De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

vonden het gewoon leuk om iets te vieren. Samen met haar
vriendinnetjes. '
We stonden voor de bioscoop, maar daar konden we niet
naartoe, want op vrijdagmiddag was er nooit voorstelling.
To ch liep de Pruusin ernaartoe. Ineens ging de kleine zijdeur
open en daar stond Bolle met een rammelende bos sleutels.
Tussen de twee gecapitonneerde deuren zat een spleet zo
zwart als drop. Bolle opende de deuren voor ons en we liepen
het inktzwart binnen. Met een zwak schijnende lamp bracht
hij ons naar voren.
Ditmaal mochten we vooraan zitten. Op stoelen die niet
van hout waren maar van fluweel, met deinende springveren,
alsof we nog steeds in de auto van de Sigaren keizer zaten.
Ik wist niet dat dat kon. Dat je zomaar een bioscoop kon
binnenlopen en naar een film kijken, ook al was er geen voorstelling.
Dat je zomaar in een bioscoop kon zitten, terwijl er
niemand anders was.
De film was een Duitse komedie. Er was een lange man met
een kaal hoofd die eigenlijk butler was, maar die verwisseld
werd met een miljonair. To en werd een rijke vrouw verliefd op
hem. Ik kon me dat met geen mogelijkheid voorstellen, want
de man was al stokoud.
Liesl zat tussen ons in en deelde pepermun*s uit. Ze likte
aan haar snoepje, dat oplichtte in het donker, stak het in haar
mond maar haalde het steeds tevoorschijn om] cs te laten zien
hoeveel kleiner het al geworden was.
Ik kon het niet nalaten om me heen te kijken in de schemerige
zaal. Naar de lichtstraal van de filmprojector die door
een piepklein gaatje drong. Naar de ontelbare kleine stofjes
die dansten in het verspringende licht. Naar alle lege stoelen.
En ik dacht: wat zullen ze op school zeggen als ik vertel dat we
alleen in de bioscoop zaten en een film zagen en pepermunt
aten. To t ik me herinnerde dat ik al bijna een jaar niet meer op
school zat.