDEN?<br />
ja, ik doe van harte mee om thamerthuis financieel te ondersteunen. ik word donateur van thamerthuis.<br />
tot wederopzegging machtig ik de stichting vrienden van thamerthuis om jaarlijks het onderstaande bedrag af<br />
te schrijven van mijn rekening.<br />
€ (minimaal € 15,-), rekeningnummer<br />
ik ben en blijf donateur van thamerthuis, maar wijzig mijn donatiebedrag.<br />
tot wederopzegging machtig ik de stichting vrienden van thamerthuis om jaarlijks het onderstaande bedrag af<br />
te schrijven van mijn rekening.<br />
€ (minimaal € 15,-), rekeningnummer<br />
ik geef eenmalig een bedrag.<br />
ik stort eenmalig € op bankrekeningnummer 37.85.15.209<br />
t.n.v. stichting vrienden van thamerthuis, uithoorn.<br />
naam: dhr. / Mevr.*<br />
adres:<br />
postcode en woonplaats:<br />
telefoonnummer:<br />
* s.v.p. doorhalen wat niet van toepassing is<br />
datum: handtekening:<br />
formulier in gesloten envelop opsturen naar:<br />
Stichting Vrienden van <strong>Thamer</strong><strong>Thuis</strong><br />
Antwoordnummer 587 (postzegel is niet nodig)<br />
1420 WB Uithoorn<br />
als u met een op grond van een machtiging verrichte incasso niet akkoord gaat, heeft u het recht uw bank<br />
binnen 30 dagen opdracht te geven het betreffende bedrag terug te storten.<br />
thamerthuis is sinds 2008 een algemeen nut beogende instelling (anbi), zodat giften fiscaal aftrekbaar<br />
kunnen zijn.<br />
vrienden van<br />
31
kwakelsepad 2<br />
1424 az de kwakel<br />
0297-540536<br />
info@thamerthuis.nl<br />
www.thamerthuis.nl
Change language