seizoen 2012/2013 nummer 2 - Rondom Voetbal

12 MAART • JAARGANG 3, SEIZOEN ‘12-’13 • NUMMER 2 oudE mEEstErs
rondom voEtBal
oudEmEEstErs
Het is dat zijn dagen goed gevuld zijn, met biljart- en tennispartijtjes,
anders zou de 73-jarige Ruud Maas zichzelf
kunnen benoemen tot conservator van zijn eigen voetbalmuseum.
De voormalige semi-prof van het Amersfoortse
HVC bezit een schat aan historisch materiaal. Van contracten
tot vaantjes, van krantenknipsels tot spelerskaarten.
Keurig verpakt in mappen, waar door hem sinds zijn
pensionering veel zorg aan is besteed.
Tekst: Hans Vos
Hij denkt het mooiste kleinood
uit het dressoir in zijn Leusdense
woning tevoorschijn te toveren.
Maar Ruud Maas grijpt mis. Het
gouden voetbalschoentje, waarnaar
hij op zoek is en dat hij beschrijft
als hangertje dat aan een
ketting zou kunnen bungelen,
zit in een ander doosje. Dat weet
hij zeker. De vroegere betaaldvoetballer
van de Amersfoortse
eerste-divisieclub verlaat fl uks
de woonkamer. Hij gaat in de hal
de trap op naar de bovenverdieping.
Weldra zit hij weer op zijn
praatstoel, met hét bewijs voor
hem geëtaleerd op de salontafel.
Het is niet zomaar een sieraad,
het is voor Maas een dierbare
– en tastbare – herinnering aan
een heel bijzonder wedstrijd in
het shirt van HVC, de semiprofclub
die later opging in SC
Amersfoort. Op 3 mei 1970 was
de Leusdenaar, geboren in Den
Haag, getogen in Amersfoort,
de doeltreffendste speler van de
eerste divisie. Ja, de van origine
rechtsbuiten slaagde er ook als
linksback in meer dan eens te
scoren, zelf in negentig minuten.
Aan zijn twee goals op die
bewuste competitiedag in mei
nu meer dan veertig jaar geleden
kon geen van de andere spelers
in de eerste divisie tippen. Dus
kreeg Maas, zoals iedere topscorer
van elke speelronde in die
tijd, een gouden voetbalschoen-
Oude
meesters
tje thuisgestuurd. Afzender:
een sponsorende juwelier uit
Amsterdam. Maas haalt het
‘voetbaljuweeltje’ uit de originele
verpakking, compleet met slotje
dat de tand destijds heeft doorstaan.
Trots is de voormalige verdediger
van HVC er op. Met zijn
ijver, doorzettingsvermogen en
clubliefde stond Maas symbool
voor een bijzondere voetbalperiode
op sportpark Birkhoven in
Amersfoort.
Hij debuteerde op zijn zestiende
in de hoofdmacht van HVC,
zeventien jaar later zwaaide de
zoon van een beroepsmilitair
moegestreden met meer dan 500
offi ciële wedstrijden in de benen
af. Het toeval wilde dat het einde
van de carrière van Maas, op
33-jarige leeftijd, samenviel met
het einde van de betaald-voetbaltak
van HVC. Die ging op in SC
Amersfoort, waarvoor hij nimmer
actief was. ,,De afscheiding
was het begin van het einde’’,
zegt Maas, terugkijkend op het
‘breekpunt’ dat in 1973 ontstond.
Hij heeft er eerder op deze
doordeweekse dag een indoorpartij
tennis van anderhalf uur
opzitten, zijn huidige uitlaatklep
in combinatie met het spelen
van biljartwedstrijden. Dat Maas
nog altijd een ‘winnaarstype’ is,
blijkt als hij een trofee van het
wandmeubel grijpt. Die heeft
hij in januari bemachtigd tijdens
Voor Ruud Maas
de trainer een
het zogeheten Joop Kramertoernooi
in Leusden. ,,Toch nog
even de derde prijs meegepakt’’,
ginnegapt de oud-voetballer en
gewezen voetbaltrainer.
Zijn liefde voor het voetbal ontstond
in de residentie, waar hij
de eerste elf jaar van zijn leven
doorbracht. ,,Dag en nacht voetbalde
ik in mijn jongste jeugd.
Ook op de Maliebaan.’’ Na zijn
verhuizing van Den Haag naar
Amersfoort, waar zijn vader
Maarten als militair op de Willem
III-kazerne aan de slag ging,
Het elftal van HVC in het seizoen 1960-1961. Staand van links naar rechts: trainer Gerrie Stroker, Siem
Sleeking, Bertus van den Biezenbos, Joop van Basten, Henk Brits, Reus Hageman, Bennie van der Velde
en Teus Heitman. Gehurkt van links naar rechts: Ruud Maas, Hennie Nederhand, Cees Houtveen, Ben
Marcus en Henk Wery.
FOTO: HANS VOS
Leusdenaar was goed voor meer dan 500 offi ciële
werd voetbal voor hem een echte
teamsport. Ruud Maas werd lid
van Amersfoortse Boys, dat in
latere jaren met SOVA opging in
ASC Nieuwland. Zijn bekendste
clubgenoot uit die tijd was Henk
Wery, met wie hij als talentvolle
jeugdspeler de overstap maakte
naar HVC. ,,Amersfoortse Boys
was toen een heel goede vereniging.
Een raadsel blijft het voor
mij waarom deze mooie club niet
zelfstandig verder kon.’’
Maas blonk in zijn jonge jaren uit
als ‘een ouderwetse midvoor in
het stopper-spilsysteem’, zoals
hij zichzelf typeert. ,,Elke week
maakte ik een hoop goals. Dat
viel de mensen bij HVC op. Die
vroegen op zeker moment of
ik niet over wilde stappen. Ik
wilde dat wel. Ik heb bij HVC
een geweldige jeugdtijd gehad.
Geleidelijk aan kwam ik in beeld
bij HVC 1, als rechtsbuiten.
Eerst als wisselspeler natuurlijk.
Een heel mooie stap. Om tot de
selectie door te kunnen dringen,
moest je van goeden huize zijn.
Ze hadden een heel goed elftal in
die tijd, van vooral Amersfoortse
jongens. Met Henk Vreekamp,
Ben Marcus, Hans van Eeden en
Spakenburger Wout Heinen niet
te vergeten.’’
Vader Maarten en moeder Wil
waren zijn vaste supporters bij
thuis- en uitwedstrijden. Zo ook
in latere jaren zijn echtgenote
Wil. ,,We reisden met HVC door
heel Nederland heen in die
tijd. Van MVV in Maastricht tot
Cambuur in Leeuwarden. Ik heb
overal gespeeld, in de stadions
van bijna alle betaald-voetbalclubs.’’
Doordat Maas langjarig
het shirt van HVC om zijn schouders
droeg, zag hij vele trainers
komen en gaan. Hij noemt de
namen van Bas Paauwe, Evert
Sterk, Hans Croon en Hennie
Hollink.
,,Croon was de man die mij naar
de achterhoede heeft gehaald,
die mij als linksback liet spelen.
Ik heb onder hem vijf heel fi jne
“Ik heb al mijn aantekeningen in de
vuilniscontainer geknikkerd”
jaren gehad. Croon was voorbestemd
om bondscoach te
worden. Mijn vader begreep niet
dat ik door hem naar achteren
werd gehaald. Hij vond dat ik in
de voorhoede thuis hoorde. Als
het nodig was, bij een achterstand,
dan ging ik mee naar
voren. Ik was een opkomende
vleugelverdediger, een van de