mm i^^^;

ÉaM 

'-• : 

m^^mmmm*—» 

Ci^-e-nôi iTTf^îter 

PM ^n dit nummer bevindt aich een aardig liedje van fon < KievitS| 

i i 

yfclres van Redactie en administratie: Qalgewater 22. Beiden. 6ifo no. 41880; 

■jWet Cinema g «ïheater-qedeelte staat onder redactie van pier Westerbaanfc 15' 

ctsi

BUCK DB RONDE JONQEN 

De heuvelen van Nevada — het land van 

gouddorst en ongebreidelde hartstocht. Buck 

Black heeft zooeven bericht ontvangen van 

zijn ouden vriend Steven, dat deze Buck's 

hulp dringend noodig heeft. Hij rijdt dagen 

en n.\chten door om zijn ouden kameraad te 

bereiken. Steven is er treurig aan toe. De 

mannen van Clark, eigenaar van de Adelaars- 

mijn, hebben hem leelijk toegetakeld, omdat 

hij, Steven, aanspraak dorst te maken op de 

helft van de goudmijn. Deze claim was hem 

nagelaten door zijn vader, doch werd hem 

door Clark betwist. Toen hij zijn einde voelde 

naderen, ontving Buck uit zijn handen het 

bewijs van eigendom voor de helft van de mijn. 

Steven vond, ziek en zwak als hij was, nog 

gelegenheid Clark een kogel door het lijf te 

jagen. Nu bleef de mijn het eigendom van 

Clark's dochter Bertie. Bertie was opgevoed 

door haar strengen vader om het oproerige 

volkje uit de mijnen in bedwang te leeren 

houden. Toen zij Buck voor het eerst zag, 

wilde ze ook hem haar bevelen geven, doch 

Buck liet zich door geen vrouwen de wet 

stellen. Het meisje voelde zich, ondanks haar 

ruwe omgeving, soms eenzaam en verlaten en 

had behoefte aan een goeden vriend. Buck 

beloofde haar bij te zullen staan, hetgeen na- 

tuurlijk niet in den smaak viel van de overige 

avonturiers. Voor den inwendigen mensch van 

de mijnbevolking zorgde Kokkie, die tegelijk 

met Buck in de Fransche loopgraven had ge- 

legen en menig wonderlijk avontuur had be- 

leefd. Op zekeren dag werd er een aanzienlijk 

bedrag aan goud vermist. Niemand wist 

nadere inlichtingen hieromtrent te geven, doch 

het goud werd in de krib van een der mijn- 

werkers gevonden, die zijn straf niet ontging, 

maar aan een boom werd gebonden om een 

dracht zweepslagen in ontvangst te nemen. De 

mijnwerker trachtte zich op Bertie te wreken, 

doch Buck wist haar tijdig uit het gevaar vaii 

de mijn, die gedeeltelijk in brand was gegaan, 

te redden. Nu baschuldigde men Buck, dat 

hij, die den eigendomsbrief van de mijn in 

handen had, alles in het werk gesteld had om 

opstand bij de mijnen te doen ontstaan. Bertie 

wilde niets van die beschuldiging van haar 

vriend gelooven. Een hevige vechtpartij tus- 

schen Buck en den mijnopzichter ontstond, en 

na afloop ontdekte Bertie het testament, dat 

Buck wilde vernietigen, om geen gebruik van 

zijn aanspraken op de mijn te maken. Dit 

eindigt in een strijd, maar nu een tusschen 

de twee geliefden, wie de eigenaar van de 

mijn zal worden. Een strijd, die vermoedelijk 

zal beslecht worden door een beslissing tot 

gezamenlijk eigendomsrecht. 

AARDE 

Daar, waar tusschen statige boomen mach- 

tige strooien daken te voorschijn komen, ligt 

het Noord-Duitsche riddergoed Wulfshagen. 

Omringd door uitgestrekte landerijen, waarop 

ae koeien, kalveren en paarden grazen, is het 

een heerlijke bezitting. Zoolang de oude eige- 

naar nog leefde, hadden hij en zijn oude op- 

zichter Merten het landgoed steeds met succes 

geëxploiteerd. Na den dood van zijn vader 

neemt Axel het bewind op zich en langzamer- 

hand begint het goed in verval te geraken. 

Axel is een elegant sportsman en krijgt ruzie 

met Franz, zijn jongeren broer, die een land- 

bouwschool afgeloopen heeft. Deze verlaat 

Wulfshagen en vestigt zich op de Moorhoeve, 

^terwijl Merten, Axel's opzichter, het nade- 

rende onheil tracht af te wenden. Een geraf- 

fineerde veehandelaar en grondeigenaar 

Grosskopp begint een aanval op het groote 

landgoed. Hij maakt daarbij gebruik van den 

koopman Hirsch en schiet Axel gelden voor. 

Oom Uhl, een gewezen opzichter, haat Gross- 

'^^ppür'^^?!^ 

.— . 

■ ■ 

OP MET WITTTE BOEK 

Raymond Griffith 

een der nieuwe Amerikaansche arlisten. die in hel 

komend seizoen van plan is zich in ons land in 

Paramount-films een groolen naam als komisch 

nlmspeler te verwerven. 

kopp uit het diepst van zijn hart en hij en 

zijn hond zitten Grosskopp steeds op de hie- 

len. Maar oom Uhl heeft meer te doen; hij 

moet Merten moed inspreken. Axel zegt hij 

meer dan eens de waarheid en Franz, die op 

de Moorhoeve woont, helpt hij vooruit. Ook 

Fritz Quirlitz, den leerling op het landgoed, 

houdt hij in het oog en hij geneest hem op 

een snelle en afdoende wijze van de verliefd- 

heid op Louise, de dochter van Merten. Franz 

bemint Louise, wat, wegens het verschil in 

stand, een doorn in het oog van Axel is, en 

Merten neemt zijn ontslag. Maar de oogst is 

onder dak, wat kan Axel nu nog gebeuren? 

Het oogstfeest wordt plotseling afgebroken. 

De schuren, waarin zoo juist de oogst gebor- 

gen is, staan in vuur en vlam! Axel geeft 

gehoor aan de schurkachtige inblazingen van 

Gcosskopp, die Merten bij hem verdacht 

maakt van brandstichting en Axel verjaagt 

den ouden man met zijn dochter van het land- 

goed. Axel wil nu alles op één kaart zetten. 

Hij laat zijn beide renpaarden bij de groote 

Derby-rennen inschrijven en zet alles op het 

ééne van z'n paarden. Het paard valt echter 

en blijft dood liggen. Grosskopp weigert ver- 

der alle hulp en dreigt met gedwongen ver- 

koop. Axel merkt nu pas, welk een schurk 

zijn vertrouwen gevonden had. Voor zijn 

vrouw, die alles begint te vermoeden, vlucht 

hij naar de stad en zoekt daar radeloos red- 

ding. In dien nacht gaat Frieda tijdens een 

verschrikkelijke onweersbui naar het huisje 

van Merten. In de kleine kamer van den ver- 

jaagde wordt door trouwe en opofferende 

samenwerking het landgoed Wulfshagen gered 

en behouden. Axel verzoent zich met allen en 

doet afstand van de leiding van het landgoed. 

Franz, die intusschen de Moorhoeve tot bloei 

gebracht heeft, neemt het bewind op zich en 

stuurt het landgoed onder het ervaren toe- 

zicht van zijn vrienden, een nieuwen bloeitijd 

tegemoet. Oom Uhl heeft nog een plicht te 

vervullen. Hij moet nog zorgen voor een 

meesteres, en hij kwijt zich goed van die taak. 

DE MOTORDUIVEL | 

Reeds sinds lang werd de vrede tusschen 

de twee naburige staten Selmarnië en Man- 

davië bedreigd, daar de Selmarnianen van 

meening waren, dat zij recht hadden op een 

strook land, gelegen ten Oosten van de rivier 

de Eisne, die volgens hen de natuurlijke grens 

vormde tusschen de twee landen. Koning 

Karel stond voor een moeilijke beslissing. 

Moest hij het aanbod van Selmarnië om de 

door hem begeerde provincie te koppen, aan- 

nemen of verwerpen? De minister van oorlog, 

generaal Mandell, een vurig patriot, wilde van 

geen grondaf stand weten, terwijl graaf d'Henri 

alles in het werk stelde om den koning te 

bewegen, die strook land af te staan. Graaf 

d'Henri had zich door Selmarnië's goud laten 

omkoopen. In weerwil van alle kuiperij, wei- 

gert Koning fCarel een deel van zijn grond- 

gebied te verkoopen. Richard Talmadge, de 

motorduivel in Amerika, leek als twee drup- 

pels water op koning Karel, en d'Henri be- 

sloot van die gelijkenis gebruik te maken. Hij 

liet Talmadge engageeren om uit te komen 

in een motorwedstrijd. Koning Karel was ver- 

loofd met een prinses van een naburigen staat, 

van zijn kant zou dit meer worden een „mar- 

riage de raison" dan een „marriage d'amour", 

Talmadge maakt in Mandavië een motorritje 

en komt in botsing met het rijtuig van de 

prinses en deze staat verbaasd, dat haar ver- 

loofde haar zoo behandelt. d'Henri acht nu 

den tijd daar om Talmadge voor zijn plannen 

fe winnen. Hij toont hem een brief en Tal- 

madge las: „Mijnheer Talmadge. Ik ^zal u 

zeer verplicht zijn, als u mij zult willen ver- 

vangen. Ik ben te ziek om verder de belangen 

van mijn landgoed waar te nemen." Talmadge 

stemde toe om als koning Karel van Mandavië 

op te treden. Hij maakte de prinses het hof 

en gaf zijn toestemming om het betwiste land 

aan Selmarnië te verkoopen. Juist toen het 

besluit gevallen was, kwam generaal Mandell 

binnen, die woedend vertrok. Een opstand 

brak uit. De prinses kwam hem waarschuwen, 

dat hij moest vluchten, als zijn leven hem 

lief was, en hij bekent haar, dat hij deze daad 

op aanraden van d'Henri gedaan had en geen 

prins was. Hij werd opgesloten in dezelfde 

cel, als waarin de koning zich bevond en 

Talmadge besloot den koning te helpen vluch- 

ten, die daarna op den troon werd hersteld. 

Talmadge wachtte de kogel. Koning Karel 

verhief hem evenwel in den adelstand en op 

een feest dat te zijner eere gegeven werd, 

bracht hij een koninklijk saluut aan de prinses 

van Alvernië en haar toekomstigen echtgenoot 

graaf Richard Talmadge. 

Gravin van Tyrcastle vlucht voor een 

schandaal van Londen naar Parijs. Levens- 

moede wil zij zich daar in de Seine werpen, 

zij wordt echter door iemand van haar voor- 

nemen teruggehouden. Deze neemt haar mee 

naar een restaurant, vertelt, dat hij uit Zuid- 

Afnka komt, dat hij nog al veel „Ponjola" 

(Whiskey) drinkt en noodigt haar üit, hem en 

zijn meisje in Zuid-Afrika eens een bezoek 

te komen brengen. Een jaar later gaat de 

Gravin als „Secretaris" naar Zuid-Afrika, 

waar zij haar onbekenden redder, wiens 

meisje intusschen met een ander getrouwd is, 

weer ontmoet, welke echter door verschillende 

tegenslagen achtervolgd, aan den drank ver- 

slaafd is. Het gelukt haar, hem na allerlei 

gevaren en moeilijkheden, en na een zwaren 

delirium-aanval, van den drank af te brengen, 

om daarna te zamen een gelukkig huwelijk 

tegemoet te gaan. 

: 

■■■ 

/""ordon Blake bijgenaamd „de baron" staat 

^-* aan het hoofd van een internationale 

boevenbende; voor de zooveelste maal wordt 

hij vervolgd door de politie, maar als van- j 

ouds is hij den heeren te slim af en weet 

in een trein te ontkomen. 

Hij maakt daar kennis met een zekeren 

Jameson, een architect, die op weg is om 

het kasteel van kolonel Patterson te ver- 

bouwen. Hij hoort dat de kolonel al zijn 

geld zelf bewaait. Handig als altijd weet 

hij in plaats van Jameson op Patterson 

Hall aan te komen en zich als den archi- 

tect voor te stellen. De kolonel zegt, dat 

de verbouwing een geheim moet blijven tot 

zijn dochter Mildred, die juist gaat trouwen 

met den spoorwegingenieur Robert Wallace 

terug is van de huwelijksreis. De baron gaat 

vast wat onderzoekingstochten maken en 

vindt een kist tot den rand toe gevuld 

met bankbiljetten; de baron die op Mildred 

verliefd wordt wil èn het geld èn de lief- 

tallige schoone met zich mee zien te krijgen. 

b '.-■*■ ■ 7 

WWBWWW" - 

Di êMjeNB 

/ / ' - r^-v.. •«T:.I 

/ 

-.:■ 3 

r 

1 

___ 

■ S Sr 

^Êzmrs&m 

mm 

Hij weet haar vertrouwen te winnen en 

zorgt, dat haar bruidegom in de netten van 

een zijner oude vriendinnen verstrikt geraakt. 

Mildred is wanhopig en de baron stelt haar 

voor Wallace eens op proef te stellen: hij 

zal haar onmiddelijk na de huwelijksplech- 

tigheid schaken in zijn auto en dan een 

gevecht uitlokken om te zien wat of Wallace 

zal doen. Het zaakje gelukt prachtig, Wallace 

rust onmiddelijk een reddingsbrigade uit 

om zijn jonge vrouw terug te krijgen, maar 

wordt uit den wagen geworpen, ,,de baron" 

wordt doodelijk gewond en het meisje is 

alleen in den brandenden trein.Wallace springt 

op een locomotief en naderd den brandenden 

trein; Mildred klemt zich vast aan het 

uiterste deel van de treeplank en springt 

op de locomotief. De trein stort door de 

geopende draaibrug te water en de locomo- 

tief stopt juist bijtijds aan den kant van 

de brug. Een interessante film, die de 

Netherlands Fox Film Corporation in ons 

land brengt.

Wat Berlijn op 't oogenblik op dansgebied aanschouwen kan, 

is er nooit eerder geboden. Amerika heeft er de primeur van 

gehad, niettegenstaande de uitvoerende danseressen van Duit- 

sche afkomst zijn. Dat komt zóó. Elly en Kati Bitter, twee 

zusjes, waren een paar uitnemende danseressen, die terecht 

oordeelden, dat ze haar kunst wel buiten de grenzen van 

haar land konden brengen. Dus trokken ze de wereld in. 

Doch dit was voor het tweetal geen aanleiding om de studies 

te staken. Integendeel ze gevoelden t als een noodzakelijk- 

heid, dat ze met iets anders moesten terugkeeren. En daarom 

bleven ze ijverig oefenen en vertoonden in Amerika een 

nieuwen dans, die haar naam nog meer bekend maakte. 

In Berlijn keerden ze terug en toen ze in het Lessing 

""""uiiiiiiiiiiuuiminiimiiiini" 

mmmm -■- 

i . MJiiWJwmiy.MiLU. iiiWilipppW^— mm- \^. ^^^^^ 

Theater voor den tweeden maal optraden, bleek, dat de eerste 

dansavond een onderwerp van veel gesprekken en uitstekende 

persbeschouwingen was geweest, want de zaal was geheel 

gevuld. Zoo ging 't ook volgende avonden. 

De prestaties van de beide dames zijn wel van bijzonderen 

aard. Als een paar vlinders vladderen ze in de „Pas de 

Deux" door de lucht. Ze bereiken daarbij een hoogte, die 

men nimmer te voren zag. 

Onze bovenste foto is een weergave van de Pas de Deux. 

Daaronder ziet men een zeer goede sprong van Elly Bitter, 

en tevens een van Kati Bitter. 

Het zeer bijzondere van deze prestaties komt wel duide- 

lijk uit op onze foto's. 

- ■ ■ ■ ■ ■■ 

r

e 

. ■ ■■ ■ 

GRATIS PATRONEN 

Een dames lange mantel en een 

keurige avondjapon. 

BON VOOR GOEDKOOPE 

PATRONEN 

voor een dames avondjapon en ochtend- 

japon. Gratis strijkpatroon voor het 

borduren van ondergoed. Photogravure 

supplement voor de Parijsche herfst- 

modes. Elegante geplooide toiletten 

voor den namiddag. Nieuwe dansen 

avondjaponnen, lingerie, jumpers, 

blouses, rokken enz. 

pi ILLUSTRATED OSESSMAKER 

« 

y 

9 

® 

u 

PRIJS 5Q CENTS 

GRATIS PATROON VOOR DAMESMANTEL 

GOEDKOOPE PATRONEN voor een dames najaarsjapon. Het nummer 

bevat: de Parijsche modellen, toegepast voor het zelf-maken van mantels 

en costumes, japonnen, blouses, jumpers, tunica's en rokken. 

SPECIALE TEEKENINGEN voor oudere dames en slanke figuren. 

Japonnen voor middag en avonddracht, lingerie enz. 

wiiLo©iirs 

[PRIJS SpncgNTSJ 

GRATIS PATRONEN 

■• 

gjucte meester*, däe noeSÄ vep©uderen 

Adr. van Ostade — Mannekoo 

L«» 

Toen ik nog jong was en gezegend 

met de onweerspreekbare zekerheid, dat 

mijn opvattingen juist waren en mijn in- 

zicht onfeilbaar, dweepte ik met de oude 

hollandsche en vlaamsche schilders en ging 

er voor mij niets boven hun werk. 

Geleidelijk heb ik leeren inzien, dat die 

stralenkrans niet altijd zeker licht geeft en 

in het nieuwere veel te vinden is, dat het 

oudere niet alleen gelijk komt, doch 

overtreft. 

Dit heeft mijn opvatting wellicht wat 

minder vast gemaakt, doch tot mijn 

vreugde tegelijkertijd voor mij een nieuwe 

bron van genot, het zien van het moderne 

schilderij, geopend. 

Ondanks dezen veranderden (wilt ge 

liever verdiepten) smaak, verheug ik mij 

telkens weer, wanneer ik meesterstukken 

van de i 6de en i 7de eeuwsche tegen kom. 

die behooren tot dat werk der ouderen, 

dat nooit verouderd. 

Om zulke schilderijen te zien, andere, dan 

die men uit de musea kent, is niet vaak ge- 

legenheid, ze bevinden zich in particuliere 

verzamelingen, welke haar deuren niet voor 

iedereen openzetten of bij kunsthandelaren, 

waar men, als niet kooplustige (-krachtige) 

niet zoo licht binnenloopt. 

Een enkele maal organiseeren belang- 

rijke kunstverkoopers tentoonstellingen. En 

daarvan moet men profiteeren. 

De kunstzaal Kleykamp heeft zoo'n 

expositie georganiseerd in samenwerking 

met de firma's Knoedler & Co. en Col- 

naghi te Londen. 

Vooraf even een enkel woord over de 

kunstzaal Kleykamp. Zij, die in Den Haag 

wonen of er bekend zijn, weten waar het 

Witte huis ligt, de opvallende villa aan het 

begin van den Scheveningschen weg. In dit 

imponeerende gebouw heeft Den Haag al 

heel wat moois leeren bewonderen. Mevr. 

Kleykamp, die er, gesteund door haar 

zonen, den scepter voert, verstaat op mees- 

terlijke wijze de kunst, de kunstzaal, die 

hun naam draagt, tot iets heel bijzonders 

te doen zijn in het haagsche artistieke en 

mondaine leven. 

_ Tot nu toe was de naam Kleykamp 

eigenlijk voornamelijk bekend op het ge- 

bied van oost-aziatische kunst en moderne 

schilderijen. De hierboven genoemde ten- 

toonstelling dient om thans ook de afdee- 

ling oude-kunst te openen, we'lke aan de 

zaak verbonden is. 

Deze entree is, zooals alles wat „Kley- 

kamp" doet een grootsch en nobel gebaar. 

Comelis Veth schrijft in de inleiding, 

welke den catalogus voorafgaat, o.a het 

volgende: 

Wie deze collectie, door den zuiveren 

staat en de gaafheid uitmuntende, schil- 

derijen overziet, moet wel, hoezeer slechts 

een betrekkelijk aantal meesters daarin ver- 

tegenwoordigd is, een sterken indruk krij- 

gen van de veelzijdigheid der hollandsche 

school. De bubelsche en heroïsche com- 

posutie, het landschap, het zeegezicht, het 

stadsgezicht, portret, genre, interieur en 

stilleven, ze zijn in allerlei vormen en! 

schakeenngen aanwezig. Groote namen als 

die van Rembrandt, Hals, Rubens enRuys- 

dael ontbreken niet, maar de verzameling 

ontleent nog een bijzondere waarde aan de 

aparte en hooge hoedanigheden van eenige 

werken dier voortreffelijke meesters op een 

nederiger plan, die de schilderkunst onzer 

zeventiende eeuw tot zulk een onuitputte- 

lijke bron van leerrijk genot maken. 

De wijdsche compositie van Rembrandt: 

De ontmoeting van Elizabeth en Maria 

is een voorbeeld tegelijkertijd van zijn 

weergaloss vermogen om zich met een 

inmge hartelijkheid de beteekenis van zulk 

een geval eigen te maken, en van zijn' 

grootsche visie die het doet leven in een 

machtige sfeer. De teederheid der oude 

vrouw, de waardige zachtheid der jongere, 

het gebaar van den ouden man, die op' 

den knaap steunend aanstrompelt, het zbo 

gemeenzame figuurtje van het hondje op 

den voorgrond, de rustieke stemming door 

de hoenders gewekt, en het magistrale ge- 

zicht op Jeruzalem, het is alles bijeenge- 

houden en toch weer onderscheiden door 

het wonderlijke licht dat zijn hand ver- 

spreidt. Ploe eenvoudig en als vanzelf ont- 

staan is zoo'n compositie, als men ze ver- 

gelijkt met den curieuzen, bizarren opzet 

van net landschap met ruiters en koeien 

van den toch genialen Paulus Potter, een 

werk vol spirit en vol geestige en fijne 

details. Van Rembrandt is hier nog de met 

een rijk hoofdsieraad gedekte sombere kop 

van een oosterling, een man met een 

wereld van zorg om de oogen heen en 

diepe groeven in de wangen, een ziel door 

den diepschouwenden meester genaderd en 

begrepen. 

Van Hals, zijn geest en zijn vlot en raak 

schilderschap geven twee koppen een waar- 

digen indruk, het eene van een man in 

een zijden buis, met zijn eigen luchtige vast- 

heid geschilderd, de ander van een onder 

den indruk van de toen nog zoo bedwel- 

mende tabak half verwezen rooker. 

San van Qojren — Rlvlersezkht 

-De Rubens met zijn volstrekt wereld- 

sche maar in haar soort machtige behande- 

ling van de Aanbidding der Koningen, het 

stoute portret van Jordaens, het fijne oude 

dametje van Pourbus brengen ons even 

buiten het terrein onzer eigen Noord- 

Nederlandsche kunst. Wij komen er terug 

om een tweetal prachtige stalen te ont- 

moeten van de grootsche kunst van een 

onzer oorspronkelijkste en sterkste mees- 

ters, Jacob van Ruijsdael. 

Nog meerdere andere stukken worden, 

en zeer terecht, geroemd. 

We hebben hier zeker een heel bijzon- 

dere collectie bijeen gekregen. 

L. E. KOS. 

Het „Witte Huls" te 's-Gravenhage 

Het standbeeld van 

Hugo de Groot 

op de Groote Markt te Delft met 

een krans behangen. 

Een bezoek aan Loevesteln 

het slot dat in het leven van Hugo de Groot een belangrijke rol speelde. De bezoekers 

voor het stadhuis in Corkum. 

Muzikaal bezoek te Rotterdam 

Het bekende muziekgezelschap van de firma Goulmy en Baar te 

's Hertogenbosch arriveertaan het Delf tschepoort-station te Rotterdam. 

De plechtige blleenkomst 

welke in de groote Kerk te Delft plaats vond en waarbij o.a. de Koningin.moeder aanwezig was. 

V 

^W:' 

Keuring voor trekhonden 

op de veemarkt te Rotterdam 

% ' ^ 

rwf 

Jk'mKî&JÊ j £0 

Muziekfeesten te 's-Gravenhase 

Voorwaarts Utrecht, die den Isten prijs in de 2de afdeeling Harmonie won. 

De Chrlstelllke H. B. S. te Hoogeveen 

die de vorige week werd geopend. 

De crematie van wijlen den heer van Kol 

Onder groote belangstelling werd het stoffelijk overschot naar den Koeoel van 

Westerveld gebracht. 

Een nieuwe gasfabriek 

te Breda plechtig geopend. 

Op de Waaiwiiksche tentoonstelling 

Een interessante kiek in de tentoonstelling der Schoenenindustrie weike veel succes had. 

Chrlstelllke school voor U.LO. 

te Amstelveen welke onlangs werd geopend.

« r ■ 

■ ■ . ■■ ■ ; äîPPf 

BRIEF UIT BRUSSEL 

(Van onzen specialen Belgischen 

medewerker) 

Ik ben er over verheugd, u 

aan 't einde van den zomer een 

tooneelhrief uit Vlaanderen te 

kunnen zenden. Dit bewijst 

namelijk, dat ook 's zomers lüer 

het Vlaamsch tooneel-herleven 

hoogtij viert. De gebeurtenis 

van dit zomerseizoen was de 

vertooning in open lucht van 

een „Reinaert de Vos", oen be- 

werking van het aloude dieren- 

epos door den jongen Paul De 

Mont, die behoort tot de groep 

Katholieke tooneel-auteurs, wier 

litteraire werking kan vastge- 

knoopt worden bij de ophef- 

makende actie van het gezcl- 

schap van Johan De Meester, 

„Het Vlaamsche Volkstoonieel", 

dat iju zijn tweede tooneeljaar 

met brio heeft ingezet. 

„Reinaert de Vos" is een 

waarachtig volkssucces gewor- 

den, zonder voorgaande op 

dat gebied. Het stuk slaat 

overal in en daar bestaat geen 

schilderachtig hoekje in Vlaan- 

deren, of het wordt er ge- 

speeld. De bewerker heeft 

trouw het oorspronkelijke epos 

gevolgd, maar dan den tekst 

van Jan Frans Willems door- 

weven met allerlei pleizierige, 

actueele vondsten. Het onder- 

werp geeft van zelf sprekend 

aanleiding tot menig scherp- 

ironisch zinnetje, en het zijn 

vooral deze zinnetjes, die door 

daverend applaus worden on- 

derlijnd. 

Dit succes is echter vooral 

te danken aan het overheerlijke 

spel van Stof Bruggen. Deze 

talentvolle acteur gif ons reeds 

menig staaltje van bewonde- 

renswaardige tooneelkunst, zoo- 

als „de duivel" in „Marieken 

van Nijmegen", „de dokter" in 

„De Nacht", ,„de dichter" in 

„Het groote Schouwtooneel", 

maar zijn creatie van de vos in 

„Reinaert", overtreft al zijn 

voorgaande werk. Hij speelt 

deze rol met al de finesse die 

wij van dit loos dier verwach- 

ten mogen, beheerscht zonder 

ophouden gansch het spel en 

verbluft het publiek door zijn 

handigheid en uithoudingsver- 

mogen. Hij zorgt er voor, dat 

het spel geen oogenblik zakt 

en weet enkele langdradigheden 

op zulke wijze te „zeggen", dat 

hij ook de minder goede dcelen 

van het stuk redt door zijn 

schitterende virtuositeit. Naast 

hem spelen al de andere ar- 

tisten des „Volkstooneels" met 

waardigheid en talent — en in 

't bijzonder aan Johan De 

Meester Jr. komt hier alle eer 

toe, wegens de zeer origineele 

mise en scène en ook wegens 

de allerleukste costuums, waar- 

mede hij elk zijner spelers om- 

werkte tot een prettig en 

natuurgetrouw diertje. In het 

bijzonder vermeld ik hier dan 

nog „Tybert", het katje, dat 

door Judith- van Gelder heele- 

maal in den gewenschten „toon" 

werd vertolkt. Naast Stof Brug- . 

„Reinaert de Vos", door het Vlaamsche Volkstooneel 

Van links naar rechts: De Koning ("L. Planese). de Koningin (Cor van de Wele;, De Vos 

(Stof Bruggen), de Ram. 

]ut en Dul's avonturen 

Opgevoerd bij het Rotterdamsch Hofstad Tooneel. V.l.n.r.: Theo Frenkel Jr. (Jul), Hans 

v. Ees (Barend), Lily Bouwmeester (Lijntje). Louis Borcl (Jonas), Chr. Dommelshuyzen 

(Veldwachter), Juliette Ros (Kees), Anton Roemer (Jul). 

Zeppelinfeesten te Kostanz 

Een gedenkteeken dat de herinnering aan graaf Zeopelin moet levendig houden weid te 

Kostanz opgericht ter gelegenheid van hef feit, dat'het 25 jaar geleden was. dat het eerste 

zeppelin-luchtvaartschip is opgestegen. 

gen wint deze jeugdige actrice 

meer en meer de gunst van het 

Vlaamsch publiek. 

* 

Ook in deze oogstmaand 

werd het borstbeeld van Nestor 

De Tiere te Brussel onthuld. 

Dit gebeurde in de aanwezig- 

heid eener groote menigte let- 

terkundigen, tooneelschrijvers, 

acteurs en dilettanten; en rond 

het graf stonden al de kleurige 

vaandels der Brusselsche too- 

neelmaatschappijen als zoovele 

getuigen van de blijvende dank- 

baarheid der Vlaamsche rede 

rijkerskringen jegens den man, 

die op zoo voorname wijze de 

kunst der rederijkers diende en 

't Vlaamsch toüneel-repertorium 

verrijkte met meer dan eert 

waardevol werk, o.a. „Roze 

Kate", „Bloemeken", „Liefde- 

drift", „Honger", „Een Spie 

gel", enz. Veel redevoeringen 

werden uitgesproken en hel 

scheen of uit welsprekendon 

mond leven werd gegeven aan 

de fijn afgewerkte buste vati 

den populairen tooneeldichter. 

De Tière met den weelderigen 

haarbos, het aristocratisch punt- 

baardje en de fladderende lava- 

Ilère — een werk van Frans 

Huygelen, dat hoog geplaatst 

op een gedenkzuil, het heele 

kerkhof van Schaerbeek-Brus 

sei overschouwt. 

De Tière is een figuur ge- 

weest van onloochenbare betee- 

kenis in de evolutie van ons 

tooneel. Hij heeft in de eerste 

plaats den Franschen „draak" 

alhier verdrongen; dat reeds is 

een groote verdienste. Wat nu 

zijn productief werk betreft, wel 

is daar voortdurend nog te be- 

merken, dat de vernieler bleef 

den invloed ondergaan van wat 

hij vernielen wou. Maar zijn 

stukken zijn zeer habiel voor 

een Vlaamsch publiek geadop- 

teerd. De Tière kende namelijk 

zijn vak. Zijne techniek mogen 

veel moderne Vlaamsche auteurs 

hem benijden. Aan de knappe 

constructie er van is '^trouwens 

te danken, dat vele zijner stuk- 

ken, ondanks het versletene van 

intrigue en ficelli, hier nog 

répertoire houden. 

„Roze Kate" is een Vlaamsch 

tooneelstuk, dat zijn duizendste 

vertooning beleefde. Het is hier 

even populair als de meest be- 

kende romans van Hendrik 

Conscience. Bovendien heeft De 

Tière knappe leerlingen ge- 

vormd, o.a. Lodewijk Schel- 

tjens, de bekende realistische 

auteur van „Wildstroopers". Hij 

was ook, evenals Emmanuel 

Hiel, een levende en levenwek- 

kende Vlaming. En ook dit mag 

van hem aangestipt; het laatste 

artikel dat hij schreef, was een 

blijde groet aan het jonge ge- 

slacht. Zijn •woord klonk hoop- 

vol en begeesterend. Hij wist, 

dat de Vlaamsche tooneelletter- 

kunde een nieuwen bloei te ge- 

moet ging- UILESPIEGEL. 

Van deze week hebben wij nog geen 

nieuwe abonnes van Uontvangen. 

Br liggen mooie premie-boeken op 

U te wachten. 

De kruiser Ünon was op een 

inspectiereis in de Middelland- 

sche zee. 

Men had z'n anker laten val- 

len in de haven van Tanger 

en de kapitein, luitenant ter zee 

Grand, was aan wal geweest 

om de noodige bezoeken af te 

leggen. 

Als tegenbeleefdheid had hij 

enkele dagen later een avond- 

partij aan boord georganiseerd, 

waarvoor de notabelen onder de 

europeesche bevolking van Tan- 

ger waren uitgenoodigd. 

Natuurlijk werd er ook ge- 

danst. 

Voor de muziek zorgde een 

„orkestje", dat op wel zonder- 

linge manier bij elkaar was ge- 

bracht. Een van de hofmeesters, 

een lichtmatroos en twee stekers 

waren de leden van deze jazz- 

band. Maar ten slotte is het 

toch niet de hoofdzaak, wie de 

muziek maakt, doch hoe ze ge- 

maakt wordt. 

. En dat was voor ''t meeren- 

deel van de dansende gasten 

blijkbaar alleszins voldoende. 

Het repertoire was zeer be- 

perkt, doch de stukken, die met 

de regelmatigheid van een speel- 

doos werden afgedraaid, gaven 

de gelegenheid om de beenen 

op maat te bewegen. Wat wil 

men eigenlijk nog meer? 

Enkelen van de aanwezigen 

schenen wat critischer en prefe- 

reerden „uit te zitten" in plaats 

van „mee te dansen". 

Daartoe behoorden Celine 

Chesney en Will George. 

Celine was een buitengewoon 

mooi meisje, met donkere oogen 

en een tint, die te blank was 

voor een moorsche en haar als 

europeesche een bijzondere be- 

koring gaf. 

Will scheen sterk onder de 

bekoring te zijn van haar aan- 

trekkelijkheden, tenminste hij 

bemerkte niet, dat zijn onmid- 

dellijke chef, de commandant 

van het schip naderde. 

Celine had het wel gezien. 

O, mijnheer Grand, zei ze 

met een bekoorlijken glimlach, 

hebt ge dat verhaal van luite- 

nant George ook al gehoord, 

't is allcrvermakelijkst... 

Ja, zei de ander, opmerke- 

lijk koel. Maar hij vertelt het 

lang niet zoo goed als zijn 

grootvade:". 

Wat bent u onaardig, gaf het 

meisje lachend ten antwoord, 

't Is werkelijk een nieuw ver- 

haal. Tenminste ik heb het nog 

nooit vroeger gehoord. 

Vertelt u het me dan nog 

ereis over, in dien tusschentijd 

kan luit. George zich ervan 

overtuigen, waarom gindsche 

dame zoo slecht bediend wordt. 

Ze schijnt naar een porde ijs te 

verlangen. 

Ze heeft er pas een gehad. 

Geef haar er dan nog een. 

George keek boos naar zijn 

directen chef, doch de discipline 

Een c»mverw

hij hoopte, de gelegenheid te 

krijgen, Celine te zien. 

Doch hij had tevergeefs ge- 

hoopt. 

Het feest hij Ibrahim ver- 

schilde niet veel van dergelijke 

ontvangsten. De gasten werden 

door de bedienden naar een 

groot vertrek gebracht, waar 

de gastheer hen wachtte. Na 

de gebruikelijke complimenten 

gewisseld te hebben, werd de 

thee rondgediend. Daarna kwam 

een aantal moorsch-e meisjes, 

die de guitaar bespeelden en 

daarbij dansten. 

Oeline verscheen niet. 

Robert verveelde zich meer 

dan te zeggen is. Toen het 

hem te erg werd probeerde hij 

uit bet warme vertrek te komen 

en buiten een luchtje te 

scheppen. 

Hij ging door het voorhof 

en kwam zoo in den tuin. De 

maan bescheen de boomen en 

overal waar haar licht viel, was 

hiet alsof zilver was neerge- 

daald. Het overige gedeelte 

bleef in de diepste duistemós. 

In het midden van den tuin 

stond een fontein, met een 

steenen wal omgeven. Grand 

ging op den rand zitten en be- 

wonderde den zilveren schijn van 

het door de maan beschenen 

nedervallende water. 

Plotseling hoorde hij boven 

het geklater van het water, aan 

welk geluid hij gewend raakte, 

een fluisterende vrouwenstem. 

Hij kon niet verstaan wat zij 

zeide, doch hij meende zeker 

te zijn, dat het Celine Chesney 

moest zijn, die daar sprak. 

Zijn eerste opwelling was, stil 

weg te gaan en niet ais luis- 

teraar onbescheiden te wezen. 

Doch plotseling hoorde hij ook 

'n mannestem. Jalousie maakte 

zich van hem meester. Wat 

gebeurde daar. Hoe kwam het, 

dat dit europeesche meisje in 

het huis van den moor met een 

man een nachtelijk gesprek 

had? 

De stemmen kwamen uit een 

boschje, dicht bij den muur. 

Voorzichtig kwam hij nader. De 

man sprak in een fransch dia- 

lect, waaruit hij kon opmaken, 

dat het werkelijk geen euro- 

peaan was. 

Het scheen hem ondenkbaar 

dat Celine een amourette met 

een inboorling had. Hij moest 

zich wel vergist hebben, toen 

hij. meende, dat zij het was. 

_ Overtuigd van zijn vergissing, 

wilde Robert weggaan. Maar 

ditmaal klonk de vrouwestern 

zoo dnidelijk, dat er geen ver- 

gissing meer mogelijk was. 

Celine Chesney bevond zich 

in het boschje met een man. 

Twee woorden hoorde hij 

duidelijk, de rest kon hij niet 

onderscheiden. Het was morgen 

en „Fatimah". Wat was er de 

beteek-enis van. Terwijl hij nog 

aarzelde of hij weg zou gaan 

of blijven, zag hij plotseling 

een mannefiguur op den muur 

springen. Het was een slanke 

jonge man, met den witten 

mantel, dien de mooren dragen, 

onder dit kleed kwamen, bij 't 

HET 300-JARIG BESTAAN VAN HOOGEVEEN 

Ter geleger-heia van het 300-jarig bestaan van Hoogeveen bracht Z K H 

Prins Hendrik een bezoek aan deze gemeente en de daar gehouden land- 

bouwen nijverheidstentoonstelling. Onze foto geeft de aankomst van den 

Prins aan de tentoonstelling, naast hem de heer J. L. Nijsingh, daarnaast 

M. J. L. Bouma, burgemeester van Hoogeveen. 

De hoogeveensche kei 

een gevaarte, dat de amersfoortsche kei evenaart, werd plechtig onthuld. 

m.r.k. . w ^ Het h8a « sehe POlltre-miKlekcorps 

marcheert door de eerepoort Hoogeveen binnen, waar het ter opluistering 

van de feestelijkheden eenige concerten gaf. 9 

overklimmien van dm muur,, 

zijn hooge rijlaarzen te zien. 

Toen de man weg was, 

kwam uit de duisternis van het 

boschje, waar zij met den moor 

samen was geweest, een meisje 

te voorschijn. Het was Celine 

Chesney. Nooit, zoo dacht 

Robert Grand, had zij er zoo 

mooi uitgezien, het was als een 

verschijning uit een andere, 

betere wereld. Het koude zil- 

veren licht van de maan viel 

op haar lieflijk gelaat. Een 

oogenblik stond zij stil als 'n 

sprookjesfiguur. Robert staarde 

haar vanuit de schaduw 

zwijgend aan. Als door een 

wonderlijke kracht voelde zij 

zijn blik. Zij draaide het hoofd 

om, hun oogen ontmoetten 

elkaar. Met een zachten kreet 

vluchtte zij en verdween uit 't 

gezicht. 

Toen Robert dien avond op 

zijn schip terugkwam, liet hij 

Will George bij zich komen. 

Hij gaf hem bevel om speciaal 

op de Fatimah te letten, de boot. 

die vlak bij de Orion in de 

haven lag. 

Toen Robert den volgenden 

morgen weer op dek kwam, 

zag hij de Fatimah nog op de 

oude plaats liggen. Het eenige 

teeken van leven, dat hij aan 

boord bemerkte, was een leven- 

dige discussie tusschen een van 

de bemanning en den man aan 

het s-tuur van een der inland- 

sche zeilbooten, die tegen het 

ankertouw van de Fatimah was 

aangevaren. 

Robert's argwaan vermin- 

derde al naar gelang de uren 

voorbij gingen, zonder dat er 

iets gebeurde. Had hij zich dan 

toch vergist? Fatimah is een 

zeer gebruikelijke naam in het 

oosten en er kon dus heel best 

van iets of iemand anders 

sprake zijn geweest. 

Terwijl hij aan tafel zat,. 

kwam plotseling een der ma- 

trozen waarschuwen, dat een. 

boot van den wal naar de Fa- 

timah werd geroeid. Robert was 

direct op dek, met een goeden 

kijker bij zich. Hij kon daar- 

door zien, dat er in de boot 

een vrouw zat. Zij droeg het 

kleed der oostersche vrouwen,, 

dat haar heele figuur en ge- 

zicht verbergt. Was deze vrouw 

Celine of niet? 

Robert gaf order om een der 

booten van de Orion te strij- 

ken, vast besloten om thans de 

zaak grondig te onderzoeken. 

Wanneer het Celine niet was, 

dan zou hij er zieh wel weten 

uit te redden. Zoo zij het wel 

was, dan zou hij ongefwijfeld 

weten op te treden om te 

voorkomen, dat 't jonge meisje 

te ver ging. 

Een paar minuten later kwam 

de boot van de Orion terzif 

van de Fatimah en Robert 

Grand sprong aan boord. Hij 

liep direct naar de kajuit. Op 

een der banken, heekmaal ach- 

terin, zat een jonge vrouw, ver- 

borgen in haar kleed. Maar een 

van haar handen had /ij op 

tafel gelegd. Robert zag dat 

het niet de hand van 'n moor- 

sche was en hij riep: 

Celine. 

De vrouw poogde zich nog 

meer in haar kleed te wikkelen. 

Celine, in • G|ds naam ga 

mee. Je weet niet wat je doet. 

Je bent bezig je leven voor 

altijd te bederven. 

Doch de vrouw gaf geen 

teeken. Toen greep Robert 'n 

slip van haar mantel en trok 

dezen open. 

Celine Chesney stond voor 

hem, doodsbleek, doch in haar 

levendige oogen brandde de 

woede. 

O jij, gek! riep zij uit. 

Plotseling bemerkte Grand, 

dat de machines in beweging 

werden gebracht. Hij begreep, 

dat er geen tijd was tot rede- 

neeren. Ten koste van alles 

moest voorkomen worden, dat 

de boot de baai verliet. 

Hij snelde de kajuit uit en 

de trappen af, welke naar de 

machine voerden. Hij argu- 

menteerde heelemaal niet met 

den moorschen machinist, die 

vol verontwaardiging zag hoe 

de indringer de pijp kapot 

sloeg, waardoor de benzine 

werd aangevoerd. Zonder op 

den stroom van vloeken in aller- 

lei talen te letten, welke hem 

volgde, rende hij weer naar 

boven. 

In de kajuit zei hij tegen 

Celine. 

Het ergste is voorkomen. Ge 

kunt niet vertrekken. Ge zijt.... 

Doch hij kon zijn volzin niet 

voleindigen. Want plotseling 

stormde er iemand de kajuit 

binnen. Het was een zware, 

oudere man, niet de moor, dien 

Robert den vorigen avond met 

Celine samen in het boschje 

had gezien. 

Wat doet gij hier, klonk het 

in gebroken engelsch. 

Giand vermoedde, dat deze 

indringer een bediende vanden 

moor was en antwoordde uit 

'■'e hoogte. 

Ik ben hier om deze dame 

naar haar vader terug te 

brengen. Waar is uw meester. 

Laat hij hier komen, opdat ik 

met hem spreken kan. 

Meester.... Wat wilt ge ? 

Wie geeft u recht mijn boot 

te vernielen. Ik zal naar den 

consul gaan en recht eischen. 

Laat uw meester hier komen, 

herhaalde Grand, wiens woede 

begon op te komen. 

Wat wilt ge ? Je bent den 

geksten europeaan, dien ik ooit 

gezien heb. 

't Kan zijn. Maar ik ga niet 

van boord, voordat ik weet, 

waarom deze europeesche dame 

hier op deze boot is. 

Europeesche dame ? Bij 

Allah. Nu wordt het te erg. 

Dat is geen europeesche. Dat 

is de dochter van Mustafa 

Ibrahim, die hij mij als vrouw 

wil geven. 

De woedende bruidegom 

stapte naar voren met de be- 

doeling zijn bruid, zijn eigen- 

dom, te verdedigen. 

Op dat oogenblik liet het 

meisje haar mantel vallen. 

Op de Groote Markt te Haarlem werd ter eere van het koninklijk bezoek 

een kinder-auoade gehouden. Onze foto geeft een overzicht van de 

Groote Markt met menschenmenigte en zangkoor. 

De man deinsde terug. 

Wät. Ik ben bedrogen, dit 

is Zarah niet, de dochter van 

mijn vriend Ibrahim.... 

De oude man staarde Celine 

met een dreigenden blik aan 

en toen hij haar hand wilde 

grijpen, kreeg hij 'n gevoeligen 

klap van Robert. 

Handen thuis als je blieft! 

Hier is blijkbaar een vergissing 

in het spel. Die zal u later wel 

opgehelderd worden. Maar mag 

ik u eerst verzoeken jutlrouw 

Chesney, om met mij aan 

boord van de Orion te komen. 

Het meisje zei niets en ge- 

hoorzaamde gewillig. Zoo ver- 

liet zij de kajuit, gevolgd door 

Robert. De eigenaar van de 

Fatimah schold en vloekte. Toen 

zij op het dek van de Fatimah 

waren, hield Celine even stil 

en keek naar de baai, in de 

verte zeilde snel een inland- 

sche boot, dezelfde, welke dien 

DE FEESTEN TE GRONINGEN 

Groningen heeft ook ditmaal weer als vanouds zijn gedenkdag — den 28en Augustus — 

feestelijk ge vierd.Zooals steeds had ook nu weer de Vereeniging voor Volks vermakende leidinc 

van de festiviteiten op dezen gedenkdag van Groningen's Ontzet. De ervaring heeft geleerd 

dat het publiek — vooral ook de feestgangers uit de provincie — vooral de keuring van 

tuigpaarden en de narddraverij op de korte baan op het feestprogramma wenscht. Sinds 

Jaar en dag is aan dit verlangen tegemoet gekomen. Ook nu weer. Het slot van den dag 

is steeds een schitterend vuurwerk op de Groote Markt, waarin men door donderbussen 

en kanonnades wordt herinnerd aan het in 1672 opgebroken beleg. Dit jaar heeft het Helper 

Zwembad een nieuw feestnummer aan het programma toegevoegd en wel: zwemwedstrijden. 

Op den gedenkdag heeft de Groningsche afdëeling van het Nationaal steuncomité gaarne 

dé gelegenheid aangegrepen om gelden in te zamelen voor de geteisterde streken. Van 

's morgens vroeg tot 's avonds zeer laat hebben de collectanten op straat hun bussen 

gepresenteerd aan de feestgangers. De opbrengst dezer extra-collecte was ruim f 2600. 

De menigte bil de draverlien 

^^^^ ^— 

12> 

morgen bijkans het kabeltouw 

van de motorboot had kapot 

gemaakt. 

Daar gaat uw bruid, zei ze 

tegen den turk, zij is gevlucht 

met den man, van wien zij werkelijk 

houdt. 

Noch Robert, noch Celine 

sloegen veel acht op de uitroepen 

van den teleurgestelden 

bruidegom. Grand hielp het 

meisje in de boot van de Orion, 

die spoedig de kust bereikte. 

Zij gingen aan boord en 

Robert geleidde haar direct 

naar de commandantshut. 

Daar verleide het meisje wat 

er gebeurd was. 

Alles is heel eenvoudig, aL 

zult ge mij wel van heel wat 

ergs verdacht hebben. De eigenaar 

van de .Fatimah is de 

turksche koopman, met wien 

Zarah zou moeten trouwen. Zij 

was echter verliefd op een 

jongen moor en vond het 

vreeselijk, dat zij hem niet kon 

toebehooren. Ik hielp haar aan 

heur noodlot te ontkomen. 

Gisterenavond ontmoette ik 

haar beminde in den tuin van 

Mustafa Ibrahim en regelde 

alles omtrent de ontvoering. 

Dat was gevaarlijk spel, viel 

Robert haar met bewondering 

in de reden. 

Het was het. Doch ik had 

alles zoo goed mogelijk voorbereid. 

Zarah ging stil uit het 

huis en aan boord van een. 

zeilboot, dat trok de minste 

aandacht, daar er tal van deze 

booten in de baai liggen. 

Ik trok haar kleeren aan en 

werd zoo aan boord van de 

boot van den turk gebracht. 

Er was een groot gevaar en 

wel dit, dat Zarah's bruidegom 

den toeleg zou ontdekken voordat 

de twee geliefden ontsnapt 

wären. Ten slotte hebt gij, met 

uw brusk optreden het tweetal 

gered. Wanneer gij den motor 

niet onklaar had gemaakt, zou 

de zeilboot spoedig zijn ingehaald. 

Zoo zijn deze twee tenminste 

gelukkig. 

Celine keek den jongen commandant 

aan en er was een 

wonderlijke blik in haar oogen. 

Grand stond naast haar en nam. 

haar hand in de zijne. 

Herinnert ge u nog hoe we 

samen op het dek stonden? 

En de muziek speelde 

Ik probeerde toen te zeggen, 

dat ik zooveel van je hielde 

Ik vermoedde dit. 

Doch ik kon het niet zeggen, 

omdat de Fatimah bijkans 

tegen ons aanvoer. Maar Celine. 

Nu laat ik de kans niet voorbij 

gaan. Ik houd van je .... 

Het meisje keek hem aan. 

Er was een ernstige, teedere 

blik in haar oogen. Zoo had 

hij haar nog nooit gezien. 

Ik wist dat.... 

Celine, wil je werkelijk.... 

Het volgende oogenblik had 

hij haar in zijn armen genomen 

en trok haar naar zich toe. 

O' Robert, lief, je doet me 

pijn. Maar 't is niet erg. Zoo 

mag je mij pijn doen, altijd, 

altijd zoo. 

(Vrij naar het engelsch,)

Hij wist er maar een. 

Pim: Ze zeggen, dat de beste 

manier om uit een liefdesge- 

schiedenis te kormen, is, d'r 

maar van door te gaan. Ben 

jij het daarmee eens? 

Wim: Zeker, als het een lief 

meisje is, ga je d'r met haar 

vandoor, anders zonder haar. 

Getroefd. 

De opsnijder: Alles wat ik 

beteeken, ben ik aan me zelf 

verschuldigd. 

De critische vriend: Heerlijk 

idee toch om zoo weinig aan 

je zelf schuldig te zijn. 

Zij was het ergste er aan toe. 

Wat spijt het me te moeten 

hooren, dat uw man aan rheu- 

matiek lijdt. 

Eigenlijk is de zaak zoo: M'n 

man heeft rheumatiek en ik lijd 

er onder. Want hij praat over 

niets anders, den heelen dag 

door. 

Wat hij niet begreep. 

Vader. 

Ja Fritsje. 

Mijnheer heeft ons vandaag 

geleerd, dat we op de wereld 

zijn om andere menschen te 

helpen. Is dat zoo ? 

Zeker Fritsje. Mijnheer heeft 

gelijk. 

En waarom zijn de andere 

menschen dan op de wereld?! 

Minder risico. 

Betaalt die Janssen die in 

je huis woont, nog zoo slecht ? 

Ja, maar toch kom ik niet 

meer zooveel aan hem tekort 

als voor een paar jaar. 

Zoo, is hij wat beter bij kas ? 

Neen, dat niet, maar ik heb 

z'n huur met f 100 per jaar 

verminderd, die blijft ie me ten- 

minste niet schuldig. 

Ieder behoeft 't niet te weten. 

Zeg, Pietje, heb jij water in 

den inkt gedaan ? 

ja, moesje. Ik wou in den 

brief van vader iets schrijven 

wat niet iedereen behoefde te 

weten. 

öetroefd. 

Een professor in de minera- 

logie had zijn studenten ge- 

adviseerd om bij hun tochten 

in de bergen alle steenen, die 

zij belangrijk vonden en mee 

konden nemen, bij hem te 

brengen. Hij zou hun dan ver- 

tellen wat de steenen waren. 

Zijn pupillen voldeden gaarne 

aan dit verzoek en brachten 

ver?chillende meer of minder 

belangrijke stukken. Een ech- 

ter probeerde den professor er 

tusschen te nemen. Hij lei een 

stuk gewonen baksteen op een 

lessenaar van den professor. 

Deze nam steen voor steen 

en zei zonder aarzelen: dit is 

een voorbeeld van veldspaat, 

, v .1 

DS5)(S5)(S5)(35x35)(3S)(3Q)05)(55K3e)(5©

H. M. de Konlnslr. 

Koningin Wilhelmina, die 31 Aug. 45 

jaar oud werd, heeft met het oog op de 

rampen die ons land teisterden, verzocht, 

ditmaal de feesten op haar verjaardag 

zooveel mogelijk te beperken. 

In de Daiiy Sketch wordt verteld, dat 

Lady May Cambridge, die de dochter van de 

hertogin van Athlone en daardoor familie 

van de koningin is, binnenkort naar Neder- 

land denkt te komen. 

Prinses Juliana, zoo weet het blad te 

vertellen, is zeer verlangend naar de komst 

van haar nichtje en heeft al een heel 

programma opgemaakt voor haar bezoek. 

Dr. W. E. Gye, de geleerde, die in 

den laatsten tijd veel van zich deed spre- 

ken door zijn onderzoekingen naar den 

oorzaak en de beste wijze van bestrijding 

van den kanker, begon zijn levensloop 

als kruier op een van de engelsche stations 

in de „Midland". Hij gebruikte zijn vrijen 

tijd om te studecren en slaagde er ten, 

slotte in een dokterstitel te veroveren. 

Een amerikaan, Thomas Wilfred, heeft 

onlangs voor een gezelschap van vrien- 

den een nieuw insitrument bespeeld. Dit 

instrument zou de muziek in kleuren kun- 

nen omzetten. Het ziet er uit als een piano. 

Maar zoodra er op gespeeld wordt, komt 

er op 'n scherm een samenspel van kleuren 

te zien, in overeenstemming met de ge- 

speelde muziek. 

Het resultaat moet schitterend geweest 

zijn. Men dient met die amerikaansche 

berichten heel voorzichtig te zijn. Maar stel 

ereis voor, dat het waar was (en 't is 

niet onmogelijk), dan zou hier weer een 

geheel nieuwe kunst zijn geschapen. 

Londen is uit zijn humeur. De auto- 

riteiten hebben verboden, dat staande 

passagiers, z.g. straphangers! in de omni- 

bussen mogen meerijden. Door op die wijze 

het aantal passagiers te beperken, keert 

men echter weer tot voor-oorlogsgewoon- 

ten terug. 

De kmdensche autoriteiten schijnen voor 

het overige niet van halve maatregelen 

te houden. Een mijnheer, die in Brock- 

well Park z'n krant na het lezen op den 

grond had gegooid en had laten 

liggen, werd met een hooge boete ge- 

straft. 

Dit is een begin van een campagne tegen 

de menschen, die openbare parken als 

een groote prullcmand beschouwenI 

O, mocht ook de nederlandsche over- 

heid ereis zoo gaan optreden, 

^wp^^ 

^vllEci W^vï \ | SPORTSMEN. DIE IK GEKEND HES] T 

Opmerkelijk is hoe in Zwitserland veel 

minder, of heelemaal niet, deze vervuiling 

van de mooie plantsoenen kan worden ge- 

constateerd. Een kwestie van zelftucht en 

opvoeding. 

Boe nepeogd wordl ook ia Nederl»nd nicer eerbied vpor de 

liüdcliikheid Ie bereiken 

Kinderen die papier uit de duinen bij elkaar brengen om 

het daarna ti begraven. 

Prins Humbert, de zoon van het ita- 

liaansche koningspaar, wordt een dezer 

dagen mondig. Hij krijgt dan de be- 

schikking over het oude paleis te Turijn 

en 240.000 gulden per jaar als inkomen. 

Men vertelt van hem, dat hij veel op 

zijn mooie moeder lijkt, die zooals men 

weet een montenegrijnsche was. 

Verondersteld wordt, dat hij zich spoe- 

dig met prinses Marie José, het oudste 

dochtertje van den koning en koningin 

van België zal verloven. 

De zandartlst te Schevenlngen 

Scheveningen had dit jaar zijn „zand 

a . r ^. st ": ^ >e n 13 ". die met zekere virtuo- 

siteit in het zand weet te werken, trekt 

groote aandacht. 

CORRESPONDENTIE 

In 's-Gravcnhage is opgericht het Intern. 

Genootschap tot ontwikkeling der dans- 

kunst in 't algemeene (I.G.O.D.A.). Dit ge- 

nootschap beoogt de bevordering van den 

gezelschapsdans en wil zijn leden gelegen- 

heid geven om zich in verschillende onder- 

deelen te bekwamen. Ook wil men vriend- 

schappelijke betrekkingen aanknoopen met 

zustervereenigingen in het binnen- en bui- 

tenland. 

Tot bestuursleden zijn voorloopig ge- 

kozen de hoeren G. v. d. Mark (Den 

Haag), B. W. Meulman (Den Haag), G. 

Rocco—Dubois (Den Haag), Mevr. W. 

Weyne (Rotterdam) en S. Dickson 

(Den Haag). 

/. M. S. te Groningen. De fa. Wed. 

Ahrend in Amsterdam heeft een werk op 

het gebied der centrale verwarming uit- 

gegeven. Dit kunt u bij eiken boekhan- 

delaar bestellen. 

C. A. V/. Hirschman 

deed reeds in de negen- 

tiger jaren van zich 

spreken. Hij maakte in 

dienr tijd in verschillen- 

de clubs, als Leonidas 

en Excelsior, de Malie- 

baan in den Haag mede 

onveilig. De Maliebaan! 

Toen ik een dezer dagen 

in het knusse kantoor 

op den Heerengracht te 

Amsterdam tegenover 

Hirschman zat en hij 

C. A. W. HIRSCHMAN ^ Van zijn " lemoi >; es 

het een en ander mede- 

deelde, trilde er even iets in me toen Hirschman 

het woord Maliebaan uitsprak. Wat al voetbalstrij- 

den zijn daar gestreden! Daér werd het sterke 

R.A.P. de glorie van Amsterdam met 1—0 door 

de toen reeds groote Haagsche geslagen, omdat 

van Braam Houckgeest, de man, die voor H.V.V. 

den bal met de hand in het R.A.P. doel werkte, 

nog nooit van Seeldraayers had gehoord. Dèèr 

is de tegenwoordige kampioen van Nederland 

H.B.S. geboren. Daèr bloeiden clubs, als Thor, 

Hoilandia, Hector, Swift, Lycurges en Xerxes. 

Däär speelde Olympia, H.C.C., Doux souvenir de 

ma jeunessel 

Maar we zouden het ditmaal over Hirschman 

hebben. Hirschman trad weldra tot de H.V.V. toe. 

Hij was een all'round voetballer, tenminste hij 

vervulde in het H.V.V. team in die dagen de 

functies van: linkshalf, centerhalf, linksback en 

centerf or ward. 

26 Mei 1897 werd Hirschman tot secretaris- 

penningmeester van den N.V.B, gekozen. Tenge- 

volge van een paleisrevolutie, maakte hij gedu- 

rende twee jaar geen deel uit van het bondsbe- 

stuur, zoodat Hirschman nu 26 zittingsjaren heeft 

en in dien tijd een massa goed en degelijk werk 

heeft verricht. 

In 1902 rijpte in Hirschmans brein het plan 

een internationalen bond te stichten. Aanvankelijk 

werkte Engeland hem tegen. Bij een herhaalde 

poging bij enkele continentale bonden kwam 

Hirschman zóóver, dat Frankrijk voorstelde een 

congres te houden. Ook deze poging mislukte 

echter. Eindelijk 21 Mei 1904 bereikte Hirschman 

zijn doel en werd de F.l.F.A. geboren. 

De Engelschman Woolfall begreep, dat, nu het 

er toch van kwam, het voor zijn land beter was 

de leiding te nemen dan zich uit te schakelen, 

en liet zich tot voorzitter benoemen. Hirschman, 

werd vice-president en in 1906 secretaris-penning- 

meester, welke zeer belangrijke en omvangrijke 

functie hij nu nog vervuld. 

Sinds 1905 is de heer Hirschman voorzitter van 

de Ned. Elftal Commissie. Ondankbaarder baantje 

bestaat er volgens ons in den N.V.B. niet. 

De menschen vergeten natuurlijk telkens, 

dat er slechts 11 plaatsen in een elftal zijn, dat 

iedere uitmuntende clubspeler nog lang geen goede 

internationaal is en dat 't bovendien ondoenlijk 

is dat de 5 commissieleden Zondag aan Zondag 

den boer op trekken om spelers te keuren. 

De instelling der districts-commissies is een stap 

in de goede richting. De kritiek zal desondanks 

wel blijven voortbestaan, maar ik heb reden om 

aan te nemen, dat zulke kritiek, den heer Hirsch- 

man, de ziel der Ned. Elftalcommissie, koud zal 

laten en wanneer we zoo nagaan het succes van 

ons nationale team op de laatste olympische 

spelen en vooral ons herinneren de kranige 5—0 

op 7 Mei j.1. op de Belgen behaald, dan komt, 

volgens onze bescheiden meening, Hirschman een 

woord van hulde zeer zeker toe. 

't Was te begrijpen, dat bij de oprichting van 

het Ned. Olymp. Comité, een Internationale be- 

roemdheid als Hirschman een functie moest worden 

toegewezen. Ook hier heeft men hem secr.-pen- 

ningmeester gemaakt. 

Moge hij nog lang veel voor de nederlandsche 

sport kunnen doen. VETERAAN. 

De officieele opening van het V.O.C.-terrein te Rotterdam 

De kinderen van den voorzitter, Dr. van Prooien, snijden het lint door. 

Nationaal zwemfeest van A.Z. te Amsterdam 

Wisselslag voor dames. 

De Jolijt rondt de boel 

Hippische feesten te Groningen 

Estor van den heer Schuuringa wint den eersten prijs van de keuring. 

Een aardis overzicht 

van den strijd tusschen V.O.C, en het Rolterdamsch elftal 

Op de Westenderpiassen bil Aalsmeer 

De Bruinvisch rondt in volle vaart de boei. 

Deelnemers aan de Intern. Golfwedstrlid 

welke te 's-Cravenhage tusschen een duitsche en nederlandsche groep werd gehouden. 

De Nederlanders wonnen. 

9W. 

mom Ito 

J ttmiêm '• 

LU-** 

• * ; 

-' ■ ■& ' 

(JL> # Wit"' Jr^C-f ■ -. » -.• b. .^nioi 

* 1 ■« ? 

. fv-/ ■ 

r 1, V 1 

m 

r-f 1 

■ n f 

..ut... /, 

V 

1 1 

t 

1 

'v 

i 

i 

r 

1 

w ^ 

■ ^ 

L. .■■...../ .„- 

\ Aal 

m 

A * 

.-.. ^. 1 i 

| 

/ \ 

A 

\ >v 

Tennis-wedstrijden te Noordwijk 

Een succes aan de nederlandsche zijde. 

A 

JZ 

* ::

Alvorens de eerste zee-kabel voor tele- 

fonie werd gelegd, beschikte men reeds 

over een uitgebreid net van zee-telegraaf- 

kabels. De mechanisch-technische, zoowel 

als de elcctro-technische bezwaren bij deze 

soort kabels, had men glansrijk overwon- 

nen. Het waren kabels met ineengedraaide 

koperkernen als geleider, met girtta-percha 

isolatie en staaldraad-bewapening. Het lag 

zoo voor de hand, dat men ditzelfde type 

kabel ook aanwendde, toen men in 1897 

tusschen Frankrijk en Engeland den eersten 

zee-telefoonkabcl legde. Hoewel de afstand 

slechts 40 K.M. bedroeg, men de beste 

soort toen bekenden kabel had gekozen 

en de aansluitende landlijnen naar Parijs 

en Londen van koperdraad, dik 57 m.M. 

had gespannen, bleek toch de gemeenschap 

zeer onvoldoende. Voor telcgraafseinen had 

men de bezwaren, die weerstand en capa- 

citeit van zulke kabels bieden, weten te 

ondervangen, maar bij zulke subtiele 

stroompjes als gebruikt worden bij tele- 

fonie, doen zich nog andere factoren gel- 

den. Toch was vooral de groote capaci- 

teit oorzaak van een veel te sterke dem- 

ping van de telefoonstroomen. Wel was 

er reeds op gewezen, dat men door toe- 

voeging van zelfinductic aan dit bezwaar 

kon tegemoetkomen, maar tot practische 

toepassing was het nog niet gekomen, want 

men stond voor de vraag, waar en op 

welke wijze dan die zelfinductie moest 

worden aangebracht. Pupin heeft dit vraag- 

stuk het eerst opgelost. Zijne werkwijze, 

waarop hij in het begin van deze eeuw 

patent verkreeg, bestond hierin, dat hij, 

rekening houdende met de golflengten van 

de geïnduceerde tclefoonstroomen, steu- 

nende op wetenschappelijke overwegingen 

en laboratorium-proeven, in de geleidingen 

op bepaalde nauwkeurig te berekenen af- 

standen, afhankelijk van de voortplantings- 

snelhcid der golven, zelfinductie-spoelen 

inschakelde. Ongeveer tezelfdertijd kwam 

Krarup op het idee, de zelfinductic van. 

de kabels te verhoogen, door de koper- 

kernen met een dun laagje ijzerdraad te 

omspinnen. 

Tegelijkertijd was de techniek der 

■ ■ 

kabelfabricage op zich zelf ook al ver- 

beterd en men beschikte voor telefoondoel- 

einden over kabels, waarbij de gutta-percha 

door een veel goedkoopere losse papier- 

omwikkeling was vervangen, waardoor de 

capaciteit reeds tot de helft verminderd 

was. Men gebruikte dit soort kabels met 

papieren luchtisolatie echter nog uitslui- 

tend voor ondergrondsche verbindingen, 

zooals in stedelijke telefoonnetten, dus over 

beperkte afstanden. De methoden van 

Pupin en Krarup schiepen echter de moge- 

lijkheid, om zoowel met gutta-percha- als 

papierkabels voor zeeverbindingen proeven 

te nemen. Het inzicht-'in de wijze van over- 

brenging der golfstroompjes, ontstaan door 

langdurigen wetenschappelijken en labora. 

torium-arbeid heeft, in nauwe samenwer- 

king met de techniek van het fabriceeren 

der kabels, tenslotte de eerste bruikbare 

telefoonkabels over groote afstanden doen 

ontstaan. De verhooging der zelfinductie 

van kabelgeleidingen op de manier van 

Krarup, ontmoette in de practijk geen 

bijzondere moeilijkheden, terwijl de doel- 

matige samenstelling van kabels op de 

manier van Pupin, veel arbeid, moeite en 

tijd kostte. Daarom begon de moderne 

zeekabeltelefonie in 1902 met Krarup- 

kabels ( dus ' met ijzerdraadomspinning), 

hetzij met gutta-percha, hetzij met papier- 

en luchtisolatie en in hoofdzaak is dit 

gebleven tot 191 o. 

Gelegd werden o.a. kabels door de Sond 

(5.3 K.M.), in de verbinding Copenhagen 

—Berlijn (19.3 K.M.) en Cuxhaven—Hel- 

goland (83 K.M.). Bij de gutta-percha- 

kabels had men van 1 tot 3 omspinnin- 

gen met ijzerdraad van 0.2 m.M., bij de 

papierkabels aanvankelijk 1 laag van 0.3 

m.M., later eveneens 3 lagen van 0.2 m.M. 

Intusschen had de fabrikant van Pupin- 

spoelenkabel ook niet stilgezeten. In 1906 

werd een 1 2 K.M. lange, zoodanige papier- 

zeekabel door het meer van Constanz ge- 

legd, die goed voldeed. In 191 o volgde 

een gutta-percha-kabel met Pupin-spoelen 

tusschen Frankrijk en Engeland. Het is 

voortdurend een wedstrijd tusschen beide 

fabrikaten gebleven, waarbij op de meesit 

De Victoria Regina In Artls te Amsterdam bloeit. 

■ . ^*mm 7 - '«w-. 

minutieuze wijze met alle mogelijke facto- 

ren, die op de vervorming en demping 

van de geluidsgolven invloed hadden, 

rekening werd gehouden. De Pupin kabels 

stonden op het punt den. strijd te ver- 

liezen, toen twee vorderingen op het ge- 

bied der techniek, n.1. het vervangen van 

de gutta-percha door een ander melksap, 

balata met veel geringere diëlectrische ver- 

liezen en het toepassen van vierdraads- 

groepen met vierdraadsspoelen, aan de 

spoelenkabels weer de eerste plaats ver- 

leenden. De toepassing van vierdraadsgroe- 

pen van aders in den kabel, had ten doel 

de duplex-telefonie (3 gesprekken tegelijk 

op twee dubbeldraden) mogelijk te maken. 

Daartoe nu leenden zich spoelenkabels 

weer beter. In 1911 werd een dergelijke 

kabel van 89 K.M. tusschen Engeland en 

België gelegd met verrassende uitkomsten. 

De Krarupkabels gaven den strijd echter 

niet op. Het gebruik van balata voor 

deze kabels was door een patent be- 

schermd, maar men slaagde er in speciale 

gutta-percha samenstelling te bezigen, die 

de diëlectrische verliezen bijna evenzeer 

verminderden als de balata, Door 't uit- 

breken van den wereldoorlog werd de 

strijd onderbroken en intusschen deed de 

versterker-electrodelamp haar intrede, waar- 

door het vraagstuk een heel ander aan- 

zien kreeg. Want daarmee was een middel 

gevonden om telefoonverkeer op bijna on- 

begrensde afstanden mogelijk te maken. 

Het kwam er nu maar op aan, voor over- 

zeesche verbindingen kabels te gebruiken, 

die in samenwerking met versterkers, bij 

de minste kosten het grootste nuttig effect 

opleverden. Met beide typen van kabels 

zijn tenslotte bevredigende resultaten ver- 

kregen. Tevens is het gelukt de zeekabels 

tegelijkertijd voor telefoon- en telegraaf- 

doeleinden te gebruiken. Vermelden we 

tenslotte, dat de in 1922 tot stand ge- 

brachte zeekabel Nederland—Engeland een 

Pupin-balatatype kabel is, waarbij van meet 

at rekening is gehouden met inschakeling 

en aanpassing van versterkers. Deze kabel, 

1 53 K.M. lang, is de beste verbinding met 

het continent, waarover Engeland beschikt. 

r 

f EEN ROMAN VAN DEN i 

| EERSTEN CONSUL | 

© DOOR S 

| MATHILDA MALLINQ | 

Het wa« een gure. »tormBchtta« d«9 In den laten herfit van het 

jaar 1800 dat Edmt« de la Feuillade een dochter uit een adeli)k 

geslacht in de Vendee, van den Abbt Bernler verneemt, dat zij den vol- 

genden dag naar Pari)« IOU gaan vergezeld door Monsieur de 

Chantlllon. De konlngsgexinde partijen hebben vrede met de 

republikeinen gesloten en daardoor is dexe reis mogelijk. Het 

jonge meisje is geschrokken met het bericht. Doch staat haar 

tegen, dat men. blijkbaar zonder haar voorkennis terug wil 

komen op de mogelijkheid haar uit te huwelijken aan Louis de 

Chateauneu( voor wien zij als kind bestemd was. 

Het was voor haar eene vernederende gedachte, dat hare 

bloedverwanten haar bij de eerste beste gelegenheid wegzonden 

en eenen man wilden opdringen, die weliswaar sedert jaren tot 

haar gemaal was bestemd, maar die haar wellicht vergeten was. 

Buitendien zou zij tot hem komen, ontbloot van alle middelen, 

en zander eenlg ander vermogen, dan hare aanspraken op goederen, 

waarop beslag gelegd was. en die zij waarschijnlijk nooit zou 

terugkrijgen. Ja. zij bezat zelfs niet eene ordentelijke relsjapon. 

waarin zij voor hare familieleden zou kunnen verschijnen. Lang 

en breed wordt over Parijs gesproken. De reis daarheen duurde 

M dagen. Gedeeltelijk legde men den afstand in de koels af. ook 

reed Edmte wel achter op het paard van Monsieur de Chantlllon. 

Zij hoorde voor hel eerst met bewondering over Napoleon Bonaparte 

den eersten Consul, spreken. Edmte moest zich wel wennen aan 

de veranderingen die het nieuwe regime had veroorzaakt. 

Vroeg In den morgen vertrok het gezelschap op weg naar 

Parijs na een hartelijk afscheid van de bloedverwanten. 

In Panis ziet het meisje niet alleen een nieuw leven maar een 

nieuwe wereld. De „legitimisten" de aanhangers dus van het 

koningschap, zien in den Eersten Konsul Napoleon den man. die 

hun Idealen zal helpen herstellen. Edmte woont een parade bij en 

is zeer getroffen door hel optreden van Napoleon. Tegen haar wil 

juicht zij mee Kort daarop wordt zij door Abbt Bernier aan den 

Eersten Konsul voorgesteld. Deze zegt: „Ik heb u vroeger al een« 

gezien. Het wa« bij de voorlaatste parade". 

„Ja, gencraall" Men had haar op het 

hart gedrukt, „burger-generaal" te zeggen, 

om hare republikeinsche gezindheid te be- 

wijzen; maar thans vergat zij dit geheel en 

sprak met hem, zooals zij met haarsge- 

lijken gewoon was te spreken. 

„Mademoiselle — Abbé, wilt u niet 

plaats nemen?" Hij maakte eene vluchtige 

beweging met de hand, terwijl hij zelf op 

een stoel bij de tafel ging zitten. 

„U is dus eene kleindochter van den 

maarschalk. Mademoiselle de la Feuil- 

lade ?" begon hij, alsof hij een examen 

moest afnemen. 

„De dochter van diens kleinzoon, gene- 

raall" 

„Zoo, zoo, ja, dat had ik kunnen den- 

ken. U wilde dus over de in beslag ge- 

nomen goederen in Normandië met mij 

spreken, nietwaar ?" 

Edmée boog even het hoofd. 

„Ik heb over deze bezittingen berichten 

mgewonnenl" vervolgde hij. „Tot mijn ge-" 

noegen hoor ik, dat zij niet verkocht zijn." 

Edmée boog nogmaals het hoofd, de 

uitdrukking van haar gelaat bleef steeds 

dezelfde — kalm afwachtend. 

De Eerste Konsul werd ongeduldig. Hij 

had zich werkelijk moeite gegeven, om deze 

goederen terug te krijgen, wat veel be- 

zwaarlijker gegaan was, dan hij Edmée had 

laten gissen. De wet wilde namelijk, dat 

alleen die verbeurd verklaarde goederen, 

die nog niet verkocht waren, aan hunne 

vroegere eigenaars zouden worden terugge- 

geven. Deze goederen waren intusschen 

door verscheiden handen gegaan, maar Bo- 

naparte had reeds sedert lang besloten, 

ze als een bewijs zijner erkentelijkheid 

tegenover den Abbé voor de hem in de 

Vendée bewezen diensten, aan de bescher- 

melinge van dezen terug te geven, onder 

voorwaarde, dat Mejonkvrouw de la Feuil- 

lade zich persoonlijk tot hem zou wenden. 

Met zijne gewone flinkheid had hij de 

zaak in orde gebracht, en officieel gingen 

de goederen nu voor onverkocht door. Hij 

twijfelde er niet aan, dat Edmée wist, 

hoe de ware toedracht der zaak was; even- 

wel was dit slechts ten deele het geval, want 

de Abbé die zijne weerbarstige jonge vrien- 

din kende en liefhad, had haar niet durven 

zeggen, dat de teruggave barer goederen 

eigenlijk slechts eene genade der regeering 

en niet iets was, waar zij recht op had.. 

■PB^^^^V 

De Eerste Kunsul icchter had natuurlijk ver- 

wacht, dat de jonge dame zich verpletterd 

van dankbaarheid zou tooncn. 

Hij keek haar scherp aan. „Mademoiselle 

schijnt het voor geheel ondenkbaar te hou- 

den, dat iemand gedurende de laatste zeven 

jaar het zou gedurfd hebben op hare mooie 

bezittingen te speculcercn!" zeide hij 

ironisch. 

Edmée liet het hoofd zinken, en bloosde 

tot in den hals. Zij schaamde zich oprecht 

over zichzelve; maar zij was innemend be- 

koorlijk, zooals zij daar zat, in hare hulpe- 

looze verwarring, zonder één woord tot 

antwoord te kunnen vinden. De Abbé was 

als schrander toeschouwer zoo gevat, geen 

woord te uiten en haar zwijgen voor zich 

zelf te laten spreken. 

Bonaparte was blijven zitten, en keek 

haar met zijne schitterende, onbarmhartige 

oogen aan. Plotseling vloog een fijne, wel- 

willende glimlach over zijn fraai gevormde 

lippen. Als had zij dit bespeurd, zag zij 

op en ontmoette zijn blik. 

„Ik dank u!" deze woorden werden 

schuchter en zoo zacht uitgesproken, dat 

alleen hij ze hooren kon. Maar alsof zij er 

berouw over had, haar trots te hebben 

overwonnen, stond ze tegelijkertijd op. 

De Eerste Konsul rees eveneens op. 

,,U kan ieder oogenblik uw eigendom in 

bezit nemen, Mademoiselle I Ik zal u in de 

eerstvolgende dagen door mijn secretaris 

de noodige papieren doen toekomen," zeide 

hij op korten, zakelijken toon, terwijl hij 

haar naar de deur bracht. 

Toen Edmée weder in haar rijtuig zat, 

had zij het wonderlijk beklemmende en min 

of mGer gedrukte gevoel, dat tusschen haar 

en den man, met wien zij zooeven voor het 

eerst gesproken had, een geheimzinnige 

band bestond. Alles was haar niet zeer 

duidelijk, maar toen zij 's avonds in haar 

bed lag en aan de gebeurtenissen van den 

dag en haar onderhoud met den Eersten 

Konsul dacht, moest zij in het donker glim- 

lachen. 

Zij strekte vol welbehagen de armen 

boven haar hoofd uit, en als door een 

innerlijkcn drang gedreven, zich het gevoel 

van geluk te verklaren, dat haar plotseling 

doorstroomde, murmelde zij bijna hardop: 

„Ah, ik ben rijkl God zij dank, dat ik 

niet meer arm ben." 

Toen moest zij weder aan hem denken. 

Of hij wel altijd zoo glimlachte ? 

Dienzelfden avond had Madame Bona- 

parte eene kleine partij voor hare en Hor- 

tense's vrienden gearrangeerd, een vroolijk 

intiem avondje zonder een zweem van een 

politiek of officieel karakter. Na Brumaire, 

en vooral sedert zij van het Luxembourg 

naar de Tuileriën verhuisd was, had Jose- 

phine niet zoo vaak als vroeger gelegen- 

heid gehad, hare oude vrienden bij zich 

te zien, met welke zij vroeger op de bals in 

het Hotel Thélusson, in den Cercle de 

1'Harmonie, bij Frascati of Ruggieri ver- 

keerd had, en wier gezelschap het best 

beantwoordde aan haar smaak en hare 

eischen. Het was Bonaparte na zijn terug- 

keer uit Egypte een tijdlang gelukt, door 

strengheid hare lichtzinnigheid en hare 

wuftheid te beteugelen en haar te dwingen 

ten minste voor het uiterlijke het fatsoen 

te bewaren, dat de gemalin van het Hoofd 

der Regeering betaamde. Ook van de zijde 

zijner familie werd zij met wantrouwen 

en onwelwillendheid gade geslagen. Zij 

. wist dit, en verlangde dagelijks meer terug 

naar het vrije, vtoolijke leven na Thermi- 

dor, toen zij en Madame Tallien de schaar 

danslustige Bacchanten aangevoerd had- 

den, welke de kerkhoven in balzalen had- 

den veranderd. Hare twee kinderen waren 

weliswaar volwassen, maar Josephine hield 

zich des ondanks nog voor eene jonge 

'f 

vrouw en kon niet begrijpen, dat zij, die 

voor enkele jaren in staat geweest was, 

zulk een hartstochtelijke liefde op te wek- 

ken, — niet alleen bij den jongen generaal 

Bonaparte, maar ook bij Hoche en Caulain- 

court — niet meer behoorde te dansen en 

zich met galante intriges in te laten. Wel 

had zij de veertig bijna bereikt en begon 

zwaar te worden; maar op eenigen afstand 

en bij kunstlicht zag zij er nog altijd be- 

toovcrend uit met hare zachte, stralende 

oogen, haar vol, kastanjebruin haar en haar 

inmemenden glimlach. Zij kleedde zich met 

smaak en wist op aangename wijze te 

praten, hoewel men spoedig ontdekte, dat 

hare ontwikkeling uiterst gebrekkig en op- 

pervlakkig was. Wanneer zij maar naliet, 

zich als een kind of als eene beleedigde - 

voor te doen, eene rol, die haar in hard 

jongere jaren zeer goed was afgegaan, kon 

zij, wanneer zij wilde, nog buitengemeen 

beminnelijk zijn. 

De soiree van dezen avond, die, naar 

zij hoopte, de inleiding tot een hernieuwd, 

geregeld verkeer met hare vrienden zou 

zijn, was schijnbaar geïmproviseerd. 

Madame Bonaparte had in den loop van 

den avond in de opera verscheidene ken-' 

nissen uitgenoodigd, thee bij haar te komen 

drinken, zooals zij dikwijls placht te doen; 

maar de Eerste Konsul had haar dan altijd 

van te voren gezegd, wie uitgenoodigd 

moesten worden. Hedenavond had zij ge- 

meend hare gasten zelve te mogen kiezen. 

Zij wist, dat Bonaparte reeds sedert vroeg " 

in den morgen — Bourrienne hield haar 

namelijk van alles, wat zij weten wilde, op 

de hoogte — door werkzaamheden en 

audiënties in beslag genomen was, en dat 

in den namiddag Berthier en Carnot 

wegens een brief van Masséna bij hem 

geroepen waren, wat hem volgens hare 

berekening tot laat in den nacht zou bezig- 

houden, zoodat hij geen tijd of gelegen- 

heid zou vinden, zich met datgene te be- 

moeien, wat in haar salon voorviel. Het 

begon haar namelijk reeds sedert eenigen 

tijd duidelijk te worden, dat hij zich met 

alles bemoeide. 

Zij had den bedienden van te voren uit- 

gebreide bevelen gegeven en ook de gasten 

reeds van te voren een wenk doen toe- 

komen, zoodat zij, toen zij met hare vrien- 

den uit de opera kwam, de vertrekken der 

boncdenverdieping, die zij bewoonde 

(Marie Antoinette's vroegere kamers) ver- 

licht, en de thee gereed vond. De gasten 

waren uitgelaten en hoogst ongegeneerd. 

Zij waren, evenals de gastvrouw, er tame- 

lijk vast van overtuigd, niet met den hun 

weinig vriendelijk gezinden gastheer te zul- 

len.samenzijn. Iedereen wist, dat de gene- 

raal en zijne gemalin, na zijn terugkeer 

vóór Brumaire als hond en kat met elkan- 

der geleefd hadden, dat hij zich menigmaal 

dagen achtereen niet in den kring van zijn 

gezin vertoonde, en dat alleen gebrek aan 

tijd en vrees voor een openlijk schandaal, 

dat de aandacht van geheel Europa op 

zijne huiselijke omstandigheden zou ves- 

tigen, en mogelijk zijne positie schaden 

kon, hem tot nu toe verhinderd hadden, 

formeele stappen tot eene scheiding te 

doen, waartoe vooral zijne broeders hem 

rieden en waarover zij zonder omwegen 

spraken. Josephine wist dit even goed als 

hare gasten, maar zij was er reeds zoo 

aan gewend, aan den rand van een af- 

grond te dansen, dat het gevaar voor haar 

het genoegen slechts pikanter maakte. Bui- 

tendien scheen het haar onmogelijk, dat 

hare macht over den man, die haar eens 

een zoo hartstochtelijk had lief gehad, voor 

altijd gebroken zou zijn. 

Zoo zat zij nu opgeruimd en vergenoegd 

op de lange, gele sofa bij den schoorsteen 

naast hare vriendin. Madame Tallien, en 

P

luisterde naar het onderhoudend gesprek 

en de geestige invallen van een heer, die 

naast haar over de zijleuning gebogen 

stond. Het was „haar vriend", Hippolyte 

Charles, dien Bonaparte indertijd op zulk 

'n opzienbarende en vernederende wijze uit 

zijn hoofdkwartier in Italië verjaagd had, 

en die later, dank zij Josephine's voort- 

gezette protectie, eene voordeelige betrek- 

king in Parijs bij de groo-te leverantie- 

maatschappij Louis Bodin gevonden had. 

Hij trad na dien tijd met de meest uit- 

dagende impertinentie op, en gedurende 

het verblijf van den generaal in Egypte 

had Josephine de verhouding, waarin zij 

tot elkander stonden, zoo onbeschaamd 

wereldkundig laten worden, dat het zelfs 

de verontwaardiging der toonaangevende 

kringen van het Directoire gewekt had. 

President Gohier en zijne vrouw, die hare 

vrienden waren, hadden haar verscheiden 

malen gewaarschuwd en haar geraden zelve 

over de scheiding te spreken, die hun 

onvermijdelijk scheen. Bonaparte's broeders 

hadden hem er dikwijls over geschreven, 

en eindelijk had generaal Junot, met zijne 

gewone openhartigheid den bedrogen echt- 

genoot, die in een vertrouwelijk oogenblik 

als vriend met hem sprak, de geheele ge- 

schiedenis verteld: dat Josephine eerst 

dagelijks Momsieur Charles bij den dans- 

meester Despréaux in de Rue Mont-Blanc 

ontmoet, en zich daardoor later tot onder- 

werp der praatjes van geheel Parijs ge- 

maakt had, ja, dat ' zij hem gedurende 

den ganschen zomer (1799) in Malmaison 

had gezien, waar hij in ieder opzicht als 

heer van den huize opgetreden was. 

Thans had zij na de verschrikkelijkste 

tooneelen bepaalde, strenge bevelen ge- 

kregen, en ook hoog en heiiig moeten 

beloven. Monsieur Charles niet te veroor- 

loven, zich in de aan haar echtgenoot 

door de republiek aangewezen ambtswoning 

te vertoonen. Heden avond geloofde «ij 

echter, zooals gezegd, dat het zonder ge- 

vaar gebeuren kon, en dat zij, wanneer 

het later ontdekt mocht worden, wel de 

eene of andere uitvlucht zou vinden. 

De gelukkige medeminnaar van den 

Eersten Konsul 'was een kleine, elegante, 

uiterst keurige heer, die in den geheelen 

kring voor buitengewoon geestig doorging, 

en dien de dames onweerstaanbaar vonden. 

Hij sprak slechts in onnatuurlijke, opge- 

schroefde zinwendingen — gedurende het 

Directoire ging dit voor geestig door — 

en in het dansen van den wals kon hij 

zelfs met Monsieur de Trénis „den Vestris 

der salons", wedijveren. Zooals hij daar 

thans glimlachend, over de dames gebogen, 

stond, terwijl hij met zijne zachte kinder- 

stem het moderne nachtegalenjargon lis- 

pelde, was hij pa-óle-sup-ême het volmaakt- 

ste type van een „Incroyable", 

WIE ZINGT DAAR? 

DE „NEW EDISON" = 

NEWWllSON 

\ COMPARISON WITH THE LIVING ARTIST . 

"S REVEALS-NO DlTliERENCE ^-^ 

Wij noodigen U uit tot een bezoek 

KUNSTZAAL EDISON 

AMSTERDAM LEIDSCHESTRAAT 84 

DEN HAAG LANGE POTEN 15 

ROTTERDAM . . WITTE DE WITHSTRAAT 88 

„Nu we toch in De Steeg zijn, jongens, 

zullen we de Vale-ouwe (Veluwe) eens 

opgaan, om de hei te zien bloeien. Die is 

mooi, die is altijd mooi, maar vooral in 

het najaar, als ze bloeit. Er zijn menschen, 

die denken, dat ze uren ver moeten loopen 

om de hei te bereiken. Dat is niet goed! 

gedacht. Het is zaak de juiste plaats te 

kiezen, vanwaar de hei gemakkelijk te be- 

reiken is. Neemt geen fiets, geen over- 

bodige dingen, kleedt je zoo luchtig moge- 

lijk en je zult er gemak en — wat meer 

zegt — plezier van hebben." 

Zóó ongeveer was ons betoog, toen we 

— de jongens ejn ik — in de mooie streek 

achter Velp waren, genaamd De Steeg, 

aan den straat- en spoorweg Arnhem— 

Zutphen. 

In de buurt bij „Herwen" stapten we 

welgemoed een zandweg op — en waren 

op de Veluwe, te midden van de schoonste 

hei en heigezichten. 

„Wat een prachtig gezicht, zoo'n hei." 

zei Bob. 

„'t Is net of alles lacht..." 

„Wat is het hier rustig ..." 

„Wat is het hier heerlijk ..." 

Onze jongens kwamen onder den indruk 

van het machtig-mooie wat de hei ons te 

zien gaf. 

»Jongens, we gaan eerst naar de Kaap, 

een koepeltje voor den „moeden pelgrim" 

— maar we gaan niet rusten, hoor! — dan 

naar het koepeltje van Viruly, vervolgens 

naar het Onzalige bosch." 

Dat vonden onze jongens opperbest. 

„Als er maar niets onzaligs gebeurt," 

meende Bob. 

„De naam is een herinnering aan het 

verleden en behoeft je volstrekt niet af te 

schrikken," zoo begonnen we. „De eerste 

bewoners schijnen veel van dergelijke 

namen te hebben gehouden, want er is 

op de Veluwe ook nog een Offerberg, een 

Afgodsberg, een Duivelsteen en meer der- 

gelijke namen, wat er op wijst, dat er in 

vroegere tijden iets moet gebeurd zijn. 

Trouwens er zijn hier in de buurt, bij op- 

gravingen, urnen gevonden met overblijf» 

seien van beenderen en asch. De duivel- 

steen is een van de vele groote blokken, 

die in een ver verwijderd tijdperk uit het 

noorden zijn gekomen, hetzij met groote 

ijsbergen, of hoe dan ook." 

Onderwijl bereikten we de Kaap, waar 

we een mooi gezicht hadden op het heu- 

velig landschap; vervolgens gingen we naar 

het koepeltje van Viruly, waar we even 

gingen rusten en de heerlijke boschgezich- 

ten bewonderden — en toen het Onzalige 

bosch in. 

„Maar het is hier niets onzaligs," zei 

Bob. „Het is hier zelfs heerlijkI" 

En zoo was het. We gingen de vele 

...geneest U verrassend snel van j 

Rheumatiek Ischias 

Verkoudheid Griep 

Slapeloosheid Jicht 

Influenza Spit 

Hoofd- en Zenuwpijn 

Genezing en onschadelijkheid gegarandeerd. 

Vttknjgbaui bij alle JIpolhek — .^—^^y' .__ ^>~..t 

: 

Verkeerd begrepen 

door F. MONTGOMERY 

Verteld voor de jonge lezeressen 

en lezers van ons blad 

Baron Everard verloor jong zijn vrouw, die hem twee jongens 

naliet, Humphrey, een wildzang, en Alfred, een zwakker ventje. 

Hun franache kinderjuffrouw heet Vlrgloie. De baron ia lid van 

het Parlement, wanneer hij thuis komt zijn de jongens erg blij. 

Aan tafel vertelt de baron aan zijn zwager, die met hem meege- 

komen is. dat hij van plan is de adel uit de buurt op een diner 

te vragen. 

Wat is dat adel. informeert Humphrey. Oom Charlie houdt 

hem voor den mal en zegt dat het halve wilden zijn. Je begrijpt 

hoe de jongens daar nieuwsgierig naar zijn en er met elkaar 

over praten. 

Den volgenden dag gaat de baron met zijn zwager en 

Humphrey naar de kerk. Ooaj Charlie verbaast zich er over dat 

Humphrey zoo stil en gehoorzaam is. Hij weet niet hoe het 

knaapje, gedurende den kersttijd nog altijd vol van de gedachte 

aan zijn moeder is. Na de kerk gaan vader en oom met de 

kinderen wandelen. De kleine Alfred is vaders lieveling. Oom 

Charlie vermoedt dat Humphrey een weinig jaloetsch is. 

Na dat oom weg is, smeedt Humphrey plannen om voor de 

„wilden" die bij zijn vader sullen komen eten champignons te 

verzamelen. Hij weet Alfred te overhalen om hem te volgen. 

Het letuurtje van Virginie valt hem wat zwaar. 

Humphrey haait Alfred over tot een nachtelijk avontuur. Zij 

plukken paddestoelen voor het diner dat nu vader zal geven. 

Voortgaande was hij zeer verwonderd 

te zien, hoeveel paddenstoelen Humphrey 

onaangeroerd had gelaten. En zij waren 

zoo mooi! rood en geel van boven, wit 

van onderen en zoo groot I 

In triomf vulde hij zijn mandje er mede, 

en zette zich toen neder onder eenen 

boom om op Humphrey's terugkeer 

te wachten. 

De morgenlucht was frisch en hij begon 

het wat koud te krijgen zander zijn fla- 

nellen hemdje. Zijne voetjes waren door 

en door nat, daarom stond hij op en 

wilde zich wat warm loopen en liep hem 

tegemoet, 

„O Humphie! ik heb er zoo veel, en 

zulke mooie. Kom ze zien onder den 

boom." 

„Zie eens hier," zeide Humphrey, zijn 

mandje omhoog houdende, „hebt gij ooit 

zulk eene menigte gezien ?" Alfred keek 

eenigszins angstig naar de witte kleur van 

Humphrey's paddenstoelen, en zeide: „de 

mijne zijn heel anders Humphie." 

„Ik hoop toch'niet dat gij vergiftige 

geplukt hebt," riep Humphrey uit. 

\ „O neen,' zeide Alfred schielijk, „ten 

minste, ik geloof het niet," voegde hij er 

op twijfelachtigen toon bij. „Maar wat 

zijn vergifrige, Humphie ?" 

„Groote, leelijke, gele paddenstoelen," 

antwoordde Humphrey, „waarvan er eene 

menigte groeien. Waar zijn de uwe Alfred ? 

laat ze mij dadelijk eens zien." 

„Daar onder den boom," zeide Alfred, 

en beide knaapjes liepen er heen. 

„Allemaal vergiftige," verklaarde Hum- 

phrey, het mandje op den grond uit- 

schuddend. „Geen enkele goede." 

Alfred stond verschrikt — de plechtige 

aankondiging van dit vreeselijk nieuws ver- 

zachtte eenigszins de teleurstelling. 

„Gelukkig, dat ik ze eerst gezien heb," 

vervolgde Humphrey even plechtig; „ver- 

heel je eens, dat al de wilden vergiftigd 

waren, en dat zou jouw schuld zijn ge- 

weest!" 

„O Humphie!" riep de kleine Alfred 

met afschuw, „gooi ze toch terstond weg." 

„Wij zullen ze vertrappen," zeide Hum- 

phrey, „dat is nog beter." 

De vergiftige paddenstoelen werden op 

een hoopje gelegd en de beide kinderen 

trapten er op, tot hunne kousen en schoe- 

nen geheel bemorst waren. 

„Wat zal Virginie wel zeggen? lachte 

Humphrey, zijne beenen bekijkende. 

'„Ja, wat zal zij zeggen ?" herhaalde 

Alfred vroolijk. Eensklaps hield hij op: 

„Humphie, ik heb mijn gebedje niet op- 

gezegd!" 

"W ———— 

De fotograaf In de klas 

De ..Tiroler" 

In de teil 

Met z'n tweeën 

Een stelletje 

„Neen waarlijk, ik ook niet, dat heb ik 

heelemaal vergeten." 

„Wat zullen wij nu doen ? Dan moeten 

wij naar huis. Buitenshuis mogen wij het 

toch niet. opzeggen, niet waar?" 

„Dat doet er niets toe," zeide Hum- 

phrey, „het kan even goed onder dezen 

boom." . 

En met zijne gewone voortvarendheid 

knielde hij neder, maar was ook weder 

in een oogwenk op de been. 

„Ik wilde je zeggen Alfred, dat wij 

onze hoedjes liever moeten afnemen, dat 

doet iedereen in de kerk, maar natuurlijk 

weet ge dat nog niet, omdat je nog te 

jong bent om naar de kerk te gaan." 

Alfred ontving deze mededeeling met 

grooten eerbied, en begon het elastiek 

van zijn hoedje los te maken. 

„Nog niet," riep Humphrey, wacht tot 

wij geknield zijn, ik zal het je welzeggen." 

Alfred hield de oogen op zijn broeder 

gevestigd, met de hand aan den rand 

van zijn hoedje, gereed om het bij heC 

eerste teeken af te nemen. 

„Nu", zeide Humphrey, en de beide 

broertjes knielden neder op het gras, 

onderwijl hunne krulkopjes ontblootende. 

„En natuurlijk heb ik mijn kinderge- 

bedje vergeten," vervolgde Humphrey, „het 

is zoo heel lang geleden sinds ik gewoon 

was het op te zeggen, — Maar ik weet) 

wat, Alfred, je kunt je dankgebcdje op- 

zeggen. 

„Mijn dankgebedje", zeide Alfred ver- 

schrikt, „maar dat is toch geen bidden, 

is het wel Humphie ?" 

„O ja wel," antwoordde deze, „in uw 

boekje „Gebeden voor kinderen," staat er 

immers boven, „een gebed na den maal- 

tijd," Welnu .maaltijd beteekent, zoo als 

ge weet, ontbijt, middageten en thee, zelfs 

al is het maar brood en boter alleen." 

„Waarlijk?" riep Alfred uit, „Ik dacht 

dat het alleen ossen- en kalfsvleesch en 

misschien ook kip, betcekende," 

„Het is toch zoo, maar je weet dat zoo 

niet," hernam Humphrey op een toon van 

gezag. „Er is nog eene menigte dingen, 

die je niet -weet Alfred, daarom dacht je 

ook, dat danken geen bidden was en toch 

is het zoo. Zeg mij dit nu maar na: 

Heer maak mij dankbaar voor hetgeen 

ik genoten heb." 

„Maar Humphie, dat is het uwe en 

niet het mijne. Het mijne is alleen: God 

ik dank u voor deze spijs." 

(Wordt vervolgd.) 

neisjesLeveo + - 

CcrTsraocidczoQ 

toeb weer êDjjQCO 

f-.(.. ^wt- 

G B vwo Gooi' ZOQCQ Gouda £j 

Ontvangen Boeken 

Bij de fa. G. B. v. Goor & Zonen te Gouda is verschenen 

Eens moet de zon toch weer schijnen door Maren Koster 

een verhaal voor meisjes in de ,.bakvisschen"-leeftijd. De 

prijs van dit boek is ingenaaid f 2.— geb. f 2.90. 

1/

'M 

RECEPTEN VAN 

LUCULLUS 

* 

^ 

/. W,., Den Haag, vraagt: 

Kunt u of een uwer lezeressen 

mij ook helpen aan een recept 

voor boterkoekjes, te bakken 

in een gasoven? 

Antwoord. De vele soorten 

boterkoekjes die te bakken zijn 

in een gasoven, kunnen wij niet 

alle in een kort bestek op- 

noemen. In vorige nummers 

der WcreLdrevue verschenen 

reeds vele recepten daarvan. 

Hier volgen nog ecnige. 

Boterschijfjes. 250 gr. bchte 

basterdsuiker; 400 gram. boter; 

50 gram melk; 600 gram tar- 

webloem; een messepunt dub- 

bel koolzure soda. 

Bereiding: suiker en melk 

met de hand dooreen wrijven, 

daarna boter er door en ten- 

slotte de bloem en soda. Ais 

alles tot een gelijkmatig deeg 

j.s gekneed, dan op een koele 

plaats laten rusten gedurende 

een uurtje. Daarna met een rol- 

stokje of flcsch uitrollen ter 

dikte van een rijksdaalder en 

met een stekertje koekjes steken 

ter' grootte van circa 3 c.M., 

op een bakplaatje zetten op 

eenigen afstand van elkander 

en in maüg warmen oven bak- 

ken. U kunt ook andere model- 

len aan de koekjes geven. 

Boicrmopjes. 100 gram fijne 

witte suiker; 100 gram bchte 

basterdsuiker; 350 gram boter; 

500 gram tarwebloem. Deeg be- 

handelen als boterschijfjes. 

Daarna aan pillen rollen en 

mopjes ervan snijden. Op een 

bakplaatje zetten op eenigen 

afstand van elkander en gelijk- 

matig gaar bakken. 

Boierspannclers. 100 gram 

poedersuiker; 200 gram bas- 

terdsuiker; ;o gram water; 

1 /2 stokje vanille; 350 gram 

boter; 500 gram tarwebloem; 

een messepuut dubbel koolzure 

soda. Het zaad uit het vanille- 

stokje krabben en met water 

en suiker vermengen. Verdere 

bereiding als boterschijfjes. 

Daarna dun uitrollen Ier grootte 

van een rijksdaalder en dikte 

van een gulden, ronde koekjes 

uitsteken, op een bakplaatje 

zetten en matig warm bakken. 

Dit koekje moet dun uithakken 

en is zeer broos en lekker. Zie 

in de receptenrubriek verdere 

gegevens. 

Als onze lezeressen dit ver- 

zoeken, worden onderwerpen 

waarin zij speciaal belangstellen, 

in onze Smulrubriek het eerst 

aan de orde gesteld. Een briefje 

aan de redactie met dit yer : 

zoek, is voldoende om de ge- 

wenschtc recepten of bereidings- 

wijze in ons blad opgenomen 

te zien. 

Jitldt uw aanvrager} aar] 

Redactie tfecepferi Sucu/luj 

^.«»CT.s^^^-^.v.; ■ :-.■• »".^^-^»yr^^^ 

EERSTE KLASSE ENGELSCHE 

GEMAAKTE HEERENKLEEDING 

Ontvangen schitterende collectie 

costuums en regenjassen 

in orijzen vanaf f 32.50 tot f 70.— 

„LONDON HOUSE" 

Laan van Meerdervoort 136 

Hoek van Diemenslraal DEN HAAG 

GEEN FILIALEN 

SCHILDEREN EN BEKLEEDEN 

VAN AUTOMOBIELEN 

Dintelstraat 23 (Wijk Vil) 

Den Haas * Teief. 72373 

Tegenover het Bureau van den 

Postcheque en Girodienst 

Naaml. Vennootschap 

Directeur E. BOERMA 

DAMES-EN HEERENKLEEDER- 

HAKEBI3 

De Coupe in 

nieuwe banen 

wil zeegen : 

De lol nog toe onop- 

geloste moeilijMeid door 

tilm en projectie opgelost 

omdal de coupeurs, tij- 

dens het snijden reke- 

ning kunnen houden mei 

den individueden 

lichaamsvorm. 

Groningen 

Heerenslraal 58 

Telefoon 755 

Amsterdam, Rok in 70, Telefoon35808 

Pi C^l 

24 nummers per jaar 

f 1.50 per kwartaal 

CHEMISCHE WASSCHERIJ „DUINOORD 11 

Begoniastraat 188 en 190 • Den Haag - Tel. 36048 

Rc^n^t en vevfi alles 

BINNEN 4 DAGEN ZONDER PRUSVEBHOOGING 

SPECIAAL IN HET REINIGEN VAN FIJNE DAMESTOILETTEN 

VRAAGT ONZE PRIJSCOURANT 

Holl. Indisch Restaurant NOBACK 

RIJSTTAFELS vanaf f 1.25 

HOLL. DINERS .... f 0.80, f 0.95 en f 1.25 

PENSIONS: Sweellnckstraat 158, 

Jacob Hopstraat 1 • DEN HAAG 

Telefoon 36257 

Beleefd aanbevelend, 

MEVR. NOBACK 

99 

v/H MASCOTTE — 68 WAGENSTRAAT 68. DEN HAAG 

HEEFT ZIJN OUD, GEZELLIG 

BITTE^yy^TTJi 

WEER TERUG, MET VOLLE MEDEWERKING VAN 

THE ROYAL DANCING BAND 

ONDER EMINENTE MUZIKALE LEIDING 

VAN Mr. J. C. v. BRÜCK, EN ARTISTEN 

VAN 4-8 UUR 

TANGO 1925 

(de groole Modedans) 

Onderwijs dagcliiWs 

Dans Instituut 

C KUNKERT 

SUdhonderskade 152 

Tel. 24232 

Amsterdam 

BEZOEKT IN DEN HAAG HET 

Café Lunchroom „MARTIN" 

BOEKHORSTSTRAAT 129 - TEL. 14141 

2 BILLARDS Z. H. BIEREN 

VOOR VERGADERINGEN ENZ. RUIME ZALEN DISPONIBEL 

1EDEREN AVOND CONCERT ZONDAGS MATINEE 

M. A. M. VAN RAVESTEIN 

VERSCHENEN: 

BE JZIE3L 

Rede, uitgesproken voor „De Middaghoogte" 

door Dr, RETHY te 's Gravenhage. 

Een ieder, die zich voor hei vraagstuk 

van het leven hiernamaals intresseert en de 

,ziei wenscht te bestudeeren, moet kennis 

nemen van deze hoogst origineeie brochure. 

PMJES P CK95r 

Men zende postwissel aan de fa. L. LEVISSON, 

Hofwijckstraat 9, den Haag. 

5* €*■■•«* 

VAN 8/2-l , /2 UUR 

HET „BUREAU-PISUISSE" 

Frankenslag 166 - Den Haag 


Belas! zich met bet SAMENSTELLEN v« 

Cabaret-pro gram ma's en hel organisceren 

van Feeslavondeo, Concerten. Drawing 

room Entertain meol*, Soirees particulier es 

Hindcrvoorstellinacn. etc. etc 

^m^—^^m^mwmw^mm^^r^ ' 

I HET 

Als Uw Kinderen 

Izich bezeerd hebben ■ 

gebruik dan dadelijk I 

PUROLSS 

PAVILLON ORIENTAL 

==HABLE^^ 

GEVERS DEYNOOTWEG 17-19 

SCHEVENINGEN 

TELEFOON 50474 

Geopend een naar de eisQhen des tijds inge- 

richte Salon van de ouds gerenommeerde 

HABLE-WAFELS 

LUNCH- EN TEA-BOOM 

Aangenaamst en rustigst zitje van Scheve- 

ningen, halte lijnS.tegenoverde.Seinpost'* 

RIJWIELBEWAAR PLAATS 

Zelfde firma als op de Boulevard 

Zeekant 9 - Telefoon 50318 

POPULAIRE TIJDSCHRIFT 

Electro-Radio 

I 

I 

DE 

VRAAGBAAK VOOR 

RADIO-AMATEURS 

f 2.75 PER HALF 3AAR J 

INii 

WENSCHT U EEN SMAKELIJK DINER 

BEZOEKT DAN, OF BELT OP 

LAAN VAN NIEUW OOST-INDIË 14 - DEN HAAG - TEL.ƒ2430 

PRIMA KEUKEN — ALLES EERSTE KWALITEIT 

INDIEN GE VOOR HET INZEEPEN 

gebruikt. Ready Cream wordt geleverd 

in potten van 1 Kg. tegen toezending 

van f3.— aan de 

■« GRA VENHAAGSCHE ZEEPFABRIEK 

„DE OOIEVAAR" Z. Blnnenslngel 211 

(sodfried de Groot 

^Tmstellaän 64 Amsterdam 


Specialiteit in: 

Tôderne en artistieke foto's 

Tên ale de vele reproducties van ons 

werh in „Het Weekblad" Cinema ©theater 

VOOR ADVERTENTIES WENDE MEN ZICH TOT HET CENTRAAL ADVERTENTIEBUREAU LOUIS BENJAMIN, STATIONSWEG 61b. ROTTERDAM 

^ 

Door het filmverhuurkantoor „Odeon" te 

Amsterdam is een film in roulatie ge- 

bracht, onder den titel „Op het kantje af. 

We maken daarin kennis met den reporter Dale 

Penberton, die op een Vrijdag, den 13en, ge- 

borenen sindien altijd ongelukkig is. Zijn vader 

geeft hem ten slotte een laatste kans en stuurt 

hem met een cheque van $ 1000 de wereld in. 

Hij koopt in een klein plaatsje de plaatselijke 

courant, maar ook hier wordt hij bedrogen. Hij 

besluit daar op de farm van de Gregory's te 

blijven, waartoe ook nog bijdraagt de ontmoe- 

ting met zijn oude schoolvriendin Memory 

Gray. Dale's vader heeft juist een half millioen 

gestort voor de oprichting van een nieuwe 

fabriek in hetzelfde plaatsje en de bankiers 

wenschen elkaar geluk met dit fortuintje. 

Er gebeuren verschillende geheimzinnige ge- 

beurtenissen en Dale ziet op een nacht een 

mysterieus rijtuig langs het huis komen. Hij 

roept Memory en samen volgen zij 't, zien dat 

een der mannen een groeten zak in een boom- 

stronk verbergt en bemerken, dat deze vol geld 

is. Dale volgt het rijtuig nog verder, dat naar 

een verlaten schuur gaat, waar hij den presi- 

dent der boerenleenbank aan handen en voeten 

gebonden ziet, terwijl het zooeven genoemde 

drietal op het punt staat er van door te gaan. 

Als zij weg zijn, gaat Dale de schuur binnen, 

bevrijdt Harvey en gaat met hem de dieven 

achterna. Laidlaw springt met den zak in een 

auto, maar Webb, die denkt alles voor zich te 

kunnen houden, ontneemt hem den zak en gooit 

zijn makker van den wagen af. Laidlaw schiet 

daarna op Webb en als de president en Dale 

aankomen, nemen zij beide gevangen. Dale en 

Memory nemen na veel avonturen ook Blake 

gevangen en leveren het trio aan de justitie 

over. Als belooning wordt Dale tot directeur 

van een onderneming benoemd en verwerft 

hij de liefde van Memory. 

^—^— ■ ; ;

® 

© 

® 

o 

© 

® 

© 

® 

® 

® 

® 

e 

® 

® 

•0®® ®®® ®®®- •®«;© ® 

HN SCMEVENENGENS 

Sfovdczaka. 

Als je van je aardsche zorgen 

Eens 'n tijd verlost wil zijn. 

Ga dan 'ns naar Scheveningen, 

Naar 't land van zonneschijn. 

Alles ben je gauw vergeten, 

Al je lasten, al je leed, 

Want zoodra je maar de zee ziet. 

Zing je voor je 't zelf nog weet. 

REFREIN. 

&*£& &%> 

WOORDEN EN MUZIEK VAN JAN KIEVITS ® 

rrrirJ.i/ir r p nr rTr ir rrî r r r n^^M^m 

REFREIN: 

In Scheveningen, 

Aan die mooie blauwe zee. 

Daar moet je zingen, 

En daar zingt een ieder mee. 

Omdat de zon lacht 

En je heerlijk geniet. 

En je slechts blijheid 

In het mooie leven ziet. 

Hier kun je pas recht genieten 

Van je leven, van je jeugd. 

Want je ziet slechts opgeruimdheid. 

Vrije vroolijkheid en vreugd. 

En de zeelucht sterkt je longen. 

En het duin biedt zoete rust. 

Zóo te leven! wat 'n weelde, 

Zóo te leven, wat 'n lust I 

voor den Sport-liefhebber, 

voor Uw Clubhuis, 

voor den Dans-liefhebber, 

voor Uw vrienden, 

voor den Kunst-liefhebber, 

voor Uw HOME. 

REFREIN. 

MMV . . :£CVL' 

Moet je eindelijk naar huis toe. 

Ben je heerlijk bruingebrand. 

En je vrienden en.... vriendinnen 

Drukken je voor 't laatst de hand. 

Dikwijls denk je dan met vreugde 

Aan die vrije blije tijd, 

Want nog lang blijft in j' herinnering 

Die zee- en zonne-zaligheid 

REFREIN. 

WIE den "NEW EDISON" gehoord 

heeft WIL een 

"EDISON" of NIETS 

CATALOGUS GRATIS OP AANVRAGE BIJ DE 

KUNSTZAAL "EDISON" 

AMSTERDAM LEIDSCHESTRAAT 84 

DEN HAAG • LANGE POTEN 15 

ROTTERDAM .... WITTE DE W1THSTRAAT 88 

® 

©0- ®®® ®0® OO® .®® ■®© 

® 

® 

® 

® 

® 

® 

® 

ö® 

® 

\ 

f\ 

Ons landje behoort onder de filmproduceerende landen 

tot de allerkleinste, 't Botert hier niet met de fabri- 

cage. Vandaar dat er geen sprake kan zijn van een 

steeds doorwerkende onderneming. Eenige malen is 't 

geprobeerd, doch 't heeft alleen veel geld gekost; een 

plaats op de internationale markt kon niet worden ver- 

overd. Grootere landen zijn trouwens geheel in een 

hoekje geduwd door de enorme amerikaansche krachts- 

ontplooiing. 

Een diergenen, die al jarenlang lief en leed van de 

hollandsche industrie in het centrum Haarlem heeft 

meegemaakt, heeft echter begrepen, dat er in Holland 

nog wel iets kan worden gedaan. Als er speciaal werk 

voor hollandsche smaak zou worden vervaardigd dan zou 

daarvoor in nederlandsche theaters wel belangstelling zijn 

te wekken. De man, die inzag dat er op die wijze nog 

sprake kon zijn van filmopnamen in Holland, was de 

Benno. De heer Benno, zelf jarenlang artist, concludeerde 

voor zichzelf dat als er dan in die richting iets zou 

worden geprobeerd dat 't dan het meest gewenscht was, 

om een z.g. volksstuk te nemen. Daarvoor waren twee 

redenen, namelijk dat de groote massa bioscoopbezoekers 

onder de z.g. groote massa moesten worden gerangschikt 

en ten tweede dat ook wat men wel eens het „betere 

publiek" noemt toch altijd belangstelling voor volks- 

stukken op het tooneel heeft getoond en ten opzichte 

van de film zeer zeker diezelfde voorliefde aan den dag 

zou leggen. Hij heeft niet verkeerd gezien, want in ons 

land is het hollandsche volkstuk zelfs in theaters, waar men 

znlks niet zou hebben verwacht, 'n groot succes geworden. 

Benno is thans bezig met „Oranje Hein". Vermoedelijk 

is hij op het ocgenblik dat deze foto's het licht zien, reeds 

gereed gekomen. Begin October gaat in twee amsterdam- 

sche theaters de première. Onze fotograaf heeft Benno 

bij zijn werk opgezocht en in 't studio van The Dutch 

Film Cy. te Haarlem — voor het maken van deze film ge- 

huurd — eenige opnamen gemaakt van diens werk. De 

beelden geven verschillende aardige momenten, b.v. hoe 

de regisseur z'n art ist en een scene voorspeelt, een klein 

oponthoud om een verband te leggen, nadat een der artisten 

een wondje opliep en ook, een kijkje in de centrale, van 

waaruit de millioenen kaarsen sterke lampen worden 

bediend. We zullen later nog eens iets geven van de 

film zelf. 

., ■..■.- 

UBÏ MEÏ 5ÏUDB

_f< 

a 

inmiiiiiiniiKfiiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiiiimimiiiiiiiiiiiiiii 

A^^ê^J^t-^^^^xÂ 

Where cherry blossoms fall in Old Japan, 

1 mei the maid they call Mimosa San, 

More beautiful 1 found her 

Than all the blossoms round her. 

And that was how my story first began. 

LIEDJE GEZONGEN DOOR 

LOLA CORNERO 

AAN DE PIANO LEO KOK 

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiifmiitmiiiiiiiiiiiiiiiitituiiiiiiiiiiiiiiiiii 

WOORDEN VAN ARTHUR WIMPERIS 

MUZIEK VAN HERMAN DAREWSKI 

Pubi- H Darewski Music Pubi- Co. Londen 

Foto Coret. 

When cherries bloom in sunny Tokio, 

There's lots of room to build a bungalow. 

Where*7ou shall be my missis. 

On bread and cheese and kisses; 

It ought to be a topping little show. 

OP PAGINA 26 BEVINDT ZICH ONS WEKELUKSCH LIEDJE

mm i^^^;

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?