De nieuwe verjaringsregeling - Kennedy Van der Laan

More Magazines

Recommendations

Info

de nieuwe verjaringsregeling Verzekeringsrecht de termijn derhalve aan op het moment dat de tot uitkering gerechtigde daadwerkelijk in staat is om een vordering in te stellen tegen de verzekeraar. 2.4 Uitzondering aansprakelijkheidsverzekeringen Met betrekking tot de aansprakelijkheidsverzekering was in art. 7:942 BW zoals dit voor 1 juli 2010 gold nog de toevoeging opgenomen dat de vordering op de aansprakelijkheidsverzekeraar niet kon verstrijken voordat zes maanden waren verstreken nadat de benadeelde een (nog niet verjaarde) vordering tegen de aansprakelijke partij had ingesteld. Over de betekenis en de zin van deze toevoeging is veel discussie geweest. Op deze discussie wordt hieronder teruggekomen. 2.5 Stuiten Een ander belangrijk verschil tussen de regeling van Boek 3 en het art. 7:942 BW van voor 1 juli 2010 was de stuitingsregeling. Allereerst verschilde de manier waarop gestuit kon worden. Art. 7:942 BW bepaalde dat een vordering tot uitkering tegen de verzekeraar kon worden gestuit door een schriftelijke mededeling waarbij aanspraak werd gemaakt op uitkering. De algemene stuitingsregeling van art. 3:317 BW bepaalt voor andere gevallen dan een verzekeringsuitkering dat de verjaring van de rechtsvordering tot nakoming van een verbintenis wordt gestuit door ‘een schriftelijke aanmaning of door een schriftelijke mededeling waarin de schuldeiser zich ondubbelzinnig zijn recht op nakoming voorbehoudt’. De eisen die aan een aanspraak op uitkering kunnen worden gesteld zijn hoogst waarschijnlijk minder streng. Belangrijker is echter het verschil in het effect van de stuiting. Een stuiting van een rechtsvordering tot nakoming van een reguliere verbintenis heeft als effect dat na de dag van de stuiting een nieuwe verjaringstermijn aanvangt (art. 3:319 BW). In afwijking van deze regeling bepaalde art. 7:942 lid 2 BW dat na een aanspraak op uitkering geen nieuwe termijn gaat lopen. Een nieuwe verjaringstermijn begon pas op de dag na de erkenning van de aanspraak door de verzekeraar of op de dag nadat de verzekeraar de aanspraak bij aangetekende brief ondubbelzinnig had afgewezen. In het laatste geval diende de verzekeraar te vermelden dat de nieuwe verjaringstermijn zes maanden bedroeg. Tussen de aanspraak op uitkering en de erkenning dan wel afwijzing liep geen termijn. 2.6 Termijn na afwijzing/erkenning Nadat de eerste verjaringstermijn van drie jaar was gestuit met een aanspraak op uitkering, was de verzekeraar aan zet. Deze kon besluiten de aanspraak te erken- nen. In dat geval was niet bepaald hoe lang de nieuwe verjaringstermijn duurde. Op grond van de algemene regel van art. 3:319 BW werd aangenomen dat de nieuwe termijn even lang was als de eerste, drie jaar dus. De verzekeraar kon ook besluiten aansprakelijkheid af te wijzen. Indien zij dat op de voorgeschreven wijze deed, 140 begon op grond van art. 7:942 lid 2 BW een nieuwe verjaringstermijn van zes maanden. 3. Onduidelijkheden en kritiek oude wettelijke regeling 3.1 Toevoeging aansprakelijkheidsverzekeringen in lid 1 Het eerste punt van kritiek op de regeling van art. 7:942 BW was dat de speciale regeling voor de aansprakelijkheidsverzekering van lid 1 overbodig zou zijn of in elk geval onduidelijk. In Asser-Clausing-Wansink en door Frenk in de Wansink-bundel Van draden en daden, Deventer: Kluwer 2006, werd bepleit dat de extra termijn van zes maanden altijd binnen de eerste termijn van drie jaar zou vallen. Immers was volgens hen een rechtsvordering tegen de verzekeraar nooit opeisbaar voordat de benadeelde een vordering had ingesteld tegen de aansprakelijke partij. De verlenging van de termijn zou zinloos zijn. Afl. 20 – september 2010 3.2 Regeling rond afwijzing sluit niet aan bij praktijk Een ander kritiekpunt was dat men de regeling rondom de afwijzing van aansprakelijkheid niet vond aansluiten bij de praktijk van de schadebehandeling bij aansprakelijkheidsverzekeringen. Allereerst zou het verzenden van een aangetekende brief bij afwijzing onnodig veel kosten met zich meebrengen voor verzekeraars. Verder achtte men ook de termijn van zes maanden die zou gaan lopen na afwijzing te kort. Regelmatig zou de verzekeraar de aansprakelijkheid eerst afwijzen, waarna onderhandelingen volgden. Het zou deze onderhandelingen onnodig frustreren dat elk half jaar opnieuw de verjaring moest worden gestuit. In de literatuur gingen stemmen op dat het systeem zoals van art. 10 lid 5 van de Wet Aansprake- lijkheid Motorrijtuigen (WAM) beter geschikt zou zijn voor de aansprakelijkheidsverzekering (zie met name Frenk 2006). In dat artikel is bepaald dat onderhandelingen de verjaring stuiten en dat een nieuwe verjaringstermijn van drie jaar aanvangt als een van de partijen de andere partij met exploot of aangetekende brief heeft laten weten dat hij de onderhandelingen afbreekt. Niet de afwijzing van de aansprakelijkheid, maar het afbreken van de onderhandeling wordt derhalve aangemerkt als het begin van een nieuwe verjaringstermijn. 3.3 Uiteenlopende verjaringstermijnen Naast de tot uitkering gerechtigde verzekerde en de verzekeraar is bij een uitkering uit een aansprakelijkheidsverzekering een derde betrokken, de benadeelde. De benadeelde kan de verzekerde aanspreken tot vijf jaar nadat hij daadwerkelijk bekend is geworden met de aansprakelijke persoon en de schade. Vanaf het moment dat de verzekerde aansprakelijk werd gesteld gold voor zijn vordering op zijn aansprakelijkheidsverzekeraar op grond van de regeling van art. 7:942 BW een verjaringstermijn van drie jaar. Na aansprakelijkstelling kon de Bb
Verzekeringsrecht de nieuwe verjaringsregeling verzekerde zich dus nog drie jaar tot zijn verzekeraar wenden, terwijl hij nog vijf jaar een claim van de benadeelde kon verwachten. Dit leverde geen probleem op zolang de verzekeraar na de aanspraak de vordering niet afwees of erkende. Pas vanaf het moment dat de verzekeraar de vordering afwees of erkende begon immers een nieuwe verjaringstermijn te lopen die niet parallel liep aan de termijn in de verhouding verzekerde benadeelde. De complicaties van de verschillende verjaringstermijnen met betrekking tot vorderingen uit dezelfde schade wer- den nog vergroot doordat in de praktijk de communicatie vaak tussen verzekeraar en benadeelde verliep (al dan niet omdat de benadeelde direct vorderde op grond van art. 7:954 BW). Voor de betalingsverplichting van de verzekeraar is echter juist de verjaring van de vordering van de verzekerde van belang. Indien noch de benadeelde (in het geval van een directe actie) noch de verzekerde deze vordering stuitte kon het gebeuren dat de verzekerde zijn vordering op de verzekeraar verloor en de benadeelde het derhalve moest stellen met een vordering op de verzekerde zelf (zie uitgebreid: Frenk 2006). 4. Huidige wetgeving Het huidige art. 7:942 BW luidt als gevolg van de wets- wijzigingen per 1 juli 2010: Artikel 942 1. Een rechtsvordering tegen de verzekeraar tot het doen van een uitkering verjaart door verloop van drie jaren na de aanvang van de dag, volgende op die waarop de tot uitkering gerechtigde met de opeisbaarheid daarvan bekend is geworden. 2. De verjaring wordt gestuit door een schriftelijke mededeling, waarbij op uitkering aanspraak wordt gemaakt. Een nieuwe verjaringstermijn van drie jaren begint te lopen met de aanvang van de dag, volgende op die waarop de verzekeraar hetzij de aanspraak erkent, hetzij ondubbelzinnig heeft medegedeeld de aanspraak af te wijzen. 3. Bij verzekering tegen aansprakelijkheid wordt de verjaring in afwijking van lid 2, eerste zin, gestuit door iedere onderhandeling tussen de verzekeraar en de tot uitkering gerechtigde of de benadeelde. In dat geval begint een nieuwe verjaringstermijn van drie jaren te lopen met de aanvang van de dag, volgende op die waarop de verzekeraar hetzij de aanspraak erkent, hetzij ondubbelzinnig aan degene met wie hij onder- handelt en, indien deze een ander is, aan de tot uitkering gerechtigde heeft medegedeeld dat hij de onderhandelingen afbreekt. De belangrijkste wijzigingen zijn: 1: aanvang termijn aansprakelijkheidsverzekeringen Bb Afl. 20 – september 2010 Het nieuwe artikel kent geen speciale verlengingsre- geling meer voor de verjaringstermijn van aansprakelijkheidsverzekeringen. Wetsgeschiedenis Deze wetswijziging is afkomstig uit de Wet deelgeschilprocedure. In de memorie van toelichting bij die wet sluit de minister zich aan bij de kritiek in Asser- Clausing-Wansink en van Frenk op het oude art. 7:942 lid 1 BW. Ook volgens hem kan een vordering tot uitkering niet opeisbaar zijn voordat de verzekerde door de benadeelde is aangesproken (MvT 31 518, p. 25). 2: twee systemen stuiting De nieuwe wetgeving heeft als belangrijk gevolg dat verschillende regimes zullen bestaan voor stuiting van de verjaring van niet-aansprakelijkheidsverzekeringen en aansprakelijkheidsverzekeringen. Voor niet-aansprakelijkheidsverzekeringen blijft gelden dat een aanspraak op uitkering stuitende werking heeft en dat vervolgens op initiatief van de verzekeraar een nieuwe verjaringstermijn gaat lopen na erkenning of afwijzing. Afwijzing hoeft niet meer per aangetekende brief te geschieden en de verjaringstermijn is nu na erkenning en na afwijzing drie jaar. Voor aansprakelijkheidsverzekeringen geldt dat iedere onderhandeling tussen enerzijds de tot uitkering gerechtigde of de benadeelde en anderzijds de verzekeraar een stuitende werking heeft. Een nieuwe verjaringstermijn gaat lopen na erkenning of als de verzekeraar de onderhandelingen door middel van een aangetekende brief aan de onderhandelingspart- ner en de tot uitkering gerechtigde afbreekt. De nieuwe termijn is drie jaar. Wetsgeschiedenis De wijzigingen in de regeling van stuiting van niet- aansprakelijkheidsverzekeringen is afkomstig uit de Wet lastenverlichting. In de memorie van toelichting becijfert de minister dat deze wijziging een kosten- besparing van ongeveer € 4 750 000 zou opleveren voor verzekeraars. Daarnaast zouden ook degene die aanspraak maken op een uitkering ermee gebaat zijn dat de verjaringstermijn wordt verlengd (MvT, p.4). De wijzigingen in de stuitingsregeling voor aansprakelijkheidsverzekeringen zijn afkomstig uit de Wet deelgeschilprocedure. In de memorie van toelichting geeft de minister aan dat deze regeling beter aansluit bij de praktijk van de aansprakelijkheidsverzekering en daarnaast bij de regeling in de WAM. (MvT, p. 23-25). Voor de interpretatie van het begrip onderhandeling verwijst de minister naar de interpretatie van het Benelux-Gerechtshof met betrekking tot het begrip onderhandelingen in de zin van de WAM. Van onderhandelingen in de zin van de WAM is snel sprake. Een briefwisseling kan slechts dan niet als 141
Page 1: mr. A.E. Krispijn 1 De nieuwe verja
Page 5: Verzekeringsrecht de nieuwe verjari

De nieuwe verjaringsregeling - Kennedy Van der Laan

Transform your PDFs into Flipbooks and boost your revenue!

Delete template?

Save as template ?