HET WEEKBLAD - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

HET WEEKBLAD
15
IKATHE VON NAGY
IN DE UFA-FILM
„AM SEIDENEN
FADEN"
18de Jaargang
No. 31 -13 Aug. 1938
CINEMAs.
THEATER

Als men beschouwt, dat
Nero-Film vroeger ,,Drei
Groschen Oper", van Pabst,
,,L'Atlantide" van Fritz Lang
en ,,MaYerling", de grootste
succes-film van Charles
Boyer en Danielle Darrieux
geproduceerd heeft, kan.
men met gerustheid zeggen;
dat „Werther" wel een varS
de grootste films van hei
seizoen in Frankrijk wordfi
^ . ^ _ , .
NIEUWS UIT DE STUDIO'S
Gustav Giuendgens zal de titelrol vertolken In de film „Costa Berling",
die door de Terra te Berlijn zal worden opgenomen.
Walt Disney zal een nieuwe groote teekenfilm vervaardigen. De titel er
van is „Pinocchio". Bovendien heelt hij het plan het komende seizoen
achttien kleine teekenfilms te maken.
Alexander Esway zal de (ilm „Quartier Latin" in scène zetten. De be-
langrijkste rollen zijn in handen van Lucas Gridoux, Jean Galland, Betty
Stockfeld en Sylvia Bataille.
Hilde Krahl en Flits van Dongen vervullen de hoofdrollen in „Die sieben
Kleider der Katrin", een rolprent die onder regie van Paul Verhoeven door
de Styria-film te Weenen wordt opgenomen.
Ludwig Berger zet te Parijs de film „Trois Vaises" In scène. Zoodra hij
met de opnamen hiervoor gereed is, zal hij een film vervaardigen, die het
leven van Durant, den stichter van het Roode Kruis, behandelt.
Geza von CzifEta en Erich Ebermeyer hebben het draaiboek geschreven
voor de film „Peter spielt mit dem Feuer".
Derrick de Marney, de jonge Engeische tooneelspeler, vervult een belang-
rijke rol in de R.K.O.-Radiofilm „Blonde Cheat". Zijn tegenspeelster In
deze rolprent is Joan Fontaine.
Andre Brülé vertolkt de hoofdrol in „C'était moi", een Fransche film, die
onder leiding van Henri Diamant-Berger wordt vervaardigd.
Paul Martin regisseert de Ufa-film „Preussische Liebesgeschichte". De
medespelenden zijn: Lida Baarova, Willy Fritsch, Hans Nielsen, Rolf Móbius,
Hermine Körner, Suse Graf, Sabine Peters en Vera von Langen.
Annabella is door Marcel Carné voor de film „Hotel du Nord" geëngageerd
Sir Robert Vansittard schrijft den dialoog voor de London-film „Burmese
silver".
Pierre Renoir en René Dary spelen onder leiding van Léon Mathot in
,,Le révolte". De buitenopnamen vonden te Toulon plaats.
Bobby Breen, het kleine zangwonder. heeft een belangrijke rol in de
R.K.O -Radiofilm „Hawaii calls".
Corinne Luchaire en Anny Ducaux beelden de belangrijkste rollen uit
in „Les soeurs Carnier", een film welke wordt opgenomen naar een roman
van Gina Kauss. Léonide Moguy regisseert.
Lau Lauritzen, de regisseur van vele Watt en Half Watt-films, is op zestig
' jarigen leeftijd te Kopenhagen plotseling overleden.
Greta Garbo en William Powell vervullen de hoofdrollen in de Metro
Goldwyn Mayer-film „Ninotschka".
Michèle Morgan speelt in dé Fransche Ufa-film „La dame de coeur" de
vrouwelijke hoofdrol.
Roger Graf Norman ensceneert de Terra-film „Fahrt Im Sonnenwind"
Axel Ivers heeft het scenario geschreven.
Elisabeth Flickenschildt is door regisseur Werner Hochbéum uitgekozen
voor de film „Ein Mädchen geht an Land".
Zoo zl»t Erich ven Strohalm «r In hat
dagellJkEch l.v.n ult
„Dat was een van de beste rollen, die ik ooit gespeeld heb."
Twintig jaar geleden emigreerde hij naar Amerika, aangelokt door den
gouden schijn van de film. Hij werd hulpregisseur en leerde de finesses
van het vak van beroemdheden als D. W. Griffith. Hij verzorgde de
decors voor de films van Douglas Fairbanks Sr., hij werkte aan de
Mary Pickford-films, hij speelde kleine rolletjes, schreef dialogen en
droomde van den tijd, waarin hij zijn eigen ideeën op het witte doek
zou kunnen vastleggen.
Die dag kwam. Von Stroheim werd een van Hollywoods
prominentste figuren. Men schreef in dien tijd. dat Holly-
wood geld wegsmeet om de droomen van Von Stroheim
te- verwezenlijken en het is een feit, dat sommige
films veel meer kostten dan men in dien tijd gewoon
was aan een rolprent te besteden, en slechts enkele
van zijn films brachten geld op. Zijn Gloria
Swanson-film „Queen Kelly" had een fortuin
gekost en kon nergens vertoond worden.
De oorspronkelijke lengte van „Greed" vor-
derde een vertooningsduur van bijna acht
UUT. Bovendien toonde Von Stroheim ook op
andere wijze, dat de commerdeele kant van
«en film hem maar weinig interesseerde. Dat
martee, dat de producenten bevreesd werden
en xAvUden niet meer met hem te maken
'iB-ik nifiinand zal kunnen ontkennen, dat
s IGreed", „Blind husbands"', „Foolish wifes" en „Wedding
He getuigen van een zeer sterk en merkwaardig talent.
y&Oint Von Stroheim in Parijs en hij verdeelt zijn tijd tusschen
TBËngelsche films.
■
H|bln>> da regluaur-
JK fm wadding march"
Er is iets
dat ontzag
inboezemt in
een man. die eens gewend
was te bevelen in zijn
eigen wereldje, en du- sedertdien zijn
macht verloor, maar toch. ondanks een reeks
persoonlijke tegenslagen, het hoofd boven water
wist te houden.
Erich von Stroheim boezemt dit ontzag reeds bij de eerste ontmoeting
in. Zijn conversatie is kortaf, rechtstreeksch en vaak zeer
cynisch; het is een van zijn stokpaardjes, zijn minachting te toonen voor
de moderne filmgoden en hun fouten te bespotten.
Zijn melancholieke oogen alleen verraden den gcdesillusioneerden
artist, het genie naar wien niet meer gevraagd werd.
Von Stroheim vertelde mij: „De Hollywoodsche producenten deelden
mij mede. dat ik afgedaan had, dat het publiek mij niet meer wildezien."
Maar niettegenstaande het feit dat deze eens zoo beroemde acteur
jarenlang van het tooneel verdwenen is geweest, waren er toch nog
steeds duizenden, die hem schreven en vroegen, wanneer hij weer
terugkwam. En hij is teruggekomen. In ..La grande illusion en in
„Alibi" heeft hij bewezen, dat het publiek nog steeds zijn spel waardeert.
En thans wordt in ons land de film „Mademoiselle Docteur"
vertoond, waarin Von Stroheim een der hoofdrollen vertolkt. Deze rol
moet veel weemoedige herinneringen bij hem hebben opgewekt. Hij is
in deze film namelijk weer een karakteristiek Pruisische officier, met
monocle, nauwsluitende uniform en een totale onverschilligheid voor
alles, behalve voor de stipte nakoming der leger-discipline. In zulke
stukken verwierf Von Stroheim zijn grootsten roem en ook zijn bijnaam
van ,,de man, dien iedereen haat".
In werkelijkheid is hij een toegewijde echtgenoot voor zijn vrouw,
die enkele jaren geleden op tragische wijze door een ongeluk invalide
werd, en de trotsche vader van twee zoons. Achter een schijn van
arrogantie en wreedheid is het zachte gevoel verborgen van den waren
artist, die Von Stroheim is.
Zijn leven is vol afwisseling geweest. Hij is officier geweest in het
Oostenrijksche leger, bordenwasscher. kantoorklerk, boschwachter en
reiziger in vliegenpapier.
,Ik verdiende vijftien dollar
per week met den verkoop
van vliegenpapier in
een stadje, dat bekend stond om de
afwezigheid van vliegen." Trots haalt
Von Stroheim deze herinnering op.
Erich von Strohalm In „Tha graat
Gabbo"

irT
Charlotte Schellhorn, Heimann Braun en Jutta Freybe.
9
Hermann Braun en Jutta Freybe.
Medespelenden: Jutta Freybe, Christine Grabe, Ingeborg von Kusserow,
Hans Leibelt, Hermann Braun, Herbert Hübner, Maria
Koppenhöfer,, Paul Otto en anderen.
Regie: Peter Paul Brauer. Ufa-film.
De hoogste klas van een meisjes-gymnasium dweept met een van haar
leeraren, prof. Fromann, die zeer vooruitstrevende paedagogische
inzichten huldigt. Op zekeren dag mist Sybille Brant een bankbiljet
van tien Mark, dat in een boek van haar mede-leerlinge Lene Seiff ge-
vonden wordt. Deze laatste, een arm maar trotsch meisje, wordt door
Fromann ter verantwoording geroepen, doch zij ontkent ten stelligste het
bankbiljet weggenomen te hebben. Zij wordt desondanks voor twee dagen
van school gestuurd, om thuis over een en ander na te denken. De heele
klas is in opschudding, want 't eens zoo groote onderlinge vertrouwen
is da^iig geschokt. Sybille Brant, die zich de smartelijke uitdrukking van
Lene's gezichtje herinnert, voelt een sterken twijfel in zich opkomen en zij
besluit met Peter Kurre. een leerling van het jongens-gymnasium, Lene op
te zoeken en haar te vragen, hoe eigenlijk de vork in den steel zit. Lene
Hans Leibelt en Christine Grabe.
weigert echter hardnekkig verder nog eenig uitsluitsel over deze zaak te geven.
Door een toeval komt Peter er achter, dat Werner Fröhlich, een jongen
uit een der lagere klassen, door den ouderen gymnasiast Hörrig gechan-
teerd wordt. Werner, een broertje van Käte Fröhlich, die op het meisjes-
gymnasium naast Lene Seiff zit, heeft namelijk de handteekening van zijn
vader nagemaakt, van welk feit Hörrig misbruik maakt. Käte Fröhlich is
na het voorval met Lene ziek geworden. Sybille brengt haar een bezoek
en ziet, dat zij totaal overstuur is. Zij vraagt naar de reden en Käte bjekent,
dat zij het bankbiljet gestolen heeft om haar broertje te helpen. Lene had
bij vergissing Kätes boek genomen, maar uit vrees, dat Werner van school
zou worden gejaagd, had het meisje in de klas gezwegen. Peter Kurre, die
hiervan op de hoogte wordt gebracht, dient Hörrig een afstraffing toe, en
zegt hem, dat de kameraden hem voortaan niet meer op school wenschen
te zien. Fromann is blij, dat Käte uit eigen beweging een bekentenis heeft
afgelegd, zonder dat er een officieel onderzoek heeft plaats gehad, waar-
tegen hij zich met alle kracht had verzet. Lene Seiff is van alle blaam ge-
zuiverd, ten aanzien van Käte worden verzachtende omstandigheden in
aanmerking genomen, en de harmonie in de klas is weer hersteld.
K. H. Sedlak en Hermann Braun.
H. O. Gauglitz en Herbert Hübner.

een GAUMONT-BRITISH film met
CONSTANCE CUMMINGS — HUGH SINCLAIR - NOAH BERRY
Regie; ALBERT DE COURVILLE.
Een paar dagen voor den dag. waarop October Jones zal trouwen
met Sam Wasser, die haar echter onverschillig laat, krijgt het
paar ruzie, waarop October zegt. dat zij net zoo lief een landlooper
zal trouwen. Op den trouwdag worden Sam en zijn vrienden dronken en
brengen een landlooper, die in him gezelschap eveneens dronken gewor-
den is. mee naar de plechtigheid. Sam stelt Octobers bluf op de p'roef,
doch zij laat in haar overmoedige bui zien, dat zij inderdaad niets om
hem geeft en trouwt dan ook met den landlooper Tot ieders schrik gaan
zij er met hun tweeën van door en brengen den nacht door in een ver-
laten huis buiten de stad.
Twee gehuurde gangsters, die den landlooper moeten opsporen wegens
een erfeniskwestie, doorzoeken het huis, maar vinden hem niet. Den
volgenden morgen hoort October van hem, dat hij op weg is naar Canada
en zij haalt hem over haar mee te nemen.
Intusschen heeft Sam Wassers vader rondverteld, dat October ontvoerd
is. Iedereen gaat nu op zoek naar den landlooper, die met groote moeite
aan zijn achtervolgers ontsnapt. October wordt echter gepakt en in een
dorpsgevangenis opgesloten. Zij krijgt daar bezoek van een vreemde
vrouw, Elfrida. de opdrachtgeefster van de gangsters, van wie zij hoort,
dat de landlooper gezocht wordt wegens moord en bigamie, hetgeen zij
gelooft.
De landlooper, thans geheel van uiterlijk veranderd, keurig gekleed en
geschoren, slaagt er in voor een autoriteit door te gaan en October mee
te nemen. Onderweg in zijn auto herkent tij hem ea wil hem verlaten. Hij
legt haar echter uit, dat Elfrida gelogen heeft. Zij is zijn nicht, en in het
bezit van een document, hehvelk recht geeft op ftft derde gatteen erfenis,
bestaande uit een stuk land, dat alleen in EngeUcfiè handen -jh^g blijven.
Elfrida heeft echter geld noodig en wil in het beiit komen fem cW drie'
documentei^pa afa het|iÉtdc laad aanbeen vreemde mogeadjUL af ve
koopen. DiW|jde|r

L «
J.
„^ ^l: DE TERUGKEER \
(V
Melvyn Douglas
als René Farrand
All, René en Joe
aan 't werk
r '*\ ^
v %
M ■
mm
0
\ \ f
! \\ .
i.
'•Jl
1
(
(
j
' w>- ^w-
■*3.
k_. *
•p
\ ,»
r-
/
ÄRGEE LUPIN
(,,^\rsène Lupin returns").
Regie: George Fitzmaurice.
Metro Goldwyn Mayer-film.
René Farrand Melvyn Douglas
Lorraine de Grissac Virginia Bruce
Steve Emerson Warren William
Graaf De Grissac John Halliday
Joe Doyle Nat Pendleton
Georges Bouchet Monty Woolley
Alf E. E. Clive
Prefect van politie George Zucco
Duval Rollo Lloyd
Ivan Pavloff Vladimir Sokoloff
Le Marchand len Wulf
Monelle Tully Marshall
Detective Jonathan Hale
"filmsterren zijn wel vaak detectives,-maar
' echte detectives mogen geen filmsterallu-
res hebben! Derhalve krijgt Steve Emer-
son, die te vaak ,,front-page news" geweest is
en om die reden zoo bekend werd als de beroem-
de bonte hond, van de Amerikaansche regeering
ontslag, omdat men daar bescheidener figuren
noodig heeft, Terstond is er echter een verzeke-
ringsmaatschappij, die den populairen detective
engageert om den door haar verzekerden, we-
reidbcroemden Grissac-smaragd te bewaken.
Maar als Emerson daartoe bij den graaf'de
Grissac in diens hotel te New York zijn op-
wachting komt maken, vindt hij de heele familie
gebonden op den vloer liggen en. is de
smaragd al gestolen! Gelukkig blijkt het echter
een copie van den echten smaragd te zijn. De
detective geeft derhalve de familie de Grissac
den raad dit geluk bij een ongeluk niet te ver-
raden, maar deelt tevens mede, dat zijn maat-
schappij het niet aandurft de verzekeringspolis,
die nog slechts acht dagen geldig is, te vernieu-
wen. Derhalve zal de Grissac den volgenden
dag naar Parijs vertrekken en Emerson zal hem
vergezellen om den smaragd te bewaken. Na
den overval in het hotel heeft Emerson twee be-
langrijke aanwijzingen gevonden: een handtee-
kening, klaarblijkelijk afkomstig van den fameu-
zen gentleman-oplichter Arsène Lupin en in den
muur een kogelgat, gemaakt door een Rossi Su-
perieur, een weinig in gebruik zijnde Fransche
revolver...... zooals ook Arsène Lupin placht te
gebruiken. Met deze waardevolle aanwijzingen
begeeft Emerson zich met den graaf de Grissac,
diens aanvallige nicht Lorraine en diens neef
Bouchet in Frankrijk naar het landgoed van een
vriend en buurman der GriSsacs, René Farrand.
welke in het geheim met Lorraine verloofd is.
Werkt het slot? (Melvyn Douglos,
Virginia Bruce en Warren William)
De prefect van politie van het district maakt
Emerson duidelijk, dat Arsène Lupin onmoge-
lijk den smaragd heeft kunnen stelen, aangezien
de oplichter immers enkele jaren te voren door
de politie werd neergeschoten. Arsène Lupin
sprong toen zwaar gewond in de Seine, maar
het lijk werd nooit gevonden.
Eenige dagen later bemerkt Emerson, dat
Farrand aan het schijfschieten is en zich daar-
bij bedient van een Rossi Superieur, waardoor
hij hem er van verdenkt, Arsène Lupin te zijn.
Er is inderdaad reden tot dit vermoeden, te meer
daar twee van Lupins vroegere handlangers, Alf
en Joe, hem komen opzoeken. Farrand verklaart
echter zijn verleden afgezworen te hebben, daar
hij verliefd is op Lorraine en met haar hoopt te
trouwen. Intusschen komt Emerson te weten,
dat Farrand op het oogenblik van den diefstal
korten tijd onder een valschen naam in New
York vertoefde, waardoor zijn vermoedens ver-
sterkt worden. Een paar dagen later wordt te
Parijs de man vermoord, die den valschen sma-
ragd in zijn bezit had en nu wordt ook Farrand
— Arsène Lupin — bevreesd voor de zich tegen
hem opstapelende verdenkingen en besluit met
behulp van Alf en Joe den onbekenden dief in
de val te lokken. Zij sturen derhalve een zoo-
juist ontslagen gevangene en eveneens oud-
medeplichtige Pavloff op Emerson af, teneinde
de aandacht van henzelf af te leiden. Maar
Emerson is te pienter om deze list niet te door-
zien, gaat op zijn beurt contact zoeken met Far-
rand, waardoor de politie denkt, dat Emerson
en Farrand den diefstal samen bedreven'hebben.
Farrand, overtuigd dat de ware dief op den
laatsten avond voor de verzekering afloopt zal
trachten den echten smaragd te stelen, sluipt
heimelijk naar het kasteel, nagegaan door Emer-
son, die op zijn beurt bespionneerd wordt door
de politie. Inderdaad is er binnen iemand aan
de brandkast bezig, er ontstaat een worsteling
en als het licht opgaat, ziet men de Grissacs neef
Bouch> t met een rookende revolver in zijn han-
den, terwijl er een onbekende man dood op den
grond ligt. De prefect van politie beschuldigt
Farrand er van Arsène Lupin te zijn en Emer-
son diens medeplichtige. Maar Farrand wijst
op het lippenrood op den boord van Bouchet:
lippenrood, dat hijzelf op den knop van de
brandkast had gesmeerd, opdat de onbekende
dief dit aan zijn handschoenen zou krijgen. En
Bouchet valt door de mand.
Emerson biedt Arsène Lupin den Rossi Supe-
rieur-kogel aan in ruil voor diens laatste naam-
kaartje met handteekening, dat hij echter ver-
scheurt om het als confetti over de hoofden van
de gelukkige Farrand en Lorraine uit te
strooien . . .
Emerson wordt gefouilleerd
Virginia Bruce als
Lorraine de
Grissac
Emerson vindt
graai de Grissac
en zijn familie ge-
bonden in zijn
hotel.
1^
♦ H
%:M
JÄ
~ i
f
tffl 1' i
? ^
ttgsmi
v

Doctor Syn {George!
Arliss) en Jerry Jerkj
(Graham Moiiat)
DOCTOR
SYM
MI I :1m
Dr. Svn
Imogcnc
Denis
Jerry Jerk
De mubt
Kapitein C'ollycx
George Ail is;
Mirgaret Lockvvood
John I.oder
Graham Moffat
Mcinhardt Mam
Rov F:merfon
Hei dorpje Dymchurch ziet er zeer onschuldig uit, maar in
werkelijkheid is 't het middelpunt van een smokkelaarshende
welker practijken zoolang

VAN LEZER TOT LEZER
Op deze pagina kunnen onze abonné's, onder de .,RuJlrubriek", gratis een adver-
tentie plaatsen, waarin zij iets aanbieden in ruil voor iets anders. Deze plaatsing
is geheel gratis, maximaal 10 regels per advertentie. Advertenties, waarin voor-
werpen te koop worden aangeboden of gevraagd, woningen te huur worden
gevraagd of te huur aangeboden, diensten worden aangeboden, enzoovoort, enzoo-
voort, worden onder de rubrieken „Te koop aangeboden", ,,Te koop gevraagd" en
„Diversen" geplaatst en berekend tegen S cts. per regel, minimum vijf regels.
TE KOOP
AANGEBODEN
Te koop : 22 fonkelnwe
gram.-pi., ƒ0.30 p. st.
Zend postw. van ƒ6.50
en u ontv. ze p.o. aan uw
adr. J. Wentink. Hoog-
ravenscheweg 57,
Utrecht.
Te koop : beige mantel-
pak z.g.a.n., kleerm.-
werk, m. 40, ƒ 10.—.
Pelser. Reinier Claezen-
str. 50-hs., A'dam,
Te koop : buitenboord-
motor, 3 pk., merk John-
son tev. schildersladder.
Adr.: Wittenkade 154-
hs., A'dam.
Te koop : kind.-wag., in
pr, st., ƒ 10.—. Plugge,
Noorderbeekstr. 64, Den
Haag.
Ter overn. aangeb. :
grijs mantelcost. (wol),
v. ƒ 24,— v. ƒ 6.— ; mooi
marterb., v. ƒ20.— v.
ƒ4,— ; zwart georg. gel.
jap., m.cr.d.ch. onderj.,
ƒ4.— ; zwart georg. gel.
jap., m.cr. d. ch. onderj.,
v. ƒ 2.50 ; alles z.g.a.n. en
m. 42 ; 1 pr. br. d. mol.
m. 41, ƒ I.—. Te zien
dag. v. 12 en na 6 u.
Adr. : Ie llelmersstr.
215, A'dam (W,.).
RUILRUBRIEK
Wie ruilt een z.g.a.n.
kind.-wag., gestrooml.,
m. verehr, velgen, voor
iets anders. Jac. v. Tol,
Palrndw.str, 2-11,
A'dam.
Wie wil mijn kuffergram.
ruilen voor luidspr., goed
voor centrale. Adres :
Vrijstaathof 19. Den
Haag.
Te rui len : 124 )ri ste-
b. voor 400 D -E -pt.
Mevr. W Stenack er. |ul.
V. Stolbergstr. 35 hs.,
A't a ru (Z.).
Wie wil ruilen : z.g.a.n.
heerenrijw., merk Mag-
neet, voor in g. st. zijnde
Singer trapnaaimachine.
Blitz, Waterloopl. 85-11,
A'dam.
Te ruilen : 2100 Haka,
900 v. Nelle, 300 Gr.
Rivieren, 90 Ira, 600
Liga, 40 pl. Japan Dob-
belm., 40 Klokjes-b., te-
gen H.-O.. Wennex,
Kwatta, Weegsch., Sic-
kesz. Droste e.a. Postz.
insl. M. Koning, Heil-
bronstr. 48. Den Haag.
Wie ruilt damesfiets en
divan voor wieg, luier-
mand en baby-kleer-
tjes j* J, C. v. Lernel,
Bellamydw.str. 24-U,
A'dam (W.).
Te ruilen : aqu,, 80 x 50
N 50 cM. en kleinere 60
■ 30 \ 30. m. lucht-
pomp, filterbak, slan-
gen, m. ingeb. licht en
rotsland, geh. compl.,
voor banjo. J. Veldman,
L. de Colignystr. 34-11,
bij Adm. de Ruyterw.,
A'dam (W.).
Gratis kunt u gangbare
bonnen die u niet spaart
ruilen voor wat u wèl
spaart en tekort komt.
Bij zending postzegel
insluiten voor terugstu-
ren. Wed. S. v. Zanten,
Daniël Willinkplein 41,
A'dam.
DIVERSEN
Net sport, meisje, 18 jr.,
zoekt dito vriendin,
liefst lid N.J.H.C., liefst
in Oost. J. Wansink,
Ternatenstraat 29-hs.,
A'dam.
Wie ruilt: 2-pers. opkl.-
bed. als nieuw. v. haard
of iets derg. Adres : Char-
lotte de Bourbonstr. W.
Den Haag.
Wie ruilt : pr. voetbal-
sch., m. 35, si. enkele
malen gebr., voor m. 40
of iets anders Z L. Kroe-
sen, Rijswijkscheweg
262, Den Haag.
Wie wil koffergrammof.
met pl. ruilen voor
bakwagen of een foto-
toestel met standaard?
H. v. d. Graft, Lupine-
pl. 27hs, A'dam (N.).
Wie ruilt 50 Haka
Jeugdbibl. b, voor 50
Sunl., Vim of radion b. ?
Postz. v. a. insl. Mej.
A. Hangard, 't Paadje?,
Laren N.-H.
Wie ruilt licht motor-
rijwiel (Simplex), voor
piano-accordeon, 120
bassen, 3 of 4 korig?
Montelbaanstr. 17-11,
Amsterdam (C).
Te ruilen 95 nos. v. h.
R. d. Vr., I Bussink,
1 Benito, I b'mi, 1 Meco,
I Tjoklat en 2 Kw.
sold. Hiervoor had ik
gaarne b. van onze gr.
rivieren of andere b.
Sunlight en Vim. A. J.
Roodvoets. Buys Bal-
lotstr. 32 bis, Utrecht.
ABONNÉ'S OP DIT BLAD,
„Kunt u mij die zaak aan den overkant aanbevelen, juffrouw?"
,,Marie, hoe vaak moet Ik je nog zeggen, dat je mijn electrisch
scheerapparaat niet moet gebruiken om er aardappels mee te schillen 1"
welke in onze registers zijn ingeschreven en in het bezit zijn van een door onze administratie afgegeven
polis, zijn gratis verzekerd volgens polisvoorwaarden: f 2000.- bij levenslange invaliditeit; f 600.
bij overlijden; f 400.- bij verlies van een hand, voet of oog; f 75.- bij verlies van duim of wijs-
vinger; f 30.— bij verlies van een anderen vinger, een en ander ten gevolge van een ongeval.
Is het ongeval een gevolg van een aan een personentrein, tram of autobus enz. overkomen ongeval,
waarin verzekerde als gewoon betalend passagier reist, dan wordt de uitkeering bij levenslange invali-
diteit gesteld op f 3000.- en de uitkeering bij overlijden op f 1000.-. De uitkeering dezer be-
dragen geschiedt door de NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam.
Denk er om bij een eventueel ongeval binnen 3x24 uur aan het kantoor der N.V. Nieuwe Havbank te
Schiedam daarvan kennis te geven, ook al meent U, dat de directe gevolgen niet ernstig kunnen zijn.
Anders vervalt het recht op uitbetaling.
— 2 -
Boven: Alpenlandschap. — Op ongeveer vijftienhon-
derd tot tweeduizend meter hoogte Hgt de boomgrens.
Bosschen treft men er niet meer aan, doch sommige
boomen groeien er nog alleen of in zeer kleine groepjes
Hiernaast: Flora's kinderen uit de Alpen: de Crocus
vernus.
DE FLORA VAN
HET DAL TOT DEN TOP
De ware natuurliefhebber bestijgt niet alleen om
der wille van den top de bergen, doch om de
geheele natuur zooals deze zich tijdens zijn
tocht aan hem openbaart. Op iedere hoogte Is zij
anders en het is wel deze afwisseling, die een ver-
blijf In het hooggebergte tot zoo'n bijzonder genot
maakt. Beneden in hei dal' is de natuur door den
mensch min of meer gevormd, daar heeft hij zijn
akkers en zijn welden, doch hoe hooger men komt,
hoe meer zij zichzelf is gebleven, hoe wilder en on-
gerepter het landschap Is.
Wanneer men per trein of met de bergspoor door
de Alpen trekt, kan men reeds genieten van die
natuur, van het krachtige woud, den typischen over-
gang aan de boomgrens tot aan het gebied, waar
men slechts rotsen en eeuwige sneeuw aantreft. Men
ziet op deze wijze natuurlijk echter geen details,
doch krijgt slechts een totaalindruk. Wanneer men
het evenwel voor het eerst ziet, is het als een open-
baringl Hetzelfde kan gezegd worden wanneer men
een streek, die men reeds eerder bezocht, terugziet
in een ander jaargetijde, of onder heel andere
weersgesteldheden.
Toch is een tocht per bergspoor slechts een voor-
proefje van hetgeen de bergen werkelijk te bieden
hebben. Wil men daarvan volkomen genieten, dan
moet men er te voet doorheentrekken, één met de
natuur en met de bergen!
De eerste phase der bergnatuur Is het woud,
waar boomen, hooger dan hulzen groeien; dennen,
sparren en lorken. De zonnestralen spelen door de
takken, het wild glipt over het pad, het is het woud
■ ■-.
^*^im>'
■ 1
i
1 %1
^■r
^ak ^ ^
v^
&
•-A -
DOOR DE
ALPEN

:___SÜ!i.
in lijn volkomen ongerepten staat, terwijl het toch
ook weer anders is dan een bosch uit 't laagland.
De dunnere lucht geeft den wandelaar een heel
Hieronder; VHegenzwammen uit het bergwoud.
Uuuronder: De Cainpunula cenisin.
andere sensatie, terwijl de nabije bergen reeds
hun werking doen voelen nog vóór men ze ziel.
Men doet goed op een tocht door deze wouden
reeds de bergschoenen aan te trekken, want wan-
neer men de smalle paden verlaat en langs on-
gebaande wegen verder trekt, bewijzen ze vaak
reeds goede diensten.
Wanneer men in het
hooggebergte dwars door
het bosch ,,naar boven"
gaat, bereikt men betrek
keiijk spoedig den zoom
Vaak heeft namelijk de
mensch aan den onder-
kant van het bosch onoor
deelkundig gerooid, zoo
dat de woudgordel veel
dunner is geworden, ter
wijl bovenaan het ruwe
klimaat er voortdurend
aan knaagt.
Hier is men dan aan de
tweede phase gekomen,
het overgangsgebied. Het
woud wordt steeds dun-
ner, de boomgrens is be-
reikt. Sommige boomen
bieden echter nog weer-
stand aan de ongunstige
levensvoorwaarden en'
groeien tot ver boven de
boomgrens. Zij trotseeren
de zwaarste sneeuwvrach-
ten en de hevigste sneeuw-
stormen, heftige orkanen
en den niets ontzienden
bliksem. Aanvankelijk zijn
het nog geheele groepen
die zooveel levenskracht
bezitten, doch al spoedig
ziel men er nog slechts
enkele staan. Oerkrachtige
stammen zijn dat, welker
bovengedeelte echter krom
gegroeid is door den wind,
begroeid, lykt het wel of zU het oog
met eens zoo fraaie scheppingen wil
verrukken. De zomer In het hou..,
ebergte is kort, maar des te intenser
[et lijkt of de hooatezon uit iedere
bloem straalt, zoo krachtig en zoo
groot zijn ze.
welker bladeren slechts aan één kant, de bt
schutte zijde, kunnen groeien, ja die vaak zelfs
gespleten zijn door den bliksem, maar die toch
niet ondergaan en ieder Jaar weer opnieuw tot
leven komen. Slechts een lawine kan zulke reu
zen doen buigen, maar zelfs dan nog bieden nj
plaats voor nieuw leven: een heel leger van
planten verovert den gevallen stam en groeit en
bloeit er welig.
Wanneer men het woud heeft verlaten ka
men meestal van de heerlijke panorama >
genieten: beneden het dal met de speelgoec
dorpjes en poppentreintjes,. naar boven de dor
kere bergen en het spel der wolken. Vóór mei
Hieronder. Clemuti» alpina.
4^
:kj
n .
v.
echter zoo ver genaderd is, is de berg nog
groen, want men vertoeft dan nog in het gebied
der alpenweiden.
Het luiden van de koeklokken verbreekt de
stilte en spoedig ziet men dan ook de prachtige
dieren grazen in de serene rust. De stieren mogen
echter niet op de weide, wanneer deze aan een
vrij druk begaan pad ligt. Deze bergweiden wor-
den slechts in den zomer gebruikt; in den herfst
verlaten de herders ze weer. Prachtig gras be-
dekt hier den grond, en in Juni en Juli is de
bergweide één bloemenzee, gevormd door de
prachtigste alpenplanten. Aan den rand staan
vaak nog enkele boompjes, meestal zijn het
echter tot struiken vergroeide naaldboomen, die,
gedwongen door den wind, hun bovenste takken
vaak nog over den grond laten kruipen.
Maar wanneer men nog wat hooger komt,
houden ook de bergweiden op. Men bereikt dan
hel rijk der steenen, het gebied zonder gebaande
wegen, waar alleen koeienpaadjes over de
passen voeren. Hier zijn een paar flink be-
slagen bergschoenen zeker noodig, ofschoon
men aanvankelijk nog niet werkelijk hoeft te
Hieronder Curlina auralis.
v 3^ E
_, m \r;^
*mm'
Wanneer met het woud heeft verlaten en de boomgrens is bereikt, kan men van de heerUjkste
panorama's genieten.
klimmen. De mooiste plant uit dit overgangs-
gebied van de alpenweide naar het rotsgebied
is de alpenroos, die hier in groote hoeveelheden
groeit.
Maar al komt men dan in een gebied, waar
kale rotsen en steenen alleenheerschers zijn, hel
plantenleven houdt nog lang niet op. De planten,
meestal kleine viltplanlen, vormen hier op de
steenen samenhangende lagen, die aan alle grillen
van het klimaat weerstand bieden. De meest
voorkomende planten in dit gebied zijn wel de
verschillende soorten steenbreek, die met hun
dikke groene bladeren en kleurige bloempjes
een levendige noot vormen in het grauw van de
rotssteen.
Komt men nog verder, in het steile rotsen
lim"
W!*> ■
-€:
V» >/

Denis Moore, een bekend Engels.b beeldhouwer, woonachtig in Parijs, krijgt,
kort voor hij naar Indo-China ral vertrekken om daar voor den keizer van
Annam een beeldhouwwerk te vervaardigen, bezoek van zijn nichtje Julie, voor
wie hij altijd eeo heel erg zwak heeft gehad. Julie is getrouwd met een der
rijkste Engelse he peers. Lord Tamorlcy. Haar man is met een zending naar
Nieuw-Zeeland en Julie vertoefde met haar moeder aan de Riviera, waar zij
kennis had gemaakt met baron De Grignon. Op ztkeren dag worden de zeer
kostbare familiesmaragden, die Julie gedragen had. gestolen, terwijl tegelijkertijd
de baron spoorloos verdwijnt.
Julie begeeft zich naar Denis om zijn hulp in te roepen. Zij heeft voor de
vaste waarheid gehoord, dat de baron met de boot naar Saigon is vertrokken.
Ze wil nu tegelijk met Denis naar Indo-China gaan om zelf een onderzoek naar
de smaragden in te stellen.
Na Julies vertrek krijgt de jonge beeldhouwer bezoek van een in Parijs studee-
renden Annamiet, Mr. Nygugen. die hem de vriendschap van een in Annam
bestaande tang — een soort vereeniging, die zeer krachtig voor haar leden opkomt
en degeen doodt, die haar wetten overtreedt — komt aanbieden, mits hij Julie
belet om naar Annam te gaan. Denis weigert hierop in te gaan.
Een arm tooneelspeelstertje, Ninon, maakt in een café kennis met Nygugen.
Deze biedt haar een contract aan bij het theater te Saigon, mits zij hem een
kleinen denst bewijst.
Zij moet dan aan boord van het schip, dat haar naar Saigon brengt, een heer
zooveel mogelijk uit het gezelschap houden van de dame, die hem vergezelt.
Deze heer is Denis Moore. Ninon accepteert het aanbod en ontvangt dan
van Nygugen een juweelen spin als amulet, die zij onder haar klecren moet
dragen.
Aan boord kan zij direct kennis maken met Denis. Vlük voor het vertrek ont-
vangt hij een dreigbrief, waarin medegedeeld wordt, dat hij zich nu in het web
van de spin bevindt. In Port Said zal de spin naar hem komen kijken, in
Colombo zal zij hem aanraken en in Singapore voor den eersten keer van zijn
bloed proeven.
In Port Said toont een Arabische straat goochelaar Denis plotseling een metalen
spin om dan snel en spoorloos te verdwijnen.
In Colombo ziet hij tijdens het dansen de juweelen spin tusschen Ninons kleeren.
Hij is eerst pijnlijk verbaasd, doch als zij elkaar alles vertellen, blijkt, dat het
meisje geheel te goeder trouw is. Zij wil nu niets meer met Nygugen te maken
hebben; ze denkt, dat hij wel meer van de smaragden afweet en ze wil Denis
helpen.
in Singapore wordt Denis, zonder dat hij begrijpt hoe het gebeuren kon, in
het donker in zijn hals door een kris gewond.
In Saigon vertelt Denis Julie alles. Zij wil echter toch doorzetten. Denis heeft
ontdekt, dat De Grignon bestuursambtenaar is in Huê. waar hij voor den keizer
het beeldbouwwerk moet maken. Hij wil er den volgenden dag heen gaan.
Julie moet verder reizen naar Ton king, en daarvandaan ongemerkt ook m Hué
trachten te komen.
s Avonds wordt Denis door Ninon naar Cholon gebracht om er kennis te
maken met het bestuur van den tang. Dit zijn drie mannen. Een er van zegt,
dat Lady Tamorley een andere reden heeft om naar Indo-China te komen dan
er op haar man te wachten. Denis hoopt nu te hooren, waarom hij en zijn nicht
zoo achtervolgd worden,
Denis' hoop, dat hij nu de ware reden zou vernemen, waarom
hij en zijn nicht zoo achtervolgd werden, duurde maar kort.
Kr zal niemand mee gehaat zijn," merkte de leider van de
tang op, „door er over te discussieeren of deze reden goed of
kwaad is, omdat wanneer iemand eenmaal besloten heeft iels te
doen vooral een vrouw -- het absoluut nutteloos is door rede-
neeren te trachten haar er van af te brengen!"
„Ik ben blij dat u dit inziet," zei Denis.
„Kr zijn echter andere methoden, behalve redeneeren," zei de
oude man, zachtjes sprekend.
Denis meende, dat nu de tijd gekomen was om zijn troef kaart op
te spelen. „Als ik het goed begrijp, bedreigt u ons dus nu wèèr."
„LI kunt het zoo noemen, indien u wilt; adviseeren is echter een
prettiger uitdrukking."
„Enfin, laat mij u dit zeggen. Voordat u mij dreigt of raadt, of
zTch bemoeit met mijzelf of Laftly Tamorley op wat voor manier dan
ook, zult u goed doen zich te herinneren wat ik in het begin heb
gezegd, fk ben naar uw land gekomen op speciaal verzoek van uw-
keizer, ik ben zijn gast en ik zal mezelf onder zijn bescherming
stellen."
„Deze bescherming geniet u reeds, anders zoudt u Saigon niet
levend hebben bereikt. Indien de tang dat had gewild, zou hij u
ieder oogenblik hebben kunnen dooden. U zult zich herinneren wat
er in Singapore is gebeurd. Indien de tang dat wilde, zou hij u nu
eveneens kunnen dooden."
„Maar dat durft u niet!" zei Denis.
„Juist. De bescherming van den keizer is een paspoort voor u,
dat u volledige veiligheid verzekert."
„Wat heeft deze bijeenkomst dan te beteekenen^**
„We wilden u een kleinen raad geven, doch u schijnt er niet naar
te willen luisteren."
„Nu goed, ik zal luisteren."
„In het kort komt het hierop neer. Voor het oogenblik geniet u,
zooals u weet, de bescherming van den keizer. Maar op een kwaden
dag kan die bescherming worden ingetrokken. Zou het op een derge-
lijk oogenblik niet beter zijn wanneer u vrienden om u heen hadt
dan vijanden?"
Terwyl Denis naar de kwaadaardige oogen keek van den priester,
dacht hij bij zichzelf, dat hij zeker niet graag in de handen van dien
man zou vallen, indien de keizer zijn bescherming eens introk.
„Waarom zou ik vijanden om my heen hebben? Ik ben niet hier-
heen gekomen om iemand kwaad te doen."
„Dat moet u aan ons te beslissen overlaten. Indien u zich beperkt
c/oor ARTNUß MILLS
Geau for's eerde verraf/ng
tot het werk dat de keizer u heeft opgedragen, dan zal het zijn zooals
u zegt. Maar indien u zich bemoeit met de zaken van anderen, dan
kunt u geen genade verwachten."
Terwül hy deze woorden zei, veranderde de manier van doen van
den ouden man geheel en al. Voor den eersten keer gedurende het
onderhoud wierp hy hel masker van vriendelijkheid en hoffelykheid
af en keek Denis dreigend aan.
„Boy!"
Alle vier keken op. De stem kwam van den opium-schuiver, die in
de nis lag. Hy was overeind gekomen en Denis' weerzin een blanke
in dergelijke omstandigheden te zien, nam toe. Ongeschoren, zijn
linnen costuum gekreukeld en gehavend, bood hy een allesbehalveö
verheffenden aanblik. Zijn glazige blik uit de rood-gerande oogen
dwaalde naar de vier mannen in het midden van het vertrek.
„Boy! Waar is de boy?" riep hy weer. Toen zag hij Denis. Met
een moeizame poging stond hy op, steunde een oogenblik tegen den
muur en kwam toen wankelend naar de tafel.
„Blanke?" zei hij, voor Denis staan blijvend en hem aankijkend
met zyn afschuwelijk doffe oogen.
„Ja, ik ben een blanke," zei Denis, verbaasd op te merken dat dit
menschelijk wrak in zyn knoopsgat de roset van het Legioen van
Eer droeg.
„Ik ook. Laten we wat drinken. Je kent me niet — maar dat komt
er niet op aan. Ik zal me voorstellen."
De man zocht even in zyn zak en haalde er toen een kaartje uit,
dat hij aan Denis gaf.
Denis nam het aan en las:
Baron Raoul de Grignon,
Administrateur-Generaal,
Hué, Annam.
HOOFDSTUK XIH.
Denis nam direct een besluit. Wat Baron de Grignon in een
dergelijke vreemde omgeving ook mocht doen — en het was zeker
niet zonder beteekenis dat hij hem in dezelfde kamer aantrof waarin
de tang bijeenkwam — hij besloot hem in geen geval uit het oog te
verliezen.
„Aangenaam, ik zal graag iets met je drinken," zei hy.
Er verscheen een „boy" en deze kreeg opdracht whiskey en soda
te brengen. Hij keerde terug met een flesch, twee glazen en een
syphon. De Grignon vulde een derde van den tumbler met whiskey
en na twee vergeefsche pogingen slaagde hij er in er soda bij te
spuiten.
„Dat is voor jou," zei hij, het glas naar Denis toeschuivend.
„Dank je, maar ik zou het graag wat minder sterk hebben." Denis
nam den anderen tumbler en bereidde voor zichzelf een slapperen
drank.
„Zooals je wilt; wij arme duivels hier moeten af en toe wel iets
drinken" — De Grignon nam een grooten teug uit zijn glas — „an-
ders worden we gek — een verschrikkelijk land. Ik ben met verlof
— ben hierheen gegaan om een pijp te rooken — heb je zelf ook al
eens gerookt?"
„Neen; het kan me niet bekoren."
„Waarvoor ben je dan naar Gholon gekomen? Wij blanken komen
alleen maar naar Cholon om opium te schuiven."
Denis keek naar de drie leden van de tang. „Deze beeren wensch-
ten mij te spreken. Ik veronderstel dat jy ze al kent?"
Hoewel hy in een roes verkeerde, scheen deze vraag De Grignon
toch in verlegenheid te brengen. Zyn glazige blik bleef een oogen-
blik op den ouden man met den witten baard rusten.
„Ik ken hem," zei hy. „Hij woont in Hué; de andere twee heb ik
nooit eerder gezien. Zyn dat vrienden van je?"
„Dal kan ik niet direct zeggen. Ik zou hen liever zakenrelaties
noemen 1"
„Zaken-relaties," herhaalde De Grignon langzaam. „Wat heb je
hier voor zaken te doen?"
„Ik ben beeldhouwer; ik ga naar Hué om een beeld te maken
voor den tempel daar."
„O ja, dat is waar; ik heb al van je gehoord. Hué, daar woon ik;
ze hadden me gezegd naar je uit te kyken. Bly dat ik je ontmoet heb."
Onder het voorwendsel een sigaret aan te steken deed Denis
alsof hij de uitgestoken hand van De Grignon niet zag.
6 —
„Als je soms naar Saigon terugmoet, kun je als je wilt met mij
meeryden. Er is plaats genoeg in myn auto, en ik ga direct terug.
Ik heb alleen een dame by me."
„Een dame?" De Grignon keek weer, alsof hij zich heelemaal niet
op zyn gemak voelde.
„Hy voelt er niets voor om Julie te ontmoeten," dacht Denis. En
luid zei hy: „Ja, een Fransche dame. Ze zit daar!"
De Grignon keek naar de plaats waar Ninon zat; hij scheen direct
aanmerkelyk opgelucht toen hy zag, dat het Julie niet was.
„Een Fransch meisje," zei hy. „Vind jy Fransche meisjes aardig?"
„O ja."
„Ik ook. Goed, ik ga met je mee terug."
Denis wendde zich tot den ouden man met den witten baard.
„Ik geloof dat de beeren voor vanavond niets meer te zeggen
hehben?" vroeg hy.
„W T e hebben alles gezegd," was het antwoord van den leider van
den tang.
Denis stond op. „Dan wensch ik u vaarwel."
Geen der drie mannen antwoordde op zyn groef of stond op.
Zooals zy daar zaten, hem bewegingloos en zonder eenige uitdruk-
king op hun gezicht gadeslaand, terwyl er in de oogen van den
priester een felle haat gloeide, vormden zy een tafereel, dat Denis
niet gauw zou vergeten.
De auto wachtte waar zy hem voor het restaurant verlaten hadden.
„Wil je vóórin zitten?" vroeg Denis aan De Grignon. Deze keek
met halfsaamgeknepen oogen naar Ninon en zette zich toen naast
den chauffeur.
Gedurende het gansche onderhoud met den raad van den tang
was Ninon in haar hoekje van de kamer blijven zitten zonder een
woord te zeggen. Denis vroeg zich dan ook af, of zy alles had be-
grepen, wat er gezegd was. Hy wachtte tot de auto een behoorlijke
snelheid had gekregen, zoodat ze niet gehoord konden worden door
degenen die voorin zaten.
„Enfin, dat is in ieder geval achter den rug," zei hy toen, terwijl
de laatste lichten van Cholon achter hen verdwenen.
Ninon knikte.
„Heb je geboord, wat zy hebben gezegd?"
„Ik heb niet alles begrepen, maar ik heb den indruk, dat ze zeiden
dat indien je niet deed wat ze van je verlangden, je op geen genade
van hun kant behoeft te rekenen."
„Juist. Ik kan niet zeggen, dat ik me daar erg ongerust over maak.
Hun tang mag erg machtig zyn, maar zy zitten klaarblijkelijk volko-
men onder den duim van den keizer. Practisch hebben zij dit ten-
minste toegegeven. Het eerste wat ik zal doen als ik in Hué ben, is
naar den keizer gaan en hem de heele zaak voorleggen. Ik zal hem
zeggen dat ik het werk «^gt hy van me verlangt alleen wil doen, als
hy me een vrijgeleide uit het land belooft voor Lady Tamorley en
myzelf."
„Zul je het den keizer van de smaragden vertellen?"
„Dat is misschien niet noodig. Indien Lady Tamorleys vermoedens
juist zyn, hébben wy den man die ze heeft gestolen." Denis wees
terwyl hy deze woorden zei, naar den fug van De Grignon.
„Dat hoop ik voordat het morgenavond is, te hebben uitge-
vonden," besloot hy toen.
7 -
.BLANKE?" ZEI HIJ, VOOR DENIS
STAAN BLIJVEND EN HEM AAN-
KIJKEND MET ZIJN AFSCHUW-
LIJK DOFFE OOÜEN.
De Grignon was diep on-
deruit gezakt op zijn plaats
naast den chauffeur. Zijn
hoofd schudde telkens heen
en weer tegen de leuning;
klaarblijkelijk had de whis-
key bovenop de opium hem
in een staat van gedeeltelijke
verdooving gebracht. Het
heldere maanlicht stelde De-
nis in staat hem op zijn ge-
mak gade te slaan.
De Franschman was een
knappe verschijning, ondanks
het feit, dat het hem was aan
te zien dat hij zich vaak aan
drank en opium te buiten
ging. Maar dit laatste zou het
Denis misschien juist gemak-
kelijk maken zijn taak ten
uitvoer te brengen. Hij had
al reeds een plan bedacht.
Toen zy Saigon hadden be-
reikt, zei hij den chauffeur
Ninon naar haar hotel te
brengen en hem en De Grig-
non naar het Hotel Continen-
tal te rijden. Met behulp van
den portier droeg hij den
Franschman naar diens ka-
mer en legde hem op zijn
bed. Daarop maakte hij een
koud bad voor zichzelf ge-
reed, schoor zich en ver-
kleedde zich.
Het was nu ongeveer negen uur. De boot, die Julie naar Tonking
zou brengen, vertrok om twaalf uur. Ze zou dus nu aanstalten
maken om zich aan boord te begeven. Na een laatsten blik op De
Grignon te hebben geworpen ten einde er zich van te overtuigen,
dat hij nog steeds sliep, verliet Denis zachtjes de kamer, de deur
aan den buitenkant sluitend. Hy begaf zich regelrecht naar Julie's
kamer en vond haar, zooals hij had verondersteld, reeds geheel
gekleed en wachtend tot men haar bagage naar beneden zou
brengen.
„Hallo! Heb je je geamuseerd?" vroeg Julie, naar buiten komend
en hem ziend.
„Het was in ieder geval interessant," verklaarde hij. „Als je mee-
gaat naar beneden, zal ik je alles vertellen."
„Kom liever binnen; ze kunnen ieder oogenblik komen om myn
bagage te halen."
„Neen, ze zullen niet komen. Ik heb juist gezegd, dat je vandaag
niet vertrekt."
„Niet vertrekt! Maar ik heb gepakt en alles is gereed. Werkelijk
Denis, dat is zeer onplezierig! Wat is er nu weer?"
„Ik durf wel wedden, dat je niet zoo'n onplezierigen tijd hebt
gehad als ik. Ik ben nog heelemaal niet naar bed geweest." Hij liet
zich in een rieten stoel neervallen. „Mag ik rooken? En ik zou ook
wel graag een ontbijt willen hebben. Kan ik het hier boven laten
brengen?"
„Je kunt alles hebben wat je wilt, maar vertel me alsjeblieft een
en ander van deze nieuwe geheimzinnigheid! — Over je vermoeid-
heid zou ik echter maar niet klagen; je bent in ieder geval voor je
plezier uitgeweest."
„Heelemaal niet voor myn plezier!"
Terwijl Julie hem verbaasd aankeek, nam Denis den hoorn van
het telefoontoestel dat op de tafel stond, en vroeg hem een uitge-
breid ontbijt met koffie boven te brengen. Toen strekte hij zich zoo
lang hij was in den rieten stoel uit. „Ik ga wat slapen tot mijn ont-
bijt wordt gebracht als je het goed vindt. Al is het maar tien minu-
ten, het zal toch de moeite waard zijn. Direct moeten wc samen een
gewichtig besluit nemen, maar op het oogenblik heb ik een gevoel
alsof myn hersens een soort dikke brij zijn. Ik kan absoluut niet
denken."
Julie zag dat hij inderdaad erg vermoeid was. Ze maakte haar
taschje open, goot wat eau de Cologne op haar zakdoek en zich
over hem heenbuigend, bette zij zijn gezicht er mee. Tevreden sloot
Denis zijn oogen; het gebeurde niet vaak, dat Julie zich moeite
voor hem gaf. Toen zij zag dat hij sliep, sloop zij de kamer uit,
zocht den kellner op en zei hem, het ontbijt niet vóór tien uur te
brengen.
Het onderhoud met de tang had sterker op zijn zenuwen ge-
werkt dan Denis zelf wel bevroedde. Hij zou daarom zeker tot
Iaat in den middag hebben geslapen, indien de kellner niet met
zyn ontbyt was verschenen. Na een kop sterke koffie voelde hij
zich echter weer tamelijk opgeknapt.
„Ik heb De Grignon te pakken," was het eerste wat hij de ver-
baasde Julie vertelde.
„De Grignon? Waar?"
(Wordt vervolgd.)

GEWOND IN DE WILDERNIS
Het was George W. Hebert, die den grooten
slag had geslagen. Gedurende dertig jaar
— hij was nu over de vijftig — had hij ge-
heel alleen naar goud gezocht, maar was daarbij
nooit erg fortuinlijk geweest. En nu, opeens, ter-
wijl hij in het Noorden van Canada, zonder veel
hoop op succes overigens, aan het prospecteeren
was, ontdekte hij plotseling den rijken ader. Het
bleek echter onmogelijk er alleen alles uit te
halen, wat er in zat. Daarom moest hij een
partner zien te krijgen, maar een, waar hij op
vertrouwen kon, want als het nieuws van zijn
ontdekking bekend werd, zou het niet lang duren
of vliegtuig na vliegtuig zou in deze afgelegen
streek dalen en tientallen mannen afzetten, die,
door de groote maatschappijen gehuurd, er wel
voor zouden zorgen, dat hij den rijken buit niet
alleen zou houden. Andere goudzoekers zouden
te voet en per boot aankomen, en bij de onver-
mijdelijke verwarring die daarvan het gevolg zou
zijn, was de kans niet buitengesloten, dat hij zijn
claim zou kwijtraken! En dat risico wilde hij niet
loopen.
In zijn gedachten ging hij de weinige mannen
na, die hij wist te kunnen vertrouwen, en ten
slotte viel zijn keus op Walter Sheckert. Hij wist
precies waar hij dien kon vinden, en toen hij
hem van zijn ontdekking vertelde en hem aan-
bood met zijn tweeën de mijn verder te ont-
ginnen, was Sheckert daar direct toe bereid
Samen met hem keerde hij naar zijn claim terug
Onmiddellijk nadat zij een behoorlijke hut had-
den gebouwd, gingen de beide partners hun
voedselvoorraad na en kwamen tot de conclusie,
dat Aij, met de vlsch die zij konden vangen, min-
stens voor twee maanden genoeg zouden hebben.
Daarop begonnen zij met volle energie aan de
ontginning van de mijn. Ze boorden een verti-
cale schacht, die ongeveer vier è vijf meter diep
was, en groeven toen van af Hen bodem twee
tunnels, die in tegenovergestelde richting liepen
Hun werk bleef niet zonder succes; de verwach-
tingen, die Hebert van zijn vondst had gekoesterd,
bleken in geen enkel opzicht overdreven. Toen
zij ongeveer vijf weken hadden gewerkt, hadden
zij reeds een voorraad ruw goud van minstens
veertig pond gevonden, die een waarde ver-
tegenwoordigde van ruim vi^entwintigduizend
dollar. •
Maar toen scheen er plotseling een einde ge-
komen aan hun geluk. Op een dag, dat het Shec-
kerts beurt was om in de mijn af te dalen — ze
bleven om beurten een dag boven om de kwarts
met behulp van een primitief windas omhoog te
halen — kwam hij bij het afdalen in de schacht
Ie vallen
Gedurende misschien één seconde staarde He-
bert als versteend in de donkere schacht. Diep
onder zich kon hij viaq de gestalte van zijn mak
ker ontdekken.
,,Ben je gewond, Walter?" riep hij naar beneden
,,Ja; en tamelijk ernstig ook." Het antwoord
kwam op pijnlijken toon en werd door een hevig
gekreun gevolgd.
„Waar?"
„Ribben." Andermaal klonk het kreunen
Hebert handelde direct. Hij maakte den emmer
los van het touw en liet zich naar beneden zak-
ken Reeds een vluchtig onderzoek wees uit, dat
Sheckert verscheidene rechterribben gebroken
had Hebert veegde de lippen van zijn partner af
en haalde opgelucht adem, toen hij geen bloed
aan den zakdoek ontdekte.
„Je longen zijn niet beschadigd," fluisterde hij
bemoedigend.
„Neen, maar de gebroken ribben drukken er
tegenaan," hijgde Sheckert. ,,Hoe krijg je mij hier
uit? Ik kan het touw niet vasthouden."
Hebert dacht na en had er spoedig iets op ge-
vonden. Hij klom naar boven, snelde naar hun hut,
haalde de deur uit de scharnieren en sleepte haar,
na nog eenige rollen touw gekregen te hebben,
naar de schacht. Na eeniqe vergeefsche pogingen
slaagde hij er in, de deur zóó aan de touwen
vast te maken, dat hij ze in verticalen stand kon
laten zakken om haar daarna, nadat hij zelf ook
in de schacht was afgedaald en zijn maat op de
deur had gelegd, in horizontalen stand met be
hulp van het windas naar boven te halen. Een-
OP LEVEN EN DOOD
EEN REEKS SPANNENDE AVON-
TUREN NAAR WA A R M E I D VERTELD
maal op den beganen grond, was 't niet moeilijk
meer Sheckert op de deur naar de hut te sleepen.
Hier onderzocht Hebert zijn makker andermaal
en kwam daarbij tot de conclusie, dat hij hem,
indien hij zijn leven wilde redden, zoo spoedig
mogelijk naar een plaats moest brengen, waar de
hulp van een kundig dokter kon worden ingeroe-
pen. De dichtstbijzijnde plaats waar zulks moge-
lijk was, bevond zich evenwel ongeveer twaalf-
honderd mijl stroomopwaarts, aan de rivier.
Dat zou geen onmogelijke tocht blijken, voor
opgesteld, dat hij kans zag een flinke motorboot
te huren. Dit zou mogelijk zijn op de post, die
drie a vier dagreizen verwijderd was. Maar hoe
zou hij den post kunnen bereiken? Hij beschikte
niet over een boot, want hij had zich met
Sheckert per vliegmachine naar de mijn laten
brengen, en zijn kano aan den post achtergelaten.
Er was slechts één antwoord op deze vraag: hij
moest een vlot bouwenl
Na den geheelen dag onafgebroken te hebben
gewerkt, had hij tegen den avond een ruw vlot
gereed, waarop zij beiden een plaats konden vin-
den. Als roer diende een lange, dunne boom,
dien hij tusschen twee pennen aan den achter-
kant vastzette.
Toen de nieuwe dag was aangebroken droeg
hij zijn partner op de deur naar het vlot. Nog
een paar keer ging hij terug om hun goud, de-
kens, kookgereedschappen en proviand te halen,
en toen duwde hij het vlot van den wal. Daar hij
geen onnoodigen ballast mee wilde nemen, had
hij de geweren in de hut achtergelaten. Om
echter wat klein wild te kunnen schieten, wanneer
de gelegenheid zich voordeed, had hij een revol-
ver meegenomen, die hij in een open holster aan
den gordel om zijn middel hing.
Gedurende de eerste uren ging alles goed, of-
schoon Hebert af en toe, wanneer de stroom erg
sterk was, moeite had het vlot af te houden van
de scherpe rotsen, die hier en daar boven het
water uitstaken.
Tegen den middag legden zij aan om een maal-
tijd te bereiden; toen werd de tocht weer voort
gezet. De stroom ging nu veel sneller en Hebert
rekende uit, dat zij binnen drie dagen op den post
zouden kunnen zijn. Daar zou hij dan een motor-
boot kunnen huren — of als hij erg gelukkig was
een vliegtuig — om Sheckert naar Fort McMurray
te brengen. Zijn makker lag rustig, alleen nu en
dan kreunend, op het vlot.
Na eenigen tijd kwamen zij in een gedeelte van
de rivier terecht, dat eigenlijk niets anders dan 'n
maalstroom was. Wild, met witte schuimkoppen,
gingen de golven te keer, schurend langs kolos-
sale rotsen, die zich dreigend boven het water
verhieven. Het slecht bestuurbare vlot begon in
allerlei richtingen te draaien. Wanhopig hing He-
bert aan het primitieve roer, terwijl de ruwe gol
ven er alles op schenen te zetten het uit zijn han-
den te rukken. Maar de oude prospector klemde
zijn tanden op elkaar en deed alles wat In zijn
vermogen was om het vlot in de goede richting
te houden, wel wetend dat zij, wanneer zij een-
maal dit moeilijke eind gepasseerd waren, in rus-
tiger water zouden komen. Al zijn pogingen ble-
ken echter hopeloos, want op een gegeven
oogenblik stootte het vlot tegen een rots, draaide
woest In het rond en bleef toen legen den oever
vast zitten. Het roer loslatend, sprong Hebert in
het ondiepe water en probeerde het primitieve
vaartuig weer in den stroom terug te duwen. Niet
in staat iets te kunnen doen, lag Sheckert op het
vlot, met angstige oogen de moeizame pogingen
van zijn vriend gadeslaand. Daardoor zag hij
precies wat er gebeurde.
Nadat hij op de rots geklommen was, boog He-
bert zich voorover om het vlot af te duwen. En
terwijl hij dit deed, viel zijn revolver uit den open
holster. Het wapen kwam op den rots terecht en
ging af! Hebert wankelde achteruit en viel in het
water. Niet in staat zich te verroeren, kon Shec-
kert niets anders doen dan ontdaan toezienl Het
leek hem eeuwen te duren eer zijn partner weer
op de been gekrabbeld was, alleen echter om di-
rect tegen de rots terug te vallen, zijn rechter-
hand tegen zijn linkerschouder gedrukt. Eindelijk
lukte het hem op het vlot te. klauteren. Meer
kruipend dan loopend begaf hij zich naar Shec-
kert, boog zich over hem heen en fluisterde: „De
kogel Is In mijn schouder gedrongen!" Met zijn
rechterhand rukte hij zijn jas en hemd open en
liet een leelijke wonde zien!
Geholpen door Sheckert, die alleen maar zijn
linkerhand gebruiken kon, slaagde Hebert er In
zijn wond op ruwe wijze te verbinden. Toen, ter-
wijl hij alleen maar één hand en één arm kon
gebruiken, probeerde hij het vlot weer in den
stroom te brengen. Eindelijk lukte hem dit, maar
nu hij slechts één hand ter beschikking had om
het te besturen, lukte het hem niet, het onder
controle te houden. Het sloeg tegen een andere
rots te pletter!
De nu volgende minuten waren een nachtmer-
rie gelijk. Met zijn zakmes sneed Hebert de tou-
wen door, waarmee de deur op het vlot was vast-
gebonden, ten einde zijn partner te bevrijden. De
deur droeg het gewicht van Sheckert, en Hebert
slaagde er in hem ondanks de hevige pijnen die
hij leed, aan land te trekken. Toen viel hij In on-
macht.
Toen hij weer bijkwam, zag hij dat het gansche
vlot uit elkaar geslagen was. Ontdaan keek hij
Sheckert ^an; voor geen der belde mannen was
het noodig een woord te zeggen. Voedsel, de-
kens, goud — alles was verdwenen! En voor zoo-
ver zij wisten was er honderd mijl in het rond
nergens een levend wezen dat hun hulp zou kun-
nen bieden — met uitzondering dan misschien
van eenige rondzwervende Indianen!
Sheckert kon geen voet verzetten. Hebert zou
misschien, als hij telkens rustte, een paar mijl per
dag kunnen voortstrompelen. Zwak van bloedver-
lies, en begrijpend dat hij lederen dag door hon-
ger nog zwakker zou worden, zag hij de onmoge-
lijkheid er van in den post te bereiken.
Men kan zich den toestand der belde mannen
indenken! Indien er geen wonder gebeurde, wa-
ren zij gedoemd om ellendig om te komen!
Toen, terwijl zij aan een doffe wanhoop ten
prooi op den oever zaten, doornat, hongerig en
onduldbare pijnen lijdend, kreeg Hebert plotseling
een idee. Hij droeg een lichten, vilten hoed, en
met behulp van een stompje potlood, dat hij In
zijn zak vond, schreef hij op den rand: „Help!
Rapids Peel. Bonnet Plume". Toen trok hij zijn
jas uit, wist 'n stuk hout te bemachtigen en bond
den hoed met zijn jas er op vast. Teruggekeerd
bij Sheckert fluisterde hij: ,,Er is een kans dat
iemand het ziet. Meer kunnen we niet doen.
Sheckert knikte zwijgend.
Hebert legde het stuk hout met zijn kostbaren
last in het water, en van dat oogenblik af konden
ze niets anders meer doen dan wachten . . .
Uren verstreken, die zich tot dagen en nachten
aaneenregen. Gekweld door de pijnen van hun
wond, geplaagd door muskieten overdag en des
nachts half bevroren van de koude, steeds zwak-
ker wordend door gebrek aan voedsel, hopend
tegen beter weten In, zóó lagen zij daar aan den
oever. En toen, op den ochtend van den derden
dag, hoorde Hebert in de verte stemmen. In het
eerst dachten zij dat hun verzwakte zinnen hun
parten speelden, maar wat zij even later zagen
bleek werkelijkheid: er naderde een groote kano,
die door een viertal Indianen tegen den stroom
in voortgetrokken werd.
Aan hun verschrikkelijk lijden was nu een eind
gekomen. Nadat de Indianen t en z00 goed mo-
gelijk hadden verzorgd, brachten zij hen stroom-
opwaarts haar Fort McMurray, waar een zorgvul-
dige verpleging hen na eenige maanden weer op
de been bracht.
Later bleek, dat de Indianen, die den hoed ge-
vonden hadden, de mededeeling op den rand
niet hadden kunnen lezen, daar zij geen Engelsch
kenden, maar dat zij desondanks toch begrepen
hadden dat het een S.O.S.-sein was van Iemand,
die zich stroomopwaarts ergens aan de rivier in
nood moest bevinden, waarom zij besloten had-
den hun jachtpartij te onderbreken en op onder-
zoek uit te gaanl
D
LU
Q
i/i
Q
LU
O
>
LU
>
O
LU
n
(X
O
O
T
z
JJ
o
D
D
LU

ONZE KNAPPE VRIENDEN
Hoewel de wespen bij den mensch g-ewoon-
lijk niet erg- best staan aangeschreven —
hun steek kan dan ook zeer onaangena-
me zwellingen teweeg brengen, en venijnig zijn
zij inderdaad! — verdienen zij toch den naam
van vrienden, om de diensten die zij ons be-
wijzen. En dat zij knap zijn, zal uit het ver-
volg- voldoende blijken!
De wespen, die tot dezelfde familie behoo-
ren als de bijen en de mieren, kan men in
twee groote groepen verdeelen: de sociale en
De jonge wesp, die juist is „uitgekomen", probeert
hoe ver hij het brengen kan door over de met pa-
pieren kapjes bedekte cellen te loopen, waarin zijn
broers en zusters nog verborgen liggen. Van sommige
der bovenste cellen is het kapje nog niet gemaakt, en
men kan zien hoe de dikke witte larve bijna het ge-
heele hokje vult.
de solitaire. De eerste, waartoe ook de gewone
wesp behoort, leven in veel opzichten precies
als de bijen; ze vormen een „staat" met ko-
ninginnen, hommels en werkers. Zij maakten
reeds papier nog voordat de mensch op deze
gedachte kwam: bladeren en stukjes hout kau-
wen zij net zoo lang, tot het papier is ge-
worden, waarvan zij hun nesten bouwen. Deze
maken zij soms in gaten in den grond, soms
hangend aan een tak of aan een balk van een
of ander oud gebouw. In tropische streken
komen wespen voor, die kolossale nesten
maken. Een soort, die op Ceylon inheemsch
is, bouwt een nest dat wel anderhalven meter
groot is!
Bij een slaat der sociale wespen — die in
tegenstelling tot dien der bijen niet langer
dan één zomer duurt — vindt men slechts één
koningin, de eenige vrouwelijke wesp, die
eitjes legt, en die den staat sticht. Deze bevat
verder een g-root aantal — soms wel eenige
duizenden — werksters, onvnirhthare wijfjes.
De koningin heeft den winter in verdoofden
toestand doorgebracht (de mannetjes sterven
in dien tijd af), en is pas in het vortrjaar wak-
ker geworden. Dan begint zij een nest te
houwen met een raat van zeven cellen, in
elk waarvan één ei gelegd wordt. Ze bouwt
nu verder onophoudelijk voort aan het nest,
het steeds vergrootend, legt in ieder celletje
steeds een ei, en voedt de daaruit komende
larven. Eén maand nadat zij met het bouwen
van het nest is beg-onnen, komen de zeven
eerste poppen uit, die alle werksters zijn; deze
nemen nu de taak van de koningin over, en
deze laatste houdt zich voortaan nog slechts
bezig- met het leggen van eieren.
De moeder van de solitaire wespen, di
zeker tot de schranderste dieren gereke
moeten worden die wij kennen, staat voor
Uit, diit haar kinderen, die zij (e voeden JEFft
zeer gulzig zijn en dat zij alleen gelegen
nemen met het vleesch van levende Bi pas
gedoode insecten. Ze dient daarom nietalleen
een veilig nest te bouwen, waarin zij Izonder
gevaar haar eieren kan leggen, maar zij moet
dat nest ook voorzien van versch voedsel,
waarvan de jonge wesp kan eten, zoodra hij
het eitje verlaten heeft.
Deze taak is veel moeilijker dan men zou
denken, want iedere soort verlangt haar eigen
voedsel. De eene eet alleen maar één bepaald
soort vlieg; de andere verlangt een met zorg
gekozen rups; een derde lust alleen spinnen;
anderen slechts mieren, sprinkhanen, enzoo-
voort.
Laten we de Ammophila, die uitsluitend
rupsen zoekt, eens op een jachtpartij verge-
zellen. Ze heeft haar nest in den grond ge-
bouwd, misschien verborgen onder een blad
van een of andere plant. Het bestaat uit een
tunneltje van een centimeter of vijf lengte,
dat naar een klein „kamertje" voert. Voordat
zij op de jacht g-aat, heeft zij de opening- van
het nest zorg-vuldig met een weinig aarde
dichtg-emaakt, en dit zoo aangestampt, dat
zelfs het scherpste oog het nest niet kan
vinden!
Na eenigen tijd heeft zij haar prooi ontdekt
— een groene rups, die op een blad zit uit te
rusten. Ze valt het dier direct aan, en haar
stevige kaken sluiten zich spoedig over den
nek, vlak achter den kop. Terwijl zij hoog op
haar lang-e pooten staat, tilt de wesp dan het
voorste deel van de rups op van het blad en
steekt haar angel tusschen twee segmenten
van het rupsenlichaam. Direct wordt de rups
slap en hulpeloos. De angel wordt terugge-
trokken en zorgvuldig tusschen twee andere
deelen gestoken. Dan neemt zij haar prooi op,
en keert er mee naar het nest terug. Ze
maakt den toeg-ang open, sleept de rups er in,
legt een eitje in een der middelste segmenten,
gaat weer heen, sluit het nest en zet haar
jacht voort.
Er valt echter iets bijzonders op te merken:
de rups is niét dood! De wesp wist namelijk
precies waar zij haar prooi moest steken, om
ze niet te dood.en, doch alleen maar te ver-
lammen! Ze IK er hierdoor zeker van, dat de
rups niet zal ontbinden vóórdat haar jong- uit
het ei zal komen, maar dat dit integendeel een
levende rups vindt als eerste voedsel — pre-
cies wat het hebhen wil!
d e wespen
Hoe de kop van een wesp er uitziet onder
het vergrootglas.
Hoe het komt, dat de wesp zoo nauwkeurig
weet, waar zij hiertoe de rups moet steken, is
een groot (feheim der natuur. De larantula-
dooder uit de Zuidwestelijke Staten van Ame-
rika, dwingt haar prooi om op de achterste
pooten te gaan staan ten einde zich te verde-
digen. Daardoor geeft de spin de, eenig-e
plaats van haar lichaam bloot, waar zij kwets-
baar is! Eén snelle steek van den angel der
wesp stelt de groote spin buiten g-evecht, die
soms nog- wel vijf weken na deze operatie
blijft leven, hoewel zij niet in staat is zich te
verroeren!
De hoeveelheid voedsel die er in elk nest
' moet worden opgeslag-en, verschilt aanmerke-
lijk. Er zijn gevallen bekend, bijvoorbeeld van
de vliegen-etende wesp, dat één jong in acht
dagen tijd tweeëntachtig vliegen heeft opge-
geten! Men hoeft dus niet te vragen, voor
welk een grooten voorraad de moeder-wesp in
zoo'n geval voor haar talrijke jongen heeft te
zorgen!
De moeder leeft zelf ook in het nest,
waaraan zij voortdurend nog allerlei zijgangen
bouwt als voorraad- en kinderkamers!
Ofschoon sommige wespen groote schade
aan boomen en fruit kunnen toebrengen, en
zij verklaarde vijanden der bijen zijn, bewijzen
zij den mensch over het algemeen toch enor-
me diensten door het vernietigen van groote
aantallen schadelijke insecten en rupsen.
Verscheidene wespen hebben tusschen vonr-
en achterlichaam die bekende slanke verbin-
ding, waarvan de naam „wespentaille" afkom-
stig is. Niet allemaal hebben zij die evenwel,
zoodat er ook wespen zijn zonder „wespen-
taille"!
De drie typen wespen: links het mannetje of hommel, midden de koningin, rechts de kleine
werkers.
■ ^.ï« -
UIT DE WERELD VAN DE SPORT
1. Te Hilversum hadden draverijen plaats, uitgeschreven door T
de Paardensportvereenig-ing- Hilversum. — Nek aan nek-race
uit de ren op de( vlakke baan om den Sportparkprijs.
2. Alle Nederlandsche wielrenners, die aan den Tour de France
hebben deelgenomen, reden een wedstrijd op de Rijswijksche
wielerbaan. Start van den sprint 800 meter. Van links naar
rechts: Hellemons, P. van Nek, Middelkamp, Van Schendel en
Dominicus.
3—7. De Nederlandsche Athletiekkampioenschappen te Deven-
ter. — 3. Finale van de 100 meter beeren, gewonnen door
Osendarp. 4. A. G. J. de Bruyn, die tweevoudigf kampioen
werd, namelijk met discuswerpen en kog-elstooten. 5. Finale
TOO meter dames, g-ewonnen door mejuffrouw F. Koen (geheel
rechts). 6. H. Hoven, kampioen polstokhoogspring-en, neemt
zijn aanloop. 7. H. Houtzager, kampioen kogelsling-eren, in actie.
8. De Zeeuwsche Vereeniging voor de Luchtvaart organi-
seerde de vijfde Nederlandsche Scheldevlucht. — De heer
F. C. Bik, winnaar van den Scheldebeker, ontvangt dezen uit
handen van den heer Van Woelderen, burgemeester van Vlis-
singen.

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND
3 AUGUSTUS
OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL
D E T E G E L K A
D E E II A G 0
0 D E D A M
S C E M E M E r E P
H
OPLOSSING
PUNTENRAADSEL
0 B f
0 E
0
0 o V
A G
OPLOSSINr,
RUITEN
RAADSEL
OPLOSSING
INVUL-
RAADSEL
n
M
OPLOSSING
WOORDRANG-
SCHIKKINGSRAADSEL
■r hoog in
bemoedipd
kronkelen
smartelijk
bevochten
voornoemd
treiteren
vervallen
HOOGMOED KOMT
VOOü rii:\ VAL
LEM 1 DA MO AAR AAR TEP
DE D£ DE DE DE DE DE
STUK AAL LUK GRIL WERK BAAtl CB
I A5
i
EL&flD j E.
ftPEri | fÄ.'
MACMT" ; 'rT
PAAL '• [Pi
LIDMAAT
OPLOSSING ONZE FILMPUZZLE
TEEKENINGENRAADSEL
A. ■. i. k. k,
1, 1, m, n, n, n, n. n.
n. n n. o, o. p, P r.
r. T, a, f t, u, w
Neem twee letters weg van elk woord
uit de eerste rij hieronder, en plaats
daarna de overgebleven letters zóó. dnl
ze een nieuw woord vormen, dat het ;inl-
vvoord geeft op tie vraag recht«;.
Hi vier — getal?
Heuvel - gaaf?
Geratel — meisjesnaam?
Garantie verantwoordelijk
beheerder?
Graniet — viscb?
Tropisch —- kleedingstuk?
- 13 -
VOOR ELKE
ÊEGAVE
RIJZEN
DE PRIJSWINNAARS
De hoofdprijzen konden de/e week wi>rH

^^H£^%^^ ^sU&6C4fM
HET IS EEN ZONDERLINGE WERELD
nEN VÓORDEELIGE ACHTERUIT-
1 GANGl — Twee studenten van Cam-
bridge hebben achteruit van deze
plaats naar Newmarket geloopen. Er waren wed-
denschappen aangegaan, dat zij de dertien mijl
niet binnen de twaaH uur zouden afleggen. Hun
tijd was echter slechts vijf en een half uur!
BIJNA ONGELOOFELIJK. - Gedurende eenige
weken maakt een priester van een tempel te
Garh, Engel|ch-lndië, onophoudelijk salto's voor
hei beeld van de godheid, die er in wordt ver-
eerd. Alleen des nachts neemt hij een paar uur
rust. Hij is van plan er mee door te gaan lot
het publiek, dat den tempel bezoekt, genoeg
geofferd heeft om het gebouw te laten restau-
reeren!
HET CONFLICT. - Mr. Newgent uit N. York
State verklaart, dat hij honderd en één jaar Is
geworden omdat hij nooit alcohol gedronken en
nooit gerookt heeft. Maar Mrs. Belle Airington
uil Oklahama schrijft haar honderd en acht jaren
toe aan de omstandigheid, dat zij sinds haar zes-
tiende jaar af en toe een glaasje bier heeft ge-
dronken en een pijpje heeft gerookt!
BOKSEN ZIJ NU THUIS? - Een man in Kansas
City meende, dat zijn vrouw zedelijk verplicht
was hem naar alle worstel- en bokswedstrijden Ie
vergezellen. Toen zij dit weigerde, diende hij een
eisch tot echtscheiding in!
WAT IS DE JUISTE MANIER VAN TRAPPEN?
^ — r is een goede en een verkeerde ma-
^ nier om een fiets voort te bewegen
met de voeten, en men kan beide
zien afgebeeld op de hierbij gevoegde teeke-
niiftjen.
Ten einde het volle voordeel te verkrijgen van
de inspanning noodig om de fiets voort te be-
wegen, moet men trappen zooals de rechter
teekening aangeeft. Hier werkt de kracht van den
voet in de richting van de lijn A C. Deze kracht
wordt hel parallelogram der krachten genoemd.
Zij is het resultaat van twee andere krachten,
AE en AD, en daar AE in de richting gaat waar-
in de fiets rijdt, komt zij aan de inspanningen
van den fietser ten goede.
Indien wij echter trappen zooals op de linker
teekening is aangegeven, dan gaat alleen de lijn
AC in de richting der voortbeweging van de
fiets, terwijl AB juist in de tegenovergestelde
richting werkt, en hierdoor de voorwaartsche be-
weging van het rijwiel remt.
De inspanning die het fietsen vereischt, bij-
voorbeeld bij het berijden van een klimmenden
weg, is veel minder wanneer men trapt zooals
de teekening rechts aangeeft, dar. wanneer men
het op de andere manier doet.
Wie de proef neemt, zal dit zelf kunnen con-
slateerenl
WÊBk
De donkere nevelvlek in Orion.
KUNNEN WIJ DOOR EEN DONKERE
NEVELVLEK GAAN?
0 "7 öpals wij weten, verplaatst de aarde
g^ zich met het zonnestelsel waartoe zij
behoort, met een snelheid van bijna
30 kilometer per seconde door hel hemelruim.
Wij bewegen ons In de richting van de ster
Vega, maar natuurlijk, wanneer wij daar zullen
zijn aangekomen, zal deze ster zijn verdwenen,
want ook zij staat niet stil.
Verspreid In het heelal bevinden zich groote
massa's kosmische stof, en deze vormen naar wij
thans welen donkere nevelvlekken.
Ze lijken donkere vlekken aan den hemel, en
sommige van hen hebben speciale namen, zooals
bijvoorbeeld de Paardehkop in het sterrenbeeld
Orion. De dichtstbijzijnde nevelvlek is zeer ver
verwijderd op het oogenblik, maar het is volgens
de geleerden zeer goed mogelijk, dal wij op
Links de verkeerde en rechts de juiste manier van trapper
14
onzen tocht door het heelal in zoo'n donkere
nevelvlek terecht zullen komen. Sommige geo-
logen meenen zelfs, dat dit al reeds een keer
gebeurd Is, en dat dit de oorzaak is geweest van
het ijstijdperk, dat er op aarde heeft geheerscht.
Indien wij in een donkere nevelvlek terecht
kwamen, zou het gevolg daarvan kunnen zijn,
dat een groot deel der zonnewarmte ons niet
meer bereiken kon door de kosmische stof. Som-
mige geleerden meenen evenwel, dat de aarde
nog veel beter bewoonbaar zou zijn, indien wij
in zoo'n donkere nevelvlek verzeild raakten, daar
deze een of ander onbekend element of gas zou
kunnen bevatten, dat ten goede kwam aan het
leven!
GROOTE VERMOGENS VOOR KLEINE IDEEËN
Schitterende ideeën brengen niet altijd
veel geld op, terwijl kleine en onbe-
leekenende het dikwijls wél doen.
John Blakey, die de uitvinder was van de kleine
stukjes ijzer onder de schoenen, de zoogenaamde
hoeven, wist met dit idee 290.000 pond sterling
te verdienen. Seth Hunt, die de eerste was om
op de gedachte Ie komen kleine knopjes aan ge-
wone spelden te maken, stierf rijk, terwijl Elias
DE NASALIS LARVATUS oftewel in goed Hol-
landsch; de Neusaap. — Waaraan dit dier, dat
op Borneo inheemsch is, zijn naam te danken
heeft, behoeft wel niet nader verklaard!
Howe een dollar-milllonnair was omdat hij de
eerste was die den inval kreeg hel oog van een
naaimachine-naald aan den onderkant te 'maken.
Mr. H. L. Lipman uit Philadelphia verdiende een
fortuin doordat hij gewone pollooden van een
klein stukje rubber voorzag.
Gillette maakte 400.000 pond sterling omdat
hij het veiligheidsscheermesje uilvond, Joseph
Gidden bracht een kwart millioen bijeen omdat
hij het eersle prikkeldraad maakte, en Ellis Carr
liet 1.042.082 pond sterling achter omdat hij be-
gon op de moderne wijze biscuits te bakken.
Er liggen nog altijd groote fortuinen te wach-
ten op hen, die door een eenvoudig idee hel
leven voor de menschheid gemakkelijker kunnen
maken!
GEHUWD OP ZESTIENJARIGEN LEEFTIJD!
Ä I n Engeland mag niemand vóór zijn zes-
j tiende jaar trouwen en de meesten
stellen dezen gelukkigen dag dan nog
eenige jaren uil. Maar volgens de statistieken zijn
er in 1936 in Engeland 1179 meisjes van zestien
jaar in hel huwelijk getreden. Sommigen van hen
trouwden met zeer jonge mannen, maar som-
migen ook met mannen van vijfenvijftig en ouder.
Slechts elf van hen huwden met jongens van
zestien jaar!
Slechts tweeëndertig jongens van zeslien jaar
slapten in 1936 in het huwelijksbootje. Hun bruid-
jes waren tweeëntwintig of jonger!
UIT HET VOLLE LEVEN
1. De aftredende marine-com-
mandant te Willemsoord, vice-
admiraal T. L. Kruys, heeft hel
commando overgedragen aan
zijn opvolger, schout bij nacht
H. Jolles. — Tijdens de inspec-
tie. Geheel vooraan vice-admi-
raal Kruys, achter hem de
nieuwe commandant.
2. Majoor J. Bood, brigade-
commandant van de Rijksveld-
wacht te Haarlem, vierde dezer
dagen zijn zilveren diensljubi-
leum. — De heer P. J. H. C.
Herten, waarnemend comman-
dant van het 6de district,
speldt den jubilaris de medaille voor
25-jarige trouwen dienst op.
3. Een groep leden van de Neder-
landsche Anthropologische Vereeni-
ging maakte een excursie naar den
onlangs opgegraven Romeinschen
steenoven te Groesbeek. — Het ge-
zelschap bij de vondst.
4. Catharina van Rennes, de bekende
Nederlnndsche componiste en zang-
paedadoge, die haar tachtigsten ver-
jaardag vierde.
De zelfverende persbaggermolen,
ie voor Russische rekening te Am-
sterdam is gebouwd, tijdens
proelvaart op het IJ.
zijn
f). In het Olympisch Stadion te Am-
sterdam werd de finale verreden van
wedstrijden om het kampioen-
schap van Nederland op de baan
over 100 km.. — De winaar Wals
wordt gefeliciteerd.
7. Dr. ir. F. Bakker Schut, inspecteur
der volksgezondheid, afdeeling volks-
luisvesting, voor de provincies Gro-
ningen en Drente, is in gelijke
functie te Haarlem benoemd.
8. Kapitein Bijl van de Nieuw-
Amsterdam vierde dezer dagen zijn
40-jarig dienstjuhileum bij de Hol-
land-Amerika-lijn, bij welke gelegen-
leld hem de Oranje-Nassau-orde
werd verleend. — De chef-kok komt
gelukwenschen.
9. De Halfwegsche Sportclub „De
Bataaf" organiseerde ter gelegen-
id van haar n-jarig bestaan, een
jubileumwegwedstrijd rond de Haar-
lemmermeer. — De nieuwelingen
gaan door de finish.

NAAR HET BEKENDE BOEK VAN MARK TWAIN
Norman Tnurog
Tom Sawyer Tommy Kelly
Huckleberry Finn . . . Jackie Moran
Tante Polly May Robson
Muff Potter Walter Brennen
Injun Joe Victor Jory
Sheriff Victor Killian
Mrs. Thatcher Nana Bryant
Becky Thatcher Ann Gillis
L. C. Bamstijn-film
Joe Harper Mickey Rentschier
Amy Lawrence . . Cora Sue Collins
Rechter Thatcher . Charles Richman
Weduwe Douglas .. Spring Byington
Mrs. Harper Margaret Hamilton
Kleine Jim
Philip Hurioc
Sid Sawyer
David Holt
Mary Sawyer ... . Marcia Mae Jones
Tam Sawyer woont met zijn tante Polly, zijn halfbroer Sidney en zijn zuster
Mary in een klein stadje aan de Mississippi. Terwijl Sidney een heilig #
boontje is, .die Toms streken trouw aan tante Polly verklikt, is Tom de
kwajongen van de stad.
Op zekeren dap wordt zijn jeugdijf han • • .
vlam gezet door een nieuwe inwoonster nrlusie dat zij thuis slecht behandeld worden, en besluiten te gaan zwerven,
het stadje, Becky Thatcher, het dochtertje t Huck Finn steken zij naar een eilandje in de rivier over, zonder te denken
rechter Thatcher. Om een goeden indruk n het verdriet, dat zij hun families hiermee aandoen. Deze veronderstellen
maken op deze uitverkorene, ruilt hij meiijk niet anders of de jongens zijn verdronken. Tom en Joe krijgen echter
schatten in voor kaartjes, die de zond., een paar dapren heimwee en Tommy praat s avonds naar de stad terug
schoolmeester uitreikt voor goed opgeze. i een briefje bij tante Polly neer te leggen met de mededeehng, dat ze nog
psalmen. Duizend kaartjes geven recht op en. Op dit uitstapje hoort Tom spreken over een specialen kerkdienst, die
bijbeltje. Dien Zondag reikt rechter Thatc r de jongens gehouden zal worden, en dadelijk vindt hij dit een unieke
den prijs uit en alleen Tom heeft het ben 'egenheid om een opzienbarende rentree te maken.
digde aantal kaartjes, tot groeten schrik Muff Potter wordt intusschen beschuldigd van den moord op den dokter
verbazing van den meester. Maar Tom s| «^ Wijkt, dat hij tot de galg veroordeeld zal worden, besluiten lom en Huck
een jammerlijk figuur als de rechter hem m te redden. In een sensationeele rechtszitting vertelt lom wat hljj op
over het geleerde gaat vragen. Toch wt kerkhof gezien heeft, en hij beschuldigd Injun Joe van den moord. Uc
Tom Becky's gunst te verwerven. Hij ne. tl'nan werpt zijn mes naar Tom, dat rakelings langs zijn hootd gaat, springt
namelijk op school de schuld voor een kl t raam uit en weet te ontsnappen. ,.•,•,
vergrijp, dat Becky bedreven heeft op zich Bnkele dagen later gaan Tom en Becky met hun school picknicken, en een
ondergaat voor haar de straf. ' zoek aan de grotten brengen. Tom en Becky zonderen zich af van de
Een van Toms vrienden is Huck Finn (deren en raken verdwaald. Zij zwerven in de grotten rond, zonder een
zwervertje, dat nooit naar school gaat Hi l w eg te kunnen vinden. Fenmaal hooren zij d.' stemmen van de mannen die
belooft Tom te toonen, hoe je met een'doe n zoeken, maar het instorten van een gewelf snijdt den weg tot bevrijding
kat op een kerkhof te middernacht een w ■ Becky is doodmoe en Tom besluit in zijn eentje verder te zoeken. Door
kunt wegmaken. De beide jongens sluii'ddel van een kluwen touw houdt hij contact met Becky, lom ziet plotsedaartoe
in het holst van den nacht naar »g eenige woorden in den rotswand, hij vindt een geldstuk en, nadat hij
kerkhof, waar de dokter van het stadje lijl niffe steenen weggerold heeft, vindt hij een ouden schat. Dan ziet hij piotopgraaft
voor wetenschappelijke doeleind 'ing Injun Joe. , ., ' ..... , ..
Hij heeft twee helpers, den stadsdronkan Oe Indiaan houdt zich in de grof schuil, maar nu hij zijn „verrader
Muff Potter, en een halfbloed Indiaan In het oog krijgt, komt hij op hem af om wraak te nemen, lom
Joe. Juist dien nacht krijgen de drie mam i"" Joe gaat hem achterna. De Indiaan doet echter een misstap
ruzie. De dokter slaat Muff neer, maar '" afgrond.
Indiaan grijpt Muffs mes en doorsteekt f Tom dwaalt verder tot hij eindelijk een opening
dokter. Als Muff weer bijkomt, met een n de grot vindt, en dan keert hij terug om Becky
in zijn hand, vertelt de Indin halen.
hem, dat hij. Potter, den dok Er wordt een groot feest gegeven orn den teheeft
gedood. De jongens ba '(f^eer van de beide kinderen te vieren, en Tom
voor de wraak van den Indiai renfft als verrassing den schat uit de grot te
beloven elkaar plechtig aan n »orschijn. Er wordt gegeten en gedronken, en de
mand te vertellen, wat zij gezi lm „verrar
vlucht en
en stort in
eindigt met de gedenkwaardige woorden van
hebben,
Tom en zijn vriend Joe Harj
komen op zekeren das tot

TRICHT
I A fflppWr TO«* Ongeveer zevenenzestig-
|l Vl duizend inwoners, de hoofdstad van de
' provincie Limburg, aan de Maas en
Kaar zijrivier de Jeker, is dè groote stad uit
het uiterste Zuiden van ons land, gelegen te
midden van een omgeving vol natuurschoon
(Valkenburg, hét Geuldal!). Het is een van de
Merkwaardigste stede« van Nederland. Het is
de stad van de middeleeuwsche vestingwer-
ken en vaa de oude kerken in de meest ver-
schillende stijlen, met daarnaast een leger van
scheepsmasten en fabrieksschoorsteenen. De
Middeleeuwen en de moderne ti|d met «jn
laatste scheppinffen vindt men Wer broeder-
lijk naast elkaarl „ . . ,, . 4
Maastricht is het Trajecti ad Mosam, het-
geen overgangen over de Maas beteekent, van
de oude Romeinen. Op deze plek had men in
den tijd der Romeinen op beide oevers vah de
rivier knooppunten van verscheidene zeer be-
langrijke legerwiegen. De overtocht over de
rivier moest natuurlijk beschermd kunnen
worden, waarom men hier een zoogenaamd
Castellum bouwde, een vesting. Hiermede was,
eigenlijk de kiem van de latere stad ontstaan.
Maastricht, dat langen tijd een van de
sterkste vestingen van Nederland is geweest,
heeft gedurende de eeuwen van zijn bestaan
een veelbewogen geschiedenis gekend. Lang-
durige belegeringen heeft het doorstaan, doch
ook is het meermalen veroverd door list of
door uithongering. Er is geplunderd, gefol-
.«, terd en gemoord, doch het heeft ook dagen
van vrede en voorspoed en grooten bloei
gekend.
Om slechts enkele data te noemen: m het
jaar 1579 werd de stad ingenomen door Par-
ma, verwoest en uitgemoord; in 1632, na een
beleg van twee maanden, door Frederik Hen-
drik heroverd; in 1673, 1748 en 1794 maak-
ten de Franschen er zich meester van, terwijl
in het jaar 1830 de Belgen Maastricht langen
tijd blokkeerden. Daarna braken er echter
rustiger tijden -aan.
Nog heden ten dage teh Maastricht talrijke
getuigen van haar roemrijk en veelbewogen
verleden. Wij beelden er hiervan enkele af.
De Grootestraat in het oude centrum der
stad. Op den achtergrond het stadhuis.
(Dinghuis). Midden op den dag heerscht
hier een buitengewoon druk verkeer.
plein 'voor deze kerk wekte Bernard van
Clairvaux op tot den kruistocht Op deze
plek heeft ook het oude Romeinsche cas-
tellum gestaan.
Een oud bastion in het Maaskanaal.
De St-Mathiaskerk, die in 1300 werd ge-
bouwd en vernieuwd in 1475.
In de bekende schatkamer van de St-
Servaaskerk. Men ziet hier de beroemde
Noodkist, en fraaie gouden kist, die in
tijden van nood in processie door de stra-
ten, werd gedragen.
Een oude watermolen.
De Pater Vinck-toren, die zoo genoemd
is als herinnering aan Pater Vinck, die in
het jaar 1663 onschuldig werd ter dood
gebracht, aangeklaagd wegens verraad.
De uit 1229 dateerende Heipoort.
10. De Poort Waarachtig. Op den achter-
grond weer de Pater vinck-toren, en een
in 1470 opgericht klooster.
19 -
wmrm

I I t I \J3 t I I til I L^ tu»yf^ vet/as/ co)*? •*' a^
r r cl wiis (imdclijk mcrkbanr dal Rodford.
j ']|[ de jachfopziencr, leekenen \:m on-
rust begon Ie vertooncn toen /ij het
l)i ie Hoornen Wond naderden. I'.va (!onnell
was de eerste, wie het ujiviel.
,,Waarom tuur je zoo naar tiet Drie Hoo
uien Woud, Bedford?" vroeg zij op een
gegeven oogenblik, toen zij haar nienwsyie-
ri^heid niet langer kun bedwingen.
Hel leek wel alsof Bedford schrok van
die vraag. Misschien echter schaamde hij
zich voor het gevoel van angst, dat hij niet
hij machte was geweest te verbergen,
„Neem me niet kwalijk, ma'am," zei hij.
mechanisch aan z'n pet tikkend. „Ik...
ik dacht alleen, dat het het beste zou zijn
als we konden voorkomen dat de fazanten
dien kant uitvlogen. Als ik zoo vrij mag
zijn, mijnheer." vervolgde hij, zich tot John
Omnell, zijn moster wendend, „dan zou ik
u willen vragen hier een paar extra jagers
te plaatsen."
■lohn Omnell, een nog jonge, knappe man,
knikte. Met z'n drieën waren zij bezig
het parcours uil te zetten voor de fazanten
jacht, die den volgenden dag zou worden
gehouden en waarvoor hij verscheidene
{■asten had uitgenoodigd.
„Misschien heb je gelijk. Bedford," zei
John Connell. „Kr zit nooit veel schol aan
dien kant, om TUI te zeggen. Maar ik weet
heel goed. waarom je wilt voorkomen, dal
de fazanten hel Drie Boomen Woud ingaan.
Vergeel echter niet, dat dit niet altijd zoo
kan doorgaan We hebben dat boseh verle-
den jaar met rust gelaten omdat het hel
jachtterrein was \nn den armen ouden Mer
Ion, maar als er dil jaar fazanten ingaan.
dan moeten wij ze er uil hebben."
F,r kwam een zonderlinge blik in Bed
fords oogeu.
,,Ik zou geen kans zien de drijvers er in
te krijgen, mijnheer." antwoordde hij.
John Connell fronste zijn voorhoofd.
„Wat bednel je -~ geen kans zien hen er
in te krijgen?" vroeg bij. „Hel zijn toch de-
zelfden van altijd voor hel grootste deel
onze eigen menschen? Die zullen toch zeker
svel gaan. waar jij /e stuurt?"
liedford beet op zijn lip.
,,() ja, mijnheer llel zijn de beste drij-
vers, waar ik ooit mee te maken heb gehad.
Gewillig en zoo.... Maar hel Drie Boomen
Wond... Ik zou er geen één weten, die
het durfde wagen in de buurt er van te
komen. Zoomin overdag als des nachts."
Ze waren onder het spreken doorgcloo-
pen en het Drie Boomen Woud lag nu op
eenigen afstand beneden hen. Het ontleen
de zijn naam aan de drie boomen, die als
wachters voor het' eigenlijke boseh stonden,
waarin iedere soorl boom scheen Ie groeien
statige dennen, knoestige eiken, breed
gekroonde iepen, puntige larikseu. Zelfs van
af de plaats waar /ij zich bevonden, konden
zij duidelyk zien. dal hel onderhout er zoo
dik groeide-als in de jungle. Op een kleine
open plek, aan den rechterkant, stond een
kleine vet wansloosdc hul mei een eveneens
verwaarloosd Inmlje. dat door kippengaas
was afgerasterd. Zooals het boseh daar lag.
ging er iels sinisters, iels dreigends van uit.
zonder dat men precies zmi kunnen /eggen
waarom. Mogelijk kwam het echter door
den gebroken omtrek er van, die zich
scherp legen de lucht afleekende.
„Wat hebben de drijvers eigenlijk?" vroeg
John Connell,
Bedford traehlle zoo gewoon mogelijk te
anlwoorden, maar zijn stem trilde toch toen
bij zei „Ze beweren, mijnheer, dat Merion,
nadat hij zijn \rouw had doodgeschoten,
eair het li'ie Boomen Wend is gevlucht
van hel* drie boomen woud
en zichzelf daar heeft opgehangen. Kr zijn
verschillende menschen in bet dorp, die er
vast van overtuigd zijn. De oude Hay bij-
voorbeeld, mijnheer, die op een keer het
boseh was ingegaan om een paar jachlstok-
ken te balen, die er in waren achtergeble-
ven. Die beweert vandaag den dag nóg by
boog en bij laag, dat hij Merlon aan den
tak van een boom heeft zien hangen."
,,Die vervloekte onzin!" riep Connell uit.
„Iedereen weet toch, dal Merlon er vandoor
is gegaan I De politie heeft kunnen vaststel-
len (lat hij naar Southampton is gevlucht;
al heeft men zijn spoor verder niet kunnen
volgen, het is toch in ieder geval zeker,
dat hij zich na zjjn betreurenswaardige
daad niet heeft.opgehangen."
„Wij hebben natuurlijk ook gehoord, dal
hij naar Southampton is ontkomen, mijn-
heer," erkende Bedford, „en ofschoon het
een driflige kerel was, heb ik toch nooit
kunnen gelooven, dal hij de hand aan zich-
zelf zou kunnen slaan. Maar ja. ... de oude
Hay beweert zooals ik reeds zei, dal hij hem
heeft zien hangen, en anderen zeggen dat
zij zijn geest hebben zien ronddolen in het
Drie Boomen Woud. Ik geloof er persoon-
lijk niet aan, mijnheer, maar ik zou toch
liever een week salaris missen clan de drij-
vers te moeten zeggen bet Drie Boomen
Woud in te gaan."
„Wat vind jy, Eva?" zoo wendde John
Connell zich tot zijn vrouw.
Mei een strak gezicht keek zjj hem aan.
Eva Connell was een blonde, knappe vrouw,
lang en slank, en niet een figuur dat al
haar vriendinnen haar benijdden. Kr was
een ondoorgrondelijke blik in haar oogen
toen zij haar man antwoordde:
„Wal vind jij er zélf van, John?"
„Dat heb ik al gezegd - ik vind het on-
zin!" antwoordde bij kort. ,,(k was er van-
morgen nog in de buurt en als het onder-
hout niet zoo dik was geweest, zou ik het
boseh ingegaan zyn om Ie zien of er soms
fazanten zalen. Maar er was bijna geen
doorkomen aan, zoo te zien."
„Als je geen moeilijkheden wilt met de
drijvers, zou ik er echter alles op zetten
om te voorkomen, dat de fazanten morgen
in de richting van hel Drie Boomen Woud'
kunnen ontkomen."
„Coed." zei John Connell. En zich tot
Bedford wendend: „Ik zelf zal dit eind ne-
men met Mr. Clark en Mr. Balmer. Dat zjjn
de twee beste schutters van het gezelschap
morgen. Met z'n drieën zullen we dus wel
in staat zijn hen tegen Ie houden. Maar als
het ons niet lukt, dal zullen jullie het Drie
Boomen Woud in moeten gaan. Ik zal dan
zelf wel met de drijvers spreken, als je
dal prettiger vindt."
„Graag, mijnheer, maar spreek u er van-
daag nog met geen woord over. Anders
komt er morgen geen een van hen opda-
gen! U kunt me gerust gelooven, mijnheer."
„Goed, ik zal nog niets zeggen," beloofde
Connell. „En als het ons lukt de fazanten
er morgen uil Ie houden, dan zullen we het
Drie Boomen Woud het geheele seizoen met
rust laten."
Bedford tikte weer aan zijn pel; ditmaal
was het een gebaar van dankbaarheid.
„Het zal het beste zijn voor allemaal,
mijnheer," zei hij.
Ze liepen voort naar den weg, waar Cou-
ncils two-seater stond te wachten.
„Alles is dus nu in orde voor morgen,
nietwaar Bedford?" zei John Connell, toen
hij zich gereed maakte om met zijn vrouw
in den auto te stappen. „We gaan met twee
partijen jagen, en jij zorgt met. je mannen
dat de fazanten naar hel eerste jachtterrein
- 20
zijn gedreven als we komen. Ik zal je laten
weten zoodra we er zijn, zoodal je ze met
de drijvers kunt opjagen en wij ze kunnen
schieten."
Bedford knikte als afwezig. Hij tuurde
weer naar het Drie Boomen Woud, alsof hij
zijn oogen er niet van af kon houden. Plot-
seling viel hij uit:
„Kyk eens, ma'am! De lucht zit vol met
vogels; ze vliegen overal heen, maar u zult
er niet één boven het Drie Boomen Woud
ontdekken! Kykt u maar, mynheer," zoo
wendde hij zich tol John Connell. „Overal
vogels in de lucht, maar geen enkele boven
het Drie Boomen Woud! Die vogels weten
iels. Beslist! Soms weten zij meer dan de
menschen."
John Connell haalde de schouders op en
klom in den auto, waarin zijn vrouw reeds
had plaatsgenomen.
„Ga maar gauw naar huis. Bedford," zei
hy, „neem een goede nachtrust en zet het
Drie Boomen Woud uit je hoofd!"
Gedurende den ganschen rit naar huis
zei Eva Connell geen woord; onafgebroken
hield zij haar blikken vóór zich op den weg
gevestigd. Toen zij bijna hun villa gena-
naderd waren, nam haar man zijn pijp uit
zijn mond en verbrak de stille.
„Ben je moe. Eva?"
„Heelemaal niet," antwoordde ze.
„Voel je je goed?"
„Uitstekend!"
Hij keek haar byna hulpeloos aan. Er
was iets tusschen hen gekomen dat hij,
maandenlang, vergeefs getracht had te ver-
dryven. Hy wist niet precies wat het was,
maar hij voelde het voortdurend tusschen
hen staan, en hij wist ook nu weer dat het
er was — aan den koelen blik in haar
oogen, aan haar zwijgzaamheid, aan de ge-
ringe aandacht die zy aan zijn tegenwoor-
digheid schonk.
„Waar denk je over?" vroeg hij.
Ze wendde haar hoofd naar hem toe en
keek hem aan.
„Ik vroeg mij af," bekende zy, „of wy
ooit te weten komen wie de man was, die
Merlons vrouw het hof maakte — ik bedoel
den man, dien Merton dien rampzaligen
middag by haaf aantrof?"
John Connell reed bijna tegen het hek
aan, toen zij de oprijlaan inzwenkten.
„Waarom zou je dat willen weten?"
vroeg hij, zijn voorhoofd fronsend.
„Ik geloof, dat ik my veel rustiger zou
voelen als ik het wist," antwoordde ze ^ls
afwezig.
II.
De laatste gasten voor de fazanten-jacht
van den volgenden dag waren tijdens de
afwezigheid van John Connell en zyn
vrouw gearriveerd. Willy Connell, de jong-
ste zuster van John, had de honneurs waar-
genomen.
Dick Clark, een lange, magere jongeman
met een bleek gezicht, waarin een paar op-
vallend dikke en roode lippen, voerde, ta-
melijk verstrooid, een gesprek met Sir
Jones, een zeer hekend advocaat. De andere
gasten stonden eveneens in groepen te
pralen. Toen John Connell en zyn vrouw
binnenkwamen, veranderde de uitdrukking
van Clarks gezicht direct. Hy begroette
John op de pro forma wyze van oude
vrienden, die elkander geregeld ontmoeten,
maar er kwam een schittering in zijn
oogen toen hy Eva de hand gaf en haar
tegelijkerlijd iets in hel oor fluisterde. Ze
draaide zich.om en lachte....
„Het spijl me, dat we zoo laat zijn, men-
schen," zei zo verontschuldigend. „Ik hoop
echter, dat Willy zich goed van haar taak
gekweten heeft! We hebben de plaatsen
aangegeven, waar we allemaal moeten
staan."
„En we hebben daarbij een concessie
moeten doen aan een bijgeloovigen jachtop-
ziener," merkte John Connell op. „Jij en ik,
Clark, en Balmer ook, zullen zoo veel mo-
gelijk onze best moeten doen. Bedford zei
me, dat hij er de drijvers niet toe zal kun-
nen krijgen om in het Drie Boomen Woud
Ie gaan! Ze zouden het volgens hem ge-
woonweg weigeren!"
Guy Doyle, een jong makelaar, die er als
een alhleet uitzag, en die juist iets aan Wil-
ly's oor had gezegd, keek op. „Wat is er
in het Drie Boomen Woud aan de hand?"
wilde hij weten.
' „Het spookt er," verklaarde Connell
lachend. „Een oude man uit het dorp ver-
klaart dat hy er Merton heeft zien hangen
aan den tak van een boom, en anderen zeg-
gen dat ze zyn geest er des nachts, wan-
neer de maan scheen, hebben zien rond-
dolen."
„Ik dacht dat de menschen aan derge-
lijke dingen niet meer geloofden, zelfs niet
op het platteland," merkte Clark op, ietwat
satirisch. ,.lk hoop, dat je die bygeloovige
kerels niet zult ontzien, Connell."
Connell haalde de schouders op.
„Ik kan ze er niet injagen als ze niet
willen," zei hy. „Bovendien, als de fazan-
ten er niet ingaan, heeft het ook weinig zin
hen te prikkelen door te verlangen, dat ze
toch in dat boseh gaan."
Hel gesprek kwam in andere banen. In een
hoek van het vertrek, met een kop thee in
de hand leunend tegen een tafel, stond
John Connell, oogenschijnlijk luisferend
naar hetgeen er al zoo besproken werd,
doch in werkelijkheid één en al aandacht
voor zyn vrouw en Clark. Van nature was
hij een absoluut niet achterdochtig man,
en in de twaalf jaren van hun huwelijk had
Eva hem nog nooit de minste reden tot ja-
loerschheid of wantrouwen gegeven. Haar
niet te loochenen aantrekkelijk uiterlijk had
haar een grooten kring van bewonderaars
bezorgd, maar zy aanvaardde hun hulde
zonder die al te ernstig op te nemen. Clark
was van het begin af aan echter vasthou-
dend gebleken in het uiten van zijn bewon-
dering voor haar, en dil op een manier, die
John Connell min of meer provoceerend
vond. Met een somberen blik in zyn oogen
sloeg hij hen nu gade. Er was iels in de
vertrouwelijke manier waarop zij met el-
kaar spraken, soms zelfs fluisterend, dat
hem verbaasde en af en toe zelfs ergerde.
Het waren allen
goede vrienden van
het echtpaar Connell,
die aanwezig waren, en
er heerschte dan ook
een opgewekte toon.
Meer en meer hielden
Kva en Dick Clark zich
echter afzijdig van hel
ilgemeene gesprek. Wat
voor den duivel kan hij
haar toch te vertellen
hebben, vroeg Connell
sich af, terwijl Clark
/ich steeds dichter naar
zijn vrouw overboog.
Na eenigen tyd,
weinig op zijn gemak,
verliet Connell het ver-
trek en slenterde, met
z'n handen in zijn zak-
ken, naar de wapen-
kamer. Hij nam een van
zijn geweren van den
wand ten einde zich te
overtuigen dal het goed
geolied was, zag het
magazijn na en vulde
,NEF' IK f>\ NIKT OPZU'
UK' HTS OAAT \OOU'
het, en trachtte op alle mogelijke manieren
niet meer aan Clark en zyn vrouw te den-
ken. Toen hij naar den salon terugkeerde,
waren Eva en Clark verdwenen.
„Waar is Clark?" vroeg hy.
„Met Eva naar de biljartzaal," antwoord-
de Willy, zich vooroverbuigend om een
sigaret aan te steken. „Zeg, John, wat is er
aan de hand met Eva? Ze lijkt me zoo ver-
strooid. Clark brengt haar hoofd toch niet
op hol?"
„Onzin," antwoordde haar broer. „Maar
als het zoo was, dan zou ik toch w^aarschyn-
lijk de laatste zijn, aan wien Clark het ver-
lellen zou," besloot hij wat spottend.
„Alles goed en wel," zei Willy met een
pruillip, „maar ik had Dick juist voor me-
zelf uitgekozen! Hij is echter geen oogen-
blik by Eva uit de buurt. Maak dat hij
haar wat alleen laat, John, dan ben je de
beste! Zeg maar, dat er een ander lid van
dezelfde familie is, die niét door een echt-
genoot bewaakt wordt!"
„Om op het Drie Boomen Woud terug te
komen," merkte Guy Doyle op, een cou-
rant waarin hij had zitten lezen op tafel
leggend, „ze hebben dien jachtopziener
van je nooit te pakken gekregen, is het
wel? Wat was er eigenlijk gebeurd?"
„Een helaas maar al te vaak voor-
komende geschiedenis," antwoordde
'Connell. Merton kwam op een
middag vroeger thuis dan hij ver-
wacht werd, en vond zijn
vrouw toen op een wat al Ie
vrye manier samen met een
bezoeker. Hij ontstak in
blinde woede en wilde
den kerel neerschieten,
maar raakte per on-
geluk haar."
Een of andere
impuls deed Con-
nell zyn hoofd om-
draaien. Clark en
Eva hadden blijk-
baar door de hal
gcloopen, en ze
stonden nu in de
deuropening. Voor
Connell was er iets
verschrikkelijks in de
oogen van zijn
vrouw terwijl zij
hem aankeek; bijna
een blik van af-
schuw. Clark stond
naast haar, bewe-
gingloos, maar met
een cynische uitdrukking om zijn mond.
„Toe, spreek alsjeblieft niet langer over
die verschrikkelijke geschiedenis," zei Eva
bijna kwaad. „We hebben allemaal een ver-
moeienden dag gehad — waarom zouden
we ons niet vroeg voor het diner verklec-
den gaan, zoodat we wat meer tijd hebhen
om een cocktail te drinken? Misschien dat
we dan tevens een wat vroolijker onder-
werp van gesprek kunnen vinden."
Haar voorstel werd met algemeene stem-
men aangenomen en de gasten begaven zich
naar hun kamers om zich te verkleeden.
Toen zy zich eveneens op haar kamer had
teruggetrokken, werd er aan de deur ge
klopt en trad Connell binnen.
„Wat is er?" vroeg zij, verschrikt.
„Hóeft er iets bijzonders te zyn?" ant-
woordde hy kalm. „Ik kwam zoo maar eens
binnenloopen."
„O.... natuurlijk niet," antwoordde ze.
„Heb je de badkamer noodig?"
„Direct."
Hjj liet zie
neer en zat ee
in een gemakkelijken stoel
paar minuten peinzend voor

weefvl/egluigen.
IL
w e zijn nu gekomen aan het bouwen
van den grooten vleugel van ons
zweefvliegtuig. Op de teekeningen
zien we weer duidelijk, uit welke twee dee-
Icn de vleugel bestaat, namelijk de vleugel
zélf en een versterkingslatje.
Op de teekening is van beide de helft
weergegeven, de streep-stippeliynen geven
het midden aan. De maten zyn gemeten
tusschen de streepjes en in millimeters berekend.
We maken eerst, net als bij den romp,
op een stuk papier een zuivere teekening
van den heelen vleugel en van het versterkingslatje.
Dan trekken we het over op een
stuk triplex van 3 m.M. dik en 7,5 bij 72
c.M. groot. Je ziet, ons vliegtuig krygt een
groote vlucht! De vleugel is uitgezaagd om
een zoo licht mogelijk geheel te krijgen.
Als de teekening op het triplex staat, zagen
we het geheel netjes uit en maken alle
kanten glad met vyl en schuurpapier. Het
versterkingslatje zagen we uit een klein
stukje triplex en werken het ook netjes
af. Dan plakken we het met koudwaterlijm
op den vleugel en laten het onder druk
goed drogen. Daarna wordt alles nog eens
bygeschuurd.
Als de vleugel zoover is, komt het moeilijkste
werk. Dat is het plakken van het papier
op den houten vleugel. Voor dit papier
kun je het beste vliegerpapier nemen, gekleurd
of wit naar het je het mooiste lykt.
Dit papier leggen we goed vlak neer, dan
DE JOHCEM li OMDEC BEN INVLOED VOM D£ ££n OP \
/, AHDEOE KÄACt-cr. Kftp'TElN. ALLEtH EErt Pt.OT-)
POSiTIE/Ert KOMMEN BCÊriC,Eri.
n>JUiO»k3JLJ J.^
* ^ ^ F 1 "D *ri
leggen we den vleugel er op en trekken
hem met potlood netjes om.
En nu het plakken zelf.
We laten het papier plat op tafel liggen
met een krant of stuk pakpapier er onder
voor het morsen. Vervolgens bestryken we
den vleugel aan den bovenkant dun en ge-
lykmatig met koudwaterlijm, waarbij we op
moeten passen dal er geen plekje vergeten
wordt. Als we zoover zijn, draaien we den
vleugel om en leggen hem voorzichtig op
het papier, daar waar we den vleugelvorm
hebben afgeteekend. We leggen er nu een
stapel zwgre boeken op en laten het heele
zaakje zoo vier en twintig uur, en vooral
niet korter, goed drogen zonder er aan te
komen!
In ons volgend nummer zullen we het
vliegtuig geheel afbouwen!
^ot^mit
~ 22 —
Ee« SCHOK? HOE. 3
Wie van jullie zfet kans in dezen doolhof den weg
te vinden?
:dch uit te staren. Toen zei hy opeens: „Eva,
jk heb nooit eenige aanmerking op je ge-
drag gemaakt.... ik heb er ook nooit
eenige reden toe gehad," haastte hij zich
er bij te voegen, „maar ik kan er niets aan
doen dat het my is opgevallen dat de ver-
andering in je houding tegenover mij da-
teert van den dag, dat Clark hier verleden
zomer voor het eerst is komen logeeren.
— Is er iets tusschen jullie?"
Ze wendde zich met een ruk om. „Zou
je het èrg vinden als dat zoo was?" vroeg
ze, terwyl haar oogen schitterden.
„Natuurlyk," antwoordde hij. „Niet alleen
omdat ik van je houd, maar ook omdat het
juist Clèrk zou zyn, die je hoofd op hol
bracht."
„Wat scheelt er aan Clark?"
„Ik ken hem. Als vriend mag ik hem
graag, maar ik weet dat zijn gedrag tegen-
over vrouwen soms inférieur kan zyn."
„Dat weet jy," mompelde ze.
„Natuurlyk! Heel wat mannen hebben
dat reeds moeten ervaren, en ik heb mij de
laatste dagen afgevraagd, of zooiets mij ook
zou moeten gebeuren.
Ze stond op en kwam langzaam naar hem
toe.
„John," zëi ze, „ik had nooit durven ge-
looven dat je zooiets zoudt zeggen van een
man, die als gast in ons huis vertoeft.
Waarom heb je hem voor morgen gevraagd,
als je hem niet vertrouwt? Waarom duldt
je hem dan in je huis?"
„Omdat ik mij altijd op het standpunt
heb gesteld, dat het myn zaak niet is hoe
Clark zich tegenover andere vrouwen ge-
draagt. Het wordt pas mijn zaak, als jy er
by betrokken zoudt raken. Maar dan zou
ik ook weten hoe ik hem van repliek moest
dienen."
Hy keerde terug naar zyn kamer. Zyn
vrouw keek hem na tot hij de deur achter
zich had gesloten. Toen zette zy zich weer
aan haar kaptafel.
Dien avond ging bijna iedereen vroeg ter
ruste, omdat de volgende dag naar het al-
gemeen gevoelen nogal vermoeiend zou
zyn. Daardoor zag Sir Jones niet eens kans
voldoende spelers voor een partijtje bridge
byeen te krijgen. Clark weigerde vierkant,
en Eva verontschuldigde zich eveneens.
Hierdoor was John Connell gedwongen, of-
schoon hij een hekel aan kaarten had, mee
te doen. Hy vergooide echter ieder spel en
op het laatst legde Sir Jones zijn kaarten
neer.
„Kerel," zei hij, „ga naar bed en maak
dat je een goede nachtrust hebt. Niemand
kan zoo slecht spelen, als hij niet ergens
over piekert. Slaap het uit vóór morgen-
ochtend."
Connell nam den raad nederig aan. „Ik
sal even gaan kyken waar mijn vrouw is,"
zei hij.
In de rookkamer vond hij slechts Guy
i>oyle en Balmer, die achter hun hand zaten
te geeuwen. Hij ging naar de biljartzaal,
(pende de deur en bleef een oogenblikl op
( en drempel staan. Clark en Eva leunden
i ver het biljart, en Clarks hand lag opmer-
1 elijk dicht by die van Eva. Hij trok z«;
(chter niet terug, toen hij Connell zag staan,
vlsof diens aanwezigheid hem in het ge-
iieel niet interesseerde, sprak hij verder:
, Ik wist niet, dat je zóó sterk speelde,
r.va!" En zich toen tot John Connell wen-
( end: „Ik had er haar vijftig voorgegeven.
Maar ik heb er flink van langs gehad! Een
' olgenden keer moet ik er voor hebben."
Connell trad de kamer verder binnen,
'^yn vrouw draaide zich om en keek hem
i an. Ze deed wat nerveus, maar de uitdruk-
I ing van haar gezicht zei hem niets.
„Ik geloof dat je beter naar de andere
f asten kunt gaan. Eva," zei Connell. „Ze
'enken er allemaal over om naar bed te
\ aan'."
Hij hield de deur voor haar open, en
zwijgend verliet zy het vertrek.
„Dat is geen kwaad idee, om naar bed
te gaan," zei Clark, een geeuw forcecrend.
John Connell sloot de deur echter en
1'laatste er zich met zijn rug tegen.
„Een paar woorden, Clark," zei hy. „Je
zei zoojuist, dat Eva je er met biljarten van
langs gegeven had. Vraag je niet óók op
een ändere manier er van langs te krijgen?"
„Ik?" was het koele bescheid. „Hoe zoo?
Wat bedoel je?"
„Het priveleven van een man," zei Con-
nell, „wordt gewoonlijk door andere man-
nen gelaten voor wat het is. Ik wil me ook
met het jouwe niet bemoeien, Clark, maar
ik moet je tóch zeggen dat ik je hier in de
toekomst alleen nog maar als gast zal kun-
nen dulden, wanneer je je houding tegen-
over myn vrouw herziet."
„Maar myn beste kerel," riep Clark uit,
„je denkt toch zeker geen oogenblik. . . ."
„Natuurlijk niet," viel Connell hem in de
rede, „maar dat komt omdat ik mijn vrouw
vertrouw — niet omdat ik het jou doe!
Doch wacht nog een oogenblik; dat was
niet alles wat ik je te zeggen had."
„Ga je gang."
„Iemand schynt sinds verleden jaar zomer
mijn vrouw tegen my te hebben opgezet —
haar gedachten over mij als het ware te
hebben vergiftigd. Ik weet niet wat zij denkt
dat ik heb gedaan — ik kan alleen maar
vaag iets vermoeden — maar ik wil, dat je
dit goed begrijpt, Clark: indien ik ooit ont-
dek, dat iemand tegen haar heeft gelogen
omtrent een zeker incident waaraan ik
totaal onschuldig ben, dan zal dat voor den
betrokkene niet met een pak slaag afloo-
pen. Ik zal dien kerel naar de keel vliegen
en hem niet eer weer loslaten voordat ik
zyn lippen blauw zie! Ik hoop dat je be-
grijpt wat dat beteekent?"
Clark scheen voor een oogenblik zyn
zelfvertrouwen te hebben verloren.
„Welk incident bedoel je?" vroeg hij.
„Waar heb je het eigenlyk over?"
Connell opende de deur.
„Dat weet je heel goed, Clark," zei hij.
„Je weet heel goed dat ik het incident met
Mertons vrouw bedoel. — Meer heb ik je
niet te zeggen," besloot hij, de deur ope-
nend.
III.
Uiterlyk scheen het een zeer geanimeer-
de jaebtparty, die er den volgenden och-
tend plaats vond. De buit was meegevallen,
maar na de lunch kwam Bedford met een
bedrukt gezicht naar John Connell.
„Er komt een Westenwind opzetten, mijn-
heer," zei hy. „De fazanten zullen regel-
recht naar het Drie Boomen Woud vliegen."
John Connell bevond zich niet in een al
te best humeur. Ondanks hetgeen hij den
vorigen dag tegen zijn vrouw en Clark had
gezegd, waren zij weer steeds bij elkaar en
duidelijk had hij gezien, dat ze telkens hei-
melijk *egen elkaar fluisterden.
„Laat ze er heen vliegen, als ze Mr. Clark,
Mr. Balmer en mij kunnen passeeren," zei
hij kort. „We zullen ze er wel weer uit-
krijgen als ze er in zitten.
Gedurende een paar seconden bleef Bed-
ford bijna onbeweeglijk staan. Wederom
was er die angstige uitdrukking in zijn
oogen gekomen, en heimelijk tuurde hij
naar het geheimzinnige bosch.
„Kom, Bedford," zei John Connell scherp.
„We moeten de anderen niet te lang laten
wachten!"
Het schieten begon opnieuw; dit keer
wat in het wilde weg na de opgewekte
lunch. De wind was inderdaad veel sterker
geworden, en hij stond nu pal in Oostelijke
richting. Een paar groote fazanten vlogen
reeds naar het Drie Boomen Woud. Bedford
keek hen grommend na.
„Ze gaan beslist allemaal naar het Drie
Boomen Woud, mijnheer," zei hij, toen hij
zijn meester passeerde. „Wat we er ook tegen
zullen doen.
„Stel je niet zoo idioot aan. Bedford,"
antwoordde Connell geprikkeld. „Jaag ze in
de goede richting; wij zullen zorgen dat ze
niet passeeren."
„Ik zal alles doen wat ik kan, mynheer,"
was Bedfords eerbiedige, maar sombere ant-
woord.
Hij begaf zich naar de drijvers en blies
— 23
92 jaar en zoo gezond
ais een visch
Neemt eiken morgen Kruschen
„Ik voel mij verplicht", schrijft Mevr. A.
J. W., „mijn dank uit te spreken voor de
wonderbaarlijke resultaten, die mijn Vader
met Kruschen Salts heeft bereikt. Men
mocht het haast wel een wonder noemen.
Hy is 'J2 jaar en zoo gezond als een visch.
Hy rent de trappen op en af en zijn vrien-
den vragen zich af hoe het toch komt, dat
hij altijd zoo vief is en zich nooit eens moe
voelt. Hij zegt altijd: „Dat doet nu Kruschen
in mijn eersten kop thee 's morgens"."
De meeste menschen worden oud voor
hun tijd, omdat zy één groote vereischte
voor een goede gezondheid verwaarloozen
— n.1. inwendige reinheid. Plotseling begin-
nen zij met de gezonde Kruschen-gewoonte
en dan verwijdert Kruschen Salts urinezuur
en alle andere schadelijke afvalstoffen volle-
dig uit het lichaam. Inplaats dat lever en
nieren langzaam werken zijn zij nu actief.
Nieuw, gezond bloed stroomt door Uw ade-
ren en brengt gezondheid, kracht en energie
naar alle deelen van Uw lichaam. Kruschen
Salts is uitsluitend verkrijgbaar hy alle
apothekers en erkende drogisten.
op zijn fluitje. Het bekende geluid van het
slaan tegen de boomen begon bijna direct
en op hetzelfde oogenblik schenen al de
fazanten die zich tusschen de boomen en
in het kreupelhout van de boschrijke om-
geving verborgen hadden gehouden, op te
vliegen. Eva had het gezelschap van Clark
weer opgezocht, die op eenige tientallen
meters van Connell stond. Balmcr stond
evenver van hem verwijderd, doch naar de
andere zijde.
Al de fazanten schenen over Clarks hoofd
te vliegen, of tusschen hem en Balmer. Of-
schoon Clark een uitstekend schutter was,
scheen hij nu evenwel steeds te moeten
missen. Of de dieren hoog of laag vlogen,
links of rechts van hem —- hij. de beste
schutter van het gezelschap, miste lederen
vogel waar hy op aanlegde!
Iedereen, die hem kon zien, keek met ver-
bazing naar hem. Bedford kw-am wankelend
uii het bosch om te informeeren wat er
eigenlijk aan de hand was, en hij bleef als
aan den grond genageld staan, toen hij de
lange lijn van fazanten naar het Drie Boo-
men Woud zag vliegen. Connell, die alle
étiquette scheen te vergeten, deed eenige
passen in Clarks richting en schoot op alle
vogels, die Clark ongehinderd waren ge-
passeerd. Balmer deed op een wenk van zijn
gastheer hetzelfde, maar de toestand was
RKO Radio Films brengt
KATHARINE HEPBURN
in'n comedie vol pit. charme en ,,slap-stick"
Hoe gaat het met je baby ?
(Bringing up baby)
met GARY GRANT
Een nieuwe Hepburn, zooals U haar nimmer zag
Verwacht:
JOAN CRAWFORD EN
-SPENCER TRACY IN
MANNEQUIN
HET LIEFDELEVEN VAN EEN
GROOT E-STA DSKIND
METRO-GOLDWYN-MAYER

1. F.envouHig sportjurkje, vervaardigd van linnen of
dunne uollen stof. Het schouderstuk wordt van voren
gesloten met twee knoopen in dezelfde kleur ah de
ceintuur Middenvoor is er een naad aanaebrarht. di-
van onderen uitloopt in een plooi.
Ber, 2 50 m. van 1,40 m breed.
2. Kostuumpje, bestaande uit een rok van donkere
wollen stof, mei een split opjij, waarop een bloesje van
ren vroolijk ruitie wordt gedragen. De kraag, de zak
klepjes en de ceintuur zijn versierd met een reepje effen
donkere stof. Ook' de knoopen zijn donker.
B--n rok 1.40 m. van 1,40 m. breed,
blouse 1,25 van 1,40 m, breed
3. Dcut pieces van bedrukt wollen mousseline, ver-
sierd met effen donker mousseline. De rok heeft van
voren een groep plooien. Het lijfje beeft van voren en
van .tchfer een schouderstuk.
Ben,: V50 m. van 1 m. breed.
4. Japon van fijn terge met een smal ceintuurtje van
leer. Het kraagje en de »anrhetten zijn van grmoesd
fiat'ist.
Ben. 2 50 m. van 1.40 m. br
5. lapoinetje van crepon. De drie toegevouwen
plooien in het voorpand van den rok geven de noodlgc
wijdte. Een vestje van wit linnen, afgewerkt met een
ingerimpeld strookje vroolijkt het geheel wat.op. Strikje
van fluweel.
Ben.; 3 50 m. van 1 m. breed.
Van de:e modellen zijn bij de admi-
nistrativ van dit blad geknipte patro-
nen tr verV njgen tegen den prijs van
f 0.6*' per stuk.
VOOR DEH PICK-HICK
EEN AARDIG TRUITJE IN
KIMONO-MODEL
Benoodigd: 3 str. roodc wol; 1 sir. donker-
blauw; 1 str. wit; 1 stel naalden n. 33^; 2
knoopen; 1 haakpen n. 3)^.
Gebruikte steken. Fantasiesteek: 1ste toer:
2 st.averechts, 1 st. rechts. 1 st. averechts,
1 st. rechts; vanaf het begin herhalen. 2de
toer: 2 st. rechts (boven de 2 averechtsche
van den Isten toer), 3 st. averechts; vanaf
het begin herhalen; steeds deze 2 toeren
breien. — Gladde, breistreek: 1 toer rechts,
1 toer averechts. — Geribde, steek: 1 st.
rechts, 1 st. averechts.
Voorkant. 102 st. opzetten met roode wol;
fantasiesteek breien en op 1U c.M. hoogte de
meerderingen beginnen: 1 meerdering aan
elkq zijde om de 2 c.M., zulks 10 maal. Op
33 c.M. hoogte heeft men 122 st.; dan aan
elke zijde 40 nieuwe steken opzetten voor de
mouwen en 7 c.M. verderbreien met de
roode wol. Dan de marine wol nemen en Ö
toeren werken als volgt: 2 st. rood ave-
rechts, 3 st. marine rechts; boven het ge-
ribde van den fantasiesteek de wollen dra-
den achter het werk doen volgen, zonder ze
te spannen; daarna den gladden steek ma-
ken voor het bovenstuk, de strepen schik-
kend als volgt: 3 toeren marine, 1 toer wit,
3 toeren rood, 1 toer wit, herhalen vanaf 3
toeren marine. Tegelijkertijd het split aan
het midden beginnen; een der zijden voor-
loopig laten liggen. By den 3den marine
streep 1 knoopsgat maken; 3 st. afkanten en
in dén volgenden toer weer opzetten en daar-
na de halsopening beginnen door aan deze
zyde 6 maal om de 2 toeren 3 steken af te
kanten. Recht doorbreien gedurende 12 toe-
ren, vervolgens 2 maal, om de 2 toeren weer
4 st. opzetten; daarna 1 maal 10 st.; laten
liggen en de andere zyde van den voorkant
ter hand nemen; net zoo werken en, als alle
steken weer opgezet zijn, ze op een enkele
naald nemen; voortgaan met gestreept te
werken zooals van voren; op dezelfde hoog-
te het blauwe en roode patroon vormen,
daarna de roode wol alleen nemen en in
fantasiesteek gaan breien, 7 c.M. werken en
daarna 40 st. afkanten aan elke zijde; de
mouwen zijn dan voltooid; doorwerken, aan
elke zijde 10 minderingen maken, juist zoo
als de meerderingen aan den voorkant, dan
nog 10 c.M. rechtdoorbreien en afkanten.
Ceintuur. 14 st. opzetten en 70 c.M.
OUD BROOD
ele huismoeders zijn altijd een beetje
V' bang om met Zon- en feestdagen ruim
brood te nemen, omdat ze vreezen met
iet oude brood te blijven zitten en ze niet
weten wat daarmee te beginnen. Het gevolg
is natuurlijk vaak, dat men Maandagsmor-
^ens, wanneer de huisgenooten na een dag
m de buitenlucht ongewoon veel gegeten
hebben, tot de onaangename ontdekking
komt, te weinig brood te hebben.
Toch hoeft men w r erkelijk niet bang te
zijn om wat brood over te houden, want
nen kan er van alles mee doen.
In de eerste plaats kan men er voor na
een lichten maaltijd of als voedzaam ontbijt
broodpap van maken, afgemaakt met
-.uiker en kaneel en een klontje boter. Verder
is het heerlyk om een stuk oud brood,
geweekt in melk, door gehakt te werken.
1 rechts, 1 averechts breien. In een punt ein-
digen.
Gesp. Een houten vorm met blauwe en
Gebakken of geroosterd oud brood pre-
senteert men als „soldaatjes" bij spinazie;
blokjes als vulling in de soep. Men noemt
ze dan met een mooi woord „croutons".
Vierkante stukjes brood zonder korst,
beboterd en belegd met een plakje ham of
kaas en in wat boter gebakken in de koeke-
pan, vormen de smakelijke ham- en kaas-
broodjes, die kunnen dienen als voorge-
rechtje of bij den koffiemaaltyd.
Een verrukkelijk toetje is een broodscho-
teltje met appelmoes. Sneetjes gesmeerd
brood zonder korst, heel eventjes geweekt
in wat melk, legt men laag om laag met
appelmoes in een beboterd vuurvast schaal-
tje. Men paneert het, legt er hier en daar
een klontje boter op en zet het even in den
oven tot het een bruin korst je heeft.
Eveneens als nagerecht dienen de alge-
meen bekende wentelteefjes. Deze worden
veel croquanter wanneer men ze vlak voor
het bakken slechts even door melk en ei
haalt en ze na het bakken met suiker en
kaneel bestrooit.
witte wol overdekken. Hondoui
ning en langs de mouwen twee
steken haken.
de
toe halsope-
ren vaste
Bij de kinderen zal waarschijnlijk een
broodpannekoek wel in den smaak v;dli.n.
Men weekt daartoe vier sneetjes oud brood,
doet er een ei door en wat suiker en ka-
neel, en bakt hiervan in de koekepan twee
pannekoeken. Men le^t deze op elkaar na
er wat rabarber of andere compote er tus
sehen gedaan te hebben.
Hen zeer voedzaam gerecht is warme
broodpudding. Men heeft hiervoor noodig
een half pond oud brood zonder korst, dat
men weekt in melk; een ons krenten; een
ons rozijnen; een half ons sucade; twee
eieren. Men roert alle ingrediënten goed
door elkaar, terwijl men er een snuifje sui-
ker aan toevoegt, doet de massa in een be-
boterden en met paneenne-d of beschuit-
kruimels bestrooiden wannen puddingvorm
en laat den pudding gedurende ongeveer
twee uur au bain Marie koken. Men dient
hem op met boter oi vanillesaus.
Ziet u wel, dat oud brood op allerlei ma-
nieren te verwerken is? U hoeft er dus
nooit mee „in uw maag" te zitten!

t-ctls hopeloos. Al hun pogingen konden
niet meer ongedaan maken dat Clark alle
dieren, die over hein hecngevlogen waren
en nóg over hem heen vlogen, miste....
Soms leek het wel alsof hy vergat te schie-
ten ....
„Wat scheelt er aan, Clark?" riep Con-
nell, toen hij zag dat Clark op een gegeven
oogenblik onbeweeglijk bleef staan en de
vogels rustig liet passeeren. „Ben je ziek?"
Clark keerde juist zijn hoofd om en er
was een ontdane uitdrukking in zyn oogen.
„Ik weet het niet," mompelde hij. „Laten
we van plaats verwisselen, gauw!"
Connell deed wat hij vroeg, en hij schoot
direct een fazant neer toen hij nog maar
nauwelijks eenige seconden op de plaats
van Clark stond. En toen gebeurde er nog
iets zonderlingers dan het feit, dat Clark
alle vogels had gemist! De dieren veran-
derden opeens van richting en vlogen nu
andermaal over Clark heen! Connell en Bal-
mer misten er zoo goed als niet een, maar
omdat er zoo weinig binnen hun bereik
kwamen, was hun buit toch niet groot. Te-
gen het einde wierp Clark andermaal zijn
geweer neer en hield zyn hoofd met beide
handen vast. Connell ging naar hem toe, en
hij wenkte ook Balmer om te komen. Maar
toen was het onheil reeds gebeurd: er wa-
ren zeker wel een honderd fazanten naar
het Drie Boomen Woud ontkomen en Clark
liep heen en weer alsof hy beschonken was,
terwyl hij nog steeds met allebei zyn han-
den zyn hoofd vasthield. Eva tikte hem op
den schouder.
„Ben je ziek?" fluisterde zij.
„Ik weet het niet," hygde hy. „Ik weet
niet, wat er met me gebeurd is. Ik geloof
dat ik naar huis ga — kom mee met me."
Connell ging naar hem toe, en de beide
mannen keken elkander gedurende een paar
seconden recht in de oogen. Clark scheen
nog steeds hevig ontdaan.
„Je kunt niet naar huis gaan, Clark," zei
Connell bruut. „Het is jouw schuld dat zij
naar het'Drie Boomen Woud zijn ontkomen;
jy hebt hen laten gaan, de hemel mag weten
waarom. Jy moet ze schieten terwyl wy ze
er uit laten jagen."
Clark gaf geen antwoord. Het wagentje
met ververschingen, dat Eva had laten ha-
len, kwam nader. Clark wankelde er
heen en hielp zichzelf aan een whiskey. Het
effect liet niet lang op zich wachten. Er
kwam weer een natuurlijke kleur op zyn ge-
zicht en hy herkreeg zyn zelfvertrouwen.
„Goed," zei hy. „Ik zal myn best doen.
Ik weet niet wat er met me aan de hand
was. Ik weet het werkelijk niet. Het spijt
me ontzettend.' 1
Langzaam, en als met tegenzin, naderde
Bedford zyn meester. De drijvers stonden
in kleine groepjes op eenigen afstand te
praten.
„Het is jammer. Bedford," zei John Con-
nell, „maar we moeten de vogels uit het
Drie Boomen Woud hebben. Ga er met je
mannen in en jaag ze naar ons toe. Ik zal
een paar jagers met je meegeven, die aan
jullie kant van het bosch kunnen postvat-
ten voor het geval er soms aan dien kant
eenige vogels mochten ontkomen. Ze zul-
len niet gauw tegen den wind invliegen,
maar als ze het wel doen, kunnen de jagers,
die met jou meegaan, hen schieten."
Bedford tikte aan zyn pet. Er was een
wanhopige klank in zyn stem.
„Het spijt me, mynheer," zei hij, „maar
de drijvers willen het Drie Boomen Woud
niet ingaan."
„Bedoel je, dat ze weigeren de bevelen uit
te voeren?"
„De meeste wel, mijnheer, en de rest voelt
er trouwens ook niets voor."
„Kn waarom niet?"
„Lr zijn minstens een dozijn onder hen,
• Hf Li vuren Merton in de buurt van de hut
te hcMj'-n zien ronddolen. Ze zeggen dat
lui er ï-llun.«, terugkeert omdat hy de plaats
wil zit.-i, vaar hy zijn vrouw heeft doodge-
schotei, (k zie "een kans hen er in te
krijgen, nijnheer.
„Ik z il zdf met hen praten," zei Connell.
Hy ging naar de dryvers toe, die fluiste-
rend bij elkaar stonden en schuwe blikken
naar hun meester wierpen toen zy hem
zagen naderen.
„Luister eens, mannen," begon Connell,
„wat is dal- voor onzin dat jullie niet het
Drie Boomen Woud in willen? Jullie heb-
ben zelf gezien, dat de fazanten daar heen
gegaan zyn, en je begrijpt toch wel, dat we
ze daar niet kunnen laten zitten."
Niemand verlangde er naar het woord te
doen. Ze keken elkaar aan of staarden strak
vóór zich op den grond.
„Nou, Barring, wat zeg jij er van?" vroeg
Connell aan een der jongste mannen.
Barring nam zyn pet al en krabde achter
zyn oor.
„Mr. Connell," zei hy, „ik ben niet by-
geloovig, maar als de helft van het dorp
zweert, dat zy den geest van Merton hebben
gezien, wel, dan ga je wel eens denken, om
zoo te zeggen, en voel je er niet veel voor
om voor de paar shillings en de twee glazen
bier die we vandaag verdienen, in narig-
heid te komen."
Er klonk een gemompel van instemming,
maar een paar andere, eveneens jonge man-
nen, begonnen te lachen.
„Het kan my niet schelen," verklaarde
een neef van Merton. „De oude man zal my
geen kwaad doen! Ik wil er wel ingaan,
als er nog een paar meegaan."
„O, ik wil ook wel," verklaarde een an-
dere man. „Als er meer gaan, durf ik ook
wel."
„Nou, luister eens," zei Connell. „Ik zal
lederen dryver die in het Drie Boomen
Woud gaat, vyf shillings extra geven. —
Wie gaan er nu?"
Eén voor één, als schapen, volgden zy
den jongen Merton. Er waren er slechts vyf
die weigerden, en die bleven in een klein
groepje buiten het bosch staan. Bedford
kwam naar zyn meester toe. Hy leek plotse-
ling jaren ouder geworden.
„Is het uw wil, mynheer," vroeg hy, „dat
wij het bosch ingaan?"
OP HET VLIEGVELD
- 26 -
„Natuurlijk, Bedford," zei Connell. „Neem
de mannen mee, die willen. Mr. Kayler en
Donner blyven hier staan. Klop de boomen
goed af en jaag ze er allemaal uit. Wij gaan
naar den anderen kant van het bosch."
IV.
In een lange, onregelmatige lyn verdwe-
nen de dryvers en Bedford in het bosch,
terwyl Connell met Clark en Balmer zich
naar den anderen kant begaven. Op een
teeken, dat zij daar waren aangekomen, be-
gon het geklop te^en de boomen. Een groote
fazant kwam uit het bosch vliegen nog
voordat de dryvers er goed en wel in waren
en Clark bracht het dier met één enkel
goed gericht schot neer.
„Prachtig!" fluisterde Eva. „Je bent weer
de oude. Dick!"
Langzamerhand kwamen er meer fazan
ten overvliegen. Iedereen schoot goed, voor-
al Clark. Het geluid van het kloppen op de
boomen werd luider en luider. Maar plot
seling verstomde het. Alle

In den Grooten Oceaan, of Pacific, zooals de Amerikan
deze reusachtige watervlakte noemen, ligt, niet ver van
Californische kust, een eiland, waar de vreemdeling' zi(
soms tot zijn groote verbazing plotseling verplaatst waant
een zeeroovcrsnest. De wind waait er vi
dig door de toppen der palmen, in welk
schuduwen met riet bedekte hutten zijn o
getrokken, maar langs de kust kruisen
groote zeilschepen der boekaniers, en
het strand stappen de piraten in hun fu
tastische kleedij. Wat heeft dat te beteek
nen? vraagt men zich af, een weinig ong
rust misschien wel. Om het onbehaagllj
gevoel nog te vergrooten, kan men er zel|
getuige van zijn hoe er op zee, niet \
van het strand, een werkelijke zeesl
plaats vindt!
Wees echter niet ongerust, vreemdeliu
Dit zeerooversnest komt alleen tot lev^-
wanneer de filmregisseurs uit het nabi
Hollywood h'l willen. Het is er nameli
een ideale gelegenheid om er allerlei zi'
slagen te verfilmen, en landingen uil
voeren. Zietdaar het geheelc „angstwi
kende" gedoe verklaard, 's Avonds /i
men diezelfde gevreesde piraten dan
in elegante kleeding, mode 1038, de b.i
van het eiland bevolken, die al heel wein
overeenkomst met bouwwerken uit

J
De man van onze foto is bezig- een... Ja, waar is hij eigenlijk mee
bezig?
Wie van on/e speurders kan ons dat zeggen?
Wij zullen weer 'n prijs van f 2.50 benevens twee troostprijzen ver-
deden onder ben, die ons een juist antwoord zenden. De verdeeling
der prijzen geschiedt op een manier, waarbij alle inzenders van goede
Dr. H. NANNING'»
KINADRUPPELS
Het aangewezen middel bij:
BLOEDARMOEDE • BLEEKZUCHT
MALARIA - GEBREK AAN EETLUST, enz.
Men lette op den naam „'Dr. H. ^Canning" buiten op
de toode doos en op de flacon. — Prijs f 1.30.
IRIUM geeft
aan millioenen
de sensatie
van
ongekende
schittering
der tanden!
Anita Loutttt, star of
W a r ^-s r Brothars
Pictures, appearing in
„THE GO-GETTER-
PEPSOÜEINT, de tandpasta, die IRIÜM bevat,
verhoogt op verrassende wijze de natuurlijke
plan» der tanden. IRIÜM is de nieuwe moderne
manier om de doffe, verkleurende tandfilm te
verwijderen - de landen te «tlanzen en de mond
schoon en frisch te bonden.
Zóó doeltreffend is 1K1LM. dat reeds éénmaal
(link borstelen met Pepsodent Tandpasta het
glazuur scbooner en glänzender maakt dan ooit
tevoren mogelijk was.
De groote tube is voordeeliger!
GEBRUIK PEPSODENT
de tandpasta met IRIUM
h
oplossingen gelijke
kansen hebben op
het verkrijgen van
een der prijzen.
U gelieve uw
antwoord in te
zenden voor 24
Augustus aan Mr.
Detective, Galge-
water 22, Leiden.
Op briefkaart of
enveloppe duide-
lijk vermelden:
Amateur-Detective
24 Augustus.
De oplossing van
de boevenschrift-
opgave.
Deze luidt:
Op 2 Augustus 1938, om vijf minuten over negen namiddags,
zal de trein met het geld stoppen voor een signaal dat door „Eén
oog" op onveilig is gezet.
Vier gewapende mannen zullen den trein overvallen. De „Hoed
moet het geld naar de herberg „Het Anker" brengen.
De prijs van f 2.50 viel ten deel aan mejuffrouw G. Koopman, Zwoll.
De troostprijzen werden verworven door den heer J. J. H. v. d. Houven
Voorschoten, en den heer H. E. E. Fruhauff, Zwijndrecht.
ZIJ NAM 27 POND
AF. HAAR DIKTE VER-
DWEEN IN 9 WEKEN.
Dank zij de nieuwe,
veilige vermagerings-
kuur in vloeibaren vorm.
, Je heö er ge-
noeg >/an zoo
dik }e zijn Ik
ww dot ik jouw
Figuur hod."
Dikte verdwijnt
spoedig-. Mevr. Wag-
ner was zoo verrukt
over de wUze waar-
op zij haar dikta
kwijtraakte, dat zU
ons mededeelde, dat
wij haar brief en fo-
to konden gebrui-
■ken om het goede
nieuws aan dikke
lotgenooten bekend
te maken. , i
Vele zeggen
dat zij BonKora
namen, als zün-
de de veiligste weg
om te vermageren.
BonKora bevat geen schadelijke be-
standdeelen. Inderdaad, gebruikers be-
vestigen ons dat hun gezondheid ver-
beterde en zü er jonger uitzagen. Ook
V kunt er veel jeugdiger uitzien, als
tl slanker wordt.
Dieet is In het geheel niet noodzakelijk.
Slechts wordt U aangeraden extra vet-
aanzettende spijzen te vermijden, maar
overigens kunt U volop van de maal-
tijden genieten, welke de juiste en toch
heerlijke gerechten bevatten, zooals
beschreven In de BonKora verpakking.
U behoeft nooit hongerig te zün.
Blijf niet onnoodig dik. Koop vandaag
nog een flesch BonKora k f. 2.25, alom
verkrijgbaar bij apothekers en erkende
drogisten, of inlichtingen bij het Bon-
Kora-Depot Singel 115, Amsterdam-C.
Het kwaad iu zijn oorzaak bestrijden door een hygiënische behaiidelirij;.
Dit is de manier om te worden verlost van de folterende jeuk en
de ilikwijls ondragelijke last bij Eczeem eu andere huidaandoeningen.
Hel D.D.D.-Recept van Dr. Ü. Dennis wordt met succes aangewend
tegen het voortwoekerende kwaad. D.D.D. is een heldere vloeistof,
die diep in de poriën dringt en onder de huid de ziektekiemen
doodt. Reeds de eerste druppel^ geven onmiddellijk verlichting en
overwinnen den aandrang tot krabben. Flacons k 75 ct., f 1.50 en
f 2.50 bij Apothekers eu Drogisten.
mmm
- 30
e vo
CORRESPONDENTIE
M. C. d. G. te U.
verzet de wet zich
der^elijken toestand
- Bij mijn weten
niet tegea een
N.B.H.S. te B. — Het doet mij ge-
noegen, dat ik u het bewuste adre
naar uw eenzaamheid kan zenden
Bedoeld kopje was een foto van
Helen Parrish, een Amerikaansche
filmster. Haar adres is: Universal-
Studio's, Universal City, Californic
Mej. B. W. te H. St. G. - Inder-
daad, dat masker was een gezichts-
masker. Het wordt toegepast als
middel tegen verwijde poriën. Men
moet dan het gelaat schoonmaken
met een watje met zuiveren alcohol,
er een eidooier op aanbrengen en dil
masker een half uur laten zitten.
Daarna het gezicht afwasschen me
schoon lauw water.
Mej. S. L. te R. — De naam vai
den Cubaanschen bokser is Tenc,
die van den Duitscher Gustav Ede:
— Komt dat uit?
Mej. G. O. te A. — Wendt u zie i
daarvoor tot de Vereeniging voor
Vreemdelingen in de plaats uwer ir-
woning.
Mej. R. S. te R. — Ik raad n drin-
gend aan niet koppig te zijn. Hoew« 1
ik iemand niet grauw zal adviseere i
„de minste te zijn', wanneer hij er va i
overtuigd is gelijk te hebben, zal we!
toegevendheid in dit speciale gev< I
niet schaden. Reikt u dus het eerM
de hand ter verzoening. Ik ben er
' namelijk van overtuigd, dat er 'n mis-
verstand tusschen u beiden heersch .
dat alleen in 'n rustig gevoerd onder-
houd — ik leg vooral op „rustig
den nadruk — weggenomen ka i
worden. Het is toch uw vader en
gelooft u zelf niet, dat die het steeds
goed met u meent, ondanks mee-
ningsverschil en verwijderingen?
G. B. te H. — Ik heb er lang ovi'
nagedacht, doch ik vind werkelijl,
dat u dit uw zoon gerust toe kun'
staan.
W. v. S. te S. — Uw vriendi i
heeft inderdaad gelijk: porselein i-
sterker.
De Secretaresse van de Voor U-C/uJ,
Galgewater 22, Leiden.
1. Toen da vrouw weg was, bukte Dot zich en raapte
het horloge van den grond op. Ze bekeek het nog
eens aandachtig. „Het is beslist van Peter," mompelde
ze. „Hij wordt hier vast gevangen gehouden." Het was
maar goed, dacht ze bij zichzelf, dat ze juist dit huis
had uitgekozen om er thee te gaan koopen.
4. Voetje voor voetje sloop ze verder en toen ze be-
neden was, hoorde ze haar naam roepen. Ze draaide
zich dadelijk om en wie zag ze daar? Peter, vastge-
bonden aan een paal. „Maak me gauw los. Dot," riep
hij, en het meisje vloog dadelijk naar hem toe om dat
te doen. Ze was natuurlijk geweldig blij.
7. Zich aan ieder houvast, dat hij kon vinden, vast-
klemmend, begon hij zijn gevaarlijken tocht naar boven.
Hij wist, dat hij het wel zou kunnen halen, maar dan
moest hij vooral niet naar beneden kijken, wont dan
werd hij duizelig. Eindelijk was hij er en opgelucht
trok hij zich over den rand.
pe^UyWEN STti*
DE VLIEGAVONTUREN VAN PETER EN DOT Vervolg. c C
2. Maar het meisje dacht nu in het geheel niet meer
aan thee. Ze dacht nu alleen maar aan haar broertje,
wien vast wat was overkomen, toen hij het eiland ging
verkennen. Terwijl ze de kamer eens goed rondkeek,
ontdekte Dot in den vloer plotseling een valluik en
ze rende er dadelijk op af.
5. Dot rukte aan de touwen en al heel gauw was Peter
weer vrij. „Vooruit, Dot," haastte hij haar, „dezen kant
uit." Hij trok zijn zusje mee een soort poortje door en
dan een stuk of wat glibberige treden af. Zoo raakten
ze ten minste uit den benauwden kelder, en in de
verte klonk een zacht geruisch.
8. Hij had geen tijd te verliezen om zijn zusje te gaan
halen, want de vloed kwam al opzetten. Hij moest
zich dus erg haasten. Hij rende dan ook dadelijk naar
de plaats, waar hij „De Zilveren Ster" had achterge-
laten. De machine ging onmiddellijk van den grond en
vloog snel naar het strand.
3. Juist toen ze het luik voorzichtig weer liet zakken,
kwam de vrouw de kamer weer binnengeloopen. „Ho
ze is wegl" hoorde Dot haar mompelen; rustiß liet
het meisje het luik verder zakken en daalde de lodci.r
af, die naar beneden voerde. Waar zou ze daar ondci
den grond wel terechtkomen? Ze wist het niet.
6. Peter zti, dat dat de zee was, en werkelijk, al lei i
gauw bevonden ze zich op een steenachtig, smalsti .md.
Toen ze naar boven keek, slaakte Dot een kreei nn
teleurstelling, want er strekte zich een hooge tot'- ■ind
voor hen uit. Maar Peter zag er zeer va>!hesUr uit,
toen hij zijn jasje uittrok.
9. Hij zweefde over de plek, waar zijn zusje was alhtei
gebleven. Maar toen hij naar beneden keek, krot-g hij
een schok. Dot was er niet meer Om er heelemaal
zeker van te zijn, ging hij nog wat lager vliegen, maar
hij kon geen spoor van haar ontdekken.
Wordt vervolgd.
GEWONE ADVERTENTIES: KOLOMHO OGTE 12 0 REGELS - K PLO M BREEDTE 5 c M. - R E G E LP RUS ^5 ets. BR U TO
TEKSTADVE RTENTIES: KOLOMHO OGTE 120 REGELS - KOLOMBREEDTE 6.7 c M1
KORTINGEN VOLGENS TARIEF
— 31 -
REGELPRIJS 50 ets. BRUTO

Piloot: ,,lk hoop, dat u kunt zwemmen!
Passagier: ,,Zc
iuig kunt besturenl"
Jk hoef het grasveld niet meer te rollen voordat mijn vrouw haar
Jiamanten ring heeft teruggevonden."
.Uw zoontje lijkt me wel ouder dan drie jaar!"
Ja — hij heeft den laatsten tijd een boel zorgen gehad."
Hij: Hethjktme niet geraden om hier in pension te
gaan Betsy. Daar staat die hongerkunstenaar van de
,,Ben jij die ondeugende jongen die
den bal door mijn ruit heeft getrapt?"
,,Neen — ik ben het aardige jongetje
dat ze gestuurd hebben om'm te halen."
„Het kan best zijn, dat de directeur
mijn nummer vervelend vindt, maar ik
wou toch, dat hij niet zoo geeuwde."
„Waarom heb je niet even geschreven
je een ongeluk hebt gehad?"
„Ik leed aan dezelfde kwaal — ook
altijd maar hardop met mezelf praten
- tot Ik het op een goeden dag opeens
kwiit was.
„Hebt u verstand van muziek 7"
„ia."
„Weet u wat ik nu speel?"
„Natuurlijk — piano I"
RHET VERNIELENDE VUUR...
HISTORISCHE BRANDEN EN HUN OMVANG
Ïcder normaal ontwikkeld mensch weet, dat
Rome is afgebrand, nadat keizer Nero in
een waanzinnigen roes van macht en tyran
e de stad op zijn bevel had laten aansteken.
)at geschiedde in het jaar 68 na Chr. en de
aam van dezen brand is twintig eeuwen blij-
•n voortleven. Het is begrijpelijk, dat deze
onsterachtige misdaad, waardoor honderden
m het leven zijn gekomen, niet in de vergetel-
eid is verzonken, maar tevens neemt ieder
nwillekeurig aan, dat dit een der grootste
randen is, welke de menschheid ooit zou heb-
\ en gekend.
Dit is onjuist. Omstreeks het begin onzer
lartelüng waren de steden uit den aard der
aak kleiner — en aanzienlijk kleiner — dan
hans. De enorme roem van metropolen als
lome, Athene, Sparta, Babylon, enzoovoorts
gelegen in het feit. dat zij zoo groot en
lachtig waren in verhouding rot die oude
den. Maar geen dezer befaamde wercldccntra
ereiktc honderdduizend inwoners, vele bleven
aar aanzienlijk onder. Een brand richtte in de
udheid heillooze verwoestingen aan, omdat
r geen brandweer bestond en de bluschmidde
n uit niets anders dan emmers bestonden, ter-
ijl er nimmer vooraf voorzieningen waren
etroffen in den vorm van bouwvoorschriften
n dergelijke.
Een tweede groote brand, die in 's menschen
ugenis is blijven voortleven als een ramp zon-
;r weerga, was die van Londen. Hij vond
laats in 1666 en was van véél grooter om-
ang dan de brand van Rome. Het klassieke
ome was immers nagenoeg geheel uit steen
pgebouwd, terwijl het i je eeuwsche Londen
oor driekwart uit hout bestond. Ook Was
nden grooter. dichter bevolkt en weerloo-
er: deze ramp is zonder twijfel veel en veel
listiger geweest, zij het ook, dat hij niet door
n laffe misdaad werd veroorzaakt.
Ten derde spreekt men nog immer van den
rooten brand van Moskou in 1812, die werd
ingestoken uit vaderlandsliefde! De Rus-
n zagen geen andere mogelijkheid om
'apoleon met zijn ,,Grande Armee" te ver-
r iven en grepen deze wanhoopsdaad als uiter-
c redmiddel aan. Zij slaagde en werd gevolgd
oor Napoleons aftocht, die de eigenlijke oor-
■1 ik van zijn latcren val is geweest en waar-
in de nederlagen van Leipzig en Waterloo
lelijk slechts het naspel zijn geworden. Dez?
r nd heeft betrekkelijk weinig menschenlevens
'.ost. wijl de bevolking de stad reeds had ver-
|i:n.
Deze drie zijn ,,de" drie groote branden,
arvan de historie gewaagt. Daarnaast zijn et
j; ettelijke rampen te noemen, die eveneens
inten omvang verkregen, zooals de branden
Ji Weenen (1875), Stockholm (1876) en
■ gelijke, maar zij waren alle kleiner, hoe ver-
: '.rikkelijk ook op zichzelf.
En nu is het merkwaardige, dat — wanneer
1 onze gedachten over dit onderwerp laten
,un — wij den grootsten aller branden, den
f esclijksten en meest tragischen en fatalen
1 getcn. Dat was de derde brand van Chicago
n het jaar 1871, Deze stad is in het geheel
l'iemaal afgebrand, maai de laatste van deze
!• ie w.as een ramp 7onder weerga in de wereld
chiedenis.
Reeds eerder, in ons nummer van 1 2 Maart
jl., hebben wij een artikel geplaatst, dat de
diep tragische bijzonderheden meedeelde van
dezen brand, die een houten stad van niet min-
der dan 334.000 inwoners vernielde en die de
gansche bevolking het Michigan meer indreef.
We mogen ons dus van de taak ontslagen ach
ten nogmaals de ontzettende gebeurtenissen te
vermelden, waaronder dit treurspel zich vol-
trokken heeft. Wat echter wél een belangrijk
punt mag heeten, is de vraag: Kunnen wij ons
zulk een ramp eigenlijk wel voorstellen? Het
is zoo gemakkelijk neergeschreven: „Honderd-
duizend menschen kwamen in de vlammen, of
in de golven om," maar wie onzer is bij machte
zich zoo'n catastrophe werkelijk voor den geest
'te halen?
Er is slechts één enkel uitdrukkingsmiddel,
waardoor dit mogelijk is: de film. Deze alleen
bezit het reconstrueerend vermogen ons duide-
lijk te maken, wat zulk een gebeurtenis in-
houdt. Maar welk een taak om, zooals Darrvl.
F. Zanuck in de film ,,In oud Chicago" heeft
ondernomen, deze ramp af te spiegelen!
Alleen al de opnamen van den brand (regie
van Henry King en regisseur van het vuur:
H. Bruce Humberstone) namen meer dan een
maand in beslag en het resultaat is dan ook
een reconstructie op ware grootte. Waarbij wij
ons dan toch even rekenschap moeten geven
van het feit, dat zooiets mogelijk is! Dat men
in staat is een der grootste rampen, welke de
menschheid in twintig eeuwen heeft getroffen.
weer te geven in vollen omvang en op ware
grootte, volkomen natuurgetrouw. Welk een
eindeloos materiaal is dit voor ieder, die studie
maakt van beschavingsgeschiedenis, sociologie
en tal van andere onderwerpen! Natuurlijk: het
valt niet te ontkennen, dat zulk een film duide-
lijk een sensationcelen kant bezit, maar daar-
naast treedt er een gansche reeks factoren op.
welke haar stempelen tot een document van
groote waarde, waaruit technici en geleerden,
onderzoekers van allerlei slag hun studies kun-
nen maken. Dit temeer, wijl men dit filmwerk
heeft opgebouwd aan de hand van minutieuse
onderzoekingen, waarbij ,.The Chicago Histo-
rical Society" de wetenschappelijke leiding heeft
gehad.
Er bestaat onloochenbaar een neiging ge
dachteloos te zeggen, dat het ,,maar een film'
betreft en dat ze in de bioscoop ..wel zoovéél
kunnen vertoonen. Maar dat is onrecht tegen
over de enorme studie, welke dit filmwerk in-
houdt en de enorme diensten, welke het bewijst
tegenover ieder en elkeen, die zich wil oricn-
teeren nopens de groote catastrophen, die de
menschheid hebben geteisterd.
Immers: de geschiedenis der groote rampen-
is de geschiedenis der menschheid zélf. die
steeds haar ongeluk weer is te boven gekomen,
die herbouwd heeft, hetgeen vernield werd. die
zich steeds beter wist te beveiligen, maar die
daar het bitterste leergeld voor heeft moeten
betalen. Wanneer wij nu eens in dit geval dien
moeizamen. merkwaardigen ontwikkelingsgang
bezien uit den ooghoek van het vernielende
vuur, wanneer wij een blik werpen op het
Rome van den aanvang onzer jaartelling, het
Londen der 17e eeuw, Moskou aan den aan
vang der 1 ge en Chicago aan het eind daarvan,
dan zien wij tevens, dat het vreeselijke lot, de
laaiende vuurgloed daarginder tevens het be-
sluit geworden is. Een nieuw Chicago verrees
uit beton en staal, allerwege ontstond bouw-
politic, brandweervoorziening, organisatie tegen
de begeerige vlammen. Ergo: een herhaling is
voortaan onmogelijk. De menschheid heeft de
verschrikkelijke les geleerd en Is wijzer gewor-
den Hetgeen wij helaas niet op ieder ander
gebied van haar kunnen getuigen. . . .
Chicago brandt I

RÄV1G BANTON
B" er al niet in haar
e mode! Wat een
dwaasheden zijn
naam bedreven! Hoeveel
akelige vooroordeelen,
hoeveel domme, slaafsche
navolging van een verkeerd
ideaal hebben we
niet aan de mode te danken
f Maar ook: hoeveel
schoonheid, hoeveel frissche,
nieuwe ideeën hebben
de kunstenaars die
de mode creëeren ons niet
reeds gebracht. Wie kan
Kay Francis
ontkennen, dat Parijs,
New York, Weenen ons
seizoen in, seizoen uit
naast 'vele vergissingen toch ook steeds weer die
nieuwe lijnen en kleuren, die leuke, verrassende nicuwigheidjes
brengen, producten van grenzenloos vernuft
en fijnen smaak, die met hun luchthartige
charme zoo ontwapenend werken op een al te zwaartillende
wereld?
Parijs, New York, Weenen ... èn Hollywood!
Want het is moeilijk den stimuleercnden invloed naar
waarde te schatten, die er op het gebied der mode
van het Amerikaansche filmcentrum uitgaat. Zeker,
het komt voor, dat Hollywood Parijs te hulp roept,
zooals onlangs, toen Schiparelli de toiletten voor Mae
Wests nieuwste film aan de filmkolonie leverde, doch
het omgekeerde gebeurt véél vaker, en dikwijls niet
in zulk een concreten vorm, doch meer als een nauw
merkbare beïnfluenceering van smaken en gevoelens.
In Amerika zelf is de invloed van Hollywood op het
uiterlijk der vrouw natuurlijk veel grooter dan bij
ons, vooral sinds men in iedere plaats speciale modehuizen
vindt, die U de leuke kantoorjurk van Carole
Lombard in „True confession" in alle maten kant
en klaar leveren, en evenmin terugdeinzen voor de
levering van Marleentjes kostbare avondjapon uit
,,Angel" als voor een exacte copie van den kostelijken
bontmantel uit ,,De Firma wordt verliefd".
Wij willen U eens een van de modekoningen, die
over het uiterlijk schoon waken der Hollywoodsche
sterren, voor zoover het ten minste het niet van
nature aanwezige deel hiervan betreft, nader voorstellen.
Wij kozen hiervoor Travis Banton, die sinds
lange jaren verantwoordelijk is voor de toiletten door
de sterren der Paramount in de producties dier maatschappij
ten toon gespreid. Banton kan smakelijk vertellen
over de prettige en minder prettige eigenschappen
der vele groote stars, die hij in den „goeden
ouden tijd" van vijftien jaar geleden van kostbare
omhulsels placht te voorzien.
Banton, in het mode-vak opgeleid in de huizen
Florence Vidor
van Lucille en madame Frances in New York, weid
naar Hollywood geroepen om toiletten te ontwerpen
voor Leatrice Joy in „A dressmaker from Paris", een
toepasselijke titel. Juist toen trachtte Leatrice het feit
te verbergen, dat er een kleine Leatrice op komst,
was. Het was nog in den tijd, toen het voor een ster
een slechte reclame geacht werd, als zij moeder was.
Travis Banton gooide alle mode-vooroordcclen over
boord en fabriceerde japonnen waarbij de taille, die
toen zoo ongeveer tot de knieën was afgezakt, weer
op haar normale plaats terechtkwam en ontwierp eer
wijden, geplooiden rok, in die dagen een opzienbarende
afwijking van het gangbare stijl-begrip. Wat voor
Leatrice een noodzakelijkheid was, werd het volgend
jaar mode.
Toen Travis bij Paramount kwam, was Gloria
Swanson op het hoogtepunt van haar roem, Pola
Negri werd meer en meer de koningin van het witte
doek. Gloria was niet alleen een dorpsmeisje, dat sue
ces behaald had, maar dat ook massa's geld verdiend
had; zij was de absolute heerscheres over den studio
en de lieveling van iedereen. Zij droeg bij voorkeur
een avondjapon van moleskin, versierd met herme-
lijnen staartjes, die kronkelden als vischwormen, en
een sleep van meters lengte. Neen, daar was Travis
onschuldig aan.
Toen zij met Markies de la Falaise getrouwd was,
was er geen Amerikaan goed genoeg om haar toiletten
te ontwerpen. Zij importeerde haar eigen costumier,
een Franschman, René Hubert, Gloria liet een strijk
kwartet spelen, terwijl zij zich schminkte, en zich
van haar kleedkamer naar den opnamestudio rijden
— een afstand van dertig meter — in een elegant
wagentje op fietsbanden, voortbewogen door Oscar,
den populairen zwarten schoenpoetser, in een fonke
lend gala-uniform, terwijl hij een parasol boven haar
hoofd hield.
Pola's costuums moesten eveneens met de noodige
zorgvuldigheid gemaakt worden. Zij wilde geen dieet
houden, doch verorberde bij de lunch een hartig maal
van soep, gebraad en dessert, met een flink glas cog
nac na. en voor er een dramatische scène gedraaid
werd, liet zij onveranderlijk een half dozijn oesters
en een gbs champagne naar binnen glijden. Vandaag
den dag zou één oester onze stars topzwaar maken
Travis werd in zijn tijd zeer geïnspireerd door
mevrouw Jascha Heifetz, die toen nog Florence Vido:
heette, en voor wie hij de reputatie van „de bes
gekleede vrouw van Hollywood" verwierf. Totdat
Banton er zich mee bemoeide, speelde Florence altijc
de mevrouw Babbitt van Main Street, de dorpsch
madame in hobbezak-jurken.
Zij was altijd bang, dat haar hals te laag uitgc
sneden zou zijn, haar rok een tikje te kort. Zij wild>
niet rooken, niet op het doek en niet in haar privé
leven. Zij geloofde niet, dat het puHiek haar moch
Marlene Dietrich
en was achterdochtig en wantrouwend. Zij waakte over haar carrière
a!.< een rechter van den Hoogcn Raad over zijn reputatie.
Evelyn Brents toiletten waren altijd nauw aansluitende, glanzend
zijden creaties, die door duizenden vrouwen gecopieerd werden.
Clara Bow stond boven de mode, zooals zij boven alle conventie
stond. Of zij een nachtjapon droeg of een aardappelzak kon de dolle
Clara niets schelen. Zij schudde jong Amerika wakker, en een heele
generatie van „flappers" droeg het stempel van haar voorbeeld.
Ruth Chatterton vond kleeren een even ernstige aangelegenheid als haar
carrière, en permitteerde zich geen woord, geen gebaar en geen japon,
die niet het resultaat was van welbewust overleg.
Toen Kay Francis naar Hollywood kwam. bracht zij de reputatie
mee een van New Yorks best gekleede vrouwen te zijn en dank zij
Bantons hulp kon zij die reputatie ook in Hollywood handhaven.
Claudette Colbert was er niet zeker van, dat men in Hollywood zou
weten hoe men haar kieeden moest, en bracht ettelijke koffers vol toiletten
mee. Hoe veranderde zij, nadat zij Travis ontmoet had' Zij is nu
/ een van zijn levende reclames geworden, en de door haar gedragen creaties
in haar nieuwste films doen Bantons naam rond de wereld gaan. Daar
zij nu eenmaal een Francaisc is, is Claudette vreeselijk precies op ieder
zoompje en steekje, maar als alles eenmaal klaar is, bekommert zij er zich
ook niet meer om. Claudette heeft niets van de ijdeltuit in zich.
Carole Lombard was vroeger zeer slordig in haar kleeding, doch zij
had een volmaakt figuur, en alles stond haar. Zij is de lieveling van de-
coupeuses, en het is een feest in het atelier als Carole nieuwe toiletten
komt passen. Zij klaagt nooit over iels. en vindt alles even prachtig.
Toen Mariene uit Dultschland kwam. zag zij er allerminst als een
modekoningin uit. Doch reeds toen was zij dol op kleeren, en sindsdien
is zij een slavin van de mode geworden. Zij is berucht om de mode van
de mannelijke klecding voor vrouwen, doch sinds zij die mode in Amerika
populair heeft gemaakt, heeft geen mensch Mariene ooit meer
in een pantalon gezien. De naaisters kunnen bezwijken van
vermoeienis als Mariene aan het passen is, doch zij gaat
onverstoord verder, uren achtereen. Zij kan zoolang in be-
wondering voor een nieuw toilet staan, en het zoo vaak op
alle mogelijke manieren probeeren, dat de Irischheid er af is
als zij er eindelijk in voor de lens moet verschijnen. Het komt
dan ook niet zelden voor, dat men van een bijzonder teer
toilet voor Mariene vijf precies gelijke exemplaren maakt,
die zij tusschen de opnamen verwisselt.
Mailene ging eens in Hollywood naar een bal masqué,
verkleed als Leda met de Zwaan. De zwaan had groene
geborduurde oogen. maar Mariene vond die oogen niet mooi.
Zij wilde een zwaan met blauwe oogen en wachtte geduldig
drie uren lang, terwijl er in het atelier een nieuwe zwanen-
kop gemaakt werd met blauwe oogen. De zwaan en Mariene
arriveerden p0ia Negri
iaat maar ge-
lukkig op
het bal.
Zij was al
tijd erg zui
aig op haar
mooie toilet-
ten en droeg
/.elf den sleep
van lange avondjaponnen
over den arm om hem te
beschermen, totdat Travis
haar een wenk gaf, dat groo-
te stars zooiets niet doen.
Maar wie schetst Bantons
verbazing toen hij. van een
der schitterende Hollywood-
sche premières komend, ge-
tuige was van het volgende
voorval. Mariene, gehuld in
wit chiffon met een langen
sleep, wilde in haar auto
stijgen, doch dit voertuig
kon niet langs het trottoir
komen, en zij moest over een
breedc goot stappen, gevuld
met modderwater. Mariene
nam den stap en haar kost-
bare sleep sleurde door de
modder. Met een knipoog
van verstandhouding legen
Travis werd Marleentje
weggevoerd in den nacht.
Claudette Colbert

GESPREKKEN MET MIJN
VRIEND PIETERSEN
Nou is er warempel al weel «r een meisje
geweest, dai de kans geh; ehad zou hebben
de hoofdrol in een fil Im te mogen
spelen en gladweg geweigerd heeft!"
,,Onbegrijpelijk. Dat meisje, waarvan je me
onlangs vertelde, dat niet in die Fox-film wou
spelen, maakt blijkbaar school." •
,,Inderdaad, Pietersen."
,,\Vie was het dit keer? En waar woont dit
halsstarrige kind, afkeerig van roem en bijbehoorend
salaris?"
,,Je kent Tay Garnett?"
,,Nooit van gehoord!"
.,Nu, Tay Garnett is een liefhebber van de
zeilsport, wereldreiziger, een kenner van
schoonheid en bovendien, en daar komt het in
dit verhaal opaan, een der beste jongere filmregisseurs.
Hij heeft natuurlijk in zijn beroep il
voor heel wat verrassingen gestaan, maar het is
Elsie Calvert uit A-Street no. 1708 te Portsmouth,
in Virginia, die hem nu de grootste
verrassing bezorgd heeft."
,, Vertel op, wat heeft Elsie op haar geweten.'"
.,Elsie heeft niet slechts de gelegenheid van
de hand gewezen om bij de film te komen, maar
zij is ook de eerste schoone uit het Zuiden,
hetgeen ongetwijfeld in de annalen zal worden
vermeld, die onomwonden verklaard heeft, dat
zij er niet in het minst naar verlangt de hoofdrol
te spelen in ,.Gone with the wind"."
,,Een vreemd meisje! Wie heeft haar dat
dan gevraagd?"
,,Toen zij onlangs een uitstapje maakte naar
Hollywood, bezocht Elsie de RKO-Radiostudio's,
waar Tay Garnett de regie voert over
., The joy of living". Getroffen door haar
fnssche persoonlijkheid, zei de regisseur haar,
dat zij zeer fotoge'nique was en stelde haar voor
een filmproef af te leggen. Terwijl zij dit afwees,
viel hem haar Dixie-accent op en hij
opperde het denkbeeld, dat zij misschien graag
een rol in „Gone with the wind" zou hebben."
,,En wat zei Elsie?"
..Neen. dank U wel. Het eenige wat ik wil,
is teruggaan naar Portsmouth. Als U dat dan
niet wilt, mogen we dan een foto maken, zei
Garnett. O, zeker wel,'antwoordde Elsie, maar
waarom? Ik zou graag een foto hebben van
het eerste meisje, dat ik ooit ontmoet heb, dat
geen lilmactrice wilde worden, antwoordde
toen de regisseur."
..Nou, ik zou ook wel een foto willen hebben
van dat meisje."
FILM-ENTHOUSIASTEN
A. |. A. S. U; 's-Gr,.ivenh,ig('. Derge-
lijke vragen beantwoorden wij alleen in
«leze rubriek. Ünnoodig dus postzegel voor
aiitwoord in te sluiten. Tegen betaling zijn
bij oii- geen toto's verkrijgbaar. Wcndl u
voor bedoelde foto tot Warner Bros, Kei-
zc ibgraeht 77.S; Amsterdam.
W. j T. te Prinsenhage. Het adres van
Borii, Karlojj is Wanier Hros-Studio's,
Burbank, Californië, Charles Bayer kunt u
sehrijM 11 p.a. Metro Goldwyn-Mayer-Stu
dio's. • ulver City, Californië. Max Scfune-
ling, de echtgenoot van de filmster Anny
ündra, l'odbielskiallee 42. Berlijn.
(.' A. T. te Den Helder. Wij hebben u
de gevraagde foto gezonden.
i. St. te Rotterdam. Willi torst is niet
getrouwd. Hij zal thans alleen te Wecnen
filmen. U' kunt hem schrijven p.a. Dein-
st he Forst-Filmgesellschaft, Kurfucrsten-
datnm 200 te Berlijn.
M, Br. te Rotterdam. Wij lubben u ceu
toto van Anny fhidra gestuurd. Max
Sehm-eling filmt niet meer.
A. (i. te Wassenaar. Het adres van Mei
vyn Douglas is 7200 Saneta Monica Bou-
levard, Hollywood, Californië. Voortaan
s.v.p. volledig naam en adres vermelden.
G. T. St. te Amsterdam. Beide vragen
zullen wij later beantwoorden,
L. v. L. te Haarlem. Roger Duschesne
kunt u schrijven p.a. A. C. E., Rue Volnay
1 1, Parijs.
Robert Montgomery geelt een autogram
aan een Jeugdige lilmenthouslatte.
ONZE WEKELIJKSCHE
PRIJSVRAAG
Vraag vierhonderd zeven en negentig
Wat was het Directoire?
Wij stellen een hoofdprijs van f 2.50 en vijf
troostprijzen beschikbaar om te verdeden onder
hen, die vóór 29 Augustus (abonné's uit over-
zeesche gewesten vóór 29 September) goede op-
lossingen zenden aan ons redactie-adres: Galge-
water 22, Leiden. Op enveloppe of briefkaart
gelieve men duidelijk te vermelden: Vraag 497.
DE OPLOSSING
Vraag vierhonderd drie en negentig
De afkorting M.M. beteekent Myriameter.
De hoofdprijs viel ten deel aan den heer B. J.
de Jong te Amsterdam, de troostprijzen aan den
heer G. de Punt te Amsterdam, mevrouw W.
Hals te Den Haag, den heer R. Ba r stens te Den
Haag, mejuffrouw W. Riente te Rotterdam, den
heer R. S. Ransma te Utrecht.
had het met zijn vrouw over stemmingen
,,Als ik eens een enkelen keer in den pu
zit," zei mijn nicht, „koop ik een nieti
wen hoed."
„Ik begreep ook al niet, waar je zt
vandaan haalde, eerlijk gezegd," antwoord
de mijn neef.
„Ik wilde mijn man eens verrassen ei
daarom heb ik kookles genomen, toen hi
op reis was."
„En wat zei hij toen hij terugkwam?
„Niets. Hij ging weer op reis."
„Kan ik hier gaan zwemmen zortdi 1
bang te hoeven zijn voor de krokodillen :''
vroeg de reiziger aan den inboorling.
„O ja," antwoordde deze, „hier zij;
geen krokodillen."
,,Waarom, zijn er hier geen krokodillen r
„Die zijn bang voor de haaien!"
„Vlug John, breng den brandewijn. Mi
vrouw is flauwgevallen."
„Ja mijnheer. En zal ik mevrouw ook
iets geven ?"
„Waarom ben je niet meer aan lu
zangkoor ?"
„Toen ik er een keer niet was. vroe
iemand, of de piano gestemd was."
Twee stadsjongetjes liepen in het bo.-n
en vonden er een kastanje, nog voorzien
van haar bolster.
„O, kijk eens!" riep een van hen euthoi
siast. „Een ei van een stekelvarken!"
Bikkel had een paard verkocht, ina;i
den volgenden dag kwam de nieuwe eig( •
naar met opgestreken zeil bij hem
„Schurk!" riep hij. „Waarom heb j.
me niet gezegd, dat dat paard lam w:n
toen ik het kocht ?"
„Dat zal ik je zeggen," antwoordih
Bikkel. „De man, waar ik het dier vai
heb gekocht, heeft het me ook niet gi
zegd, zoodat ik dacht, dat het een gehein
was."
Mulder: „Weet jij wat de zeven werele
wonderen zijn?!"
Smulder: „Ik ken er maar een: c
eerste man van mijn vrouw."
„O agent, mijn man is weg. Hier hel
u zijn portret. Probeer hem terug '•■•■
vinden!"
De agent (het portret bekijkend
„Waarom ?"
Schrijver: „Waar kan dat manuscrD
toch zijn ? Ik heb het heele huis doorg
zocht. Baby zal het toch niet verscheui'
hebben?"
Zijn vrouw: „Hoe kom je er bij. H
kind kan toch niet lezen 1"
\
WOORDEN VAN JO VAN DER STAP
I ?t*
Vroolijk
ÖMERLIEDJEe
MUZIEK VAN j. NAUTA
tt T^^ iP^TT^^^iT&fer ^ r^i lp h-TpTJ)
rnir^n
r^
s ffi
1. Wij gaan een lied-je zin - gen. Een lied - je won-der-blij.
^
y ? T f
v
• itp 1 j itid ^ ^#
^f^=
i üJ ^ j J ^" SpfU/9 ;* j^ I j=^l J^J^ M U^f iïp\ fFJ^Jf^
din - gen, Van joep-hei-di, joep-hei! De bon - te bloe-men prij - ken, In veld en bosch en
iü iiii ± &
In
SJ
^^ £^ *=♦
NfcL_' P -
I S
£
f
1 ^ËJ
^^m J

p "■
Sde Jaargang
. 32-20 Äug. 1938
IMEMAs
HEATER
HET WEEKBLAD
^.1r . '
V **A
HHl JÉ^
ICHARLES LAUGHTCN
llN „DE WILDEMAN"]
Foto Lumina 1