De kunstrijder.pdf

Ze wees naar iets wat een man voorstelde met een bruine
mantel om en een zwierige hoed op zijn hoofd. Er begon
Patrick iets te dagen.
'Het zelfportret van Sir Reynolds: zei hij. 'Kijk eens
goed, van dichtbij.'
Hij raapte zijn krukken op en ging naar de muur. Het
schilderij weerkaatste het licht van de lamp, die ondanks het
vroege uur al aan was. Het schilderij ernaast deed dat niet.
Hij voelde met een vinger. Glad. Hij voelde aan het schilde­
rij ernaast. Dat voelde hobbelig, dat was verf.
'Dit eerste is een foto,' zei hij. Hij zag het nu heel duide­
lijk, gek dat het hem niet meteen was opgevallen. 'Het is een
foto van een schilderij.' Hij bekeek de andere schilderijen
nauwkeuriger. Nog twee leken hem foto's te zijn. De andere
zagen er echt uit.
'Dat klopt,' zei Victoria. 'Niet waar, Tony?'
Maar T ony leek zich niet in het minst te interesseren voor
wat er aan de wand hing. Zijn hoofd bewoog wat minder.
Als je al kon uitmaken waar hij zijn blik op wilde richten dan
was het op Patrick.
'Je moet weg,' zei Victoria. 'Mijn vader komt zo thuis. Hij
moet je hier niet aantreffen.'
Ze schoof de gordijnen voor de schilderijen. Patrick aaide
Tony over zijn dunne haar en hinkte de deur uit. Toen ze
beneden waren zei Victoria:
'Weet je de koffieshop op de markt? Als je daar vanavond
om half acht komt zal ik je uitleggen waar het allemaal om
gaat. Ik moet nu weer naar boven. Ik kan T ony niet alleen
laten.'
'Oké.'
'Vertel je niemand iets?'
Patrick knikte. Victoria ging de lift weer in. Ze was ze­
nuwachtig maar ze had iets resoluuts over zich. Regelnicht?
vroeg Patrick zich af. Dat was het niet. Regelnichten willen
orde in andermans leven aanbrengen, zij regelde haar eigen