EEN FAUST - Theater Schrift Lucifer

MEISJE 1:
Dánsen ze daar?
GEDROCHT:
Ja. Het stikt er van de mooie blonde jongens.
Ze ruiken heerlijk. Bijna zo fris als Paris,
Toen hij de koningin te na kwam.
HELENA:
Stil. Die tekst staat niet in je rol.
Wat is het eind van je verhaal?
GEDROCHT:
Ú heeft het laatste woord:
Zeg duidelijk ‘ja’
En hier verrijst die burcht:
U bent gered.
HELENA:
Zou Menelaos zich werkelijk aan mij vergrijpen?
GEDROCHT:
Jaloezie vreet aan een mannenhart
Dat niet vergeten kan wat het verloor.
Schoonheid is ondeelbaar. Wie haar ooit bezat,
Verwoest haar liever dan te moeten delen.
De bijl ligt klaar...
HELENA:
Ik weet wat mij te doen staat.
Ga ons voor.
(Alles wordt donker)
MEISJE 1:
Alles wordt bedekt door nevel.
We zien elkaar niet meer. Wat gebeurt er?
MEISJE 2:
Muren doemen op. Zie ik een hof? Een kuil?
We zijn gevangen, meer dan in de Hades.
HELENA:
Waar ben je gebleven, orakelheks?
Ben je verraderlijk verdwenen,
Of ging je vooruit om die wonderheld
Waar je het over had, mijn komst te melden.
Hoe dan ook: ik snak naar rust
En naar ’t einde van mijn lange tocht.
BINNENHOF VAN EEN FANTASTISCHE MIDDELEEUWSE
BURCHT
Helena en de Meisjes. Het Gedrocht is verdwenen.
(Uit de nevel komt Faust tevoorschijn. Hij is nu in de rol van
middeleeuwse kasteelheer.)
FAUST:
Verheven koningin, ik zie hoe feilloos
Uw pijl het hart van elke man doorboort.
Ik zie de boog waarmee geschoten wordt.
Ik hoor het snorren van de pijlen.
Ik voel de wonden. Ik vrees: niemand ontkomt eraan.
Wat ben ik nog? Mijn getrouwen zijn plots opstandig.
Mijn kasteel onveilig. Straks gehoorzaamt heel mijn leger
Alleen nog u. Een vrouw die verovert,
Maar nooit veroverd werd. Wat kan ik anders doen,
Dan mijzelf en wat ik meende te bezitten
Van ganser harte aan uw voet te werpen,
En u te begroeten als mijn gebiedster.
HELENA:
Wat is het toch een noodlot, dat ik het hart van mannen
Waar ook ter wereld zo in verwarring breng
Dat zij meteen beginnen alles kort en klein te slaan.
Theater Schrift Lucifer #12, najaar 2012 69