amsterdams balie bulletin - Böhler Advocaten

Interview met mr. V.L.
Koppe, advocaat die
onder meer Samir A.
bijstaat.
Door Loes Hendriks
en Bernd van Kooten
Foto’s: Corné van der Stelt
e-mail: naco@kabelfoon.nl
4
Individu versus Staat
“Het lijkt soms wel of N
Turkije rechts inhaalt”
NNoemt u zichzelf – net als uw kantoorgenote
Britta Böhler – politiek advocaat?
Dat is wat mij betreft een kwestie van naam.
Ik noem het maatschappelijk betrokken.
Het soort zaken dat we doen, maakt deel uit
van een lange traditie binnen mijn kantoor.
Ties Prakken deed bijvoorbeeld al de RaRa
zaak en stond leden van de PKK bij. Ook
Volkert van der G. past in die traditie. We
hebben het stokje van die generatie overgenomen
en deze praktijk verder ontwikkeld.
Dat is overigens een bewuste keuze
geweest, omdat juist bij dit soort zaken de
Staat recht tegenover het individu staat en
de rechtstaat echt getest wordt. Er zijn ook
advocaten die deze zaken niet willen doen.
Zij zeggen de beweegredenen van deze
verdachten niet te snappen wat ik trouwens
een merkwaardige redenering voor een
strafrechtadvocaat vind.
Kunt u “dit soort zaken” defi niëren?
Dat zijn zaken waar de Staat in de hoedanigheid
van de IND, het OM of de AIVD bij
betrokken is en zich lijnrecht tegenover het
betrokken individu stelt. Kijk bijvoorbeeld
naar zaken over de Stichting Al Aqsa, de
uitzetting van de imams, uitleveringszaken
(zoals Kesbir) of de zaak tegen de voormalig
AIVD medewerker Outman Ben A.
Daarnaast doe ik overigens ook gewone
strafzaken en heb een behoorlijk grote
witte boorden praktijk met onder meer de
Clickfonds zaak.
Hoe bent u in de strafrechtpraktijk terecht
gekomen?
Ik ben begonnen bij de sectie ondernemingsrecht
van NautaDutilh in Rotterdam
mede vanwege mijn belangstelling voor
Europees recht. Daarbij deed ik de civiele
procespraktijk waarnaast ik ook wat piketdiensten
mocht doen. Ik kwam toen steeds
meer tot de conclusie dat de ondernemingsrechtelijke
praktijk mij minder trok en
vertrok naar De Roos & Pen in Amsterdam
om strafzaken te doen. Uiteindelijk stapte
ik over naar mijn huidige kantoor nadat ik
op een gegeven moment de uitlevering had
gedaan van Paul Watson (red.: één van de
oprichters van Greenpeace) aan Noorwegen.
Dat was enorm boeiend. Het was een
gecompliceerde en interessante zaak met
bijzonder veel aandacht van de media.
Kort na mijn komst bij dit kantoor werd ik
betrokken bij de zaak Öcalan. Nu houd ik
mij ook veel bezig met het uitleveringsrecht,
zo heb ik bijvoorbeeld de zaak van Nuriye
Kesbir (verdacht van leidinggeven aan de
PKK), Mullah Krekar en een aantal ETA
verdachten gedaan.
Ik kan nu niet meer bij een groot kantoor
als NautaDutilh werken. Het strafrecht
is daar te veel een ondergeschoven kind.
Verder vindt men het daar toch maar eng
al die boeven en is men snel bevreesd voor
de naam van het kantoor, helemaal bij terrorismezaken.
Amsterdams Balie Bulletin