HOOFDSTUK 5 - Bakker van de Ven

HOOFDSTUK 5
Wim van de Ven
Wim (Wilhelmus, Petrus) van de Ven
GEBOREN 01-03-1939 Venhorst
OVERLEDEN 16-08- 1987 Venhorst, 48 jaar
GEHUWD 01-02-1966 Gerda (Gerarda, Petronella)
van Kreij.
* 18-04-1940 Beek en Donk
KINDEREN (3): Ruud 07-07-1967, Emil 01-04-1969, Kitty
18-07-1972.
Wim, de vijfde bakker 1939 | 1987 PAG 65

Het ouderlijk huis met kruidenierswinkel, Kapelstraat 38, Beek en Donk
Janus en Anna van Kreij met nichtje Ida van Kreij (van ome Cees)
Gerda en Wim in
hun verkeringsperiode
warme toewijding
De geschiedenis van familiebedrijf Van de Ven

Familie Van Kreij
Boven v.l.n.r. Leo,
Marcella, Gerda,
Martien, Jo, Greet en
Annie.
Onder v.l.n.r. vader
Janus, Richard,
Maria, Antoinette en
moeder Anna.
5.1 HEImWEE
Cor en Martina van de Ven kregen twaalf kinderen. Wim, hun derde kind en oudste zoon, werd op 1 maart 1939 geboren.
Na de lagere school ging hij op 11-jarige leeftijd, samen met zijn broer Piet, naar kostschool Eikenburg in Eindhoven. Hij is
hier maar één jaar naar toe geweest, omdat hij vanaf de eerste dag kampte met heimwee. Iedere keer als hij weer van thuis
vertrok, liet hij dit duidelijk merken. Op de kostschool hebben Wim en Piet hun Plechtige Communie gedaan. Hierna werd
er gezocht naar een oplossing voor het probleem van Wim. Er werd contact gezocht met de ulo in Gemert en daar mocht
hij komen, mits Piet meekwam. Zo gezegd, zo gedaan. Ook hier heeft Wim maar één jaar vertoefd, want huiswerk maken en
studeren was niet voor hem weggelegd, in tegenstelling tot zijn broer.
5.2 LEERLING TUSSEN DE CHIC
Na dit jaar in Gemert ging Wim naar de bakkersschool in Eindhoven. Hier lag zijn hart, hij wilde samen met de andere
leerling-bakkers het vak onder de knie krijgen. Het was voor hem een drukke tijd: in de bakkerij meehelpen, bezorgen en ’s
avonds naar die avondschool in Eindhoven. Soms was er dan ook nauwelijks tijd om wat te eten. Zijn moeder Martina tipte
hem dan wel eens om een bord soep te nuttigen in de stad tegenover het dure hotel Het Silveren Seepaerd, vlak bij school.
Blijkbaar had Wim het niet zo goed gehoord en begrepen, want hij stapte nietsvermoedend binnen bij dat dure hotel, terwijl
hij bij Trocadero had moeten zijn. Zijn jas werd aangenomen en Wim ging parmantig tussen al die chique mensen een bord
erwtensoep nuttigen. Thuis aangekomen vertelde hij dit dan natuurlijk in geuren en kleuren.
5.3 IN DE pOLONAISE…
Vanaf zijn achttiende werkte Wim voltijds met zijn vader in de bakkerij. Op 20-jarige leeftijd leerde hij de toen 19-jarige
Gerda kennen, in november 1959. Er was een bakkersfeest in zaal Atgier op de Markt in Helmond. Achter in deze horecagelegenheid
was het dolle pret. In de voorste zaal was er echter een studieavond voor het maken van toastjes, waarop
Gerda met enkele zusjes en vriendinnen aanwezig was. Bij haar thuis hadden ze een kruidenierszaak in de Kapelstraat te
(Beek en )Donk en bijspijkeren op een aantal vlakken was nodig . Je bleef zo bij de tijd. Gaande de avond ontstond achter in
de zaal de polonaise en toen die zich verplaatste tussen de dames van de cursus, ontstond het eerste contact tussen Wim
en Gerda.
5.4 HET VIERDE KRèJKE
Gerda (17 april 1940) woonde in Beek en Donk en groeide op in een gezin van tien kinderen. Haar uit Geffen afkomstige
vader, Janus van Kreij, was nog vrijgezel toen hij in Donk voltijds koster werd. Enkele huizen verderop haalde hij bij een
boerderij melk en eieren. Daar woonde de boerendochter met wie hij in 1935 in het huwelijk trad: Anna Leenders. Anna
werkte met hulpen, later ook met dochters, in hun Centra-winkel. Janus ‘vroeg boodschappen op’ bij de boeren.
Na de huishoudschool ging Gerda thuis aan het werk. Ze was het vierde, van aard wat verlegen kind. (Die verlegenheid
Wim, de vijfde bakker 1939 | 1987 PAG 67

De zusjes Gerda
en maria in de
kruidenierszaak
Keuken dient tijdelijk als winkel tijdens
de verbouwing. V.l.n.r. Agnes Teurlings,
Lizet van de Ven, dochter van Van Lanen
(klant), Gerda en Nellie van de Ven
warme toewijding
De geschiedenis van familiebedrijf Van de Ven
De zusjes maria,
Gerda en Annie
van Kreij
Gerda en Wim maken
hun eigen bruidstaart
in 1966
1 febr. 1966
Trouwdag Wim en
Gerda
V.l.n.r. Agnes
Teurlings, Wim
en Annie van
Lieshout, de
eerste personeelsleden
die
door Wim en
Gerda waren
aangenomen

Wim op bezorgroute
met zijn eerste aangekochte
VW-busje
manifesteerde zich later menigmaal als Theo Verstegen, getrouwd met Wims zus, haar weer eens
plaagde: “Ha Krèjke!”) en omdat haar oudere zussen al in de kruidenierswinkel stonden, ging ze achter
de coulissen meewerken in het huishouden. Op zekere dag mocht ze een keer ruilen met haar zus Jo
en dit beviel zo goed, dat ze niet meer uit de winkel wegging. Ze heeft bij haar thuis vanaf haar 15e
tot haar 25e gewerkt in de zaak.
5.5 SAmEN mET DE WARE IN VENHORST
Wim vond het maar wat fijn, dat Gerda interesse had in de levensmiddelenbranche. Toch was het voor
haar niet vanzelfsprekend, dat ze verkaste naar Venhorst. Ze kon moeilijk wennen aan allerlei dingen.
Maar na enkele verkeringen zag ze in Wim toch haar ware. Ze maakten plannen om te gaan trouwen
en dus in Venhorst te gaan wonen. De bedoeling was dat Cor van de Ven en de kinderen naar de
andere kant van de weg zouden verhuizen om daar vervolgens te gaan wonen in een nieuw huis met
drogisterij. Dit duurde allemaal zo lang vanwege de vergunningen, dat Wim besloot zich in te schrijven
voor een huis op de Ringbaan Oost (momenteel bewoond door Jo van Grinsven). Uiteindelijk duurde
dit ook langer dan was beloofd. In 1963 kon de fundering gezet worden van dat huis. Vrij kort daarna
kon ook het woonhuis met drogisterij gebouwd worden. Wim verkocht het perceel met fundering aan
de Ringbaan en uit de winst daarvan werd een tweedehands volkswagenbusje aangeschaft, zodat Wim
ineens een eigen auto had.
Na de realisatie van het woonhuis en de drogisterij in oktober 1965 verhuisde het gezin Van de Ven naar de overkant. De
weg was nu vrij om het ouderlijk huis over te nemen.
5.6 DE GROEI VAN HET BEDRIJF
Wim en Gerda trouwden in februari 1966. Eindelijk, zal Wim gedacht hebben, want als het aan hem gelegen had, waren
ze al eerder getrouwd. Cor, zijn vader, was echter niet zo snel met het doorvoeren van veranderingen. Hij was voorzichtig in
het nemen van beslissingen. Wim daarentegen was veel kordater. Als ondernemer is dat een eigenschap die heel goed van
pas komt. Hij overdacht zijn plannen vaak zonder daar veel over te praten. Gerda: “Wim was
echt een ondernemer, net als zijn opa. Soms vond ik wel dat ik hem wat moest afremmen,
zo snel ging hij.” De eerste aanpassing was de kruidenierswinkel. Deze werd omgezet in een
zelfbedieningszaak. Tijdens de verbouwing deed de keuken tijdelijk dienst als noodwinkel.
De winkel werd officieel geopend en Agnes Teurlings werd aangenomen als winkelbediende.
5.7 STEEDS mEER ROUTES
In 1966 stierf ome Wim in Boekel. Hij had daar een bakkerij en toen werd besloten om
ook voor die zaak te gaan bakken. De omzet werd overgenomen. Het personeel daar, Ties
Wim, de vijfde bakker 1939 | 1987 PAG 69

Uitbreiding met
inschiet- en
wagenoven
Een van de eerste ovens
in de bakkerij
Gerda en
Joke van
Lankveld
(tijdens de
grondige
schoonmaak
van de
kelder)
warme toewijding
De geschiedenis van familiebedrijf Van de Ven
van Dooren en Martien van Asseldonk, werd in dienst genomen. Zij hadden
twee bezorgroutes en zo groeide het aantal bezorgroutes gestaag. In 1969,
toen Jan Kerkhof (man van Lies van de Ven) , bakker op het ouderlijke huis op
De Logt te Huize Padua, ernstig ziek werd en geen opvolging had, vroeg Wim
of hij ook de route van deze bakkerij mocht overnemen. Kort hierna werd Toon
Spierings aangenomen voor de route in Handel. Ook volgden er twee routes in
Gemert die door Pieter Bijvelds en Theo Baggermans gereden werden. Later
reden op die routes nog Piet van der Ven, Hans van Leuken, Gerard Maas en
Frank Tops.
Door deze uitbreidingen werden de ovens al snel te klein. Er moest verbouwd
worden. Er kwamen nieuwe wagenovens, een nieuwe rijskast enzovoorts.
5.8 HIGH
Op een dag begonnen Gerda en Joke van Lankveld, die een paar jaar in het
gezin heeft meegeholpen tot ze kraamverzorgster werd, ‘het kelderke’ van
de banketbakkerij een zeer goede beurt te geven. Het ‘hôkske’ werd volledig
uitgeruimd. De planken werden geschrobd. Alles, echt alles wat van hout was,
werd grondig gebeitst. Onderwijl lachten de dames erop los, ze bleven maar
lachen tijdens het beitsen, zich toen aanvankelijk volstrekt niet realiserend dat
die beits hun een licht gevoel in het hoofd bezorgde: ze waren zo high als een
papegaai!
5.9 DE OLIECRISIS (1973)
Toen de (eerste) oliecrisis eraan zat te komen omdat een aantal Arabische,
olieproducerende landen uit politieke overwegingen de olieprijs
sterk verhoogden, terwijl ze de productie verminderden, en zeker toen
Nederland een olie-embargo om de oren kreeg, voorzag Wim mobiliteitsproblemen.
De benzine zou op de bon gaan en hij vreesde dat hij op
zeker moment zonder benzine zou kunnen komen te zitten. Jos de Louw
herinnert zich dat Bertus van Sleeuwen dacht dat het allemaal niet zo’n
vaart zou lopen. Hij ging toen als 15-jarige (!) met busjes van de bakker bij
Bertus benzine tanken.
Hoe dan ook, Wim liet een graafmachine komen. Zeker een tiental stalen
containerbakken, waarin normaliter de bezorgers de spullen bewaarden die
ze overhadden, werd in de tuin achter de garage ingegraven. Van bovenaf

werden die containers eerst volgeladen met jerrycans gevuld met benzine
die bij een Venhorstse pomp was getankt, waarna er zand overheen werd gegooid.
De distributieregeling duurde echter maar een maand en de ingegraven
jerrycans hoefden tijdens de crisis dan ook niet opgegraven te worden.
Daarna duurde het een tijdje voordat er weer aan de pomp getankt moest
worden, er was voorraad zat...
5.10 KIEzEN EN VERBOUWEN
In 1973 stonden ze voor een keuze: Gerda wilde een grotere winkel, maar
Wim wilde de bakkerij uitbreiden. Wim zei: “Als we nu eens de kruidenierswinkel
sluiten en ons volledig gaan toeleggen op de bakkerij?” Gerda was het er meteen mee eens. Ook
werd Cor van de Ven, de vader van Wim, gevraagd (die op dat moment voor staar aan zijn ogen in het
ziekenhuis lag) of die zich hier ook in kon vinden. Dat kon hij en toen werd besloten om de kruidenierswinkel
te sluiten. De kruidenierswaren en de brood- en banketverkoop werden overgedragen aan Jan en Betsie
van Dooren, die de winkelformule Vivo (vrijwillige in- en verkooporganisatie) hadden. Hierdoor konden
Wim en Gerda zich volledig toeleggen op de bakkerij. Er werd een balancel-oven gekocht en van 1974 tot
1977 is er binnen de bakkerij continu verbouwd en vernieuwd.
Wim, de vijfde bakker 1939 | 1987 PAG 71

Jos de Louw
geeft tekst
en uitleg op
de open dag,
1977
Wim manders
Bakkerij en
woonhuis na
sluiting winkel
1973
Een lekker
biertje na de
open dag van
de nieuwe
bakkerij,
1977
Gerda is de
winkel aan het
inruimen
Opening filiaal
Beek en Donk,
1981
warme toewijding
De geschiedenis van familiebedrijf Van de Ven

Opening van filiaal
Boekel in 1979
door burgemeester
Pompen
Ook het woonhuis werd hierin meegenomen. In al die jaren dat Wim Manders in de vroege ochtenduren kwam snijden, is hij
misschien wel tien keer met zijn snijmachine verplaatst.
5.11 HET EERSTE FILIAAL IN UDEN
Ondertussen gingen de ontwikkelingen door. Wim zag dat de bezorging over zijn hoogtepunt heen was, en levering aan
supermarkten was niet direct vaste omzet. Daarom werd in augustus 1977 de eerste
winkel in Uden geopend. Vanaf die tijd werkte Wim niet meer ’s nachts. Alle veranderingen
gingen zo snel en hij moest er regelmatig op uit om bij de tijd te blijven. Zo ging hij
regelmatig met Gerrit Rijbroek naar faillissementsverkopen om wat aan te kopen of rond
te neuzen. De winkels in Boekel (1979) en Beek en Donk (1981) volgden.
Een zeer trieste situatie deed zich voor na de opening van het filiaal in Boekel. Arno van
de Laar, een heel aardige en goedaardige jongeman die een bezorgwijk onder zijn hoede
had in Gemert, reed op de terugweg naar huis tegen een boom, waarbij hij voor zijn leven
invalide raakte. Nooit meer zou Arno kunnen lopen. Een zwarte dag in de geschiedenis
van Bakker van de Ven.
5.12 DE STUDIEREIzEN
Om bij de tijd te blijven gingen Wim en Gerda, samen met collega-bakkers, in 1978 op studiereis naar Japan, Hong Kong
en Thailand. Die mogelijkheid hadden ze, omdat thuis de personeelsleden hun taken goed kenden, wisten hoe ze de zaak
draaiende moesten houden. Die reis werd benut om vele contacten te leggen en nieuwe
ideeën op te doen die dan in het eigen bedrijf toegepast konden worden. Het personeel werd
uitgenodigd om de films en foto’s te komen bekijken; Wim had in de bakkerij een bioscoop
ingericht. In 1983 hebben ze nog een studiereis gemaakt naar de VS en naar Mexico en voor
vier dagen vonden ze vertier in Acapulco. Ook hebben ze samen nog verschillende korte
studiereizen ondernomen. Interessant
maar ook zeer nuttig waren deze
reizen. Na de excursie overdag, werd
er ’s avonds veel gesproken, onder
het genot van een drankje, over het
reilen en zeilen binnen de bedrijven.
Zo werden er veel ervaringen uitgewisseld
tussen die bakkers die allemaal
Gerda van de Ven tijdens
de studiereis in Japan
Wim, de vijfde bakker 1939 | 1987 PAG 73

martien
en
Ria
Vogels
en
Wim
Familie Van de Ven, 1971
warme toewijding
De geschiedenis van familiebedrijf Van de Ven
met passie hun bedrijven runden. Later in Nederland werden vele bezoeken
bij collega-bakkers afgelegd om nieuwe ideeën op te doen.
5.13 DE HOBByCLUB, VAKANTIES
Ook met het gezin gingen ze ieder jaar op vakantie. Het gezin van Ria en
Martien Vogels, hun vrienden, ging dan mee. Een keer wilden ze naar De
Panne in België. Ook enkele kennissen met hun kinderen gingen mee: Martien
en Ria Vogels, Antoon en Hariëtte Raijmakers, Toon en Gerda van Hout en Piet
en Annie van Houtert. Daar huurden ze een keer voor de kinderen skelters
met een accumotortje, om op de boulevard te kunnen ‘racen’. Dit vonden ze
zo leuk voor de kinderen, dat ze besloten die skelters na te gaan bouwen na
de vakantie. Afgesproken werd dat de mannen elke dinsdagavond
bij elkaar kwamen om hieraan te werken. Later werden er ook nog
vijf marktkraampjes gemaakt, die ieder goed voor zijn eigen bedrijf
kon gebruiken. De vrouwen vermaakten zich dan die avonden met
handwerken. Zo maakte Gerda een jasje voor Kitty. De jas voor Ruud
is er uiteindelijk nooit meer gekomen: zo gezellig was het, dat het
handwerk er gewoon bij inschoot. Dit was de basis voor de toekomstige
hobbyclub.
In de loop der jaren is het maken van iets langzaam verdwenen en
werd er meer gekaart en gezellig bijgepraat. Nog steeds komt deze
ook zo genoemde ‘hobbyclub’ vrijwel elke dinsdagavond bij elkaar.
Vijf echtparen waren het, maar sinds 1987, toen Wim stierf, zijn ze
met z’n negenen, deze vrienden, zeventigers inmiddels. Ook gaan ze nu elke
twee maanden, voorzien van een voordeelkaart, met de trein eropuit door
Nederland. Om beurten organiseren ze die dag. De ene keer bezoeken ze een
museum, dan weer bijvoorbeeld een antiekbeurs.
5.14 EEN EINDJE FIETSEN
Op zondag ging Wim wel eens vissen. Hij nam dan Ruud en Emil mee. Ze
genoten dan volop. Op een keer ging Theo Baggermans mee. Ze vingen toen
zoveel vis, dat ze er geen raad mee wisten. Ze brachten de volle emmer naar
Cor Verschuren, die er wél raad mee wist.
Ook werden er regelmatig fietstochtjes ondernomen. Zo ging Wim eens op
een doordeweekse dag samen met Ruud en Emil een middagje fietsen. Beide

zonen waren toen ongeveer 8 en 6 jaar oud en hadden zo’n tweedehands fiets met een bananenzadel. Zij zouden een stukje
gaan fietsen, maar het werd op een gegeven moment een hele brok: van Venhorst naar Wilbertoord, van Mill naar Beers.
Daar stond een viskraam. Ruud lustte eigenlijk geen vis, maar daar heeft hij er toen één gehad…mmm, nog nooit zo
lekker. Nadat de hongerige maagjes gestild waren, ging de tocht weer naar huis. Dat viel niet meer mee voor ‘die klein
mennekes’.
5.15 HAASTIGE SpOED…
Wie Wim meegemaakt heeft, weet dat hij soms wat ongeduldig kon zijn. Een voorbeeldje. Op een morgen zou
Wim, die al de hele nacht gewerkt had, ook nog winkels gaan bevoorraden. De overlevering maakt niet duidelijk
of hij daarvoor aan de late kant was, maar dat is alleszins mogelijk. Haast had hij in ieder geval. Hij zat achter
het stuur, de motor liep en iedere keer als er een vracht in de auto geschoven werd, riep hij: “Zit het erin?!” Het
antwoord was steeds: “Nee, nog niet!” Toen eindelijk de laatste lading in de bus geplaatst was, zei de knecht : “Ja,
maar de deur moet nog dicht.” Maar Wim hoorde dat laatste al niet meer, slechts dat ‘ja’, en hij reed aan, met open
deuren. Dat werd rennen voor de knecht, die nog net op tijd de deuren kon dichtgooien.
5.16 OVER HET mAKEN VAN JAm EN pAASEIEREN
In de nazomer was het tijd om jam te maken. Zo werden er met de kinderen bramen geplukt en aardbeien gekocht om daar
vervolgens in de keuken in grote pannen jam van te koken. Die werden vervolgens in allerlei bewaarde potjes gedaan en zo
voor eigen gebruik, familie en vrienden gemaakt. Tussen 1980 en 1990 waren de zelf opgemaakte chocoladepaaseieren
erg in trek. Een paar maanden van tevoren werden deze in het woonhuis gemaakt, een week lang, door Wies en Mia van
de Ven die dan inwoonden bij het gezin, door Marja Polman en Stiena Bevers die hen bijstonden en door Jos Visser, die de
leiding had. Drie weken voor Pasen werden de paaseieren in de winkel geëtaleerd.
Op een keer had men in het filiaal in Uden nog behoorlijk wat paaseieren over. Wim leek het verstandig om Fl. 5,- van de
prijs af te halen. “Nee,” zei Gerda, “in Uden? Doe er maar 5 gulden bij!” En jawel, met Pasen waren alle chocolade-eieren
op. Klantenkennis is belangrijk en Gerda wist haar klanten te ‘lezen’.
5.17 EEN SIGARETTENpEUK... EEN VERHAAL VAN mINSTENS DERTIG JAAR GELEDEN
Toentertijd werd er nog in de bakkerij gerookt, volop zelfs. Soms lagen er op de randen van werktafels meerdere sigaretten
te smeulen. Dat was toen de normaalste zaak van de wereld, al moest er natuurlijk wel voor gezorgd worden dat de klanten
daar geen last van hadden, want dan kon de ondernemer er last mee krijgen. Op een gegeven moment was er een peuk
verdwenen.
Nu volgen er twee versies van wat er toen gebeurde:
1 Niemand wist waar die peuk gebleven was, totdat er een klant belde die aangaf dat ze een peuk in haar brood gevonden
had. Wim is toen meteen naar haar toe gereden en heeft zijn excuses aangeboden en haar een heerlijke slagroomtaart
Wim, de vijfde bakker 1939 | 1987 PAG 75

Ton martens
warme toewijding
De geschiedenis van familiebedrijf Van de Ven
Jenny en Theo
van zutphen
in Australië op
bezoek bij oudcollega
Hans
mezenberg
Boven v.l.n.r. Thijs van Tilborg, peter Otte, Willy de Bruin, Evert
van Sambeek, pieter Bijvelds.
Onder v.l.n.r. Jos de Louw, Hans mezenberg, Frank patrilio, Hans
Engels, Cor Verschuren
overhandigd.
2 Niemand wist waar die peuk gebleven was, totdat er een klant belde die
aangaf dat ze een peuk in haar brood gevonden had. Wim is toen meteen
naar haar toe gereden, belde bij haar aan en zei: “Mevrouw, u hebt een
peuk in uw brood aangetroffen? Ja, dan bent u de gelukkige winnaar en
mag u de hoofdprijs in ontvangst nemen, kijkt u eens, mevrouw: een grote,
heerlijke slagroomtaart!”
Welke versie de feiten het meest recht doet, is onbekend. De tweede versie,
afkomstig van Hans Mezenberg, is ongetwijfeld de amusantste, maar moet
qua geloofwaardigheid toch echt het onderspit delven. Wel is zeker dat er al
heel wat jaren niet één sigaret meer in de bakkerij gerookt wordt.
5.18 KLEREHERRIE!
Wim kon wel eens een nogal abrupte hekel aan de (harde) muziek in de bakkerij
krijgen. Als het hem te gortig werd, beende hij plotseling vastberaden en
rap richting radio. Rob van den Bosch hield wel van wat volume, ook al omdat
hij in het rumoer van machines stond. Hij zette de radio flink hard. Even later
kwam Wim voorbij om de volumeknop terug te draaien. Rob ging daarop
weer naar de radio om deze harder te zetten. Daarna kwam Wim weer om de
volumeknop weer terug te draaien. Na drie keer liepen ze elkaar zelfs voorbij
waarbij Wim nog steeds niks zei tegen Rob. Na vier keer kwam hij op het idee
om Rob toch maar eens een uitbrander te geven! Dat was wel lachen…
Overigens kon het ook minder goed aflopen, voor zowel radio als muziekminnend
personeel. Een keer werd Wim namelijk zo boos, dat hij niet alleen,
zoals wel vaker, de stekker eruittrok, maar voor alle zekerheid maar meteen
de draden doorknipte. Dat was wel stil…
5.19 OLIEBOLLEN BAKKEN
De meest hectische dag van het jaar voor de bakkerij was
de laatste dag van het jaar. Met Kerstmis, Pasen, Pinksteren,
Koninginnedag, dergelijke feestdagen dus, is het
werk in de bakkerij normaliter goed georganiseerd, ook al
doordat de klanten hun bestellijsten goed ingevuld hebben.
Maar op Oudjaarsdag is het altijd hectisch. Het is zo kort
na de kerst dat klanten niet altijd de bestellijst invullen, en

ovendien is de voorraad van halfproducten voor de kerst reeds op. Bovendien zijn er dan de oliebollen. Op de avond van
30 december werd begonnen met het bakken daarvan. Jarenlang gebeurde dat in een hok (het oudpapierhok) achter de
garage, waar de bakkers soms in diepvriesjassen stonden te werken. De capaciteit van de frituurpannen was veel te klein
om de verkoop in de winkels en op de routes te kunnen bijhouden. Bij de filialen in Uden en Boekel werden kraampjes
opgebouwd, maar de weergoden waren ons niet altijd welgezind; wind, striemende regen en hagel zorgden voor veel extra
werk en vereisten veel improvisatie. Problemen met branders veroorzaakten vlam-in-de-pan. De waarheid gebiedt ons te
erkennen, dat de kwaliteit van de toenmalige oliebollen soms ernstig te wensen overliet. Niet de kwaliteit was het die ervan
afdroop, maar het vet…
Momenteel is deze dag veel relaxter. Dankzij de aanschaf van een klein productielijntje kunnen in korte tijd veel (heerlijke)
oliebollen gebakken worden, waardoor de hectiek grotendeels verleden tijd is.
5.20 mOTORRIJLES
Wim wilde motorrijles gaan halen. Gerda was hier eigenlijk niet zo’n voorstander van. Na zes lessen door weer en wind hield
Wim het snel voor gezien.
5.21 OVER HET SLUITEN VAN DE KERmIS EN HET WEKKEN VAN WOEDE
Op een dinsdagavond - hobbyclubavond dus, en het was bovendien kermis in Venhorst- kwam Thijs van Tilborg vragen of
ze soms zin hadden om mee de kermis te gaan afsluiten.
Nou, dat had Wim wel! (Gerda: “Ja, Wim was er graag bij.”) Gerda op haar beurt ging het huis grondig opruimen, want Jenny
had vakantie en zou de volgende morgen dan ook niet komen. Bovendien kon ze dan morgenvroeg snel naar de winkel.
Ze hoorde vanuit haar bed dat ’s nachts niet alleen Wim binnenkwam, maar nog een aantal andere mensen, die gezellig de
vis kwamen opeten die ze in de viskraam, pal tegenover de voordeur, hadden gekocht en die gezellig ‘op de eieren kwamen’.
Als Gerda al iets opvrat, dan was het zichzelf. “Ik was gruwelijk kwaad!” Dat werd er niet minder op toen ze
ontdekte dat er de voorbije nacht in het tafelkleed een gaatje was gekomen…Wim was kennelijk danig
onder de indruk van haar woede. Hij zei er tenminste die volgende morgen in St.- Anthonis iets over,
toen hij brood leverde aan zijn zwager Theo Verstegen. Die vervolgens Gerda opbelde en haar vroeg
wat ze toch met Wim gedaan had…
5.22 SURFEN
Toen het surfen in Nederland zijn intrede deed, vond Wim dit heel interessant. Hij is begonnen
met surfen in1980. In eerste instantie op de Radioplas in Stevensbeek en later op
Camping Eldorado in Plasmolen, waar zij een vaste staanplaats hadden voor hun caravan.
Behalve van surfen werd er vooral genoten met vrienden van Gerda, Wim en van de
Wim, de vijfde bakker 1939 | 1987 PAG 77

Wim en Gerda op het 50-jarig jubileumfeest
Een act van de
winkeldames
tijdens het
50-jarig
jubileumfeest,
1986
Jenny van zutphen en Cor Bevers op
een van de personeelsfeestjes
Foto van het personeel, gemaakt in 1986
warme toewijding
De geschiedenis van familiebedrijf Van de Ven

Familie Van de Ven,
1986, “Op de koffie
bij Karel van Zeeland”
kinderen.
5.23 TEGENSLAG: TUmOR
Eind 1984 werd Wim opeens vergeetachtig. Bij een bezoek aan de huisarts werd niets verontrustends gevonden. In maart
1985 kreeg hij echter problemen met zijn ogen. Een oogarts constateerde een ontsteking achter zijn ogen. Na een scan
bleek er een tumor te zitten. Hij werd van Venray naar Nijmegen vervoerd en aldaar geopereerd. Wim was heel bang voor
de operatie. Met name vroeg hij zich af of hij naderhand weer alles kon doen. Na de zware operatie kwam Gerda op de
kamer van een glunderende Wim. Hij liet zijn handjes wapperen als teken dat de operatie goed verlopen was. Het herstel
verliep voorspoedig in het ziekenhuis. Na zijn ontslag uit het ziekenhuis werd hij nog intensief bestraald. Het 50-jarig jubileum
werd vanwege de gezondheidsproblemen van Wim niet in 1985, maar in 1986 gevierd, waarover hieronder meer…
Wim heeft allerlei therapieën aangegrepen om te herstellen. Zo richtte hij zich op een Moerman-dieet en ging naar alternatieve
genezers. Jenny van Zutpen, die al vanaf Kitty’s geboorte bij de familie werkte, zorgde er elke morgen voor dat er
bieten- en wortelsap was, sappen die belangrijk waren voor dit dieet.
De twee jaar die volgden, waren zwaar. Werken was er eigenlijk niet meer echt bij. Toch was er al die tijd hoop op genezing.
In deze moeilijke tijd kon Wim zijn bedrijf niet loslaten. Hij bleef alles nauwgezet volgen en was daarbij ook dagelijks op de
werkvloer te vinden.
5.24 HET VERLATE FEEST
Het 50-jarig jubileum was in 1985 niet gevierd vanwege de trubbels rond Wims gezondheid. Wim wilde het alsnog in 1986
vieren, liefst op grootse wijze, maar Gerda vond dat niet zo’n goed idee: “Jij moet je rust houden.” Het personeel en de
familie Van de Ven vonden echter dat het toch gevierd moest worden en troffen stiekem voorbereidingen. Ook zoon Ruud
zat in het complot. Er werd in het geniep een foto gemaakt van alle
personeelsleden, staande voor de Boekelse winkel. (Bijna ging het mis
toen Wim v.d. Broek, die getuige was geweest van het maken van die
personeelsfoto, maar die niet wist dat Wim van niets wist, daar iets over
zei tegen Wim, maar die dacht er verder niet over na, dacht dat het een
foto van de winkel was, genomen i.v.m. het jubileum.) Op een donderdagavond
zei Ruud dat er overmorgen bij Karel van Zeeland in Boekel foto’s
gemaakt moesten worden van het gezin, i.v.m. het 50-jarig bestaan. Om
19.00 uur precies. Gerda vond het wel wat vreemd, ook het tijdstip, maar
vooruit: het gezin Van de Ven toog op die vroege zaterdagavond naar
Boekel. Daar werden inderdaad heel wat foto’s gemaakt (Gerda: “Ik dacht:
nou, nou.”) en na afloop werden ze warempel ook nog op de koffie uitgenodigd
door Karel. Ze zouden vervolgens, zei Ruud, naar een voorstelling
gaan, maar helaas: hij had de kaartjes in Venhorst laten liggen, dus die
moesten ze eerst ophalen. Gerda: “Toen we de straat in reden, werd het
Wim, de vijfde bakker 1939 | 1987 PAG 79

Filiaal in Gemert, geopend in 1987
warme toewijding
De geschiedenis van familiebedrijf Van de Ven
me wel duidelijk, dat we weggelokt waren: het stond er vol met auto’s!” Het
werd een geweldig feest, in het magazijn. Gerda en Wim kregen een foto met
daarop al het personeel. Die foto was gemaakt vóór het filiaal in Boekel. Toen
Wim de foto zag, stak hij zijn vinger op, en zei: “Nou weet ik het!” En daarvan
is ook een foto (p. 78).
5.25 FILIAAL GEmERT
Toen de opbrengst van de routes in Gemert begon terug te lopen, dacht ook
Wim over oplossingen na. Samen met zijn vrouw Gerda kocht hij een pand in
Gemert, dat eigenlijk veel te groot was. Ze verdeelden het pand in drie units,
waar een bakkerswinkel, een groenteboer en (toentertijd) een drogisterij in
kwamen. Deze winkeltjes werden in maart geopend. Ondanks zijn ziekte kon
Wim toch genieten van deze ontwikkelingen.
5.26 INTENS VERDRIETIG…
Niemand dacht eraan, dat het fataal af zou lopen met Wim. In die tijd hebben
Wim en Gerda veel steun ondervonden van de familie Van de Ven en van het
personeel, maar ook van vele naaste vrienden zoals Ria en Martien Vogels en
Antoon Raijmakers.
In 1987, na Vaderdag, is Wim niet meer buiten gekomen. De laatste weken
van zijn leven waren heel zwaar. Voor Gerda werd het allemaal te veel: én
het bedrijf én overdag én ’s nachts voor Wim zorgen. Ze overwoog om een
verpleegster in huis te halen. Piet, de broer van Wim, stelde voor, ook gezien
het feit dat de vakantieperiode aanbrak, om de familie in te schakelen. Een
fijne bijkomstigheid was dat velen van hen in de verpleging werkzaam waren.
Toen is besloten dat in deze laatste weken zowel de familie Van de Ven als de
familie Van Kreij de taken overnamen, ’s nachts en gedeeltelijk ook overdag.
Dit gaf veel rust en een saamhorigheidsgevoel binnen de familie.Tijdens de
Venhorstse kermis is toen nog het volume van de muziek aangepast, speciaal
voor Wim, omdat het woonhuis met zijn slaapkamer aan het plein lag.
Uiteindelijk kwam Wim in een coma en overleed hij op zondagochtend 16
augustus 1987. De donderdag daarop werd hij onder een stralende zon ter
aarde besteld. Hoewel het vakantietijd was, kwamen zeer velen hem de laatste
eer bewijzen. Omdat lang niet iedereen in de kerk kon, waren er enkele tv’s in
gemeenschapshuis De Horst geplaatst, zodat men van daaruit de dienst kon

Karin Bremen, 12,5
jaar in dienst
volgen. Iedereen was intens verdrietig en verslagen. Een mokerslag voor Gerda,
de kinderen, familie en vrienden, maar ook voor de bakkerij.
5.27 HOE NU VERDER?
Sinds het begin van het ziekbed van Wim was Gerda al vaak in de bakkerij te
vinden. Er moest veel geregeld worden. Samen met het personeel werden de
zaken zo goed en zo kwaad als dat ging doorgezet. In die jaren bouwde ze veel
ervaring op. Ze bouwde contacten op en mede dankzij die contacten groeide
haar zelfvertrouwen. Bij alle narigheid die het ziek zijn met zich meebracht, was
er soms ook een ‘voordeeltje’: doordat Wim ziek was, zegt Gerda nu, “zaten we
wel op vrijdagavond samen tv te kijken!”
Toen Wim overleed, was er bij Gerda naast veel verdriet ook een vastberadenheid
en zelfverzekerdheid om door te gaan met alles. ’s Nachts als ze niet kon
slapen, deed ze vaak de boekhouding. Overdag zei ze dan wel eens tegen Jenny: “Ik ga effen een half uurtje op de bank
liggen.” Nooit heeft Gerda geklaagd, altijd was ze positief in het bijzijn van de kinderen. Samen met het personeel werd alles
uitgebreid doorgesproken en werden de taken verdeeld. Jos de Louw kwam uit de ploegendienst en hij runde samen met
Cor Verschuren de bakkerij, in samenspraak met Gerda. Ruud, hun oudste zoon, volgde de bakkersopleiding in Wageningen.
Hij reisde in het laatste studiejaar heen en neer en was zo veel mogelijk behulpzaam in de bakkerij. Nadat Ruud klaar was
met zijn opleiding, kwam hij zijn moeder assisteren in het bakkersbedrijf.
Gerda hield zich voornamelijk bezig met de coördinatie van de winkels en de administratie. Ook was ze nog veel werkzaam
in de winkels zelf en liet haar gezicht dagelijks zien in de bakkerij, om te bekijken of daar alles lekker liep. Al met al een
zware tijd, maar doordat iedereen zich ten volle inzette, bleef de continuïteit behouden. In 2000 heeft Gerda zich teruggetrokken
uit het bedrijf. Natuurlijk bleef ze alles wel nauwgezet volgen, maar ze liet de zorg over aan Ruud en Anita.
5.28 SLENDERENDE GERDA
Ze is nu 70, Gerda. Nog goed gezond (nog onlangs bleek dat ze de hartslag van een jonge vrouw heeft: 116/65, echt waar)
en heel actief, deze oma van zeven kleinkinderen. Op maandagavond heeft ze haar eetclub, de dinsdagavonden zijn gereserveerd
voor de hobbyclub. Op woensdagen bridget ze. Ze wandelt en fietst graag, doet ook aan golf. En ze ‘slendert’…
Slenderen is een manier van bewegen waarbij gebruik wordt gemaakt van zes gemotoriseerde gymnastiektoestellen, die elk
gedurende tien minuten de spieren in een apart gedeelte van het lichaam stimuleren.
Ze woonde sinds 1993 in de Burgemeester de Bekkerlaan in Gemert. Maar in december 2009 heeft ze haar intrek genomen
in een nieuw, schitterend dakappartement, dat zich bevindt in het Prinses Beatrixplantsoen in hartje Gemert.
5.29 KITTy VAN DE VEN
Ook Kitty (1972) hielp mee vanaf haar vijftiende in de filialen. Na haar afronding van de MDS (Middelbare Detailhandel
Wim, de vijfde bakker 1939 | 1987 PAG 81

Kitty tijdens de Oostenrijkse weken
Jopie van zijl, Willemien van Rossum, Anja Kanters, Anita
Timmers, Kitty van de Ven, Colette van Rees en een assistent
van de ovenleverancier
warme toewijding
De geschiedenis van familiebedrijf Van de Ven
School) in Eindhoven ging ze op haar negentiende moeder assisteren met de
administratie op maandag om vervolgens de rest van de week mee te helpen
in de winkels. Net als haar broer Ruud kwam zij in de VOF te zitten. Een leuke
herinnering uit die tijd was, dat wanneer zij in het filiaal in Beek en Donk
stond heel veel oudere klanten zeiden: “Gôh, wat lijk jij veel op je moeder, en
die stem, krek Gerda.”
Ze leerde haar toekomstige man Jeroen van de Berg kennen. In eerste instantie
was Gerda er niet echt blij mee dat ze haar assistente steeds meer aan de
champignons kwijtraakte. Daarom zei ze tegen haar dochter: “Champignons
kunnen anderen wel plukken.” Toen Kitty daarop reageerde met: “Mam, jij
vond het toch ook fijn om samen met pappa een bedrijf te runnen?”, was ze
uitgepraat. Op haar vierentwintigste is Kitty uit het bedrijf getreden om samen
met haar Jeroen op De Vosdeel een champignonkwekerij te beginnen.
Ze hebben inmiddels drie kinderen: Willeke (april 2010: 9), Babet (7) en
Simon (6).
5.30 EmIL VAN DE VEN
Al op de lagere school wist Emil (1969) wat hij wilde worden: bakker. Het kan
verkeren: Ruud wilde in die tijd nog sportleraar worden. Op de havo stemde
Emil dan ook zijn vakkenpakket hierop af en toen hij het derde jaar zelfs
ingedeeld werd op het vwo, heeft hij dit terug laten draaien, aangezien hij
toch bakker werd en daarvoor geen vwo nodig is. Maar in het voorlaatste jaar
van de havo, tijdens de oriëntatieberoepskeuzeweken, is hij van gedachten
veranderd en ging hij de laborantenopleiding volgen. Na deze hbo-opleiding
afgerond te hebben, is hij aan de universiteit van Nijmegen scheikunde gaan
studeren. Toen hij daarmee klaar was, is hij in militaire dienst gegaan. Na nog
een paar jaren als operatiekamerassistent gewerkt te hebben, is hij in dienst
getreden bij een bedrijf dat navigatiesystemen ontwerpt. Momenteel werkt hij
bij ‘Navteq’, een bedrijf dat kaarten voor die navigatiesystemen maakt.
Ook Emil heeft in zijn studentperiode in de weekenden meegeholpen in de
bakkerij. In eerste instantie hielp hij mee met het maken van het luxebrood,
zoals vloerbrood en stokken. Later heeft hij in het magazijn meegeholpen en
met de bus de winkels beleverd.
Emil is getrouwd met Esther van den Bogaart. Ze wonen in Venhorst (Heikneuter)
en hebben twee kinderen: Mark (3) en Tom (2).