De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

als onze Belgische potkachel.
Muulke vond het logisch.
'J e moet ook niet over verkering beginnen,' zei ze.
'Maar ik begon er helemaal niet over,' zei ik wanhopig. 'Ik
begon juist over niet-verkering.'
'Dat maakt niks uit.'
'Heb jij soms een boek waar dat allemaal in staat?' vroeg ik
kwaad.
Zes weken later stond hij na de mis van Sint-Ros a bij de kerkuitgang.
Hij droeg zijn plusfour en een jasje met revers zo
groot als vleugels. Hij knikte en liep daarna met me op, alsof
hij nooit anders gedaan had.
Ik deed alsof ik hem niet zag.
Ik had nooit gedacht dat kermis en oorlog bij elkaar konden
horen. Of lachen en oorlog. Maar het kon. Sterker, het was de
doodnormaalstc zaak van de wereld.
Tegenover ons zaten twee Pruuse. Ze hielden hun soldatenhelmen
in hun handen. Er was er eentje bij met zulk dun
haar dat je zijn schedel zag. Er zat een grote sproet op. Toen ze
zagen dat ik keek knipoogde er eentje naar me.
Ik keek snel een andere kant op en Zesde Schouder negeerde
ik de rest van de middag. Als ik bedacht hoe snel je al
verkering had, was ik getrouwd voor ik het doorhad.