18.09.2013 Views

ET WEEKB1AO '.vossam1^^m :m

ET WEEKB1AO '.vossam1^^m :m

ET WEEKB1AO '.vossam1^^m :m

SHOW MORE
SHOW LESS

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.

<strong>ET</strong> <strong>WEEKB1AO</strong><br />

QNEMA S<br />

m :m<br />

'.vossam 1 ^^ doHe


OOK U WEEGT TE WEINIG<br />

10 è 12 pond meer<br />

zou U uitstekend staan<br />

Sargol verhoogt Uw gewicht,<br />

Uw kracht, Uw schoonheid I<br />

De jongste medische onderzoekingen<br />

hebben uitgewezen, dat<br />

de gemiddelde moderne mensch<br />

schrikbarend mager is. Speciaal<br />

de vrouwelijke helft van het<br />

menschelijk ras, als gevolg van<br />

een ongezonde mode, die thans<br />

heeft afgedaan.<br />

Ook U weegt te weinig! Verhoog<br />

Uw gewicht door Sargol te gebruiken,<br />

het heilzame hulpmiddel<br />

bij verzwakkingsgevallen.<br />

Sargol geeft U levenslust. Sargol<br />

heeft een verbluffend­gunstige uitwerking<br />

op Uw arbeidsprestaties<br />

en bezorgt U een vitaliteit, die<br />

een openbaring zal ^ijn voor U<br />

zelf en iedereen in Uw omgeving.<br />

Iedere dag van uitstel is onherroepelijk<br />

verloren tijd.<br />

Wacht niet langer verwerf U<br />

Schoonheid en Succes door<br />

SARGOL<br />

Sargol­zelf kost f. 1.75 per doos (genoeg voor<br />

een week), een wekelijksche kuur f. 9.—, maar<br />

het wonderlijke resultaat is onbetaalbaar.<br />

Importeurs: KUYPERS & Co., Prinsengracht 983, AMSTERDAM C.<br />

Aan de Lezers van „Het Weekblad"<br />

geven wij f 13.000 Cadeau 11<br />

„1930­FOTO"<br />

Tegen inlevering van deze advertentie en bijbetaling<br />

van f 1.— maken wij UW PORTR<strong>ET</strong><br />

(formaat 18x24) in schitterende uitvoering<br />

(origineele prijs f 12.50).<br />

FOTO BACH, Coolsingel 49b, ROTTERDAM<br />

ZUIVERHEIDSWAAKBORG<br />

ZUIVERHEIDSWAARBORG<br />

ZUlB^HE»VMR<br />

ZUI^EKWMK<br />

ZI ufcpni­.mfcpKRM>R<br />

ZUIVERHEIDSWAARBORG<br />

ZUIVERHEIDSWAARBORG<br />

1Ü.OOO ZUIVERHEIDSWAARBORG<br />

IO.OOO ZUIVERHEIDSWAARBORG<br />

I(B)00<br />

%<br />

10.000 ZUIVERHEIDSWAARBORG<br />

10.000 ZUIVERHEIDSWAARBORG<br />

- 2 -<br />

I<br />

H^SS ^*T^±^T+^+*±^Tl?+71Tl.^lTt7iTlT^*T*T£Tj.T*T±TxT*Tj


.........<br />

SIGAREN<br />

's Morgens,<br />

's Middags,<br />

's Avonds.<br />

„Ik heb zelden een kamer gezien,<br />

die er minder naar uitzag, dat het er<br />

spookte dan deze," zei Hammer.<br />

„Zoo?" meende Cough vaag.<br />

„Maar," ging Hammer voort, „daar<br />

jij en Kerson er op staan mij vijfduizend<br />

gulden te schenken, indien ik<br />

den nacht hier doorbreng, waarom zou<br />

ik het dan niet doen?"<br />

„Heb je de revolver?" Vroeg nu<br />

Kerson, een jongeman van nauwelijks<br />

twintig jaar, die zich op uitstekende<br />

wijze in het leven wist te houden door<br />

zich overal te laten inviteeren.<br />

„Dat is in orde," zei Hammer.<br />

En Cough zei: „Ik moet eerlijk bekennen,<br />

Hammer, dat ik er niets op<br />

tegen zou hebben, als die geschiedenis<br />

al achter den rug was. Ik heb mijn<br />

leven lang gewed, maar ik heb steeds<br />

de voorkeur gegeven aan weddenschappen,<br />

die niet om het leven of den dood<br />

van een mensen gingen..."<br />

„Houd nou op, Cough!" viel Hammer<br />

uit. „Of denk je nu werkelijk, dat je<br />

mij met dergeïijken onzin bang kunt<br />

maken?" .<br />

„Mijn oom zou erg boos zijn, als er<br />

iets gebeurde en hij het te hooren<br />

kwam," zei nu de jonge Kerson. „Hij<br />

heeft een ontzettenden hekel aan lijken!<br />

Weet je zeker, dat je hier blijven wilt,<br />

Hammer ?"<br />

„Net zoo zeker, als ik jou op het<br />

oogenblik voor mij zie staan, Kerson!<br />

En praten jullie nu maar niet langer!<br />

Ga naar huis en zeg je moeder, dat<br />

zij vijfduizend gulden voor jullie klaar<br />

legt, want dat je die betalen moet aan<br />

John Hammer, omdat hij een nacht in de<br />

spookkamer van je ooms huis heeft<br />

geslapen! Bonsoirl"<br />

„Ik bewonder je optimisme, Hammer,"<br />

zei Cough nadenkend. „Bonsoir, en dat<br />

de hemel je genadig zij! Ik hoop alleen,<br />

dat je méér geluk mag hebben dan de<br />

laatste persoon, die hier heeft geslapen.<br />

Die werd geworgd! Goeden nacht!"<br />

„Vertel me dat morgen maar," bromde<br />

Hammer. „Je doet me beven van<br />

angst! Ik beef zóó, dat ik geloof, niet<br />

eens straks mijn das los te kunnen<br />

knoopen!"<br />

Hammer verroerde zich niet, toen<br />

hij alleen in de spookkamer achter was<br />

gebleven. Indien hij werkelijk ergens<br />

spijt van had, dan was het alleen van<br />

het feit, dat hij zich op een fuifje eenige<br />

dagen geleden door Cough, van wien<br />

hij wist, dat het een gefailleerde losbol<br />

was, had laten overreden om deze dwaze<br />

weddenschap aan te gaan en hierdoor<br />

voor een nacht het comfort van zijn<br />

geriefelijke kamers moest missen. Vijfduizend<br />

gulden meer of minder beteekenden<br />

voor hem niet veel. Het<br />

troostte hem echter in zeker opzicht,<br />

dat vijfduizend gulden meer of minder<br />

voor Cough, ondanks zijn adellijke af­<br />

komst, een zéér beduidende som was!<br />

Nadat hij een paar minuten onbeweeglijk<br />

en nadenkend was blijven staan,<br />

begon hij de droefgeestige, schemerige<br />

kamer op dilettantische wijze te onderzoeken:<br />

hij klopte tegen de eiken lambrizeering<br />

om te zien of er niet hier<br />

of daar een geheime deur was. Het gelukte<br />

hem echter alleen zijn vingers<br />

vuil te maken en pas toen hij zich,<br />

geheel gekleed, op het groote bed had<br />

geworpen, dat vochtig en kil aanvoelde,<br />

viel het hem in, dat vijfduizend gulden<br />

voor' een zoo gewone kamer zonder<br />

geheime in- of uitgangen, waarin het<br />

echter spoken moes"t, een heel behoorlijk<br />

bedrag was. Het natuurlijk gevolg van<br />

dezen gedachtengang was — meende<br />

Hammer — dat er toch wel degelijk iets<br />

met de kamer niet in orde moest zijn.<br />

Anders had een afzetter als Cough nooit<br />

op haar afschrikwekkendheid vijfduizend<br />

gulden gezet. Hammer had zelfs, toen<br />

de weddenschap voor het eerst ter<br />

sprake kwam, opgemerkt, dat vijfduizend<br />

gulden een onnoodig groote som was<br />

als inzet voor zoo'n idiote weddenschap,<br />

maar Cough had op zijn gewone blasé<br />

manier geantwoord, dat hij nooit om<br />

minder wedde. Als Hammer echter om<br />

een knoop of een cent wilde wedden,<br />

dan zou hij, Cough, hem met genoegen<br />

in kennis brengen met een paar aardige<br />

neefjes van hem ... Kinderen van een<br />

jaar of acht...<br />

Hammer was vastbesloten, in geen<br />

geval in te slapen. Hij wilde nauwkeurig<br />

opletten, of hij een of ander<br />

teeken van het „spook" te hooren of<br />

te zien zou krijgen; met de «oren van<br />

een herdershond zou hij op ieder klopgerucht,<br />

op iederen kouden luchtstroom,<br />

op alle ketengerammel enzoovoort, acht<br />

geven. Want hierdoor dienden spoken<br />

zich altijd aan, dacht hij glimlachend.<br />

Het mag onnoodig heeten te zeggen,<br />

dat Hammer niet aan spoken geloofde.<br />

Toch kon hij niet nalaten aan te nemen,<br />

dat men hem de een of andere leelijke<br />

poets zou spelen, want hij had niet het<br />

minste vertrouwen in Coughs eerge-<br />

OEZOND - LICHT - SOEPEL<br />

zijn de Rhythmische<br />

Gymnastiekschoenen<br />

MERK „BAHNFREI"<br />

Vraagt Uwen Leverancier<br />

Imp. v. d. Kar & Sarphati, Amsterdam<br />

voel, al was deze ook van adel. Wat het<br />

bovennatuurlijke betreft... daar bleef<br />

hij sceptisch tegenover staan. „Er zijn<br />

twee soorten menschen," redeneerde hij.<br />

„De eene zijn zij, die aan spoken geloovén,<br />

en de andere, die er niet aan<br />

gelooven, maar er zich toch mee laten<br />

bang maken."<br />

Terwijl Hammer languit op het<br />

groote bed lag, waarvan de gordijnen<br />

hem een gevoel van beklemming gaven,<br />

onderzocht hij zijn revolver en bevond<br />

dat ze in orde was. Hij legde ze op<br />

het tafeltje naast zijn bed, waarop hij<br />

ook dèn blaker had gezet. Terwijl hij<br />

dit deed, zag hij opeens, dat er een<br />

stuk vergeeld papier op lag. Hij glimlachte;<br />

dat had natuurlijk Cough er<br />

neer gelegd! Hammer was echter een<br />

gezond mensch en had behoefte aan<br />

zijn normalen slaap. Hij greep daarom<br />

naar het papier als naar een uitstekend<br />

middel om zich wakker te houden. In<br />

het licht van de kaars zag hij, dat het<br />

dicht beschreven was met kleine, ouderwetsche<br />

letters. Er boven stond: „De<br />

ware geschiedenis van de voetstappen<br />

van den geest".<br />

Behaaglijk uitgestrekt las hij het volgende:<br />

.<br />

Hetgeen hier volgt, is de waarachtige<br />

geschiedenis van de voetstappen van<br />

den geest, waarover nog steeds door<br />

allen, die er van gehoord hebben, met<br />

groote vrees en ontzetting wordt gesproken.<br />

Anne-Marie en Liesbeth Wanderer<br />

waren tweelingzusters, die met hun<br />

EVELYN BRENT EN JOEL McCREA<br />

in het drama van het Noorden „The Silver Horse"<br />

- 5 -


vader, een weduwnaar, in een dorpje<br />

woonden, dat Gendoli heet. Bij den aanvang<br />

van deze geschiedenis waren de<br />

meisjes negentien jaar en bovendien<br />

met erg best te spreken, omdat zij naar<br />

meer afleiding in hun leven verlangden<br />

dan Gendoli hun kon geven. Men<br />

zal zich daarom kunnen voorstellen, met<br />

welk een vreugde zij op zekeren' dag<br />

van hun vader vernamen, dat hij een<br />

groote erfenis had gekregen, waartoe<br />

ook een huis behoorde, dat hier op deze<br />

plek stond, en waar zij zouden gaan<br />

wonen. Nu konden zij immers naar<br />

hartelust genieten van het leven! Alvorens<br />

zij echter gingen verhuizen, wilde<br />

hun vader zich eerst overtuigen, of alles<br />

in het huis in orde was om de beide<br />

meisjes te ontvangen. Daarom ging hij<br />

vooruit, maar toen Anne­Marie en Liesbeth<br />

den volgenden dag naar hun<br />

nieuwe tehuis gingen, werden zij opengedaan<br />

door een oude leelijke vrouw<br />

die hun grijnzend mededeelde, dat zij<br />

bezig was het huis op te ruimen en<br />

dat zij tegen den avond heenging. Hun<br />

vader, zoo voegde zij er bij, was vertrokken<br />

om in de omgeving de noodige<br />

bedienden te gaan huren. Hij zou echter<br />

den volgenden dag terug "zijn en hij<br />

had haar nog opgedragen Anne­Marie<br />

en Liesbeth te zeggen, dat zij niet bang<br />

moesten zijn alleen in een vreemd huis<br />

te slapen, en dat hij in ieder geval den<br />

volgenden morgen weer bij hen zou zijn.<br />

Nu waren Anne­Marie en Liesbeth,<br />

hoewel zij tweelingen waren, toch geheel<br />

verschillend van aanleg;' want terwijl<br />

Anne­Marie een vroolijk en opgewekt<br />

karakter had en absoluut geen vrees<br />

kende, leed Liesbeth aan angsttoestanden<br />

en verlegenheid. Toen bijvoorbeeld<br />

de nacht aanbrak en zij met hun tweeën<br />

alleen in het huis waren, kon Anne­<br />

Marie van verrukking over dit avontuur<br />

nauwelijks zwijgen, terwijl Liesbeth<br />

slechts met moeite haar angst verborg.<br />

Men kan zich daarom voorstellen hoe<br />

verschillend de uitwerking op hen 'was<br />

toen zij, in hun slaapkamer op de'<br />

tweede verdieping liggend, heel duidelijk<br />

leven hoorden, dat van beneden<br />

kwam en den indruk wekte, alsof er<br />

iemand liep. Anne­Marie ging overeind<br />

in bed zitten, in het geheel niet bang,<br />

doch ingespannen en nieuwsgierig luisterend.<br />

Liesbeth daarentegen viel bijna<br />

in onmacht.<br />

„Het is maar een kat," fluisterde<br />

Anne­Marie. „Ik zal eens naar beneden<br />

gaan en kijken."<br />

„Alsjeblieft niet!" zuchtte Liesbeth.<br />

„Laat mij om 's hemelswil niet<br />

alleen!"<br />

„Ach, wees toch niet zoo kinderachtig!"<br />

berispte Anne­Marie haar. Telkens<br />

als zich de mogelijkheid voordoet<br />

wat afleiding te hebben, krijg je<br />

kippetjesvel! Maar omdat je zoo bang<br />

bent, zal ik de deur van buiten sluiten<br />

en den • sleutel meenemen, zoodat<br />

niemand binnen kan komen terwijl ik<br />

weg ben. O, ik wou dat het een inbreker<br />

was. Wat zou ik hem laten<br />

schrikken! Je zult zien, dat ik het doe!"<br />

En het onverschrokken meisje verliet<br />

de kamer, jn het donker op den' tast<br />

haar weg zoekend, want zij vermeed<br />

li u te maken > teneinde den inbreker<br />

ais het er een was, niet te laten weten'<br />

dat het huis bewoond werd. Het was<br />

namelijk haar bedoeling om plotseling<br />

als een wrekend spook voor hem te verschijnen<br />

en hem zoo een doodsschrik<br />

op het lijf te jagen, want niemand dan<br />

Anne­Marie wist beter, hoe diep het<br />

bijgeloof en de angst voor spoken in de<br />

volksklasse geworteld zijn.<br />

Door de onverschilligheid van haar<br />

zuster wat gerustgesteld, bleef Liesbeth<br />

muisstil in het donker liggen, haar<br />

blonde kopje diep onder de dekens verborgen.<br />

Ze hoorde geen enkel geluid<br />

maar deze stilte in het geheele huis bezorgde<br />

haar weer nieuwen angst... Opeens<br />

hoorde zij beneden een doffen slag<br />

Zij onderdrukte slechts met moeite een<br />

kreet en lag roerloos in de duisternis<br />

onder de dekens. De doffe slag herhaalde<br />

zich echter niet en ze stelde<br />

zichzelf weer wat gerust door aan te<br />

nemen, dat haar zuster iets had laten<br />

vallen of ergens tegen aangeloopen<br />

was...<br />

Even later hoorde zij het geluid van<br />

voetstappen, die de trap opkwamen.<br />

Slechts met moeite kon zij zichzelf weerhouden<br />

niet uit bed te springen en haar<br />

zuster tegemoet te snellen; ze werd<br />

echter door een verschrikkelijken twijfel<br />

ZES MAANDEN BEDLEGERIG<br />

DOOR RHEUMATIEK.<br />

Niets hielp ­ tot hij Kruschen<br />

Salts probeerde.<br />

Hier is een brief met een bemoedigende mededeeling<br />

voor ieder slachtoffer van rheumatiek.<br />

Deze brief is van een man, die zes jaar lang<br />

de hevigste folteringen had te verduren. Lees<br />

wat hij zelf schrijft:<br />

„Gedurende zes jaar leed ik aan hevige rheumatiek.<br />

Het is niet te beschrijven, hoe erg het<br />

was. Een half jaar lang lag ik in een ziekenhuis,<br />

doch zonder eenig resultaat. Ik probeerde<br />

van alles, maar niets hielp. Toen las<br />

ik een Uwer advertenties en besloot Kruschen<br />

Salts ook nog eens te probeeren. Tot<br />

mijn groote vreugde heeft het mij reusachtig<br />

geholpen. Een familielid van mij gebruikt<br />

het ook met hetzelfde goede resultaat. Ik<br />

heb Kruschen Salts ook aan verscheidene<br />

kennissen aangeraden, die er veel baat bij<br />

hebben gevonden. Wij zijn U dankbaar voor<br />

Uw schitterend middel tegen rheumatiek."<br />

•<br />

D h. T.<br />

De oorzaak van rheumatiek is het bijzonder<br />

gevaarlijke lichaamsgift bekend onder den<br />

naam van urinezuur, waardoor vlijmscherpe<br />

kristallen ontstaan. Deze worden gevormd<br />

indeopeengehoopte afvalproducten, die door<br />

de afvoerorganen niet verwijderd zijn. Kruschen<br />

lost deze kristallen op. De scherpe<br />

kanten worden eerst weggenomen, daarna<br />

opgelost en tenslotte uit het lichaam verwijderd.<br />

De pijnen verminderen, zwellingen<br />

verdwijnen, stijve gewrichten komen los.<br />

Bovendien spoort „De kleine dagelijksche<br />

dosis lever en nieren dusdanig aan, dat een<br />

regelmatige en volledige, afvoer verzekerd<br />

is. De inwendige organen worden rein gehouden.<br />

Kwaadaardig urinezuur krijgt nooit<br />

meer een kans, zich op te hóopen. Koop<br />

nog vandaag een flacon Kruschen Salts en<br />

°?* ln .morgenochtend met de kleine dagelijksche<br />

dosis te nemen op een glas warm<br />

water of in een kop thee. Kruschen Salts<br />

is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers<br />

en drogisten a Fl. 0.90 en FI. L60 per flacon.<br />

­ 6 ­<br />

aangegrepen en op hetzelfde oogenblik<br />

overviel haar zóó'n angst, dat haar keel<br />

bijna werd dichtgesnoerd. — Als het<br />

Anne­Marie eens niét was, die de trap<br />

opkwam, dacht ze. Ze begon te huilen<br />

Ze was zóó bang, dat ze niet eens<br />

meer de kracht vond haar hoofdje opnieuw<br />

onder de beschermende dekens<br />

te steken. En steeds nader kwamen de<br />

schreden. Toen ze bij de deur waren<br />

meende Liesbeth van schrik te zullen<br />

sterven. Toen de sleutel echter in het<br />

slot^wcrd gestoken, stiet zij een diepen<br />

zucht van verlichting uit... om evenwel<br />

direct daarna opnieuw in een hevigen<br />

twijfel te vervallen, zoodat het haar leek<br />

alsof haar hart tegen haar keel sprong<br />

„Anne­Marie," snikte ze daarop als<br />

bevrijd, „Anne­Marie!", want nu werd<br />

de deur van de kamer geopend en het<br />

was Liesbeth alsof zij den loop van haar<br />

z A uster herkende. Maar waarom zei<br />

Anne­Marie niets, waarom dit onverdraaglijke<br />

zwijgen? Hoezeer Liesbeth<br />

haar oogen ook inspande, het lukte haar<br />

met in de duisternis iets te onderscheiden.<br />

De voetstappen naderden steeds<br />

dichter het bed, waarin de arme Liesbeth<br />

meer dood dan levend lag O<br />

waarom zèi Anne­Marie toch niets, teneinde<br />

haar gerust te stellen ?<br />

„Anne­Marie!" snikte Liesbeth<br />

„Anne­Marie!"<br />

De voetstappen schenen besluiteloos<br />

rond te dolen. Liesbeths zenuwen waren<br />

tot op het uiterste gespannen. Eindelijk<br />

waren de schreden echter naast<br />

haar... en daar bleven ze.<br />

In de vreeselijke stilte kon Liesbeth<br />

haar hart als een moker hooren bonken.<br />

„O," riep het ontdane meisje uit,<br />

» wat 1S er dan toch, Anne­Marie?"<br />

Maar geen geluid, geen woord, geen<br />

zucht klonk als antwoord, ofschoon<br />

Anne­Marie heel dicht bij het bed moest<br />

staan.<br />

„O ze wil me slechts laten schrikken,<br />

de leelijkerd," dacht de arme Liesbeth<br />

en met in staat de verschrikkelijke stilte'<br />

één seconde langer te verdragen, stak<br />

ze aarzelend haar hand uit, om haar<br />

zuster aan te raken en tot haar groote<br />

verlichting voelde zij het witte bont<br />

waarmede de ochtendjapon, die haar<br />

zuster had omgeslagen, was omzoomd.<br />

„Jouw leelijkerd," snikte en lachte<br />

ze tegelijk. Maar de zwijgende gestalte<br />

uitte nog geen woord. Liesbeth vond,<br />

dat de grap nu tè erg werd om nog<br />

verder doorgevoerd te kunnen worden<br />

en hief haar hand op om het gezicht<br />

van haar zuster te kunnen beroeren •<br />

haar vingers waren echter nog niet<br />

hooger dan de hals van haar zuster<br />

toen zij iets vochtigs, warms en kleverigs<br />

voelden en terwijl Liesbeth een vreesehjken<br />

gil van ontzetting slaakte, verloor<br />

ze het bewustzijn.<br />

Toen haar vader den volgenden morgen<br />

zijn nieuwe woning betrad, werden<br />

zijn oogen door een gruwelijken aanblik<br />

getroffen. Beneden aan de trap lag<br />

een groote plas bloed, vanwaar een<br />

griezelig spoor van bloedvlekken de<br />

trap op liep ...<br />

Daar hij vreesde, dat zijn dochters<br />

iets ontzettends was overkomen, ijlde<br />

hij zoo snel hij kon de trap op. Het<br />

bloedspoor leidde naar de kamer van<br />

zijn dochters en daar. in de deur, zeeg<br />

(Vervolg op pagina 12)<br />

% J<br />

■■""^


~ DER '<br />

DANSMUZIEK<br />

Het gebeurde in het May Fair<br />

Hotel te Londen, waar de meest<br />

toonaangevende dirigent op het<br />

gebied van dansmuziek den scepter<br />

zwaait. Mr. Ambrose was in gesprek<br />

met een onzer Engelsche collega's. Het<br />

orkest je begon in een razend vlug<br />

tempo te spelen. Misschien wel zestig<br />

maten per minuut.<br />

„Zelfs voor een one-step' is dit een<br />

tamelijk vlug tempo, vindt u niet?"<br />

vroeg mijn Engelsche collega.<br />

„Dit is geen one-step. Dit is een<br />

foxtrot," zei Ambrose.<br />

Het volgende nummer was duidelijk<br />

te herkennen: een quick step.<br />

„Nee, dit is geen quick step. Dit is<br />

een foxtrot," zei Ambrose bedaard, terwijl<br />

hij het signaal gaf voor een nieuwen<br />

dans. „Het eenige verschil is, dat<br />

die fox-trot wat langzamer gespeeld<br />

wordt... Luister nu echter goed, en<br />

vertel me even, welke dansmuziek nu<br />

volgt."<br />

De dansleeraar luisterde.<br />

„Ik wist niet, dat u in May Fair<br />

Hotel ook „slows" speelt!" verbaasde<br />

hij zich toen.<br />

„Dat doe ik ook niet. Hetgeen u<br />

hoort is... een foxtrot," aldus mr.<br />

Ambrose.<br />

In het volgende nummer meende<br />

mijn Engelsche collega beslist een blues'<br />

te herkennen. Het was prettige muziek<br />

om naar te luisteren. Maar om er op<br />

te dansen ... neen, dat ging niet.<br />

„Wat voor 'n rare blues is dit?"<br />

„Een „blues" ? Geen sprake van. Het<br />

Foto Godfried de Groot<br />

Een nieuw portret van mej. Llesje Santen.<br />

'<br />

—<br />

is een foxtrot," zei Ambrose, terwijl<br />

hij zich verwijderde.<br />

Het bovenstaande is absoluut historisch<br />

en illustreert duidelijk, welke verwarring<br />

er tot voor korten tijd heersehte<br />

op het gebied van dansmuziek en danstempo's.<br />

Aan wie de schuld? Vermoedelijk<br />

hebben de fabrikanten van gramofoonplaten<br />

héél wat op hun geweten en wat<br />

deze niet verknoeid hebben, wordt compleet<br />

ontredderd door de welwillende<br />

medewerking van sommige onverantwoordelijke<br />

dirigenten. De kwestie zit<br />

namelijk zoo:<br />

De helft van de dansmuziek krijgen<br />

we door gramofoonplaten en door de<br />

radio — die 't ook weer van de gramofoon<br />

moet hebben. Welnu: er zijn haast<br />

géén dansplaten, waarvan de vervaardigers<br />

ooit rekening gehouden hebben<br />

met de practische eischen van den dans.<br />

Zooveel mogelijk trachten ze de hand<br />

te leggen op „Schlager", die door de<br />

muzïekdirigenten en door de directies van<br />

dancings voortdurend kunnen gebruikt<br />

worden ten dienste van een doorsneepubliek,<br />

dat vóór alles een prettig<br />

deuntje wil hooren. Een ondeugend<br />

Franschman beweerde eens, dat het<br />

publiek tegenwoordig zelfs op Ave<br />

Maria van Gounod zou dansen, als<br />

de muziek 't stukje maar syncopisch<br />

en vlug genoeg speelde. Het feit is,<br />

dat voor korten tijd de verregaandste<br />

verwarring in publieke dansgelegenheden<br />

heersehte, die men zich denken<br />

kan.<br />

Om nu van die publieke verwarring<br />

de meest mogelijke voordeden te plukken,<br />

hebben de fabrikanten van dansplaten<br />

(en in hun gevolg ook de componisten<br />

van moderne „Schlager") een<br />

eenvoudig middel gevonden: alles wat<br />

gecreëerd wordt, krijgt onvermijdelijk<br />

den haam van „foxtrot", ook al<br />

is de muziek absoluut ongeschikt om<br />

er een algemeen gebruik van te maken.<br />

Men vragc het eens aan muziek- en<br />

danskenners, hoe moeilijk het soms is,<br />

goede repertoires samen te stellen ...<br />

Eenstemmig zal men bovenstaande<br />

klacht onderschrijven.<br />

En de muziek-bands ?<br />

„Wij maken muziek op ónze manier.<br />

Jullie, dansleeraren, hebt te zorgen, dat<br />

uw dans er zich naar schikt..."<br />

Als musici aldus spreken, dan beteekent<br />

dit doorgaans, dat ze zich het<br />

recht voorbehouden „stemming" in de<br />

zaal te brengen, waartoe ze bij voorkeur<br />

de snelheid een beetje opvoeren. Tot<br />

voor korten tijd speelde haast geen<br />

enkele band langzamer dan zestig maten<br />

per minuut. Hoe bedenkelijk dit kan<br />

zijn, blijkt voldoende uit het volgende:<br />

De normale snelheid van den onestep<br />

(de Duitschers noemen hem Paso<br />

doble én wij zelf hebben hem 't vorig<br />

seizoen aangeleerd onder den naam van<br />

Six Eight) is gelijk aan zestig takt,<br />

d.w.z. ongeveer honderdtwintig danspassen<br />

per minuut. Maar die snelheid<br />

is reeds zoodanig, dat men in dien dans<br />

feitelijk geen wisselpassen (changesteps)<br />

kan gebruiken, want dan krijgt<br />

men onvermijdelijk een nieuw danstempo<br />

: den quick step, die gedanst wordt<br />

op ongeveer vijftig tot vier en vijftig<br />

takt, wat overeenkomt met honderd tot<br />

- 8 -<br />

'<br />

honderd acht danspassen per minuut.<br />

Vlugger kan men nooit goede wisselpassen<br />

maken!<br />

Welnu, de meeste muziekbands, die<br />

het tempo van vijftig takt volgen, geven<br />

hieraan reeds den naam van „slowfox":<br />

een „normale" dansmuziek wordt<br />

door hen veel vlugger gespeeld. En<br />

natuurlijk kunnen de dansers hen in<br />

dit tempo niet volgen, zoodat de helft<br />

van de danspassen verwaarloosd of verminkt<br />

wordt.<br />

Laten we nog even verder gaan, dan<br />

zien wc, dat in den tegenwoordigen<br />

slow-fox-trot, volgens Engelschen dansstijl,<br />

tal van drieledige danspassen voorkomen.<br />

Welnu, geen enkel danser kan<br />

die passen goed uitvoeren, als het<br />

tempo vlugger is dan ongeveer twee<br />

en veertig takt per minuut. Als men<br />

den Engelschen dansstijl werkelijk perfect<br />

wil beoefenen, dan moet de muziek<br />

zich beslist houden aan een snelheid<br />

van acht en dertig tot veertig takt, dit<br />

wil zeggen zes en zeventig tot tachtig<br />

dansschreden per minuut.<br />

Intusschen is het een verheugend feit,<br />

dat door de invoering van de Midway<br />

Rhythm aan het geknoei van sommige<br />

muziekbands een einde zal komen.<br />

Want uit het bovenstaande blijkt wel<br />

degelijk, dat de helft der fouten, die<br />

bij het dansen gemaakt worden, niet aan<br />

de dansers zelf, maar aan de muzikanten<br />

te wijten is. Om goed te dansen<br />

is een vakkundig orkest een besliste<br />

eisch.<br />

Ongetwijfeld zijn er dirigenten, die<br />

het goed bedoelen en die niets liever<br />

zouden willen, dan het gepaste 'tempo<br />

handhaven indien ze het maar<br />

konden. Welnu, laten zij het bovenstaande<br />

eens aandachtig lezen. Voor<br />

verschillende dansen weten zij dan reeds<br />

hoe zij moeten spelen.<br />

Ter wille der volledigheid wil ik hier<br />

nog aan toevoegen, dat de tango — de<br />

eenige dans, dien men niet al te veel<br />

overhaast heeft — moet gespeeld worden<br />

in een tempo van zes en twintig<br />

takt per minuut. Dit is gelijk aan twee<br />

en vijftig dansschreden. De Engelsche<br />

waltz mag gespeeld worden in een snelheid<br />

van veertig takt, maar dan ook<br />

beslist niet vlugger. De oude Weensche<br />

wals kan geduld worden in een snelheid<br />

van zestig takt.<br />

Bovenstaande is niet een willekeurige<br />

snelheid, door mij zelf gevonden, maar<br />

zij wordt aanbevolen door vooraanstaande<br />

Duitsche danstechnici, van wie<br />

ik slechts wil noemen den bekenden<br />

Karl Wahlstedt-Görland. En wil men<br />

weten hoe de Engelschen er over denken,<br />

dan wil ik hier eindigen met wat<br />

Mr. Preston L. Hickey zegt: „Het is<br />

ongetwijfeld juist, dat de danstempo's<br />

overal verschillen en dat men te New<br />

York anders danst dan te Chicago,<br />

waar men ook anders danst dan te<br />

Londen. Maar het is een feit, dat een<br />

gemiddelde snelheid van ongeveer acht<br />

maten per tien seconden, dus acht en<br />

veertig takt per minuut, het beste gemiddelde<br />

is, waaraan zoowel dansleeraars<br />

als musici zich moesten houden."


Waarom de<br />

Mannen zoo<br />

dol zijn<br />

op dit Meisje.<br />

Dames uit de hoogste, kringen,<br />

Actrices, Filmsterren, — zij allen<br />

moeten mooi zijn — het is een eisch<br />

van hun succes en prestige. Zij<br />

weten, dat de in de beroemde Parijsche<br />

Poeder Tokalon vermengde<br />

Schuiincrême den geheelen dag door<br />

Je poeder goed doet houden ondanks<br />

transpiratie tengevolge van het dansen,<br />

tennis of golf spelen of van het<br />

in de zon liggen aan het strand. Dit<br />

is een gepatenteerd exclusief Tokalon<br />

procédé. Het glimmen van den neus<br />

houdt direct op, elk teeken van 'n<br />

glanzend aanzien verdwijnt aanstonds:<br />

de teint verkrijgt een onbeschrijflijke<br />

frischheid en jeugdige<br />

aantrekkelijkheid, waarop de mannen<br />

dol zijn. Stel niet uit tot morgen om<br />

met deze gelaatspoéder, zoo verschillend<br />

van de andere, een proef<br />

te nemen. In de rijke keus der Poeder<br />

Tokalon tinten is er zeker eene, die<br />

met dw natuurlijke kleur volkomen<br />

in overeenstemming zal zijn. Bescherm<br />

Uw huid — verfraai Uw<br />

teint — zie er jeugdiger uit —<br />

gebruik Poeder Tokalon. Ze is<br />

zuiver, ze is niet duur, en succesvolle<br />

resultaten worden gegarandeerd. In<br />

­e meeste Parfumeriezaken, Drogisterijen<br />

enz. verkrijgbaar.<br />

Poeder Compacte Tokalon en<br />

Rouge Compacte — thans ook met<br />

schuimcrême bereid — zijn beide zeer<br />

adhaerent. Iets nieuws, iets aparts en<br />

beters.<br />

Onze Coffret de Beauté bevattende<br />

vier pakjes poeder met schuim­crême<br />

bereid, in diverse tinten, en drie<br />

kleine tuben crème Tokalon, voedsel<br />

voor de huid, wordt na ontvangst van<br />

25 Cts (in postzegels) toegezonden<br />

door onzen Vertegenwoordiger de Fa.<br />

H. ten Hcrkel, Afd 16.C Hilversum.<br />

.<br />

Wel een Weekblad,<br />

Maar „H<strong>ET</strong> WEEKBLAD"<br />

Zegt iedere prater<br />

Over „ónema en Theater",<br />

W. C. v. d. W.<br />

H­30­7 B<br />

O<br />

nverschillig te zijn in de keuze van Uw zeep is<br />

verkeerd," zegt Niraus, de schoonheids­expert<br />

»!<br />

wiens faam tot alle elegante kringen van Spanje<br />

is doorgedrongen. „Sommige zeepsoorten bevatten<br />

schadelijke bestanddeelen, die zeer slechte gevolgen<br />

kunnen hebben. Palmolive zeep beveel ik echter met<br />

gerustheid aan: zij is zuiver, en de cosmetische<br />

ohën die zij bevat, houden de huid jong en soepel."<br />

ledere vrouw die prijs stelt op het bezit van een<br />

gave huid, dient de waarschuwing ter harte te nemen<br />

van een man als Niraus: erkend autoriteit op het<br />

gebied der gelaatsverzorging, die onder zijn clientèle<br />

verschillende leden van koninklijken bloede telt.<br />

Hij verschaft het volgende eenvoudige recept, dat<br />

iedereen gemakkelijk tweemaal daags thuis kan toepassen<br />

: 's morgens en 's avonds gezicht en hals<br />

twee minuten flink masseeren met uit Palmolive zeep<br />

en warm water verkregen overvloedig schuim. Daarna<br />

afspoelen met warm, vervolgens met koud water.<br />

Deze behandeling, van onschatbare waarde voor het<br />

behoud van een goede teint, wordt door 24.592<br />

schoonheids­experts, over de geheele wereld verspreid,<br />

ten zeerste aanbevolen.<br />

Blijf Palmolive zeep tevens voor Uw bad gebruiken<br />

: wat goed is voor het gezicht, is voor de<br />

overige hchaamshuid van niet minder belang !<br />

„«nïïS? tw °*rdifd evenaar van kleinen auto (na de<br />

aanrydmg): „Het is een schandaal [ Ik zatalnV»<br />

rechter kant van den weg!"<br />

aiito^""**'' " J °' maar Jie ander zat in een vracht­<br />

70<br />

„Zeep, uit cosmetische<br />

plantenoliën samengesteld,<br />

is het best voor de huid/'<br />

verklaart NIRAUS, te Madrid.<br />

„Ik raad al mijn cliënten aan uitsluitend Palmolive<br />

zeep te gebruiken. De palm- en olijfolièn, in deze •<br />

zeep verwerkt, waarborgen niet alleen een grondige<br />

reiniging, doch hebben teoens een verjongenden en<br />

verzachtenden invloed op de huid."<br />

—Ifez/rfu/f<br />

■nan^e'Ve^eldr 6f ' " " U ° P d,t •«»■«■"*••*«<br />

mijn hand vasthoudt als u mij wegmaakt I'<br />

ANDT<br />

E<br />

THE<br />

MSTER1<br />

BRENGT STEEDS<br />

DE BESTE<br />

PROGRAMM A'S<br />

Ik lees, dat in Parijs een man, die<br />

twee dagen getrouwd was, zijn spraak<br />

onverwachts terugkreeg. — Ook mosterd<br />

na den maaltijd!<br />

„Een voorzichtig man kan jaren lang<br />

profiteeren van zijn auto," verklaart een<br />

expert. — Het andere soort laat hun<br />

vrouw chauffeeren.<br />

Verscheidene groote warenhuizen hebben<br />

een dokter in hun dienst. — Dat is<br />

zeker om de eerste hulp te verleenen<br />

aan den man, die juist van zijn vrouw<br />

heeft gehoord, wat haar bontmantel kost.<br />

„Auto's," klaagt de correspondent van<br />

een groot dagblad, „zijn de vloek der<br />

wegen." — Hij is niet de eenige, die er<br />

geen kan bekostigen.<br />

„In de toekomst zal het mogelijk zün,<br />

dat de trein vertrekt zonder bestuurder<br />

of conducteur," beweert iemand. — Nu<br />

vertrekken ze nog zonder ons.<br />

„In elk beroep vindt men optimisten,"<br />

schrijft een dokter. — Maar vooral onder<br />

belastingambtenaren.<br />

„De damesschoenen zullen veel puntiger<br />

worden," las ik in een mode­artikel.<br />

— Mannen zullen natuurlijk steeds<br />

doorgaan tactlooze opmerkingen te maken<br />

aan tafel, maar ze zullen hun verdiende<br />

loon dus niet ontgaan.<br />

„Ook onze tijd heeft zijn groote avonturen,"<br />

beweert een schrijver. — Bijvoorbeeld<br />

: als je een straat oversteekt, weet<br />

je nooit van welken kant je zult worden<br />

overreden.<br />

Een impresario beklaagt zich, omdat<br />

er niet meer Taubers zijn. — Tauber<br />

zelf niet, naar ik hoor.<br />

„Ik geloof, dat de hoop onsterfelijk<br />

is in de vrouw," zegt een psychiater. —<br />

Zij zelf gelooft dit meer van haar jeugd.<br />

„Een worm is een zeer moedig dier,"<br />

beweert een bioloog. — Zouden ze zelfs<br />

trouwen ?<br />

I<br />

J NV. KLEEDFRMAKERt) [__<br />

"Old Bond Street"<br />

DAMES­ EN HEERENKLF.EDING<br />

NAAR MAAT<br />

LEIDSCHESTRAAT it<br />

TELEFOON 3­1­6­3 *<br />

Een bloemlezing van den geestigsten<br />

geïllustreerden humor uit de<br />

buitenlandsche tijdschriften.<br />

Professor: „Welke drie gebruiksvoorwerpen<br />

bevatten veel stijfsel?"<br />

De student: „Een stijf boord en twee<br />

manchetten." ,„.,­_* D ..»><br />

(Die Grüne Post)<br />

iiW J>5^­<br />

Ik zit in een verschrikkelijk moeilijk parket, Willy.<br />

Twee jongemannen willen met mij trouwen. De een<br />

is rijk maar ik houd niet van hem; de ander is arm,<br />

maar van hem houd ik wel. Wat raad jij me?<br />

„Lieve, je moet trouwen met den jongeman, van<br />

wienie houdt... en mij aan den ander voorstellen I<br />

w je nou (The Weekly Telegraph)<br />

m<br />

Mevrouw (wier koffer­radio defect blijkt): „Mientje, heelt je verloofde soms verstand<br />

"AfSSKISf zou ik denken, mevrouw. Hij zet altijd de electrische ­hel m de keuken<br />

af als hij bij me is! ^^»<br />

S?* ^


(Vervolg van pagina 6)<br />

de arme man ineen als was hij door een<br />

beroerte getroffen, want hetgeen hij zag<br />

was mèèr dan ontzettend: zijn lieve<br />

Liesbeth lag in bed, heur haar sneeuwwit<br />

en haar mond verwrongen door de<br />

schelle, woeste kreten van een waanzinnige,<br />

terwijl op den grond, vlak naast<br />

het bed, het ontzielde lichaam van zijn<br />

evenzeer geliefde Anne­Marie lag met<br />

het hoofd ten halve van het lichaam<br />

gescheiden.<br />

De tragische geschiedenis werd eerst<br />

opgehelderd toen de politie kwam; toen<br />

werd namelijk vastgesteld, dat Anne­<br />

Marie, hoewel haar hoofd half van haar<br />

lichaam gescheiden en zij reeds een lijk<br />

was, tóch nog naar boven was gegaan<br />

om haar bange zuster te waarschuwen<br />

voor een moordenaar­krankzinnige, die<br />

uit een zich in de nabijheid bevindend<br />

krankzinnigengesticht gevlucht en<br />

hun huis binnengedrongen was ...<br />

Toen Hammer de laatste woorden<br />

van het vergeelde handschrift had gelezen,<br />

legde hij het weer naast zich op<br />

het tafeltje. Hij deed dit echter in zijn.<br />

ergernis over


ZEG ME HOE GE ROOKT<br />

Gaat u mijn deur maar voorbij,"<br />

hoor ik in gedachten mijn lezeressen<br />

en lezers beweren, omdat<br />

ze ­ evenals ondergeteekende ­ hun<br />

kleine onhebbelijkheden liever binnen<br />

den besloten kring van hun stoffelijk<br />

omhulsel houden. Hetgeen ­ ik wèèt<br />

het ­ een lekker­veilig gevoel is. Zooiets<br />

van: alle deuren en gordijnen<br />

dicht en heerlijk alleen in een behaaglijk­warme<br />

kamer...<br />

Maar het treurige van de zaak is,<br />

dat gij noch ik eigenlijk behoeft té<br />

zéggen, hoe ge het Nicotiaansche<br />

kruid savoureert, opdat die anderen,<br />

die zweren bij de psychologie van<br />

het rooken, weten zullen wie ge zijt.<br />

„Wij zien het immers wel," lachen<br />

ze cynisch, alsof ze zeggen wilden:<br />

„In die veiligheid van je diepste innerlijk<br />

vergis je je tóch..."<br />

Zou het waar zijn ? Zouden ze werkelijk<br />

kunnen zien wie en wat we<br />

zijn, als ze ons zien rooken?<br />

Er wordt den laatsten tijd heel veel<br />

over de psychologie van dit en van<br />

dat gesproken en er zijn psychologen,<br />

die er prat op gaan uit de nietigste kleinigheid iemands<br />

karakter te kunnen opbouwen. Wat je met je handen doet,<br />

as je in gezelschap bent; hoe je je beenen over elkaar<br />

slaat of met over elkaar slaat; hoe je je oogen opslaat; hoe<br />

je gezicht gevormd is; hoe je loopt, zit, drinkt; praat of<br />

schrijft... Ik weet het allemaal niet meer,<br />

maar af en toe heb je het gevoel, alsof je ten te M­ ?<br />

aanschouwe van het gansche menschdom<br />

binnenste­buiten bent gekeerd. En dat het<br />

een behaaglijke gedachte is, kan ik eerlijk<br />

gezegd niet vinden. Want het gaat er niet om<br />

of ze inderdaad door je heen kunnen zien^<br />

maar of ze denken het te kunnen en... welke<br />

conclusie ze trekken. Nu komen ze weer met<br />

wat nieuws: de psychologie van het rooken.<br />

Ik heb voor de aardigheid een paar proeven<br />

genomen met mijn kennissen ­<br />

als ze het gemerkt hadden, zou ik<br />

n^^<br />

hun karakter waarschijnlijk nög<br />

'^W^^P<br />

beter hebben leeren kennen! ­ ^^üüü<br />

en<br />

ik moet eerlijk zeggen: er<br />

zit wat in. Tiet komt wel uit.<br />

Laten we samen eens naar<br />

de hierbij afgebeelde foto's kijken.<br />

Allereerst die bovenste.<br />

Ik hoef u niet te vertellen, wafk<br />

ge ziet het zelf ook onmiddellijk,<br />

dat alleen iemand, die zoowel<br />

de schoonheid als het genot<br />

en de luxe aanbidt, zöö rookt.<br />

Ge ziet dat aan de elegante wijze,<br />

waarop zij de lange, kostbare<br />

amberen pijp vasjthoudt en genietend<br />

proeft wat ze rookt...<br />

Nu kijken we naar de andere<br />

foto's. De man, die rookt als op<br />

de tweede foto is afgebeeld, is<br />

geen gemakkelijk heer. Hij is<br />

direct bereid van zich af te bijten<br />

en ge ziet dit aan de wijze,<br />

waarop hij zijn sigaar vasthoudt:<br />

het is alsof hij een wapen dreigend<br />

op zijn tegenstander richt.<br />

De ander, nummer 3, is een<br />

nerveus en opgewonden standje.<br />

Hij weet eigenlijk noch met zijn<br />

sigaar, noch met zijn hand raad.<br />

En kijk maar eens, hoe hij opzijn<br />

sigaar bijt. Ook geen teeken, dat<br />

hij kalm of zelfbeheerscht is.<br />

't<br />

.<br />

ll %H*^^fflJ^,,<br />

^^^•f F" ^^ jfflu<br />

~ .. _ ■.<br />

,­­/, ,, 5"'_ : *<br />

"C^T<br />

14<br />

: ZAL U ZEQOEN<br />

WIE OE ZIJT...<br />

Dan nummer 41 Zóó rookt alleen iemand, die vastberaden<br />

is, die weet wat hij wil en als hij de gelegenheid had, een<br />

ijzeren dictator zou zijn. Zooals de volgende rookt, rooken<br />

er echter ook niet veel. De man, die zijn sigaar of sigaret<br />

naar de binnenzijde van zijn hand richt en ze luchtig tusschen<br />

duim en wijsvinger houdt, heeft een fijnen<br />

geest en is geniaal­impulsief. Ik ken er maar<br />

één, die zoo rookt. En de diagnose klopt!<br />

Nummer 6. Dat is de scepticus. Hij heeft zijn<br />

sigaret ook naar de binnenzijde van zijn hand<br />

gekeerd, maar ge ziet direct het verschil.<br />

Alle vingers zijn gesloten en zijn hand werd<br />

een aschbak Zijn manier is niet fijn, niet<br />

nobel! We gaan verder: Elegant rust de hand<br />

op het tafelvlak. De sigaar zweeft als' het<br />

ware tusschen wijs­ en middelvinger. Dat is<br />

de «uistekende menschenkenner,<br />

de schitterende causeur en tactvolle<br />

diplomaat. Indien ge met<br />

hem in debat moest treden,<br />

zoudt ge een gemakkelijk te<br />

onderschatten tegenstander aan<br />

hem hebben. Tot slot de man,<br />

die zijn sigaar of sigaret zóó<br />

houdt, dat hij iedereen met<br />

den rook er van hindert. Hij<br />

trekt zich daar niets van aan,<br />

omdat hij een egoïst is van de<br />

ergste soort. Als het er opaan<br />

komt, blaast hij u den<br />

rook nog in uw gezicht ook!<br />

Hij heeft een onaangenaam<br />

karakter. Mijnheer Nurks<br />

redivivus!<br />

Of het allemaal waar is? ­<br />

Einstein beweert, dat alles betrekkelijk<br />

is en omdat niemand<br />

kan bewijzen, dat hij ongelijk<br />

heeft, moeten we het wel gelooven.<br />

Zoo zal het ook wel<br />

zijn met de psychologie van<br />

het rooken.<br />

Zij zal betrekkelijk­juist en<br />

derhalve tevens betrekke lijkonjuist<br />

zijn. Dus: indien ge er<br />

slechts betrekkelijke waarde aan<br />

hecht, zult ge het verstandigst<br />

doen! I ,<br />

Mijn neef Janssen<br />

ontmoette een kennis, die er zich over<br />

beklaagde, dat zijn vrouw zoo vaak onwaarheid<br />

sprak.<br />

Ja " antwoordde mijn neef, „maar ze<br />

mó'et toch ook wel eens wat goeds van je<br />

vertellen !"<br />

Verloofde : „Ik durf je vader niet over<br />

mijn schulden spreken !"<br />

Zij • , Wat zijn jullie mannen toch<br />

lafaards ! Mijn vader durft je niet over<br />

de zijne te spreken !"<br />

Dame (in een winkel van kinderspeelgoed)<br />

: „Ik wilde graag een trommel<br />

voor mijn zoontje hebben.^En hebt u<br />

er ook een koptelefoon bij ?"<br />

Bediende (verbaasd) : „Een koptelefoon<br />

? Waarvoor, als ik vragen mag/<br />

Dame: „Nou, opdat hij alleen zich<br />

maar kan hooren trommelen en mijn man<br />

en ik rust hebben."<br />

De sleutel, dien u vijf en twintig<br />

jaar lang hebt gehad, zou nu opeens niet<br />

passen ? — Wanneer merkte u het ?<br />

„Toen mijn vrouw dood was 1"<br />

Wij kunnen ons geen idee van de<br />

eeuwigheid maken," beweerde een redenaar<br />

waarop een stem van achter in de<br />

zaal'klonk: „Je hebt zeker nooit een<br />

piano van vijfhonderd gulden op afbetaling<br />

gekocht ?"<br />

Hij (boos) : „Maar geloof je dan alles<br />

maar, wat de eerste de beste idioot je<br />

vertelt ?" , .<br />

Zij: Neen, natuurlijk met, lieve, maar<br />

soms kun je zóó overtuigend praten !<br />

Er werd bescheiden gebeld en toen de<br />

bewoonster opendeed, zei de bedelaar<br />

meelijwekkend: „Alstublieft^ dame, ik<br />

ben mijn rechter been kwijt ! .<br />

Het spijt me, man," antwoordde zij,<br />

terwijl ze de deur dichtsloeg, „maar hier<br />

is het niet 1"<br />

Vier en negentigste vraag.<br />

Wie van onze lezeressen en lezers kunnen<br />

ons zeggen, hoe de volksstam heette,<br />

' die in Oud­Peru woonde en er heerschte,<br />

tot de Spanjaarden dit land veroverden ?<br />

Onder hen, die ons een goed antwoord<br />

zenden, verloten wij een lot van „De<br />

Joodsche Invalide", benevens vijf aardige<br />

troostprijzen.<br />

De antwoorden gelieve men in te<br />

zenden op een briefkaart vóór 3 December<br />

(abonné's in overzeesche gewesten voor<br />

5 Maart) aan ons adres : Redactie „Het<br />

Weekblad", Galgewater 22, Leiden. Op<br />

de briefkaart vermelde men a. u. b.<br />

duidelijk : Vier en negentigste vraag.<br />

^ ^ ^ %<br />

Ze hadden meeningsverschü en het<br />

jonge vrouwtje vrotg haar man : „Ik<br />

zou wel eens willen weten, hoeveel meisjes<br />

jij het hof hebt gemaakt, voordat je<br />

mij vroeg ?" .. ,..,<br />

Twaalf " antwoordde hij eerlijk, „maar<br />

ik "dacht er te laat aan, dat dertien het<br />

ongeluksgetal is !"<br />

Moeder: „Als die jongeman om een<br />

kus vraagt, doe je het niet, hoor!<br />

Dochter: ,.En als hij er niet om<br />

vraagt ?"<br />

Hij was geruimen tijd zonder werk<br />

geweest, toen hij op een dag verheugd<br />

thuiskwam en tegen zijn vrouw zei:<br />

Wees blij met me, lieve, want eindelijk<br />

heb ik werk gevonden. Ik heb een baantje<br />

als nachtwaker 1"<br />

Maar zij was niét blij met hem, begon<br />

integendeel vreeselijk te huilen.<br />

„Wat is er?" vroeg hij angstig.<br />

Waarop ze snikkend uitbracht : „Je<br />

kunt het baantje niet aannemen, hoor,<br />

want ik heb juist een paar nieuwe nachthemden<br />

voor je gemaakt !"<br />

A ■ Het is treurig zooveel slappelingen<br />

van mannen als je tegenwoordig<br />

ziet. Ik ben ten minste maar blij, dat tk<br />

de baas thuis ben." .<br />

B . t) juist­ _ Hoe lang blijft je vrouw<br />

nog weg ->'•<br />

Rol voort, o golven van den diepen,<br />

blauwen oceaan, rol voort," riep de jongeman<br />

die met zijn verloofde langs het<br />

strand wandelde. __ ,<br />

O, hoe eenig !" riep zij uit. „Ze doen<br />

het ook, Dick !"<br />

En waarom heb je je betrekking<br />

verlaten, meisje?" vroeg het jonge<br />

vrouwtje, dat een dienstbode huurde.<br />

Omdat mijnheer me een zoen gaf !<br />

",0, en dat vond jij natuurlijk niet goed,<br />

nietwaar?" .<br />

„Och, mij kon het niet schelen, maar<br />

mevrouw vond het niet goed !"<br />

Indien U meent H<strong>ET</strong> BESTE<br />

gezien te hebben, dat er op<br />

filmgebied bestaat, dan heeft de<br />

N.V. M<strong>ET</strong>RO OOLDWYN<br />

MAYER FILM Mij.<br />

altyd NOG B<strong>ET</strong>ERE FILMS<br />

­ 15 ­<br />

Hij hield er niet van om zich te laten<br />

fotografeeren, maar op een goeden dag<br />

stapte hij toch bij den fotograaf binnen<br />

en liet zijn portret maken. Na eenige<br />

dagen kwam de proef en toen zijn vrouw<br />

die zag, riep ze uit: „O Jan, je hebt maar<br />

één knoop aan je jas !"<br />

„Gelukkig.dat je het eindelijk ziet<br />

antwoordde hij, „want daarvoor heb ik<br />

mijn foto laten maken !"<br />

Kunt u dezen verrekijker werkelijk<br />

aanbevelen ? Haalt hij goed bij ?"<br />

Dat zou ik denken, mijnheer. Wanneer<br />

u er mee kijkt naar iets, dat vijf kilometer<br />

ver weg is, dan komt het zoo dicht<br />

bij, dat het lijkt alsof het achter u is."<br />

A : „Je bent werkelijk buitengewoon<br />

handig" Ik heb nog nooit zoon flinken<br />

zakenman gezien als jij bent! Jij1 weet<br />

altijd precies het goede oogenblik om<br />

wat te verdienen . . . ." .<br />

B • Zeg, als je meer dan tien gulden<br />

noodig'hebt, kan ik je onmogelijk helpen,<br />

hoor !"<br />

„Ik sta iederen dag op, zoodra de eerste<br />

zonnestraal in mijn kamer valt."<br />

„Is dat niet heel erg vroeg ?"<br />

„O, neen, want mijn kamer ligt op het<br />

Westen."<br />

„Wat doet uw man, mevrouw ?"<br />

„Fabrikant van prullemanden. Vreeselijk<br />

prozaïsch, niet ?"<br />

„O neen. In prullemanden kan soms<br />

heel veel poëzie schuilen !"<br />

Van vijf uur af wacht ik hier nu al<br />

op'mijn man, en nu is het half zeven en<br />

is hij er nog niet !"<br />

„En hoe laat zoudt u hem ontmoeten .'<br />

„Om drie uur !"<br />

Zij : „Lieve, vader is failliet !"<br />

Hij ■ „Ik heb altijd gezegd, dat hij<br />

wel een middel zou weten te vinden om<br />

ons te scheiden !"<br />

Negentigste vraag.<br />

De Danaïden waren — volgens de<br />

Grieksche mythologie — de vijftig dochters<br />

van koning Danaos van Argos, die<br />

op bevel van hun vader hun mannen<br />

doodden, waarvoor zij, tot straf, in de<br />

onderwereld een bodemloos vat moesten<br />

vullen. , , T IJ "<br />

Het lot van „De Joodsche Invalide<br />

viel na loting ten deel aan den heer E.<br />

Straalman, Nijmegen, wien wij er veel<br />

geluk mee wenschen. De troostprijzen<br />

kregen — eveneens na loting — mevrouw<br />

I Verwey­Magnin, Bloemendaal ; de<br />

heerS C v.Waalwijkv.Doorn, Schiedam;<br />

de heer J. H. van Zeijl, Rotterdam ;<br />

mejuffrouw M. C. Palmaers, Amby<br />

en mevrouw E. H. Wenting­Slootweg,<br />

's­Gravenhage.


«<br />

*<br />

IN DE OFFICIEREN SOCIËTEIT<br />

tï 'S<br />


BEROEMDE LEVENS<br />

DANTE ALIGHIERI. 1265—1321.<br />

Negen Jaar, en een onverwinbare<br />

liefde. — Balling in zijn<br />

eigen vaderland. — Dichter der<br />

„Goddelijke Comedie".<br />

De Middeleeuwen — die men ten<br />

onrechte zoo vaak met het epitheton „de<br />

donkere" verbonden acht — waren op het<br />

punt zich te verjongen in de Renaissance,<br />

die opleving der klassieke kunsten en<br />

wetenschappen, welke als een kostelijk<br />

heulsap het idealistisch streven der<br />

menschheid doordringen zou, toen Dante<br />

Alighieri, de grootste poëet, dien Italië<br />

in alle eeuwen ooit heeft bezeten, in<br />

Florence werd geboren, uit een familie,<br />

die zich tot den adel, zij het ook den geringeren,<br />

lekenen mocht.<br />

Vele verdichtsels en legenden zijn er<br />

om zijn jeugd geweven, maar zooals bij<br />

zoovele groote mannen, verliezen zij zich<br />

alle in het duister der ongewisheid. Behalve<br />

die ééne dan, waarvan wij Dante's<br />

eigen'getuigenis hebben in zijn prachtig<br />

boekje „Vita Nuova"(Het Nieuwe Leven),<br />

waarin hij in proza­ en dichtvorm zijn<br />

groote jeugdliefde beschrijft voor Beatrice<br />

Portinari.<br />

Het was vrede in Florence ; iets wat in<br />

die dagen in het door felle partijtwisten<br />

innerlijk verscheurde Italië een groote<br />

zeldzaamheid was en grooten voorspoed<br />

in de toch reeds rijke stad bracht.<br />

Feesten en optochten waren aan de orde<br />

van den dag. Waarschijnlijk was het bij<br />

een van deze optochten, dat de negenjarige<br />

Dante voor den eersten keer de<br />

slechts achtjarige Beatrice zag ... Zij<br />

verscheen hem „gekleed in zuiver witte<br />

kleur, te midden van twee edele dames,<br />

die van ouderen leeftijd waren". En terwijl<br />

zij voorbijging door een straat, keek zij<br />

in' de richting, waar Dante „vol vreeze"<br />

stond en groette hem met een blik, zóó<br />

vol van deugden, dat het hem toescheen<br />

als zag hij „alle grenzen der zaligheid".<br />

En toen hij haar stem hoorde wendde<br />

hij zich—en hier zij wederom zijn eigen<br />

getuigenis gegeven — „als dronken van<br />

de menigte af en ging naar huis om<br />

aan zijn schoone geliefde te kunnen<br />

denken. . . ."<br />

Beatrice zou niét Dante's vrouw worden<br />

; zij huwde met den rijken bankier<br />

Simone de' Bardi en stierf reeds op ruim<br />

twintigjarigen leeftijd.<br />

Dante's liefde voor haar zou echter<br />

nimmer bekoelen ; wèl zou hij met een<br />

andere vrouw huwen — Gemma Donati,<br />

die hem twee zoons en twee dochters<br />

schonk — maar Beatrice zou altijd zijn<br />

gebenedijde „leidsvrouwe" blijven, die<br />

niet alleen zijn heele leven beïnvloeden,<br />

maar steeds als de „allerliefelijkste" of<br />

als „de jeugdige engel" in al zijn werken<br />

een even voorname als verheven rol<br />

spelen zou. . . .<br />

Over het verlies van zijn geliefde<br />

Beatrice troostte Dante zich — behalve<br />

door zijn huwelijk met Gemma — ook<br />

met de studie der wetenschappen en hij<br />

wijdde zich hieraan, met zoo'n hartstocht,<br />

dat de kennis dier dagen weldra bijna<br />

gansch zijn eigendom was. .<br />

Als inwoner van een der voornaamste<br />

\<br />

„stads­republieken" van Italië speelde<br />

hij ook een belangrijke rol in de politieke<br />

en militaire conflicten, die in dien tijd<br />

aan de orde van den dag waren. Aanvankelijk<br />

ging deze strijd tusschen de Welfen<br />

en de GhibeJlijnen en Dante koos de zijde<br />

der eersten. Dezen verdeelden zich weldra<br />

echter in twee partijen : de Witten of<br />

gematigden en de Zwarten, die onverzoenlijk<br />

waren. Zoo was de stad eigenlijk<br />

in twee kampen verdeeld toen in 1302<br />

Karel van Valois naar Florence kwam,<br />

zoogenaamd om vrede te stichten, doch'<br />

in werkelijkheid om de Witten, waarbij<br />

ook Dante zich inmiddels had aangesloten,<br />

te onderdrukken. Als gevolg hiervan werd<br />

Dante, met nog anderen, tot een zeer<br />

hooge boete, twee jaar verbanning en<br />

levenslange uitsluiting van alle ambten<br />

en waardigheden veroordeeld. De dichter<br />

bevond zich echter op dat oögenblik<br />

in Rome en daar hij niet voor zijn rechters<br />

verscheen, werd hij veroordeeld<br />

tot levenslange verbanning, terwijl hij<br />

levend zou worden verbrand, indien hij<br />

het waagde in Florence terug te keeren.<br />

Eenige jaren later werd dit vonnis opnieuw<br />

bevestigd, terwijl er toen zelfs bij<br />

werd bepaald, dat ook zijn kinderen<br />

eenzelfde lot zouden ondergaan, indien<br />

zij in de stad zouden komen.<br />

Van dat oögenblik af was Dante een<br />

balling in zijn eigen vaderland. Nergens<br />

vond hij rust, want steeds weer scheen<br />

het lot hem teleurstelling en tegenslag<br />

te moeten bereiden. Als een zwerver, bijna<br />

als een bedelaar, zoo zei hij zelf. doolde<br />

hij door gansch Italië. Van zijn medeballingen,<br />

van wie er enkelen later werden<br />

begenadigd, schijnt hij zich reeds<br />

spoedig te hebben afgescheiden, om naar<br />

Verona te gaan, waar hij aan het hof van<br />

Bartolomeo della Scala een gastvrij<br />

onthaal en liefderijke opname vond. Bartolomeo<br />

stierf echter spoedig, waardoor<br />

Dante andermaal gedoemd was den reisstaf<br />

op te nemen en zijn fortuin te zoeken.<br />

Veel weten wij niet van dezen zwerverstijd<br />

van den dichter, alleen, dat hij ontzettend<br />

onder zijn verbanning heeft geleden.<br />

Invloedrijke vrienden trokken zich<br />

zijn lot aan, maar Dante zelf schijnt door<br />

de hem vreeselijk kwellende gedachte,<br />

nooit zijn vaderstad meer te zullen terugzien,<br />

zóó beïnvloed te zijn geweest, dat<br />

hij nergens meer aarden kon. Zoo trok<br />

hij van de eene stad naar de andere, tot<br />

hij eindelijk, op het einde van 1316, in<br />

Ravenna belandde, waar hij bleef wonen,<br />

te midden van zijn kinderen, en ten slotte<br />

zijn moede hoofd voorgoed ter ruste legde.<br />

Hij stierf den veertienden September<br />

1321, en zijn gebeente rust ook thans nog<br />

in deze stad, maar het was niet vóór 1483,<br />

dat op zijn graf een hem waardig gedenkteeken<br />

werd opgericht.<br />

Het schoonste monument echter, dat<br />

zijn nagedachtenis tot in alle eeuwen eeren<br />

zal, heeft hij zichzelf geschapen met zijn<br />

„Divina Commedia" (Goddelijke Comedie).<br />

Dante schreef dit werk, dat wel<br />

eens de brug is genoemd, die over den<br />

stroom van den tijd heen de oude met<br />

de nieuwe beschaving verbond, in het<br />

Italiaansche dialect van zijn geboortedistrict<br />

Toscane, hierdoor brekend met<br />

de gewoonte om litteraire voortbrengselen<br />

­ 18 ­<br />

in 't Latijn te schrijven en hierdoor tevens<br />

het Italiaansch voorgoed tot voertuig van<br />

verheven gedachten makend. Zelden<br />

heeft een letterkundig werk een grootere<br />

verspreiding gevonden. Reeds vóór de<br />

uitvinding van de boekdrukkunst was<br />

het in meer dan zeshonderd handschriften<br />

overgeschreven ; meer dan driehonderd<br />

gedrukte uitgaven zagen er van het<br />

licht, terwijl er ook meer dan driehonderd<br />

vertalingen van verschenen.<br />

De „Divina Commedia" geeft niet,<br />

zooals in die dagen nog de gewoonte was,<br />

de daden weer van helden, noch is het<br />

een zuivere allegorie. Het is eer een geestelijke<br />

odysseus. De held van het mystiek<br />

avontuur is de dichter zelf ; zijn personen<br />

zijn hoofdzakelijk historische karakters,<br />

die aan degenen, voor wie hij schreef,'<br />

bekend waren, terwijl moraliseerende<br />

beschouwingen de plaats der gebeurtenissen<br />

innemen. Zoo, op geheel nieuwe<br />

wijze dus, geeft Dante het verhaal van<br />

zijn denkbeeldigen tocht door „de wereld<br />

der zielen" : door de hel, den louteringsberg<br />

en den hemel. Beginnend op Goeden<br />

Vrijdag van het jaar 1300 en eindigend<br />

op den eersten Zondag na Paschen, is<br />

de tijd van handeling van het grootste<br />

dramatische gedicht, dat ooit geschreven<br />

werd, dus niet langer dan slechts tien<br />

dagen.<br />

De rijke fantasie, die Dante in zijn<br />

„Divina Commedia" ten toon spreidt,<br />

is nog nimmer door een anderen, schrijver<br />

overtroffen. De dichter leidt den lezer<br />

van de eene verrassende episode naar de<br />

andere, met groote snelheid de talrijke<br />

schimmen uit de mythologie en de geschiedenis<br />

in onafzienbare stoeten voorbijvoerend,<br />

en ze zóó uitbeeldend, dat zij<br />

voor ons wederom tot leven schijnen te<br />

zijn gekomen.<br />

Wanneer de tocht aanvangt, is Dante<br />

verdwaald in een groot bosch, terwijl de<br />

weg hem versperd wordt door wilde dieren.<br />

hetgeen men symbolisch moet begrijpen,<br />

in dien zin, dat de wilde dieren de zonden<br />

waren, die hem van een ­hooger leven<br />

terughielden. Om hem te helpen doemt<br />

dan de schim van den Latijnschen dichter<br />

Vergilius op, die hem over „de rivier van<br />

den dood" in de onderwereld voert. Dan<br />

begint zijn tocht door de hel, gevolgd<br />

door die over den louteringsberg, waarna<br />

het Beatrice is, die hem — slechts door<br />

de kracht van haar blik — met zich<br />

opheft in den blauwen aether, waar hij<br />

dan temidden der gelukzaligen vertoeft.<br />

En het is een schoone symboliek, dat het<br />

juist zijn geliefde is, die hem het hoogste<br />

geluk doet kennen.<br />

Behalve een schoone allegorie van het<br />

menschelijk leven, is de „Divina Commedia",<br />

door de groote hoeveelheid<br />

wetenschappelijke feiten, die er in zijn<br />

verwerkt, ook een soort Middeleeuwsche<br />

encyclopaedic, en het is als zoodanig,<br />

dat Dante's tijdgenooten haar het meest<br />

hebben gewaardeerd. Voor Dante zelf<br />

was het echter de verheerlijking van zijn<br />

geliefde Beatrice : In de „Divina Commedia"<br />

heeft hij inderdaad over haar<br />

geschreven, zooals nog nimmer over een<br />

vrouw geschreven was....<br />

Komt de natuur te hulp en<br />

gebruikt "Khasana Superb­<br />

Crème". Deze oranjekleurige<br />

schoonheidscrème (geen<br />

schmink) verandert dadelijk<br />

op Uw huid en geeft elk gelaat<br />

de daarbij passende tint.U zult<br />

er steeds verrukkelijk frisch,<br />

gezond, natuurlijk uitzien.<br />

Niemand zal aan een kunstmiddel<br />

denken. Schmink<br />

biedt U niet zulk een individueele<br />

werking als "Khasana<br />

Superb­Crème". Elk gelaat<br />

maakt ze jonger en knapper,<br />

elk gelaat anders, steeds overeenkomstig<br />

zijn type.<br />

En "Khasana Superb­Lippenstift"<br />

werkt evenzoo. Hij geeft<br />

Uw mond jeugdige frischheid.<br />

Hij kleurt Uw lippen juist<br />

voldoende, niet te veel en niet<br />

te weinig.<br />

Devlugge.natuurlijkewerking<br />

maakt ten allen tijde een discreet<br />

gebruik mogelijk. "Khasana<br />

Superb­Crème" en" ­Lippenstift"<br />

zijn weer­, water­,<br />

en kusproef en toch kan niemand<br />

het gebruik raden.<br />

Alleen met zeep kan de kleur<br />

verwijderd worden.<br />

KHASANA<br />

ÏX,SUPERB<br />

KHASANA Superb-Lippenstiflf.1—,<br />

,le*ante draaistifthuU dubbele inhoud<br />

f. 1.75, aanvuUtiü /■ 1-, **°,' a<br />

Superb wangenrood, in potten j 1.2S<br />

Overat verkrijgbaarl<br />

Neemt nog heden een proef met een<br />

kleine verpakking Khasana Supero-<br />

Lippenstift (f. -35) en wangenrood<br />

ff -.40). Overal verkrijgbaar 1 Aaneten<br />

voor den handel worden<br />

gaarne verttrekt.<br />

Q)r. OU tAlUske-un.&anQfuA a.Qïl.21K3London<br />

üeneraaivertegenwoordiging en Depot voor Nederland:<br />

J. WINKEL Jzn., den Haae, Merwedestraat 47, Telefoon 72595.<br />

De vader: „Weet je wel, dat m.jn dochter veel geld verwacht als ze<br />

^DeVongeman: .Neer,, mijnheer, daar wist ik niets van."<br />

De vader: „Zoo. Nou, de kwestie is . . . heb je veel geld?<br />

­ 19 ­<br />

Een snel en<br />

zeker middel<br />

tegen het<br />

onaangename<br />

transpireeren<br />

WAT geeft het of een bevallige<br />

vrouw kostbare gewaden draagt,<br />

als deze bedorven worden door<br />

de transpiratie vlekken onder de<br />

armen, terwijl bovendien de onaangename<br />

geur hinderlijk is ?<br />

De moderne vrouw weet, dat<br />

Odorono bij het toilet even onontbeerlijk<br />

is als water en zeep<br />

en het beste middel tegen de<br />

onaangename gevolgen van het<br />

transpireeren.<br />

Drie eenvoudige behandelingen ;<br />

Odorono (rood) wordt alleen<br />

twee maal per week 's avonds<br />

gebruikt.<br />

Odorono (kleurloos) 's morgens<br />

of 's avonds dagelijks of om den<br />

anderen dag.<br />

i. Betten. Met watten of de<br />

vingers op den onderarm betten.<br />

Niet wrijven<br />

Ï. Laten draogen. Onderarm<br />

laten droogen voor de kleederen<br />

er aan raken. Indien kleurlooze<br />

Odorono gebruikt wordt, 15<br />

minuten er op laten blijven. Bij<br />

de roode de geheele nacht.<br />

3. Afiwrijven. Als de Odorono<br />

geheel gedroogd is, afwrijven<br />

met een vochtige doek.<br />

Gebruik Odorono Ontharingscrême, onthaart snel en<br />

gemakkelijk<br />

QDQ­RO­DO<br />

Globe Trading Co., Singel 44. Amsterdam<br />

U sluit hierbij 6 postzegels


(Uervolg van pagina 12)<br />

hoofdeinde van het bed, zonder den<br />

blik van de borst der gestalte af te<br />

wenden. Onzin natuurlijk, dat spook! Hij<br />

geloofde niet aan spoken. Hij dacht<br />

even, of hij niet wat naar het voeteneinde<br />

zou kruipen om het spook een<br />

klap te geven, maar hij achtte het toch<br />

beter, te blijven waar hij was.<br />

„Zeven, acht..."<br />

Hij had tot nu toe niet de handen<br />

gezien. Maar nu zag hij ze opeens. Het<br />

waren groote handen. En ook de armen<br />

mochten er zijn....<br />

„Negen..." zei Hammer.<br />

Vreeselijk, wat een lange armen waren<br />

net! Dat was geen kwaad idee van<br />

dien Cough geweest. Het leken wel<br />

armen van een poliep<br />

„Tien, hond!" brulde Hammer en<br />

schoot...<br />

Iemand lachte. Hammer hoorde ook<br />

zichzelf heel duidelijk lachen en dat<br />

maakte dat hij opnieuw moest lachen.<br />

Om 's hemels wil, wat een schot! Op<br />

zoon kleinen afstand gemist!<br />

Toen hij opnieuw richtte, voelde hij<br />

de droppels zweet, die van zijn voorhoofd<br />

dropen, in zijn oogen. „Ach wat,"<br />

zei hij en schoot weer.<br />

De stilte na het tweede schot drukte<br />

als een nachtmerrie op de duisternis.<br />

Hammer dacht aan het vreeselijkste<br />

scheldwoord, dat hij kende, en sprak<br />

het luid uit. Nu, voor den derden<br />

keer. zou hij niét missen. Zijn hand<br />

was nu weer zoo kalm en zoo vast<br />

als altijd. Hij voelde weer, hoe<br />

!V; C i rlljk het was gecn an & st te kennen.<br />

Wel hinderden de zwcetdroppels van<br />

zijn voorhoofd hem een weinig. Maar<br />

dat was slechts van opwinding<br />

Hij hief zijn arm voor het derde<br />

schot op. Het speet hem eigenlijk voor<br />

het spook. Daar was het weer, aan<br />

het voeteneinde. Het staarde hem<br />

aan... dat wil zeggen, het zou hem<br />

hebben aangestaard, als het een hoofd<br />

had gehad. Ach, natuurlijk had het<br />

een hoofd. Het was natuurlijk Cough,<br />

die zich in een zwart laken had gehuld.<br />

Hij zou nu wat lood te proeven<br />

krijgen! Het was zijn eigen schuld...<br />

„Hoor eens, Cough," zei Hammer,<br />

.


Ook de Oostersche vrouw weet<br />

dat Parol de huid gaaf en gezond<br />

maakt en bovendien fiuweelzacht.<br />

hadden zij geloofd, dat Hammer dood<br />

was. Cough was met ontbloot bovenlichaam<br />

naar Kerson komen rennen,<br />

die beneden in het donker had gewacht<br />

en had hem gezegd, dat Hammer<br />

er tusschenuit geknepen was<br />

Cough had als een bezetene te keer<br />

M Cga J!r' ^ rwijl hij zich in alleri Jl aankleedde.<br />

Onaangenaam voor Cough en<br />

Kerson, dn lijk. Gelukkig was Cough<br />

zoo verstand^ geweest de leege revolver<br />

niet op het bed van Hammer te<br />

laten J.ggen. Ze stopten al hun spookbenoodigdheden<br />

in hun tasch. En omdat<br />

natuurlijk het huis heelemaal niet<br />

van een oom van Kerton was, maar<br />

aan een kennis toebehoorde, die op<br />

reis was, kon men hen niet zoo gemak<br />

kebjk op het spoor komen. Maar het<br />

was toch zeer onaangenaam voor hen<br />

geweest. Ze verlieten nog dienzelfden<br />

r n e a i C s h,H et 1 r and \ Gedurend " de reis had Cough gescholden<br />

gansche<br />

op het<br />

zwakke hart van den reus. En eerst<br />

toen de Orient­Express hen in Weenen<br />

had gebracht, hadden zij in de courant<br />

gelezen, dat een zekere John Hammer<br />

totaal uitgeput en ten prooi aan een<br />

beyige zenuwoverspanning door den<br />

huisbewaarder op den grond in een<br />

slaapkamer van een tijdelijk onbewoond<br />

huis in een der buitenwijken<br />

van de stad gevonden was. Arme Hammer!<br />

Goeie, arme Hammer! Maar desondanks<br />

had hij hen tóch nog voor<br />

den gek gehouden...<br />

6<br />

Hammer lachte, toen Kerson zijn<br />

verhaal had verteld. „Heel goed"<br />

lachte hij. „Heel goed!" ë '<br />

„Natuurlijk," zei Cough op zijn<br />

moede, geringschattende wijze, „hebben<br />

wij de vijfduizend gulden genomen,<br />

Kerson en ik. Want als je niet overspannen<br />

was geraakt, zou je stellig<br />

gevlucht zijn."<br />

„Dat is in orde," lachte Hammer.<br />

„Maar wat ik wel eens zou willen<br />

weten Cough: hóe heb je het klaargespeeld<br />

om mij zoo'n schrik aan te<br />

jagen ?"<br />

Kerson beweert nog heden, dat<br />

Hammer toen hij dit vroeg, vriendelijk<br />

K A d 1S u­ Waar had hi J z Ü n gezicht<br />

heel dicht by dat van Cough gebracht,<br />

maar deze scheen daar niets<br />

in te zien, want hij bleef op zijn geringschattende,<br />

bijna vernederende wijze<br />

lachen...<br />

J<br />

„Ach, de oude truc, Hammer! Een<br />

zwart laken over mijn hoofd, een paar<br />

6<br />

meter opgestopt doek als armen.. "<br />

Weer lachte Hammer. „Maar hoor<br />

eens zei hij toen, en hij keek nu<br />

ernstig alsof hij moeite deed zich<br />

iets te herinneren, „ik heb toch negen<br />

r £P ]f geschoten? Ja, negen maal!<br />

gïaakt?<br />

an dat ik je niet heb<br />

'<br />

„Ach, lieve hemel!" lachte Kerson<br />

en dit was den laatsten keer, dat hij<br />

dien dag zou lachen.<br />

J<br />

„Mijn beste Hammer," zei Cough<br />

over J h% ter T J1 h[ \ "J" Knker b ^n<br />

ZLP<br />

V rCChter ^ loe ^' » dkt was de<br />

oudste truc van allemaal. Ik heb den<br />

ganschen tijd doodsangsten uitgestaan<br />

bang als lk dat je er aangde n<br />

hoofd i* de rev0lver naar mij"<br />

hoofd zoudt gooien. De revolver was<br />

slechts met losse patronen geladen!"<br />

Kerson weet niet precies meer, wat<br />

er toen gebeurd is. Hij kan zich slechts<br />

Ha r Z eren, I da 5­ het ««"«ngezicht van<br />

Hammer plotsebng vuurrood werd, zoodat<br />

zijn grijze haren er scherp tegen<br />

f.5 S Cn ' Cn dat Cou S hs tee tusschen zijn angers was en dat ^ Ham­ S<br />

m r ln he<br />

l f ^ donkerpaars geworden gezicht<br />

van Cough spuwde<br />

„Wat?!" schreeuwde Hammer terwijl<br />

woedend. Wat?! Met zóóiets heblj<br />

mij bang kunnen maken? Met zoo'n<br />

kinderachtigen streek? En je wilde mij<br />

worgen ook, niet ?! Jou hond, Cough J<br />

in" 'lï' IL zal " u g ew orgd worden .. \<br />

en ik zal het doen..."<br />

Kerson sloeg naar Hammer en brulde<br />

Cough was hulpeloos in den greep van<br />

den ander, die zich als een berg op<br />

hem geworpen had. De waardin kreeg<br />

een huilbui van angst. Hammer vloekte<br />

on hï r t1 UWde ­ ?? Ugh lag achterover<br />

op het kleine tafeltje, Hammer boven<br />

op hem Steeds nauwer sloten zich de<br />

doodelijke worgende vingers. Kerson<br />

beet, sloeg en trapte. Plotseling klonk<br />

van alle kanten geschreeuw.<br />

„Om 's hemels wil, vlug!" hijgde<br />

Kerson „Hij heeft hem * bijna ge<br />

J g<br />

smoord!<br />

A"<br />

zal ik Je," brulde Hammer<br />

nog steeds.<br />

De mannen in de donkergrijze uni­<br />

Ha r m haddCn , de bootste, moeite<br />

Hammer van den kleinen man af te<br />

n r a e nHH n ­ T0en deden zi J H a m ^r de<br />

handboeien aan. Hij zag er plotsebng<br />

Kelson gCn UU W grijnsde tege "<br />

h..i5n eng ^ Wat te drinken >" riep deze<br />

buiten adem tegen de waardin, die<br />

op een afstand stond te huilen<br />

zorh G f eef H mij °° k een glas bier >" verzocht<br />

Hammer met moede stem<br />

Reuzengroot, maar hulpeloos stond hij;<br />

met geboeide handen, tusschen zijn bewakers.<br />

J<br />

Twee andere bewakers deden met<br />

Kerson moeite Cough tot zichzelf te<br />

brengen. Maar het lukte niet. Zijn<br />

levensgeesten waren reeds geweken.<br />

„Hij krijgt vaak zoo'n aanval," verklaarde<br />

een van de geuniformde mannen<br />

van Hammer. „Hij is vanmorgen<br />

vroeg gevlucht. Dat beteekent altijd<br />

een moord. Dat weten we. Hij is zeer<br />

gevaarlijk. En ontzettend moeilijk te<br />

bewaken. Elf jaar is hij al zoo Hij<br />

TX ï en l vre f sdijk geschrokken zijn<br />

denk ik. Spreekt steeds van een zuster<br />

van hem, Anne­Marie, die vermoord<br />

- 22 —<br />

werd en die hij zal wreken.. "<br />

Hammer begon plotseling akelig te<br />

£n hVfTf­ K ^ SOn Zich °P ee " stoel<br />

aan het tafeltje bet vallen en zijn hoofd<br />

n am handen verborg... Zijn gansche<br />

bchaam schokte... B*«»"IC<br />

De beide bewakers droegen Cough, uit<br />

wien Hammer het leven had uitgeperst<br />

als sap uit een citroen, naar binnen.<br />

Daarna ging een van hen een dokter<br />

naien — hoewel men wist, dat het tóch<br />

mm* WaS 7 / erwijl de ander in d buurt ging telefoneeren om een auto<br />

e<br />

brïcï mmer kon w orden wegge'<br />

Deze stond intusschen bij het tafeltje<br />

waaraan Kerson zat. ' '<br />

En hij lachte voortdurend: een<br />

lin h g, en gfy nze nden lach, terwijl Kerson<br />

gillend huilde, en Cough stijf "en roerloos<br />

binnen op een bank lag<br />

En het was ruim elf jaar geleden<br />

trL\ m f l hun drieën d e breele, eiken<br />

trap bestegen van het deftige huis<br />

waar zoo'n zonderlinge sfeer hing. '<br />

ANITA PAGE<br />

demonstreert in<br />

'n nieuw herfstcostuum<br />

van<br />

goudbruin fluweel<br />

de slanke<br />

lijnt<br />

V*N<br />

MENSCH EN. DIEF<br />

)f?D.C-F/LM;<br />

OU<br />

H<strong>ET</strong><br />

Sinds het overlijden van zijn vader<br />

heeft Robert Winters al zijn krachten<br />

ingespannen om een uitvinding van zijn<br />

vader te vervolmaken, waarbij hij geholpen<br />

is door zijn zuster. Eindelijk is het<br />

zoover, dat de uitvinding voltooid is en<br />

beiden droomen reeds van rijkdom.<br />

Maar ook een buurman, George Hargraves,<br />

stelt belang in de vinding, waarmede<br />

de aanwezigheid van aardolie kan<br />

worden vastgesteld zonder dat men kostbare<br />

diepboringen h eft te verrichten.<br />

Zonder in het bezit te zijn van de vinding,<br />

biedt hij deze te koop aan aan een olieonderneming.<br />

Een ingenieur komt hem<br />

daartoe een bezoek brengen en verneemt<br />

hoe Hargraves van plan is zijn buurman<br />

af te zetten. Hij weigert zijn medewerking<br />

daartoe en gaat nu persoonlijk<br />

naar Robert Winters om over den aankoop<br />

van de vinding te spreken.<br />

Hargraves, die zich nu den buit ziet<br />

ontgaan, steelt de teekeningen van de<br />

vinding en vermoordt Winters. De verdenking<br />

van deze misdaad valt op den<br />

ingenieur, daar deze immers de meest belanghebbende<br />

was bij het bezit van de teekeningen.<br />

De ingenieur wordt gevangengenomen<br />

en de moeilijkheid bij het proces<br />

is, het bewijs te leveren, wie de teekeningen<br />

in bezit heeft genomen.<br />

Hargraves wordt als getuige gehoord<br />

en, hoewel weifelend, beschuldigt hij den<br />

ingenieur van den moord. De hond van<br />

Winters, 'n schrander en trouw dier, wordt<br />

nu te hulp geroepen en het beest weet<br />

de vermiste teekeningen terecht te brengen.<br />

Als Hargraves bemerkt, dat ontkennen<br />

hem niet meer zal helpen, weet<br />

hij te vluchten, doch de hond zet den<br />

misdadiger na ! Er ontstaat nu een<br />

strijd op leven en dood. Herhaaldelijk<br />

vliegt de hond den moordenaar naar de<br />

keel, totdat hij bekent. Nu wordt het<br />

onstuimige dier weer kalm. Hij schaart<br />

zich weder bij zijn verzorgster en den<br />

ingenieur, die vrijgesproken wordt, terwijl<br />

Hargraves zijn verdiende straf niet<br />

uitgaat.<br />

\ ■ ­­*■■'<br />

DE WÜRSIELING<br />

D( DOKTER iN ACJILj<br />

/UN'VRIEND!


GRAMOPHOON-NIEUWS<br />

door WEERGEVER<br />

.VATORE SALVATI<br />

Odeon brengt een uitstekende opname<br />

uit de Ufa-film „Der Greifer", die onder<br />

den Eifel „Nachtvogels" in ons land zal worden<br />

uitgebracht. Het Tanz Orchester Dajos Béla<br />

speelt op O 2974 „In meinem Herzen ist nur<br />

Platz für eine", muziek van Hans May, tekst<br />

van Arthur Rebner. Leo Frank zingt het<br />

refrein. Op de keerzijde van deze plaat „Ich<br />

sag dir heimlich Du", een ondeugend liedje<br />

van Hans May en Frits Rotter, eveneens<br />

gespeeld door Béla en de zijnen. Een twee-<br />

165876. Het Célèbre Orchesfre Argentin<br />

Canaro speelt „Sos un hombre" en „La Brisa '<br />

Dansliefhebbers raden we deze plaat ten<br />

zeerste aan. Zeer eigenaardige muziek wordt<br />

geproduceerd door het Orchestre du Bal<br />

Antillais onder leiding van dirigent Steliio,<br />

muziek waaraan men even moet wennen,<br />

maar die men dan zeker zal waardeeren.<br />

Het orkest speelt op Odeon 165897 „Georgi-<br />

Nana en „En 1'Ai Mone-La". Op O 2973<br />

,,Zu jedem Unterrock", marschlied uit de<br />

foonfilm „Kasernenzauber", gespeeld door<br />

Dajos Béla. Paul O'Montis zingt het banale<br />

refrein. Op de keerzijde „Ich bin dein, und<br />

du bist mein", een tango uit dezelfde toonhim;<br />

het refrein wordt gezongen door Leo<br />

frank, die over een mooiere stem maar minder<br />

voordracht dan O'Montis beschikt.<br />

De violist Max Roséal, begeleid door Bruno<br />

?ÏÏIB '"-Winkler, speelt op Tri-Ergon TE<br />

1198 „Humoreske" (Dvorak) en „Rondo<br />

br.lanfe (Weber-Rostal). Technisch goed<br />

spel, jammer dat de toon ietwat koud klinkt.<br />

Dezelfde maatschappij brengt twee zeer mooie<br />

zangplaten. Op TE 10031 zingt de tenor<br />

Cay. Salvatore Salvafi, verbonden aan de<br />

Milaansche Opera, „Liebestrank" (G. Doni-<br />

J^l»i en • ,Favoriéin " ( G - Donizetti). Op TE<br />

10032 „Othello" (G. Verdi-A. Bolfi) en<br />

„Carmen (G. Bizet), gezongen door den<br />

bariton Josef E. Schwarz. Met deze vocale<br />

opnamen kunnen we Tri-Ergon gelukwenschen!<br />

Polydor brengt uit de Schlager-Operefte<br />

„Viktoria und ihr Husar". een uitstekende<br />

opname, gespeeld door Paul Godwin Tanz<br />

Orchester met refreingezang door L. Monosson<br />

n.1 23360 „Ja, so ein Madel" en „Good<br />

night . Uit de Kalman-operetfe „Das Veilchen<br />

vom Montmartre" werden door deze maatschappij<br />

drie platen vervaardigd. De nummers<br />

zijn 23153 „Was eine schone Frau im Mai<br />

dir erlaubf" en „Nur immer flelssig sein, im<br />

Iruhen Sonnenschein", gespeeld door Paul<br />

fcrodwin Tanz Orchester. Op 23096 „Kokef.<br />

tier nicht, Josefin" en „Carrambolina-Carramboleffa<br />

.gespeeld door Ben Berlin Tanz<br />

Urchesfer. Ten slofte speelt Ilja Livschakoff<br />

Tanz Orchester op 23095 „Du Veilchen vom<br />

Montmartre ' en „Ein Kuss im Frühling".<br />

De volgende week hopen we weer eenige<br />

toonfilm-schlagers te bespreken I<br />

IHI-EUWE-<br />

MOD&<br />

No. 852923 Elegante<br />

namiddagjapon<br />

voor satijn of fluweel<br />

met geschulpt<br />

heupstuk en zoom.<br />

Het vest is van witte<br />

of rose georgette<br />

evenals de voering<br />

van de moderne<br />

manchetten. Verkrijgbaar<br />

in bustematen<br />

85, 90, 95,100<br />

of 105 cM. Benoodigd<br />

van 95 cM.<br />

breede stof M 4.25.<br />

No. 82298. Smaakvol<br />

avond- of<br />

theaterjasje van<br />

brocaat of fantasie<br />

zijde. Verkrijgbaar<br />

in bustematen 85,<br />

,90, 95 of 100 cM.<br />

> Benoodigd van 95<br />

cM. breede stof M >.<br />

Van aeze afbeeldingen, ale met toestemming de;<br />

tirma Weioon Ltd te Londen zijn gereoroduceerd, ziin<br />

iranco D.O. gekniDte oa;ronen verkrijgbaar teaen toezending<br />

van f 0.75 en vermeidina van het No., aan<br />

mevrouw Mmy Simons. 2e Schuytstraat 261, Den<br />

Haag.<br />

QNOEWENSCHTE HAARGROEI<br />

ALLEEN VOOR DAMES<br />

Afdoende Gezichts Ontharing<br />

Al hebben anderen U ook teleurgesteld,<br />

wij behandelen reeds meer dan 20 jaar<br />

met garantie van nooit meer terugkomen.<br />

L. HENSKENS, Prof. & [Academie de Paris<br />

Leidschestraat 76—78, AMSTERDAM<br />

- 24 -<br />

13<br />

FILM-E1S1THOUSIASTEN<br />

NV. te DEN HELDER. Iedere abonné<br />

kan hoogstens twee foto's van filmsterren<br />

gezonden krijgen. Tegen betaling worden<br />

er door ons geen verstrekt.<br />

H. N. te MAASTRICHT. Mariene Diefrich<br />

is den 27sfen December te Berlijn<br />

geboren. Haar echtgenoot is Rudolf Sieber<br />

Haar partner in „Marokko" was Adolph<br />

Menjou. Zij vertoeft November weer te<br />

Berlijn.<br />

A. M. te AMSTERDAM. Greta Garbo<br />

Is niet getrouwd. Harry Liedtke is voor<br />

de derde maal gehuwd, thans met Dr.<br />

Crista Tordy.<br />

S. B. te ROTTERDAM. De foto's zullen<br />

we U doen toekomen. Wilt U s.v.p.<br />

mededeelen, welke sterren Q wilt ontvangen?<br />

R. I. N te MAASTRICHT. Het adres<br />

van de Universum Film A. G. (Ufa) is<br />

Kochsfrasse 6-8, Berlijn. Lilian Harvey<br />

is niet getrouwd.<br />

F. M te GRONINGEN. Het adres van<br />

Kamon Novarro is Metro-Goldwyn-Mayer<br />

btudios, Culver-City. Californië. Jackie<br />

Coogan woont 637 So. Oxford Ave., Los<br />

Angelos, Californië. Hij filmt de laatste<br />

jaren niet meer. Geboren 26 October te<br />

Los Angelos. Beiden kunt U in hef<br />

Engelsch schrijven.<br />

W. L. te AMSTERDAM. Marion Maf.<br />

thaus heeft nooit gefilmd, doch trad bij<br />

de operette op. De gevraagde foto's zullen<br />

we spoedig zenden.<br />

J. H. te ROTTERDAM. Hef beste is<br />

drie antwoordcoupons in fe sluiten. Verkrijgbaar<br />

aan ieder postkantoor. De foto's<br />

zullen we U doen toekomen.<br />

M. H. S. te 's-GRAVENHAGE. Diana<br />

Karenne filmt thans te Parijs. Een zeer<br />

mooie rol vervulde zij in „Hef halssnoer<br />

van de Koningin". Haar adres is 52 Avenue<br />

de a Motte Piquet, Parijs. Wanneer bedoelde<br />

film te 's-Gravenhage vertoond zal<br />

worden, kunnen we U niet mededeelen.<br />

Aud Egede Nissen filmt weinig.<br />

P. v P. fe TILBURG. Hef adres van<br />

Anita Page en Joan Crawford is Metrotroldwyn-MayerStudios,Culver-Cify,Callfornië.<br />

Joan is met Douglas Fairbanks Jr.<br />

getrouwd. Anita is nog nooit in hef huvvelijksbootje<br />

gestapt. De foto van Greta<br />

Cjarbo zullen we U zenden.<br />

P. L. B. fe 's-GRAVENHAGE. De<br />

rolprent „De Stem van het Volk" is geen<br />

Ufa-film. Lien Deijers en Truus van Aalfen<br />

filmen voor verschillende maatschappijen.<br />

We kunnen U onmogelijk alle films noemen,<br />

waarin Grefa Garbo gespeeld heeft. Eenige<br />

partners van Grefa Garbo. waren John<br />

Gilbert. Nils Asfher en Johnny Mac Brown.<br />

J. v. R. fe ROTTERDAM. Aardig, dat<br />

LI die foto met opdracht van Bébé gekronen<br />

hebf. Die woorden befeekenen „Uw<br />

toegenegene". Bébé heeft meerdere auto's.<br />

Dank voor Uw aardig briefje.<br />

'<br />

DOOR DA LISA<br />

samen met zijn oudere zuster, die alles­<br />

Met een zonnigen glimlach op het behalve als een voorbeeld gesteld kon<br />

gelaat besteeg mijnheer John worden voor de zachtmoedigheid en<br />

Irvun een leegen tweede-klasse beminnelijkheid der vrouw — kan het<br />

coupé van den gereedstaanden toch niet ontkend worden, dat al de<br />

trein naar Duinvliet. Hij trok het por­ door het meisje gracielijk volvoerde<br />

tier achter zich dicht, ontdeed zich bewegingen een diepen indruk op hem<br />

van zijn lichte overjas en nestelde maakten, zoodat hij zijn hart voor haar<br />

zich behaaglijk in een der verste hoe-k- verteederen voelde en een stemming van<br />

plaatsjes van het compartiment. Na­ niet-onder-woorden-te-brengen-innigheid<br />

dat hij de scherpe vouwen m zijn pan­<br />

zich van hem meester maakte. Hij had,<br />

talon nog eens extra in de plooi gebracht<br />

als het niet zoo gek geweest was, zijn cou­<br />

had, legde hij zijn beenen op de bank<br />

rant wel willen weggooien en haar zeggen:<br />

tegenover zich, haalde het ochtendblad<br />

Ik vind u lief en aardig, en ik zou wel<br />

uit zijn zak en begon te lezen.<br />

altijd zoo stil naar u willen zitten kijken !<br />

Toen hij eenige oogenblikken gezeten<br />

Zelf vond hij die zonderlinge ontvan­<br />

had hoorde hij hoe achter aan den trein<br />

kelijkheid zijner ziel voor dit meisje, dat<br />

de conducteurs de deuren begonnen dicht<br />

te slaan. Het geluid kwam al dichter en<br />

dichterbij, en mijnheer Irvun verheugde<br />

zich op het vooruitzicht de reis zonder<br />

medepassagiers te kunnen maken. Hij<br />

drukte zijn rug nog wat dieper in de<br />

weeke kussens, verzette zich wat, toen,<br />

plotseling het portier door een conduci<br />

teur geopend' werd om een meisje te<br />

doen instappen. Buiten adem — zij had<br />

blijkbaar hard geloopen om den trein<br />

nog te kunnen halen — zonk zij neer<br />

op het hoekplaatsje schuin tegenover<br />

hem. Van achter zijn courant had mijnheer<br />

Irvun een vluchtigen blik op het<br />

meisje geworpen. De verschijning interesseerde<br />

hem. Hij haalde zijn beenen<br />

van de bank, ging rechtop zitten en deed<br />

alsof hij las. In werkelijkheid echter<br />

gebruikte hij zijn courant als dekking<br />

om haar op zijn gemak te kunnen opnemen.<br />

Hij bewonderde haar kleine<br />

voetjes, die in gracieuze grijs peau-desuède<br />

schoentjes staken, welke vlak<br />

onder den sierlijk gevormden enkel,<br />

waaromheen zich de dun zijden kous<br />

spande, uitgesneden waren. Met aandacht<br />

volgde hij haar bewegingen toen<br />

zij haar blauw-fluweelen rokje terecht<br />

schikte, de mouwen van haar loodgrijze<br />

jumper aftrok. En toen zij een<br />

paar weerbarstige krulletjes, die coquet<br />

vdn onder haar kleine hoedje tevoorschijn<br />

gluurden, met de blanke, slanke<br />

vingers van haar rimpelloos voorhoofd<br />

wegstreek, merkte hij op hoe haar haren<br />

glanzend blond waren, en hoe 'n mooie<br />

natuurlijke garneer ing zij vormden te^en<br />

den binnenrand van haar groen iluweelen<br />

hoedje.<br />

Hoewel hij het tegenovergestelde was<br />

van wat men in de wandeling een vrouwengek<br />

pleegt te noemen — hij was al<br />

eon eincl over de dertig, en woonde<br />

BEZOEKT H<strong>ET</strong><br />

LUXOR<br />

PALAST<br />

- 25 -<br />

De<br />

op<br />

eerste schrede van mijnheer Irvun<br />

het verraderlijke pad der liefde<br />

hij dezen morgen voor het eerst van zijn<br />

leven zag, allerdwaast. Toch deed hij<br />

geen moeite haar tegen te gaan, want zij<br />

stemde hem genoeglijk, deed hem het<br />

leven goed en te leven waard schijnen ....<br />

Hij keek nu niet meer naar het meisje,<br />

maar zat te droomen achter zijn ochtendblad.<br />

Het rhythmisch gestamp van den<br />

trein deelde zich mee aan zijn gedachten,<br />

die hem allerlei fantasieën voor den<br />

geest voerden, waarvan zij —in zijn hart<br />

noemde hij haar reeds „de engel — het<br />

middelpunt vormde. Hij stelde zich voor<br />

hoe anders het leven voor hem zou<br />

wezen, als zij de taak van zijn zuster<br />

overnemen en in het vervolg voor hem<br />

zorgen wilde .... Hij zag zichzelf zitten


in een gezellige kamer .... zij speelde<br />

piano — dat zou ze natuurlijk kunnen!<br />

— en hij zat op een laag bankje bij haar<br />

en luisterde naar de tonen, die als parelen<br />

van haar slanke vingeren gleden ....<br />

. Door dezen uitroep van het meisje<br />

werd hij, plotseling in zijn zalige<br />

droomenjen gestoord. Hij liet de courant<br />

op zijn schoot vallen en keek haar verschrikt<br />

aan.<br />

„O !" — Er klonk angst uit haar<br />

stem. Haar handen tastten gejaagd<br />

naast haar, terwijl haar gelaat, waarop<br />

ineens een diepe blos verschenen was —<br />

mijnheer Irvun merkte de verandering<br />

dadelijk op ! — groote verlegenheid uitdrukte.<br />

Er kwamen tranen in haar oogen<br />

die zij hulpbehoevend naar hem opsloeg.<br />

,,Ik ben mijn taschje kwijt . . . ." stamelde<br />

zij verward.<br />

Een oogenblik wist mijnheer Irvun<br />

niet wat hij zeggen zou. Of beter : hij<br />

wist het wel, maar hij durfde het niet<br />

zeggen. Want op zijn lippen lag het om<br />

te antwoorden : „Het maakt niets uit,<br />

juffrouw. Alles wat ik bezit wil ik gaarne<br />

aan uw voeten leggen, en dat zal allicht<br />

meer zijn dan u in uw taschje hadt. En<br />

zelf wil ik er, o zoo graag, bij gaan liggen!"<br />

Hij voelde echter dat dit het meisje nog .<br />

wel eens verlegener kon maken dan zij al<br />

was, en daarom zei hij, toen zij voor de<br />

tweede maal gestameld 'had, dat zij haar<br />

taschje kwijt was : „Ach ! Hoe jammer !<br />

Ik hoop, dat dit geen groot verlies voor<br />

u beteekent !"<br />

Zij sloeg haar bruine oogen naar hem<br />

op, en hij zag hoe er lichtplekjes in<br />

H<strong>ET</strong>TY BECK, LUCAS WENSING EN MARIE STERNHEIM<br />

glansden als kleine stukjes vloeiend goud.<br />

„Neen, zoo heel erg~niet," kwam het<br />

van haar lippen en mijnheer Irvun<br />

constateerde weer bij zichzelf dat haar<br />

lippen wel bladen geleken van een<br />

donkerroode roos — zijn lievelingsbloem<br />

— waar de ochtenddauw op beefde.<br />

„Maar mijn kaartje is er ook in. En<br />

al het geld, dat ik bij mij had. — Wat<br />

moet ik beginnen ?"<br />

Mijnheer Irvun voelde een groote<br />

erkentelijkheid jegens het toeval in zich<br />

opkomen, omdat dit hem in staat gesteld<br />

had op zoo onverwachte wijze met het<br />

meisje nader kennis te maken. Hij<br />

maakte een geruststellende beweging<br />

en greep naar zijn portefeuille.<br />

„Wilt u mij veroorloven, u eenig<br />

geld te . . . ."<br />

„O neen, mijnheer, het is vreeselijk<br />

aardig van u, maar dat mag ik niet<br />

aannemen . . . ."<br />

„Och kom, het beteekent toch niets.<br />

Het is toch maar de kwestie van een<br />

kleine leening .... laten wij zeggen tien<br />

twintig gulden<br />

De blos op het gelaat van het meisje<br />

verdonkerde zich. En terwijl zij haar<br />

oogen neersloeg, zei ze bedeesd: —<br />

„Als u dan zoo vriendelijk wilt wezen . . .<br />

maar tien gulden zal wel voldoende<br />

zij a . . . Het is werkelijk al te goed van<br />

u ! Wilt u mij alstublieft uw adres geven,<br />

dan zal ik het u vanavond direct nog<br />

terugsturen als ik weer thuis ben<br />

„Daar behoeft u toch niet zoo'n haast<br />

mee te maken ! Ik zal er u heusch niet<br />

om lastig vallen," merkte hij lachend op.<br />

„Maar ik zal u in ieder geval mijn<br />

kaartje geven, dan kunt u het mij te<br />

gelegener tijd terugzenden !"<br />

Het meisje nam het blauwe briefje<br />

en het kaartje aan, en hij zag hoe fijne<br />

aartjes het marsaerblank van haar<br />

handjes doorkruisten en er de fragiele<br />

teerheid nog beter van deden uitkomen.<br />

. Zij wierp een blik op het kaartje.<br />

„Mijnheer John Irvun, Van Rietkade<br />

67, Steendijk."<br />

Als muziek klonk zijn naam hem in<br />

de ooren, toen zij dien hardop voorlas.<br />

„Ik zal u het geld vanavond nog sturen,<br />

mijnheer," zei ze. :,U heeft mij werkelijk<br />

uit een groote verlegenheid gered.<br />

Wat zou ik hebben moeten beginnen aan<br />

de controle zonder kaartje en geld ?"<br />

„O, men zou u zeker niets in den weg .<br />

hebben durven leggen en u zóó wel<br />

doorgelaten hebben !"<br />

„Hoe komt u daarbij ? Waarom zou<br />

ik geen kaartje moeten hebben ?"<br />

„Ik geloof niet, dat men er naar zou<br />

durven vragen. Ik althans niet!"<br />

Het meisje haalde de schouders op,<br />

maar lachte toch.<br />

„Alle menschen zijn niet zoo eoed<br />

als u !" • 6<br />

„Tegenover u moeten zij het wel<br />

zijn !"<br />

Het ijs was gebroken en onder aangenaam<br />

gekout zetten beiden hun reis<br />

voort. Mijnheer Irvun vertelde van zijn<br />

werk en hij liet vooral uitkomen dat hij<br />

nóch geëngageerd, noch gehuwd was,<br />

maar dat hij met zijn zuster samenwoonde.<br />

Want hij was stellig van plan<br />

alle mogelijke moeite te doen de kennismaking<br />

met „de engel" voort te zetten<br />

A N N I E OPGEVOERD DOOR H<strong>ET</strong> ENSEMBLE BOUBER<br />

Bouber, teruggekeerd tot zijn liefde voor Amsterdamsen volkstooneel, vergastte ons<br />

op de première van „Annie", „een brok Amsterdamsen leven in drie bedrijven en een<br />

voorspel" door Johan Elsensohn. De verdienstelijke auteur-acteur Elsensohn heeft ons<br />

eens willen toonen, hoe het gezinsleven niet moet zijn, en daar hij het blijkbaar erg<br />

duidelijk wilde maken, heeft hij in het gezin, dat hij ons voor oogen voert, de ellende<br />

zóó aangedikt en zóó aanschouwelijk gemaakt, dat de trieste stemming zich allengs<br />

van de toeschouwers meester maakt en men herademt, als men na eenige uren levensellende<br />

weer op straat staat. Maar wat de schrijver vergeten heeft is. dat het grootste<br />

gedeelte van het schouwburg-bezoekend publiek uitgaat om zich te amuseeren. en een<br />

beetje humor had daarom zijn „Annie" geen kwaad gedaan. Thans is het stuk te wrang; af<br />

en toe merkt men zelfs, dat de schrijver nog een handje narigheid aan zijn baksel<br />

toevoegde om indruk te maken. Het publiek blijkt echter al die droefheid niet te willen<br />

zien en „Anhie" is dan ook min of meer gevallen, in de dubbele beteekenis van het woord.<br />

Annie (Hetty Beck) is de dochter van een drinkenden vader (Jan Lemaire) en van<br />

een dito moeder (Aaf Bouber). Haar zuster<br />

Corrie (Marie Sternheim) is lichtzinnig, haar<br />

broer Herman (Arie Das) lijdt aan t.b.c.<br />

Ziedaar het gezin, waarin zij haar jeugd slijt.<br />

Als deze jeugd verdwenen is, trouwt zij met<br />

een braven man (Ben Groeneveld). Maar<br />

mama en papa hebben geld voor drank<br />

noodig en Annie verschaft hun dit, totdat<br />

haar man er achter komt en zijn schoonvader<br />

hardhandig de deur wil uitwerken.<br />

Hiertegen verzet zich Annie's kinderliefde en<br />

ziedaar: het conflict is er. En de schrijver had<br />

geen rust voordat de toeschouwers hun laatste<br />

tranen bij Annie's dood vergoten hadden.<br />

Of de trieste stemming zich ook van de<br />

medespelenden had meester gemaakt weet<br />

ik niet; in ieder geval zie ik het Ensemble<br />

Bouber liever op de planken met Amsterdamschen<br />

volkshumor. Gezien de geringe<br />

opkomst van het publiek, zal men hierop<br />

niet lang meer behoeven te wachten! E.\X/ AAF BOUBER EN H<strong>ET</strong>TY BECK<br />

- 26 -<br />

*' - H<br />

I^""«P • ,:<br />

- 27 -


en haar voor zich te winnen. Toen het<br />

gesprek even stokte, vroeg hij haar of<br />

zij óók naar de wedrennen ging. —<br />

Haar oogen begonnen bij die vraag te<br />

dansen van verrukking, maar er kwam<br />

een ernstige trek op haar gelaat toen zij<br />

antwoordde: „Neen, ik ga naar mijn<br />

oom. -Hij woont wel in Duinvliet, maar<br />

hij is oud en hij kan niet goed meer<br />

loopen. Ik ga hem vandaag wat gezelschap<br />

houden en ben vanavond weer<br />

in Steendijk terug."<br />

Toen mijnheer Irvun onder het praten<br />

door even naar buiten keek, bemerkte<br />

hij dat zij het doel van hun reis reeds<br />

bedenkelijk dicht naderden. Nog eenige<br />

minuten slechts, en zij zouden er zijn.<br />

Indien hij dus niet wilde, dat zij voorgoed<br />

uit zijn leven zou verdwijnen,<br />

moest hij zijn plan haar te vragen haar<br />

nog eens te mogen terugzien, spoedig<br />

ten uitvoer brengen. Ja, hij zou het haar<br />

vragen. Zij was zoo lief; zij moest ook<br />

goed zijn, en hem zijn vraag niet kwalijk<br />

nemen ....<br />

„Mag ik u niet eens wèèr zien ?" vroeg<br />

hij, en de.woorden waren hem over de<br />

lippen voor hij het zelf recht besefte.<br />

Het meisje keek hem verwonderd aan.<br />

„Ja, ik weet wel dat mijn vraag wat<br />

zonderling is na deze eerste en korte<br />

kennismaking. Maar zegt u maar, dat<br />

u mij nog eens ontmoeten wilt. Misschien,<br />

als u aan mijn verlangen gehoor wilt<br />

geven, gaat u ook een kleine genegenheid<br />

voor mij gevoelen .... Toe, zegt<br />

u maar dat u het doen zult<br />

Hij greep de hand van het meisje in<br />

de zijne en zij liet het toe, dat hij ze<br />

even vasthield.<br />

„Ik kan het werkelijk niet — wérkelijk<br />

niet . . . ." Maar haar oogen zeiden<br />

hem, dat zij het niet meende, en hij<br />

drong aan : „Wij hebben nog maar één<br />

minuut .... Zegt u mij maar, hoe laat u<br />

vanavond weer naar huis gaat, dan zal<br />

ik aan den trein zijn en kunnen wij, als<br />

u het goed vindt, samen gaan \" — Zijn<br />

oogen smeekten.<br />

„Het is eigenlijk niet, zooals het be­<br />

hoort," zei ze, „maar u is zoo vriendelijk<br />

voor mij geweest . . . ." Zij sloeg haar<br />

oogen neer en zei schuchter : „Ik ga altijd<br />

om acht uur tien terug !"<br />

„Ik dank u !" zei mijnheer Irvun en<br />

hij had het meisje wel kunnen omhelzen.<br />

„Ik zal op u wachten<br />

De trein stopte en hij hielp haar uitstappen.<br />

— „Nu moet ik alleen gaan ;<br />

er zijn hier veel menschen die mij kennen,<br />

en als ze ons zien, weet mijn oom<br />

dadelijk dat ik met een vreemden heer<br />

gewandeld heb . . . ." zei ze, en met een<br />

heven glimlach nam zij afscheid van<br />

mijnheer Irvun, die haar bleef nakijken<br />

tot zij verdwenen was.<br />

BEZOEKT H<strong>ET</strong><br />

TOE^TÏIlr!<br />

TE DEN HAAG<br />

„IK KON DE V<strong>ET</strong>WORMPJES<br />

GEWOON WEGVEGEN".<br />

Er is een nieuwe, afdoende behandeling van<br />

vetwormpjes. Ze kunnen volkomen verwijderd<br />

worden zonder pijnlijk uitpersen en zonder<br />

ontsierende vlekken na te laten. Deze dame<br />

probeerde de nieuwe methode; leest eens,<br />

wat zij ervan zegt:<br />

Jk had ergen last van vetwormpjes op myn<br />

km, twee heele groote en een massa kleine.<br />

Ik behandelde ze met Radox, opgelost in een<br />

glas heet water en ik was overgelukkig toen<br />

ik zag dat ik ze alle met een ruwen handdoek<br />

gewoon kon wegvegen. Nu heb ik geen enkel<br />

vetwormpje meer in mh'n gezicht." E.B.<br />

U mengt slechts een theelepel Radox in<br />

een glas goed warm water, en behandelt<br />

de aangetaste plekken hiermee gedurende<br />

eenige minuten. Droog dan af met een ruwen<br />

handdoek en de vetwormpjes worden gewoon<br />

weggeveegd. Gebruik hierna een goede<br />

cold cream. Zorg dan dat de vetwormpjes<br />

voorgoed wegblijven, door steeds wanneer<br />

ge Uw gezicht wascht, wat Radox in het<br />

waschwater te doen. Radox maakt zuurstof<br />

vrij, het beste natuurlijke antiseptische middel<br />

en dit zuivert de poriën grondig en voorkomt,<br />

dat de vetwormpjes ooit weer terugkomen.<br />

Radox is heerlijk geparfumeerd en verkrijgbaar<br />

bij alle apothekers en drogisten a fl. 1.25<br />

per pak. Een pak is toereikend voor verscheidene<br />

weken.<br />

Importeur N.V.ROWNTREE HANDELS MIJ.,<br />

Keizersgracht 124, Amsterdam (C).<br />

Hollandsche verpakking waarborgt echtheid.<br />

Hoewel mijnheer Irvun zich sterk<br />

voor wedrennen interesseerde, genoot hij<br />

er thans toch niet zóó van als anders. Het<br />

vooruitzicht, dien avond weer met „de<br />

engel" samen te zijn, belette hem'de<br />

races met aandacht te volgen. Hij verlangde<br />

naar de klok van acht uur ....<br />

Langen tijd voor het bepaalde uur was<br />

hij dan ook al op het station en wachtte<br />

... . Het was nu al vijf minuten over<br />

achten .... Zou zij niet met dezen trein<br />

mee komen ? Maar dan bedacht hij,<br />

dat ze 's morgens ook op het allerlaatste<br />

oogenblik gekomen was en dus ....<br />

Negen minuten .... De chef stond reeds<br />

met de groene schijf gereed om het<br />

teeken van vertrek te geven en nog was<br />

zij er niet .... Tien minuten .... De<br />

trein vertrok*. ... en zij was er niet ....<br />

„Misschien heeft haar oom haar opgehouden,"<br />

dacht hij, „en gaat zij met den<br />

volgenden trein !"<br />

Hij wachtte in de kleine wachtkamer,<br />

doodde den tijd met het drinken van een<br />

kop thee en door een praatje te maken<br />

met de beambten. Maar ook de volgende<br />

trein vertrok zonder dat zij gekomen<br />

was, en evenzoo de andere, tot den<br />

laatsten toe, waarmede. hij alleen, ten<br />

prooi aan een doffe verslagenheid, huiswaarts<br />

keerde. Hij kon zich niet begrijpen,<br />

waarom zij niet gekomen was. Zij<br />

had het hem toch beloofd, en hij wilde<br />

niet aannemen, dat zij hem voor den gek<br />

gehouden had. Zou haar oom soms ziek<br />

geworden zijn, zoodat zij bij hem had<br />

moeten blijven ? Of zou ze zélf<br />

Neen, daaraan wilde hij niet denken. Hij<br />

piekerde erover wat de reden kon wezen,<br />

maar vond geen oplossing. Hij hoopte<br />

maar, dat zij hem wel een verklaring<br />

zenden zou als zij het geld terug stuurde.<br />

Of zij hem dan echter een nieuwe plaats<br />

van ontmoeting zou durven mededeelen<br />

?<br />

Toen hij thuis kwam — over twaalven<br />

— was zijn zuster reeds naar bed,<br />

en begaf hij zich direct naar zijn slaapkamer.<br />

Den ganschen nacht deed hij geen<br />

oog dicht Zijn gedachten wijlden<br />

tusschen hoop en vrees en terwijl hij voor<br />

zich uitstaarde in het duister, zag hij<br />

het beeld van het meisje voor zich zooals<br />

hij haar dien morgen gezien had in den<br />

trein .... „De engel" ....<br />

Den volgenden morgen verscheen hij<br />

aan het ontbijt met kringen onder zijn<br />

oogen en met een alleronzaligst humeur.<br />

Na een korten groet aan het adres van<br />

zijn zuster vouwde hij zijn courant open<br />

en begon te lezen. Op de vraag.van haar<br />

of er nog nieuws was, antwoordde hij<br />

met een kort „Neen!" En toen zij weten<br />

wilde, waarom hij dan zoo naarstig las,<br />

verzocht hij haar barsch hem met rust<br />

te laten.<br />

„Zeg eens," repliceerde zij toen gepiqueerd,<br />

„als jij je de weelde permitteert<br />

naar de wedrennen te gaan en daar veel<br />

geld te verliezen, moet je er hier niet<br />

over uit je humeur wezen !"<br />

„Veel geld verliezen ?" deed hij verbaasd.<br />

„Ik heb niet eens gewed ! Dat<br />

doe ik nooit !"<br />

Een • vernietigende blik trof hem.<br />

„Waarom moest ik je dan telegrafisch<br />

geld zenden ?"<br />

„Geld zenden ? Mij ? Wanneer ?"<br />

„Gisteren. Toen je in Duinvliet was!"<br />

,,Ik heb geen geld gevraagd!"<br />

„Niet ? En dit telegram dan f" — Zij<br />

stond op en liep naar een vaas op den<br />

schoorsteen. Het telegram dat zij eruit<br />

haalde, reikte zij hem zonder een woord<br />

meer te zeggen toe.<br />

Mijnheer Irvun vouwde het formulier<br />

open en las : „Zend telegrafisch / 20c—,<br />

poste restante, Duinvliet. John."<br />

Tweehonderd gulden ? Poste restante ?<br />

Duinvliet ? Wat beteekende dat ? Wie<br />

had dat telegram gestuurd ? Plotseling<br />

ging hem een licht op ! „De engel" —<br />

die hem had laten wachten ! Hij had<br />

haar zijn adres gegeven. Zij wist, dat hij<br />

met zijn zuster samen woonde. Een<br />

diepe vouw kwam er op zijn voorhoofd<br />

en een leelijk woord ontsnapte aan zijn<br />

lippen ....<br />

„Zeg .je wat?" vroeg zijn zuster<br />

hatelijk.<br />

„Neen, niks I" bromde hij, zich weer<br />

verbergend achter zijn courant, die hij<br />

evenals den vorigen morgen in den trein<br />

niet las, omdat hij óók weer aan „du<br />

engel" dacht!<br />

MIJNHARDT's<br />

Hoofdpijn-Tabletten 60"<br />

Kiespijn-Tabletten.. 60 ct<br />

Laxeer-Tabletten...60 ct<br />

Zenuw-Tabletten. 75 ct<br />

Maag-Tabletten. 75 c «<br />

Bij Apoth. en Drogisten<br />

Liras DQDMffl<br />

dooK-OLIVER5ArSD/5<br />

Kennings -schraapte zijn keel.<br />

Ik heb aan hem 't behoud van mijn leven<br />

te danken," antwoordde hij. „Wat zijn moraliteit<br />

evenwel betreft in dat opzicht<br />

heb ik bepaald een afkeer van hem. Ik zal<br />

je nu precies vertellen wat er in me omgaat<br />

" (Zonder er zich eigenlijk van bewust<br />

te zijn, had hij haar met „je aangesproken).<br />

„Toen je me zooeven vertelde,<br />

dat jij het halssnoer hadt, kreeg ik een ontzettenden<br />

schok, omdat hij me den ketting<br />

al eenigen tijd geleden had laten zien en<br />

vertelde aan hoeveel meisjes hij hem al<br />

gegeven had. Ze stuurden hem het sieraad<br />

terug, wanneer zij genoeg van hem hadden,<br />

of liever gezegd wanneer hij hen begon<br />

te veronachtzamen en daarna begon<br />

hij onmiddellijk naar een ander uit te kijken<br />

die hij er mee kon vereeren. Als ik<br />

in jouw plaats was, dan zou ik hem de parelen<br />

terugzenden. Ik geef je zelfs het recht<br />

hem te schrijven wat ik je vertelde. Het<br />

spijt me ontzettend, dat ik hem ooit hier<br />

heb uitgenoodigd. Hij heeft volkomen mijn<br />

achting verloren, omdat hij zijn woord met<br />

Er was een harde, strenge klank in Kennings'<br />

stem.<br />

Wat beloofde hij dan? vroeg uva.<br />

„Dat hij zich behoorlijk zou gedragen,<br />

zoolang hij mijn gast was."<br />

Eva boog zich een weinig naar voren.<br />

Het viel niet te ontkennen, dat ze thans wat<br />

zenuwachtig was.<br />

Denkt u alsjeblieft geen kwaad van<br />

hem," zei ze. „Hij heeft zich behoorlijk<br />

gedragen tegenover me. Daarvan kunt u<br />

verzekerd zijn. Het spijt me heel erg te<br />

moeten hooren, dat de parelen eerst aan<br />

anderen hebben toebehoord, maar misschien<br />

was hij dat vergeten, toen hij ze mij gaf.<br />

Zullen we nu verder over de inrichting van<br />

uw huis praten?"<br />

Kennings was maar al te blij, het gesprek<br />

een andere wending te kunnen geven.<br />

Hij had gezegd wat hij zich als man van<br />

fatsoen tot plicht rekende. Gelukkig, was<br />

Lame al uit Engeland verdwenen, en<br />

hoopte hij van harte dat Eva hem binnenkort<br />

volkomen zou vergeten.<br />

„Ja, laten we over het huis praten, zei<br />

hij en niet lang daarna waren ze volkomen<br />

in hun plannen verdiept. Het jonge meisje<br />

wilde in die oogenblikken met geweld aan<br />

iets anders denken, en tenslotte gelukte het<br />

haar ook. Zoodra ze weer thuis was, ging<br />

ze naar haar kamer, nam een vel papier en<br />

begon Pat te schrijven. Ze had er eem onweerstaanbare<br />

behoefte aan haar gedachten<br />

over te brengen.<br />

„Mijn eigen, liefste Pat," schreef ze.<br />

„Gisteren schreef ik je een brief vol aanbidding<br />

en verlangen, maar ik ben nu bang,<br />

dat je het epistel, waaraan ik op het oogenblik<br />

bezig ben, niet zoo aantrekkelijk zult<br />

vinden. Ik moet je een paar vragen stellen,<br />

omdat ik nu eenmaal geen rust zal hebben<br />

alvorens die beantwoord zijn.<br />

Lieveling, heb je het geld, dat je voor<br />

onze wittebroodsweken besteedde, van Sir<br />

William Kennings geleend? Hij zei dit terloops<br />

en ik weet, dat het juist in dien tijd<br />

was, dat je mij een zekere som gegeven<br />

hebt. Dit is een minder prettige gedachte<br />

voor me, omt'.at IK nog een gedeelte van<br />

dat gold in mijn bezit heb — alles wat je<br />

me in Cornwall gaf — en ik wil dat liever<br />

niet houden.<br />

Verder gaat het over het parelsnoer, dat<br />

je me gaf. Ik dronk vanmiddag thee in het<br />

Heerenhuis, en verloor den ketting, daar<br />

de sluiting kapot schijnt te zijn. Sir William<br />

vond het snoer, herkende het, en vertelde<br />

me, dat je dat sieraad vroeger al eens<br />

aan andere meisjes hadt gegeven. Natuurlijk<br />

zou hij zooiets niet gezegd hebben, als<br />

hij geweten had, dat we getrouwd waren.<br />

Hij verkeert in de meening, dat je met me<br />

flirtte en ik tot op zekere hoogte onder je<br />

betoovering was geraakt. Hij weet met dat<br />

ik ontzettend veel van je houd en je vrouwtje<br />

ben. Wil je me eens gauw op bovenstaande<br />

vragen antwoorden?<br />

Had je misschien twéé colliers? Die mogelijkheid<br />

bestaat toch, en kun je mij er<br />

wel een van gegeven hebben, is het met?<br />

Natuurlijk wist ik, dat je een flirt was: je<br />

hebt je nooit als iets anders voorgedaan.<br />

Het kan me ook niets schelen, wat je in<br />

het verleden misdeedt, maar ik zou de gedachte<br />

niet prettig vinden, dat je me iets<br />

qegeven hadt, wat andere menschen met<br />

meer wilden hebben. Wees er alsjeblieft<br />

niet boos om, lieveling.<br />

Ik heb je gisteren zulk een langen brief<br />

geschreven, dat ik er vandaag nog schrijfkramp<br />

van heb. Ik heb tenminste in mijn<br />

vingers het gevoel alsof ik reumathiek heb.<br />

„Denk u alsjeblieft<br />

geen kwaad van hem," zei ze<br />

- 29<br />

Er is verder geen nieuws. De dagen lijktn<br />

precies op elkaar. Ik rijd 's morgens rntt<br />

vader mee om de patiënten te bezoeken en<br />

's middags help ik Sir William met de inrichting<br />

van zijn huis.<br />

Mijn ring is nog niet terecht: ik vind het<br />

vreeselijk. Ik wilde dat je me een anderen<br />

stuurde, zelfs al was het maar een koperen.<br />

Ik heb zonder een ring niet het gevoel alsof<br />

ik getrouwd ben, te meer daar je zoo ver<br />

van me afzit.<br />

Lieveling, ik houd zoo onbeschrijfelijk<br />

veel van je en verlang naar je. Pat, waarom<br />

vind je het niet goed, dat ik Sir William<br />

van alles op de hoogte breng en waarom<br />

vraag je hem niet je een betrekking in Engeland<br />

te willen bezorgen? Ik weet, dat je<br />

het afschuwelijk vindt in Indië, en we hooren<br />

bij elkaar te zijn. Bovendien heb je den<br />

heelen oorlog meegemaakt en was je al<br />

jaren vóór dien tijd in het leger, zoodat je<br />

per slot van rekening geen loopbaan werkelijk<br />

opgeeft, maar je alleen daaruit terugtrekt.<br />

Bedenk eens hoe heerlijk het zou zijn<br />

Je kon dan tijdelijk bij ons komen wonen,<br />

totdat Terry getrouwd was. Hoe meer ik<br />

er over denk, des te heerlijker lijkt het me<br />

Kan het niet gebeuren?<br />

Schrijf me alsjeblieft heel, heel veel. Als<br />

het mogelijk is, iederen dag een krabbeltje,<br />

zoodat ik met elke mail een brief heb.<br />

Je eigen Eva.<br />

P.S. Ik heb je lief, ik heb je lief. Ik ge­<br />

loof, dat ik veel meer van jou houd dan<br />

jij van mij."<br />

Eva's brief bereikte Lame in Port Said.<br />

Tegelijkertijd ontving hij een epistel van<br />

zijn kleine actrice-vriendinnetje, Zoë, met<br />

wie hij den laatsten dag van zijn verlof in<br />

Londen een paar heerlijke uren had doorgebracht.<br />

Hij veronderstelde dat beide meisjes een<br />

antwoord van hem verwachtten, en daarom<br />

nam hij met een zucht plaats voor een<br />

schrijfbureau en begon te schrijven. Hij besloot<br />

maar tegelijk een epistel aan Kennings<br />

te verzenden.<br />

Toen de brieven voor Eva en Zoë klaar


y" ^^<br />

waren, beging hi/ de groote vergissing ze<br />

in de enveloppen te sluiten, waarin ze niet<br />

thuis hoorden. En deze vergissing ontdekte<br />

hij eerst, toen het reeds te laat was de<br />

fout te herstellen.<br />

Natuurlijk hinderde het bitter weinig, dat<br />

Zoë Eva's brief ontving, redeneerde hij,<br />

maar het was minder prettig, dat Eva Zoë's<br />

brief kreeg, want het was hoogst onaangenaam<br />

dat het onschuldige jonge meisje<br />

een brief onder de oogen kreeg, dien hij aan<br />

het luchthartige actricetje had geschreven.<br />

Het was nu echter eenmaal gebeurd en<br />

het eenige wat hij doen kon, was een anderen<br />

brief aan Eva schrijven en op het<br />

geluk te rekeneiT, dat zij dien, waarin hij<br />

een verklaring had gegeven van het gebeurde,<br />

het eerst zou openen.<br />

Toevalligerwijze werden de twee brieven<br />

echter met verschillende bestellingen bezorgd:<br />

den eersten kreeg Eva namelijk met<br />

den ochtendpost en den tweeden des<br />

middags.<br />

Hoe groot was haar verbazing, toen ze<br />

het opschrift las. „Zoë, liefste lieveling".<br />

Ze las door; het was haar alsof haar oogen<br />

aan het handschrift gekluisterd waren en<br />

ze met geen mogelijkheid kon ophouden.<br />

„Ik heb zoo juist je brief ontvangen en<br />

heb hem verschillende malen aan mijn lippen<br />

gedrukt, waardoor ik probeerde iets<br />

terug te krijgen van die paar heerlijke uurtjes<br />

na de voorstelling in je flat<br />

Je bent een duivelinnetje en ik ben krankzinnig<br />

op je. Ik begrijp op het oogenblik<br />

nog steeds niet, waarom ik je al niet veel<br />

eerder was komen opzoeken.<br />

Ik zal je echter vertellen, waarom dat<br />

eigenlijk gebeurde. Ik werd erg verliefd op<br />

een jong meisje, dat ik buiten ontmoette,<br />

en toen scheen ik eigenlijk aan niets anders<br />

te denken. Het lag allerminst in mijn voornemen<br />

met haar te trouwen maar ze ging<br />

zich aan me hechten en ik was toen eigenlijk<br />

voor alles te vinden.<br />

Na ons trouwen hebben we slechts één<br />

dag met elkander doorgebracht en daarna<br />

ging ze weer weg. We kunnen met geen<br />

mogelijkheid samenwonen, omdat ze nog<br />

door verschillende dingen aan haar huis<br />

en vader is gebonden. Het spreekt vanzelf<br />

dat ik een groote dwaasheid beging, dat<br />

zie ik maar al te goed in. Ik geloof dat ze<br />

mijlen ver boven me verheven is, en ze<br />

had een beteren man verdiend. De jaren<br />

in Indië hebben me niet bepaald gereserveerder<br />

gemaakt ten opzichte van vrouwen,<br />

bovendien heb ik altijd de voorkeur geschonken<br />

aan meisjes met temperament.<br />

Allerliefste, ik houd op, en smeek je niet<br />

al te veel met andere mannen te flirten,<br />

want dan breng je me buiten mezelf van<br />

razernij en zou ik je wel kunnen vermoorden.<br />

Niettemin ben ik verwaand genoeg te<br />

gelooven, dat je een beetje van me houdt.<br />

Ja, ik had geen paraplu en kon<br />

er dok geen leenen<br />

>Sl"J«s])=, Utrecl.t, Arnnem, Groningen<br />

EEN ABONNE AAN ONS GEZONDEN M ^ f ^ t ^<br />

DAARAAN IS EEN BOEK VERBONDEN C^>rta.^-­rh^^<br />

HIER HEEFT U EEN AFBEELDING VAN DE BEROEMDE<br />

M©;xm''­^IBTOKilL[F<br />

90<br />

H<strong>ET</strong> MELKDIË<strong>ET</strong> VOOR DE HUID _­==<br />

's Morgens en 's avonds ge<br />

bruikt voor het wasschen<br />

van het gezicht, zult U<br />

spoedig bemerken,<br />

dat Uw teint gezond, Uwe<br />

huid zacht, gaaf en stevig<br />

wordt en kleine huidaandoeningen<br />

verdwijnen.<br />

^ ^ t r ï ï t t Den Haag en U öntvitf Teen keurig"doosje monsters.<br />

]<br />

Waarom zoudt U<br />

Langer Lijden?<br />

Krabben ert wrijven maakt'tjeukenerger.<br />

Ge beschadigt de huid en kunt 's nachts<br />

niet slapen. Koop een flacon D.D.D­ De<br />

eerste druppels doen de jeuk reeds bedaren<br />

en bezorgen U een rustigen slaap.<br />

D.D.D. brengt altijd verlichting, omdal<br />

het diep in de poriën dringt en daai<br />

de ;»ekteklemen doodt Het is geen vettige<br />

zalf, maar een heldere vloeistof.<br />

Ekzeem, uitslag en andere huidaandoeningen<br />

wijken spoedig voorD.D.D.<br />

Koop nog heden een flacon van f 0.75<br />

of f 2.50 bij Uw Apotheker of Drogist.<br />

n n n ondersteunt de heilzame<br />

M ' U , W " werking der D.D.D.­Vloei­<br />

Z E E P stof en houdt de huid<br />

gezond, f 1.— per stuk. B 1<br />

HEBT GIJ AL EEN<br />

ABONNÉ OPGEGEVEN?<br />

J<br />

lARENA<br />

ROTTERDAM<br />

TELEFOON 10330, 15018<br />

VAN 16­30 November<br />

NIEUW PROGRAMMA<br />

Dagelijks<br />

2<br />

VOORSTELLINGEN<br />

2.15, 8.30 UUR<br />

Zon­ en Feestdagen<br />

3<br />

VOORSTELLINGEN<br />

2.15, 5, 8.30 UUR<br />

Ie voorstelling 25 et. tot 75 et.<br />

Incl. sted. belasting<br />

2e en 3e voorstelling 50 ct.tot fl.50<br />

DJ ALLE VOORSTELLINGEN HBT<br />

OEHEELE PROGRAMMA<br />

tegen Rheumatiek, Ischias, Spit, Influenza,<br />

Jicht, Griep, Spierpijn, Hoofd­en Zenuwpijn<br />

: .­.=_7JT i,i,:„„ f «TB fveelvoordeeliger in't gebrul*)


• i<br />

WOORDEN VAN DIRK GOZEWIJN VAN BEEK<br />

Wiegend. Qlfcoupkthwegelj/K.j<br />

3<br />

% r r Ö ^ = ^ ?<br />

O ttid/, methaarzil./'reH ha, reM ^^^m<br />

Oma, met haar z, v ren haren, In haar oogen, die zacht glanzen,<br />

7.f AIS . e > n k a .T° aI Van rCinen daUW '<br />

S P ie & elt zich fl f haar jonge tijd,<br />

Z,t ,jv „g b.j het raam te breien, En ze denkt aan vroeger jaren:<br />

Haar handen blank, gaan gauw,<br />

[gauw, gauw.<br />

'n Stille droom, vol werk'lijkheid.<br />

MELCHERT SCHUURMAN Jr.<br />

kte een au,..<br />

Oma, door het licht beschenen,<br />

Een guitig lachje om haar mond,<br />

Leeft weer gansch haar meisjesjaren:<br />

't Is of voor hèèr geen tijd bestond.<br />

MAI5QN ODIOT 7 PLACE DE LA MADELEiNE.'pIriTji<br />

Fabriek van<br />

Artistiek<br />

Zilverwerk<br />

Gevestigd<br />

m<br />

1930<br />

Specialiteit<br />

voor<br />

geschenken<br />

in zilver<br />

en verzilverd<br />

metaal<br />

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE<br />

Red. en Adm.: Oalgewater 22, Leiden. Tel. 760 Postrekening «880 L^HHHHHRBRBHS<br />

Verschtfnt wekeiyks - Prfls per kwartaal f 1.95

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!