boekje 90 jaar De Ideale Woning.pdf - Dirk de Kort

90
De IDeale wonIng bestaat 90 jaar
1 www.deidealewoning.be

Inhoudspagina
p4. De Ideale Woning: Een geschiedenis van 90 jaar
p7. Drie zussen op een rij in de Frans De Vriendtstraat
p10. Huisje Weltevree in Essen
p14. Paul Sipido: een wandelende wielerencyclopedie
p18. Wonen in een ADL-woning
p 21. Van Oezbekistan naar Wilrijk
p. 24 Echtpaar huurt 57 jaar bij De Ideale Woning
p 28. Frans Platteau coacht bewoners vlakbij beschermde
werkplaats
p 32. Interview met voorzitter Dirk de Kort en directeur
Gert Eyckmans: "De Ideale Woning is zowel in de stad
als in de groene rand actief"
www.deidealewoning.be

De IDeale WonIng:
een geschIeDenIs van 90 jaar
Op 20 oktober 1920 werd in het kabinet van notaris Lombaerts de
samenwerkende maatschappij “De goedkope woning van het arrondissement
Antwerpen” opgericht. Bij de stichtende leden behoorden
onder andere de Belgische Staat, de Provincie Antwerpen en de gemeenten
Berchem, Borgerhout en Merksem. Nog dezelfde dag vond
de eerste zitting van de beheerraad plaats.
Een hele reeks beslissingen werden genomen
tijdens deze eerste zitting. Enkele
voorbeelden:
- de aankoop van 3.028.000 bakstenen
tegen de helft van de gangbare prijs
- een contract met aannemer Lecluyse
voor de bouw van een tuinwijk van 51
woningen in Berchem, voor een totaal
bedrag van 941.000 frank
- start van onderhandelingen met aannemers
voor de bouw van 74 woningen in
Berchem
- aankoop van een gunstig gelegen stuk
bouwgrond op de Groenenhoek in Ber-
chem.
AAntAL WOnInGEn StIjGt
trAAG mAAr GEStAAG
Het moest vooruitgaan en het bleef vooruitgaan
want drie jaar later, op 31 december
1923 had de goedkope woning
van het arrondissement Antwerpen niet
minder dan 1.333 eengezinswoningen
gebouwd. Vanaf dan ging het wat langzamer
omwille van verschillende oorzaken.
Een boek ter gelegenheid van het 30-jarig
bestaan schrijft het als volgt: “Met het
werk rezen ook de moeilijkheden en begon
onze sindsdien onafgebroken kamp
voor aangepaste riolerings- en wegeniswerken….
Gebrek aan fondsen temperde
enigszins het heilig vuur.” Toch bleef het
aantal woningen traag maar gestaag stijgen
naar 1.900 eenheden in 1935.
De crisis van de jaren 30 legde de bouwactiviteit
vrijwel stil, en de Tweede Wereldoorlog
maakte alles nog erger. Het
patrimonium van onze maatschappij was
zeer ernstig beschadigd. “Bij ons zilveren
jubileum in 1945 bevonden wij ons voor
een indrukwekkende schadeomvang
aan onze eigendommen: de V-bommen
hadden ons in elke gemeente weten te
vinden en getroffen. “ Triest en bijzonder
tragisch waren de gevolgen van het
bombardement op Mortsel in 1943 waardoor
de tuinwijken in Edegem en Mortsel
– Luithagen zeer zware schade opliepen.
WEDErOPbOuW
De eerste jaren na de oorlog werden besteed
aan de wederopbouw van het patrimonium
en vanaf 1950 ging het nieuwbouwtempo
fors de hoogte in. In 1956
werd de 3000ste woning in gebruik genomen.
Het patrimonium groeide gestaag
verder met ongeveer 1000 woningen per
www.deidealewoning.be 4

decennium: 4000 in 1970, 5000 in 1979.
Dan volgde een piek in activiteit want in
1982 al kon de 6000ste woning gevierd
worden. Daarna gaat het terug wat trager
en tegen 2002 had De Ideale Woning
7000 woningen gebouwd. Vandaag
hebben we er 7401 gebouwd, waarvan
er 1933 verkocht werden. Een en ander
maakt dat we een huurpatrimonium hebben
van 5468 woningen.
Doelstellingen
Van bij het begin streefden de bezielers
van de “Goedkope Woning van het arrondissement
Antwerpen” hoge doelstellingen
na. Zij waren ervan overtuigd dat
“de gezonde woning de onvervangbare
vereiste was voor heropbeuring van de
gemeenschap en normale ontplooiing
van het gezin was”. Het doel was dan ook
heel duidelijk: “een degelijke woongelegenheid
aanprijzen in het bereik van arbeiders
en bedienden”. Het moge duidelijk
zijn : “goedkoop” sloeg alleen maar op
de betrachting om de woningen aan zo
gunstig mogelijke huurprijzen te kunnen
aanbieden, en zeker niet op de kwaliteit
van het wonen.
In 1950 klonk het zo: “Vertrokken van het
standpunt dat het leven van den enkeling,
en door uitbreiding dat der familie,
in hoofdzaak bepaald wordt door zijn
milieu, hebben wij ons van in den beginnen
af beijverd om hem in een midden te
plaatsen dat, volledig zijn behoeften dekkend,
tevens veredelend zou inwerken op
gemoed en geest. Wij gaven hem ruimte,
zon, licht, lucht en groen. Wij gaven hem
een prettige woonst in een frisse, lachende
omgeving.”
De maatschappij richtte zich in het begin
vooral op de behoeftige, kroostrijke gezinnen.
In de eerste decennia bouwde ze
daarom vooral eengezinswoningen. Pas
later kwamen de appartementsgebouwen,
eerst voor alleenstaanden en kleine
gezinnen, en daarna deels gedwongen
door de hoge grondprijzen ook voor grotere
gezinnen.
mAAtScHAPPIj VErAn-
DErt VAn nAAm
In 1956, bij de viering van de 3000ste
woning, beroemden we ons op de “onschatbare
invloed van de werking op
het maatschappelijk leven. “Wij hebben
de mensen leren wonen. Wij hebben de
openbare gezondheid bevorderd. Wij
hebben de familie beschermd. Wij hebben
het familie-budget ontlast. Een goede
woning is voor duizenden gezinnen
het middel geweest voor het behoud van
lichamelijke en zedelijke gaafheid”, zo
klonk het toen. Het is duidelijk. Een sociale
woning is zo veel meer dan alleen
een dak boven het hoofd. Het is zonder
twijfel deze overtuiging die ervoor zorgt
dat in 1956 de naam van de maatschappij
wordt gewijzigd in De Ideale Woning.
De naam wijzigt dan wel, de aandacht
voor de gezinnen als doelgroep wijzigt
niet. In veel van die gezinnen, waarvan er
al een aantal dertig jaar of langer huren,
zijn de kinderen intussen de deur uit. Het
aantal oudere huurders neemt toe. De
Ideale Woning speelt in op deze evolutie
en in de jaren 60 bouwden we de eerste
bejaardenwoningen. De maatschappij
streeft ernaar “teneinde een deprimerend
gevoel van bejaardheid te vermijden,
deze energiek vitalen zolang mogelijk
zelfstandig te huisvesten.”
In de jaren 70 en 80 blijft de behoefte aan
bejaardenwoningen bestaan, maar komt
ook de nood aan woningen voor gehan-
5 www.deidealewoning.be

dicapten naar boven. De Ideale Woning
bouwt dan ook aangepaste woningen
voor rolstoelpatiënten, en start een project
op voor begeleid wonen voor mensen
met een mentale beperking. Ook in
deze periode blijft de focus voornamelijk
gericht op woningen voor gezinnen. De
opvatting over de manier van bouwen wijzigt
wel. In 1970 klinkt het: “Waar vroeger
slechts groepen van woningen werden
gebouwd, wordt nu getracht woonentiteiten
te bouwen, dwz een groep van woongelegenheden
waar mogelijkheden zijn
voor zowel kleine gezinnen, als gezinnen
met meerdere kinderen, zowel voor jonggehuwden
als voor bejaarden. Op deze
wijze worden voor de toekomst mutatiemogelijkheden
geschapen die tot gevolg
hebben dat ieder in zijn vertrouwd milieu
kan blijven wonen in een woning aangepast
aan zijn gezinstoestand. Het is een
werkelijke leefgemeenschap waar alle
leeftijden zijn geïntegreerd en harmonisch
kunnen samenleven.”
De volgende jaren vertraagt de bouwactiviteit,
maar de visie die erachter zit, verandert
niet.
Al van in de jaren 20 maakt de maatschappij
gebruik van de mogelijkheid
om woningen te verkopen aan huurders.
Er zijn in de voorbije 90 jaar dan ook al
1933 verkocht. Recent besliste De Ideale
Woning om ook sociale koopwoningen te
bouwen. De eerste kwamen in Essen. In
2010 hebben we deze 18 eengezinswoningen
verkocht.
tOEKOmSt
90 jaar De Ideale Woning. Het is een hele
geschiedenis maar er komt ook nog een
hele toekomst. In 1956 zag toenmalig
voorzitter Jozef Overmeire de volgende
uitdagingen voor De Ideale Woning: “Nog
meer woningen bouwen, oude woningen
renoveren, onderhouden en aanpassen.
Verder ook nog huurders, waarvan de
kinderen uit huis zijn, stimuleren om grote
woningen vrij te maken en kleiner te gaan
wonen. Tenslotte ook nog het bouwen
van woningen voor bejaarden.”
Er is nog niet veel veranderd aan deze
doelstellingen. Want het is een doelstelling
van het decreet Grond- en Pandenbeleid
om meer woningen te bouwen. De
Ideale Woning heeft projecten op stapel
staan voor 1500 woningen. En wat het
onderhouden, renoveren en aanpassen
van woningen betreft heeft De Ideale Woning
een 10-jarenprogramma opgemaakt
voor investeringen in onze woningen. Onder
meer om ze energiezuiniger te maken.
Ook het nastreven van een optimale rationele
bezetting blijft een grote bekommernis.
Tenslotte heeft De Ideale Woning ook
aandacht voor het bouwen van woningen
voor bejaarden en voor andere doelgroepen.
Daarom werken we actief mee aan
de opmaak van lokale toewijzingsreglementen
in de gemeenten van ons werkgebied.
Tot slot willen we ook onze huurders bedanken.
De circusvoorstellingen voor
onze bewoners waren een groot succes.
In dit boekje laten we onze huurders hun
verhaal vertellen en in de ATV-reeks “Over
de vloer” lieten we iedereen mee kijken
naar het dagelijkse reilen en zeilen bij De
Ideale Woning. We willen zo bijdragen tot
het verspreiden van een positieve boodschap
over sociale huisvesting. Zo zorgen
we voor een groter draagvlak voor
bestaande woningen en onze nieuwe
projecten. We mogen immers nooit vergeten
dat De Ideale Woning bestaat voor
en door onze huurders.
www.deidealewoning.be 6

“We hebben altIjD een goeIe
huIsbaas gehaD”
Drie zussen op een rij in Frans De Vriendtstraat
Dat drie zussen vlak bij elkaar wonen. Zo
speciaal is dat niet. Maar dat Maria, Annie
en Petronella (roepnaam Nellie) alle drie
in dezelfde straat én in een gebouw van
De Ideale Woning wonen, is een verhaal
op zich. Bovendien heeft elk van de drie
zussen Goyvaerts ook een eigen verhaal,
wordt meteen duidelijk wanneer het zussentrio
bij de middelste van de drie aan
tafel plaatsneemt.
“Als we iets nodig hebben, kunnen we
onmiddellijk bij mekaar terecht”, klinken
ze vrijwel in koor. Maar behalve dat het
praktisch is om in elkaars buurt te wonen,
blijkt het vooral ook plezant. Want
ze lachen wat af met zijn drieën, zo blijkt
wanneer ze met zijn drieën van wal steken.
“Het is hier niet alleen praktisch omdat
we bij mekaar in de buurt wonen. Het
is ook vlakbij bus 8, 11, 20 en 31”, zegt
Nellie. “Zij weet dat het beste want ze is
nooit in haar kot”, zeggen de twee anderen
meteen. “Maar het is hier ook dicht bij
den Aldi”, vertelt oudste zus Maria verder.
“Daar komen we elkaar ook regelmatig
tegen. Het gebeurt dat we als zussen mekaar
proberen te verrassen door bijvoorbeeld
tegen mekaars winkelkarretje te
rijden.” Maria mag dan al 76 zijn, om met
dit soort dingen te lachen, is ze er blijkbaar
graag bij. Lachen doen ze graag, de
zussen Goyvaerts.
bEKEnD VErHAAL
En dat humor overwonnen droefheid is,
blijkt echter uit sommige van hun verhalen.
Eén van die verhalen is via de film
De Hel van Tanger zelfs bij het grote publiek
bekend. Middelste zus Nellie is immers
de weduwe van Pierre Stukken, de
buschauffeur die in de jaren negentig 27
maanden vast zat in een Marokkaanse cel
nadat hij onschuldig in Marokko tot 5 jaar
cel werd veroordeeld voor vermeende
drugssmokkel. In de meest erbarmelijke
omstandigheden moest hij zien te overleven,
terwijl zijn familie op het thuisfront
hemel en aarde bewoog om hem vrij te
krijgen. Het is inmiddels 4 jaar geleden
dat Pierre aan longkanker stierf. Na zijn
verblijf in de Marokkaanse gevangenis
kwam het nooit meer echt goed. Zijn weduwe
en haar zussen herinneren het zich
allemaal nog goed. “Op 1 februari 1999
kwam hij vrij. Het was een laat nieuwjaarsgeschenk,
zeg maar. Al de geburen
hebben er hier enorm mee meegeleefd. Ik
had heel veel steun aan mijn buren Marcel
en Mieke. We woonden toen nog op
de bovenste verdieping”, vertelt Nellie die
omwille van de vele trappen verkoos om
naar beneden te verhuizen. Toen ze na
het overlijden van haar echtgenoot naar
beneden verhuisde besloot ze ook resoluut
om alle meubelen weg te doen en
door nieuwe te vervangen. “Het was mijn
manier om afstand te nemen en om niet
steeds met herinneringen geconfronteerd
te worden”, zegt Nellie die tot verbazing
van haar zussen haar zinnen verzet met
lezen. “De boeken kunnen voor haar niet
dik genoeg zijn”, lachen haar twee zus-
7 www.deidealewoning.be

sen. “Mijn dochter heeft een bibliotheek
op haar eigen. Daar komen veel boeken
vandaan”, legt lezeres Nellie uit. Gevraagd
naar haar favoriete lectuur moet
ze niet lang nadenken: “De boeken van
Danielle Steel bijvoorbeeld maar ook De
Aardkinderen van Jean M. Auel. Momenteel
ben ik bezig aan het zesde deel. Het
lied van de grotten is de titel.”
WASSErIj
Nellie Goyvaerts werkte een groot deel
van haar leven in verschillende wasserijen.
Het was dus niet zo verwonderlijk
dat haar jongere zus Annie haar voorbeeld
volgde. Spijtig genoeg met een
werkongeval waar ze tot op vandaag de
gevolgen van draagt. “Mijn hand kwam
tussen de mangel terecht. Dat gebeurde
in 1967. Vier maanden heb ik toen in het
ziekenhuis gelegen. Ik heb ook verschillende
huidoverplantingen gehad maar
opnieuw gaan werken zat er niet meer
in”, toont ze een kunsthand. “Toch heb ik
altijd mijn plan getrokken”, zegt ze optimistisch,
zoals het in de familie blijkbaar
de gewoonte is. “Ik kan eigenlijk alles in
het huishouden. Zelfs krulspelden in haar
inzetten en aardappelen schillen, kan ik”,
zegt ze overtuigd. Bovendien kan ze, naar
eigen zeggen ook rekenen op de hulp van
zoon Rudi. Ze is net als haar twee zussen
blij dat ze in elkaars buurt wonen. Haar 17
jaar oudere echtgenoot kreeg een tijdje
geleden een hersenbloeding. “Wanneer
mijn man een blokje rond wandelt, ben
ik zeker dat mijn zussen hem mee een
beetje in de gaten houden”, vertelt Annie.
Net als in haar huishouden laat ze zich
ook bij haar hobby’s niet beperken door
haar lichamelijke beperking. Zo naait ze
graag, geen kruiswoordraadsel kan oningevuld
blijven en vooral ‘s winters is
het puzzelen geblazen. “Landschappen,
dieren,… het maakt niet uit. 1000 of 2000
stuks, allemaal geen probleem”, zegt ze
zelfverzekerd.
www.deidealewoning.be 8

HEt rOOI
De drie zussen wonen in de Frans De
Vriendtstraat zelfs niet eens zo ver van
waar hun ouderlijke huis ooit stond. “Dat
was op het Rooi. Dat huis staat er lang
niet meer hoor. We zijn van boerenafkomst.
De Veldekens dat was vroeger de
boerenbuiten. Onze grootouders hadden
daar een klein boerderijtje. Met 11 koeien,
varkens en kippen”, vertelt Maria, die
het zich als oudste van de drie nog het
best herinnert. Maar toen brak de oorlog
uit en daarna is ons vader als havenarbeider
gaan werken en nadien werkte hij
45 jaar bij Ebes. Zelf ging Maria op haar
14de uit werken. Inmiddels woont ze al
53 jaar bij De Ideale Woning. Eerst in de
Spoorwegstraat, daarna in de Lodewijk
Van Berckenlaan en nu dus in Frans De
Vriendtstraat. Van de drie is Maria dus
zonder twijfel het langste bij De Ideale
Woning. “Het zijn de andere twee die mij
gevolgd zijn”, lacht ze. Maria herinnert
zich nog goed hoe zij en haar echtgenoot
naar het kantoor van de sociale huisvestingsmaatschappij
trokken. We dachten
toen dat je een briefke van de pastoor of
van de burgemeester nodig had om aan
een sociale woning te geraken maar dat
bleek zeker niet het geval. Het ging zelfs
bijzonder snel. De sociaal assistent kwam
op vrijdag langs en ’s maandags stak er
al een positieve brief in de bus”, herinnert
ze zich. Haar kinderen, een meisje en
twee jongens van 53, 51 en 46 groeiden
dus ook allen op in een woning van De
Ideale Woning. Bij Maria’s twee zussen
lag het even anders. Nellie: “Ik heb lang
op de privémarkt gehuurd maar toen de
huishuur te hoog werd hebben we een
aanvraag gedaan en op een jaartje was
het geregeld. Eerst hebben we zes jaar op
een dakappartement gewoond en toen
Pierre ziek werd hebben we een aanvraag
gedaan om lager te kunnen gaan wonen.
Ik mag van De Ideale Woning zeker niet
klagen want een paar dagen geleden
was de afvoer van de wasmachine verstopt.
Binnen de dag was er iemand om
dit te komen fixen. We hebben altijd een
goeie huisbaas gehad.” Annie vertelt dan
weer een derde verhaal over hoe ze via
De Ideale Woning in de Frans De Vriendtstraat
terechtkwam. “Wij woonden in de
Heldenstraat, 35 jaar lang maar toen mijn
echtgenoot een hersenbloeding kreeg
heb ik een aanvraag gedaan bij De Ideale
Woning met de uitdrukkelijke vraag om bij
mijn zusters te wonen. We deden er een
doktersbewijs bij en op één maand tijd
was het geregeld. Het is hier een heel rustig
gebouw maar in het begin was het wel
even wennen als je zo lang ergens anders
hebt gewoond”, aldus Annie. Ze lopen de
deur niet bij elkaar plat en koffiekletsen
is er wat hen betreft niet echt bij maar er
gaat toch nooit meer dan een paar dagen
voorbij voor ze mekaar zien.
StrAAtVrIjWILLIGErS
En stilzitten is er bij de drie zussen zeker
niet bij. Ieder op haar eigen manier.
Of het nu gaat om lezen, om puzzelen of
nog wat anders. En de activiteiten hangen
trouwens niet af van de leeftijd want
als oudste van de drie is Maria altijd van
de partij wanneer er in de straat moet gepoetst
worden. “Als het een actie van Opsinjoren
is doe ik altijd mee om de straat
mee te kuisen”, zegt ze. Dus als de Frans
De Vriendtstraat er netjes bij ligt is dat
voor een stuk aan Maria te danken. “Niet
dat dat een hobby is maar ik doe het wel
graag en soms ga ik sjoelen in het dienstencentrum
in de buurt. En af en toe een
glaasje drinken he”, sluit Maria lachend
af.
9 www.deidealewoning.be

huIsje Weltevree In essen
“Ik wist Essen nog niet eens liggen”, lacht Roger Desloovere (71) zoveel
jaar later. Je hoort na bijna vijftig jaar wel nog dat hij niet in de
grensgemeente geboren is. Maar waar hij dan wel precies vandaan
komt, verraadt zijn tongval evenmin. Hij is misschien niet in Essen
geboren, getogen is hij er zeker. Samen met zijn echtgenote Nellie
(67) , wel een door en door Essense. “Van den Horendonk”, voegt ze
er meteen aan toe voor ze - gastvrij als dit koppel is – er de koffie en
de zelfgebakken cake bijhaalt.
Gezelligheid zit er hier ingebakken in het
huis aan de Rodenbachlaan. Het echtpaar
Desloovere – Kustermans herinnert
zich nog alsof het gisteren was toen ze als
eersten in de straat hun huis van De Ideale
Woning betrokken. “We organiseerden
mee de straatfeesten en iedereen had
kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd.
Het was hier zeker een heel aangename
buurt om te wonen”, herinnert Nellie zich
nog levendig. Nu ze wat ouder geworden
zijn en de kinderen al een hele tijd het huis
uit zijn, zijn er al een tijd geen straatfeesten
meer. “Misschien volgend jaar nog
een keer, want dan is het precies dertig
jaar geleden dat we ze voor de eerste
keer organiseerden”, komt Roger tussen.
“Niet dat we de deuren hier bij elkaar platlopen,
maar als we elkaar kunnen helpen,
dan doen we dat ook”, spreekt Nellie uit
ervaring.
KInDErEn
De kinderen – twee dochters en een
zoon- mogen dan al het huis uit zijn, dat
betekent absoluut niet dat ze de weg niet
meer weten naar het ouderlijk huis in de
Rodenbachlaan. Wel integendeel. Net als
de vier kleinkinderen, drie jongens en een
meisje, trouwens. “De schoonste dag van
het jaar was toen ik vernam dat mijn kleinzoon
geslaagd was voor het ingangsexamen
geneeskunde”, zegt een zichtbare
trotse grootvader Roger. “De aanhouder
wint hé. Het is zeker niet gemakkelijk
want slechts één op de zeven mogen
door.” ’s Zaterdags komen alle kinderen
over de vloer en duikt Nellie in de kookpotten.
“Gewone kost hoor”, voegt ze er
bescheiden aan toe. Haar pompoensoep
is nochtans niet te versmaden en de
kleinkinderen weten dat ze voor lekkere
pannenkoeken bij haar moeten zijn.
VErHAAL
Net zo smakelijk als de pannenkoeken
van de moeder des huizes zijn de verhalen
van Roger als hij vertelt over de
manier waarop hij ooit vanuit het verre
West-Vlaanderen uiteindelijk in Essen terechtkwam.
“Eigenlijk heb ik maar tot mijn
dertiende vlakbij Torhout gewoond. Nadien
verhuisden we naar Etterbeek waar
mijn vader politie-inspecteur werd. Ik ben
www.deidealewoning.be 10

tot mijn zestiende naar school geweest.
Toen had ik er genoeg van. Op mijn achttiende
ging ik als NAVO-vrijwilliger in het
leger. Het beviel me, ik heb bijgetekend
en uiteindelijk ben ik er een hele carrière
gebleven”. En laat het nu net het leger
zijn dat er voor zorgde dat het latere echtpaar
Desloovere – Kustermans elkaar zou
leren kennen. In een tijd waar men nog
nooit van internet gehoord had, waren het
brieven die de twee bij elkaar brachten.
“Roger was gekazerneerd in de buurt van
Keulen. Er waren mannen van Horendonk
bij Essen die daar hun legerdienst deden.
Ze gaven mijn adres door aan Roger en
die is beginnen brieven schrijven zonder
dat we mekaar al ooit gezien hadden. Zo
ging dat in die tijd. En zoals je ziet, komt
van het een het ander, want inmiddels
zijn we meer dan 48 jaar getrouwd, vertelt
Robert. “Ik had geluk want ik had nog
zussen naar wie hij had kunnen schrijven
he”, lacht Nellie zoveel jaar later.
WOnInG In ESSEn
De twee oudste kinderen werden dan ook
in Duitsland geboren toen Roger daar als
militair de kost verdiende maar uiteindelijk
koos hij ervoor om zijn militaire loopbaan
verder te zetten in de kazerne van Mariater-Heide
in Brasschaat. Meer bepaald op
de medische dienst. En vandaar was het
maar een paar keer duwen op het gaspedaal
naar Essen. Vandaar dat het jonge
koppel destijds op zoek ging naar een geschikte
woning in de grensgemeente om
er hun drie kinderen op te voeden. Nellie
bleef thuis om voor de kinderen te zorgen.
“Zo ging dat destijds hé. Thuis waren we
met zessen en op mijn veertiende ben ik
dan ook gaan werken. Wassen, plassen,
koken….” Eerst woonden ze in het voor
Nellie erg vertrouwde Horendonk. “We
gaven ons op voor een sociale woning bij
De Ideale Woning. We hebben wel enkele
jaren moeten wachten. Dat was nog de
tijd van de lange arm, denk ik”, zegt Ro-
11 www.deidealewoning.be

ger op fluistertoon. “Eerst hadden we ons
trouwens opgegeven voor de huizen aan
het zwembad in Essen maar uiteindelijk
kwamen we hier terecht, voegt Nellie eraan
toe. “We hadden ons oorspronkelijk
opgegeven met twee kinderen maar het
waren er ondertussen drie geworden. Ik
weet niet of dat geholpen heeft om het
wat vlugger te doen gaan bij de toewijzing
van een sociale woning”, vraagt ze zich
af. “In elk geval we hebben hier altijd al
graag gewoond. Ik verhuis alleen in een
kist”, zegt Roger overtuigd. Hun kinderen
zijn inmiddels 48, 46 en 45 jaar oud en
keren nog iedere week trouw terug naar
het ouderlijke huis. Soms zelfs meerdere
keren per week.
VrIjE tIjD
Ieder jaar gaan Roger en Nellie samen
naar de Gentse Feesten. “Dan gaan we
op hotel. Dat zijn altijd heel plezante momenten.
Net als vroeger trouwens toen
we met de kinderen op vakantie gingen.
www.deidealewoning.be 12

Dat gebeurde ook via het leger.We gingen
naar Tilff of naar Spa waar het leger
vakantiewoningen ter beschikking stelde
voor de militairen. We hebben ons er altijd
kostelijk geamuseerd net als de kinderen
trouwens want er liepen altijd leeftijdsgenoten
rond”, kijkt Nellie er graag op terug.
PAArDEn En GOKKEn
Zoals gebruikelijk in het leger kon Roger
op jonge leeftijd op pensioen. Toch
werkte hij nog tot zijn 68ste. En mocht
hem niet iets zijn overkomen dan was hij
wellicht nog een tijdje verdergegaan bij
Ladbrokes, want dat was waar hij na zijn
legerdienst aan de slag ging, een gokkantoor
voor paardenliefhebbers. “Ik las
in een advertentie in de krant dat ze een
vervanger zochten om diverse gokkantoren
open te houden. Ze vroegen iemand
die tweetalig was en zo ben ik begonnen
in Kapellen. Zo heb ik op diverse plaatsen
bij Ladbrokes achter de balie gezeten.
Uiteindelijk ben ik moeten stoppen toen
ik overvallen werd op de Italiëlei in Antwerpen.
Al wat ze konden buitmaken was
een thermos en mijn brooddoos want
het geld moesten we in een kluis steken
uiteraard. Zelf had ik niks maar ik had
toch een schrik gepakt en ben dan maar
gestopt”, blikt hij terug. Toch maakte hij
ook leuke dingen mee tijdens zijn tijd bij
Ladbrokes. Zeker als hij mooie bedragen
mocht uitbetalen. “Meestal werd er op
de Franse tiercé gespeeld. Zo heb ik een
keer 47.000 euro mogen uitbetalen maar
twee weken later bleek dat het al op was.
Het waren grote bedragen misschien
maar die waren rap terug op hoor. Ik betaalde
dat uiteindelijk niet zelf uit maar
moest wel met de winnaar mee naar de
bank gaan.” En veruit het slimste dat hij
naar eigen zeggen deed, was dat hij nooit
zelf een gokje waagde. “Ik ken wel iets
van paarden maar dat wil nog niet zeggen
dat ge wint hé. We gingen wel dikwijls zelf
naar de paardenkoers kijken. Naar Waregem,
Kuurne, Oostende…
KAArtEn
Het werken mag dan al gedaan zijn, stilzitten
is er in dit huis in de Rodenbachlaan
niet bij. Nellie wandelt veel. “Om in beweging
te blijven en voor het sociaal contact
want je komt altijd wel iemand tegen hier.
Fietsen doe ik ook veel. Naar mijn dochter
over de grens in Roosendaal bijvoorbeeld”,
vertelt Nellie.
En bij Roger gaat het eens per week steevast
richting dienstencentrum in Mariater-Heide
om te gaan kaarten. “ Om het
meeste slagen, boomke wies, rikken…
we spelen het allemaal. Iedereen zet 2,5
euro in. Het meeste dat je zo kan winnen
is 17,5 euro. Het is echt wel voor het plezier
hoor. En het is er allemaal aan democratische
prijzen”, zegt kaarter Roger. Op
weg naar het dienstencentrum speelt hij
ook chauffeur voor medekaarters die hij
uit Essen meebrengt. “Dat doe ik graag
en ik wil niet dat ze me daar iets voor geven
maar soms krijg ik wel eens patatten
of groenten of eieren van kippen uit de
tuin in de plaats. Zo gaat dat hier op den
buiten he, besluit Roger.
13 www.deidealewoning.be

Paul sIPIDo uIt borgerhout
een WanDelenDe
WIelerencycloPeDIe
“Ge moet niet alleen met uw benen rijden maar ook met uw kopke”
Een wandelende encyclopedie over de
wielersport in het algemeen, en over Stan
Ockers in het bijzonder. Zo zou je Paul
Sipido kunnen noemen. Toevallig ligt het
appartement van De Ideale Woning waar
hij al jaren met zijn echtgenote woont ook
in de Stan Ockersstraat. En bovendien
kende hij de hele familie Ockers persoonlijk.
Geen wonder dat Paul 4 jaar geleden
een grote herdenking organiseerde voor
zijn veel te jong gestorven Antwerpse
wieleridool. Het bracht hem op een bepaald
moment zelfs tot bij de koninklijke
familie.
Vijftig jaar al wonen Paul en zijn echtgenote
in de Stan Ockersstraat, op de grens
zeg maar van Borgerhout en Berchem.
Dat de straat zo heet, is niet de verdienste
van bewonderaar en liefhebber Paul.
Maar dat er op de hoek van de straat een
mooie en opvallende herdenkingsplaat
hangt van Stan Ockers, daar zit Paul
dan weer wel voor veel tussen. Vanwaar
die fascinatie voor Stan Ockers?, is dan
ook een eerste logische vraag. “Heel de
familie Ockers woonde hier vroeger vlak
in de buurt. En Jan, de broer van Stan,
was net zo oud als ikzelf”, zegt de inmiddels
88-jarige Paul Sipido. Een en ander
maakte dat Paul zijn idool Stan Ockers op
de voet volgde. Alleen op die fatale dag
in 1956 was Paul er niet bij toen Ockers
in het Antwerpse Sportpaleis een doodssmak
tegen de piste maakte. “Het was
mijn moeder die me vertelde dat Stan
gevallen was. Maar het bleek serieuzer
dan ik dacht. Schedelbreuk en twee dagen
later is hij gestorven. Op de begrafenis
stond enorm veel volk langs de kant
van de weg. Dat is een stuk van uw jeugd
dat begraven wordt”, blikt Paul er zo veel
jaren later op terug. “Stan was misschien
niet de beste coureur aller tijden, want dat
is Merckx. Maar Stan was wel de leepste”,
lacht hij. “Want ge moet niet alleen met de
benen rijden maar ook met uw kopke en
dat kon Stan als geen ander”. Paul kijkt
nog wel naar de wielerwedstrijden maar
vindt dat de huidige generatie niet meer
kan tippen aan renners uit vroegere tijden.
“Voddebalen zijn het”, zegt hij op zijn
typsich Antwerpse manier. “Het zijn geen
coureurs meer. Nu zijn we al content met
één Belg bij de eerste tien. Ze kruipen bijvoorbeeld
allemaal samen een berg op.
En ze doen dat in ploeg. Dat is toch niet
meer hetzelfde als vroeger hoor.”
HErDEnKInG
Hij vond het dan ook maar evident dat
zijn grote idool Ockers enkele jaren geleden
een mooie overzichtstentoonstelling
zou krijgen. Paul lobbyde er persoonlijk
voor bij diverse instanties en kreeg ook
gedaan dat op de hoek van zijn straat
een gedenkplaat werd aangebracht voor
de wereldkampioen uit 1955. Zijn zoek-
www.deidealewoning.be 14

tocht naar allerhande illustratiemateriaal
over zijn wielerheld en leeftijdsgenoot
bracht hem op een bepaald moment
zelfs in koninklijke kringen. “Toen ik bezig
was met de voorbereidingen voor de
herdenkingsplaat en de tentoonstelling
in de Roma enkele jaren geleden herinnerde
ik me het verhaal dat Stan Ockers
na het WK in 1955 zijn fiets aan prins
Alexander had gegeven. Die fiets heb ik
toch wel gekregen zeker”, Paul is er nog
altijd een beetje verwonderd over. “Ik
schreef naar de grootmaarschalk , die de
brief doorstuurde naar prins Alexander.
De secretaresse van de prins liet weten
dat ik de fiets mocht komen halen. Op
een bepaalde dag reden we met tweeën
naar het kasteel van de prins en meldden
ons, zoals afgesproken om 12 uur stipt
aan. Terwijl we stonden te wachten kwam
een meid ons zeggen dat de prinses ons
verwachtte. Twintig minuutjes hebben
we zitten babbelen en we hebben zelfs
gelachen want ik had oude foto’s bij van
Stan Ockers samen met de toen 16-jarige
Alexander. Het was toch een schone jongen
he, was de reactie van prinses Lea”,
denkt Paul met plezier aan de speciale
ontmoeting terug.
buurtVErEnIGInG
Het echtpaar Sipido woont inmiddels al
vijftig jaar op hetzelfde adres. “Eerst op
de hoogste verdieping maar toen we wat
ouder werden, zijn we naar het gelijkvloers
verhuisd. Dat is ondertussen toch
ook al van 1988 geleden”, telt Paul na.
Geëngageerd als hij is stampte hij vele ja-
15 www.deidealewoning.be

en geleden ook de buurtvereniging mee
uit de grond. En voor een naam voor deze
vereniging moesten ze natuurlijk niet ver
zoeken. Het werd De Vriend(t)en van Stan
Ockers. Onmiddellijk doet Paul er een
woordje uitleg bij: “De buurtvereniging is
bedoeld voor de bewoners van de Stan
Ockersstraat en van de Frans De Vriendtstraat.
Als je die twee straten samenpakt
kom je tot de naam van onze vereniging.
Frans De Vriendt was trouwens ook een
coureur die ooit nog schitterde in Luik –
Bastenaken – Luik. Bovendien bestond er
al een club die De vrienden van Stan Ockers
heette, dus daar moesten we afblijven.”
Inmiddels is Paul, gezien zijn leeftijd
niet meer actief in de buurtvereniging,
maar hij is in elk geval blij te zien dat de
vereniging met een aantal jonge krachten
in goede handen is en wordt verdergezet.
www.deidealewoning.be 16

OrGErHOutSE rEnnErS
Toch bleef de belangstelling van Paul Sipido
niet beperkt tot Stan Ockers alleen.
Hij maakte zelfs een boek over de Borgerhoutse
wielrenners en vond er zowat
36. Tijdens een recente tentoonstelling
over alle Borgerhoutse renners kregen
deze wielrenners in het park ook een
tentoonstelling met 36 grote foto’s. Allemaal
de verdienste van Paul. Hij maakte
er ook een catalogus van. “Een vol jaar
ben ik daarmee bezig geweest. Veel weet
ik uit mijn hoofd en veel informatie heb
ik ook verzameld”. Ter illustratie haalt hij
er meteen twee dikke kartonnen dozen
bij met wielermateriaal allerhande. Willy
Lambrechts, pistier Embrechts, Frans De
Wit, Louis Lagrillière,… De ene naam na
de andere rolt Paul over de lippen. “Het
enige criterium moest zijn dat ze ofwel
in Borgerhout moesten geboren zijn, er
hebben gewoond of er overleden zijn.
Zo zijn we toch aan 36 geraakt. Er waren
zelfs drie vrouwen bij, waaronder Leentje
Simons, ooit nog kampioen van België
geweest bij de beginnelingen”, zegt
Paul Sipido terwijl hij door de foto’s en de
knipsels in zijn archief bladert. Ondanks
zijn enorme interesse in de wielersport is
Paul Sipido zelf nooit coureur geworden.
“ We hadden thuis het geld niet voor een
fiets”, geeft hij grif toe maar bij het volgen
van de wielersport zat hij wel altijd op de
eerste rij.
SIPIDO
De inwoner van de Stan Ockersstraat is
niet alleen gedreven bij het opzoekingswerk
naar Antwerpse wielerverhalen van
vroeger, ook de zoektocht naar de herkomst
van zijn eigen naam voerde hij tot
in de puntjes uit. “Een Italiaanse naam”,
zegt hij beslist. “Tot 1630 heb ik een en
ander kunnen terugvinden. Rond die tijd
moet er een schoenmaker met die naam
vanuit Milaan naar hier zijn afgezakt. Intussen
wonen er heel wat Sipido’s in het
Antwerpse. Die stammen allemaal af van
die schoenmaker uit Italië. Ook in Zuid-
Amerika wonen er veel mensen met deze
naam. Dat weet ik via internet. Niet dat ikzelf
op internet zoek, dat vraag ik wel aan
mijn zoon. Die heeft daar meer verstand
van”, besluit hij.
bErOEP
Het lijkt alsof hij al zijn hele leven met de
wielersport bezig is, maar hij heeft nog tal
van verhalen klaar als we hem naar zijn
leven vragen. Van de omzwervingen naar
Frankrijk en Duitsland die hij noodgedwongen
tijdens de Tweede Wereldoorlog
moest maken nadat hij werd opgepakt,
van zijn voetbaltijd als jonge snaak bij Red
Star en van zijn latere werk bij de NMBS.
“Ik begon er als tijdelijk beambte en was
treinbegeleider van militaire treinen. Vaak
was ik drie dagen aan een stuk weg. Tot
ik ziek werd en overgeplaatst werd naar
het bureel. Ik deed bevorderingsexamens
mee en dan heb ik lang gewerkt op Antwerpen
Zuid en ik ben geëindigd aan de
Noorderdokken waar ik nog net het begin
van de computers heb meegemaakt.
Een ramp want die programma’s sloegen
continu kadul. Op mijn zestigste ben ik
met pensioen gegaan”, vertelt Sipido. En
meteen had hij tijd genoeg om zich op de
wielersport te gooien en met een boek,
een tentoonstelling en een herdenkingsplaat
een eresaluut te brengen aan Stan
Ockers en de andere misschien minder
bekende renners uit de geschiedenis van
Borgerhout.
17 www.deidealewoning.be

“voor mIjn ongeval WIst Ik
nIet Dat al DIe voorzIenIngen
bestonDen”
Met een rolstoel wonen in een aangepast appartement.
Dat je leven van de ene minuut op de andere grondig overhoop kan
worden gehaald daar kan de 35-jarige Azaoum Fahima van meespreken.
Na een ernstig verkeersongeval belandde ze enkele jaren geleden
in een rolstoel. Nu woont ze als alleenstaande moeder samen
met haar twee kinderen in een zogenaamde ADL-woning, zeg maar
een aangepaste locatie, van De Ideale Woning in Berchem. Een woning
die brede gangen en een aangepaste lift heeft, vlot bereikbaar is
en die binnenin ook het nodige comfort biedt voor iemand die zoals
Azaoum Fahima beperkt is in haar bewegingsmogelijkheden.
“Het kan allemaal zo vlug gaan”, zegt
de nu 35-jarige Azaoum Fahima. Amper
enkele jaren geleden werkte ze nog full
time in een kinderdagverblijf en stond
ze permanent zelf klaar om anderen te
helpen.Ze raakte verlamd tot net onder
haar armen. Nu is ze dus op haar beurt
afhankelijk van de hulp van allerlei mensen
om alles gedaan te krijgen. Toch blijkt
ze tijdens het gesprek bijzonder dankbaar
dat ze er nog is en dat ze, mits een aantal
aanpassingen en met wat hulp , zelf haar
kinderen kan grootbrengen.
AutO-OnGEVAL
Haar verhaal wil ze wel vertellen maar ze
gaat liever niet op de foto. “Ik heb een auto-ongeval
gehad op de autostrade E19
met de gekende gevolgen. Eerst heb ik
twee maanden in het ziekenhuis van Sint-
Niklaas gelegen en nadien nog geruime
tijd in het Universitair Ziekenhuis in Gent.
Ik kon absoluut niets zelf doen. Mijn zus
heeft al die tijd alles geregeld”, kijkt ze terug
op de ziekenhuisperiode na haar ongeval.
Haar familie is ook de reden dat ze
naar Antwerpen verhuisde. “Ik woonde in
Brugge maar kon in geen geval terug naar
mijn eigen huis. Al mijn familie woont in
Antwerpen en die helpen me ook enorm.
Ik heb drie zussen en twee broers. Zeker
in het weekend is er altijd wel iemand van
hen. Ook soms om samen leuke dingen
te gaan doen. Om te gaan winkelen bijvoorbeeld
of om samen met de kindjes
naar de dierentuin of naar de cinema te
gaan. We doen wat we kunnen he”, zegt
ze vol goede moed en blij om de voorzieningen
die er zijn om haar zelfstandig te
laten wonen. “Je staat er van tevoren niet
www.deidealewoning.be 18

ij stil dat zoiets allemaal bestaat”, zegt
ze. “Voor mijn ongeval was dit voor mij allemaal
totaal onbekend. Ik ben blij dat dit
er allemaal is en dat ik ook op mijn familie
kan terugvallen.”
ASSIStEntIE
Azaoum Fahima, van Marokkaanse origine,
maar hier geboren, zit als het ware
achterovergeleund in een speciale rolstoel
die ze zelf autonoom kan besturen.
De gangen van haar appartement zijn
breed genoeg gemaakt, zodat ze met
haar rolstoel overal bij kan. Deuren gaan
op commando vanzelf open en nog andere
kleine aanpassingen zorgen ervoor
dat iemand zoals Azaoum zoveel mogelijk
zelf haar plan kan trekken. Daarom is
er in haar ADL-woning assistentie voorzien
wanneer ze die nodig heeft. De afkorting
ADL staat voor Activiteiten van
het Dagelijks Leven, waarbij bewoners
zoals zij moeten geholpen worden. In
het hele gebouw aan het Binnenplein in
Berchem bevinden zich trouwens 12 van
deze ADL-appartementen. Dit betekent
dat er 24 uur op 24 iemand aanwezig is
om desgevallend hulp te bieden. Azaoum
kent de nummercode uit het hoofd: “Je
hebt vier verschillende soorten oproepen.
Als je het cijfer 1 drukt betekent dat dat je
iemand vraagt voor een lange opdracht.
Met een 2 laat je weten dat je iemand nodig
hebt voor een korte opdracht. Druk je
op 3 “ dan geef je te kennen dat het zeer
dringend is. En cijfer 4 betekent een echt
noodgeval.” Behalve de ADL-hulp heeft
Azaoum Fahima nog andere assistentie
zoals een verpleegster die haar elke morgen
uit bed komt halen en haar komt wassen,
een kinesist die aan huis langskomt
en familiehulp. Ook verschillende toestellen
zijn op een dusdanige manier aangepast
dat ze er vlot mee uit de voeten kan
19 www.deidealewoning.be

zoals bijvoorbeeld een computer met een
aangepaste muis die ze vanuit haar rolstoel
kan bedienen. En wat belangrijk is:
om optimaal te kunnen genieten van het
ruime uitzicht op het groen aan de achterkant
van de appartementenblok werd
ook het terras aangepast zodat ze zonder
probleem van binnen naar buiten kan.
KInDErEn
Sowieso moet er ’s morgens iemand
langskomen in huize Fahima om de kinderen
mee aan te kleden en ze mee op
weg te zetten naar school. “Dat behoort
tot de vaste afspraken, daar moet ik uiteraard
niet voor bellen. De kinderen doen
uiteraard ook veel zelf want door deze
sitiuatie zijn ze uiteraard veel sneller zelf-
standig”, vertelt ze niet zonder trots. “De
oudste gaat trouwens al naar het eerste
studiejaar”, zegt Fahima die er op staat
om zelf in haar rolstoel de kinderen mee
naar school te doen en ze ’s namiddags
ook weer te gaan afhalen. Het zijn de
momenten van de dag waar ze echt naar
uitkijkt. Alle omstandigheden in acht genomen,
is ze tevreden met haar appartement
en alle speciale voorzieningen. Al is
er één ding dat ze op termijn nog graag
zou zien veranderen. Niet voor haar maar
voor haar twee kinderen. “Het is een jongen
en een meisje. Nu zijn ze nog klein
en kunnen ze nog samen op een kamer
slapen. Maar op termijn zou het toch iets
idealer zijn, mochten ze elk hun eigen kamer
kunnen hebben. Maar voorlopig gaat
het nog hoor”, wil ze zeker niet ondankbaar
overkomen.
www.deidealewoning.be 20

“Ik heb veel geluk gehaD,
Ik ben heel tevreDen”
Larissa vond letterlijk een thuis in Wilrijk
Elk verhaal is anders bij De Ideale Woning. Zo blijkt ook weer uit de
lotgevallen van Larissa Krestovnikova die twaalf jaar geleden vluchtte
uit Oezbekistan. Een huiselijker tafereel kan je nauwelijks voorstellen,
wanneer ik in hun woning in Wilrijk binnenstap. Moeder geeft haar
baby van enkele maanden oud borstvoeding terwijl haar tienerzoon
vanachter aan de keukentafel zijn huiswerk maakt. Moeder Larissa is
zichtbaar gelukkig en tevreden wanneer ze haar verhaal vertelt. Over
hoe ze vanuit haar geboorteland in België belandde, er haar Hongaarse
man leerde kennen en nog veel meer grote en kleine verhalen.
Ik maak me de bedenking dat het moeilijk
anders kan of Olivia, de nu nog jonge
spruit in de armen van haar moeder, wordt
sowieso een talenknobbel. Opgroeiend
in Vlaanderen, met een moeder die Russisch
spreekt en een Hongaarse vader.
Maar dat is uiteraard nog verre toekomst.
Hier en nu is mama Larissa heel tevreden.
Met haar nieuwkomer én met haar huis.
“Ik heb niet lang moeten wachten op een
woning toen ik naar België kwam. In augustus
twaalf jaar geleden kwam ik naar
hier en in juni van het jaar nadien had De
Ideale Woning een appartement voor me.
Ik wist zelfs niet dat er zo iets als De Ideale
Woning bestond. Mijn vriendin Olga
vertelde me erover en dan heb ik mijn
kans gegrepen. Ik huurde in 1999 een
slecht appartement in Borgerhout voor
12.000 frank. Dan ben ik via De Ideale
Woning naar een mooi appartement gegaan
op een zevende verdieping in Ber-
chem met een heel mooi uitzicht”, gaat
ze een heel aantal jaren terug. “Ik ben een
echt zondagskind. Ook bij mijn aanvraag
om Belg te worden. Toen ik vier jaar hier
in het land was heb ik via de snel Belgwet
mijn naturalisatie aangevraagd. Ook
dat is heel vlot verlopen”, legt ze uit. Wat
ook vlot verliep is hoe ze haar Hongaarse
man Jozef hier leerde kennen. “Gewoon
op straat. Hij sprak mij en mijn vriendin
aan met de paar Russische woorden die
hij kende. En nu is hij mijn man. Het is niet
gemakkelijk om op zijn 52ste hier werk
te vinden, maar als loodgieter is hij heel
handig en dan kan hij allerlei klusjes hier
in huis opknappen”, grapt ze.
GEbOOrtELAnD
Ze is naar eigen zeggen blij dat ze haar
geboorteland heeft verlaten. “Ik kom uit
21 www.deidealewoning.be

Oezbekistan, een land dat onder andere
grenst aan Kazakstan en Afghanistan.
Het is een heel warm land en het is er
ook heel mooi. Zelf kom ik uit Tasjkent.
Er wonen heel veel Russen, waaronder
ik zelf. De vader van mijn grootvader was
als Rus rond 1917 in Oezbekistan komen
wonen, net als vele andere Russen.
Maar het is nu bijna voor 100 procent een
moslimland en dat zorgt voor conflicten
met de Russische minderheid waartoe ik
behoor”, legt Larissa uit in meer dan behoorlijk
Nederlands. Vrijwel onmiddellijk
na haar aankomst is ze dan ook Nederlands
beginnen studeren. “Aan de LBC
op de Kipdorpvest. Twee maal per week
was dat. In totaal heb ik die lessen vier
jaar gevolgd en heb ik speciaal nooit een
schotelantenne op mijn huis geplaatst
omdat ik via de televisie Nederlands wilde
leren. En ook op het werk heb ik Nederlands
geleerd.Ik heb een tijd gewerkt als
technisch bediende bij een bedrijf in de
haven. Ik had mijn CV op de website van
de VDAB geplaatst en ik kreeg onmiddellijk
telefoon. Ik heb dan ook een technisch
tekendiploma. Dat heb ik acht maanden
gedaan en nadien ook nog heel wat interimjobs.
Ik heb ook nog een tijd een eigen
internetcafé gehad op het Sint-Jansplein
in Antwerpen maar dat is niet zo gelukt.
We mochten er maar tot 20 uur open zijn
en ik denk dat het pas een succes kan zijn
als je tot middernacht kan openhouden”,
vindt Larissa.
tEruGGAAn
Het is misschien niet zo gemakkelijk om
hier de kost te verdienen maar terugkeren
naar Oezbekistan daar denkt ze in
de verste verte niet aan. “Ik ben er niet
weggegaan omdat ik geen vooruitzichten
had want als ingenieur mechanica
had ik er een goeie baan. Het is er echt
www.deidealewoning.be 22

heel streng. Ik ben er zeker van dat ik in
de gevangenis vlieg als ik terugkeer. Misschien
wel tien jaar. Ik ben dan ook niet
kunnen teruggaan toen mijn vader en
moeder stierven. Ook mijn oudste broer is
er weggetrokken en woont nu in Rusland
tussen Moskou en Sint-Petersburg. Naar
Moskou ben ik wel al enkele malen geweest
samen met mijn zoon Arsenij. Daar
lachen ze met hem omdat hij een speciaal
Russisch accent heeft natuurlijk. Mijn
moeder en vader wilden niet vertrekken
maar heel wat leeftijdsgenoten gingen er
weg. In de klas waar ik Nederlands leerde
zaten veel mensen uit Oezbekistan. Dat
is het beste bewijs. Het was niet onmiddellijk
mijn bedoeling om naar België te
komen. Er waren heel wat landen waar ik
aan dacht. Israël bijvoorbeeld maar daar
kreeg ik geen visum. Veel Oezbeken gaan
ook naar Amerika, Canada of ook naar
Duitsland. Vaak gaat het om zogenaamde
ethnische Duitsers”, vertelt Larissa.
EtEn
Wat er bij Larissa Krestovnikova en haar
echtgenoot Jozef op tafel komt is behoorlijk
internationaal. “Hongaarse goulash en
Russische Borjst. Van frieten ben ik niet
zo gek van. Dat is meer iets voor mijn
zoon”, lacht ze. Zoon Arsenij, een uit de
kluiten gewassen tiener van veertien, bevestigt
vanuit de keuken. Hij zit over zijn
boeken heen gebogen en kan volgens zijn
moeder al zijn energie kwijt in het waterpolo
spelen bij Groenenhoek. Het gezin
van Larissa heeft het naar zijn zin in het
huis in Wilrijk. “Ik ben heel tevreden dat
we in maart vorig jaar naar een huis met
een tuintje zijn kunnen verhuizen, zeker
met de baby die erbij is gekomen”, straalt
ze. Het contact met de buren is ook heel
goed, getuige de vele gelukwenskaartjes
die ze met de geboorte van haar dochtertje
kreeg. “De buren helpen mekaar hier
ook goed. Als er iemand een grasmaaier
nodig heeft, kan hij die wel lenen van een
van de buren. Zo gaat dat hier..” Tijd voor
haar hobby’s heeft ze niet veel zo vlak na
de geboorte van haar kind. Vooral fotografie
en fitness staan hoog op haar lijstje
van favoriete vrijetijdsbestedingen. “Fotografie
komt van pas want dan kan ik
mooie foto’s van Olivia maken. En fitness
daar ben ik na de bevalling ook weer aan
toe want die extra kilo’s moeten er terug
af”, zegt ze al lachend als afsluiter.
23 www.deidealewoning.be

louIs beumont: “vroeger
stonD hIer nIks In De
valaarWIjk. alleen De kerk
en De PastorIj”
Echtpaar 57 jaar lang trouw aan De Ideale Woning
Mocht er een prijs worden uitgereikt voor wie het langste huurder is
bij De Ideale Woning dan eindigden Louis Beumont en Marie-José
De Laet zeker op een podiumplaats. 57 jaar woonden ze in de wijk
Valaar in Wilrijk. Sterker nog, het echtpaar heeft er nog alles weten
bouwen want toen ze in de wijk vlakbij de huidige A12 kwamen wonen,
stond er nog zo goed als niets. Louis en Marie-José kunnen de
wedstrijd van de langste huurder echter niet meer winnen want intussen
verhuisden ze naar Gooreind om op hun oude dag dichter bij hun
dochter te wonen.
57 jaar geleden trok het echtpaar Beumont
– De Laet in in hun woning aan de
Gebroeders De Wachterstraat 7, middenin
het Valaar. “Er liep hier een spoorbaan,
er stond een boerderij maar van een rijkswachtkazerne
of van veel andere huizen
was er nog geen sprake”. Louis Beumont
spreekt van lang geleden want de nog bijzonder
kranige man werd het afgelopen
jaar negentig. Het geheim van zijn lang
leven? “Ik heb nooit tabak aangeraakt en
sterke drank heb ik ook nooit gedronken.
En verder regelmatig leven en altijd in de
natuur zitten, vertelt Louis. Hij blijkt inderdaad
een geboren verteller. En aan niets
hoor je dat hij pas op zijn tiende Nederlands
leerde. Hij werd immers in 1919 in
Engeland geboren. “In Hornsey (Noord-
Londen) meerbepaald. In het graafschap
Middlesex. Mijn moeder was daar naar-
toe gevlucht omwille van de Eerste Wereldoorlog
en ontmoette daar mijn vader
die officier was in het leger. Hij had zelfs
nog in het toenmalige Belgisch-Congo
gediend. We kwamen dus pas terug naar
België toen ik tien was. Het heeft lang geduurd
vooraleer ik mijn accent kwijt was.”
nAtuur
Zoals hij hierboven al zei, is het Louis’
lange leven om in de natuur te vertoeven.
Voornamelijk dan om zijn favoriete hobby
te beoefenen, het tekenen en aquarelleren
van landschappen en ander natuurschoon.
“Ik doe dat al van jongs af aan.
Mijn vader had dat ook. Van hem heb ik
het aquarelleren geleerd. Het hele huis
van de Beumonts hangt dan ook vol met
www.deidealewoning.be 24

Louis’ creaties. En een veelvoud daarvan
heeft hij zelfs weggegeven. “Aan mensen
die ik er een plezier mee kon doen”, zegt
hij bescheiden. Ook De Ideale Woning
kreeg van Louis enkele werken cadeau
waaronder de potloodtekening van het
Valaar bij dit artikel. Zelf minimaliseert hij
zijn kunstige hobby maar dat hij altijd talent
heeft gehad voor deze creatieve tijdsbesteding
moge duidelijk zijn. Louis kan
het tekenen gewoon niet laten. “Ik teken
overal in de natuur. Ik trok er altijd op uit
met de fiets of met de brommer. Nu alleen
nog met de fiets want voor de brommer
ben ik te oud geworden. Dat ik de natuur
teken zal ook wel iets met mijn vader te
maken hebben. Mijn vader rookte veel.
En in die tijd zaten er in Engeland cigarette
cards bij met afbeeldingen van al-
lerlei onderwerpen. Maar toch vooral van
wilde planten en dieren en vogels. Ik verzamelde
ze en tekende ze ook na.”
bOEKEn
Het verzamelen is hij alvast niet verleerd
want in zijn hele leven kreeg hij een massa
boeken bij elkaar. “Vooral informatieve
boeken. Over heemkunde, paleontologie,
biologie, zelfs wiskunde. Ook met die
boeken begon ik op jonge leeftijd. Ooit
heb ik zelfs mijn kleren verkocht om boeken
te kopen. Het resultaat was dat mijn
moeder heel kwaad was toen ze dat ontdekte”,
kan hij er zo veel jaren later nog
flink om lachen.
25 www.deidealewoning.be

HEEmKunDE
Heemkunde is al vele jaren een ander
stokpaardje van Louis. En soms combineerde
hij de ene hobby met de andere.
Onder andere door het tekenen van heel
wat zogenaamde afweerkruisen. “Dat
zijn kruisen die bijvoorbeeld werden aangebracht
aan boerenhoeves. Boven het
keldergat was een van de plaatsen waar
dat gebeurde. Om te beletten dat de melk
zuur werd. Je hebt die kruisen in alle mogelijke
maten en soorten. Ik tekende ze
voor een heemkundig tijdschrift. In de
heemkunde is er veel belangstelling in
landelijke woningen in combinatie met
bijgeloof”, legt tekenaar Louis enthousiast
uit. Een ander heemkundethema dat
hij graag met potlood op papier vastlegde
zijn ijskelders. “Dat is een ruimte met een
berg zand erover zeg maar. Kasteelheren
lieten die ijskelders aanleggen zodat
voedsel en dergelijke een hele zomer lang
kon worden bewaard. Nu doen ze meestal
dienst als woonplaats voor vleermuizen”,
weet hij uit ervaring. Veel van wat Louis
ooit aan zijn tekenpapier toevertrouwde,
is inmiddels al verdwenen. “Ter hoogte
van de Pretoriastraat, waar nu de ring van
Antwerpen ligt, heb ik nog bootje gevaren
op de Vesten. Die werden later dichtgegooid
om er de snelweg op te leggen. Ik
stel soms wel eens vast dat ik verteerd
word door nostalgie. Dat zal met de leeftijd
te maken hebben zeker?”, vraagt hij
zich luidop af. Ook de plaatsen waar hij
vroeger gewerkt heeft, zijn er inmiddels
niet meer want zijn hele leven lang werkte
hij voor General Motors. “Eerst in de
Haantjeslei en later op de Noorderlaan”,
voegt hij eraan toe.
AFScHEID
De tekeningen die hij aan de sociaal as-
www.deidealewoning.be 26

sistente van De Ideale Woning cadeau
gaf, zijn eigenlijk een beetje een afscheidsgeschenk
want na 57 jaar huren
van onze huisvestingsmaatschappij verhuisden
zijn echtgenote en hij het voorbije
jaar naar Wuustwezel, meer bepaald
naar deelgemeente Gooreind. “De trappen
naar de derde verdieping waren er
teveel aan geworden. Nu wonen we ook
dichter bij onze dochter Gilberte die ons
desgevallend kan helpen. Maar ik ben altijd
heel tevreden geweest over De Ideale
Woning. Daarom ook dat ik hen met veel
plezier die tekeningen over de Valaarwijk
heb bezorgd.” Soms legde hij in de loop
der jaren ook speciale contacten met
mensen die hij tijdens zijn tekensessies
tegenkwam. Hij denkt daarmee meteen
aan een Canadees die hij op de begraafplaats
van het Schoonselhof leerde kennen.
“Ieder jaar kwam hij over uit Canada
om gesneuvelde familieleden eer te betuigen.
Ik heb hem leren kennen toen hij op
zoek was naar een bepaalde grafsteen. Ik
denk dat hij een muur kon volhangen met
alle tekeningen die ik hem cadeau gedaan
heb”, lacht Louis. “Het ene plezier
is het andere waard. Die mannen zijn hier
toch maar komen vechten tijdens de oorlog
he.“ Maar Louis en zijn vrouw Marie-
José hebben nog een andere band met
Canada. “Onze kleinzoon, die computerspecialist
is, woont daar. Hij is getrouwd
met een Ierse en werkt er als computerspecialist.
Hij is al volledig geïntegreerd
want hij speelt er ijshockey, de nationale
sport zeg maar.”
LEEFtIjD
Zelfs op zijn huidige leeftijd neemt hij nog
geregeld de tekenpen ter hand. “Maar
ik trek niet meer met de fiets de natuur
in. Mijn dochter doet me nu met de auto
weg. Naar de Kalmthoutse Heide bijvoorbeeld.
En liefst midden in de week wanneer
het overal stil is.”
27 www.deidealewoning.be

coach Frans Platteau:
“het WorDen een stukje
uW eIgen kInDeren”
Zelfstandig wonen vlakbij beschermde werkplaats
Het leven is meer dan werken alleen. Dat weten ook de werknemers
van de beschutte werkplaats in Merksem. Waar ze wonen is voor hen
zo mogelijk nog belangrijker. En dat kunnen de mensen van Werminval
vlak in de buurt én op zelfstandige basis. Met de hulp van De
Ideale Woning, maar misschien nog meer met met de hulp van geengageerde
mensen zoals Frans Platteau die als coach in de appartementsgebouwen
een oogje in het zeil houdt en waar mogelijk “zijn
mannen” begeleidt en een handje toesteekt.
Frans Platteau (62) werkt zelf als personeelsverantwoordelijke
en financieel
verantwoordelijke bij de beschutte werkplaats
Werminval. Maar ook buiten zijn officiële
werkuren zijn de Werminval-mensen
nooit veraf. Hij woont met zijn gezin
dan ook al jaren tussen hen in en herinnert
zich nog goed hoe het in de jaren ’80
allemaal begon. “Vaak vragen ouders van
mensen met een handicap zich af wat er
met hun kinderen gebeurt als ze zelf wegvallen.
Het is eigenlijk met die gedachte
in het achterhoofd gegroeid bijna dertig
jaar geleden. We zijn toen naar Nederland
gaan kijken waar een gelijkaardig project
al bestond. In De Ideale Woning hebben
we vervolgens een partner gevonden die
mee in het verhaal wilde stappen.” Vervolgens
werden er 16 appartementen gebouwd
in de Korte Bremstraat en in één
van die appartementen nam het gezin
Platteau in 1989 zijn intrek. “Het principe
is eenvoudig. Iedereen heeft zijn eigen
appartement maar wij zijn er om ondersteuning
te bieden.”
FAmILIAAL EnGAGEmEnt
Frans Platteau spreekt niet toevallig in de
meervoudsvorm want uiteindelijk bleek
het een engagement waar het ganse gezin
bij betrokken is. “Onze kinderen hebben
eigenlijk zo goed als nooit anders
gekend. De jongste was 12 toen we hiernaartoe
verhuisden, de oudste 17.” Het is
dan ook een engagement geworden dat
blijkbaar wordt doorgegeven want ook
een van de dochters van Frans en Greta
Platteau – Canfyn doet nu op haar beurt
hetzelfde. Frans zelf vat het mooi samen:
“Ze hebben een huis ter beschikking en
wij proberen er voor hen een thuis van te
maken.” In totaal gaat het om twee blokken
met in totaal 24 appartementen. Eén
blok met 16 appartementen in de Korte
Bremstraat en de andere met 8 in een
evenwijdige straat. “De twee blokken liggen
tegenover elkaar met een tuin ertussenin.
Het voordeel is dat je zo alles gemakkelijk
in de gaten kan houden.”
www.deidealewoning.be 28

EVIDEnt
“Toch was het niet van in het begin zo
evident. Je moet duidelijke afspraken
maken en duidelijk uw privéleven aflijnen”,
spreekt Frans uit ervaring. “Er moet
echt structuur inzitten. Donderdagavond
is bijvoorbeeld de ontspanningsavond.
Dan proberen we ze van voor hun televisie
weg te halen. Ik ben al zover dat ik een
aantal onder hen heb leren dammen en
schaken. En de afgelopen zomer hebben
we een pingpongtafel aangeschaft want
ze hebben af en toe wel een zetje nodig
om te bewegen. De afspraak is ook dat
woensdagavond onze eigen vrije avond
is. Dan is het de bedoeling dat ze ons
gerust laten. Enkel als ze dan hun vinger
afsnijden of iets dergelijks kunnen ze me
nog altijd op mijn gsm bereiken uiteraard.
De andere dagen van de week is er altijd
wel de ene of de andere die komt aanbellen.
Ofwel met een brief of met iets
anders. Het kan van alles zijn. Je raakt
er natuurlijk ook emotioneel mee betrokken.
Het is in feite één groot gezin maar
je moet er wel voor zorgen dat je eigen
gezin op de eerste plaats blijft komen”,
zegt Frans nuchter. “We hebben ook
een gemeenschappelijke ontspannings-
29 www.deidealewoning.be

uimte waar spelletjes worden gespeeld
en waar vooral veel wordt gebabbeld. Op
den duur ken je ieders karakter en weet
je aan wie je aandacht moet schenken.
En je moet er ook op letten dat iedereen
aan bod komt. Ik heb er mij in de loop
der jaren ook in verdiept over hoe je moet
omgaan met mensen met een beperking.
In elk geval met veel geduld, spreekt hij
uit ervaring.
FInAncIEEL
Frans Platteau legt er wel de nadruk op
dat hij voor de bewoners absoluut geen
financieel beheer doet. “Maar we sturen
ze wel een beetje. Het hangt van persoon
tot persoon af. Er zijn er die je best per
dag een deel geeft want anders is alles
op één dag op. Gewoonlijk gebeurt dit in
overleg met de ouders en spreken we bijvoorbeeld
af dat ze bijvoorbeeld een bepaald
bedrag per week krijgen. De band
met de ouders en de familieleden is doorgaans
bijzonder goed.
VErAnDErEn
In de loop der jaren zag Frans Platteau
een en ander wel veranderen. “De bewoners
worden ook stilaan wat ouder en
dus passen we de activiteiten aan. In de
beginjaren organiseerden we volksspelen
en estafette maar dat hoort nu niet meer
tot de mogelijkheden. Nu doen we wat
rustigere dingen en regelmatig gaan we
ook een keer op uitstap. Zo zijn we bijvoorbeeld
ook met een hele ploeg naar
het circus van De Ideale Woning geweest.
Ook naar de Sinksenfoor gaan we ieder
jaar en er gaan maar weinig gelegenheden
voorbij of we doen er iets mee. Halloween
bijvoorbeeld maar natuurlijk ook
Kerstmis en Nieuwjaar. De afspraak is dat
we het ene jaar samen Kerstmis vieren en
het andere jaar Nieuwjaar.” En het meest
bijzondere initiatief dat de bewoners samen
met Frans en zijn familie hebben in
elkaar gestoken was een theateravond
naar aanleiding van 20 jaar Werminval.
“De bewoners hadden allerlei toneelstukjes
ingeoefend. En heel wat familieleden
zijn komen kijken. We hadden zelfs meer
dan 150 inschrijvingen. Op zulke avonden
heb je echt het gevoel dat we gelukt zijn
in ons opzet. Het is trouwens belangrijk
dat we regelmatig activiteiten doen waar
de familieleden op worden uitgenodigd.
Op die manier blijven we ook met hen in
nauw contact.” Met wie de Werminval –
bewoners ook een nauw contact onderhouden
is met de buurtbewoners want
ieder jaar wordt een buurtdag georganiseerd.
“Buurtbewoners mogen dan een
kijkje komen nemen hoe het er hier aan
toegaat. En dat is iets waar onze bewoners,
jong en oud, met plezier aan meewerken,
want ze zijn allemaal enthousiaste
kandidaten op dat moment om hun
buren een rondleiding te geven.”
OuDEr
De bewoners variëren in leeftijd tussen 25
en 58 jaar. In totaal zijn ze met 24. “Zeven
onder hen zijn mensen die hier al van in
het begin wonen. Vermits de meeste bewoners
ouder worden dringen zich stilaan
nieuwe voorzieningen op. “In samenwerking
met De Ideale Woning zijn we daarom
bezig aan een zorgcentrum. “Dit is voor
de oudere bewoners die zorgbehoevend
worden. Een verpleegster zorgt er dan
bijvoorbeeld voor dat ze verzorgd en gewassen
worden en er worden nog tal van
andere voorzieningen getroffen. Dat zou
ik nog graag mee uit de grond stampen”,
www.deidealewoning.be 30

zegt de 62-jarige Frans Platteau enthousiast.
Het engagement dat hij aan de dag
legt is voor hem vanzelfsprekend. Waar
dat dan vandaan komt? “Ik ben altijd al
sociaal bewogen geweest. Al van vroeger
bij de KAJ, waar het motto van Cardijn
was: zien, oordelen, handelen. Ik heb
het gezien, geoordeeld en dan komt de
vraag: wat kan ik er aan doen? En in dat
engagement moet je dan ook nog eens
gesteund worden door je vrouw en kinderen.
Iets waar een van onze dochters het
in het begin wel een keer lastig mee had,
is dat de bewoners ons ook gewoon vake
en moeke noemen. Behalve als ze kwaad
zijn, dan zeggen ze Frans”, lacht hij.
31 www.deidealewoning.be

“IDeale WonIng Is zoWel
In De staD als In De groene
ranD actIeF”
Ze waren er natuurlijk niet bij 90 jaar geleden toen De Ideale Woning,
of althans haar voorloper boven de notariële doopvont werd
gehouden. Toch hebben Dirk de Kort en Gert Eyckmans samen toch
ook al behoorlijk wat kilometers op de teller staan aan het stuur van
de sociale huisvestingsmaatschappij. De eerste als voorzitter van de
raad van bestuur, de tweede als directeur. Voor een aantal vragen
over verleden, heden en toekomst van De Ideale Woning ook een
ideaal duo dus.
VErScHILt DE IDEALE
WOnInG VAn AnDErE
SOcIALE HuISVEStInGmAAtScHAPPIjEn?
Dirk de Kort: Typisch aan De Ideale Woning
is dat deze sociale huisvestingsmaatschappij
zowel in stedelijk gebied
als in de randgemeenten opereert. Dat is
geen toeval. Het was het opzet van in het
begin om te werken voor het hele arrondissement
Antwerpen.
Gert Eyckmans: “We onderhouden goede
contacten zowel met gemeenten in een
stedelijke omgeving als met de meer landelijke
gemeenten. Die verscheidenheid
tussen stedelijke en landelijke gemeenten
maakt het ook speciaal om nieuwe beleidsmaatregelen
te testen en of deze op
alle verschillende plekken toe te passen
zijn.”
Dirk de Kort: “De problematieken zijn ook
anders in een stedelijke dan in een lande-
lijke omgeving. Inkomens zijn doorgaans
ook lager bij huurders in een stedelijke
omgeving dan in een landelijke context.”
nA 90 jAAr IS DE
mAAtScHAPPIj nOG nIEt
zO LAnG GELEDEn OOK
mEt KOOPWOnInGEn
bEGOnnEn?
Dirk de Kort: “Een onderzoek naar betaalbaar
en bescheiden wonen wijst uit
dat de realisatie van gemengde projecten
met huur- en koopwoningen noodzakelijk
is. Dit kan eventueel gebeuren samen met
private projecten. Het zorgt ook voor een
gezondere mix. Het is een heel recente
evolutie want we hebben het per slot van
rekening bijna 90 jaar lang anders gedaan.”
Gert Eyckmans: “Het maakt het voor De
Ideale Woning ook financieel heel wat
stabieler. Het idee van bescheiden wonen
www.deidealewoning.be 32

is vrij recent nog in de wetgeving opgenomen,
meer bepaald in het decreet van
2009 over grond- en pandenbeleid. Het
staat in feite nog in de kinderschoenen.“
Hoe verloopt de samenwerking tussen
De Ideale Woning en de gemeenten en
ocmw’s?
Dirk de Kort: “ We hebben regelmatig
overleg met de lokale spelers die de gemeenten
en het ocmw zijn. Dit in het kader
van het woonoverleg waarbij onder
andere op regelmatige basis de wachtlijsten
worden bekeken.”
33 www.deidealewoning.be

Gert Eyckmans: “Gemeenten en ocmw’s
zien zeker het belang in van een goede
samenwerking met De Ideale Woning. In
het woonoverleg wordt ook naar de toekomst
gekeken. Hoe de bevolking zal
evolueren, hoe de demografie van een
gemeente er zal uitzien over een aantal
jaren bijvoorbeeld.
Dirk de Kort: Door de problematiek van
gewijzigde gezinssamenstellingen bijvoorbeeld
zal het woningaanbod moeten
volgen. Daardoor zullen zeker andere manieren
van huisvesting noodzakelijk zijn.
KrIjGt DIE SAmEnWEr-
KInG tuSSEn GEmEEntEn
En OcmW’S En DE IDEALE
WOnInG OOK cOncrEEt
VOrm?
Gert Eyckmans: “We verwachten veel van
de zogenaamde woonloketten waarbij
het de bedoeling is dat die aanvullend in
eerste lijn gaan werken.”
Dirk de Kort: “Op die manier staan we veel
dichter bij de mensen. En een woonloket
is toch nog iets anders dan het ocmw.
Voor veel mensen blijft het immers een
drempel om daar naartoe te stappen.“
KunnEn GEmEEntEn zELF
InItIAtIEVEn nEmEn IVm
WOnEn?
Dirk de Kort: “Inderdaad. Gemeenten
kunnen bijvoorbeeld een bijkomend reglement
goedkeuren waarmee ze richten
op bepaalde doelgroepen. Denk maar aan
assistentiewoningen die ze in de buurt
van dienstencentra kunnen voorzien.”
Gert Eyckmans: “Gemeenten kunnen
zich op het vlak van sociaal woonbeleid
aanpassen aan de lokale behoeften. Door
overleg houden we er ook rekening mee
dat bij het toewijzen van woningen dit optimaal
is afgestemd op maat van de gemeente.”
HOE EVOLuEErt HEt
tyPE WOnInGEn In DE
tOEKOmSt?
Dirk de Kort: “De tijd van de hele grote
projecten zoals die tientallen jaren geleden
werden uitgevoerd, is voorbij. We
zullen meer en meer kleinere projecten
zien verschijnen. Inbreidingsprojecten die
de betaalbare woningen op een harmonische
manier zullen integreren.
Gert Eyckmans: “Daarbij zal nog meer
dan vandaag en steeds meer aandacht
gaan naar de architectuur en naar gebouwen
die ook technisch op een hoogstaande
manier zullen worden gebouwd.”
Dirk de Kort: “Maar we deinzen er ook niet
voor terug om totaal nieuwe vormen van
samenleven te onderzoeken. Zo bekijken
we een project dat Huis in de rij heet en
waarbij het bedoeling is om ouderen bij
wijze van spreken op kot te laten wonen.
Voorwaarde is wel dat je een voldoende
laag inkomen hebt, maar het zou alvast
een oplossing kunnen bieden waar nogal
wat mensen op latere leeftijd mee af te
rekenen krijgen.
Gert Eyckmans: “De bedoeling zou dus
zijn om bijvoorbeeld een blok van 5 ap-
www.deidealewoning.be 34

partementen te ontwerpen met een wat
grotere gemeenschappelijke ruimte . Het
zou een combinatie moeten worden van
voldoende privacy afgewisseld met voldoende
sociaal contact en eventuele sociale
controle.”
Dirk de Kort: “Als we verder denken zou
dit zelfs kunnen gecombineerd worden
met een zogenaamde zorgmantel waarbij
bestaande organisaties uit de gezinszorg
aangevuld met vrijwilligers het
zorgaspect voor hun rekening nemen. In
Borgerhout staat trouwens zo’n concreet
project in de steigers. Er bestaan al vroegere
voorbeelden overigens van samenwerking
met andere organisaties. Ik denk
daarbij aan Werminval in Merksem, De
Vliering in Boechout en De Link in Mortsel.
Stuk voor stuk projecten waar werken
in een beschermde werkplaats worden
gecombineerd met zelfstandig wonen in
de buurt.”
Gert Eyckmans: “Maar er zijn nog andere
voorbeelden zoals in Hemiksem waar er
een samenwerking bestaat met de vzw
Pegode waardoor het mogelijk wordt
om ook mensen met een autismespectrumstoornis
zelfstandig te laten wonen.
Hetzelfde in Edegem waar studio’s zijn
voorzien voor mensen met een fysieke
handicap en waar 24/24 uur verzorging
beschikbaar is.”
Dirk de Kort: “Sociale woningen zullen
nog op een andere manier evolueren. Het
volstaat niet meer om appartementen te
voorzien en gewoon het aanbod uit te
breiden. Je moet bijvoorbeeld ook een
gemeenschappelijke ruimte creëren waar
ook de andere buurtbewoners iets aan
hebben en waarbij er als het ware voor
beide partijen een win-winsituatie ontstaat.
Er zullen meer en meer projecten
komen waarbij partijen worden samengebracht.”
Wordt er naast de nieuwe plannen nog
geinvesteerd in het oudere patrimonium?
Gert Eyckmans: “Uiteraard. Daar wordt
zelfs heel zwaar in geinvesteerd. Bijvoorbeeld
alleen al om iets oudere woningen
energiezuiniger te maken. Daarvoor hebben
we een zeer zwaar investeringsprogramma
uitgewerkt dat wordt uitgevoerd,
verspreid over de komende 10 jaar. En
dat is zeker ook in het voordeel van de
huurder want vermits die de energiekosten
moet betalen, is het ook in zijn belang
om die kosten naar beneden te krijgen.”
Dirk de Kort: “Waar zeker ook meer en
meer de nadruk zal op gelegd worden is
op het vergroenen van de omgeving van
de sociale huisvesting. Nu is het beeld
misschien dat je alleen in het groen kan
wonen als je landelijk woont en dat je in
de stad niet veel groen om je heen hebt.
Ook daar willen we zeker op inzetten.”
35 www.deidealewoning.be

www.deidealewoning.be 36