De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Filip maakte een geluid. Het was iets tussen een zucht en
een grom in. Ik liep naar hem toe, trok hem mee, tussen de
muur en de melkkar in. Ik weet niet meer waar ik de suiker
gelaten heb. Toen deden we iets met onze hoofden en handen.
Of onze hoofden en handen deden iets met ons. Het volgende
moment zaten we te zoenen. Echt te zoenen.
'Je hebt toch zeker geen verkering?' zei Muulke.
'En waarom niet?'
'Met een Zwart jas?'
'Het is geen Zwart jas. ,
'Nog niet.'
'En niet alle Zwart jassen zijn hetzelfde.'
'Ze lopen achter de Pruuse aan,' zei Muulke.
'Helemaal niet.'
Ze vouwde haar armen over elkaar.
'Ze willen gewoon een nieuw Nederland,' zei ik. 'Met eerlijke
kansen voor iedereen en niet alleen voor de rijken. En
zodra de Pruuse vertrekken krijgen we zelfbestuur.'
'Heeft Filip je dat verteld?'
'Dat weet toch iedereen.'
Muulke trok een van haar beruchte wenkbrauwen op.
De Daamsen hadden een nieuwe zesde schouder aangenomen.
'Geen familie natuurlijk,' zei Filip schamper.
Ze hadden Filip wel onderdak aangeboden. Maar dat vertikte
hij. In plaats daarvan ging hij inwonen bij een van de
andere Zwart jassen en vond hij werk op het slachthuis.
'Tot er iets anders komt.'
Op maandag stond hij bij mejuffrouw Vroon op de stoep.
'Ga weg,' zei ik. 'Je mag hier niet komen.'
'Waarom niet?'
'Ik ben pas over twee uur vrij.'
2 37