Bulletin nr 50.pdf - Thamer Thuis

18
Een bed voor de dood
De Belgische journaliste en schrijfster Gretel van den Broek liep enkele maanden
na het overlijden van haar vader een tijd mee op een palliatieve eenheid en schreef
daarover een boek onder de titel ‘Een bed voor de dood’.
Zij vertelt in een toespraak die ze hield in De Nieuwe Liefde in Amsterdam, hoe ze
in die periode probeerde “die ene zin uit het achterhoofd van palliatieve werkers te
ontrafelen: ‘Geen dagen toevoegen aan het leven, maar leven aan de dagen.’
Kwaliteit van leven is er belangrijker dan het leven zelf. De dood krijgt er plaats,
meer nog; is er elke dag, in elke kamer, in de living, de wandelgang en het bubbelbad.
Wegstoppen vergroot alleen maar de onrust. Leven wordt niet meer verlengd. Wie
geen honger heeft, moet niet eten, wie niet meer drinkt, hoeft geen infuus, medicatie
dient alleen om pijn te verzachten.
Al dit loslaten maakt de focus op psychische zorg mogelijk. Een gesprek mag duren,
er is ook tijd voor familie en vrienden, en voor persoonlijke wensen. Nog eens
mosselen met friet, de hond op het bed, nog eens allemaal samen aan de cava.
Slapen zo lang je wil.
Mensen krijgen er, vaak na jaren ziekte, eindelijk hun autonomie en waardigheid
terug. Paniek maakt plaats voor sereniteit. Angst voor naakte eerlijkheid. De dagen
die nog resten, krijgen een schoonheid die ontroert.”
Het lijkt een vreemde tegenstelling: doordat de dood een bed, een plaats krijgt, niet
langer uit de weg wordt gegaan of wordt verzwegen, krijgt juist het leven nieuwe
glans en schoonheid.
Dat is precies wat ThamerThuis heeft willen uitstralen, in alle vijftien jaren dat het
nu bestaat. ThamerThuis is een huis waar mensen sterven, inderdaad. Maar eerst en
vooral wil het een huis zijn waar mensen mogen léven, hun leven voltooien tot aan
het eind.
De dood blijft even hard en pijnlijk. In de woorden van
Gretel van den Broek: ‘Het is een groot beest dat hard blaft en
klauwt.’ Maar als je dat beest in de ogen durft te kijken, het
niet uit de weg gaat, maar een bed aanbiedt, dan ontstaat er
vervolgens ruimte om over te gaan tot de orde van de dag: er
zijn voor een mens.
Zo willen de vrijwilligers en professionele hulpverleners in
Leden van het bestuur in 2002, met majoor Bosshardt, die
toen ThamerThuis bezocht...
teruGblikken
Waarom
ThamerThuis begon
ThamerThuis is ontstaan vanuit de behoefte die ervaren werd
in de praktijk van het begeleiden van terminaal zieke mensen.
Tot de jaren negentig van de vorige eeuw waren er weinig
mogelijkheden voor mensen met een terminale ziekte, die om
welke reden dan ook niet thuis konden blijven.
Wanneer thuis sterven niet mogelijk bleek, bijvoorbeeld door
ongeschikte behuizing, te weinig mantelzorg of juist te veel,
overbelasting van partners, gecompliceerde zorg etc., was men
aangewezen op het ziekenhuis of verpleeghuis, als daar al
plaats was.
Vaak waren er, met name in de thuissituatie, dan schrijnende
toestanden. Ziekenhuizen bleken niet voldoende toegerust te
zijn om goede palliatieve zorg te verlenen.
Jubileumuitgave // 15 jaar ThamerThuis
ThamerThuis er zijn voor de gasten en hun familie. Met
luisterende oren en helpende handen. Met een bakkie troost
voor wie verdrietig is of een schilfer ijs voor een droge mond.
Zo biedt ThamerThuis een bed aan de dood, maar meer nog
een huis aan het leven. En dat hopen we nog vele jaren te mogen
blijven doen.
... en in 2008 bij de viering van het 10-jarig jubileum.
Die palliatieve zorg was in het buitenland, met name in
Engeland, wel goed ontwikkeld en gestructureerd. Door
daarnaar te kijken en er verder op door te bouwen, kreeg de
ontwikkeling van de palliatieve zorg in Nederland een enorme
injectie in positieve zin. Ook vanuit de overheid werd die
ontwikkeling gestimuleerd, naast de vele particuliere
initiatieven die er werden ondernomen.
Eén van die particuliere initiatieven in de allereerste fase van
bovenbeschreven ontwikkeling, was de oprichting van de
Stichting ThamerThuis, die zich tot doel had gesteld om in
de gemeente Uithoorn een bijna-thuis-huis te realiseren.
De werkgroep die hiervoor geformeerd werd, bestond uit
vertegenwoordigers uit verschillende maatschappelijke
richtingen. Zo waren de public relations, het management,
de financiële sector, de verpleging en de geneeskunde hierin
vertegenwoordigd, evenals de vrijwilligersorganisaties.
Voordrachten werden gegeven voor gemeentelijke overheden,
serviceclubs, maatschappelijke instellingen, kerkelijke
organisaties etc. Overal werd een gewillig gehoor gevonden
en werd gul gedoneerd.
19