De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Die winter gingen vlees en kaas op de hon. In het voorjaar
volgden koffiesurrogaat, melk en aardappels, maar wij leefden
op het platteland, waar je voor de juiste prijs alles kon krijgen.
De Pap had nog een flinke voorraad sigaren op zolder staan
en die konden we voorlopig nog ruilen voor wat met bonnen
steeds moeilijker te krijgen was.
Maar het grootste gemis kon met geen enkel middel betaald
worden.
Elke namiddag als ik naar huis liep begon het in mijn buik
te mieren. Op de rechte stukken tuurde ik zo ver mogelijk
voor me uit. Bij de bochten kon ik mijn ongeduld nauwelijks
bedwingen.
De Pap had beloofd dat ze zo snel mogelijk iets van zich
zouden laten horen. Maar de weken verstreken en er gebeurde
niets. Muulke was al naar het gemeentehuis geweest. Ze
stuurden haar terug met de woorden dat de Duitse post de
best georganiseerde post ter wereld was. Toen er op een dag
daadwerkelijk post kwam, stonden we met zijn vieren om de
keukentafel en staarden naar de postkaart met het vooruithollende
handschrift van de Pap.
Lieve schoonmoeder en dochters,
In goede orde aangekomen. We maken het goed. Meisjes, geef
jullie g;rootmoeder een flinke pakkerd.
Jullie vader en schoonzoon
'Is dat alles?' vroeg Jes ongelovig.
'Sommige dingen mogen ze natuurlijk niet schrijven,' zei
Muulke.
'Sommige dingen?'
'Misschien hebben ze honger.'
'Muulke,' zei ik.
'Of ze zijn gewond. Of erger.'
'Muulke!'