HET WEEKBIAD AVeSSEI®P5^dg&ï2; 6. T H.

26 F EB 1931 

HET WEEKBIAD 

AVeSSEI®P5^dg&ï2; 6. 

'*. '' 

T H.

TOOAL-TABLETTEN zUn een onovertroffen middel by 

Spät in 

- eo 

Oooffdpnjini 

De TOGALTABLETTEN helpen, waar andere medicamenten faalden 

en daar Togal de maag en het hart niet aantast, kan Togal ook 

gebruikt worden door personen, die geen andere medicamenten 

kunnen verdragen. 6000 attesten van voorname professoren en 

doktoren bevestigen de goede en onschadelijke werking van Togal. 

Togal is verkrijgbaar bij allé apotheken en drogisten è f 0.80 en f2.— 

en voor langere kuren de kliniekverpakking van 250 tabletten a f8.75, 

welke in het gebruik veel voordeeliger is. 

Imp. A. J. AMEYB, Prinsengracht 1111, AMSTERDAM. 

2 - 

■ ■ " - ■ . 

-' 'V: - 

ON5EKE1SPE FEITEN VAN BEKENDE FILMSTERREN 

■. ■'.. ■. 

OLIVER HARDY 

Collega Van Raalte zal het mij 

hoop ik niet euvel duiden, dat 

ik ditmaal den titel van zijn 

artikelenreeks in „Het Weekblad" ge- 

bruik om onbekende feiten van de be- 

kende filmartisten Stan Laurel en Oliver 

Hardy aan de vergetelheid te ontruk- 

ken. Want ook in het leven van be- 

kende filmartisten zijn er nog heel wat 

onbekende feiten! 

.aurel en Hardy, het tweetal wier 

DOOR ERIC WINTER 

namen even vast aaneengesmeed zijn 

als die van Peek en Cloppenburg en 

Van Gend en Loos, zijn een paarpracht- 

artisten. Avond aan avond doen zij 

duizenden en duizenden menschen brul- 

len van het lachen, iets wat veel moei- 

lijker is dan iemand tot tranen toe 

bewegen. Als Al Jolson een 

d knaapje in zijn armen nee 

n weet de regisseur met stelligh 

hij hiermede de traanklieren 

het werk zet. Maar geen regisseur^ 

wereld kart bepalen, op welke ge 

heid het publiek zal reageeren 

alleen Laurel en' Hardy hebben 

als hun groote collega Charlie Ch; 

den gezonden humor, dien het pubTÏ^ 

van alle werelddeelen schijnt te äppre- 

deeren. 

Het geweldige succes van dit tweetal 

is betrekkelijk van recenten datum. Drie 

jaar geleden verschenen ze voor het 

eerst gezamenlijk op het witte doek 

en hadden direct het pleit gewonnen 

door hun verschillend uiterlijk, door 

hun grappig gedrag en vooral door 

hun eigen humor, dien zij steeds weer 

in de meest verschillende vormen weten 

op te disschen. 

In het gewone leven zijn Laurel en 

Hardy in het geheel niet grappig; 

men zou hen voor zakenmenschen kun- 

nen verslijten. Steeds spreken ze over 

âken, dat wil zeggen: over nieuwe films. 

. De geschiedenis van de film maakt 

melding van zeer vele komische teams, 

STAN LAUREL 

maar waarschijnlijk is er nog nooit 

zoo'n gelukkige combinatie geweest als 

die van Laurel en Hardy. Hun genre 

gaat ver boven de z.g. „slapstick 

comedy" uit, zij zoeken het niet in 

smijten en vechten en dwaze onlogische 

achtervolgingen, zij zijn acteurs, hun 

„THE 

ROGUE 

SONG' 

REIST NOOIT PER TREIN, TRAM. AUTOBUS, ENZ. zonder onze populaire A.O.POLIS 

Per f 9000— bij overlijden 

„ f 10000.- bft invaliditeit 

„ f 9000.— bij god. invaliditeit 

RISICO GAAT DIRECT IN 

Jaarpremie slechts f2.50 

Zegelkosten /'0.30 

DOE HET NUl 

- 3 

NIEUWE HAVBANK 

Postglro No. 19154 SCHIEDAM 

r

_^^ 

-* r 

humor zit in de gebaren en mimiek, 

waarbij thans ook het gesproken woord 

gekomen is. 

Laurel, de magere, heeft het gezicht 

van ,gen ernstig filosoof. Hij is steeds 

de lijdende partij, de man, die het 

vuile werk moet opknappen. Hardy, 

de dikzak, is de nijdige, zich innerlijk 

Steeds kwaadmakende mensch, die hope- 

looze gebaren maakt om de sloomheid 

van zijn compagnon. Laurel vertrekt dan 

zijn gezicht op zoo'n eigenaardige 

manier, dat men wel lachen moet. Ik 

wil eerlijk bekennen, dat ik gerust iedere 

week een Laurel en Hardy-film zou 

willen zien. 

Hoe hebben Laurel en Hardy elkaar 

gevonden? Het toeval en ditmaal wel 

het gelukkige toeval heeft hen samen- 

gebracht. Twintig jaar geleden maakte 

de Londensche variéfé-agent Fred 

Karno (we plaatsten onlangs een artikel 

over hem) een tournee door Amerika. 

Onder de leden van zijn gezelschap 

bevond zich o.a. niemand minder dan 

REGISSEUR HAL ROACH, 

wlen de eer toekomt, Laurel en Hardy te hebben 

ontdekt 

Charlie Chaplin. Ook een Stanley 

Jefferson, tegenwoordig meer bekend 

onder den naam Stan Laurel, behoorde 

er toe. Hij viel in het geheel niet op, 

maar hij werkte als een paard. Dolblij 

was hij, dat hij het land zijner droomen 

Amerika zag en door zijn harde wer- 

ken bereikte hij, dat hij niet tot de 

groote groep mislukkelingen ging be- 

hooren. Hij deed van alles.... zelfs 

filmen in rollen, die zoo klein waren, 

dat men ze nauwelijks met een ver- 

grootglas kon vinden! Ontegenzeglijk 

bracht zijn ex-collega Charlie Chaplin 

het er beter af. In 1917 verscheen. 

Oliver Hardy op het beeldvlak. Hij 

kwam uit Georgia naar Californië met 

het vaste voornemen in de studio's 

schurkenrollen te gaan vervullen. Maar 

och arme, toen regisseur Hal Roach 

den goedigen dikzak in het atelier zag 

staan, barstte hij in lachen uit. En 

inplaats misdadigerstypen kreeg hij 

kleine rollen in komische tweeacters, 

waarin veel met zeep en roomtaarten 

gesmeten werdl Op zekeren dag ston- 

den Laurel en Hardy naast elkaar in 

mmr — 

STAN ILAUREL, 

toen hij aan het begin van zijn filmloopbaan stond. 

het atelier en deze twee contrasten zeer dwaze geschiedenis in drie acten, 

bracht Roach op het idee, ze eens 

samen in een film te laten optreden. 

vol met geheimzinnige moorden, geesten 

en griezelige dingen. Het succes was 

De eerste film, die zij samen speel- overal zeer groot; men had slechts 

den, was „Onschuldig Getrouwd"; ze één bezwaar: de film was nóg te kort. 

vervulden echter niet de hoofdrollen, Daarop besloot Roach om het bij gedoch 

waren slechts ondergeschikte bij- legenheid eens met een langere film 

figuren. Maar ze speelden hun rollen te probeeren. Maar het scenario moest 

zóó goed, dat het succes van deze eerst geschreven worden, want het moest 

film hun werk was en Roach besloot, speciaal iets voor de „Dikke en de 

speciale kluchten met hen te vervaar- Dunne" zijn. Intusschen zou men dan 

digen. Sedert dien tijd werken ze samen nog maar een tweeacter vervaardigen. 

en tientallen filmpjes werden in het Men begon aan een scenario getiteld 

Roach-Studio vervaardigd, die evenveel „The Rap", doch dit gegeven bleek 

successen bleken te zijn. Hun roem voor uitbreiding vatbaar en inplaats 

steeg snel; ze waren graag geziene van twee werden het zeven acten. Dit 

gasten op ieder voorprogramma. En scenario bleek dus kauwgum-eigendit 

bleek men ook in Hollywood te schappen te bezitten. De mogelijkheid 

wârdeeren, want toen de talkies hun bestaat, dat deze avondvullende Laurel 

intrede deden, bleek hun reputatie on- en Hardy-film binnenkort in ons land 

veranderd. Men besloot een langere zal worden vertoond, en ik wil u ver- 

Laurel en Hardy-film te gaan vervaar- raden, dat ik uiterst nieuwsgierig ben 

digen. De eerste daarvan was „The te zien, hoe dit talentvolle tweetal de 

Laurel and Hardy Murder Case", een zeven acten er afgebracht hebben! 

Tableau de la troupe van „The Laurel-Hardy Murder Case". 

Geheel linVïa: Stan Laurel; rechts Oliver Hardy. 

- 5 —

0011 a ZTkoT^bZ tearéven, 

staan hem non „.-,,„ daéen 

advocaten vän ons land.. 

B E " 

i journalist.die voor zijn courant 

uitsluifendcrimineele zaken ver- 

sloeg, zat in den trein tegenover 

zijn vrouwelijke collega, die in dezelfde 

journalistieke branche werkte, doch aan 

een ander blad verbonden was. Ze kwa- 

men van de rechtbank, waar zij een 

zitting hadden meegemaakt, die zich 

zeer interessant had laten aanzien, doch 

die verloopen was, zonder dat er om 

zoo te zeggen één regel kopij voor hen 

had ingezeten. Eenigszins ontstemd 

keerden ze naar hun redacties terug. 

Het is niet prettig voor een journalist 

op zijn courant te komen met slechts 

een paar regels, terwijl hij bij het weg- 

gaan heeft beloofd, wel twee kolom voor 

het ochtendblad te zullen meebrengen. 

Ze hadden geruimen tijd zwijgend 

naar buiten zitten kijken, toen de jonge- 

man opeens, zonder eenige aanleiding 

vroeg: „Heb jij wel eens sympathie ge- 

had voor een misdadiger of een dief?" 

Zijn vrouwelijke collega — het was 

nog maar een meisje, niet ouder dan 

misschien drie-, vierentwintig jaar, of- 

schoon zij haar sporen in de misdadi- 

gers-journalistiek reeds had verdiend — 

keek hem even verbaasd aan. Toen ant- 

woordde ze: „Maar één keer, geloof ik. 

En slechts heel kort. Want het meisje, 

dat mijn medelijden opwekte, verdiende 

bet absoluut niet." 

„O, je bedoelt de heldin van het Edin- 

burgh-mysterie?" vroeg hij direct. „Ik 

weet, dat je indertijd al je best gedaan 

hebt om de èenig mogelijke logische op- 

lossing van dien geheimzinnigen moord, 

de oplossing, die i k gevonden had, te 

ontzenuwen, door er een andere lezing 

tegenover te stellen. Maar zelfs nü nog 

ben ik overtuigd, dat je op het oogen- 

blik niet meer notie er van hebt, w i e 

Lady Murray doodde en bestal, dan de 

politie zelf, en toch ben je natuurlijk 

direct bereid mijn argumenten voor 

humbug t-e verklaren en mijn recon- 

structie van den moord voor onzin te 

houden. Zoo zijn vrouwelijke journalis- 

ten nu eenmaal." 

„Indien je me een of ander ongerijmd 

verhaal wilt opdisschen om dat buiten- 

gewone geval te verklaren," antwoord- 

mw -wp 

de ze, „zal ik het natuudijk niet geloo- 

ven en trachten het te ontzenuwen. En 

als je opnieuw stemming bij mij wilt 

maken voor Willy Overton, dan kan ik 

je van te voren al wel vertellen, dat je 

geen succes bij me zult hebben." 

„Ik geloof niet, dat dit allemaal in 

mijn bedoeling ligt! Ik weet echter, dat 

je belang in het geval stelt, maar ik 

denk niet, dat je je alle finesses herin- 

nert. Daarom moet je mij niet kwalijk 

nemen, indien ik feiten releveer, die je 

bekend zijn! Indien je ooit al eens in 

Edinburgh bent geweest, zul je stellig 

hebben gehoord van de Continental 

Bank, waarvan John Grey de alleen- 

eigenaar is. Ontegenzeglijk is hij een 

van de bekendste bankiers van ons 

land." 

De jongeman haalde een paar foto's 

uit zijn portefeuille, en liet ze zijn vrou- 

welijke collega zien. „Dit," zei hij, haar 

de eerste foto gevend, „is Dick Grey, 

de oudste zoon, een energiek jong- 

mensch. zooals je ziet, en dat is Wim 

Grey, de tweede zoon." 

Het meisje keek aandachtiger naar 

de tweede dan naar de eerste foto. Ze 

zag een jong gezicht, waarop een groot 

verdriet zijn sporen reeds scheen te 

hebben nagelaten. Het gezicht was ma- 

ger, bijna ziekelijk, de trekken week en 

de oogen schenen onnatuurlijk groot en 

helder. 

„Wim Grey was misvormd," ver- 

volgde hij, als antwoordend op de on- 

uitgesproken gedachten van het meisje, 

„en daarom het voorwerp van medelij- 

den, zelfs wel eens van weerzin, bij al 

zijn vrienden. Er werd in bepaalde Edin- 

burghsche families ook veel gesproken 

over zijn geestvermogens, waarvan men 

beweerde, dat ze niet geheel en al nor- 

maal waren. Hoe het zij, ik kan me in- 

denken, dat zijn leven niet erg prettig 

was; hij had zijn moeder verloren toen 

hij nog maar een kind was en zijn vader 

scheen, zonderling genoeg, het niet erg 

op zijn tweeden zoon te hebben. 

Iedereen wist dan ook te verhalen van 

de treurige positie, waarin Wim Grey 

in het huis van zijn vader verkeerde en 

tegelijkertijd van de groote genegenheid 

welke zijn tante, Lady Murray, een 

zuster van zijn overleden moeder, voor 

hem koesterde. Ze was een zeer ver- 

mogende dame, die indertijd rijk ge- 

trouwd was en wier man eenige jaren 

EEN LANG EN BOEIEND 

COMPLEET VERHAAL 

D % OOR 

D'ALVAREZ 

- 6 - 

___^____ 

na haar zuster was gestorven. Ze 

scheen echter nogal excentriek te zijn, 

en daarom niet erg gezien bij haar fa- 

milie. Eén uiting van haar excentriciteit 

scheen onder andere te zijn haar 

wensch, dat haar neef Wim Grey zou 

getrouwd zijn voordat zij haar hoofd 

zou neerleggen. 

Toevallig nu scheen de zoowel licha- 

melijk als geestelijk niet geheel normale 

jongen wanhopig verliefd te zijn gewor- 

den op Willy Overton, de dochter van 

wijlen dokter Overton, den bekenden 

chirurg. Het meisje bleek echter, zooals 

te begrijpen is, niet veel voor hem te 

voelen, maar Lady Murray, excentriek 

als ze was, besloot bij zichzelf al het 

mogelijke te doen om haar van gedach- 

ten te doen veranderen en een huwelijk 

met Wim als het ware te forceeren. 

Daarom kondigde ze, tijdens een fa- 

miliefeestje, dat ten huize van de Grey's 

den tweeden October van het vorige 

jaar werd gegeven en waarbij ook miss 

Overton aanwezig was, als haar voor- 

nemen aan, om aan haar neef, Wim 

Grey, een bedrag van honderdduizend 

pond te vermaken, benevens haar schit- 

terende juweelen, die vijftigduizend 

pond waard waren, de laatste min of 

meer als een persoonlijk geschenk voor 

zijn echtgenoote. Den volgenden dag 

reeds gaf zij aan haar notaris opdracht 

in dien geest een verklaring op te stel- 

len, die zij belobfde te zullen teekenen 

op den dag, dat Wim in het huwelijk 

trad. 

Een week later behelsde een der 

plaatselijke dagbladen het volgende be- 

richt: „Naar wij vernemen, is zeer bin- 

nenkort de huwelijksvoltrekking te ver- 

wachten tusschen Wim Grey, Esq., zoon 

van den bekenden bankier John Grey 

Esq. en miss Willy Overton, dochter 

van wijlen den beroemden chirurg A 

M. Overton." 

In bepaalde kringen te Edinburgh 

werd over dit aanstaande huwelijk 

druk gesproken en het oordeel, dat men 

er over velde, was over het algemeen 

verre van vleiend voor de betrokken 

personen. Algemeen was men van mee- 

ning; dat het jonge meisje zich ver- 

kocht, terwijl men zijn afkeur uitte over 

de wijze, waarop Lady Murray door 

.haar geld invloed op haar had uitge- 

oefend. De drie menschen, die er het 

nauwst bij waren betrokken, schenen 

echter volkomen tevreden met den 

staat van zaken. Wim Grey was ge- 

heel veranderd; zijn gemelijkheid was 

verdwenen; hij verloor zijn zonderlinge 

manier van doen en zijn onhebbelijke 

buien en werd vriendelijk en meegaand. 

Miss Willy Overton bestelde haar uit- 

zet en sprak met haar vriendinnen over 

de juweelen, en Lady Murray wachtte 

slechts op de huwelijksvoltrekking — 

haar hartewensch — om haar belofte 

omtrent het geld en de diamanten na te 

komen. 

Het huwelijk werd vastgesteld op 

zeven November van het vorige jaar en 

Lady Murray nam in verband met de 

feestelijkheden, die zouden plaats vin- 

den, haar intrek in het huis van haar 

zwager John Grey. 

Op den drie en twintigsten October 

gaf deze een groot bal. Over dit bal 

werd veel gesproken omdat Lady Mur- 

ray er op stond, dat Wims toekomstige 

vrouw dien avond de schitterende ju- 

weelen zou dragen, die weldra haar 

eigendom zouden zijn. Ze waren, naar 

het schijnt, inderdaad buitengewoon 

fraai en accentueerden blijkbaar op ge- 

lukkige wijze de schoonheid van het 

jonge meisje. Het bal was een groot 

succes en de laatste gast vertrok pas 

des nachts om vier uur. Den volgenden 

dag werd er in de society-kringen van 

Edinburgh over niets anders gesproken 

maar toen men des avonds zijn courant 

openvouwde las men tot zijn grooten 

schrik en ontsteltenis, dat Lady Murray 

vermoord in haar kamer was gevonden 

en dat de beroemde en veelbesproken 

juweelen waren gestolen! 

Nauwelijks echter waren Edinburghs 

inwoners bekomen van den eersten 

schok, of de couranten hadden al weer 

een ander, minstens even sensationeel 

bericht, namelijk dat miss Willy Over- 

ton, de verloofde van Wim Grey, was 

gearresteerd, verdacht Lady Murray te 

hebben vermoord en de juweelen te 

hebben gestolen. 

Miss Willy Overton beschuldigd van 

moord ... van een moord, zoo gruwelijk 

en brutaal, dat bijna niemand gelooven 

kon, dat een jong meisje, opgevoed in 

beschaafde kringen, er ooit aan kon heb- 

ben gedacht, Iaat staan hem kon heb- 

ben uitgevoerd! Ze was gearresteerd in 

een hotel te Londen en naar Edinburgh 

overgebracht, waar zij ter beschikking 

van de justitie was gesteld. 

Natuurlijk ontkende zij. Veertien da- 

gen na haar arrestatie stond ze echter 

reeds terecht. Haar verdediging was 

toevertrouwd aan mr. Fenwick, een der 

beroemdste advocaten van ons land. 

„Zonderling genoeg," vervolgde de 

jongeman, „zag het publiek in miss 

Overton onmiddellijk de moordenares. 

Het publiek is als een kind, totaal ont- 

bloot van verantwoordelijkheidsgevoel 

en volkomen onlogisch. Men ging van het 

volgende standpunt uit: daar miss Over- 

ton zich niet ontzien had voor honderd- 

duizend pond een huwelijk aan te gaan 

met een lichamelijk en geestelijk abnor- 

malen jongeman van wien zij niet hield, 

moest zij ook wel in staat zijn geweest 

een oude dame te vermoorden voor een 

bedrag van vijftigduizend pond aan ju- 

weelen, zonder den ballast van een on- 

gewenschten echtgenoot! 

Misschien was de groote sympathie, 

die iedereen voor Wim Grey voelde, 

wel voor een groot deel het gevolg van 

de laagheid, waarvan men miss Over- 

ton verdacht. Wim Grey had door de- 

zen gruwelijken moord de beste — mis- 

schien zelfs wel de eenige — vriendin 

verloren, die hij bezat. Bovendien had 

hij ook met één slag het enorme fortuin 

verloren, dat Lady Murray hem had 

willen schenken. De acte, waarbij zij 

hem dit groote vermogen had ver- 

maakt, was nog met door haar getee- 

kend en haar bezittingen zouden dus nu 

volgens de wet worden verdeeld onder 

haar rechtmatige erfgenamen, inplaats 

van bijna geheel aan haar neef te 

komen. En als om de kroon te zetten op 

al deze tegenslagen voor den jongeman, 

zag deze hoe het meisje, dat hij bemin- 

de, werd beschuldigd van de afschuwe- 

lijke misdaad, die hem van zijn vriendin 

en fortuin had beroofd. Zoo kwam het, 

dat de meeste menschen „het meisje, 

dat zich had willen verkoopen"; met een 

zekere voldoening in de bank der be- 

klaagden zagen! 

Ik stelde heel veel belang in het ge- 

val en ging naar Edinburgh om persoon- 

lijk de hoofdpersonen te leeren kennen 

van het drama, dat voor de rechtbank 

onthuld zou worden. 

Vijf minuten had ik ongeveer* op de 

voor de pers gereserveerde plaatsen 

gezeten, toen ik de beklaagde zag bin- 

nenleiden. Ze was heel bescheiden in 

het zwart gekleed en nam temidden van 

twee agenten haar plaats op de be- 

klaagdenbank in. Haar advocaat schud- 

de haar hartelijk de hand en scheen 

haar een paar troostwoorden toe te 

fluisteren. 

De behandeling duurde zes volle da- 

gen en in dien tijd werden er veertig 

getuigen a charge en evenveel ä dé- 

charge gehoord. Maar de interessantste 

getuigenissen werden afgelegd door de 

beide doktoren, de kamenier Daisy 

Tremlett, door Campbell, den juwelier, 

en door Wim Grey. 

De doktoren ^gaven een verklaring 

van de doodsoorzaak. Lady Murray was 

gevonden met een zijden sjaal, die stijf 

om haar hals was geknoopt en zelfs een 

leek had kunnen zien. dat zij was ge- 

worgd. 

Toen verscheen Daisy Tremlett, de 

kamenier van Lady Murray. Op de 

vraag van den officier van Justitie gaf 

zij een nauwkeurige beschrijving van 

het bal van den drie en twintigsten en 

van de juweelen, die miss Overton bij 

deze gelegenheid had gedragen. 

„Ik hielp miss Overton bij het aan- 

JMpfo. lUjudy'* „BeJtlnüelneim" 

Scène uit het tweede bedrijf: de drie Oostersche Wijzen (links) op bezoek bij Herodes. 

In den Koninklijken Schouwburg te 

's-Gravenhagc gaf „Het Vereenigd Rotter- 

damsch-Hofstad-Tooneel", directie Cor' 

v. d. Lugt Melsert, een welgeslaagde pre- 

mière van Alph. Laudy's „Bethlehem", een 

tooneelspel in drie bedrijven in den trant 

/an des schrijvers vroegere, terecht be- 

wonderde schepping „De Paradijsvloek", 

waarvan wij ons nu nog, na zooveel jaren, 

zoo innig-duidelijk het prachtig suggestieve 

vers „En Satan gaat voorop en pijpt..." 

herinneren, dat Jan Musch op zoo effect- 

volle en geniale wijze wist voor te dragen. 

Jan Musch — die trouwens aan gansch de 

opvoering van „De Paradijsvloek" leven 

en gloed en sfeer gaf 

Of het komt, omdat wij ook nu weer on- 

willekeurig aan de prachtige vertolking van 

Musch denken moesten, weten we niet, 

doch — het doet leed het te moeten neer- 

schrijven — van „Bethlehem" ging, althans 

voor ons niet, de machtige bekoring uit, 

die bij „De Paradijsvloek" zoo wist te ont- 

roeren. Misschien ook kwam het, omdat 

dit stuk in den opzet beheerschter en beter 

geordend was dan „Bethlehem", waarin de 

„gang", dien de schrijver er blijkbaar in 

wilde leggen, vaak tot een noodeloos onder- 

breken der handeling leidde. Ook de taal 

- 7 - 

leek ons minder rijk geschakeerd, minder 

weelderig. Maar met dat al heeft ook 

„Bethlehem" zijn ontroerende momenten, 

die ten duidelijkste aantoonen, dat Laudy 

een kunstenaar is, die zijn stof in veel op- 

zichten beheerscht en de dichterlijke pas- 

sies van zijn ontroering op den hoorder 

weet over te brengen. Typisch genoeg 

bleken dit bijna steeds die momenten te 

zijn, waarbij de schrijver zich tot sober- 

heid had weten te dwingen. 

Wat de vertolking betreft: we zeiden 

het reeds, dat we Jan Musch niet uit onze 

herinnering konden verdrijven, maar 

ook Schwab gaf — als vertolker van de 

hoofdrol, Herodes — schitterend spel, 

zoodat het stellig niet aan hem te wijten 

is, dat wij van „Bethlehem" niet dien on- 

verwoestbaren indruk meenamen als van 

„De Paradijsvloek". Ook de andere mede- 

spelenden — waarvan we Elsensohn als 

Gebber Haan — nog afzonderlijk noemen 

willen — kweten zich loffelijk van hun 

werkelijk vaak moeilijke rollen! Dictie 

zoowel als gebaar waren voortreffelijk! 

De decors ondersteunden de stemming, 

die woord en actie opriepen, op vaak 

treffend-gelukkige wijze!

D

[Vervolè van p&élna 6) 

Hier aarzelde de ongelukkige jonge- 

man, maar na eenlge oogenblikken ver- 

mande hij zich en vertelde verder: „en 

sprak over mijn huwelijk en over de 

som geld, die zij mij zou geven. Ze zei, 

dat de diamanten voor mijn vrouw zou- 

den zijn en later voor mijn dochter, in- 

dien ik die zou hebben. Ze zei ook, dat 

de acte reeds gereed was en dat 2e die 

onmiddellijk na de voltrekking van mijn 

huwelijk zou teekenen. Ik bleef nog on- 

geveer een half uur bij haar praten; toen 

verliet ik haar, omdat ik -dacht dat ze 

naar bed wilde gaan, maar ik zei haar 

kamenier over een uurtje eens aan haar 

deur te gaan luisteren." 

Er heerschte een diep stilzwijgen in 

de zaal en een atmosfeer die met elec- 

triciteit scheen geladen te zijn. Het was 

alsof de vraag van den Ambtenaar van 

het Openbaar Ministerie reeds vóórdat 

ze was uitgesproken, in de lucht zweef- 

de „U is toch geëngageerd geweest 

met miss Overton, nietwaar?" 

Men voelde meer dan men het kon 

hooren hoe Wim Grey „ja" fluisterde. 

„Onder welke omstandigheden werd 

dit engagement verbroken?" 

Mr. Fenwick was reeds protesteerend 

opgestaan, maar Wim Grey was hem 

vóór en zei: „Ik geloof niet, dat ik deze 

vraag behoef te beantwoorden." 

„Dan zal ik ze u in een anderen 

vorm stellen," zei de Ambtenaar van 

het O.M. hoffelijk, „zoodat u geen be- 

zwaar meer kunt hebben ze te beant- 

woorden. — Heeft u of heeft u niet op 

den zeven en twintigsten October een 

telegram ontvangen van de beklaagde* 

waarin ze u vroeg, de verloving als ge- 

ëindigd te willen beschouwen?" 

Iedereen in de zaal voelde, dat Wim 

Grey met moeite het onheilspellende 

woordje „ja" over zijn bevpnde lippen 

bracht.... 

„Er is geen twijfel aan," vervolgde 

de journalist, „of het laatste restje sym- 

JAN VAN RIEMSDIJK EN ZIJN GEZELSCHAP 

■^^-^^ — 

„Geen stad zóó groot, geen dorp 

zóó klein, o£ Jan van Riemsdijk 

blijkt er thuis te zijn", lazen we 

op een van zijn circulaires en .. . 

dit is geen phrase I 

Er is inderdaad haast êen stad, 

stadje, dorp of gehucht, of onze 

Veluwsche Bart heeft er z'n 

vrienden en vriendinnen, die 

telkens wanneer „Jan" komt, 

zich te luisteren zetten aan den 

welvoorzienen dlsch van vroo- 

lijfce, gezond^, echt-Hollandsche 

boerenliedjes. 

En is 't eigenlijk wel 'n wonder, 

dat deze „reeds achttien jaren", 

zingende jongeman (hij heeft 

i geheim van de eeuwige jeugd I) 

zooveel duizenden aan zich ver- 

plicht heeft door z'n gezonde 

kunst? Weineen, want welhaast 

gèèn kunstenaar, al is 't er dan 

een met 'n kleine k., bezit zóó 'é Jan en „de vrouwe" aan den vleugel 

geheim om van hart tot hart 

met z'n publiek te spreken en 

het te ontroeren, als „onze 

Veluwsch Jan", daarbij steeds 

terzijde gestaan door „de vrou- 

we", die hem op al z'n reizen 

en tochten vergezelt en hem, 

in haar .statige boerlnnenkleedje, 

aan de piano begeleidt. 

Jan heeft ook 'n „gezelschap", 

dat wil zeggen: het aardige zange- 

resje Rie van de Roovaart en 

den jongen chansonnier Hans 

Snel, welke laatste vroeger 

verbonden was aan 't gezelschap 

van wijlen Pisuisse. 

„Zie zult er wel kommen", 

heeft Jan van dit tweetal ge- 

zegd, en ook zij hebben 

reeds, zij 't dan ook in be« 

scheidener kring, hun vrienden 

en vriendinnen! 

Foto Godfried de Groot ^'J wenschen dit viertal nog 

RIE v. d. ROOVAART vele jaren goede kleinkunst. Hans Snel als „straatzanger" _ 

- 10 - 

SIGAREN 

's Morgens, 

's Middags, 

's Avonds. 

pathie, dat de beklaagde mogelijk nog 

bij het publiek kan hebben bezeten, was 

als het ware weggevaagd, toen Wim 

Grey op den tweeden dag van de te- 

rechtzitting de getuigenbank verliet. 

Afgescheiden van de vraag of miss 

Overton schuldig was aan moord ja of 

neen, de antipathieke wijze waarop zij 

een mismaakten verloofde had geaccep- 

teerd om hem later te verloochenen, 

had een ieder tegen haar ingenomen. 

Het was mr. John Grey zelf geweest, 

die den Officier van Justitie in kennis 

had gesteld van het feit, dat miss Over- 

ton uit Londen aan zijn zoon het tele- 

gram had gestuurd, waarin zij haar ver- 

loving verbrak. Dit was de aanleiding 

geweest, dat de aandacht op haar werd 

gevestigd en de politie had toen spoedig 

eenige aanwijzingen tegen haar verza- 

meld, waarop men tot haar arrestatie 

kon overgaan. 

Een andere sensatie hadden we op 

den derden dag, toen Campbell, een ju- 

welier uit Edinburgh, met zijn verklarin- 

gen kwam. Hij zei, dat er op vijf en 

twintig October een dame in zijn winkel 

was gekomen, die hem een paar dia- 

manten oorringen te koop had aangebo- 

den. De zaken gingen echter niet al te 

best en hij had geweigerd ze te koopen, 

ofschoon de dame de ringen voor een 

bespottelijk lagen prijs kwijt wilde. Zij 

scheen ze tegen lederen prijs van de 

hand te willen doen en hierdoor had hij 

haar nauwkeuriger opgenomen dan an- 

ders wellicht het geval zou zijn geweest. 

En hij was nu bereid er een eed op te 

doen, dat de dame, die hem de diaman- 

ten oorringen had aangeboden, de dame 

was, die in de beklaagdenbank zat! 

Ik verzeker je, dat terwijl we allemaal 

luisterden naar deze fatale verklaring, 

men een speld in de zaal had kunnen 

hooren vallen. Alleen het meisje in de 

beklaagdenbank bleef onbewogen. Het- 

geen des te verbazingwekkender was, 

want nog geen twee dagen tevoren had- 

den we in dezelfde zaal hooren verkla- 

ren, dat de oude dokter Overton was 

gestorven zonder zijn dochter een cent 

na te laten, dat ze, daar ze geen moeder 

meer had gehad, was grootgebracht door 

een ongehuwde tante, die haar had op- 

geleid tot gouvernante, welke betrek- 

king zij eenige jaren had bekleed en dat 

nog nooit een van haar vriendinnen haar 

in het bezit 'had gezien van diamanten 

oorringen! 

De Officier van Justitie had door de 

verklaring van den juwelier dan ook een 

schitterend bewijs tegen haar in handen, 

maar mr. Fenwick, die den ganschen 

dag slechts weinig belangstelling voor 

de getuigenverhooren scheen te hebben 

gehad, stond nu op en ik begreep on- 

middellijk, dat hij van plan was ' den 

juwelier aan te vallen. 

„Heeft mr. Campbell aanteekening ge- 

[Vervol$ op pa&na 21) 

_«_—_-_--————-— ^^—^^ —— 

OiAMVaU HUM 

Te Berlijn werd een meisje dermate ge- 

hypnotiseerd, dat zij gedurende vier en 

twintig uur op dezelfde plaats moest blijven. 

— Wij zouden gaarne naam en adres van 

dien hypnotiseur weten om hem te ver- 

zoeken, onze nieuwe dienstbode eens In 

behandeling te nemen. 

„Het geluid van stroomend water heett 

voor den mensch een bijzondere bekoring," 

schrijft een dokter. — Zeer juist, uitge- 

zonderd wanneer men in spanning op den 

loodgieter wacht, om het lek te stoppen. 

In een heel klein dorpje in Buckingham- 

shire (Engeland) heeft men glazen vaten 

en potten opgegraven van allerlei bizarre 

vormen. — De eenige verklaring, die men 

vinden kan voor de ongewone modellen 

van dit glaswerk, is, dat de glasblazer in- 

dertijd den hik had. 

„Eet nooit, wanneer gij boos of opge- 

wonden zijt," schrijft een medicus in een 

vakblad. — Natuurlijk niet. Een tactvolle 

vrouw zal het aanslagbiljet van de belas- 

ting altijd bewaren, tot haar man zijn maal- 

tijd heeft beëindigd. 

Een uitstekend middel tegen slapeloos- 

heid is: het haar gedurende een paar mi- 

nuten borstelen met een zeer zachten 

schuier. — Een andere, meer afdoende 

methode is, den schuier zoo hard mogelijk 

op den muur te slaan, tot de buren be- 

grijpen, dat ze hun radio moeten afzetten. 

„De gemiddelde man is het over 't al- 

gemeen niet eens met de inzichten der 

moderne vrouw," zegt een schrijver. — 

Behalve, als hij met haar getrouwd is 

natuurlijk. 

De laatste uitvinding op 't gebied van 

schoonheids-kuren, lezen wij, bestaat daar- 

in, dat men een speciaal daarvoor vervaar- 

digd verband over den mond bindt. — Men 

beweert, dat vele echtgenooten de nieuwe 

uitvinding van harte toejuichen. 

„Hooge hakken," zegt men, „maken de 

vrouw geïrriteerd en wrevelig." — Ja, 

vooral als haar buurvrouw ze nóg hooger 

heeft. 

Een natuurvorschcr schrijft, ,dat alle 

wilde dieren een bepaalde manier hebben, 

om elkaar te kussen, behalve het nijlpaard. 

— Je kunt het het beest niet kwalijk 

nemen! 

l^jmk^Qemride Huid 

/ / Alle ruwheid en n roodheid, pukkeltje» 

C en uitslag, slag, worden weggenomen door 

Oooun 30 60-90 ct. Tut* 10 cl 

Bij Apoth. en Drogisten 

PUROL 

NOEWENSCHTE HAAROR 

ALLEEN VOOR DAM 

Afdoende Oerfch«» Ontharii 

Al tobben anderen U ook teleu 

wtf behandelen reeds meer dan 

me« garanlle van nooit meer terug: 

. HENSKENS, ftrof.>rAcademtga?PS 

eldschestraat 76-78, AMSTt 

Keukenmeid: „Ja, 't is een knusse keuken, mevrouw, 

en ik denk wel, dat ik de betrekking zal aanvaarden — 

ten minste, als ik mijn beerven op den schoorsteenmantel 

kan krijgen." (The Humorist) 

Vrouw (geen notitie nemend van haar 

mans verhaal, hoe hij door den auto 

is overreden): „En waar is dat halve pond 

boter, dat ik je gezegd had, mee te 

brengen ?" 

De Opportunist. — Hoe de agent zijn 

antenne repareerde. 

-TI - 

Een bloemlezing van den geestigsten 

geïllustreerden humor uit de 

buitenlandsche tijdschriften. 

Beklagenswaardig echtgrenuot: „Agent, 

zoudt U er iets op tegen hebben, 

om .mij te bevelen, door te loopen? 

Ik ben doornat en mijn vrouw kan nog 

wel uren in dien winkel blijven." 

(London Opinion) 

„De appels, die ik in de prövisiekamer had wegge- 

sloten voor den winter, zijn allemaal verdwenen. Hoe 

vond je ze?" 

„Heerlijk, mammie." (The Passing Show) 

„Visschen? Waarom wil je nu in 's hemels- 

naam plotseling gaan visschen?" 

„Ik heb een wurm gevonden, vader." 

(The Passing Show)

MAX ADALBERT HANS 0TT0 EN EDITH AWARDS. 

Hieronder: DE AANKOMST TE HAMBURG. 

_ ■MÉÉ» - 

. ' ' ' 

B' 

ILL. een jonge imitator, heeft niet 

veel geluk. Wanneer hij echter in 

een artistencafé komt, voorspelt een 

mooie jonge zigeunerin hem, dat na eenigen 

tijd de fortuin ook hem zal toelachen. 

Bill tracht een engagement van den grooten 

impresario Lewinsohn te krijgen, doch 

deze kan hem niet gebruiken, maar wel den 

zanger Bella mico, die door Lewinsohn 

wordt gewaardeerd en dus een heel hoog 

honorarium durft verlangen. Maar Bill is 

jong en ondernemend en weet overal 

raad op. 

Lore Falk, een leerlinge van de schildersacademie, 

copiecrt in het museum de Madbnna 

van Raffacl. De copie is klaar en droog, 

maar Prof. Wrede is er heelemaal niet tevreden 

over. Volgens hem moet een vrouw 

zich niet aan het schilderen wagen. Treurig 

zit Lore voor haar ezel, terwijl de bezoekers 

voorbijloopen. Zelfs Murrjahn, den ouden 

museumoppasser, gelukt het niet haar te 

troosten. Bill, Lore's verloofde, slaagt er 

beter in. Hij staat plotseling voor haar, nadat 

hij een belangrijk gesprek per telefoon 

heeft gevoerd. 

Bill heeft hierbij de stem geïmiteerd 

van een bekenden Amerikaanschen filmmanager, 

die Bellamico aan de telefoon zoo 

wist te boeien, dat deze onmogelijk, zooals 

afgesproken was, om drie uur bij Lewinsohn 

kon zijn. Bills ondernemingslust werkt 

op Lore aanstekelijk. Als zij een ©ogenblik 

alleen is, verruilt zij haar copie met het 

origineel van Raffaël en geeft het laatste 

aan Murrjahn in bewaring. Zij wil eens 

kijken of de prof haar copie werkelijk zoo 

slecht vindt. 

De zaal waarin de Raffaël hangt is leeg. 

Plotseling staat een slanke blondine voor het 

■ ' , : 

'' ■'1-:'--( : - ^\'- : ^:-' ■ 

HANS OTTO EN FRIEDL 

verwisselde schilderij. Op den grond ligt een 

manchetknoop van Bill, die terugkomt om 

het verloren voorwerp te zoeken, maar het 

niet vindt. De blondine is nu alleen. Zij 

gaat naar het schilderstuk, een snede in het 

doek, en het is verdwenen. Een greep in het 

taschje, een hard voorwerp, dat zware wol- 

ken rook ontwikkelt, wordt tegen den 

grond geworpen 

„Brand!" schreeuwen de bezoekers der 

overige zalen en zij vluchten ijlings weg. De 

brandweer is spoedig ter plaatse, het vuur 

is men gauw meester, maar de museum- 

beambten staan voor een leege lijst. Een bru- 

tale schilderijendiefstal. Men verdenkt Bill en 

Lore ervan, maar waar zit Bill ?! Om drie 

uur laat de zanger Bellamico zich bij Le- 

winsohn aandienen, — niet de echte, maat 

iemand, die zich er voor uitgaf, en er precies 

op lijkt. De manager staat perplex en Bill 

geeft nu nog een tweede voorbeeld van zijn 

imitatiekunst. 

Hij imiteert den beroemden speurder 

Keiler, wiens portret in de krant staat. De 

politie belt Lewinsohn op: ,,Hier Keiler, is 

Bill Breithen bij u?" Bill komt daardoor 

te weten, dat de politie hem voor den dief 

houdt. Spoedig daarna komt een agent op 

het bureau van Lewinsohn om Breithner te 

arresteeren. De agent houdt echter Bill voor 

zijn chef. Twee speurders — een echte en 

een onechte, maken nu jacht op elkaar. 

Ook de pikante blondine met het gesto- 

len schilderij (dat zij voor echt houdt), valt 

in handen van den onechten speurder. Een 

adembenemende jacht in een hotel te Ham- 

burg is het einde. 

De man met het „gestolen gezicht" ziet 

zich de belooning, welke op het terugbren- 

jen van het schilderij stond, toegewr/,cn. 

Het geluk is gekomen. 

HAERL/N. 

HANS OTTO —»" 

Hieronder: DE ARRESTATIE DER 

DIEVEGGE. 

HetG ênG^ 

door- 0ere 9'-sseerd 

ERIC H SCHMIDT n 

BiJJ . Er êden ,„ 

Keiler ;■■••■■••.... H 

Lore ■■'•■•••..." Hans 0«o. 

Roselle ■■••■•.. Ed1>K'ci' equis - 

p ^ w , ;ew dschön -■'" F mannB, 2 

Bella^ ■■■..... Siêls. 

Wares hn • R Herin ann. 

^naS 5 ^" •..../Afried, 

ggeune^ ' ■ . Hermann ^.f/«?"- 

*mm 

' __^^^ ■■■Mi

- ■. * ^m 

Versiering van glinsterende steentjes op 

hakjes en gespen. 

Pp.Ml.m44^4IMiU. * I.-.P ' ' 

MOBERHE 

SCHOEMTJES 

Een hemelsbreed verschil met vroeger. Ook schoenen 

met platte hakken zjjn tegenwoordig elegant. 

Al zijn de rokken weer lang en al ziet men 

bij avondjaponnen soms zelfs niets 

meer van den voet, tóch zijn de 

schoentjes nog van zeer groot be- 

lang, ja bijna van nog méér be- 

lang! Als men eens nagaat, hoe 

de voetbekleeding der vrouwen 

bijvoorbeeld vijf en twintig jaar 

geleden was, (toen de rokken óók 

lang waren) en hoe ze nü is, dan 

komen we tot de conclusie, dat het 

een hemelsbreed verschil is. 

Men legt zich tegenwoordig in de schoenindustrie 

toe op de verkrijging van een volkomen har- 

monie tusschen materiaal en vorm. Het was 

bijvoorbeeld vroeger bijna onmogelijk een 

eleganten voet te hebben, wanneer men geen 

hooge hakken droeg. De schoenen met lage 

hakken waren plat, breed en gaven den 

voet een plomp aanzien; alleen de 

schoentjes met hooge Fransche hakken 

waren sierlijk. Thans echter heeft men 

in de -winkels zoo'n groote keus in 

schoenen, dat zeker iedere vrouw er 

wel iets naar haar smaak zal vinden. 

Ook de schoenen met platte hakken 

kunnen nu mooi zijn. 

Er is den laatsten tijd een streven 

merkbaar, om den schoen, vooral den 

avondschoen, zooveel mogelijk te 

versieren. Men ziet glinsterende 

gespen, hakjes, die met schitte- 

rende steentjes zijn ingelegd, ge- 

kleurde hakjes, hoog om den enkel 

sluitende bandjes, die op hun beurt weer zijn versierd met 

allerlei fonkelende en schitterende garneering, enzoovoort. 

Vooral de zeer hooge, z.g. naaldhak (alleen voor 

haar, die niet. zwikken of haar hakken scheef loopenl) 

leent zich heel goed voor versiering, terwijl gespen en 

knoopjes en dergelijke op den voorschoen alleen maar 

gedragen kunnen worden door een vrouw met een 

zeer fijnen, smallen voet; het doet den voet nl. vaak 

breed schijnen. — Des morgens op onze slaapkamer 

dragen wij nog steeds onze geliefde 

ouderwetsche muiltjes, die aardige 

luxueuze niemendalletjes van satijn, 

dons, zijde en fluweel, versierd met 

coquette strikjes. De morgenschoen 

voor op straat is een eenvoudige 

wandelschoen van leer, soms gecom- 

bineerd met een andere kleur leer, 

stevig en practisch. — Bij het middag- 

toilet behooren schoenen van peau 

de suède, lakleer, glacé en ander fijn 

leer. Versieringen worden hierbij nog 

niet zooveel aangetroffen. 

En des avonds wel, dan dragen 

wij alles wat op dit gebied maar wordt 

gecreëerd: satijnen schoentjes met 

glinsterende hakken of gespen, 

geborduurde schoentjes, brocaat, 

fluweel, kralen, het is alles even 

prachtig en kostbaar, mits met 

smaak aangebracht en met elegance 

gedragen. Kleine, sierlijke voeten 

alleen is niet voldoende; zij moeten 

Een pijnlijk karweitje; nieuwe schoenen passenl Ook Smaakvol geschoeid Zijn! 

— 14 — 

Moderne avondschoentjes van licht en donker glacé-ieer. 

MIJN NEEF JANSSEN 

werd in dubbelen zin „bezocht" door een 

nog zeer jeugdigen afgevaardigde van 

de buurtvereeniging, die hem een intee- 

kenlijst onder den neus duwde en hem 

verzocht zijn handteekening te plaatsen 

en iets voor het goede doel te offeren. 

Nu heeft mijn neef aan niets zoo het 

land als aan die buurtvereeniging en hij 

zei dus dadelijk tot het jongmensch, 

dat nog in de korte broek liep: „Net 

daar voel ik niets voor; 't spijt mij, 

maar ik teeken daar niet op in." 

De afgevaardigde dacht het echter 

wel te winnen, als hij maar bleef vol- 

harden en hij kondigde dus meteen 

aan : „Ik ga hier niet vandaan, vóór 

ik uw handteekening heb." 

„Zoo," antwoordde mijn neet. „Nu, 

ik ben benieuwd, of je moeder je nog 

zal herkennen met een baard !" 

Mevrouw Grabbel: „Mijn man heeft 

soms toch van die eigenaardige ideeën. 

Nu heeft hij bijv. een nieuw pak laten 

maken en heeft den kleermaker opdracht 

gegeven, er geen zakken in te maken !" 

Vriendin (sympathiek) : ,,0, lieve 

kind. wat een in-gemeene truc !" 

Bezoekster op een kermis (ioi,,de vrouw 

met den baard") : „Vindt u het niet 

vreeselijk onaangenaam, altijd zoo ten- 

toongesteld te worden ?" 

De vrouw met den baard: „D'r zit 

nou eenmaal niks anders op, dame. Ik 

heb een vrouw en zes kinderen !" 

Het ratisje was zeer romantisch aange- 

legd, terwijl de jongeman .juist nogal 

nuchter was, hetgeen een gevaarlijke 

combinatie vormt De verzoening na de 

eerste ruzie had al een vreemd verloop. 

„O, lieveling," fluisterde het meisje, 

trillend van emotie, „verhard je hart 

niet tegen mij I" 

„Wat ? I" vroeg de jongeling verbaasd. 

,,0, maar kind, dat is mijn hart niet, dat 

is mijn sigarettenkoker !" 

CSBJiiH^B 

PCaiJSWIIMm© 

Vraag honderd en acht. 

Naar wien zijn de bekende Maréchal 

Niel-rozen genoemd ? 

Oplossingen gelieve men in te zenden 

op een briefkaart, waarop duidelijk 

vermeld staat : Vraag honderd en acht, 

aan ons adres: Redactie „Het Week- 

blad", Galgewater 22, Leiden. 

De oplossingen mpeten vóór 11 Maart 

in ons bezit zijn. (Abonnés in overzee- 

sche gewesten kunnen inzenden tot 10 

Juni). 

Onder hen, die ons een goed antwoord 

zenden, verloten wij een prijs van /2.50, 

benevens vijf troostprijzen. 

Vörti 

nio 

„Ik begrijp er niets van ; mijn auto 

is gestolen !" 

„Maar groote hemel, kerel, waarom 

ga je dan niet direct naar de politie ? 

Zoo flegmatiek als jij ook bent !" 

„Over dien auto maak ik mij geen 

zorg. Ik vraag me alleen maar af, hoe 

ze het ding aan het rijden hebben gekre- 

gen I" 

De dikkerd: „Hij beweerde, dat ik een 

kolossale stommeling was !" 

Vriend: „Nou ja, je bent nu eenmaal 

niet klein en mager!" 

„Waarom loop je zoo hard ?" 

„Ik wil een duel tusschen twee gctrouwde 

mannen voorkomen !" 

„Wat een menschlievende ideeën ! 

Wie zijn het ?" 

„Een ervan ben ikzelf." 

Dienstbode : „Mevrouw, ik ga hier weg., 

U vertrouwt mij niet." 

Mevrouw: „Maar Marie, ik heb je 

al de sleutels van mijn eigen laden en 

kasten 

,,Ja, 

een." 

gegeven ! 

lat weet ik. Maar er past er geen 

„Ja, hoor eens, ik kan dat geloop aan 

de deur om zoo'n kleine rekening te 

innen, niet langer hebben. Wanneer 

schikt het je het best terug te komen ?" 

„Woensdag." 

„Prachtig. Kom dan voortaan lederen 

Woensdag." 

Jantje (ademloos vaders kantoor 

binnenhollend) : „Vader, moeder zegt, 

dat u dadelijk uw boterhammen mee 

terug moet geven." 

Vader: „Dat kan ik niet — ik heb ze 

al opgegeten !" 

Jantje: „Moeder heeft zich vergist in 

de blikjes en nou moeten de bruine 

schoenen voortaan met leverpastei ge- 

poetst worden." 

15 — 

-.■.■. ■ . ■ 

■ 

Mijnheer De Bruin ging op een avond 

zeer laat naar huis, toen hij werd aan- 

gevallen door een landlooper, die hem 

een flinken tik gaf, zoodat mijnheer De 

Bruin buiten gevecht gesteld was. Toen 

beroofde de onverlaat hem van zijn 

horloge met ketting, benevens van den 

inhoud van zijn portemonnaie. 

Toen de arme mijnheer De Bruin 

zich eindelijk kreunend oprichtte, stond 

de landlooper hem glimlachend aan te 

zien. 

„Wacht effen," zei de kerel, „hier heb 

je een riks. M'n maat staat een eindje 

verderop en als-ie je tegenkomt en je 

hebt,geen geld bij je,doet-ie je misschien 

pijn. Goeden avond." 

De getuige was ze^r klaarblijkelijk niet 

jong meer en de jonge advocaat dacht, 

dat het heel goed voor zijn naam zou 

zijn, als hij haar verlegen maakte. 

„En nu, mevrouw," begon hij, „moet 

ik u een zeer persoonlijke vraag doen. 

Hoe oud is u ?" 

„Jongmensch," antwoordde de dame, 

„een kwartier geleden heeft de rechter 

gezegd, dat getuigenissen, die alleen op 

„hooren zeggen" berusten en dus geen 

zelf waargenomen feiten zijn, voor de 

Rechtbank geen enkele waarde hebben. 

Ik herinner mij er niets van, dat ik 

geboren ben en alles wat ik daarvan weet, 

heb ik van „hooren zeggen"." 

„Vader," zei Paultje, „er zit een groote 

zwarte kat in de eetkamer." 

„Hindert niet, jongen," antwoordde 

vader. „Zwarte katten zijn gelukskatten." 

„Nou, dan is dit er zéker een, vader, 

want hij heeft uw heele biefstuk opgege- 

ten." 

Vader: „Piet, ik merk, dat jij een 

neiging hebt om te liegen. Beloof mij, 

dat je altijd de waarheid zult spreken. 

Het is beter om eerlijk te zijn." 

Zoon: „Ja, vader, ik beloof het." 

Vader: „Goed zoo — Wacht even, daar 

wordt gebeld. Doe eens open en als 

't weer dife kerel met de rekening van 't 

gas is, zeg je, dat ik niet thuis ben." 

Vraag honderd en vier. 

De oplossing var vraag honderd en 

vier luidt : 

Luxemburg is een groothertogdom. 

Den hoofdprijs verwierf de heer H. 

ten Hooven te Leiden, wien wij hiermede 

gelukwenschen. De troostprijzen vielen 

ten deel aan : mejuffrouw P. van Maaren 

te Nijmegen ; den heer J. J. D. Lens 

te Rotterdam ; mevrouw J. Leydekkers 

te Arnhem ; den heer W. H. B. Briedé te 

Noordwijk aan Zee en den heer A. J. 

Claassens te "Schiedam.

Richard E. Dyrd, de eenige ter wereld, die zoowel de 

Noord- als de Zuidpool uit een vliegmachine heeft gezien. 

Een opname van hel palxija. 

A UGUSTUS 1928. Twee 

^-i\ schepen verlaten de ha- 

-^-J». ven van New-York, 

niet bestemming naar Dunedin 

in Nieuw-Zeeland. Het zijn de 

-City of New-York" en de 

..bleanor Bolling", die het 

enorme materiaal van de Byrd- 

expeditie naar de onbekende ge- 

bieden van het uitgestrekte 

/luidpool-Eiland zullen trans- 

porteeren, zoowel als de drie 

vliegtuigen, die voor de vlucht 

naar de Zuidpool en voor ver- 

kenningstochten gebruikt zullen 

worden. Kort daarna arriveert 

de „Sarsen", die Admiraal Byrd 

en zijn 41 metgezellen aan 

boord heeft. In Dunedin wor- 

den de laatste voorbereidingen 

getroffen, en in December ver- 

laat^de „City of New-York" 

de bewoonde wereld, op weg 

naar Antarctica. Byrd heeft zijn 

keus laten vallen op het Ross- 

land, aan den voet van de groo- 

te ijsbarrière, waar hij z.jn win- 

terbasis wil inrichten. 

Binnen weinige dagen heeft 

men er een klein dorp gebouwd 

^ a " hout «n hutten, diep in de 

d:kke sneeuwlaag ingegraven, 

br zijn woonhuizen en machine- 

kamers, verbonden door een 

onderaardsche gang. die tevens 

als provisiekamer dienst doet 

een ingegraven hangar voor dé 

vl.egtvugen, en een radiostation. 

Up 28 December heeft de plech- 

tige doop plaats van „Klein- 

geïmproviseerde KleermoKerij: 

vervaardigen van bonttüeeren. 

Opgenomen «door 

WILLARD VAM DER VEER 

en JOSEPH TRUCKER 

Muziek van MANNY BEAR 

Amenka" zooals de commandant 

de nederzetting heeft genoemd, 

welke met ver verwijderd is van 

de plaats, die Amundsen in)het 

jaar 19 u voor zijn overwinte- 

ring uitkoos. > 

Januari-Maart 1929. De vlieg- 

tuigen zijn gemonteerd, eu. de 

vluchten beginnen boven de der- 

gen en de nog niet in kaart 'ge- 

brachte streken. Talrijke geogra- 

fische en geologische ontdekkin- 

gen worden gedaan. Gedurende 

deze periode steekt een ontzetten- 

de sneeuwstorm op, die het vlieg- 

tuig verwoest waarmede Larry 

Gould en eenigc anderen een reis 

naar de Rockefeller Mountains 

maken. Nadat de storm na eenige 

dagen is gaan liggen snelt Byrd 

zijn makkers te hulp; na veel 

moeite slaagt hij er in allen weer 

behouden in Klein-Amerika terug 

te brengen. , 

April-October. De winter valt 

in. De vreeselijke lange Poolnacllt 

die zes maanden duurt. Zes lande 

maanden, gedurende welke Byrff 

en zijn mannen opgesloten ziji 

in hun ingegraven woningen, tet 

wijl buiten de storm woedt en d 

sneeuw hooger en hooger komi 

te liggen. 

Onder Byrd's kameraden be- 

vinden zich de twee bekwame pi-i 

loten Balchen, die de commaa> 

dant op zijn oceaanvlucht verge- 

zelde, en June, en de film-opera- 

teurs Rucker en Vandervcer, door 

, aramount aan de expeditie toe- 

gevoegd. De verkenningsvluch- 

ten en de expedities per honden- 

sleden nemen een einde. Het leven 

van de expeditie ligt stil. De 

mannen brengen hun tijd door 

met lange discussies en met het 

herstellen en vervaardigen van 

kleeren voor het volgend seizoen. 

In deze gedwongen rustperiode 

wordt alles gedaan om er den 

moed bij de mannen in te houden 

en te strijden tegen de onverschil- 

ligheid, die iemand besluipt als 

hü gedwongen is zes maanden 

lang te leven als een mol. Het is 

thans onmogelijk om iich op 

eemgen afstand van de woning te 

verwijderen. In de stikdonkere 

woestijn van. ijsblokken en verra- 

derlijke spleten zou men zoo goed 

als zeker een ongeluk krijgen of 

verdwalen. Slechts de radio is het 

communicatie-middel dat de op- 

geslotenen in hun grafkelder ver- 

bindt met de buitenwereld. lede- 

ren „avond" wordt met spanning 

gewacht tot de marconist de 

nieuw ontvangen berichten komt 

voorlezen. 

Eindelijk echter komt dé zon 

weer terug. Men gaat nu toebe- 

reidselen maken voor de groote 

vlucht naar de Zuidpool. Den 

28sten November is eindelijk al- 

les gereed, en Byrd. Balchen, de 

If** Jun e als radioman en 

McKinley als fotograaf starten 

voor hun groote waagstuk, de 

vlucht over de Pool, een afstand 

van 2.500 kilometer, die zij in 

Wllliard Vanderveer en JoaTrucKer, 

de operateurs. 

20 uur afgelegd moeten hebben 

Ondanks de verschrikkelijke 

moeilijkheden, ondanks de geva- 

ren en de stormen, slagen zij er 

in hun doel te bereiken en binnen 

den uitersten tijd weer behouden 

in Klein-Amerika te landen. Het 

is een groote voldoening voor 

hen, en een dag van glorie! 

Januari-Maart 1930. Na nog 

een aantal vluchten, die weer in- 

teressante en belangrijke nieuwe 

ontdekkingen oplevert, verschijnt 

de „City of New-York", en Byrd 

en zijn mannen schepen zich in, 

hun geheele kamp met radio en 

vliegtuigen achterlatend. 

Den loen Maart bereikt het 

schip, na een moeilijke reis door 

het pakijs, de haven van Dunedin. 

Dit zijn, in de allereenvoudig- 

ste opsomming, de aangrijpende 

feiten van de Byrd-expeditie, een 

der mooiste uitingen van moed en 

volharding waarop de tegenwoor- 

dige tijd kan wijzen. In het ont- 

roerende drama „Met Byrd aan 

de Zuidpool" kan men zien, 

welke gevaren en angsten deze 

mannen doorstaan hebben, hoe zij 

leefden in hun vrijwillige afzon- 

dering, en hoe zij in het belang 

van de wetenschap hun grootsche 

en heldhaftige daden verrichtten. 

Het is een prachtig gedocumen- 

teerd filmwerk, tot stand geko- 

men met behulp van de technisch 

perfecte filmapparaten, die onze 

eeuw ten dienste van een ontdek- 

kingsreiziger kan stellen. 

Een zee-olifant in het pak-ija. 

taaiM9 '° eb ^ te ° " v.uch, m^r: 

De „City of Nesw-YorH" aan de ijs-barrlère gemeerd.

• . - - - •' , •- " . ►" 

ONDER- EN BOVENWERELD 

De Amerikaansche politie en haar 

methoden. Hoe zij verdachten tot 

een bekentenis brengt. 

Een ongeschreven wet, die door alle 

leden der Amerikaansche onderwereld 

zonder uitzondering wordt nageleefd, 

luidt: „Praat niet!". Dit voorschritt 

is niet alleen allen leden van een ,,gang" 

(bende) ingescherpt, maar ook allen 

vreedzamen lieden, die het ongeluk 

hebben in een door een gang geterrori- 

seerde „misdadigerswijk" te wonen. 

Het gevolg hiervan is, dat, wanneer 

er in zoo'n buurt een schietpartij heeft 

plaats gehad, de politie, zelfs al is zij eenige 

minuten later reeds ter plaatse, als het 

ware tegenover een muur staat van onwil- 

lige getuigen, die niets, maar dan ook 

niets, loslaten. Tientallen lieden, die 

alles van A tot Z hebben gezien en ge- 

hoord en die onmiddellijk worden onder- 

vraagd, herinneren zich opeens niets meer 

of hebben eenvoudig niets gemerkt. 

,,Ik dacht, dat het de knalpot van een 

motorrijwiel was en heb er verder geen 

aandacht aan geschonken," zegt de een, 

als hem wordt gevraagd of hij niet heeft 

hooren schieten. 

,,Ik was mijn baby aan het baden en 

kon het kind niet alleen laten," beweert 

een vrouw, die alles haarfijn zou kunnen 

vertellen, omdat zij juist, toen de aanslag 

plaats had, met haar buurvrouw voor 

de deur stond te praten. 

Zoo gaat het voort, de een voor, de 

ander na. Niemand kan een inlichting 

geven. Zelfs kinderen van vijf, zes jaar 

ontkennen ten stelligste iets te hebben 

gezien. Het devies „Praat niet !" schijnt 

hun reeds met den paplepel te worden 

ingegeven. 

De angst om iets los te laten zit er zóó 

bij deze menschen in, dat zelfs ouders, die 

bij het lijk van hun vermoorden zoon 

staan, nog aarzelen als hun wordt ge- 

vraagd of zij hem herkennen. Uren later, 

wanneer zij meenen door de „bende- 

leden" niet meer in het oog te worden 

gehouden, sluipen zij echter naar de 

politie om hun verklaringen af te legg . 

Het komt zelfs voor, dit de ouders van 

den vermoorde beweren den dader niet 

te kennen, ofschoon zij weten, dat hij in 

hetzelfde huis met hen vertoeft en zich 

gereed maakt te vluchten. Angst voor de 

andere leden van de bende weerhoudt 

hen echter te spreken ! 

Het slachtoffer van den aanslag is al 

even weinig spraakzaam. Het is werkelijk 

aangrijpend te zien, hoe hij, op het punt 

van te sterven en met zijn moordenaar 

geconfronteerd, zijn schouders ophaalt, de 

oogen sluit als om een verschrikkelijk 

visioen te verbannen en met bevende 

lippen prevelt: „Dat is niet de man, die 

op mij heeft geschoten I" Vrees, dat hij 

gedood zal worden indien hij herstelt 

of dat een lid van zijn familie een dergelijk 

lot zal ondergaan, verzegelt zijn lippen. 

Hierdoor wordt 't de politie in zulke ge- 

vallenbijnaonmogelijkgemaakt den dader 

te vinden, of zóó zij hem gevonden heeft, 

bewijzen tegen hem te verzamelen, êlfs 

wanneer een agent of een detective de 

misdaad voor zijn oogen ziet gebeuren 

is het hem nóg vaak onmogelijk het 

bewijsmateriaal, dat tot veroordeeling 

leidt, bijeen te brengen, of het moest zijn, 

dat hij den dader met het wapen in de 

hand kan arresteeren. Doch men begrijpt, 

dat een eenigszins geroutineerde mis- 

dadiger— en dat zijn bijna alle leden van 

een „gang" — wel zoo handig is, zijn 

revolver of pistool direct weg te werpen ! 

Deze omstandigheden in aanmerking 

genomen, zit er voor de politie niets anders 

op. dan, afgaand op eigen overtuiging, een 

arrestatie te verrichten. In achtennegentig 

van de honderd gevallen is deze juist ; in 

de beide andere gevallen wordt de ge- 

arresteerde -- die echter tóch wel een 

en ander op zijn kerfstok heeft ! — 

slachtoffer van de ontzettend geraffi- 

neerde practijken, die de politie soms 

toepast om een bekentenis af te dwingen. 

Want : aan een „verdachte" heeft de 

politie niets ; zij moet een dader hebben ! 

Hoe maakt zij nu van een „arrestant", 

een „dader", d.w.z. iemand, die bekent 

den moord te hebben bedreven ? 

Alvorens de werkmethode van de 

politie in dit opzicht na te gaan, zij hier 

medegedeeld, dat iedere verdachte het 

recht heeft, op alle hem gestelde vragen 

het antwoord te weigeren op grond van 

het feit, dat hij iets zou kunnen zeggen, 

wat in zijn nadeel zou kunnen worden 

uitgelegd. Met andere woorden : de wet 

eischt niet, dat een gevangene tegen 

zichzelf getuigt, noch voor de recht- 

bank, noch bij het vooronderzoek door 

de politie. Daarom verwacht men, dat 

de politie-autoriteit, die den verdachte 

ondervraagt, hem vooraf zal zeggen: 

„Ik waarschuw u, dat alles wat u zegt, 

evenals een bekentenis, die u mocht 

doen, tegen u zal worden aangewend." 

Bovendien — doch dit zij hier slechts 

terloops medegedeeld — moet de gevan- 

gene in de gelegenheid worden gesteld 

zich met zijn familie of vrienden te ver- 

staan, opdat zij pogingen kunnen aan- 

wenden om tegen een borgstelling zijn 

voorloopige in vrij heidsstelling te ver- 

krijgen. 

Tevens eischt de wet, dat de gevangene 

zoo spoedig mogelijk voor een rechtbank 

wordt gebracht. Avondrechtbanken zijn 

ingesteld opdat iemand, die gearresteerd 

is nadat de middagzittLieen zijn gesloten, 

ook des avonds kan terechtstaan. Hals- 

misdaden worden echter niet voor deze 

avondrechtbanken gebracht. Zij, die van 

een halsmisdaad zijn beschuldigd, worden 

gevangen gehouden opdat zij, indien 

zij niet tegen een borgstelling worden 

vrijgelaten, naar het Hoofdbureau van 

Politie gebracht kunnen worden om 

ondervraagd te worden. 

Dit is de theorie. — Wat is de practijk ? 

Een ransel- en beukpartij, een geraffi- 

neerde marteling ! 

„Indien je niet zeggen wilt, waar Die 

of Die is. sla ik je hersens door de kamer !" 

En het spel begint, waarbij er van de 

theorie, dat de gevangene het antwoord 

mag schuldig blijven, indien hij dit 

verkiest, niets terechtkomt. 

Een bekend chef van een detective- 

afdeeling had een even persoonlijke als 

pijnlijke methode om een gevangene, die 

- 18 - 

van zijn recht, te mogen zwijgen, gebruik 

wilde maken, tot spreken te dwingen. 

Hij was bijzonder zwaar en forsch ge- 

bouwd sn trainde zijn enorme lichaams- 

kracht bovendien nog door dagelijks 

handbal te spelen en te zwemmen. 

Niet voordat zijn ondergeschikten met 

hun methoden bij den verdachte uitge- 

praat waren, kwam hij persoonlijk in 

actie. Hij zette den man tegen den muur 

en begon hem opnieuw uit te vragen. 

Hield de gevangene zijn onschuld vol, 

. of weigerde hij de antwoorden te geven, 

die hem de gevangenis zouden inhelpen, 

dan greep hij den achterkant der kaken 

en forceerde ze net zoo lang, tot ze ont- 

wricht waren, hetgeen gewoonlijk slechts 

eenige seconden duurde. Er bleef van 

deze „behandeling" geen enkel uiterlijk 

spoor achter. De gedupeerde kon echter 

een maand lang niet eten en was gedoemd 

niets dan vloeibaar voedsel te gebruiken ! 

Werd er van hoogerhand geïnformeerd 

hoe het kwam, dat de gevangene zijn 

beide kaken had geforceerd, dan had hij 

zijn mond te ver geopend bij het geeuwen! 

Een andere manier om een bekentenis 

af te dwingen bestaat hierin, dat men 

den gearresteerde belet te slapen 1 Voor- 

beelden, dat iemand zes en negentig 

uur achtereen door verschillende detec- 

tives werd ondervraagd, zijn geen zeld- 

zaamheid I Het slachtoffer is natuurlijk 

weerloos. Hij staat alleen tegen een 

machtige organisatie ; hij heeft geen 

invloed, vaak zelfs geen vrienden, die het 

voor hem opnemen. Slechts wanneer hij 

bij zijn ondervragers de overtuiging 

kan doen postvatten, dat hij invloedrijke 

personen kent, heeft hij eenige kans op 

clementie van hun kant 1 

„Taps" is de naam dien men gegeven 

heeft aan een bijzonder „werkdadige" 

manier om zelfs den meest koppigen 

gevangene tot spreken te dwingen. De 

man wordt hierbij in een armstoel gezet 

en zóó vastgebonden, dat hij er niet 

kan uitvallen of zichzelf verwonden. 

Zoodra hij goed en gemakkelijk zit, wordt 

hij tegen het hoofd geslagen met een op 

maat gesneden stuk autoband. De slagen 

worden niet zoo hard toegebracht, dat ze 

bewusteloosheid ten gevolge hebben, maar 

wel zoo hevig, dat ze ontzettende pijnen 

veroorzaken. Het succes van de behande- 

ling hangt af van de regelmaat, waarmee 

de slagen worden toegediend ; twee per 

minuut hebben bewezen het meest doel- 

treffend te zijn. Zelfs de meest vastbera- 

den gevangenen flappen er dan na korten 

tijd alles uit, wat de politie of recherche 

wil hooren ! Uiterlijk laat ook deze behan- 

deling geen sporen na ; de bewuste plaats 

blijft echter maanden lang vreeselijk 

pijnlijk! 

Waarom past men deze en de nog in 

onze volgende nummers te beschrijven 

wreede methoden toe, zal de lezer 

wellicht vragen. Het antwoord hier- 

op kan kort zijn : niet omdat men er 

vermaak in schept een medemensch 

leed te veroorzaken, doch eenvoudig 

omdat men overtuigd is, den schuldige 

voor zich te hebben, doch onmachtig 

is eenig wettelijk bewijs tegen hem te 

leveren ! 

>■■•• 

i-i... „,...„.,■... ..,,.;.,_v 

Stop vlug 

dien GRIEPaanval! 

Griep is een ziektetoestand, die door 

i Abdijsiroop pp een bijzondere wijze wordt ' 

i bestreden. Abdijsiroop houdt de onfwikke- 

" ling en het verder razen van een 

griep-aanval tegen, door de taaie slijm - 

bezwangerd met ziektekiemen - uit te 

drijven. Abdijsiroop kalmeert het hoesten, 

verzacht de plekken, die ruw en rauw 

zijn in Uw keel, en Uw gestel ondervindt 

den günstigen invloed. Onovertroffen bij 

Hoest - Griep - Bronchitis - Asthma. 

„Voor de Borst" 

, Alom verkrijgbaar. Prijs Fl. 1.50. Fl. 2.75. Fl.4.50 

Gebruik buitenshuis Abdijsiroop-Bonbons 

(60 ct.). Dan bespoedigt Ge Uw genezing. 

ABDIJSIROOP-BONBONS (Cestoid* Abdijsiroop) 

iLJLru-inru~Lr~r—r"^^" •-—*■* 

Dr. H. NANNING's 

Zetpillen tegen Aambeien 

werken pijnstillend en genezen 

in korten tijd de ontstoken slijm- 

vliezen. De 

^vyteävv&tMj^ 

maakt het inbrengen zeer gemak- 

kelijk. Verkrijgbaar bij alle Apo- 

thekers en Drogisten è f 1.75 per 

doosje van 12 stuks. 

ABONNEERT U OP 

15 CENT PER WEEK 

ZlUVKKHHIDSWAARBORG F 

-/UIVKRUHIDSWAARBORG F 

zuygniFmwMimKr 

zuikm-Avc'w 

zumÄFÄwMRl 

zufcpnf-:MPKRK)K 

ZUIVKRHE1DSWAARBORG F 

ZUIVHRHKIDSWAARBORG F 

Dokter : „Nu moet u diep 

idemhalen en drie maal ne- 

gen en negentig zeggen.'' 

Patiënt: ,,Twee honderd 

zeven en negentig." 

Vrouw: „Ik vind schapen 

de domste dieren, di? er be- 

staan, Bram." 

Echtgenoot (verstrooid op- 

ziend van zijn krant) : ,,Ja, 

mijn lammetje !" 

HET WEEKBLAB 

CINEMA & THEATER 

—— 

10.000 ZUIVERHEIDSWAARBORG 

10.000 ZUIVERHEIDSW AARBORG 

1ÄOO 

lAoo ■IIMRMFTDB^äBOI 

lAoO ■lÄRlMD^WÄHt M 

i JM ftu^vdvA ABOS 

10.000 ZUIVERHEIDSW AARBORG 

10.000 ZU1VERHE1DSWAARBORG 

' . ■ ■ ■ 

HAMBURG-KIEL-OSLO 

^—mmf^^ — 

Gemakkelijkste 

en Goedkoopste 

Reis naar 

Noorwegen 

met de Stoomschepen 

rKong Dag en Kong Ring 

Vertrek HAMBURG Zaterdag 15.30 

KIEL Zondag 2.15 

Aank. OSLO Maandag 7.00 

Vertrek OSLO Zaterdag 12.00 

Aank. KIEL Zondag 15.00 

HAMBURG Maandag 7.00 

Biljetten bij alle Reisbureaux 

fONDENFOELDSKE 

• OSLO« 

IN HAMBURG: ROB M SLOMAN JR 

HIER HEEFT U EEN AFBEELDING VAN DE BEROEMDE 

^©xir'-^TDBCEiy 

95 

HET MELKDIÈET VOOR DE HUID —= 

's Morgens en 's avonds ge- 

bruikt voor het wasschen 

van het gezicht, zult U 

spoedig bemerken. 

dat Uw teint gezond. Uwe 

huid zacht, gaaf en stevig 

wordt en kleine huidaan- 

doeningen verdwijnen. 

Knip deze advertentie uit, zend ze met SOcent in postzegels aan France-Import 

ij nstraat 5. Den Haag en U ontvangt een keurisr doosje monsters. [ 

Op zijn plaats. — „Waarom denk f u, dat u geschikt zult 

zijn voor een positie in de diplomatic ?" 

„Wel," was het bescheiden antwoord, ,,ik ben twintig jaar 

getrouwd on mijn vrouw denkt nog steeds, dat ik een zie- 

ken vriend heb." 

- 19 - 

10.000 

10.000 

10.0001 

10.000 

10.000 

10.0001 

10.000 

10.000 

ZUIVERHEIDSW AARBORG F lO.OOO 

ZUIVERHEIDSW AARBORG F 10.( 

)00 

lo.ooo 

ZUIVERHEIDSWAARBORG F 10.000 

ZUIVERHEIDSW AARBORG F 10.000 

f 

I

SPANJE =___ 

BE ÊKT HtT LAND METZONNESCHUN 

- 20 - 

w^F&*W%y*%l^vi$'&Sp ■...■--•• - • • ' 

_ 

■ 

houden in zijn dagboek van het bezoek 

van de dame?" 

„Neen." 

„Kan hij op een of andere manier aan- 

toonen, wanneer het bezoek precies 

heeft plaatsgehad?" 

„Neen, maar " 

„Welke bewijzen kan hij aanvoeren, 

dat het bezoek inderdaad heeft plaats 

gehad?" 

„Geen enkel!." En werkelijk, nadat hij 

twintig minuten aan een kruisverhoor 

onderworpen was geweest, moest hij 

toegeven, dat hij toen ter 'tijd slechts 

weinig aandacht aan het bezoek van de 

dame had geschonken en het zeker niet 

in verband met den moord op Lady 

Murray had gebracht voordat hij in de 

couranten had gelezen, dat miss Over- 

ton was gearresteerd. Toen hadden hij 

en zijn bediende het geval besproken, 

en samen waren zij toen tot de overtui- 

ging gekomen, dat een dame een stel 

diamanten oorringen te koop had aan- 

geboden op een dag, die onmiddellijk n a 

den moord moest zijn geweest. In- 

dien het de bedoeling van mr. Fenwick 

was geweest deze speciale getuige te 

wraken, dan was hij daarin schitterend 

geslaagd! 

Mr. Campbell werd hoe langer hoe on- 

zekerder van zichzelf; hij raakte ver- 

ward in zijn eigen redeneeringen, werd 

opgewonden en tenslotte kwaad. Toen 

mocht hij de zaal verlaten, en mr. 

Fenwick ging zitten als een gier, die op 

zijn prooi wacht. 

De prooi diende zichzelf aan in den 

persoon van mr. Campbells bediende, 

die bij het voorloopig onderzoek al de 

verklaringen van zijn patroon had be- 

vestigd. In Schotland is geen enkele 

getuige in de zaal aanwezig gedurende 

het verhoor van een anderen getuige, 

en daardoor was de bediende geheel on- 

voorbereid op de val, die mr, Fenwick 

voor hem had opgezet. Hij tuimelde er 

in, hals over kop, en de eminente advo- 

caat keerde hem binnenste buiten als 

een handschoen. 

De bediende werd niet kwaad; daar 

was hij te nederig van geest voor, maar 

hij raakte hopeloos verward in zijn 

eigen verklaringen en ook hij verliet de 

zaal zonder er een eed op te durven 

doen, dat de dame van de oorringen 

den dag na den moord in den 

winkel was geweest. 

„Ik durf wel zeggen," vervolgde de 

jongeman, „dat de meeste menschen in 

de zaal het kruisverhoor van mr. Fen- 

wick van geen enkel belang achtten. 

Zoowel mr. Campbell als zijn bediende 

waren bereid geweest te zweren, dat zij 

een onderhoud hadden gehad over een 

paar diamanten oorringen met een dame, 

van wier gelijkenis met de beklaagde 

zij volkomen overtuigd waren en voor 

den leek was de vraag, op welken 

dag precies dit onderhoud had plaats 

gehad, van heel weinig belang waar het 

ging om de kern van de zaak. 

Maar ik begreep opeens, waarop mr. 

Fenwick het met de verdediging van 

zijn cliënt aanstuurde. Toen de bedien- 

de de getuigenbank als tweede slacht- 

offer van de scherpzinnigheid van den 

advocaat verliet, doorzag ik direct heel 

duidelijk het heele geval en begreep ik, 

welke fouten eerst de politie en later 

de Openbare Aanklager had gemaakt. 

(E©in) iNItsälsirllamälscIhis sipc®l!«®in)äl@lFIIDim. 

Dolly Bouwmeester en Rolant Varno in de Hollandsche sprekendefilm 

„De sensatie der toekomst". 

Mr. Fenwick kende ze natuurlijk ook 

en hij legde er zijn vinger op, waardoor 

het geheele gebouw van het bewijsma- 

teriaal, dat door het Openbaar Ministerie 

was bijeengebracht, als een kaartenhuis 

ineenstortte. 

De verklaring van mr. Campbell en 

zijn bediende, dat d^ dame in de be- 

klaagdenbank dezelfde was als de dame, 

die op een bepaalden dag — de juiste 

datum als niet bekend beschouwend — 

een paar diamanten oorringen te koop 

was komen aanbieden, was het eerste 

punt. Mr. Fenwick had verscheidene 

getuigen om te bewijzen, dat miss Over- 

ton op den vijf en twintigsten, d e n d a g 

na den moord, te Londen was ge- 

weest, terwijl den dag tevoren de win- 

kel van mr. Campbell reeds lang ge- 

sloten was geweest op het tijdstip dat 

men ten huize van mr. Grey Lady Mur- 

ray nog gezond en wel had gezien en 

gesproken! Het was daarom duidelijk, 

dat de juwelier en zijn bediende een 

andere dame hadden gesproken en 

dat hun wat al te levendige fantasie 

hen had doen denken, dat het de dame 

uit de beklaagdenbank was! 

Toen kwam de beslissende vraag 

betreffende den tijd aan de orde. Mr. 

Wim Grey was klaarblijkelijk de laatste 

- 21 - 

geweest, die Lady Murray levend had 

gezien. Hij had om ongeveer half negen 

nog met haar gepraat. Mr. Fenwick had 

twee kruiers als getuigen, die verklaar- 

den, dat zij miss Overton dien avond 

om tien minuten over negenen naar een 

eersteklas compartiment van den trein 

naar Londen hadden gebracht, en dat zij 

eenige minuten later met dien trein was 

vertrokken. 

„En is het nu aan te nemen," zoo 

vroeg mr. Fenwick, „dat een jong meis- 

je in even een half uur tijd heimelijk het 

huis kan zijn binnengedrongen, op een 

tijd, dat de heele familie en al het per- 

soneel nog op was; dat zij Lady Murray 

kan hebben geworgd, de safe kan heb- 

ben geopend en met de juweelen kan 

zijn verdwenen? Een man, een gerouti- 

neerd inbreker, zou het misschien 

hebben kunnen klaarspelen, maar ieder- 

een zal moeten toegeven, dat beklaagde 

physiek niet tot zoo'n daad in staat kan 

worden geacht! 

En wat het verbroke'n engagement be- 

treft," vervolgde de advocaat met een 

glimlach, „het mag weinig teergevoelig 

schijnen, dat geef ik toe, maar gebrek 

aan teergevoeligheid is nog steeds niet 

strafbaar volgens de wet. Beklaagde 

heeft verklaard, dat zij op den tijd, dat

-•*;;'•, v- 

„LOOPING THE LOOP" 

Da bekende Vla.msche tooneelschnjver P-^»^^^« bel^Ä^^ 

tooneelstuk „Loop ng the » O >ping tne loop o?,'f^^'ên , u 

scène^k het derdl bedrijf. V.Ln.r.: De 

voerd en waarin hijzelf hijzelt de de hoofdrol 

^"^^^ vervulde, ^n Putman scene en u MevMuw Pietsier. 

- Waarbekende 

VlaamsAe \sche «tric^Cäme^^^^ actrice Céline L - 

land worden opgevoerd. 

ihijnlijk zal „Looping the loop 

mers niet beschikt over het-juridische 

zij het telegram verzond, nog geen ken- achterdeurtje van „gebrek aan bewijs" 

nis had van den moord op Lady Murray. haar zou hebben vrijgesproken. Wat 

De Londertsche couranten hadden er denk jij?" 

slechts kort melding van gemaakt. De Er heerschte even een stilzwijgen, 

beklaagde had allerlei inkoopen gedaan want het meisje antwoordde niet direct. 

en ze wist niets van de veranderde Toen zei ze echter kalm: 

omstandigheden van mr. Wim Grey. In „Ik geloof, dat ik het eens ben met de 

geen geval was het verbreken van haar menschen in Engeland, die zeggen, dat 

verloving het bewijs, dat beklaagde door een Engelsche jury haar zou hebben laeen 

of andere misdaad in het bezit van ten hangen. 

de juweelen was gekomen." 

Ik voor mij twijfel geen oogenblik of 

„Het is natuurlijk onmogelijk voor mij," zij was schuldig. Misschien heeft zij den 

vervolgde de jongeman, „om je een in- moord niet zélf bedreven. Misschien 

druk te geven van de welsprekendheid is een van de bedienden van mr. John 

en de logica van mr. Fenwicks betoog. Grey haar medeplichtige geweest en 

Iedereen was er echter van onder den heeft deze Lady Murray gedood en beindruk 

en ik geloof, dat we allemaal stolen, terwijl miss Overton buiten 

getroffen waren door het feit, dat hij zijn wachtte op de juweelen. Wim Grey 

verdediging hoofdzakelijk baseerde op verliet Lady Murray om halfnegen. Inde 

stelling, dat er geen bewijs voor miss dien de medeplichtige een van de be- 

Oyertons schuld was! De uitspraak dienden is geweest, heeft hij of zij volluidde 

dan ook „vrijgesproken wegens doende tijd gehad om de verschrikkelijke 

gebrek aan bewijs." De jury was slechts daad te bedrijven en kan miss Overton 

veertig minuten weg maar het schijnt, nog gemakkdijk den trein van twaalf 

dat alle leden, ondanks het overtuigend minuten over negenen naar Londen hebpleidooi 

van mr. Fenwick, stellig over- ben gehaald." 

tuigd bleven, dat miss Overton schuldig . „En wie heeft dan volgens jou," vroeg 

was, dat zij Lady Murray had vermoord de jongeman sarcastisch, „geprobeerd 

om in het bezit van haar juweelen te ko- de diamanten oorringen te verkoopen 

men en dat zij niettegenstaande de te- aan mr. Campbell, den juwelier?" 

genstrijdige verklaringen van den juwe- „Natuurlijk miss Overton," antwoordlier 

Campbell en diens bediende wer- de het meisje triomfantelijk. „Zoowel mr. 

kelijk had getracht hem eenige diaman- Campbell als zijn bediende hebben haar 

ten er van te verkoopen. Maar er was immers herkend." 

geen enkel bewijs, en daarom durfde „W a n n e e r probeerde zij ze te verniemand 

het „schuldig" uit te spreken. koopen?" 

Ik heb menschen hooren beweren, dat „Ja, dat kan ik ook niet precies uitmiss 

Overton in Engeland gehangen zou maken en dat is dan ook het eenige 

zijn. Ik voor mij geloof dat niet. Ik duistere punt in de zaak. Op den vijf 

geloof, dat een Engelsche jury, die im- en twintigsten was zij ongetwijfeld in 

Londen en het is niet zeer waarschijnlijk 

dat zij naar Edinburgh terugkeerde 

om daar de juweelen te verkoopen, om- 

REMBRANDT dat ze daar het gemakkelijkst konden 

worden opgespoord." 

THEATER 

„Dat is zeker niet erg waarschijnlijk," 

zei hij droog. 

AMSTERDAM „En," voegde het meisje er aan toe, 

„op den dag voordat zij naar Londen 

BRENGT STEEDS vertrok, was Lady Murray nog- in 

DE BESTE 

leven." 

PROGRAMMA'S „En mag ik vragen," viel hij haar in de 

rede, „wat dit feit er mee te maken 

heeft?" 

■ ■ 

- 22 — 

OUSIASTEN 

N. W. ée UTRECHT. Harry Lied£k. 

bhjké voor de sprekendefilm geen geschik£e 

krach£ ie zijn. Di£ is de reden. 

A. v. 5. £e ROTTERDAM. Gre£a Garbo 

denk£ er nie£ aan om me£ filmen op £e 

houden. Tegen be£aling vers£rekken wij 

geen foto's. 

W. M. £e NIJMEGEN. Wij verstekken 

alleen inlicb£ingen beseffende films£erren. 

Schrij££ U dezen beer gerus£ persoonlijk, 

p.a. Princesse Schouwburg, 's-Gravenhage. 

ƒ. d. J. £e ROTTERDAM. Baby Peggy 

film£ op he£ oogenblik nie£. Zij is in£us- 

schen „een groo£e meid" geworden! 

RINA £e DORDRECHT. Beiden ar£is£en 

raoe£ U in be£ Engelsch schrijven. Een 

an £ woordcoupon kun£ U ä 19 cen£s aan 

ieder postkantoor koopen. He£ adres van 

Ramon Novarro is Me£ro.Goldwyn.Mayer 

S£udios, Culver-CUy, Califomië. Richard 

Talmadge kun£ II schrijven: Universal- 

Ci£y, Californië. 

A. M. L. M. £e PURMEREND. Deze 

fo£o plaatsen we binnenkor£. Nog maar 

even geduld oefenen. 

J. D. £e AMSTERDAM. He£ verschil 

maken de directies der filmmaatschappijen. 

die namelijk van Paul Whi£eman s£arfo£o'» 

lie£en vervaardigen en van de beide andere 

orkes£en nie£. 

M. P. £e AMSTERDAM. He£ adres 

van Rolan£ Varno £e Hollywood is Me£ro- 

Goldwyn-Mayer 5£udios, Culver.Ci£y, 

Californië. Een an£woordcoupon kos£ 19 

cen£ en moet in lederen brief worden 

ingeslo£en. 

H. C. S. £e 's-GRAVENHAGE. Heé 

adres van Buck Jones is Firs£ National 

S£udios, Burbank, Californië. Fred Thomp- 

son is in 1928 ges£orven. 

C. H. £e ARNHEM. He£ adres van Al 

Jolson is Warner Bros S£udios, 5842 Sunseé 

Blvd., Hollywood. 

J. v. B. £e AMSTERDAM. Deze speldjes 

bezi££en wij nie£. Wend£ U £o£ de Me£ro- 

Goldwyn-Mayer-Filtn, Damrak 49, Am8£er. 

dam. 

P. E. £e BEEMSTER. He£ bes£e plaa£s£ 

U een adver£en£ie in he£ bioscoop-vakblad. 

L. T. £e AMSTERDAM. Wij hopen 

binnenkor£ een £eekening £e plaafsen. 

C. v. G. £e TILBURG. He£ adres van 

Lilian Harvey is Ahorn Allee 16, Berlijn. 

Voor een fo£o drie an£woordcoupons in- 

slui£en. Dl£o voor Ani£a Page. He£ adres 

van M. S. Is Columbia S£udlos, Hollywood. 

C. M. B. £e AMSTERDAM. Op brieven, 

die nie£ aie£ naam en adres zijn onder- 

£eekend, geven we geen an£woord. 

J. D. £e ROTTERDAM. He£ adres van 

Adelui Migliar is Paramoun£ S£udlos, 

Joinville bij Parijs. 

N. V. £e VLAARDINGEN. Rolan£ Varno 

Is nle£ verloofd of getirouwd. Zijn adres is 

Me£ro-Goldwyn-Mayer S£udlos, Culver- 

Ci£y, Californië. Truus van Aalten woont 

Martin Lu£hers£rasse 27, Berlijn. 

BEZOEKT HEX 

ASTA- 

■jnHHATi® 

XE DEN HAAG u 

PüHpwsw» 1 - mm* • 

Wie zenuwachtig is 

Onrustig en Overspannen en zijn gewone 

Kalmte wil herwinnen, gebruike eenigen 

tijd de kaltneerende en zenuwsterkende 

Mijnhardt's Zenuwtabletten 

Glazen Buisje 75 et. Bij Apoth. en Drogisten 

„Maar het heeft er alles mee te ma- 

ken!" riep het meisje uit. 

„Ha, daar heb ik je!" riep de jongeman 

met komische verwondering uit. „Al mijn 

redeneeringen schijnen niet den minsten 

invloed op je denkvermogen te hebben 

uitgeoefend. Je redeneert net zoo ver- 

keerd als de politie. Lady Murray is 

bestolen en vermoord, en je gaat onmid- 

dellijk van de conclusie uit, dat zij door 

een en den zelfden persoon 

bestolen en vermoord zou zijn." 

„Maar " begon het meisje. 

„Er is geen maar," zei de ander, zich 

meer en meer opwindend. „Kijk nu eens, 

hoe eenvoudig het is. Miss Overton 

draagt de juweelen een avond, en 

brengt ze daarna terug naar de kamer 

van Lady Murray. Herinner je de ver- 

klaring van de kamenier: „Mylady zei: 

„Heb je ze weggelegd, lieve?" Een een- 

voudige vraag; klaarblijkelijk door het 

Openbaar Ministerie over het hoofd ge- 

zien. Maar wat beteekende ze? Wel, dat 

Lady Murray zélf niet kon zien, of 

miss Overton de juweelen had wegge- 

borgen ja of neen. Anders had zij het 

niet gevraagd " 

„Dus je wilt zeggen " 

„Ik wil niets zeggen," verklaarde de 

ander opgewonden, „ik constateer alleen 

de feiten. Miss Overton die de juweelen 

wilde stelen, nam ze dien avond reeds 

weg,, toen zij er immers alle gelegenheid 

toe had! Waarom zou ze trouwens heb- 

ben moeten wachten? Lady Murray lag 

in bed, en de kamenier was weggegaan. 

Den volgenden dag — den vier en twin- 

tigsten om nauwkeurig te zijn en dus 

den dag van den moord — probeert 

zij een paar oorringen te verkoopen bij 

mr. Campbell; het lukt haar niet en ze 

besluit naar Londen te gaan, waar zij 

een betere kans had. Mr. Fenwick vond 

het niet geraden, getuigen op te roepen, 

die konden verklaren, wat hun bekend 

was, namelijk dat miss Overton op den - 

zes en twintigsten October, dus drie 

dagen voordat zij werd gearresteerd, 

naar België is gegaan om den volgenden 

dag weer naar Londen terug te keeren. 

Zonder twijfel zijn de juweelen van 

Lady Murray op het oogenblik, uit hun 

zetting genomen, in België, terwijl het 

geld, dat zij hebben opgebracht, op een 

Belgische bank is gedeponeerd." 

„Maar w i e vermoordde dan Lady 

Murray en w a a r o m?" vroeg het 

meisje verbaasd. 

„Kun je dat nu nóg niet vermoeden?" 

vroeg de ander ongeJoovig. „Heb ik het 

geval nóg niet duidelijk genoeg ge- 

maakt? Het komt me zoo eenvoudig 

voor! Herinner je, dat het een brutale, 

gedurfde moord was. Denk aan iemand, 

die niet zélf de dief is, maar die toch 

desondanks er het meeste belang bij 

heeft om de dievegge te behoeden voor 

de consequenties van haar daad: en die 

er ook de gelegenheid toe had — omdat 

het onlogisch, neen bijna o n m o g e 1 ü k 

leek, dat hij medeplichtige was " 

Maar...." 

"Stel je een zeer zonderling karakter 

voor, iemand die zoowel geestelijk als 

lichamelijk niet geheel normaal is — 

weet je, hoe dergelijke menschen zich 

gevoelen? Duizend maal sterker dan 

een gewoon, normaal mensch! Stel je 

zoo iemand voor, van aangezicht tot 

aangezicht gebracht met een dergelijk 

probleem. Denk je, dat zulk een karak- 

ter ook maar één oogenblik zal aarzelen 

om een misdaad te begaan teneinde de- 

gene, die hij bemint, te redden van de 

gevolgen van een verkeerde daad? Be- 

grijp goed, ik beweer geen oogenblik, 

dat Wim Grey de bedoeling had Lady 

Murray te dooden. Maar de kamenier 

vertelt hem, dat zij erg opgewonden is; 

hij gaat naar haar kamer en hoort, dat 

zij heeft bemerkt te zijn bestolen. Na- 

tuurlijk verdenkt zij miss Overton, her- 

innert zich wat er den afgeloopen nacht 

heeft plaatsgevonden en dreigt Wim 

Grey waarschijnlijk met een vervolgifig 

van miss Overton. Ik herhaal opnieuw, 

dat hij misschien niet het plan had haar 

te dooden. Misschien dreigde hij er 

slechts mee. Een der doktoren, die sprak 

van een hartveriamming, had zonder 

twijfel gelijk. Denk je dan Wim Grey's 

schrik en zelfverwijt in. Zijn angst ook! 

De leege safe brengt hem waarschijnlijk 

voor het eerst op de gedachte den 

Vir®^ w@iniS€lHi®®ini 

— 23 

moord met de diefstal te combineeren, 

hetgeen zijn eigen veiligheid verhoogen. 

zou. Indien hij deze veronderstelling in- 

gang kon doen vinden, beteekende dat, 

dat niemand aan hem zou denken als 

den moordenaar. 

Maar men heeft geen enkel verdacht 

individu het huis zien binnenkomen of 

verlaten; de moordenaar liet geen enkel 

spoor van zijn komst of zijn vertrek na. 

Een gewone inbreker moest zijn ge- 

hoord! Bovendien: wie sloot en opende 

de deur van Lady Murray's slaapkamer, 

terwijl zij zelf te bed lag? Dat moest 

natuurlijk iemand zijn geweest, die in 

huis vertoefde, iemand, die geen enkel 

spoor naliet — iemand, tegen wien men 

geen enkele verdenking kon koesteren 

— iemand, die Lady Murray vermoord- 

de zonder er ook maar het geringste 

motief voor te hebben, iemand, die er 

integendeel schade door ondervond 

Denk over dit alles na en zeg me dan, 

of je ook niet overtuigd bent, dat miss 

Overton niet tot op zekere hoogte recht 

heeft op je sympathie, omdat ze onver- 

diend voor de moordenares wordt ge- 

houden en of Wim Grey niet de 

moordenaar van zijn tante is!" 

Het meisje zweeg. Ze staarde naar het 

portret van Wim Grey, den mismaakten 

jongeman, dat ze nog steeds in haar 

hand hield en huiverde onwillekeurig. 

Want opeens wist ze heel duidelijk, 

dat het het portret van Lady Murray's 

moordenaar was, dat ze in haar hand 

hield.... 

(Opname: Kunse-Afetier P. FMschartk. Wetnen). 

©Fa l&ll®@inni@[rDW@@0

DE NOVA 

(Vervolg uit vorige nummer) 

Vierde figuur: Springpassen („Saute"). 

(Zelfde houding als bij figuur 3, maar 

thans de danspassen zijwaarts maken.) 

2 Maten: Rechter voet neerplaat- 

sen, klemtoon „één" . .. . .Teil. 

Linker voet naar links (chas- 

sé) Tel 2. 

Zwaaipas voorwaarts met rech- 

ter voet Tel 3. 

Rechter voet draait naar links 

(emboité) Tel 4. 

Rechter voet opnieuw naar 

rechts (steeds vooruit) (dus: 

déboité-pas) Tel 5. 

Rechter voet met zwaaipas aan- 

sluiten, zonder hem reeds neer 

te plaatsen Tel 6. 

2 Maten: Herhaling van het vorige. 

Bij „één" slaat de rechter voet tegen 

den grond bij het neerplaatsen. 

Verder dezelfde volgorde van de 

passen 2 tot en met 6. 

Vijfde figuur: De draaipas („Pivot"- 

pas). 

4 Maten: Al draaiende om het 

middenpunt, danst men eerst 

twee maten van de aanslaande 

wandelpassen (figuur 1). Tel 1 tot 6. 

Dan begint men de klassieke 

„pivot", beginnende met den 

rechter voet en telt één . . Tel 1. 

Dan drie ronddraaiingen (vijf 

tijden), die men telt bij elke 

voetverplaatsing, zoodanig dat 

de derde draai eindigt op den 

linker voet . Tel 2 tot 6. 

Zesde figuur: „pas de bourrée" met 

Nova-danspas. 

De dansers buigen even over naar 

links. In deze klassieke dansfiguur blijft 

het lichaam onbeweeglijk. 

De verplaatsing op den dansvloeil 

tengevolge van deze drie reeksen van 

passen kan men het best uitbeelden 

als drie zijden van een vierkant, die, 

naar verkiezing, als men op de twee 

laatste dansmaten een geheelen draai 

voltooit, zoodanig eindigt dat men in 

rechte lijn verder danst. 

4 Maten: Schuif pas met linker 

voet naar links Tel 1. 

Rechter voet schuin, achter 

linker voet plaatsen Tel 2. 

Linker voet glijdt naar links Tel 3. 

Rechter voet komt naar voren Tel 4. 

Schuifpas met linker voet naar 

links . Tel. 5. 

Rechter voet bij linker voet 

aansluiten Tel 6. 

Den grond slaan met linker 

voet Tel 1. 

Gedurende vijf tijden den 

„Nova-Zwaai" (zooals in figuur 

II.) met rechter voet, terwijl 

men 3/4 draai maakt. De beide 

dansers staan hier recht tegen- 

over elkaar Tel 2 tot 6. 

4 Maten: Schuifpas met rechter 

voet naar rechts Tel 1. 

Linker voet komt naar voren Tel 2. 

Schuifpas met rechter voet 

naar .rechts ,'. Tel 3.. 

Linker voet schuin achter rech- 

ter voet plaatsen Tel 4. 

'Schuifpas met rechter voet, 

naar rechts Tel 5. 

(Zit vervolg 3c kolom. pag. 25) 

OP bEZOEK bIJ DEM 

TEEÊhAAR]o5pier 

HET was voor mij een 

zeer eigenaardige ge- 

waarwording, een be- 

zoek te moeten gaan afleggen 

bij den joumalist-teekenaar Jo 

Spier. Al te dikwijls maar heeft 

deze zelf immers reeds soortgelijke 

bezoeken en aanmerkelijk zwaar- 

dere ongetwijfeld, gebracht, tij- 

dens zijn zevenjarige loopbaan bij 

het dagblad „De Telegraaf". 

Jo Spier werd geboren te Zut- 

phen. Na de lagere school te heb- 

ben doorloopen, bezocht hij het 

Gymnasium, waar zich toen 

reeds, zooals dit gebruikelijk is 

bij groote teeken- of schilder- 

talenten. zijn ambitie voor het 

schetsboek duchtig deed kennen. 

Het teekenuurtje behoorde voor 

hem zeker tot het aangenaamste 

van alle lesuren. Vanzelfsprekend 

gaf Jo Spier dan ook aan zijn 

vader te kennen, illustrator te 

willen worden, waartegen deze 

zich, tégen de gewoonte in, niet 

verzette. Maar eerst eind- 

examen doen! Natuurlijk vond de 

jonge Spier dit een groot onrecht, 

daar het naar zijn idee toch on- 

zinnig zou zijn met een dergelijk 

talent verder te studeeren. Doch 

papa bleef onverbiddelijk. Toen 

kreeg Jo z'n eerste „groote" idee. 

Hij maakte een teekening, extra verzorgd, 

en stuurde ze aan Albert Hahn, waar- 

bij hij een getrouwe opsomming gaf van de 

onrechtcn, hem door den wijzen vader aan- 

gedaan. En, zoowaar, eenige dagen later ont- 

ving hij antwoord, doch, helaas hoe geheel 

anders dan hij had verwacht! Over de tee- 

kening zelf schreef Albert Hahn niet, doch 

hij gaf hem in behoorlijke termen te ken- 

nen, dat hij „idioot" zou zijn, wanneer hij 

in de gelegenheid was eindexamen Gymna- 

sium te doen, daarvan af te zien. Hij be- 

hoorde papa dankbaar te wezen! En het slot 

van den brief was, dat hij (Alb. Hahn) niets 

meer van hem wilde hooren, vóór het be- 

wuste eindexamen achter den rug was. 

De opstandige jongeling legde zich bij 

dit oordeel neer, en deed inderdaad zijn eind- 

examen. Met goed gevolg. 

Toen hij kort daarna te Amsterdam was, 

wilde hij Albert Hahn gaan opzoeken om 

hem te zeggen, dat hij inderdaad z'n raad 

had opgevolgd, en, laat ons eerlijk zijn, om 

nu zijn opinie te mogen hooren over de tee- 

'IfeJ ^ 

De bagage die noodig is voor 

kening, welke hem was gezonden, en waar- 

na reeds meerdere waren gevolgd. Helaas, 

Hahn was ernstig ziek, en kon den jonge- 

man niet ontvangen. Twee dagen later stierf 

hij 

Jo Spier trok thans de wijde wereld in en 

vestigde zich te Parijs, waar hij spoedig 

kleine opdrachten kreeg en zich hoofdzake- 

lijk bezighield met het illustreeren van boe- 

ken, tijdschriften, enzoovoort. Tot hij 

aan een der eerste Fransche dagbladen kwam. 

„Ja, dat is eigenaardig," zegt Jo Spier, 

„hoe ik tot de ontdekking kwam, dat ik 

dien zekeren flair had voor het z.g.n. snel- 

of schetsteekenen, zooals ik dit voor „De 

.Telegraaf" thans doe, en hetwelk vooral in 

de dagbladen zoo gewaardeerd wordt. Zal ik 

U dat eens vertellen?" 

Ik knikte bevestigend. „Heel graag zelfs!" 

„Welnu, ik had te Parijs een vriend, ook 

een Hollander, die daar als verslaggever was 

verbonden aan eenige sportbladen. Bij een 

wielerwedstrijd van een internationaal karak- 

ter ontmoette ik hem en hij gaf me den raad 

„Filmsterren". Naar aanleiding van den oproep In „Bellevue", indertijd door Duifscher 

In de kranten gedaan. 

- 24 - 

door 

G CIÜ5 

een, in dien tijd zéér populairen 

wielrenner, te schetsen. Hij zou 

dan wel voor plaatsing zorgen in 

een zijner sportbladen. Ik ging on- 

middellijk op zoek naar den ren- 

ner, doch het gelukte me niet, 

hem te vinden. Totdat iemand 

hem mij aanwees. Ik schetste den 

man, en inderdaad, na eenige da- 

gen verscheen mijn teekening in 

het bedoelde tijdschrift, met als 

onderschrift „De beroemde wiel- 

renner geteekend door 

Jo Spier". Eenigen tijd daarna 

kreeg ik een oproep om te ver- 

schijnen op het redactiekantoor 

van een der eerste dagbladen. Wat 

bleek het geval te zijn? De man, 

die mij was aangewezen als de 

wielrenner, was in werkelijkheid 

V de hoofdredacteur van dit dagblad. En 

'ik werd onmiddellijk aangesteld als illu- 

strator. 

Na eenige jaren te Parijs te hebben ge- 

werkt, vertrok ik wederom naar Holland, CDIr:D 

waar ik een aanstelling kreeg aan het dagblad JO SPIER 

De slangenbezweerder besproeit zijn tuintje. 

„De Telegraaf". Dat is nu al- 

weer zeven jaar geleden. 

„En u werkt niet voor andere 

tijdschriften?" 

„Vanzelfsprekend niet. Al- 

leen .... reclame, als er tijd voor 

is! En reclame maak ik graag. Ik 

vind hetVerbazend leuk werk. Je 

kunt je daarin zoo heelemaal uit- 

denken, vind ik. 

Het laatste jaar ben ik voorts 

heel veel op pad geweest met mijn 

collega Johan Luger, en we heb- 

ben samen dan ook heel wat 

avonturen beleefd. Wij schijnen 

elkaar te beïnvloeden, want het 

eigenaardige is, dat we samen wel 

het dubbele waard zijn." 

Zij, die het werk van dezen 

teekenaar kennen, (en wiè kent 

dat niet?) zullen met mij eens 

zijn, dat ook Jo Spier alleen 

reeds in vele zijner teekeningen 

„het dubbele waard" is, om deze 

uitdrukking te handhaven. 

Jo Spier staat in zijn kunst, 

voor Holland, alléén. Groot is 

het aantal knappe, artistieke, ja 

zelfs kunstzinnige teekenaars, ^JK^ 

maar géén heeft ót. gave. het ta- . >r...> 

lent van Spier: het weergeven met ' 

de man die In lijnen spreekt 

één, twee lijnen, van een gansche 

wereld van liefde, van gevoel, 

van mcnschenleven, maar vooral 

een wereld van humor! 

Ik hoorde eens iemand zeggen: 

„De teekeningen van Jo Spier 

treffen ons door wat we 

niét zien!" 

Hoè juist is dit gezegde. 

Eén krabbel van Spier brengt 

een menschenbrein in werking, 

schept fantastische voorstellingen,, 

ideeën, en het is een groote gave, 

dezen „krabbel" te kunnen „neer- 

zetten". 

De gave van Jo Spier. 

Over 3000 jaar In het Rijksmuseum 

- 25 - 

'N N1EU¥E DANS 

'Vervolg Je kolom. pag. 21) 

Linker voet bij rechter voet 

aansluiten Tel 6. 

Rechter voet slaat den grond . Tel i. 

Recht tegenover elkaar staande 

gedurende vijf tijden den „Nova- 

Zwaai" (zie figuur II) terwijl 

men 3/4 draai maakt . . . Tel 2 tot 6. 

4 Maten: Dezelfde figuur opnieuw be- 

ginnen, draaiende naar links, den draai 

volledig voltooien, doch zonder de 

twee laatste dansmaten te draaien. 

En dan, bij het eindigen van „zes", 

opnieuw vooruit met den rechtervoet 

om aldus nieuwe figuur te beginnen. 

Zevende figuur: De Fransche Chassé. 

Wordt evenals de vorige figuur eenigs- 

zins zijwaarts leunend gedanst en in 

dezelfde richting. 

4 Maten: Glijdende pas met rech- 

ter voet naar rechts Tel 1. 

Linker voet klopt tweemaal 

tegen rechter voet aan . . Tel 2 en 3. 

Glijdende pas met linker voet 

naar links Tel 1. 

Rechter voet klopt tweemaal 

tegen linker voet aan . . Tel 2 en 3. 

Glijdende pas met rechter voet 

naar rechts Tel 1. 

Linker voet bij rechter voet 

aansluiten "• Tel 2. 

Rechter voet buigt zijwaarts 

weg bij het aanslaan van den 

linker voet (kleine springpas) 

dus „emboité" Tel 3. 

Opnieuw rechtop komend 

schuift men gauw linker voet 

naar links (déboité) Tel 1. 

Rechter voet komt tweemaal 

tegen linker voet aanklop- 

pen Tel 2 en 3. 

Achtste figuur: Gekruiste Novapas (of: 

De Schaar). 

Rechter schouder tegen rechter ' 

schouder, beide dansers zijwaarts leu- 

nend (déboité-houding). En ter afwis- 

seling omgekeerd: linker schouder 

tegen linker schouder. 

De beschrijving is hier gegeven voor 

het geval dat men rechter schouder 

tegen rechter schouder staat, bij den 

aanvang. 

2 Maten: Glijdende pas met lin- 

ker voet voorwaarts Tel 1. 

Vijf Nova-zwaaipassen met rech- 

ter voet Tel 2 tot 6. 

2 Maten: Rechter voet schuift 

vooruit, waarbij de lichamen 

der dansenden een halven draai 

maken, zoodat ze nu linker 

schouder tegen linker schouder 

staan Tel 1 > 

Vijf Nova-Zwaaipassen met lin- 

ker voet ........ Tel 2 tot 6. 

Herhalen naar verkiezing. 

Supplementaire Variatie: de halve 

Nova-zwaaipas met pivot. 

Al draaiende: 

2 Maten: Rechter voet schuift 

vooruit Tel 1. 

Tweemaal den Nova-zwaaipas 

met linker voet, dus alleen één- 

,maal vooruit én éénmaal ach- 

teruit Tel 2 en 3. 

Linker voet schuift achteruit . Tel 1. 

Tweemaal den Nova-zwaaipas 

met rechter voet Tel 2 en 3. 

■ 

• 

■

■ mm^mmm-- 

©tREtSDE ^ V ^^ n ARN. VAN 

KAALTE 

Bat de wegen der artisten niet 

altijd over rozen gaan, wordt weer 

bewezen door de groote wisselval- 

ligheid en — helaas — ook onzekerheid 

die in de laatste maanden nogal wat 

struikelblokken gestrooid hebben op de 

artistenloopbaan van Sylvain Poons! 

Na het uit-elkander vallen van het 

Casino-Operettegezelschap vormde hij 

gedurende korten tijd met Jan C. de 

Vos Jr. de directie van een herboren 

operette-gezelschap, dat echter, jammer 

genoeg, reeds direct werd ontbonden. 

En zoo kon het dan geschieden, dat 

een vooraanstaand Nederlandsch 

operette-komiek," thans weer - - zooals 

dat heet — „ambulant" isl 

Daar ik gaarne eens wat wilde weten 

. van Poons' loopbaan zocht ik hem in 

zijn eigen „home" eens op en was 

toen in de gelegenheid te kunnen con- 

stateeren, dat Sylvain Poons ook nog 

andere capaciteiten bezit dan het kos- 

telijk amuseeren van een dikwijls veel- 

eischend . publiek I Hij is een „pater 

familias" bij uitnemendheid, die een 

schaal met eigenhandig door mevrouw 

Poons gebakken heerlijke koekjes wer- 

kelijk alle eer aandeed! 

Maar soit! Een beschrijving van een 

liefhebbend en gemoedelijk echtgenoot 

en vader is niet het doel van dit 

artikel, zoodat we de koekjes hoe on- 

gaarne ook, verder met rust zullen laten, 

om ons uitsluitend bezig te houden 

mét den artist Poons. 

Hij begon zijn loopbaan bij het ce- 

zelschap van zijn vader, in den Plan- 

tageschouwburg te Amsterdam en mocht 

reeds na een jaar — bij wijze van 

P ro ef — de rol spelen van Kelly in 

„Hotel de Poes", welk waagstuk zoo 

schitterend slaagde, dat hij onmiddel- 

lijk als jonge komiek engagement kreeg 

bij Pauwels en Kreeft, onder wier be- 

proefde leiding hij buitengewoon veel 

routine heeft opgedaan, zoodat hij nog 

altijd vol erkentelijkheid spreekt over 

deze periode uit zijn leven. 

Hierna kwam hij bij het Nederl. Too- 

neelgezelschap, onder directie van wij- 

len Herman Heyermans, waar hij o.m. 

een belangrijke rol te spelen kreeg in 

het bekende tooneelstuk „De generale 

repetitie van een kostbaar leven". 

Nadien kwam hij in „Flora", waar 

hij tot de ontdekking moest komen, 

dat een „te" wel eens schadelijk kan 

uitkomen; na korten tijd ontving hij 

op een kwaden dag namelijk de vrien- 

delijke mededeeling, dat hij „te goed 

was" voor het gezelschap, dat in Flora 

optrad. 

Na korten tijd „ambulant" te zijn POONS 

geweest, kwam hij daarna bij de revue 

in het „Centraal Theater", onder lei- 

ding van Sal. Kinsbergen en Max van 

Gelder, waar hij wederom nieuwe lau- 

weren wist toe te voegen aan de vele, 

die hij reeds had geoogst. 

Hierna speelde hij geruimen tijd mee 

in „Rooie Sien", vervolgens weer bij 

do. revue, om tenslotte opnieuw te be- 

landen in „Centraal Theater", waar hij 

toen gedurende eenige jaren gewerkt 

WvAIN 

POON5 

heeft onder directie van Louis de Bree 

en — volgens zijn beweren — ook bui- 

tengewoon aangenaam gewerkt heeft. 

Na deze periode \jrerd zijn „oude 

liefde" hem blijkbaar te sterk, en trok 

hij weer naar de operette in „Flora", 

waar hij gelegenheid kreeg, in meer- 

dere rollen van beteekenis te schit- 

teren. , 

Tot zijn liefste rollen uit dien tijd 

behooren „De Boemelbaron", „De Fi- 

deele Boer" e.d., terwijl hij ook als 

Kopplef in „Dr. Sieglitz" groote trium- 

fen wist te behalen. 

Toen kwam de grootste emotie van 

Poon's artistenloopbaan: na een prach- 

tige première van „Mazzelman & Lin- 

deman", brandde Flora af en was 

het gezelschap eensklaps dakloos! 

In „Grand Theater" werd de voor- 

stelling van deze aardige operette-klucht 

voortgezet en beleefde er+120 achter- 

eenvolgende opvoeringen, hetgeen, voor 

SYLVAIN 

wie zijn „Mazzelman" gezien heeft, vol- 

strekt _geen verwondering zal baren, 

want deze rol is in de volste beteeke- 

nis van het woord een van zijn beste 

creaties. 

Daarna oogstte hij weer veel succes 

met „No no Nanette", trad daarna nog 

vaak op in variété's en kleine revue's, 

speelde o.m. ook mèt en bij Louis 

Davids in de revue mee en kwam ten- 

slotte bij het Casino-operettegezelschap 

te Rotterdam. 

En däär werd het — voor zoover 

dit het Rotterdamsche publiek betreft 

— alweer het oude liedje: hij zag, kwam 

en... overwon! Hij overwon — voor 

Rotterdam — zelfs verwonderlijk snel, 

dank zij zijn onmiskenbaar komisch 

talent; hij werd er spoedig de graag 

geziene komiek, zonder wiens mede- 

werking het welslagen van een operette 

bij het gezelschap bijna niet denkbaar is. 

Bovendien gaf hij dSorloopend de 

bewijzen, ook een uiterst bekwaam regis- 

seur te zijn, die geen enkel detail ver- 

onachtzaamt en geen enkele gunstige 

gelegenheid ongebruikt voorbij laat 

gaan. 

Het begon er dan ook weldra naar 

te lijken, dat Casino en Sylvain Poons 

één en ondeelbaar zouden gaan worden. 

Doch niets is onbestendiger, dan de 

loopbaan van een (Nederlandsch) 

artist! 

De directeur van Casino — vereen- 

zelvigd met de directie van het operette- 

gezelschap van dien naam — liet om 

voor ons ondoorgrondelijke redenen, dit 

laatste eensklaps los en wilde blijkbaar 

aan haar etablissement de oerbestem-' 

ming — het variété — teruggeven. 

Het Casino-operettegczelschap hand- 

haafde zich echter als zoodanig en koos 

als zijn directie Sylvain Poons en Jan 

C. de Vos, maar, zooals we in den aan- 

hef reeds vertelden, ook déze vreugd 

bleek slechts van zeer korten duur 

te zijn. 

En zoo kon het dan geschieden, dat 

de kern van dit operette-gezelschap 

thang met blijkbaar, speciaal pasklaar 

gemaakte één-bedrijvige operettes (of 

wat men aldus gelieft te noemen!) in 

Bioscopen optreedt, natuurlijk met veel 

succes. 

Het is alleszins te betreuren, maar 

geenszins af te keuren, dat zij — laat 

ons van harte hopen — tijdelijk daartoe 

zijn overgegaan, want, hoe zonderling 

het ook moge klinken, ook artisten wil- 

AZZELMAN. len graag in het leven blijven, en om 

dat te kunnen, dienen ze ook te eten! 

Maar toch hopen. We Sylvain Poons 

weer heel spoedig te kunnen zien in een 

milieu, dat hem als artist beter past. 

Achter de wolken schijnt nog altijd 

de zon en Poons is er de man niet 

naar, kalmpjes af te wachten, tot de zon 

ook voor hèm weer gaat schijnen. 

Mèt of zonder hulp van Veraart zal 

hij, willen we hopen, dien zonneschijn 

wel weten te forceeren, want ontegen- 

zeglijk komt hem een vooraanstaande 

plaats toe op het Nederlandsch 

operette-tooneell 

—^—^-.^— 

HET DOOKHIGE TAD 

Een ervaring, waarvan de lezer de aardigheid meer zal waardeeren dan de held van dit verhaal. 

M 

ijnheer Snijders gaapte luid, 

schoof zijn stoel achteruit en 

stond op. Hij overzag den 

chaos van papieren op zijn bureau 

als een veldheer, ordende hier endaar 

wat, mikte een paar papierproppen in 

de prullenmand en ging naar de deur 

van zijn studeerkamer. Hij draaide den 

knop om en trad naar buiten- In de 

vestibule stond een heer, die hem over 

zijn enorme brilleglazen heen vriendelijk 

aankeek. Een klein, tipiide mannetje. 

„Mijnheer Snijders?" vroeg hij, terwijl 

hij zijn hoed afnam en hem even 

in de hand hield, alvorens hem op 

een tafeltje te leggen. Toen haalde hij 

een notitieboekje voor den dag, bladerde 

er wat in en keek lang en aandachtig 

naar een aanteekening. „De Lijster", 

mompelde hij, knikte goedkeurend en 

stak het boekje in zijn zak. „Ik ben 

vertegenwoordiger van Doornloos en 

Co., specialisten in voetbehandeling. Ik 

wilde u eens spreken over uw voeten, 

mijnheer." 

Mijnheer Snijders keek onwillekeurig 

naar zijn voeten in de groote laarzen. 

De kleine man keek er ook naar. 

Wat is er met mijn voeten ?" vroeg 

mijnheer Snijders. 

„Likdoorns," zei de ander. „Mijn 

naam is Roos. Onze firma legt zich 

speciaal toe op het genezen van voeteuvels, 

zooals eksteroogen en dergelijke. 

Ik zou u graag even behandelen 

en ik hoop, dat u na de eerste behandeling 

een vaste klant zult blijven. 

U heeft immers likdoorns? Men heeft 

ons uw naam opgegeven. Heeft u likdoorns 

?" 

„Natuurlijk," zei mijnheer Snijders». 

„Wie heeft ze niet? Ik heb êr zelfs 

twee. Net op mijn kleine —" 

Het mannetje straalde van ijver. Hij 

nam zijn groote tasch op. „Kunnen 

wij even in uw werkkamer gaan ? In 

tien minuten ben ik klaar." 

Mijnheer Snijders keek weer naar zijn 

laarzen. „Een prachtige reclame, zoo'n 

kostelooze behandeling," knikte hij. „Ik 

zou misschien wel —" 

„Een reclame-systeem, mijnheer, dat 

beter werkt dan kolommen vol advertenties 

in de meest gelezen bladen. 

Daar hebt u gelijk in, mijnheer. Dus 

in uw werkkamer dan maar?" 

„Vooruit maar," stemde mijnheer 

Snijders toe. 

„Aan dezen kant van de kamer," besliste 

de heer Roos. Hij zette zijn tasch 

neer en begon zijn brilleglazen op te 

poetsen, terwijl hij de groote kamer 

aandachtig bekeek. 

„Als u misschien bij het raam wilt 

gaan zitten, daar hebben wij het beste 

licht. Dezen stoel alstublieft. Gaat u 

zitten. De bouw van uw voet interesseert 

mij bijzonder. Een beetje doorgezakt, 

hè? Wat blieft u?" 

Mijnheer Snijders bromde iets in zijn 

baard. 

„Best mogelijk. Ik had 't nog niet 

opgemerkt." 

„Dat kan natuurlijk allerlei oorzaken 

hebben," oreerde de heer Roos verder. 

„Ik zal eerst den rechter voet onder- 

zoeken. Mag ik even uw laarzen uit- 

trekken? Dank u." 

Snel reeg hij de laars los, trok ze 

uit, daarna de sok en staarde toen 

aandachtig naar mijnheer Snijders' rose 

teenen", onbarmhartig door het daglicht 

beschenen., 

„H'm," mompelde hij. 

Mijnheer Snijders overlegde, dat' dit 

zuiver als uitroep bedoeld was en op 

geen enkele wijze een persoonlijke 

opinie of een kwetsende opmerking ver- 

tolkte. 

„Precies op den kleinen teen," zei 

de heer Roos en raakte de plek voor- 

zichtig met zijn wijsvinger aan. 

„Pijn?" 

Mijnheer Snijders gaf een gil als 

iemand, wien een kies wordt uitge- 

KON ZICH IN BED NIET BEWEGEN 

Vastgehouden door onzichtbare handen 

Onzichtbare handen hielden deze vrouw in 

haar bed. Zij hielden haar ledematen en 

gewrichten zoo vast, dat zij nauwelijks in 

staat was zich te bewegen. Dat waren de 

handen van den urinezuur-vijand en diens 

greep werd sterker en sterker! 

Zij wanhoopte aan haar herstel, toen zij, 

zooals zij 't zelf noemde, „een wonderbaar- 

lijke ontdekking", deed. Zij ontdekte 

Kruschcn Salts. Leest eens hoe 't haar 

genas: 

„Sinds langen tijd leed ik aan rheumatiek. 

De pijn daarvan kan ik U niet beschrijven! 

Zes maanden geleden begon ik met 

Kruschen Salts en was zeer verheugd, dat 

ik reeds na een weck 's nachts goed kon 

slapen. Dat was iets, wat ik sinds lang 

niet meer kende. Mijn gewrichten schenen 

geheel verstijfd en ik kon mij niet zonder 

Eijn in bed omdraaien. Nu slaap ik goed, 

cweeg me zonder pijn en voel me gezond 

en mijn gewrichten schijnen geheel ver- 

nieuwd te zijn! Ik beschouw Kruschen als 

een wonderbaarlijke ontdekking." 

Mevr. E. L. 

Het organisme van den rheumatieklijder 

produceert dat gevaarlijke lichaamsgift, 

bekend als urinezuur, dat uit naald-scherpe 

kristallen bestaat. Het wordt gevormd in 

opgehoopte afvalstoffen, welke de spijs- 

verteringsorganen niet hebben afgeschei- 

den. Kruschen is een sterk oplossings- 

middel van de naald-scherpe kristallen. Het 

verwijdert snel de scherpe kanten ervan 

en verwijdert ze dan uit Uw lichaam. Uw 

pijnen verminderen; opzwellingen ver- 

dwijnen; stijve gewrichten worden los. 

Beter nog, Kruschen tast de bron van het 

kwaad aan. Regelmatig gebruikt houdt het 

Uw lever en nieren in perfecte conditie, 

zoodat deze afscheidingsorganen U inwen- 

dig vrij houden van alle vergifvormendc 

afvalstoffen. 

Kruschen, zooals U ziet, maakt de vorming 

van het gevaarlijke urinezuur voor altijd 

onmogelijk. 

Kruschen Salts is verkrijgbaar bij alle 

apothekers en drogisten è ƒ0.90 en ƒ 1.60 

per flacon. 

-21 - 

boord. „Groote hemel! Dat is een 

duivelsche pijn," zei hij, terwijl hij zich 

't zweet van 't voorhoofd wischte. „Aan 

mijn anderen voet is er ook een," 

voegde hij er bij. 

„Ook op den kleinen teen?" 

„Ja, juist." 

„Ah zoo!" De heer Roos knikte 

nadenkend. „Dan zal het wel aan uw 

laarzen liggen. U loopt met uw voeten 

naar buiten; kijkt u maar, de neuzen 

zijn aan dien eenen kant heelemaal af- 

gesleten. Daardoor komt de kleine teen 

in de verdrukking. Laat mij uw anderen 

voet eens zien." 

Mijnheer Snijders keek boos naar den 

kleinen teen van zijn rechter voet en stak 

den heer Roos terwijl den linker toe. 

„Dank u," zei deze, trok voorzich- 

tig de tweede laars uit en stroopte als 

't ware de sok, van den voet. Toen 

stond hij op, nam de sokken en 

laarzen en ging er mee naar de deur. 

Mijnheer Snijders wachtte op de 

dingen, die komen zouden. Het man- 

netje nam zijn tasch, knikte nog eens 

en stak zijn hand erin. Toen hij haar 

terughaalde, begon hij met langzame, 

wijde zwaaien, als een zaaier, kleine, 

glinsterende voorwerpjes op den vloer 

te strooien, die tikkend op het zeil 

vielen. 

Mijnheer Snijders zat plotseling recht- 

op en staarde dit bedrijf met wijd 

geopende oogen aan. 

„In mijn vak," legde de heer Roos 

uit, „moet je altijd op alles voorbereid 

zijn. 't Was werkelijk jammer, dat u 

opeens de vestibule inkwam. Ik hoorde, 

dat er vanmiddag niemand in dit huis 

zou zijn behalve u. Maar ik hoopte 

mijn kleine „inzameling" te ; houden 

zonder uw medeweten." Hij liet mijn- 

heer Snijders in de geopende tasch 

kijken en wat deze daarin zag, kwam 

hem erg bekend voor: Alle zilveren 

toüet-artikelen van zijn vrouw, een 

partijtje tafelzilver en een stapeltje 

bankbiljetten, die in de brandkast ge- 

borgen waren geweest. 

„En nou kan je schreeuwen tot je 

geen longen meer hebt," vertelde de 

heer Roos nog welwillend, „hóóren 

zal geen mensch je, met die dichte 

ramen. De telefoon heb ik voor alle 

zekerheid ook maar afgesneden. En 

nou, goeden middag. Op mijn manier 

ben ik toch een voet-specialist! Ik 

loop erg hard, zie je. Wil je nog wat 

van deze dingetjes?" Terwijl hij sprak, 

wierp hij opnieuw handenvol glinste- 

rende voorwerpjes op den grond. 

Het waren kopspijkertjes! Toen 

hij dacht, dat het genoeg was, gooide 

hij mijnheer Snijders' laarzen en sokken 

in de gang en wierp een laatsten blik 

door de kamer. Hij grijnsde naar 

mijnheer Snijders, die hulpeloos in zijn 

stoel zat, in den vérsten hoek, met 

bloote voeten, als op een eiland 

midden in een zee van glimmende 

spijkertjes. 

„Dief!" brulde mijnheer Snijders. 

Maar met een slag viel de deur reeds 

dicht

DE DERDE MUZE 

I1M UNIFORM 

De wisselbekerwedstrijd gaat span- 

nend worden in onze Residentie. De 

vereenigingen wedijveren zo» goed 

mogelijk voor den dag te komen en 

wij krijgen zeer verzorgde voorstellingen 

te zien. 

De „Oude Haagsche Brandweer" gaf 

in Gebouw „Musica" een opvoering van 

het reeds eerder door hen vertoonde, 

bovengenoemde detective-tooneelspel 

van J. van Randwijk, waarmede, zij 

den goeden indruk, dien zij verleden 

jaar hiermede achterliet, dubbel en 

dwars bevestigde. Wat regisseur Ver- 

steeg heeft weten te bereiken, is boven 

allen lof verheven! Geen enkele-aan- 

merking is er op de gevoerde regie te 

maken; ook voor een subliem samen- 

spel was gezorgd. Daar alle medespelen- 

den een zoo rake uitbeelding gaven 

(nog een extra woord voor Virginia, 

Piek en den onbekenden man) en niet 

één hunner onvoldoende spel te zien 

gaf, wil ik niet afzonderlijk de namen 

gaan noemen. 

Het tempo was voldoende en de aan- 

kleeding vrij goed. Alles tezamen een 

uitstekende vertooning. 

Jonkvrouw de IA Selg 

e Haagsche Tooneelvereeniging 

„D. T. S." heeft voor de tweede 

maal, dat zij uitkwam in onzen 

wisselbekerwedstrijd, de keus laten val- 

len op „Jkvr. de la Seiglière", comedie 

in drie bedrijven door J. Sandeau. Toen 

de tooneelcommissie haar keus hierop 

liet vallen, heeft zij echter vergeten 

zich een vraag te stellen en wel: „Be- 

schikken wij wel over krachten voor 

zoo'n zwaar stuk?" Met het gevolg, 

dat men te hoog heeft gegrepen, want 

bijna niemand was tegen' de zware 

eischen, die de rollen in deze comedie 

stellen, opgewassen. Het ergste was 

echter nog het veel te langzame tempo, 

waarin werd gespeeld; een groote fout 

leek mij ook, dat de regisseur hier zelf 

de hoofdrol vertolkte, daar hij nu, bij 

zoo'n zwaar stuk, niet genoeg zijn aan- 

dacht kon concentréeren op de overige 

rollen. 

Maar om te voorkomen, dat men een 

verkeerden indruk zou krijgen, wil ik 

hier dadelijk zeggen, dat de uitvoering 

in zijn geheel toch op een hoog peil 

stond en men kosten noch moeite had 

gespaard om ze te doen slagen. Ik her- 

haal slechts: een beroepsregisseur zou 

wellicht meer uit de medewerkenden ge- 

haald hebben en aan tempo en samen- 

spel hebben doen winnen. 

Het was den ganschen avond Henry- 

Thierry, die als Destournelles het best 

voldeed. Dat was aardig spel, los en 

goed van dictie. Jammer, dat zijn uit- 

spraak weer onder de spraakafwijking 

leed; het was anders een alleraardigste 

vertolking van deze moeilijke rol. J, 

Vaandrager als de markies gaf even- 

eens een goede uitbeelding, toch was 

hier nog wel een aanmerking te maken, 

maar ook deze moeilijke rol werd ver- 

dienstelijk gespeeld. Waarom echter 

zoo'n erg oude markies er van gemaakt 

en waarom dat onnatuurlijke tooneel- 

toontje? Nog zij geroemd H. Verelzen, 

die keurig Jasmin (zeer goed van 

grime) weergaf. Zeer onvoldoende was 

echter Heinz Planje, die een geheel 

verkeerde uitbeelding gaf van Raoul de 

Vembert (of is ook hieraan de regis- 

seur schuldig?). Raoul is een boeken- 

wurm, iemand die opgaat in zijn studie, 

maar geen sulletje, zooals hij nu werd 

gespeeld. Dit was geheel foutief; ook 

zijn uitspraak was allerbedroevendst, ter- 

wijl de grime met dat ongelukkige 

snorretje leelijk was. Evert v. d. Horst 

was te stijf als Bernard, in 1 was hij 

nog op zijn best; het werd later min- 

der en in IV onvoldoende. De rol 

was voor hem veel te zwaar. Ook waren 

zijn armbewegingen hinderlijk. De beide 

vrouwelijke rollen werden vertolkt- door 

Mevrouw Bep van Raamsdonk en Mej. 

Jopie Hus. Laatstgenoemde gaf een 

wat vlakke uitbeelding van Hélène; het 

was te koel, kwam niet genoeg van bin- 

nenuit; het geheel was echter wel een 

beschaafde vertolking. Tot slot een com- 

pliment voor Mevrouw van Raamsdonk, 

die, invallende, in één dag de zware 

rol van de Barones moest instudeeren. 

Laat ik daarom niet critisch zijn "en 

slechts constateeren, dat zij er zich 

kranig doorheen geslagen heeft! 

Grime over het algemeen zeer goed, 

terwijl op de costuums en aankleeding 

niets viel aan te merken, integendeel, 

hiervoor past een woord van lof. Rol- 

kennis z?er goed, op een paar hape- 

ringen na bij bijna alle medewerkenden. 

Samenspel, zooals reeds gezegd, had 

veel beter mogen zijn. 

HENRI A. VAN EYSDEN Jr. 

1 ' 

FttM-ElSJTHOUSIASTEN 

1 

B. R. ie BREDA. Deze gra«» foéo's 

zijn alleen voor abonné's. Hei adres van 

Lien Deijers is Kurfürsten da mm 103, Berlijn. 

Hei kan eenige weken duren voordaé Ü 

anfwoord onévangé. 

M. L. ie ROTTERDAM. Neen, daé 

verhaaléje omiteni Brigitte Helm is een 

verzinsel. Hebt U dat werkelijk geloofd? 

B. O. te AMSTERDAM. Maurite 

Chevalier is weer naar Hollywood ver- 

trokken. Of de film „Das Lied ist aus" 

nog in Amsterdam vertoond zal worden, 

staat nog niet vast. Het geval A. B. be- 

rust op een vergissing. 

T. A. N. te LEEUWARDEN. Het adres 

van Willy Fritsch is Kaiserdamm 95, Berlijn. 

Hq was tooneelspeler. Lilian Harvey is 

niet verloofd. 

K. M. te 's-GRAVENHAGE. Jack Trevor 

is getrouwd. Harry Halm woont Cicero- 

strasse 57, Berlijn. Dolly Haas haar adres 

is Reichstrasse 9, Berlijn. 

J F. te ROTTERDAM. Regisseur 

Richard Oswald woont Kaiserdamm 109, 

Berljjn en is getrouwd. Gretl Theimer is 

te Weenen geboren, 

T. M. te UTRECHT. In ons land is 

geen filmschool. We raden U af, op deze 

offerte in te gaan. ———^_____^_ 

- 28 - 

Polydor brengt deze week een schat van 

nieuwtjes op de gramophoonmarkt, waar- 

van ik hieronder eenige der belangrijkste 

nummers vermeld. 

95385 „Der Rosenkavalier" (Richard 

Strauss). 

„Monolog der Marchallin" en „Oh, sei 

er gut, Quinquin." Gezongen door onze be- 

roemde landgenoote, de sopraan Elisabeth 

Ohms van het Nationaltheater te München, 

begeleid door een orkest onder leiding van 

Manfred Gurlitt. 

27182 „Der Zigeunerbaron" (Johann 

Strauss); „So Elend und so treu" en „Zi- 

geunerliebe" (Lehar), „Nur die Liebe hält 

uns jung". Gezongen door de sopraan Else 

Kochhann, met orkestbegeleiding .onder lei- 

ding van Alois Melkbar. 

27199 „Tannhäuser" (Richard Wagner), 

„Hallenarie" en „Der fliegende Holländer" 

(Richard Wagner), Senta Ballade. Gezongen 

door de sopraan Margarethe Heyne-Franke, 

begeleid door een orkest onder leiding van 

Herman Weigert. 

67012 „Der Barbier von Sevilla" (Ros- 

sini). „Gavatine" en „Ein Maskenball" 

(Verdi), „Für dein Glück." Gezongen door 

den bariton der Berlijnsche Staatsopera Hein- 

rich Schlusnus met orkestbegeleiding onder 

leiding van Herman Weigert. 

66636 „Madame Butterfly" (Puccini), 

„Eines Tages" en „Manon," „Gavotte," 

beide opnamen in het Italiaansch gezongen 

door de sopraan Xenia Belmas. 

OM TE DANSEN. 

Tri Ergon brengt weer eenige nieuwtjes 

op dansplatengebied. Juan Llossas speelt met 

zijn orkest „Mein Schatz, bist'du aus Spa- 

nien?", een Paso Doble van E. Santeogini 

en Fr. Rotter. Op de keerzijde van deze 

plaat (nummer TE 6079) „Argentina", 

eveneens een Paso Doble van R. Allan en 

Schwabach. Het orkestje van Llossas, dat in 

Femina te Berlijn speelt, is een zeer goede 

aanwinst voor het Tri Ergon-repertoire. 

Het bekende Tango-orkest van Géza Ko- 

mor speelt op Tri Ergon 6061 „Sei mir ein 

bisschen gut," tango van J. Tavera en 

„Wenn du mal in Hawai bist" tango van 

W. Rosen en K. Schwabach. De refreinen 

worden door Kurt Muhlhardt gezongen. 

Besluiten we deze week met TE 6093 

„Uns kennt jeder",'een schlager-potpourri 

van Walter Borchert. Inderdaad zijn de 

schlagers, die op deze plaat opgenomen zijn 

zoo bekend, dat iedereen ze kent. De pot- 

pourri is gespeeld door Harry Jackson's 

Tanz Orchester en gezongen door Kurt 

Mühlhardt. 

BEZOEKT HET 

LUXOR 

PALAST 

TE ROTTERDAM 

„O, Brynmor!" Wéér stilte. Tot zijn 

verbazing hoorde hij haar met den persoon, 

die zich in de kamer moest bevinden, 

fluisteren. Het volgende oogenblik werd de 

deur van de kleine flat geopend en ver- 

scheen de mooie vrouw glimlachend op den 

drempel. 

„Het doet me genoegen, dat je nog even 

aankwam. Mijn neef, Freddy Mason, was 

vanavond in Londen en hij kwam me op- 

zoeken om nog wat met me te praten. Ik 

zal je aan hem voorstellen. Ik ben er van 

overtuigd, dat jullie het best met elkander 

zult kunnen vinden. 

Brynmor was een weinig gerustgesteld 

nu hij tot de ontdekking kwam, dat de late 

bezoeker slechts een neef van haar was. 

Niettemin merkte hij heel goed, dat Clarice 

zeer zenuwachtig was. Haar lach klonk 

geforceerd en er was een eigenaardige uit- 

drukking in haar oogen. Verder zag ze 

bijna onnatuurlijk bleek, welk feit des te 

meer uitkwam omdat ze een helrood toilet 

droeäi. waarin ze dien avond was opge- 

treden. Ze scheen geen tijd te hebben ge- 

had, zich na de voorstelling te verkleeden. 

Hij had haar al een paar keer in die 

japon gezien en was dan altijd verrukt over 

haar verschijning geweest, doch thans viel 

het hem voor het eerst op, dat deze kleur 

haar eigenlijk niet stond. 

Even later had de jonge vrouw de twee 

mannen aan elkander voorgesteld. 

„Brynmor, dit is Freddy Mason, mijn 

neef," zei ze. Eensklaps bemerkte ze, dat 

de stemming wat gedwongen was en vroeg 

ze glimlachend, of de beeren een cocktail 

wilden gebruiken. „Of. misschien liever een 

whisky-soda?" voegde ze er aan toe. 

„Geef mij maar whisky," antwoordde de 

man, dien ze Freddy genoemd had. „Maak 

je niet druk, Clary, ik kan het zelf wel 

klaarmaken. Ik ken den weg." 

Hij liep op een klein buffet toe, dat zich 

in een der hoeken van de kamer bevond 

en trok de deurtjes open. Hij deed dat alles 

op de rustige manier van den eigenaar. 

Brynmor kookte inwendig van woede. Hij 

had dien kerel al dadelijk buitengewoon 

hinderlijk gevonden en zijn optreden was 

volgens hem eenvoudig beneden iedere 

critiek. 

Hoewel de man nu op een kalmen, in- 

nemenden toon sprak, kon Brynmor toch 

niet vergeten, hoe hij hem kort tevoren 

had hooren schreeuwen. Wat had hij 

Clarice op zulk een onhebbelijke wijze 

te kennen gegeven, voordat ze hem, Bryn- 

mor, binnen liet? 

Onverschillig wat het ook mocht zijn, 

het was duidelijk merkbaar, dat Clarice er 

geheel en al door van streek was geraakt. 

Ze zag, zooals reeds gezegd, opvallend 

bleek en ze was erg zenuwachtig. Tevens 

merkte hij, dat ze telkens wanneer ze zich 

onbespied waande, een onderzoekenden en 

angstigen blik in de richting van haar neef 

wierp De blik van een muis, die een 

kat in de gaten houdt elk oogenblik 

verwachtend, dat het dier op haar toe zal 

springen. 

Terwijl ze dronken, praatten ze over den 

inval in de dancing. Clarice was van opinie, 

dat de politie beter diende te weten en de 

dancing ongemoeid moest laten. 

„Herinner je je nog," vroeg Freddy Ma- 

son ineens, „toen dat café in East End, 

waar jij danste, door de recherche werd 

overvallen?" 

Hierop volgde een eigenaardige stilte en 

Clarice werd bloedrood. 

„Ja, dat was heel grappig," bracht ze 

uit, zich tot Brynmor wendend. 

„Je hebt er geen flauw vermoeden van 

in welke omstandigheden wij danseressen 

soms komen. In de bedoelde club werd grof 

gespeeld, terwijl er na bezetten tijd nog 

vaak gasten bleven." 

Brynmor had die verklaring kunnen ac- 

cepteeren, zonder er verder over na te 

denken, indien hij op dat oogenblik niet 

gezien had met welk een blik van woede 

en haat ze Freddy opnam. Die uitdrukking 

sprak boekdeelen. Wät kon die man echter 

weten, dat ze tot eiken prijs verborgen 

wilde houden? Clarice verzweeg iets, dat 

was duidelijk! 

Er kwam een hiaat in het gesprek en het 

bleek maar al te duidelijk, dat de mannen 

zaten af te wachten, wie nu eigenlijk het 

eerst zou vertrekken. Het begon er waar- 

lijk heel veel op te lijken, alsof ze den gan- 

schen nacht in de flat zouden blijven zitten. 

Brynmor besloot echter, terwillc van Cla- 

rice, die er heel moe uitzag, de minste te 

zijn en te verdwijnen. 

„Ik geloof, dat het beter is, als we maar 

weggaan, Mason," zei hij, zich tot den neef 

wendend. „Clarice moet haar schoonheids- 

slaap hebben. Ik ga in de richting van 

Piccadilly. Loop je soms zoover mee op?" 

Bij de laatste woorden ging hij de hall 

in. Freddy voegde zich niet onmiddellijk 

bij hem en Brynmor hoorde duidelijk, dat 

hij op gedempten toon met de jonge vrouw 

sprak. Toen de man echter enkele minuten 

later naar buiten kwam, hoorde hij hem 

haastig zeggen: „Onthoud wat ik je gezegd 

heb. Clary. Je hebt geen keus Je moet 

toestemmen." 

Het was zeer verwarrend. 

Nieuwe kleeren kunnen vaak een beslist 

psychologisch effect op de draagster te 

weeg brengen. En in het bijzonder wanneer 

het kleeren betreft, die iemand zeer goed 

staan. Dergelijke gedachten gingen er dan 

ook in Marylin om, toen ze den dag, vol- 

gend op haar avontuur, in de paskamer van 

Jay's fijne modezaak stond. 

Ze keerde zich voor den spiegel om en 

om en mompelde telkens: „O, wat mooi... 

Wat mooi!" 

En de japon was' dat ook inderdaad, 

want Jay had een uitstekenden smaak. Het 

was een deux-pièces in een tint zoo blauw 

als de Italiaansche lucht. Een kleur, waar- 

door Marylins zachte, blonde schoonheid 

volmaakt tot haar recht kwam. 

Hierbij hoorde een manteltje, met een 

kraag van zilvervos en deze kraag was 

zóó hoog, dat haar geheele gezichtje er 

bijna schuil in kon gaan. Een hoedje- in 

dezelfde tint, met een rand van grijs vol- 

tooide het geheel. 

Ze wendde zich lachend tot haar nicht. 

„Het heeft nooit in mijn voornemen ge- 

legen een dergelijk kostuum te koopen. Jay, 

want ik kan het niet bekostigen. Nu ik het 

toilet evenwel eenmaal aan heb gehad, zou 

ik de gedachte niet kunnen verdragen, dat 

een ander meisje het zou koopen." 

„Natuurlijk moet je het hebben," zei Jay. 

Edwarth H. Griffith is Constance Bennett en Regis Toomey behulpzaam bij het instu- 

deeren van een scène uit de film „Rich People" (Rijke Lui). 

- 29 — 

.

..Bekommer je nog maar niet om de be- 

taling. Je kunt het kostuum tegen inkoops- 

prijs krijgen en ik zal je vooreerst geen 

rekening sturen, hoor! Nu moeten we eens 

een behoorlijk avondtoilet voor je uit- 

zoeken. Ik wil nu eens kijken hoe een jurk 

van goudkant je staat." 

Zoo praatte Jay, gezeten op de leuning 

van een stoel, met de onafscheidelijke 

sigaret in haar mond, terwijl een assistente 

Marylin paste. En weer had Jay juist ge- 

zien. Het toilet zat om haar slank figuurtje 

gegoten #en wierp gouden flitsen op het 

blonde, golvende haar. 

„Nu is het in orde," vond Jay. „Ik moet 

aan het \\erk, Linnie." Voordat ze ver- 

dween, wendde ze zich echter bij de deur 

om en vroeg over haar schouder, waar de 

heer Tony Titherington van plan was zich 

met haar te vertoonen. Of ging ze heele- 

maal niet meer met hem uit? 

Marylin antwoordde, dat ze er geen 

flauw idee van had. Hij had haar niet op- 

gebeld, voordat ze de flat verliet, doch de 

mogelijkheid bestond natuurlijk, dat hij 

's avonds zou bellen. 

„Het lijkt me het verstandigste als jij 

hem even telefoneert, kind. Laat het gras 

niet voor je voeten wegmaaien." 

„Vind je werkelijk, dat ik het doen moet, 

Jay? Is het niet beter als hij zooiets doet? 

Ik dacht, dat wanneer een meisje een man 

naliep, hij al heel gauw zijn belangstelling 

voor haar zou verliezen." 

„Soms gebeurt dat wel... maar vaak ook 

niet," zei Jay met een raadselachtigen 

glimlach. 

Niettemin voelde Marylin zich verre van 

op haar gemak, toen z.e het nummer van 

Tony's flat opgaf. Het viel niet te ont- 

kennen, dat Linnie gedurende de laatste 

vier en twintig uur opvallend veranderd 

was. Ze had haar zelfbeheersching dan ook 

volkomen herkregen, toen ze aan het 

andere einde van de lijn een mannestem 

hoorde. 

„Spreek ik met mijnheer Titherington?" 

vroeg ze. Weliswaar had ze hem den 

vorigen avond bij oogenblikken bij zijn 

voornaam aangesproken, maar dat verkoos 

ze nu niet te doen. 

„Nee," luidde het antwoord. „U spreekt 

met Wallis, den bediende. Wilt u zoo vrien- 

delijk zijn even te wachten, dan zal ik zien 

of mijnheer er is." 

Gedurende de volgende minuten hoopte 

het jonge meisje, dat Tony maar niet thuis 

zou zijn, want wat moest ze eigenlijk tegen 

hem zeggen? De mogelijkheid bestond zelfs, 

dat hij zich haar heele bestaan niet meer 

herinnerde. Of misschien vond hij haar een 

allervervelendst kind en had hij allang be- 

rouw over zijn belofte. Hij kon zelfs 

„Ben jij daar, beste? Fijn, dat je op- 

belde." 

Daar gaat de oude mevrouw 

Jolles. Hoe flink 

is zij nog voor 

haar zeven en 

negentig, hè? 

„Hoe wist je, dat ik het was?" sta- 

melde Linnie. Ze hoorde hem spottend 

lachen. 

„Dat wist ik heelemaal niet, maar het is 

nu eenmaal mijn gewoonte, elk meisje 

„beste" te noemen. Dat is het veiligste zoo- 

lang men niet weet wie er eigenlijk aan de 

telefoon is. Maar in dit geval weet ik 

heusch wel, met wie ik spreek. Je bent 

Marylin de bekoorlijke Marylin. En 

hoe maak je het vandaag?" 

Marylin antwoordde, dat ze zich uit- 

stekend voelde. Hierop ontstond een pauze 

en tobde ze haar hersenen af met nadenken 

wat ze nu verder kon beweren. 

„Ik heb je een paar uur geleden opge- 

beld," zei Tony. „Tot mijn spijt kreeg ik 

echter geen gehoor." 

„Het doet me genoegen, dat je telefo- 

neerde," zei Linnie blozend. Het was inder- 

daad zoo en de gedachte, dat dit was ge- 

beurd, gaf haar een zeker gevoel van zelf- 

vertrouwen. Niettemin wist ze verder toch 

niets te zeggen. 

„Ik hoop toch niet, dat je spijt hebt over 

onze afspraak van gisterenavond?" vroeg 

hij ineens. 

„O, nee, heelemaal niet. En jij?" 

„Allerminst. Ik heb zelfs al een heel plan 

de campagne opgemaakt. Luister eens goed 

naar me. Linnie. Noteer alles in een boekje, 

wil je? Er komt een uitgebreid répertoire, 

moet je weten. Vanavond gaan we naar 

„The Jungle Club". Ben je daar al eens 

geweest? Het is er heel grappig en gezellig. 

Morgenavond geeft Gwendolyn een partij- 

tje en voor Zaterdagavond zijn we ge- 

vraagd op een diner in de Berkeley, ge- 

volgd door een dansfuif bij Lorna Grey in 

Fitzroy Street. En Zondag? Zondag ben 

ik van plan, je mee te nemen naar tante 

Ethelberta. Kan ik haar vast schrijven, dat 

we komen?" 

„O, ja, doe dat maar," gaf Marylin ten 

antwoord. Het leek haar een chaos en het 

was moeilijk voor haar te gelooven, dat ze 

niet droomde. Het was eigenlijk te mooi 

om werkelijkheid te kunnen zijn. Zou ze 

al die partijen meemaken, waarover in de 

bladen zooveel werd geschreven en nog 

wel in gezelschap van zulk een knappen 

man als Tony? Moesten alle meisjes en 

vrouwen haar niet benijden? Natuurlijk, 

dat kón niet anders. O, ze verlangde er- 

naar, Jay ervan op de hoogte te kunnen 

brengen en ze had zoo wel weer naar haar 

toe willen vliegen. 

Een bijna onweerstaanbaar verlangen 

maakte zich van haar meester, Tony te 

zeggen, hoe dankbaar ze hem was voor 

alles, wat hij haar wilde laten genieten. 

Maar dat kon ?e natuurlijk niet doen. Dat 

zou al te dwaas zijn. 

Het eenige, wat ze dan ook zei was, dat 

hij bijzonder aardig voor haar was. In haar 

fraggM=^=a - 31 - 

Nou, niet als jij 

veel langer twee 

en twintig btyft: 

Ünrienste woelde niettemin een storm van 

emoties... emoties, die ze eigenlijk zelf niet 

kon verklaren of ontleden. Eén ding was 

haar toch heel duidelijk: ze was aardig op 

weg, verliefd op Tony te worden. Ze be- 

sloot echter haar uiterste best te doen hem 

daarvan niets te laten bemerken en het zou 

een zaligheid voor haar zijn tijdelijk in dit 

paradijs te leven, al was het dan ook 

slechts een gewaand paradijs. Ze diende 

zich goed voor oogen te houden, dat hij 

enkel en alleen met haar uitging, omdat hij 

bij zijn ouderwetsche, stijve tante iets wilde 

bereiken en zij, Marylin, het onhandige 

dorpsmeisje was daarvoor uiterst geschikt. 

Ze werd uit haar gepeins opgeschrikt 

door Tony's stem. 

„Het zal heerlijk zijn, zooveel met je uit 

te gaan," verzekerde hij haar. „En ik zal je 

in het bijzonder erg dankbaar wezen, wan- 

neer je Zondag dat zaakje kunt opknappen. 

Vanavond kom ik je om negen uur af- 

halen. Vanmiddag ga ik met Gay Girl uit. 

Er mankeert iets aan haar mechanisme.' 

„Gay Girl? Mechanisme?" herhaalde 

Linnie verwonderd. 

„Gay Girl is mijn vliegmachine," lachte 

hij. „Tot vanavond dus!" 

Toen Marylin haar nicht alles vertelde, 

slaakte deze den eenen uitroep na den 

anderen. 

„Nu dien je wel meer dan één avond- 

japon te hebben," zei ze dadelijk. „Natuur- 

lijk zul je op alle partijen vrijwel dezelfde 

menschen ontmoeten en het is te mal 'om 

er over te praten, dan steeds in die goud- 

kant-jurk te verschijnen. Ik heb nog een 

ander model, dat je tegen een zacht prijsje 

van me kunt krijgen. Het is een toilet, dat 

door een van mijn cliënten werd besteld, 

maar toen het klaar was, beweerde ze, dat 

het haar niet stond. De japon is van roodc, 

geborduurde chiffon. Ik weet zeker, dat jij 

er verrukkelijk in zult uitzien." 

Marylin werd opnieuw in verzoeking 

gebracht en ze zwichtte! 

En toen ze een uur daarna de kleine, 

deftige modezaak van Jay in Sloane Square 

verliet, droeg ze in een doos de twee 

avondtoiletten en de blauwe deux-pièces 

onder den arm. Jay had het pak willen 

zenden, doch het leek wel alsof Marylin 

er niet van durfde scheiden, uit vrees, dat 

de mooie kleeren dan toch nog op een ge- 

geven oogenblik in het bezit van een ander 

terecht konden komen. 

De schemering begon al te vallen, doch 

er hing een pittige koude in de lucht, welke 

bewees, dat de winter op handen was. 

— ■■^ 

LJloeiend uiterlijk - 

frissche lippen 

zijn overal welkom, omdat er gezondheid uit spreekt. Een goed 

uiterlijk verleent reeds een voorsprong. Daarom: zie er niet 

overwerkt uit, wanneer U er frisch uit moet zien I Zie er niet 

onverzorgd uit, wanneer U zich ergens vertoont I Zie er niet vaal 

en bleek uit, wanneer er een energiek mensch wordt verlangd. - 

"Khasana Superb" geeft U een gezonde kleur. 

"Khasana Superb-Crème", op de huid gewreven.past bij iedere 

tint van de huid, verleent een gezond frisch voorkomen, ver- 

hoogt de bekoorlijkheid en verdoezelt het leélijke. Men verkrijgt 

de beste werking door de crème zacht op de huid te brengen. 

Niemand vermoedt er het gebruik van. By deze crème behoort 

"Khasana Superb-lippenstift". Ook deze werkt individueel ver- 

schillend, kleurt de lippen zacht, duurzaam, onopvallend en 

smaakvol en geeft den mond de kostbare frischheid der jeugd. 

"Khasana Superb" is tegen elk weer bestand, water- en 

kus-echt. Het geeft niet af en is met water en zeep te verwijderen. 

Kh asana 

Wanneer U de wer- 

king van Khasana 

Superb unltverhoo- 

gen, gebruikt dan 

"Khasana poeder". 

Deze poeder bedekt 

uitstekei.J en ver- 

leent dehuideen flu- 

weelachtige, matte 

tint. In alle kleuren 

verkrijgbaar I 

J ___^_^^_ 

up erb 

Kleine verpakkingen: 

Lippenstift (I -.35) en 

rouie (f -.38). Overal 

verkrijgbaar' 

f 1.25 

Oeneraalvertegenwoordigin«, ).Winkell«o..2lK7,DenHaaa.Merwede.tr..t 47. Tel. 72595 

Dr. M. Albersheim, Frankfort a, d. M., Paris en Londen 

Godfried de (sroot 

ân Êuyhenstraat 2a Amsterdam 

Telef, 28474 

Specialiteit in TAodeme en artistieke foto's 

TAen lie de vele reproducties van ons weite In „Hel Weeteblad" Cinema « theater 

31 - 

„Blijkt, dat er iets in het lichaam niet in 

orde is. dan is fealkgebreh luaarschijnlijk 

de oorzaafe of mede oorzaak". 

Dr. H. F. Bell Walker, Londen. 

Het boekje 

„Kalfe en de gezondheid der Vrouw' 

behandelt uitvoerig de problemen die de 

gezondheid der vrouw betreffen, en geeft 

raad en voorlichting gebaseerd op weten- 

schappelijke feiten. 

Dit boekje, met zijn voor iedere vrouw zoo waarde- 

volle raadgevingen, ontvangt U gratis in blanco 

envelop, na toezending van onderstaande coupon. 

Het zal U toonen, hoe regelmatig terugkeerende 

klachten bij vrouwen en jonge meisjes in de meeste 

gevallen door eenvoudige maatregelen en langs 

geheel natuurlijken weg overwonnen kunnen wor- 

den, door hun oorzaak • kalkgebrek - op te heffen. 

Het zal U tevens duidelijk maken.waarom een steeds 

grooter aantal geneesheeren Kalzan, het kalkvoed- 

sel voorschrijft ter bestrijding van gezondheids- 

stoornissen en pijnen bij hun vrouwelijke patiënten. 

# KALZAN is volkomen onschadelijk. 

Het is een kalkvoedsel, dat onder alle 

omstandigheden genomen kan worden 

en nimmer kan schaden. 

KALZAN 

Cratis 

Monster 

Naam: 

Adres ; 

Het Kalkvoedsel 

ledere Apotheker en Drogist ver- 

koopt Kalzan a fl .25 en f 2.25 per 

verpakking. 

Wij zenden U een monstertube Kal- 

zan met interessant boekje over de 

kalktherapie gratis toe. Zendt ons 

\ deze coupon en sluit 5 et. postzegel 

Ivoor portokosten bij. VUL IN : Ci 

Adresseer: 

N.V. A. Wuifing & Co., Oosteinde 1, Amsterdam-C.

't 

-' y:' 

ei Ccindiucleurtfe wm ULifsn 

WOORDEN VAN „ELAND" - MUZIEK VAN HANS SNEL 

Beroepsartisten wenden zich om toestemmingr tot voordracht tot Hans SneJ, Meezenplein 79 Den Haag 

Allgaretto. 

_ wa* f*» kort in func.tie/t w* dü.de.Mfrï» zie«. Lvi ie., der kaartje fik.teie wor feJer fooi'tie tikte ie en 

? =: * * 

IM i inn \ ii i m i TTTi 

öfj.ae.wektver.melddeiede haltenendaM bel.deie,ie reed^tMA^.dier iuu#t meevoorieplei. 2ier' 

Een jong en aardig meisje, dat stapte op lijn 10, 

Zoo'n lief en aardig kindje had hij nog nooit 

In 't geld, nerveus, daar woelde-ie, [gezien. 

Hij kreeg een kleur, dat voelde-ie. 

Bij elke halte kuchte-ie. 

Zij stapte uit; diep zuchtte-ie; 

Onmenschelijk misschien 

Hij mocht niet van lijn 101 

7 

Een mager conducteurtje staat achter op lijn 10, 

Doet lusteloos z'n plichten, 'tis duidelijk te 

Aan ieder kaartje likt-ie nog, [zien. 

Voor ieder fooitje tikt-ie nog. 

En onverstaanbaar meldt-ie weer 

De halten, en dan belt-ie weer. 

Maar futloos 'n machien.... 

Haaf nooit teruggezien I ' 

1^1 A ISO INI O Dl O I 7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJS 

Fabriek van 

sitArtiek 

Zilverwerk 

Gevestigd 

jn 

7690 

Specialiteit 

voor 

geschenken 

in zilvei 

en verzilverd 

metaal 

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE 

Red. en Adm.: O.IBew.ter 22, Lelden. Tel. 780 Pctrekenlna «880 Verent wekel«!« - Prfls per kwartealf ,.05 

■ - : ' 

■--«-_*.—L. . 

^

HET WEEKBIAD AVeSSEI®P5^dg&ï2; 6. T H.

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?