^ -r

^■V-C'TiC"^-.
i
,
f-^iVf -
j*i ^ X. Wli»"» '

H.H. KLEERMAKERS
VRAAOT INLICHTINGEN
voor het financieren
van Uw termynraken
CENTRALE CREDIET- ÊN
FINANCIERINGBANK
KEIZERSGRACHT 302-304.
AMSTERDAM (Centrum)
ADVERTEERT IN
„HET WEEKBLAD"
CINEMA & THEATER
HET BLAD voor
geïllustreerde reklame
VRAAOT OFFERTES
Maak een Eind
aan dat Jeuken!
Denk U eens in, wat het beteekent verlost
te worden van die vreeselijke jeuk
die uw nachtrust stoort Enkele drupoels
D.D.D. doen het jeuken reeds bedaren
en geven onmiddellijk verlichting.
Oeen siapelooze nachten meer, geen
hinderlijk jeuken overdag. Waarom nog,
langer lijden? Reeds na de eerste aanwending
van D.D.D. zal de aandrang
tol krabben verdwijnen. Ekzeem en
andere huidaandoeningen wijken spoedig
voor D. D. D. Het is geen vettige zalf,.
doch een heldere vloeistof. Koop nog
heden een flacon van f 0.75 of f 2.50
Oij Uw Apotheker of Drogist
»iS D.D. ondersteunt de heilzame
mmmwi werking der D.D.D.-Vloei-
« B E P stof en houdt de huid
gezond, fl.— per stuk. B4
VOOR DEN BLOEMENTUIN
"Ik beschouw
Palmolive als de beste zeep voor
een teere huid"
zegt PIERRE
bekend schoonheidsexpert
te NEWYORK
"Ik wijs er altijd op, dat geen ge-
laatsbehandeling waarde heeft, in-
dien de huid niet absoluut schoon is.
Voor een grondige reiniging en voor
de behandeling van een teere huid,
is Palmolive volgens mif de beste
zeep."
NEW Yom
IN Amerika, zoowel als in Europa zijn
de beroemdste schoonheidsspecialisten
het er over eens, dat de grondslag van elke
schoonheidsbehandeling een volkomen
schoone huid moet zijn. Daartoe moeten
de poriën, die verstopt geraken met stof
en rouge, grondig worden gereinigd.
20
cent
PER STUK
Geen zeep doet dit beter dan Palmolive
Zeep, die — doordat zij samengesteld is
uit palm- en olijfoliën — zulk een heil-
zame uitwerking op de gelaatshuid heeft.
De beste methode is daarom de toepassing
van de beroemde Palmolive
2-minuten behandeling.
Wrijf het zachte schuim van Palmolive
Zeep en water gedurende twee minuten
met beide handen flink in de huid. Daarna
afspoelen, eerst met warm, vervolgens met
koud water. Pas deze behandeling twee
maal per dag toe.
J*nM V|^ Gelieve mij gratis en (ranco Uw schoonheidsboekje, getiteld: „Hoe men. over de
WS#% I ll^ geheele wereld den teint der jeugd behoudt", te zenden.
COLGATE-PALMOLIVE-PEET Co. N.V., — Spuistraat 64-70, Amsterdam C. — Afdeeling Reclame
AJrcs -
lOOGIadiolen, 20 Rose, 20 Rood. 20 Lila, 20 Geel, 20 Wit, 60 Anemonen. 25 RenODkel»
26 Monbrelia's, 26 Begonin'e, 10 Vaste planten, 10 Kaapache Lelies. 6 Dahlia s
Iets moois. Uw tuin een Lusthof voor slechts f 2.50
_-. _- Tevens ontvangt ledere besteller die deze strook Inlevert
BUN 250 KLAVER-VIER OELUKSKLOK GRATIS
Firma JOHN. SCHRIER Jacz,, HILLEOOM. Opoericht 1890
U'oonplaats — - - "
VRAAGT EEN ADRES
van een zieken of eenzamen Hollander aan
J. P. C. MEEUW SE, Vlietstraat No. 2,
Amsterdam (Zuid) om daarheen geregeld Uw
nummer van „Het Weekblad" te kunnen
zenden: strooken word&n dan toegezonden.
HET PORTRET
ONS EERSTE COMPLETE HERHAAL
Even nadat Carson Chalmers was
thuisgekomen, bracht Phillis, zijn
huisknecht, hem de avondpost. Be-
halve de gewone brieven waren er ook
twee, die ieder denzelfden buitenland-
schen postzegel droegen.
Een van deze brieven bevatte het
portret van een vrouw. De andere was
een ongeteekend epistel, waarnaar Chal-
mers, toen hij het had gelezen, gerui-
men tijd in gedachten verzonken bleef
staren. Het laatste schrijven was van
een andere vrouw en het bevatte ver-
giftige weerhaken, gedrenkt in honing
en dubbelzinnige toespelingen betref-
fende de gefotografeerde vrouw.
Na eemge oogenblikken scheurde
Chalmers den brief in duizend stukjes
en begon in lange passen zijn kamer
heen en weer te loopen als een. roofdier,
dat zóó uit de wildernis in een kooi
is overgebracht. Een hevige twijfel fol-
terde hem. -'- Langzamerhand overwon
hij zijn onrust en werd wat kalmer.
Phillis verscheen. Hij kwam nooit
binnen; hij verscheen eenvoudig als een
goede geest.
„Wilt u thuis dineeren, mijnheer, of
in het restaurant?" vroeg hij.
„Hier," zei Chalmers, „en "binnen
een half uur." Terwijl hij dit zei, luis-
terde hij naar den Januari-wind, die
door de straat gierde.
„,Wacht eens," zei hij tegen den ver-
dwijnenden goeden geest. „Toen ik zoo-
even langs een anderen weg naar huis
kwam dan gewoonlijk, zag ik aan het
einde van de straat een aantal mannen
in de rij staan. Een ander stond op een
pst of zooiets en sprak. Waarom staan
die mannen in de rij en waarom zijn
ze daar?"
„Zij hebben geen onderdak, mijn-
heer," zei Phillis, „De man, die op de
kist staat, probeert geld voor hen in
te zamelen voor nachtlogies. De men-
schen, die langs komen en naar hem
luisteren, geven hem een kleinigheid.
Daarna stuurt hij zooveel van de man-
nen als waarvoor het geld toereikend
is, naar een logement. Ze krijgen een
bed in de volgorde, waarin ze ge-
komen zijn. Daarom staan ze in de rij."
„Tegen den tijd, dat het diner is op-
gediend," zei Chalmers, „moet je zor-
gen, dat een van die mannen hier is. Hij
zal met me eten."
„M-m-met..." begon Phillis, en hij
hakkelde voor den- eersten keer sinds
hij in betrekking was.
„Zoek er op goed geluk een 'uit,"
zei Chalmers. „Alleen moet je er op
letten, dat lüj tamelijk nuchter is... en
een zekere mate van zindelijkheid zal
niet tegen hem pleiten. Dat is alles."
Het was iets heel ongewoons voor
miniiiiiiiiniiiiiiniii iiiiiiiiiiiiiiiiiiuiii iiiiiiniiiiiilliiiiiiui
Naeenlge ooëenblikken scheurde Chalmers
den brief In duizend Stuhles en beéon In
lanäe passen zijn hamer heen en weer ie
loopen als een roofdier, dal zóó uit de
wildernis In een hooi Is ouergebracht.
Een hevige twVfsl folterde hem
lUUIHIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIUIIIinilllllllllMIIII
Foto Godfried de Groot
MEVROUW CELINE SCHAAKE-VERKOZEN VERTOONT DE POPPENKAST
Chalmers, wat hij nu ging doen, maar
dien avond had hij behoefte aan iets
heel bijzonders als een tegengif voor de
onrustige, melancholieke stemming, die
bij hem was opgewekt door den ontvan-
gen brief. Iets buitenissigs, iets bizars
moest het zijn
Een half uur later had Phillis de
hem opgedragen orders op zijn ge-
wone serieuze wijze uitgevoerd. Dekell-
REIST NOOIT PER TREIN. TRAM, AUTOBUS, ENZ. zonder onze populaire A.O.-POLIS
Per f 5000.— bij overlijden )
„ f 10OO0.— bij invaliditeit ,
„ f 5000.— bij ged. invaliditeit )
RISICO OAAT DIRECT IN
Jaarpremie slechts /'2.50
Zegelkosten f 0.50
DOE HET NUI
- 3 -
NDËIÜIWE HÄWIMKIIIC
Postgiro No. 19154 SCHIEDAM
'i!Mgiij;gr^r~r^s8gj;g ^ä-J.^-- •

ners van het restaurant beneden had-
den een keurig diner naar boven ge-
bracht. Het linnen en het zilver van de
tafel glansden feestelijk in het licht der
met gekleurde kapjes versierde kaarsen.
En nu leidde Phillis den in zijn ar-
moedige plunje rillenden gast, die een
gevallen grootheid of een doodgewone
inbreker kon zijn en dien hij uit de rij
der nachtlogies-zoekers had gehaald, de
kamer binnen.
Het is een gemeenplaats geworden,
om dergelijke menschen een wrak te
noemen. Toch is deze vergelijking met
betrekking tot Chalmers' gast de eenige
juiste, al zou men er moeten bijvoegen,
dat het een wrak was, dat na een
brand dbor de bemanning was verlaten.
Zijn gezicht en handen waren pas ge-
PORTRETSTUDIE
wasschen; een maatregel, waarop Phil-
lis had gestaan. Zooals de man daar in
het weelderig ingerichte appartement
stond, vormde hij een schnl contrast
mef de omgeving. Zijn gezicht, dat een
ziekelijke, bleeke tint had, was bijna
tot aan de qogen verborgen in den
kraag van een vale overjas, die tot
op den draad was versleten. Van onder
zijn jaren en jaren gedragen hoed kwa-
men slordig de veel te lange haren te
voorschijn. In zijn oogen was die hope-
looze bfik, dien men zien kan bij een
hond, die op wreede wijze wordt ge-
kweld en zich niet verweren durft. In
zijri manieren was echter iets, wat er
op wees, dat hij in het geheel niet ver-
_ 4 „
ÉÈÊÊmssÉaam
Pch Godfried de Groot
N.V. KLEEDF.RMAKERlj '
(< 0ia Bond Streel"
DAMES- EN HEERENKLEEDING
NAAR MAAT
LEIDSCHESTRAAT

•, ■
BIJ HET ROTTERDAMSCH HOFSTAD TOONEEL
THEO FRENKEL (links) en A. ROEMER (rechts).
Tfoen ik „Drijfjacht' had gezien dacht ik
* direct aan de intrig-es en verwikkelingen
uit het Czarenryk door Savage zoo.knap
in zijn roman „Mijn officieele vrouw", welke
in „Het Weekblad" verschenen is, verwerkt.
Natuurlijk, een andere atmosfeer, die "een
uitgebroken revolutie overheerscht. Doch
unfair zijn de Russen in beide scheppingen
afgeteekend als intriganten, die met vuur
spelen. De strijd tusschen de overheid en
de ondermijners van het gezag, de op-
standigen in beide gevallen.
„Drijfjacht" heeft zeer bijzondere kwa-
liteiten. - Het is een stuk dat bange stem-
ming in de zaal brengt. En toch is het
geen draak zooals dergelijke stukken in
den tijd van onze ouders en grootouders
plachten te zijn.
Tanja Balbanowa (mevr. Carelsen) is
een gevierde danseres, die succes heeft,
ook in het roode Russen-rijk. Zij en haar
minnaar Gogolin (Roemer) geven hun dien-
sten' aan de contra-revolutie. Hoe gevaar-
lijk dit spel is, leeren wij direct in het
eerste bedrijf, door het lot dat Baron Firks
(Theo Frenkel) treft.
Ogan, de chef der geheime politie (van
Ollefen), is het type van den ambtenaar,
die zijn plicht volgt en geen weifelen, geen
medelijden kent. Hij is geen wreedaard,
maar een overtuigde, die weet dat orde
SCÈNE UIT HET TWEEDE BEDRIJF.
en regel alleen door onverbiddelijke en
onverzoenlijke tucht kunnen worden bereikt.
Tusschen Tanja, Gogolin en Ogan wordt
het spel gespeeld. Het spel om het leven
en het heil van den nieuwen staat.
Snugal, de generaal der roode troepen
(v. d. Linden), Wuul (Groenier), Wankin
(Alex Paassen Jr.) evenals Lisaweta (Annie
Brugman) en Olga (Mevr. Heymans) zijn
de figuren die om hen heen gegroepeerd
zün. Spuller, de Amerikaansche reporter
(Eringa), is er een beetje met de haren
bijgesleept.
Tanja is ten slotte den strijd moede, niet
zoo Gogolin, die voor zijn leven vecht.
Om haar minnaar het ontsnappen moge-
lijk te maken, offert Tanja zich op. Zij
pleegt zelfmoord. Dit liever dan weer de
gevangenis. De dood is haar een verlossing.
Er wordt goed gespeeld, door de hoofd-
personen en door hen, die de bijrollen
vervullen.
Het moet voor de speienden (en voor
de directie en regie) wel een bittere teleur-
stelling zijn, dat ondanks goed spel en
goede verzorging, het publiek blijkbaar
zoo weinig belangstelling voor een der-
gelijk stuk heeft.
Zijn we dan zoo ver, dat alleen het
blijspel het nog doet?
L. E. Kos
- 6 -
^^^^^^^^^^^^^ ■■l....l..M^-fa»^v^«agg^a ^-K ^^ 2 SäS^KB aäsaäi il êak ^^Ci^S:
{VeivolÊ van pog. 4}
een ziekte van zes maanden mijn be-
trekking heb verloren en nergens meer
slagen kon, terwijl ik voor een pond
het verhaal van een ongelukkige specu-
latie opdisch. Maar een geval als van-
avond maak ik voor den eersten keer
mee. En daarom zal ik u, mijnheer
ChaJmers, de waarheid vertellen, indien
u er naar luisteren wilt. En die zal
moeilijker voor u zijn om te gelooven
dan alle verdichtsels, die ik de anderen
op hun mouw heb gespeld."
Een uur later lag Plumer behaaglijk
achterover in een fauteuil en keek met
een weemoedigen glimlach om zijn lip-
pen naar Phülis, die de koffie en
sigaren binnenbracht. Toen deze ver-
dwenen was, vroeg hij met een zon-
derlingen klank in zijn stem: „Heeft u
al eens gehoord van Sherrard Plumer?"
„Ik herinner mij dien naam wel," zei
zijn gastheer. „Het was een schilder,
geloof ik. Maakte hij een jaar of wat
geleden niet heel veel naam ?"
„Ja," zei de gast. „En toen was het
opeens met zijn reputatie gedaan. Ik
ben Sherrard Plumer I Het laatste por-
tret, dat ik heb geschilderd, verkocht
ik voor duizend pond. Nadien kon ik
zelfs niemand meer vinden voor wien
ik gratis een portret mocht schilderen."
„Hoe kwam dat?" kon Chalmers
zich niet weerhouden te vragen.
„Ja," antwoordde Plumer grimmig,
„dat heb ik zélf nooit goed begrepen.
Een heelen tijd ging het uitstekend.
Bestellingen kwamen van links en rechts
binnen. De couranten noemden mij een
mode-schilder. Toen kwam de kentering.
Op een grappige manier. Als ik een
schilderij klaar had, kwamen de men-
schen er naar kijken en dan fluister-
den zij tegen elkaar en keken elkaar
vreemd aan ...
Al heel gauw had ik ontdekt, wat
de oorzaak was. Ik had de gewoonte
om in het gelaat van den geportret-
teerde het verborgen karakter van het
origineel te onthullen. Ik weet niet,
hoe dit kwam — ik schilderde, wat ik
zagl Sommige van mijn modellen waren
^reeselijk woedend en weigerden hun
portretten. Ik schilderde eens een por-
tret van een zeer gevierde en bekende
society-dame. Toen het klaar was, be-
keek haar man het met een eigen-
aardige uitdrukking in zijn oogen en
de volgende week diende hij een eisch
tot echtscheiding in.
Ik herinner mij het geval van een
bekend bankier, die voor mij poseerde.
Toen ik het potret in mijn atelier ten-
toonstelde, kwam een kennis van hem
er naar kijken. „Allemachtig," riep hij
uit, „ziet hij er werkelijk zóó uit?"
Ik zei hem, dat iedereen het buiten-
gewoon gelijkend vond. „Ik heb die
uiitdiukking nog nooit eerder in zijn
oogen gezien," zei hij. „Ik zal maar
gauw mijn geld bij hem weghalen."
MIJNHARDrS
-A"-
V
Hij deed wat hij voornemens was ge-
weest, maar zijn geld was al weg en mijn-
heer de bankier ook.
Het duurde niet lang, of ik kreeg
geen bestellingen meer. De menschen
hebben niet graag, dat hun karakter
zoo bloot wordt gegeven ter beoor-
deeling. Ze kunnen lachen en met hun
eigen gezichten doen, wat ze willen
en je voor den gek houden, maar een
geschilderd portret kan dat niet. Ik
moest het portret-schilderen wel op-
geven. Een tijdlang werkte ik als teeke-
naar voor een bekend weekblad, daar-
na werd ik retoucheur bij een fotograaf,
maar mijn zonderlinge eigenschap be-
zorgde mij overal dezelfde moeilijk-
heden. Als ik een portret teekendenaar
een foto of als ik die retoucheerde, zag
je in mijn teekening eigenschappen, die
je in de foto niet zag, maar ik ver-
onderstel, dat het origineel ze in ieder
geval had. De klanten trokken hun
wenkbrauwen op, vooral de vrouwen,
en ik kon nergens lang blijven. Het
beetje ^eld, dat ik had, was spoedig
op en zoo kwam ik in de rij te staan
voor een gratis bed. — Heb ik u
verveeld met mijn geschiedenis, mijn-
heer Chalmers?"
- „Neen, neen," zei de gastheer ernstig,
„integendeel. Ik vind hetgeen u vertelde
zeer belangrijk. Onthulden al uw por-
tretten slechte eigenschappen of waren
er menschen, die geen schade onder-
vonden van uw penseel?"
„O ja, er wären er wel," zei Plumer.
„Vooral kinderen. Ook wel goede vrou-
wen en dan ook wel eens een enkelen
keer een man. Alle menschen zijn niet
slecht, weet u. Als het origineel goed
was, was het portret het óók. Zooals
ik al gezegd heb, ik verklaar niets, maar
ik vertel u alleen feiten."
Op Chalmers' schrijftafel lag het
portret, dat hij dien avond uit het bui-
tenland had ontvangen. Tien minuten
later had hij het aan Plumer gegeven
om er een teekening naar te maken
in pastel. Het krijt en papier had
PhiÜis in allerijl in een nabungen win-
kel gehaald.
Na verloop van een uur stond de
artist moeizaam op en rekte zich uit.
„Ik ben klaar," geeuwde hij. „Neemt
u me niet kwalijk, dat het zoo lang
geduurd heeft. Ik kreeg er plemer in,
toen ik er mee bezig was. Hemel, wat
ben ik moe! Gisterennacht heb ik niet
in een bed geslapen, weet u. Wat zal
ik vannacht genieten I"
Chalmers liep met hem mee naar de
deur en duwde een paar biljetten in
zijn hand.
„Mijn diner heb ik betaald door u
mijn levensloop te vertellen en dit geld
neem ik aan als betaling voor' de ge-
maakte teekening," zei Plumer. „Dank
u wel. Ook voor den uitstekenden maal-
tijd. Vannacht slaap ik in een veeren
[is het Merk der goede Films]
bed en droom ik van de Duizend-en-
een-Nacht... Goeden avond, mijnheer
Chalmers!"
Weer begon Chalmers als een ge-
vangen roofdier de kamer met groote
passen op en neer te loopen. Een paar
keer wilde hij naar de schets gaan, die
op zijn bureau lag, maar hij vond er niet
den moed toe. Hij zag het bruin en
blauw en rood van de kleuren, maar
zijn vrees had tusschen hem en het por-
tret een muur opgetrokken, waar hij
niet door- of overheen kon. Hij ging
zitten en trachtte zich te kalmeeren.
Toen sprong hij opeens op en belde
Phillis.
„Er woont hier ergens boven een
jong schilder, niet?" vroeg hij, „een
zekere mijnheer Reiman, als ik het wel
heb. Weet je, waar hij zijn appartemen-
ten heeft?"
„Hoogste verdieping, mijnheer," zei
Phillis.
„Ga naar boven en vraag hem, of
hij mij het genoegen wil doen een paar
minuten hier te komen."
Reiman kwam direct. Chalmers stelde
zich voor.
„Mijnheer Reiman," zei hij, „op dat
bureau daar ligt een pastelteekening. Ik
zou het erg op prijs stellen, als u mij
uw opinie erover wilde zeggen, zoowel
over de artistieke kwaliteit als over...
over het gezicht!"
De jonge schilder ging naar het bu-
reau en nam de schets in zijn hand.
Chalmers had zich half afgewend
en leunde tegen de tafel.
„Hoe-vindt-u-het ?" vroeg hij lang-
zaam.
„Als teekening," zei de artist, „is het
buitengewoon knap. Het is het werk
van iemand, die een meester is in zijn
vak. Eerlijk, eenvoudig . en levensecht.
Ik heb in geen jaren zulk een knap
werk gezien!"
„Het gezicht, man... de vrouw zélf ...
het origineel... wat zeg je däär van?"
„Het gezicht," zei Reiman, „is het
LON CHANEY, die
ook al 1 April een
jaar ouder wordt.
Zijn adres Is het-
zelfde als van
Dorothy
Sebastian.
gezicht van een. engel van goedheid.
Mag ik vragen, wie ... ?"
„Het is mijn vrouw" riep Chalmers
opgetogen uit. Hij hep op den artist toe
en greep diens handen, terwijl hij ze
krachtig schudde, zoo blij was hij. „Ze
vertoeft voor haar gezondheid in het
Zuiden van Frankrijk. Neem die schets
mee, kerel en maak er een schilderij
naar en laat het honorarium ervoor
aan mij over ..."
Toen Reiman weg was, zonk Chal-
mers uitgeput in een stoel neer, en
huilde van emotie. Tóch was hij geluk-
kig, want hij wist nu, dat de brief van
die andere vrouw slechts leugens be-
vatte ...
Scène uit Vondei's Treurspel „Lucifer", waarvan de N.V. Nieuw Nederlandsch Tooneel
onder artistieke leiding van Louis Saalborn ter gelegenheid van den 60sten verjaardag
van Cornells Dopper in den Stadsschouwburg te Amsterdam een voorstelling gaf.
7 -

M
u alles in de natuur
er op wijst, dat we
vroeg voorjaar zullen
hebben, kunnen we ons lang-
zamerhand weer naar harte-
lust aan de liefhebberij van
tuinieren gaan wijden. Zoo-
wel binnens- als buitenshuis
vragen verschillende bezig-
heden onze aandacht.
Vooreerst kunnen we be-
ginnen met verschillende
zaden, welke nog niet in den
vollen grond mogen, in pot-
ten of platte kistjes te yaaien.
Deze kunnen dan later, in
Mei, worden uitgeplant op de
voor hen bestemde plaats in
perk, rand of boordbed.
De potten, kistjes of bak-
ken vullen we met twee deelen
/and en een deel bladaarde.
De fijne zaden strooien we
uit en drukken alleen de
aarde eenigszins flink aan.
Groote zaden zaaien we iets
dieper, in den regel twee-
maal zoo diep als de grootte
van het zaad. Daarna maken
we de aarde flink nat door
de potten eenigen tijd tot den
rand in het water te zetten.
Dan dekken we de potten
met een glas, om het ver-
dampen tegen te gaan en
zetten ze op een zonnig
plaatsje voor het venster.
Steeds zorgen we er voor, dat
de aarde vochtig blijft en
wachten rustig op het ont-
kiemen van de plantjes.
Ee'nige bloemsoorten, welke
Wó op deze manier kunnen
^»T^^l^^ng^^^^Lyr ^ .,
Wf^^mm-rr-
ILATHYROS ODOIRATU8.
behandelen, zijn de volgende;
Petunia, Zinnia Salpiglossis,
Leeuwenbekken, Lobelia, Afri-
kaantjes, Rudbeckia.
Als ge een goeden raad
wilt hebben, koopt uw bloe-
menzaad dan bij een goeden
handelaar. De prijs van eerste
kwaliteit zaad is heusch niet
zoo duur en het loont daar-
om de moeite niet, zelf van
de zomerbloemen zaad te win-
nen. Het zaad wordt soms
te vroeg geplukt. Ook zijn er
bloemen, waarvan het zaad
in ons vochtig klimaat dik-
wijls niet tot volle rijpheid
komt. Als dan het zelfgewon-
nen zaad gezaaid wordt, geeft
het dikwijls teleurstelling,
daar 't niet voldoende opkomt.
Bemerkt men dit, dan is
het meestal te laat om nog
voor de tweede maal te
zaaien.
De kweekers hebben voor
het winnen van zaad hun
speciale kweekbedden en be-
steden daaraan alle zorg om
sterk zaad te verkrijgen.
In den tuin valt er bij niet-
vriezend weer ook heel wat
te doen. Het winterdek kun-
nen we van onze planten ver-
wijderen, vaste planten kun-
nen we nu plaatsen en enkele
zomerbloemen kunnen thans
buiten worden uitgezaaid.
Een der mooiste bloemen,
welke we nu jn den vollen
grond kunnen zaaien, is wel
de Lathyrus Odoratus, ook
Pronkerwt genaamd. Dit is
een plant, die den geheelen
zomer bloeit en prachtige
snijbloemen oplevert. Het is
een klimplant, die wel ander-
halven h twee meter hoog
wordt. Om mooie, volle plan-
ten te verkrijgen, geef ik u
de volgende wenken. Voor-
eerst eischt de bereiding van
den grond eenigen arbeid,
want de Lathyrus houdt van
een goeden voedzamen grond.
We gaan daarom als volgt
te werk: Op een mooie zon-
nige plaats in den tuin graven
we een geul van veertig a
vijftig c.M. diepte. Daaria
brengen we een laag stal-
mest of een mengsel van
kippenmest met aarde, ter
dikte van ongeveer tien c.M.
Verder vullen we het aan met
gewone aarde. In dezen
grond kunnen we nu zaaien.
We nemen nu telkens twee
zaadjes en zaaien die op af-
standen van vijftien c.M. van
elkaar, ongeveer zes c.M.
diep in 'den grond. Mocht
er na het zaaien nog strenge
vorst komen, dan kunnen we
alles met wat turfstrooisel af-
dekken, maar de Lathyrus is
wel bestand tegen een beetje
vorst. Als de jonge plantjes
boven den grond komen,
moeten ze beschermd worden
tegen de vogels, want die zijn
verzot op dit jonge groen.
Wanneer de plantjes een cen-
timeter of vijftien hoog zijn,
kunnen ze langs touwtjes of
kippengaas geleid worden,
- 8—
waaraan ze zich spoedig met
hun ranken gaan hechten.
Ook kan men op deze manier
Pyramiden maken van kip-
pengaas of stokken. In den
bloeitijd zijn dit dan als het
ware bloemzuilen.
Men kan de Lathyrus ver-
krijgen in de meest denk-
bare kleuren. Vooral de
grootbloemige Spencer-soor-
ten zijn zeer mooi, h.v. Am-
bassador met groote helder-
rose bloemen; , de Sultan,
zwartbruin; Grenadier, fel-
rood; King White, sneeuwwit,
met zeer groote bloemen. Ford
Hook bleu, azuurblauw, enz.
Alle kleuren gemengd kan ik u
ook aanbevelen. Al die prach-
tig gekleurde vlinderbloemp-
jes te zien, is een ware oogen-
weelde. In den bloeitijd kunt
u er lederen dag bloemen van
snijden, die soms stengels
hebben van twintig a dertig
c.M. lengte. U moet er voor-
al voor 'zorgen, de uitge-
. bloeide bloemen te verwijde-
ren, teneinde den bloei zoo
veel mogelijk te rekken.
Er zijn enkele soorten (de
zuiver oranje en scharlaken
kleurige), die in de felle zon
verbleeken. Om dit tegen te
gaan, moeten we ze tegen de
brandende zonnestralen be-
schermen.
Gedurende den bloeitijd
moet ' rijkelijk water worden
gegeven. Het best doet men
dus, des morgens en des
avonds te gieten.
.-.jr.fc .. ;..'.,il^ uL ^ _..__
m
:■
i
SUE CAROL
^iSSLm*^
^ t
(POTO P. D. ej
..,.'.:

JiU/Un~
SAcunfX4*yn
Een heerlijke wekelijksche
verfristching voor hel hoofd
Per p a k je 15 cent
landaarislag
hetwelk mooie tanden doet verkleuren.
V'AN ik er nietl aan doen?"
schreef een jonge vrouw.
..Mijn tanden zijn geel en be-
slagen hoewel ik te urenlang
poets, echter zonder eenig
resultaat."
Thans, drie maanden later,
schrijft zij ..Mijn tanden zijn nu
even blinkend wit als die ik
altijd benijd heb."
Thans heeft de wetenschap
ontdekt dat in 9 van de 10
gevallen de oorzaak van ver-
kleurden tanden is te wijten
aan den tandaanslag die hen
bedekt. Deze is de grootste
vijand der tanden.
Gij moet de wetenschappelijke
methode die den aanslag op-
lost bezigen.
Koopt aog heden PEPSODBNT
of schrijft om een gratis tobe» vol-
doende voor 10 dagen, non N.V.
v/h Henri Sanders« Dept. 33
Keilersgracht 52 - Amsterdam
Slechts één tube per familie.
^^^% ■■■■■■■■■■■■■■■■■■ HANDELSMERK. ■
GEDEP, wmÊÊÊÊHÊÊÊÊmÊÊÊmmÊimammÊmmÊÊÊmi^
De Tandpasta die den aanslag verwijdert. VSi
f 2,25 Nieuwe vulling f 1,—
TTlentct
Hoogst hygienisch
met fijnen pepermuntsmaak
Groote tube 45 et. Ki.tube 30 et.
FROU-EROU
met slagroom gevuld
vanJ2)eßndehooinr
„Kom, mijnheer! Zou er één
artiKel zijn, dat niet •lekker-
der, fijner en beter dan andere"
genoemd wordt? Frou-Frou
zal wel goed zijn. maat meer
ook niet."
„Ik hebèén afdoend antwoord,
mevrouwI Proeft U censl"
»Die zijn werkelijk overheer-
lijk I Is het slagroom, wat er
ia zit?"
.Uw smaak is uitstekend,
mevrouw! De Lindeboom
bakt reeds langer dan 100 jaar
wafels en dan is het geen
wonder, dat er van nagemaakt
wordt. Maar als U bet merk
„De Lindeboom" aan één zijde
der Frou-Prou-wafels ziet
staan, weet U bij voorbaat
reeds dat zij echt'en onover-
troffen zijn."
EEN ABONNE AAN ONS GEZONDEN^^ ^^e^A^
DAARAAN IS EEN BOEK VERBONDEN Q*u**ta 4 JW^
-10-
r-
f
WENKEN VOOR DE
ZIEKENKAMER
Tacé, gezond verstand, bereidwilligheid en
geduld . . . ziedaar de noodzakelijke com-
binatie van goede hoedanigheden, die
wij in de ziekenkamer nieé missen kunnen,
willen wij onzen zieken de verzorging geven,
waarop zij uit hoofde van hun afhankelijk-
heid recht hebben.
behalve deze „plichten" is er echter meer
noodig, wanneer wij onze zieken op de juiste
wijze verzorgen willen. In de eerste plaats
dienen we dan ook te letten op de inrichting
van hun kamer. Deze mag in geen geval ée vol
staan met allerlei meubelen of snuisterijen.
Hoe minder erin staat, hoe minder stof-
nesten, hoe meer het ideaal van een goede
ziekenkamer benaderd wordt. Vraagt het den
dokter maar!
De medicijnfleschjesl Ja, zet u diè in
's hemelsnaam niet op het nachttafeltje of op
de toilettafel, waar de patiënt er voortdurend
naar moet kijken. Al die fleschjes en potje»
FENNY OUBBELS
Leerares In de
Moderne dansen
Meest toonaangevende in 't Gooi
's-Oravelandscheweq 85
HILVERSUM
t NIEUWE
vormen lang geen prettigen aanblik voor
iemand, die ziek isl Plaats ze daarom in een
kast. Hierdoor zal de kamer ook minder op
een ziekenkamer lijken!
Bezoekers of bezoeksters mogen nooit te
lang achtereen blijven of over ziekte, dood
of narigheid praten. Eigenlijk zou men slechts
dèt bezoek mogen toelaten, waarvan men
overtuigd is, dat de patiënt er door wordt
opgewekt.
Bloemen kan men voor nagenoeg alle
patiënten neerzetten; sterkgeurende soorten
dienen echter te worden vermeden.
Ten slotte haaste men zich nooit in de
ziekenkamer. Dit werkt opwindend, ener-
veerend op de(n) patiënt Er zijn verzorgsters,
die, wanneer de dokter wordt verwacht, in
een race-tempo de kamer in orde gaan maken.]
De patiënt, die dit heel goed merkt, wordtj
hierdoor onrustig en de dokter krijgt zoo^
doende vaak een geheel verkeerden indru'
van den toestand.
Ten slotte klage men nimmer in de zieken-
kamer over vermoeidheid of over de kosten,
die het ziek-zijn met zich brengt. Detgelijke
klaagliederen zijn allesbehalve geschikt om
de(n) patiënt opgewekt te stemmen en fèch
i» opgewektheid de eerste vereischte om
beter te worden.
Tact, geduld, gezond verstand en bereid-
willigheid ,. . deze vier hoedanigheden moet
een goede verzorgster van zieken bezitten
wil zij haar taak tot heil van.de(n) patiënt
kunnen verrichten!
- 11 —
A
D/mSIHST/TUUT
vXRVaNHINTE
MeiuoeweotO'SB rei 3/ea*
PRIVÉ-LESSEN
RHYTM1SCHE
GYMNASTIEK
Voorjaarscostuumpje van ge-
werkte dunne wollen stof, waar-
bij een zwart zijden sjaal met
witten rand gedragen wordt.
Vlug japonnetje voor den
vroegen ochtend van effen
beige popeline met ceintuur
van zwart suède.
Elegante moderne tennisjurk.
MASSAGE
Instituut door H.H. Doctoren sinds 1915
aanbevolen voor Dames.
Paraßne Therapie voor Ontvetting. Afdoende
Gezichts-Ontharing. Behandeling voor rimpels'
en grove poriën. Gratis Consult.
L. HENSKENS P«* de Massage de l'Acad.
■ ' de Paris. Malson Ie Ordre.
LEIDSCHESTRAAT 76-78 boven, AMSTERDAM
■ ■
'■''I'
J
|

Mew York is de stad
van de huizen. Hoog-
huizen, lage huizen,
smalle huizen, breede huizen,
huizen, die gezien mogen wor-
den en huizen die het aan-
kijken niet waard zijn, maar
het zijn huizen overal; huizen,
dio" zich uitstrekken in bijna
eindelooze rijen. Wanneer ge
in New York per boot aan-
komt, dan is het eerste wat
ge ziet: huizen. Dat is bijna
in elke stad zoo, zult u mis-
sclüen zeggen, maar hier is
het bijna opdringerige al die
monstergebouwen, alsof ze u
overbluffen en verpletteren
willen, want wij zijn gewend
aan huizen van drie of vier
verdiepingen en tegen een ge-
bouw, als van 4 e Neder-
Een aardige foto van de 42ste straat, genomen van de Chryslerbuilding af.
-12 -
landsche Handelmaatschappij was maar ongeveer driekwart,
kijken we met ontzag , op. want de rest zat in den mist
Hier in New York zeggen verborgen en kon eerst pij
ze, dat een gebouw „maar" heel nauwkeurig kijken opgeacht
of tien verdiepingen merkt worden. Om den top te
heeft.
zien had ik dus te laag ge-
Toen we aankwamen, maakte keken. Eenige dagen later
iemand me opmerkzaam op was ik bij een kennis op kaneen
„big: building". Ik zei: toor in Chambersstreet (dat
„Bedoel je dat groote daar ?", is in het handelscentrum,
maar wat ik groot noemde. waar tevens de officieele
stadsbestuur-gebouwen gevestigd
zijn) en vanuit zijn venster
op de zeventiende verdieping
wees hij me de „city-hall", het
stadhuis, en ik was reeds zoo
gewend om van elk gebouw
van eenige beteekenis iets van
minstens dertig verdiepingen
te verwachten, dat ik er absoluut
overheen keek, daar het
maar vier verdiepingen heeft I
Zooals wel bekend is, is
New York zelf op een eiland
gebouwd; Manhattan Island,
dat ten Oosten begrensd
wordt door de East River
en ten Westen door den Hudson.
Behalve Manhattan zijn
er dan nog vier andere stadsgedeelten,
namelijk Brooklyn,
Queens, Bronx en Stalen-
Island. Deze wijken zijn echter
heele steden op zichzelf, daar
b.v. alleen in Brooklyn twee
millioen menschen wonen. Er
is echter een groot verschil
tusschen Manhattan en de
andere gedeelten, waarover
straks meer.
De wolkenkrabbers, waarvan
heel vaak gedacht wordt,
dat New York er tot in de
verste uithoeken mee bezaaid
is, bevinden zich bijna alleen
in de benedenstad, oftewel
„downtown", tot zoö ongeveer
de 57-ste straat. Even iets
over die genummerde straten
en „uptown" en „downtown".
Heelemaal in het Zuiden van
Manhattan, waar een van de
oudste gedeelten is, zijn
straten, die gewoon namen
hebben. Vervolgens komt
straat no. 1, of i-ste straat.
De vorm van Manhattan is
langwerpig en deze genummerde
straten loopen in de
breedte-richting en evenwijdig.
Naar het Noorden wordt dus
gewoon verder geteld, 2-de
straat, 3-de straat enz. Dit
gaat zoo door tot 242-ste
straat, waarna weer straatnamen
aan de orde komen.
Deze „breedte-straten" worden
loodrecht gesneden door
de verschillende avenue's, die
dus in de lengte van Manhattan
loopen en waarvan sommig
genummerd zijn (van
ist tot 10th Avenue); dan is
er een avenue met een letter:
„A-avenue" en de andere
w
4-
t
4h
hebben weer gewoon namen,
als Manhattan Avenue, West
End Avenue, Amsterdam
Avenue enz. Door dit lood-
recht kruisen ontstaan* er
dus vierkante huizenblokken,
„blocks", zooals ze genoemd
wórden. Schuin in de lengte-
richting wordt dit alles door-
sneden door Broadway (een
flink stuk smaller dan het
Amsterdamsche Damrak) en
overal waar Broadway een
van de avenue's snijdt, is een
plein. Dan is er nog „East"
en „West", wat in verband
staat met het feit, dat aan
weerszijden van Fifth avenue in
de genummeide straten no. 1
begint, waarbij dus alle straten
ten Westen van Fifth avenue
„West" zijn en ten Oosten
„East", zoodat iedereen, zelfs
wanneer hij nog nooit in New
York geweest is, b.v. een
De Chryslerbulldlng te New York.
adres kan vinden als 542
West 98th Street. Het begrip
„uptown" en „downtown" is als
volgt: Wanneer men naar een
straat gaat, die een hooger
nummer heeft, dan die waar
men vandaan komt, dan gaat
men „uptown", dus b.v. van
134ste naar de 212de straat,
maar ook van de iste naar
de 2de straat. Omgekeerd,
gaat rmn „downtown"; dat
is dus zooWel van de 96ste
naar de 22ste, als van de
23ste naar de 22ste straat.
Het is dus niet zoo, dat
„uptown" in het Noorden en
„downtown" in het Zuiden is,
maar het staat alleen maar in
verband met de plaats, waar
men zich bevindt, zoodat men
zoowel in het Noorden uptown,
als in het Zuiden downtown
kan gaan. Deze straten-uit-
eenzetting even als intermezzo.
Ik zei dus, dat het wolken-
krabbersdistrict zich hoofd-
zakelijk uitstrekt tot de 57ste
straat, hoewel ook meer up-
towij huizen van 1 5 verdiepin-
gen geen uitzondering zijn.
Grootendeels zijn deze hemel-
reikers alleen maar kantoor-
gebouwen. Het grootste is op
het oogenblik de Chrysler-
building, die zich in de 42ste
straat bevindt en nog niet
voltooid is. Daarna komt de,
in denzelfden tijd als de
Chrysler-building gebouwde
Manhaltan-building, dat maar
heel weinig kleiner is dan de
Chrysler-building. Er was een
ware race tusschen de twee
gebouwen, welke het grootste
zou worden, maar de Chrysler-
building klopte zijn tegen-
stander met een neuslengte.
De Woolworth-building, waar-
in de kantoren van de Wool-
worth Cy., de maatschappij
van de „5 and 10 cents
stores" gevestigd zijn en dat
eens het hoogste gebouw van
New York was, heeft het
alzoo moeten afleggen, hoe-
wel het nog steeds een flinke
knaap is met zijn 55 ver-
diepingen. De Chryslerbuil-
ding heeft er 63 en is bijna
300 Meter hoog. Wie d'r
volgt.... Er is in deze
verdieping-ophoopingen een
enorm aantal liften waarvan
diverse „express", dat wil zeg-
gen, dat ze b.v. direct naar •
de 40ste étage gaan en dan
yerdei „local" zijn, dus elke
étage aandoen. Verschillende
van die gebouwen hebben ook
hun eigen in- en uitgang voor
de „subway", den ondergrond-
schen spoorweg.
De rangschikking van de
huizen is heel eigenaardig.
Op de avenue's kunt ge tus-
schen twee gebouwen van een
vijf-en-twintig en vijf-en-dertig
verdiepingen plotseling een
huis tegenkomen van drie
étages, wat een bijzonder raar
Overzichtsfoto van New York met in het midden Park Avenue.
gezicht is. Ze zijn overal in
de grootste onregelmatigheid
naast elkaar geplaatst. Op
Park Avenue heb ik zelfs een
(zoo goed als nieuw) huis
gezien van twee verdiepingen,
tusschen twee van die mo-
derne torens in, dat gebouwd
is in onzen oudhollandschen
trapgevel-stijl.
De andere gedeelten van
New York, zooals Brooklyn
Bronx, hebben meer het
aspect van de gewone steden.
De huizen hebben er drie h.
vier verdiepingen en het ver-
keer is er, zooals vanzelf
spreekt, veel minder. De af-
standen naar de binnenstad
zijn echter niet te onderschat-
ten, daar b.v. het hartje van
Brooklyn zoo iets van een
achttien K.M. van het theater-
gedeelte van New York ver-
wijderd is.
Bronx is voor den New
Yorker (ik bedoel dan den
/wW-Bronx-bewoner) zooiets
als een woestenij, waarin je
altijd den weg kwijtraakt.
Toen ik er eenige kennissen
ging opzoeken, werd mij van
verschillende zijden aange-
raden, maar een paar dagen
13 -
.^>ji:L,,''.i-, : .-t'.,,J . .};AÓ'f'; ■'
eerder van huis te gaan en
voor eenigen tijd mondvoor-
raad bij me te steken. Op
mijn vraag of het noodig was
mijn pas mee te nemen, werd
ontkennend geantwoord.
Nog even iets over de ver-
bindingen van New York met
Brooklyn, over de East River.
Er zijn hier vier bruggen ,de
Brooklyn Bridge, Manhattan
Bridge, Williamsburg Bridge
en Queensborough Bridge,
waarvan de Brooklyn Bridge
de eigenaardigste is, daar het
een hangbrug is. De „express-
subway's" gaan over de brug-
gen en de „locals" (boemel-
treinen zouden we kunnen
zeggen) gaan door de tun-
nels. Een vaste verbinding
met New Yersey, dat aan den
anderen kant van den Hudson
gelegen is, bestaat nog niet,
maar men is op het oogen-
blik bezig met het bouwen van
de grootste hangbrug van de
wereld (de spanwijdte is 1 200
meter), welke New York met
New Yersey zal verbinden,
en welke het luttel bedrag
van honderd vijf tig millioen
gulden zal kosten
S. WAAGENAAR.

MET „AMOVA" IN DE JURA
Be wijsjes, die de postiljon vanden
„goeden ouden tijd" op zijn ratel-
hobbel-tocht over berg en door
dal, bovenop zijn diligence gezeten, door
de lucht het schallen, zijn reeds lang
verstomd. De winden hebben ze weg-
gedragen; verdwenen zijn ze, voorgoed!
- Een nieuw, motorisch rhythme is er
voor in de plaats gekomen en be-
heerscht met zijn uitlaat, vier-wiel-rem-
men, sirene en claxon het heden.
De postiljon heeft afgedaan, de chauf-
feur is in zijn plaats getreden. En we
kunnen er niet anders dan dankbaar
voor zijn, want zoowel aan comfort als
aan snelheid hebben we er veel door
gewonnen. Zéér veel zelfs, want de
wereld is er als het ware voor ons
door ontsloten; veel meer en veel in-
tensiever dan de trein het ooit heeft
kunnen doen, want de auto kan komen
waar den trein door allerlei obstakels
een „halt" wordt toegeroepen!
Iedereen is van het bovenstaande
overtuigd; iedereen weet, dat het reizen
per auto, speciaal voor plezier, het
reizen der toekomst is, maar nog lang
niet iedereen heeft voor zichzelf be-
sloten er ook eens van te genieten.
Hoe komt dit ? zoo vroegen we ons
af. Daar we zelf geen antwoord konden
vinden — althans geen bevredigend —
hebben we ons eens tot de directie van
„Amova", Korte Poten te. 's-Graven-
hage gewend, welk reisbureau zich, we
mogen wel zeggen: speciaal op het
organiseeren van autoreizen toelegt en
daarmee, naar we wisten, zoo'n groot
succes heeft.
„Het antwoord op uw vraag is met
één woord te geven," aldus onze vrien-
delijke zegsman. „Het is een gevolg
van onbekendheid met het genot, dat
het reizen per auto verschaft. We
spreken uit ondervinding; over het
algemeen is men namelijk te behoudend
op het gebied van reizen. Reizen is
voor velen synoniem met het zitten
in een stoffigen trein en het uit het
raampje gluren — ten koste van heel
wat halsrekken en -kronkelen vaak—
naar het landschap, dat als in een
droom voorbijschiet; zonder dat men
er veel van ziet... Spreekt men hun
nu van het reizen per auto, dan wor-
den ze eenigszins wantrouwend, denken
zoowaar aan jakkeren enzoovoort."
„Maar er wórdt toch niet gejakkerd ?"
IBIEIZ1EM IPIEIB ^1[JT€
MEER ZIEN - MEER COMFORT - MEER GENIETEN
„Heelemaal niet. Wanneer u nagaat,
dat we zelfs op onze grootste reizen
gemiddeld per dag slechts vier uur in
den auto zitten en dan een afstand
van 150 K.M. afleggen, komt dit neer
op nog geen veertig K.M. per uur! Bij
zoo'n tempo „glijdt" men langs den
weg en heeft men ruim voldoende ge-
legenheid alles goed in zich op te
nemen... Trouwens, dit blijkt wel uit
het feit, dat zij, die ééns een auto-tocht
met ons gemaakt hebben — al is het
maar één middagje naar de „bollen-
velden" — er den smaak van beet hebben
en prospectussen vragen om... een reis
per auto te gaan maken! Een typisch
voorbeeld kan ik u daarvan noemen:
een groepje van achttien Amerikanen,
dat verieden jaar een reis met ons
gemaakt heeft, naar Italië, heeft voor
het volgende jaar reeds een tocht van
78 dagen besproken. Zoodra ze van
de boot komen, stappen ze in onze
auto's en zoo gaan we dan bijna heel
Europa met hen door."
„Het reizen per auto recommandeert
zich dus als het ware vanzelf?" merkten
wij op.
„Zóó is het. Het aantal onzer cliën-
ten breidt zich dan ook voortdurend
uit. Wij danken dit, behalve aan onze
rustige, geroutineerde chauffeurs, die
doorgaans jarenlang in ons bed rijf werk-
zaam zijn, aan de auto's, welke wij
gebruiken. Wij kozen namelijk het
beste, wat er op dit gebied te krijgen
is. Snelle, bedrijfszekere en comfor-
tabele wagens, geheel gebouwd voor
het vervoer van personen ovfer lange
afstanden, uitgerust met 6 en 8 cylin-
der motoren, ballonbanden en een
soepele veering. In één woord: auto-
cars, waarin men al het comfort terug-
vindt van een kleinen wagen."
„Is het reizen per auto eigenlijk
niet ook de eenige geschikte manier
voor hen, die zich niet zoo heel erg
vlug bewegen kunnen ?"
„Zeker! Men heeft zich immers niet
te haasten om den trein te halen, men
behoeft zich geen zorgen om zijn
bagage te maken, en heeft evenmin
einden te loopen naar station of hotel.
De auto zet de deelnemers met hun
bagage aan het hotel af en mocht er
bij het vertrek iemand eens niet klaar
zijn, dan rijden we heusch niet weg! In
dat opzicht zijn we oók al weer veel
soepeler dan de trein I"
„Welke reizen organiseert u alzoo ?"
- 14 -
IN DE DOLOMIETEN
„Dat zijn er werkelijk te veel om op
te noemen! Indien uw lezers er belang
in stellen..."
„Dat zullen ze zéker doen!"
„Welnu, dan zullen we hun op ver-
zoek graag een prospectus zenden, ter-
wijl we hun ook graag van dienst zul-
len zijn met het uitzoeken van een ge-
schikte reis. Er zijn bij het reizen per
auto zooveel mogelijkheden, moet u niet
vergeten. Er wordt om zoo te zeggen
met ieders tijd en wenschen rekening
gehouden. Daar heeft u bijvoorbeeld
onze autoreizen naar de Passiespelen te
' Oberammergau. Die duren normaal
een da^; of vijftien, maar voor hen, die
over minder tijd beschikken, hebben wij
kortere reizen ontworpen, welke ge-
deeltelijk per trein gedaan worden. De
heenreis begint met een Rijnreis; dan
gaan we door den Taunus, door het
Maindal en het Spessart-gebergte, oäi
bij Ingolstadt den Donau te bereiken.
Vandaar gaat het over de Beiersche
hoogvlakte via München naar Oberam-
mergau, alwaar we den zevenden dag
aankomen. Ik vertel u dit nu zoo als
het ware in één adem door, maar u be-
grijpt natuurlijk, dat we onderweg alle
steden van eenige beteekenis aandoen
en er „passagieren" gaan. En... dat
we een mooieren" weg kiezen dan de
trein! Terug nemen we natuurlijk weer
een anderen, maar daarom niet minder
interessanten en mooien weg..."
„Wat kost zoo'n reis nu ongeveer?"
„Drie honderd vijf en twintig gul-
den. Daarin zijn alle kosten begrepen
van 'den autotocht, de hotels, entree-
gelden voor de Passiespelen (eerste
klas) en diverse entreegelden voor de
„sightseeing". De hotels zijn ook uit-
sluitend eerste klasse..."
Natuurlijk hoorden wij van nóg meer
reizen de interessante bijzonderheden,
maar die allen te vertellen.,. daarvoor
is onze plaatsruimte te beperkt en
bovendien... de directie van „Amova"
zendt onzen lezers, die er „wat meer
van willen weten", immers graag bij-
zonderheden ... Zoodat wij gevoeglijk
„sluiten" kunnen, na „Amova" veel
succes te hebben toegewenscht, ook in
het belang van hen, die graag gemak-
kelijker en comfortabeler reizen willen
dan per trein mogelijk is!
In uw eigen belang: stel u voor uw
aanstaande zomerreis of -reisje eens in
verbinding met „Amova". U zult er
geen spijt van hebben!
*
'

i
ANQ3T.
DE BURGERS UIT HET STADJE
II
- 16 -
en interessant
film van Rai^
iberië een geyanJfoe ontsnapt,
directeur, een nogal gemoe-
die politieke ge-^genen niet zoo streng behan-
lere, zijn baantj^f
ts wordt aangÄld een jonge diÄteur, Peter
e van een geheellkndere mentaUteälBs dan zijn
geen onderscheid tusschen politidfe en crkni-
enen en treedt^op als een geweldenaar, die
in heeft zijn ge^genen te tergen M tekwelkm.
der pohtieke gevolgenen» die voor zijn kameraden
il springen en ziStzeer gematigd g JEiagt, wordt
ecteur bespot emp het gezicht gesÄen. Op alle
nieren zoekt de directeur van zijn macht misbruik
en Mw^cyrdt daarin,jfeijgestaan dooi
'ge en gewiekste dienaren.
moeilijk het oolc'fvalt, de gevangenen weten con
"ten met de buitenwereld, waar hun geest
n de revolutie flirken.
verdeelt zijn t^ff tusschen tergeriivan gevan
erheerigking en tuiv
fliézM meer en meer^jï^n „
Scharf sky |en feest geven, wsarvan hij zelf
is en waaraan alle dames en://eeren notabelen
een ^Wiï^ g ekozen stdawe onbeduidendh!
nemen^ B^_ _ //^
het revol
met hem
Plotseliil
van zijn 01
in het nie
al? Scharfsky opyhpt hdogtepunï vin het feest een
■edevoenng afweekt, ontvangt hij een^legram van
nnaire comité, WÊ soldaten op k
te rekenen.
verstart dandeRn, zoodat Scha
:hepperij tot eef|pietswaardige p
erdwijnt
geven, dat
ann behan-
iden
zal
middelpunt
het dorpje
inl — ded-
temidden
verstijft en
aarfoky verdeeü^ljn äjd tuaschett hel tergen der
Sevangenen, zelfverdedisinö en fuiven
I «
17 —
\
W. POPOW
IlUPlfPW""""-^"

DE ROMANTIEK DER HISTORIE
De zonderlinge avonturen van een.man,
die goud kon maken.
De bedrieger ontmaskerd en gehangen
aan een gouden galg.
ledurende de zestiende en
zeventiende eeuw had de
manie goud te maken dpor
middel van chemische om-
zettingen gansch Europa als
een soort epidemie aange-
tast. Koningen en keizers en voorname
edelen, bezeten door de gedachte op
deze wijze in het bezit te komen van
een ongelooflijken rijkdom, deden al
het mogelijke de ,,adepten", die be-
weerden den steen der wijzen te hebben
gevonden en goud te kunnen maken,
aan zich te verbinden. Ofschoon enkelen
van hen de wetenschap werkelijk heb-
ben gediend, waren de meesten slechts
charlatans, die er maar al te vaak in
slaagden hun beschermers te bedriegen
en het goud uit de zakken hunner „pa-
troons" in de hunne te doen overgaan.
Mannen van dit soort trokken van het
eene hof naar het andere, steeds zoo lang
blijvend tot hun bedrog bijna was ont-
dekt en zij het veiliger vonden te ver-
dwijnen om een nieuw arbeidsveld te
zoeken, dat hun meestal maar al te gre-
tig geboden werd.
Een der meest opmerkelijke van deze
avonturiers uit de zeventiende eeuw was
de Italiaan Domenico Manuel Caëtano.
Volgens zijn eigen beweringen had hij
het geheim goud te kunnen maken ver-
nomen van een geheimzinnigen vreemde-
ling, dien hij in 1695, op een van zijn vele
reizen, had ontmoet.
Nadat hij aan verschillende hoven fabel-
achtige sommen had weten te bemachti-
gen zonder ooit iets gepresteerd te heb-
ben, verscheen hij den vijfden Maart
1705 als graaf Caëtano te Berlijn, waar
hij direct groot opzien baarde.
Hij huurde in een deftige wijk een
prachtig huis en reed in een vergulde
koets door de stad, getrokken door vier
paarden. De grootscheepsche manier,
waarop hij leefde, wekte weldra groote
verbazing onder de inwoners en het gezel-
schap van den „schatrijken"graaf werd
spoedig door gansch de élite gezocht.
Nadat hij op deze handige wijze de aan-
dacht op zich had gevestigd, richtte hij
een verzoekschrift tot den koning, waarin
hij hem smeekte, hem te willen bescher-
men tegen de vervolgingen van vreemde
machten, waaraan hij was blootgesteld,
als tegenprestatie hem aanbiedend, de
koninklijke bezittingen aan te vullen
met een fabelachtige hoeveelheid goud,
dat alleen hij kon maken en wel door
middel van een geheim procédé. Voorts
verklaarde hij, gaarne bereid te zijn. zijn
bewering te staven indien de koning
hem hiertoe degelegenheid wilde schenken.
Koning Frederik I was evenmin als
eenig ander vorst van zijn tijd afkeerig
zijn schatkist op deze wijze te vullen,
doch daar hij een voorzichtig man was,
besloot hij eerst het oordeel in te winnen
van een expert op dit gebied. Deppel.
een Deensch alchimist van beteekenis,
die juist in dien tijd te Berlijn woonde,'
kreeg opdracht van den koning, met Caë-
tano kennis te gaan maken en alles van
hem te weten te komen wat deze wilde
loslaten. De beide mannen werden weldra
bevriend ; Caëtano liet Deppel zijn „roode
en witte tinctuur" zien en maakte in
tegenwoordigheid van den Deenschen
geleerde in zijn laboratorium van zeven
pond kwik door toevoeging van enkele
druppels van zijn witte tinctuur een vas-
te, witte massa, waarvan Deppel na
onderzoek verklaarde dat het .... zuiver
zilver was ! Hij wenschte Caëtano met
zijn „wetenschap" geluk en bracht rap-
port uit bij den Koning, die zóó verrukt
was dat hij onmiddellijk een bode naar
den graaf zond en hem uitnoodigde de
proef in zijn tegenwoordigheid te willen
herhalen.
Caëtano stemde hierin toe en de dag.
waarop de koning in zijn laboratorium
zou verschenen, werd vastgesteld. Ook
de kroonprins, die verstandiger dan de
koning was en die aan het experiment
twijfelde, zou bij' de proef tegenwoordig
zijn om de verrichtingen van den graaf
nauwkeurig te kunnen gadeslaan.
Op den overeengekomen dag verscheen
de koning en de kroonprins, vergezeld
van een aantal leden hunner hofhouding
en de noodige goud- en zilversmeden, die
de door Caëtano vervaardigde edele
metalen zouden moeten onderzoeken.in
het laboratorium. Nadat de hooge gasten
hadden plaats genomen, kwam de graaf,
gekleed in een langen zwarten mantel,
afgezet met bont en goud en met een'
trotschen, maar niettemin onverschil-
ligen blik op zijn gezicht, binnen.
Hij nam in het midden van ziin labora-
torium plaats, waar zijn instrumenten
stonden opgesteld. Vervolgens overhan-
digde een hofbeambte hem het kwik.
dat de^kroonprins zelf had meegenomen!
Caëtano aanvaardde het met een buiging
en allen bogen zich nu nieuwsgierig voor-
over, want de groote „alchimist" zou
zijn experiment beginnen. . . . Deze ging
naar zijn vuur, waarop een «retort stond.
Langzaam schonk hij er een weinig van
het kwik in en verhitte het gedurende
eemgen tijd. Vervolgens nam hij een
fleschje, dat een roodachtige vloeistof
bevatte en voegde er eenige droppels
van aan het kwik toe .... Weldra stegen
er dikke, witte rookwolken op, die het
gansche vertrek vulden. Na een half uur
ongeveer nam Caëtano de retort van het
vuur, liet den inhoud afkoelen en toonde
zijn hoogen gasten een klomp metaal, dat
volgens de goudsmeden werkelijk goud
was. Caëtano nam vervolgens ook nog een
andere proef : hij goot opnieuw wat kwik
in een retort, voegde ér nu eenige droppels
van de witte tinctuur bij, verhitte het en
.... haalde een stuk „zilver" uit de
stukgeslagen retort. Ook dezen keer be-
weerden de zilversmeden na onder-
zoek dat het inderdaad zilver was!
Na nog een derde proef, waarbij • hij
van dit zilver weer goud maakte,waren
zoowel de kroonprins als de koning vol-
komen overtuigd van de geheimzinnige
wetenschap van Caëtano, die beloofde
den koning binnen eenige weken zooveel
„tinctuur" te zullen bezorgen, dat hij
er voor een waarde van zeven millioen
thalers van kon maken !
- 18 -
^
Natuurlijk werd, zoodra het nieuws
van zijn succes door Berlijn bekend werd,
Caëtano de populairste persoon van de'
heele stad. De koning, die niet goed wist.
wat hij een man, die zelf zooveel goud
kon maken als hij wilde, geven kon
schonk hem een half dozijn flesschen
zeldzamen Franschen wijn.
Intussche.n sloeg Caëtano de talrijke
uitnoodigingen, die hem bereikten voor'
feesten te zijner eere, voorzichtelijk af,
onder het voorwendsel, dat hij bezig was
de „tinctuur" te bereiden, die hij den
koning had beloofd. Toen de termijn
bijna verstreken was, verdween hij echter
uit Berlijn en vestigde zich te Hildes-
heim, van daaruit den koning schrijvend,
dat hij het geheim van zijn kunst zou
mededeelen aan dengeen, dien de koning
daartoe naar hem toe zou zenden !
Natuurlijk was de monarch niet weinig
verbaasd, dat Caëtano de stad verlaten
had en hij zond zijn hofmaarschalk met
een ring van twaalfduizend thaler.en een
aanstelling tot majoor-generaal der artil-
lerie als „presentjes" voor den graaf,
naar Hildesheim. Caëtano ontving den
hoogen dignitaris zeer beleefd, spelde
hem allerlei onzin op de mouw maar
bleef in gebreke de „tinctuur" te ver-
schaffen. Eindelijk overhandigde hij hem
een document, dat zoogenaamd het
recept bevatte. In ruil daarvoor vroeg hij
echter aan den maarschalk .... duizend
dukaten ter leen, om verdere proefnemin-
gen te kunnen doen. De maarschalk vloog
erin en vertrok met het — waardelooze —
document. Onmiddellijk na hem verliet
ook Caëtano de stad, vestigde zich te
Stettin en schreef den koning, dat hij
den maarschalk maar wat in de handen
had gestopt, omdat hij had bemerkt,
dat deze het geheim voor zich zelf wilde
houden. Bovendien vroeg hij voor zijn
verdere proefnemingen onmiddellijk dui-
zend dukaten. De koning zond direct
een anderen „gevolmachtigde", om Caë-
tano over te halen naar Berlijn terug te
keeren. Deze had hier echter geen ooren
naar. Hij vertrok naar Hamburg, waar
hij weldra door het hem door den koning
verstrekte geld heen was, en zoozeer tot
armoede raakte, dat hij zelfs de kleeren
van zijn vrouw moest verkoopen. In-
tusschen had de koning informaties
gekregen, waaruit bleek, dat Caëtano
een zwendelaar was, die al verscheidene
gekroonde hoofden had opgelicht. Hier-
door achterdochtig geworden, maakte
de koning de fleschjes tinctuur open,
die Caëtano hem gegeven had. Ze bleken
echter leeg te zijn ! Intusschen had de
vorst nog geen leergeld : op verzoek van
Caëtano betaalde hij nóg weer eens al
diens schulden tot een bedrag van zes-
tienduizend thaler. Dé graaf keerde
.terug naar Berlijn, doch werd nu zoo goed
gadegeslagen, dat hij het raadzaam achtte
uit het Paleis te vluchten. Hij werd echter
in Frankfurt a. M. gevat en veroordeeld
wegens oplichterij en verraad. Den 29sten
Augustus werd hij opgehangen aan een
galg, die verguld was met Hollandsch
goud, terwijl zijn stoffelijk overschot
tentoongesteld werd in een gouden kleed !
T
( k
>>
i
I
;■>
^
jiw,>fr'mf)iii*|nimMi l i
rinn» iii^-^ iwii-mnr'tsBiiSszia
ÏIECIL/^SIIEIB^IDIEM
VORMEN EEN BEZIT VAN ONVERANDERLIJKE WAARDE.
ZIJ ZIJN DAARDOOR ZOOWEL BIJ DAMES ALS BIJ
HEEREN STEEDS GEAPPRECIEERDE GESCHENKEN
Onverschillig of het een collier van parelen Is, of een mooie smaragden
of saffieren ring, hU of zU, die het geschenk aanbiedt. Is altUd zeker
van een compliment over den smaak, die btf de keuze werd getoond.
Ook heeren dragen gaarne Tecla-hemdknoopjes, -dasspelden e.d.
Tecla-creatles In parel, smaragd, saffier en robyn - wondermooie replica
van de natuur - gemonteerd met echte diamanten en gezet in goud,
wit goud of platina
Geïllustreerde catalogus zendt op aanvraag
*&ecla
70 Rue de la Paix, Parijs
16 Avenue de Verdun, Nice, 7 Old Bond Street, Londen
15 Unter den Linden, Berlijn
- 19
.

«ET MYSTERIE VAN GREEN VIEW ROAD
^RIJ NAAR HET ENQELSCH
DOOR D'ÄLVÄREZ
ON3 TWEEDE COMPLETE VERHAAL
BE redacteur-stadsnieuws van de
„Globe" wierp den boom op het
telefoontoestel.
„Brown!" riep hij luid.
Uit de kamer der reporters verscheen
een jonge, blonde man met een intelli-
gent gezicht en liep op het bureau van
den redacteur toe.
BLOESEIMS
1~%\1 . ■ jMtWTdda de dokter en hu weea naar
een kleine blauwe vlek op hel voorhoofd van de
£S2ft , den , v , OIm hed van een ster - 1" weikei
middelpunt een klein bloedspat/e zat. „Ik veiondeistel.
dat het veiM langs dien wei lo het lichaam 13 de.
komen. Door welk middel weel ik niet. U kunt het
moord noemen, maar vraai me er verder nleü over "
„Brown, zei deze, „ik krijg daar zoojrast
bericht, dat ze op Greenview Road
„Zal ik een fotograaf meenemen?"
„Ja."
ó228 een vrouw dood hebben aangetroffen.
Misschien is het een geval van
Brown voelde in zijn zak, ten einde
moord. In ieder geval is het een saaie
er zeker van te zijn, dat hij potlooden
dag en we hebben nieuws noodig. Spring
bu zich had, greep twee blocnotes van
in een taxi en maak er wat van." zijn tafel, en toen de fotograaf zijn camera
en platen had ingepakt, begaven
zij zich op weg.
„Wat is er aan de hand?" vroeg Ralph
Mann, de fotograaf.
„Weet het niet precies. Er is een bericht
gekomen, dat er een vrouw dood
is gevonden op 3228 Greenview. Wat
voor een buurt is dat?"
„Niet goed en niet slecht," antwoordde
de fotograaf. „Goedkoope huizen, die
onderverhuurd worden. Het is in het
fabrieksdistrict."
Vijf en twintig minuten later waren
zij aan het bewuste huis, slechts korten
tud na de politie. De vrouw, die op het
oog vijf en dertig ä veertig jaar was,
lag lang-uit op den vloer.
Politiedokter Franklin onderzocht het
hchaam, terwijl sergeant Mc Avoy, van
het detective-bureau, de kamerverhuurster
ondervroeg.
Deze vertelde, dat de vrouw Nellie
Curtis heette, dat zij zes maanden bij
haar inwoonde, vijf dollar per week huur
betaalde en m een fabriek van overalls
had gewerkt voor achttien dollar per
week.
Dien morgen was er een jongen gekomen
met een doos bloemen voor mrs.
Curtis. De kaïmerverhuurster had de
doos op de tafel in mrs. Curtis' kamer
gezet. Toen deze thuis was gekomen,
was zij regelrecht naar haar kamer op
de tweede verdieping gegaan. Eenige
minuten later hoorde de kamerverhuurster
een angstschreeuw en toen zij onmiddellijk
daarop naar boven was gesneld,
had zij mrs. Curtis gillend van
pijn op den grond liggend aangetroffen,
ter zij fcts voor de arme vrouw had
kunnen doen, was zij reeds gestorven.
Terwijl de kamerverhuurster dit verhaal
deed, had Brown alles nauwkeurig
in het vertrek opgenomen en onderwijl
zijn aanteekeningen gemaakt.
Opeens hoorde hij de vrouw roepen:
„Oh, maak die spin afsjeblieft dood'"
Sergeant Mc Avoy keek naar de plek
op de tafel, die zij aanwees en zag een
groote spin kruipen. Hij nam het deksel
van de bloemendoos en schoof de spin
op den grond. Toen trapte hij haar met
zijn voet dood.
Ondertussohen besteedde Brown zijn
aandacht aan de kamer en de meubelen
Twee dingen kwamen hem daarbij buitengewoon
belangrijk voor. Het eene
was een stukje papier, waarop een telefoonnummer
stond geschreven: Shaker
Heights 10485. Hij liet het stukje papier
in zijn zak glijden.
Het andere was de bouquet bloemen.
Foto Gadfr. de Groot Het waren kostbare orchideeën. Een
buitensporig geschenk aan een vrojw,
die achttien dollar verdiende op een
l
f-
fabriek. Er was geen kaartje van den
afzender bij en ofschoon ze minstens
vijf dollar per stuk moesten hebben ge-
kost, zat er geen vloeipapier omheen
en evenmin was er het varenkruid bij,
dat de bloemisten er gewoonlijk bij leg-
gen. Daarentegen waren de orchideeën
in een schoenendoos gepakt, die in een
stuk brum pakpapier was gewikkeld.
„Kreeg mrs. Curtis vaak bloemen?"
vroeg Brown aan de kamerverhuurster.
„Neen," antwoordde deze, „dit is de
eerste keer voor zoover ik weet. Of
ze vrienden had, kan ik u ook niet zeg-
gen, want ik zag er nooit een. Die bloe-
men zijn voor mij eveneens een myste-
rie."
Dr. Franklin had zijn onderzoek beëin-
digd.
„Deze vrouw," zei hij tegen Mc Avoy,
„is tengevolge van vergiftiging gestor-
ven. Dat is alles, wat ik na dit voorloo-
HLM ENTHOUSIASTEN
L. T. ie •e-GRAVENHAGE. William
Boyd is geérouwd met Elinor Fair. Ivor
Novello i» Hongaar. Hooé Gibson is 4 Juli
geboren.
N. K. £e ROTTERDAM. Voor een loio
van E. A. wend U zich het beste tot
Foto Bach, Cooliingel, Rotterdam.
AAN ALLE FILM-ENTt^OUSlASTEN.
Abonné's, die foto's van filmsterren vroegen,
deelen we mede, dat deze spoedig ver-
zonden worden. Rolverdeeling van filitos
worden in deze rubriek niet opgenomen.
Antwoordcoupons zijn aan ieder postkantoor
4 twintig cents verkrijgbaar.
L. M. te PURMEREND. Hoot Gibson
filmt nog. 2ijn adres is Universal Studios,
Universal-City, Cali£ornië. De gevraagde
toto's worden U gezonden.
N. K. te UTRECHT. Bessie Love leeft
en filmt vlijtig. Ja, in „Liebeswalzer" spelen
Willy Fritsch en Lilian Harvey mede. Zij
zijn zeer bevriend, maar niet verloofd. Igo
Sym woont Kurfürstendamm 40, Berlijn.
R. M. G. te 's-GRAVENHAGE. Dit is
heusch een persoonlijke smaak. De drie
door U genoemde films zijn even goed . . .
of even slecht. Wij vinden het spel van
Bessie Love veel beter dan dat van de
blonde Anita Page.
H. K.te AMSTERDAM. Ramon Novarro
moet U in het Engelsch schrijven. Leef-
tijd vermelden we niet.
C. v. N. te 's-GRAVENHAGE. We
nemen in deze rubriek geen rolverdeeling
op. Deze film was een ,,Fox-Productie".
S. D. te 's-GRAVENHAGE. Adres
David Lee, Warner Bros Studios, 5842
Sunset Blvd., Hollywood. Dolores del Rio,
United Studios, 7200 Sancta Monica Blvd..
Hollywood.
H. A. M. te ROTTERDAM. Zoodra
daartoe aanleiding bestaat, zullen we een
foto van Harry Piel plaatsen.
J. H. v. M. te ECHTVELD. Adres
Gerda Maurus, Thorwaldsenstrasse 25,
Berlijn. Drie antwoordcoupons insluiten.
In het Duitsch schrijven.
G. FR. te EINDHOVEN. Hierbij de
«evraagde adressen. Lilian Harvey, Ahorn-
allee 6, Berlijn. Gustav Fröhlich. Orleans-
strasse 4, Berlijn. In lederen brief drie
antwoordcoupons insluiten, voor vergoeding
foto-kosten. U zult van J. H. zeker nog
antwoord ontvangen,
B. W. te GRONINGEN. Hierbij de
gevraagde adressen. Gustav Diessl, Hohen»
zollerndamm 207, Berlijp. Dita Parlo. Motz-
strasse 87, Berlijn. Henny Porten, Park.
sérasse 74, Berlijn
Woutertje Pieterse (zittend, Dogl Ruganl) en Femke
(Mary Smithuijzen) tijdens de opvoering van Multatuli's
„Woutertje Pieterse" door de N.V. „Het Schouwtooneel"
pige onderzoek kan zeggen. Ik zal het
lijk nader schouwen, ten einde uit te ma-
ken, welk vergif haar dood heeft ver-
oorzaakt."
„Was het moord of zelfmoord?" vroeg
Brown.
„Kijk eens," antwoordde de dokter en
hij wees naar een kleine blauwe vlek
op het voorhoofd van de vrouw, die den
vorm had van een ster, in welker mid-
delpunt een klein bloedspatje zat. „Ik
veronderstel, dat het vergif langs dien
weg in het lichaam is gekomen. Door
welk middel weet ik niet. U kunt het
moord noemen, maar vraag me er ver-
der niets over. Ten minste niet, voordat
ik een nader onderzoek heb ingesteld."
Brown bekeek de vlek van wat dich-
terbij. Hij zag, dat het vleesch er onder
iets was opgezwollen en dat er op het
heele voorhoofd sporen van verkleuring
waren te zien.
De reporter Kep de trappen af en
vroeg den stad-redacteur aan de tele-
foon.
„Hallo, Max. Met Brown. Ik ben op
Greenview Road. Het lijkt me wel een
interessant geval. Vergiftigings-myste-
ric. Dr. Franklin zegt, dat het vergif via
HEM ENTHOUSIASTEN f
a hel stoiml of dat het Tekent.
Of er honderd vóór }e slaan.
Of ze dringen, of ze duwen.
Of ze slompen, of ze slaan.
Of fe hoed door heev'èen rukwind,
In de modder is éewaald.
Of je éoeie jas of manlel.
Tol een zoulz&h is „verfraaid".
Of fe haas al slaat ie schelden.
Waar fe toch gezeten hebt.
En Je lunch of warme eten
Al een uur staal opgeschept. ..
Wät er ook nog kan gebeuren,
't „Bios'Ukaartje heb }e vAstl
Al het andre is maar bijzaak
Dooi een échte enthousiast.
PEDRO.
21
'
——"
het voorhoofd is toegediend. Hoe of door
wien weet niemand. Op het voorhoofd is
duidelijk een blauwe ster te zien."
De stad-redacteur gaf Brown order
een voorloopig relaas van het gebeurde
telefonisch aan een stenograaf op te ge-
ven en dan zelf naar de courant te ko-
men om het eigenlijke verslag te schrij-
ven, zoodra hij wat meer wist.
Toen Brown de details van de ge-
schiedenis aan den stenograaf had me-
degedeeld, ging hij weer naar boven.
„Waar was u, toen u mrs. Curtis hoor-
de roepen?" vroeg sergeant Mc Avoy
aan de kamerverhuurster, toen Brown
binnenkwam.
„Juist beneden aan de trap."
„Was er nog iemand thuis?"
„Neen."
Sergeant Mc Avoy keek de hall door
en opende de deuren, die er op uitkwa-
men.
„Er is geen achtertrap?" vroeg hij.
..Neen."
Toen onderzocht hij de sluiting der
ramen. Hij ging weer de gang op, doch
vond niets verdachts.
„Er moet toch iemand in de kamer
[Vervolg op pagina 23}
FILME1MTHOVSIASTEN
M. B. te 's-GRAVENHAGE. Alle ge-
wenschte inlichtingen betreffende deze film
kunt U aan het Filmverhuurkantoor Mono-
pole, Groenendaal 107, Rotterdam, ver-
krijgen. Deze film is echter in de meeste
Duitsche steden reeds vertoond.
W. B. te ROTTERDAM. Richard Bar.
f hel mess is getrouwd met Jessica Sargent.
William Boyd is met Elinor Fair gehuwd.
A. K. te 's-GRAVENHAGE. Lupe
Velez is nog steeds verloofd en Elinor
Fair getrouwd. Deze geruchten zijn nog
steeds niet officieel bevestigd.
H. v. V. te LEEUWARDEN. Iwan
Mosjoukin en Agnes Petersen, Kurfürsten,
dämm 95, Berlijn. Brigitte Helm, Tm Winkel
5, Berlijn. Voor toezending van foto drie
antwoordcoupons insluiten.
M. J. te AMSTERDAM. Adres: Richard
Talmadge, Universal Studios, Universal-
City, Californië.
MAUP te ROTTERDAM. Het adres
van Lon Chaney is Metro-Goldwyn-Mayer
Studios, Culver-City, Californië. Hij filmt
in verschillende „sound-films".
K. P. te MAASTRICHT. In ons land
is geen filmschool. We raden U af op deze
aanbieding in te gaan.
B. S. te AMSTERDAM. Adres: Al
Jolson, Warner Bros Studios, 5842 Sunset
Blvd., Hollywood. Josephine Dunn en
Ramon Novarro: Metro-Goldwyn-Mayer
Studios, Culver-City, Californië. In lederen
brief drie antwoordcoupons insluiten.
M. C. L. te 's-GRAVENHAGE. Ramon,
Novarro is niet verloofd. Hij heeft een
zeer mooie zangstem en zou oorspronkelijk
den vorigen zomer te Berlijn optreden.
Het gerucht, dat hij in 't klooster zou
gaan, was een minder gelukkige „uitvinding"
van Ramon's reclamechef.
H. L. te ANGERS. 1. Hoogstwaarschijn-
lijk in „Anne Christie". 2. Er zijn In 1912
reeds proeven genomen. 3. Wordt nog dit
seizoen vertoond.
FILMFAN fe AMSTERDAM. Niet
meer dan drie vragen tegelijk s.v.p. Adres
Lya de Putti; Elstree-Studios. Hersfords-
hire. Engeland. Mae Murray filmt weinig.
Ronald Colfcan is den 9en November
geboren. ———_____________^__
■
■

- -. m*mm mmm m
GRAMOPHOON=NIEUWS
LOUIS ZIMMERMANN
Beze week wil ik in onze gramo-
phoon-rubriek uw aandacht vesti-
gen op de buitengewoon mooie
viool-opnamen, die de verschillende
„Gramophoon-Maatschappijen" in den
handel brengen. Ook in dit genre be-
staat er een zeer groot repertoire...
maar het is niet alles goud wat er
blinkt! De onderstaande platen, kan
ik u echter uit eigen ondervinding ten
zeerste aanraden. Laat de prijs van
sommige platen u niet weerhouden; ze
bieden u een voortdurend kunstgenot.
Beginnen we met een der mooiste
werken der viool-literatuur, n.1. „Kon-
zert für Violine mit Orchester",
P. Tschaikowsky, Op. 35. Dit machtige
werk wordt gespeeld doof „Bronislaw
Hubermann mit groszem symphonischen
Orchester, unter Leitung von Kapell-
meister Steinberg." Nummer der pla-
ten: Parlophon 9855—9558.
Platen, die men eveneens bezitten
moet zijn Polydor 95243-47, het
prachtige „Violinkonzert D-Dur" van
Ludwig von Beethoven, Op. 61, ge-
speeld door Professor Josef Wolfsthal
met het Philharmonisches Orchester te
Berlijn, Dirigent Manfred Gurlitt.
Ook ons land is waardig vertegen-
woordigd. Louis Zimmermann, de eer-
ste concertmeester van het Concertge-
BEZOEKT HET
LUXOR
PALAST
TE ROTTERDAM
DOOR WEERGEVER
bou\V-orkcst te Amsterdam, speelde voor
„Columbia" de volgende werken.
D. 15817. Romance (Beeth. Op. 50).
D - J S833- Hymne h Sainte Cecile (Ch.
Gounod).
Preislied Die Meistersinger (R.
Wagner).
D. 15832. Adagio uit- Vioolconcert in
G. Mineur (Max. Bruch).
D. 15829. Andante Religioso (F. Tho-
me, Op. 70).
.Largo (Handel).
D. 15828. Reverie (H. Vieuxtemps,
Op. 22).
D. 15806. Le Déluge (Saint Saens).
Romance' (Wilhelm).
D. 15807. Mazurka (Louis Zimmer-
mann).
Lento ma non troppo (Louis Zim-
mermann).
D. 15816. Caprice (E. Guirand).
Improvisiation (R. Strauss, Op. 18)
De violist Vasa Pritroda speelde, door
Charles Cerné begeleid, voor Polydor:
66885 Humoreske Op. 101, No 7
(Dvorak/ /
Herbstlied (Tschaikowsky-Cerné).
66886 Slawische Weise, Nr. 2, e-moll
(Dvorak-Kreisler).
Spanische Tänze, Nr. 4 (Sarasate).
62672 Sonnen Hymne (Rimsky-Korsa-
kow-Kreisler). '
La Capricieuse Op. 17 (Elgar).
De violiste Ibolyka Zilzer speelde
voor dezelfde Maatschappij, begeleid
door Michael Raucheisen:
BRONISLAW HUBERMANN
ons land vaak concerten gaf, speelde
voor „Columbia":
L. 2037 Menuet (Debussy) en Tambou-
nn Chinois (Kreisler).
De Indische violist Fritz Hinze, aan
den vleugel begeleid door W. v. War-
melo, speelde voor Odéon de volgende
opnamen:
164141 Madrigal (Louis Aubert).
Meditation (Alex Glazounow).
164142 La Précieuse (Louis Coupérin-
27131 Le Canari (Poliankin).
Kreisler).
Serena la (Braga).
Andantino (Padre Martini-Kreisler).
De violist Joseph Szigete, die ook in
Voor „His Master's Voice" voerde
d e beroemde violist Henri Marteau de
—— ? .' '.. ■ ,.' ■! ■ »Ungarische Tanz No. 6" (Brahms^
HIM ENTHOUSIASTEN en „Habanera" (Pablo de Sarasate) uit
——^—-■.

Ondragelijke pijn verdreven — voor goed!
..Het IS m.i4 ttm n-rnn* — _ _- ..
künna U tiï ii J£ n gToot Benoegen ook m

De Passiespelen ie Ob erammer^au
In het jaar 1634 werd het toen nog
volkomen onbekende dorpje Ober-
ammergau in de Bdersche Alpen,
door een hevige pestziekte bezocht. Hon-
derden inwoners vielen als slachtoffer
van dezen vreeselijken geesel der mid-
del- en latere eeuwen, en daar tegen
deze ramp geen kruiden gewassen
waren, deden de Oberammergauers wat
m die oude tijden in dergelijke geval-
len mèèr gedaan werd: zij beloofden
plechtig zichzelf een boete te zullen
opleggen, indien de ziekte wijken mocht.
Inderdaad wèèk de bezoeking en de
Oberammergauers hebben hun woord
gestand gedaan: sinds het beruchte pest-
jaar geven zij, tot stichtipg van ieder,
die het aanschouwen wil, in hun dorpje'
een dramatische voorstelling van het
lijden van Christus. Aanvankelijk —
we meenen tot 1680 — eens per
jaar, nadien orti de tien jaar een gan-
sche reeks voorstellingen en wel van
Mei tot September.
De opvoering der passiespelen — de
laatste hadden in 1922 plaats, nadat
ZIJ door den oorlog waren onderbroken
— vormen een wereldgebeurtenis, waar-
voor van heinde en verre de toeristen
Het theater waar de spelen worden vertoond.
,. :/ . _, - ^ •., ,
Het Hotel „Zum weissen Lamm", met de karakteristieke religieuze gevelbeschildering.
-26-
Gezicht op Oberammergaü
naar het anders zoo stille dorpke trek-
ken, zoodat er in den tijd der passie-
spelen een ware Babylonische spraak-
vfcrwarnng heerscht en Oberammergaü
meer vreemdelingen dan eigen inwoners
bergt.
Ook dit jaar zullen deze vermaarde
spelen weer plaats hebben en reeds
thans is geheel Oberammergaü druk in
de weer de noodige voorbereidingen te
treffen. De spelers, ongeveer vijfhon-
derd m getal, zijn reeds gekozen en
druk aan het repeteeren en inleven van
hun rol. De tijd, die hun nog rest
wordt in groote ingetogenheid door-
gebracht, want ook bij hun dagelijksch
doen en laten, leven zij zich reeds zoo-
veel mogelijk in het karakter in van den
Persoon, dien zij hebben uit te beelden.
Maar ook zij, die niet actief aan de
spelen deelnemen, hebben thans hun
handen vol met alles voor de groote
vreemdelingen-invasie in gereedheid te
brengen. De karakteristieke muurschil-
deringen, die, naar religieuze motieven
aan de gevels der huizen zijn aange-
bracht, worden opgefrischt; de hotels
worden voor het groote aantal gasten in
orde gebracht en de winkeliers vullen
hun voorraad souvenirs aan ...
Heel Oberammergaü is in de weer en
het is, alsof dit stille hoekje van de
wereld uit een langen winterslaap is
ontwaakt...
Tót de „spelen" hebben plaats gehad
en iedereen weer aan zijn gewone dage-
ly'ksche bezigheden gaat Dan is
Oberammergaü weer geworden wat het
waö, voordat de voorvaderen hun ge-
lofte deden: een hef, mooi plaatsje in
de Bciersche Alpen, zooals er echter
mèèr zijn ... Maar in den tijd der passie-
spelen zélf... dan is het een unicum
zonder weerga: dan loopt er, zij aan
zij, het stille, mystieke leven van de
„spelers" en het internationale, drukke
leven van den toerist-uit-alle-deelen-der-
wereld. En dat is dan niet een der ge-
ringste bekoorlijkheden van Oberam-
mergaü
>
1
I
1
l
I
I
1 T"
•
FOTO UPATON
MARLENE DIETRICH,
die me£ Emil Jannings de hoofdrol zal verfolken in
„Café De blauwe Engel", de sprekendefilm, die onder
regie van Joseph von Sternberg word£ opgenomen.
_ 27 -

MOLIÈRE (Vervolg)
Ons voi vorig artikel sloot met de
woorde len van Molière aan zijn
vriend 1 Baron: „Nu ik op geen
geluk meer rekenen mag, is het mijn
tijd om te vertrekken."
Zijn vrouw en zijn vriend, hierdoor
ontsteld, ontraadden hem dien avond
op te treden, doch dé voorstelling zou
ten bate van vijftig arme werklieden
plaats hebben; Molière wilde „zichzelven
niet verwijten hun, was het ook
voor éénen dag, het brood te onthouden."
Molière speelde, het volk
lachte en juichte hem toe — maar de
onverbiddelijke dood schoot zijn eersten
pijl en een golf bloed ontsprong
Molière's borst. Door een gespeelden
hoest trachtte hij te verbergen, wat
reeds vele toeschouwers bespeurd hadden:
het was in 't slot van het laatste
bedrijf, het stuk werd zonder stoornis
afgespeeld. Het scherm viel en de
lachende menigte ging naar huis, doch
Molière werd stervend naar zijn huis
gedragen. De stervende Molière heeft
in zijn laatste uur naar een priester
verlangd; te laat kwam de geesteüjke
aan zijn woning. Twintig ä dertig jaar
na zijn dood werd openbaar gemaakt,
dat twee geestelijke zusters hem in de
laatste oogenblikken hebben bijgestaan
en hem troostten en versterkten voor
de groote en moeilijke reis naar de
eeuwigheid. Dit geschiedde des avonds
om tien uur, één uur nadat hij het
tooneel verlaten had.
„Mijn waarde heer Rohault," zei
Molière eens tot zijn vriend, „ik ben
de ongelukkigste der menschen en heb
slechts, wat ik verdien." — Die woorden
doen zijn hart eer aan. De man,
die zoo milddadig was jegens allen,
die zijn geschokte gezondheid niet ontzag,
toen zijn kunst den armen ter hulp
moest komen, die in zijn laatste uur
naar de vertroosting van den godsdienst
verzuchtte, die uit milddadigheid
arme zusters herbergde in zijn eigen
huis en haar bijstand en geestelijken
troost niet versmaadde in de ure des
doods, — die man heeft aanspraak
op ons gevoel van medelijden en een
zachter oordeel, dan sommigen over
zijn leven en levenswijze geveld hebben.
In dit en de vorige artikelen behandelden
wij, zeer in 't kort, het leven
van Molière, den grootsten Franschen
blijspeldichter, welhcht den grootsten
van de wereld. Thans zullen wij een
zijner werken in oogenschouw nemen.
Volgens de meeste kunstrechteis is
„Tartuffe" zijn meesterwerk; anderen
daarentegen noemen dit werk een zijner
minst geslaagde blijspelen. De lezer
vorme echter zelf een oordeel na het
lezen der navolgende artikelen.
In het groote Parijs woonde een
welgesteld burgerman, Orgon genaamd.
Deze was voor de tweede maal gehuwd
met een jeugdige vrouw, Elmire geheeten.
Uit zijn eerste huwelijk had
Orgon twee kinderen, een zoon en een
dofchter, Damis en Marianne genaamd.
Beide kinderen hadden den huwbaren
leeftijd bereikt en de vader, Orgon, ,
had reeds zijn toestemming gegeven
tot een huwelijk van zijn dochter met
zekeren Valerius. VICTOR.
(Wordt vervolgd.)
JN UNIfORW
e Haagsche Tooneelvereeniging
l.,W5" koos voor haar tweede uit-
«" ^ voering het reeds eerder hier ge-
speelde detective-tooneelspel „In Uni-
form" van J. van Randwijk. Het was
een zware taak om ons dit stuk weer
voor te zetten, na de uitstekende opvoe-
ring van „V. H.P." (de beste tot heden
in dit seizoen). Welnu „W5" heeft een
lang niet onverdienstelijke voorstelling
gegeven, al waren er vele zwarte
plekken.
J. I. B. van Seventèr als van Rossum
kan bevredigend genoemd worden, hoe-
wel zijn uitbeelding me^r overtuigend
had kunnen zijn. Hij gaf zich niet ge-
heel, terwijl hij toch meermalen blijk
heeft gegeven, vlot en los spel te kunnen
leveren; ook had hij meer heer kunnen
zijn. Zeer jammer was, dat mevrouw
M. Leur? zoo goed als alles miste voor
de uitbeelding van Virginia. Was dat
nu een rijk meisje ? Zij had meer weg
van een arme winkeljuffrouw. Ver-
schrikkelijk zooals zij gekleed was, dat
veel te korte jurkje in 11 en dan de
spraak! Woorden werden ingeslikt, let-
tergrepen erbij gemaakt. Heeft regis-
seur Schregel dat op een repetitie dan
nooit gehoord? Ongelooflijkl
Staal gaf een niet onverdienstelijke ver-
tolking van Oldenrode Sr. Hij kon ons
niet geheel bevredigen; dat kwam veel
door zijn veel te groote uniform, waar-
door hij niet den indruk van een officier
kon geven. Was hij goed gekleed ge-
weest, het had veel tot zijn ge-'
heele vertolking bijgedragen. Evert, zijn
zoon, werd goed gespeeld door J. B.
Schmitz. Hij was een aardige 2de luite-
nant, goed gekleed met een sympa-
thiek uiterlijk. Goed was hij in de
scène tegen zijn vader, te kort schoot
hij, wanneer hij verliefd moest zijn; dat
mocht gerust wat inniger en losser. Th.
Leurs als de rechercheur gaf een geheel
andere opvatting van deze rol dan de
heer Deijer bij V. H. F. Ook deze was
wel aannemelijk, hoewel ik meer voor
die van laatstgenoemden voel. De heer
Leurs was gemoedelijker, Marius Deijer
strenger. Mevrouw Kriens als de dienst-
bode een compliment voor haar spraak;
een mooi duidelijk en warm geluid. Zóó
hoort het!
Een groote fout was, dat het tooneel
bij de inbraak veel te licht was; dui-
delijk zag men de figuur van den in-
breker, terwijl het nog duidelijker was,
dat de inbraak niet bedreven werd door
den werkelijken inbrekerlll Wanneer
men de brandkast op de plaats van de
boekenkast had gezet, was er tijd ge-
wonnen geweest en was het niet zoo
duidelijk uitgekomen.
Rolkennis en aankleeding waren vol-
doende. De heer Henri ter Hall opende
den avond met een gloedvolle rede
over het dilettantisme.
HENRI A. VAN EYSDEN Jr.
De Leidsche Tooneelvereeniging „Jacob Cats" gaf in den Leidschen Schouwburg de
eerste opvoering van „Menschen", tragedie in vier bedrijven en een voorspel van
J M. IJssel de Schepper-Becker en J. van Randwijk. De slotscène van het vierde bedrijf.
- 28 - /
<
Ben verhaal uit den tijd toen de Czaarnog over Rusland heerschte
door RICHARD H. SA VAGB
„Een oogenblik; zoo spoedig kan zij
niet buiten ons bereik zijn; dat is on-
mogelijk." Hij balde zijn vuisten en
kermde: „Als zij eens gesnapt was!
Een telegrafist, spoedig 1 Zij kan nu nog
niet ontkomen zijn. Eydtkuhnen? — die
afstand is te groot. Kroonstad? — be-
waakt. Er is maar één plaats, waar zij
in dien korten tijd Rusland heeft kun-
nen verlaten — Wiborg!"
Hij belde en beval: „Telegrafeer
dadelijk naar Wiborg. Vraag, of er van-
nacht oqk schepen uitgezeild zijn. Zoo
ja, met welke passagiers. Telegrafeer
ook afzonderlijk, of Alexander Wdetsky,
majoor bij de cavalerie, dkar gezien is.
Had hij een vrouw bij zich? — Zoo ja,
op welken pas reisden zij. Als zij er
nog zijn, arresteer ze dan."
Toen viel hem opeens in: „Tele-
grafeer hun signalement naar alle spoor-
wegstations binnen de duizend werst
van St.-Petersburg, en beveel hun aan-
houding." Hij liep op en neder, bij
zichzelf zeggende: „Zij zullen zich toch
niet in de nabijheid hebben durven
verbergen ? Neen, daarvoor is Sacha
veel te goed op de hoogte. Dat zou
zijn inhechtenisneming slechts uitstel-
len." Hij wendde zich tot de vrouw
en zei: „Vertel mij de bijzonderheden.
Ik had gedacht, dat gij betrouwbaar
zoudt zijn, omdat ik wist, dat gij de
vrouw haat, die gij moest bespieden."
„Ja," riep ik woest, „maar zij beminde
den manl"
„Wat, beminde zij Sacha Weletsky?
Mijn hemel I Is dat de oplossing van uw
handelwijze?" riep hij. „Antwoord mij!"
De vrouw viel voor hem op de
knieën, haar handen wringend en snik-
kend: „Genade!"
„Antwoord mij — de waarheid. Dat
is de eenige manier, om geqade van
baron Friedrich te verwerven. De
waarheid!"
„Ik had uw instructies. Ik ging daar-
heen om op te passen! Denkt gij, dat
ik den man, dien ik bemin, had laten
ontvluchten met de vrouw, die ik haat,
als ik het had kunnen beletten ? Ik
was den geheelen dag in het hotel
op den uitkijk. Ik zag haar met dezen
heer naar Kroonstadt gaan."
„Hoopte zij mij daar te ontkomen?"
riep baron Friedrich op een toon waar-
uit ik bespeurde, dat Hélène's plan
op de Dalecarlia zeker mislukt zou zijn.
„Om half zes zag ik hen in het hotel
terugkomen, waar de bedienden hun
diner reeds klaargemaakt hadden.
Twintig minuten daarna kwam Sacha
binnen en ik lette nog beter op. Binnen
tien minuten kwam hij terug en ik
sprak hem aan, om hem zijn trouwe-
loosheid jegens mij te verwijten, want
ik had hem lief!"
„En hij maakte u wat wijs ?" spotte
Friedrich op vreèselijken toon.
„J-a, hij — hij "
„Wat?"
ONS NIEUWE FEUILLETON.
Het is ons gelukt met
den uitgever van het
beroemde boek „V o o r»
bijgaande schepen
in donkeren nacht"
van de Engelsche schrijf-
ster Beatrice Herraden
een overeenkomst te
treffen, waardoor het ons
mogelijk is, dit werk in
zijn geheel in
o« „HET WEEKBLAD"
te publiceeren. — Met „Voorbifcaande
schepen in donkeren nacht" heeft Beatrice
Harraden zich een wereldvermaarden
naam verworven; zelden werd een boek
geschreven, dat meer besproken werd of
een dieperen indruk maakte. Wij zijn
dan ook overtuigd, dat onze lezeresssen
en lezers met buitengewoon genoegen
dit van begin tot eind boeiende verhaal
in ons blad zullen lezen. — Reeds in een
onzer eerstvolgende nummers zal men
het eerste gedeelte ervan aantreffen.
„Hij zei: „Eugènie, gij zijt jaloersch
op een grootmoeder? Gij dwaas kind;
ik houd niet van antiquiteiten." Hij
sprak mij toe, zooals ik zoo gaarne
hoor, en ik kon hem niet weerstaan;
hij fluisterde: „Wacht hier even; ik
zal u bewijzen, dat ik niet van plan
ben om weg te loopen, door de vol-
gende drie uren met u door te brengen.
Maar gij ziet er vermoeid uit; Lenox
en zijn vrouw zijn hiernaast, ik zal hier
een kop koffie van hun tafel brengen."
— Hij bracht mij er een, met allerlei
lieve woordjes, en ik. dronk den in-
houd uit."
„En toen?" fluisterde baron Friedrich
schor.
„Toen spr^k hij nóg even tegen mij;
ik werd slaperig en voelde hoe hij ipij
de kamer binnenbracht, en toen ik
vanmorgen in het bed van mijn
rivale ontwaakte, had ik een prop in
mijn mond en zoo ben ik hierheen ge-
voerd."
„En uw vervloekte liefde voor dien
schelm van een Rus heeft mij de kans
van mijn leven ontaomen. Verwacht
geen genade van mij!" riep Friedrich,
toen Eugénie weer begon te smeeken.
Juist kwam een telegrafist binnen
en legde baron Friedrich een bericht
voor, dat hem woedend maakte. Zijn
gelaat werd bleek, zijn handen maak-
ten een beweging, alsof zij iets ontast-
baars grijpen wilden, dat hem door de
vingers gegleden was. Hij zei: „Breng
die vrouw weg! Laat mij alleen met (den
Amerikaan."
Toen wij alleen waren, fluisterde hij:
„Dit telegram bericht mij, dat de
vrouw, die ik meende in mijn macht
te hebben, mij ontsnapt is; dat zij met
majoor Alexander Weletsky naar Wi-
borg gereisd is, een buitenpost van St.-
Petersburg; (als dienstdoend of f icier van
— 29 -
zijn regiment had hij geen pas noodig)
dat hij, als officier van den czaar verlof
vroeg, in persoonlijken dienst van den
keizer met de stoomboot te mogen ver-
trekken, die vannacht naar Denemarken
ging. Met hem was een vrouw, die
(len pas vertoonde van Eugénie de
l.aunay, speciaal agent van het geheime
bespiedingsbureau van het Russische
gouvernement — een algemeene pas,
die haar veroorloofde overal heen te
reizen, waar haar plicht dit vorderde.
De boot vertrok vannacht half twaalf.
Ik kan haar onmogelijk inhalen. Zij is
nu Kroonstadt, zelfs Reval reeds voor-
bij. Zij is in volle zee, en voor het
oogenblik in veiligheid."
Toen, mij aanziende als de havik zijn
prooi, zei hij;
„Maar gij behoort mij! Gij, die haar
in Rusland gebracht hebt, haar hebt
voorgesteld aan uw familie, haar zelfs
in tegenwoordigheid van den czaar hebt
toegelaten, alles op een valschen pas,
als uw wettige vrouw, gij behoort mij,
— geheel en al — gij zijt in mijn rat-
tenval!"
Doch nu kreeg ik de beste ingeving,
die ik in mijn leven gehad heb — de
goede gedachte, uit wanhoop geboren,
waarmede ik mijzelf, lederen dag, dien
zij mij spaarde, nog gelukwensen! Zij
kwam in mij op en ik gaf hem den
laatsten beet van de wanhopige rat.
„Neen!" riep ik. „Ik ben zoo veilig
als gij! Luister naar mij om uw zelfs
wil, mijn waarde vriend, baron Frie-
drich. Het is waar, dat ik die dame
op mijn pas heb meegebracht. Ik heb
de Russische wetten genoeg geschon-
den, dat gij mij naar Siberië zoudt kun-
nen zenden..."
„Misschien nog meer," zei de baron
droog.
„Maar dat kunt gij niet doen, zon-
der onderzoek. Ik ben een zeer be-
kend Amerikaansch burger. Ik ben nie*
iemand, dien gij zoo maar, zonder iets
te zeggen, kunt wegmoffelen. Gij moet
een onderzoek instellen bij de legatie.
Gij kunt de feiten opsommen, gij kunt
mij ongetwijfeld doen . straf f en; in dat
geval weet ik, dat mijn land niet tus-
schenbeide zal komen. Maar durft gij
het gebeurde aan uw meester, den czaar,
mededeelen? Durft gij hem te zeggen,
dat gij «ijn aartsvijandin in Rusland toe-
liet — dat gij haar gesproken, haar
de hand gekust hebt, en dat gij haar
niet hebt herkend? Dat gij haar in
zijn tegenwoordigheid toeliet, zoodat zij
hem vermoord zou hebben ?"
„Vermoord ?" kreet baron Friedrich.
„Vermoord!" Ik voelde, dat ik veld
won, en mijn toon werd vaster.
„Stil!" zei hij. „Niet zoo luid!"
„Durft gij den czaar te vertellen, dat
. het mijn hand en niet uwe was, die
hem redde van den dood ?"
„Onmogelijk!" riep hij. „Wat vertelt
gij mij daar?"
„Wat ik u zal bewijzen. Luister naar
mij tot uw eigen redding!"
DANSEN LEEREN
20 Lessen f 15.— Prospectus franco
-«- EDDY RAY -=-
Amsterdam Westeinde 13, Tel. 3247Ö

En nu vertelde ik hem alles. Hoe de
opmmpoeders in mijn hand den czaar
hadden gered, toen zijn vervolgster hem
reeds als haar prooi geschouwde.
Hij antwoordde niet, doch hield de
handen voor zijn oogen als was hij
diep in gedachten verzonken.
„Nu," zei ik, „eenmaal hebt gij mij
gezegd, dat het haar hoofd of het uwe
geldt 1 Durft gij aan uw meester ver-
tellen, dat zij u door de handen ge-
gleden is — die vrouw, die zoowel zijn
schrik is als de uwe? Uw grootste kans
van veiligheid is mijn veiligheid — en
dat is stilzwijgen! Laat mijn vrouw en
mij onmiddellijk Rusland verlaten. Laat
niemand ons zien. Gij moogt mij gerust
onder toezicht naar de grenzen zenden.
En vooral, laat mijn vrouw nergens
komen, want dan zal iedereen weten,
dat ik een week lang een ander bij
mij had."
Friedrich grinnikte afschuwelijk en
riep:
„En uw vrouw zal weten hoe haar
man zich een week lang gedragen heef t.
Ha, ha! Lenox! Ik zal u aan de wraak
van uw vrouw overgeven; die zal erger
zijn dan de wraak van den czaar."
Ik grinnikte eveneens, want ik wist,
dat ik gered was, en zei:
„Ja, breng ons bij elkander, stop
ons in een rijtuig, maar help ons Rus-
land uit."
„Dadelijk!" zei hij. Toen scheen zijn
vroegere vriendschap voor mij terug
te keeren en hij riep:
„Als ik te Parijs kom, zullen wij
samen een prettigen tijd hebben."
„Ja, als gij niets aan mijn vrouw
vertelt," zei ik.
Een oogenblik daarna zei hij:
„Het is beter, dat gij niet weer naar
het hotel gaat."
„Maar," zei ik, „ik moet ontbijten."
„Doe dat met mij. Voor uw vrouw
is reeds gezorgd." Hij belde, bestelde
voor ons beiden een ontbijt op zijn
bureau, en liet mijn bagage uit het hotel
halen, waarbij hij ondeugend opmerkte:
„Ik denk, dat het beter zal zijn de
koffers van mevrouw maar niet aan
uw adres te Parijs te zenden."
Ik verbleekte reeds bij de gedachte
alleen.
„Gij zult zeker dien edelen ouden
Rus, Constantine Weletsky, willen spre-
ken om afscheid te nemen ?" vroeg hij.
„Neen," fluisterde ik.
„Ah! Gij hebt u te schamen over
de beleediging der gastvrijheid, .niet
hij;" zei hij. Toen barstte hij uit: „O,
waarom hebt gij mij niet alles gezegd,
toen wij samen ontbeten ? Mijn hemel,
wat een buitenkansje was dat geweest!
Neen, we kunnen geen
dienstbode houden, ofschoon
. tveie steeds behandelen alsof
se van de familie zx m
99
HET MELKDIÊET VOOR DE HUID
's Morgrens en 's avonds ge-
bruikt voor het wasschen
van het gezicht, zult U
spoedig bemerken.
dat Uw teint gezond. Uwe
huid zacht, gaaf én stevig
wordt en kleine huidaan-
doeningen verdwijnen.
Któp deze advertentie uit, zend ie met 50 cent in postzegels aan France-Import,
Rijnstraat 5,.Den Haoir en U ontvangt een keuntc doosje monsters.
:
AG EN CE ARTISTIQUE
JACQUES ELTE
KORTE POTEN 17, TEL. 16633. DEN.HAAG
MUZIEKHANDEL EN GROS — EN DETAIL
PLAATSEN VAN ORKESTEN EN ARTISTEN
IN HET BINNEN- & BUITENLAND
JAßiilß^
I THE MODERN MOTOR CYCLE | >J
Zó6 soepel!
Catalogus van:
ARIEL WORKS LIMITED
Birmingham
Waldeck Pvrmontkade 2 V
DEN HAAO
NEDERLANDSCH DANSKAMPIQENSCHAP 1930
FINALE Zondagmiddag 6 April a.s.
in de zalen van Believue, Leidschekade te
Amsterdam, des namiddags te 2.30 uur
„HET WEEKBLAD" stelt voor het Karppioenspaar 1930 twee bekers beschikbaar
- 31 -
—-— ' —_^
Godfried de Groot
^an fiuykenstraat 2a,
Tel. 28474
yTmsterdam
Specialiteit in moderne
en artistieke foto's
T\en ale äe vele reproducties van ons
verh in „Hel Weehblad ' Cinema e "Jhealer

WOORDEN VAN BEP OTTEN.
Eenvoud if) voordra^e». dremAtigd tempo.
IIFINLBED
MUZIEK VAN HENRI C. VAN PRAAG.
■ Tl JI.^.
ii.i wm
Xoobfinhet boech.on.aer hoo.ae boo-meHjixM meMjlJui hpor höo {e zacht-keüd wi vitó.. .jed ko. menje kjjkti
f' g j j'i .i J~J ^^
Neen maar je hoort nu toch duidlijk zingen
Over verre vreemde dingen.
Je wou toch wei weten, wat dat wei zou zijn,
De elfjes misschien? Die zijn teer en heel klein.
Zoo klein, dat geen rnensch ze ooit werkelijk ziet.
Maar hoog in de boomen, daar hoor je hun lied.
■ ■ ' -.^ ;;'-/--^. ,,