De hemel van Heivisj (Benny Lindelauf)

Eigenlijk heette ze zuster Immaculata, maar zo werd ze
door niemand genoemd. Al was ze niet veel groter dan de gipsen
Maria naast het schoolaltaar en net zo frêle; de Dreuvige
was gemaakt voor een leven in de tropen. Er werd gefluisterd
dat ze menseneters bekeerde met met-aflatend geduld,
en met haar habijt opgeschort op hoge wankele ladders klom
om kokosnoten uit de bomen te slaan. En ze schrok er ook
niet voor terug om dagenlang in een houten kano de rivier af
te zakken om nog niet bekeerde nederzettingen het Wo ord te
brengen.
To t de dag dat ze malaria kreeg. Ze kreeg zo'n hoge koorts
dat haar hart het dreigde te begeven. Langs de hele Amazone
baden ze voor haar. En nadat ze hersteld was werd ze zonder
pardon verbannen naar ons. Het was ten strengste verboden
iets te vragen over de tijd die voorgoed achter haar lag, want
het was onbekend wat haar door heimwee geteisterde hart
nog aankon. Er stond altijd een buisje vlugzout op de lessenaar,
dat ze meestal gebruikte om de maat aan te geven bij het
dictee of de ochtendzang.
De Dreuvige keek de klas rond. 'Moeder Aarde is niet alleen
op reis om de zon heen,' zei ze, terwijl ze de klas rondkeek.
'Ze is ook op reis naar zichzelf.'
Bleef haar blik echt iets langer bij mij hangen?
Daarna ging haar verhaal over uitvliegen en over je weg
vinden zonder landkaart, over rivieren die hun eigen loop
moesten hebben. De Dreuvige raakte meer en meer in de ban
van haar eigen beeldspraak en herinneringen. Ze streek met
haar handen langs haar habijt zodat ze op een vogel leek die
haar vleugels oppoetste, klaar om uit te vliegen. Maar iedereen
wist dat ze voorgoed hier zou blijven, in ditzelfde lokaal,
waar afgedankte kaarten van landen die niet meer bestonden,
in de hoek opgerold stonden en stof verzamelden.
De markt was bijna afgelopen, de kramen werden afgebroken
en hier en daar probeerde een handelaar zijn laatste spullen
34