Nederlandschen Journalisten-Kring

184
uitgaan met bedragen die wisselen tusschen f 100 en ƒ noo. ] )'
Dit betreft alleen de minimum-salarissen. Telt men daarbij
dan nog op de periodieke verboogingen, dan mogen wij
resumeeren dat aan het eind van den opklimmingstijd die
salarissen verhoogd zullen zijn met bedragen, wisselend tusschen
f JOO en f 1H00.
Zoo is de toestand.
Die cijfers bewijzen tweeërlei. Ten eerste, hoe ellendig het
tot dusver met onze salaris-positie gesteld was. En ten tweede,
dat de .salaris-schaal een wezenlijke en belangrijke verbetering
beteekent voor velen. Voor de beoordeeling van onze actie
is dit laatste beslissend.
Er is, bijvoorbeeld, een blad met 9 redacteuren, die bij
invoering van. de schaal allen vooruitgaan met bedragen van
f 150 tot f 900. Drie ervan krijgen f 900 opslag, 1 krijgt
f 800, 2 krijgen er f 700, enz. Samen ontvangen ze met
ingang van 1 October f 5750 per jaar meer. Aan het eind
van den opklimmingstijd is dit bedrag gestegen tot f 10.850.
Er is een ander blad, met 4 redacteuren, die vooruitgaan
resp. f 600, f 800, f 800 en f 1000, samen f 3200. Aan
het eind van den opklimmingstijd f 6100 per jaar. Derde
voorbeeld: 8 redacteuren, zij profiteeren allen, gaan gezamenlijk
f 3600 vooruit en aan het eind van den opklimmingstijd is
dit bedrag gestegen tot f 9100 per jaar. Zoo zouden wij tal
van voorbeelden kunnen noemen, de gegevens zijn in ons
bezit. En ieder directeur weet van zich zelf natuurlijk deze
dingen ook wel. Met die cijfers is echter volstrekt nog niet
gezegd, dat de salarissen op peil zijn!
*
Ja — zegt men misschien — maar de groote bladen, hoe
staat het daarmee?
Collega's, vergist u niet! Er zijn groote bladen, die van de
salaris-regeling ook profiteeren. Wij noemen het voorbeeld van
een blad met 15 redacteuren, waarvan 5 journalisten direct
van de salaris-verhooging zullen genieten, tot een bedrag
van f 2290, maar waarvan alle 15 de periodieke verhoogingen
zullen krijgen tot een bedrag van f 8935, zoodat aan het
eind van den opklimmingstijd per jaar f 11.225 méér wordt
gegeven.
Maar men moet niet vergeten, en dit is de hoofdzaak,
dat de groote bladen van o?ize salaris-actie sinds lang geprofiteerd
hebben. Op tweeërlei manier. Eerst door de tijdelijke
regeling. Maar ook, en bovenal, door salaris-verhoogingen
die de directies buiten iedere regeling om hebben verleend.
Terwijl de actie werd gevoerd, terwijl de onderhandelingen
plaats hadden, heeft het redactie-personeel van de grootste
bladen (N. R. Crt., Telegraaf, Handelsblad, Maasbode)
salarisverhooging ontvangen, soms zelfs herhaaldelijk. Welnu,
dit is een vrucht van de salaris-beweging Deze dingen staan
maar niet op zich zelf, maar houden met onze actie direct
verband. Wanneer die journalisten dus niet direct van de
minimum-schaal profiteeren, dan komt dat wijl zij, dank zij
de actie, reeds een eind boven die schaal uit zijn. Men kan
niet verlangen, dat de schaal alle salarissen zou brengen op
het peil van die der grootste bladen. Indien de schaal de
lagere en de middelmatige salarissen een eind de hoogte
inschuift, en dat doet zij, dan reeds heeft zij werk van groote
en practische beteekenis gedaan. En dan worden zoodoende
van zelf ook de hoogere salarissen nog meer in de hoogte
gewerkt, dan het door onze actie reeds geschied is.
Laat ons hier een gedeelte overschrijven uit een brief, dien
wij van collega VOOGD, verhinderd ter Amsterdamsche vergadering
te komen, ontvingen:
,Dit is een gewichtige overwinning, omdat het vaststaat, dat door
de invoering van deze schaal bij alle bladen als minimum, voor
een groot aantal onzer collega's een niet onaanzienlijke tractementsverhooging
in het vooruitzicht staat. Ongetwijfeld zullen er onder
l ) Er zijn zelfs enkele voorbeelden van f 1200 en i' 1400, maar
deze zijn zéér individueel.
D E J O UP£N A L I S T
ons zijn, die door toepassing der ontworpen schaal zoo op het
oog den vooruitgang niet zullen kunnen afmeten naar een door
hen ontvangen hooger salaris. Daargelaten echter, dat het mij
verkeerd voorkomt om een bepaald voorstel te toetsen aan
zuiver-egoïstische overwegingen, mag er toch als een belangrijk
voordeel op gewezen worden, dat voor hen het minimum-salaris
wordt gecodificieerd. Ieder werkgever weet thans, dat hij bij het
zoeken naar een bepaalde kracht een vastgesteld minimum in
uitzicht zal moeten stellen. Hieruit vloeit vanzelf voort, dat elk
werkgever om iemand dien hij hebben wil te krijgen, boven dat
minimum zal moeten gaan. Zonder dit zou er voor den betrokkene
niet de minste reden voor verandering aanwezig zijn. Waarbij dan
nog komt dat de andere werkgever om zijn beproefde kracht te
houden, allicht weer boven het verkregen bod zal gaan. . . . Het
spreekt vanzelf, dat op den duur de verhooging van de laagstbezoldigden
haar invloed ook moet doen gelden op de tot dusver
hoogere tractementen. Elke werkgever kan nu eenmaal niet aan
den druk ontkomen om wanneer hij de naar zijn oordeel minder
op hooge salarissen aanspraak hebbende redacteuren verhoogen
moet, ook de salarissen der hooger bezoldigden aan een herziening
te onderwerpen. Zoo gezien is de ontworpen salaris-schaal een
aanwinst voor alle?i\
In dit licht moet de schaal worden beschouwd. Zij is
onvoldoende. Zij zal in de naaste toekomst gecorrigeerd
moeten worden. De cijfers dienen te worden aangedikt, en
wat nu de grootste bladen betalen dient ongeveer het standaard-loon
te worden. Maar naast die erkenning, voegt deze
andere: een stuk verbetering is zij. Direct voor velen, indirect
voor allen.
Ziehier het resultaat:
Wij hebben door onze beweging het salaris-peil van den
Nederlandschen journalist niet onbelangrijk verhoogd.
Daarom is dit, vooral voor een groep geestelijke werkers,
een overwinning.
* *
*
Maar: er is een maar. Dat weten wij ook wel. De aangenomen
schaal beteekent nog niet de ingevoerde. En hier
raken we een belangrijk en moeilijk deel onzer taak.
Aan het slot van het schrijven, waarin het Bestuur der
directeuren-vereeniging de aanneming meedeelt, wordt er nog
eens op gewezen dat dit besluit voor de leden geen bindende
kracht bezit. Daarop heeft het Kringbestuur geantwoord:
dat is juist in formelen, maar niet in moreelen zin.
Hierop leggen wij den nadruk. En wij herhalen wat wij in
ons vorig nummer schreven: een directeur die zich aan deze
regeling onttrekt, plaatst zich buiten de zedelijke gemeenschap
van het vak. Na moeizame voorbereiding is een voorstel
ontworpen door een commissie van directeuren en journalisten
en aangenomen door de algemeene vergaderingen der
betrokken organisaties en een directeur die zich aan het
besluit niet houdt, kan zich van onzen scherpen tegenstand
verzekerd houden. Doch dit moeten wij nog even afwachten.
Het heeft ons zeer teleurgesteld, dat slechts .28 directeuren
(wij weten nog niet welke) aan het besluit hebben meegewerkt,
maar in moreelen zijn zij allen, zonder uitzondering,
gebonden. Een directeur, die krachtens de regeling het salaris
van een journalist moet verhoogen met f 1400 (!), f 1000,
f 900, f 800 enz. heeft niet het recht te zeggen: dat is te
veel, dat gaat niet! Maar hij moet in stilte en met wroeging
het feit erkennen, dat hij vele jaren veel te weinig heeft
betaald.
Met alle kracht en energie zullen de journalisten-organisaties
de invoering van deze schaal moeten doorzetten.
Wij zullen spoedig in dit blad een geregelde lijst openen
van bladen die de regeling wel en die haar nog niet hebben
ingevoerd. Daartoe roepen wij de medewerking in van de
collega's. Wanneer hun blijkt, dat de regeling is ingevoerd,
of niet is ingevoerd, of wanneer er thans reeds aan wordt
voldaan, laten zij ons dan daarvan kennis geven. Het beste
is, dat aan ieder blad steeds één journalist als salaris-correspondent
optreedt, die ons van den stand van zaken op de
I hoogte houdt.