Lokale Contact Teams - Ovk

Eerst wil ik iedereen die hier aanwezig is hartelijk
bedanken voor jullie steun en aanwezigheid
bij deze herdenking voor Sandra en Steven.
Dat doet ons heel veel deugd. Wij zijn blij dat
jullie hier zijn om samen met ons nog eens stil
te staan bij het drama van acht jaar geleden,
maar voor ons is het nog altijd alsof het
gisteren gebeurd is.
Verdriet en gemis gaan al acht jaar als een
schaduw met ons mee. Niets is zo tegennatuurlijk
als een kind dat je verliest. De woorden
“ga nooit heen zonder te groeten, ga nooit heen
zonder een zoen, wie het noodlot zal ontmoeten,
kan het morgen niet meer doen” bevatten veel
waarheid, alleen is het jammer dat we dat soms
maar beseffen als het te laat is.
Sandra, de dag voor het drama ben je nog
bij ons thuis geweest en heb je nog naar mij
gevraagd, maar ik was niet thuis. Je zei tegen
ma: “Ik ga niet meer langer kunnen wachten”.
Jammer genoeg heb ik je zo niet meer gezien.
Hadden we dat maar geweten, wat er de volgende
dag ging gebeuren. Op 31 maart
om 4u20 sloeg het noodlot toe. Door een
roekeloze chauffeur; of beter gezegd doodrijder
die 124 km/uur reed, hier op deze plaats,
hadden jij en Steven geen schijn van kans om te
overleven. Geen remsporen: geen voorrang van
rechts gegeven! Zo’n snelheid. Ook ons leven
als ouders, en dat van Carla is gans overhoop
gehaald en een grote puinhoop geworden.
Ook hebben wij nog veel moeite met de
Sinds 31/03/2001 weet ik wat verdriet en
gemis is. Ik zie de mensen denken: “ze is eroverheen”.
Helaas, het verdriet zit vanbinnen, heel
diep vanbinnen. Waar het zoveel pijn doet, maar
niemand ziet het... alleen ik voel het.
Steven, een week voordat je uit mijn leven verdween,
heb ik jou gelukkig nog verteld dat jij als
een broer bent voor mij. Het is misschien een
troost; maar vergeet dit nooit!
Sandra, al 23 jaar hadden we samen een band,
we waren samen één. Toen Steven in je leven
kwam, gingen we samen veel op stap, samen
uit. Ik zag jullie zo graag en ik weet dat jullie mij
Maar de vele grappige anekdoten en mooie momenten
die we met Sandra en Steven beleefd
hebben, zijn in ons geheugen gegrift.
In die acht jaar zijn Carla, Etienne en ik wel andere
mensen geworden. Daarom niet uiterlijk,
maar wel innerlijk, zowel op gezondheidsvlak en
zowel ook mentaal. Maar toch doen we ons best
om voort te doen. Timothy, onze kleinzoon, helpt
ons daar enorm bij, hij maakt veel goed voor ons
bij de verwerking.
Sandra en Steven voor altijd stralen jullie sterretjes
hierboven, zo helder en zo klaar. Diep in
ons hart blijft jullie herinnering leven, gevuld met
al de liefde die jullie ons hebben gegeven.
Maar toch missen we jullie enorm!
Tekst gelezen door Yvette
moeder van Sandra.
gedachte dat de chauffeur nog een tweede kans
gekregen heeft. Want zes maanden rijverbod
voor twee mensenlevens is niets. Levenslang
rijverbod was meer gepast geweest!
Sandra en Steven, deze herdenking is het enige
wat we voor jullie nog kunnen doen. Na acht
jaar spreken de mensen bijna nooit meer jullie
namen uit tegen ons, en dat doet dikwijls zo’n
pijn. Daarom nu deze herdenking: omdat wij
toch zo graag willen dat jullie nog voortleven in
ieders gedachten! Ook daarom laten
we nu op de muziek van jullie lievelingsliedje
26 witte balonnen op als eerbetoon aan jullie
26 levensjaren.
Tekst gelezen door Etienne
vader van Sandra.
ook graag zagen. Ik blijf nu alleen achter, een
deel van mijn leven ben ik kwijt. Ik wilde jullie nog
zoveel vertellen. Waarom? Zo plots, zo jong.
Ik keek er naar uit, om getuige te zijn op jullie
huwelijk. Wat moet ik zonder jullie? Één ding
weet ik zeker, dat ik voor jullie eeuwig een plaats
in mijn hart bewaar. Mijn hart is gebroken, maar
wordt opgevuld door de goede herinneringen
aan jullie!
Jullie blijven voor eeuwig in mijn hart!
Tekst gelezen door Carla
zus van Sandra.
Herdenkingen
11